Señor de los Cielos (ο Κύριος των Αιθέρων)
Ο Αμάντο Καρίγιο Φουέντες έφτασε στο σημείο να διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στον κόσμο των ναρκωτικών αμφισβητώντας ακόμα και τα καρτέλ της Κολομβίας. Η εμμονή του με τη ασφάλεια και ο φόβος να έχει το τέλος του Εσκομπάρ τον οδήγησε σε έναν απίστευτο θάνατο
Όταν στις 2 Δεκεμβρίου 1993 ο Πάμπλο Εσκομπάρ εκτελέστηκε σε μια ταράτσα στη γειτονιά Λος Ολίβος στο Μεντεγίν, σφράγισε με έναν πολύ περίεργο τρόπο, και τη μοίρα του Αμάντο Καρίγιο Φουέντες. Ο Μεξικάνος βαρόνος των καρτέλ έλαβε το μήνυμα από το τέλος του «Πατρόν» αλλά τελικά αυτό το μήνυμα ήταν που τον τον στοίχειωσε και οδήγησε και στη δική του καταστροφή. Αυτή είναι η ιστορία του Señor de los Cielos (ο Κύριος των Αιθέρων).
O ανιψιός του Δον Νέτο
Ο Αμάντο Καρίγιο Φουέντες γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1956 στην κωμόπολη Γκουαμουτσιλίτο στην περιοχή της Σιναλόα. Είχε έντεκα αδέλφια. Θείος του είναι ο Ερνέστο Φονσέκα Καρίγιο, το πρώην αφεντικό του καρτέλ της Γουαδαλάχαρα, γνωστός ως Δον Νέτο. Τον πήρε στη… δουλειά και ο Αμάντο ξεχώρισε αμέσως. Πανέξυπνος, οργανωτικός και μυστικοπαθής ανελίχθηκε ταχύτατα στην ιεραρχία. Μετά από κάποιες δολοφονίες και μια σειρά συλλήψεων ο Δον Νέτο ανέλαβε και το καρτέλ του Χουάρες. Μετά τον άγριο βασανισμό και την εκτέλεση Αμερικανομεξικανού πράκτορα Ενρίκετ Καμαρένα τον Φεβρουάριο του 1985 η DEA (δίωξη ναρκωτικών των ΗΠΑ) απαίτησε τη σύλληψη του Ερνέστο Καρίγιο. Με τον Δον Νέτο στη φυλακή ο Αμάντο ανέλαβε το καρτέλ του Χουάρες. Μέσα σε λίγα χρόνια έγινε ο απόλυτος κυρίαρχος στον μεξικάνικό κόσμο των νακρωτικών και ουσιαστικά ήλεγχε και τα τέσσερα μεγάλα καρτάλ της χώρας (Χουάρες, Σιναλόα, Τιχουάαν, Γκόλφο).
El Rey del Oro Blanco
Με τη ζήτηση για ναρκωτικά στις ΗΠΑ να έχει αυξηθεί κατακόρυφα ο Αμάντο Καρίγιο συνεργάστηκε με τον Πάμπλο Εσκομπάρ ο οποίος κυριαρχούσε στην Κολομβία. Έγινε ο ενδιάμεσος του Πατρον, ο άνθρωπος που οργάνωνε τη μεταφορά των ναρκωτικών από την Κολομβία στις ΗΠΑ. Οι τεράστιες ποσότητες που κατάφερνε να περάσει από τα σύνορα του έδωσε αρχικά το προσωνύμιο El Rey del Oro Blanco (ο βασιλιάς του λευκού χρυσού). Ο Καρίγιο έδειξε το… ταλέντο του στήνοντας ένα τεράστιο δίκτυο το οποίο βασιζόταν στην πειθαρχία, τη βία και τις δωροδοκίες. Είναι πληροφοριοδότες παντού και τα παραπτώματα τιμωρούνταν με θάνατο.
Κυρίαρχος στη γη και στους αιθέρες
Μετά την εκτέλεση του Εσκομπάρ ο Αμάντο Καρίγιο έγινε ο πιο ισχυρός βαρόνος ναρκωτικών στον κόσμο. Η συντριπτική πλειονότητα των ναρκωτικών που έφταναν στις ΗΠΑ περνούσαν μέσα από το δικό του δίκτυο. Εκείνη την εποχή απέκτησε και το ψευδώνυμο El Señor de los Cielos (ο κύριος των αιθέρων) καθώς ήλεγχε έναν ολόκληρο στόλο αεροπλάνων με τον οποίο μετέφερε το εμπόρευμα του στις ΗΠΑ.
Στο έδαφος ο έλεγχος του ήταν επίσης απόλυτος. Δωροδοκούσε πολιτικούς, αστυνομικούς και δικαστές ενώ οι αντίπαλοι του είτε υποτάσσονταν, είτε εκτελούνταν. Ήταν τόσο επιτυχημένη η διείσδυση του στον κρατικό μηχανισμό που έφτασε ως τον στρατηγό Χεσούς Γκουτιέρες Ρεμπόγιο. Ήταν ο υπεύθυνος για τον πόλεμο κατά των καρτέλ σε όλο το Μεξικό και συνεργαζόταν με τους Αμερικάνους. Ο Καρίγιο τον πλησίασε και κατέληξαν σε συμφωνία. Τα καρτέλ θα διατηρούσαν μια σχετική… τάξη στους δρόμους των πόλεων και ο Ρεμπόγιο θα έπαιρνε τεράστια ποσά για να τα αφήνει να κάνουν τη δουλειά τους και να ενημερώνει για επικείμενες μεγάλες επιχειρήσεις της DEA. Με τον Ρεμπόγιο στο μισθολόγιο του ο Καρίγιο ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να διεκδικεί περιοχές που ανήκαν στους Κολομβιανούς, κάτι που κανείς δεν είχε τολμήσει ως τότε.
Η εμμονή
Σε αντίθεση με τον Εσκομπάρ ο Καρίγιο είχε καταλάβει από νωρίς ότι η υπερβολική έκθεση ήταν καταστροφική. Εμφανιζόταν ελάχιστα, δεν μιλούσε σε δημοσιογράφους και απαγόρευε να τον βγάζουν φωτογραφίες (υπάρχουν ελάχιστες και κυρίως αυτές από μια σύλληψη του στην αρχή της.. καριέρας του). Πρόσεχε πάρα πολύ την ασφάλεια του και πλήρωνε τεράστια ποσά για το πιο σύγχρονα μέσα παρακολούθησης. Ήθελε να γνωρίζει κάθε πληροφορία και να είναι προετοιμασμένος.
Ειδικά μετά την εκτέλεση του Εσκομπάρ, η ασφάλεια έγινε εμμονή για τον Καρίγιο. Ένιωθε ότι συνέχεια τον παρακολουθούσαν και φοβόταν ότι η DEA θα τον συλλάβει. Δεν έμενε πολλές μέρες στο ίδιο σπίτι και κυκλοφορούσε με ειδικά διαμορφωμένα ασθενοφόρα καθώς γνώριζε ότι δεν τα σταματούν ποτέ οι αρχές.
Τον Φεβρουάριο του 1997 ήρθε το μεγάλο χτύπημα. Οι πολυτελέστατη ζωή του στρατηγού Ρεμπόγιο δημιούργησε υποψίες. Τον παρακολούθησαν, βρήκαν στοιχεία για τη σχέση του με τον Καρίγιο και τον συνέλαβαν. Πανικόβλητος ο «Κύριος των Αιθέρων» αναζήτησε τρόπο διαφυγής.
Ο θάνατος
Με το όνομα Χόρχε Τόρες και την πραγματική του φωτογραφία σε ψεύτικο διαβατήριο (ελάχιστοι γνώριζαν την εξωτερική του εμφάνιση) ο Καρίγιο ταξίδεψε στη Χιλή. Από εκεί προσπάθησε να διαπραγματευτεί με μεξικανική κυβέρνηση. Τους προσέφερε ένα τεράστιο ποσό και δεσμεύθηκε ότι θα αποσυρθεί από τα καρτέλ. Η προσφορά του δεν έγινε αποδεκτή. Έμεινε για ένα διάστημα στο Σαντιάγο και ακολούθησαν ταξίδια στο Μπουένος Άιρες και το Μοντεβίδεο. Νιώθοντας ότι οι αρχές τον πλησιάζουν ο Καρίγιο αποφάσισε να προχωρήσει σε μια δραστική λύση. Θα άλλαζε το πρόσωπο και το σώμα του ώστε κανείς να μην μπορεί να τον αναγνωρίσει και θα ξεκινούσε μια νέα ζωή. Το καλοκαίρι του 1997 επέστρεψε στο Μεξικό για να υλοποιήσει το σχέδιο του.
Το καρτέλ έκλεισε έναν όροφο στην ιδιωτική κλινική Μόνικα στο Μέχικο Σίτι. Μια ομάδα πλαστικών χειρουργών με επικεφαλής τον δρ Μιγέλ Άνχελ Ορόσκο ανέλαβε την επέμβαση. Θα άλλαζαν το πρόσωπο του Καρίγιο και με λιποαναρρόφηση θα του αφαιρούσαν περίπου 15 κιλά. Η επέμβαση διήρκησε συνολικά οκτώ ώρες. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 4ης Ιουλίου 1997 ο Καρίγιο ξύπνησε από τη νάρκωση και άρχισε να ουρλιάζει από τους πόνους. Απαίτησε να του δώσουν καταπραϋντικά. Οι γιατροί τον ενημέρωσαν ότι είναι πολύ επικίνδυνο αλλά αυτός επέμεινε και τους απείλησε. Του χορήγησαν φάρμακα και πέθανε. Σε ηλικια 40 ετών ο ισχυρότερες βαρόνος ναρκωτικών στον κόσμο είχε σβήσει πάνω σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου.
Πειστήριο φρίκης
Η πληροφορία του θανάτου του Καρίγιο κυκλοφόρησε γρήγορα και έφτασε μέχρι τις μεξικάνικες αρχές και τους εκπροσώπους της DEA. Κατάφεραν να εντοπίσουν το πτώμα ενώ βρισκόταν στο δρόμο για τη Σιναλόα όπου θα γινόταν η κηδεία και η ταφή. Το κατέσχεσαν και το μετέφεραν στο Μέχικο Σίτι. H DEA είχε τα αποτυπώματα του Καρίγιο. Τα είχαν πάρει το 1985 συνοριοφύλακες στο Τέξας όταν ο «Κύριος των Αιθέρων» είχε επιχειρήσει να περάσει στις ΗΠΑ. Τα αποτυπώματα συγκρίθηκαν με αυτά του πτώματος και ταίριαζαν απόλυτα. Η σορός ανήκε στον Αμάντο Καρίγιο.
Ήταν όμως τόσο μεγάλη η δυσπιστία του κοινού και του Τύπου ότι πράγματι ο βασιλιάς των μεξικάνικων καρτέλ πέθανε που οι αρχές προχώρησαν σε μια μακάβρια αποκάλυψη. Παρουσίασαν την σε αποσύνθεση σωρό του Καρίγιο ώστε να πείσουν ότι πράγματι έχει πεθάνει.
Ακόμα και αυτό όμως δεν έβαλε τέλος στις διάφορε θεωρίες για το πώς και αν πέθανε. Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι γιατροί σκότωσαν τον Καρίγιο έχοντας εντολή από άλλο καρτέλ. Άλλοι πιστεύουν ότι ο Καρίγιο δεν πέθανε. Η σορός ανήκε σε άλλο άτομο που είχε πεθάνει πριν την 4η Ιουλίου 1997. Κάποιοι φτάνουν στο σημείο μάλιστα να υποστηρίζουν ότι το συγκεκριμένο άτομο ήταν αυτό που είχε καταγραφεί ως Αμάντο Καρίγιο το 1985. Το είχε στείλει ο ίδιος ο βαρόνος ως μελλοντική δικλίδα ασφαλείας. Ο πράκτορας Μαουρίσιο Φερνάντες, ο οποίος συμμετείχε στην ταυτοποίηση, λέει ότι δεν υπάρχει αμφιβολία πως το πτώμα που παρέλαβαν ήταν του Καρίγιο. Τονίζει ότι για τέτοια άτομα πάντα κυκλοφορούν ανάλογες ιστορίες γιατί ο κόσμος αδυνατεί να πιστέψει ότι απλά πέθαναν.
Επίλογος
Τέσσερις μήνες μετά τον θάνατο του Αμάντο Καρίγιο σε βαρέλια γεμάτα τσιμέντο βρέθηκαν τρεις από τους γιατρούς που έκαναν την επέμβαση. Τους είχαν βασανίσει άγρια και στη συνέχεια τους εκτέλεσαν. Το καρτέλ του Χουάρες ανέλαβαν δύο από τα αδέλφια του Καρίγιο. Ο Βισέντε, γνωστός ως αντιβασιλέας, και ο Ροδόλφο το «χρυσό παιδί». Για ένα διάστημα τα αδέλφια Καρίγιο είχαν τον έλεγχο. Ένας από τους βασικούς τους συνεργάτες όμως άρχισε να αρνείται να πληρώσει φόρο για το γεγονός ότι χρησιμοποιούσε τις διαδρομές του καρτέλ για να μεταφέρει ναρκωτικά. Ήταν αυτός που το 2004 οργάνωσε τη δολοφονία του Ροδόλφο Καρίγιο, αυτός που θα επικρατούσε στον πόλεμο των καρτέλ που ακολούθησε και θα γινόταν το νέο αφεντικό. Το όνομα του Χοακίν Αρτσιβάλδο Γκουσμάν Λοέρα, γνωστός ως Ελ Τσάπο.
ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΜΙΑ ΖΩΗ
Μια μέρα σαν και αυτές του Μάϊου πριν 41 χρόνια ο Μπομπ Μάρλεϊ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 36 ετών. Πώς από έναν τραυματισμό στο ποδόσφαιρο έμαθε ότι έχει καρκίνο. Η μάχη με την ασθένεια και το τέλος
Το ποδόσφαιρο ήταν η δεύτερη μεγάλη αγάπη του Μπομπ Μάρλεϊ. “Αγαπώ τη μουσική πάνω από το ποδόσφαιρο. Αν αγαπήσω περισσότερο το ποδόσφαιρο ίσως αποδειχθεί επικίνδυνο γιατί είναι ένα άθλημα που γίνεται πολύ βίαιο. Εγώ τραγουδώ για την ειρήνη, την αγάπη και όλα αυτά και όμως στο ποδόσφαιρο αν κάποιος σου κάνει ένα σκληρό τάκλιν σου φέρνει συναισθήματα πολέμου” έλεγε χαμογελώντας.
Του άρεσε να παίζει στο κέντρο, να τρέχει ασταμάτητα και να βάζει τα πόδια του στη “φωτιά”. Δεν δίσταζε να μπει σε δυνατές διεκδικήσεις και να κάνει τάκλιν. “Δεν μπορούσες να του πάρεις με τίποτα την μπάλα. Ήταν πολύ αθλητικός και πολύ ανταγωνιστικός. Μπορούσε να τρέχει για μέρες. Όταν έκανε τάκλιν το έκανε με δύναμη, το ίδιο και όταν σούταρε. Αν έπαιζε στην άμυνα θα έκανε πολλά πέναλτι. Ρίσκαρε και ήθελε πάντα να σκοράρει. Αν δεν είχε γίνει μουσικός θα έπαιζε επαγγελματικά ποδόσφαιρο.” θυμάται ο φίλος και συνεργάτης του, Νέβιλ Γκάρικ.
Έπαιζε σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν, όπου και αν βρισκόταν.
Ο τραυματισμός στο δάχτυλο
Το 1977 ο Μάρλεϊ στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας του “Exodus” δίνει συναυλίες στο Παρίσι. Γάλλοι δημοσιογράφοι προσκαλούν τα μέλη της μπάντας σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Το γήπεδο είναι δίπλα στο ξενοδοχείο που μένουν. “Ο Μπομπ δεν είχε κατάλληλα παπούτσια αλλά παρ’ όλα αυτά έπαιξε. Ένας τύπος του έκανε τάκλιν. Το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού του ποδιού σχεδόν είχε βγει. Σταμάτησε, μας είπε να συνεχίσουμε και πήγε στο ξενοδοχείο. Εκεί τον είδε ένας γιατρός που έβγαλε το νύχι και έδεσε το δάχτυλο” θυμάται ο Γκάρικ και συνεχίζει:
“Είχε μια μελανιά στο δάχτυλο που είχε τραυματιστεί. Στο κέντρο του περίπου. Δεν παραπονιόταν ποτέ γι’ αυτό. Συνέχισε την περιοδεία κανονικά. Αν κοιτάξετε φωτογραφίες από τις συναυλίες θα δείτε ότι φοράει πολλές φορές σανδάλια. Αυτό όμως που θυμάμαι είναι ότι το δάχτυλο του αιμορραγούσε συχνά. Το αίμα δεν στέγνωνε γρήγορα. Ήταν σαν να μην επουλωνόταν. Τελειώσαμε την περιοδεία και γυρίσαμε στην Αμερική. Πήγαμε στο σπίτι της μητέρας του στο Ντέλεγουερ. Μιλούσαμε για το πώς θα μεταφέρουμε την περιοδεία στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αγγλία και επισκέφθηκε έναν γιατρό να δει τι συμβαίνει με το δάχτυλο. Εκεί για πρώτη φορά του είπαν ότι θεωρούν ότι είναι καρκίνος”.
Κακοήθες μελάνωμα
Ήταν Ιούλιος του 1977 όταν ο Μάρλεϊ ενημερώθηκε ότι η οριστική διάγνωση ήταν “κακοήθες μελάνωμα”. Ο τραυματισμός στο ποδόσφαιρο είχε αποκαλύψει την ασθένεια. Οι γιατροί του είπαν ότι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης είναι ο ακρωτηριασμός του δαχτύλου. Αρνήθηκε για θρησκευτικούς και “πρακτικούς” λόγους. Τόνιζε ότι στους Ρασταφάρι απαγορεύεται ο ακρωτηριασμός ενώ από την άλλη φοβόταν ότι με κομμένο δάχτυλο δεν θα μπορούσε να χορεύει επί σκηνής. Μια γιατρός στο Μαϊάμι του πρότεινε να κόψουν ένα κομμάτι από το δάχτυλο και να το καλύψουν με δέρμα από άλλο κομμάτι του σώματος του. Το δέχθηκε και θεώρησε ότι το πρόβλημα είχε λυθεί.
“Το είχαμε ξεχάσει πλέον. Το δάχτυλο είχε επουλωθεί και νομίζω ότι τα Χριστούγεννα του 1977 παίζαμε και πάλι μπάλα” λέει ο Γκάρικ. Το 1980 κυκλοφόρησε το άλμπουμ “Uprising” και ακολούθησε μια θριαμβευτική περιοδεία στην Ευρώπη.
Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς επέστρεψε στις ΗΠΑ. Στις 21 Σεπτεμβρίου 1980 ο Μάρλεϊ είχε βγει για τρέξιμο στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης. Λιποθυμά και τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Οι εξετάσεις δείχνουν μετάσταση του καρκίνου στο εγκέφαλο. Δύο μέρες μετά ο Τζαμαϊκανός θα δώσει την τελευταία του συναυλία. Θα παίξει στο θέατρο Στάνλεϊ, στο Πίτσμπέργκ της Πενσυλβάνια.
Το τέλος
Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ο καρκίνος κάνει πολλαπλές μεταστάσεις. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του στρέφεται προς τον Χριστιανισμό, μετά και από παρότρυνση της μητέρας του. Βρίσκεται στις ΗΠΑ όταν στις 4 Νοεμβρίου 1980, βαφτίζεται στην Αιθιοπική Ορθόδοξη Εκκλησία και παίρνει το όνομα Μπερχανέ Σελασιέ (Berhane Selassie, που σημαίνει Φως της Τριάδας).
Λίγες μέρες μετά μεταφέρεται σε κλινική στη Γερμανία και ακολουθεί μια εναλλακτική θεραπεία με την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα κερδίσει κάποιο χρόνο. Η θεραπεία δεν είναι αποτελεσματική και ο καρκίνος “καλπάζει”. Μετά από περίπου οκτώ μήνες στη γερμανική κλινική αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του. Κατά τη διάρκεια της πτήσης όμως η υγεία του παρουσιάζει ραγδαία επιδείνωση. Όταν το αεροπλάνο προσγειώνεται στο Μαϊάμι, ο Μάρλεϊ μεταφέρεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο Cedars of Lebanon.
Χάνει την άνιση μάχη στις 11 Μαΐου 1981 σε ηλικία μόλις 36 ετών. Τα τελευταία του λόγια απευθύνονται στον γιο του, Ζίγκι. “Money can’t buy life.” (Τα λεφτά δεν μπορούν να αγοράσουν ζωή), του λέει και κλείνει τα μάτια.
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΟΣΑΜΑ
Τι σκεφτόταν, τι σχεδίαζε και τι φοβόταν ο ηγέτης της Αλ Κάιντα το διάστημα πριν την εκτέλεση του. Στοιχεία που βρέθηκαν στο κρησφύγετο του διαμορφώνουν μια πλήρη εικόνα
Το 2011 βρήκε τον Οσάμα Μπιν Λάντε ιδιαίτερα ανήσυχο για την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί. Για πέντε ολόκληρα χρόνια κρυβόταν, μαζί με την οικογένεια του (συζύγους, παιδιά και εγγόνια) σε ένα συγκρότημα κατοικιών στο Αμποταμπάντ του Πακιστάν αλλά πλέον ένιωθε ότι κάτι δεν λειτουργούσε σωστά στο προσεκτικά οργανωμένο καταφύγιο του. Για πολλά χρόνια σωματοφύλακες του ήταν δύο αδέλφια, μέλη της Αλ Κάιντα που είχαν καταγωγή από την περιοχή. Είχαν αναλάβει τα πάντα. Από τα ψώνια στην τοπική αγορά μέχρι να μεταφέρουν τα σημειώματα του Μπιν Λάντεν προς τα άλλα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης.
Ήταν φανερό πως είχαν κουραστεί από αυτόν τον τρόπο ζωής και το συνεχές άγχος να υπηρετούν και να προστατεύουν τον πλέον καταζητούμενο άνθρωπο στον κόσμο. Όπως προέκυψε από τις ανακρίσεις ο Μπιν Λάντεν είχε εκμυστηρευτεί σε μια από τις συζύγους του ότι τα αδέλφια «έχουν εξαντληθεί και σχεδιάζουν να τα παρατήσουν».
Μάλιστα στις 15 Ιανουαρίου 2011 έγραψε μια επιστολή στους δύο σωματοφύλακες του, παρότι ζούσαν μαζί του. Εκεί τόνιζε ότι κατανοεί τον θυμό τους και τους παρακαλούσε να του δώσουν χρόνο ώστε να βρει νέα άτομα για προστασία αλλά και ένα νέο καταφύγιο. Έγραφε πως έπρεπε να συμφωνήσουν ότι θα μείνουν μαζί του έως τα μέσα Ιουλίου.
Ο πραγματικός Μπιν Λάντεν
Όμως ο Μπιν Λάντεν δεν βρήκε ποτέ νέο καταφύγιο. Παρέμεινε στο κτίριο και εκτελέστηκε μαζί με τον γιό του Καλίντ, τους δύο σωματοφύλακες του και μια από τις συζύγους του. Στις 2 Μαΐου 2011 μια ομάδα των SEALs έκανε επιδρομή στο συγκρότημα το οποίο επισήμως ανήκε σε έναν από τα αδέλφια-προστάτες του αρχηγού της Αλ Κάιντα. Κατά την επιχείρηση οι αμερικανικές δυνάμεις βρήκαν υπολογιστές και σκληρούς δίσκους με χιλιάδες αρχεία.
Αυτά αποτέλεσαν και τον καλύτερο τρόπο κατανόησης του ανθρώπου που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Μέσα από αναλύσεις, μυστικά σημειώματα, προσωπικές επιστολές, και βίντεο οι αμερικανικές αρχές και ολόκληρος ο κόσμος είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον πραγματικό Μπιν Λάντεν και να μπει στις σκέψεις του.
Μέσα στα ευρήματα ήταν και ένα χειρόγραφο ημερολόγιο μιας από τις δύο κόρες του Μπιν Λάντεν. Εκεί καταγράφηκαν οι τελευταίες εβδομάδες του Σαουδάραβα. Το κείμενο δυσκόλεψε ιδιαίτερα τους ειδικούς λόγω της συνθηματικής του γραφής αλλά βοήθησε στο να λυθούν αρκετά μυστήρια για τον Μπιν Λάντεν και την Αλ Κάιντα.

Αμήχανος και εκνευρισμένος
Τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της εκτέλεσης του ο Μπιν Λάντεν, στα 54 του πλέον, ένιωθε αμηχανία και εκνευρισμό. Εξεγέρσεις σάρωναν τον μουσουλμανικό κόσμο, σε αυτό που έμεινε γνωστό ως Αραβική Άνοιξη, και ο Μπιν Λάντεν παρακολουθούσε αμέτοχος. Ο ίδιος σχολίαζε τα γεγονότα ως τα σημαντικότερα του αιώνα στην περιοχή και ένιωθε την ιστορία να τον προσπερνάει. Οι χιλιάδες διαδηλωτές σε χώρες όπως η Αίγυπτος και η Λιβύη δεν μιλούσαν για τζιχάντ ούτε κρατούσαν σύμβολα της Αλ Κάιντα. Ζητούσαν δημοκρατικά και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα με τον Μπιν Λάντεν να μην ξέρει πως πρέπει να αντιδράσει.
Εκείνη την περίοδο επέστρεψε στο καταφύγιο στο Πακιστάν η μεγαλύτερη από τις συζύγους του Μπιν Λάντεν, η Ουμ Χαμζά. Τη θεωρούσε τη διανοούμενη σύντροφο του. Ήταν οκτώ χρόνια μεγαλύτερη του με πτυχίο στην παιδική ψυχολογία, βαθιά γνώση του Κορανίου και είχε περάσει μια δεκαετία σε κατ’ οίκον περιορισμό στο Ιράν λόγω της 11ης Σεπτεμβρίου. Ο Μπιν Λάντεν πίστευε ότι η Χαμζά θα μπορούσε να τον βοηθήσει να λύσει τον γρίφο, θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να παρουσιαστεί ως ηγέτης της Αραβικής Άνοιξης;
Τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της εκτέλεσης του ο Μπιν Λάντεν συγκαλούσε σχεδόν καθημερινά οικογενειακά συμβούλια με κυρίαρχο θέμα το πώς πρέπει να απαντήσει στα γεγονότα. Στις συζητήσεις, εκτός από την Χαμζά, μέρος έπαιρνε και η Σιχάμ, η δεύτερη μεγαλύτερη σύζυγος του Μπιν Λάντεν η οποία ήταν ποιήτρια και είχε πτυχίο πάνω στη γραμματική του Κορανίου. Η Σιχάμ συχνά έκανε την επιμέλεια στα κείμενα του Μπιν Λάντεν και μαζί με την Χαμζά θεωρούνταν τα πλέον μορφωμένα άτομα της οικογένειας.
Οι δύο κόρες του αρχηγού της Αλ Κάιντα κρατούσαν σημειώσεις από τις συναντήσεις. Σε αυτές γίνεται ξεκάθαρο πως ο Μπιν Λάντεν νιώθει πολύ αμήχανος για την απουσία της Αλ Κάιντα στα γεγονότα που εξελίσσονταν στον αραβικό κόσμο. «Πώς και δεν υπάρχει καμία αναφορά στην Αλ Κάιντα;» τον ρωτάει ένα από τα μέλη της οικογένειας και ο Μπιν Λάντεν νιώθοντας την ανάγκη να αμυνθεί, απαντά: «Κάποιοι αναλυτές την αναφέρουν».
Στις σημειώσεις καταγράφεται το παράπονο του Σαουδάραβα πως το 2004 αγνοήθηκε το κάλεσμα προς του υποστηρικτές του να «φέρουν τους Άραβες ηγέτες αντιμέτωπους με τις ευθύνες τους». «Ίσως εκείνη η δήλωση σου είναι ένας από τους λόγους που γίνεται η Αραβική Άνοιξη;» αναρωτιέται η Χαμζά σε μια προσπάθεια να τον κατευνάσει. Ένα άλλο μέλος της οικογένειας ρωτάει: «Θα έχει αρνητικό αντίκτυπο το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν χωρίς τζιχάντ;»
Σε ένα οικογενειακό συμβούλιο στις 10 Μαρτίου 2011 ο Μπιν Λάντεν ρωτάει τις συζύγους και τις κόρες του για το ποια είναι η άποψη τους για τα τελευταία γεγονότα. Τους λέει πως πρέπει να ετοιμάσει μια μεγάλη ομιλία και να τη δημοσιεύσει. Η οικογένεια του θεωρεί ότι τα λόγια του θα μπορούσαν να αλλάξουν την πορεία της Αραβικής Άνοιξης.
Σχέδια για νέα 11η Σεπτεμβρίου και ανανεωμένη Αλ Κάιντα
Ο Μπιν Λάντεν σκεφτόταν σοβαρά να δημοσιεύσει ένα είδος απολογίας προς τον μουσουλμανικό κόσμο για τις… παράπλευρες απώλειες των τρομοκρατικών χτυπημάτων της Αλ Κάιντα και των οργανώσεων με τις οποίες συνεργαζόταν όπως η Αλ Σαμπάαμπ. Θεωρούσε πως είχε χαθεί το λαϊκό έρεισμα και η πίστη πως η Αλ Κάιντα έδινε έναν ιερό πόλεμο. Ένιωθε ότι έπρεπε να επανατοποθετήσει την οργάνωση στον ισλαμικό κόσμο. Σε σημείωμα του προς ηγετικό στέλεχος τονίζει ότι θέλει να ξεκινήσει μια νέα φάση, «να διορθώσουμε τα λάθη που κάναμε» ανέφερε. Είχε ακόμα και σκέψεις για αλλαγή του ονόματος της οργάνωσης ώστε να παρουσιαστεί σαν κάτι νέο και ανανεωμένο.
Από την άλλη ο Μπιν Λάντεν ονειρευόταν νέα εντυπωσιακά χτυπήματα. «Χρειαζόμαστε αποτελεσματικές επιχειρήσεις των οποίων ο αντίκτυπος, με το θέλημα του Αλλάχ, θα είναι μεγαλύτερος από αυτός της 11ης Σεπτεμβρίου» ανέφερε χαρακτηριστικά σε ένα μήνυμα του προς στέλεχος της Αλ Κάιντα.
Τόνιζε ότι η μεγαλύτερη προτεραιότητα της οργάνωσης πρέπει να είναι η δολοφονία του Μπαράκ Ομπάμα και δεύτερος στόχος ήταν ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους, ο οποίος εκείνη την εποχή ηγούνταν των αμερικανικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν. Επίσης σχολίαζε ότι δεν υπάρχει λόγος να σχεδιαστεί η δολοφονία του αντιπροέδρου (τότε) Τζο Μπάιντεν γιατί, όπως έγραφε, «είναι απολύτως ανέτοιμος για τη θέση του προέδρου».
Οι σχέσεις με τους Ταλιμπάν και οι αναξιόπιστοι Ιρανοί
Τα έγγραφα και τα αρχεία που βρέθηκαν στο κτίριο δεν επιβεβαίωσαν τις υποψίες που είχαν οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών ότι τον Μπιν Λάντεν στήριζαν και υπέθαλπταν άτομα μέσα από την πακιστανική κυβέρνηση. Ο Σαουδάραβας εμφανιζόταν οργισμένος με την πακιστανική ηγεσία, τους χαρακτήριζε αποστάτες και ζητούσε επιθέσεις σε στρατιωτικούς στόχους μέσα στην χώρα. Όπως έχει αποδειχθεί η Αλ Κάιντα προσέγγισε τους Πακιστανούς με την ελπίδα να συμφωνηθεί μια άτυπη εκεχειρία αλλά ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο.
Αυτό που γίνεται σαφές από τα στοιχεία που βρέθηκαν στο Αμποταμπάντ είναι ότι η Αλ Κάιντα διατηρούσε στενούς δεσμούς με τους Ταλιμπάν. Συνεργάζονταν σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση της απαγωγής ενός Αφγανού διπλωμάτη. Την επιχείρηση πραγματοποίησε η Αλ Κάιντα, πήρε λύτρα 5εκατ. δολαρίων και έδωσε το μεγαλύτερο κομμάτι του ποσού στους Ταλιμπάν μέσω ενός δικτύου του οποίου ηγούνταν ο Σιρατζουντίν Χακανί, νούμερο δύο σήμερα στην κλίμακα ηγεσίας των Ταλιμπάν.
Αντίθετα στα έγγραφα και τα αρχεία δεν βρέθηκε κανένα στοιχείο που να δείχνει συνεργασία της Αλ Κάιντα με το Ιράν. Ο Μπιν Λάντεν προειδοποιούσε ότι «δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τους Ιρανούς» και ανέφερε μάλιστα συγκεκριμένα περιστατικά για να ενισχύσει την άποψη του.
Παρέμενε ηγέτης της οργάνωσης
Μέσω των στοιχείων γίνεται επίσης ξεκάθαρο ότι δεν ίσχυαν τα περί απομόνωσης και απενεργοποίησης του Μπιν Λάντεν. Ο Σαουδάραβας μέχρι την ημέρα της εκτέλεσης του ήλεγχε την Αλ Κάιντα, διατηρούσε τη επαφή με τα ηγετικά της στελέχη και κινούσε τα νήματα. Εμπλεκόταν σε κάθε σημαντική απόφαση που αφορούσε το προσωπικό και έδινε συμβουλές στρατηγικού σχεδιασμού για τις κινήσεις στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Το 2010 άσκησε βέτο στο να ηγηθεί της οργάνωσης, στην αραβική χερσόνησο, ο Ανουάρ αλ Αουλάκι και σταμάτησε τα σχέδια για ίδρυση ισλαμικού κράτους στην Υεμένη. «Οι συνθήκες δεν είναι ώριμες ακόμα» έγραφε και εισακούστηκε. Παράλληλα σε επιστολή του προς την Αλ Σαμπάαμπ την καλούσε να μην αυτοπροσδιορίζεται επίσημα ως κομμάτι της Αλ Κάιντα, εντολή στην οποία η αφρικανική οργάνωση πειθάρχησε.
Τα στοιχεία, που βρέθηκαν στο καταφύγιο του, δείχνουν ότι ο Μπιν Λάντεν απολάμβανε ακόμα τον σεβασμό που είχε κερδίσει μετά τη 11η Σεπτεμβρίου αλλά αρνούταν να αποδεχθεί ότι τα αποτελέσματα της ήταν τα αντίθετα από αυτά που προσδοκούσε. Σε κείμενα του ο Μπιν Λάντεν ανέφερε ότι “οι ΗΠΑ είναι μια χάρτινη τίγρη και θα αναγκαστεί να αποσυρθεί από τη Μέση Ανατολή με αποτέλεσμα καθεστώτα τα οποία υποστηρίξει, όπως αυτό της Σαουδικής Αραβίας να καταρρεύσουν σαν ντόμινο». Αυτό δεν συνέβη με την Αμερική να αντιδρά με στρατιωτικές επιχειρήσεις και να γίνεται πιο παρεμβατική. Η Αλ Κάιντα εκδιώχθηκε ακόμα και από την βάση της στο Αφγανιστάν.
Ακόμα και σήμερα που οι ΗΠΑ έχουν αποσυρθεί από Αφγανιστάν και Ιράκ διατηρούν βάσεις πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής και η παρεμβατικότητα τους δεν έχει σταματήσει.
Επίλογος
Αναμφισβήτητα ο Μπιν Λάντεν υπήρξε ένα από τα λίγα άτομα που επηρέασαν τόσο δραστικά την ιστορία του πλανήτη. Το αποτέλεσμα της αλλαγής όμως δεν ήταν αυτό που επιθυμούσε. Η βία, η καταστροφή και ο θάνατος που προκάλεσε είχαν ανάλογα επακόλουθα και σε καμία περίπτωση δεν τερμάτισαν ή έστω περιόρισαν την παρουσία των ΗΠΑ στον μουσουλμανικό κόσμο. Κλεισμένος μέσα στο καταφύγιο του στο Πακιστάν συνέχισε να ελέγχει την Αλ Κάιντ και σχεδίαζε ένα μεγάλο χτύπημα, ανάλογο με αυτό της 11ης Σεπτεμβρίου. Σχεδόν καθημερινά έστελνε μηνύματα και έκανε αναλύσεις. Είναι φανερό όμως πως τον προβλημάτιζε ότι πλέον δεν ήταν ούτε ο καταλύτης, ούτε το κεντρικό πρόσωπο των γεγονότων που εξελίσσονταν. Εκτελέστηκε ενώ έψαχνε τον τρόπο να γίνει και πάλι αυτός που θα υπαγορεύει τις εξελίξεις σε έναν κόσμο που άλλαζε με ρυθμούς που μάλλον αδυνατούσε να ακολουθήσει.
Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ
Ένα από τα μεγαλύτερα υγειονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε ποτέ η Αθήνα ήταν η μαζική τύφλωση, τη δεκαετία του 1840. Αιτία ήταν το τράχωμα, μεταδοτική νόσος, που κατέστρεφε το μάτι και σταδιακά τύφλωνε τον ασθενή. Για την αντιμετώπιση της ιδιαίτερης επιδημίας, δημιουργήθηκε το Οφθαλμιατρείο Αθηνών.
Την πρωτοβουλία για την ίδρυση του οφθαλμιατρείου την πήρε η Βασίλισσα Αμαλία, καθώς της έκανε εντύπωση που οι περισσότεροι ζητιάνοι έπασχαν οχι απο τις κακουχίες του απελευθερωτικού αγώνα ή απο τραύματα που οδήγησαν σε παραλυσίες κλπ αλλά από τύφλωση. Η επιδημία έφτασε στην Αθήνα από την Αίγυπτο και επρόκειτο για λοίμωξη που προκαλεί πολύ μολυσματικές επιπεφυκίτιδες και στους ασθενείς της εποχής επέφερε μέχρι και τύφλωση.
Το Οφθαλμιατρείο Αθηνών ιδρύθηκε το 1843 ως νοσοκομείο «Οφθαλμιώντων», υπό μορφή Ν.Π.Ι.Δ. Αποτελεί ιστορικό μνημείο επιστημονικής δραστηριότητας της Ελληνικής Οφθαλμολογίας, ως ένα από τα πρώτα οφθαλμολογικά νοσοκομεία που ιδρύθηκαν στον κόσμο, με πλούσια κοινωνική προσφορά παροχής περίθαλψης στον Ελληνικό λαό.
Το τράχωμα είναι ένας χρόνιος, μεταδοτικός τύπος επιπεφυκίτιδας, που είναι μία από τις κύριες αιτίες τύφλωσης στον κόσμο. Προκαλείται από το Chlamydia trachomatis, που είναι ενδημικό σε Αφρική, Ινδία και Μέση Ανατολή και παρατηρείται επίσης στις νοτιοανατολικές ΗΠΑ. Η ασθένεια μεταδίδεται από μύγες, ενδύματα, κλινοσκεπάσματα και χέρια μολυσμένα από εξίδρωμα. Στην συνέχεια, η φλεγμονή ακολουθείται από τη δημιουργία ουλών, που προκαλούν την θόλωση του κερατοειδούς
Το Οφθαλμιατρείο Αθηνών σήμερα
Μετά το 1985 ως Ν.Π.Δ.Δ., παρέχει πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια περίθαλψη, σύμφωνα με τους κανόνες του Εθνικού Συστήματος Υγείας.Με τα δύο Οφθαλμολογικά Τμήματα που διαθέτει, λειτουργεί ως διαγνωστική, θεραπευτική και νοσηλευτική μονάδα και ως εξειδικευμένο νοσοκομείο εκπαίδευσης, προσαρμοσμένο στις λειτουργικές απαιτήσεις της σύγχρονης οφθαλμολογίας, καλύπτοντας κάθε τομέα και συναγωνίζεται ισάξια τα Οφθαλμολογικά Κέντρα του Εξωτερικού.
Το Οφθαλμιατρείο Αθηνών ήταν το πρώτο οφθαλμολογικό ιατρείο της χώρας και ένα από τα πρώτα οφθαλμολογικά νοσοκομεία που ιδρύθηκαν στον κόσμο
Η ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΩΝ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΩΝ
Για τους περισσότερους, η ανάβαση σε υψόμετρο που ξεπερνάει την ανθρώπινη λογική εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Για άλλους, είναι απλά μια εμμονή, ένα πάθος, ένας λόγος να συνεχίζουν να υπάρχουν.
Όταν βρίσκεσαι 8.000 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, ο αέρας έχει τόσο λίγο οξυγόνο, που ακόμη κι αν αναπνέεις με συμπληρωματικές φιάλες μπορεί να νιώθεις σαν να «τρέχεις σε διάδρομο και να αναπνέεις μέσα από καλαμάκι». Αυτά είναι τα λόγια του ορειβάτη και κινηματογραφιστή David Breashears.
Πράγματι, όταν το σώμα μας βρίσκεται σε πολύ μεγάλα υψόμετρα –τα οποία συνήθως αποτελούν τον πιο δελεαστικό στόχο των κορυφαίων αναρριχητών του κόσμου– δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό στην πράξη, μπορούμε να πούμε ότι στο επίπεδο της θάλασσας ο αέρας περιέχει περίπου 21% οξυγόνο, ενώ σε υψόμετρο πάνω από 3.500 μέτρα τα επίπεδα οξυγόνου είναι 40% χαμηλότερα. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που καθιστούν την ορειβασία ένα από τα πιο επικίνδυνα σπορ.
Στο Έβερεστ, την ψηλότερη κορυφή των Ιμαλαΐων με υψόμετρο 8.848,86 μέτρα, έχουν χάσει τη ζωή τους περίπου 300 άνθρωποι. Ορισμένες φορές οι σοροί των ορειβατών μένουν για πάντα εκεί, είτε επειδή αγνοούνται είτε επειδή οι συνθήκες δεν επιτρέπουν τη μεταφορά τους, ενώ υπάρχει και η συμβολική κίνηση του να περάσουν για πάντα στην αιωνιότητα της ζωής του βουνού. Ορισμένες εποχές του χρόνου, σε βουνά όπως το K2, το δεύτερο ψηλότερο βουνό στη Γη μετά το Έβερεστ, μπορεί να παρατηρηθούν ποσοστά θανάτου 32% για όσους επιχειρούν να ανέβουν στην κορυφή, όπως αναφέρει το The Conversation.
Όλα αυτά τα μάθαμε με αφορμή την τραγική είδηση για τον κορυφαίο Έλληνα ορειβάτη Αντώνη Συκάρη, ο οποίος έχασε τη ζωή του κατά την κατάβαση από την κορυφή του βουνού Νταουλαγκίρι, σε υψόμετρο 7.400 μέτρα. Ήταν ένας από τους πιο έμπειρους Έλληνες ορειβάτες και ο μόνος που είχε σκαρφαλώσει σε 5 από τις 14 «οκτάρες» κορυφές της Γης.
Τι είναι οι «ζώνες θανάτου»
Στη «γλώσσα» της ορειβασίας, ο όρος «ζώνη θανάτου» αναφέρεται στην περιοχή με υψόμετρο πάνω από 8.000 μέτρα, όπου υπάρχει τόσο λίγο οξυγόνο ώστε ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όπως έχει εξηγήσει στο PBS ο γιατρός Peter Hackett, ειδικός σε μεγάλα υψόμετρα, «ο εγκλιματισμός στα υψόμετρα της ζώνης του θανάτου απλά δεν είναι εφικτός». Εάν ο άνθρωπος μείνει εκεί για πολλή ώρα, ο οργανισμός του αρχίζει να πεθαίνει, λεπτό προς λεπτό και κύτταρο προς κύτταρο.
Πριν επιχειρήσουν να ανέβουν στην κορυφή του Έβερεστ, οι ορειβάτες δίνουν χρόνο στον οργανισμό τους χρόνο να προσαρμοστεί στις αντίξοες συνθήκες. Αυτό περιλαμβάνει την παραμονή σε μεγάλα υψόμετρα για κάποιες εβδομάδες. Τότε το σώμα αρχίζει να παράγει περισσότερη αιμοσφαιρίνη (είναι η πρωτεΐνη στα ερυθρά αιμοσφαίρια που βοηθά στη μεταφορά οξυγόνου από τους πνεύμονες στο υπόλοιπο σώμα), για να μπορέσει να επιβιώσει ο οργανισμός. Ωστόσο, ακόμα και τότε εγκυμονούνται κίνδυνοι: εάν η υπερβολική ποσότητα αιμοσφαιρίνης πυκνώσει το αίμα, γίνεται δυσκολότερη για την καρδιά η άντληση αίματος στο σώμα.
Στη ζώνη θανάτου, ο εγκέφαλος και οι πνεύμονες των ορειβατών στερούνται οξυγόνου, η κρίση τους εξασθενεί γρήγορα και ο κίνδυνος καρδιακής προσβολής και εγκεφαλικού επεισοδίου αυξάνεται.
Οι «ασθένειες του βουνού» στις ζώνες θανάτου
Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους στις ζώνες θανάτου είναι η υποξία, μια κρίσιμη παθολογική κατάσταση του οργανισμού κατά την οποία δεν υπάρχει επαρκής οξυγόνωση σε όργανα όπως ο εγκέφαλος. Εάν ο εγκέφαλος δεν λαμβάνει αρκετό οξυγόνο, μπορεί να αρχίσει να διογκώνεται, προκαλώντας μια κατάσταση που ονομάζεται «εγκεφαλικό οίδημα σε μεγάλο υψόμετρο» (HACE). Αυτό το πρήξιμο μπορεί να προκαλέσει ναυτία, εμετό και δυσκολία στη σκέψη και τη λογική.
Οι ορειβάτες που ανεβαίνουν σε τόσο μεγάλα υψόμετρα μπορεί να ξεχάσουν πού βρίσκονται, ακόμα και να πέσουν σε παραλήρημα. Η κρίση τους εξασθενεί και μπορεί να κάνουν «αφύσικα» πράγματα, όπως να το αρχίσουν να βγάζουν τα ρούχα τους.
Όταν κάποιος πεθαίνει στο Έβερεστ, σε ζώνη θανάτου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανασυρθεί το πτώμα, λόγω των καιρικών συνθηκών, του εδάφους και της έλλειψη οξυγόνου.
Μια άλλη επικίνδυνη κατάσταση είναι το «πνευμονικό οίδημα σε μεγάλο υψόμετρο» (HAPE), το οποίο προκαλείται από τη δημιουργία υγρού στους πνεύμονες. Το υγρό στους πνεύμονες εμποδίζει την ανταλλαγή οξυγόνου, γεγονός που οδηγεί σε μείωση του επιπέδου οξυγόνου στο αίμα. Τα συμπτώματα HAPE περιλαμβάνουν κόπωση, αίσθημα ασφυξίας τη νύχτα, αδυναμία και επίμονο βήχα με λευκό, υδαρές ή αφρώδες υγρό.
Όσο θλιβερό κι αν ακούγεται, πολλές είναι οι περιπτώσεις που αυτές οι οξείες «ασθένειες του βουνού» έχουν επιβεβαιώσει το χειρότερο σενάριο μιας ορειβατικής αποστολής. Έχουν στερήσει τις ζωές δεκάδων ανθρώπων που ρίσκαραν για να βρεθούν στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου.
οι αναλλοίωτοι
Σε υψόμετρο περίπου 8.000 μέτρων τα πράγματα είναι τρομερά επικίνδυνα και πολλοί ορειβάτες έχασαν τη ζωή τους προσπαθήσουν να φτάσουν στην κορυφή.
Πέντε από αυτούς (*) δεν κατάφεραν ποτέ να φύγουν από το Έβερεστ ακόμα και μετά το θάνατό τους καθώς είναι αδύνατον οι σωροί του να μετακινηθούν.
(* ) υπάρχουν πάνω απο 200 σώματα παγωμένα που δεν έχουν ανασυρθεί απο τα βουνά των Ιμαλαίων και είναι μια μικρή απόδοση τιμής απο τα τρομερά όρη στους νεκρούς ορειβάτες να τους διατηρεί σχετικά αναλοίωτους στο διάβα του χρόνου
Tsewang Paljor
Ίσως το πιο διάσημο πτώμα του Έβερεστ είναι αυτό του Tsewang Paljor, που έμεινε στην ιστορία ως «πράσινες μπότες».
Το σώμα του ινδού ορειβάτη βρίσκεται στην περιοχή από το 1996. Τότε μια μεγάλη κακοκαιρία δημιούργησε πρόβλημα στην αποστολή αναρρίχησης των τεσσάρων ανδρών που προσπάθησε να φτάσει την κορυφή.
Ο 28χρονος Paljor ήταν αξιωματικός της ινδο-θιβετιανής συνοριακής αστυνομίας. Δυστυχώς είχε αποχωριστεί από την ομάδα και είχε βρει καταφύγιο σε ένα μικρό σπήλαιο. Η φονική καταιγίδα που ξέσπασε δεν του επέτρεψε να συνεχίσει και άφησε την τελευταία του πνοή στο καταφύγιο.
Το άψυχο σώμα του χρησιμοποιείται από τους ορειβάτες που επιχειρούν να ανέβουν ως ορόσημο για να υπολογίσουν την απόσταση από την κορυφή.
George Mallory
Ο πρώτος ορειβάτης που προσπάθησε να ανέβει στην κορυφή του Έβερεστ είχε δώσει την πιο χαρακτηριστική απάντηση στην ερώτηση «Γιατί θέλεις να ανέβεις;».
«Γιατί είναι εκεί» (=Because it’s there) είχε πει ο Mallory μένοντας στην ιστορία.
Ο γιος ιερωμένου είχε πάθος με την ορειβασία και ήταν διάσημος στη Μεγάλη Βρετανία.
Πατέρας τριών παιδιών ο ίδιος είχε μελετήσει εξονυχιστικά τις συνθήκες ανάβασης της ομάδας.
Στις 8 Ιουνίου του 1924 ο Mallory και ο Irvine ξεκίνησαν από τη σκηνή προς την κορυφή. Ο τελευταίος άνθρωπος που τους είδε ανέφερε ότι είδε δυο κουκίδες να στέκονται στην κορυφογραμμή.
Η σορός του βρέθηκε το 1999. Αν είχε επιζήσει μπορεί να ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έφτασε στην κορυφή του Έβερεστ
Francys Astentiev
Η πρώτη αμερικανίδα γυναίκα που επιχείρησε να ανέβει στο Έβερεστ χωρίς τη χρήση οξυγόνου δυστυχώς δεν είχε αίσιο τέλος.
Η Francys Astentiev πήγε για αναρρίχηση με τον άνδρας της το 1999. Το ζευγάρι χωρίστηκε και οι δύο πέθαναν στην προσπάθεια τους να βρεθούν. Ο άνδρας της πέθανε από πτώση βράχου και εκείνη από κρυοπαγήματα.
Δύο ορειβάτες από την ίδια ομάδα επέστρεψαν και κάλυψαν το σώμα της με την αμερικάνικη σημαία.
Shriya Shah–Klorfine
Η Shriya Shah–Klorfine κατέφερε να ανέβει στην κορυφή αλλά όχι να κατέβει. Σύμφωνα με πληροφορίες πέρασε 25 λεπτά γιορτάζοντας τη νίκη της αλλά κατεβαίνοντας την εγκατέλειψαν οι δυνάμεις της και πέθανε.
Το σώμα της βρίσκεται 300 μέτρα από την κορυφή καλυμμένη με την σημαία του Καναδά.
Hannelore Schmatz
Η Hannelore Schmatz ήταν Γερμανίδα αναρριχητής που πέθανε το 1976 λόγω εκτεταμένης έκθεσης στο κρύο και στα κρυοπαγήματα. Εκτιμάται ότι πήρε έναν υπνάκο στηριζόμενη στο σακίδιό της, αποκοιμήθηκε και δεν ξύπνησε ποτέ.
Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΛΕΓΕΩΝΑ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ
Ιδρύθηκε στις 9 Μαρτίου 1831, με διάταγμα του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου-Φίλιππου, κατόπιν παρότρυνσης του τότε υπουργού των Στρατιωτικών Ζαν Σουλτ. Στο διάταγμα αναφερόταν ότι η Λεγεώνα θα πολεμούσε έξω από το έδαφος της Γαλλίας.
Παρά τη προσπάθεια – μέσω των διαφόρων κινηματογραφικών ταινιών- να παρουσιαστεί ως κάτι το ηρωικό, ιπποτικό κ.α – η πραγματική ιστορία κάνει λόγω για έναν αποικιοκρατικό – μισθοφορικό στρατό με πολλές ανεξίτηλες «αμαρτίες» στην πλάτη του. (Να σημειώσουμε εδώ ότι αντίστοιχη Λεγεώνα των Ξένων δημιουργήθηκε και το 1920 στη Ισπανία και συμμετείχε στη κατάπνιξη της απελευθερωτικής κίνησης στο Μαρόκο, ενώ το 1934 συμμετείχε στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον της αντιφασιστικής εξέγερσης των ανθρακωρύχων της Αστούριας. Στην περίοδο του 1936–39 έδρασε στο πλευρό των στασιαστών εναντίον της Ισπανικής Δημοκρατίας).
Τα αίτια της δημιουργίας της θα πρέπει να αναζητηθούν στις εξελίξεις στη Γαλλία μετά την επανάσταση αλλά και την ανάγκη επεμβάσεων στις αποικίες που σήκωναν κεφάλι. Άλλωστε η χρησιμοποίηση μισθοφορικών πολυεθνικών δυνάμεων δεν ήταν κάτι άγνωστη μέχρι τότε όπως π.χ ήταν η σκωτσέζικη φρουρά του Καρόλου Ζ΄ ή το σώμα των Ελβετών του Φραγκίσκου Α.

Ο υπουργός Στρατιωτικών Σουλτς, παλιός στρατάρχης του Ναπολέοντα (Εξάλλου και ο Ναπολέων Βοναπάρτης είχε στις διαταγές του ξένες μονάδες Πολωνών, Γερμανών και Ιταλών φυγάδων από Κ. Ευρώπη) έπεισε τον Βασιλιά και εξέδωσε διάταγμα για την ίδρυση της Λεγεώνας των Ξένων, στις 9 Μαρτίου 1831. Το διάταγμα δημιουργίας της υπογράφηκε, στην προσπάθεια του να βρει φαντάρους που θα πολεμούσαν στην Αλγερία και την Μαυριτανία, σ’ έναν πόλεμο διόλου δημοφιλή στους ίδιους τους Γάλλους. Άνοιξαν αμέσως τέσσερα στρατολογικά κέντρα που υποδέχονταν κυρίως φυγάδες από την Κεντρική Ευρώπη),. Άνοιξαν αμέσως τέσσερα στρατολογικά κέντρα που υποδέχονταν τυχοδιώκτες από την Ευρώπη.Οι νεοσύλλεκτοι έπρεπε να είναι κάτω από 40 χρόνων και όποιος ήθελε, αρκούσε να δώσει ψεύτικο όνομα αν ήθελε να κρύψει την αληθινή του ταυτότητα.
«Λεγεωνάριοι, είστε στρατιώτες φτιαγμένοι για να πεθάνετε. Εμείς θα σας στείλουμε εκεί που οι άνδρες πεθαίνουν». Αυτά ήταν τα λόγια και η μόνη υπόσχεση του στρατηγού Νεγκριέ το 1884.…
Κάποια από τα «κατορθώματα»
Το βάπτισμα του πυρός της λεγεώνας ήταν στις 27 Απριλίου του 1832. Ο πρόξενος της Δανίας έγραφε σε μια επιστολή του για την ωμότητα των λεγεωνάριων: «Μετά τη μάχη του Μεζόν Καρέ πουλήθηκαν στο παζάρι του χωριού βραχιόλια και σκουλαρίκια από τα οποία κρέμονταν μικρά κομμάτια κρέας»! Τις ίδιες αγριότητες διέπραξαν και στην Ισπανία, όπου εστάλησαν για να ενισχύσουν τη Βασίλισσα Ισαβέλλα να καταπνίξει μια εξέγερση. Δεν συνελάμβαναν αιχμαλώτους. Για κάθε νεκρό λεγεωνάριο προχωρούσαν σε απάνθρωπα αντίποινα. Επειδή η Ισαβέλλα δεν ήταν συνεπής στις πληρωμές για να συντηρηθούν, λήστευαν και λεηλατούσαν εχθρούς και φίλους. Αυτή τη συνήθεια δεν την αποχωρίστηκαν ποτέ.…
Το 1854 η Γαλλία έστειλε τη λεγεώνα στον Πόλεμο της Κριμαίας και πέντε χρόνια μετά στην Ιταλία. Ακολούθησε το Μεξικό και ο πόλεμος στο πλευρό του Ναπολέοντος Γ’ εναντίον των Πρώσσων

Η μάχη του Καμερόνε 30 Απριλίου 1863. (Περιοχή Καμερόνε, Μεξικό). Ένας λόχος της λεγεώνας με 62 άνδρες έπεσε σε ενέδρα έφιππων Μεξικανών, ενώ συνόδευε αποστολή τροφίμων και πολεμοφοδίων. Ο λοχαγός Ντανζού είχε ήδη χάσει το αριστερό χέρι του και οι λεγεωνάριοι είχαν περικυκλωθεί από τον εχθρό. Επί 10 ώρες πολεμούσαν με λύσσα αρνούμενοι να παραδοθούν. Στο τέλος έμειναν μόλις πέντε μισθοφόροι ζωντανοί. Αφού εξάντλησαν και την τελευταία σφαίρα όρμησαν εναντίον των Μεξικανών με ξιφολόγχες στα χέρια. «Ο λεγεωνάριος δεν αφήνει ποτέ και για κανένα λόγο, τον πληγωμένο σύντροφό του στο πεδίο της Μάχης. Ο λεγεωνάριος μπαίνει πρώτος στη μάχη και φεύγει τελευταίος», λέει ακόμη μια από τις αρχές του μισθοφορικού σώματος. Έκτοτε, η επέτειος της μάχης του Καμερόνε αποτελεί σύμβολο για την Λεγεώνα των Ξένων και εορτάζεται κάθε χρόνο σε όλους τους στρατώνες.
Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επιστρατεύτηκαν για την υπεράσπιση της Γαλλίας. Μετά τη λήξη του πολέμου μεταφέρθηκαν εσπευσμένα στο Μαρόκο για να καταπνίξουν την εξέγερση στο Αμπντ Ελ Κριμ.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τους βρήκε πιο δυνατούς, καθώς χιλιάδες εθελοντές έσπευσαν να καταταγούν. Τσεχοσλοβάκοι, Εβραίοι, Γιουγκοσλάβοι, Ισπανοί, , Ελβετοί και Βέλγοι δημιούργησαν δύο νέα συντάγματα που πήραν μέρος σε πολλές μάχες. Το 1941, με τον Ντε Γκωλ πολέμησαν στη Συρία και ένα χρόνο αργότερα προκάλεσαν τεράστια φθορά στον Ρόμελ, στις μάχες που έδωσαν στις ερήμους της Λιβύης και της Αιγύπτου. Πήγαν στην Τύνιδα, διέλυσαν τις γερμανοϊταλικές φρουρές και παρέλασαν μαζί με τους συμμάχους τους τελευταίους μήνες του πολέμου. …
Μετά τον πόλεμο η Λεγεώνα των Ξένων ανασυντάχθηκε. Η δύναμή της ήταν 20 χιλιάδες αλλά τα στρατολογικά της γραφεία πλημμύριζαν από αιτήσεις εθελοντών. Οι περισσότεροι ήταν Γερμανοί στρατιώτες των Ες Ες και φασίστες άλλων χωρών, που δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν στην νέα πολιτική κατάσταση. Τους δέχθηκαν όλους, καθώς οι λαοί των αποικιών ξεσηκώνονταν και η Γαλλία χρειάζονταν στρατιωτικό προσωπικό. Το 1945 διέπραξαν στην Αλγερία ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, όταν εξολόθρευσαν 40 χιλιάδες Αλγερινούς στην περιοχή της Κωνσταντίνης. Οι βιαιότητες συνεχίστηκαν στη Μαδαγασκάρη και την Ινδοκίνα.…
Παρά το γεγονός ότι απέσπασαν από τους αποδεκατισμένους Ιάπωνες εδάφη, μετά την εισβολή τους στη Σαϊγκόν, κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τους Βιετναμέζους που είχαν σχηματίσει αντάρτικες μονάδες. Εκεί υπέστησαν σημαντικές ήττες και οι Βιετναμέζοι τσάκισαν τους στρατιώτες της λεγεώνας βάζοντας τέλος στην κυριαρχία τους.
Η τελευταία αποικιοκρατική αποστολή της Λεγεώνας ήταν στην Αλγερία, η οποία είχε εξεγερθεί εναντίον του γαλλικού ζυγού. Οι λεγεωνάριοι πολέμησαν τους Αλγερινούς με τρομακτική βιαιότητα, δολοφονίες και φρικτά βασανιστήρια άμαχων πολιτών. Το 1961 τάχθηκαν στο πλευρό των στρατηγών Σαλάν Ζουώ, Σαλ και Ζελέρ που οργάνωσαν πραξικόπημα εναντίον του Ντε Γκωλ, ο οποίος είχε υποστηρίξει τη διαπραγμάτευσης με τους Αλγερινούς. Το πραξικόπημα απέτυχε και η Λεγεώνα των Ξένων υπέστειλε τη σημαία της και μεταφέρθηκε στην Κορσική.…
Η λεγεώνα δέχτηκε ισχυρό πλήγμα το 1965, όταν ο Γερμανός ταγματάρχης της Σίγκφριντ Μίλερ διηγήθηκε πιωμένος μπροστά σε μια κινηματογραφική κάμερα τον τρόπο που γάζωνε τους άμαχους νέγρους στο Κονγκό και πόσο του άρεσε να τους κόβει τα κεφάλια και να τα καρφώνει ως τρόπαια στο τζιπ του. Το ντοκιμαντέρ αυτό έκανε πάταγο, ενώ έχουν υπάρξει και άλλες σοκαριστικές δημόσιες μαρτυρίες λιποταχτών της λεγεώνας που κατάφεραν να γλυτώσουν. Παρά ταύτα, το μισθοφορικό σώμα συνεχίζει να δρα ως σήμερα σε διάφορα σημεία του πλανήτη, γράφοντας στις αιματοβαμμένες αρβύλες του το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Από την λεγεώνα πέρασαν συνολικά πάνω από 600.000 άνδρες. Απ’ αυτούς, οι 35.000 έπεσαν νεκροί στα πεδία των μαχών και σχεδόν άλλοι τόσοι δηλώθηκαν αγνοούμενοι, αν και αυτά τα στατιστικά στοιχεία είναι λίαν αμφισβητήσιμα. Το ενδιαφέρον είναι ότι μετά από πέντε χρόνια θητείας οι λεγεωνάριοι δικαιούνται να πάρουν γαλλική υπηκοότητα, ενώ την παίρνουν αυτόματα μόλις τραυματιστούν.

Σήμερα η έδρα της Λεγεώνας βρίσκεται στην Ωμπανι της Γαλλίας, στις εκβολές του Ροδανού. Ο κύριος όγκος των δυνάμεών της στρατοπεδεύει στην Κορισική. Μπορεί να καταταγεί στη Λεγεώνα οποιοσδήποτε, για περίοδο τουλάχιστον 5 χρόνων. Οι αξιωματικοί είναι συνήθως Γάλλοι. Σήμερα, με την πλειοψηφία των μισθοφόρων της να είναι ανατολικοευρωπαίοι και λατινοαμερικάνοι, η λεγεώνα συμμετέχει σε όλο και περισσότερες πολεμικές επιχειρήσεις και «ειρηνευτικές αποστολές», υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ.
ΚΑΤΑΤΑΞΗ:
17 γραφεία κατάταξης λειτουργούν σ΄ όλη τη Γαλλία.
Οι υποψήφιοι φθάνουν μπροστά στη πόρτα και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να πιέσουν το κουδούνι της πόρτας και να δώσουν στον αξιωματικό υπηρεσίας που θα εμφανιστεί ένα σημείωμα στο οποίο θα γράφει:
«Επιθυμώ να καταταγώ στη Λεγεώνα των Ξένων». 9000 νέοι κάθε χρόνο χτυπάνε το κουδούνι. Μόνο 900 επιλέγονται για να δοκιμαστούν. Όλοι τους πρέπει να έχουν καλή φυσική κατάσταση να μην είναι υπέρβαροι ,να μην φοράνε γυαλιά, να έχουν άριστο ιατρικό ιστορικό.
Γυναίκες δεν γίνονται δεκτές, όπως και οι έγγαμοι άνδρες.
Όσοι γίνουν δεκτοί ,παραδίδουν αμέσως το διαβατήριό τους. Θα το ξαναπάρουν όταν απολυθούν ή αν δεν περάσουν τις δοκιμασίες της εκπαίδευσης. Το μόνο που κρατάνε είναι τα τσιγάρα τους ,αν καπνίζουν και χρήματα το πολύ μέχρι 50 ευρώ!
Σειρά έχει η συνέντευξη που δίνουν οι υποψήφιοι. Μετά απ’ αυτή αν τα πάνε καλά θα πάρουν το νέο τους όνομα από τη Λεγεώνα. Ποια είναι τα κριτήρια επιτυχίας κανείς δεν γνωρίζει.
Αμέσως μετά αρχίζουν οι αγγαρείες οι οποίες θα διαρκέσουν πέντε ολόκληρα χρόνια. Όσα και η θητεία.
Στο πενταετές συμβόλαιο που υπογράφει ο υποψήφιος Λεγεωνάριος δέχεται ότι για τα επόμενα πέντα χρόνια δεν θα παντρευτεί και δεν θα αποκτήσει τίποτα .Από ποδήλατο έως σπίτι.
Μετά από την υπογραφή όλοι πάνε στο στρατόπεδο της Ωμπάν για περαιτέρω εξετάσεις και μετά στο Καστέλνοντρί για τη βασική τους εκπαίδευση.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Το σίγουρο είναι ότι μαθαίνουν γαλλικά ακόμη κι αυτοί που δεν γνώριζαν λέξη.
Οι φωνές των υπαξιωματικών στα γαλλικά και η αγωνία να καταλάβουν τι τους ζητάνε να κάνουν είναι η πιο ταχεία μέθοδος εκμάθησης.
Ακολουθεί ένας μήνας εκπαίδευσης σε ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες διαβίωσης και με ωράριο εξοντωτικό.
Εγερτήριο πέντε το πρωί, αγγαρείες,εκπαίδευση.
Φαγητό; Το μενού περιλαμβάνει ζεσταμένες κονσέρβες και ωμά λουκάνικα.
Σ΄ αυτή τη φάση της εκπαίδευσης μαθαίνουν και τον κώδικα του λεγεωνάριου.
Η τελευταία φάση της βασικής εκπαίδευσης προβλέπει πορεία 50 χλμ. με φόρτο 25 κιλών. Αυτό βέβαια δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα θα ακολουθήσουν.
Οι Λεγεωνάριοι συνεχίζουν την εκπαίδευσή τους ακόμη κι όταν χωριστούν σε Συντάγματα (οκτώ διαθέτει) και θα πάρουν τη πρώτη τους άδεια έξι μήνες μετά την έναρξη της θητείας τους.
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ
Οι αξιωματικοί της Λεγεώνας προέρχονται από την αφρόκρεμα του Γαλλικού Στρατού. Αναλόγως συμπεριφέρονται.
Ακόμη κι όταν βρίσκονται στην έρημο τρώνε σε τραπέζι ,έχουν ορντινάντσα και όταν κάνουν βολή το όπλο τους το καθαρίζει κάποιος στρατιώτης!
Έχοντας υποστεί τόσες ταλαιπωρίες είναι λογικό τέτοιες συμπεριφορές να διογκώνουν το έτσι κι αλλιώς μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Λεγεώνα με τις λιποταξίες.
Είναι μύθος ότι κυνηγούν το λιποτάκτη στα πέρατα της γης, ωστόσο θεωρούν απαράδεκτο να παίρνει μαζί του το όπλο του και σ΄ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει κυνηγητό.
Όταν συμπληρωθούν τα πέντε χρόνια οι περισσότεροι φεύγουν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Οι αναποφάσιστοι δέχονται πραγματική πλύση εγκεφάλου για να ανανεώσουν για άλλα πέντε χρόνια.
Η εμπειρία μετράει.
Πόσοι το τολμούν;
Ελάχιστοι.
Η Λεγεώνα όμως δεν «ξεμένει» ποτέ από κόσμο.
Είναι μύθος…
ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΥΜΒΕΙ ΑΝ …
Σταματήσει η γη να περιστρέφεται
Θα μπορούσε μια μέρα, δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα, η Γη να παραμείνει ακίνητη; Θα μπορούσε!
Αλλά οι πιθανότητες το να συμβεί κάτι τέτοιο άμεσα και πριν από άλλα γεγονότα είναι ελάχιστες!
Ευτυχώς δεν υπάρχει πιθανότητα η Γη να σταματήσει να γυρίζει κάποια στιγμή σύντομα. Αλλά ας υποθέσουμε για λίγο ότι η Γη ξαφνικά σταματά να περιστρέφεται και να ρίξουμε μια ματιά στο τι θα συμβεί σε εμάς και στον πλανήτη.
Ο πλανήτης μας περιστρέφεται στον ισημερινό του κατά αρκετά χιλιόμετρα ανά ώρα καθώς περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο. Αλλά, καθώς πλησιάζετε στους πόλους, η περιστροφή είναι πιο αργή.
Χωρίς αυτή την περιστροφή, η ζωή όπως γνωρίζουμε δεν θα ήταν δυνατή.
Λέγεται ότι πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, ο πλανήτης μας περιστρεφόταν πολύ πιο γρήγορα από ό, τι τώρα.
Στην αρχή του νέου μας ηλιακού συστήματος, ένας άγνωστος πλανήτης ή ένα μεγάλο ουράνιο σώμα συγκρούστηκε με τη Γη και σε αυτή τη σύγκρουση η γήινη ευθυγράμμιση και περιστροφή άλλαξαν και σχηματίστηκε το φεγγάρι.
Από τότε η περιστροφή της Γης έχει επιβραδυνθεί. Λέγεται μάλιστα ότι το φεγγάρι συνήθιζε επίσης να γυρίζει γρηγορότερα από ό, τι τώρα.
Τι θα συνέβαινε όμως αν ξαφνικά η Γη σταματούσε να γυρίζει;
5 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΧΩΡΙΣ ΟΞΥΓΟΝΟ
Οπως εξηγούν οι επιστήμονες, σε πρώτη φάση, όλοι όσοι βρισκόμασταν εκτεθειμένοι στο ηλιακό φως θα αποκτούσαμε σοβαρά εγκαύματα. Το Οζον είναι μοριακή ένωση οξυγόνου και εμποδίζει την πλειοψηφία του υπεριώδους φωτός να χτυπήσει τη Γη: «Χωρίς αυτό θα γινόμασταν ψητοί».
Σοκαριστικές θα ήταν οι επιπτώσεις και στα έμβια όντα: εκτός από τα εγκαύματα, θα ανατιναζόταν κυριολεκτικά το εσωτερικό αυτί μας, αφού θα έχανε μέσα σε 5 δευτερόλεπτα περίπου το 21% της πίεσης του αέρα του, γεγονός που ισοδυναμεί με άλμα από το επίπεδο της θάλασσας σε υψόμετρο 2.000 μέτρων και κάθε ζωντανό κύτταρο θα ανατιναζόταν επίσης δημιουργώντας ένα σύννεφο αέριου υδρογόνου: Τα κύτταρά μας έχουν τεράστιο ποσοστό νερού και το ίδιο το νερό αποτελείται από 88,8% οξυγόνο. Ετσι, χωρίς αυτό, το υδρογόνο μετατρέπεται σε αέρια κατάσταση.
Οπως εξηγούν, η αλήθεια είναι ότι η αύξηση του οξυγόνου, θα σήμαινε καλύτερη οξυγόνωση του εγκεφάλου και του οργανισμού μας και θα οδηγούσε σε καλύτερη νοητική και φυσική κατάσταση, ωστόσο αυτό το «ιδανικό» σενάριο έχει και την κακή του πλευρά: Σύμφωνα με τους επιστήμονες, διπλάσιο οξυγόνο στη Γη θα είχε ως αποτέλεσμα γιγάντια έντομα, αφού το μέγεθός τους, ορίζεται από την αναλογία του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα.
Madame Claude: Η ιστορία της περιβόητης μαστροπού
Πώς μια πόρνη κατάφερε να χτίσει ένα τεράστιο δίκτυο με πελάτες διάσημους, μεγιστάνες και αρχηγούς κρατών. Τα κορίτσια της που έκαναν… καριέρα και τα σκοτεινά μυστικά
«Ποτέ δεν ήμουν αρκετά όμορφη για να γίνω πόρνη πολυτελείας αλλά ήμουν αρκετά έξυπνη για να διαχειρίζομαι πόρνες και πελάτες» δήλωνε η Φερνάντ Γκρουντέ, κατά κόσμο Madame Claude. Η ιστορία μιας από τις διασημότερες μαστροπούς όλων των εποχών επανήλθε στο προσκήνιο μετά την ταινία που ανέβηκε στο Netflix και αποτελεί την πρώτη γαλλική παραγωγή της πλατφόρμας. Η Madame Claude κατάφερε να στήσει ένα τεράστιο δίκτυο πορνείας με αποκλειστική πελατεία επιχειρηματίες, πολιτικούς και διάσημους. Γνώριζε όλα τα σκοτεινά μυστικά της «καλής γαλλικής κοινωνίας» και απέκτησε τεράστια δύναμη.
Η Φερνάντ εφευρίσκει την Madame Claude
Γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1923 στη γαλλική πόλη Ανζέ. Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι αμφισβητούμενα για τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια. Η ίδια υποστήριζε ότι ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας και έλαβε τη μόρφωση της σε σχολείο που διηύθυναν καλόγριες. Όλα συνηγορούν όμως ότι ο πατέρας της είχε ένα καροτσάκι και πωλούσε σάντουιτς σε σιδηροδρομικό σταθμό.
Ισχυριζόταν ότι κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ήταν μέλος της γαλλικής αντίστασης. Γι’ αυτό τόνιζε ότι τη συνέλαβαν και τη μετέφεραν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και συγκεκριμένα το Ράβενσμπρικ στη Βόρεια Γερμανία. Άνθρωποι που τη γνώριζαν και ερευνητές τονίζουν ότι συνελήφθη γιατί η οικογένεια της ασπαζόταν την εβραϊκή θρησκεία. Τουλάχιστον τρία άτομα επιβεβαιώνουν ότι στο χέρι της είχε τατουάζ έναν αριθμό. Αυτό όμως τη συνδέει με το στρατόπεδο του Άουσβιτς, το μοναδικό που ακολουθούσε την τακτική του… μαρκαρίσματος με τατουάζ στο χέρι.
Υποστήριζε επίσης ότι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης έσωσε την ανιψιά του στρατηγού Ντε Γκολ. Δεν επιβεβαιώνεται. Πληροφορίες αναφέρουν ότι στο στρατόπεδο είχε ερωτική σχέση με έναν Γερμανό γιατρό γι’ αυτό κατάφερε και επέζησε.
Μετά τον πόλεμο έζησε στο Παρίσι και αρχικά πωλούσε βίβλους από σπίτι σε σπίτι. Γρήγορα όμως παράτησε τις πωλήσεις και εργάστηκε ως πόρνη. Είχε πάντα όνειρο να μπει στην «καλή κοινωνία» της Γαλλίας αλλά διαπίστωσε ότι με την εμφάνιση και το παρελθόν της δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει. Τότε η Φερνάντ εφηύρε την Μadame Claude.
Διαφήμισε τον εαυτό της ως γόνο αριστοκρατικής οικογένειας με γνωριμίες και διασυνδέσεις στα… υψηλά στρώματα της κοινωνίας. Προσέγγισε επιχειρηματίες, διάσημους και πολιτικούς με τη σιγουριά ότι κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στο σεξ. «Υπάρχουν δύο πράγματα για τα οποία ο κόσμος πάντα θα πληρώνει, το φαγητό και το σεξ. Εγώ δεν ήμουν καθόλου καλή στη μαγειρική» έλεγε.
Εγκαταστάθηκε σε μια από τις ακριβότερες γειτονιές του Παρισιού και ως το 1961 είχε καταφέρει να στήσει ένα τεράστιο δίκτυο που προσέφερε τις υπηρεσίες του μόνο σε ισχυρούς, διάσημους και πλούσιους.
«Η Κλοντ δεν έμοιαζε καθόλου στο πρότυπο της μαστροπού. Ήταν περισσότερο σαν τραπεζίτης. Μικροκαμωμένη, ξανθιά και πάντα με πολύ ακριβά ρούχα. Έτρωγε ελάχιστα, δεν έπινε και δεν κάπνιζε. Της άρεσε να μιλάει κυρίως για χρήματα και όχι για σεξ» αναφέρει ο δημοσιογράφος Γουίλιαμ Στάντιεμ που την γνώριζε και της είχε πάρει συνέντευξη.
Η στρατολόγηση των.. κύκνων
Ο διάσημος κοσμικογράφος, Τάκης Θεοδωρακόπολους, γνωστός ως Taki, τονίζει ότι η δύναμη της Madam Claude ήταν ο τρόπος που στρατολογούσε τα κορίτσια της, τους «κύκνους» της, όπως τις αποκαλούσε. «Ήμουν 23 ετών όταν πήγα στον χώρο της μαζί με τον διαβόητο playboy, Πορφίριο Ρουμπιρόσα. Ήταν στα τέλη του ’50 και ήταν ήδη ένας θρύλος. Η ειδικότητα της ήταν τα αποτυχημένα μοντέλα και ηθοποιοί. Τα κορίτσια που είχαν προσπαθήσει αλλά δεν τα είχαν καταφέρει. Το γεγονός όμως ότι απέτυχαν στους συγκεκριμένους χώρους δεν σήμαινε ότι δεν ήταν πανέμορφες. Ο χώρος της ήταν θυμάμαι πάνω από μια τράπεζα του Ρότσιλντ στην οποία μάλιστα είχα λογαριασμό. Από όταν τη συνάντησα πάντα όταν πήγαινα στην τράπεζα ανέβαινα και στον πάνω όροφο».
Ο Γάλλος δημοσιογράφος Ζαν-Πιέρ ντε Λουκοβίτς θυμάται πόσο εντυπωσιακός ήταν ο χώρος της Madam Claude. «Όλοι μιλούσαν γι’ αυτή εκείνη την εποχή και το διαμέρισμα της στο 18 της Rue de Marignan. Μαζί με έναν Άγγλο φίλο αποφασίσαμε να πάμε. Την πήρα τηλέφωνο και απάντησε με εκείνο το χαρακτηριστικό “Allo, oui?”.
Της είπα το όνομα μου και το κανονίσαμε. Πήραμε το ασανσέρ και μας περίμενε στην πόρτα. Φορούσε ελαφρύ μέικ απ και το σπίτι έμοιαζε να ανήκει σε κάποιον σχεδιαστή υψηλής μόδας. Μας οδήγησε στο σαλόνι και μας έβαλε ποτά. Δεν είχε υπηρέτρια. Μιλήσαμε για λίγο για άσχετα θέματα και μετά μας είπε: Απ’ ό,τι καταλαβαίνω ενδιαφέρεστε για κάποια νεαρά κορίτσια. Ήταν ο τρόπος της να πει κορίτσια από 18 έως 25.
Έφυγε και επέστρεψε με δύο πολύ ψηλά νεαρά κορίτσια. Η μια ήταν ξανθιά και η άλλη μελαχρινή και πολύ διαφορετική. Η Madam Claude μας είπε: Αυτή είναι η Άβα από την Αυστρία, σπουδάζει εδώ ζωγραφική και αυτή είναι η Κλόντια από τη Γερμανία, χορεύτρια.
Τα κορίτσια αποσύρθηκαν και η Madam Claude επέστρεψε μόνη της. “Λοιπόν;” μας ρώτησε. Ο φίλος μου, ως καλεσμένος, επέλεξε πρώτος. Η ξανθιά ήταν η επιλογή του και εγώ πήρα τη μελαχρινή. Η κάθε κρεβατοκάμαρα είχε το δικό της μπάνιο. Οι υπηρεσίες ήταν λίγο επίσημες αλλά υψηλής ποιότητας. Πλήρωσε ο Άγγλος φίλος, 200 φράγκα που τα έδωσε στην μαντάμ. Τότε ακόμα δεν ήταν απλησίαστη για τους κοινούς θνητούς» θυμάται ο δημοσιογράφος.
. | Hellasjournal.com”>
Η εκτόξευση
Όσο περνούσε ο καιρός η πελατεία γινόταν πιο… εκλεκτή και οι τιμές εκτοξεύονταν. Ένας Βρετανός τραπεζίτης που θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του αποκάλυψε πως οι επαφές γίνονταν και μέσω ενός κλειστού κλαμπ αριστοκρατών. «Κανείς δεν μπορούσε να συγκριθεί με την Madam Claude. Είχε πολλά μοντέλα που δούλευαν για τον Christian Dior και άλλους διάσημους οίκους. Νομίζω ότι η μαντάμ προτιμούσε τις Σκανδιναβές. Αυτό ήταν το πρότυπο τότε. Ψηλές, ψυχρές και τέλειες. Η τιμή ήταν χαμηλή για την ποιότητα που προσέφερε» τονίζει.
Η φήμη της Madam Claude πέρασε τα σύνορα της Γαλλίας και στα τέλη της δεκαετίας του ’60 την επισκέπτονταν πλούσιοι άντρες από κάθε μεριά του πλανήτη. «Κάθε μέρα τα κορίτσια ήταν διαφορετικά. Κορίτσια από όλο τον κόσμο. Και κάθε μέρα υπήρχε και ένα κορίτσι-έκπληξη, η ωραία της ημέρας ας πούμε. Μετά από κάποια στιγμή όμως δεν μπορούσαμε να πάμε γιατί οι τιμές ήταν τεράστιες» λέει ο Ντε Λουκοβίτς.
Εκτός από χρήματα η Madam Claude είχε πλέον αποκτήσει και τεράστια φήμη. Η υψηλή κοινωνία την είχε κατά κάποιοι τρόπο αποδεχθεί. Έδινε το παρών σε εκδηλώσεις και έκανε παρέα με επιχειρηματίες και διανοούμενους. «Θυμάμαι σε ένα πάρτι ήταν εκεί η Μπριζίτ Μπαρντό. Όταν όμως έφτασε η Madam Claude όλοι ασχολούνταν μαζί της. Έγινε το επίκεντρο και δεν ασχολούνταν με την Μπαρντό» αναφέρει ο Ντε Λουκοβίτς.
Στον κύκλο της υπήρχαν και αυτοί που η ίδια αποκαλούσε «δοκιμαστές». Άντρες των οποίων το γούστο εμπιστευόταν και τους έδινε να… δοκιμάσουν πρώτοι τα κορίτσια και να τα βαθμολογήσουν.
Μυστικά και ψέματα
Το 1994 κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία της. Εκεί παρουσίασε όλο τον μύθο που είχε χτίσει πάνω στην περσόνα της. Όλοι ήξεραν ότι ήταν ψέματα αλλά το βιβλίο έγινε ανάρπαστο καθώς η μαντάμ αποκάλυπτε ιστορίες για διάσημους πελάτες της.
«Ο Τζον Κένεντι μου ζήτησε μια κοπέλα που να μοιάζει στην Τζάκι αλλά να είναι πιο σέξι. Ο Ωνάσης και η Κάλλας μου ζητούσαν πράγματα που έκαναν ακόμα και εμένα να κοκκινίζω. Οργάνωναν μεγάλα όργια για τον Τζιάνι Ανιέλι και ο Σάχης της Περσίας ήταν μόνιμος πελάτης μου» είναι μερικά απ’ όσα αναφέρει. Υποστηρίζει επίσης ότι διάσημες προσωπικότητες της εποχές όπως ο Μασέ Νταγιάν, ο Μουαμάρ Καντάφι και ο Μάρλον Μπράντο ζητούσαν συχνά τις υπηρεσίες της αλλά και ότι υπήρξε για λίγο συνεργάτρια της C.I.A. Πιθανότατα κάποια από αυτά ισχύουν, τονίζουν όσοι τη γνώριζαν.
Το 2010 πάντως ένα γαλλικό ντοκιμαντέρ που έκανε έρευνα για τη ζωή της απέδειξε πως όλα όσα έλεγε για την παιδική της ηλικία δεν ήταν αλήθεια.
Η Σιλβέτ Μπαλάντ υπήρξε φίλη της Madam Claude και μιλώντας για τη ζωή της μαστροπού τονίζει: «Μου είχε δείξει φωτογραφίες απ’ όταν ήταν νεαρή. Δεν ήταν όμορφη, είχε μεγάλη μύτη και σάπια δόντια. Αυτό που βλέπατε μετά ήταν πλαστικές. Έλεγε ότι τις έκανε ο διάσημος Βραζιλιάνος χειρούργος Πιτανγκούι. Μάλλον δεν ήταν αλήθεια αλλά ήθελε το κάθε τι γύρω από αυτή να είναι το καλύτερο» αποκαλύπτει και υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα στην Madam Claude δεν άρεσε το σεξ: «Θυμάμαι που μου είχε πει ότι σε ηλικία 40 ετών κοίταζε το εαυτό της στον καθρέφτη και έλεγε: Αηδιαστικό, οι άνθρωποι μετά τα 40 δεν πρέπει να κάνουν σεξ. Αλλά ήταν ξεκάθαρη ότι ακόμα και όταν ήταν νέα δεν της άρεσε. Όταν δούλευε στον δρόμο έβλεπε όλα εκείνα τα ψηλά όμορφα κορίτσια και σκεφτόταν ότι δεν έχει καμία ελπίδα να τα ανταγωνιστεί. Μπορούσε όμως να τους παίρνει τα λεφτά ως μαστροπός τους».
Μπορεί η Madame Claude να έφτιαχνε ιστορίες για τον εαυτό της και πιθανότατα τους πελάτες της, όμως ήταν πολύ εχέμυθη αναφορικά με τους «κύκνους» της. Τα ήλεγξε απόλυτα και δεν της προστάτευε από τα ακραία γούστα των πελατών, όμως μέχρι το τέλος της ζωής της, δεν αποκάλυψε τα ονόματα των κοριτσιών που δούλεψαν γι’ αυτή και στη συνέχεια έκαναν καριέρα ή παντρεύτηκαν κάποιον πλούσιο ή διάσημο. Διάφορα ονόματα ηθοποιών και μοντέλων κυκλοφόρησαν αλλά η μαντάμ δεν τα επιβεβαίωσε ποτέ.
Η πτώση
Η πτώση ξεκίνησε το 1974 όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Η κυβέρνηση του κυνήγησε τους μεγάλους φοροφυγάδες και η Madame Claude ήταν στις κορυφαίες θέσεις της λίστας. Η φήμη της αποδείχθηκε καταστροφική σε αυτή την περίπτωση. Της ασκήθηκαν κατηγορίες που θα την οδηγούσαν για χρόνια στη φυλακή.
Μάζεψε τα χρήματα της και δραπέτευσε στο Λος Άντζελες. Μπήκε για λίγο στη φυλακή για θέματα με την βίζα της και ακόμα και εκεί στρατολόγησε μια όμορφη Μεξικάνα. Τελικά παντρεύτηκε με λευκό γάμο έναν γκέι μπάρμαν ώστε να πάρει την «πράσινη κάρτα» και συστηνόταν σαν Κλοντ Τολματσέφ.
«Την συνάντησα για πρώτη φορά σε ένα πάρτι στο Λος Άντζελες. Ήταν μια μελαγχολική, μικροκαμωμένη γυναίκα. Όταν έμαθα όμως ποια είναι ένιωσα σαν να συνάντησα τον Αλ Καπόνε. Στο Λος Άντζελες ψώνιζε συνέχεια και παράλληλα έκανε η δουλειά της. Γνώρισα δύο κορίτσια που δούλευαν για αυτή.
Ένα άλλο βράδυ είδα την Κλοντ βαμμένη και με εντυπωσιακά ρούχα. Ήταν άλλος άνθρωπος, έμοιαζε με μοντέλο. Της άρεσε να μεταμορφώνεται έτσι. Ήταν η τέχνη της» τονίζει η Σιλβέτ Μπαλάντ.
Με τα σπαστά αγγλικά της και την τεράστια φήμη της η Madam Claude έστησε το δίκτυο της και στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ. Δεν κατάφερε όμως ποτέ να προσαρμοστεί. Έγινε πικρόχολη και απέκτησε εμμονή με την εμφάνιση της. Έκανε πολλές πλαστικές και ξόδευε τεράστια ποσά σε κέντρα αισθητικής. «Η μοναδική κόκκινη γραμμή της ήταν η επέμβαση στο στήθος. Όλα τ’ άλλα τα έκανε» θα πει φίλη της. Στις αρχές του 1980 άνοιξε μια πατισερί αλλά η επιχείρησε δεν πήγε καλά και έκλεισε. «Της άρεσε να κάθεται σε ένα καφέ απέναντι από μια ακριβή μπουτίκ και να βλέπει τις γυναίκες που έμπαιναν. Μου έλεγε ποιες θα μπορούσαν να γίνουν “κορίτσια της Κλοντ” και πόσο θα πλήρωναν οι πελάτες της για την κάθε μια» αποκαλύπτει μια φίλη της.
Επιστροφή στη Γαλλία και το τέλος
Έχοντας αποκτήσει προβλήματα με την εφορία και στις ΗΠΑ, το 1986 επέστρεψε στη Γαλλία. Μπήκε για τέσσερις μήνες στη φυλακή και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε σε ένα σπίτι στην εξοχή. Τελικά δεν άντεξε την ηρεμία και επέστρεψε στο Παρίσι. Αρχές της δεκαετίας του ’90 πλέον επιχείρησε να στήσει και πάλι το δίκτυο της.
Είχε πλέον αποκτήσει εμμονή με το βάρος και την εμφάνιση των κοριτσιών. Της ζύγιζε πριν τις προσλάβει. Αυτό το πάθος για την… τελειότητα έφερε και την οριστική πτώση. Ένα μοντέλο που απέρριψε με άσχημο τρόπο για να την εκδικηθεί έγινε πληροφοριοδότης της αστυνομίας και αποκάλυψε τα πάντα. Το 1992 συνελήφθη και φυλακίστηκε για ένα διάστημα. Η Μαρτίν Μοντέιλ ήταν η επικεφαλής της έρευνας και η γυναίκα που έβαλε τέλος στη δράση της Madam Claude. «Ήξερα όλους τους διάσημους που ήταν πελάτες της και γνώριζα ότι την προστάτευαν. Είχαν προσπαθήσει να την πιάσουν για φοροδιαφυγή αλλά κανείς δεν επιχείρησε να την κατηγορήσει για άλλα πράγματα. Τελικά με δύο μήνες παρακολούθηση και τη βοήθεια από τη συνεργάτιδα μας τα καταφέραμε. Μπήκαμε στο διαμέρισμα της την ώρα που μιλούσε με μια χορεύτρια για να την στρατολογήσει. Ήταν πολύ περιφρονητική και υπεροπτική. Ένιωθε δυνατή γιατί δεν ήξερε τι θα ακολουθήσει. Την αφήσαμε να ντυθεί όπως ήθελε και να βαφτεί. Το εκτίμησε πολύ» λέει η αστυνομικός.
Η σύλληψη της Madam Claude προκάλεσε πανικό στους διάσημους πελάτες όμως η περιβόητη μαστροπός δεν μίλησε. Μετά την αποφυλάκιση ο μύθος της γιγαντώθηκε. Συνεντεύξεις, βιβλία και τηλεοπτικές εμφανίσεις. Ζούσε με τις γάτες της και έναν κύκλο ισχυρών φίλων που την προστάτευαν. Με την κόρη της Μιραντέ είχε ελάχιστες επαφές. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε σε έναν οίκο ευγηρίας. Δημοσιογράφοι που την πλησίασαν με την ελπίδα ότι θα της εκμαιεύσουν τις τελευταίες μεγάλες αποκαλύψεις πήραν την απάντηση ότι πλέον έχει άνοια και δεν θυμάται τίποτα. Ήταν ψέματα. Πέθανε στις 19 Δεκεμβρίου 2015 σε ηλικία 92 ετών. Η κηδεία της έγινε σε στενό κύκλο.
«Οι άντρες πορτοφόλια, οι γυναίκες τρύπες»
Η Madame Claude κατάφερε να κρύψει τον σκοτεινό κόσμο που δημιούργησε πίσω από την αψεγάδιαστη εικόνα της και τις πιπεράτες ιστορίες. Η ηθοποιός Φρανσουά Φαμπιάν γνώρισε τη διάσημη μαστροπό όταν θα την υποδυόταν για ένα φιλμ του 1977. Μίλησαν για πολλές ώρες και της εκμυστηρεύτηκε πράγματα. Όταν ρωτήθηκε για την μαντάμ τόνισε: «Ήταν μια φρικτή γυναίκα. Μισούσε τόσο τους άντρες όσο και τις γυναίκες. Οι άντρες ήταν πορτοφόλια, οι γυναίκες τρύπες. Ήταν σαν αυτούς που οδηγούσαν τους σκλάβους σε μια φυτεία στην Αμερική. Μόλις προσλάμβανε ένα κορίτσι το άλλαζε και φυσικά το χρέωνε γιατί πλήρωνε αυτή τους λογαριασμούς. Τα κορίτσια έπρεπε να δουλέψουν σκληρά για να ικανοποιήσουν την μαντάμ. Κρατούσε το 30% και έλεγε ότι δεν έπαιρνε μεγαλύτερο ποσοστό γιατί ήξερε ότι τα κορίτσια θα αρχίσουν να την κλέβουν.
Η ίδια η Madame Claude όταν ρωτήθηκε για τη δουλειά της είπε: «Όλοι αυτοί οι άντρες που μπορούσαν να έχουν τα πάντα και τον καθένα δεν πλήρωναν για το σεξ. Πλήρωναν για μια εμπειρία. Είναι τόσο συναρπαστικό να ακούς έναν δισεκατομμυριούχο ή έναν αρχηγό κράτους να κάνει τη φωνή του να μοιάζει με παιδιού για να σου ζητήσει αυτό που θέλει. Δεν μου αρέσει η λέξη πορνεία, την απεχθάνομαι. Ήταν μια ανταλλαγή ποιοτικών υπηρεσιών. Είχα καταφέρει να αφαιρέσω οτιδήποτε άσχημο από αυτό το επάγγελμα».
ΤΑ “ΤΣΟΝΤΑΔΙΚΑ” ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ και ΤΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ







Πως η C.I.A και μια καφετζού επέβαλλαν τον πλειοψηφικό εκλογικό νόμο
Πώς οι ΗΠΑ χειραγώγησαν τον Πλαστήρα και έβαλαν τις βάσεις για μια πανίσχυρη κυβέρνηση Παπάγου
Είναι κάποιες φορές που η ιστορία θυμίζει ιλαροτραγωδία κακής ποιότητας. Στην Ελλάδα αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές. Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι η τελευταία κυβέρνηση στην οποία ηγήθηκε ο Νικόλαος Πλαστήρας, όταν ο «Μαύρος Καβαλάρης» χειραγωγήθηκε από τη CIA για να αλλάξει το εκλογικό σύστημα. Η μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκε μια αδυναμία του Πλαστήρα και με τη βοήθεια μιας… καφετζούς πέτυχε τον στόχο της.
Το ιστορικό πλαίσιο
Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951, οι οποίες διεξήχθησαν με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, ο Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος ως επικεφαλής του νεοσύστατου Ελληνικού Συναγερμού, επικράτησε με 36,54% αλλά δεν πέτυχε αυτοδυναμία. Δεύτερο κόμμα αναδείχθηκε η ΕΠΕΚ του Πλαστήρα. Ο Πλαστήρας τήρησε τη συμφωνία με τον Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου και συγκρότησαν κυβέρνηση συνασπισμού με 131 από τις 258 έδρες.
Η κυβερνητική συμβίωση αποδείχθηκε ιδιαίτερα προβληματική με τους εξωγενείς παράγοντες να παίζουν σημαντικό ρόλο. Η ανάμειξη και οι πιέσεις από ΗΠΑ και Ανάκτορα ήταν μόνιμο φαινόμενο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο διορισμός στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, του ναυάρχου Αλέξανδρου Σακελλαρίου, ο οποίος έγινε κατόπιν πιέσεων από τον Αμερικανό πρεσβευτή Τζον Πιουριφόυ και του Παλατιού. Ο Πλαστήρας δεν ενέκρινε τον Σακελλαρίου αλλά αναγκάστηκε να τον αποδεχτεί. Αυτό βέβαια που οδήγησε σε ρήξη τους κυβερνητικούς εταιίρους ήταν η η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συγκατηγορουμένων του, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις του Πλαστήρα.
«Ο Πρωθυπουργός επίστευε βαθύτατα στον πνευματισμό»
Τόσο οι ΗΠΑ όσο και τα Ανάκτορα επιζητούσαν μια ισχυρή κυβέρνηση της οποίας θα ηγούταν ο Παπάγος. Έπρεπε λοιπόν να πείσουν τον Πλαστήρα να αποδεχθεί την αλλαγή του εκλογικού συστήματος σε πλειοψηφικό. Με αυτό τον τρόπο ο Ελληνικός Συναγερμός του Παπάγου θα σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση και τα μικρότερα κόμματα θα έμεναν εκτός Κοινοβουλίου.
Για να πετύχει τον στόχο της η CIA εκμεταλλεύτηκε μια αδυναμία του Πλαστήρα. Με την υγεία του να είναι ήδη ιδιαίτερα κλονισμένη ο «Μαύρος Καβαλάρης» επηρεαζόταν όσο ποτέ άλλοτε από μια καφετζού την οποία συμβουλευόταν και για τα πλέον σοβαρά θέματα. Την προσέγγισαν και με το κατάλληλο αντίτιμο η καφετζού είπε στον Πλαστήρα ότι η αλλαγή του εκλογικού νόμου και οι επόμενες εκλογές θα του φέρουν μια μεγάλη νίκη.
Χαρακτηριστική είναι η αφήγηση του στενού συνεργάτη του Παπάγου, Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη (αργότερα πρωθυπουργός στην κυβέρνηση της «Δημοκρατίας» του Παπαδόπουλου). Στο βιβλίο του «Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας 1944-1975» (Εκδόσεις Πάπυρος) αναφέρει για το πώς πείστηκε ο Πλαστήρας:
«Ο Ν. Πλαστήρας κατά την κρίσιμη ώρα, κατά την οποία θα απεφασίζετο με ποιο σύστημα θα διεξήγοντο οι εκλογές, είχε πεισθεί ότι, έστω και αν τα δύο κόμματα, η ΕΠΕΚ και οι Φιλελεύθεροι, δεν συνειργάζοντο, τον συνέφερε το πλειοψηφικό. Αντιθέτως, όλοι οι κυβερνητικοί παράγοντες επίστευαν ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπισθεί το εμφανές λαϊκό ρεύμα υπέρ τού Ελληνικού Συναγερμού ήταν η αναλογική.
Τότε παρενέβη ο Πιουριφόι από τα παρασκήνια. Ο Αμερικανός πρέσβης εγνώριζε ότι ο Πλαστήρας είχε εκφρασθεί υπέρ μιας προσωπικής εκλογικής αναμετρήσεως μεταξύ αυτού και του Παπάγου.
Εγνώριζε επίσης ότι ο Πρωθυπουργός επίστευε βαθύτατα στον πνευματισμό και, κατά την αφήγηση του Βενιζέλου στον συγγραφέα και στον Κύρο Κύρου, ο Στρατηγός χρησιμοποιούσε ως διάμεσον έναν πολιτικό φίλο του. Ο Πιουριφόι εχρησιμοποίησε με τον κατάλληλο τρόπο γνωστή Αθηναία «καφετζού», την οποία ιδιαιτέρως ενεπιστεύετο ο πρωθυπουργός. Εκείνη ανέλαβε να πείσει τον Στρατηγό ότι το πλειοψηφικό θα απέβαινε προς όφελός του και ότι αν επροκαλείτο από τον Παπάγο έπρεπε, χωρίς επιφύλαξη, να αποδεχθεί την πρόκληση.
Ο Πιουριφόι (φωτό) μου ετηλεφώνησε: “Πέστε στον Παπάγο να προκαλέσει τον Πλαστήρα στη Βουλή για το πλειοψηφικό”. Του επέστησα την προσοχή ότι ο Παπάγος δεν είχε κοινοβουλευτική εμπειρία και, αν τα πράγματα δεν εξελίσσοντο όπως τα προέβλεπε, η κατάσταση θα περιεπλέκετο. Επέμενε. Όχι χωρίς δισταγμούς, υπέδειξα στον Στρατάρχη να το πράξει, χωρίς βεβαίως να αναφερθώ στις μεταφυσικές ευαισθησίες του Πλαστήρα και σε όσα από το παρασκήνιο είχε ετοιμάσει ο Πιουριφόι με τη συνεργασία της καφετζούς.
Ο Παπάγος, μετά από πολλή σκέψη, θα ανεβεί στο βήμα και θα πει στον Πρωθυπουργό:
“Ως στρατιωτικοί, καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον καλύτερα. Γιατί να χάνουμε καιρό; Ας ψηφίσουμε το πλειοψηφικό. Και αν οι Έλληνες προτιμήσουν εσένα, εγώ θα σε αποδεχθώ. Αν ψηφίσουν εμένα, είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα κάνεις και συ. Απλά πράγματα”.
Ο Ν. Πλαστήρας, προς γενική κατάπληξη της Βουλής, απάντησε μονολεκτικά: “Δέχομαι”.
Η Κυβέρνηση και οι βουλευταί αιφνιδιάσθησαν. Ο Στ. Στεφανόπουλος, ο Π. Κανελλόπουλος και εγώ σπεύσαμε στο γραφείο του Υπουργού των Εσωτερικών, στην οδό Ρηγίλλης για τα τυπικά. Έτσι τον Σεπτέμβριο η Βουλή επανέφερε το πλειοψηφικό».
Για το ίδιο θέμα ο δημοσιογράφος και ιστορικός Σπύρος Λιναρδάτος έγραψε για το πώς κινήθηκαν άνθρωποι από το περιβάλλον του Πλαστήρα: « Εκμεταλλευόμενοι μάλιστα την απλοϊκή πίστη του στα πνεύματα και στη νοομαντεία που έχει δυναμώσει με την αρρώστια του, τον οδηγούν σε δήθεν καφετζούδες και μέντιουμ, που τον διαβεβαιώνουν για τη σίγουρη νίκη του σε περίπτωση εκλογών με πλειοψηφικό».
Σύμφωνα με κάποιες πηγές η καφετζού που επηρεάασε τον Πλαστήρα ήταν η «κυρά Βάσω» η ο οποία είχε για βοηθό «το Μαρικάκι το κουτσό», μια κοπέλα σε αναπηρία στον ένα πόδι.
Όπως τα είχαν… προβλέψει
Το νέο εκλογικό σύστημα εγκρίθηκε από τη Βουλή. Ο Πλαστήρας στις 10 Μαρτίου 1952 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και ημιπληγία, που τον ανάγκασε να αποσυρθεί προσωρινά από την Πρωθυπουργία, ενώ τη θέση του κατέλαβε ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Βενιζέλος. Ανέκαμψε αλλά ουσιαστικά είχε χάσει τον έλεγχο. Η κυβέρνηση του παραιτήθηκε και στις 16 Νοεμβρίου 1952 έγιναν εκλογές με πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα. Ο Ελληνικός Συναγερμός του Παπάγου (αριστερα στη φωτό, δεξιά ο Πλαστήρας) με 49,22% εξασφάλισε 247 από τις 300 (πλεον) έδρες και πέτυχε μια από τις μεγαλύτερες πλειοψηφίες στην κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας μας. Ο συνασπισμός ΕΠΕΚ-ΚΦ συγκέντρωσε το 34,22% των ψήφων αλλά λόγω του συστήματος πήρε μόλις 47 έδρες. Εκτός Βουλής έμεινε η ΕΔΑ με 9,55%.
Οι ΗΠΑ και τα Ανάκτορα είχε πετύχει, με τη βοήθεια και μιας καφετζούς, τον στόχο τους. Ο Νικόλαος Πλαστήρας πέθανε στην Αθήνα στις 26 Ιουλίου 1953 σε ηλικία 70 ετών.
ΠΟΙΟΣ ΣΚΙΤΣΑΡΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ 21 ΚΑΙ ΜΑΘΑΜΕ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΚΑ ?
Ένας Γερμανός Φιλέλληνας είναι ο λόγος που γνωρίζουμε σήμερα τις μορφές θρυλικών ηρώων της Επανάστασης, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Κανάρης
Το μολύβι αρχίζει να γράφει στο χαρτί. Ένα μακρύ πρόσωπο και μάτια διαπεραστικά κάτω από ένα φέσι. Μα πάνω απ’ όλα ένα υποβλητικό, παχύ μουστάκι. Όμως η ώρα είναι ήδη αργά. Ο Γιώργος Καραϊσκάκης έχει πια κουραστεί ύστερα από μια ακόμα μέρα μαχών με το στρατό των ατάκτων του Κιουταχή γύρω από την Αθήνα, ενώ η αρρώστια τον ταλαιπωρεί εδώ και μέρες. Ο ζωγράφος αλλά και σύντροφός του στη μάχη Καρλ Κρατσάιζεν αναγκάζεται να αφήσει στην άκρη τα σύνεργά του λίγη ώρα μετά. Το πορτρέτο θα πρέπει να συνεχίσει μια άλλη μέρα. Αλλά την άλλη μέρα ο Καραϊσκάκης είναι πια νεκρός.
Ο αγωνιστής… ζωγράφος
Διακόσια χρόνια μετά την έναρξη της Επανάστασης, η Ελλάδα γιορτάζει την ανεξαρτησία της, μια ανεξαρτησία που μόνο εύκολα και ανέφελα δεν ήρθε. Πίσω από αυτή χιλιάδες άντρες και γυναίκες που πάλεψαν και πέθαναν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Και δεκάδες οπλαρχηγοί που οδήγησαν τους Έλληνες σε ένα φαινομενικά άπιαστο όνειρο.
Τα πρόσωπα των μεγάλων οπλαρχηγών είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μας. Από τα βιβλία της ιστορίας ακόμα ο επιβλητικός Κολοκοτρώνης, η ευγενική φυσιογνωμία του Μακρυγιάννη και ο «αρχοντικός» Κανάρης μας συνοδεύουν και θυμίζουν τα πρόσωπα ενός παλιού συγγενή που θα τον αναγνωρίζαμε παντού. Χωρίς τις φωτογραφικές μηχανές και την σύγχρονη τεχνολογία μοιάζει με ένα μικρό θαύμα το γεγονός ότι μπορέσαμε να διατηρήσουμε μέχρι σήμερα τόσο ζωντανές και τόσες πιστές τις μορφές των αγωνιστών αυτών. Ένα «θαύμα» που ακούει στο όνομα Καρλ Κρατσάιζεν.
Ο Κρατσάιζεν ήταν ένας αυτοδίδακτος ζωγράφος, ο οποίος ωστόσο είχε καταταχθεί από νωρίς στο στρατό της Βαυαρίας, απ’ όπου καταγόταν. Σε ηλικία μόλις 19 ετών (1913) είχε λάβει μέρος στον πόλεμο της χώρας του κατά του Ναπολέοντα. Όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821 δεν έμεινε ασυγκίνητος από το φιλελληνικό συναίσθημα που άρχισε να δημιουργείται σε όλη την Ευρώπη.
Το 1826 είχε φτάσει στον βαθμό του υπολοχαγού στο στρατό της Βαυαρίας και αποφάσισε να ταξιδέψει ως την Ελλάδα, για να πολεμήσει στο πλευρό των αγωνιστών. Σύμφωνα με πηγές της εποχής χωρίς να λάβει την απαραίτητη άδεια από την υπηρεσία του, ξεκίνησε για από το Μόναχο και περνώντας από την Ανκόνα της Ιταλίας και το Δυρράχιο έφτασε αρχικά στην Κέρκυρα και την Ζάκυνθο, μετέβη στον Πόρο, την Αίγινα, τη Σαλαμίνα και το Ναύπλιο. Τελικά, κατέφτασε στην Αθήνα όπου ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη η πολιορκία του Κιουταχή. Ο Κρατσάιζεν εκεί κατατάχθηκε στο σώμα Βαυαρών εθελοντών υπό τον Καρλ Βίλχεμ φον Χέιντικ. Το Σώμα αυτό είχε δημιουργηθεί κατά προτροπή του βασιλέα της Βαυαρίας Λουδοβίκου A’, πατέρα του μελλοντικού βασιλιά της Ελλάδας, Όθωνα.
Ο Κρατσάιζεν έμεινε στην Ελλάδα μόνο για ένα χρόνο, ωστόσο πήρε μέρος σε σημαντικές μάχες όπως η πολιορκία της Αθήνας το 1826- υπό τις διαταγές του Καρόλου Φαβιέρου- και την πολιορκία της Ακρόπολης , το διάστημα από τον Μάρτιο έως τον Απρίλιο του 1827. Εκεί ξεκίνησε και το πορτρέτο του Γεώργιου Καραϊσκάκη, το οποίο όμως έμεινε ημιτελές καθώς λίγες μέρες μετά, στις 23 Απριλίου 1827 ο Καραϊσκάκης πέθανε από ένα «αδέσποτο βόλι».
Όταν τελικά, επέστρεψε στην Βαυαρία, ο Κρατσάιζεν αρχικά αποτάχθηκε από τον στρατό με την κατηγορία της «λιποταξίας». Ωστόσο, σύντομα επανήλθε στο στράτευμα καθώς εγγυήθηκε γι’ αυτόν ο Καρλ Βίλχεμ φον Χέιντικ υπό τις διαταγές του οποίου είχε υπηρετήσει στην Ελλάδα. Τελικά, έλαβε πολλά γερμανικά παράσημα, ενώ και από την Ελλάδα τιμήθηκε με μετάλλια, όπως το Αργυρό Αριστείο του Αγώνος και του Ταξιάρχη του Τάγματος των Ιπποτών του Σωτήρος.
Ο ίδιος ο Κρατσάιζεν δεν άφησε πίσω του απομνημονεύματα, ωστόσο άφησε ένα εύγλωττο έργο που αποτελεί την καλύτερη κληρονομία.
Τα πορτρέτα και οι πίνακες
Φτάνοντας στο Ναύπλιο στις 11 Αυγούστου 1826, ο Κρατσάιζεν συνάντησε τον Γεώργιο Κουντουριώτη. Αφού γνωρίστηκαν του ζήτησε να σκιτσάρει το πορτρέτο του. Αυτό ήταν και το πρώτο από μια σειρά πορτρέτων που ακολούθησαν. Όσο παρέμεινε στην Ελλάδα, γνώρισε προσωπικά τους περισσοτέρους από τους αγωνιστές της Επανάστασης και πολλούς Φιλέλληνες που είχαν φτάσει εδώ, όπως και αυτός, για να βοηθήσει τους αγώνες: πυρπολητές, καπεταναίοι, οπλαρχηγοί, προεστοί και Φιλέλληνες έκατσαν όλοι απέναντί του για να τους σκιτσάρει. Μάλιστα, αφού σχεδίαζε το πορτρέτο με μολύβι σε ένα μικρό συνήθως χαρτί στη συνέχεια ζητούσε από το «μοντέλο» του να υπογράψει το έργο του ως πιστοποιητικό αυθεντικότητας.
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης |
«Ο Καρλ Κρατσάιζεν έβαζε τον εικονιζόμενο να υπογράψει στο κάτω μέρος του χαρτιού. Του οφείλουμε θαυμασμό για την πρόνοια του και ευγνωμοσύνη γι’ αυτή τη σιωπηλή αλλά ψηλαφητή μαρτυρία … Ο Καρλ Κρατσάιζεν αν δεν είχε πάρει μαθήματα ζωγραφικής, είχε ασκηθεί τόσο πολύ, ώστε τα σχέδιά του δεν μπορούν να θεωρηθούν έργα ερασιτέχνη. Το βλέμμα του διεισδυτικό, οξύ και υποστηρίζεται από ένα χέρι που σχεδιάζει διστακτικά μεν, αλλά με μεγάλη ακρίβεια και ευαισθησία», αναφέρει σχετικά η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.
Τα πορτρέτα των Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Γεωργίου Καραϊσκάκη, Νικηταρά, Ιωάννη Μακρυγιάννη, Ανδρέα Μιαούλη, Κωνσταντίνου Κανάρη, Κίτσου Τζαβέλλα, Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, αλλά και των Τομπάζη, Γεωργίου Κουντουριώτη, Γεωργίου Μαυρομιχάλη, Ανδρέα Ζαΐμη, Σισίνη και πολλών άλλων είναι μεταξύ αυτών που δημιούργησε ο Κρατσάιζεν. Παράλληλα, χάρη σε αυτόν γνωρίζουμε και την μορφή των Φιλελλήνων Κάρολου Φαβιέρου, Φρανκ Χάστινγκς και Τόμας Γκόρντον.
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Γεώργιος Μακρυγιάννης |
Μάλιστα, ο Κρατσάιζεν δεν αρκέστηκε μόνο στα πορτρέτα αλλά σχεδίασε και πολλά τοπία και πολεμικές συνθέσεις. Χαρακτηριστικά τοπία είναι αυτά του Ναυπλίου και της Ακρόπολης, καθώς και του πρώτου ελληνικού ατμόπλοιου, του Καρτερία, τον κατάπλου του οποίου στον Πόρο παρακολούθησε από κοντά ο Κράτσαϊζεν. Το σύνολο του έργου του είναι 91 πίνακες, από τα οποία 21 είναι υδατογραφίες τοπίων και τα υπόλοιπα 70 σχέδια με μολύβι. Από αυτά φυσικά ξεχωρίζουν τα δεκαεννιά πορτρέτα των μεγάλων μορφών της Ελληνικής Επανάστασης, τα οποία ο ίδιος φιλοτέχνησε είτε στα στρατόπεδα είτε στην Γ’ Εθνοσυνέλευση, στην οποία ήταν παρών.
Επιστρέφοντας στην Γερμανία, ο Κρατσάιζεν μετέφερε τα απλά του σχέδια με μολύβι σε λιθογραφίες με εντυπωσιακές λεπτομέρειες που κάνουν ακόμα πιο «ζωντανές» τις μορφές που δημιούργησε αρχικά στο χαρτί. Από το 1827 έως το 1831 κυκλοφόρησε τα έργα του σε επτά διαδοχικά λευκώματα με τον γενικό τίτλο «Bildnisse ausgezeichneter Griechen und Philhellenen nebst einigen Ansichten und Trachten. Nach der Natur gezeichnet und herausgegeben von Karl Krazeisen» (Προσωπογραφίες των διασημοτέρων Ελλήνων και Φιλελλήνων, μαζί με μερικές απόψεις και ενδυμασίες σχεδιασμένες εκ του φυσικού και δημοσιευμένες από τον Καρλ Κρατσάιζεν). Το κάθε λεύκωμα περιείχε 3-4 πορτρέτα και ακόμα ένα ή δυο ελληνικά τοπία.
![]() |
Το ατμόπλοιο Καρτερία και η φρεγάτα Ελλάς |
Τα λευκώματα έγιναν πολύ δημοφιλή ήδη από εκείνη την εποχή καθώς αποτελούσαν κατά κάποιον τρόπο μια… πολεμική ανταπόκριση για τα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα. Κυρίως όμως έγιναν ο τρόπος για να δουν όλοι το πρόσωπο των Επαναστατών. Η λεπτομέρεια και η ζωντάνια των πορτρέτων παρά την απλότητά τους εντυπωσίασαν τόσο που πλέον ακόμα και οι μεταγενέστεροι πίνακες των ηρώων ουσιαστικά βασίζονταν στα πρότυπα που είχε δημιουργήσει ο Κρατσάιζεν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η μορφή του Κολοκοτρώνη που εμφανιζόταν στο πεντοχίλιαρο από το 1984 ως και την απόσυρση των δραχμών είχε βασιστεί στο σχέδιο του Κρατσάιζεν.
Η συλλογή λιθογραφιών σήμερα
Μετά τον θάνατο του Κρατσάιζεν το 1878, το έργο του κληροδοτήθηκε στην κόρη του Μαρία Κρατσάιζεν – Φέτοβα, σύζυγο του Ρώσου καθηγητή Ίων Ραντιόνοφ Φέτοφ. Όταν η Μαρία πέθανε, ο Φέτοφ ενημέρωσε τον Έλληνα ζωγράφο Νικόλαο Γύζη για την ύπαρξη των λιθογραφιών και του εξέφρασε την επιθυμία να τις πουλήσει στο Ελληνικό Δημόσιο. Ο Γύζης του συνέστησε να τις παραχωρήσει στο Μουσείο της πόλεως των Αθηνών, το οποίο τότε βρισκόταν υπό ίδρυση. Την πώληση ανέλαβε ένας Έλληνας κάτοικος του εξωτερικού και με μεσολάβηση του τότε διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης, Ζαχαρία Παπαντωνίου, η Ελληνική κυβέρνηση αγόρασε τις λιθογραφίες το 1926 έναντι του ποσού των 200.000 δραχμών. Συνολικά παραδόθηκαν 24 λιθογραφίες καθώς και η κασετίνα με τα υδροχρώματα και τα πινέλα του Κρατσάιζεν, το δερμάτινο σελάχι του αγωνιστή του 1821 Δημητρίου Πλαπούτα – το οποίο εκτίθεται στο Παράρτημα του Πολεμικού Μουσείο στο Ναύπλιο- και μια φωτογραφία του ζωγράφου.
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Νικηταράς |
Παράλληλα αποκτήθηκε και ο λεπτομερής κατάλογος των έργων στη ρουμανική γλώσσα, με περιληπτική εισαγωγή του ιστορικού, όπου τονίζεται ότι οι προσωπογραφίες είναι σχεδιασμένες εκ του φυσικού και ότι κάθε μια φέρει τις ιδιόχειρες υπογραφές των απεικονιζομένων.
Σήμερα, οι λιθογραφίες του Κρατσάιζεν βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, την Αίθουσα Ελευθερίου Βενιζέλου του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου στην Αθήνα και στο Ιστορικό Αρχείο της Εθνικής Τράπεζας.
Μπορείτε να δείτε τα αρχικά σχέδια και τις λιθογραφίες σε ηλεκτρονική μορφή ΕΔΩ
Ο Καρλ Κρατσάιζεν φιλοτεχνήθηκε και ο ίδιος. Το 1855, ο Θεόδωρος Βρυζάκης στον πίνακα «Το εν Πειραιεί στρατόπεδον του Καραϊσκάκη κατά το έτος 1827» φύλαξε μια ξεχωριστή θέση και γι’ αυτόν. Ανάμεσα στους 19 πολεμιστές που απεικονίζει ο Βρυζάκης, στην κάτω αριστερή γωνία του πίνακα, βρίσκεται ο Γερμανός στρατιωτικός και ζωγράφος. Έχει το δεξί του πόδι λυγισμένο και μιλά με ένα πολεμιστή που φορά φουστανέλα. Με το αριστερό του χέρι δείχνει την Ακρόπολη.
Μερικά από τα έργα του:
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Γεώργιος Καραϊσκάκης |
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Γιώργος Κουντουριώτης |
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος |
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Κωνσταντίνος Κανάρης |
![]() |
Το Μπούρτζι στο Ναύπλιο |
ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΔΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ
Παρά την αυστηρή προειδοποίηση στο εξώφυλλο, ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να φανταστώ καθώς πρέπει ενήλικες να διαβάζουν εκείνα τα εικονογραφημένα πονηρά βιβλία, με τα τραβηγμένα από τα μαλλιά σενάρια, τη γελοία θεματολογία και το τόσο φθηνό σκίτσο. Η έκδοση, πάντως, είχε πετύχει το αναγνωστικό κοινό στο οποίο στόχευε: ήμασταν εμείς αυτοί, στην εποχή που μας στιγμάτιζε, την εποχή της ξαναμμένης μας εφηβείας.
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, κάποια ερωτικά κόμικ έκαναν αίσθηση στην Ιταλία έχοντας ως πρωταγωνίστριες, γυναίκες που η ζωή τους ήταν γεμάτη από φανταστικά και πικάντικα επεισόδια. Η Ζάκουλα (Jacula), ως η πρώτη ηρωίδα βαμπίρ των ιταλικών κόμικ, έκανε ντεμπούτο το 1969 και αποδείχτηκε η πιο πετυχημένη όλων. Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1977, η Πολυεκδοτική κυκλοφόρησε τον τίτλο και στην Ελλάδα. Με μπόλικη βία, άφθονο σεξ και ξέφρενη φαντασία ήταν εγγυημένη η επιτυχία της κι εδώ. Βρισκόμασταν στο μεταίχμιο των ορμονικών μας αναβρασμών, όταν αρχίζαμε να εγκαταλείπουμε τα παιδικά παιχνίδια και τα Μίκυ Μάους, για το νέο, εμμονικό μας ενδιαφέρον προς το αντίθετο φύλλο, και όλο το εκνευριστικό μυστήριο που το συνόδευε. Ήρθαν ξαφνικά σαν εισβολείς, στρωμένα στους πάγκους των ντόπιων εφημεριδοπωλείων, βιβλιαράκια τσέπης (12X17), με 100 περίπου ασπρόμαυρες σελίδες, φτηνό χαρτί και εκτύπωση, για να μας κρατήσουν παρέα για 10 περίπου χρόνια, συμπληρώνοντας κάπου 200 τεύχη έκαστο. Μας μαγνήτιζαν με τα προκλητικά τους εξώφυλλα και στα πονηρά τους εσώφυλλα παρέδιδαν γραφικό, ερωτικό περιεχόμενο. Βαμπίρ, λυκάνθρωποι, ζόμπι και εξωγήινοι, η πρόφαση για αίμα, τολμηρό γυμνό και ακόμα πιο προκλητικό σεξ. Με εξωγήινες ακτίνες από τους ουρανούς να στοχεύουν γυναίκες ανάμεσα στα πόδια, φουσκώνοντας τες σε άμεση εγκυμοσύνη που κατέληγε σε ένα αρρωστημένο, εκρηκτικό γκραν-γκινιόλ. Ή με το γιο του διαβόλου να κάνει ένα περασματάκι στη σειρά, μόνο που τα τρία 6άρια δεν ήταν σημαδεμένα στο τριχωτό της κεφαλής του, αλλά κάπου αλλού, σε πιο πονηρό σημείο της ανατομίας του. Αυτό πάνω κάτω ήταν το εύρος των φανταστικών ιστοριών που θα διάβαζε κανείς. Τρεις ήταν οι τίτλοι που ξεφυλλίσαμε τότε με γουρλωμένα μάτια και ενοχλητικά στενά παντελόνια: Ζάκουλα, Terror, Orribile.
Το Ζάκουλα (Jacula) εικονογραφήθηκε από μια ομάδα ανώνυμων καλλιτεχνών που υπέγραφαν ως Στούντιο Τζιολίτι και εκδιδόταν από τον οίκο Ediperiodici. Η ίδια ομάδα ήταν υπεύθυνη και για τους άλλους δύο τίτλους, με το Terror να αριθμεί 216 τεύχη μεταξύ 1969 και 1987. Ο κατεξοχήν δημιουργός της ηρωίδας όμως ήταν ο Giorgio Cambiotti (1931-2004), ένας από τους πρωτοπόρους των ερωτικών κόμικ στην Ιταλία. Ο Cambiotti σχεδίασε τη Ζάκουλα στα πρότυπα της αμερικανικής προέλευσης Vampirella (η οποία με τη σειρά της ήταν βασισμένη στα πρότυπα της γαλλικής προέλευσης ηρωίδας, Barbarella). Σε αντίθεση με τον αυτοτελή χαρακτήρα των ιστοριών των Terror και Orribile, το Ζάκουλα ήταν οι περιπέτειες της ομώνυμης ηρωίδας, της οποίας το πραγματικό όνομα ήταν Jacula Velenska. Ήταν μια πανέμορφη ξανθιά, με αγγελικό πρόσωπο, που κατέληξε βρικόλακας στην Τρανσυλβανία το 1835. Οι ιστορίες όμως της σειράς διαδραματίζονταν γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Χάρη σε ένα μαγικό φίλτρο μπορούσε να κυκλοφορεί άνετα κατά τη διάρκεια της ημέρας, παρότι βαμπίρ. Οι αιματηρές τελετές της, που κατέληγαν σε ερωτικά όργια, γίνονταν πάντα σε άπλετο φως. Στις περιπέτειες της σειράς αναπτύσσονταν θέματα που σχετίζονταν με τη λογοτεχνία τρόμου, όπως αόρατα όντα, μεταλλαγμένοι άνθρωποι, διαφόρων ειδών τέρατα, τρελοί επιστήμονες, κυνηγοί βρικολάκων, και αναφορές στη Μυθολογία Κθούλου. Η Ζάκουλα είχε να αντιμετωπίσει αντιπάλους, όπως το τέρας του Φρανκεστάιν, τον Αόρατο Άνθρωπο, τον ίδιο το Διάβολο, τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, και το Μαρκήσιο ντε Σαντ. Απίθανες γκοθ περιπέτειες, όπου φυσικά η Ζάκουλα τσιτσιδωνόταν με την παραμικρή δικαιολογία, καταφέρνοντας ταυτόχρονα το αυτό και με τον περίγυρο της, θύματα, εχθρούς και φίλους.
Την εποχή που άρχισαν να κυκλοφορούν τα Ζάκουλα, η αγορά είχε ανάγκη από εικονογραφημένες ιστορίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, καθώς δεν υπήρχε τίποτα παρόμοιο για τους φαν του είδους. Και αυτοί οι τίτλοι προσέφεραν αυτό ακριβώς, ως πρόφαση όμως μόνο, γιατί αυτό που κυρίως πουλούσαν στο εσωτερικό τους ήταν το σεξ. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί και το ακριβώς αντίθετο. Το πρόβλημα ήταν ότι τόσοι φαν, παγιδευμένοι σε άγουρη εφηβεία, δεν μπορούσαν να τα αγοράζουν και να τα διαβάζουν στα φανερά. Μικρά σε μέγεθος, τα πονηρά εκείνα βιβλιαράκια ήταν βολικά για να κρύβονται εύκολα, αλλά για πόσο; Πώς θα μπορούσαν να παραμείνουν κρυμμένα σε σπιτικά όπου οι έφηβοι, κλασσικά, δε δικαιούνταν ακόμα απαραβίαστο, ιδιωτικό χώρο; Πόσο να προλάβουν να διαβάσουν πίσω από την κλειδωμένη πόρτα της τουαλέτας πριν μπουν οι υποψίες στους δικούς τους; Και τα πράγματα γίνονταν ακόμα πιο στριμωγμένα, όσο αυξανόταν η κρυφή εκείνη συλλογή. Γι’ αυτό και πολλά από εκείνα τα τεύχη εξαφανίζονταν με τραγικό τρόπο στον πάτο κάποιου κάδου σκουπιδιών.
Και “τα Ζάκουλα” (πακέτο όλοι οι τίτλοι) είχαν σουξέ εδώ στη χώρα μας κυρίως με τους αναγνώστες στους οποίους υποτίθεται ότι απαγορευόταν η πώληση τους. Κυκλοφορούσαν στο σχολείο, διαβάζονταν στο διάλειμμα, ή και σε ώρα μαθήματος, με το τεύχος ανοιγμένο πίσω από την πλάτη του μπροστινού συμμαθητή, με πνιχτά χάχανα και πειράγματα με βουβές αγκωνιές. Δονούνταν ολόκληρο το θρανίο και θαύμα ήταν που ξέφευγες της προσοχής του καθηγητή. Είναι πασιφανές ότι το εν λόγω ενδιαφέρον προερχόταν κυρίως από τα αγόρια (όπως και να το κάνουμε, άρρεν ήταν ο συνήθης αναγνώστης αυτών των εκδόσεων), η προσήλωση όμως των αγοριών τραβούσε την περιέργεια και των κοριτσιών, που δεν πήγαιναν πίσω στην ομαδική ανάγνωση μέσα στην τάξη. [Οπότε ναι, πιθανόν και η μαμά σας να υπήρξε αναγνώστρια της Ζάκουλα.]
Πέρασαν έτσι στη σφαίρα του νοσταλγικού μύθου των νιάτων μας, από όπου τα ανασύρουμε σήμερα στη μνήμη μας και δεν πιστεύουμε ότι τότε ήμασταν δα και τόσο μικροί σε ηλικία, τουλάχιστον όχι όσο μικρά βλέπουμε να είναι τα δικά μας, αθώα παιδάκια. Οι σημερινοί αναγνώστες μπορεί να αισθάνονταν μια κάποια απογοήτευση από τις επονομαζόμενες εκείνες “πορνογραφικές” εκδόσεις, ακριβώς επειδή τους έλλειπε η λεπτομέρεια στις ερωτικές σκηνές. Υπήρχαν βέβαια καυτές σκηνές σεξ, αλλά με την σεξουαλική πράξη να κρύβεται πίσω από κάποια μαύρη μπάρα, ή με τραπέζια, βάζα και καρέκλες να κόβουν τη θέα των επίμαχων σημείων. Ακόμα και όταν αναπαριστούσαν χωρίς παρεμβολές τη σεξουαλική πράξη, ή τα γεννητικά όργανα, με τα σημερινά δεδομένα τα σκίτσα φαντάζουν λίγο αστεία. Οι αλλεπάλληλες όμως διαμαρτυρίες και μηνύσεις που δεχόταν ο εκδοτικός οίκος στην Ιταλία την εποχή κυκλοφορίας των σειρών από ομάδες ενηλίκων που δεν αποδέχονταν την εικονογραφημένη πορνογραφία που «σκανδάλιζε» τους νέους, είχαν τελικά αποτέλεσμα. Η συνεχής αυτή πίεση συντέλεσε στην οριστική κατάργηση τους.
Όχι, ίσως το φανταστικό και η ερωτική λογοτεχνία να μη δέχτηκαν κάποιο άδικο και καίριο πλήγμα από την απώλειά τους, σαφώς και δεν ήταν σπουδαίας αξίας έργα, μας έμεινε όμως η νοσταλγία με τους τίτλους, τα σαφώς καλύτερα εικονογραφημένα εξώφυλλα και η ανάμνηση της πιο ταραχώδους περιόδου της ζωής μας, με το τυραννικό παζλ που ήταν (και θα είναι) τα κορίτσια και το σεξ, για μας, τα μικρότερα, ή μεγαλύτερα αγοράκια.
ΟΤΑΝ ΣΤΑΛΙΝ ΤΡΟΤΣΚΙ ΤΙΤΟ ΦΡΟΥΝΤ ΚΑΙ ΧΙΤΛΕΡ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣΑΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΊ ΣΕ ΑΠΌΣΤΑΣΗ 5 ΧΛΜ

Πριν από έναν αιώνα, ένα τμήμα της Βιέννης φιλοξένησε ταυτόχρονα τους: Αδόλφο Χίτλερ, Λέων Τρότσκι, Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, Σίγκμουντ Φρόυντ και Ιωσήφ Στάλιν. Και μπορεί να μοιάζει με εισαγωγή ενός ανέκδοτου αλλά δεν είναι.
Τον Ιανουάριο του 1913, ένας άντρας του οποίου το διαβατήριο έφερε το όνομα “Σταύρος Παπαδόπουλος” αποβιβάστηκε από το τρένο της Κρακοβίας στο σταθμό “Βόρειος Τερματικός” της Βιέννης.
Ο άντρας με σκοτεινή επιδερμίδα και με ένα παχύ μουστάκι που θα ζήλευε κάθε αγρότης της εποχής, κουβαλούσε μαζί του μια ξύλινη βαλίτσα.
«Καθόμουν στο τραπέζι», έγραψε ο άντρας που είχε έρθει να γνωρίσει, χρόνια αργότερα, «όταν η πόρτα άνοιξε με ένα χτύπημα και ένας άγνωστος άντρας μπήκε».
«Ήταν κοντός, λεπτός και είχε ένα βλέμμα που κάθε άλλο από φιλικότητα έδειχνε».

Ο συγγραφέας αυτών των γραμμών ήταν ένας αντιφρονούντας Ρώσος διανοούμενος, εκδότης μιας ριζοσπαστικής εφημερίδας ονόματι Pravda (Η Αλήθεια). Το όνομά του ήταν Λέων Τρότσκι.
Ο άνθρωπος που περιέγραφε δεν ήταν στην πραγματικότητα ο Παπαδόπουλος.
Το όνομα του ήταν Iosif Vissarionovich Dzhugashvili, γνωστός στους φίλους του ως Koba και εμείς τον γνωρίζουμε ως Ιωσήφ Στάλιν.
Ο Τρότσκι και ο Στάλιν ήταν μόνο δύο από τους εξέχοντες άνδρες που ζούσαν στο κέντρο της Βιέννης του 1913 και των οποίων η ζωή προοριζόταν να διαμορφώσει απόλυτα, μεγάλο μέρος της παγκόσμιας ιστορίας του 20ού αιώνα.
Οι δύο επαναστάτες, Στάλιν και Τρότσκι, είχαν καταφύγει στη Βιέννη όντας κυνηγημένοι. Ο Σίγκμουντ Φρόυντ απ’ την άλλη ήταν ήδη καλά εδραιωμένος στην πόλη.
Ο σπουδαίος ψυχαναλυτής, ο άνθρωπος που εξερεύνησε τα μυστικά του ανθρώπινου νου, έζησε και εξασκούσε το επάγγελμα του στην οδό Berggasse.
Παράλληλα, ο νεαρός Γιόσιπ Μπροζ, που αργότερα έγινε ο ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας, γνωστός και ως Τίτο, εργάστηκε στο εργοστάσιο αυτοκινήτων Daimler στο Wiener Neustadt, μια πόλη νότια της Βιέννης όπου αναζητούσε χρήματα και μερικές καλές στιγμές.
Η βασική μας ιστορία κλείνει με τον 24χρονο από τα βορειοδυτικά της Αυστρίας, με το ματαιωμένο όνειρο ζωής να σπουδάσει ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης. Είχε αποτύχει ήδη 2 φόρες και πλέον ζούσε σε μια αποθήκη στην Meldermannstrasse κοντά στο Δούναβη. Ο νεαρός, δεν είναι άλλος από τον Αδόλφο Χίτλερ.

Στο βιβλίο Thunder at Twilight (Βροντή στο Λυκόφως), ο Αμερικανός συγγραφέας αυστριακής καταγωγής, Frederic Morton φαντάζεται τον Χίτλερ να αγορεύει στους συμπολίτες του «για την ηθική, τη φυλετική αγνότητα, τη γερμανική αποστολή και την προδοσία των Σλάβων έναντι των Εβραίων, των Ιησουιτών και των μασόνων.
Το στήθος του θα πετάριζε, τα χέρια του δεν θα έμεναν σε ησυχία, η φωνή του θα θύμιζε όπερα. Κι έτσι όσο ξαφνικά ξεκινούσε τον λόγο του, θα έκανε μια παύση. Θα συγκέντρωνε τα πράγματά του και θα αποχωρούσε για το δωμάτιο του.
Εν τω μεταξύ στο παλάτι Χόφμπουργκ βρισκόταν ο ηλικιωμένος αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ Α’ της Αυστρίας (Franz Joseph) ο οποίος βασίλευε από τη μεγάλη χρονιά των επαναστάσεων το 1848.
Ο Αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας, ο διορισμένος διάδοχός του, κατοικούσε στο διπλανό παλάτι Belvedere περιμένοντας ανυπόμονο το θρόνο. Η δολοφονία του τον επόμενο χρόνο θα πυροδοτούσε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Βιέννη το 1913 ήταν η πρωτεύουσα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας των 15 εθνών και των 50 εκατομμυρίων υπηκόων.
Η Βιέννη αν και δεν ήταν ακριβώς ένα καζάνι που έβραζε, είχε προσελκύσει όλους τους φιλόδοξους άνδρες από όλη την αυτοκρατορία, αναφέρει η Dardis McNamee, αρχισυντάκτρια της Vienna Review, της μόνης αυστριακής εφημερίδας στην αγγλική γλώσσα, η οποία ζούσε στην πόλη για 17 χρόνια.
Λιγότερο από το 50% των 2 εκατομμυρίων κατοίκων της πόλης, ήταν ντόπιοι και περίπου το 1/4 είχε καταγωγή από τη Βοημία (σημερινή δυτική Τσεχία) και τη Μοραβία (σημερινή ανατολική Τσεχία). Έτσι τα τσέχικα ήταν η 2η επικρατέστερη γλώσσα στην πόλη.
Η Βιέννη ζούσε τη δική της Βαβέλ, με 12 διαφορετικές γλώσσες να μιλιούνται σε όλη την πόλη. Οι αξιωματούχοι του αυστροουγγρικού στρατού έδιναν τις εντολές τους σε 11 γλώσσες εκτός της γερμανικής και κάθε γλώσσα είχε την δική της επίσημη μετάφραση του εθνικού ύμνου.
Και αυτό το μοναδικό μείγμα δημιούργησε το πολιτιστικό φαινόμενο των Βιεννέζικων καφενείων. Ο θρύλος λέει ότι η γέννηση τους ξεκίνησε από τα σακιά καφέ που άφησαν πίσω τους οι Οθωμανοί μετά την αποτυχημένη πολιορκία του 1683.

Η κουλτούρα των καφέ και η έννοια της συζήτησης και την αντιπαράθεσης ήταν πλέον μέρος της βιεννέζικης ζωής, μας εξηγεί ο Charles Emmerson, συγγραφέας του 1913: In Search of the World Before the World (1913 Αναζήτηση του κόσμου πριν τον μεγάλο πόλεμο).
Η βιεννέζικη πνευματική κοινότητα ήταν αρκετά μικρή στην πραγματικότητα και όλοι γνώριζαν ο ένας τον άλλο. Το κράτος δεν ήταν τόσο καλά οργανωμένο, γεγονός που ευνοούσε πολιτικούς αντιφρονούντες και κυνηγημένους. Αν κάποιος επιθυμούσε να κρυφτεί στην Ευρώπη και ταυτόχρονα να συναντήσει πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους τότε η Βιέννη ήταν η ιδανική επιλογή.
Το αγαπημένο στέκι του Φρόιντ ήταν το Cafe Landtmann που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα και σήμερα (από το 1873 παρακαλώ). Ο Τρότσκι και ο Χίτλερ σύχναζαν στο Cafe Central λίγα λεπτά πιο μακριά με τα πόδια! Διάβασμα εφημερίδας, κέικ, σκάκι και κουβεντούλα ήταν στο καθημερινό πρόγραμμα των πελατών του καφέ.

“Αυτό που έκανε τις καφετέριες τόσο σημαντικές ήταν ότι πήγαν όλοι”, λέει η MacNamee. «Υπήρχε λοιπόν μια διασταυρούμενη γονιμοποίηση μεταξύ κλάδων και ενδιαφερόντων».
Πέρα από αυτό, προσθέτει, «ήταν η έξαρση της ενέργειας από την εβραϊκή διανόηση και τη νέα βιομηχανική τάξη, η οποία κατέστη δυνατή, μετά την παραχώρηση πλήρους δικαιώματος ιθαγένειας από τον Φραγκίσκο Ιωσήφ το 1867 και την πλήρη πρόσβαση σε σχολεία και πανεπιστήμια».
Και, παρόλο που σ’αυτή την κοινωνία κυριαρχούσαν σε μεγάλο βαθμό οι άνδρες, πολλές γυναίκες είχαν επίσης αντίκτυπο.
Η Alma Mahler ήταν ένα καλό παράδειγμα, μεγάλη συνθέτης η οποία έγινε μούσα του καλλιτέχνη Oskar Kokoschka και του αρχιτέκτονα Walter Gropius.
Αν και η πόλη ήταν, και παραμένει, συνώνυμη με τη μουσική, η σκοτεινή πλευρά της ήταν ιδιαίτερα ζοφερή. Τεράστιος αριθμός πολιτών ζούσε σε παραγκουπόλεις και το 1913 σχεδόν 1.500 Βιεννέζοι αυτοκτόνησαν.
Η εκτεταμμένη πυρκαγιά που ξέσπασε τον επόμενο χρόνο κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πνευματικής ζωής της Βιέννης.
Η αυτοκρατορία διαλύθηκε το 1918, οδηγώντας τους Χίτλερ, Στάλιν, Τρότσκι και Τίτο σε σταδιοδρομίες που θα σηματοδοτούσαν την παγκόσμια ιστορία για πάντα.
Κανείς δεν ξέρει αν ο Χίτλερ συνάντησε ποτέ τον Τρότσκι ή ο Τίτο συνάντησε τον Στάλιν αλλά εγώ αναρωτιέμαι δεν θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αν όλοι αυτοί επισκέπτονταν τον Φρόιντ για συνεδρίες;
Ο ΚΡΥΟΝΑΥΤΗΣ. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΨΥΧΘΗΚΕ
Ο Τζέιμς Μπέντφορντ ήταν ο πρώτος που έκανε αυτήν την επιλογή. 55 χρόνια μετά το σώμα του παραμένει σε παγωμένο κύλινδρο και αναμένει την… επιστροφή
Λίγο πριν ο Τζέιμς Μπεντφορντ αφήσει την τελευταία του πνοή μια ομάδα γιατρών έφτασε στο 2060 της Έλεϊνορ Ντράιβ στο Γκλέντεϊλ της Καλιφόρνια. Ο Μπρεντφορντ ήταν 73 ετών και έπασχε από καρκίνο σε τελικό στάδιο. Πρόσφατα τον είχαν μεταφέρει από το νοσοκομείο στο σπίτι ενός φίλου του. Το απόγευμα της 12ης Ιανουαρίου 1967 οι νοσοκόμες που τον παρακολουθούσαν έκριναν ότι δεν έχει πολύ χρόνο ακόμα και ειδοποίησαν τους γιατρούς. Ο δρ. Ρενό Έιμπλ πλησίασε τον Μπέντφορντ και τον ρώτησε πώς νιώθει. Ψιθυρίζοντας του απάντησε «Νιώθω καλύτερα» και έσβησε. Η ώρα θανάτου του ήταν 13:15, τουλάχιστον μέχρι να… επανέλθει. Εδώ και 55 χρόνια το σώμα του Τζέιμς Μπέντφορντ βρίσκεται μέσα σε έναν τεράστιο μεταλλικό σωλήνα και περιμένει την επαναφορά του. Αυτή είναι η ιστορία του πρώτου ανθρώπου στην ιστορία του οποίου το σώμα καταψύχθηκε.
Καθηγητής, συγγραφέας και ταξιδιώτης
Ο Τζέιμς Χιράμ Μπέντφορντ γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1893 και σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών έδωσε την πρώτη μεγάλη μάχη για τη ζωή του. Νόσησε με διφθερίτιδα και κινδύνεψε.
Βγαίνοντας νικητής και ολοκληρώνοντας το σχολείο ο Μπέντφορντ μετακόμισε στην Καλιφόρνια όπου σπούδασε στο Μπέρκλεϊ. Πήρε μάστερ πάνω στην επαγγελματική εκπαίδευση και εξέλιξη και δίδαξε. Μάλιστα εξέδωσε και μια σειρά βιβλίων πάνω στον θέμα. «Πολλοί νέοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το μέλλον με αμφιβολία, κυνισμό και απόγνωση. Στόχος μου ήταν να καταπραΰνω αυτή την κατάσταση και να τους δώσω κατευθυντήριες γραμμές» θα πει σε μια συνέντευξη που έδωσε το 1938 στους Los Angeles Times. Το μεγάλο πάθος του Μπέντφορντ ήταν τα ταξίδια. Επισκέφθηκε πολλές χώρες της Ευρώπης (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα), ταξίδεψε στη Νότια Αμερική και την Αφρική. Παντρεύτηκε δύο φορές. Η πρώτη του σύζυγος, Άννα Τσάντλερ Ράις πέθανε το 1917, λίγους μήνες μετά το γάμο. Το 1920 παντρεύτηκε την Ρούμπι ΜακΛάγκαν με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά. Όταν πλέον μπήκε στα 70 του διαγνώσθηκε με καρκίνο στα νεφρά και κλήθηκε να δώσει μια ακόμα μάχη για τη ζωή του.
Η απόφαση
Ενώ είχε διαγνωσθεί με καρκίνο, ο Μπέντφορντ είδε τη διαφήμιση της Life Extension Society. H οργάνωση του Έβαν Κούπερ προσέφερε δωρεάν σε έναν άτομο την «ευκαιρία» να καταψυχθεί το σώμα του. Ενώ ως ιδέα του φάνηκε ενδιαφέρουσα δεν επικοινώνησε μαζί τους. Όταν όμως οι εξετάσεις έδειξαν ότι ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στους πνεύμονες και οι γιατροί τον ενημέρωσαν πως πλέον δεν είχε ελπίδες αποφάσισε να ψάξει το θέμα. Ήρθε σε επαφή με τον πρόεδρο της Κρυογονικής Κοινότητας στην Καλιφόρνια, Ρόμπερτ Νέλσον. «Μου τηλεφώνησε πολλές φορές και συζητήσαμε το θέμα. Έβλεπε τη διαδικασία σαν ένα πιθανό νέο ξεκίνημα» τονίζει ο Νέλσον.
Αφού έλαβε όσες πληροφορίες χρειαζόταν, ο Μπέντφορντ άναψε το πράσινο φως για να προχωρήσει η διαδικασία μετά τον θάνατο του. Κάλυψε τα έξοδα και στη διαθήκη του άφησε έναν επιπλέον ποσό 100.000 δολαρίων για χρηματοδότηση της έρευνας για την κρυογονική.
Η κατάψυξη και οι αντιδράσεις
Όταν άφησε την τελευταία του πνοή οι γιατροί είχαν επτά λεπτά για να ολοκληρώσουν την πρώτη φάση της κατάψυξης του σώματος. Του τοποθετήθηκε μηχάνημα τεχνητής αναπνοής ώστε να συνεχίσει να ρέει το αίμα του προς τον εγκέφαλο. Στη συνέχεια του χορήγησαν με ένεση ένα διάλυμα περιείχε 15% διμεθυλοσουλφίδιο και 85% άλατα θεωρώντας ότι έτσι θα προστατέψουν τα όργανα του. Στη δεύτερη φάση το σώμα του μπήκε σε μια μεταλλική κάψουλά γεμάτη υγρό άζωτο. Την κάψουλά είχε φτιάξει ο Εντ Χόουπ του οποίου το επάγγελμα ήταν κατασκευαστής περουκών. H μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε ήταν πρωτόγονη και οι ειδικοί αναφέρουν ότι είναι απίθανο να προστατεύτηκε ο εγκέφαλος του. Παρών στη διαδικασία ήταν ο Ρόμπερτ Νέλσον, ο δρ. Ντάντε Μπρουνόλ και ο χημικός Ρόμπερτ Πριόντα.
Η κάψουλά με το σώμα του Μπέντφορντ μεταφέρθηκε από το Λος Άντζελες στο Φοίνιξ της Αριζόνα. Λίγες μέρες μετά, η Κοινότητα Κρυογονικής ανακοίνωσε ότι για πρώτη φορά καταψύχθηκε με επιτυχία σώμα ανθρώπου με υγρό άζωτο με σκοπό να επανέλθει όταν θα έχει βρεθεί πλέον η θεραπεία για τον καρκίνο.
Όπως αποκαλύφθηκε, η οργάνωση, πριν τον Μπέντφορντ, είχε κάνει δύο αποτυχημένες προσπάθειες. Ένας καθηγητής από το Σαν Φρανσίσκο είχε δώσει την συγκατάθεση του αλλά όταν πέθανε η ιατρική ομάδα έφτασε πολύ αργά. Σε μια γυναίκα από την Καλιφόρνια η διαδικασία είχε ολοκληρωθεί αλλά στη συνέχεια η οργάνωση έμαθε πως το σώμα είχε βαλσαμωθεί πριν το παραλάβουν. Έτσι το έβγαλαν από την κάψουλα και το έθαψαν.
Μετά την ανακοίνωση για την «επιτυχημένη κατάψυξη σώματος» η συντριπτική πλειονότητα της επιστημονικής κοινότητας μίλησε για αφελές αν όχι παρανοϊκό πρότζεκτ. «Φοβάμαι ότι τα χρήματα του κακόμοιρου ανθρώπου σπαταλήθηκαν χωρίς λόγο γιατί δεν είναι δυνατό με τις δυνατότητες και τις μεθόδους που έχουμε σήμερα να επιχειρήσεις κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή που καταψύχθηκε είναι σίγουρα νεκρός και δεν πρόκειται να επιστρέψει» τόνισε ο δρ.Τζον Λάιμαν ο οποίος συμμετείχε την ανακάλυψη του διμεθυλοσουλφιδίου το οποίο χορηγήθηκε στον Μπέντφορντ.
Μια μικρή Οδύσσεια
Ο παγωμένος… ύπνος του Μπέντφορντ μόνο ήρεμος δεν ήταν. Η κάψουλα με το κατεψυγμένο σώμα έμεινε για δύο χρόνια στις εγκαταστάσεις του ερευνητή Έντουαρντ Χόουπ στο Φοίνιξ και ακολούθησε μια μίνι Οδύσσεια. Το 1969 τη μετέφεραν στις εγκαταστάσεις Γκαλίσκο στην Καλιφόρνια και στη συνέχεια στο Μπέρκλεϊ στην ίδια πολιτεία. Τελικά το 1976 οι υπεύθυνοι ενημέρωσαν την οικογένεια του Μπέντφορντ ότι δεν μπορούν να κρατήσουν άλλο την κάψουλα. Την παρέλαβε ο γιός του Νόρμαν και τη κράτησε στο υπόγειο του σπιτιού του έως το 1982. Στη συνέχεια την παρέλαβε το ίδρυμα Alcor Life Extension το οποίο την έχει έως σήμερα.
Η αξιολόγηση του σώματος το 1991
Στις 25 Μαΐου 1991 έγινε αξιολόγηση της κατάστασης του σώματος και μεταφέρθηκε σε νέα κάψουλα. Στο επίσημο κείμενο της αξιολόγησης αναφέρεται μεταξύ άλλων:
«Η εξωτερική οπτική εξέταση αποκαλύπτει ένα καλά ανεπτυγμένο, καλά θρεμμένο άνδρα που φαίνεται νεότερος από τα 73 του χρόνια. Το δέρμα στον άνω θώρακα και τον αυχένα εμφανίζεται αποχρωματισμένο και ερυθηματώδες από την κάτω γνάθο ως περίπου δύο εκατοστά πάνω από τις θηλές. Η περιοχή του αποχρωματισμού είναι αρκετά έντονη στον θώρακα. Η κεφαλή στρέφεται προς τα αριστερά και σημειώνονται δύο σημάδια παρακέντησης σε απόσταση περίπου ενός εκατοστού μεταξύ τους πάνω από την πρόσθια έσω πλευρά του στερνοκλειδομαστοειδούς μυός (περίπου παράλληλα με την έσω καρωτιδική αρτηρία). Αυτά τα σημάδια παρακέντησης είναι χωρίς θρόμβους και παρουσιάζουν μια φρέσκια εμφάνιση με «πυρήνα» (υποδηλώνει μια βελόνα μεγάλης οπής).
Το δέρμα στην αριστερή πλευρά του λαιμού είναι διογκωμένο με αυτό που φαίνεται να είναι ένας υγρός βλωμός (βλωμοί) που εγχέεται στον υποδόριο χώρο. Η θέση του κεφαλιού του ασθενούς αποκλείει την προσεκτική εξέταση του δέρματος για σημάδια παρακέντησης στην αριστερή πλευρά. Υπάρχει παγωμένο αίμα που βγαίνει από το στόμα και τη μύτη. Ένα επίχρισμα από ζωηρό κόκκινο αίμα καλύπτει το δέρμα γύρω από τη μύτη και το στόμα σε ένα μοτίβο που φαίνεται να έχει καθοριστεί από μια μάσκα αναπνευστήρα. Μια μεγαλύτερη ποσότητα πιο σκούρου κόκκινου αίματος φαίνεται να έχει κυλήσει από το στόμα κατά τη διάρκεια της κατάψυξης με ξηρό πάγο, καθώς διατηρεί τις πτυχές και τα περιγράμματα του υλικού περιτυλίγματος που πιθανώς κάλυπταν το πρόσωπο του ασθενούς κατά την κατάψυξη. Τα μάτια είναι μερικώς ανοιχτά και οι κερατοειδείς είναι άσπροι από τον πάγο. Τα ρουθούνια είναι πεπλατυσμένα στο πρόσωπο, προφανώς ως αποτέλεσμα της συμπίεσης τους από μια πλάκα ξηρού πάγου κατά την αρχική κατάψυξη. Το κεφάλι καλύπτεται με κοντά ομοιόμορφα γκρίζα μαλλιά».
Η αναφορά τονίζει επίσης πως η παρουσία ατόφιων κομματιών πάγου δείχνει ότι το σώμα δεν ξεπέρασε ποτέ τους μηδέν βαθμούς Κελσίου. «Η εξωτερική του θερμοκρασία παρέμεινε σε σχετικά χαμηλές θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν σε όλο το διάστημα αποθήκευσης» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Επίλογος
O πρώτος «κρυοναύτης» παραμένει μέσα στον παγωμένο κύλινδρο του στο κτίριο του ιδρύματος Alcor Life Extension στο Σκότσλαντ στην Αριζόνα. Για όσους ασχολούνται με την κρυογονική η 12η Ιανουαρίου είναι μια ξεχωριστή μέρα καθώς καταψύχθηκε για πρώτο φορά ανθρώπινο σώμα με στόχο να επανέλθει κάποια στιγμή. Κανείς από την οικογένεια του Μπέντφορντ δεν επέλεξε να τον ακολουθήσει σε έναν παγωμένο ύπνο. Αυτό σημαίνει πως αν ποτέ η επιστήμη φτάσει στο σημείο να μπορεί να τον επαναφέρει θα ξυπνήσει σε έναν ξένο-διαφορετικό κόσμο χωρίς συγγενείς και φίλους. Το παράδειγμα του πάντως έχουν ακολουθήσει αρκετοί μέχρι σήμερα ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν σε έναν κόσμο που θα έχει πετύχει την αθανασία.
Η ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΔΙΑΒΑΣΜΕΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΙΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η επιτυχημένη νουβέλα του Καρόλου Ντίκενς με ήρωα τον Εμπενίζερ Σκρουτζ κυκλοφόρησε στα ράφια των βιβλιοπωλείων στις 19 Δεκεμβρίου 1843.

Χριστούγεννα 1843, στη Βικτωριανή Αγγλία. Ο Εμπενίζερ Σκρουτζ είναι ένας τσιγκούνης και σπαγκοραμμένος ηλικιωμένος, που δεν αισθάνεται συμπόνια για κανέναν, καθώς στο μυαλό του οι άνθρωποι υπάρχουν μόνο για να του προσφέρουν χρήματα. Απεχθάνεται τα Χριστούγεννα και όλους όσους χαίρονται με τις γιορτές.
Τα πάντα ανατρέπονται όμως στη ζωή του, όταν την παραμονή των Χριστουγέννων, ο Σκρουτζ δέχεται έναν απρόσκλητο επισκέπτη: το φάντασμα του νεκρού συνεργάτη του, Τζέικομπ Μάρλεϊ -ήταν το ίδιο τσιγκούνης και μίζερος με εκείνον- το οποίο θα τον προειδοποιήσει να δει τα πράγματα ο Σκρουτζ, που τον προειδοποιεί να αλλάξει χαρακτήρα για να μην έχει την ίδια κατάληξη με αυτόν.
Στη συνέχεια, τον επισκέπτονται τα τρία φαντάσματα των Χριστουγέννων του Παρελθόντος, του Παρόντος και του Μέλλοντος και του υποδεικνύουν τα λάθη του, βοηθώντας τον να αγγίξει τη μετάνοια. Μετά την εμπειρία αυτή, ο πρώην εκμεταλλευτής Σκρουτζ γίνεται κυριολεκτικά άλλος άνθρωπος και μετατρέπεται στον μεγαλύτερο ευεργέτη της πόλης του.
Εν συντομία, αυτή είναι η πιο διάσημη, πολυαγαπημένη και εορταστική ιστορία των Χριστουγέννων… Η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Καρόλου Ντίκενς, που πρωτοδημοσιεύτηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1843, γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία τόσο στην εποχή της, όσο και μεταγενέστερα. Άλλωστε, γνώρισε πολλές μεταφορές στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, το θέατρο και την όπερα, ενώ ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, ο πάμπλουτος τσιγκούνης ήρωας του Ουόλτ Ντίσνεϊ, είναι εμπνευσμένος από τον Εμπενίζερ Σκρουτζ.
Η νουβέλα του Βρετανού συγγραφέα αναφέρεται στην ιδεολογική, ηθική και συναισθηματική μεταστροφή του γεροπαράξενου Εμπενίζερ Σκρουτζ μετά την υπερφυσική επίσκεψη που δέχτηκε από τον πεθαμένο συνεταίρο του Τζέικομπ Μάρλεϊ. Τα δύο θέματα, που θίγονται είναι η κοινωνική αδικία και η συνακόλουθη φτώχεια, δύο από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της βικτωριανής Αγγλίας, που βίωνε εκείνη την περίοδο τον άκρατο καπιταλισμό της Βιομηχανικής Επανάστασης.
Λέγεται ότι ο Ντίκενς έγραψε τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», ενώ βρισκόταν και αυτός σε εξαιρετικά άσχημη οικονομική κατάσταση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δεθεί συναισθηματικά με τους ήρωες και να πιάνει πολλές φορές τον εαυτό του να κλαίει, αλλά και να γελάει κατά τη διάρκεια της συγγραφής.
Ο ίδιος πίστευε σε μία «φιλοσοφία Χριστουγέννων», δηλαδή ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων πρέπει να κυριαρχεί όλο τον χρόνο στις σχέσεις των ανθρώπων.
Παναής Κουταλιανός . Ο νέος Ηρακλής των Ελλήνων
Ο Παναγής Κουταλιανός (1847 – 1916), ήταν ένας απ’ τους πιο φημισμένους Έλληνες παλαιστές και αρσιβαρίστες, που έμεινε στην ιστορία, ως ο παγκοσμίως δυνατότερος άνθρωπος της εποχής του.
Η παράδοση θέλει να μην έχει χάσει ποτέ ούτε έναν από τους αγώνες που έδωσε ενώ γύρω από την ζωή του έχουν δημιουργηθεί διάφοροι θρύλοι.
Γεννήθηκε στην Κούταλη της Προποντίδας το 1847 και σύμφωνα με τον τύπο της εποχής το πραγματικό του επώνυμο ήταν Αντωνίου. Στην ιστορία όμως έμεινε με το Κουταλιανός που πρόδιδε την καταγωγή του, σύμφωνα με το είθισται της εποχής αλλά ενδεχομένως και λόγω δικής του προτίμησης.
Η προφορική παράδοση λέει, πως λίγο πριν φύγει από τον τόπο του, έσκισε στα δυο έναν Τούρκο, που του είχε κλέψει τα ρούχα, την ώρα που έκανε μπάνιο στο ποτάμι.
Κυνηγημένος, αποφάσισε να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του και γίνει ναυτικός. Έτσι στα 19 του χρόνια μπαρκάρισε με εμπορικό πλοίο, και στο πρώτο του μόλις ταξίδι φανερώθηκαν οι υπερδυνάμεις του νεαρού Παναή.
Σε μια μεγάλη φουρτούνα η άγκυρα έμπλεξε στα βράχια και τα μέλη του πληρώματος δεν κατάφερναν να την ξεμπλέξουν μέχρι που μεσολάβησε ο Κουταλιανός και εύκολα την έφερε στην επιφάνεια και έσωσε το καράβι και το πλήρωμα.
Λόγω της μεγάλης μυικής του δύναμης ξεκίνησε να ασχολείται με την πάλη, συμμετέχοντας σε αγώνες κι επιδείξεις στα λιμάνια που έπιανε το καράβι του κατά καιρούς και εξαιτίας του επαγγέλματός του, κατάφερε να δώσει αγώνες σχεδόν σε όλο τον κόσμο.
Περιπλανώμενος στις πέντε ηπείρους, κατέληξε στο Μοντεβιδέο της Λατινικής Αμερικής, όπου το ταλέντο του στην πάλη, άρχισε να γίνεται ευρέως γνωστό.
Οι συνεχείς νίκες του σύντομα έκαναν το όνομά του συνώνυμο της δύναμης ιδιαιτέρως στην Αμερική, όπου κατάφερε να νικήσει όλους τους μεγάλους παλαιστές της εποχής.

Ως νέος Ηρακλής στους αγώνες φορούσε το δέρμα μιας τίγρης, που είχε στραγγαλίσει σε μία από τις δοκιμασίες που πιέστηκε να φέρει εις πέρας (κατά μία εκδοχή στον Ν. Κόσμο, κατά μία άλλη στην Κωνσταντινούπολη).
Συνήθιζε δε να επιδεικνύει την μεγάλη του δύναμη, σηκώνοντας απίστευτα μεγάλα βάρη (με τα χέρια ή ακόμα και με τα δόντια του), λυγίζοντας σίδερα, σπάζοντας αλυσίδες, μετακινώντας βράχους, ξεριζώνοντας δέντρα, και παλεύοντας με μεγάλα άγρια ζώα.
Συχνά ξάπλωνε στο έδαφος και επέτρεπε στους παρευρισκόμενους να τοποθετήσουν στο στέρνο του βαρέλια με νερό και στο στομάχι του βράχους και μετά να τους σπάσουν με βαριοπούλες.
Ένα από τα συνηθισμένα κατορθώματά του ήταν η μεταφορά τριών κανονιών, ένα στους ώμους και από ένα στις δύο πλευρές του, τα οποία και πυροδοτούσε κουβαλώντας τα, παραμένοντας ακούνητος κι ατάραχος.
Ο Κωστής Παλαμάς σε ένα από τα διηγήματά του αναφέρει τη συνάντηση που είχε με τον Παναή Κουταλιανό, ενώ ο Φώτης Κόντογλου, στη στήλη του Κυριακάτικα θέματα το 1951 είχε γράψει:
«Μου φαίνεται πως κανένα όνομα δεν έδεσε τους Έλληνες μεταξύ τους ύστερα από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, όσο ο Κουταλιανός.
Γιατί είχε μεγάλη σημασία, για μια φυλή ρημαγμένη, φτωχιά, σκόρπια σε κάθε μέρος του κόσμου, βασανισμένη και πολλές φορές στερημένη και πεινασμένη να βγάλει τον πιο χειροδύναμο άνθρωπο της οικουμένης, που έβαζε κάτω όλους τους παλληκαράδες που βγήκανε από έθνη πλούσια, δυνατά και καλοπερασμένα».

Σε εφημερίδα του 1885 αναφέρεται:
«Ο Κουταλιανός εδόξασε την Ελλάδα εις όλην την Ευρώπην και την Αμερικήν ως ο δυνατώτερος άνθρωπος του κόσμου. Εις Ρίο Iανέιρον της Βραζιλίας κάποτε εις μία αρένα, όπου έκαναν ταυρομαχίας, ενώ ο Παναγής ίστατο διά να σηκώση ωρισμένα βάρη, του απέλυσαν μία τίγρη αμερικανικήν, η οποία ονομάζεται «πούμα», ήτις εισώρμησε επάνω του να τον κατασπαράξη.
Αλλά ο ήρωας Κουταλιανός δεν εφοβήθη. Ώρμησε επάνω της, την έπιασε από την κεφαλή και την σιαγώνα και την άνοιξε εις δυο.
Υπάρχει και σήμερον εις μίαν πλατείαν του Ρίο Iανεΐρου εις μία οδόν Παναγή Κουταλιανού ένα άγαλμα παριστάνον ένα αθλητήν, ο οποίος είχε πιάσει την τίγρη και της είχε ανοίξει το στόμα».
Ο Κουταλιανός πολέμησε για δύο χρόνια στο Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο και έπειτα επέστρεψε στη Λατινική Αμερική όπου παντρεύτηκε και απέκτησε μια κόρη, ενή ήταν ήδη πατέρας τεσσάρων γιων από προηγούμενο γάμο.
Οι δύο από τους γιους του έγιναν επίσης μασίστες, ενώ ο εγγονός του Δημήτριος Μακρής Κουταλιανός (1915-1999), και ο δισέγγονός του Γεώργιος Μακρής Κουταλιανός έγιναν παλαιστές κι αρσιβαρίστες.
Το όνομα Κουταλιανός, με τα χρόνια έγινε συνώνυμο της δύναμης, έτσι από την εποχή του Παναγή και μετά, όλοι οι μασίστες αποκαλούνταν “κουταλιανοί”.
Έτσι το γνωστό τραγούδι του Μάνου Λοΐζου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου δεν αναφέρεται στον Παναή Κουταλιανό, αλλά γράφτηκε με αφορμή την ταινία του Παντελή Βούλγαρη “Τζίμης ο τίγρης”, όπου περιγράφονταν η ζωή ενός πλανόδιου πρώην παλαιστή που το έβαλε στα πόδια κατά τη διάρκεια μιας παράστασης, όταν εμφανίστηκε η γυναίκα του με τον αδερφό της, με απειλητικές διαθέσεις εναντίον του.
Το τραγούδι βέβαια, είχε επιπροσθέτως πολιτικές διαστάσεις, καθώς κεκαλυμμένα (για αποφυγή της λογοκρισίας) διακωμωδούσε τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, που ενώ στον ελληνικό λαό παρουσιάζονταν άγριος και αμείλικτος, ακούγονταν πως δεν τολμούσε να αντιγυρίσει κουβέντα στη γυναίκα του Δέσποινα.
Για τον ίδιο τον Παναή Κουταλιανό, γράφτηκε όμως ένα άλλο τραγούδι το 1976, σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου και μουσική του Νότη Μαυρουδή, που απετέλεσε μέρος του άλμπουμ “Ζωγραφιές απ’ τον Θεόφιλο”.
Ο Παναής ο Κουταλιανός δεν είναι αιμοβόρος,
μα τρώει κάστρο άμα θες, και καταπίνει όρος
Έχει τα μπράτσα του Ηρακλή και τρανό μουστάκι
φοράει σκαρπίνι γυριστό και χρυσό βρακάκι
Ο Παναής Κουταλιανός σηκώνει δυο κανόνια
κι όταν βροντάνε, σκίζεται στα τρία η Ομόνοια.
Μαύρα καπέλα στη σειρά, πίσω από τη μάντρα,
τρέμουνε μόνο που θωρούν τέτοιο θηρίο άντρα.
Ο Παναής Κουταλιανός και με θεριά τα βάνει
έχει τον κόσμο σπίτι του, τον ουρανό ταβάνι.
Φίλο του έχει το Θεό, τα μικρά αγγελούδια
για χάρη του ταιριάξανε τριανταδυό τραγούδια
Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά την αιτία θανάτου του Παναγή Κουταλιανού. Κάποιες μαρτυρίες αναφέρουν πως πνίγηκε, κατά τη διάρκεια ψαρέματος στο Μυριόφιτο της Ανατολικής Θράκης, κάποιες άλλες πως πέθανε σε προχωρημένη ηλικία από γάγγραινα κατόπιν επεμβάσεως που πραγματοποίησε μόνος του στον εαυτό του χωρίς τη βοήθεια γιατρού, ενώ ορισμένοι ισχυρίστηκαν πως δηλητηριάστηκε από τους Τούρκους.
Με τον μεγάλο ξεριζωμό, οι περισσότεροι κάτοικοι απ’ το νησί του Μαρμαρά που υπήρξε η πατρίδα του Παναγή Κουταλιανού (Κούταλη Προποντίδας), κατέφυγαν στη νησί της Λήμνου, όπου έφτιαξαν εκ νέου ένα πολύ όμορφο παραθαλάσσιο χωριό που ονόμασαν Νέα Κούταλη.
Ακόμα και σήμερα στα καφενεία του χωριού υπάρχουν φωτογραφίες του Παναγή Κουταλιανού, ενώ προς τιμήν του έχει στηθεί η προτομή του στην πλατεία του χωριού.
Το εμβόλιο κατα της ευλογιάς και το πρώτο αντιεμβολιαστικό κίνημα
Όταν εμφανίστηκε το πρώτο εμβόλιο για την ευλογία γεννήθηκε και το πρώτο ισχυρό αντιεμβολιαστικό κίνημα. Υποστήριζε ότι θα γεννηθούν παιδιά με χαρακτηριστικά αγελάδας και όσοι θα εμβολιαστούν θα πάνε στην Κόλαση
Για πάνω από έναν αιώνα, οι άνθρωποι έκαναν ουρές για να εμβολιαστούν κατά της πολιομυελίτιδας, της ευλογιάς, της ιλαράς, της παρωτίτιδας, της ερυθράς, της γρίπης κι άλλων επιδημικών ασθενειών. Με καθοδήγηση από σχολεία, ιδρύματα και το κράτος χρησιμοποίησαν την επιστήμη για την καταπολέμηση των ασθενειών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, οι θανατηφόρες ιογενείς επιδημίες να αρχίσουν να εξαφανίζονται στον ανεπτυγμένο κόσμο και το προσδόκιμο της ζωής να κάνει άλματα.
Το 1796 ο Έντουαρντ Τζένερ, ένας γιατρός στο Μπέρκλεϊ του Γκλοστερσάιρ, στην αγροτική Αγγλία, χρησιμοποίησε υλικό προς εμβολιασμό από μια… αντισυμβατική πηγή. Δεν ήταν ένας άνθρωπος που νοσούσε αλλά μια αγελάδα με εξανθήματα, η οποία είχε προσβληθεί από τον ιό που ανήκε στην ίδια οικογένεια με αυτόν της ευλογιάς και προκαλούσε την ασθένεια του δαμαλισμού στα βοοειδή. Η διαδικασία αυτή χάρισε τελικά στους ανθρώπους την ανοσία από την ευλογιά. Εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές σώθηκαν από τότε.
Παράλληλα όμως με τον εμβολιασμό ξεκίνησε και ένα κίνημα εναντίον του που σταδιακά πήρε μεγάλες διαστάσεις. «Εξελίχθηκε σε ένα τεράστιο και μαζικό κίνημα. Υπήρξε μια απόρριψη του εμβολιασμού για πολιτικούς λόγους καθώς θεωρήθηκε ευρέως ως μια άλλη μορφή τυραννίας», λέει ο ιστορικός ιατρικής του Γέιλ, Φρανκ Σνόουντεν. Ενώ λοιπόν το κίνημα κατά του εμβολιασμού μπορεί να φαίνεται σχετικά νέο, η αντίσταση και η άρνηση είναι τόσο παλιά όσο και οι εμβολιασμοί για μολυσματικές ασθένειες στη Δύση.
Cowpox
Αναφορικά μάλιστα με το εμβόλιο για την αντιμετώπιση της ευλογίας κυκλοφόρησαν φήμες πως θα οδηγούσε σε μεταλλάξεις και ότι θα γεννιούνταν μωρά με χαρακτηριστικά αγελάδας. Οι συγκεκριμένες φήμες, που πήραν το όνομα Cowpox, σατιρίστηκαν από σκιτσογράφους της εποχής και διαψεύστηκαν από την επιστημονική κοινότητα αλλά μέρος του πληθυσμού τρομοκρατήθηκε και έγινε πολύ διστακτικό.
«Στις αρχές του 19ου αιώνα, οι Βρετανοί είχαν επιτέλους πρόσβαση στο πρώτο εμβόλιο στην ιστορία, ένα εμβόλιο που υποσχόταν να τους προστατεύσει από την ευλογιά, η οποία βρισκόταν μεταξύ των πιο θανατηφόρων ασθενειών της εποχής. Η ευλογιά σκότωνε περίπου 4.000 ανθρώπους ετησίως στο Ηνωμένο Βασίλειο και άφησε εκατοντάδες άλλους παραμορφωμένους ή τυφλούς. Ωστόσο πολλοί Βρετανοί ήταν δύσπιστοι για το εμβόλιο. Οι παρενέργειες που φοβούνταν ήταν πολύ πιο τρομακτικές: τύφλωση, κώφωση, έλκη, μια φρικτή δερματική πάθηση που ονομάζεται ”ψώρα της ευλογιάς των αγελάδων”, ακόμη και το φύτρωμα οπλών και κέρατων. Και μ′ αυτά γεννήθηκε το πρώτο αντιεμβολιαστικό κίνημα στον κόσμο» γράφει η ερευνήτρια Τζς ΜακΧιού σε άρθρο της στην Washington Post.
Με το εμβόλιο να εξελίσσεται, έως το 1867 όλα τα παιδιά στη Βρετανία ηλικίας έως 14 ετών έπρεπε βάσει νόμου να εμβολιαστούν κατά της ευλογιάς. Τότε προέκυψαν εκτεταμένες αντιδράσεις, ακόμη και μεταξύ επιφανών γιατρών και επιστημόνων, οι οποίες συνεχίστηκαν για δεκαετίες.
«Κάθε μέρα που οι νόμοι περί εμβολιασμού παραμένουν σε ισχύ», έγραψε ο επιστήμονας Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας το 1898, «οι γονείς τιμωρούνται, τα βρέφη σκοτώνονται». Ο ισχυρισμός του βέβαια ήταν αυθαίρετος καθώς τα εμβόλια δεν προκαλούσαν παιδική θνησιμότητα. Στην πραγματικότητα, ήταν η ευλογιά που κόστισε ζωές, περισσότερες από 400.000 ζωές ετησίως κατά τον 19ο αιώνα, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Ήταν μια περίοδος που μοιάζει πολύ με το σήμερα. Χιλιάδες ζωές χάνονται καθημερινά από τον κοροναϊό όμως μέρος του πληθυσμού αδιαφορεί για τα στοιχεία. Αναλύει με ποικίλους τρόπους το πρόβλημα αλλά ξεχνά ότι ουσιαστικά είναι ένα ιατρικό θέμα για το οποίο απαντήσεις θα δώσει μόνο η επιστημονική κοινότητα και τα αποτελέσματα των σκευασμάτων.
Κομπογιαννίτες…
Τότε, όπως και τώρα, o κομπογιαννιτισμός έπαιξε το ρόλο της στην άρνηση του εμβολιασμού. «Ποτέ το ψέμα των ”παλιών καλών καιρών” δεν ήταν πιο ξεκάθαρο από ό,τι στην ιατρική. Η απογραφή του 1841 στο Ηνωμένο Βασίλειο έδειξε ότι το ένα τρίτο των γιατρών δεν είχαν προσόντα», γράφει ο Κρέγκ Γουάτσον στο BBC News.
Ανάμεσα στις συνήθεις αιτίες της ασθένειας σε ένα ιατρικό εγχειρίδιο του 1848 συναντά κανείς «βρεγμένα πόδια», «παθιασμένος φόβος ή οργή» ή και «άρρωστοι γονείς».
Ανάμεσα στις πολλές φλογερές διαλέξεις, καρικατούρες και φυλλάδια που εκδόθηκαν από τους αντιπάλους του εμβολιασμού, ένα φυλλάδιο του 1805 από τον Γουίλιαμ Ρόουλεϊ, μέλος του Βασιλικού Κολλεγίου των Ιατρών, ισχυρίστηκε ότι η ένεση κατά της ευλογιάς θα μπορούσε να καταστρέψει μια ολόκληρη γενιά. «Ποιος θα παντρευτεί με άτομα μιας οικογένειας ρισκάροντας τα παιδιά να έχουνε βρομερές κτηνώδεις ασθένειες;» αναρωτιόταν στο κείμενο του.
Ο ρόλος της θρησκείας
Τότε, όπως και τώρα, η θρησκεία ήταν ένας σημαντικός παράγοντας πάνω στο θέμα του εμβολιασμού. «Μπορεί κανείς να το δει με βιβλικούς όρους πως τα ανθρώπινα όντα που δημιουργήθηκαν κατ′ εικόνα του Θεού. Το κίνημα του εμβολιασμού που διοχετεύει σε ανθρώπινα σώματα υλικό από ένα κατώτερο ζώο θεωρήθηκε άθρησκο, βλάσφημο και ιατρικά λάθος» λέει ο Φρανκ Σνόουντεν. Εμφανίστηκαν φυλλάδια και έγιναν διαλέξεις πάνω στο ζήτημα. Τόνιζαν πως ο εμβολιασμός με υλικό από βοοειδή συνιστούσε μεγάλη αμαρτία και διατάραξη της Θεϊκής τάξης.
Ο ιός δεν νοιάζεται
Ειδικά όσοι προσφέρθηκαν εθελοντικά να εμβολιαστούν έπρεπε να προσπεράσουν πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές αντιλήψεις και να πιστέψουν στους θεσμούς της επιστήμης και της κυβέρνησης. Παράλληλα να μην έχουν επηρεαστεί από ιατρικές αποτυχίες του παρελθόντος οι οποίες είχαν κλονίσει την εμπιστοσύνη στην επιστήμη.
«Οι άνθρωποι έκαναν ερωτήσεις σχετικά με τα δικαιώματα, ιδιαίτερα τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Υπήρχε μια αίσθηση ότι η ανώτερη τάξη προσπαθούσε να τους εκμεταλλευτεί, κυριαρχούσε ένα αίσθημα δυσπιστίας» αναφέρει η ιστορικός ιατρικής Κρίστιν Χάσεϊ.
Στην εποχή μας η βαθιά δυσπιστία προς τους θεσμούς και τους πολιτικούς έχει πάρει τη μορφή πανδημίας και σε κάποιες περιπτώσεις είναι δικαιολογημένη. Ο ιός όμως δεν νοιάζεται για την πολιτική, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις μας ή τα συναισθήματα μας για την εξουσία και τα ατομικά δικαιώματα. Όσο οι συζητήσεις πάνω στα συγκεκριμένα θέματα εντείνονται και όσο εμφανίζονται διαφόρων ειδών θεωρίες αυτός διασπείρεται και εξελίσσεται.
Χωρίς εκτεταμένο εμβολιασμό εκμεταλλεύεται την έλλειψη ανοσίας χωρίς οίκτο ή λύπη και καθημερινώς μας υπενθυμίζει με τον πιο σκληρό τρόπο ότι είναι ένα ζήτημα ζωής και θανάτου.
ο ληστής με τις γλαδιόλες
Ένας από τους διασημότερους ληστές τραπεζών στα ελληνικά αστυνομικά χρονικά, αλλά και παράλληλα ο πιο ιδιαίτερος και αγαπητός στο ευρύ κοινό, κυρίως στις γυναίκες, γνωστός και ως ο “ρομαντικός ληστής”.
Ο λόγος για τον Θεόδωρο Βενάρδο. Έναν άντρα που έζησε μια πολυτάραχη ζωή, πραγματοποίησε την πρώτη μεγαλύτερη ληστεία τράπεζας στη χώρα, φυλακίστηκε, απέδρασε, φυλακίστηκε ξανά και τελικά πέθανε στη φυλακή μετά από δεκάδες απόπειρες αυτοκτονίας.
Ένας “διαφορετικός” κακοποιός, που αναμείχθηκε με έναν δικό του τρόπο με το έγκλημα και μετά την πιο διάσημη ληστεία του τη δεκαετία του ’70, έμεινε γνωστός με τον χαρακτηρισμό “ο ληστής με τις γλαδιόλες”.
______________________________________
Τα πρώτα χρόνια
Ο Θεόδωρος Βενάρδος ήρθε αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο της ζωής από την παιδική του ηλικία. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Μαΐου του 1949 και όταν ήταν ακόμη τεσσάρων ετών, οι γονείς του χώρισαν και ο πατέρας του έφυγε για τη Βραζιλία.
Ένα χρόνο μετά τον ακολούθησε εκεί η μητέρα του, Φώτω, μαζί με εκείνον και την μικρότερη αδερφή του, Αννίτα. Η ζωή τους όμως εκεί δεν υπήρξε καλύτερη. Ο πατέρας του αναφέρεται αρκετά βίαιος και χτυπούσε συχνά τον μικρό Θόδωρο.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, η μητέρα και τα δύο παιδιά επέστρεψαν οριστικά στην Ελλάδα, μην έχοντας ποτέ ξανά καμία επαφή με τον βιολογικό τους πατέρα. Η νεαρή μητέρα παντρεύτηκε ξανά, όμως και με τον πατριό του οι σχέσεις δεν ήταν καθόλου καλές. Για κάποιο λόγο, η μητέρα του αποφάσισε να δώσει τον μικρό Θόδωρο στην φύλαξη των πεθερικών της, όπου η κακή του μοίρα δυστυχώς δεν άλλαξε.
“Τους το ‘δωσα γιατί μου είχανε πει πως αφού το άφησε ο πατέρας του θα μπορούσαν εκείνοι να το κάμουν άνθρωπο. Και είπα, σας το δίνω αφού έως τώρα δεν του προσφέρατε τίποτα. Τους το ‘δώσα αλλά η γιαγιά του το ‘ρίχνε σε ένα υπόγειο να κοιμάται. Μία φορά πήγε ο Θοδωρής να φύγει με καθαρό πουκάμισο και τον έριξε εκείνη από το ποδήλατο για να βάλει το βρώμικο. Εκείνη την ημέρα είδα το παιδί μου στην Ομόνοια, “πως σε έχουν έτσι αγόρι μου;”… Μπήκαμε σε ένα μαγαζί και του αγόρασα ένα μπλε μπλουζάκι. Έκανε πως και τι.”
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ένας από τους νευροψυχιάτρους που τον παρακολούθησαν αργότερα, “το οικογενειακό περιβάλλον εις το οποίον έζησεν (ο Βενάρδος) δεν ήτο το ενδεδειγμένον. Εγνώρισε τρεις πατέρες και δύο μητέρες.” Και τι πατέρες και μητέρες…
Παρά την έλλειψη αγάπης και παιδικής ανεμελιάς, ο Θόδωρος Βενάρδος αναφέρεται πως ήταν ένα καλό και ευγενικό παιδί, που δεν δημιουργούσε προβλήματα και μάλιστα είχε αρκετά καλή απόδοση στα μαθήματα του σχολείου του. Μεγαλώνοντας σπούδασε μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού και βρέθηκε για δύο χρόνια να ταξιδεύει στη θάλασσα. Η ενασχόληση όμως αυτή δεν του άρεσε και δεν άργησε να την εγκαταλείψει.
Το 1972 κατατάχθηκε στο στρατό, όμως η σύντομη θητεία του επιφύλασσε κάποια παρατράγουδα. Κατηγορήθηκε για την ανατίναξη μιας πυριτιδαποθήκης, συνελήφθη και βασανίστηκε για την πράξη του. Σύντομα απολύθηκε οριστικά από τον στρατό για λόγους ψυχικής νόσου, που του διέγνωσαν πρώτοι οι στρατιωτικοί γιατροί της δικτατορίας.
Τον Ιούνιο του 1973 παντρεύτηκε την 17χρονη Δήμητρα Σπηλιώτη, όμως ο γάμος τους κράτησε μόλις τρεις μήνες. Ο 24χρονος τότε Βενάρδος με το γοητευτικό παρουσιαστικό φαίνεται πως είχε διαφορετικές βλέψεις από το να δημιουργήσει μια σταθερή σχέση και οικογένεια και δήλωνε πως ήταν “γεννημένος για μεγάλη ζωή”. “Υπάρχει καλός κόσμος που πληρώνει πολλά λεφτά για “λουλούδια” σαν εμένα”, έλεγε στην γυναίκα του.
Παράλληλα και κρυφά βέβαια από εκείνη διατηρούσε και μια ερωτική σχέση με μια τρανσέξουαλ, την γνωστή ως Μπελίντα. Παρόλο που υπήρξαν ζευγάρι επί δύο χρόνια, εκείνη αναφέρεται πως δεν γνώριζε, ούτε είχε καταλάβει τίποτε για την εγκληματική δραστηριότητα του Βενάρδου.
Οι μεγάλες ληστείες και η περίφημη απόδραση
Ο Βενάρδος έχει μερικές δεκάδες ληστείες στο ιστορικό του, όμως δύο από αυτές ξεχώρισαν, τόσο για το σημαντικό μέγεθος των κλοπιμαίων, όσο και για τον ιδιαίτερο και ευφυή τρόπο που διεξήχθησαν.
16 Νοεμβρίου 1973
Μια μέρα πριν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ο Θόδωρος Βενάρδος έβαλε στο μάτι την Εθνική Τράπεζα στην οδό Πρατίνου στο Παγκράτι. Καθώς και ο ίδιος έμενε στην περιοχή, είχε μάθει πολύ καλά τα ωράρια του υποκαταστήματος, τους εργαζόμενους και τη ροή της κίνησης στους δρόμους καταστρώνοντας έτσι ένα καλοστημένο σχέδιο.
Από την προηγούμενη μέρα είχε κλέψει ένα αυτοκίνητο μάρκας Jaguar από το Κολωνάκι (ιδιοκτησία του Ευάγγελου Συρίγου) και είχε αντικαταστήσει τις ελληνικές του πινακίδες με ξένες, ώστε να μην εντοπιστεί εύκολα από την αστυνομία. Φόρεσε μια μακριά μαύρη καμπαρντίνα, μαύρο καπέλο, ένα λευκό μαντήλι και γυαλιά ηλίου, πήρε μια κοντόκανη καραμπίνα και οδήγησε με το κλεμμένο πολυτελές αυτοκίνητο ως την τράπεζα.
Χωρίς να σβήσει τη μηχανή, άφησε το αμάξι έξω από την είσοδο και μπήκε στο υποκατάστημα, που εκείνη την ώρα είχε αρκετό κόσμο. Τράβηξε το μαντήλι από το λαιμό κρύβοντας το πρόσωπό του και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του διευθυντή Νίκου Χατζόκου βγάζοντας έξω το όπλο του. Πέταξε πάνω στο γραφείο μια μαύρη πλαστική σακούλα και απειλώντας τους γύρω με την καραμπίνα σηκωμένη ζήτησε από τον διευθυντή να του δώσει ό,τι υπήρχε μέσα στο χρηματοκιβώτιο.
Μόλις τα χρήματα μπήκαν στη σακούλα, ο Βενάρδος βγήκε γρήγορα από την τράπεζα και αφού μπήκε στο αυτοκίνητο, απομακρύνθηκε με μεγάλη ταχύτητα. Κατευθύνθηκε μέσα σε λίγα μόλις λεπτά προς τα Σπάτα μέσω παραδρόμων, όπως είχε ήδη σχεδιάσει, και έθαψε τα χρήματα και την καραμπίνα σε μια αγροτική περιοχή. Κάπου κοντά εγκατέλειψε και το κλεμμένο αυτοκίνητο.
Αυτή ήταν η πρώτη μεγαλύτερη ένοπλη ληστεία τράπεζας στην Ελλάδα με λεία το υπέρογκο για εκείνη την εποχή ποσό των 2.375.000 δραχμών.
Η τάση του Βενάρδου να φλυαρεί και να ξοδεύει επιδεικτικά τα λεφτά “του” δεν θα μπορούσε να τον αφήσει να περάσει απαρατήρητος. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα είχε ξοδέψει πάνω από 1 εκατομμύριο δραχμές σε νυχτερινά κέντρα, καζίνο, πολυτελή ξενοδοχεία σε χώρες του εξωτερικού και παιχνίδια στον ιππόδρομο.
Η αστυνομία κατάφερε να τον εντοπίσει και να τον συλλάβει στις 20 Ιανουαρίου του 1974 έξω από ένα οπλοπωλείο μαζί με την τρανσέξουαλ σύντροφό του. Η παραπάνω μεγάλη του ληστεία, καθώς και άλλες μικρότερες που είχε διαπράξει (σε περίπτερα, σπίτια, φαρμακεία, αυτοκίνητα, βενζινάδικα) τον καταδίκασαν σε ποινή φυλάκισης 20 χρόνων και βρέθηκε έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού.
Πέρα από τα έξοδα για απολαύσεις και νυχτερινή καλοπέραση, ή δώρα σε γυναίκες, ο Βενάρδος αποδεδειγμένα έδωσε μέρος των κλεμμένων χρημάτων ύψους σχεδόν 500.000 δραχμών στην αδερφή του. Εκείνη με αυτά αγόρασε ένα πολυτελές αυτοκίνητο μάρκας Όστιν και ένα ακριβό στερεοφωνικό συγκρότημα. Και οι δύο αυτές ιδιοκτησίες κατασχέθηκαν μετά την καταδίκη του ως προϊόντα εγκλήματος.
Μόλις τρεις μήνες στη φυλακή αργότερα, στις 24 Απριλίου του 1974, ο 25χρονος Βενάρδος πραγματοποίησε τη γνωστή κινηματογραφική του απόδραση.
Γύρω στις 4 το απόγευμα, οι φυλακισμένοι έπαιζαν ποδόσφαιρο στο προαύλιο της φυλακής, όταν η μπάλα τους έπεσε έξω από την περίφραξη (μάλλον επίτηδες). Ένας από τους φρουρούς έφυγε από τη θέση του και κατέβηκε να τους τη φέρει πίσω. Ο Βενάρδος τότε άδραξε αμέσως την ευκαιρία και με περισσή αποφασιστικότητα πήδηξε τη μάντρα ύψους περίπου πέντε μέτρων και εξαφανίστηκε τρέχοντας πριν τον εντοπίσουν τα περιπολικά.
Να σημειώσουμε κάπου εδώ ότι εκείνη την εποχή μια απόδραση από τις φυλακές δεν ήταν γενικά και τόσο ακατόρθωτο να συμβεί, τουλάχιστον για κάποιον που είχε αρκετά καλή φυσική κατάσταση, ώστε να ελίσσεται γρήγορα και αποτελεσματικά. Δεν υπήρχαν ακόμα ούτε κάμερες, φωτοκύτταρα και ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, ούτε απροσπέλαστοι ψηλοί τοίχοι.
Η απόδρασή του διάσημου ληστή έγινε πρώτο θέμα στις εφημερίδες και η αστυνομία άρχισε εντατική έρευνα για τον εντοπισμό του. Όσο καιρό κατάφερε να μείνει ελεύθερος ο Βενάρδος συνέχισε τις κλοπές, αλλά και τον σπάταλο και έκλυτο βίο. Η ζωή που επεδίωκε ήταν ληστεία και καλοπέραση. Και πολλές γυναίκες, στις οποίες είναι γνωστό ότι ασκούσε πολύ μεγάλη γοητεία.
Εκείνο το διάστημα πραγματοποίησε και τη δεύτερη μεγάλη και γνωστή ληστεία του, αυτή που του έδωσε και το προσωνύμιο “ο ληστής με τις γλαδιόλες”.
17 Μαΐου 1974
Αυτή τη φορά ο Βενάρδος έβαλε στο μάτι την Εθνική Τράπεζα της οδού Βορείου Ηπείρου στα Σεπόλια και φυσικά, για άλλη μια φορά, είχε προετοιμαστεί πολύ καλά. Χρησιμοποίησε και πάλι δύο κλεμμένα αυτοκίνητα, ένα Fiat 124 (ιδιοκτησίας του Γιώργου Γαβαλά, που κατοικούσε στο Γαλάτσι) και ένα Ρόβερ (ιδιοκτησίας του Θόδωρου Αγναντόπουλου από την Εκάλη).
Οδηγώντας αρχικά το κλεμμένο Ρόβερ έφτασε έξω από την τράπεζα και βγήκε από το αυτοκίνητο ντυμένος στην τρίχα και κρατώντας μια μεγάλη ανθοδέσμη με γλαδιόλες. Ανάμεσα στα λουλούδια είχε κρυμμένη την καραμπίνα του.
Μπαίνοντας στο κατάστημα εμφάνισε το όπλο και ζήτησε από τον ταμία να του δώσει όσα χρήματα είχε πετώντας του μια πλαστική σακούλα. Όπως και την προηγούμενη φορά, μόλις η σακούλα γέμισε, ο Βενάρδος “εξηφανίσθη με ιλιγγιώδη ταχύτητα”. Η λεία του αυτή τη φορά ήταν 550.000 δραχμές.
Ακολουθώντας το προκαθορισμένο του δρομολόγιο έφτασε σε περιοχή του Μπουρναζίου, όπου επιβιβάστηκε στο κλεμμένο Φιατ και οδήγησε και πάλι σε μια απομακρυσμένη αγροτική περιοχή για να κρύψει το όπλο της ληστείας και τα κλοπιμαία.
Η συγκεκριμένη ληστεία με τις γλαδιόλες παραμένει ιστορική, καθώς πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε η συγκεκριμένη και πρωτότυπη μέθοδος της ανθοδέσμης-καμουφλάζ για την πραγματοποίησή της. Έκτοτε βέβαια μιμήθηκαν την “ευρεσιτεχνία” του Βενάρδου και άλλοι ληστές τραπεζών.
“Ήταν δική μου έμπνευση. Της τελευταίας στιγμής. Νομίζω ότι υπήρξα ευγενικός. Πήγα στην Τράπεζα, τους πρόσφερα λουλούδια και μου πρόσφεραν χρήματα.”
Η επιστολή-απόπειρα εκβιασμού
Το βράδυ της 20ης Μαΐου ο Βενάρδος τηλεφώνησε στον δημοσιογράφο της εφημερίδας “Τα Νέα”, Νίκο Καμπάνη, και του είπε ότι σε λίγη ώρα θα βρισκόταν στο σπίτι του για να του δώσει μια επιστολή. Πράγματι σε μισή ώρα ένας ασπρομάλλης γεράκος με μπαστούνι βρέθηκε στην πολυκατοικία που διέμενε ο δημοσιογράφος και άφησε την επιστολή στο χρηματοκιβώτιό του φεύγοντας μετά μακριά με αυτοκίνητο. “Σας έφερα το γράμμα που σας είπα στο τηλέφωνο για να το παραδώσετε σε αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες”, του είχε πει.
Επρόκειτο για μια επιστολή εκβιασμού, μέσω της οποίας παραδεχόταν αρχικά ότι αυτός βρισκόταν πίσω από τη ληστεία με τις γλαδιόλες (γεγονός που οι αρχές ήδη γνώριζαν) και στη συνέχεια απαιτούσε από την δικτατορική κυβέρνηση να σταματήσει τη δίωξη του ίδιου και της αδερφής του Αννίτας. Ζητούσε επίσης να αποφυλακιστούν όλοι οι κρατούμενοι της χώρας και ο ίδιος να αφεθεί να φύγει για χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Μετά από αυτό, το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης επικήρυξε τον Βενάρδο με αμοιβή 300.000 δραχμές για τη σύλληψη και 200.000 δραχμές για την αποτελεσματική πληροφορία κατάδοσής του.
“Η νέα αυτή ενέργεια του Θεόδωρου Βενάρδου μαρτυρεί θρασύτητα, αλλά και προδίδει αδυναμία ύστερα από τη δύσκολη θέση στην οποία περιήλθε από τα μέτρα της αστυνομίας. Ο Βενάρδος έχει συνειδητοποιήσει ότι έχασε οριστικά το παιχνίδι και προσπαθεί να επέση μαλακά.” (είχε δηλώσει αξιωματικός της Γενικής Ασφάλειας)
Βλέποντας τις εκτενείς κινητοποιήσεις της Χωροφυλακής και τον άμεσο κίνδυνο της σύλληψής του, ο Βενάρδος αποφάσισε να φύγει στο εξωτερικό για να γλυτώσει. Στις 27 Μαΐου του 1974 επιβιβάστηκε στο νορβηγικό πλοίο “ΤΑΚΑΡΑ” ως λαθρεπιβάτης με προορισμό την Αμερική. Όταν μάλιστα τον εντόπισε το πλήρωμα, τους έδειξε την ταυτότητα του ποδοσφαιριστή Νίκου Σιδέρη, που είχε κλέψει πριν κάποιες μέρες.
Προφανώς ο καπετάνιος τον “μυρίστηκε” και μόλις αγκυροβόλησαν στην Αμερική παρέδωσε στις αρχές τον Έλληνα λαθρεπιβάτη. Αποδείχθηκε πως η ταυτότητα που έφερε δεν ήταν δική του και τον απέλασαν πίσω στην Ελλάδα με πτήση της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Στο αεροδρόμιο του Ελληνικού τον περίμεναν οι αστυνομικοί της Ασφάλειας, που τον οδήγησαν άμεσα πίσω στις φυλακές Κορυδαλλού.
Τον Ιούλιο του 1975 πραγματοποιήθηκε η δίκη του. Ο Βενάρδος προσπάθησε να υποστηρίξει πως μέρος των χρημάτων που έκλεβε δινόταν για τον αντιστασιακό αγώνα κατά της δικτατορίας. Η Δικτατορία όμως είχε περάσει και αυτές οι θεωρίες δεν συγκινούσαν πλέον κανέναν.
Το δικαστήριο δεν δέχθηκε τους ισχυρισμούς του. Του αναγνώρισε όμως το ελαφρυντικό του μειωμένου καταλογισμού σύμφωνα με την γνωμάτευση του νευροψυχιάτρου για ύπαρξη ψυχικής ανωμαλίας λόγω των οικογενειακών και προσωπικών του αποτυχιών. Καταδικάστηκε σε 21 χρόνια φυλάκιση.
Απεγνωσμένες απόπειρες για αποφυλάκιση
Ο Βενάρδος δεν άντεχε στη φυλακή ούτε για μια μέρα. Ο καιρός περνούσε κι εκείνος έκανε πολύ συχνά αιτήσεις να του παραγραφούν κάποια χρόνια κράτησης, ενώ είχε ζητήσει επίσης πολλές φορές να μην τον μεταφέρουν στις φυλακές της Κέρκυρας, αλλά να παραμείνει στις ψυχιατρικές φυλακές Κορυδαλλού ή έστω οπουδήποτε αλλού.
Για να πείσει για τα συγκεκριμένα αιτήματά του προέβη αρκετές φορές σε περίεργες και αυτοκαταστροφικές πράξεις. Είχε καταπιεί επίτηδες ένα κουταλάκι του γλυκού, ένα θερμόμετρο, βίδες και άλλα μικροεξαρτήματα βάζοντας σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία του.
Έκανε επίσης απεργία πείνας για 26 ημέρες και στο τέλος έφαγε τέσσερα κουταλάκια και γυαλιά από δύο λαμπτήρες. Ο χειρούργος Γιώργος Λεωτσάκος του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας προειδοποίησε πως αν ο Βενάρδος δεν χειρουργηθεί άμεσα, θα κινδύνευε η ζωή του.
Όσο νοσηλευόταν στο νοσοκομείο της Νίκαιας, ο Βενάρδος προσπάθησε και πάλι να αποδράσει χωρίς επιτυχία. Εκεί όμως έμελλε να γνωριστεί και με την τελευταία και μεγάλη του αγάπη, την 29χρονη Άννα Βαρδάκη, την “Αννούλα του”, όπως την αποκαλούσε. Η γυναίκα τον επισκέφτηκε τότε, τον Σεπτέμβριο του 1981, από περιέργεια να δει τον περίφημο “ληστή με τις γλαδιόλες”. Ήταν χωρισμένη και μητέρα δύο μικρών παιδιών.
Ο έρωτας όμως φαίνεται πως τους χτύπησε απρόσμενα την πόρτα. Οι δυό τους αγαπήθηκαν και σύντομα αρραβωνιάστηκαν. Σχεδίαζαν μάλιστα να παντρευτούν και να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους μαζί μετά την αποφυλάκισή του. Ο Βενάρδος μιλούσε συνέχεια για την Άννα κι εκείνη βρισκόταν δίπλα του σε κάθε επισκεπτήριο για τα τρία επόμενα χρόνια μέχρι τον θάνατό του.
Ο Βενάρδος ήταν από τους κακοποιούς, που έγιναν πασίγνωστοι για το γοητευτικό τους παρουσιαστικό, πέρα από τα εγκληματικά τους “κατορθώματα”. Πολλές γυναίκες είχαν κόλλημα μαζί του ξεχνώντας την παραβατική του ταυτότητα και αναζητώντας ευκαιρίες να τον δουν από κοντά. Δεκάδες θαυμάστριες κάθε ηλικίας του έστελναν ερωτικά γράμματα, λουλούδια και φωτογραφίες στη φυλακή και τον επισκέφτηκαν και όσο βρισκόταν στο νοσοκομείο.
Φυσικά, σημαντικό ρόλο σε αυτή την “υστερία” έπαιξε και μέρος των μέσων ενημέρωσης, που δεν έχανε ευκαιρία να τονίζει την γοητεία και το ιδιαίτερο στυλ του σε κάθε είδηση που αφορούσε τον κακοποιό.
“Σε παρακαλώ και πάλι να κάνεις το ταχύτερο δυνατόν τα δέοντα να βρεθώ κοντά σου, στην αγκαλιά σου, μακρυά από φυλακές, χωροφύλακες κλπ… γιατί έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Εσύ και η αγάπη μας με κρατά από εξτρεμιστικές ενέργειες και αποφάσεις. Και αν παρελπίδα αισθάνεσαι και εσύ κάτι για μένα και δεν υποκρίνεσαι γιατί έλυσες το πρόβλημα και καθάρισες το στάρι από την βρώμα και δεν μου έρχεσαι εδώ για φιλανθρωπικούς σκοπούς να δης το ιδρυματιζόμενο παιδάκι σαν κάποια άλλη…! Και τελικά αν με ξεχώρισες από την σέσουλα σαν Θόδωρο και όχι σαν Βενάρδο.”
(απόσπασμα από γράμμα του στην Άννα τον Απρίλιο του 1982)
Παρά όμως την στήριξη της αγαπημένης του και τα ευοίωνα σχέδιά τους, ο Βενάρδος πραγματικά δεν άντεχε να βρίσκεται στη φυλακή. Όπως είχε πει ο συγκρατούμενός του και επίσης διάσημος ληστής, Βαγγέλης Ρωχάμης, ο Βενάρδος τα τελευταία χρόνια είχε γίνει πλέον σκιά του εαυτού του, “σαν ζώο που περιμένει την σφαγή του”.
Τα πρώτα χρόνια είχε υπάρξει ένας υποδειγματικός φυλακισμένος. Όλοι μέσα είχαν να πουν τα καλύτερα για εκείνον, δεν δημιουργούσε προβλήματα και αντιθέτως βοηθούσε τους συγκρατούμενούς του. Επίσης έτρωγε επιλεκτικά, διάβαζε πολλά βιβλία και φρόντιζε πάντα τον εαυτό του, ενώ δεν άγγιξε ποτέ του ναρκωτικές ουσίες. Μάλωνε μάλιστα συχνά και τους υπόλοιπους που έκαναν καταχρήσεις και δεν πρόσεχαν την υγεία τους, επαναλαμβάνοντας χαρακτηριστικά ότι η ζωή είναι ωραία.
Αυτά όμως τα τελευταία χρόνια άλλαξαν, η φιγούρα της ζωντάνιας πάνω του άρχισε να ξεθωριάζει και, όπως έγινε γνωστό από αναφορές των φίλων του, έπεσε τελικά και στην πρέζα μέσα στις φυλακές. Οι απανωτές αιτήσεις του για αποφυλάκιση ή μείωση της ποινής δεν εισακούστηκαν από καμία κυβέρνηση και δικαστήριο μέσα στα 10 χρόνια που πέρασαν. Είχε καταλάβει ότι δεν πρόκειται να τον ελευθερώσουν και είχε πλέον παραιτηθεί.
Η ψυχολογική του κατάσταση ήταν πραγματικά κρίσιμη και όπως ο ίδιος ανέφερε στους δικούς του αν έμενε κι άλλο μέσα θα τρελαινόταν.
Σημείωσε μάλιστα ρεκόρ σε απόπειρες αυτοκτονίας έχοντας προσπαθήσει να βάλει τέλος στη ζωή του σχεδόν 70 φορές. Μια φορά έφαγε ένα σύρμα μήκους ενάμιση μέτρου, αλλά επιβίωσε.
“Μάνα, δεν μπορεί…κάτι από αυτά που καταπίνω θα με σκοτώσει και θα ησυχάσω.”
Τελικά αυτή η ώρα της λύτρωσης για τον Θεόδωρο Βενάρδο ήρθε την Τρίτη, 10 Ιουλίου του 1984. Ο φύλακας βρήκε τον 35χρονο “ρομαντικό ληστή” κρεμασμένο με ένα σεντόνι στο κελί του. Ο ιατροδικαστής επιβεβαίωσε την -επιτυχημένη αυτή τη φορά- αυτοκτονία.
Ο Βενάρδος ήταν ίσως από τους ελάχιστους κακοποιούς, που θρηνήθηκε τόσο πολύ όταν έφυγε από την ζωή, όχι μόνο από τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και από μεγάλο μέρος του κόσμου, που τον έβλεπε με ιδιαίτερη συμπάθεια. Υπήρξε άλλωστε ένας αναίμακτος ληστής, χωρίς βίαιες και δολοφονικές πράξεις, και με ένα γοητευτικό στυλ συμπεριφοράς, που τον “έσωζε”, τουλάχιστον όσον αφορά τη φήμη του στο ευρύ κοινό σε σχέση με άλλους κακοποιούς.
Πίσω από την τιμητική εικόνα που του έπλαθαν συνήθως τα μίντια, ήταν ένας εκκεντρικός παραβατικός τύπος με μια δική του μίξη ψυχολογικών θεμάτων, που εν τέλει φαίνεται ότι τον βασάνιζαν σε ολόκληρη τη διαδρομή της ζωής του. Η περίπτωσή του αποτέλεσε πάντως αφορμή να ανοίξει ένας διάλογος σχετικά με τις συνθήκες κράτησης στις ελληνικές φυλακές.
«Πατρίς»: Το θρυλικό πλοίο που ένωσε την Ελλάδα με την Αυστραλία
Κατά τη δεκαετία του 1950 θα παρατηρούνταν ένα ισχυρό ρεύμα μετανάστευσης από την Ελλάδα προς την Αυστραλία. Το φαινόμενο αυτό ήταν χαρακτηριστικό της εποχής, καθώς πολλοί Έλληνες αποχαιρετούσαν την πατρίδα τους προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος σε χώρες του εξωτερικού. Το κύμα μετανάστευσης προς την Ωκεανία θα εξυπηρετούνταν σε μεγάλο βαθμό και για αρκετά χρόνια από δύο πλοία των Ελληνικών Μεσογειακών Γραμμών, το «Κυρήνεια» και το «Τασμανία». Ωστόσο, η εταιρεία έπαυσε τη συγκεκριμένη γραμμή και, με εξαίρεση ένα και μοναδικό ταξίδι του «Βασίλισσα Φρειδερίκη» το 1958, στα τέλη της δεκαετίας θα δημιουργούνταν ένα κενό στις γραμμές της υπερπόντιας επιβατηγού ναυτιλίας προς την Αυστραλία.
Στην έντονη μεταναστευτική ροή από την Ελλάδα προς την Αυστραλία θα προστίθετο και το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο σχηματιζόταν ο πυρήνας μιας μεγάλης ελληνικής παροικίας. Ο πυρήνας αυτός θα διευρυνόταν ολοένα και περισσότερο, με την επικοινωνία των ομογενών στην Αυστραλία με την πατρίδα να καθίσταται σημαντική ανάγκη.

Το κενό αυτό θέλησε να καλύψει ο ναυτιλιακός Οίκος Χανδρή, ο οποίος θα προχωρούσε σε μια πολύ σημαντική επένδυση, προκειμένου να εισχωρήσει δυναμικά στον συγκεκριμένο τομέα. Υπολογίζοντας τον μεγάλο όγκο επιβατών που θα επιθυμούσαν δυνητικά να ταξιδέψουν από και προς την Αυστραλία, οι Αφοί Χανδρή αγόρασαν στα τέλη του 1959 το «Bloemfontein Castle», του οποίου η ναυπήγηση είχε ολοκληρωθεί το 1950.
Το νέο πλοίο μετονομάστηκε σε «Πατρίς» και μετά την αγορά του πέρασε μια σύντομη περίοδο μετασκευών, προκειμένου να αυξήσει ακόμα περισσότερο τις δυνατότητες χωρητικότητάς του. Το «Πατρίς» είχε χωρητικότητα 18.400 grt, ταχύτητα 18 κόμβων και πλήρωμα μεγαλύτερο των 250 ατόμων. Μπορούσε να μεταφέρει πάνω από 1.000 επιβάτες και είχε ταυτόχρονα χώρους για τη μεταφορά παγωμένων αλλά και ξηρών φορτίων.
Όπως αναφέρουν τα Ναυτικά Χρονικά στο τεύχος της 1ης Ιανουαρίου 1960, η σπουδαιότερη εξέλιξη στην υπερωκεάνια επιβατηγό ναυτιλία για το 1959 ήταν αναμφισβήτητα η ίδρυση της νέας εθνικής γραμμής προς την Αυστραλία από τον Οίκο Χανδρή.

Ταυτόχρονα με το λανσάρισμα της νέας γραμμής, υπήρξε και παραγωγή διαφημιστικού υλικού για να διαφημιστεί η νέα μόνιμη γραμμή. Το κεντρικό σύνθημα που γνώρισε μεγάλη επιτυχία ήταν: «Η Ευρώπη αρχίζει από την Ελλάδα, επισκεφθείτε την».
Η εμφάνιση του «Πατρίς» στον χάρτη θα προκαλούσε μεγάλο ενθουσιασμό, με τα Ναυτικά Χρονικά να περιγράφουν την ολοκλήρωση του πρώτου ταξιδιού του με ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στις 15 Φεβρουαρίου 1960.

Διαφήμιση της Γραμμής Ελλάδας-Αυστραλίας, η οποία φιλοξενήθηκε στα Ναυτικά Χρονικά της εποχήςΠΗΓΗ: Ναυτικά ΧρονικάΤο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ των Ναυτικών Χρονικών, τα οποία συνομίλησαν με Έλληνες και ξένους επιβάτες που έφτασαν στον Πειραιά, υπογραμμίζει ότι η οργάνωση και η εξυπηρέτηση εντός του νέου υπερωκεανίου ήταν η καλύτερη δυνατή. Έχοντας ως δεδομένο το μεγάλο και δύσκολο ταξίδι στη θάλασσα, είχαν προβλεφθεί διάφοροι τρόποι για την ψυχαγωγία των επιβατών. Το πλοίο διέθετε δύο κινηματογράφους, ορχήστρα, ενώ διοργανώνονταν ελληνικά γλέντια κάθε βράδυ.
Το πλοίο είχε αποπλεύσει από τον Πειραιά στις 14 Δεκεμβρίου 1959, μεταφέροντας πάνω από 1.000 επιβάτες. Το ταξίδι ήταν περίπου 9.500 μίλια και ολοκληρώθηκε εντός 23 ημερών. Έφτασε στο Φρίμαντλ στις 2 Ιανουαρίου 1960, στη Μελβούρνη στις 6 Ιανουαρίου και στο Σίδνεϊ στις 9 Ιανουαρίου. Ειδικότερα, η άφιξη του «Πατρίς» στο λιμάνι της Μελβούρνης περιγράφεται με ιδιαίτερα συγκινητικό τρόπο. Εκεί, όλοι οι ομογενείς από τις ελληνικές παροικίες της Μελβούρνης, του Σίδνεϊ και του Φρίμαντλ στέκονταν στην προκυμαία με λουλούδια, σοκολάτες και ενθύμια, έτοιμοι να υποδεχτούν τους συμπατριώτες τους.
Το ταξίδι της επιστροφής θα ξεκινούσε από τη Μελβούρνη στις 14 Ιανουαρίου, με 157 επιβάτες και 400 τόνους φορτίου. Το πλοίο παρέλαβε ακόμη 32 επιβάτες από το Άντεν, το Σουέζ και το Πορτ Σάιντ.
Η σοβαρότητα στην οργάνωση και στην υλοποίηση αυτής της νέας προσπάθειας των Αφών Χανδρή θα φαινόταν όχι μόνο από το πολύ επιτυχημένο πρώτο ταξίδι, αλλά και από τη δρομολόγηση της αγοράς ενός ακόμα πλοίου, που θα εξυπηρετούσε τη γραμμή προς Αυστραλία. Το πλοίο αυτό ήταν το «Βρετάννη», το οποίο θα εισερχόταν στην υπηρεσία του Οίκου Χανδρή το 1961.

Το «Πατρίς» χάραξε τη δική του πορεία στη μεταναστευτική ιστορία της Ελλάδας, αποτελώντας για πολλά χρόνια τον σημαντικότερο συνδετικό κρίκο μεταξύ Ελλάδας και Αυστραλίας. Πέρα από τον σημαίνοντα ρόλο του στη μεταναστευτική ιστορία της Ελλάδας, το «Πατρίς» θα αποκτούσε μία ακόμα σημαντική σύνδεση με την Αυστραλία. Τα Χριστούγεννα του 1974, ο κυκλώνας Tracy χτύπησε τη Βόρεια Αυστραλία, με ιδιαίτερα καταστροφικές συνέπειες για την πόλη Ντάργουιν.
Ο Αντώνης Χανδρής πρόσφερε το θρυλικό πλοίο της εταιρείας του στη διάθεση της κυβέρνησης της Αυστραλίας, η οποία το χρησιμοποίησε ως πλωτό ξενοδοχείο για τη φιλοξενία όσων ανθρώπων είχαν χάσει τα σπίτια τους.
Το «Πατρίς» θα έμενε στην υπηρεσία των Αφών Χανδρή μέχρι και το 1979, οπότε και πωλήθηκε στην Karageorgis Lines, που το μετονόμασε σε «Mediterranean Island» και κατόπιν, το 1981, σε «Mediterranean Star».
Σκηνή από την ταινία «Μέχρι το Πλοίο» του 1966, στην οποία εικονίζεται το «Πατρίς» κατά την αναχώρησή του για την Αυστραλία:
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΟΥ ΙΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Πώς βγήκε η φωτογραφία-σύμβολο για το τέλος του Παγκοσμίου. Οι συνθήκες, οι πρωταγωνιστές και το… φώτοσοπ
Αν θέλαμε να… συμπυκνώσουμε το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε μια φωτογραφία τότε δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από αυτή των στρατιωτών που κρατούν την σοβιετική σημαία στην οροφή του Ράιχασταγκ, της γερμανικής βουλής. Ο σοβιετικός στρατός είχε φτάσει στη… φωλιά του ναζιστικού τέρατος και η συγκεκριμένη εικόνα ήταν και μια δήλωση για το τέλος του τρίτου Ράιχ και παράλληλα της πιο φρικτής περιόδου που βίωσε ο πλανήτης. Πώς όμως τραβήχτηκε η συγκεκριμένη φωτογραφία, ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές και ποιος ο φωτογράφος;
Το ιστορικό πλαίσιο
Την άνοιξη του 1945 ο Κόκκινος Στρατός προχωρούσε με ταχύτατους ρυθμούς προς την γερμανική πρωτεύουσα. Καθημερινώς κέρδιζε 30 με 40 χιλιόμετρα. Τα σοβιετικά στρατεύματα έφτασαν στις παρυφές του Βερολίνου στα μέσα Απριλίου. Στις 16 του μήνα ξεκίνησε η μάχη στα Υψώματα Ζέελοβ, όπου και πραγματοποιήθηκαν οι τελευταίες μαζικές μάχες με τον ναζιστικό στρατό. Στις 19 Απριλίου το γερμανικό αμυντικό μέτωπο έσπασε και ξεκίνησαν οι βολές του πυροβολικού προς την πόλη μέχρι και την τελική παράδοση της στις 2 Μαΐου 1945.
Το κτίριο του Ράιχσταγκ είχε ιδιαίτερη συμβολική σημασία για τις συμμαχικές δυνάμεις. Το ναζιστικό καθεστώς βέβαια το θεωρούσε ένα σύμβολο της «δημοκρατικής αδυναμίας» και ουσιαστικά δεν το χρησιμοποιούσε. Οι συνεδριάσεις της ναζιστικής κυβέρνησης γίνονταν στην όπερα Κρολ που βρισκόταν δίπλα στο Ράιχσταγκ. Παρ’ όλα αυτά η κατάληψη της γερμανικής βουλής είχε μεγάλη σημασία και από τις 30 Απριλίου ο Στάλιν πίεζε τους στρατηγούς του. Ήθελε να μπουν στο Ράιχσταγκ την Πρωτομαγιά του 1945.
Στις 30 Απριλίου δύο αεροπλάνα πέταξαν πάνω από το κτίριο και πέταξαν μεγάλες σοβιετικές σημαίες. Μέσα στην ημέρα υπήρξαν αναφορές ότι οι σοβιετικοί κατέλαβαν το κτίριο. Πολεμικοί ανταποκριτές το πλησίασαν για να επιβεβαιώσουν την είδηση και δέχθηκαν πυρά από τους Γερμανούς στρατιώτες που ακόμα το υπερασπίζονταν. Μέχρι το βράδυ της 30στής Απριλίου γινόταν ανταλλαγή πυρών. Στις 22:40 ο 23χρονος σοβιετικός στρατιώτης Ρχιμζάν Κοσκαρμπάεφ ανέβηκε στο άγαλμα της Γκερμάνια, που βρισκόταν στο προαύλιο του κτιρίου, και έβαλε μια σοβιετική σημαία. Καθώς ήταν νύχτα το γεγονός δεν απαθανατίστηκε φωτογραφικά Το επόμενο πρωί οι Γερμανοί είχαν κατεβάσει τη σημαία. Τελικά ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε πλήρως το κτίριο τις πρώτες πρωινές ώρες της 2ας Μαΐου 1945.
Πρωινό 2 Μαΐου 1945
Ο σοβιετικός υπολοχαγός Γεβγένι Χαλντέι πλησίασε το Ράιχσταγκ το πρωινό της 2ας Μαΐου 1945. Είχε μαζί την φωτογραφική του μηχανή Leica ΙΙΙ και μια μεγάλη σοβιετική σημαία. Την είχε φτιάξει από κόκκινα τραπεζομάντιλα ο θείος του και του την είχε δώσει. Ήταν η ώρα να τη χρησιμοποιήσει.
Ο 28χρονος έφτασε έξω από το κτίριο και συνάντησε έναν νεαρό συνάδελφο του. Του είπε τι ακριβώς ήθελε να κάνει και αυτός συμφώνησε να τον βοηθήσει. Μάλιστα φώναξε ακόμα δύο στρατιώτες που βρίσκονταν στο σημείο.
Όλοι μαζί ανέβηκαν στην οροφή του Ράιχσταγκ και ο Χαλντέι έστησε το σκηνικό. Χρησιμοποίησε έναν ολόκληρο φιλμ βγάζοντας συνολικά 36 φωτογραφίες. Μια από αυτές θα γινόταν το σύμβολο του τέλους του Μεγάλου Πολέμου.
Το… φώτοσοπ
Λίγες μέρες μετά ο Χαλντέι επέστρεψε στη Μόσχα και παρέδωσε το φιλμ στον διευθυντή του περιοδικού Ogonyok. Οι φωτογραφίες του ενθουσίασαν αλλά ζητήθηκε από τον Χαλντέι να αλλάξει κάποια πράγματα. Ο ένας από τους στρατιώτες, αυτός που κρατούσε εκείνον που κυμάτιζε τη σημαία, φαίνονταν να φορά ένα ρολόι στο κάθε χέρι του. Οι υπεύθυνοι του περιοδικού ζήτησαν από τον Χαλντέι να εξαφανίσει το ρολόι από το δεξί χέρι ώστε να μην δοθεί η εντύπωση ότι ο σοβιετικός στρατιώτης το έχει κλέψει από κάποιον. Ο φωτογράφος έκανε το… φώτοσοπ με καρφίτσα ενώ προσέθεσε και καπνούς στο φόντο για να κάνει το σκηνικό πιο δραματικό. Πήρα τον καπνό από άλλες φωτογραφίες, θα επιβεβαιώσει ο ίδιος. Μετέπειτα έρευνες για το δεύτερο ρολόι θα υποστηρίξουν ότι ίσως να ήταν μια πυξίδα Αντριάνοφ που φορούσαν πολλοί σοβιετικοί στρατιώτες.
Η φωτογραφία της σοβιετικής σημαίας στο Ράιχσταγκ, με τις μετατροπές που έγιναν, δημοσιεύθηκε στο Ogonyok στις 13 Μαΐου 1945.
Το επίσημο αφήγημα και η αλήθεια
Το σοβιετικό καθεστώς θεώρησε πως μια τόσο σημαντική εικόνα δεν θα μπορούσε να έχει τραβηχτεί στην… τύχη. Δημιούργησε λοιπόν μια «επίσημη εκδοχή» για τη δημιουργία της φωτογραφίας. Σύμφωνα με αυτή η σημαία πάνω από το Ράιχσταγκ ανέβηκε με εντολή των διοικητών και οι στρατιώτες είχαν επίσης επιλεγεί από τη διοίκηση. Σύμφωνα πάντα με την επίσημη εκδοχή ήταν ο Μελιτόν Καντάρια και ο Μιχαήλ Γεγκόροφ.
Η ιστορική έρευνα έχει αποδείξει αλλά και ο ίδιος ο Χαλντέι έχει επιβεβαιώσει πως η φωτογραφία δεν ήταν αποτέλεσμα επίσημης εντολής και δεν οργανώθηκε από τη διοίκηση. Οι στρατιώτες που τον βοήθησαν ήταν ο 18χρονος Αλεξέι Κοβάλεφ από το Κίεβο(ο στρατιώτης που κρατά τη σημαία) και οι Αμπουντλαρχίμ Ιζμαΐλοφ από το Νταγκεστάν και Λεονίντ Γκορίτσεφ από το Μινσκ.
Ο φωτογράφος
Ο Γεβγένι Ανανίεβιτς Χαλντέι γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου 1917 στο Ντονέτσκ της Ουρκανία (τότε η πόλη ονομαζόταν Γιουζόβκα και ήταν μέρος της ρωσικής αυτοκρατορίας). Η οικογένεια του ήταν εβραϊκής καταγωγής.
«Από μικρό παιδί είχα αυτό το πάθος με τη φωτογραφία. Η πρώτη μου… κάμερα ήταν τα γυαλιά της γιαγιάς μου» θα πει ο ίδιος. Σε ηλικία 19 ετών έπιασε την πρώτη του δουλειά ως φωτογράφος στο πρακτορείο ΤASS. Κατά τη διάρκεια του πολέμου οι Ναζί σκότωσαν τον πατέρα του και τρεις από τις τέσσερις αδελφές του. «Έχω συγχωρέσει τους Γερμανούς αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω» έχει τονίσει σε μια συνέντευξη του.
Μετά την πτώση του Βερολίνου συνέχισε να εργάζεται για το TASS και φωτογράφισε τη Δίκη της Νυρεμβέργης αλλά και το σοβιετικό μέτωπο στην Μαντζουρία κατά των Ιαπώνων. Το 1947 επιπλήχθηκε σε μια κρατική αξιολόγηση που πραγματοποιήθηκε στο TASS και τον Οκτώβριο του 1948 έχασε τη δουλειά του. Ο ίδιος υποστήριζε ότι αυτό έγινε λόγω της εβραϊκής του καταγωγής.
Συνέχισε να εργάζεται ως φωτογράφος για εφημερίδες της Σοβιετικής Ένωσης. Το 1959 προσελήφθη στην Pravda όπου και εργάστηκε έως το 1970 όταν και αναγκάστηκε να συνταξιοδοτηθεί. Το 1984 εκδόθηκε ένα βιβλίο 93 σελίδων με το έργο του από το καιρό του Πολέμου. Τη δεκαετία του ’90 επανήλθε στο προσκήνιο λόγω κάποιον εκθέσεων που έγιναν προς τιμή του σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Φωτογράφιζε μέχρι το τέλος της ζωής του στις 6 Οκτωβρίου 1997 (80 ετών).
Για την φωτογραφία στο Ράιχσταγκ έχει πει: «Ήταν μια καλή φωτογραφία και ιστορικά σημαντική. Επόμενη ερώτηση παρακαλώ…».
Β. ΣΕΝΤΙΝΕΛ . Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΟΚΑΨΟΥΛΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ
Εκεί βρίσκεται η πιο εχθρική και βίαιη φυλή του πλανήτη, οι συναντήσεις των ντόπιων με τους επισκέπτες δεν έχουν αίσιο τέλος, ενώ όποιος έχει την ατυχία να πέσει στα χέρια τους, σφάζεται επί τόπου!
Σπάνια έχει καταστεί δυνατό να φωτογραφηθούν, καθώς σκοτώνουν όποιον ξένο προσπαθήσει να πλησιάσει και η κυβέρνηση της Ινδίας έχει παραιτηθεί από την προσπάθεια για επικοινωνία.
Πετώντας πάνω από το νησί που ονομάζεται Βόρειο Σέντινελ, νομίζεις ότι αντικρύζεις έναν ειδυλλιακό τόπο, με πυκνή χλωρίδα και μαγευτικές παραλίες. Όμως αν πλησιάσεις πιο κοντά θα δεις ανθρώπους να σε στοχεύουν με τόξα!
Ζώντας απομονωμένες από την ανθρωπότητα, οι φυλές αυτές δεν έχουν ανοσοποιητικό σύστημα προσαρμοσμένο στους μολυσματικούς παράγοντες που κομίζουν οι ξένοι.Η φυλή ζει σε συνθήκες αυτάρκειας επί πολλούς αιώνες στο νησί, όπου το ινδικό κράτος έχει απαγορεύσει την πρόσβαση σε οποιονδήποτε. Τις τελευταίες δεκαετίες, κάθε απόπειρα επαφής από τον έξω κόσμο συνάντησε την βίαιη άρνηση της φυλής.
Το Βόρειο Σέντινελ κατοικείται από μια φυλή που αρνείται σθεναρά την επαφή με κάποιον που δεν προέρχεται από την ίδια συνομοταξία και επιτίθεται σε κάθε επισκέπτη με βέλη και πέτρες, ενώ όποιος έχει την ατυχία να πέσει στα χέρια τους, σφάζεται επί τόπου!
Τα μέλη της φυλής αριθμούν από 50 έως 400 μέλη (κανείς δεν ξέρει να πει με ακρίβεια) και θεωρούνται ότι κατοικούν το νησί τα τελευταία 60,000 χρόνια! Το νησί έχει μια έκταση 28 τ.μιλίων και προστατεύεται από ένα κοραλλιογενή ύφαλο, ανάμεσα στην Ινδία και τη Μιανμάρ, δίπλα στις νήσους Ανταμάν. Στο εσωτερικό του βρίσκεται ένα πυκνό δάσος. Οι Σεντινελέζοι πιστεύεται ότι ασχολούνται με το κυνήγι και το ψάρεμα ενώ δεν υπάρχουν ενδείξεις καλλιέργειας της γης.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα, υπάρχουν καταγραμμένες αναφορές σε διάφορες προσπάθειες επαφής με τη φυλή, κυρίως από τους Βρετανούς. Το 1879, μια μικρή ομάδα Βρετανών στρατιωτών, έφτασε στο νησί και κατάφερε να πάρει μαζί της δύο ηλικιωμένους (μάλλον ζευγάρι) και τέσσερα μικρά παιδιά που δεν μπορούσαν να τρέξουν μακριά και τους πήραν μαζί τους στην βάση τους, στο Πορτ Μπλερ, για να τους εξετάσουν.
Οι δύο ηλικιωμένοι αρρώστησαν αμέσως και πέθαναν, ενώ τα παιδιά τα έστειλαν αμέσως πίσω δίνοντας τους δώρα και φαγητά για να πάρουν στη φυλή τους. Από αυτό το περιστατικό επιβεβαιώνεται εκείνο που υποστηρίζουν διάφοροι επιστήμονες για τη συγκεκριμένη φυλή.
Ότι δηλαδή η πολυ-αιώνια απομόνωση τους είναι η αιτία που δεν έχουν αναπτύξει αντισώματα, κάτι που τους κάνει τρομερά ευάλωτους ακόμα και στις πιο απλές καθημερινές ιώσεις.Το 1896 ένας κατάδικος που το έσκασε από τις Βρετανικές φυλακές των γειτονικών νησιών Άνταμαν, κατά λάθος ξεβράστηκε στο νησί, και μερικές μέρες αργότερα βρήκαν το πτώμα του στη παραλία, τρυπημένο με βέλη και με κομμένο το λαιμό.
Το Βόρειο Σέντινελ ανήκε στην Ινδία από το 1947, αλλά στη συνέχεια αναγνωρίστηκε ως κυρίαρχο κράτος. Κάποιες εκτιμήσεις για τον πληθυσμό Sentinelese λένε πως είναι μεταξύ 50 και 150 ατόμων (κάποιες αναφορές εικάζουν πως φτάνουν τα 500 άτομα) κι έχουν τη δική τους γλώσσα, η οποία δεν μιλιέται πουθενά αλλού και δεν σχετίζεται με εκείνες των γύρω νησιών.Ζουν με τρόπο ζωής κυνηγών-συλλεκτών κι έχουν επιτεθεί ξανά σε ανθρώπους που έχουν επισκεφτεί το νησί στο παρελθόν.
Η φυλή των Σεντινελέζων κατάφερε να επιβιώσει από το τσουνάμι του 2004. Ενώ στον υπόλοιπο κόσμο περισσότεροι από 230,000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, οι κάτοικοι του Βόρειου Σέντινελ “ένιωσαν” την απειλή και σκαρφάλωσαν στα ψηλότερα σημεία του νησιού. Μετά από τρεις μέρες, ένα ελικόπτερο με διασώστες πέταξε πάνω από το νησί και έριξε φάρμακα και φαγητό. Μια ομάδα από πολεμιστές, βγήκε τότε από το δάσος και άρχισε να επιτίθεται στο ελικόπτερο. Ο επικεφαλής της ομάδας δήλωσε αργότερα ότι από την αντίδραση των ιθαγενών τους φάνηκε ότι μάλλον δεν ήθελαν καμία βοήθεια. Η τελευταία επαφή με τη φυλή των Σεντινελέζων, έγινε το 2006 όταν δυο ψαράδες ψάρευαν καβούρια στα ανοιχτά του νησιού. Το βράδυ έριξαν άγκυρα και αποκοιμήθηκαν μέσα στη βάρκα τους.
Για κάποιο λόγο όμως η άγκυρα λύθηκε και η βάρκα παρασύρθηκε στο νησί. Οι δύο ψαράδες συνελήφθησαν και σκοτώθηκαν επί τόπου. Όταν οι συγγενείς τους απαίτησαν από την ινδική κυβέρνηση να πάρουν τις σωρούς τους πίσω, η αστυνομία αναγκάστηκε να στείλει στην περιοχή ένα ελικόπτερο. Η απάντηση φυσικά ήταν και πάλι μια βροχή από βέλη και ακόντια. Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τη ζωή των Σεντινελέζων. Η γλώσσα τους είναι άγνωστη και οι συνήθειές τους επίσης. Μάλιστα, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να έρθει σε επαφή μαζί τους από το 1964, η ινδική κυβέρνηση οπισθοχώρησε. Έτσι οι επισκέψεις πλέον στο νησί απαγορεύονται και το ινδικό ναυτικό έχει επιβάλει μια ζώνη προστασίας 3 μιλίων καθώς οι συναντήσεις των ντόπιων με τους επισκέπτες δεν έχουν αίσιο τέλος.
Το Survival International που αποτελεί φορέα προστασίας των δικαιωμάτων των φυλών ανά τον κόσμο, ανέφερε πως τον τελευταίο χρόνο, το Βόρειο Σέντινελ έχει προσελκύσει ψαράδες, με το ινδικό λιμενικό να διώχνει συνεχώς αλιείς από την περιοχή. Και ο λόγος είναι, πως το γεγονός πως οι Σεντιλέζοι ζουν σχεδόν όπως οι άνθρωποι της παλαιολιθικής εποχής και το γεγονός πως οι περισσότεροι ιθαγενείς των Ανταμαν έχουν εκλείψει, αυτομάτως καθιστούν τους κατοίκους του Βόρειου Σέντινελ την πιο ευάλωτη φυλή στον πλανήτη.
Πιστεύεται πως τα μέλη της συγκεκριμένης φυλής συγκαταλέγονται στους πρώτους ανθρώπους που μετακόμισαν από την Αφρική στα νησιά Άνταμαν και ζουν εκεί για πάνω από 55.000 χρόνια. Η γλώσσα τους είναι διαφορετική από αυτή των άλλων φυλών της περιοχής, κάτι που υποδεικνύει την ελάχιστη, σχεδόν μηδενική, επαφή που είχαν με άλλους πληθυσμούς.
Παρ’ όλα αυτά, δεν συνεπάγεται πως ζουν όπως ζούσαν πριν από 60.000 χρόνια, καθώς, μπορεί να χαρακτηρίζονται ως άνθρωποι της Παλαιολιθικής εποχής, αλλά έχουν καταφέρει να εκμεταλλευτούν τα μέταλλα των πλοίων που έχουν ναυαγήσει εκεί κοντά για να βελτιώσουν τα όπλα τους.
Η μοναδική απομόνωσή τους και η εχθρικότητά τους, που σε μας φαίνεται περίεργη μπορεί να δικαιολογηθεί, καθώς μέχρι τώρα, η επαφή με τον έξω κόσμο δεν τους έχει αποφέρει κάτι άλλο εκτός από βία. Γι’ αυτά όλα το νησί έχει χαρακτηριστεί προστατευμένη ζώνη και το TripAdvisor έχει χαρακτηρίσει το νησί στο παρελθόν ως τον πιο επικίνδυνο προορισμό στον πλανήτη.
ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΣΕ
Η θυελλώδης και άρρωστη ερωτική σχέση της Κάτιας Γιαννακοπούλου με τον αρχιμανδρίτη Άνθιμο και η τραγική κατάληξη με τη δολοφονία του
Οι μάρτυρες ανέφεραν πως μια γυναίκα «γύρω στα 40, ντυμένη με μαύρα δερμάτινα ρούχα, με γυαλιά ηλίου και μπερέ, τριγυρνούσε από νωρίς κοντά στο το σπίτι του αρχιμανδρίτη» στην οδό Φιλαδελφείας 8 στη Nέα Σμύρνη.
Ο ιερέας βγήκε από το σπίτι του και κατευθύνθηκε στο αυτοκίνητο του. Η γυναίκα τον πλησίασε και του μίλησε, αυτός γύρισε την πλάτη και άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου. Η γυναίκα έβγαλε ένα όπλο από την τσάντα της, τον πυροβόλησε οκτώ φορές και έφυγε. Δύο σφαίρες είχαν βρει τον ιερέα στο κεφάλι και είχαν κόψει το νήμα της ζωής του. Ήταν 22 Ιουλίου 1997, λίγο μετά τις 10 το πρωί και μόλις είχε γραφτεί ο τραγικός επίλογος μιας θυελλώδους παράνομης ερωτικής σχέσης.
«Ως άνθρωποι έχουμε ανθρώπινες αδυναμίες»
Η γυναίκα ήταν η 42χρονη Κάτια Γιαννακοπούλου και ο αρχιμανδρίτης ο 59χρονος Άνθιμος Ελευθεριάδης. Η Γιαννακοπούλου ζούσε στην Καλλιθέα με τον σύζυγο και τον γιό τους και εργαζόταν ως πλασιέ. Όσοι την γνωρίζουν αναφέρουν ότι η σχέση της με την Εκκλησία ήταν τυπική. Κάποια στιγμή όμως αναζήτησε πνευματική στήριξη. Επισκέφθηκε τον αρχιμανδρίτη που ιερουργούσε στον ναό της Παναγίτσας του Παλαιού Φαλήρου για τον οποίο είχε ακούσει τα καλύτερα λόγια. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 1989. Αρχικά στο ναό και στη συνέχεια στο σπίτι του. «Μια μέρα με κάλεσε σπίτι του, όπου μιλήσαμε για πολλά θέματα, κυρίως γύρω από τη θρησκεία και την Εκκλησία. Αμέσως μετά άρχισε να μου μιλάει για τον έρωτα. Εκείνη την ώρα με φίλησε για πρώτη φορά και μάλιστα αυτό το φιλί στο στόμα κράτησε για πολλή ώρα» θα πει. Την επόμενη ημέρα πήγε στον αρχιμανδρίτη και σαν να μιλά σε κάποιο άλλο άτομο του μίλησε για όλα όσα είχαν γίνει μεταξύ τους. Εκείνος της απάντησε: «Είμαστε άνθρωποι και ως άνθρωποι έχουμε ανθρώπινες αδυναμίες». Έτσι ξεκίνησε η θυελλώδης σχέση. Η Γιαννακοπούλου μαγεύτηκε από τον ιερέα και τον ερωτεύτηκε παθολογικά.
«Η Παναγία μου είπε να μου δώσεις χρήματα»
Με τον καιρό απέκτησε εμμονή με τον αρχιμανδρίτη και έφτασε σε σημείο να του δίνει και χρήματα. Τμηματικά του είδε δώσει 27εκατ. δραχμές. Της είχε πει ότι ένα βράδυ η Παναγία είχε έρθει στο ύπνο του και του είχε ζητήσει να κάνει κάποια πράγματα. Όταν τη ρώτησε που θα βρει τα χρήματα του απάντησε «Θα σε βοηθήσει η Κάτια». Για την πείσει μάλιστα είχε υπογράψει μια ιδιόχειρη επιστολή, στην οποία έγραφε ότι μετά το θάνατό του επιθυμούσε να της μεταβιβάσει το διαμέρισμα στη Νέα Σμύρνη στο οποίο ζούσε και συνευρίσκονταν.
Όσο περνούσε ο καιρός, η Γιαννακοπούλου γινόταν πιο φορτική και ζητούσε πιο συχνές συναντήσεις με τον ιερέα. Αυτός επιχείρησε να ξεκόψει. Στις αρχές του 1994 ουσιαστικά απολύθηκε από τον ναό στο Παλαιό Φάληρο (δεν έχουν διευκρινιστεί οι λόγοι αλλά εικάζεται ότι η σχέση έγινε γνωστή) και μετακόμισε στο Λονδίνο. Η Γιαννακοπούλου έφτασε στο σημείο να ταξιδεύει αυθημερόν στη βρετανική πρωτεύουσα για να τον δει. «Άφηνα το παιδί στην πεθερά μου και πήγαινα. Το βράδυ επέστρεφα στο σπίτι για να μην υποψιαστεί ο σύζυγος μου» θα πει.
Η αρχή του τέλους
Τελικά ο ιερέας επιχείρησε να διακόψει τη σχέση αλλά η Γιαννακοπούλου επέμενε. Νιώθοντας ότι πλέον είναι απόμακρος άρχισε να μαγνητοφωνεί τις ερωτικές τους συνευρέσεις πιθανότατα για να τον εκβιάσει.
Τον Σεπτέμβριο του 1996 η Γιαννακοπούλου πληροφορήθηκε ότι ο Άνθιμος βρέθηκε στην Ελλάδα για να ψηφίσει και δεν την είχε ενημερώσει. Εξοργίστηκε και προσπάθησε να τον εντοπίσει. Τελικά συναντήθηκαν τον Μάρτιο του 1997 στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη. Ο ιερέας της ζήτησε να διακόψουν αυτή του επιτέθηκε με μαχαίρι και τον τραυμάτισε ελαφρά στο λαιμό. Είχε πλέον χάσει κάθε έλεγχο. Αγόρασε ένα πιστόλι από έναν ομογενή στην Ομόνοια για 480.000 δραχμές.
Στις 21 Ιουλίου 1997 μίλησαν στο τηλέφωνο. «Θα βρεθούμε κάποια από τις επόμενες μέρες αλλά όχι στο σπίτι μου» της είπε. Εξοργισμένη πήγε στην πολυκατοικία στη Νέα Σμύρνη και άρχισε να χτυπά το κουδούνι. Ο Άνθιμος Ελευθεριάδης ήταν ψυχρός και περιφρονητικός. «Δεν ντρέπεσαι; Πήγαινε στον άντρα σου και το παιδί σου», της είπε. Ήταν η στιγμή που πήρε την απόφαση να τον εκτελέσει.
Η περιπλάνηση και η σύλληψη
Μετά τον φόνο η Γιαννακοπούλου έφυγε με ένα αυτοκίνητο. Ένας υπάλληλος συνεργείου την είδε. «Ένα μπλε Suzuki το οποίο απομακρύνθηκε με μεγάλη ταχύτητα» θα πει στην αστυνομία. Το όχημα αναγνωρίστηκε και η αστυνομία ανακάλυψε ότι ανήκε στον κουνιάδο της Κάτιας Γιαννακοπούλου. Του το είχε ζητήσει «για να κάνει κάτι δουλειές», όπως του είπε. Η αστυνομία πλέον ξεκίνησε ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό της 42χρονης.
Η Γιαννακοπούλου εγκατέλειψε το αυτοκίνητο κοντά στα νεκροταφεία Παλαιού Φαλήρου και Νέας Σμύρνης και πέταξε το όπλο και τις σφαίρες σε κάδο απορριμμάτων. Φόρεσε την ξανθιά περούκα που της είχε αγοράσει ο ιερέας (για να μην σε αναγνωρίζουν όταν έρχεσαι στο σπίτι μου, της είχε πει) και πήγε στην Ομόνοια. Εκεί αγόρασε ένα ποδήλατο και άρχισε να περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας. Πέρασε το βράδυ σε μια οικοδομή στην Καλλιθέα. Περιπλανήθηκε και την επόμενη μέρα και κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει σε ένα μοναστήρι στη Μάνδρα.
Διανυκτέρευσε σε ένα πάρκο στην Ελευσίνα και το πρωί ξεκίνησε για τον προορισμό της. Κοντά στο μοναστήρι την είδε μια καλόγρια η οποία πήρε την αστυνομία. Όταν τη συνέλαβαν περιφερόταν με το ποδήλατο έξω από το μοναστήρι της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου στη Mάνδρα. Δεν προέβαλε καμία αντίσταση.
Ο επίγειος θεός της…
««Tον αγαπούσα ακόμα και την ώρα που τον σκότωνα. Ακόμη τον αγαπώ. Έκανα ό,τι έκανα για την τιμή τη δική μου και της οικογένειάς μου, που την είχα καταρρακώσει. Αν ήταν δυνατόν να τον αναστήσω με πέντε φιλιά ποτισμένα από το αίμα της μετανιωμένης μου καρδιάς, θα το είχα ήδη κάνει. Ο μεγαλύτερος τιμωρός, ο πιο αυστηρός εισαγγελέας είναι ο εαυτός μου. Αναρωτιέμαι μόνο ποια τιμωρία σκληρότερη μπορεί να μου επιβάλει η δικαιοσύνη από αυτήν που επέβαλα εγώ στον εαυτό μου, σκοτώνοντας με τα ίδια μου τα χέρια τον επίγειο θεό μου» είπε κατά τη διάρκεια της πρώτης ανάκρισης της. Για δέκα ώρες περίπου μιλούσε στους αστυνομικούς για τη σχέση της με τον αρχιμανδρίτη και την απόφαση της να τον δολοφονήσει. Περιγράφοντας τη στιγμή της εκτέλεσης θα αναφέρει: «Τον περίμενα έξω από το σπίτι του. Πήγαινα σαν υπνωτισμένη. Όταν τον είδα, προσπάθησα να του μιλήσω. Μου γύρισε την πλάτη. Τράβηξα τη σκανδάλη και πυροβόλησα ώσπου κατάλαβα πως δεν είχε άλλες σφαίρες».
Η δίκη και η φυλάκιση
Η δίκη της Κάτιας Γιαννακοπούλου ξεκίνησε το Νοέμβριο του 1998. Στο πλευρό της στάθηκαν τόσο ο σύζυγος όσο και ο γιός της. Το δικαστήριο αναγνώρισε ως ελαφρυντικά τον πρότερο έντιμο βίο αλλά και την «ανάρμοστη συμπεριφορά» του αρχιμανδρίτη Άνθιμου. Τα ισόβια «έσπασαν» και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 20 ετών. «Θα αισθάνομαι πάντα τύψεις. Το μόνο που ελπίζω είναι να με καταλάβει ο Θεός. Όσο κι αν ζήσω, δεν είναι δυνατό να ξεχάσω ότι αφαίρεσα τη ζωή ενός παιδιού του Θεού. Ελπίζω να με συγχωρέσει. Δεν μπορώ όμως και να ξεχάσω τι μου πρόσφεραν ο άνδρας και το παιδί μου. Ό,τι κι αν κάνω, θα είναι ελάχιστο μπροστά σε αυτό που μου έδωσαν εκείνοι» θα πει στους δημοσιογράφους αφού έμαθε την ποινή της.
Ο αδελφός του αρχιμανδρίτη, Υψηλάντης Ελευθεριάδης, κατέθεσε έφεση κατά της απόφασης. «Οι τρεις δικαστές έκαναν στο ακέραιο το καθήκον τους. Όσο για τους ενόρκους, έχουν επηρεαστεί από τη μαζική επίθεση καναλιών και εντύπων. Από δακρύβρεχτες ιστορίες χωρίς στοιχεία. Η απόφαση στηρίχτηκε στην ψήφο των ενόρκων. Θα ζητήσουμε από τον εισαγγελέα να ασκήσει έφεση στην απόφαση» δήλωσε.
Η Γιαννακοπούλου δικάστηκε σε δεύτερο βαθμό το Νοέμβριο του 2001. Αυτή τη φορά καταδικάστηκε ομόφωνα σε ισόβια κάθειρξη χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Στο σκεπτικό της απόφασης αναφερόταν, μεταξύ άλλων, ότι ως άτομο εγωιστικό, που ήθελε πάντα να γίνεται το δικό της, θεώρησε τον εαυτό της αδικημένο από τον αρχιμανδρίτη, ο οποίος την απέρριψε και αποφάσισε χωρίς αυτήν να διακόψει τη σχέση τους. Έτσι αποφάσισε σε ήρεμη ψυχική κατάσταση να τον σκοτώσει.
«Πείτε στο Γιώργο, τον άντρα μου, να συνεχίσει με ή χωρίς εμένα, για χάρη του γιου μας. Άλλωστε εγώ έφταιξα και θα πληρώσω», είπε την ώρα που αποχωρούσε από την αίθουσα του δικαστηρίου.
Το 2003 απορρίφθηκε η αίτηση αναίρεσης της απόφασης που είχε ασκήσει. Τελικά μετά από 16 χρόνια στη φυλακή, αποφυλακίστηκε τον Αύγουστο του 2013. Πληροφορίες αναφέρουν ότι ζει και πάλι με τον σύζυγο της.
ΒΓΑΖΟΝΤΑΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΩΣΙΕΣ
Πώς ένας Αμερικάνος βγάζει χιλιάδες δολάρια πλασάροντας διάφορες ακραίες θεωρίες συνωμοσίας. Τα συμφέροντα πίσω από τη συνωμοσιολογία
Πολλοί αναρωτιούνται «μα γιατί κυκλοφορούν τόσες θεωρίες συνωμοσίας;». Η ιστορία του Σον Τέρνμπουλ αποτελεί ένα μέρος της απάντησης. Οι θεωρίες συνωμοσίας, εκτός των άλλων, είναι και μια επικερδέστατη επιχείρηση. Μια επιχείρηση εκμετάλλευσης της ανάγκης πολλών ανθρώπων να νιώσουν είτε ότι κάποια κρυφή-σατανική δύναμη βρίσκεται πίσω από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, είτε ότι είναι ξεχωριστοί και γνωρίζουν πληροφορίες που ο μέσος όρος αγνοεί.
Ο Τερνμπουλ σε μια συνέντευξη δυόμιση ωρών στη Washington Post εξήγησε πώς από την ερασιτεχνική ενασχόληση πέρασε στον επαγγελματισμό. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχει αφήσει τη δουλειά του και βιοπορίζεται αποκλειστικά από την ιστοσελίδα του «Sgtreport» και τα δύο κανάλια που έχει στο Youtube.
Το χόμπι και η… αφύπνιση
Ο 53χρονος ήθελε να γίνει δημοσιογράφος και πήρε τον σχετικό τίτλο σπουδών το 1992. Όταν δεν μπόρεσε να βρει δουλειά στον χώρο με ικανοποιητικό μισθό στράφηκε στο marketing. Όσοι τον γνώριζαν λένε ότι η πολιτική δεν τον απασχολούσε καθόλου. Περίπου στο 2008 άρχισε να ασχολείται με θεωρίες συνωμοσίας για την 11η Σεπτεμβρίου. Χαρακτηρίζει εκείνη την περίοδο σαν «αφύπνιση». «Προσπαθούσαν να του πουν να σταματήσει, όμως εκείνος απλώς δεν άντεχε να το κάνει», υποστηρίζει πρώην συνάδελφός του. Το 2009 αποχώρησε από την εταιρία που εργαζόταν. «Πιθανότατα άρχισα να λέω λίγο περισσότερες αλήθειες από ό,τι έπρεπε στον χώρο εργασίας μου. Και νομίζω ότι αυτό κατά πάσα πιθανότητα σπίλωσε το όνομά μου στην Target (το όνομα της εταιρίας)» λέει ο Τέρνμπουλ.
Τότε έπιασε δουλειά σε μια εταιρεία παραγωγής τηλεταινιών για μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα. Στον ελεύθερο χρόνο του, ξεκίνησε να γυρίζει συνωμοσιολογικά βίντεο για το YouTube «ως χόμπι». Μεταξύ αυτών και ορισμένες συνεντεύξεις με ακροδεξιούς σχολιαστές, συνωμοσιολόγους και εμπόρους χρυσού και ασημιού. Μέχρι το 2012 το… χόμπι έγινε πλήρης απασχόληση.
Πλέον δεν κάνει κάτι διαφορετικό από το να «πουλάει» τις δημοφιλέστερες θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν. Στα βίντεο του αποκαλούσε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου «αντιπερισπασμό» και υποστήριζε ότι «μια διεθνής οργάνωση σιωνιστών τραπεζιτών» συνωμοτεί για να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Οι επισκέψεις στην ιστοσελίδα και τα κανάλια του εκτοξεύτηκαν τα τελευταία χρόνια και ο Τερνμπουλ φρόντιζε να τροφοδοτεί με νέο υλικό το αδηφάγο κοινό του. Ανέβασε βίντεο και εξηγούσε γιατί οι εκλογές του 2020 ήταν νοθευμένες εις βάρος του Ντόναλντ Τραμπ ενώ φυσικά ασχολήθηκε με τον κοροναϊό. Αρχικά για το πώς εμφανίστηκε και στη συνέχεια για τα εμβόλια για την αντιμετώπιση του. Είναι ένα πειραματικό βιολογικό όπλο, υποστηρίζει.
Οι συνωμοσίες φέρνουν λεφτά
Στη μακροσκελή του συνέντευξη στην Post, την οποία αρχικά έδωσε επώνυμα, όμως στη συνέχεια ζήτησε να διατηρηθεί η ανωνυμία του, ένα αίτημα που η εφημερίδα απέρριψε, μεταξύ άλλων αναφέρει: «Πιστεύω ότι οι συνωμοσίες είναι πραγματικές και συμβαίνουν όλη την ώρα».
Όταν ρωτήθηκε για ποιο λόγο δεν εμφανίζεται στα βίντεο του και δεν αποκαλύπτει το πραγματικό του όνομα, ο Τέρνμπουλ υποστηρίζει ότι «δεν ήθελα ποτέ να εμφανιστώ γιατί ήθελα το μήνυμα να είναι ο πρωταγωνιστής».
Εκτός από την ταυτότητα του ο «ερευνητής συνωμοσιών» (όπως αυτοαποκαλείται) προσπαθεί να προστατέψει και τα οικονομικά του στοιχεία. Τα έσοδα ήταν τόσο μεγάλα που αναγκάστηκε να συστήσει εταιρία. Δεν θέλησε όμως να αποκαλύψει πόσα βγάζει από τη διασπορά θεωριών συνωμοσίας.
Η Washinghton Post όμως έκανε έρευνα και εντόπισε μια εθελοντική εταιρική έρευνα που είχε συμπληρώσει και καταθέσει στην πολιτεία της Μινεσότα το 2019. Εκεί ανέφερε ότι κάθε χρόνο η εταιρεία του έχει κέρδη που κυμαίνονται μεταξύ των $50.000 και των $250.000 ετησίως. Αυτή τη στιγμή μένει σε ιδιόκτητο σπίτι του οποίου η αντικειμενική αξία ξεπερνά τα 700.000 δολάρια.
Ο Τέρνμπουλ συνδυάζει το υλικό το οποίο προωθεί με τις κατάλληλες διαφημίσεις. Οι θεωρίες συνωμοσίας περί κατάρρευσης του κράτους, μαζικές εξέγερσεις και μιας μακράς περιόδου χάους συνδυάζονταν με προϊόντα επιβίωσης.
Τον Οκτώβριο του 2020 ο Τέρνμπουλ άρχισε να ανεβάζει υλικό με τίτλο «Κόκκινος Συναγερμός: Η Ολική Κατάρρευση Πλησιάζει». Προειδοποιούσε για οικονομική καταστροφή και μιλούσε για απάτη των ισχυρών της κυβέρνησης και της τραπεζικής βιομηχανίας, με στόχο τη συγκάλυψη των πραγματικών γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου. Στο βίντεο που ανέβασε παρότρυνε τον κόσμο να αγοράσει χρυσή ή ασήμι. «Δεν είναι αργά για να αγοράσετε ασήμι ή χρυσό» τόνιζε.
Δεν είναι τυχαίο πως στην ιστοσελίδα του υπάρχουν διαφημίσεις εταιριών που πωλούν τα δύο μέταλλα. «Μου δίνουν μια πολύ, πολύ μικρή προμήθεια» λέει χωρίς να προχωρήσει σε λεπτομέρειες.
Το μεγάλο οικονομικό πλήγμα ήρθε πρόσφατα όταν αποκλείστηκε από επτά εκ των μεγαλύτερων τεχνολογικών κολοσσών, συμπεριλαμβανομένου του Twitter, του Vimeo και του YouTube. Εις βάρος του τελευταίου (το οποίο αποτελούσε και βασική πηγή εσόδων του καθώς είχε συνολικά 740.000 συνδρομητές) έχει καταθέσει αγωγή απαιτώντας την αποκατάσταση του καναλιού του με την αιτιολογία ότι αφαιρέθηκε από την πλατφόρμα για «πολιτικούς λόγους». «Επιβιώνω, όμως είμαι μαχητής και έχω έρθει για να μείνω» τονίζει.
Κρατά αμυντική στάση όταν η κουβέντα πάει στην εισβολή στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου 2021. Ο Τέρνμπουλ λίγες ημέρες πριν από το περιστατικό είχε αναρτήσει βίντεο με τίτλο «αντίστροφη μέτρηση για τη δεύτερη Αμερικανική Επανάσταση». Η ιστοσελίδα του συνδέθηκε με έναν άντρα που συνελήφθη έχοντας μαζί του ένα ολόκληρο οπλοστάσιο και βόμβες μολότοφ, «Πολλοί ηλίθιοι άνθρωποι παρασύρθηκαν εκείνη την ημέρα», δηλώνει τώρα που κινδυνεύει με νομικές κυρώσεις.
Διπλή ζωή…
Άνθρωποι που τον γνωρίζουν δηλώνουν ότι ουσιαστικά ζει δύο ζωές. Δεν μοιράζεται λεπτομέρειες για την επιχειρηματική του δραστηριότητα με κανέναν πέρα από την οικογένειά του και μερικούς στενούς φίλους. Στις 30 Αυγούστου του 2014, ο Τέρνμπουλ είχε μιλήσει για τη διπλή ζωή του σε ένα βίντεό του. «Πάρα πολλοί από εμάς, στην κοινότητα που αναζητά την αλήθεια, αισθανόμαστε απομονωμένοι. Αισθανόμαστε απομονωμένοι από την οικογένεια, από τους φίλους, από τους συναδέλφους, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι στην καθημερινή μας ζωή δεν είναι σε θέση να μιλήσουν για αυτά τα ζητήματα, με αποτέλεσμα κι εμείς να μην μπορούμε να τα συζητάμε και πολύ συχνά και με πολλούς ανθρώπους».
Η σύζυγός του δήλωσε ότι ο άντρας της «λέει την αλήθεια», σε μια σύντομη συνομιλία με τον δημοσιογράφο της Post, όμως ο Τέρνμπουλ παραπονέθηκε πως άλλα μέλη της οικογένειάς του δεν δίνουν σημασία στις προειδοποιήσεις του. «Ξέρεις, η μαμά μου, δε νομίζω ότι έχει δει έστω και ένα βίντεό μου στο YouTube», τονίζει και αποκαλύπτει ότι δεν τον άκουσε ούτε σχετικά με το εμβόλιο κατά του κοροναϊού. «Είναι μια ένεση θανάτου. Οι εμβολιασμένοι θα πεθάνουν μέσα σε δυο χρόνια. Η δημοκρατία ακόμη νωρίτερα» υποστήριζε σε βίντεο του.
Χρυσές δουλειές την περίοδο Τραμπ
Όπως αναφέρει η Post οι… δουλειές για τον Τέρνμπουλ άρχισαν να «ανθίζουν» με την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ. Κατά την προεδρία του ο Λευκός Οίκος έκλεινε το μάτι στην συνωμοσιολογία και μεγάλο κομμάτι κόσμου στράφηκε σε αυτό το σκοτεινό κομμάτι του διαδικτύου. Ο Τερνμπουλ βρήκε επιπλέον πηγές εισοδημάτων, καλώντας τους ακολούθους του να κάνουν δωρεές, καθώς όπως είπε «το μόνο που θέλουμε είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε ανεξάρτητα από τη στρατηγική της Google που θέλει να μας πνίξει». Αναφερόταν στην νέα τότε πολιτική καταπολέμησης της παραπληροφόρησης.
Μέχρι το Νοέμβριο του 2019, περισσότεροι από 1.300 άνθρωποι του έδιναν $5 το μήνα, δηλαδή $6.500 το μήνα πριν τη φορολογία που κυμαίνεται μεταξύ του 5 και του 12%. Τα βίντεό του στο YouTube συγκέντρωναν περί τις 100.000 προβολές, ενώ συχνά ξεπερνούσαν τις 1 εκατ. Αναφορικά με την QAnon o 53χρονος φυσικά και δεν ήταν αρνητής. «Ελπίζω αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι η θεωρία είναι αληθινή» έλεγε αλλά ουσιαστικά την προωθούσε μέσω της ιστοσελίδας και των βίντεο του.
Στη συνέντευξη δηλώνει ότι δεν έχει σκοπό να διακόψει τη δραστηριότητά του. «Δεν πρόκειται να δειλιάσω και να εξαφανιστώ, επειδή αυτό το σύστημα έχει στραφεί εις βάρος μου και εις βάρος των λόγων μου» τονίζει.
Αντισυστημικό σύστημα
Η ιστορία του Σον Τερνμπουλ ουσιαστικά αποκαλύπτει πώς πίσω από τις θεωρίες συνωμοσίες υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός παραγωγής χρήματος. Εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, τη μοναξιά, την απόγνωση και την ανάγκη κάποιων να νιώσουν ότι ξεχωρίζουν, χιλιάδες άτομα προωθούν με… ιερή μανία διαφόρων ειδών θεωρίες συνωμοσίες για να πλουτίσουν. Οι αυτοδιαφημιζόμενοι ως αντισυστημικοί και πολέμιοι των οικονομικών συμφερόντων έχουν στήσει το δικό τους οικονομικό σύστημα και… αρμέγουν τους ανυποψίαστους ακόλουθους τους. Με κάθε «δείτε το πριν το κατεβάσουν» και «η αλήθεια που κρύβουν» ο λογαριασμός κάποιου φουσκώνει…
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ
Μια επιστημονική ομάδα βρήκε στοιχεία και παρουσίασε το τι ακολούθησε τη σύγκρουση της Γης με τον αστεροειδή που έβαλε τέλος στην Μεσοζωική περίοδο. Πόσο πιθανή είναι μια ακόμα τέτοια… συνάντηση
Συνέβη μια ωραία πρωία του Μεσοζωικού αιώνα, πριν από περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια. Όλα ήταν ήσυχα στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα η χερσόνησος Γιουκατάν του Μεξικού, με δεινόσαυρους και υπερμεγέθη έντομα να περιφέρονται στα κωνοφόρα δάση και τους βαλτότοπους του Τσιξουλούμπ. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, όλα είχαν καταστραφεί.
Ένας βράχος από το Διάστημα, μεγάλος σαν βουνό, πέφτει προς στη Γη με ταχύτητα 64.000 χιλιομέτρων την ώρα, και για μια στιγμή φαίνεται μεγαλύτερος και λαμπρότερος από τον Ήλιο καθώς σχίζει τον ουρανό. Μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα, συντρίβεται και απελευθερώνει ενέργεια που εκτιμάται στα 100 τρισεκατομμύρια τόνους TNT, ή ένα δισεκατομμύριο βόμβες σαν της Χιροσίμα.
Η πρόσκρουση σκάβει τον γήινοι φλοιό σε βάθος 30 χιλιομέτρων και δημιουργεί κρατήρα διαμέτρου 185 χιλιομέτρων. Εκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα πετρωμάτων εξαερώνονται και αρχίζουν ένα ντόμινο καταστροφής που εξαφανίζει το 75% των ζωντανών οργανισμών στη Γη, ανάμεσά τους και οι περισσότεροι δεινόσαυροι.
Το 2016 μια ομάδα επιστημόνων επισκέφθηκε το “σημείο μηδέν”. Ο γιγάντιος αστεροειδής είχε χτυπήσει τη Γη στον Κόλπο του Μεξικού, κοντά στην Χερσόνησο του Γιουκατάν, λίγο έξω από το λιμάνι Τσιξουλούμπ. Ήταν τόσο τεράστια η σύγκρουση που ακόμα και σήμερα, στον βυθό της θάλασσας, υπάρχει ένας κρατήρας διαμέτρου 200 χλμ. Σε αυτό τον κρατήρα οι επιστήμονες βρήκαν αυτό που αποδείχθηκε το κλειδί για να αποκαλυφθεί το τι ακριβώς συνέβη μετά τη σύγκρουση και πώς φτάσαμε στο βίαιο τέλος της εποχής των δεινοσαύρων. Ήταν ένα πέτρωμα (εσωτερική φωτο) λίγων εκατοστών που έβγαλαν από βάθος 1,3χλμ. Στη σύνθεση του βρήκαν αποδείξεις μιας αδιανόητης σύγκρουσης και ενός μαζικού τσουνάμι που την ακολούθησε.
“Γίναμε αυτόπτες μάρτυρες”
“Τα στοιχεία που ανασύραμε από το ground zero μας δίνουν την εικόνα της διαδικασίας που ακολούθησε τη σύγκρουση από τη θέση του αυτόπτη μάρτυρα. Το πέτρωμα μας έδωσε τη δυνατότητα να αναδομήσουμε τις τελευταίες στιγμές της Μεσοζωικής περιόδου και την πρώτη μέρα της Καινοζωικής” αναφέρει ο Σον Γκούλικ, μέλος της επιστημονικής ομάδας.
“Όταν μας χτύπησε δημιούργησε έναν κρατήρα πλάτους 150 χιλιομέτρων και βάθους 30 χιλιομέτρων. Εκτόξευσε στην ατμόσφαιρα υλικό 25 τρισεκατομμυρίων κυβικών τόνων. Δημιούργησε ένα τεράστιο κύμα που σάρωσε όλη την ήπειρο. Άλλαξε το πρόσωπο όλου του πλανήτη” τονίζει ο Ντέρικ Πιτς, μέλος επίσης της ομάδας.
Ο πραγματικός δολοφόνος
Η σύγκρουση κατέστρεψε αμέσως τα πάντα σε ακτίνα εκατοντάδων χιλιομέτρων. Δημιούργησε ένα κολοσσιαίο τσουνάμι που είχε την ταχύτητα ενός αεροσκάφους. Σάρωνε επί 24 ώρες την περιοχή. Στην περίμετρο του πυρκαγιές που εκτείνονταν μέχρι και 1.500 χιλιόμετρα έκαιγαν πανίδα και χλωρίδα. Τα περισσότερα πλάσματα στον πλανήτη ήταν ήδη καταδικασμένα ακόμα και αν επέζησαν από την αρχική σύγκρουση. Τελικά το 75% της χλωρίδας και της πανίδας του πλανήτη εξαφανίστηκαν από αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν “ο πραγματικός δολοφόνος”.
Η σύγκρουση έστειλε στην ατμόσφαιρα 325 δισεκατομμύρια κυβικούς τόνους θείου. Το κλιματικό μοντέλο του πλανήτη άλλαξε πολύ γρήγορα. Ένα τεράστιο σύννεφο κάλυψε τον πλανήτη, ενώ η θερμοκρασία έπεσε δραματικά. “Ο μόνος τρόπος για να γίνει μια μαζική εξαφάνιση όπως αυτή είναι ως συνέπεια μιας αλλαγής στην ατμόσφαιρα. Φανταστείτε ότι η έκρηξη του ηφαιστείου Κρακατόα έριξε, παγκοσμίως, τη θερμοκρασία 0,5 βαθμούς Κελσίου για πέντε χρόνια. Εδώ μιλάμε για μια απείρως ισχυρότερη έκρηξη”, τονίζει ο Γκούλικ. Τα θηλαστικά άντεξαν αυτή την ατμοσφαιρική αλλαγή, οι δεινόσαυροι όχι.
Ένας διαφορετικός πλανήτης
Αυτό που επίσης προέκυψε από την έρευνα είναι πως αν το σημείο της πρόσκρουσης ήταν διαφορετικό τότε θα ζούσαμε και σε έναν διαφορετικό πλανήτη. “Αν ο αστεροειδής δεν είχε χτυπήσει τη συγκεκριμένη περιοχή θα είχαμε ένα πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα. Αν η σύγκρουση είχε γίνει αλλού, σήμερα θα είχαμε έναν διαφορετικό πλανήτη” αναφέρει ο Ντέρικ Πιτς.
Όσο για το πόσο πιθανό είναι να υπάρξει μια παρόμοια σύγκρουση ο Πιτς είναι αισιόδοξος. “Είμαι πεπεισμένος πως δεν υπάρχει κάποιος μεγάλος αστεροειδής που έρχεται προς εμάς. Έχουμε κάνει μια πολύ καλή εκτίμηση του τι βρίσκεται εκεί έξω. Βέβαια έχουμε πολλή δουλειά ακόμα αλλά ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν δολοφόνοι πλανητών για τα επόμενα χίλια χρόνια”.
Μέσα από την καταστροφή του κόσμου των δεινοσαύρων γεννήθηκε η νέα Γη, πιο φιλόξενη στα θηλαστικά και με ένα… κενό εξουσίας. Εκατομμύρια χρόνια μετά θα το κάλυπτε ο άνθρωπος. Όπως τονίζουν και οι επιστήμονες δεν μπορούμε καν να φανταστούμε ποια θα ήταν η εξέλιξη της ζωής αν τελικά ο αστεροειδής είχε περάσει δίπλα από τον πλανήτη μας.
ΟΤΑΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΣΕ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΙΔΙΑΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ
Η τελευταία (επίσημη) αιματηρή μονομαχία στην Ελλάδα έγινε μεταξύ του υπουργού Παιδείας Σπυρίδωνα Στάη και του βουλευτή Τρικάλων Κωνσταντίνου Χατζηπέτρου , αμφότερους μέλη της κυβέρνησης Θεοτόκη , με αιτία ένα ρουσφέτι που δεν υλοποιήθηκε
Μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους και μέχρι τις αρχές του 1900 οι Έλληνες πολιτικοί κατέφευγαν πολλές φορές στη διαδικασία της μονομαχίας για να λύσουν τις διαφορές τους. Συνήθως όμως οι μονομαχίες ολοκληρώνονταν αναίμακτα ή με μικρούς τραυματισμούς και το ζήτημα έκλεινε. Το καλοκαίρι του 1904 όμως ο υπουργός Παιδείας, Σπυρίδων Στάης σκότωσε τον βουλευτή Τρικάλων, Κωνσταντίνο «Κοκό» Χατζηπέτρο και προκλήθηκε σάλος με αποτέλεσμα να μπει τέλος, επισήμως τουλάχιστον, στην ιστορία των μονομαχιών στη χώρα μας.
Η κόντρα στη Βουλή
Όλα ξεκίνησαν από ένα επεισόδιο που προκλήθηκε στη Βουλή ανάμεσα στους δύο άνδρες. Ο Στάης είχε καταρτίσει ένα νομοσχέδιο για την ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου. Ο Χατζηπέτρος είχε ένα προστατευόμενο υφηγητή στην έδρα της Ανατομίας, τον κ.Μελισσηνό και ζήτησε από τον Στάη ένα ρουσφέτι. Συγκεκριμένα του ζήτησε τη διχοτόμηση της έδρας ώστε να προαχθεί σε καθηγητή ο γνωστός του.
Ο υπουργός φέρεται να υποσχέθηκε στον Χατζηπέτρο πως θα το κάνει αλλά όταν έφερε στη Βουλή το νομοσχέδιο, προς συζήτηση και ψήφιση, η έδρα δεν είχε διχοτομηθεί.
Εξοργισμένος ο Χατζηπέτρος σηκώθηκε από το έδρανο και απευθυνόμενος στον Στάη του είπε: «Ελησμονήσατε την υπόσχεσιν, που μου εδώσατε, κ. υπουργέ»
«Πράγματι, το ξέχασα αποκρίθηκε απότομα εκείνος. Άλλωστε επρόκειτο για ζήτημα υπηρεσιακής ευταξίας. Αυτήν την πολιτική ακολουθώ πάντοτε» του απάντησε ο Στάης με τον βουλευτή εκτός εαυτού να λέει: «Το εξέχασες; Είσαι ένας αγύρτης υπουργός».
Οι αναφορές για την αντίδραση του Στάη διαφέρουν. Κάποιοι λένε ότι ο γνωστός για τον οξύθυμο χαρακτήρα του πολιτικός επιχείρησε να επιτεθεί στον Χατζηπέτρο και τον συγκράτησαν συνάδελφοι του. Κατά άλλους ο Στάης δεν αντέδρασε και έμεινε εμβρόντητος από την επίθεση του βουλευτή.
Το δεδομένο είναι ότι ο υπουργός κάλεσε σε μονομαχία τον Χατζηπέτρο. Mάρτυρες του πρώτου διορίστηκαν οι βουλευτές Γ. Kαρπετόπουλος και Γ. Aναστασόπουλος, ενώ του δεύτερου οι επίσης βουλευτές K. Kρίτσας και Σ. Γεωργόπουλος.
Η μονομαχία είχε απαγορευτεί δια νόμου αλλά οι ποινές ήταν ουσιαστικά «αστείες».
Έγινε προσπάθεια οι δύο άντρες να μεταπειστούν και να μην μονομαχήσουν. Μάλιστα ακόμα και ο τότε Πρωθυπουργός Γ. Θεοτόκης (ο οποίος ήταν να μονομαχήσει κάποτε με τον βουλευτή Κ.Ζαβιτσάνο αλλά κανείς από τους δύο δεν εμφανίστηκε στο καθορισμένο σημείο) προσπάθησε να μεσολαβήσει για την διευθέτηση του θέματος. Ζήτησε από τον Χατζηπέτρο να κάνει μια απολογητική δήλωση αλλά αυτός ήταν ανένδοτος.
Ίσως ο Χατζηπέτρος να θεωρούσε ότι ο Στάης, προκειμένου να μην χάσει την υπουργική θέση, θα έκανε πίσω την τελευταία στιγμή. Πριν από μερικά χρόνια ο υπουργός είχε προκληθεί σε μονομαχία από αξιωματικό του Nαυτικού επειδή τον είχε χτυπήσει. Η μονομαχία δεν έγινε καθώς ο Στάης προχώρησε σε δήλωση με την οποία εξέφραζε δημόσια την μεταμέλειά του για το επεισόδιο.
Λίγο πριν τη μέρα της μονομαχίας παραιτήθηκε ο μάρτυρας του Xατζηπέτρου Σ. Γεωργόπουλος, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον επίσης βουλευτή Tσιτσάρα, που μετά από λίγο παραιτήθηκε και αυτός, για να αντικατασταθεί από τον βουλευτή Zακύνθου Mελισσινό.
Kατόπιν αυτού συντάχθηκε και υπογράφηκε το πρωτόκολλο που καθόριζε τους όρους της μονομαχίας. Σύμφωνα με αυτό:
α) H μονομαχία θα γινόταν με πιστόλια οποιουδήποτε συστήματος.
β) H απόσταση βολής ορίστηκε στα είκοσι (20) μέτρα.
γ) Θα ανταλλαγεί ταυτόχρονα και από τους δύο από μία βολή.
δ) Mετά την ανταλλαγή των βολών οι αντίπαλοι θα συμφιλιωθούν.
ε) Oποιοδήποτε αποτέλεσμα και αν επιφέρουν οι ταυτόχρονες βολές των αντιπάλων δεν θα επαναληφθούν.
Η μονομαχία
Οι δύο άντρες έδωσαν ραντεβού στις πέντε το απόγευμα της 18ης Ιουνίου 1904. Αν και σύγχρονα κείμενα αναφέρουν ότι η μονομαχία έγινε σε ένα χωράφι κοντά στον Ποδονίφτη (κάπου στη σημερινή Νέα Χαλκηδόνα) αναφορές της εποχής τονίζουν ότι το μέρος που ορίστηκε ήταν στους Τράχωνες. Τα περίστροφα προμήθευσε ο βουλευτής Zακύνθου Pώμας και το ρόλο του συντονιστή ανέλαβε ο τότε βουλευτής Μεγαρίδος Γ. Αναστασόπουλος.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Χατζηπέτρος είχε σοβαρό πρόβλημα με την όραση του ενώ ο Στάης ήταν δεινός σκοπευτής. Ο βουλευτής ουσιαστικά δεν είχε καμία ελπίδα.
Τη σκηνή της μονομαχίας περιγράφει ο δημοσιογράφος Κ. Μάγερ στο βιβλίο του «Ελληνικά δημοσιογραφικά ανέκδοτα»:
«Ο μάρτυς Αναστασόπουλος διευθύνει την μονομαχία, αλλά στο πρόσωπό του είναι φανερή η θλίψη γιατί δεν κατορθώθηκε ο συμβιβασμός. Δίνει από ένα πιστόλι σε κάθε αντίπαλο. Μετά λέει:
— Έτοιμοι!
Κι υστέρα από λίγο:
— Εμπρός!
— Εν!
— Δύο!…
Στο «τρία» οι δύο αντίπαλοι έπρεπε να πυροβολήσουν. Πυροβόλησαν ταυτόχρονα. Ο Χατζηπέτρος, μετά τον πυροβολισμό, στροβιλίζεται, το πιστόλι φεύγει από τα χέρια του, και αυτός πέφτει μπρούμυτα. Όλοι σπεύδουν προς το μέρος του. Ο γιατρός Φωκάς που παρευρίσκονταν στην μονομαχία, του ξεκουμπώνει το σακάκι και το πουκάμισο για να βρει το τραύμα. Διαπιστώνει ότι η σφαίρα είχε διαπεράσει το στήθος του. Ο Χατζηπέτρος πνέει τα λοίσθια και το αίμα εξακολουθεί να τρέχει απ’ το στόμα του. Ο Στάης επιχειρεί να πλησιάσει τον τραυματία, αλλά τον αναχαιτίζει ένας από τούς μάρτυρες, που του φωνάζει:
— Φεύγα! Φεύγα! Τον εσκότωσες!
Και ο Στάης μπαίνει στο αμάξι του και φεύγει. Σε λίγα λεπτά ο γιατρός Φωκάς και άλλοι τοποθετούν τον Χατζηπέτρο σ’ ένα αμάξι και τον μεταφέρουν στο Πολιτικό Νοσοκομείο. Αλλά ήταν αργά πλέον. Στις 10 το πρωί ο βουλευτής Τρικάλων πέθανε».
Κατακραυγή
Η είδηση του θανάτου του Χατζηπέτρου προκάλεσε γενική κατακραυγή. Ο Τύπος της εποχής μιλούσε για βάρβαρη διαδικασία που πρέπει να σταματήσει άμεσα. Συγκίνηση προκάλεσε η τελευταία επιστολή του Χατζηπέτρου προς τη σύζυγο του Καλυψώ. Την είχε γράψει λίγο πριν πάει στον τόπο της μονομαχίας και της έδινε οδηγίες για το τι πρέπει να κάνει αν τελικά δεν βγει ζωντανός.
Λίγες ώρες μετά τη μονομαχία συνεδρίασε η Βουλή και ο πρωθυπουργός Γ. Θεοτόκης πήρε τον λόγο και επιχείρησε να δικαιολογήσει τον υπουργό του.
Στα πρακτικά της Βουλής αναφέρεται ο παρακάτω διάλογος:
Γ. Θεοτόκης: «Όλοι, κύριοι, βαθύτατα συγκεκινημένοι, θρηνούμεν τον θάνατο αγαπητού συναδέλφου. Ο κ. Στάης περισσότερον παντός άλλου θρηνεί διά το συμβάν ατύχημα. Υπέβαλε σήμερον την πρωίαν την παραίτησίν του. Κλαίει διά το συμβάν ατύχημα, το οποίον συνέβη και το οποίον προώρισται να δηλητηριάση τον βίον του όλον. Νομίζω, ότι η Βουλή εις ένδειξιν πένθους θέλει συναινέση, όπως λυθή η συνεδρίασις».
Θ. Δηλιγιάννης: «Το δυστυχές συμβεβηκός (τυχαίο, απρόβλεπτο γεγονός) του φόνου του συναδέλφου ημών ενεποίησεν και εις πάντας ημάς λυπηρά αισθήματα».
Δ. Ράλλης: «Έδει να είχε γίνει αποδεκτή προηγουμένως και δημομοσιευθή η παραίτησις του κ. Στάη, διότι ούτω θα επρολαμβάνετο η μονομαχία. Τέλος, ο πρόεδρος της Βουλής Ν. Χατζίσκος ανακοινώνει, ότι θα κατατεθή στέφανος επί της σορού του φονευθέντος εκ μέρους της Βουλής, θα διαβιβάση τα συλλυπητήρια αυτής εις την χήρα του και ότι όλοι οι βουλευταί θα παρακολουθήσουν την κηδεία. Και η συνεδρίασις ελύθη».
Το τέλος των μονομαχιών
Ο σάλος που προκλήθηκε ανάγκασε τη Δικαιοσύνη να κινηθεί άμεσα. Ο Στάης παραιτήθηκε από τη θέση του και τελικά προφυλακίστηκε στις 24 Σεπτεμβρίου. Στις 19 Οκτωβρίου 1904 δικάστηκε στο κακουργιοδικείο της Σύρου. Η διαδικασία ήταν σύντομη και κρίθηκε αθώος. Μάλιστα επέστρεψε άμεσα στην πολιτική ζωή και για πολλά χρόνια εκλεγόταν βουλευτής στα Κύθηρα. Το 1906 μάλιστα και τις δύο έδρες της επαρχίας Kυθήρων τις κατέλαβαν αυτός και ο αδελφός του, Iερώνυμος Στάης. Στις 21 Ιουνίου 1908, ορκίστηκε και πάλι υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως. Πέθανε το 1932 στην Αθήνα.
Η μονομαχία Στάη-Χατζηπέτρου θεωρείται η τελευταία αιματηρή στην ιστορία της Ελλάδας. Επισήμως δεν έγινε κάποια άλλη μονομαχία αν και κατατέθηκαν πολλές επίσημες αιτήσεις ακόμα και μεταξύ μελών του Κοινοβούλιου. Ανεπίσημα υπάρχουν αναφορές για μονομαχίες έως και τη δεκαετία του ’60.
Με νομοσχέδιο που δημοσιεύθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 1918 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Νόμος 1592/1918 περί μονομαχίας) οι ποινές για τη μονομαχία έγιναν πολύ πιο αυστηρές. Δεν μετατρέπονταν σε χρηματικές και δεν εφαρμόζονταν διατάξεις αναστολής για την εκτέλεση τους. Επιπλέον οι μάρτυρες και ο συντονιστής θεωρούνταν συναυτουργοί και τιμωρούνταν επίσης.
43 ΧΡΌΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΣΕΙΣΜΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ





Φωτογραφίες που απεικονίζουν τις στιγμές μετά τον σεισμό, από τον τότε καθηγητή Γεωλογίας του ΑΠΘ Κωνσταντίνο Σολδάτο
Πέρασαν εβδομάδες μέχρι η πόλη να βρεί ξανά τους ρυθμούς της, και να επιστρέψουν οι περισσότεροι κάτοικοι έτσι ωστε να συνεχιστεί ομαλά η ζωή της πόλης.
Επίσης, 3 βίντεο-ντοκουμέντα της εποχής:
ΜΥΚΟΝΟΣ : αγέλες ανεύθυνων νεόπλουτων και φαβέλες φτωχων σερβιτόρων
Εδώ και πολλά χρόνια, η Μύκονος και το τουριστικό της μοντέλο αντιπροσωπεύει το πιο παρακμιακό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και το πιο στρεβλό και παθογενές μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Η Μύκονος έχει εξελιχθεί σε έναν χώρο εκδήλωσης χυδαίας επίδειξης πλούτου και ναρκισσιστικών συμπεριφορών, σε έναν χώρο όπου συναγελάζεται, συμβιεί και χαριεντίζεται το οργανωμένο έγκλημα με την παρασιτική μεγαλοαστική τάξη.
Την τάξη η οποία πλούτισε τις προηγούμενες δεκαετίες διαγουμίζοντας τον εθνικό πλούτο και το ευρωπαϊκό χρήμα, οδηγώντας την Ελλάδα στην κατάσταση που είναι σήμερα. Κοντά σε αυτούς μαφιόζοι και ολιγάρχες από τις χώρες της πρώην Σοβιετική Ένωσης, Άραβες και Τούρκοι που έρχονται να σκορπίσουν ευρώ και δολάρια, ανταγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλο σε χοντροκοπιά και εγωπάθεια. Και φυσικά, ελάχιστο από αυτό το χρήμα βρίσκει τον δρόμο του προς τα κρατικά ταμεία, αφού η φοροδιαφυγή είναι ο κανόνας.
Άρα, η εγκληματική συμπεριφορά που επέδειξαν οι αγέλες των ανεύθυνων νεόπλουτων, συνωστιζόμενοι σε μπαρ και βίλες εν μέσω πανδημίας, αδιαφορώντας προκλητικά για τις δυνητικές συνέπειες που θα έχει η “διασκέδασή” τους, δεν είναι κάτι παράξενο. Αντιθέτως, είναι η φυσιολογική για αυτούς συμπεριφορά. Και εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πως το μοντέλο της “βαριάς βιομηχανίας” του τουρισμού με ατμομηχανή τη Μύκονο, δεν είναι απλά ατελές, ή αντιπαραγωγικό. Είναι εγκληματικό.
Κι αυτό όχι μόνο γιατί έχει εγκλωβίσει την Ελλάδα σε έναν άκρως επισφαλή τομέα οικονομικής δραστηριότητας, αλλά κυρίως γιατί καλλιεργεί και πριμοδοτεί τον μηδενιστικό ατομικισμό και τον παρασιτικό πλουτισμό εις βάρος της κοινωνίας. Άρα, το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό μοντέλο της Μυκόνου και κάθε άλλης “Μυκόνου” στον ελλαδικό χώρο, θα πρέπει να πεθάνει και να αντικατασταθεί με ένα άλλο που θα δίνει έμφαση στην παραγωγή και την υγιή οικονομία, αν θέλουμε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το μέλλον. Η Μύκονος, λοιπόν, delenda est!
Μέσα σε κοντέινερ στοιβάζουν τους εκατοντάδες Ελληνες εργαζόμενους σε beach bars δεκάδες επιχειρήσεις στο Νησί των Ανέμων
Εκατοντάδες νέοι από την Αθήνα αλλά και ολόκληρη τη χώρα που μετακόμισαν στα νησιά για να εργαστούν ζουν σε τρώγλες. Σε σύγχρονες φαβέλες κάτω από άθλιες συνθήκες. Ακόμη και μέσα σε κοντέινερ!

Πριν από μερικά χρόνια ο όρος «φαβέλα» ήταν ταυτόσημος με τη Βραζιλία. Τον χρησιμοποιούσαν για να περιγράψουν ένα είδος πρόχειρων εγκαταστάσεων που αυξάνονταν με ταχείς ρυθμούς, κυρίως στις βουνοπλαγιές του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Ομως ο… ιός της φαβέλας είναι μεταδοτικός και χτυπά και την Ελλαδα.
Αλήθεια, ποιος θα το περίμενε; Στο κέντρο του Αιγαίου, 150 χλμ. ανατολικά της Αθήνας, σε έκταση 90 τετραγωνικών χιλιομέτρων, στο διασημότερο νησί των Κυκλάδων, τη Μύκονο, με τους φρενήρεις ρυθμούς ανάπτυξης, δημιουργήθηκαν οι πρώτες σύγχρονες ελληνικές φαβέλες. Πάνω σε λόφους, καλυμμένες από καλαμιές για να μη γίνονται αντιληπτές από τους τουρίστες και τις Αρχές.

Πρόκειται για εκτάσεις μέσα στις οποίες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο νησί, κυρίως εστιατόρια και beach bars, τοποθέτησαν κοντέινερ προσφέροντας… στέγη στους εργαζόμενούς τους για να γλιτώσουν τα μεγάλα κόστη από την ενοικίαση δωματίων. Για να μειώσουν τα έξοδα και να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη.
Εγκατέστησαν, λοιπόν, μεγάλες μεταλλικές κατασκευές που χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά εμπορευμάτων (κοντέινερ), τις οποίες μετέτρεψαν σε πρόχειρες κατοικίες με τη δυνατότητα να φιλοξενούν από τέσσερα έως οκτώ άτομα, ίσως και περισσότερα, ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε επιχείρησης.
βάφουν δε σε χρώματα παραλλαγής ερήμου ώστε να είναι πλήρως εναρμονισμένα με τα ξερά εδάφη και τις πετρώδεις βουνοπλαγιές της Μυκόνου και να μη γίνονται αντιληπτά από εναέρια μέσα. Και αυτό διότι η τοποθέτηση κοντέινερ με σύστημα αποχέτευσης ώστε να χρησιμοποιηθούν ως κατοικία είναι παράνομη αν δεν διαθέτουν την απαιτούμενη από τη νομοθεσία άδεια δόμησης οικίας.
Οι επιτήδειοι ωστόσο κάθε άλλο παρά ανησυχούν. Με την ανοχή των αρμόδιων τοπικών αρχών (σε πολλές των περιπτώσεων επικρατεί ομερτά) τοποθετούν ανενόχλητοι τα κοντέινερ, δημιουργώντας έτσι καταυλισμούς και θυσιάζοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στον βωμό του κέρδους.
3ος Αραβοισραηλινός πόλεμος ή Πόλεμος των έξι ημερών
Με τον περιγραφικό αυτό όρο εννοούμε τον πόλεμο που ξέσπασε στις 5 Ιουνίου 1967 μεταξύ Ισραήλ και των γειτονικών του αραβικών χωρών (Αιγύπτου, Συρίας και Ιορδανίας). Το Ισραήλ, 19 χρόνια μετά την ίδρυσή του, πάλευε ακόμα για την ύπαρξή του, ενώ οι Άραβες επιδίωκαν την εξαφάνισή του.
Οι εχθροπραξίες περατώθηκαν πέντε μέρες αργότερα, στις 10 Ιουνίου, με θρίαμβο των Ισραηλινών, που τριπλασίασαν τα εδάφη τους, κατακτώντας το Σινά, τη Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τα Υψίπεδα του Γκολάν.
Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948, σηματοδοτεί και την έναρξη των αραβο-ισραηλινών εχθροπραξιών. Λίγες ώρες αργότερα και αφού το νεοσύστατο κράτος έχει αναγνωριστεί από τις ΗΠΑ, πέντε γειτονικά αραβικά κράτη –Αίγυπτος, Ιορδανία, Ιράκ, Συρία, Λίβανος- επιχειρούν συντονισμένη στρατιωτική επίθεση εναντίον του. Ο 1ος από μία σειρά αραβο-ισραηλινών πολέμων είναι γεγονός, το Μεσανατολικό ζήτημα που παραμένει ουσιαστικά ανεπίλυτο μέχρι σήμερα μπαίνει στη διεθνή πολιτική σκηνή…
Το Ισραήλ θα αναδειχθεί νικητής τόσο στον Α’ όσο και στον Β’ Αραβο-ισραηλινό πόλεμο, 1948 και 1956 αντιστοίχως, εδραιώνοντας σταδιακά τη θέση του στην περιοχή και συσπειρώνοντας εναντίον του τον αραβικό κόσμο. Η επίσημη λήξη του κάθε πολέμου δεν ισοδυναμούσε και με τερματισμό της έντασης…

Το 1967 ξεκινάει σειρά μεθοριακών επεισοδίων στα ισραηλινο-συριακά σύνορα. Η αμυντική συμφωνία Αιγύπτου – Συρίας, βάσει της οποίας η επίθεση στη μία χώρα από τρίτο, ισοδυναμούσε με επίθεση και στην άλλη, ενθαρρύνει τη Δαμασκό να κλιμακώσει την επιθετικότητα κατά του Ισραήλ. Ο Αιγύπτιος ηγέτης Νάσερ δεν επιθυμεί αντίστοιχη κλιμάκωση στα αιγυπτο-ισραηλινά σύνορα, την ώρα που τα άλλα αραβικά κράτη επιθυμούν την επίδειξη πυγμής κατά του Ισραήλ.

Από τα τέλη Μαΐου το κλίμα στην περιοχή είναι εκρηκτικό, φιλοπόλεμο. Οι αμερικανικές δυνάμεις, μετά από παράκληση του Νάσερ, έχουν εγκαταλείψει τα σύνορα του Ισραήλ. Ο Αιγύπτιος ηγέτης προειδοποιεί το Ισραήλ ότι θα είναι αντιμέτωπο με ολοκληρωτικό πόλεμο αν επιτεθεί στη χώρα του ή τη Συρία. Συγχρόνως ο Νάσερ προχωρά σε στρατιωτική συμμαχία με τον –εχθρό του παλαιότερα- βασιλιά της Ιορδανίας Χουσεΐν. Σύμφωνα με την Αίγυπτο, Συρία, Ιράκ, Κουβέιτ και Αλγερία είναι έτοιμοι για πόλεμο. Δηλώσεις Αράβων αξιωματούχων δυναμιτίζουν το κλίμα. Ο υπουργός Άμυνας της Συρίας ζητάει ένα «χτύπημα τιμωρίας» στο Ισραήλ δηλώνοντας ότι η χώρα του είναι έτοιμη να «ανατινάξει τη σιωνιστική ύπαρξη» ενώ ο αντιπρόεδρος του Ιράκ υποστηρίζει ότι «είναι καιρός να απαλλαγούμε από το σιωνιστικό καρκίνο».

Δευτέρα 5 Ιουνίου 1967, ώρα 07:45, το Ισραήλ ξεκινάει αιφνιδιαστική επίθεση, ουσιαστικά σε τρία μέτωπα. Αξιοποιώντας την τεχνολογική υπεροχή της αεροπορίας του και το ανεπαρκές σύστημα αεράμυνας των αραβικών χωρών, οι οποίες προετοίμαζαν την επίθεσή τους. Καταστρέφει σε λίγες ώρες τις αεροπορίες Αιγύπτου, Ιορδανίας, Συρίας. Συγχρόνως οι ισραηλινές δυνάμεις ξεκινούν την προέλασή τους στο Σινά και τη Λωρίδα της Γάζας.

Το Ισραήλ είναι ο μεγάλος νικητής του «Πολέμου των έξι ημερών». Μέσα σε έξι ημέρες, καταφέρνει να τριπλασιάζει τα εδάφη του με την προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Δυτικής Όχθης, της Λωρίδας της Γάζας, της Χερσονήσου του Σινά και των Υψωμάτων του Γκολάν. Η Ιερουσαλήμ βρίσκεται υπό τον έλεγχό του και όπως λέει στους στρατιώτες του ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Μοσέ Νταγιάν, ο άνθρωπος που οδήγησε τους Ισραηλινούς στη νίκη, «επιστρέφουμε στον ιερότερο από τους ιερούς μας τόπους, για να μην τον αποχωριστούμε ποτέ ξανά».


Μεγάλος χαμένος αυτού του πολέμου, η Αίγυπτος. Ο στρατός και η αεροπορία της υπέστησαν συντριβή, αν και πρόβαλαν ισχυρή αντίσταση, τις πρώτες 72 ώρες. Οι ισραηλινές δυνάμεις κατέλαβαν τη Γάζα και περνώντας τη χερσόνησο του Σινά έφθασαν στη Διώρυγα του Σουέζ. Αλεξιπτωτιστές και μονάδες του ναυτικού έσπασαν το αιγυπτιακό μπλόκο του Κόλπου της Άκαμπα και του λιμανιού του Έλαθ.

Η Ιορδανία, η πρόσφατη σύμμαχος του Νάσερ, βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Σε λίγες ώρες η Ανατολική Ιερουσαλήμ, το οροπέδιο Ναμπλούς και η κοιλάδα του Ιορδάνη ήταν στα χέρια των Ισραηλινών.


Στα βόρεια σύνορα τις τρεις πρώτες ημέρες η Συρία βομβαρδίζει αρκετές πόλεις στο Ισραήλ, ανακοινώνει την κατάληψη του Σηρ – Γιασουίζ και την προέλαση του Σαφάντ, το Ισραήλ ωστόσο το διαψεύδει. Οι ισραηλινές δυνάμεις απαντούν και μέχρι το τέλος της εβδομάδας έχουν καταλάβει τα υψίπεδα του Γκολάν, το ορμητήριο της Συρίας για τις επιθέσεις της στο Ισραήλ. Στρατιωτικοί παρατηρητές αναφέρουν ότι τα ισραηλινά τανκς θα μπορούσαν να είχαν φτάσει στη Δαμασκό, σταμάτησαν ωστόσο στο Ελ Κουντέιρα.
Την Κυριακή 11 Ιουνίου υπογράφεται παύση του πυρός.

Αυτός ο πόλεμος ήταν ένας στρατιωτικός θρίαμβος του Ισραήλ, επιβεβαίωσε τη στρατιωτική υπεροχή του και άλλαξε τις γεωπολιτικές και δημογραφικές ισορροπίες στην περιοχή. Μία από τις συνέπειές του και η ριζοσπαστικοποίηση των Παλαιστινίων, μετά την αδυναμία των αραβικών χωρών να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τις ισραηλινές δυνάμεις.

Την ίδια ώρα, στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη βρίσκονται περισσότεροι από 1.000.000 Άραβες, στην πλειοψηφία τους Παλαιστίνιοι, ενώ περισσότεροι από 250.000 Παλαιστίνιοι κατέφυγαν στην Ιορδανία ως πρόσφυγες.
Στο διεθνές διπλωματικό επίπεδο οι ΗΠΑ και η Αίγυπτος διέκοψαν τις σχέσεις τους μετά την κατηγορία του Νάσερ ότι αμερικανικά αεροπλάνα επιτέθηκαν στη χώρα του, την οποία αρνήθηκε η Ουάσιγκτον. Ενισχύθηκε πάντως η σχέση ΗΠΑ – Ισραήλ, ενώ η Σοβιετική Ένωση ενίσχυσε την πολιτική επιρροή στην περιοχή και τη στρατιωτική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο, εξοπλίζοντας τον αραβικό κόσμο.

Ο ΟΗΕ αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά ανίσχυρος να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο.
Δείτε το εξαιρετικό βίντεο των Kings and Generals για τον σημαντικό αυτόν πόλεμο: Για Ελληνικούς υπότιτλους πατήστε στο γραναζάκι κάτω δεξιά .
Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΑ ΔΥΟ , ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ
30 Μαρτίου 1946, μία ομάδα 33 ανδρών του πρώην ΕΛΑΣ, με προσωπική εντολή του Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη επιτίθεται κατά του σταθμού χωροφυλακής του Λιτόχωρου ως απάντηση των όσων ακολούθησαν την Συμφωνία της Βάρκιζας. Συνολικά δολοφονούνται 12 όργανα της τάξης.
Είναι η αρχή της τρίτης και πιο δολοφονικής φάσης του εμφυλίου πολέμου. Το προοίμιο του ψυχρού πολέμου που θα γνωρίσει ο πλανήτης στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και των μεγαλύτερων απωλειών που είχε η Ελλάδα μέχρι σήμερα μετά το 1930. Σύντομα η Ελλάδα αποκτά μία δεύτερη κυβέρνηση, την “Κυβέρνηση του βουνού”.
Η ΚΑΛΥΒΑ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ
Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ), οι αντάρτες συνεχιστές του ΕΛΑΣ, στρατοπέδευαν κυρίως στον ορεινό όγκο της χώρας τόσο της Δυτικής Μακεδονίας, όσο και της Στερεάς και της Πελοποννήσου. Με τις επιχειρήσεις τους κατάφεραν να φθάσουν έως και 8 χλμ. εξω από την Θεσσαλονίκη. Το 25% του δυναμικού του αποτελούνταν από γυναίκες ενώ συχνά προχωρούσαν σε στρατολογήσεις νέων δυνάμεων από χωριά που καταλάμβαναν.
Φωτογραφικό υλικό από το Αρχείο Απόστολου Μουσούρη, οπερατέρ του ΔΣΕ όπου την περίοδο 1948 – 49 κάλυπτε τις μάχες στον ορεινό όγκο της Ηπείρου. Το αρχείο αυτό έχει δωρισθεί από την οικογένεια του στο ΚΚΕ το οποίο έχει ξεκινήσει την τεκμηρίωση και την ψηφιοποίηση του.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ “ΚΟΡΩΝΙΣ”
Ο τακτικός στρατός με στόχο την διάλυση του ΔΣΕ θέτει σε εφαρμογή το καλοκαίρι του 1948 το σχέδιο “Κορωνίς”. Παρά τις αρχικές νίκες του οι άνδρες του ΔΣΕ κατάφεραν να ανασυνταχθούν και να ανακαταλάβουν τον Γράμμο. Για τους αντάρτες αυτή η νίκη σήμαινε αναπτέρωση του ηθικού για τον δε τακτικό στρατό αλλαγή στην ηγεσία καθώς στο τέλος της χρονιάς τα ηνία αναλάμβανε ο Αλέξανδρος Παπάγος.
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1949: Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ
11 Ιανουαρίου ο Αλέξανδρος Παπάγος θα αναλάμβανε την θέση του Αρχιστράτηγου αφού είχαν γίνει δεκτοί οι όροι που είχε θέσει. Τα πρώτα δείγματα γραφής τα είχε δείξει ήδη στην Πελοπόννησο όπου μέσα από το σχέδιο “Περιστέρα” κατάφερε από το φθινόπωρο του 1948 μέχρι την Άνοιξη του 1948 να εκκαθαρίσει την περιοχή από τις ομάδες των ανταρτών που στρατοπέδευαν κυρίως στον Πάρνωνα.
Πέρα από την εμπειρία που είχε στα πεδία των μαχών και την αριθμητική υπεροχή ο στρατηγός Παπάγος είχε πλέον στην διάθεση του και σύγχρονο αμυντικό εξοπλισμό (τον οποίο επιθεωρεί στην επάνω φωτογραφία) που πρόσφεραν οι Αμερικάνοι ενώ είχε τεθεί ήδη σε εφαρμογή και το περίφημο σχέδιο Τρούμαν το οποίο ανακούφιζε την δοκιμαζόμενη από τις μάχες ελληνική επαρχία.
Καστοριά, διανομή βοήθειας σε πρόσφυγες, Νοέμβριος 1948 (φωτ. Δημήτρης Χαρισιάδης).
Μουσείο Μπενάκη – Φωτογραφικό Αρχείο
Στην άλλη πλευρά, οι όποιες επιτυχίες του ΔΣΕ (κατάληψη Νάουσας και Καρπενησίου) άρχισαν να επισκιάζονται από την ρήξη στις σχέσεις μεταξύ Ζαχαριάδη και Βαφειάδη που οδήγησαν τον τελευταίο εκτός της κυβέρνησης.
Επάνω: Ο Μάρκος Βαφειάδης, διοικητής του ΔΣΕ και πρόεδρος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης έως τον Αύγουστο του 1948.
Κάτω: Δυτική Μακεδονία, στελέχη του ΔΣΕ: ο Πέτρος Ανταίος (Σταύρος Γιαννακόπουλος), ο Πέτρος Ρούσος, υπουργός Εξωτερικών της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, ο Γιώργος Γούσιας (Βοντίτσιος), ο στρατηγός Γιώργης Κικίτσας, 1947-1949.
Αρχείο Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ “ΠΥΡΣΟΣ”
Έχοντας χάσει έναν σημαντικό σύμμαχο στα Βαλκάνια, την Γιουγκοσλαβία του Τίτο, ο ΔΣΕ έμπαινε στο πεδίο της μάχης γνωρίζοντας ότι αγωνίζεται πλέον από μειονεκτική θέση. Τα σύνορα με την Γιουγκοσλαβία είχαν κλείσει πλέον και έτσι δεν είχαν πρόσβαση σε εξοπλισμό και περίθαλψη των τραυματιών του. Μόνη ανοιχτή γραμμή πλέον η Αλβανία. Ο στρατηγός Παπάγος εφήρμοσε το σχέδιο “Πυρσός” σε τρεις φάσεις το οποίο είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική εξόντωση του “εχθρού” μέσα σε διάστημα ενός μήνα.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ
Οι εναπομείναντες άνδρες και γυναίκες του ΔΣΕ, όσοι δεν παραδόθηκαν, διέφυγαν στην Αλβανία και από εκεί στην συνέχεια σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Ο πόλεμος είχε τελειώσει οριστικά αφήνοντας έναν καταστροφικό απολογισμό που ξεπερνά σε σύνολο νεκρών αυτούς των Βαλκανικών πολέμων, της Μικρασιατικής εκστρατείας, του Ελληνοιταλικού και Ελληνογερμανικού πολέμου. Οι νεκροί και από τις δύο πλευρές αλλά και από τους αμάχους υπολογίζονται σε πάνω από 70.000. Παράλληλα εκτιμάται ότι περίπου 1.000.000 Έλληνες έφυγαν από την χώρα προς κάθε γωνιά του πλανήτη εκείνο το διάστημα.
Γράμμος, η σημαία της 16ης Ταξιαρχίας του ΔΣΕ επιδεικνύεται ως λάφυρο από τον αντιστράτηγο Θρασύβουλο Τσακαλώτο (δεξιά). Δίπλα του, ο Αμερικανός αντιστράτηγος Τζέιμς Βαν Φλιτ. Πίσω από τη σημαία, ο αντισυνταγματάρχης Π. Καραδήμας, τέλη Αυγούστου 1949.
Αρχείο : Πολεμικό Μουσείο.
ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ
Ο Μάρκος Βαφειάδης και ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος δίνουν τα χέρια ύστερα από 40 χρόνια στις 23 Μαΐου 1984.
Το τέλος του εμφυλίου από την ματιά του ΚΚΕ
Ο Γράμμος υπήρξε κατά την διάρκεια του εμφυλίου το προπύργιο του ΔΣΕ,αλλά συνδέθηκε ουσιαστικά με την οριστική του ήττα και την διάλυση του
“Φωτιά και τσεκούρι” όταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ έγραφε για τον Γράμμο
O Ηπειρώτης πολιτικός δημιούργησε έναν από τους ελάχιστους αντίλογους στην πλειάδα βιβλίων που δημιουργήθηκαν από αριστερούς συγγραφείς για τον Εμφύλιο
Γράφει ο Κωστής Χριστοδούλου
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ .
Ε.Τ.Α , ΠΩΣ ΟΙ ΒΑΣΚΟΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΟΥΝ ΣΚΕΤΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Μια ιδιαίτερη περίπτωση οργανωμένης πάλης για αυτοδιάθεση υπήρξε το κίνημα των Βάσκων. Η ΕΤΑ ξεπήδησε μέσα από τις επιρροές του εθνικιστή Σαμπίνο Αράνα (1865-1903), ο οποίος είχε μιλήσει για την ανωτερότητα της βασκικής φυλής. Οι αυτονομιστικές διεκδικήσεις του στηρίζονταν στη σθεναρή υπεράσπιση της γλώσσας, των εθίμων και της πολιτισμικής ταυτότητας των Βάσκων .
Οι αυτονομιστές της ΕΤΑ δέχτηκαν επιρροές αριστερίστικες και μαρξιστικές – λενινιστικές, υιοθετώντας ακραίες πρακτικές, οι οποίες με τη σειρά τους “βραχυκύκλωσαν” την πιθανότητα εξεύρεσης βιώσιμης λύσης στη Χώρα των Βάσκων.Η εμφάνιση αμέτρητων φραξιών που κατέστρεψαν την ενότητα και εκτροχίασαν το ίδιο το όνειρο της αυτονομίας, διαίρεσαν την πατριωτική έννοια και την αναζήτηση της διατήρησης της εθνικής ταυτότητας.
Το ξεκίνημα της οργάνωσης
Επίσημα, όλα άρχισαν στις 31 Ιουλίου του 1959, όταν μια ομάδα από νεαρούς με βαθιά ριζωμένα εθνικιστικά “πιστεύω” χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την ονομασία Euskadi ta Askatasuna (ETA). Στην πραγματικότητα όμως, η ιστορία της ΕΤΑ ξεκίνησε αρκετά νωρίτερα. Το 1952 κάποιοι φοιτητές από το Μπιλμπάο δημιούργησαν την ομάδα Ekin. Ένα χρόνο αργότερα, η Ekin ήρθε σε επαφή με την EGI, τη Νεολαία της PNV (Βασκικό Εθνικιστικό Κόμμα) και το 1956 οι δυο οργανώσεις ενώθηκαν.
Σε ένα κοινό ανακοινωθέν που διαβάστηκε στο πρώτο Διεθνές Βασκικό Συνέδριο στο Παρίσι, Ekin και EGI εξέφραζαν τις αντιρρήσεις τους σχετικά με τη στρατηγική που ακολουθούσαν οι ηγέτες της PNV στον αγώνα εναντίον της δικτατορίας του Φράνκο. Όμως πολύ γρήγορα οι εντάσεις έκαναν την εμφάνισή τους προκαλώντας τη διάσπαση, της ούτως ή άλλως εύθραυστης ισορροπίας ανάμεσα στις δυο οργανώσεις. Η Ekin τασσόταν αναφανδόν υπέρ της “άμεσης δράσης”.
Έτσι, στο τέλος του 1958, οι ηγέτες της Ekin, Luis Álvarez Enparantxa Txillardegi, Benito del Valle, Julen Madariaga και Iñaki Larramendi συναντήθηκαν στην Deba (στην επαρχία της Γκιπούθκοα) και αποφάσισαν να υιοθετήσουν την ονομασία Euskadi ta Askatasuna που είχε προταθεί από τον Txillardegi. Με αυτόν τον τρόπο “γεννήθηκε” η ΕΤΑ, μια οργάνωση που παρέμεινε ενεργή επί 52 ολόκληρα χρόνια και της οποία η ιστορία σημαδεύτηκε από αμέτρητες διασπάσεις στους κόλπους της και ακόμα περισσότερες δολοφονίες.
Η ΕΤΑ απέκτησε “ιδεολογία” μέσα σε ένα μοναστήρι
Στη 2η Συνέλευση που έλαβε χώρα την άνοιξη του 1963 στη γαλλική πόλη Μπαγιόν, ενισχύθηκαν τα αριστερίστικα στοιχεία της οργάνωσης, με αποτέλεσμα να διαμορφωθούν συγγένειες μεταξύ της ιδεολογίας της ΕΤΑ και του κομμουνισμού.
Το ξεκίνημα της ένοπλης πάλης
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ξεκίνησαν οι επιθέσεις της ΕΤΑ. Το πρώτο θανατηφόρο χτύπημα, την ευθύνη του οποίου ανέλαβε η οργάνωση, συνέβη στις 7 Ιουνίου του 1968 στο Σαν Σεμπαστιάν με τη δολοφονία του αστυνομικού Χοσέ Άνχελ Παρδίνες. Την ίδια χρονιά η ΕΤΑ προχώρησε σε μια ακόμα εκτέλεση που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, αυτήν του αρχηγού της μυστικής αστυνομίας του Σαν Σεμπαστιάν, Μελιτόν Μανθάνες.
Στα πρώτα πάντως χρόνια της ένοπλης δράσης της ΕΤΑ, το χτύπημα με το μεγαλύτερο αντίκτυπο στην δικτατορική Ισπανία του Φράνκο, υπήρξε η εκτέλεση του προέδρου της Κυβέρνησης, Καρέρο Μπλάνκο, που πραγματοποιήθηκε με εντυπωσιακό τρόπο τον Δεκέμβριο του 1973 στη Μαδρίτη και έμεινε γνωστή ως “Operación Ogro” (επιχείρηση Δράκοντας).

Η κηδεία του αστυνομικού Χοσέ Άνχελ Παρδίνες, του πρώτου θύματος της ΕΤΑ που εκτελέστηκε στις 7 Ιουνίου του 1968
Η πιο σοβαρή διάσπαση ήρθε το 1973, αμέσως μετά την 6η Συνέλευση. Στην πραγματικότητα ολοκληρώθηκε σε δυο φάσεις. Η πρώτη τον Αύγουστο του 1973 στο Χασπάρνε της Γαλλικής Βασκωνίας και η δεύτερη το 1974, αμέσως μετά το χτύπημα στην καφετέρια “Rolando” της οδού Correo στη Μαδρίτη. Οι εντάσεις μέσα στην οργάνωση είχαν ήδη κορυφωθεί, όταν το ένοπλο σκέλος αποφάσισε μονόπλευρα το χτύπημα κατά του Καρέρο Μπλάνκο, κάτι που είχε ως επακόλουθο την απόσχιση του “εργατικού” τμήματος, το οποίο αργότερα ίδρυσε την LAIA (Langile Abertzale Iraultzaileen Alderdia), το εργατικό κόμμα των επαναστατημένων πατριωτών.
Μετά το τυφλό χτύπημα στην οδό Correo, εμφανίστηκαν οι milis, που προέρχονταν από το στρατιωτικό μέτωπο της οργάνωσης (Frente Militar) και οι poli-milis, προερχόμενοι από το εργατικό μέτωπο (Frente Obrero). Έτσι η ΕΤΑ διαιρέθηκε σε δυο οργανώσεις: την ΕΤΑ militar και την ΕΤΑ político-militar, με την δεύτερη να διαθέτει και την πλειοψηφία των μελών. Το 1982, η φράξια 7η Συνέλευση της ΕΤΑ-pm αποδέχτηκε τη γενική αμνηστία που πρόσφερε η ισπανική Κυβέρνηση σε όλους ανεξαιρέτως τους φυλακισμένους και εξόριστους etarras, εγκαταλείποντας τη βία και προσχωρώντας στην Euskadiko Ezkerra. Μεγάλο μέρος των μαχητών της ΕΤΑ-pm, (οι milikis και τα μέλη του comando Bereziak), επέστρεψαν στην ΕΤΑ militar, η οποία από τότε θα ήταν γνωστή – ξανά – ως σκέτη ΕΤΑ.
Η Herri Batasuna, το πολιτικό σκέλος της ΕΤΑ, ιδρύθηκε το 1978
Από την ίδρυση της Herri Batasuna και μετά, η ΕΤΑ αύξησε κατά πολύ τα χτυπήματά της τόσο σε αριθμό όσο και σε ένταση. Με επίσημη πολιτική υπόσταση πλέον, η στρατηγική της οργάνωσης ήταν να “εργαλειοποιήσει” τα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα που είχαν εμφανιστεί στη Χώρα των Βάσκων. Ξεκίνησαν οι τυφλές επιθέσεις με βόμβες και αυτοκίνητα παγιδευμένα με εκρηκτικά που ως αποτέλεσμα είχαν τον θάνατο “αμάχων”, αλλά και οι απαγωγές κυρίως πλούσιων επιχειρηματιών, με σκοπό τη συλλογή λύτρων.
Αποκορύφωμα αυτών των επιθέσεων ήταν το χτύπημα στο πολυκατάστημα Hipercor στη Βαρκελώνη στις 19 Ιουνίου του 1987, όπου 21 άτομα έχασαν τη ζωή τους και άλλα 45 τραυματίστηκαν. Η έκρηξη της βόμβας στο Αρχηγείο της Αστυνομίας της Σαραγόσα λίγους μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1987, με 11 νεκρούς (ανάμεσα στους οποίους και 5 κοριτσάκια), έφερε την πρώτη αντίδραση των πολιτικών κομμάτων της Χώρας των Βάσκων.
Το πλήγμα του Μπιντάρ και η επιστροφή
Το 1992 η ΕΤΑ υπέστη το μεγαλύτερο πλήγμα στην μέχρι τότε ιστορία της. Η συνεργασία της γαλλικής και ισπανικής αστυνομίας είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη όλου του ηγετικού πυρήνα της οργάνωσης (Pakito, Txelis και Fiti) στη γαλλική πόλη Μπιντάρ ακριβώς δίπλα στα σύνορα με την Ισπανία. Η ΕΤΑ χρειάστηκε πολύ χρόνο για να συνέλθει, όμως τρία χρόνια αργότερα επέστρεψε με ένα φιλόδοξο σχέδιο: τη δολοφονία του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Χοσέ Μαρία Αθνάρ.
Ο πρόεδρος του ΡΡ (Partido Popular) γλίτωσε το θάνατο μετά την έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου, χάρη στη θωράκιση του οχήματος στο οποίο επέβαινε. Όταν ο Αθνάρ κέρδισε τις εκλογές του 1996 και έγινε πρωθυπουργός, η ΕΤΑ αύξησε κατακόρυφα τα χτυπήματά της με αποκορύφωμα τις απαγωγές των Ορτέγα Λάρα και Κόσμε Ντελκλό και την εν ψυχρώ εκτέλεση του δημοτικού σύμβουλου της μικρής πόλης Έρμουα, Μιγκέλ Άνχελ Μπλάνκο.
Το έγκλημα του Terminal 4
Στις 22 Μαρτίου του 2006 η ΕΤΑ ανακοίνωσε μια ακόμα επ’ αόριστο κατάπαυση του πυρός, καλώντας παράλληλα τις κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Γαλλίας να καθίσουν εκ νέου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την εξεύρεση μιας βιώσιμης λύσης.
”.

Ο χώρος στάθμευσης του Terminal 4 στο αεροδρόμιο Barajas της Μαδρίτης, μετά τη σφοδρή έκρηξη από παγιδευμένο με εκρηκτικά φορτηγάκι στις 30 Δεκεμβρίου του 2006
Ενώ όλα έδειχναν ότι υπήρχε μια πρώτη προσέγγιση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέο κύκλο διαπραγματεύσεων, η ΕΤΑ αθέτησε τη δέσμευσή της ως προς την κατάπαυση του πυρός και εντελώς απροειδοποίητα προχώρησε σε ένα ακόμα τυφλό χτύπημα. Ένα φορτηγάκι παγιδευμένο με εκρηκτικά σε έναν από τους χώρους στάθμευσης του Terminal 4 στο αεροδρόμιο “Barajas” της Μαδρίτης, προκάλεσε στις 30 Δεκεμβρίου του 2006 τον θάνατο δυο τουριστών από το Εκουαδόρ και τον τραυματισμό άλλων 20 ατόμων. Η έκρηξη σήμανε το τέλος των επαφών, αλλά και την αρχή του τέλους της ίδιας της οργάνωσης.
13. Η οριστική παύση της ένοπλης δράσης
Το χτύπημα στο Terminal 4 του Μπαράχας άφησε πλήρως εκτεθειμένη την ΕΤΑ στην κοινή γνώμη, ειδικά εκείνη της Χώρας των Βάσκων. Στα επόμενα χρόνια οι πιέσεις από πολιτικά σχήματα της περιοχής για την οριστική παύση της ένοπλης δράσης πολλαπλασιάστηκαν, ενώ κάθε λογής πρωτοβουλίες από το εσωτερικό αλλά και το εξωτερικό συνέβαλαν στην ανακοίνωση της ΕΤΑ τον Σεπτέμβριο του 2010 μέσω του βρετανικού BBC για μια νέα κατάπαυση του πυρός.

Ο τελευταίος ιστορικός ηγέτης της ΕΤΑ, Josu Ternera (δεξιά) μαζί με τον γιό του. Από το 2002 αγνοούνται τα ίχνη του
Στις 20 Οκτωβρίου του 2011, η ΕΤΑ ανακοίνωσε μέσω των ιστοσελίδων των βασκικών εφημερίδων Gara και Berria, την οριστική παύση της ένοπλης δράσης της. Στο ανακοινωθέν τα μέλη της οργάνωσης εγγυήθηκαν “μια σαφή, σταθερή και οριστική δέσμευση για το τέλος της ένοπλης αντιπαράθεσης”, καλώντας παράλληλα τις κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Γαλλίας σε έναν “απευθείας διάλογο με στόχο την εξεύρεση λύσης στην πολύχρονη διαμάχη”.
ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ , ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ








Τα «χαμένα χρόνια» του Ιησού και ο μύθος του Ισσά
Μετά την ηλικία των 12 ετών στις γραφές εμφανίζεται και πάλι στα 30 του. Τι λένε τα στοιχεία για αυτά τα 18 χρόνια αλλά και ποιες θεωρίες υπάρχουν
Ακολουθώντας τη ζωή του Ιησού, μέσα από τις πληροφορίες που δίνονται στην Καινή Διαθήκη, παρατηρείς ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό 18 ετών. Ελάχιστα είναι τα στοιχεία για τα προεφηβικά και νεανικά χρόνια του Ιησού. Οι τελευταίες αναφορές για αυτόν είναι για την ηλικία των 12 ετών και στη συνέχεια γίνεται ένα… χρονικό άλμα το οποίο μας παρουσιάζει πλέον τον Ιησού τριακονταετή όταν βαφτίζεται και ξεκινάει το έργο του. Πολλές έρευνες έχουν γίνει πάνω στο θέμα και διάφορες θεωρίες έχουν παρουσιαστεί. Τα λεγόμενα «χαμένα χρόνια» είναι ένα ζήτημα που απασχόλησε και θα απασχολεί.
Οι επίσημες αναφορές
Η μοναδική επίσημη αναφορά για το τι συνέβη μετά τα 12 έτη του Ιησού είναι αυτή στο Ευαγγέλιο του Λουκά (2:52) όπου τονίζει ότι μετά την επίσκεψη του στον ναό «κατέβηκε μαζί των από τα Ιεροσόλυμα εις την Ναζαρέτ και υπήκουεν εις αυτούς κατά πάντα. Και η μητέρα του διατηρούσε όλα τα λόγια και τα συμβάντα αυτά εις την καρδίαν της και εις την μνήμην της. Και ο Ιησούς προόδευε συνεχώς κατά την σοφίαν και κατά την αύξησιν του σώματος και κατά την χάριν, που ελάμβανε ολονέν και πλουσιοτέραν από τον Θεόν και κατά την εκτίμησιν και τον θαυμασμόν, που απελάμβανε εκ μέρους των ανθρώπων δια τα πολλά και θεία χαρίσματά του».
Πέραν του συγκεκριμένου αποσπάσματος δεν παρουσιάζονται άλλα στοιχεία για τα 18 χαμένα χρόνια του Ιησού.
Όταν πλέον έχει ξεκινήσει το κήρυγμα του μας δίνονται κάποια στοιχεία για το τι έκανε ως τότε. «Δεν είναι αυτός ο ξυλουργός, το παιδί της Μαρίας, ο αδελφός δε του Ιακώβου και του Ιωσή και του Ιούδα και του Σιμωνος; Και αι αδελφαί του δεν είναι εδώ μαζί μας;» αναφέρει το Ευαγγέλιο του Μάρκου (6:3) ενώ και ο Ματθαίος (13:55) κάνει παρόμοια αναφορά: «Δεν είναι αυτός το παιδί του μαραγκού; Και δεν ονομάζεται η μητέρα του Μαριάμ και οι αδελφοί του Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας;». H επικρατούσα άποψη λοιπόν είναι ότι ο Ιησούς στα νεανικά του χρόνια ακολούθησε το επάγγελμα του Ιωσήφ. Έγινε μαραγκός και συνέχισε να εξασκεί το επάγγελμα μετά τον θάνατο του Ιωσήφ που τοποθετείτε από τα 13 έως τα 19 χρόνια του Ιησού.
Συνοψίζοντας λοιπόν ο Ιησούς μετά και την ενηλικίωση του, σύμφωνα με τον εβραϊκό νόμο, στην ηλικία των 13 ετών έμεινε στη Γαλιλαία και εργάστηκε ως μαραγκός. Οι ιστορικοί εικάζουν ότι με δεδομένο ότι εκείνη την περίοδο χτιζόταν δίπλα στην Ναζαρέτ, η πόλη Σεφορίς ο Ιησούς εργάστηκε και εκεί.
Οι θεωρίες
Χρονικό κενό για τη ζωή του Ιησού υπάρχει και στα λεγόμενα απόκρυφα Ευαγγέλια στα οποία υπάρχουν στοιχεία για την παιδική ηλικία του (κυρίως σε αυτό του Θωμά). Μέσα στους αιώνες διάφορες θεωρίες παρουσιάστηκαν για τα 18 μυστηριώδη έτη του Ιησού.
Στα Μεσαιωνικά χρόνια δημιουργήθηκε ένας μύθος ότι στην εφηβική του ηλικία ταξίδεψε στη Βρετανία και μάλιστα ίδρυσε έναν ναό στο Γκλάστονμπερι.
Το 1887 ο Ρώσος δημοσιογράφος, Νικόλάς Νότοβιτς υποστήριξε ότι σε ένα μοναστήρι στο χωριό Χεμίς, στην περιοχή Λαντάκ της Ινδίας έμαθε για ένα έγγραφο το οποίο ονομάζεται «Η ζωή του Αγίου Ισσά. Του καλύτερου από τους γιούς των ανθρώπων»… Ισσά είναι στα αραβικά το όνομα του Ιησού. Ο Νότοβιτς δημοσίευσε την ιστορία του το 1894. Υποστήριξε ότι στο κείμενο που βρήκε στο μοναστήρι αναφέρεται ότι ο Ιησούς άφησε την Ιερουσαλήμ σε ηλικία 13 ετών με προορισμό την περιοχή Σιντ στο Πακιστάν. «Σκοπός του ήταν να βελτιώσει και να τελειοποιήσει τον εαυτό μέσω της θεϊκής κατανόησης των γραφών και νόμων του μεγάλου Βούδα» αναφέρει ο Νότοβιτς. Σύμφωνα πάντα με το κείμενο του ο Ιησούς ταξίδεψε στην Ινδία όπου έξι χρόνια έζησε μαζί με Βραχμάνους ιερείς. Στη συνέχεια πέρασε ένα διάστημα σε μοναστήρια στο Θιβέτ όπου μελέτησε τον Βουδισμό. Τελικά σε ηλικία 29 ετών επέστρεψε, μέσω Περσίας, στην Ιερουσαλήμ. Δεν υπάρχει κανένα ιστορικό στοιχείο που να υποστηρίζει την παραπάνω ιστορία και κάποιες αναφορές τονίζουν ότι ο Νότοβιτς είχε ομολογήσει τελικά ότι ήταν δημιούργημα της φαντασίας του.
Το 1992 ο συγγραφέας Σουάμι Αμπχενταναντά υποστήριξε ότι είδε σε μοναστήρι στο Θιβέτ μια μετάφραση του κειμένου για τα «χαμένα χρόνια» του Ιησού. Οι μοναχοί του είπε ότι το πρωτότυπο βρίσκεται σε ένα μοναστήρια στο Μαρμπούρ, κοντά στη Λάσα. Έρευνες που έγιναν αργότερα δεν επιβεβαίωσαν αυτούς τους ισχυρισμούς.
Το 1933 ο Νίκολας Ρόεριχ δημοσίευσε το ημερολόγιο του από ταξίδια που έκανε στην Ινδία και στα Ιμαλάια. Εκεί αναφέρει ότι άκουσε για τον μύθο ότι ο Ισσά (Ιησούς) είχε ταξιδέψει στο μοναστήρι στο Χεμίς.
To 1908 ο Λέβι Ντόουλινγκ δημοσίευσε το «Υδροχοϊκό Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού». Υποστήριξε ότι του «υπαγορεύθηκε εσωτερικά». Εκεί αναφέρει ότι ο Ιησούς τα 18 «χαμένα χρόνια» ταξίδεψε σε Θιβέτ, Περσία, Ασσυρία, Αίγυπτο αλλά και στην Ελλάδα. Κάποιοι συγγραφείς όπως ο Έντμουντ Γουίλσον και ο Τσαρλς Πότερ που έχουν μελετήσει τα λεγόμενα απόκρυφα Ευαγγέλια ισχυρίζονται ότι τόσο ο Ιησούς όσο και ο Ιωάννης ο Προδρόμος ανήκαν στην Ιουδαϊκή αίρεση των Εσσαίων (ιουδαϊκή αίρεση με βάπτισμα, ευχαριστία, καθάρσεις, ποινές, έντονο ασκητικό χαρακτήρα και διαχωρισμό των ανθρώπων σε αγίους και βέβηλους). Δεν υπάρχει κάποιο ιστορικό στοιχείο που να υποστηρίζει κάτι τέτοιο.
Τέλος αξίζει να σημειώσουμε ότι σε δυο από τα Απόκρυφα Ευαγγέλια αναφέρεται ξεκάθαρα ή εμμέσως ότι ο Ιησούς, όταν πλέον ξεκίνησε το έργο του ήταν παντρεμένος ή είχε σχέση με τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Οι ιστορικοί τονίζουν ότι σύμφωνα με τους νόμους της εποχής στην Ιουδαία ο Ιησούς θα έπρεπε να έχει παντρευτεί. Η Εκκλησία δεν το αποδέχεται.
Επίλογος
Συνοψίζοντας, ο Ιησούς μετά τα 12 του έτη και ως τα 30 ουσιαστικά εξαφανίζεται από τις γραφές. Τα στοιχεία είναι ελάχιστα και πολύ γενικά για το τι έκανε αυτά τα 18 χρόνια. Η επίσημη Εκκλησία και οι θεολόγοι αναφέρουν ότι απλά εργαζόταν ως ξυλουργός και δεν αποδέχονται ούτε ότι ταξίδεψε σε άλλες χώρες, ούτε ότι μελέτησε άλλες θρησκείες. Οι λεγόμενοι Ορθολογιστές υποστηρίζουν ότι τα «χαμένα χρόνια» ο Ιησούς δεν είχε συνείδηση της θεϊκής του υπόστασης και γι’ αυτό δεν υπάρχουν αναφορές. Η Εκκλησία δεν αποδέχεται κάτι τέτοιο και τονίζει ότι ο Ιησούς είχε πλήρη συνείδηση της θεϊκής του υπόστασης και αποστολής.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΠΟΤΕ
Ο δικός του πόλεμος κράτησε 29 χρόνια παραπάνω. Η απίστευτη ιστορία του Ιάπωνα Χίρου Ονόντα που δεν παραδόθηκε ποτέ
Όταν ο αυτοκράτορας Χιροχίτο έβαλε την Ιαπωνία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η νίκη ήταν κάτι αυτονόητο για τον ιαπωνικό λαό. Ο στρατός της χώρας αποτέλεσε ακραίο παράδειγμα προσήλωσης, πείσματος και αυτοθυσίας σε βαθμό παράνοιας με σκοπό να δικαιώσει την επιλογή του… θεού του. Όσες ιστορίες όμως κι αν έχουμε ακούσει για καμικάζι που εφορμούσαν σε αμερικάνικα καράβια, για ακούραστους υπερασπιστές οχυρωμάτων και για χαρακίρι στο όνομα της τιμής καμία δεν πλησιάζει αυτή του Χίρου Ονόντα. Ο “Μεγάλος Πόλεμος” για τον Ιάπωνα αξιωματικό κράτησε 29 χρόνια παραπάνω και σε αντίθεση με τη χώρα του, αυτός δεν παραδόθηκε ποτέ. Συνέχισε να πολεμά περιμένοντας τη διαταγή που θα τον απάλλασσε από τα καθήκοντα του.
Δεν θα παραδοθείς…
Σε ηλικία 20 ετών ο υπάλληλος εμπορικής εταιρίας Χίρου Ονόντα κλήθηκε στον αυτοκρατορικό ιαπωνικό στρατό. Εκπαιδεύτηκε στη συλλογή πληροφοριών, τον ανταρτοπόλεμο και το σαμποτάζ. Στις 26 Δεκεμβρίου 1944 μετατέθηκε στο νησί Λουμπάνγκ των Φιλιππινών με μια ξεκάθαρη εντολή από τον διοικητή του Γιοσίμι Τανιγκούτσι. “Σου απαγορεύεται να σκοτωθείς από το δικό σου χέρι. Μπορεί να πάρει τρία χρόνια, μπορεί πέντε αλλά ό,τι κι αν συμβεί θα επιστρέψουμε για εσένα. Μέχρι τότε, ακόμα και αν έχεις έναν στρατιώτη, θα συνεχίζεις να τον οδηγείς. Μπορεί να χρειαστεί να ζεις με καρύδες. Αν συμβεί αυτό θα ζεις με καρύδες. Σε καμία περίπτωση δεν θα παραδώσεις τη ζωή του εθελοντικά” ήταν η διαταγή και ο Ονόντα δεν την ξέχασε ποτέ.
Στο Λουμπάνγκ ο Ονόντα ενσωματώθηκε σε μια ομάδα που βρισκόταν ήδη στο νησί και γρήγορα κατάλαβε πως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Οι ανώτεροι του εκεί δεν του επέτρεψαν να πραγματοποιήσει δολιοφθορές σε στόχους (το λιμάνι και το αεροδρόμιο). Στις 28 Φεβρουαρίου του 1945 ο στρατός των συμμάχων αποβιβάστηκε στο νησί και η ιαπωνική ομάδα διασπάστηκε σε γκρουπ των 3-4 ατόμων που κρύφτηκαν στην ζούγκλα.
Η Ιαπωνία δεν γίνεται να ηττηθεί
Τα περισσότερα γκρουπ εξολοθρεύθηκαν αλλά αυτό του Ονόντα, που αποτελούταν από αυτόν και τους Γουίτσι Ακάτσου, Σιότσι Σιμάντα και Κινσίτσι Κοζούκα, επιβίωσε. Συνέχισαν λοιπόν την δράση τους με δολιοφθορές και σαμποτάζ ενώ έτρωγαν φρούτα και προμήθειες που έκλεβαν από αγρότες της περιοχής. Τον Οκτώβριο του 1945 αφού είχαν σκοτώσει μια αγελάδα σε μια φάρμα βρήκαν ένα φυλλάδιο που έλεγε ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει στις 15 Αυγούστου και τους καλούσε να κατέβουν από το βουνό. Αφού το συζήτησαν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν αδύνατο η Ιαπωνία να έχει χάσει τόσο σύντομα. Συνέχισαν τη δράση τους ενώ μήνες αργότερα ένα αεροπλάνο έριξε φυλλάδια στην ζούγκλα. Το κείμενο που έφερε την υπογραφή του στρατηγού Γιαμασίτα τους ζητούσε να παραδοθούν. Το θεώρησαν ψεύτικο και με το σκεπτικό «Αν η Ιαπωνία κέρδιζε θα έρχονταν να μας πάρουν, η Ιαπωνία δεν γίνεται να χάσει, οπότε ο πόλεμος συνεχίζεται» απέρριπταν όσες προσπάθειες έγιναν με νέα φυλλάδια που είτε είχαν εικόνες από ιαπωνικές εφημερίδες με τα νέα της ήττας είτε φωτογραφίες και γράμματα από οικογένειες στρατιωτών.
Κάποτε ήταν ένας μόνος του
Η ομάδα συνέχισε να μάχεται και όταν 2-3 φορές δέχθηκαν πυρά πλέον σιγουρεύτηκαν ότι ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Την ίδια ώρα οι ντόπιοι ζήτησαν από την Ιαπωνία να στείλει μια ομάδα για να τους εντοπίσει και να βάλει τέλος στη δράση τους. Η ομάδα έφτασε στο νησί αλλά δεν κατάφερε να τους βρει καθώς τους θεώρησαν πράκτορες και κρύφτηκαν πιο βαθιά στη ζούγκλα. Τελικά μετά από πέντε χρόνια ανταρτοπολέμου ήρθε η πρώτη απώλεια με τον Ακάτσου να αποφασίζει να παραδοθεί. Αφού περιπλανήθηκε έξι μήνες στη ζούγκλα τελικά βγήκε σε ένα χωριό και παραδόθηκε. Οι υπόλοιποι θεώρησαν ότι ο Ακάτσου συνελήφθη και έγιναν ακόμα πιο προσεκτικοί. Στις 7 Μαΐου του 1954 ο Σιμάντα σκοτώνεται από πυρά μιας ομάδας που προσπαθούσε να τους εντοπίσει. Έτσι μένουν μόνο δύο, ο Ονόντα και ο Κοζούκα. Για 17 ακόμα χρόνια συνεχίζουν τις δολιοφθορές και τις επιθέσεις στα εχθρικά στρατεύματα. Τον Οκτώβριο του 1972 στην προσπάθεια τους να κάψουν μια σοδειά ρυζιού ο Κοζούκα σκοτώνεται σε ανταλλαγή πυρών με αστυνομικούς των Φιλιππινών και ο Ονόντα απομένει μόνος του.
Ο Ονόντα πριν το πάντα και τον Απαίσιο Χιονάνθρωπο
Μετά το περιστατικό αυτό η Ιαπωνία στέλνει και πάλι ομάδα να τον βρει αλλά και πάλι αποτυγχάνουν, Ο Ονόντα συνεχίζει την αποστολή του. Ο κόσμος ξεχνάει τον Ιάπωνα έως το 1974 όταν ένας φοιτητής, ο Νόριο Σουζούκι ξεκινάει ένα ταξίδι στο κόσμο για να «να ψάξει να βρει «τον υπολοχαγό Ονόντα, ένα πάντα και τον Απαίσιο Χιονάνθρωπο, μ’ αυτή τη σειρά» όπως είπε στους φίλους του. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ο Σουζούκι καταφέρνει το απίστευτο. Εντοπίζει τον Ονόντα και προσπαθεί να τον πείσει ότι ο πόλεμος τελείωσε και πρέπει να παραδοθεί. Αυτός όμως επιμένει και του λέει πως μόνο ο διοικητής του μπορεί να του δώσει τέτοια εντολή.
Βλέποντας ότι ο Ονόντα είναι αμετάπειστος επιστρέφει στην Ιαπωνία με φωτογραφίες του χαμένου αξιωματικού. Η κυβέρνηση εντοπίζει τον διοικητή του Ονόντα, ταγματάρχη Τανιγκούτσι, που πλέον είναι βιβλιοπώλης και στις 9 Μαρτίου 1974 τον στέλνει στο Λουμπάνγκ. Όταν ο Τανιγκούτσι του λέει τα νέα ο Ονόντα είναι συντετριμμένος. Για 29 χρονιά έδινε έναν πόλεμο που είχε τελειώσει, είχε σκοτώσει περίπου 30 άτομα θεωρώντας τους εχθρούς, είχε τραυματίσει πάνω από 100 και είχε προξενήσει μεγάλες καταστροφές.
Αλήθεια τελείωσε τριάντα χρόνια πριν;
“Ξαφνικά όλα έγιναν μαύρα. Μια καταιγίδα σηκώθηκε μέσα μου. Ένιωσα βλάκας που ήμουν τόσο προσεκτικός μέχρι τώρα. Το χειρότερο, τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια; Σταδιακά η καταιγίδα καταλάγιασε και για πρώτη φορά κατάλαβα. Τα τριάντα μου χρόνια ως αντάρτης του Ιαπωνικού στρατού τελείωσαν απότομα. Αυτό ήταν το τέλος. Τράβηξα το κλείστρο στο όπλο μου και έβγαλα της σφαίρες. Έβγαλα το σακίδιο που πάντα κουβαλούσα και έβαλα το όπλα πάνω. Είναι αλήθεια ότι δεν θα χρησιμοποιήσω πάλι το όπλο μου που το γυάλιζα και το πρόσεχα σαν μωρό όλα αυτά τα χρόνια; Ή το όπλο του Κοζούκα που είχε κρύψει; Αλήθεια τελείωσε τριάντα χρόνια πριν; Αν έγινε έτσι γιατί πέθαναν ο Σιμάντα και ο Κοζούκα; Αν αυτό που συνέβη ήταν αλήθεια, δεν θα ήταν καλύτερα να έχω πεθάνει μαζί τους;» γράφει ο Ονόντα για τη στιγμή που έμαθε ότι ο πόλεμος τελείωσε.
Τελικά 29 χρόνια (10 Μαρτίου 1975) μετά τη λήξη του πολέμου ο υπολοχαγός Ονόντα σε ηλικία 52 ετών βγαίνει από την ζούγκλα φορώντας ακόμη τη στολή του (την οποία είχε καταφέρει να διατηρήσει σε καλή κατάσταση) και φέροντας το ξίφος του. Το τουφέκι του (Αρισάκα τύπου 99) ήταν ακόμα λειτουργικό, ενώ είχε απόθεμα από 500 σφαίρες, αρκετές χειροβομβίδες και το μαχαίρι που του είχε δώσει η μητέρα του το 1944. «Μου είχε πει να αυτοκτονήσω με αυτό αν με αιχμαλώτιζαν» θα αποκαλύψει.
Επτά μήνες μετά σε παρόμοια κατάσταση θα βρεθεί στην Ινδονησία και ο Τερουό Νακαμούρα ο οποίος όμως δεν είχε καμία στρατιωτική δράση για πολλά χρόνια.
Οι άντρες δεν πρέπει να παραδίδονται ποτέ
Η Ιαπωνία τον υποδέχεται σαν ήρωα ενώ στις Φιλιππίνες ο πρόεδρος Φερντινάντο Μάρκος του δίνει χάρη για τα όσα έκανε. Πληρώνεται κανονικά από τον στρατό για τα 30 χρόνια που έμεινε κρυμμένος στην ζούγκλα και γράφει μια αυτοβιογραφία (No Surrender: My Thirty-Year WarNo Surrender) που έγινε μπεστ-σέλερ. Τον Απρίλιο του 1975 ακολούθησε το παράδειγμα του Ταντάο του μεγαλύτερου αδελφού του, και μετακομίζει στη Βραζιλία όπου ασχολείται με την εκτροφή βοοειδών. Για πολλά χρόνια πηγαινοέρχεται μεταξύ Βραζιλίας και Ιαπωνίας.
Το 1984 μετά την ανάγνωση ενός άρθρου, για μια έφηβη από την Ιαπωνία η οποία είχε δολοφονήσει τους γονείς της, ο Ονόντα επιστρέφει στην Ιαπωνία και ιδρύει το OnodaShizen Juku (Φυσικό Σχολείο Ονόντα). Το 1996 γύρισε στο νησί Λουμπάγκ δωρίζοντας 10.000 δολάρια για το τοπικό σχολείο. Πολλές φορές ρωτήθηκε για το αν νιώθει ότι πρέπει να απολογηθεί στις οικογένειες των ανθρώπων που σκότωσε ενώ ο πόλεμος είχε τελειώσει. Απέφευγε το θέμα και τόνιζε: «Οι άντρες δεν πρέπει να παραδίδονται ποτέ, εγώ δεν το κάνω πότε. Θα το μισούσα να χάσω».
Παρότι ο ίδιος δήλωνε ότι δεν του άρεσε η πολιτική έγινε είδωλο για τους εθνικιστές και τους ακροδεξιούς της Ιαπωνίας. Μάλιστα η σύζυγος του Μάτσι εκμεταλλεύτηκε τη φήμη του και έγινε πρόεδρος Ένωσης Γυναικών που ίδρυσε η ακροδεξιά ομάδα Nippon Kaigi.
Στις 16 Ιανουαρίου 2014, σε ηλικία 91, ετών πέθανε σε νοσοκομείο του Τόκιο. Για πάντα θα αποτελεί ένα ακραίο παράδειγμα προσήλωσης αλλά και φαινόμενο επιβίωσης κάτω από τόσο αντίξοες συνθήκες.
ΡΑΜΑΖΑΝΙ : ΤΙ ΕΙΝΑΙ , ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ .
Στην Ελλάδα που είναι Χριστιανική χώρα διαβιούν και αρκετές χιλιάδες Μουσουλμάνοι . Αυτήν την εποχή οι Μουσουλμάνοι εφαρμόζουν την γιορτή της νηστείας το γνωστό Ραμαζάνι που διαρκεί ένα μήνα . Ας γνωρίσουμε λοιπόν την εορτή αυτή έχοντας υπόψη ότι είναι αντίστοιχη της δικής μας Σαρακοστής ( νηστεία) όπως και οι άλλες μεγάλες γιορτές τους έχουν κοινή λογική με το Εβραίικό Πάσχα Ιντ αλ-αντχά, γνωστό και ως Κουρμπάν και το Εΐντ αλ-φιτρ το δικό μας Πάσχα.
Από την 13 Απριλίου μέχρι και την 12 Μαΐου ολόκληρος ο μουσουλμανικός κόσμος γιορτάζει το Ραμαζάνι.
Το Ραμαζάνι θεωρείται από τους μουσουλμάνους ως μια ιερή περίοδος, τους κανόνες τους οποίους που ακολουθούν ευλαβικά ακόμα και οι πιο μετριοπαθείς πιστοί του ισλαμισμού.
Μάλιστα, σύμφωνα με σχετικές έρευνες, περίπου το 97% των μουσουλμάνων τηρεί απαρέγκλιτα, κάθε χρόνο, τους κανόνες του Ραμαζανιού.
Τι είναι το Ραμαζάνι
Η λέξη Ραμαζάνι, ουσιαστικά είναι η αραβική ονομασία για τον ένατο μήνα του ισλαμικού ημερολογίου , τον Ραμαντάν .
Πρόκειται για έναν μήνα που οι μουσουλμάνοι θεωρούν ιερό, καθώς σύμφωνα με την παράδοση, τότε ήταν που παραδόθηκε το Κοράνι στους ανθρώπους, ως ένας οδηγός για τη ζωή τους.
Το Ραμαζάνι, ως μηνιαία εορτή νηστείας, αντιπαραβάλλεται με τη χριστιανική εορτή της Σαρακοστής, με σχεδόν ταυτόσημο χαρακτήρα, όχι όμως με ερμηνεία περί της «παράδοσης Ευαγγελίου».
Σύμφωνα με τον κυλιόμενο χαρακτήρα που παρουσιάζει το αραβικό ημερολόγιο, κάθε χρόνο το Ραμαζάνι εορτάζεται κατά 10 ημέρες νωρίτερα του προηγουμένου έτους.
Αποτελεί έναν από τους πέντε πυλώνες όπου στηρίζεται το Ισλάμ, με τους υπόλοιπους να είναι η Πίστη, η Προσευχή, η Ελεημοσύνη και το Ιερό Προσκύνημα Χατζ
Το τελευταίο αφορά το ιερό προσκύνημα στους τόπους ίδρυσης της θρησκείας ( Μέκα) και είναι το όμοιο με τον Χατζή ή Χατζίνα του ορθόδοξου Χριστιανού προσκυνητή στον Πανάγιο Τάφο)
Κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα, επικρατεί μια περίοδος αυστηρής νηστείας, με εκατομμύρια πιστούς να απέχουν από διάφορες σωματικές και πνευματικές απολαύσεις, από τη στιγμή που ο ήλιος θα ανατείλει, μέχρι και τη δύση του.
Σκοπός της νηστείας αυτής είναι η πνευματική και σωματική κάθαρση των μουσουλμάνων, καθώς και η ενδυνάμωση της σχέσης τους με τον Αλλάχ, ενώ το κοράνι την χαρακτηρίζει ως μια περίοδο Αναγέννησης.
Κανόνες Ραμαζανιού
Ουσιαστικά, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, οι άνθρωποι που ασπάζονται το ισλάμ, απαγορεύεται να καταναλώνουν τροφή, νερό και άλλα ροφήματα, να καπνίζουν, καθώς και να έχουν σεξουαλικές επαφές.
Παράλληλα, το κοράνι επιβάλλει στους πιστούς να απέχουν από μια σειρά αμαρτωλών συμπεριφορών, όπως είναι το ψέμα, η συκοφαντία, η ζηλοφθονία, η πλεονεξία και η ψευδομαρτυρία, ενώ τους ενθαρρύνει να δωρίζουν χρήματα σε φιλανθρωπίες.
Έπειτα, όταν ο ήλιος δύσει, η νηστεία καταλύεται και οι πιστοί μπορούν να δειπνήσουν.
Για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην πρόκληση που τους περιμένει κατά τη διάρκεια της ημέρας, οι μουσουλμάνοι συνηθίζουν να καταναλώνουν ένα γεύμα νωρίς το πρωί, πριν την αυγή, που λέγεται «σαχούρ». Μετά τη δύση του ήλιου καταναλώνεται γεύμα σε μικρές δόσεις ανα πολλά χρονικά διαστήματα το ” Ιφτάρ”.
Όπως αναφέρθηκε πριν, όλοι σχεδόν οι μουσουλμάνοι ακολουθούν ευλαβικά το Ραμαζάνι. Από τους κανόνες του, μπορεί κανείς να παρεκκλίνει μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο.
Πιο συγκεκριμένα, από την υποχρεωτική νηστεία απαλλάσσονται:
- Όσοι είναι άρρωστοι, ή όσων η υγεία μπορεί να επηρεαστεί αρνητικά από τη νηστεία
- Τα παιδιά – αν και μερικά από αυτά ακολουθούν το Ραμαζάνι από μικρή ηλικία
- Οι έγκυες γυναίκες καθώς και αυτές που θηλάζουν
- Οι γυναίκες κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρήσης
- Οι ταξιδιώτες
Το Ραμαζάνι τελειώνει με τριήμερη γιορτή χαράς, η οποία ονομάζεται «ιντ αλ-φιτρ» («διακοπή της νηστείας», «Σεκέρ Μπαϊράμ» στα τουρκικά) ή «ιντ αλ-σαρχίρ» («μικρή γιορτή»).
Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ. ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΤΡΟΧΑΙΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Η 13 Απριλίου 2003, έμελλε να χαραχθεί στην μνήμη όλης της χώρας ως ημέρα, που έλαβε χώρα ένα από τα μεγαλύτερα τροχαία δυστυχήματα στην Ελλάδα στο οποίο 21 μαθητές βρήκαν τραγικό θάνατο στα Τέμπη.
Απόγευμα Κυριακής, 13 Απριλίου του 2003. Ένα λεωφορείο με 49 μαθητές της Α’ Λυκείου και δύο συνοδούς καθηγητές από το Μακροχώρι της Ημαθίας, επέστρεφε από σχολική εκδρομή στην Αθήνα. Στα Τέμπη, τα χαμόγελα και ο χρόνος ξαφνικά πάγωσαν για 21 μαθητές που δεν επέστρεψαν ποτέ σπίτι τους…
Το χρονικό της τραγωδίας
Την ώρα που το λεωφορείο βρισκόταν στην κοιλάδα των Τεμπών και κατευθυνόταν προς τη Θεσσαλονίκη, από το αντίθετο ρεύμα με κατεύθυνση προς Λάρισα, ερχόταν μία νταλίκα από τον Προβατώνα Έβρου που κουβαλούσε φύλλα ξυλείας- νοβοπάν.
Στο 384,5ο χιλιόμετρο, ο 43χρονος οδηγός του φορτηγού έχασε τον έλεγχο του οχήματος, μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με το λεωφορείο. Χτύπησε το μπροστινό μέρος του και «έξυσε» την αριστερή πλευρά του λεωφορείου. Τα νοβοπάν φεύγουν από την νταλίκα και σαν λεπίδες, «θερίζουν» τους μαθητές που δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν. 21 από αυτούς βρήκαν φρικτό θάνατο, δεκάδες τραυματίστηκαν εκ των οποίων οι 9, σοβαρά.
Το λεωφορείο ακολουθούν δύο ακόμα αυτοκίνητα που δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τα υλικά, συγκρούονται και τυλίγονται στις φλόγες ενώ ένα τρίτο καρφώνεται στα βράχια.
Χαρακτηριστικό της σφοδρότητας της σύγκρουσης, ήταν το γεγονός ότι τα σωστικά συνεργεία που έφθασαν στο σημείο χρειάστηκαν πάνω από δύο ώρες για να απεγκλωβίσουν νεκρούς και τραυματίες.
Τα παιδιά που επέζησαν
Οι μαρτυρίες των παιδιών που επέζησαν επειδή κάθονταν στη δεξιά πλευρά του λεωφορείου, ήταν συγκλονιστικές.
«Είδα τα νοβοπάν να πέφτουν από τη νταλίκα πάνω μας. Όλοι ουρλιάζαμε. Δεν θέλω να το θυμάμαι» ανέφερε ένας 15χρονος μαθητής από τα μπροστινά καθίσματα της δεξιάς πλευράς του λεωφορείου. «Είχα στραμμένο το βλέμμα μου συνεχώς στο βουνό, κάτι μου είπε να κοιτάξω αριστερά. Δεν πρόλαβα να δω τίποτα, μόνο αντικείμενα που έφευγαν από το φορτηγό και έπεφταν πάνω στο λεωφορείο. Αμέσως πέσαμε πάνω στον βράχο. Μετά επικράτησε πανικός».
Το λεωφορείο κόπηκε στα δυο
«Εγώ φταίω. Σκότωσα τα παιδιά» Ο οδηγός της νταλίκας μίλησε τηλεφωνικά στο κανάλι του Alpha και παραδέχτηκε ότι η ευθύνη ήταν δική του.» Έχασα τον έλεγχο της νταλίκας πάνω στη στροφή. Πρέπει να μπήκα στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Εγώ φταίω. Σκότωσα τα παιδιά», είπε. «Θα μπορούσε να είναι η κόρη μου μέσα… Τι να πω στους ανθρώπους, ότι σκότωσα τα παιδιά τους;».
Ένα χωριό βυθισμένο στο πένθος
Το Μακροχώρι, μια κωμόπολη 7 χιλιάδων ανθρώπων, καθώς και έξι μικρά χωριά, από τα οποία κατάγονταν κάποια από τα θύματα, βυθίστηκαν στο πένθος. Στην κηδεία ανά 200 μέτρα υπήρχε ένα λευκό φέρετρο. Πίσω ακολουθούσαν οι συγγενείς και οι φίλοι των παιδιών με λουλούδια στα χέρια. Οι γονείς σπάρασσαν στο κλάμα. Τις επόμενες μέρες μια ομάδα 60 ειδικευμένων ψυχιάτρων, ψυχολόγων, νευρολόγων και παθολόγων πήγαν στην περιοχή για να στηρίξουν τις οικογένειες και τους φίλους των θυμάτων.
Το πόρισμα
Το πόρισμα που βγήκε μετά από μερικές μέρες έδειξε ότι ο οδηγός της νταλίκας πήρε με ταχύτητα την στροφή, με αποτέλεσμα το ρυμουλκούμενο όχημα να σηκωθεί στον αέρα από τη μία πλευρά πριν πέσει πάνω στο λεωφορείο. Η νταλίκα ήταν υπερφορτωμένη κατά πέντε τόνους και τα λάστιχά της φθαρμένα. Όμως, δεν ήταν το μοναδικό τροχαίο με φορτηγό που συνέβη εκείνη τη χρονιά….
Όπως διαπιστώθηκε ο δρόμος δεν πληρούσε καμία από τις προϋποθέσεις ασφαλείας που απαιτεί μια εθνική οδός. Ο δρόμος ήταν στενός, μόνο με μιάμιση λωρίδα ανά κατεύθυνση και με συνεχείς στροφές. Υπήρχε κακή ορατότητα λόγω του φυσικού τοπίου. Το πλάτος της ασφάλτου στο σημείο της κοιλάδας των Τεμπών ήταν 9,5 μέτρα, ενώ σύμφωνα με τους κανόνες ασφαλείας που είχε θεσπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση έπρεπε να έχει τουλάχιστον 17,80 μέτρα πλάτος.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΥΠΕΧΩΔΕ, το δυστύχημα έγινε σε ευθύγραμμο τμήμα του δρόμου, το οποίο είχε συντηρηθεί πρόσφατα. Παρ’ όλα αυτά, στο τμήμα αυτό της Εθνικής Οδού, που δεν συμπεριλαμβανόταν στα σημεία-καρμανιόλες, από το 1985 μέχρι το 1993 είχαν σημειωθεί 120 ατυχήματα.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που βγήκε στη δημοσιότητα ήταν ότι το 2003 από τα 1.403 θανατηφόρα δυστυχήματα στη χώρα, στα 379 εμπλέκονταν φορτηγά. Είχαν ελλιπή εκπαίδευση και έκαναν μεγάλα δρομολόγια σε κακούς δρόμους, χωρίς δεύτερο οδηγό για να τους ξεκουράσει….
Η δίκη και οι ποινές
Οι οδηγοί της νταλίκας και του λεωφορείου, καθώς και τέσσερα ακόμη άτομα της εταιρίας που ανήκε η νταλίκα και τα νοβοπάν συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη. Η δίκη έγινε τον Οκτώβριο 2008. Ο οδηγός της νταλίκας καταδικάστηκε σε 15 χρόνια και τρεις μήνες κάθειρξη με την κατηγορία της κατά συρροήν ανθρωποκτονία με ενσυνείδητη αμέλεια, σωματικές βλάβες κατά συρροή και για διατάραξη συγκοινωνιών με δόλο.
Στον ιδιοκτήτη της νταλίκας και υπεύθυνο φόρτωσης και μεταφοράς για την εταιρία ξυλείας στον Έβρο, επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 14 ετών και τριών μηνών, ενώ στον συνιδιοκτήτη του 11 χρόνια και τρεις μήνες. Ο οδηγός του λεωφορείου αθωώθηκε, ενώ στους υπόλοιπους που κατηγορούνταν για ενδεχόμενο δόλο επιβλήθηκαν μικρές ποινές, οι οποίες ήταν εξαγοράσιμες….
Οι αποζημιώσεις
Η εταιρεία ως αποζημίωση κατέβαλλε το ποσό των 8.500.000 ευρώ στις οικογένειες των θυμάτων. Όμως, τα χρήματα δεν μπορούσαν να καταλαγιάσουν τον πόνο των γονέων. Για τα επόμενα χρόνια, μέχρι να χτιστούν νέες σήραγγες στα Τέμπη και τον Πλαταμώνα, το σημείο ανατρίχιαζε όποιον περνούσε. Λουλούδια, γράμματα και πανό θύμιζαν στους οδηγούς ότι σε αυτό το σημείο έγινε ένα από τα μεγαλύτερα τροχαία δυστυχήματα της δεκαετίας.
Στήθηκε επίσης, μια μαρμάρινη πλάκα στη μνήμη των αδικοχαμένων μαθητών, η οποία έγραφε: «Στο σημείο αυτό, με ευθύνη της πολιτείας και στον βωμό του κέρδους, θυσιάστηκαν οι 21 μαθητές της Α΄ τάξης του Λυκείου Μακροχωρίου Ημαθίας»….
Μαθητής που επέζησε έγινε Αρχιμανδρίτης
Ο μαθητής που επέζησε από το τραγικό τροχαίο, μια εβδομάδα πριν το Πάσχα του 2017, έγινε Αρχιμανδρίτης. Ο Μακάριος Λιακόπουλος, ήταν ανάμεσα στους μαθητές του τραγικού δυστυχήματος που συγκλόνισε όλη την Ελλάδα, στις 13 Απριλίου του 2003. Στην κοιλάδα των Τεμπών, είχαν χάσει την ζωή τους 21 συμμαθητές του.
Aπό εκείνη την ημέρα, αποφάσισε να γίνει μοναχός και διάκονος, αφιερώνοντας τη ζωή του στο Θεό. Στην διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, την Κυριακή των Βαΐων του 2017 στον ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων Βεροίας, ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε την εις πρεσβύτερον χειροτονία του π. Μακαρίου Λιακόπουλου τον οποίο στο τέλος προχείρισε σε Αρχιμανδρίτη.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ 21 ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ?
Το μολύβι αρχίζει να γράφει στο χαρτί. Ένα μακρύ πρόσωπο και μάτια διαπεραστικά κάτω από ένα φέσι. Μα πάνω απ’ όλα ένα υποβλητικό, παχύ μουστάκι. Όμως η ώρα είναι ήδη αργά. Ο Γιώργος Καραϊσκάκης έχει πια κουραστεί ύστερα από μια ακόμα μέρα μαχών με το στρατό των ατάκτων του Κιουταχή γύρω από την Αθήνα, ενώ η αρρώστια τον ταλαιπωρεί εδώ και μέρες. Ο ζωγράφος αλλά και σύντροφός του στη μάχη Καρλ Κρατσάιζεν αναγκάζεται να αφήσει στην άκρη τα σύνεργά του λίγη ώρα μετά. Το πορτρέτο θα πρέπει να συνεχίσει μια άλλη μέρα. Αλλά την άλλη μέρα ο Καραϊσκάκης είναι πια νεκρός.
Ο αγωνιστής… ζωγράφος
Διακόσια χρόνια μετά την έναρξη της Επανάστασης, η Ελλάδα γιορτάζει την ανεξαρτησία της, μια ανεξαρτησία που μόνο εύκολα και ανέφελα δεν ήρθε. Πίσω από αυτή χιλιάδες άντρες και γυναίκες που πάλεψαν και πέθαναν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Και δεκάδες οπλαρχηγοί που οδήγησαν τους Έλληνες σε ένα φαινομενικά άπιαστο όνειρο.
Τα πρόσωπα των μεγάλων οπλαρχηγών είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μας. Από τα βιβλία της ιστορίας ακόμα ο επιβλητικός Κολοκοτρώνης, η ευγενική φυσιογνωμία του Μακρυγιάννη και ο «αρχοντικός» Κανάρης μας συνοδεύουν και θυμίζουν τα πρόσωπα ενός παλιού συγγενή που θα τον αναγνωρίζαμε παντού. Χωρίς τις φωτογραφικές μηχανές και την σύγχρονη τεχνολογία μοιάζει με ένα μικρό θαύμα το γεγονός ότι μπορέσαμε να διατηρήσουμε μέχρι σήμερα τόσο ζωντανές και τόσες πιστές τις μορφές των αγωνιστών αυτών. Ένα «θαύμα» που ακούει στο όνομα Καρλ Κρατσάιζεν.
Ο Κρατσάιζεν ήταν ένας αυτοδίδακτος ζωγράφος, ο οποίος ωστόσο είχε καταταχθεί από νωρίς στο στρατό της Βαυαρίας, απ’ όπου καταγόταν. Σε ηλικία μόλις 19 ετών (1913) είχε λάβει μέρος στον πόλεμο της χώρας του κατά του Ναπολέοντα. Όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821 δεν έμεινε ασυγκίνητος από το φιλελληνικό συναίσθημα που άρχισε να δημιουργείται σε όλη την Ευρώπη.
Το 1826 είχε φτάσει στον βαθμό του υπολοχαγού στο στρατό της Βαυαρίας και αποφάσισε να ταξιδέψει ως την Ελλάδα, για να πολεμήσει στο πλευρό των αγωνιστών. Σύμφωνα με πηγές της εποχής χωρίς να λάβει την απαραίτητη άδεια από την υπηρεσία του, ξεκίνησε για από το Μόναχο και περνώντας από την Ανκόνα της Ιταλίας και το Δυρράχιο έφτασε αρχικά στην Κέρκυρα και την Ζάκυνθο, μετέβη στον Πόρο, την Αίγινα, τη Σαλαμίνα και το Ναύπλιο. Τελικά, κατέφτασε στην Αθήνα όπου ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη η πολιορκία του Κιουταχή. Ο Κρατσάιζεν εκεί κατατάχθηκε στο σώμα Βαυαρών εθελοντών υπό τον Καρλ Βίλχεμ φον Χέιντικ. Το Σώμα αυτό είχε δημιουργηθεί κατά προτροπή του βασιλέα της Βαυαρίας Λουδοβίκου A’, πατέρα του μελλοντικού βασιλιά της Ελλάδας, Όθωνα.
Ο Κρατσάιζεν έμεινε στην Ελλάδα μόνο για ένα χρόνο, ωστόσο πήρε μέρος σε σημαντικές μάχες όπως η πολιορκία της Αθήνας το 1826- υπό τις διαταγές του Καρόλου Φαβιέρου- και την πολιορκία της Ακρόπολης , το διάστημα από τον Μάρτιο έως τον Απρίλιο του 1827. Εκεί ξεκίνησε και το πορτρέτο του Γεώργιου Καραϊσκάκη, το οποίο όμως έμεινε ημιτελές καθώς λίγες μέρες μετά, στις 23 Απριλίου 1827 ο Καραϊσκάκης πέθανε από ένα «αδέσποτο βόλι».
Όταν τελικά, επέστρεψε στην Βαυαρία, ο Κρατσάιζεν αρχικά αποτάχθηκε από τον στρατό με την κατηγορία της «λιποταξίας». Ωστόσο, σύντομα επανήλθε στο στράτευμα καθώς εγγυήθηκε γι’ αυτόν ο Καρλ Βίλχεμ φον Χέιντικ υπό τις διαταγές του οποίου είχε υπηρετήσει στην Ελλάδα. Τελικά, έλαβε πολλά γερμανικά παράσημα, ενώ και από την Ελλάδα τιμήθηκε με μετάλλια, όπως το Αργυρό Αριστείο του Αγώνος και του Ταξιάρχη του Τάγματος των Ιπποτών του Σωτήρος.
Ο ίδιος ο Κρατσάιζεν δεν άφησε πίσω του απομνημονεύματα, ωστόσο άφησε ένα εύγλωττο έργο που αποτελεί την καλύτερη κληρονομία.
Τα πορτρέτα και οι πίνακες
Φτάνοντας στο Ναύπλιο στις 11 Αυγούστου 1826, ο Κρατσάιζεν συνάντησε τον Γεώργιο Κουντουριώτη. Αφού γνωρίστηκαν του ζήτησε να σκιτσάρει το πορτρέτο του. Αυτό ήταν και το πρώτο από μια σειρά πορτρέτων που ακολούθησαν. Όσο παρέμεινε στην Ελλάδα, γνώρισε προσωπικά τους περισσοτέρους από τους αγωνιστές της Επανάστασης και πολλούς Φιλέλληνες που είχαν φτάσει εδώ, όπως και αυτός, για να βοηθήσει τους αγώνες: πυρπολητές, καπεταναίοι, οπλαρχηγοί, προεστοί και Φιλέλληνες έκατσαν όλοι απέναντί του για να τους σκιτσάρει. Μάλιστα, αφού σχεδίαζε το πορτρέτο με μολύβι σε ένα μικρό συνήθως χαρτί στη συνέχεια ζητούσε από το «μοντέλο» του να υπογράψει το έργο του ως πιστοποιητικό αυθεντικότητας.
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης |
«Ο Καρλ Κρατσάιζεν έβαζε τον εικονιζόμενο να υπογράψει στο κάτω μέρος του χαρτιού. Του οφείλουμε θαυμασμό για την πρόνοια του και ευγνωμοσύνη γι’ αυτή τη σιωπηλή αλλά ψηλαφητή μαρτυρία … Ο Καρλ Κρατσάιζεν αν δεν είχε πάρει μαθήματα ζωγραφικής, είχε ασκηθεί τόσο πολύ, ώστε τα σχέδιά του δεν μπορούν να θεωρηθούν έργα ερασιτέχνη. Το βλέμμα του διεισδυτικό, οξύ και υποστηρίζεται από ένα χέρι που σχεδιάζει διστακτικά μεν, αλλά με μεγάλη ακρίβεια και ευαισθησία», αναφέρει σχετικά η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.
Τα πορτρέτα των Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Γεωργίου Καραϊσκάκη, Νικηταρά, Ιωάννη Μακρυγιάννη, Ανδρέα Μιαούλη, Κωνσταντίνου Κανάρη, Κίτσου Τζαβέλλα, Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, αλλά και των Τομπάζη, Γεωργίου Κουντουριώτη, Γεωργίου Μαυρομιχάλη, Ανδρέα Ζαΐμη, Σισίνη και πολλών άλλων είναι μεταξύ αυτών που δημιούργησε ο Κρατσάιζεν. Παράλληλα, χάρη σε αυτόν γνωρίζουμε και την μορφή των Φιλελλήνων Κάρολου Φαβιέρου, Φρανκ Χάστινγκς και Τόμας Γκόρντον.
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Γεώργιος Μακρυγιάννης |
Μάλιστα, ο Κρατσάιζεν δεν αρκέστηκε μόνο στα πορτρέτα αλλά σχεδίασε και πολλά τοπία και πολεμικές συνθέσεις. Χαρακτηριστικά τοπία είναι αυτά του Ναυπλίου και της Ακρόπολης, καθώς και του πρώτου ελληνικού ατμόπλοιου, του Καρτερία, τον κατάπλου του οποίου στον Πόρο παρακολούθησε από κοντά ο Κράτσαϊζεν. Το σύνολο του έργου του είναι 91 πίνακες, από τα οποία 21 είναι υδατογραφίες τοπίων και τα υπόλοιπα 70 σχέδια με μολύβι. Από αυτά φυσικά ξεχωρίζουν τα δεκαεννιά πορτρέτα των μεγάλων μορφών της Ελληνικής Επανάστασης, τα οποία ο ίδιος φιλοτέχνησε είτε στα στρατόπεδα είτε στην Γ’ Εθνοσυνέλευση, στην οποία ήταν παρών.
Επιστρέφοντας στην Γερμανία, ο Κρατσάιζεν μετέφερε τα απλά του σχέδια με μολύβι σε λιθογραφίες με εντυπωσιακές λεπτομέρειες που κάνουν ακόμα πιο «ζωντανές» τις μορφές που δημιούργησε αρχικά στο χαρτί. Από το 1827 έως το 1831 κυκλοφόρησε τα έργα του σε επτά διαδοχικά λευκώματα με τον γενικό τίτλο «Bildnisse ausgezeichneter Griechen und Philhellenen nebst einigen Ansichten und Trachten. Nach der Natur gezeichnet und herausgegeben von Karl Krazeisen» (Προσωπογραφίες των διασημοτέρων Ελλήνων και Φιλελλήνων, μαζί με μερικές απόψεις και ενδυμασίες σχεδιασμένες εκ του φυσικού και δημοσιευμένες από τον Καρλ Κρατσάιζεν). Το κάθε λεύκωμα περιείχε 3-4 πορτρέτα και ακόμα ένα ή δυο ελληνικά τοπία.
![]() |
Το ατμόπλοιο Καρτερία και η φρεγάτα Ελλάς |
Τα λευκώματα έγιναν πολύ δημοφιλή ήδη από εκείνη την εποχή καθώς αποτελούσαν κατά κάποιον τρόπο μια… πολεμική ανταπόκριση για τα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα. Κυρίως όμως έγιναν ο τρόπος για να δουν όλοι το πρόσωπο των Επαναστατών. Η λεπτομέρεια και η ζωντάνια των πορτρέτων παρά την απλότητά τους εντυπωσίασαν τόσο που πλέον ακόμα και οι μεταγενέστεροι πίνακες των ηρώων ουσιαστικά βασίζονταν στα πρότυπα που είχε δημιουργήσει ο Κρατσάιζεν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η μορφή του Κολοκοτρώνη που εμφανιζόταν στο πεντοχίλιαρο από το 1984 ως και την απόσυρση των δραχμών είχε βασιστεί στο σχέδιο του Κρατσάιζεν.
Η συλλογή λιθογραφιών σήμερα
Μετά τον θάνατο του Κρατσάιζεν το 1878, το έργο του κληροδοτήθηκε στην κόρη του Μαρία Κρατσάιζεν – Φέτοβα, σύζυγο του Ρώσου καθηγητή Ίων Ραντιόνοφ Φέτοφ. Όταν η Μαρία πέθανε, ο Φέτοφ ενημέρωσε τον Έλληνα ζωγράφο Νικόλαο Γύζη για την ύπαρξη των λιθογραφιών και του εξέφρασε την επιθυμία να τις πουλήσει στο Ελληνικό Δημόσιο. Ο Γύζης του συνέστησε να τις παραχωρήσει στο Μουσείο της πόλεως των Αθηνών, το οποίο τότε βρισκόταν υπό ίδρυση. Την πώληση ανέλαβε ένας Έλληνας κάτοικος του εξωτερικού και με μεσολάβηση του τότε διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης, Ζαχαρία Παπαντωνίου, η Ελληνική κυβέρνηση αγόρασε τις λιθογραφίες το 1926 έναντι του ποσού των 200.000 δραχμών. Συνολικά παραδόθηκαν 24 λιθογραφίες καθώς και η κασετίνα με τα υδροχρώματα και τα πινέλα του Κρατσάιζεν, το δερμάτινο σελάχι του αγωνιστή του 1821 Δημητρίου Πλαπούτα – το οποίο εκτίθεται στο Παράρτημα του Πολεμικού Μουσείο στο Ναύπλιο- και μια φωτογραφία του ζωγράφου.
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Νικηταράς |
Παράλληλα αποκτήθηκε και ο λεπτομερής κατάλογος των έργων στη ρουμανική γλώσσα, με περιληπτική εισαγωγή του ιστορικού, όπου τονίζεται ότι οι προσωπογραφίες είναι σχεδιασμένες εκ του φυσικού και ότι κάθε μια φέρει τις ιδιόχειρες υπογραφές των απεικονιζομένων.
Σήμερα, οι λιθογραφίες του Κρατσάιζεν βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, την Αίθουσα Ελευθερίου Βενιζέλου του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου στην Αθήνα και στο Ιστορικό Αρχείο της Εθνικής Τράπεζας.
Μπορείτε να δείτε τα αρχικά σχέδια και τις λιθογραφίες σε ηλεκτρονική μορφή ΕΔΩ
Ο Καρλ Κρατσάιζεν φιλοτεχνήθηκε και ο ίδιος. Το 1855, ο Θεόδωρος Βρυζάκης στον πίνακα «Το εν Πειραιεί στρατόπεδον του Καραϊσκάκη κατά το έτος 1827» φύλαξε μια ξεχωριστή θέση και γι’ αυτόν. Ανάμεσα στους 19 πολεμιστές που απεικονίζει ο Βρυζάκης, στην κάτω αριστερή γωνία του πίνακα, βρίσκεται ο Γερμανός στρατιωτικός και ζωγράφος. Έχει το δεξί του πόδι λυγισμένο και μιλά με ένα πολεμιστή που φορά φουστανέλα. Με το αριστερό του χέρι δείχνει την Ακρόπολη.
Μερικά από τα έργα του:
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Γεώργιος Καραϊσκάκης |
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Γιώργος Κουντουριώτης |
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος |
![]() |
Η λιθογραφία και το αρχικό σκίτσο: Κωνσταντίνος Κανάρης |
![]() |
Το Μπούρτζι στο Ναύπλιο |
GIANNI AGNELLI , O ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΚΒΙΟΜΗΧΑΝΙΣΕ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ & ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Ο Gianni Agnelli κυριάρχησε στη βιομηχανική σκηνή της Ευρώπης για 40 σχεδόν χρόνια, περνώντας τα νιάτα του ως ένας απο τους πλέον φοβερούς “playboy” της γηραιάς ηπείρου και όλοι προσπαθούσαν να τον αντιγράψουν.
Γοητευτικός, σαγηνευτικός και πανίσχυρος, ο κροίσος βιομήχανος κατάφερε να μεταμορφώσει τη FIAT σε έναν όμιλο επιχειρήσεων που έδινε πια δουλειά σε 360.000 ανθρώπους και είχε ετήσιο κύκλο εργασιών πάνω από 15 δισ. δολάρια.
Ο «L’Avvocato» (δικηγόρος), όπως έμεινε γνωστός για τις σπουδές του στην νομική του Τορίνο, αναγκάστηκε να μπει στην πατρική επιχείρηση απρόοπτα, όταν ο πατέρας του Edoardo Agnelli σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα, αφήνοντας τον Gianni και τον μικρότερο αδελφό του αποκλειστικούς κληρονόμους της μεγαλύτερης ιδιωτικής εταιρίας της Ιταλίας.
Παρά το γεγονός ότι ο μικρός ανατράφηκε από την πρώτη στιγμή για να γίνει μια μέρα το μεγάλο κεφάλι της FIAT, όταν πέθανε ο πατέρας του ούτε τη θέληση ούτε την ικανότητα είχε για να αναλάβει τα ηνία της αυτοκινηστικής αυτοκρατορίας. Παρόλα αυτά, με αντισυμβατικές και επιθετικές στρατηγικές τα κατάφερε και με το παραπάνω, όπως ας πούμε με το να στραφεί στον δικτάτορα της Λιβύης, συνταγματάρχη Colonel Qaddhafi, για χρηματοδότηση κατά την πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του 1970. Αλλά και αργότερα, μετά το πέρας του Ψυχρού Πολέμου, όταν έγινε ο πρώτος δυτικός αυτοκινητοβιομήχανος που έκανε το μεγάλο άνοιγμα στις πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ιδρύοντας μονάδες παραγωγής στην Πολωνία και τη Ρωσία.
Ο «L’Avvocato» συγκέντρωσε έτσι προσωπική περιουσία πολλών δισεκατομμυρίων, έκανε παρέα με παγκόσμιους ηγέτες, έμεινε στιλιστικό σύμβολο και λατρεύτηκε ακόμα και από τον κόσμο του ποδοσφαίρου, όντας το ισχυρό αφεντικό της Γιουβέντους.
Ο Agnelli ήταν το σύμβολο των συμβόλων, εγκαθιδρύοντας ουκ ολίγες μόδες στον καιρό του και κάνοντας ακόμα και τα μεγαλύτερα ονόματα στο χόλιγουντ να ζηλεύουν το απαράμιλλο στιλ και τον πρωτοφανή αντίκτυπό του στον κόσμο της μόδας. Αν φορούσε το ρολόι πάνω από τη μανσέτα του πουκαμίσου του, χιλιάδες Ιταλοί έκαναν αμέσως το ίδιο. Αν οδηγούσε το αυτοκίνητο μόνος του με τον σοφέρ στη θέση του συνοδηγού, κάθε ανερχόμενος επιχειρηματίας της Ιταλίας τον αντέγραφε αυτομάτως.
Ο πλουσιότερος άνθρωπος της σύγχρονης Ιταλίας (προσωπική περιουσία που υπερέβαινε τα 2 δισ. δολάρια) έμελλε να μείνει τελικά γνωστός ως «ιταλός βασιλιάς χωρίς στέμμα», καθώς ήταν το μόνο που του έλειπε για να ανέβει πραγματικά στον θρόνο της χώρας…
Πρώτα χρόνια και πολεμικές περιπέτειες
Ο Giovanni “Gianni” Agnelli γεννιέται στις 12 Μαρτίου 1921 στο Τορίνο, την έδρα της πατρικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Εκεί είχε ιδρύσει το 1899 ο 33χρονος παππούς του Giovanni Agnelli και 29 ακόμη συνέταιροι την εταιρεία που θα μετονομαζόταν σε Fabbrica Italiana Automobili Torino (Ιταλική Βιομηχανία Αυτοκινήτων του Τορίνο), πριν ο δαιμόνιος παππούς, διαβλέποντας ότι τα αυτοκίνητα ήταν η δύναμη του μέλλοντος, καταφέρει να απαλλαγεί από τους άλλους και αναλάβει μόνος του πια την επιχείρηση.
Ο πατέρας του Edoardo ήταν πια στο τιμόνι της FIAT, συνεχίζοντας την ανάπτυξή της ως ο κύριος μέτοχος της αυτοκινητοβιομηχανίας, αν και το 1919 αποφάσισε να φέρει στην ταπεινής καταγωγής φαμίλια και τίτλο ευγενείας, όταν παντρεύτηκε την κόρη του πρίγκιπα του San Faustino, Virginia Bourbon del Monte.
Σε ηλικία μόλις 14 ετών έχασε τον πατέρα του. Ο Edoardo Agnelli σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα το 1935 σε ηλικία 43 ετών. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο παππούς Agnelli βάζει στο στόχαστρο τη μητέρα του, όταν εκείνη επιδόθηκε σε ερωτική σχέση με έναν δημοσιογράφο λίγους μόλις μήνες μετά τον θάνατο του συζύγου της. Ο παντοδύναμος Giovanni προσπαθεί να λάβει την κηδεμονία των 7 παιδιών της Virginia και παίρνει κάτω από την προσωπική του επιμέλεια τον 14χρονο συνονόματο εγγονό του, λειτουργώντας πια ως μέντορας.
Παππούς και εγγονός διατήρησαν πολύ στενή σχέση από το 1935-1940, όταν στρατεύτηκε άρον-άρον ο Gianni στον πόλεμο που έφερε το χάος στην Ευρώπη. Ο Agnelli υπηρέτησε στα αιματοβαμμένα μέτωπα της Ρωσίας και της Βόρειας Αμερικής κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και γνώρισε από κοντά την ιταλική πανωλεθρία. Στο ρωσικό μέτωπο τραυματίστηκε μάλιστα δύο φορές και κόντεψε να χάσει τα δάχτυλά του από κρυοπαγήματα, αν και ήταν στα πεδία μάχης της Βόρειας Αφρικής που θα γνώριζε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες ως οδηγός τεθωρακισμένου αυτοκινήτου που έφτιαχνε η πατρική του βιομηχανία!
Όταν έπεσε η Ιταλία στα χέρια των Συμμάχων, ο Agnelli λειτούργησε ως σύνδεσμος μεταξύ Ιταλών και Αμερικανών, αν και σύντομα οι αμερικανοί επιτελάρχες θα ανάγκαζαν τον παππού Agnelli να παραιτηθεί από το τιμόνι της FIAT επειδή η εταιρία του έφτιαχνε στρατιωτικό εξοπλισμό για τον φασιστικό ιταλικό στρατό (ακόμα και άρματα μάχης).
Ο παππούς αρνούμενος να παραδώσει την τύχη της βιομηχανίας του στους άρπαγες -όπως έλεγε- Συμμάχους, είχε ένα πανέτοιμο σχέδιό για τη διάδοχη κατάσταση, τοποθετώντας επικεφαλή της FIAT έναν πανέξυπνο άνθρωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του, που θα έτρεχε την αυτοκινητοβιομηχανία μέχρι να αναλάβει ο εγγονός του τη θέση που του άρμοζε.Το όνομα αυτού, υπολοχαγός Valleta.
Ο Vittorio Valletta παρέμεινε επικεφαλής της FIAT μέχρι το 1966 (ο Giovanni Agnelli είχε πεθάνει το 1945) και συνέχισε την επιχειρηματική κληρονομιά μέχρι την στιγμή που πήρε τα ηνία ο εγγονός…
Στο τιμόνι της Fiat & η ζωή του Playboy
Ο Gianni Agnelli ήταν 46 ετών όταν ανέλαβε ενεργά το τιμόνι της FIAT το 1966, μην έχοντας επιδείξει μέχρι τότε τίποτα το σημαντικό. Στα 20 χρόνια που μεσολάβησαν εξάλλου συνήθιζε να περιπλανιέται στον κόσμο ως βαθύπλουτος γόνος και διεθνής playboy παρά ως επιχειρηματικό δαιμόνιο.
Η τύχη ήταν βέβαια με το μέρος του καθώς όταν αποβιβάστηκε στο στρατηγείο της FIAT στο Τορίνο η άφιξή του συνέπεσε με μια περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής ανάπτυξης για τη χώρα (το αποκαλούμενο «οικονομικό ιταλικό θαύμα»). Παρά τη δύναμή της βέβαια, η φίρμα που ανέλαβε είχε πολλά προβλήματα, καθώς ο πατροπαράδοτος τρόπος λειτουργίας της στα πατερναλιστικά πρότυπα του παππού δεν την άφηνε να προσαρμοστεί στη σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα της δεκαετίας του 1960.
Η FIAT παραδερνόταν από κακή διοικητική οργάνωση και εσωτερικές διαμάχες, τόσο με τα στελέχη όσο και τους μηχανικούς να μην είναι διατεθειμένοι να ενσωματώσουν αλλαγές στους τομείς δράσης τους φοβούμενοι μη χάσουν την αυθεντία τους. Κι έτσι μπορεί ο ιταλικός Τύπος να τον αποκαλούσε «Κύριο Καπιταλιστή», στο εσωτερικό της εταιρίας που κληρονόμησε ωστόσο δεχόταν μεγάλο πόλεμο από τους υφισταμένους του, οι οποίοι επιδόθηκαν σε έναν ανένδοτο για να τον αποτρέψουν να εισάγει οποιαδήποτε αλλαγή στη λειτουργία της FIAT. Η ιστορία του Gianni Agnelli στο τιμόνι της αυτοκινητοβιομηχανίας από το 1966-1985 ήταν μια συνεχιζόμενη μάχη για ανανέωση και διοικητική μεταρρύθμιση, ένας εσωτερικός και ακήρυχτος πόλεμος δηλαδή από τον οποίο θα έβγαινε τελικά νικητής!
Τον ακολουθούσε βέβαια κατά πόδας η φήμη του γυναικά και δεν τον έπαιρναν και πολύ στα σοβαρά τα μεγαλοστελέχη της FIAT, αν και η ρετσινιά αυτή δεν θα κηλίδωνε τη δημόσια εικόνα του αλλά θα την έστελνε στην αθανασία! Η λίστα των κατακτήσεών του μακρά και σπουδαία: από τη Rita Hayworth και τις Linda Christian και Danielle Darrieux μέχρι και την πρώην σύζυγο του γιου του Ουίνστον Τσόρτσιλ, Pamela Churchill Harriman. Ακόμα και η Jackie Kennedy φημολογούνταν ότι διατηρούσε κρυφό δεσμό μαζί του.
Ο Agnelli διέμενε σε μια έπαυλη 28 δωματίων στα νότια της Γαλλίας, όπου πέρασε 5 χρόνια στο πλευρό της Pamela Churchill Harriman, αν και η σχέση έληξε άδοξα όταν τον έπιασε στο κρεβάτι το 1952 με την Anne-Marie d’Estainville. Ως περίφημος γυναικοκατακτητής, συνήθιζε να δίνει την εξής συμβουλή: «Υπάρχουν άντρες που αρέσκονται να μιλούν για γυναίκες και άλλοι που μιλούν στις γυναίκες. Προτιμώ να μιλώ σε αυτές».
Έπειτα από τόσες ερωτικές ιστορίες, ο Agnelli παντρεύτηκε την αριστοκρατικής καταγωγής Ναπολιτάνα Marella Caracciolo di Castagneto. Όχι ότι ο γάμος απέτρεψε βέβαια τον ιταλό καζανόβα από πλήθος εξωσυζυγικών σχέσεων, αν και η ίδια παρέμενε πάντα στο πλευρό του.
Από τους εφήμερους δεσμούς αυτής της περιόδου ξεχωρίζει το ειδύλλιο με την ιταλίδα σεξοβόμβα Anita Ekberg. Όσο για το πώς συνδύαζε αυτά τα δύο, τον γάμο και τις απιστίες δηλαδή, ο ίδιος φαίνεται ότι είχε τη μαγική συνταγή: «Μπορείς να είσαι καλός σύζυγος και να ξενοκοιτάς ή πολύ κακός σύζυγος και πιστός».
Επιτυχίες και αποτυχίες
Η άνοδός του στον θρόνο της ιταλικής οικονομίας μέτρησε φυσικά επιτυχίες και αποτυχίες. Έχοντας ως πρότυπο τη διεθνή ανάπτυξη της Volkswagen, ο Αgnelli προσπάθησε να κάνει το ίδιο με τη FΙΑΤ, αν και η συμφωνία του με πολλούς γάλλους κατασκευαστές αυτοκινήτων έμελλε να αποδειχθεί το λιγότερο καταστροφική!
Ηγήθηκε ωστόσο της ραγδαίας ανάπτυξης της εταιρίας του μέσω της επέκτασης των δραστηριοτήτων της FIAT σε χώρες όπως η Ρωσία, η Ισπανία και η Λατινική Αμερική, την ίδια ώρα που διαφοροποίησε το επιχειρηματικό χαρτοφυλάκιο του ομίλου του, αναλαμβάνοντας γενναίες πρωτοβουλίες σε άγνωστους γι’ αυτόν κλάδους, όπως οι τηλεπικοινωνίες, το χρηματιστήριο, ακόμα και ο Τύπος.
Ιδιαίτερη άνθηση γνώρισε όταν απέκτησε δύο από τις μεγαλύτερες ιταλικές εφημερίδες, τις «La Stampa» και «Corriere della Sera», κάτι που μετέτρεψε τον όμιλο της FIAT στη μεγαλύτερη ιδιωτική επιχείρηση της Ιταλίας. Αν και για τον ίδιο το καμάρι του ήταν η προσωπική εμπλοκή του με την ποδοσφαιρική ομάδα Γιουβέντους: την ώρα που οι Ανιέλι είχαν μετοχές στο κλαμπ ήδη από το 1923, ο Gianni κράτησε προσωπικά το τιμόνι της περίφημης ομάδας από το 1947-1954 και την είχε στην κατοχή του μέχρι τη στιγμή του θανάτου του. Συνήθιζε να προσγειώνει το ελικόπτερό του καταμεσής του προπονητικού κέντρου για να συνομιλήσει προσωπικά με τους παίκτες, την ίδια ώρα που τηλεφωνούσε στον προπονητή της ομάδας κάθε μέρα στις 6:00 το πρωί!
Στις μνημειώδεις επιχειρηματικές κινήσεις του περιλαμβάνονται η απόκτηση της Alfa Romeo και της Lancia, καθώς και μεγάλου τμήματος μετοχών στις Ferrari και Maserati.
Η εμπλοκή του με τρεις από τους κορυφαίους κατασκευαστές σπορ αυτοκινήτων του κόσμου (Alfa Romeo, Maserati και Ferrari) χαιρετίστηκε ως μεγάλο επίτευγμα στον χώρο της σπορ αυτοκίνησης…
Την ίδια βέβαια εποχή επιδόθηκε σε μια σειρά αμφιλεγόμενων ηθικά επιχειρηματικών κινήσεων, όπως η συμφωνία με τον δικτάτορα Qaddhafi στη δεκαετία του 1970: ήταν στη διεθνή πετρελαϊκή κρίση που χτύπησε τον πλανήτη το 1974 όταν αποφάσισε ο Αgnelli να πουλήσει τμήμα του ομίλου του στη Lafico του Qaddhafi για να απορροφηθούν οι κραδασμοί της δοκιμαζόμενης παγκόσμιας οικονομίας. Ο ίδιος αγόρασε πίσω τις μετοχές όταν η διεθνής κατάσταση βελτιώθηκε.
Άλλη διαβόητη κίνηση που δεν του συγχώρεσαν πολλοί Ιταλοί ήταν η πώληση του 20% της αυτοκινητοβιομηχανίας του στην αμερικανική General Motors στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Στον κολοφώνα της ακμής της, η FIAT προμήθευε το 50% των οχημάτων της Ιταλίας και αποτελούσε πρότυπο εταιρικής λειτουργίας και επιτυχίας…
Η αυτοκρατορία του Ανιέλι και θάνατος
Μέχρι το τέλος της σιδερένιας διοίκησής του στο τιμόνι της FIAT το 1996, ο κολοσσός των 46,5 δισ. δολαρίων είχε στην κατοχή του, πέρα από τις αυτοκινητοβιομηχανίες, εκδοτικούς ήχους, εταιρίες εστίασης, ασφαλιστικές φίρμες, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πολυκαταστήματα, εφημερίδες και τη Γιουβέντους φυσικά, αντιπροσωπεύοντας το 25% σχεδόν της κεφαλαιοποίησης του χρηματιστηρίου του Μιλάνο!
Η αυτοκρατορία του Agnelli ήταν πια μια από τις μεγαλύτερες του κόσμου: από τα 20 εκατομμύρια του ιταλικού εργατικού δυναμικού, το 1,5 εκατομμύριο απασχολούνταν σε εταιρίες που συνδέονταν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με τη FIAT.
Το 1996 ο Agnelli διαγνώστηκε με καρκίνο και αποσύρθηκε έτσι από πρόεδρος της FIAT, αφήνοντας στη θέση του τον γιο του Giovanni . Ο ιταλός κροίσος άφησε την τελευταία του πνοή στις 23 Ιανουαρίου 2003 στη γενέτειρά του Τορίνο, χτυπημένος από καρκίνο του προστάτη. Ήταν 81 ετών.
Ο θάνατός του συγκλόνισε την Ιταλία από άκρη σε άκρη. Για να δούμε το τραγικό γεγονός στην προοπτική του, αρκεί να αναφέρουμε ότι τα αφιερώματά του στις εφημερίδες της χώρας εκτείνονταν ακόμα και σε 19 σελίδες! Κι αν η σημαντικότητα ενός ανθρώπου μετριέται από τον αριθμό του κόσμου που προσέρχεται στην κηδεία του για το ύστατο χαίρε, στη νεκρώσιμη ακολουθία του Gianni Agnelli προσήλθαν περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι…
ΣΑΝ ΝΥΧΤΩΝΕΙ
Στην αρχή της καραντίνας απολάμβανα την ώρα που νύχτωνε, έβγαινα στην βεράντα για να απολαύσω την ηρεμία στη γειτονιά, ούτε αυτοκίνητα, ούτε φωνές, τίποτα. Τώρα πια, αυτό το τίποτα το έχω μπουχτίσει, νιώθω ότι ήταν πάντα έτσι, έχω ξεχάσει το πριν.
Έτσι και σήμερα, η ζωή έχει στερεύσει από τη γειτονιά και είναι ακόμη νωρίς μωρέ. Ίσα που έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει και ερήμωσε ο τόπος. Έχει αλλάξει και η νύχτα η ίδια, τη νιώθω σαν ομίχλη που απλώνεται παντού, με το σκοτάδι της και επιβάλλεται σαν σκληρός νόμος. Το σκοτάδι καταπίνει τα φώτα του δρόμου και βρίσκοντας μονοπάτι στα μάτια μου, εισβάλει μέσα μου, για να ξυπνήσει ένα βαρύ αναστεναγμό που μου βγαίνει αβίαστα. Το φως από τα μάτια των ανθρώπων φώτιζαν τη νύχτα τελικά και όχι οι λάμπες στο δρόμο.
Καμιά φορά ρίχνω καμιά κλεφτή ματιά στον γείτονα απέναντι. Όταν οι κουρτίνες δεν είναι κλειστές, μπαίνω στο σπίτι του και τον παρατηρώ. Ρε τον μπαγάσα, όλη την ώρα με κάτι ασχολείται και τον βλέπω χαμογελαστό, μπράβο του. Δεν είναι λίγες οι φορές που μου έχει δώσει κι εμένα κίνητρο να είμαι πιο ευδιάθετος. Χωρίς να το γνωρίζει, με βοηθάει… αρκεί να μην μου κλείνει τις κουρτίνες.
Απόψε όμως που πλησίασα το τζάμι να δω τι γίνεται, τον είδα στημένο μπροστά στο παράθυρό του, ακριβώς όπως ήμουν κι εγώ, να κοιτά επίμονα το σπίτι μου. Στην αρχή, ένιωσα κάπως περίεργα, αλλά μετά σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα προς το μέρος του. Η απόσταση δεν με άφηνε να δω καθαρά το πρόσωπο του, αλλά το ακίνητο παγωμένο σώμα του φανέρωνε την κατήφεια του. Ανησύχησα γι’ αυτόν, δεν τον έχω συνηθίσει ακίνητο και άπραγο. Βλέπετε, καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας, ο τύπος ήταν το πρότυπο μου, το δούλευε σωστά, τώρα τί τον έπιασε;
Δεν το πολυσκέφτηκα, σήκωσα το χέρι μου ψηλά, σαν να τον χαιρετάω. Στην αρχή, δεν φάνηκε να ανταποκρίνεται και αισθάνθηκα λίγο χαζός με την πρωτοβουλία μου. Δεν με άφησε μόνο μου όμως για πολλή ώρα και σήκωσε κι αυτός το χέρι του για να με χαιρετήσει. Ωραίο! Καθίσαμε για λίγο έτσι, σαν παλιοί γνώριμοι και μετά απλά κλείσαμε τις κουρτίνες. Νύχτωσε η νύχτα, νύχτωσε κι εγώ αισθάνθηκα ότι για λίγο προσέφερα μια παρηγοριά, σε κάποιον που την είχε ανάγκη.
χαρτόκουτο

Με έχει πιάσει το φανάρι, ευκαιρία να πιάσω τα τσιγάρα από το διπλανό κάθισμα του αυτοκινήτου μου ( Συνειδητοποιώ πως έχω 4 χρόνια να βάλω στο στόμα μου τον διάολο ) . Αρπάζω το ηλεκτρονικό χωρίς νικοτίνη λες και ατμίζω ένα τελάρο πράσινα μήλα , το φέρνω βιαστικά στο στόμα για να προλάβω να κάνω δυο ατμισιές γιατί τζούρες που θα λεγα ανήκουν μόνο στο τσιγάρο , πριν το πράσινο αποφασίσει ότι πρέπει να πάρω το πόδι μου από το φρένο. Εκεί, μέσα στους ατμούς, μια ανθρώπινη φιγούρα ξεπροβάλει. Σαν να κινείται προς το μέρος μου, παράξενη. Κάτι δεν είναι σωστό όπως την βλέπω μέσα από το παράθυρο του αυτοκινήτου.
Ο ατμός παρόλο που ναι μπόλικος σαν να φευγει από χύτρα ταχύτητας διαλύεται πιο γρήγορα από τον καπνό κι αυτό που βλέπω είναι ένας άνθρωπος με πονεμένο βήμα να έρχεται προς το μέρος μου, σέρνοντας την ύπαρξη του ανάμεσα στα σταματημένα αυτοκίνητα. Μια συνηθισμένη κατάσταση. Ένας άνθρωπος ζητάει βοήθεια, ένα χαρτί από κούτα κρεμασμένο με κάποιο κορδόνι από το λαιμό του, γράφει το «σήμερα» του με κεφαλαία γράμματα. Έλληνας …άστεγος…πεινάω. Το «Έλληνας» μήπως έχει καλύτερη τύχη από τους άλλους και καταφέρει να μας κάνει να ψάξουμε για κάνα ψιλό στο πορτοφόλι μας;
Μα τι κάνω, γιατί διαβάζω το μήνυμα, τι ψάχνω στο χαρτόκουτο να βρω, μήπως μια ιστορία να με πείσει για να του δώσω κάτι; Δεν γίνεται να γραφτεί η ιστορία μιας ζωής σε χαρτί από κούτα. Αυτό το χαρτόκουτο πόσες ανάγκες να καλύψει; Μήπως δεν είναι στέγη γι’ αυτόν τον άνθρωπο; μήπως δεν τον προφυλάσσει από τη βροχή; Δεν γίνεται στρώμα να κοιμηθεί; Τι ζητάω εγώ από το χαρτόκουτο; Να μου εξιστορήσει τη ζωή αυτού του ανθρώπου, το πώς φτάσαμε ως εδώ;
Από την άνεση του αμαξιού μου καταλαβαίνω ότι θέλω απαντήσεις πριν του δώσω κάτι. Μήπως δεν προσπάθησε αρκετά όπως εγώ και τώρα ζητιανεύει για να φάει; Είναι δυνατόν να σκέφτομαι έτσι όμως, ποια είναι αυτή η προσπάθεια που δεν έκανε και τώρα πρέπει να τιμωρηθεί στη ζωή με αυτόν τον σκληρό τρόπο;
Ο μπροστινός μου αφήνει το αμάξι να τσουλήσει σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγει από το δίλημμα και να τα αφήσει όλα αυτά πίσω του. Μάλλον η εικόνα αυτού του ανθρώπου δεν ανταποκρίνεται στην αισθητική του, ή ίσως δεν τον αφορά.
Στη διπλανή σειρά η κυρία που οδηγεί κάνει πως κάτι ψάχνει σε μια στοίβα χαρτιά σίγουρη πως δεν θα ρθει σε επαφή ούτε καν νοητική με τον ξιπασιάρη . Ήρθε η σειρά μου τελικά. Μου χτυπάει το τζάμι. Αρπάζω ένα κέρμα, του το δίνω κι εκείνος υποκλίνεται στην γενναιοδωρία μου, λες και του φανέρωσα τον ήλιο. Κοιταζόμαστε στα μάτια για λίγο, μέχρι να κορνάρει ο πίσω, μιας και το πράσινο έχει ήδη ανάψει και πρέπει να συνεχίσουμε για τον προορισμό μας.
Δεν μπορώ να εξηγήσω αν θέλω να βοηθήσω έναν ενδεχομένως επαγγελματία επαίτη ή την ανάγκη να του απολογηθώ για οτιδήποτε . Εξ άλλου είναι προτιμότερο να ” μασήσεις ” από έναν ένοχο παρά να αδιαφορήσεις για έναν αθώο .
Το πόδι πήγε αμέσως στο γκάζι, αλλά η ματιά του έμεινε στο μυαλό μου για ώρα. Αυτή, η έκδηλη ευγνωμοσύνη που εξέφρασαν τα μάτια του, μου έδωσαν να καταλάβω ότι γι’ αυτόν είχε περισσότερη αξία το ότι σήκωσα το κεφάλι και τον κοίταξα στα μάτια σαν άνθρωπο, παρά το κέρμα που του άφησα στη χούφτα του.
Ο ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ
Συνειδητοποίησα πρόσφατα ότι η μόνη φάση που κοιτάω τον εαυτό μου – τόση πολλή ώρα- στον καθρέφτη είναι στο μπαρμπέρικο μου. Το αναφέρω, γιατί δεν τον κοιτάω απλά, αλλά κάνω και μια βαθιά ενδοσκόπηση. Εσύ και εγώ φιλαράκι επιτέλους συναντιόμαστε, γιατί τον τελευταίο καιρό έχεις γίνει άφαντος, όλο μου κρύβεσαι. Εδώ, στην καρέκλα που κάθομαι, μπορώ να σε δω καθαρά, δεν μπορείς να μου κρύψεις καμιά νέα ρυτίδα, τα μάτια σου φαίνονται κουρασμένα και στο πρόσωπο σου ο χρόνος έχει βρει τη θέση του. Αμήχανη στιγμή… γρήγορα μου σκάω ένα χαμόγελο, από αυτά που αναδεικνύουν την γοητεία μου, προσπαθώντας να αλλάξω θέμα και να σκεφθώ κάτι άλλο.
Χμμ… Εδώ, σε αυτή την χρονική στιγμή, ο μπαρμπέρης μου, η καλλιτεχνάρα όπως τον αποκαλώ, φέρνει την κατάσταση τούμπα. Πρώτη κίνηση, βάζει να παίζει μια ροκιά, την σιγοτραγουδαει και αρχίζει να περιεργάζεται το μαλλί μου. Μάστορας ο τύπος και όχι μόνο της τρίχας, αλλά και της ψυχής. Είμαι σίγουρος ότι μετά από τόσο καιρό που πάω εκεί με διαβάζει εύκολα, ξέρει τις σκέψεις μου. Δεν μιλάει πολύ, αλλά είναι αφοσιωμένος στην αποστολή του, ξέρει ότι πρέπει να βρει τον τρόπο να κάνει τις ρυτίδες και την κούραση να συνυπάρχουν αρμονικά στο πρόσωπο μου, έχοντας μόνο ένα υλικό να διαχειριστεί, τις τρίχες από τα γένια και από το κεφάλι μου. Σαν σε ζωγράφο είμαι, ο άδειος του καμβάς και αυτός με την ξυριστική μηχανή αντί για πινέλο, ζωγραφίζει.
Το αποτέλεσμα καλό όπως πάντα, αισθάνομαι φρεσκαδούρα, αυτό που βλέπω στο καθρέφτη μου αρέσει. Η καλλιτεχνάρα μου έφτιαξε τα μαλλιά υπέροχα και με την τέχνη του έφτιαξε και τα μυαλά μου. Περίεργο όμως που σε κάποιες τέτοιες φάσεις που δεν το περιμένεις, μπορείς να κερδίσεις τόσα πράγματα. Περίεργο επίσης ότι βρίσκεις βοήθεια και από ανθρώπους που δεν το περίμενες … κι όμως!
Ο ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ
Ψαχουλεύοντας τα πράγματα στην βιβλιοθήκη μου, μια παλιά δικιά μου φωτογραφία, ταλαιπωρημένη, τσαλακωμένη και βρώμικη, πέφτει στα χέρια μου. Να ήμουν δεκαεφτά, λίγο παραπάνω, λίγο παρακάτω, ποιος μπορεί να πει με σιγουριά; Σκέφτηκα, τι ωραίο τυπάκι! Θα έπρεπε να έχω βάλει κάπου καλύτερα αυτή τη φωτογραφία, πόσες τέτοιες έχω από εκείνα τα χρόνια;
Το μυαλό μου έτρεξε γρήγορα πίσω σ’ εκείνα τα χρόνια, όπου έχουν γραφτεί με λεπτομέρεια τα πάντα από τότε.
Πραγματικά, εκείνον τον πιτσιρικά της φωτογραφίας τον σέβομαι και τον αγαπώ, τον κουβαλάω μέσα μου και ειδικά στις άσχημες καταστάσεις, πάντα τον ρωτάω «εσύ τί θα έκανες στη θέση μου;». Αυτός, που πάντα έχει χρόνο για μένα, μου απαντάει «αυτά δεν λέγονται φίλε στο πόδι, πήγαινε στο ψιλικατζίδικο και σε λίγο έρχομαι. Την κοπανάω από το σπίτι και πάμε βόλτα να τα πούμε οι δυο μας».
Τον βλέπω που ετοιμάζεται, προσπαθεί να χωρέσει σε εκείνο το στενό κολλητό τζιν με το ξεβαμμένο μπλε χρώμα, που ήταν λες και είχε όλες τις αποχρώσεις του ουρανού απάνω του. Το επόμενο βήμα, το δερμάτινο jacket, εκείνο που τον κάνει τον πιο γοητευτικό αλήτη της γειτονιάς. Χα, στο τέλος τα άρβυλα! Αυτά που δεν αλλάζουνε ποτέ και για κανένα λόγο. Βρώμικα πάντα, αλλά αυτά και εγώ γνωρίσαμε τον κόσμο μαζί. Χωρίς να δώσει λογαριασμό πουθενά, την κοπανάει από το σπίτι, δίνει και μια γερή στην πόρτα και με βαριά βήματα παίρνει δρόμο για το ψιλικατζίδικο.
Τον βλέπω να έρχεται και γεμίζω σιγουριά. Ποιο εμπόδιο, αναρωτιέμαι, δεν μπορώ να περάσω, έχοντας την βοήθεια αυτού του αλήτη; Μόλις του πω τι έχω, με κοιτάει άγρια και μου λέει «σιγά ρε μαλάκα που δεν μπορείς να βρεις την άκρη» και μου δίνει και μια φιλική κλωτσιά. Δεν ξέρω γιατί, λες και ξέρει ποιο κουμπί να πατήσει, έρχομαι στα ίσια μου. Ξέρετε, ο πιτσιρικάς είναι ειλικρινής μαζί μου κι άμα είμαι λάθος, μου τα χώνει μες στη μούρη.
Αυτός ο τύπος είναι ο πιτσιρικάς μου. Τον νιώθω μέσα μου παντού, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μια συμβουλή με αγάπη. Μην σβήσετε τον δικό σας πιτσιρικά από τον χάρτη, κρατήστε τον δίπλα σας κι εκείνος μόλις αισθανθεί ότι του έχετε εμπιστοσύνη, στη δύσκολη, θα βρει τη λύση και αυτή να είστε σίγουροι ότι θα είναι η λύση που θα σας ταιριάζει.
ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΡΕ
Με αυτήν την κλεισούρα, τα ποσοστά της ενδοοικογενειακής βίας έχουν βαρέσει κόκκινο. Οι ειδικοί, καταμετρώντας τα λύματα στην πόλη, βλέπουν αυξημένο ιικό φορτίο θυμού, με ενδεχόμενη μετάλλαξη του σε καθαρή βία.
Κάθεται ο άνδρας ο βαρύς μήπως δει κάνα ματσάκι στην τηλεόραση το βράδυ και αντικρίζει το έτερον ήμισυ να έχει πάρει αγκαλιά το τηλεκοντρόλ και να βλέπει bachelor με το έτσι θέλω, χωρίς να ρωτήσει. Το σκέφτεται ο φουκαράς και λέει δεν πειράζει, άσε την. Έλα μου όμως που αυτή δεν κάθεται ήσυχα και πετάει την θεϊκή ατάκα «μήπως να έρθεις να το δούμε μαζί, για να μάθεις πως συμπεριφέρονται σε μια γυναίκα;». Και κάπως έτσι, γυαλίζει το μάτι του. Παρά ταύτα, επειδή άκουσε κάπου ότι η καραντίνα είναι μια ευκαιρία να περάσει ποιοτικό χρόνο με τη σύντροφο του, κάθεται στο καναπέ μαζί της να απολαύσει τον καραγκιόζη που χαλάει την πιάτσα.
Εκεί που χαζεύει με λάγνο βλέμμα τις δίμετρες κοριτσάρες, απολαμβάνοντας αυτές τις ποδάρες που γεμίζουν την οθόνη, ξαφνικά ξανακούγεται το έτερον ήμισυ «Μάκη, μήπως να παραγγείλουμε κάτι απ’ έξω;». Πολύ λογικά, ο θυμός απλώνεται παντού και ξεσπά με ασυναρτησίες: «αυτό ήταν! τελευταία φορά που μου απευθύνεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο! Βαρέθηκα να με υποτιμάς συνέχεια. Πήγαινε λίγο πιο κει, έχεις κολλήσει πάνω μου. Σταμάτα να σκέφτεσαι συνέχεια τι θα φάμε και για να έχουμε καλό ερώτημα, ξέρεις ότι σήμερα είναι βραδιά champions league;».
Βλέπετε κι αυτή η τηλεόραση, όλο σκουπίδια reality έχει. Ακόμα κι όταν δεν είναι η ώρα που δεν προβάλλονται αυτά, παρακολουθούμε προγράμματα με «πανελίστες» που ασχολούνται μ’ αυτά τα χαριτωμένα. Εύκολο μενού, να γεμίσουν το πρόγραμμα τους.
Τώρα παίζεται το Survivor… άλλη πατάτα. Διάσημοι εναντίον ξεχασμένων από τη ζωή. Έκατσα κι εγώ να δω ποιοι είναι αυτοί οι διάσημοι και κατέληξα να ξέρω περισσότερους από τους άλλους. Είχα μια πληροφορία ότι στους διάσημους θα είναι η Σία Κοσιώνη με μαγιό και αχτένιστη… στήθηκα να το δω, αλλά τζίφος. Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι γιατί εκεί στην άγρια φύση, τα πράγματα είναι δύσκολα και οι συμμετέχοντες κινδυνεύουν, εκτός από σοβαρούς τραυματισμούς, να πληγεί ανεπανόρθωτα και η αξιοπρέπεια τους. Ζήτω το ξεκατίνιασμα! Το μπανιστήρι, τροφή για το κουρασμένο μυαλουδάκι μας.
Άκουσα ότι τα δικαιώματα των περισσοτέρων αυτών τηλεοπτικών προγραμμάτων τα έχει ένας Τούρκος επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται και στην χώρα μας, γιατί είδε γόνιμο έδαφος για τα προϊόντα του. Τι να πω κι εγώ; Παραφράζοντας το τραγούδι του Μαχαιρίτσα θα απαντήσω σ’ αυτό το φαινόμενο των reality «με κάνα δυο στιχάκια μου για πρόσχημα…». Κλείνω την τηλεόραση και δεν σου μιλάω «…αυτός ο Τούρκος …Τούρκο θα με κάνει».
Εν τω μεταξύ στο youtube υπάρχει ένας παιχταράς με το κανάλι astronio . Πέρα από το ότι ο Παύλος σου μαθαίνει πράματα και θάματα για αυτόν τον έρμο πλανήτη και τον ουρανό του ..έχετε δει κανένα κανάλι συστηματικής μαλακίας ( σορι ) να έχει συνέντευξη του Ακαδημαικού -φυσικού θεωρητικού -, Δημήτρη Νανόπουλου ή του πιο φημισμένου σήμερα αστροφυσικού Neil deGrasse Tyson πρωην δντή της ΝΑΣΑ .
Πράγματα που είναι χειρότερα από εορταστικά προγράμματα σε επανάληψη
Είναι παραμονή Χριστουγέννων. Ή Πρωτοχρονιάς. Ή ανήμερα Χριστούγεννα. Ή Πρωτοχρονιά. Και είσαι σπίτι μόνος. Ή μαζί της. Αλλά σπίτι. Με παντόφλα και πυτζάμα. Με μια κουβερτούλα ριγμένη στον καναπέ. Με τα λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο να τρεμοπαίζουν μίζερα. Και την τηλεόραση ανοιχτή, να ετοιμάζεται να παίξει «Χριστουγεννιάτικο Εορταστικό Πρόγραμμα». Σε επανάληψη. Κονσέρβα. Πιο μπαγιάτικο κι από μπαγιάτικο μύδι. Πιο σάπιο κι από σάπιο μήλο. Πιο κονσέρβα κι από κονσέρβα με τυρί υπηρεσίας του στρατού. Πείτε μου, με το χέρι στην καρδιά: υπάρχει πιο κάτω απ’ αυτό;
Είσαι που είσαι μίζερος, για να είσαι μέσα μια τέτοια μέρα, όχι με παρέα, όχι με μουσικές και τραγούδια, όχι με αλκοόλ και χαρτί. Αλλά μόνος ή μόνοι μαζί της. Με παντόφλα και πυτζάμα. Είτε διότι δεν έχεις λεφτά, είτε διότι δεν έχεις φίλους, είτε διότι αρρώστησες, κάτι έτυχε τελευταία στιγμή και δεν έφυγες, κάτι ακυρώθηκε, όλα πήγαν στραβά. Είσαι ένα βήμα πριν την κατάθλιψη ή μετά την κατάθλιψη. Θα μπορούσε να έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο για σένα ο Ντίκενς. Να είχε κλέψει κάνει ταινία βασισμένη σε σένα ο Λάνθιμος. Να σε είχε υποδυθεί ο Τσαλταμπάσης. Μιλάμε για τέτοια χάλια, τόσο μεγάλο ξεπεσμό. Κι εσύ είσαι εκεί, αγέρωχος, με την αρχοντική σου παντόφλα και την καλή σου την πυτζάμα και τινάζεις την κουβέρτα από πάνω σου και πιάνεις το τηλεκοντρόλ: «Θα το κάψουμε απόψε! Θα δούμε Εορταστικό Πρόγραμμα!».
Ναι… «Θα το κάψουμε κυρ-Γιώργη» με πρόγραμμα από μπουζούκια που βιντεοσκοπήθηκε πριν 4-5 ωχρόνια. Με Ρέμο ή Βέρτη ή Παντελίδη που δεν είναι καν πλέον ανάμεσά μας. Με «Τρεις Χάριτες» ξερωγώ 15 χρόνια πριν ή με «Γιορτινό Καφέ της Χαράς, με το Χάρη Ρώμα στα καλύτερά του!», αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Ή με τη γιορτινή παράσταση του Μάρκου Σεφερλή. Ή με οτιδήποτε άλλο φέρει την ταμπέλα «εορταστικό» και είναι πιο θλιβερό και στενάχωρο κι από αεροπορική τραγωδία. Και λες «δεν μπορεί να υπάρχει κάτι χειρότερο απ’ αυτό». Κι όμως υπάρχει. Όχι ένα. Ούτε δύο.
1. Να ανέβεις στην ταράτσα. Γυμνός – άντε μόνο με το σώβρακο. Και ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι και να βλέπεις τα πυροτεχνήματα με 2 βαθμούς Κελσίου, μέχρι να γίνεις κασάτος, τραγουδώντας ακατάπαυστα «πάει ο παλιός ο χρόνος!»
2. Να βγεις στο δρόμο και να εύχεσαι σε όποιον δουλεύει εκείνη την ώρα (ταξιτζήδες, σερβιτόρους, αστυνομικούς, φαρμακοποιούς) «καλές γιορτές με υγεία! Και του χρόνου!» Και να μη σε λιντσάρουν. Και να μείνεις ζωντανός.
3. Να βλέπεις Εορταστικό Πρόγραμμα τριετίας σε επανάληψη ΚΑΙ να στείλεις και μήνυμα για να μπεις στην κλήρωση για πλούσια δώρα.
4. Να παίρνεις τηλέφωνα σε όλα τα μπουζούκια, μόνο και μόνο για να ακούς από μέσα ανθρώπους να διασκεδάζουν και να τραγουδούν… Ή να βλέπεις τους φίλους σου στο facebook να κάνουν live video από τα μπουζούκια. Κι εσύ να κλαις. Με αναφιλητά…
5. Να στείλεις μήνυμα στην πρώην σου, με την οποία έχετε να μιλήσετε 5 χρόνια. «Χρόνια πολλά αγάπη μου. Δεν σταμάτησα να σε σκέφτομαι ποτέ…»
6. Να φτιάξεις ένα τοστ ζαμπόν – τυρί. Και να είναι αυτό το εορταστικό σου δείπνο.
7. Να ανοίξεις σαμπάνια στο σαλόνι σου. Μόνος σου. Με την παντόφλα και την πυτζάμα που λέγαμε. Και να έχει γίνει ξίδι, διότι την είχες στο ντουλάπι 5 χρόνια.
8. Να βάλεις τα καλά σου μέσα στο σπίτι, που – υπενθυμίζω – είσαι μόνος σου, για να δεις το εορταστικό πρόγραμμα σε επανάληψη με το Χαρδαβέλλα και κάτι άλλους ανθρώπους όπου δεν γνωρίζεις κανέναν.
9. Να χτυπάς τις πόρτες των γειτόνων σου για να ευχηθείς. Κι αυτοί να σε βρίζουν. Ή να καλούν την Αστυνομία. Όπου ούτε αυτή δεν έρχεται…
Ο ΦΘΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΦΑΙΡΕΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Δίχως την παραμικρή αμφιβολία ο εμφύλιος πόλεμος είναι το χειρότερο είδος πολέμου. Σε αυτούς τους πολέμους γίνονται τα χειρότερα εγκλήματα. Αυτός ο πόλεμος είναι που έχει «ονοματεπώνυμο». Ένας ξένος κατακτητής θα επιβληθεί, θα κάνει και εκείνος φρικτά εγκλήματα, αλλά θα παραμείνει ανώνυμος και μετά που θα φύγει. Σε έναν εμφύλιο, ωστόσο, θύτες και θύματα θα πρέπει μετά το τέλος του πολέμου να ζήσουν μαζί. Αυτό είναι που κάνει τις πληγές να μην κλείνουν και να πυορροούν για πολλές δεκαετίες αργότερα.
Κανείς και τίποτα δεν ξεχνιέται. Αυτό είναι που συνέβη και με την περίπτωση της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη. Ένα φρικτό γεγονός, σχεδόν κατακλυσμιαίο, που ακόμα και σήμερα προκαλεί αδιανόητη ένταση.
Η Ελένη Παπαδάκη ήταν μια λατρεμένη ηθοποιός του θεάτρου που για πολλούς στα λίγα χρόνια της καριέρας της στο σανίδι πρόλαβε να δείξει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της, το οποίο κάποια στιγμή θα την έκανε την καλύτερη Ελληνίδα ηθοποιό. Η μοίρα, ωστόσο, είχε άλλα σχέδια…
Η Ελένη Παπαδάκη ένα βήμα πριν τη φρικτή δολοφονία

Στόχος του αφιερώματος που διαβάζετε δεν είναι να αναλωθεί στην καριέρα της Παπαδάκη και το χτίσιμο της. Όλα αυτά είναι γνωστά και είναι δεδομένο πως θα την οδηγούσαν στην κορυφή. Η άνοδος, ωστόσο, της Ελένης Παπαδάκη στην κορυφή φαίνεται πως διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα τραγική εξέλιξη.
Η εξήγηση είναι απλή δεδομένου πως δεν είναι λίγοι αυτοί που, όντας ψύχραιμοι παρατηρητές, μιας πολύπλοκης υπόθεσης, και με την άνεση που τους δίνει πλέον το πέρασμα των χρόνων, ισχυρίζονται πως όλο αυτό ήταν ένα παιχνίδι φθόνου και αντιζηλίας το οποίο κάποια στιγμή ξέφυγε από κάθε έλεγχο, πέρασε στο πολίτικο επίπεδο και τελικά στο εγκληματικό.
Η Παπαδάκη ήταν στο στόχαστρο πολλών ήδη από την εποχή της κατοχής. Οι κατηγορίες πως διατηρούσε παράνομη ερωτική σχέση με τον δοσίλογο πρωθυπουργό Ράλλη διακινούνταν όχι απλά στους καλλιτεχνικούς κύκλους αλλά σε ολόκληρη την Αθήνα.

Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν ξέρει πραγματικά αν οι δυο είχαν ερωτική σχέση. Ότι ήταν κοντά ο ένας στον άλλο ήταν δεδομένο. Για κάποιους αυτό ήταν αρκετό. Η κατηγορία εκτοξεύτηκε και, όπως γίνεται συνήθως, δεν επιστρέφει.Η οικονόμος της χρόνια μετά θα ισχυριστεί πως η Παπαδάκη απεχθανόταν τον Ράλλη αφενός γιατί της ήταν ” στενός κορσές” ενώ η ίδια μάλλον έτρεφε σκέψεις για τον Χόρν αφετέρου ότι υπήρχε διαφορά ηλικίας.
Αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που φαίνεται ότι οι αντίζηλοι της Παπαδάκη θέλησαν να εκμεταλλευτούν για να την «γκρεμίσουν» από το θρόνο της.
Η «δίκη» στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών

Ο Οκτώβριος του 1944 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το σημείο που το «ρολόι» ξεκινάει να μετράει αντίστροφα για το τέλος. Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, υπό την ηγεσία του Αιμίλιου Βεάκη, στα τέλη εκείνου του μήνα συντάσσει μια λίστα με ονόματα ηθοποιών οι οποίοι θα πρέπει να διαγραφούν επειδή στην περίοδο της κατοχής με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο είχαν διατηρήσει μια (και αυτός είναι ένας εξαιρετικά ήπιος χαρακτηρισμός) φιλογερμανική στάση.
Συγκρατήστε το εξής: Διαγραφή από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών εκείνη την εποχή σήμαινε τέλος στην καριέρα στο Εθνικό Θέατρο. Θεωρητικά, λοιπόν, πολλοί ή πολλές είχαν συμφέρον από το να βρίσκεται η Παπαδάκη σε αυτή τη λίστα.
Εκλεγμένα μέλη (είτε ως συμπολίτευση είτε ως αντιπολίτευση) σε εκείνο το ΔΣ του ΣΕΗ ήταν ιερά τέρατα του καλλιτεχνικού χώρου όπως οι Χόρν, Καλουτά, Ρένα Βλαχοπούλου, Ορέστης Μακρής και Βασίλης Αυλωνίτης (από τη δεξιά παράταξη) και Αιμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Τίτος Βανδής, Δημήτρης Μυράτ, Χρήστος Τσαγανέας (από την παράταξη που στηριζόταν από το ΕΑΜ).
Στην υποτυπώδη δίκη που προηγήθηκε της δημοσιοποίησης της λίστας, ελάχιστοι ήταν αυτοί (και από τις δυο παρατάξεις) που ψέλλισαν κάποιες λίγες ενστάσεις για την παρουσία της Παπαδάκη σε αυτή τη λίστα.

Στη διάρκεια αυτής της δίκης οι φωνές που ακούστηκαν πιο δυνατά ήταν των αντιπάλων της Παπαδάκη. Μια από αυτές ήταν της Μιράντας Μυράτ, ετεροθαλούς αδελφής του Δημήτρη Μυράτ, η οποία χρησιμοποίησε φράσεις πεζοδρομίου και ένα απίστευτο υβρεολόγιο για την, υποτίθεται, φίλη και γειτόνισσά της. Οι προπολεμικοί ζεν πρεμιέ Γιώργος Παππάς και Νίκος Δενδραμής προσπάθησαν να αρθρώσουν έναν αντίλογο αλλά χωρίς επιτυχία.
Η δίκη ολοκληρώνεται μέσα από διάφορες καταθέσεις και το προεδρείο (Θεόδωρος Μορίδης, Σπύρος Πατρίκιος, Χρήστος Τσαγανέας, Πάνος Καραβουσάνος), αποφασίζουν πως μέσα στη λίστα πρέπει να υπάρχει και το όνομα της Παπαδάκη.
Η σύλληψη η φρικτή εκτέλεση και το εθνικό πένθος

Από τον Νοέμβρη του 1944 και μετά η χώρα βάδιζε με γοργά βήματα πλέον προς τον Εμφύλιο και τα ματωμένα Δεκεμβριανά. Σε αυτό το κλίμα άνθρωποι όπως η Ελένη Παπαδάκη που βρίσκονταν σε παρόμοιες λίστες ήταν σε δύσκολη θέση.
Φίλοι και άνθρωποι κοντά στην αγαπημένη ηθοποιό της είχαν πει να κρυφτεί για ένα διάστημα μέχρι να περάσει η «μπόρα» γιατί ήταν δεδομένο πως η Ο.Π.Λ.Α. (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) η περιβόητη πολιτοφυλακή του ΚΚΕ θα είχε λάβει γνώση της συγκεκριμένης λίστας και θα την έψαχνε.
Εκείνη, ωστόσο, αρνήθηκε και έτσι το κακό δεν άργησε να συμβεί. Ακολουθεί η συγκλονιστική περιγραφή του Δημήτρη Μυρατ για τη σύλληψη (στις 21 Δεκεμβρίου) της Παπαδάκη:
«Το απόγευμα της σύλληψής της βρισκότανε στο σπίτι μας, λίγο παρακάτω απ’ το δικό της. Έκανε παρέα με τη μάνα μου, παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας. Στο διπλανό δωμάτιο έπαιζε χαρτιά ο πατέρας μου με κάτι φίλους. Εγώ χαρτιά δεν παίζω, παρακολουθούσα. Ξάφνου εισορμά ένας έντρομος νέος με προτεταμένο πιστόλι: «Η Παπαδάκη, πού είναι η Παπαδάκη;». Βλέποντας τόσους άνδρες συγκεντρωμένους ο εισβολέας έχασε και το λίγο θάρρος που του είχε απομείνει: «Σας συλλαμβάνω όλους, μπρος, πάμε στην Πολιτοφυλακή».
Ξέχασε την Παπαδάκη και ξεκίνησε να φύγει. Και να η μοιραία στιγμή. Άνοιξε η πόρτα κι εμφανίστηκε η Ελένη. «Εδώ είμαι, κύριε, τι θέλετε;». Το καντήλι είχε αρχίσει να σβήνει!
Στην Πολιτοφυλακή ακολουθήσαμε τον πολιτοφύλακα, μαζί με την Ελένη, η Αιμιλία η Καραβία κι εγώ. Κρατήσανε την Ελένη, εμάς μας διώξανε με το άγριο. Σαν ήρθε ο καπετάν Ορέστης, ο αρχηγός της Πολιτοφυλακής Πατησίων άρχισαν να παρελαύνουν μπροστά του οι κρατούμενοι. Όπως μάθαμε στη δίκη, πέρασε η Ελένη, ο καπετάνιος της πήρε τα δαχτυλίδια και την ξαπόστειλε για την ομηρεία. Όταν πέρασαν καμιά δεκαριά άλλοι τη θυμήθηκε. «Πώς είπε αυτή πως τη λένε; Παπαδάκη; Δεν είναι αυτή που καταδικάσανε στο Σωματείο Ηθοποιών;». Κι έδωσε τη διαταγή του θανάτου».
Το ίδιο βράδυ η Ελένη Παπαδάκη μαζί με άλλους κρατούμενους μεταφέρθηκε σε μια ερημική τοποθεσία στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ στο Γαλάτσι. Εκεί αφού υπέστη φρικτά βασανιστήρια εκτελέστηκε με δύο σφαίρες στον αυχένα από τον εκτελεστή της Ο.Π.Λ.Α. Βλασση Μακαρωνά. Η διαταγή του Ορέστη ήταν να εκτελεστεί με τσεκούρι («για τους εχθρούς του λαού δεν σπαταλάμε σφαίρες»), αλλά ο Μακαρώνας πιθανότατα τη λυπήθηκε και προτίμησε ένα πιο «ανώδυνο» τρόπο.
Για ένα μήνα η Παπαδάκη θεωρούταν αγνοούμενη. Όλοι, όμως, ήξεραν τι είχε συμβεί. Το πτώμα της βρέθηκε ένα μήνα αργότερα. Στις 26 Ιανουαρίου έγινε η κηδεία της όπου ο θρήνος εναλλασσόταν με την οργή. Παρόντες οι συνάδελφοί της Βασίλης Λογοθετίδης, Δημήτρης Χορν, Αννα Καλουτά, Ανδρέας Φιλιππίδης, Μελίνα Μερκούρη, Κώστας Μουσούρης, Μαρίκα Νέζερ, Μαρίκα Κοτοπούλη και άλλοι.

Ο Αλέξης Σολωμός κλείνει τον επικήδειό του με τη φράση «Ελένη, συγχώρεσέ μας!». Στα όρια της κατάρρευσης ο Αχιλλέας Μαμάκης λέει: «Είσαι θύμα ενός χυδαίου και απρεπούς καλλιτεχνικού φθόνου… Τους έσβηνες από τη σκηνή και σε σβήσανε από τη ζωή για να μη σ’ έχει το κοινό σου ως μέτρο σύγκρισης και υπεροχής». Ο Άγγελος Σικελιανός έγραψε ένα επίγραμμα-αφιέρωση:
Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που η λεπίδα του φονιά άστραψε
κι΄ όλος ο θεός της Τραγωδίας εφάνει.
Μνήσθητι Κύριε: για την ώρα που άξαφνα, κι οι εννιά αδελφές εσκύψαν
να της βάλλουνε των αιώνων το στεφάνι.
Ακόμα και η Μιράντα Μυράτ καιρό αργότερα πήρε πίσω τα όσα είπε για την Παπαδάκη τονίζοντας πως… παρασύρθηκε από τους κομμουνιστές. Πλέον, όμως, ήταν αργά.
Η επίσημη θέση του ΚΚΕ και η δημόσια εκτέλεση του καπετάν Ορέστη

Όταν συνελήφθη η Παπαδάκη, συγγενείς και φίλοι ενημερώθηκαν από την Πολιτοφυλακή Πατησίων πως θα ανακριθεί για τις σχέσεις της με τον Ράλλη και θα αφεθεί ελεύθερη. Η μαρτυρία αυτή φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα με τη μαρτυρία του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ Βασίλη Μπαρτζιώτα (Φάνης) ο οποίος για εκείνη την ιστορία έγραψε:
«Όταν τμήματα της Λαϊκής Πολιτοφυλακής συνέλαβαν τη γνωστή ηθοποιό Παπαδάκη, ερωμένη του αρχικουίσλιγκ Γιάννη Ράλλη, δώσαμε εντολή να μην πειραχτεί. Είχαμε να μάθουμε πολλά από αυτή».
Και εδώ ακριβώς είναι το σημείο απ’ όπου ένα επικίνδυνο παιχνίδι φθόνου- αντιζηλίας, πέρασε στο πολιτικό επίπεδο και τελικά στο εγκληματικό. Για να φτάσει σε αυτό το τελευταίο στάδιο, ωστόσο, χρειάστηκε η παρέμβαση του καπετάν Ορέστη ο οποίος αποφάσισε να την εκτελέσει και μάλιστα την ίδια νύχτα πριν καν προλάβει να την ανακρίνει κάποιος.
Αξίζει να σημειωθεί, μάλιστα, πως για τη σύλληψη της Παπαδάκη δεν πρόλαβε να ειδοποιηθεί ούτε ο εκπρόσωπος του ΕΑΜ, φοιτητής Ιατρικής Κώστας Μπιλιράκης, ούτε ο παλιός Ακροναυπλιώτης και λοχαγός του Ε.Λ.Α.Σ. Νίκος Ανδρικίδης. Ο τελευταίος, μάλιστα, ήταν αυτός που κατ΄ εντολή του ΕΑΜ ξεκίνησε έρευνα για να εντοπιστούν οι εκτελεστές της Παπαδάκη. Ο Ανδρικίδης ολοκλήρωσε την έρευνα του και στην αναφορά του επεσήμανε πως ο Ορέστης είχε από ύποπτη έως εγκληματική συμπεριφορά, σε βάρος του υπήρχαν πολλές καταγγελίες, ενώ και ο ίδιος ομολόγησε πως αυτός ήταν που έδωσε την εντολή για την εκτέλεση της Παπαδάκη. Ο Ανδρικίδης, μάλιστα, τονίζει πως «προχωρώντας η ανάκριση, αποκαλύφθηκε ότι ήταν πράκτορας της Intelligence Service στις γραμμές μας»!
Σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι υπαίτιοι δικάστηκαν από Ανταρτοδικείο το οποίο τους καταλόγισε πως έδρασαν κατ εντολή των βρετανών για να δυσφημίσουν το ΕΑΜ, καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν δημόσια στην Πλατεία Κολιάτσου.
Η δίκη του εκτελεστή της Παπαδάκη και η «συγγνώμη» του Ζαχαριάδη
