νέα βιβλιοθήκη II

Ο ινδουισμός αντιλαμβάνεται την ανθρωπότητα σαν θεϊκή. Επειδή ο Μπράχμα είναι τα πάντα ο ινδουισμός επιμένει πως ο καθένας είναι θεϊκός. Το «Εγώ», που στον ινδουισμό ονομάζεται Άτμαν ταυτίζεται με τον Μπράχμα. Όλη η πραγματικότητα πέρα από τον Μπράχμα θεωρείται αυταπάτη. Ο πνευματικός σκοπός του ινδουιστή είναι να γίνει ένα με τον Μπάχμα και έτσι να σταματήσει να υπάρχει στην απατηλή του μορφή ως «ατομικό ον». Αυτή η ελευθερία ονομάζεται «μόκσα» και ως την επίτευξή της ο ινδουιστής πιστεύει πως πρέπει να μετενσαρκώνεται συνεχώς για να εργάζεται για την πραγμάτωση της αλήθειας που λέει πως «δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από τον Μπράχμα». Πως μετενσαρκώνεται ένας άνθρωπος εξαρτάται από το κάρμα που αποτελεί την «αρχή για την αιτία και το αποτέλεσμα» και η οποία εξασφαλίζει την ισορροπία στη φύση. Οι πράξεις ενός ανθρώπου στο παρελθόν επιδρούν και αναλογούν στα πράγματα που θα συμβούν στο μέλλον και αυτό συμπεριλαμβάνει επίσης τις προηγούμενες και τις επόμενες ζωές.

Αν και αυτή είναι μια σύντομη γενίκευση μπορούμε εύκολα να δούμε πως ο ινδουισμός αντιτίθεται στον βιβλικό χριστιανισμό σχεδόν σε κάθε του πεποίθηση. Ο χριστιανισμός έχει ένα Θεό που είναι προσωπικότητα και μπορούμε να Τον γνωρίζουμε (Δευτερονόμιο 6:5, 1 προς Κορινθίους 8:6), έχει συμπαγείς Γραφές, διδάσκει πως ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού και ζει μόνο μια φορά (Γέννεση 1:27, προς Εβραίους 9:27-28)και πως η σωτηρία είναι μόνο μέσω του Ιησού (κατά Ιωάννη 3:16, 6:44, 14:6, Πράξεις 4:12). Σαν θρησκευτικό σύστημα ο ινδουισμός δεν ισχύει γιατί δεν αναγνωρίζει τον Ιησού σαν μοναδικά ενσαρκωμένο Θεάνθρωπο και Σωτήρα, σαν μοναδική πηγή σωτηρίας για την ανθρωπότητα.

ΣΙΝΤΟΙΣΜΟΣ

Ο σιντοϊσμός είναι μια καθαρά γιαπωνέζικη θρησκεία, η προέλευση της οποίας βρίσκεται στην αρχαία γιαπωνέζικη ιστορία. Είναι μια από τις αρχαιότερες θρησκείες του κόσμου. Οι Ιάπωνες αγαπούν σφοδρώς τη χώρα τους και πιστεύουν ότι τα γιαπωνέζικα νησιά ήταν η πρώτη θεϊκή δημιουργία. Ο σιντοϊσμός διδάσκει πραγματικά πως καμία άλλη χώρα δεν είναι θεϊκή κι έτσι η Ιαπωνία είναι μοναδική στον κόσμο. Δεν εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι ο σιντοϊσμός δεν είναι δημοφιλής πέραν της Ιαπωνίας.

Οι δύο θεμελιώδεις διδασκαλίες Σίντο είναι ότι η Ιαπωνία είναι η χώρα των θεών και ο λαός της είναι απόγονοι των θεών. Η ιδέα αυτή της θείας καταγωγής του γιαπωνέζικου λαού, όπως επίσης της θείας καταγωγής της χώρας, έχει αυξήσει την πεποίθηση ανωτερότητας έναντι άλλων χωρών και λαών. Με εξαίρεση μερικών, ορισμένων αιρέσεων του Σίντο, η θρησκεία δεν έχει ιδρυτή, ιερές γραφές ή ένα κυριαρχικό σύνολο πεποιθήσεων. Η λατρεία λαμβάνει χώρα σ’ ένα ναό μεταξύ των πολλών που υπάρχουν στην Ιαπωνία, αν και πολλοί Ιάπωνες έχουν βωμούς στα σπίτια τους αφιερωμένους σ’ έναν ή περισσότερους θεούς, από τις πολλές θεότητες που λατρεύουν.

Η λέξη Σίντο προέρχεται από την κινέζικη λέξη σιν-ταο, που σημαίνει «ο δρόμος των θεών». Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό του Σίντο είναι η έννοια του κάμι, η ιδέα μιας ιερής δύναμης που υπάρχει στα έμψυχα αλλά και στα άψυχα αντικείμενα. Υπάρχει στο Σίντο η δυνατή αίσθηση της παρουσίας των θεών και των πνευμάτων στη φύση. Οι θεοί του Σίντο είναι πάρα πολλοί για να ομαδοποιηθούν σε ιεραρχία αλλά η θεότητα του ήλιου Αματεράσου βρίσκεται σε υψηλή θέση λατρείας, και ο μεγάλος αυτοκρατορικός ναός της έχει κτιστεί 320 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Τόκυο. Το Σίντο διδάσκει ότι ο γιαπωνέζικος λαός προέρχεται από το κάμι.

Η θρησκεία του Σίντο είναι τελείως ασυμβίβαστη με τον βιβλικό χριστιανισμό. Πρώτον, η ιδέα ότι οι Ιάπωνες και η χώρα τους προτιμήθηκαν πάνω από όλους τους άλλους, έρχεται σε αντίθεση με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής ότι οι Ιουδαίοι είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού: «επειδή, εσύ είσαι άγιος λαός στον Κύριο τον Θεό σου· ο Κύριος ο Θεός σου σε έκλεξε για να είσαι σ’ αυτόν εκλεκτός λαός, από όλους τους λαούς, που είναι επάνω στο πρόσωπο της γης» (Δευτερονόμιο 7:6). Παρ’ όλα αυτά, αν και οι Ιουδαίοι είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού, ποτέ δεν χαρακτηρίστηκαν ως καλύτεροι από τους άλλους λαούς, και η Γραφή δεν διδάσκει πως αυτοί προέρχονταν κατευθείαν από τους θεούς.

Δεύτερον, η Αγία Γραφή είναι σαφής πως δεν υπάρχουν πολλοί θεοί αλλά μόνον ένας: «Εγώ είμαι ο Κύριος και δεν υπάρχει άλλος· Θεός εκτός από μένα δεν υπάρχει» (Ησαΐας 45:5). Η Αγία Γραφή επίσης διδάσκει ότι ο Θεός δεν είναι μια απρόσωπη δύναμη αλλά ένας Πατέρας γεμάτος αγάπη που νοιάζεται για εκείνους που Τον φοβούνται (Β΄ Κορινθίους 6:17-18). Αυτός μόνος δημιούργησε το σύμπαν και το κυβερνά. Η ιδέα των θεών που κατοικεί σε βράχους, δέντρα και ζώα συνδυάζει δύο διαφορετικές ψευδείς ιδέες: πολυθεϊσμό (η πίστη σε πολλούς θεούς) και ανιμισμό (η πίστη ότι οι θεοί βρίσκονται στα αντικείμενα). Αυτά είναι ψεύδη από τον πατέρα του ψεύδους, τον Διάβολο, ο οποίος «περιτριγυρίζει, σαν ωρυόμενο λιοντάρι, ζητώντας ποιον να καταπιεί» (Α΄ Πέτρου 5:8).

Τρίτον, ο σιντοϊσμός τρέφει την υπερηφάνεια και αισθήματα ανωτερότητας στον γιαπωνέζικο λαό· τέτοιος εκλεκτισμός καταδικάζεται στις Γραφές. Ο Θεός μισεί την υπερηφάνεια διότι είναι αυτή που εμποδίζει τους ανθρώπους να Τον εκζητήσουν με όλη τους την καρδιά (Ψαλμός 10:4). Επιπρόσθετα, οι διδασκαλίες της ουσιαστικής καλοσύνης και θείας προέλευσης του γιαπωνέζικου λαού, τους αποκλείουν από την ανάγκη για έναν Σωτήρα. Αυτή είναι η φυσική συνέπεια του ισχυρισμού της θείας προέλευσης μιας φυλής. Η Γραφή διακηρύττει απόλυτα ότι «όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού» (Ρωμαίους 3:23), ότι όλοι χρειαζόμαστε έναν Σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό και ότι δεν υπάρχει «άλλο όνομα δοσμένο κάτω από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου του οποίου πρέπει να σωθούμε» (Πράξεις 4:12).

ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ

Ο βουδισμός είναι μια από τις ηγετικές ανά τον κόσμο θρησκείες από την άποψη οπαδών, γεωγραφικής κατανομής και κοινωνικο-πολιτιστικής επιρροής. Αν και είναι κυρίως «ανατολική» θρησκεία ο βουδισμός εξαπλώνεται στη Δύση. Έχει πολλά κοινά με τον Ινδουισμό γιατί και οι δυο χρησιμοποιούν τους όρους «κάρμα» (ηθική που βασίζεται στη σχέση αιτία-αποτέλεσμα), «μάια» (απατηλή φύση του κόσμου) και «σαμσάρα» (κύκλος μετενσάρκωσης). Οι βουδιστές πιστεύουν πως ο τελικός σκοπός της ζωής είναι να επιτευχθεί «φώτιση» όπως εκείνοι την καταλαβαίνουν.

Θεμελιωτής του βουδισμού είναι ο Σιντάρτα Γκαουτάμα πρίγκιπας της Ινδίας που έζησε 600 χρόνια πριν από τον Χριστό. Οι γονείς του φρόντισαν να μην έχει επαφή με τον έξω κόσμο προσπαθώντας να τον προστατέψουν από τον πόνο και τα βάσανα και του εξασφάλισαν μια πολυτελή ζωή. Ο πρίκγιπας όμως είχε τρία οράματα με έναν γέρο, έναν άρρωστο άνθρωπο και έναν νεκρό. Ακολούθησε ένα τέταρτο όραμα για έναν ειρηνικό μοναχό που είχε απαρνηθεί τα πλούτη και τις ανέσεις. Έστι ο Γκαουτάμα αποφάσισε να γίνει ασκητής και να αναζητήσει την φώτιση μέσω διαλογισμού και ταπεινοφροσύνης. Διαλογιζόμενος κάτω από μια συκιά, αντιμετώπισε σειρά από πειρασμούς στους οποίους αντιστάθηκε και έφτασε στην πολυπόθητη φώτιση που οι βουδιστές αποκαλούν Νιρβάνα – εξάλειψη του πόνου και των επιθυμιών. Από αυτήν την στιγμή ο Σιντάρτα ονομάστηκε Βούδας που σημαίνει φωτισμένος και κέρδισε τον σεβασμό άλλων ασκητών που άρχισαν να μαθητεύουν κοντά του.

Τι ανακάλυψε ο Γκαουτάμα; Πωςη φώτιση είναι μια «μέση οδός» μεταξύ της υπερβολής και της έλλειψης. Στην βάση της διδασκαλίας του στέκουν «τέσσερις ευγενείς αλήθειες»: 1) η ζωή είναι βάσανο, 2) τα βάσανα προκαλούνται από την επιθυμία και την εξάρτηση, 3) ο άνθρωπος μπορεί να απαλλαγεί από τα βάσανα αν δαμάσει τις επιθυμίες του 4) αυτό είναι δυνατόν αν ακολουθηθεί ένας συγκεκριμένος δρόμος – μια μέθοδος οχτώ σταδίων. Το επονομαζόμενο «Οκταπλό μονοπάτι» συμπεριλαμβάνει κάποιες αντιλήψεις για το 1) ποιά είναι η σωστή οπτική γωνία 2) ποιά είναι η σωστή πρόθεση, 3) ποιά είναι η σωστή ομιλία, 4) ποία είναι η σωστή δράση, 5) ποιός είναι ο σωστός τρόπος ζωής, 6) ποιά είναι η σωστή προσπάθεια (κατεύθυνση της ενέργειας), 7) ποιός είναι ο σωστός τρόπος να ρυθμίσουμε το νού μας (διαλογισμός) και 8) αυτοσυγκέντρωση. Η διδασκαλία του Βούδα είναι καταγεγραμμένη στην επονομαζόμενη Τριπιτάκα που σημαίνει «τα τρία καλάθια».

Οι πεποιθήσεις για την μετενσάρκωση, το κάρμα και την μάια είναι πανθεϊστικές. Σε κάποιες του εκφάνσεις ο βουδισμός έχει θεϊκή γενεαλογία, σε άλλες είναι θεϊστικός αλλά ο κλασσικός βουδισμός δεν ασχολείται με την φύση του ύψιστου όντως γι’ αυτό θεωρείται αθεϊστικός. Ο σημερινός βουδισμός είναι πολύ διαφορετικός και έχει ποικίλες εκφάνσεις. Κατά βάσην χωρίζεται σε δυο κατηγορίες – την Τεραβάντα (μικρό δοχείο) και την Μαχαϊάνα (μεγάλο δοχείο). Η Τεραβάντα είναι ασκητική ενώ για να ασχοληθείς με την μαχαϊάνα δεν είναι απαραίτητο να είσαι μοναχός. Υπάρχουν και παρακλάδια όπως το Τεντάι, η Βατζραϊάνα, το Νιτσιρέν, το Σιγκόν, η Καθαρή γη, το Ζεν και το Ριόμπου.

Ο Βούδας ποτέ δεν αντιμετώπισε τον εαυτό του σαν θεό. Δρούσε σαν άνθρωπος του οποίου η αποστολή ήταν να δείξει έναν νέο δρόμο στους ανθρώπους. Μετά το θάνατό του όμως κάποιοι από τους μαθητές του τον θεοποιούν και εδώ βρίσκεται μια από τις σημαντικότερες διαφορές του βουδισμού και του χριστιανισμού γιατί η Βίβλος μας λέει πως ο Θεός ο ίδιος φανέρωσε πως ο Ιησούς είναι ο Υιός Του: «Και ξάφνου, μια φωνή από τους ουρανούς, που έλεγε: Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο ευαρεστήθηκα» (κατά Ματθαίο 3:17) και πως ο Πατέρας και ο Υιός είναι Ένα (κατά Ιωάννη 10:30). Κανένας δεν θεωρείται Χριστιανός αν δεν πιστεύει πως ο Ιησούς είναι Θεός.

Τον καιρό που πέθανε ο Γκαουτάμα ο βουδισμός ήταν πλέον θεσμός στην Ινδία και 300 χρόνια αργότερα είχε πλέον εξαπλωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της Ασίας. Πάραυτα τα λόγια του Βούδα καταγράφηκαν σχεδόν 400 χρόνια μετά το θάνατό του.

Στον βουδισμό η αμαρτία θεωρείται κυρίως σαν άγνοια και παρ΄ότι αντιμετωπίζεται σαν «ηθικό κακό», η αντίληψη για το καλό και το κακό στερείται ηθικής. Το κάρμα είναι μια φυσική ισορροπία που δεν επιβάλλεται από μια προσωπικότητα. Η φύση δεν είναι ηθική και συνεπώς το κάρμα δεν είναι ηθικός κώδικας, οπότε και η αμαρτία δεν είναι ανήθικη γιατί πρόκειται για ένα απρόσωπο λάθος. Οι συνέπειες από μια τέτοια πεποίθηση είναι καταστροφική. Για τον βουδιστή η αμαρτία είναι μια λάθος πράξη και όχι παράβαση κατά της Θείας υπόστασης όπως την συναντάμε στην επιστολή του απόστολου Παύλου προς τους Ρωμαίους (1-2).

Μια από τις βασικές διδασκαλίες του χριστιανισμού είναι αυτή για την διαφθορά. Η Βίβλος μας λέει πως η αμαρτία είναι πρόβλημα με αιώνιες συνέπειες. Ο βουδισμός δεν έχει ανάγκη από Σωτήρα ο οποίος να σώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους ενώ για τον χριστιανό ο Ιησούς είναι το μόνο μέσον για τη σωτηρία του από αιώνια καταδίκη. Για τον βουδιστή υπάρχει μόνο ηθική ζωή και κλήση ανώτερων όντων, μέσω του διαλογισμού, τα οποία να τον βοηθήσουν να φτάσει στην φώτιση της Νιρβάνα. Συνήθως ο άνθρωπος πρέπει να περάσει από πλήθος μετενσαρκώσεων για να πληρώσει το καρμικό του χρέος. Ο βουδιστής ζει σε συνεχή αυταπάρνηση και δεν δημιουργεί σχέσεις, από την πραγματικότητά του λείπει η αγάπη. Ο Θεός για τους βουδιστές είναι μια αυταπάτη, όπως και ο υλικός κόσμος. Ακόμα και το Εγώ είναι αυταπάτη και πρέπει να καταργηθεί. Ο άνθρωπος πρέπει να χάσει τον εαυτό του.

Λέγεται πως όταν ρώτησαν τον Βούδα πως ξεκίνησε ο κόσμος και ποιός ή τι έφτιαξε το Σύμπαν, εκείνος σιώπησε γιατί στον βουδισμό δεν υπάρχει αρχή και τέλος αλλά ένας ατέρμονος κύκλος γέννησης και θανάτου. Κάποιος μπορεί να ρωτήσει ποιό είναι αυτό το Όν που μας δημιούργησε να ερχόμαστε στη ζωή, να βασανιζόμαστε και να πεθαίνουμε και αυτό να συμβαίνει ξανά και ξανά; Μια τέτοια αντίληψη μας κάνει να αναρωτηθούμε για το νόημα της ύπαρξης και μπορεί να μας κάνει αδιάφορους. Οι χριστιανοί αντιθέτως ξέρουν πως ο Θεός έστειλε τον Υιό Του να πεθάνει για μας, μια και μόνο φορά, για να μην βασανιζόμαστε εμείς μια ολόκληρη αιωνιότητα. Ο Θεός έστειλε τον Υιό Του για να ξέρουμε πως δεν είμαστε μόνοι και πως μας αγαπά. Οι χριστιανοί ξέρουν πως η ζωή δεν είναι απλά βάσανο και θάνατος: «… φανερώθηκε όμως τώρα διαμέσου τής επιφάνειας του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, ο οποίος, αφενός μεν κατήργησε τον θάνατο, αφετέρου δε έφερε σε φως τη ζωή και την αφθαρσία διαμέσου τού ευαγγελίου» (2 προς Τιμόθεο 1:10).

Ο βουδισμός διδάσκει πως η Νιρβάνα είναι η ύψιστη μορφή ύπαρξης και αυτή η καθαρή ύπαρξη επιτυγχάνεται με μέσα που διαθέτει ο κάθε άνθρωπος. Η Νιρβάνα δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά, οι άνθρωποι μπορούν μόνο να την συνειδητοποιήσουν. Αντιθέτως ο Ιησούς διδάσκει και μας εξηγεί πως τα φυσικά μας σώματα πεθαίνουν αλλά οι ψυχές μας αναλήπτονται και πηγαίνουν σ’ Αυτόν μένοντας για πάντα στον ουρανό μαζί Του (κατά Μάρκο 12:25). Κατά τον βουδισμό οι άνθρωποι δεν έχουν ατομικές ψυχές γιατί η ατομική συνείδηση του Εγώ είναι αυταπάτη. Για τους βουδιστές δεν υπάρχει ελεήμων Πατέρας στον ουρανό που να έχει αποστείλει τον Υιό Του για να πεθάνει για τις ψυχές μας, για την σωτηρία μας, για να μας εξασφαλίσει δρόμο για να φτάσουμε την δόξα Του. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο χριστιανισμός απορρίπτει τον βουδισμό.

ΤΑΟΙΣΜΟΣ

Ο ταοϊσμός ή (νταοϊσμός) είναι μια θρησκεία της οποίας οι υποστηρικτές βρίσκονται κυρίως στην Άπω Ανατολή, όπως η Κίνα, η Μαλαισία, η Κορέα, η Ιαπωνία, το Βιετνάμ και η Σιγκαπούρη. Τρέχουσες εκτιμήσεις δείχνουν ότι αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι ασκούν μια μορφή ταοϊσμού, με 20 έως 30 εκατομμύρια εξ αυτών στην ηπειρωτική Κίνα. Αυτό είναι εξαιρετικά αξιοσημείωτο καθώς η ηπειρωτική Κίνα είναι ένα κομμουνιστικό έθνος και απαγορεύει πολλές μορφές θρησκείας. Η προέλευση του ταοϊσμού μπορεί να χρονολογηθεί πίσω στον 3ο ή 4ο αιώνα π.Χ. Όπως πολλές άλλες θρησκείες, ο ταοϊσμός έχει το δικό του σύνολο γραφών και η κύρια από αυτές είναι γνωστή ως «Τάο». Περιλαμβάνονται κι άλλα κείμενα, και το πλήρες φάσμα του ταοϊστικού κανόνα είναι γνωστό ως Ντάοζανγκ. Η λέξη «Τάο» προέρχεται από το σύμβολο του κινέζικου αλφάβητου του ίδιου ονόματος. Η λέξη σημαίνει «δρόμος» ή «μονοπάτι».

Ο ταοϊσμός ποτέ δεν ήταν μια ενοποιημένη θρησκεία και κάποιοι ακαδημαϊκοί την τοποθετούν σε τρεις κατηγορίες: φιλοσοφική, θρησκευτική και κινέζικη λαϊκή θρησκεία. Το ευρύ σύνολο των πεποιθήσεών της κάνει δύσκολο τον ακριβή προσδιορισμό του τι είναι ο ταοϊσμός. Σε γενικές γραμμές, το Τάο ασχολείται με τη ροή του σύμπαντος ή τη δύναμη πίσω από την φυσική τάξη των πραγμάτων που τα κρατάει όλα σε ισορροπία και τάξη. Το Τάο θεωρείται ότι είναι η πηγή της ύπαρξης και της «ανυπαρξίας». Κάποιες ανατολικές θρησκείες αναφέρονται σ’ αυτό ως το «γιν» και το «γιανγκ» του σύμπαντος, το οποίο μπορεί επίσης να εκφραστεί ως οι ίσες δυνάμεις του «καλού» και του «κακού».

Κάποιοι υποστηρικτές του ταοϊσμού πιστεύουν στον πολυθεϊσμό (πίστη σε πολλούς θεούς). Άλλοι ασκούν την λατρεία των προγόνων. Οι ταοϊστές τείνουν να λατρεύουν κυρίως στις γιορτές του ημερολογίου τους όταν η τροφή εκτίθεται ως θυσία στους θεούς ή στα πνεύματα των αποθανόντων προγόνων. Άλλες μορφές θυσίας περιλαμβάνουν το κάψιμο χαρτονομισμάτων —οι ταοϊστές πιστεύουν ότι αυτά θα ξαναγίνουν ύλη στον πνευματικό κόσμο για να χρησιμοποιηθούν από τον αποθανόντα πρόγονο.

Ορισμένοι κλάδοι πολεμικών τεχνών όπως το τάι τσι τσουάν και το μπάγκουα ζανγκ έχουν τις ρίζες τους στον ταοϊσμό. Κάποιοι άνθρωποι στον Δυτικό κόσμο ασκούν τον ταοϊσμό, και μερικοί έχουν μπερδέψει το Τάο με το ζεν, όπως αποδεικνύεται στα βιβλία Το Τάο της Φυσικής του Fritjof Capra ή The Tao of Pooh του Benjamin Hoff.

ΚΟΜΦΟΥΚΙΑΝΙΣΜΟΣ

Ο κομφουκιανισμός, η θρησκεία του αισιόδοξου ανθρωπισμού, έχει μια μνημειώδη επίδραση στη ζωή, την κοινωνική δομή και την πολιτική φιλοσοφία της Κίνας. Η ίδρυση της θρησκείας ανάγεται στο παρελθόν σ’ έναν άντρα, γνωστό ως Κομφούκιο, γεννημένο 500 χρόνια πριν τον Χριστό. Ο κομφουκιανισμός ασχολείται κυρίως με την ηθική συμπεριφορά και ζωή και συνήθως χαρακτηρίζεται ως ένα ηθικό σύστημα παρά ως θρησκεία. Δίνει έμφαση στο γήινο και όχι στο Ουράνιο. Τα δόγματα του κομφουκιανισμού επικεντρώνονται στα εξής:
1. Λατρεία προγόνων – σεβασμός των νεκρών προγόνων των οποίων το πνεύμα πιστεύεται ότι ελέγχει τη μοίρα των απογόνων.
2. Προγονικός σεβασμός – αφοσίωση, υπακοή και σεβασμός προς τους μεγαλύτερους της οικογένειας από τα νεότερα μέλη.

Οι βασικές αρχές του κομφουκιανισμού είναι:
1. Ζεν – ο χρυσός κανόνας
2. Τσουν-τάι – ο ευγενής άνθρωπος της αρετής
3. Τσενγκ-μινγκ – η σωστή ερμηνεία των ρόλων της κοινωνίας
4. Τε – η δύναμη της αρετής
5. Λι – ιδανικά πρότυπα συμπεριφοράς
6. Βεν – οι ειρηνικές τέχνες (μουσική, ποίηση κ.λπ.)

Το ηθικό σύστημα του κομφουκιανισμού έχει πολλά αξιέπαινα στοιχεία επειδή η αρετή είναι πάντα κάτι πολύ επιθυμητό, τόσο στο άτομο όσο και στην κοινωνία. Παρόλα αυτά, η ηθική φιλοσοφία που ενστερνίστηκε ο Κομφούκιος στηρίχτηκε στην ανθρώπινη προσπάθεια, μην αφήνοντας χώρο ή ανάγκη για τον Θεό. Ο Κομφούκιος δίδαξε ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να βελτιώσει τη ζωή και την κουλτούρα του, βασιζόμενος στην αρετή που βρίσκεται μέσα του. Ο χριστιανισμός της Γραφής, ωστόσο, διδάσκει το ακριβώς αντίθετο. Όχι μόνο ο άνθρωπος δεν έχει την ικανότητα να «καθαρίσει τις πράξεις του», δεν είναι ούτε καν ικανός να ευχαριστήσει τον Θεό από μόνος του ή να αποκτήσει την αιώνια ζωή στον Ουρανό.

Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του αμαρτωλός (Ιερεμίας 17:9) και ανίκανος να κάνει αρκετά καλά έργα για να τον αποδεχθεί ένας άγιος και τέλεια δίκαιος Θεός. «Επειδή, από έργα του νόμου δεν θα δικαιωθεί μπροστά του καμιά σάρκα» (Ρωμαίους 3:20). Ο άνθρωπος, να το θέσω απλά, βρίσκεται σε απεγνωσμένη ανάγκη για έναν Σωτήρα που Αυτός θα ικανοποιήσει τη θεία δικαιοσύνη. Ο Θεός έχει προσφέρει αυτόν τον Σωτήρα στο πρόσωπο του Υιού Του, τον Ιησού Χριστό, που πέθανε στον σταυρό για να πληρώσει την ποινή για τις αμαρτίες μας και να μας κάνει αποδεκτούς στον Θεό. Αντάλλαξε την τέλεια ζωή Του με τη δική μας την αμαρτωλή: «Επειδή, εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη τού Θεού διαμέσου αυτού» (Β΄ Κορινθίους 5:21).

WESTERN = ENNIO MORRICONE

Μια ορχήστρα γεμάτη όπλα

Γεννημένος στην Αιώνια Πόλη, ο νεαρός Ennio είχε δύο μεγάλα πάθη μεγαλώνοντας, τη μουσική και το ποδόσφαιρο. Μάλιστα το ταλέντο του είχε αρχίσει να ανθίζει παίζοντας στη Roma ωστόσο για καλή μας τύχη τον κέρδισε η μελωδία και η δημιουργικότητά του στην παρτιτούρα αντί για τις τέσσερις γραμμές και το γρασίδι. Η ενασχόλησή του με τη μουσική ταινιών ξεκίνησε με τη συμμετοχή του σε ιταλικές κωμωδίες ωστόσο η συνεργασία του με τον Sergio Leone και η εισαγωγή του στην βαριά και «αντρουά» κατάσταση των western ήταν εκείνη που άλλαξε τη χροιά και τις συνήθειες του για πάντα.

Για την πρώτη ταινία της «Τριλογίας των Δολαρίων» όπως έμεινε γνωστή, ο Morricone ήθελε πολύ να έχει στη διάθεσή του όλα τα όργανα που συνθέτουν μια βασική ορχήστρα, ωστόσο λόγω περιορισμένου μπάτζετ έπρεπε να βρει ένα άλλο τρόπο να συνθέσει, ακόμα και αν το άκουσμα δεν ήταν όπως το είχε οραματιστεί. Επιστρατεύοντας ήχους από πυροβολισμούς όπλων, χτυπήματα από μαστίγια, σφυρίγματα και την νεοσύστατη τότε ηλεκτρική κιθάρα Fender, δημιούργησε μια μίξη ήχου που θα έμενε χαραγμένη περισσότερο ίσως και από τις ίδιες τις ταινίες.

Με ένα χαρακτήρα ανατριχιαστικό αλλά καμία σχέση με εκείνον ενός θρίλερ, που σε ταξιδεύει σε άγρια τοπία και μακρινές εποχές, όπου από τον ήχο και μόνο αισθάνεσαι την τεστοστερόνη, τη σκόνη από το χώμα, τη βρωμιά από αντίπαλο μουστάκι, τον αέρα που σου χτυπάει το καλά σφηνωμένο καπέλο και το μπαρούτι πριν την εκπυρσοκρότηση του όπλου ο Morricone έγινε συνώνυμο των ταινιών της Άγριας Δύσης. Το όνομά του θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ανάμεσα στα ιστορικά ονόματα Wild Bill Hickok ή της Calamity Jane που βοήθησαν να κατακτηθεί η Δύση – αν έχεις δει τη σειρά «Deadwood» θα καταλάβεις – ως εκείνος που βοήθησε να διατηρηθεί ο μύθος των καουμπόηδων. Η επιτυχία του συνεχίστηκε και στις άλλες δύο ταινίες του Man with no Name -τo 1965 στο «For a Few Dollars More» και το 1966  στο εμβληματικό «The Good, the Bad and the Ugly» και από τότε η ιστορία δεν σταμάτησε να γράφει.

Ο Morricone μπορεί να συνέχισε να δίνει χαρακτήρα και ατμόσφαιρα και σε άλλου είδους ταινίες, όπως το «Once Upon a Time in America» του Martin Scorsese, το «Untouchables» του Brian De Palma ή πιο πρόσφατα το «The Hateful Eight» του Quentin Tarantino ωστόσο εμείς θα τον ευχαριστούμε για όλες εκείνες τις στιγμές που μας προσέφερε στα spaghetti western και αργότερα στις χολιγουντιανές ταινίες με φόντο την Άγρια Δύση.

Χωρίς εκείνον ο χάρτης της μουσικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας θα ήταν πολύ διαφορετικός από αυτόν που έχουμε συνηθίσει. Δίχως αυτόν συνθέτες του σήμερα όπως ο Hans Zimmer (Dark Knight Trilogy, Rush) ή η Hildur Guðnadóttir (Joker, Chernobyl, Sicario: Day of the Soldado) μπορεί να μην είχαν την ίδια απήχηση, πόσο μάλλον ο ίδιος ο Eastwood που έκανε όνομα με τη σκληράδα του, στηριζόμενος πάνω στον ρυθμό του master Ennio.

Μπορεί στα 91 του χρόνια (6/7/2020) να αποφάσισε να γράψει την νέα του δημιουργία βλέποντας τον κόσμο από ψηλά, ωστόσο το έργο του, η έννοια αυτή της «γουεστερνιάς» δεν θα σταματήσει ποτέ να βασίζεται πάνω του. Αν ο Νίτσε έχει δίκιο με το ρητό «χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος», τότε η Άγρια Δύση στην Έβδομη τέχνη τα έκανε όλα σωστά χάρη στον Ιταλό συνθέτη. Και θα τα κάνει όσα χρόνια και αν περάσουν.

ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Αν νομίζετε ότι η αρχαιότητα δεν είχε εντυπωσιακές εφευρέσεις θα πρέπει να αναθεωρήσετε

Συνήθως, όταν σκεφτόμαστε την αρχαιότητα θεωρούμε ότι τα τεχνολογικά επιτεύγματα ήταν μάλλον κάτι άγνωστο και ότι η τεχνολογία εξελίχθηκε αργά, σταθερά και με μια γραμμική πορεία. Ωστόσο, οι ανακαλύψεις που έχουν κάνει κατά καιρούς οι αρχαιολόγοι αποδεικνύουν το αντίθετο. Φαίνεται ότι υπήρξαν στιγμές που οι αρχαίοι πολιτισμοί προχώρησαν σε εφευρέσεις που ήταν αιώνες μπροστά από την εποχή τους.

Βέβαια, όπως αναφέρει το BigThink, ορισμένοι θεωρούν ότι οι εντυπωσιακές εφευρέσεις έγιναν τυχαία ή ήταν αποτέλεσμα της δουλειάς κάποιας ξεχωριστής ιδιοφυίας που δεν αντιπροσώπευαν την εποχή τους. Αν και σίγουρα οι εφευρέτες ήταν ιδιοφυίες, δεν μπορούν και δεν θα πρέπει να διαχωριστούν από την εποχή στην οποία έζησαν. Η δουλειά τους δεν ήταν αναχρονιστική, αλλά μια μαρτυρία της μοναδικότητας και των επιστημονικών δυνατοτήτων των πολιτισμών στους οποίους ζούσαν.

Από την άλλη, υπάρχει και η άποψη ότι αυτού του είδους οι εφευρέσεις μερικές φορές είναι τόσο μπροστά που οι σημερινοί επιστήμονες δεν μπορούν να τις αντιγράψουν. Αυτό πρακτικά δεν ισχύει καθώς οι περισσότερες από αυτές έχουν δημιουργηθεί και σήμερα και στις περιπτώσεις που αυτό δεν είναι δυνατό απόλυτα γι’ αυτό ευθύνεται η έλλειψη των ακριβών οδηγιών παρά η έλλειψη κατανόησης της εφεύρεσης.

Οι παρακάτω είναι μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές εφευρέσεις της αρχαιότητας!

Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων – Ένα κοσμικό ρολόι πριν τον Κοπέρνικο

Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων εντοπίστηκε σε ένα ναυάγιο κοντά στα Αντικύθηρα το 1901 και έκτοτε έχει αποτελέσει ένα αντικείμενο μυστηρίου και ανάλυσης για τους επιστήμονες. Ο μηχανισμός που ανακαλύφθηκε τυχαία από σφουγγαράδες ήταν σε αρκετά κακή κατάσταση και φαινόταν να αποτελείται από 37 χάλκινα γρανάζια μέσα σε ένα ξύλινο κουτί. Οι επιστήμονες αρχικά υπέθεσαν ότι ο μηχανισμός, ηλικίας περίπου 2.200 ετών, λειτουργούσε περίπου σαν ένας αρχαίος υπολογιστής. Η υπόθεση αυτή στην αρχή απορρίφθηκε ως απίθανη ωστόσο οι μετέπειτα έρευνες που ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’70 το επιβεβαίωσαν. Η πλέον αποδεκτή θεωρία σήμερα αναφέρει ότι ο μηχανισμός ήταν ένα μοντέλο ηλιακού συστήματος που υπολόγιζε και κατέγραφε τον χρόνο και τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων.

Η ψηφιακή απεικόνιση με σύγχρονο τομογράφο που έγινε από Άγγλους και Έλληνες ειδικούς αποκάλυψε ένα εντυπωσιακό εσωτερικό με 30 οδοντωτούς τροχούς οι οποίοι περιστρέφονται γύρω από 10 άξονες. Η λειτουργία του μηχανισμού κατέληγε σε τουλάχιστον 5 καντράν, με έναν ή περισσότερους δείκτες για το καθένα. Μια προσπάθεια που έγινε το 2021 για ανακατασκευή του έκανε τους επιστήμονες να μιλούν για τη «δημιουργία μιας ιδιοφυίας, η οποία συνδυάζει στοιχεία από την αστρονομία των Βαβυλωνίων, τα μαθηματικά της Ακαδημίας του Πλάτωνα και τις αστρονομικές θεωρίες των αρχαίων Ελλήνων». Ο μηχανισμός είχε τη δυνατότητα να υπολογίζει τις ελλειπτικές τροχιές του φεγγαριού και του ήλιου, τις φάσεις του φεγγαριού, τις συνόδους των πλανητών, τον Μετωνικό κύκλο των 235 συνοδικών μηνών, ο οποίος ισούται με 19 ηλιακά έτη, την τετραετή περίοδο των Ολυμπιάδων και πολλά ακόμα.

Το ατσάλινο ξίφος που δεν σπάει

Τον 9^ο αιώνα έκαναν την εμφάνισή τους στην Μέση Ανατολή τα ξίφη από ατσάλι της Δαμασκού ή αλλιώς «δαμασκηνά ξίφη». Τα ξίφη αυτά φημίζονταν για την εμφάνισή τους αλλά και την ανθεκτικότητά τους καθώς ήταν δέκα φορές πιο ισχυρά και κοφτερά από τα ξίφη που χρησιμοποιούσαν οι Δυτικοί στις Σταυροφορίες τους. Οι ιστοριογράφοι των Σταυροφοριών βεβαιώνουν ότι τα δαμασκηνά σπαθιά των Σαρακηνών μπορούσαν να κόψουν τη σιδερένια πανοπλία των ιπποτών με ένα χτύπημα, να λυγίσουν σε 90 μοίρες και να επανέλθουν στη θέση τους και να κόβουν το ίδιο καλά ύστερα από άπειρα χτυπήματα.

Το όνομά τους δεν προέρχεται μόνο από την ομώνυμη πόλη της Συρίας αλλά και από το χυτό σχήμα της επιφάνειάς τους που θυμίζει νερό που τρέχει μιας και «Δαμασκός» στα αραβικά σημαίνει «γη γεμάτη με νερό». Το ιδιαίτερο αυτό σχέδιο της λάμας δημιουργούνταν χάρη σε μια μοναδική διαδικασία σφυρηλάτησης. Ωστόσο, η ακριβής προέλευση του ατσαλιού και η μέθοδος κατεργασίας του ήταν μυστικά που οι Ευρωπαίοι του Μεσαίωνα δεν κατόρθωσαν να ανακαλύψουν, ενώ το μυστήριο παρέμεινε για αιώνες. Η ζήτηση για τα δαμασκηνά ξίφη ήταν έντονη μέχρι τη στιγμή που έκαναν την εμφάνισή τους τα πυροβόλα όπλα και μέχρι το 1850 η μυστική συνταγή της δημιουργίας του είχε πια χαθεί.

Τελικά, το 1998 οι ερευνητές Βερχόεβεν, Πέντρεϊ και Ντάουκς του Πανεπιστημίου της Αϊόβας δημοσίευσαν στην «Journal of Metallurgy» το πόρισμα των αναλύσεων που έκαναν σε δαμασκηνά σπαθιά του Μουσείου της Βέρνης. Οι επιστήμονες κατέληξαν ότι τα δαμασκηνά σπαθιά φτιάχνονταν από εισαγόμενο ατσάλι που παραγόταν από το 500 π.X. στην περιοχή Καρνατάκα, στο Χαϊντεραμπάντ της N. Ινδίας. Γνωστό ως ούκου (ή γουτς αργότερα στους Ευρωπαίους), το ατσάλι αυτό είχε προσμίξεις σιμεντίτη (Fe3C) κατά 1,5% και φωσφόρου, χαλκού, θείου, νικελίου και πυριτίου σε ποσότητες κάτω της μονάδας. Κατά τη σφυρηλάτησή του στα μεταλλουργεία της Δαμασκού στην αιχμή της λάμας συγκεντρώνονταν καρβίδια (που της έδιναν την αξεπέραστη κόψη), ενώ εγκαρσίως στη λάμα ο σιμεντίτης διαμοιραζόταν σε στενές λωρίδες πάχους 6 mm και σε απόσταση 30-70 mm. Αυτές οι λωρίδες ξεχώριζαν από το υπόλοιπο ατσάλι καθώς ήταν ανοιχτόχρωμες. Μετά την επεξεργασία και το γυάλισμα η λάμα αποκτούσε το ιδιαίτερο γκρι-ασημί της χρώμα με τα ιριδίζοντα νερά.

Σήμερα ωστόσο είναι δύσκολο να ανακατασκευαστεί ένα ακριβές αντίγραφο αυτό του μετάλλου καθώς το ατσάλι ούκου έχει πλέον χαθεί.

Ο πρώτος σεισμογράφος

Οι σεισμοί ανέκαθεν ταλαιπωρούσαν τους ανθρώπους και ειδικά στην περιοχή της Κίνας ήτα ιδιαίτερα συχνοί όπως και σήμερα. Έτσι, πριν από 2.000 χρόνια ο Κινέζος μαθηματικός και αστρονόμος, Τσανγκ Χενγκ (78-139 μ.Χ.), συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας ενός μηχανήματος που θα κατέγραφε όλους τους σεισμούς που θα γίνονται. Έτσι κατασκεύασε τον πρώτο σεισμογράφο του κόσμου! Ο Χενγκ ως αρχιαστρονόμος στη δυναστεία των Ανατολικών Χαν δημιούργησε το μηχάνημα Houfeng Didong Yi (το οποίο σημαίνει σεισμικός δείκτης), το οποίο ουσιαστικά έμοιαζε με ένα χάλκινο βαρέλι με διάμετρο περίπου δυόμισι μέτρα.

Οχτώ κεφάλια από δράκοντες εξείχαν από οχτώ διευθύνσεις. Κάθε δράκος κρατούσε μια χάλκινη σφαίρα στα δόντια του. Κάτω από κάθε δράκο ήταν ένας φρύνος με ανοιχτό στόμα. Μέσα στο βαρέλι υπήρχε ένας ευαίσθητος μηχανισμός με εκκρεμή και μοχλούς. Όταν γινόταν αισθητή μια δόνηση, ακόμη και πολύ ασθενής ή σχετικά μακριά (μπορούσε να εντοπίσει σεισμούς έως και δεκάδες χιλιόμετρα μακριά), η σφαίρα κυλούσε από το στόμα του δράκου στο στόμα του φρύνου και έδειχνε από ποια κατεύθυνση ερχόταν ο σεισμός. Έτσι, η αυτοκρατορία θα μπορούσε να στείλει σύντομα βοήθεια.

Ο σεισμογράφος του Χενγκ θεωρείται ορόσημο στον κόσμο των εφευρέσεων αφού όχι μόνο μπορεί να καταγράψει το γεγονός ενός σεισμού, αλλά εντοπίζει και το πού σημειώθηκε.

Το τσιμέντο που δεν σπάει ποτέ

Οι μεγαλεπήβολες αρχιτεκτονικές κατασκευές της Ρώμης δεν θα ήταν δυνατό να ολοκληρωθούν και να διατηρηθούν στον χρόνο μέχρι και σήμερα χωρίς ένα κρίσιμο συστατικό: το ρωμαϊκό τσιμέντο. Το τσιμέντο των Ρωμαίων, γνωστό στα λατινικά ως opus caementicium, ήταν ένα μοναδικό μείγμα και σύμφωνα με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο μετέτρεπε τα ξεχωριστά κομμάτια της πέτρας σε μια δυνατή αδιάσπαστη μάζα, η οποία όταν δεχόταν τα κύματα της θάλασσας γινόταν όλο και πιο σκληρή μέρα με τη μέρα. Γι’ αυτό άλλωστε οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν ιδιαίτερα στα λιμάνια τους, αλλά και σε μεγάλα κτίρια.

Η πιο παλιά αναφορά για αυτό το είδος τσιμέντου, το οποίο αποτελούσε ένα μείγμα ηφαιστειακής στάχτης και ενεργού άσβεστου, σημειώνεται το 25 π.Χ. από τον Βιτρούβιο στα Δέκα Βιβλία Αρχιτεκτονικής του. Ο Βιτρούβιος γράφει ότι οι κτίστες χρησιμοποιούν ηφαιστειακή τέφρα από την πόλη Ποτσουόλι (αρχαία ελληνικά: Ποτίολοι) στη Νάπολη, την οποία ονόμαζαν ποζολάνη ή pulvis puteolanus στα λατινικά. Η ποζολάνη ανακατευόταν με ασβέστη σε αναλογία 3:1 ή 2:1 αν η κατασκευή ήταν υποβρύχια.

Οι επιστήμονες τονίζουν πως, σε αντίθεση με το σημερινό σκυρόδεμα -που μόλις έλθει σ’ επαφή με το αλμυρό νερό χάνει αμέσως τα αλκαλικά του στοιχεία και ασβεστοποιείται- το τσιμέντο που κατασκεύαζαν οι Ρωμαίοι αποκτά μεγαλύτερη συμπύκνωση κι ανθεκτικότητα με την επαφή του με το θαλασσινό νερό, χάρη στην αντίδρασή του με τα ηφαιστειακά υλικά της σύνθεσής του.

Η χρήση του έγινε ιδιαίτερα διαδεδομένη μετά το 64 μ.Χ. όταν και ξέσπασε η πλέον καταστροφική φωτιά που έκαψε σχεδόν τα δύο τρίτα της πρωτεύουσας, Ρώμης. Ο Νέρωνας μετά τη φωτιά έλαβε σημαντικά μέτρα για την ανοικοδόμηση της πόλης χρησιμοποιώντας για τα νέα κτίρια κυρίως το ρωμαϊκό τσιμέντο και έτσι κατασκευάστηκαν  ή ανακατασκευάστηκαν μεγαλειώδη αρχιτεκτονικά κατασκευάσματα που σώζονται ως σήμερα σχεδόν άθικτα καθώς όπως ανέφερε και ο Πλίνιος το ρωμαϊκό τσιμέντο… δεν σπάει.

Ηλεκτροσόκ για ανακούφιση από τον πόνο

Οι αρχαιολόγοι χρησιμοποιούν τον όρο «Μπαταρία της Βαγδάτης» (ή Μπαταρία των Παρθών ή Μπαταρία του Χου-τζουτ Ραμπουά) για να αναφερθούν σε ένα πήλινο δοχείο που βρέθηκε το 1936 κατά τη διάρκεια ανασκαφών ενός παρθικού οικισμού στη θέση του λόφου Κουτζούτ Ραμπού κοντά στη Βαγδάτη και χρονολογείται από την εποχή της δυναστείας των Σασανιδών (224–650 μ.Χ.). Μαζί του υπήρχε και μια σιδερένια ράβδος και ένας χάλκινος κύλινδρος. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι αυτά τα τρία αντικείμενα συνδέονταν μεταξύ τους σε μια συσκευή με σκοπό να παράγεται ηλεκτρισμός μια εποχή που αυτός δεν υπήρχε καν σαν σκέψη.

Αν και η χρήση της συσκευής δεν είναι σίγουρα γνωστή, η πιο διαδεδομένη θεωρία προέρχεται από το 1993 και τον Πολ Κέισερ του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτα. Σύμφωνα με αυτόν, η συσκευή χρησιμοποιούνταν ως τοπικό αναλγητικό και μπορούσε να μειώσει τον τοπικό πόνο μέσω της ηλεκτρικής διέγερσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τον ίδιο λόγο στην ελληνορωμαϊκή περίοδο χρησιμοποιούσαν τα ηλεκτροφόρα ψάρια. Δυστυχως, το εύρημα χάθηκε το 2003 από το μουσείο και έκτοτε αγνοείται η τύχη του.

Οι φλόγες που δεν σβήνουν ποτέ

Όταν ο στόλος των Αράβων από το Χαλιφάτο των Ομαγιαδών προσπάθησε να κατακτήσει την πρωτεύουσα του ήδη εξασθενημένου Βυζαντίου ήρθαν αντιμέτωποι με τη φωτιά. Όταν το 674 βρέθηκαν έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, τα πλοία τους άρχισαν να τυλίγονται στις φλόγες. Αρχικά, οι ισλαμιστές μαχητές δεν ανησύχησαν καθώς η φωτιά ήταν κάτι που χρησιμοποιούνταν συχνά στις μάχες και μπορούσε εύκολα να σβηστεί με χώμα ή νερό. Αυτή η φωτιά όμως δεν έμοιαζε με καμία άλλη. Μόλις ξεσπούσε δεν μπορούσε να σβηστεί με τίποτα και έτσι όλος ο στόλος σιγά σιγά τυλίχθηκε στις φλόγες, ενώ ακόμα και η θάλασσα πήρε φωτιά!

Οι Ομαγιάδες ήταν οι πρώτοι που ήρθαν αντιμέτωποι με αυτό που έγινε γνωστό ως «Υγρό Πυρ» ή «Ελληνική Φωτιά», μια μοναδική εφεύρεση των Βυζαντινών που τους έσωσε σε πολλές μάχες. Η εφεύρεση του υγρού πυρός αποδίδεται σε ένα χριστιανό, τον Καλλίνικο, ο οποίος κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη από την μουσουλμανική Συρία το 668 μ.Χ.

Τα ακριβή συστατικά του υγρού ήταν ένα απόρρητο μυστικό και μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε την ακριβή σύνθεσή του. Ωστόσο, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι το πιο πιθανό συστατικό που χρησιμοποιούνταν ήταν το ακατέργαστο πετρέλαιο ή νάφθα, που πιθανότατα προμηθεύονταν από την περιοχή της Κριμαίας. Άλλα υλικά ήταν το οξείδιο του ασβεστίου, το θειάφι, η ρητίνη και το νιτρικό κάλλιο. Η συνταγή του ήταν ένα καλά κρυμμένο κρατικό μυστικό το οποίο οι αυτοκράτορες κληροδοτούσαν στους διαδόχους τους.

Ωστόσο, ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι και η κατασκευή της συσκευής πυροδότησης που χρησιμοποιούσαν για να εκτοξεύουν το υγρό πυρ. Σήμερα δεν γνωρίζουμε ακριβώς πώς ήταν κατασκευασμένη παρά μόνο ότι είχε χάλκινους σωλήνες και περιελάμβανε αντλία σιφωνίου και περιστρεφόμενο ακροφύσιο. Η συσκευή φαίνεται ότι ήταν ιδιαίτερα περίπλοκη. Σύμφωνα με τα αρχεία, μία συσκευή μαζί με το υγρό καύσιμο έπεσαν κάποτε στα χέρια των Βουλγάρων, αλλά δεν μπόρεσαν να τη χρησιμοποιήσουν. Το 2006 κατασκευάστηκε ένα πλήρες αντίγραφο από τον Τ. Χάλντον που χρησιμοποίησε ανακατασκευασμένα μέρη και “έλαιο Κριμαίας”. Η προσπάθεια ήταν επιτυχής, εκτοξεύοντας έντονες φλόγες από απόσταση 10 έως 15 μέτρων που ήταν ικανές να αποτεφρώσουν οτιδήποτε στο δρόμο τους μέσα σε δευτερόλεπτα.

Οι 51 χώρες της Ευρώπης με το πραγματικό τους όνομα και από που προήλθε αυτό .

Γραικοί, Έλληνες, Ρωμιοί. Πολλά είναι τα ονόματα με τα οποία έχουν αποκαλέσει τους κατοίκους της Ελλάδας τους τελευταίους τουλάχιστον αιώνες. Μέχρι και σήμερα ίσως λίγοι ξένοι μπορούν να αντιληφθούν από ποια χώρα καταγόμαστε αν δηλώσουμε ότι είμαστε από την «Hellas», αλλά όλοι θα καταλάβουν αν αναφέρουμε τη λέξη «Greece». Η αναφορά στην Ελλάδα και τους Έλληνες ως «Greece» και αντίστοιχα «Greeks» είναι κάτι που έχει προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις στο παρελθόν και είχε πυροδοτήσει μια ολόκληρη εκστρατεία για την προώθηση της λέξης «Hellas» καθώς είχε θεωρηθεί ότι το «Greece» παραπέμπει στο «Γραικοί», τον τρόπο με τον οποίο αποκαλούνταν οι υπόδουλοι Έλληνες επί οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Πόσοι όμως από εμάς θα καταλαβαίναμε από ποια χώρα της Ευρώπης είναι κάποιος αν μας έλεγε ότι κατάγεται από την Σκιπερία (Shqipëria), την Χβράτσκα (Hrvatska), την Σουόμι (Suomi) ή την  Μάγκιαροαρσαγκ (Magyarország). Κι όμως οι χώρες αυτές είναι πολύ κοντά μας – κάποιες από αυτές κυριολεκτικά δίπλα μας!- ωστόσο το όνομά τους στην πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό με το οποίο τις αποκαλούμε εμείς αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος!

Στο μικρό σχετικά ακρωτήρι του βορείου ημισφαιρίου «συνωστίζονται» περίπου πενήντα χώρες όπου οι λαοί τους ζουν μαζί επί αιώνες. Τα ονόματά τους κρύβουν μια μικρή ιστορία, η οποία άλλοτε είναι πασίδηλη και άλλοτε  χάνεται στα βάθη των χιλιετιών. Και κάποιες άλλες ονομάζονται τελείως διαφορετικά διεθνώς και στην τοπική τους γλώσσα, όπως και η Ελλάδα.

Αυτή είναι η ιστορία του ονόματος όλων των χωρών της Ευρώπης, η οποία αποτελεί και την ιστορία όλης της ηπείρου μας!

(Σημείωση: Στις ονομασίες έχει ακολουθηθεί η σειρά Ελληνική ονομασία  – Διεθνής ονομασία – Τοπική ονομασία/ελληνική απόδοση. Η σειρά των χωρών είναι τυχαία).

Αλβανία – Albania –Shqipëria (Σκιπερία)

Οι Αλβανοί γείτονές μας όταν μιλούν για την χώρα τους σε καμία περίπτωση δεν την αποκαλούν Αλβανία. Στη γλώσσα τους η χώρα ονομάζεται Σκιπερία (Shqipëria), ενώ οι Αλβανοί αυτοαποκαλούνται Σκιπτάρ (Shqiptar).  Ο όρος Αλβανία θεωρείται ότι προέρχεται από την ονομασία «Αλμπάνι» μιας ιλλυρικής φυλής που κατοικούσε στην περιοχή και έχει καταγραφεί ήδη από τον αστρονόμο και γεωγράφο Πτολεμαίο, ο οποίος σε έναν χάρτη του 150 μΧ είχε καταγράψει την πόλη Αλμπανόπολις. Ο Βυζαντινός ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης από την άλλη αναφέρεται στο 10^ο αιώνα στους Αλβανούς, οι οποίοι συμμετείχαν σε μια επίθεση κατά της Κωνσταντινούπολης το 1043 και στους Αρβανίτες, οι οποίοι ήταν υποτελείς στον Δούκα του Δυρραχίου. Την εποχή του Μεσαίωνα, οι Αλβανοί αποκαλούσαν την περιοχή όπου έμεναν Arbëri ή Arbëni (Αρμπέρι ή Αρμπένι) και τους ίδιους Αρμπερεσέ ή Αρμπενεσέ (Arbëreshë/ Arbëneshë).

Το σημερινό όνομα που χρησιμοποιούν –Shqipëria- εμφανίζεται για πρώτη φορά τον 14^ο αιώνα στο αρχαιότερο αλβανικό κείμενο του 1555, «Meshari». Αρχικά θεωρήθηκε ότι προέρχεται από το ρήμα shqipoj (μιλάω καθαρά, ανοιχτά) το οποίο συνδέεται με το λατινικό excipere. Νεότερες μελέτες ωστόσο συνέδεσαν το όνομα με το ουσιαστικό shqipe ή shqiponjë, το οποίο σημαίνει αετός. Εξάλλου, ο αετός είναι ένα αρχαίο σύμβολο των λαών που ζούσαν στην περιοχή της Αλβανίας και υπάρχει ακόμα και στη σημαία της χώρας μέχρι και σήμερα. Έτσι, η  Shqipëria μπορεί να μεταφραστεί ως «η γη των αετών».

Κροατία – Croatia – Hrvatska (Χρβάτσκα)

Το όνομα της Κροατίας προέρχεται από το μεσαιωνικό λατινικό όρο «Croatia, το οποίο συναντάται για πρώτη φορά σε ένα κείμενο του 852 για τον δούκα Τρπιμίρ της Κροατίας, ο οποίος αναφέρεται ως «Dux Chroatorum iuvatus munere divino» (ο δούκας των Κροατών, με τη βοήθεια του Θεού).

Με τη σειρά του, το όνομα Κροατία φαίνεται ότι προέρχεται από παραφθορά του βορειοδυτικού σλαβικού όρου *Xrovat- και τα πρωτοσλαβικά *Xarwāt- (*Xъrvatъ) ή *Xŭrvatŭ (*xъrvatъ).  Όσο κι αν μοιάζει απίστευτο η Κροατία και η Χρβάτσκα αποτελεί ουσιαστικά την ίδια λέξη αλλά με διαφορετική προφορά.

Όσον αφορά την προέλευση του ορου οι μελετητές δεν έχουν καταφέρει να καταλήξουν σε μια σίγουρη θεωρία αν και πιστεύεται ότι πρέπει να είναι ένα όρος με γοτθική ή ινδοάρια ή περσική προέλευση. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε δυο πλάκες που έχουν ανευρεθεί στην πόλη Ταναΐς στην Μίλητο και χρονολογούνται από τον 2^ο-3^ο αιώνα μΧ. Σε αυτές γίνεται αναφορά σε δημόσια έργα και στα ονόματα των εργατών. Μεταξύ άλλων αναφέρονται τρεις άντρες με τα ονόματα Χορούαθ[ος], Χοροάθος, Χορόαθος. Σύμφωνα με τους ερευνητές τα ονόματα αυτά σχετίζονται με το εθνικό όνομα των Κροατών «Hrvat».

Ανδόρα – Andorra – Andorra (Αντόρα)

Η μικρή Ανδόρα που «στριμώχνεται» μεταξύ Ισπανίας και Γαλλίας θεωρείται ότι έχει δημιουργηθεί από τον Καρλομάγνο περί τα τέλη του 9^ου αιώνα, ωστόσο η ονομασία της παραμένει έως και σήμερα ένα μυστήριο. Υπάρχουν αρκετές υποθέσεις για την προέλευση και την σημασία της λέξης «Ανδόρα». Η πρώτη αναφορά στο όνομα έρχεται από την αρχαία Ελλάδα. Ο ιστορικός Πολύβιος περιγράφει τους «Ανδοσίνους», μια ιβηρική προ-ρωμαϊκή φυλή που κατοικούσε στις κοιλάδες της Ανδόρας και παρακολουθούσε τον στρατό της Καρχηδόνας να περνά διαμέσου των Πυρηναίων κατά τη διάρκεια των Καρχηδονιακών πολέμων. Η λέξη «Ανδοσίνοι» μπορεί να προέρχεται από την βασκική λέξη «handia», η οποία σημαίνει «μεγάλος, γιγάντιος», κάτι που θα υποδείκνυε την παρουσία των Βάσκων στην περιοχή. Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι η Ανδόρα μπορεί να προέρχεται από την αρχαία λέξη «Anorra», η οποία περιέχεται στην βασκική λέξη ur (νερό). Επιπλέον, μια ακόμα θεωρία δηλώνει ότι η λέξη ίσως σχετίζεται με την αραβική al-darra, η οποία σημαίνει «το πυκνό δάσος». Όταν οι Άραβες κατέκτησαν εδάφη στην Ιβηρική Χερσόνησο, οι κοιλάδες στα Πυρηναία καλύπτονταν από πυκνά δάση και γι’ αυτό οι κατακτητές δεν μπόρεσαν να τα κατακτήσουν. Παρόμοια είναι και η εξήγηση που δίνεται από όσους θεωρούν ότι η λέξη προέρχεται από την ναβαρο-αραγονέζικη λέξη «andurrial», η οποία σημαίνει «γη καλυμμένη με θάμνους». Τέλος, ορισμένοι συνδέουν την ονομασία της χώρας με την κοιλάδα Έντορ ή Άντορ στην βιβλική χώρα της Χαναάν, οι κάτοικοι της οποίας ηττήθηκαν από τους Μαδιανίτες. Σύμφωνα με τον λαϊκό μύθο ο Καρλομάγνος ονόμασε την χώρα έτσι, ένα όνομα που υιοθέτησε ο γιος του αφού νίκησε τους Μαυριτανούς στην «άγρια κοιλάδα της Κόλασης».

Αυστρία – Austria- Österreich (Ούστεραϊχ)

Η λέξη «Αυστρία» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απλοποίηση της αυθεντικής λέξης «Ούστεραϊχ» που χρησιμοποιούν Αυστριακοί και Γερμανοί για να ονομάσουν την χώρα. Το όνομά της προέρχεται από την αρχαία γερμανική λέξη Ostarrîchi, το οποίο μεταφράζεται ως «ανατολικό βασίλειο» (ōstan: ανατολικός – rihhi: βασίλειο, επικράτεια). Αναφέρεται για πρώτη φορά σε ένα έγγραφο του 996.

Το όνομα «Austria» από την άλλη που έχει υιοθετηθεί παγκοσμίως αποτελεί μια λατινική μεταγραφή του Österreich. Αξίζει να σημειωθεί ότι εξαιτίας αυτής της μεταγραφής λανθασμένα έχει θεωρηθεί ότι η Αυστρία και η Αυστραλία έχουν κοινή ρίζα. Αυτό δεν ισχύει καθώς η Αυστρία προέρχεται από το γερμανικό «ost», που σημαίνει ανατολή, ενώ η Αυστραλία από το λατινικό «auster», το οποίο σημαίνει νότια.

Αζερμπαϊτζάν – Azerbaijan-Azərbaycan (Αζερμπαϊτζάν)

Η ονομασία της χώρας, η οποία παραμένει ίδια σε όλες τις γλώσσες, θεωρείται ότι προέρχεται από τον Πέρση σατράπη της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών, Ατροπάτη, ο οποίος αργότερα έγινε σατράπης της Μηδίας από τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Η αρχική ετυμολογία του ονόματος, από το οποίο σώζεται μόνο είναι η εξελληνισμένη μορφή του, εικάζεται ότι προέρχεται από την αρχαία περσική θρησκεία του ζωροαστρισμού, καθώς στον ύμνο του άγγελου φύλακα αναφέρεται η φράση «âterepâtahe ashaonô fravashîm ýazamaide», η οποία μεταφράζεται ως «λατρεία του αγίου Ατάρε-πατά». Ο Ατροπάτης κυβέρνησε την περιοχή της Ατροπατηνής (το σημερινό Αζερμπαϊτζάν). Το ελληνικό όνομα αναφέρεται από τον Διόδωρο τον Σικελό και τον Στράβωνα. Κατά τη διάρκεια των αιώνων το όνομα εξελίχθηκε σε Āturpātākān (μεσαιωνικά περσικά), μετά σε Ādharbādhagān, Ādharbāyagān, Āzarbāydjān (νέα περσικά) και τελικά σήμερα σε Azerbaijan.

Αρμενία – Armenia – Hayastan (Χαγιαστάν)

Η αρχική ονομασία της χώρας στην αρμένικη γλώσσα ήταν Χάικ προς τιμήν του μυθικού ήρωα των Αρμενίων, βασιλιά Χάικ. Ο Χάικ αποτελεί τον μυθικό γενάρχη των Αρμενίων και δισέγγονο του Νώε, που σύμφωνα με τον Μωυσή της Κορέν νίκησε τον Βαβυλώνιο βασιλιά Μπελ το 2492 π.Χ. και εγκαταστάθηκε μαζί με το λαό του στην περιοχή του όρους Αραράτ. Δεν υπάρχει επιβεβαιωμένη περαιτέρω εξήγηση του ονόματος. Ωστόσο, κατά το Μεσαίωνα, το όνομα αυτό επεκτάθηκε σε Χαγιαστάν με την προσθήκη της περσικής κατάληξης –σταν, η οποία σημαίνει χώρα, τόπος.

Το εξώνυμο (όνομα που χρησιμοποιείται εκτός της χώρας) «Αρμενία» καταγράφεται για πρώτη φορά το 515 π.Χ. στην επιγραφή του Μπεχιστούν στην παλαιά περσική ως Αρμίνα. Παράλληλα, στα ελληνικά το όνομα Αρμενία απαντάται περίπου την ίδια εποχή, με πιθανή προέλευση ένα απόσπασμα που αποδίδεται στον Εκαταίο τον Μιλήσιο από τα 476 π.Χ. Παράλληλα και ο Ηρόδοτος στα 440 π.Χ. έγραφε «Ἀρμένιοι δὲ κατά περ Φρύγες ἐσεσάχατο, ἐόντες Φρυγῶν ἄποικοι» δηλαδή «οι Αρμένιοι ήταν εξοπλισμένοι σαν τους Φρύγες, αφού ήταν άποικοι των Φρυγών» (7.73). Μερικές δεκαετίες αργότερα ο Ξενοφώντας, στην περιγραφή της εκστρατείας του κατά των Περσών, περιγράφει με αρκετή λεπτομέρεια τη ζωή των Αρμενίων χωρικών και τη φιλοξενία τους. Αναφέρει ότι μιλούσαν μια γλώσσα που στα δικά του αυτιά έμοιαζε με τη γλώσσα των Περσών. Θεωρείται ότι το όνομα Αρμενία προέρχεται από το όνομα «Αράμ», το οποίο αναφέρεται στον πίνακα των Εθνών, ένα εκτενή κατάλογο των απογόνων του Νώε στο βιβλίο της Γένεσης της Παλαιάς Διαθήκης. Σύμφωνα με αυτό ο Αράμ είναι γιος του Σεμ και απόγονος του Χάικ.

Λευκορωσία – Belarus – Biełaruś (Μπιέλαρους)

Το όνομα της χώρας είναι συνδεδεμένο με τον όρο Μπελάγια Ρως, που σημαίνει Λευκοί Ρως. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το πώς προέκυψε. Μια εθνο-θρησκευτική θεωρία προτείνει ότι το όνομα χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα παλιά εδάφη της Ρουθηνίας στο μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, η οποία κατοικούνταν κυρίως από πρώιμους εκχριστιανισμένους Σλάβους, σε αντίθεση με την Μαύρη Ρουθηνία, που κατοικούνταν κυρίως από ειδωλολάτρες από τις Βαλτικές χώρες. Το όνομα εμφανίστηκε για πρώτη φορά ατον Μεσαίωνα σε γερμανικά και λατινικά κείμενα. Ο όρος Μπελορούσια χρησιμοποιήθηκε την εποχής της Ρωσικής Αυτοκρατορίας για να χαρακτηρίσει τη συγκεκριμένη περιοχή.

Βέλγιο – Belgium – België (Μπέλχιε, στα Ολλανδικά) / Belgique (Μπελτζίκ, στα γαλλικά) / Belgien (Μπέλγκιεν, στα γερμανικά)

Μετά την επανάσταση του 1830 και την ίδρυση της χώρας υιοθετήθηκε τον όνομα Βelgium που προέρχεται από το λατινικό Gallia Belgica. Ήταν το όνομα της περιοχής που αποτελούσε μέρος της Γαλατίας. Εκεί έμεναν οι Belgae, ένα μείγμα Κελτών και Γερμανών. Το όνομα της χώρας διαφοροποιείται ανάλογα τη γλώσσα αλλά η ρίζα παραμένει η ίδια.

Βοσνία Ερζεγοβίνη – Bosnia and Herzegovina -Bosna i Hercegovina (Μπόσνα ι Ερτζεγκόβινα)

Η πρώτη αναφορά στη Βοσνία γίνεται σε ένα κείμενο του Βυζαντινού Αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου του Η’. Ανέφερε την περιοχή ως Βοσώνα. Το όνομα προέρχεται από τον ποταμό Μπόσνα που περνά μέσα τα εδάφη της χώρας. Μια θεωρία αναφέρει ότι το Μπόσνα προέρχεται από την γλώσσα των Ιλλυρίων και τη λέξη Μπασανάς, η οποία σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει το «νερό που ρέει». Τελικά οι Σλάβοι που εποίκισαν την περιοχή υιοθέτησαν το όνομα Μπόσνα και αυτοαποκαλούταν Βόσνιοι.

Το Ερζεγοβίνη προέρχεται από τον τίτλο του τοπικού άρχοντα, Στιεπάν Βούκτσιτς Κοσάτσα. Από καλούνταν «Herceg of Hum and the Coast». Το herceg προέρχεται από το γερμανικό herzog το οποίο μεταφράζεται (και) ως δούκας. Μετά την κατάκτηση από του Οθωμανούς η περιοχή ονομαζόταν Sanjak of Herzegovina. Όταν δημιουργήθηκε η χώρα το 1992 πήρε και τα δύο ονόματα.

Βουλγαρία – Bulgaria – България (Μπουλγαρίγια)

Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη το όνομα της χώρας προέρχεται από τους Μπούλγκαρς, μια φυλή τουρκικής προέλευσης που ίδρυσε την πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία στην περιοχή. Μπούλγκα στην τουρκική διάλεκτο σήμαινε ανακατεμένος και αναφερόταν στο γεγονός ότι στην περιοχή έμεναν άτομα με τουρκική καταγωγή αλλά και φυλές από το Βορρά (πιθανότατα την περιοχή της Φινλανδίας) οι οποίοι όμως είχαν κοινή γλώσσα τα σλαβικά. Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία η οποία πλέον δεν υποστηρίζεται ιδιαίτερα το όνομα Βουλγαρία σημαίνει οι άντρες από τον Βόλγα.

Κύπρος – Cyprus – Κύπρος

Εδώ έχουμε ακόμα μια περίπτωση χώρας για την οποία δεν είναι βέβαιο από που προέρχεται το όνομα της. Μια εκδοχή υποστηρίζει ότι προέρχεται από τον βασιλιά Κύπρο του οποίου την κόρη Έννη νυμφεύτηκε ο Αχαιός Τεύκρος, γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα, όταν και ήρθε εξόριστος μετά τον Τρωικό πόλεμο και ίδρυσε την πόλη Σαλαμίνα στην Κύπρο. Μία άλλη άποψη υποστηρίζει ότι το όνομα προέρχεται από την ελληνική λέξη για το Μεσογειακό κυπαρίσσι (Cupressus sempervirens, Κυπάρισσος η αειθαλής) ή ακόμα και από το ελληνικό όνομα για το φυτό χέννα (Lawsonia alba), κύπρος. Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία η ρίζα του ονόματος είναι από την ετεοκυπριακή και τη λέξη για το χαλκό. Ο Ζορζ Ντοσέν, για παράδειγμα, εισηγείται ότι οι ρίζες της λέξης βρίσκονται στη λέξη των Σουμερίων για τον χαλκό (zubar) ή τον μπρούντζο (kubar), από τα μεγάλα αποθέματα χαλκού που υπήρχαν στο νησί. Οι μεγάλες εξαγωγές χαλκού από την Κύπρο έδωσαν το λατινικό όνομα στον χαλκό μέσα από τη φράση aes Cyprium, «μέταλλο της Κύπρου», που αργότερα συντομεύτηκε στο Cuprum. Ο κάτοικος της Κύπρου αναφέρεται συνήθως ως Κύπριος. Στην κυπριακή διάλεκτο αναφέρεται ως Κυπραίος.

Τσεχία – Czech Republic – Česko (Τσέσκο)

H χώρα έχει ονομαστεί έτσι από τους Τσέσι, μια σλαβική φυλή που ζούσε στη Βοημία και υπέταξε όλες τις υπόλοιπες φυλές τον 9ο αιώνα. Είναι άγνωστο από που προέρχεται το όνομα της φυλής αλλά ο θρύλος αναφέρει ότι ονομάστηκαν έτσι από τον αρχηγό τους, τον Τσεχ (Cech) που οδήγησε τη φυλή στην περιοχή. Mια έρευνα υποστηρίζει ότι το Čech είναι παράγωγο της ρίζας čel- (μέλος του λαού, συγγενής).

Το όνομα άλλαξε με την εξέλιξη της τσεχικής γλώσσας. Τις τελευταίες δεκαετίες το όνομα Česko δεν χρησιμοποιείται ιδιαίτερα καθώς θεωρείται αμφιλεγόμενο. Το 1997 επιστήμονες συνέστησαν μια ομάδα για την προώθησε του ονόματος Czechia. Το θέμα έφτασε το 2004 στη γερουσία της χώρας.

Δανία – Denmark – Danmark (Ντάνμαρκ)

Κι εδώ γίνεται έντονη συζήτηση για την προέλευση της λέξης. Η επικρατούσα άποψη είναι ότι το αρχικό «νταν» σημαίνει χώρα και το «μαρκ» δάσος ή σύνορα. Η χώρα ονομάστηκε έτσι γιατί βρισκόταν στα όρια των μεγάλων δασών του Βορρά. Κάποιοι άλλοι μιλούν για έναν βασιλιά με το όνομα Νταν.

Ένα πέτρινο μνημείο που έφτιαξε ο Γκορμ ο Γηραιός θεωρείται το πιστοποιητικό βάφτισης της χώρας καθώς εκεί αναφέρεται για πρώτη φορά το όνομα Danmark.

Εσθονία – Estonia – Eesti (Έεστι)

Το όνομα της χώρας συνδέεται με τη φυλή Αέστι που συναντάται για πρώτη φορά στα κείμενα του Ρωμαίου ιστορικού Τάκιτου περίπου το 98 μ.Χ. Στη σκανδιναβική λογοτεχνία η περιοχή αναφέρεται ως Eistland. Κάποιοι ιστορικοί θεωρούν ότι το όνομα προέρχεται από τα αρχαία νορβηγικά και τη λέξη aust που σήμαινε Ανατολή. Το γεγονός όμως ότι οι Εσθονοί ονομάζουν την χώρα τους  Εέστι και κάποια άλλα στοιχεία καταδεικνύουν ότι η προέλευση του ονόματος είναι η φυλή των Αέστι που ζούσε εκεί.

Νησιά Φαρόε Faroe Islands – Føroyar (Φόρογιαρ)

To όνομα της χώρας πιθανότατα προέρχεται από των πληθυντικό της λέξης νησί  (oy-oyar) στην αρχαία γλώσσα της περιοχής και το før πιθανότατα προέρχεται από την αρχαία νορβηγική λέξη fær που σημαίνει πρόβατα. Μια άλλη θεωρία αναφέρει ότι Ιρλανδοί μοναχοί που πήγαν στα νησιά περίπου το 626 μ.Χ. τα ονόμασαν fearrann που απλά σημαίνει γη. Στη συνέχεια οι Νορβηγοί κάτοικοι προσέθεσαν και το oyar και καταλήξαμε στο σημερινό όνομα. Η πρώτη θεωρία περί Νησιών των Προβάτων είναι η επικρατέστερη.

Φινλανδία – Finland – Suomi (Σουόμι)

Ακόμα ένα μυστήριο. Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί η χώρα ονομάζεται Σουόμι. Σίγουρα όμως δεν ονομαζόταν ποτέ Φινλανδία καθώς στο αρχαίο αλφάβητο της χώρας δεν υπήρχε καν το γράμμα «F».

Το όνομα Φινλαδία πιθανότατα προέρχεται από τα σουηδικά όπου με τις λέξεις  finlonti και finlandi περιέγραφαν στη συγκεκριμένη περιοχή.

Για το Σουόμι τώρα η επικρατούσα θεωρία είναι ότι προέρχεται από τη λέξει suomma που σημαίνει η περιοχή με τις λίμνες. Μια άλλη θεωρία αναφέρει ότι η προέλευση του ονόματος της χώρας είναι η λέξη suomu που σημαίνει λέπια. Η χώρα ονομάστηκε έτσι γιατί οι ιθαγενείς έφτιαχναν ρούχα από το δέρμα των ψαριών. Τέλος, υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν ότι το όνομα προήλθε από την φυλή Σάμι που έμεινε στην περιοχή. Το βέβαιο είναι ότι κανείς στη Φινλανδία δεν δηλώνει Φινλανδός.

Γαλλία – France – France (Φρανς)

To όνομα προέρχεται από το λατινικό Francia. Η συγκεκριμένη λέξη συνδέεται με την αρχαία αγγλική λέξη frank που σημαίνει ελεύθερος. Στα λατινικά μετατράπηκε σε francus και έτσι ονομάστηκε μια φυλή που ζούσε στη Γαλλία. Υιοθετήθηκε γιατί μετά την κατάκτηση της Γαλατίας μόνο οι Francus δεν πλήρωναν φόρους και γενικότερα δεν υποτάσσονταν. Η προέλευση τώρα του frank είναι αβέβαιη. Κάποιοι συνδέουν τη λέξη με τα αρχαία γερμανικά και το frankōn που μεταφράζεται ως ακόντιο ή δόρυ.

Γερμανία – Germany – Deutschland (Ντόιτσλαντ)

Το «Γερμανία» προέρχεται από την λατινική λέξη «Germania», που πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα για τους ανθρώπους ανατολικά του Ρήνου. Ο γερμανικός όρος Deutschland, αρχικά ως diutisciu land («η Γερμανική γη») αντλείται από την λέξη deutsch, και προέρχεται από την λέξη diutisc, που σημαίνει «δημοφιλής» στα Παλιά Άνω Γερμανικά. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να αποσαφηνιστεί η γλώσσα των απλών ανθρώπων από τα λατινικά. Αυτό με την σειρά του προέρχεται από την πρωτογερμανική λέξη þiudiskaz, που σημαίνει «δημοφιλής» που προέρχεται από την λέξη þeudō, που κατάγεται από την Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή λέξη tewtéh₂, που σημαίνει «άνθρωποι». Έτσι, η Deutschland είναι λοιπόν η γη των ανθρώπων ή των δημοφιλών…

Γεωργία – Georgia – Sakartvelo (Σακαρτβέλο)

Η γνωστή σε όλους μας Γεωργία στην πραγματικότητα ονομάζεται Sakartvelo (Σακαρτβέλο)! Το όνομα αυτό σημαίνει «η γη των Καρτβελιανών». Η περιοχή Κάρτλι βρίσκεται στο κέντρο της σημερινής Γεωργίας και αποτελεί μια από τις πιο ιστορικές περιοχές της καθώς αναφέρεται από τον 9ο αιώνα μΧ. Σύμφωνα με τον λαϊκό μύθο, το όνομα αυτό προέρχεται με τη σειρά του από τον μυθικό πρόγονο των Γεωργιανών, τον Κάρτλο, δισέγγονο του γιου του Νώε, Ιάφεθ. Η επίσημη θεωρία των επιστημόνων ωστόσο ορίζει ότι το όνομα προέρχεται από μια πρωτο-γεωργιανή φυλή που ζούσε στην περιοχή στα αρχαία χρόνια, τους Κάρτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην αρχαία Ελλάδα, η περιοχή ονομάζεται «Κολχίδα» τόσο από τον Όμηρο και τον Ηρόδοτο όσο και από τον Στράβωνα και τον Πλούταρχο, αλλά και από Λατίνους συγγραφείς.

Ο όρος «Γεωργία» εμφανίζεται για πρώτη φορά σε έναν ιταλικό χάρτη του 1320 και πιθανότατα προέρχεται από την περσική ονομασία των λαών που ζούσαν στην περιοχή  «gurğān».  Η λέξη αυτή έχει την ρίζα της στη λέξη «gurğ», η οποία σημαίνει λύκος με την Γεωργία ουσιαστικά να σημαίνει «η χώρα των λύκων». Οι θεωρίες που ήθελαν η ονομασία να προέρχεται είτε από τον Άγιο Γεώργιο, ο οποίος είναι ιδιαίτερα αγαπητός στη χώρα, είτε από το ελληνικό «γεωργός» έχουν καταρριφθεί από τους μελετητές καθώς δεν έχουν βρεθεί στοιχεία που να τις υποστηρίζουν.

Ουγγαρία – Hungary – Magyarország (Μάγκιαροαρσαγκ)

Ένα τελείως διαφορετικό όνομα χρησιμοποιούν οι Ούγγροι για να ονομάσουν την χώρα τους. Το εθνικό όνομα της χώρα είναι το Magyarország (Μάγκιαροαρσαγκ) και η ρίζα του όπως είναι φανερό προέρχεται από την ονομασία «Μαγιάρος», το έθνος των Ούγγρων, ενώ το δεύτερο συνθετικό του είναι η λέξη «ország», η οποία σημαίνει «χώρα». Η λέξη magyar προέρχεται από το όνομα μιας από τις επτά μεγάλες ημινομαδικές ουγγρικές φυλές, τη magyeri. Το πρώτο συνθετικό «magy» πιθανόν προέρχεται από το πρωτοουγγρικό mäńć- «άνδρας, πρόσωπο». Το δεύτερο συνθετικό «eri», σημαίνει «άντρας» αλλά και «καταγωγή» και επιβιώνει στο ουγγρικό férj «σύζυγος».

Από την άλλη, το όνομα «Ουγγαρία» πιθανότατα συνδέεται με τους Ούνους, τη φυλή που κατοικούσε στην περιοχή πριν από τους Αβάρους. Την ίδια στιγμή η λέξη Ουγγαρία προέρχεται από το μεσαιωνικό ελληνικό «Οὔγγροι», η οποία με τη σειρά της είναι δανεισμένη από την παλαιά βουλγαρική λέξη «ągrinŭ» δανεισμένη κι αυτή από την ονογουροτουρκική «Onogur». Το Onogur ήταν το συλλογικό όνομα για τις δέκα φυλές που αργότερα προσχώρησαν στη φυλετική ομοσπονδία των Πρωτοβουλγάρων, που κυβέρνησε τα ανατολικά τμήματα της Ουγγαρίας μετά τους Aβάρους.

Ηνωμένο Βασίλειο – United Kingdom / Βρετανία – Britain (Μπρίτεν) / Αγγλία – England (Ίνγκλαντ)

Οι ονομασίες για το μεγάλο νησί της Ευρώπης είναι πολλές. Η προέλευση του «Ηνωμένου Βασίλειου» είναι εύκολο να γίνει αντιληπτή καθώς αποτελεί απλώς μια αναφορά στην αυτοκρατορία της Αγγλίας, η οποία αποτελεί έναν συνασπισμό βασιλείων. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά το 1707, όταν τα βασίλεια της Αγγλίας και της Σκωτίας ενώνονται και ονομάζονται «Ηνωμένο εις ένα Βασίλειον υπό το όνομα Μεγάλη Βρετανία». Αργότερα, στην ένωση προσχωρεί και η Ιρλανδία (που αργότερα, πλην της Βόρειας Ιρλανδίας, ανεξαρτητοποιήθηκε εκ νέου). Πιο μεγάλο ενδιαφέρον έχουν ωστόσο οι δύο άλλοι όροι που χρησιμοποιούμε για το Βασίλειο.

Αρχικά, ο όρος Μεγάλη Βρετανία ουσιαστικά δηλώνει όλες τις περιοχές που βρίσκονται στο νησί, δηλαδή την Αγγλία, την Σκωτία και την Ουαλία. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η πρώτη αναφορά στο νησί γίνεται από τον αρχαίο Έλληνα εξερευνητή Πυθέα τον Μασσαλιώτη γύρω στα 325 πΧ, αλλά και αργότερα από τον Διόδωρο τον Σικελό και τον Στράβωνα. Όλοι τους κάνουν λόγο για την «Πρεττανική» ή τις «Βρετανικές νήσους». Συγκεκριμένα, ο Πυθέας στο έργο του «Περί Ωκεανού» αναφέρει τα βρετανικά νησιά ως «Πρεταννικαί Νήσοι» και τους κατοίκους ως «Πρεταννούς», μια γαλατική φυλετική ομάδα, με την οποία οι αυτόχθονες είχαν συγγενικούς δεσμούς, σύμφωνα με τον συγγραφέα. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και ο Στράβωνας αναφέρονται στον Πυθέα στα έργα τους. Ο όρος με το «π» στη θέση του «β» οφείλεται στην αρχαία κελτική λέξη «Pretani», η οποία σημαίνει «οι ζωγραφισμένοι» ή «ο λαός με τα τατουάζ» μια αναφορά που υποδηλώνει ότι οι κάτοικοι του νησιού, οι Κέλτες, συνήθιζαν να βάφουν τα σώματά τους.

Τελείως διαφορετική είναι η ιστορία της ονομασίας «Αγγλία» (England), το οποίο δηλώνει τη μια από τις τρεις χώρες της Μεγάλης Βρετανίας. Το όνομα προέρχεται από το αρχαίο «Englaland», το οποίο σημαίνει η χώρα των Άγγλων. Αυτό προέρχεται από το λατινικό «Angli», οι οποίοι ήταν βορειογερμανικά φύλα, τα οποία κατοίκησαν τα Βρετανικά Νησιά τον 5ο αιώνα μ.Χ. Ο Ρωμαίος συγγραφέας Τάκιτος είχε μιλήσει για τους άγριους επιδρομείς Angli, οι οποίοι προήλθαν από την περιοχή «Angul» του Σλέσβιχ της Γερμανίας. Το αρχαίο γερμανικό «ανγκούλ», το οποίο σημαίνει «άγκιστρο, γάντζος», είναι μια αναφορά για την μορφολογία της περιοχής.

Σκοτία – Scotland – Alba (Άλμπα)

Η Σκοτία και η Άλμπα αν και μοιάζουν τόσο διαφορετικές είναι η ίδια χώρα! Ο όρος «Σκοτία» που έχει επικρατήσει  διεθνώς ως «Scotland» προέρχεται από την λατινική ονομασία «Scoti» για την φυλή των Γαέλων (δεν πρέπει να συγχέονται με τους Γαλάτες). Οι Ρωμαίοι ονόμαζαν έτσι τον λαό που ξεκίνησε από την Ιβερνία (σημερινή Ιρλανδία) για να επιτεθεί στη ρωμαϊκή Βρετανία. Η προέλευση του όρου «Scoti» είναι άγνωστη. Ορισμένοι μελετητές έχουν προτείνει ότι προέρχεται από τη λέξη «Scuit», η οποία σημαίνει «αποκομμένος». Η πρόταση ότι η λέξη προέρχεται από το αρχαιοελληνικό «σκότος» δεν έχει μπορέσει να αποδειχθεί.

Οι ίδιοι οι Σκοτσέζοι αναφέρονται στη χώρα τους ως «Alba». Ο όρος εντοπίζεται για πρώτη φορά σε κείμενα του Κλαύδιου Πτολεμαίου, ο οποίος ζει τον 2^ο αιώνα μΧ και αναφέρεται στα ελληνικά στην «Ἀλβίων» ή «Ἀλουΐων» μια ονομασία που χρησιμοποιήθηκε αργότερα και στην φράση «Γηραιά Αλβιώνα» για την Βρετανία. Η λέξη μεταφέρθηκε στα λατινικά ως «Albania» και τελικά ως «Albany» στα μεσαιωνικά αγγλικά. Ο όρος πιθανολογείται ότι προέρχεται από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα για το «λευκός». Άλλοι το συνδέουν με ένα από τα πιο αρχαία ονόματα της Ιρλανδίας «Fodla», το οποίο πιθανότατα σημαίνει «η γη που δύει ο ήλιος», το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιείται σε αντίθεση με το «Alba», το οποίο έτσι θα δήλωνε τη «γη που ανατέλλει ο ήλιος». Αυτό συνάδει με ένα από τα πιο αρχαία σύμβολα της Σκοτίας που δείχνει έναν ήλιο να ανατέλλει. Η σύνδεση του όρου με το όνομα της «Αλβανίας» δεν έχει μπορέσει να αποδειχθεί.

Ουαλία – Wales – Cymru (Κεμρί)

Η τρίτη χώρα της Μεγάλης Βρετανίας είναι η Ουαλία ή στα αγγλικά «Wales» ή «Welsh». Η λέξη προέρχεται από την ίδια ρίζα των αρχαίων αγγλικών Wealh στον ενικό  και Wēalas στον πληθυντικό. Η λέξη αυτή με τη σειρά της προέρχεται από την πρωτο-γερμανική λέξη Walhaz, η οποία έχει τις ρίζες της στο όνομα των Κελτών κάτοικων της Γαλατίας, τους οποίους οι Ρωμαίοι ονόμαζαν Volcae (Βόλκε).

Οι κάτοικοι της Ουαλίας ωστόσο χρησιμοποιούν το όνομα Cymru για την χωρα τους, το οποίο φαίνεται ότι προέρχεται από την βρετονική λέξη «combrogi», η οποία σημαίνει «σύντροφος της υπαίθρου» και πρέπει να χρησιμοποιούνταν ήδη από τον 7^ο αιώνα μΧ.

Ιρλανδία – Ireland – Éire (Έιρε)

Τόσο η αγγλική όσο και η ιρλανδική ονομασία της Ιρλανδίας προέρχονται από την Ériu, μια αρχαία θεότητα της Ιρλανδικής Μυθολογίας, η οποία καταγράφεται για πρώτη φορά τον 9^ο αιώνα. Η ετυμολογία της λέξης Ériu με τη σειρά της δεν έχει διευκρινιστεί, ωστόσο πιθανόν μπορεί να σχετίζεται με την πρωτο- ινδοευρωπαϊκή ρίζα *h2uer, η οποία αναφέρεται στο τρεχούμενο νερό.

Ισλανδία – Iceland – Ísland (Ίσλαντ)

Σύμφωνα με το Έπος των Ισλανδών ο πρώτος Σκανδιναβός που έφτασε στο νησί τον 9^ο αιώνα ήταν ο Νορβηγός Naddodd και το ονόμασε  «Snæland», το οποίο σημαίνει στα νορδικά «η γη του χιονιού», επειδή χιόνιζε. Στη συνέχεια πήγε εκεί ο Σουηδός Garðar Svavarsson και ονόμασε το νησί «Garðarshólmur», δηλαδή «νησί του Garðar». Το τελικό όνομά του το πήρε τελικά από τον Βίκινγκ Flóki Vilgerðarson, ο οποίος φτάνοντας εκεί σκαρφάλωσε σε έναν λόφο και είδε ένα φιορδ γεμάτο με παγόβουνα και έτσι το ονόμασε «Ísland», δηλαδή «γη του πάγου».

Ιταλία – Italy – Italia (Ιτάλια)

Αβέβαιο είναι μάλλον το πώς έλαβε το όνομά της η γειτονική μας χώρα με την τόσο μακραίωνη ιστορία. Το όνομα διατηρείται ίδιο σε όλες τις γλώσσες, ωστόσο οι ερευνητές δεν έχουν καταλήξει στο πώς δημιουργήθηκε. Δύο ωστόσο είναι οι επικρατούσες εκδοχές. Η μια αναφέρει ότι προέρχεται από την λέξη της εξαφανισμένης πλέον οσκικής γλώσσας, «Víteliú», η οποία σημαίνει «η γη των μοσχαριών». Η λέξη έχει κοινή ρίζα με το αρχαίο ελληνικό «ἔταλον», δηλαδή μικρό ζώο και το λατινικό «vitulus» – μοσχάρι.

Από την άλλη ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς αναφέρει αυτόν τον μύθο, αλλά συσχετίζει την ονομασία με τον Ιταλό, τον «επώνυμο ήρωα» της Ιταλίας, για την καταγωγή του οποίου σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία υπάρχουν πολλές εκδοχές. Άλλες αναφέρουν ότι ήταν εγγονός του Μίνωα, ενώ άλλες ότι ήταν γιος της Κίρκης και του Οδυσσέα ή της Πηνελόπης και του Τηλεγόνου. Στον Ιταλό αναφέρεται και ο Αριστοτέλης και ο Θουκυδίδης.

Λετονία – Latvia – Latvija (Λάτβιγια)

Το όνομα της χώρας προέρχεται από την αρχαία φυλή Λατγάλιοι (Latgalians), μια από τις τέσσερις ινδοευρωπαϊκές, βαλτικές φυλές μαζί με τους Κουρλανδούς, Σελόνιους και τους Σεμιγάλλιους, οι οποίοι σχημάτισαν τον εθνικό πυρήνα των σημερινών Λετονών όταν εγκαταστάθηκαν στην περιοχή περί το 3.000 πΧ. μαζί με τους φίννους Λιβόνιους. Το όνομα αυτό απλοποιήθηκε στις ρωμαϊκές γλώσσες ως «Λετονία».

Λιθουανία – Lithuania – Lietuva (Λιέτουβα)

Η προέλευση και η σημασία της λέξης «Lietuva» και Λιθουανία στην ελληνικοποιημένη της μορφή είναι κυρίως άγνωστη. Αυτό που είναι γνωστό ότι το –uva είναι κατάληξη, οπότε η αρχική λέξη θα έπρεπε να έχει τη μορφή Lietā, αν και δεν είναι σίγουρο τι μπορεί αυτό να σημαίνει με κάποιους να εικάζουν ότι θα μπορούσε να είναι ένα όνομα άντρα ή τόπου (κατά τον συνήθη τρόπο δημιουργίας ονομάτων πολλών χωρών). Άλλοι προτείνουν ότι η χώρα πήρε το όνομά της από τον μικρό ποταμό Lietava κοντά στην πόλη Κερναβέ. Ωστόσο, το πολύ μικρό μέγεθος του ποταμού και η τοπική του μόνο έκταση καθιστούν αμφίβολο το να έδωσε το όνομά του σε ολόκληρο  έθνος.

Μια άλλη επικρατούσα θεωρία αναφέρει ότι το όνομα συνδέεται με τη λέξη leičiai, με την οποία ονομάζεται μια εξέχουσα πολεμική ομάδα της λιθουανικής κοινωνίας και η οποια χρησιμοποιείται σε πηγές του 14-16^ου αιώνα ως εθνωνύμιο των Λιθουανών και εντοπίζεται ως σήμερα σε ποιητικά κυρίως κείμενα.

Ρωσία – Russia – Россия (Ρασία)

Το όνομα της Ρωσίας ή «Ρασία», όπως προφέρεται στα ρωσικά, προέρχεται από το λαό των Ρως, έναν μεσαιωνικό λαό, ο οποίος κατά τους ερευνητές είτε συγγένευε με τους σημερινούς Ρώσους (ως ανατολικοί Σλάβοι) είτε συγγένευε με τους Βίκινγκς. Μία άλλη λατινική εκδοχή της προέλευσης του ονόματος Ρως ήταν το όνομα Ρουθηνία, το οποίο είχε δοθεί από τους καθολικούς Ευρωπαίους στις νοτιοδυτικές περιοχές του κράτους αυτού. Η ονομασία «Ρωσία» συναντάται για πρώτη φορά στα έργα «Περί τῆς Βασιλείου Τάξεως» και «Πρὸς τὸν ἴδιον υἱὸν Ρωμανόν» του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου ως η ελληνική ονομασία του κράτους των Ρως.

Σερβία – Serbia Србија (Σρμπίγια)

Η προέλευση του ονόματος «Σερβία» δεν είναι ξεκάθαρη. Οι αρχαίοι ιστορικοί είχαν χρησιμοποιήσει μια σειρά από ονόματα για να αναφερθούν στους Σέρβους και τους Σόρβους της ανατολικής Γερμανίας που κατοικούσαν σε περιοχές που σίγουρα κατοικούσαν Σέρβοι: Cervetiis (Servetiis), gentis (S)urbiorum, Suurbi, Sorabi, Soraborum, Sorabos, Surpe, Sorabici, Sorabiet, Sarbin, Swrbjn, Servians, Sorbi, Sirbia, Sribia, Zirbia, Zribia, Suurbelant, Surbia, Serbulia / Sorbulia.

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες σχετικά με την προέλευση της λέξης. Η μια σχετίζεται με την πρωτο-σλαβική γλώσσα και το εθνωνύμιο Sŕbъ, το οποίο σημαίνει «οικογένεια» και «συμμαχία». Μια άλλη θεωρία τη συνδέει με την ιρανο-σαρματιανη γλώσσα και τις λέξεις *sar- (κεφάλι) and *bai- (χτυπώ). Μια ακόμα θεωρία προτείνει ότι προέρχεται από το λατινικό servare (προστατεύω, φυλάσσω, υπηρετώ).

Σλοβακία – Slovakia – Slovensko (Σλοβένσκο)

Η ονομασία της χώρας ουσιαστικά σημαίνει «Η γη των Σλάβων», της εθνότητας που κατοικεί έως και σήμερα στα περισσότερα μέρη αυτής της περιοχής της Ευρώπης. Η ονομασία με αυτόν τον τρόπο είναι ουσιαστικά ομόρριζη με αυτή της Σλοβενίας / Σλαβονίας. Οι Σλοβάκοι είναι μέλη της ομάδας των Σλάβων της Δύσης, όπως οι Πολωνοί και οι Τσέχοι. Με τη σειρά της η λέξη «Σλάβος» προέρχεται από την σλαβική λέξη «slovo», η οποία σημαίνει άντρας αλλά και λέξη, με πιθανή σημασία του Σλάβου ως «ένας άντρας που μπορείς να καταλάβεις τα λόγια του», που μιλάει την ίδια γλώσσα.

Σλοβενία – Slovenia – Slovenija (Σλοβενίγια)

Όπως και Σλοβακία, έτσι και η Σλοβενία έχει ως ρίζα την λέξη «slovo», και σημαινει η «γη των Σλοβένων». Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Σλοβένοι διαφέρουν από τους Σλοβάκους καθώς σε αντίθεση με αυτούς οι πρώτοι προέρχονται από την ομάδα των Σλάβων του νότου, όπως οι Βούλγαροι και οι Σέρβοι.

Ισπανία – Spain – España (Εσπάνια, στα καστεγιάνικα)

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι όταν μιλάμε για Ισπανία σε αυτήν συμπεριλαμβάνουμε πολλά διαφορετικά έθνη (Καταλανοί, Βάσκοι, Καστιγιάνοι, Ανδαλουσιανοί κλπ),από τα οποία η ονομασία του καθενός έχει τη δική του προέλευση. Ωστόσο, σχετικά με την επίσημη ονομασία της χώρας – Ισπανία- υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την προέλευσή της. Η επικρατούσα θεωρία αναφέρει ότι έχει τις ρίζες της τόσο στην καρχηδονιακή λέξη «shāpān» όσο και στην εβραϊκή «shāfān», οι οποίες ουσιαστικά σημαίνουν «η γη των κουνελιών» για την πληθώρα των κουνελιών που υπήρχαν στην περιοχή. Άλλοι, την συνδέουν με την φοινικική λέξη «span», η οποία σημαίνει «κρυμμένος» υποδηλώνοντας ότι η μακρινή ιβηρική χερσόνησος ήταν μακριά και «κρυμμένη».  Άλλες θεωρίες τη συνδέουν με την βασκική λέξη «Ezpanna», η οποία σημαίνει «άκρη» ή «σύνορο».

Σουηδία – Sweden – Sverige (Σβέριγκε)

Το σουηδικό όνομα της χώρας «Sverige» αποτελεί μια σύνθεση από τις λέξεις «Svea» και «rike», το οποίο σημαίνει η γη των Σουηδών. Με τη σειρά του το όνομα των Σουηδών φαίνεται ότι συνδέεται με την γερμανική αντωνυμία s(w)e, η οποία σημαίνει «ο εαυτός του» ή «μόνος του» και αναφέρεται ουσιαστικά στη γερμανική φυλή κάποιου. Η διεθνής ονομασία της χώρας «Sweden» πρωτοεμφανίστηκε σε γραπτά του 17^ου αιώνα και προέρχεται από την ολλανδική ονομασία της χώρας «Zweden», η οποία είχε υιοθετηθεί και στην Αγγλία ήδη από το 1600.

Ελβετία – Switzerland – Confoederatio Helvetica (Χελβέτικα)

Η ονομασία «Ελβετία» είναι αρκετά διαφορετική από την επίσημη ονομασία της χώρας «Switzerland» και έχουν τελείως διαφορετική προέλευση.

Η ονομασία Switzerland αναφέρεται στον όρο «Switzer», και υποδηλώνει τον κάτοικο της πόλης Σβιτς (Schwyz), της πρωτεύουσας του ομώνυμου καντονιού της χώρας. Η προέλευση της λέξης είναι άγνωστη, ωστόσο ίσως σχετίζεται είτε από την γερμανική ρίζα *swint- ή την κελτική*sveit-, οι οποίες σημαίνουν «ξέφωτο». Άλλες θεωρίες αναφέρουν την ύπαρξη ενός θρυλικού ιδρυτή της χώρας ονόματι Suit (Swit, Schwyt, Switer) ο οποίος βοήθησε τον λαό να μεταναστεύσει κατά τη διάρκεια ενός λιμού.

Από την άλλη, ο όρος Ελβετία που χρησιμοποιούμε εμείς αναφέρεται στον λατινικό όρο «Republica Helvetiorum», ο οποίος προέρχεται από το όνομα «Helvetii», την γαλατική φυλή που ζούσε στην Ελβετία την ρωμαϊκή εποχή. Ουσιαστικά η Ελβετία είναι μια προσωποποιημένη γυναικεία μορφή της χώρας. Η επίσημη ονομασία της χώρας μέχρι και σήμερα είναι «Confoederatio Helvetica»

Τουρκία – Turkey – Türkiye (Τουρκίγιε)

Το όνομα της Τουρκίας μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη: το εθνώνυμο Τουρκ και την κατάληξη -ία, που σημαίνει «κάτοχος», «χώρα του». Ουσιαστικά η ονομασία σημαίνει «η χώρα των Τουρκ». Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του όρου Τουρκ ως ενδωνύμου περιλαμβάνεται στις παλαιοτουρκικές επιγραφές των Γκέκτουρκ (Γαλάζιοι Τούρκοι) της Κεντρικής Ασίας (περ. 8ος αιώνας μΧ). Το όνομα Τουρκία χρησιμοποιήθηκε αρχικά από το Βυζαντινό αυτοκράτορα και λόγιο Κωνσταντίνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο στο βιβλίο του «Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν», αν και εκεί το Τούρκοι αναφερόταν επίσης στους Μαγιάρους (Ούγγρους). Παρομοίως η μεσαιωνική Αυτοκρατορία των Χαζάρων, -τουρκόφωνο κράτος στις βόρειες ακτές του Εύξεινου Πόντου και της Κασπίας θάλασσας, αναφερόταν ως Τουρκία (Χώρα των Τούρκων)- σε Βυζαντινές πηγές. Όμως οι Βυζαντινοί άρχισαν αργότερα να χρησιμοποιούν το όνομα αυτό για να ορίσουν τα ελεγχόμενα από τους Σελτζούκους τμήματα της Μικράς Ασίας στους αιώνες που ακολούθησαν τη Μάχη του Ματζικέρτ το 1071.

Το αγγλικό όνομα Turkey πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη του 14ου αιώνα και προέρχεται από το Μεσαιωνικό Λατινικό Turchia. Το αραβικό συγγενές Τουρκίια (تركيا), με τη μορφή Ντάουλα΄αλ Τουρκίια (Κράτος των Τούρκων) χρησιμοποιείτο ιστορικά ως επίσημη ονομασία του μεσαιωνικού Σουλτανάτου των Μαμελούκων (1250 – 1517), που απλωνόταν στην Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, τη Συρία, τη Χετζάζ και την Κυρηναϊκή. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία αναφερόταν συχνά μεταξύ των συγχρόνων της ως Τουρκία ή Τουρκική Αυτοκρατορία.

Ουκρανία – Ukraine – Україна (Ουκραΐνα)

Αν και δεν υπάρχουν σίγουρες θεωρίες για την προέλευση του ονόματος «Ουκρανία» μια από τις δημοφιλείς αναφέρει ότι συνδέεται με το πρωτοσλαβικό ουσιαστικό «krajь», το οποίο σημαίνει «σύνορο» ή «πατρίδα». Μάλιστα, ο όρος αναφέρεται για πρώτη φορά στον Κώδικο της Υπατίας το 1187 ως αναφορά στους Ρως του Κιέβου. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία η περιοχή ήταν τα σύνορα της χώρας των Ρως του Κιέβου (των σημερινών Ρώσων).

Μονακό – Monaco – Monaco

Το όνομα του μικρού και πλούσιου αυτού κρατιδίου φαίνεται ότι σχετίζεται με την αρχαία ελληνική αποικία των Φωκαιών στην περιοχή τον 6^ο αιώνα πΧ. Οι πρώτοι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής, οι Λιγούριοι (Ligures), περιγράφονται ως άνθρωποι των βουνών, εξοικειωμένοι με την σκληρή εργασία αλλά και με υποδειγματική οικονομία και ονομάζονταν από τους αρχαίους ως «Μόνοικοι», δηλαδή αυτοί που μένουν μόνοι. Στην αρχαιότητα, ο λιμένας του Μονακό συνδέθηκε με τη λατρεία του ήρωα Ηρακλή, και το όνομά του συνδέθηκε συχνά με την έκφραση «Ηρακλής Μόνοικος». Υπήρχε στην αρχαιότητα ναός αφιερωμένος στον Ηρακλή, πράγμα το οποίο δεν συνήθιζαν για ημίθεο. Γι’ αυτό λέγεται Μονόοικος. Αυτή η έκδοχη επιβεβαιώνεται, δεδομένου ότι το σύγχρονο όνομα για τον κύριο λιμένα του Μονακό είναι ο λιμένας του Ηρακλή.

Σαν Μαρίνο – San Marino – San Marino

Το μικροσκοπικό Σαν Μαρίνο των 61τχλμ οφείλει το όνομά του στον Άγιο Μαρίνο, έναν λιθοδόμο από το νησί Ραμπ της σημερινής Κροατίας. Ο Μαρίνος το 301 μ.Χ. προσπαθώντας να ξεφύγει από τον διωγμό του Διοκλητιανού, κατέφυγε στον τόπο που βρίσκεται σήμερα το κρατίδιο και έχτισε μια εκκλησία δημιουργώντας μια ανεξάρτητη μοναστική κοινότητα. Ο Άγιος Μαρίνος συχνά αναφέρεται ως το παλαιότερο δημοκρατικό κράτος στον κόσμο.

Λιχτενστάιν – Liechtenstein – Liechtenstein

Το τέταρτο μικρότερο κρατίδιο της Ευρώπης οφείλει το όνομά του στον Οίκο των Λιχτενστάιν, ο οποίος κατάγεται από το ομώνυμο κάστρο στην περιοχή της Κάτω Αυστρίας. Το όνομα Λιχτενστάιν σημαίνει «λαμπερός βράχος». Η οικογένεια κατείχε το κάστρο και τη γύρω περιοχή από τουλάχιστον το 1140 μέχρι και τον 13ο αιώνα, καθώς και από το 1807 και μετέπειτα.

Λουξεμβούργο – Luxembourg – Lëtzebuerg (Λέτσεμπεργκ)

Πολύ απλή η ιστορία του ονόματος της μικρής αυτής χώρας. Προέρχεται από τα γερμανικά και συγκεκριμένα τις λέξεις lutilla, που σημαίνει μικρό και την λέξη burg που σημαίνει κάστρο. Οπότε το όνομά της σημαίνει «Μικρό Κάστρο».

Βόρεια Μακεδονία North Macedonia – Северна Македонија (Τσεβέρνα Μακεντονίγια)

Ένα όνομα που προέκυψε μετά τη συμφωνία των Πρεσπών. H περιοχή που βρίσκεται η χώρα ήταν το βασίλειο των Παιόνων. Ένα μεγάλο κομμάτι του κατακτήθηκε αρχικά από τον Φίλιππο Β’ και στη συνέχεα ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε ό,τι είχε απομείνει. Έγινε έτσι κομμάτι του μακεδονικού βασιλείου. Παρότι στη χώρα κατοικούν Σλάβοι, Αλβανοί και Βούλγαροι στα τέλη του 19ου αιώνα εμφανίστηκε το λεγόμενο κίνημα αυτονόμησης της Μακεδονίας. Οι κάτοικοι της χώρας, αν και στη συντριπτική του πλειονότητα παραδέχονται ότι δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα επιμένουν ότι έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν το όνομα της Μακεδονίας, το οποίο προφέρουν Μακεντονίγια, καθώς η περιοχή αποτέλουσε μέρος του βασιλείου του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Μάλτα – Malta – Malta (Μάλτα)

Ούτε σε αυτή την περίπτωση είμαστε σίγουροι για την προέλευση του ονόματος. Η επικρατούσα θεωρία λέει ότι το όνομα προέρχεται από την ελληνική λέξη μέλι.  Οι αρχαίοι Έλληνας αποκαλούσαν το νησί Μελίτη καθώς υπήρχαν εκεί πάρα πολλά άγρια μελίσσια. Οι Ρωμαίοι το αποκαλούσαν Μελίτα από το οποίο προήλθε και η Μάλτα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι το όνομα προήλθε από τη Φοινικική λέξη Maleth που μεταφράζεται ως λιμάνι-καταφύγιο.

Μολδαβία – Moldova – Moldova (Μολντόβα)

H χώρα έχει πάρει το όνομα της από τον ποταμό Μολντόβα. Δεν είναι ξεκάθαρο γιατί ονομάστηκε έτσι ο ποταμός. Σύμφωνα με έναν μύθο το ονόμασε έτσι ο πρίγκιπας Ντράγκος. Κυνηγούσε ένα βουβάλι και εξαντλημένος ο σκύλος του Μόλντα πνίγηκε στο ποτάμι. Για τον τιμήσει τον σκύλο έδωσε το όνομα του στο ποτάμι.

Μαυροβούνιο – Montenegro – Црна Гора (Τσρνα Γκόρα)

To όνομα προέρχεται από το βουνό Λόβτσεν που αποκαλείται και Μαύρο Βουνό λόγω της πυκνότατης βλάστησης και τον τεράστιων δέντρων που το καλύπτουν. Την πρώτη αναφορά ως Τόρνα Γκόρα την βρίσκουμε το 1276. Μετά την διάλυση διάλυση της Γιουγκοσλαβίας η μικρή χώρα ονομάστηκε Δημοκρατία του Μαυροβουνίου και από το 2007 που είναι ανεξάρτητο ονομάζεται σκέτο Μαυροβούνιο.

Ολλανδία – Netherlands – Holland / Nederland (Νέντερλαντ, στα ολλανδικά)

Το όνομα Ολλανδία το συναντάμε σε πηγές το 1064. Σε λατινικά κείμενα της εποχής οι κάτοικοι αναφέροντα ως Χολάντι. Η λέξη Holland προέρχεται από την αρχαία ολλανδική λέξη holtant που σημαίνει γη με ξύλα. Είναι περισσότερο λαϊκός μύθος ότι το όνομα προέρχεται από τη λέξη hol που σημαίνει κοίλος.

Μέχρι τα τέλη του 1800 η χώρα ονομαζόταν επίσημα Ολλανδία και οι κάτοικοι της Ολλανδοί. Στις μέρες μας Ολλανδοί αποκαλούνται κυρίως αυτοί που μένουν σε Βόρειες και Νότιες περιοχές. Γενικότερα έχει επικρατήσει το όνομα Νέντερλαντ που σημαίνει η κάτω χώρα. Το όνομα θεωρείται πολύ παλιό και δεν προέρχεται από την περίοδο της αυστριακής κυριαρχίας στην περιοχή (1713-1795).

Νορβηγία – Norway – Norge (Νόργκε)

H χώρα ονομάζεται Νόργκε στη διάλεκτο Bokmål της χώρας και Νόρεγκ στην Nynorsk. Το «Νορβηγία» προέρχεται από την αρχαία αγγλική λέξη Norþweg που σημαίνει ο βόρειος δρόμος ή ο δρόμος που οδηγεί στον Βορρά. Οι Αγγλοσάξονες το 880 αναφέρονταν στην περιοχή ως Norðmanna.

Υπάρχει διαφωνία αν το Νόργκε σημαίνει το ίδιο με τα αγγλικά (βόρειος δρόμος). Οι Νορβηγοί θεωρούν ότι το όνομα προήλθε από τη λέξη norðr που σημαίνει Βορράς και αρχικά η περιοχή ονομαζόταν Norðr vegr (ο δρόμος προς τα βόρεια) σε αντίθεση με το suðrvegar (ο δρόμος προς τον νότο).

Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, το πρώτο συνθετικό «nór» σημαίνει «κοντινό» και αναφέρεται στην ναυτική διαδρομή στο εσωτερικό αρχιπέλαγος.

Πολωνία – Poland – Polska (Πόλσκα)

Η προέλευση του ονόματος «Πολωνία» προέρχεται από τη Δυτική Σλαβική φυλή των Πολανών (Polanie) που κατοίκησαν τη λεκάνη του ποταμού Βάρτα, στην ιστορική περιοχή της Μεγάλης Πολωνίας, από τον 6ο αιώνα. Η προέλευση του ονόματος Polanie προέρχεται από την πρώιμη σλαβική λέξη «pole» (χωράφι). Σε μερικές γλώσσες, όπως στα ουγγρικά, τα λιθουανικά, τα περσικά και τα τουρκικά, το εξωνύμιο για την Πολωνία είναι Λεχίτες (Lechici), που προέρχεται από το όνομα ενός ημιθρυλικού άρχοντα των Πολανών, του Λεχ Α΄.

Στα πολωνικά η ονομασία της χώρας «Polska» ουσιαστικά είναι ένα επίθετο, το οποίο θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «πολωνική», ενώ έτσι ονομάζεται και η γυναίκα Πολωνίδα. Θεωρείται ότι η ονομασία προέρχεται από τη φράση «polska ziemia», δηλαδή πολωνική γη με την παράλειψη τελικά του ουσιαστικού.

Πορτογαλία – Portugal – Portugal (Πορτουγκάλ)

Η χώρα πήρε την ονομασία της από την αρχαία ρωμαϊκή πόλη Portus Cale ή Portucale ή Portucalia, η οποία εντοπίζεται σήμερα στην νότια πλευρά της πόλης Πόρτο στην άλλη πλευρά του ποταμού Ντούρο. Το πρώτο μέρος του ονόματος προέρχεται ξεκάθαρα από την λατινική λέξη portus, δηλαδή λιμάνι. Ωστόσο, η προέλευση της δεύτερης λέξης είναι λιγότερο ξεκάθαρη.

Η επικρατούσα θεωρία αναφέρει ότι το όνομα προέρχεται από το εθνώνυμο των ανθρώπων του πολιτισμού «Κάστρο» στην ιβηρική χερσόνησο, οι οποίοι είναι επίσης γνωστοί ως Καλέκι ή Γκαλέκι (Callaeci, Gallaeci). Αυτοί κατοικούσαν στα βορειοδυτικά της χερσονήσου και σώζονται ως σήμερα στο όνομα της βόρειας περιοχής της Ισπανίας, Γαλικία, η οποία βρίσκεται στα βόρεια σύνορα της Πορτογαλίας.

Ρουμανία – Romania – România (Ρομάνια)

Το όνομα «Romania» προέρχεται από το Λατινικό «romanus», το οποίο σημαίνει «πολίτης της Ρώμης». Η πρώτη γνωστή χρήση της ονομασίας βεβαιώνεται το 16ο αιώνα από Ιταλούς ανθρωπιστές που ταξίδευαν στην Τρανσυλβανία, τη Μολδαβία και τη Βλαχία. Δύο μορφές γραφής χρησιμοποιούντο αδιακρίτως, român και rumân, μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα, οπότε κοινωνιογλωσσικές εξελίξεις οδήγησαν σε σημαντική διαφοροποίησή τους: το rumân κατέληξε να σημαίνει «δουλοπάροικος», ενώ το român διατήρησε την αρχική εθνογλωσσική σημασία του. Μετά την κατάργηση της δουλείας το 1746 η λέξη rumân έπαψε σταδιακά να χρησιμοποιείται και παγιώθηκε η μορφή român.

Και η Ελλάδα;

Όσον αφορά τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους έχει ονομαστεί η χώρα μας και οι κάτοικοί της κατά καιρούς (Έλληνες, Ρωμιοί, Γραικοί) και ο λόγος που διεθνώς αποκαλούμαστε ως «Greece», ο Ομότιμος καθηγητής Γλωσσολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονικός συντονιστής του «Χρηστικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας» της Ακαδημίας Αθηνών, κ. Χριστόφορος Χαραλαμπάκης έχει απαντήσει κατατοπιστικότατα:

«Η λέξη Greece, όπως λεγόμαστε στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Στον Αριστοτέλη εμφανίζεται ένας μικρός λαός, οι γράες (με περισπωμένη) οι οποίοι ζούσαν γύρω από το μαντείο της Δωδώνης και είναι ίσως οι πρώτοι Έλληνες. Επίσης στη σημερινή Μαγνησία, κοντά στο Βόλο, υπήρχαν οι Ελλάνες (με περισπωμένη), που έγιναν μετά Ελλήνες, όπου το α το δωρικό γίνεται η, ανέβηκε ο τόνος και έγινε Έλληνες.

Στον Όμηρο εμφανίζεται η λέξη Πανέλληνες, που σημαίνει ότι είχαμε από πολύ νωρίς την αίσθηση της κοινής καταγωγής. Και οι δύο μαρτυρίες είναι αρχαίες και θα λέγαμε και ισότιμες. Αλλά επειδή όταν λέμε Γραικός, και κυρίως Γραικύλος, του προσδίδουμε μία απαξιωτική σημασία, δεν θέλει κάποιος να συνδέεται το Greece με το Γραικός.

Όμως ο γραικύλος, δηλαδή αυτός που συμπεριφέρεται με δουλοπρέπεια στους ξένους, που δεν έχει εθνική αξιοπρέπεια, προέρχεται από το λατινικό Graeculous. Στο υποσυνείδητο κάποιων ενδεχομένως να μην αρέσει η λέξη Γραικός γιατί θυμίζει το Γραικύλος.

Όμως με καθαρά ιστορικά και επιστημονικά κριτήρια και οι δύο ονομασίες της Ελλάδος είναι πανάρχαιες και νομιμοποιούνται πλήρως. Σε όλη σχεδόν την Ευρώπη λεγόμαστε με την ρίζα “γκρικ” που προέρχεται από το λατινικό Graecus, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από την ελληνική Γραικός.

Έλληνες, ήδη στα ελληνιστικά χρόνια, και στα χριστιανικά μετά, στην εκκλησιαστική παράδοση αποκαλούσαν τους ειδωλολάτρες. Όταν έλεγαν Έλληνες τους ειδωλολάτρες, η λέξη σταμάτησε να χρησιμοποιείται και έτσι σε όλο το Μεσαίωνα εμείς ήμασταν οι Γραικοί. Η λέξη Γραικός είχε θετική έννοια όπως συνέβαινε και με το Ρωμιός. Ρωμιός σημαίνει Ρωμαίος υπήκοος αλλά η Ρωμιοσύνη και όχι μόνο λόγω του Ρίτσου, αλλά και στα δημοτικά τραγούδια, είναι τίτλος τιμής. Όταν λέμε Ρωμιοί της Πόλης σημαίνει οι Έλληνες της Πόλης. Μην παίζουμε με τις λέξεις για να πούμε ότι είναι καλύτερο το Έλληνες. Περίπτωση να επανέλθει να λέμε Hellas για την Ελλάδα για τις ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει διότι έχει παγιωθεί. Και αυτό δεν είναι αρνητικό.

Είναι σημαντικό να πούμε, ότι η λέξη Έλληνες επανήλθε μετά την αναγνώρισή μας ως επίσημο κράτος, από την επανάσταση του 1821 και μετά. Ο λόγος ήταν ότι για να συνδέσουν την αρχαιότητα με το νεοσύστατο κράτος έπρεπε να έχουν μία ταυτότητα κι έτσι ξαναγύρισαν στη λέξη Έλληνες παρόλο που είχε πάρει τη σημασία του ειδωλολάτρη.

Θα πρέπει να πούμε και κάτι ακόμα. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έβαλαν εν γνώση τους στην Ε.Ε. εκτιμώντας τον λαμπρό πολιτισμό στον οποίο στηρίζεται όλη η Ευρώπη. Η λέξη Ευρώπη, προέρχεται από τη σύνθεση του “ευρύς” και “όψη”, δηλαδή “μεγαλομάτα”. Δεν έχουμε τώρα καμία ανάγκη να αποδείξουμε την ταυτότητά μας. Όπως δεν μπορεί τώρα να γραφτεί μία μελέτη για να αποδειχτεί η σφαιρικότητα της Γης, θα ήταν γελοίο, κατά τον ίδιο τρόπο δεν χρειαζόμαστε υποστυλώματα να επανέλθουμε στο Ελλάς για να δείξουμε ότι είμαστε οι γνήσιοι Έλληνες και η συνέχεια του προγονικού μεγαλείου».

ΜΑΘΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ ( δες και κανα βίντεο)

Η Ισπανία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που έχει χερσαία σύνορα με μια αφρικανική χώρα

Ξεκινάμε με ένα γεωγραφικό φακτ για την Ισπανία: υπάρχουν τρία ισπανικά εξκλάβια στο Μαρόκο και αυτό την καθιστά τη μόνη ευρωπαϊκή χώρα που έχει χερσαία σύνορα με μια αφρικανική. Ο λόγος για τη Μελίγια, τη Θέουτα και το Πενιόν ντε Βέλεθ δε λα Γομέρα.

Προς Βορρά η Ισπανία συνορεύει με τη Γαλλία, με τη μεγάλη οροσειρά των Πυρηναίων να χωρίζει τις δύο χώρες. Επί των Πυρηναίων και στα Βορειοανατολικά συνορεύει με την μικροσκοπική Ανδόρα. Ανατολικά και νότια βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα και νοτιοδυτικά βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό. Δυτικά συνορεύει με την Πορτογαλία και νότια με το Γιβραλτάρ και το Μαρόκο.

Τα ισπανικά είναι μια από τις πιο ευρέως ομιλούμενες γλώσσες στον κόσμο

Περισσότεροι από 471.000.000 άνθρωποι στον κόσμο έχουν τα ισπανικά ως μητρική γλώσσα. Αν ψάχνετε λοιπόν μια γλώσσα για να επικοινωνήσετε εύκολα σε όλο τον κόσμο πέρα των αγγλικών, τα ισπανικά είναι μια καλή περίπτωση. Απ’ την άλλη αν ρωτήσετε τους Καταλανούς ή τους Quechua αν μιλούν ισπανικά θα λάβετε μια πολύ διαφορετική απάντηση. Το σίγουρο είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής, ένα σημαντικό ποσοστό των ΗΠΑ και φυσικά στην Ισπανία, τα ισπανικά είναι η κύρια γλώσσα.

Η Ισπανία φιλοξενεί τον τρίτο υψηλότερο αριθμό Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO

Η Ισπανία σε ισοψηφία με τη Γαλλία βρίσκεται στη 3η θέση στη σχετική λίστα, ακριβώς πίσω από την Κίνα και την Ιταλία. Από τον Αύγουστο του 2021, υπάρχουν 49 Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς στη χώρα. Τα έργα του Γκαουντί, το σπήλαιο της Altamira, η ιστορική πόλη του Τολέδο είναι μερικά απ’ αυτά. Η αυτόνομη περιφέρεια της Ανδαλουσίας φιλοξένει τα περισσότερα στην Ισπανία (7 στο συνόλο).

Οι διάσημες (και περίεργες) φιέστες της Ισπανίας

Δύο από τα πιο γνωστά φεστιβάλ της Ισπανίας είναι το βίαιο San Fermin (κυνήγι ταύρων στην πόλη της Παμπλόνας) που πραγματοποιείται τον Ιούλιο και το La Tomatina, τον Αύγουστο, που είναι βασικά ο μεγαλύτερος αγώνας φαγητού στον κόσμο. Χιλιάδες ντόπιοι και  τουρίστες συγκεντρώνονται για να πετάξουν ντομάτες ο ένας στον άλλον! Το Las Fallas de Valencia (Φεστιβάλ της Φωτιάς) είναι μια εκθαμβωτική γιορτή λίγων ημερών γεμάτη με πυροτεχνήματα. Λιγότερο φεστιβάλ και περισσότερο παράδοση είναι το Concurs de Castells που λαμβάνει χώρα στην Ταραγόνα της Ισπανίας. H εκδήλωση περιλαμβάνει άνδρες, γυναίκες και παιδιά όλων των ηλικιών που συγκεντρώνονται για να διαγωνιστούν χτίζοντας ανθρώπινους πύργους!

Τα σταφύλια της τύχης

Το Las doce uvas de la suerte (τα δώδεκα σταφύλια της τύχης) είναι μια ισπανική παράδοση (και δεισιδαιμονία) που λαμβάνει χώρα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Καθώς το ρολόι δείχνει μεσάνυχτα και ξεκινάει το νέο έτος, πρέπει να φάτε μια ντουζίνα σταφύλια. Εάν δε, μπορέσετε να φάτε ένα σταφύλι για κάθε χτύπο της ώρας θα έχετε σίγουρα καλή τύχη τη νέα χρονιά!

Ο Ισπανικός Εθνικός ύμνος δεν έχει στίχους

Εάν έχετε παρατηρήσει στις αθλητικές οργανώσεις που λαμβάνουν μέρος οι εθνικές ομάδες της Ισπανίας, ο εθνικός ύμνος της χώρας δεν έχει στίχους (για την ακρίβεια είχε, αλλά δεν χρησιμοποιούνται πια), παρά μόνο μια καθηλωτική μελωδία. Ονομάζεται “La Marcha Real” και είναι ένας από τους παλαιότερους εθνικούς ύμνους του κόσμου καθώς γράφτηκε το 1761. Ακόμα 3 εθνικοί ύμνοι χωρών δεν έχουν στίχους.

Υπάρχει μια πόλη στην Ισπανία με μοναδική ιαπωνική κληρονομιά

Στην Coria del Río, περίπου 700 από τους 24.000 ντόπιους έχουν το επώνυμο «Japón». Αυτό το επώνυμο είναι κληρονομιά του πρώτου επίσημου Ιάπωνα απεσταλμένου στην Ισπανία (παρέα με 6 σαμουράι) το 1617! Η αντιπροσωπεία εγκαταστάθηκε στην πόλη κοντά στη Σεβίλλη και οι κάτοικοι πήραν το επώνυμο Hasekura de Japón (με τα χρόνια απλοποιήθηκε σε σκέτο Japón).

Η Ισπανία υπήρξε η πρώτη παγκόσμια αυτοκρατορία

Και, για ένα διάστημα, ήταν και η πιο ισχυρή αυτοκρατορία στον κόσμο. Ξεπερνώντας και την πορτογαλική εμπορική αυτοκρατορία, οι Ισπανοί πρωτοστάτησαν στη Βόρεια, Κεντρική και Νότια Αμερική και κατέλαβαν τις Φιλιππίνες για περισσότερα από 300 χρόνια. Εκτός από πόνο, άφησαν πίσω τους μια μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά – και πάρα πολλούς ισπανόφωνους.

Η επίδραση της Ισπανίας και στην Ευρώπη ήταν σημαντική. Λόγω των διάφορων γαμήλιων συμμαχιών και των κληρονομιών, η Ισπανία είχε επιρροή σε μέρη της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Βελγίου και ολόκληρης της Ολλανδίας – η οποία ήταν γνωστή ως Ισπανική Ολλανδία από το 1556 έως το 1714.

Η Ισπανία ήταν υπό μουσουλμανικό έλεγχο για πέντε αιώνες

Η Αραβική κατάκτηση της Ιβηρικής χερσονήσου από μουσουλμανικά στρατεύματα Αράβων και Βερβέρων του Χαλιφάτου των Ομεϋαδών (οι Ευρωπαίοι τους έλεγαν Μαυριτανούς) έφερε την κατάλυση του Βησιγοτθικού Βασιλείου κάπου μεταξύ του 711 και 724. Η κατάκτηση οδήγησε στην εδραίωση της αραβικής παρουσίας στην Ιβηρική, το μουσουλμανικό κομμάτι της οποίας ήταν γνωστό ως Αλ-Άνταλους.

Αυτό που ακολούθησε είναι μια μακρά ιστορία αραβικής και ισλαμικής επιρροής στη γλώσσα, τον πολιτισμό και την τέχνη της Ισπανίας, έως ότου εκδιώχθηκαν τελικά οι εισβολείς το 1492. Στην περιοχή της Ανδαλουσίας οι αραβικές επιρροές είναι πολύ αισθητές.

Η σιέστα δεν είναι αστεία υπόθεση για τους Ισπανούς

Η σιέστα είναι ένας σύντομος υπνάκος που λαμβάνεται το απόγευμα, συνήθως μετά το μεσημεριανό γεύμα. Στην Ισπανία, οι σιέστες είναι μέρος της καθημερινής ζωής και είναι σύνηθες να βλέπουμε πολλά καταστήματα να κλείνουν κατά τη διάρκεια της σιέστας, συνήθως μεταξύ 14:00 και 17:00. Στο θερμότερο μεσογειακό κλίμα, αυτός ο μεσημεριανός ύπνος επιτρέπει στους ανθρώπους να ξεκουραστούν, να απολαύσουν ένα διάλειμμα από τη δουλειά και να χαλαρώσουν κατά τη διάρκεια της πιο ζεστής ώρας της ημέρας. Αυτά τα μεσημεριανά διαλείμματα θα μπορούσαν να είναι ο λόγος που οι Ισπανοί έχουν ένα από τα υψηλότερα προσδόκιμα ζωής στον κόσμο!

Πόσο είναι αυτό; Χαίρομαι που με ρωτάτε, στην Ισπανία λοιπόν, το προσδόκιμο ζωής είναι κατά μέσο όρο τα 82 χρόνια (79 για τους άνδρες, 85 για τις γυναίκες). Σιγοντάρουν τους Ιάπωνες, τους Ιταλούς, τους Ελβετούς και τους Ικαριώτες.

Τι παράγει η Ισπανία;

Η Ισπανία παράγει κατά μέσο όρο περίπου το 44% της παγκόσμιας παραγωγής ελαιολάδου κάθε χρόνο, τέσσερις φορές περισσότερο από την Ελλάδα και 9 φορές περισσότερο από την Ιταλία (σύμφωνα με το International Olive Council). Η παραγωγή ισπανικού ελαιολάδου ανέρχεται σε 1,12 εκατομμύρια τόνους – αρκετό λάδι για να γεμίσει περίπου 400 πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων!

Μαζί με την Ιταλία και τη Γαλλία, η Ισπανία συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων παραγωγών κρασιού στον κόσμο. Μάλιστα, το 2020, η Ισπανία κατέλαβε την τρίτη θέση στον κατάλογο των χωρών παραγωγής κρασιού, με παραγωγή περίπου 40,7 εκατομμυρίων εκατόλιτρων το 2020.

ΒΟΡΕΙΑ  ΚΟΡΕΑ . Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΚΙΜ

«Ach’imŭn pinnara», δηλαδή «ας λάμψει το φως της αυγής», λέει επικά, η αρχή στο «Πατριωτικό Τραγούδι», τον εθνικό ύμνο της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας, ξορκίζοντας το σκοτάδι, αλλά αυτό το ίδιο μοιάζει να σκεπάζει κάθε στιγμή της ζωής των 26.000.000 ανθρώπων, σ εκείνη την άκρη της Ασίας. Φυσικά και η ευημερούσα Δύση, έχει την τάση να δαιμονοποιεί ό,τι δεν της μοιάζει, αλλά της περισσεύει ανοχή όταν αφορά σε ανελεύθερά καθεστώτα τύπου Σαουδικής Αραβίας. Ολες, όμως, οι φρικιαστικές ιστορίες για την Βόρεια Κορέα που κυκλοφορούν, ίσως στη βάση τους να έχουν και κάποια αλήθεια. Και ενώ διαψευστήκαν φρικτές φήμες για τάισμα αγριόσκυλων με αντιφρονούντες απ το καθεστώς, κάποιες άλλες, μέσα στον ορυμαγδό δημοσιευμάτων, φημών, προπαγάνδας και χολιγουντιανής μυθοπλασίας ίσως και να είναι αλήθεια…

Μετά την παράδοση της Ιαπωνίας στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, η Κορέα διαιρέθηκε σε δύο ζώνες κατά μήκος του 38ου παραλλήλου από την Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες, με αποτέλεσμα την κατοχή του βορρά από τους Σοβιετικούς και του νότου από τους Αμερικανούς. Οι διαπραγματεύσεις για την επανένωση απέτυχαν, και το 1948, σχηματίστηκαν ξεχωριστές κυβερνήσεις: η σοσιαλιστική Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας στο βορρά και η καπιταλιστική Δημοκρατία της Κορέας στο νότο. Η εισβολή που πραγματοποιήθηκε από την Βόρεια Κορέα είχε ως αποτέλεσμα τον Πόλεμο της Κορέας (1950-1953).

Έρικ Λάφοργκ: ο φωτογράφος που έδειξε στον κόσμο στη ζωή στην Βόρεια Κορέα

Ο φωτογράφος Έρικ Λάφοργκ είναι ένας από τους  λίγους πολύ τυχερούς που είχαν την ευκαιρία να δουν τι πραγματικά είναι η Βόρεια Κορέα. «Από το 2008, έχω ριψοκινδυνεύσει στη Βόρεια Κορέα έξι φορές», είπε. «Χάρη στις ψηφιακές κάρτες μνήμης, ήμουν σε θέση να αποθηκεύω φωτογραφίες που μου απαγορεύεται να τραβήξω ή που μου είπαν οι ειδικοί να διαγράψω». Ο Λάφοργκ δεν ενδιαφερόταν για τα προσεκτικά οργανωμένα τουριστικά ταξίδια στη μυστηριώδη χώρα, αποκαλύπτοντας μόνο την πρόσοψή της. Ήθελε να πάει πέρα ​​από αυτό, να πάρει μια εγχώρια γεύση της γης και των ανθρώπων που δεν είναι υπό τον πλήρη έλεγχο του καθεστώτος. «Με αντιμετώπιζαν όπως κάθε άλλο τουρίστα», είπε ο Έρικ. «Δεν μου επέτρεψαν να φωτογραφήσω την αστυνομία, τον στρατό κλπ. Αλλά με ένα φακό με ζουμ 300mm και ένα κάθισμα στο πίσω μέρος του λεωφορείου μπορούσα να βγάλω τόσες πολλές …»… Τράβηξε χιλιάδες φωτογραφίες, δείχνοντας τους πολίτες και τους κυβερνητικούς αξιωματούχους στην καθημερινή τους ζωή. «Μόλις άνοιξαν μια νέα περιοχή για να επισκεφθώ, προσπάθησα να την δω, καταγράφοντας τον τόπο». Αφού ο Λάφοργκ επέστρεψε από το 6ο ταξίδι του στη Βόρεια Κορέα το 2012, ωστόσο, η κυβέρνηση ανακάλυψε ότι μοιράστηκε κρυφά τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο. Απαιτούσαν να αφαιρέσει τις εικόνες. «Εγώ αρνήθηκα καθώς παρουσιάζω όλες τις πτυχές της Βόρειας Κορέας: το καλό και το κακό, όπως και με κάθε χώρα που επισκέπτομαι, αρνήθηκα να κάνω μια εξαίρεση για τη Βόρεια Κορέα και δεν μου άρεσε αυτό». Σύντομα, το καθεστώς απαγόρευσε στον Λάφοργκ να διασχίσει τα σύνορά του ξανά. «Κατά τη διάρκεια των γευμάτων στην εξοχή, μπορούσα να μιλήσω με τους ντόπιους για ώρες, χάρη στους οδηγούς μου. Μου είπαν τόσα πολλά για το πώς ζουν, τι ονειρεύονται κ.ο.κ. Το κύριο πράγμα που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι οι Βορειοκορεάτες είναι ζεστοί άνθρωποι, πολύ περίεργοι με τους επισκέπτες και πολύ γενναιόδωροι, παρόλο που οι περισσότεροι δεν έχουν σχεδόν τίποτα».

Ύπνος σε απόλυτο σκοτάδι και έγερση από μεγάφωνα

Τεράστια μεγάφωνα ακούγονται στους δρόμους.  Η Πνογκγιάνγκ η πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας ξυπνά, στις 7 το πρωί με παράγγελμα και κοιμάται στις 12 τα μεσάνυχτα, με το εκκωφαντικό Σιωπητήριο να αντηχεί στα και να σπάει στα τσιμέντα των σοβιετικού τύπου κτηρίων, προστάζοντας ύπνο. Τα φώτα της πόλης σβήνουν και το ρεύμα διακόπτεται στα σπίτια. Σιωπή και πυκνό σκοτάδι! Το μετρό, χτισμένο από το 1965, παρακαλώ, έχει σταματήσει από το απόγευμα και έχουν σβήσει οι περίτεχνοι, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι του, κρύβοντας τα πορφυρά χρώματα των τοίχων. Η αρχοντική αυτή πολυτέλεια στα έγκατα της γης, έρχεται σε αντίθεση με το γκρι και το λερωμένο μπεζ της επιφάνειας της πρωτεύουσας, που κυριαρχούν οι απόλυτες, αγέλαστες ευθείες. Το καθεστώς είναι ιδιόμορφο και οικογενειακό. Η εξουσία περνάει από τον πατέρα στον γιο. Μετεωρίζεται ανάμεσα στη ριζωμένη τυφλή υπακοή στο αυτοκράτορα, την οργάνωσή του υπαρκτού σοσιαλισμού, με δανεισμένα σύμβολα και χρώματα απ τον κομμουνισμό, στρατοκρατική οργάνωση όπως οι δικτατορίες, προπαγάνδα και ανελευθερία όπως όλες οι εξουσίες. Οι πολίτες παρακολουθούνται διαρκώς. Υπάρχουν επιτροπές που δίνουν αναφορά για συμπεριφορά στα πλαίσια της εργασίας, της οικογένειας, της γειτονιάς. Οι ύποπτοι καλούνται σε δημόσια αυτοκριτική. Μισητοί εχθροί του έθνους τους, είναι η Ιαπωνία, που τους είχε σε κατοχή στο παρελθόν, η Νότιος Κορέα και απόλυτο κακό, πηγή κάθε διαβολικού στοιχείου στις μοίρες των ανθρώπων, η Αμερική. Τα κράτη αυτά, από πλευράς τους προχωρήσαν σε εμπάργκο αποκλείοντας τη χώρα από τις αγορές από το ’80 στερώντας τους ανθρώπους της Βόρειας Κορέας από φάρμακα, ενέσεις, τεχνολογικά επιτεύγματα, αγαθά υψηλού βιοτικού επιπέδου.

9χρόνια θητεία

Εδώ οι άνθρωποι ονομάζονται πολίτες, είναι μέρη του συνόλου και όχι άτομα. Κάνουν στρατιωτική θητεία για 9 ολόκληρα χρόνια! Είναι όλοι κρατικοί υπάλληλοι. Οι αγρότες είναι στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας και πρόσφατα σχετικά επιτράπηκε σ αυτούς να διαθέτουν το μέρος του πλεονάσματος τους στην αγορά και όχι στο κράτος. Όλοι στο περιθώριο της κανονικής τους εργασίας κάνουν δουλειές για το κοινό καλό. Οι μαθητές μετά το σχολείο καθαρίζουν πλατείες και μνημεία, οι φοιτητές στολίζουν και ξεστολίζουν τους δρόμους από τις παρελάσεις και τις επίσημες εκδηλώσεις και όλοι οι εργαζόμενοι προσφέρουν εθελοντικά την εργατική τους δύναμη, όποτε και όπου τους ζητηθεί από το κόμμα. Δεν συζητούν πολιτικά, δεν αμφισβητούν, δεν ρωτούν, δε ψάχνουν. Παίρνουν το ρύζι και τα λαχανικά που τους αντιστοιχούν για την κάθε μέρα. Και ζουν σκεπτόμενοι όσους αντιφρονούντες το σκάσαν για άλλες πατρίδες, με το καθεστώς να τους θεωρεί πεθαμένους και κάποιους τους επικηρυγμένους. Οι δημόσιες εκτελέσεις όσων βαραίνονται με υποψίες αντικαθεστωτικής δράσης, πρακτικής η ακόμα και σκέψης, ήταν συνήθεις παλαιοτέρα, αλλά φαίνεται να έχουν περιοριστεί τελευταία. Αγαπούν τον κινηματογράφο και σινεμά έχουν ακόμα και τα πιο απομονωμένα χωριά. Φυσικά βλέπουν ταινίες παραγωγής του καθεστώτος, σύμφωνα με τα επιβεβλημένα ήθη, που ούτε ένα φιλί δεν περνά από την λογοκρισία, σε ένα εξορισμένης τρυφερότητας, ασιατικό «Σινεμά ο παράδεισος». Πίνουν πολύ αλκοόλ με μπίρες δικής τους παραγωγής, τις οποίες αναμιγνύουν με το «σόχου» ένα ποτό με πολλούς βαθμούς οινοπνεύματος που παράγεται από ρύζι. Στα χωριά φτιάχνουν μια απαγορευμένη, πολύ εθιστική ρακή, από βελανίδια και φύλλα τζίτζερ. Με το δριμύ ψύχος του χειμώνα, παραδέχονται πως κρυώνουν, μιας και το καθεστώς αδυνατεί να προσφέρει θέρμανση για όλους. Υπάρχουν πλέον, κάποια σούπερ μαρκετ, στην πρωτεύουσα, απαγορευτικά ακριβά και για τους δυτικούς ακόμα, που κάνουν όλες τις συναλλαγές με ευρώ και ποτέ με δολάριο, το οποίο άλλωστε θεωρείται σατανικό! Η Ελλάδα διατηρεί διπλωματικές σχέσεις με την Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και κάποια προϊόντα της, όπως χυμοί από τη Φλώρινα και λάδι από τη Σπάρτη,  βρίσκονται για αγορά από την λιγοστή ελίτ της πόλης. Η φύση τους είναι όμορφη! Με πολλά ποτάμια, δάση, ειδυλλιακές πεδιάδες και απέραντους ορίζοντές. Οι κάτοικοί στις φωτογραφίες και τα βίντεο των δυτικών δεν χαμογελούν ποτέ. Μόνο κοιτάζουν με μια εριστική, βουβή, καχυποψία τον φακό. Στο κέντρο του…

Απαγορεύεται όλα να μην απαγορεύονται

Στη Βόρεια Κορέα μοιάζει το ρήμα «απαγορεύω» να είναι το πλέον δημοφιλές. Απαγορεύεται οτιδήποτε κάνει τους ανθρώπους να διαφέρουν, από ένα σύνολο ομοιογενές και χωρίς ατομικά χαρακτηρίστηκα. Έτσι απαγορεύονται οι ξένες ταινίες ή τα βίντεο ως προϊόντα «παρακμιακής κουλτούρας» με ποινή φυλάκισης από 5 έως 10 χρόνια. Απαγορεύεται φυσικά να βλέπουν ξένα τηλεοπτικά κανάλια, αλλά οι πολίτες που ζουν κοντά στα σύνορα, αν έχουν τηλεόραση -πράγμα όχι απαραίτητα διαδεδομένο- μπορούν χωρίς ποινές να παρακολουθούν το πρόγραμμα απ τις γειτονικές χώρες. Φυσικά και απαγορεύεται όχι μόνο το twitter όπως στην Τουρκία, αλλά όλο το σερφάρισμα στο Ίντερνετ, με ειδική άδεια για τους ερευνητές, τους ακαδημαϊκούς και πολιτικούς που κάνουν  χρήση, υπό παρακολούθηση. Το καθεστώς έχει δικό του intranet, το «Kwangmyong» που αφορά αποκλειστικά σε βιβλία λογοτεχνικά, σύμφωνα πάντα με την εθνική ιδεολογία, επιστημονικά και τεχνικά κείμενα. Κινητά τηλέφωνα έχουν επίσης δικά τους. Το νέο τους smartphone το «Jindallae 3» κάνει θραύση και η μοναδική κινητή κρατική τηλεφωνία στη χώρα έχει τρία εκατομμύρια συνδρομητές. Απαγορεύεται ακόμα η επικοινωνία με το εξωτερικό, έτσι έχει μπλοκαριστεί πραγματοποίηση τηλεφωνικών κλήσεων εκτός Βόρειας Κορέας. Οποίος επικοινωνήσει με συγγενή του, άνθρωπο του, φίλο ή γνωστό στο εξωτερικό, αντιμετωπίζει την ποινή της εσχάτης προδοσίας! Απαγορεύονται τα ταξίδια στο εξωτερικό χωρίς ειδική άδεια από τις αρχές, που αφορά, συνήθως, σε μέλη της κυβέρνησης και αθλητές. Απαγορεύονται τα τζιν σε όλους ως αμερικανική, εκφυλιστική ενδυμασία και γενικώς τα παντελόνια στις γυναίκες, που αν είναι μέρος στολής, όπως ας πούμε στις στρατιωτικούς, μπορούν να τα φορούν αφού φτάνουν στην εργασία τους. Στις γυναίκες απαγορεύεται, ακόμα, να φορούν αμάνικα φορέματα και να βάφουν τα μαλλιά τους. Απαγορεύονται τα διαφορετικά στιλ στα μαλλιά. Είναι τέσσερις οι βασικές επιλογές των κουρεμάτων για τους άνδρες, που με τις παραλλαγές τους φτάνουν στις δέκα και είκοσι για τις γυναίκες! Στα ανδρικά κεφάλια το μάκρος της τρίχας δεν πρέπει να ξεπερνά τους 12 πόντους, αλλιώς γινεται επίσημη σύσταση κομμωτικής συμμόρφωσης!

Εκεί που τα φιλιά και τα χάδια απαγορεύονται

Απαγορεύονται οι θρησκείες, η πίστη σε όποιο Θεό, οι τελετές λατρείας! «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει αξίωση της πραγματικής του ευτυχίας. Η αξίωση να εγκαταλειφθούν οι αυταπάτες για την υπάρχουσα κατάστασή του σημαίνει αξίωση να εγκαταλειφθεί μια κατάσταση που έχει ανάγκη τις αυταπάτες. Η κριτική της θρησκείας είναι λοιπόν εμβρυωδώς η κριτική της κοιλάδας των δακρύων που φωτοστέφανό της είναι η θρησκεία» έγραφε ο Καρλ Μαρξ το 1844 όμως και το σοσιαλιστικό καθεστώς ενστερνίζεται πλήρως πως η θρησκεία προσφέρει προσωρινή ανακούφιση, όπως και το όπιο, αντικαθιστώντας την με την τυφλή πίστη και υπακοή στο καθεστώς και στην οικογένεια Κιμ. Οι μόνες τελετές που επιτρέπονται στις μεγάλες στιγμές των ανθρώπων, όπως στους γάμους είναι να βγάζουν φωτογραφίες στα αγάλματα της οικογένειας Κιμ και του τωρινού αρχηγού τους, καθώς και να τους προσφέρουν λουλούδια. Φυσικά και απαγορεύεται το προγαμιαίο σεξ, τα φιλιά σε δημόσιους χώρους, οι εκφράσεις τρυφερότητας ακόμα και ανάμεσα σε παντρεμένα ζευγάρια.

Σχεδόν καλά

Αποκομμένοι απ τον υπόλοιπο κόσμο και απ το δικαίωμα κάθε επιλογής, με ταριχευμένη την ελευθερία τους, οι κάτοικοι της Βόρειας Κορέας χαίρουν και κάποιων καλών, ιδωμένων πάντα μέσα απ τη δυτική ματιά μας. Δεν πληρώνουν στέγη, ρεύμα, νερό, σίτιση, γιατρούς, παιδεία. Αυτά τα αναλαμβάνει όλα το κράτος. Λίγα; Λίγα! Αλλά τουλάχιστον υπαρκτά! Δεν υπάρχουν άστεγοι, εγκληματικότητα, παραβατικότητα. Οι γυναίκες αντιμετωπίζονται το ίδιο ακριβώς με τους άντρες θεσμικά, ακόμα και αν στην κοινωνία αυτό βρίσκει αντιστάσεις. Απαγορεύεται η πορνεία και δεν υπάρχουν εκδιδόμενα άτομα. Δεν θεωρείται κακό δυο άνδρες να περπατάνε πιασμένοι απ το χέρι, να κάθεται ο ένας στα πόδια του άλλου, να μοιράζονται το ίδιο γλύκισμα ή φρούτο με ακουμπισμένα τα χείλη τους. Δεν υπάρχει χλεύη ή «κράξιμο» στους δρόμους αν κάποιος έχει διαφορετική κίνηση, ομιλία, περπάτημα απ το καθιερωμένο ως «αντρικό» πρότυπο. Δια νόμου, πάντως δεν απαγορεύεται -μη ξεχνιόμαστε!- η ομοφυλοφιλία, αλλά μοιάζει τόσο ταμπού, ακόμα και η αναγνώριση της ύπαρξης της, εξίσου όμως με την απαγόρευση της κάθε έκφρασης συναισθήματος, πάθους, έρωτα, επιλογής. Οι νέοι παντρεύονται με προξενιό και ουδείς διαλέγει σύντροφο. Είπαμε ακόμα πως το καθεστώς παρέχει σπίτι σε όλους. Οι καθυστερήσεις όμως να δοθεί στέγη στους νιόπαντρους οδηγεί στην αναγκαστική συμβίωση με τους γονείς του γαμπρού, πράγμα που σημαίνει πως η νύφη ζει με την πεθερά και οι συγκρούσεις είναι τόσο έντονες, που η κυβέρνηση έφτιαξε την Ένωση Δημοκρατικών Γυναικών για να επιλύει τις διαφορές… μαμάς και συζύγου!

Δημοσιογραφικές εντυπώσεις

Με δεδομένο πως η ενημέρωση γινεται απ το καθεστώς, υπάρχουν στη Βόρεια Κορέα, δέκα εφημερίδες και είκοσι περιοδικά, όλα κρατικά, ενώ τα ιδιωτικά ΜΜΕ φυσικά και είναι ανύπαρκτα, πράγμα που δε μας σοκάρει αφού οι γηραιοί θυμόμαστε την όχι μακρινή εποχή που στο δικό μας τόπο απαγορεύονταν η ιδιωτική ραδιοφωνία, συλλαμβάνονταν οι «ραδιοπειρατές» με τους παράνομους σταθμούς και η ιδιωτική τηλεόραση υπήρξε αργά στη ζωή μας. Με τον προβληματισμό κατά πόσο και τα ιδιωτικά μέσα είναι ελεύθερα στη Δύση, εδώ έχουμε την πλήρη και απροκάλυπτη χειραγώγηση του τύπου. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι μέλη του κόμματος των εργατών, με δεδομένη την αφοσίωση τους και την προθυμία υπακοής στο καθεστώς. Όσοι αφήσουν έστω υπονοούμενο αμφισβήτησης με την γραφή τους, εξαφανίζονται δια παντός όχι μόνο εργασιακά αλλά και ως υπάρξεις στις οικογένειες και στους φίλους τους. Οι ελάχιστες ξένες αποστολές που επισκέφθηκαν την Βόρεια Κορέα, είχαν πάντα «συνοδούς» ή καλύτερα «φροντιστές» στις μετακινήσεις τους και τους επιτρεπόταν να φτάσουν σε συγκεκριμένα σημεία, ενώ ήταν αυτονόητο, πως επρεπε πρώτα να καταθέσουν λουλούδια και να τιμήσουν τα μνημεία των αποθανόντων ηγετών Κιμ. Το πρακτορείο Associates Press για μία εβδομάδα ταξίδεψε στην ενδοχώρα. Δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν συνέντευξη από τους ανθρώπους που συναντούσαν στο δρόμο τους, ούτε να παρεκκλίνουν της συμφωνημένης διαδρομής τους. Φωτογράφισαν σκηνές της καθημερινότητας εκεί.

Τι είδε ο φωτογραφικός φακός

Έρημοι δρόμοι, με λίγα αυτοκίνητα για όσους είχαν λεφτά να τα αγοράσουν, αφού το μηνιάτικο εισόδημα είναι 60 ευρώ και το κόστος είναι στα 5.000 για ένα μεσαίου κυβισμού όχημα. Παιδιά να κολυμπούν στα ποτάμια. Οικογένειες να κάνουν πικ νικ στα πάρκα. Γυναίκες σε ανδρικές δουλειές, να φτιάχνουν χαλασμένα φανάρια δρόμων ή να κάνουν στρατιωτικές ασκήσεις. Φτωχά, παραξενεμένα παιδιά στα βόρεια της χώρας, έξω από μισογκρεμισμένες καλύβες. Φωτισμένα πορτρέτα των δυο πεθαμένων και αγιοποιημένων Κιμ, μέσα στα ζοφερά σκοτάδια πενιχρών χωριών. Παρελάσεις νέων στην κεντρική πλατεία της Πνογκγιάνγκ. Ντροπαλά χαμόγελα ωραίων κοριτσιών με αγέλαστα, σκοτεινά ρούχα. Γυναίκες με παραδοσιακά, φανταχτερά κιμονό! Νύφες με ασημί γοβάκια! Σοβαρά σκαμμένα πρόσωπα ηλικιωμένων με σβησμένα βλέμματα. Χωρίς λέξεις. Μόνο κλεμμένες στιγμές…

Οι φίλοι του πρέσβη

Και η αλήθεια; Τι γινεται με αυτην την περιζήτητη, την υπέρτατη αρετή εμάς των δυτικών. Προφανώς, όπως κάνει πάντα, κρύβεται κάπου στη μέση. Έτσι, ο δημοσιογράφος Αντρέι Ιβάνοφ, που πήγε στη Βόρεια Κορέα, γράφει πως η οικονομική ανάπτυξη της χώρας πλησιάζει πλέον σε αυτήν της Νότιας. Στην πρωτεύουσα έχουν  εντυπωσιακά πολυώροφα κτήρια, ουρανοξύστες γυάλινους, με τον κίνδυνο πάντα υπαρκτό να γίνει μια απ τις συχνές διακοπές ρεύματος και οι κάτοικοι των διαμερισμάτων να πρεπει να ανέβουν στον 30^ο, για παράδειγμα όροφο, με τα πόδια Οι άνθρωποι στους δρόμους είναι καλοντυμένοι με δυτικά πρότυπα. Το καθεστώς επιδιώκει πλέον σοβαρά τις κινεζικές, βιετναμικές και ρωσικές μεταρρυθμίσεις. Ο πρώην πρέσβης της Βρετανίας στην Πιονγκιάνγκ Τζον Εβεραρντ, απ την άλλη περιέγραψε στην «Independent» πως απ τους Βορειοκορεάτες φίλους του, είδε την ζωή όχι της ελίτ του καθεστώτος, που ζει πολυτελώς σε βίλες με όλα τα δυτικά αγαθά, αλλά ούτε των φτωχών στις καλύβες. Έτρωγαν καλά, αλλά μονότονα, με το κρέας από σπάνιο έως ανύπαρκτο, κυρίως ρύζι, βραστά λαχανικά και κιμτσί, ένα πικάντικο λάχανο. Είχαν επαρκή ρούχα και τουλάχιστον ένα καλό κοστούμι για την υποχρεωτική παρουσία τους, σε παρελάσεις και κομματικές εκδηλώσεις. Ζούσαν σε διαμερίσματα. Κάναν καθημερινά ντους αλλά χωρίς ζεστό νερό.

Η Βόρειος Κορέα, να σημειωθεί πως φτάνει τους πλην είκοσι βαθμούς Κελσίου το χειμώνα. Επιδίωκαν να έχουν πολλούς φίλους, ως αντίδοτο για την πλήξη, αλλά και για την υποστήριξη τους, αν είχαν καταγγελίες στο καθεστώς και βρίσκονταν μπλεγμένοι. Τα βράδια περνούσαν με την οικογένειά τους και έβλεπαν τηλεόραση, με πιο δημοφιλές πρόγραμμα αυτό που αφορά σε διεθνείς ειδήσεις και που μεταδιδόταν τις Κυριακές. Όπως συνηθίζεται στην Ασία, σύμφωνα με τον πρώην πρέσβη του Ηνωμένου Βασίλειου, έτσι και στην Βόρεια Κορέα οι οικογενειακές σχέσεις είναι πολύ ισχυρες. Σεβονται απεριόριστα τους γονείς τους και τους επισκέπτονται με συνέπεια, αλλά σαν από καθήκον και όχι ευχαρίστηση και τρυφερότητα. Λατρεύουν τα παιδιά τους και μερικοί τους προσέφεραν ιδιαίτερα μαθήματα, ιδίως αγγλικών, ενώ βάζουν ότι μέσον υπάρχει για να βρουν φάρμακα και παιδικές βελόνες για ενέσεις που σπανίζουν. Απέφευγαν να συζητήσουν πολιτικά, ζητούσαν πληροφορίες για τις εξελίξεις στη Δύση. Κάποιοι τους δεν έδιναν σημασία στην καθημερινή, κομματική προπαγάνδα, αλλά άλλοι πίστευαν πως, πράγματι, η Βόρεια Κορέα είναι μια ηρωική χώρα που μάχεται την συνομωσία των ΗΠΑ να την καταστρέψει. «Είχαν διδαχθεί να μισούν τους Αμερικανούς, αλλά οι περισσότεροι δεν τους μισούσαν», λέει ο κορυφαίος διπλωμάτης.

Το κουμπί του Κιμ

Και ενώ ο εγγονός του ανακηρυγμένου ως απολυτού ηγέτη, ο σημερινός ανώτατος αρχηγός της Βορείας Κορέας, Κιμ Γιογκ Ουν, έχει το δάχτυλο απλωμένο στο κουμπί που πυροδοτεί τις παντοδυναμίες πυρηνικές του κεφάλες, οι Αμερικανοί τον αποκαλούν «χοντρό, χαζό παιδί» επισήμως και τον προκαλούν μιλώντας του για αλαζονεία. Οι άνθρωποι της Βορείας Κορέας, πιστεύουν πως όλος ο πλανήτης τους εχθρεύεται γιατί είναι μοναδικοί αντιστεκόμενοι ακόμα. Μοιράζονται τη τελευταία τους τροφή μεταξύ τους, κοιτάζουν τα κορίτσια τους με τα ροζ, μεταξωτά, κεντητά με ανθούς κερασιάς κιμονό τους, αφήνουν τα παιδιά να παίξουν στα ποτάμια και αγνοούν πως το κουμπί, ναι μπορεί να πατηθεί και να μη «λάμψει το φως της αυγής» ποτέ ξανά…

Αλ Χουαρίζμι : ο πατέρας της άλγεβρας

Η μορφές των πρωτοβαθμίων και των δευτεροβαθμίων εξισώσεων, τις οποίες πραγματεύεται, σε σύγχρονο συμβολισμό έχουν ως εξής: αχ2=βχ, αχ2=β, αχ2+βχ=γ, αχ2+γ=βχ, αχ2=βχ+γ, όπου τα α, β, γ, είναι φυσικοί αριθμοί, εφόσον αυτός δεν γνώριζε την ύπαρξη αρνητικών αριθμών και του μηδενός.
Ο Αλ-Χουαρίζμι  αναφέρει τις δύο μεθόδους αναγωγής των δεδομένων κάθε προβλήματος σε αυτές τις μορφές:       
Αποκατάσταση(al-jabr): με την οποία απαλείφει τις αρνητικές ποσότητες.
Εξισορρόπηση(al-muqabala): με την οποία κάνει αναγωγή των ομοίων όρων σε αμφότερα τα μέλη της εξισώσεως.

EL DORANDO . Η ΜΥΘΙΚΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Το όνειρο του Ελ Ντοράντο οδήγησε πολλούς Ευρωπαίους κατακτητές σε μάταια ταξίδια στις ζούγκλες και τα βουνά της Νότιας Αμερικής σε αναζήτηση της χαμένης «πόλης του χρυσού». Ευσεβείς πόθοι. «Γιατί το Ελ Ντοράντο δεν ήταν τόπος, αλλά ένας ηγέτης, όπως επιβεβαιώνουν σύγχρονες αρχαιολογικές έρευνες», σύμφωνα με το BBC

EL DORANDO στα Ισπανικά μεταφράζεται ως ο χρυσαφένιος , ο χρυσοποίκιλτος και αφορά πρόσωπο και όχι τόπο ή  άλλον γεωγραφικό προσδιορισμό