νέα βιβλιοθήκη II

ΙΑΠΩΝΙΑ η άγνωστη μαγεία ( 1 hour aerial film)

Για πολλούς είναι μια χώρα άγνωστη μακρινή με αρχαίες παραδόσεις . Επίσης μια χώρα που σείεται ξαφνικά και έντονα στα ρίχτερ που την κατατάσσουν ως το πλέον σεισμογενές κράτος του κόσμου. Για άλλους είναι η κολοφώνα της σύγχρονης τεχνολογίας και το μοντέλο του μέλλοντος . Για πολλούς η χώρα με τους σαμουράι τους σύγχρονους μαφιόζους της γιακούζα . Για όσους πάνε μια βόλτα είναι ίσως το πιο όμορφο μέρος της γης.

Αν σκοπεύεις να πας στην Ιαπωνία πρέπει να διαβάσεις και να προσέξεις τα παρακάτω:

1. Το ισόγειο είναι ο πρώτος όροφος.
2. Ο αριθμός 4 αποφεύγεται με κάθε τρόπο. Η λέξη ‘’4’’ μοιάζει με την λέξη θάνατος. Το 4 είναι όπως το 13 των δυτικών. Είναι εξαιρετικά γρουσούζικος και δεν χρησιμοποιείται ούτε στα παράγωγα του όπως 40 ή 49. Ειδικά το 49 θεωρείται μεγάλη γρουσουζιά καθώς ακούγεται σαν τη φράση πόνος μέχρι θανάτου. Γενικά αποφεύγεται το νούμερο 4 σε πολλές περιπτώσεις όπως σε ορόφους κτιρίων.
3. Το φύσημα της μύτης θεωρείται αποκρουστικό και αγενές προς τους υπόλοιπους ανθρώπους. Πρέπει να μείνετε μόνοι σας για να το επιχειρήσετε. Ηθικό δίδαγμα: μην πάτε συναχωμένοι στην Ιαπωνία!

1. Δεν αφήνουμε μπουρμπουαρ όπως στις δυτικές χώρες. Θεωρείται προσβολή. Γι’ αυτό αγαπητοί Έλληνες κουβαρντάδες μην κάνετε την γνωστή κίνηση και πείτε ‘’ κρατήστε τα’’ ή αφήσετε τα ρέστα σας γιατί το πιο πιθανό είναι να τρέξουν πίσω σας για να σας τα δώσουν!!! Τίμιοι άνθρωποι οι Ιάπωνες.
2. Θέλεις να φας και να κάνεις συγχρόνως την βόλτα σου. Ξέχνα το! Για τους Ιάπωνες θεωρείται βρώμικο να τρως σε δημόσιους χώρους όπως στο μετρό ή στον δρόμο.
3. Απίστευτο και όμως αληθινό. Εμείς σπρώχνουμε για να στριμωχτούμε στα βαγόνια και θεωρείται αρκετά αγενές ενώ πολλές φορές προκαλεί προστριβές και λογομαχίες. Στην Ιαπωνία υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνονται για να σπρώχνουν τον κόσμο να μπει μέσα στο βαγόνι!

7. Από παντόφλες άλλο τίποτα! Βγάζεις τα παπούτσια σου όταν μπαίνεις σε ένα σπίτι  στην Ιαπωνία, σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο αλλά και σε μουσεία και σε γκαλερί. Φοράς τις παντόφλες ενώ υπάρχουν ειδικές παντόφλες για το μπάνιο.

8. Το ενοχλητικό για εμάς ρούφηγμα του φαγητού θεώρειται ευγένεια για τους Ιάπωνες. Το να ρουφάς τα νουντλς  σημαίνει ότι ευχαριστήθηκες το φαγητό και το δείχνεις με αυτό τον τρόπο.

 

9. Υπάρχουν ξενοδοχεία – κάψουλες δηλαδή κοιμάσαι σε ένα κρεβάτι το οποίο είναι μέσα σε μια «κάψουλα». Αν είσαι κλειστοφοβική/ος τότε μην επιχειρήσεις να κοιμηθείς σε τέτοια ξενοδοχεία.

10. Στην Ιαπωνία υπάρχει τμήμα της εθνικής πάλης Σούμο στο πανεπιστήμιο AIHAI . Παλαιστής με πτυχίο δηλαδή.

11. Επίσης λειτουργεί ιδιωτική ακαδημία οικονομικών σπουδών για διοικητικά στελέχη μεγάλων εταιρειών όπου μεγάλοι άνθρωποι οφείλουν να ταπεινώνονται για να μάθουν την απόλυτη πειθαρχία προς τους ανωτέρους να απαιτούν την πειθαρχία από κατωτέρους και να είναι απόλυτα και ειλικρινά ευγενείς με τους πελάτες .

12. Το υπουργείο υγείας ενσωμάτωσε στις ασθένειες που χρήζουν εθνικής ιατρικής προσέγγισης το άγχος και την στρεσσογόνο κατάθλιψη. Με χαρτί ιατρού το κράτος σε στέλνει σε 70 δασικές εκτάσεις σε όλη την χώρα ( το 72% της Ιαπωνίας αποτελείται από δάση) στις επονομαζόμενες βουτιές στα δάση όπου ειδικοί αναλαμβάνουν να σου προσφέρουν ηρεμία .

13. Ο αναλφαβητισμός στην Ιαπωνία φτάνει το 0%. Οι Γιαπωνέζοι είναι απίστευτα πειθαρχημένοι και αφοσιωμένοι στην εκπαίδευση.

14. Υπάρχουν καφετέριες όπου μπορείτε να κοιμηθείτε δίπλα σε μια κοπέλα για κάποιο χρηματικό αντίτιμο, χωρίς όμως καμία σωματική επαφή.

15.Δεν υπάρχουν καθαρίστριες στα σχολεία στην Ιαπωνία. Οι μαθητές καθαρίζουν οι ίδιοι το σχολείο. Καθημερινά, σε μια συγκεκριμένη ώρα, τα παιδιά συνεργάζονται για να οργανώσουν την τάξη, σφουγγαρίζουν και πλένουν τις τουαλέτες.

---

 

UNDERGROUND . ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Υπάρχει κάτω από την Αθήνα υπόγειος χώρος αρχαίος που οδηγεί σε άθικτο ναό, τον έχουνε βρει εδώ και 25 χρόνια με 130 αγάλματα άθικτα σε άριστη κατάσταση;

Τι φοβούνται να μην αποκαλυφθεί και το κρύβουν 25 χρόνια; Υπάρχουν εικασίες ότι υπάρχει και το χρυσελεφάντινο άγαλμα.

Αυτός είναι ένας από τους δεκάδες αστικούς θρύλους που κυκλοφορούν εδώ και χρόνια . Όπως επίσης και το σύστημα δικτύων που ενώνει το ιστορικό κέντρο της Αθήνας με ειδικά σημεία που διαδραμάτισαν κάποιο ιστορικό ρόλο στην πορεία της πόλης στους αιώνες

 

 

 

 

---

 

O ΚΥΒΕΡΝΟΠΟΛΕΜΟΣ ΕΧΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ

Οι πιο ισχυρές ενδείξεις ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή ιστορικής αλλαγής είναι ότι οι τάσεις που διαδραματίζονται στην τεχνολογία και τα αποτελέσματα που προκύπτουν στον κόσμο είναι τόσο διαφορετικές ώστε μπορεί να είναι λίγο συντριπτική. Η πρόκλησή τους δεν είναι απλώς να κυμαίνονται σε τόσες πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά ότι δεν είμαστε απλώς σε θέση να απαντήσουμε σε πολλά από τα ερωτήματα που θέτουν, ειδικά για μια σφαίρα τόσο επιρρεπή στην αβεβαιότητα ως πόλεμο.

Αλλά αυτό είναι εντάξει να παραδεχτούμε.
Όπως έλεγε κατηγορηματικά ο Werner Herzog, «μερικές φορές μια βαθιά ερώτηση είναι καλύτερη από μια απλή απάντηση».

Ενας πολιτικός μιλά στο κινητό του τηλέφωνο ανυποψίαστος γι’ αυτό που θα συμβεί. Ξαφνικά το κινητό του εκρήγνυται και σκοτώνει τον πολιτικό. Το «ατύχημα» αποδίδεται σε… αστοχία υλικού και η έρευνα δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Ενας καρδιοπαθής, επιχειρηματίας με μεγάλη οικονομική επιφάνεια και πολλούς εχθρούς, αναγκάζεται να βάλει βηματοδότη. Επέμβαση ρουτίνας για οποιονδήποτε, πολλώ δε μάλλον για κάποιον που μπορεί να έχει τις καλύτερες υγειονομικές υπηρεσίες.

Ξαφνικά ο επιχειρηματίας παθαίνει καρδιακή προσβολή και η νεκροψία δείχνει ότι… σταμάτησε να λειτουργεί ο βηματοδότης. Αστοχία υλικού και σ’ αυτήν την περίπτωση. Ενα αεροπλάνο κρατικών υπηρεσιών ή ακόμη κι ένα επιβατικό εκτελεί πτήση ρουτίνας και ξαφνικά πέφτει οδηγώντας στον θάνατο αρκετούς αθώους. Η έρευνα δεν δείχνει κάτι περίεργο. Ισως λάθος του πιλότου, κατά το συνηθέστερο, ίσως… αστοχία του ηλεκτρονικού συστήματος. Θα μπορούσαν να είναι «αστοχίες» από το μέλλον ή καλύτερα περιστατικά που θα συναντάμε όλο και πιο συχνά και θα αδυνατούμε να εξηγήσουμε. Και σίγουρα δεν πρόκειται για επιστημονική φαντασία…

Ομως, ο κυβερνοπόλεμος και οι κυβερνοεπιθέσεις είναι εδώ, είναι πραγματικότητα και μπορούν να απειλήσουν ζωές, τη λειτουργία ενός κράτους, να οδηγήσουν σε κατάρρευση το τραπεζικό σύστημα και να διαλύσουν οικονομίες.

Πριν από μερικές εβδομάδες συνέβη μια κυβερνοεπίθεση που δοκίμασε τα «τείχη προστασίας» των Αμερικανών. Ηταν η πρωτοφανής και καταστροφική επίθεση που έκοψε τη ροή καυσίμου σε αγωγούς της εταιρείας Colonial Pipeline. Πώς έδρασαν οι χάκερ στέλνοντας ένα μήνυμα της μελλοντικής παντοδυναμίας τους; Το σύστημα ροής καυσίμου είναι ψηφιοποιημένο. Διαθέτει ηλεκτρονικά συστήματα, θερμοστάτες και αντλίες, αισθητήρες πίεσης που ελέγχουν τη ροή των καυσίμων σε απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων αγωγών. Ολα αυτά συνδέονται με ένα κεντρικό σύστημα που αν χτυπηθεί μπορεί να τινάξει στον αέρα όλη την ομαλή ροή. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι αυτοί που επιτέθηκαν απέκτησαν πρόσβαση στο σύστημα μέσω κάποιου e-mail, που οδήγησε σε κατέβασμα malware και… το κακό έγινε. Οχι μόνο γιατί παρέλυσε ο αγωγός αλλά γιατί ανέδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πως ακόμη και τα πιο προστατευμένα συστήματα είναι ευάλωτα σε κυβερνοεπιθέσεις. Το FBI ανακοίνωσε ότι την επίθεση έκανε μια νέα, δραστήρια ομάδα ransomware με έδρα τη Ρωσία και όνομα… DarkSide και σκοπός τους ήταν να βγάλουν λεφτά.

Πριν από μερικές εβδομάδες η Ransomware Task Force, μια διεθνής συμμαχία ειδικών, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την εθνική ασφάλεια στέλνοντας μήνυμα στις κυβερνήσεις να αναλάβουν δράση για να εμποδίσουν τις πληρωμές λύτρων εν κρυπτώ. Ζήτησε επίσης να ασκηθεί πίεση σε χώρες όπως η Ρωσία, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα οι οποίες έχουν κατηγορηθεί ότι περιθάλπουν ομάδες ransomware. Ωστόσο ειδικοί τονίζουν πως και οι ίδιοι οι οργανισμοί που αποτελούν στόχους πρέπει να αναλάβουν ευθύνες και να εφαρμόσουν μέτρα κυβερνοασφάλειας.

Στα εμβόλια
Πριν από δύο εβδομάδες καταγγέλθηκε επίθεση χάκερ στην «πύλη εμβολιασμού» στην Κύπρο. Φανταστείτε κάποια ομάδα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα να «διέλυε» το σύστημα εμβολιασμού και να κατέρρεε το πρόγραμμα «Ελευθερία».

Θα μπορούσαν να «κατεβάσουν» το σύστημα, να τινάξουν στον αέρα τα ραντεβού, να προκαλέσουν τεράστιο πρόβλημα στα μητρώα με τους ασφαλισμένους. Ανετα θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για μια εν δυνάμει «βόμβα» στα θεμέλια κάθε κράτους, ειδικά εκείνων που δεν έχουν λάβει τα μέτρα τους και δεν έχουν φτιάξει ασπίδες προστασίας από τέτοιες κυβερνοεπιθέσεις

Κάποιοι δεν φοβούνται να μιλήσουν για έναν «ψηφιακό Αρμαγεδδώνα» καθώς η ψηφιοποίηση των οικονομικών συναλλαγών, της κρατικής μηχανής και της καθημερινής κοινωνικής δράσης, μας κάνει όλους «υπηρέτες» των ηλεκτρονικών συστημάτων και συσκευών.

Ετσι, λοιπόν, οι χάκερ βρίσκουν πλέον πεδίον δόξης λαμπρόν και μπορούν να χτυπήσουν οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Με το πάτημα ενός κουμπιού, σε ένα μικρό διαμέρισμα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτη ζημιά, να απαιτήσουν τεράστια ποσά ως λύτρα, να αναγκάσουν κράτη και επιχειρήσεις να δαπανήσουν δισεκατομμύρια για την ασφάλειά τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα, σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα του ΣΕΒ, το 50% των επιχειρήσεων θα μπορούσε να δεχθεί κυβερνοεπίθεση προκαλώντας τους οικονομική ζημία, διακοπή της λειτουργίας και πλήγμα στην αξιοπιστία τους. Οι απειλές που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν «ψηφιακό Αρμαγεδδώνα» αυξάνονται διαρκώς. Και είναι και πιο επώδυνες κι επικίνδυνες.

Για παράδειγμα, θα μπορούσε να χτυπηθεί το τραπεζικό σύστημα μιας χώρας και να μηδενιστούν τα υπόλοιπα των καταθετών; Δεν θα ήταν αυτό ένα σοβαρό πλήγμα για μια τράπεζα αλλά και ένα απίθανο μπαράζ επιπτώσεων για την ίδια και το τραπεζικό σύστημα εν γένει;

Nέος τύπος πολέμου
Με την ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης και του 5G και την όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση από αυτήν πολλά περισσότερα θα μπορούσαν να απειληθούν.

Σκεφτείτε ότι σε μερικά χρόνια οι περισσότεροι από εμάς θα οδηγούμε «έξυπνα αυτοκίνητα». Δεν θα οδηγούμε ακριβώς, καθώς το ίδιο το ΙΧ μας θα μας πηγαίνει όπου θέλουμε χωρίς καν να κρατάμε το τιμόνι. Αν μια ομάδα χάκερ έμπαινε στον «εγκέφαλο» του αυτοκινήτου και το εξέτρεπε από την πορεία του;

Μια επίθεση μεγάλης εμβέλειας θα μπορούσε να γίνει σε δορυφόρους από τους οποίους εξαρτάται το τηλεπικοινωνιακό σύστημα μιας χώρας. Και τι θα συνέβαινε άραγε αν οι χάκερ κατάφερναν να «φυτέψουν» λογισμικό στα στρατιωτικά συστήματα της χώρας ή στη λειτουργία των φυλακών ή σε ένα νοσοκομείο που στηρίζεται σε ηλεκτρονικά συστήματα. Οι υβριδικές απειλές, είναι ο νέος τύπος πολέμου που δεν χρειάζεται να ρίξεις ούτε μία πιστολιά αλλά μπορείς να σκοτώσεις εκατομμύρια. Ή μπορείς να διαλύσεις οικονομίες οδηγώντας χώρες σε χρεωκοπία. Μπορείς να ρίξεις αεροπλάνα, να εκτρέψεις τρένα κι αυτοκίνητα, να μετατρέψεις σε ανεξέλεγκτους «Τιτανικούς» τεράστια πλοία, να χτυπήσεις στα κινητά του καθενός από εμάς. Αλλά μπορείς και να πλήξεις το χρηματιστήριο, τα ταμεία των τραπεζών, το ηλεκτρονικό εμπόριο, τις συναλλαγές με την εφορία. Κι ένα ακόμη βασικό; Είμαστε όλοι ευάλωτοι σε «κλέφτες» προσωπικών δεδομένων που θα μπορούσαν να έχουν στα χέρια τους τον ιατρικό μας φάκελο ή οτιδήποτε δεν πρέπει να βγει στον «αέρα».

Ο νέος, ψηφιακός κόσμος είναι εδώ. Γεμάτος «δώρα», υποσχέσεις, ευκολίες. Αλλά και γεμάτος κινδύνους από τους «μασκοφόρους» του Διαδικτύου. Αν τα κράτη δεν «επενδύσουν» στην ασφάλεια και σε αμυντικά συστήματα απέναντι σε έναν διαρκώς εντεινόμενο ψηφιακό πόλεμο, τότε είναι θέμα χρόνου ένα παγκόσμιο πρόβλημα, πολύ χειρότερο από τον κορωνοϊό.

 

 

 

 

---

 

ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ ή ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΓΡΑΦΙΚΟΙ

Είναι γεγονός πως εμείς οι Έλληνες αρεσκόμαστε να υπερηφανευόμαστε όταν κάποιος σπουδαίος άνθρωπος του παρελθόντος ή του παρόντος έχει ελληνική καταγωγή ή ακόμη και ελληνικές ρίζες.

Σε αυτό το πλαίσιο της εθνικής περηφάνιας αντιμετώπισα κι εγώ πρόσφατα ένα δημοσίευμα στο διαδίκτυο το οποίο έκανε λόγο για ελληνικές ρίζες του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Ο συντάκτης του σχετικού άρθρου ομολογώ πως έβαλε τα δυνατά του όταν έγραφε τη μελέτη του για να αποδείξει στον αναγνώστη πως ο Μέγας Ναπολέοντας είχε ελληνικές ρίζες. Διάβασα προσεκτικά το εν λόγω άρθρο και όταν έψαξα στο διαδίκτυο να βρω αντίστοιχα άρθρα, ώστε να διασταυρώσω όσο το δυνατόν περισσότερο την πρώτη μου πηγή, το μόνο που βρήκα ήταν αναπαραγωγή του ίδιου κειμένου. Παρά λοιπόν την όποια καχυποψία μου για την ιστορική είδηση αυτή, αφού σε αρχεία μέσω διαδικτύου δεν βρήκα κάτι σχετικό, θα τολμήσω κι εγώ με τη σειρά μου να το αναπαράγω γιατί οφείλω να ομολογήσω πως εκτός από αξιοπερίεργο είναι και ιστορικά ιδιαίτερα σπουδαίο.

Για να φτάσουμε όμως στην περίπτωση της ελληνικής καταγωγής του Μέγα Ναπολέοντα, νομίζω πως οφείλουμε να κάνουμε μια πολύ σύντομη αναφορά τόσο στο Ναπολέοντα Βοναπάρτη (για να αναφερθούμε σε ολόκληρη τη ζωή του χρειαζόμαστε πολύ χώρο και χρόνο, αφού θεωρείται από τις πλέον σπουδαίες και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της παγκόσμιας Ιστορίας) όσο και στην μανιάτικη παρουσία στην Κορσική!!!

Πριν απ΄ όλα να τονισθεί πως αν κάποιος σε κάποια στιγμή της ζωής του κάνει παρέα λόγω διάφορων γεγονότων με άτομα άλλης εθνικότητας άλλης φυλής ή άλλων ηθών δε συνεπάγεται ότι ανήκει εκεί.

Ναπολέων Βοναπάρτης

Ο Ναπολέων (Napoléon Bonaparte/Ναπολέων Βοναπάρτης) (15 Αυγούστου 1769 — 5 Μαΐου 1821) ήταν Γάλλος στρατηγός και Αυτοκράτορας της Γαλλίας (ως Ναπολέων Α΄) επικληθείς Μέγας. Θεωρείται στρατηγική και κυβερνητική μεγαλοφυΐα, ιδρυτής Βασιλικής δυναστείας, (Βασιλικού Οίκου), καταλύτης αλλά και θεμελιωτής ευρωπαϊκών Βασιλείων και Χωρών στα οποία και άφησε βαθιά χαραγμένη τη σφραγίδα της προσωπικότητάς του.

Γεννήθηκε στην πόλη Αιάκειο (Ajaccio) στην Κορσική, μόλις ένα χρόνο αφού η κυριαρχία του νησιού μεταβιβάστηκε από τη Δημοκρατία της Γένοβας στη Γαλλία. Ο πατέρας του Κάρλος Βοναπάρτης καταγόταν από την Τοσκάνη και ανήκε στα χαμηλότερα στρώματα της αριστοκρατίας. Η μητέρα του, Λετίτσια Ραμολίνο, καταγόταν επίσης από οικογένεια ευγενών.

Οι Μανιάτες στην Κορσική: η περίπτωση της Καργκέζε

Γενικά δεν προκύπτει από επίσημα αρχεία ή καταχωρήσεις κάποια καταγωγή του Κορσικανού στρατάρχη με την Ελλάδα , πέρα από την θετική του γνώμη για τον Ελληνισμό δια μέσου της αρχαίας εποχής.

Ο ίδιος δεν αναφέρει πουθενά ή δεν κάνει καν μνεία για υποτιθέμενη ελληνική καταγωγή του .

Το Αιάκειο της Κορσικής το διάστημα που ο Ναπολέων ήταν νεαρός υπολοχαγός του πυροβολικού έβριθε από Ιταλούς Μανιάτες και άλλους μετανάστες που ήταν εντελώς λογικό να προσεταιρισθεί τους ντόπιους Κορσικανούς.

Εξάλλου θυμηθείτε την πρόσφατη ”απόπειρα” να βαπτίσουμε Έλληνα τον πλουσιότερο άνθρωπο του πλανήτη αυτή τη στιγμή τον ιδρυτή και ιδιοκτήτη της AMAZON , Τζεφ Μπέζος που απλά γεννήθηκε σαν Τζέφρι  Γιόργκενσεν για να πάρει αργότερα το επίθετο του κουβανού δεύτερου συζύγου της μητέρας του Μιγκέλ Μπέζος

 

 

 

 

ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ ΟΠΩΣ ΤΙΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΑΡΑΒΕΣ

Με τη λέξη σταυροφορίες (crusades) εννοούμε τις εκστρατείες που έγιναν το Μεσαίωνα (8 εκστρατείες από το 1095 έως το 1291) από τους χριστιανούς της Δυτικής Ευρώπης με σκοπό την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων. Κάθε φορά που θυμόμαστε τη λέξη σταυροφορία μας έρχονται στο νου διηγήσεις χριστιανών σταυροφόρων, ιστορικών και περιηγητών, σύμφωνα με τους οποίους οι εκστρατείες αυτές είχαν σαν σκοπό να απελευθερώσουν την Ιερουσαλήμ από τους άπιστους, έτσι ώστε οι χριστιανοί ελεύθερα να πηγαίνουν να προσκυνούν τους Άγιους Τόπους. Γι’ αυτό άλλωστε η λέξη «σταυροφορία» στο χριστιανικό λεξιλόγιο δηλώνει κάτι το θετικό, το συνασπισμό των ανθρώπων για καλό σκοπό.

Όμως οι καταστροφές, οι σφαγές (μουσουλμάνων, ορθόδοξων και εβραίων), το πλιάτσικο και η δημιουργία αποικιακών κρατών στην περιοχή τι σχέση έχουν με τον ωραίο και ρομαντικό σκοπό της απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων; Οι βιαιότητες και οι ωμότητες ήταν τέτοιας έκτασης, ώστε ο φόβος και το μίσος, που προκάλεσαν στους Άραβες και στους άλλους μουσουλμανικούς λαούς της περιοχής, να διατηρείται μέχρι τις μέρες μας (π.χ. η εισβολή στο Ιράκ αποκλήθηκε από πολλούς Άραβες νέα σταυροφορία). Άλλωστε οι σταυροφορίες είναι η απαρχή των συγκρούσεων του χριστιανικού με το μουσουλμανικό κόσμο. Ενδιαφέρον έχει να δούμε πώς παρουσιάζουν οι Άραβες, αυτοί που ζούσαν εκεί και κατακτήθηκαν από τους σταυροφόρους, τις εκστρατείες αυτές και που οι απόψεις τους δε συμπίπτουν καθόλου με αυτές των Δυτικών.

Η 1^η σταυροφορία (με την οποία θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο) ξεκίνησε τυπικά με τη Σύνοδο του Κλερμόν το Νοέμβριο του 1095. Νωρίτερα (την άνοιξη του 1095) ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Αλέξιος Α΄ Κομνηνός  είχε ζητήσει βοήθεια από τον Πάπα, γιατί οι Σελτζούκοι Τούρκοι, με τη νίκη τους στο Μάτζικερτ το 1071, είχαν κατακτήσει τη Μ. Ασία. Ο Πάπας Ουρβανός Β΄ κήρυξε τον ιερό πόλεμο της Χριστιανοσύνης κατά των απίστων, για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων, υποσχόμενος σε όσους θα συμμετείχαν στην εκστρατεία ευλογία της Εκκλησίας, άφεση αμαρτιών, αναστολή των χρεών τους και προστασία της περιουσίας τους κατά το διάστημα της απουσίας τους. Όσοι πήγαιναν θα έραβαν ένα κόκκινο σταυρό στο ένδυμά τους. Η ανταπόκριση ήταν τεράστια, γι’ αυτό δίπλα από τους ιππότες –πολεμιστές υπήρχε πλήθος απλών, μάλλον ανεπιθύμητων, ανθρώπων

Μετείχαν κυρίως Γάλλοι και Ιταλοί και όχι Άγγλοι, γιατί είχαν υποστεί τη Νορμανδική  κατάκτηση το 1066, ούτε Ισπανοί, γιατί είχαν προβλήματα με τις αραβικές επιδρομές από την Αφρική, αλλά ούτε και Γερμανοί, γιατί είχαν εμφύλιες συγκρούσεις.

Οι Άραβες ιστορικοί και χρονικογράφοι μιλούν για «φράγκικο πόλεμο» ή «φράγκικες εισβολές». Ανάλογα με τις περιοχές, τους συγγραφείς και τις περιόδους, τους Δυτικούς και κυρίως τους Φράγκους οι Άραβες τους αναφέρουν με διαφορετικές λέξεις: Φαράνζ, Φαρανζάτ, Ινφράνζ, Ιφρανζάτ, Φρανζ. Οι σταυροφόροι εκμεταλλεύτηκαν το διχασμό που επικρατεί στους κόλπους του Ισλάμ, σχεδόν με την εμφάνιση της νέας θρησκείας, μεταξύ σουνιτών (Χαλιφάτο της Βαγδάτης) και σιϊτών (Φατιμίδες της Αιγύπτου). Ο Άραβας χρονικογράφος γράφει: «μερικοί λένε, πως όταν οι άρχοντες της Αιγύπτου είδαν την εξάπλωση των Σελτζούκων, φοβήθηκαν και ζήτησαν από τους Φράγκους να βαδίσουν εναντίον της Συρίας και να δημιουργήσουν ένα φράγμα μεταξύ αυτών και των μουσουλμάνων. Μόνο ο Θεός ξέρει την αλήθεια».

Ο πρώτος που δέχτηκε την επίθεση των σταυροφόρων ήταν ο Κιλίζ Αρσλάν, Σουλτάνος του Ρουμ (Σουλτανάτο της Νίκαιας). Διοικούσε μια μεγάλη περιοχή της Μ. Ασίας με πρωτεύουσα τη Νίκαια, μόλις τρεις μέρες δρόμο από την Κωνσταντινούπολη! Οι πρώτοι σταυροφόροι έφτασαν στην Πόλη με τον Πέτρο τον Ερημίτη.

Ο βυζαντινός αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός, επειδή φοβήθηκε για την ασφάλεια της Πόλης, αφού οι Φράγκοι λεηλατούσαν τη γύρω περιοχή, τους πέρασε όλους στην Ασία και τους εγκατέστησε στην Κιβωτό, στη νότια ακτή του κόλπου της Νικομήδειας (το σημερινό Ισνίκ). Νωρίτερα ο Αλέξιος υπέγραψε συμφωνία με τους σταυροφόρους ότι, όποια εδάφη της αυτοκρατορίας τα πάρουν από τους άπιστους, θα τα επιστρέψουν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Ο Κιλίζ Αρσλάν έμαθε από τους Τούρκους μισθοφόρους του βυζαντινού στρατού ότι έφτασαν χιλιάδες Δυτικοί στη Μ. Ασία. Ακούει παντού τους Φράγκους να κραυγάζουν ότι ήρθαν να εξολοθρεύσουν τους μουσουλμάνους, αν και βλέπει ότι καταστρέφουν και κλέβουν ακόμη και χριστιανικές εκκλησίες, αρπάζουν τις αποθηκευμένες σοδειές από τα ελληνικά χωριά και σφάζουν αλύπητα τους χωρικούς, που προσπαθούν να αντισταθούν. Ακόμη και παιδιά μικρής ηλικίας κάηκαν ζωντανά. Το 1096 καταφέρνει ο σελτζούκος σουλτάνος μία νίκη επί των σταυροφόρων, αλλά τον επόμενο χρόνο νέες ομάδες Φράγκων καταφθάνουν στη Μ. Ασία. Αυτοί εκμεταλλεύονται την απουσία του Κιλίζ Αρσλάν από τη Νίκαια και πολιορκούν την πόλη. Ο σελτζούκος σουλτάνος δεν προλαβαίνει και οι σταυροφόροι μπαίνουν στη Νίκαια, μια πόλη με περισσότερες βυζαντινές εκκλησίες παρά τζαμιά και την πλειονότητα των κατοίκων ελληνική. Οι Φράγκοι τη λεηλατούν, κατακρεουργούν τους άντρες και βιάζουν τις γυναίκες. Μετά από συνεννόηση Σελτζούκων Τούρκων και Βυζαντινών τη νύχτα της 18^ης προς τη 19^η Ιουνίου 1097 οι Βυζαντινοί με Τούρκους, ως επί το πλείστον στρατιώτες, παίρνουν την Πόλη από τους Φράγκους.

Οι σταυροφόροι αφήνουν τη Νίκαια και κατεβαίνουν νότια. Στο Δορύλαιο (το σημερινό Εσκί Σεχίρ) νικούν τους Σελτζούκους, πράγμα που σηματοδοτεί την κυριαρχία των Φράγκων στη Μέση Ανατολή για 2 αιώνες. Ο Ιμπν αλ-Καλανίσιμ, χρονικογράφος της Δαμασκού, αναφέρει μεταξύ άλλων για τη μάχη του Δορυλαίου: «Οι Φράγκοι κατέσφαξαν τον τούρκικο στρατό. Σκότωσαν, λεηλάτησαν και έπιασαν πολλούς αιχμαλώτους που τους πούλησαν για σκλάβους. Όλοι πανικοβλήθηκαν, ο τρόμος και η αγωνία πήραν μεγάλες διαστάσεις». Στις 21 Οκτωβρίου 1097 οι σταυροφόροι φτάνουν στην Αντιόχεια, μια πόλη που μπορεί να έχασε την παλιά της αίγλη, αλλά παρέμενε μια εντυπωσιακή πόλη, με 40.000 κατοίκους, περίμετρο φρουρίου 12.000 μέτρα και 360 πυργίσκους. Διοικητής της πόλης ήταν ο Γιαγκί Σιγιάν, ο οποίος διώχνει τους «νασσαρά» (οπαδοί του Ναζωραίου-έτσι αποκαλούσαν οι Άραβες τους χριστιανούς) από την πόλη και ετοίμασε την πόλη για μακροχρόνια πολιορκία.

Ο Ίμπν αλ-Αθίρ αναφέρει ότι κάποια στιγμή έγινε συμφωνία μεταξύ των Φράγκων και ενός «καταραμένου κατασκευαστή πανοπλιών», του Φιρούζ. Ο Φιρούζ ήταν κατασκευαστής πανοπλιών και υπεύθυνος για την υπεράσπιση των τειχών. Σύμφωνα με τον Άραβα χρονικογράφο ήταν Αρμένιος μουσουλμάνος, που κάποια στιγμή κατηγορήθηκε για μαύρη αγορά και πλήρωσε πρόστιμο.

Ζητώντας να εκδικηθεί, ο Φιρούζ ήρθε σε επαφή με τους Φράγκους πολιορκητές, τους οδηγεί στη νότια πύλη της Αντιόχειας. Οι Φράγκοι εισέβαλλαν στην πόλη στις 3 Ιουνίου 1098, ο Γιαγκί Σιγιάν την εγκατάλειψε και οι κάτοικοι παραδίδονται στο αίμα και τη φωτιά.

Το πιο τερατώδες όμως συνέβη στην πόλη Μάαρα στα νοτιοανατολικά της Αντιόχειας. Πριν έρθουν οι Φράγκοι, οι κάτοικοι ζούσαν ήρεμη ζωή υπό την εποπτεία του Ρεντβάν, ο οποίος βασίλευε στο Χαλέπι. Το καμάρι της Μάαρα ήταν το γεγονός ότι ήταν γενέτειρα του Αμπούν-Αλά αλ-Μααρί, από τις μεγαλύτερες μορφές της αραβικής λογοτεχνίας. Ο τυφλός αυτός ποιητής είχε το θάρρος να γράψει ότι: «οι κάτοικοι της γης χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σ’ αυτούς που έχουν μυαλό και δεν έχουν θρησκεία, και σ’ αυτούς που έχουν θρησκεία, αλλά δεν έχουν μυαλό»

Οι κάτοικοι της Μάαρα ήρθαν σε επαφή με τον Μποεμόν, τον Φράγκο άρχοντα της Αντιόχειας και αυτός τους υποσχέθηκε να χαρίσει τη ζωή στους κατοίκους, αν φύγουν από τα κτίρια και σταματήσουν τον πόλεμο.

Στις 11 Δεκεμβρίου 1098 οι Φράγκοι μπαίνουν στην πόλη και δεν τηρούν την υπόσχεσή τους. Ο Ιμπν αλ-Αθίρ αναφέρει ότι «επί 3 μέρες πέρασαν τον κόσμο από την κόψη του σπαθιού, σκοτώνοντας περισσότερους από 100.000 ανθρώπους και αιχμαλωτίζοντας πολλούς». Μπορεί ο Άραβας χρονικογράφος να υπερβάλλει στον αριθμό, αφού η πόλη δεν είχε πάνω από 10.000 κατοίκους, αλλά η φρίκη που ακολουθεί άφησε ανεξίτηλη στη μνήμη των Αράβων την εικόνα των Φράγκων.

Ο Φράγκος χρονικογράφος Ραούλ ντε Καέν επιβεβαιώνει ότι « … στη Μάαρα οι δικοί μας έβραζαν σε χύτρες τους ανθρώπους και καταβρόχθιζαν τα παιδιά ψημένα στη σούβλα». Ο Άραβας χρονικογράφος Ουσάμα Ιμπν-Μουνκίντ θα γράψει: «όσοι άκουγαν για τους Φράγκους, όταν τους γνώρισαν, είδαν ότι αυτοί δε διαφέρουν από τα ζώα που έχουν το πλεονέκτημα του θάρρους και της θέρμης στον πόλεμο, αλλά τίποτε άλλο, όπως δηλαδή τα ζώα που έχουν μόνο την υπεροχή της δύναμης και της επιθετικότητας». Φόβο και περιφρόνηση προκάλεσαν λοιπόν οι Φράγκοι στο αραβικό κράτος της Συρίας, που ήταν ανώτερο σε πολιτισμό από τους Δυτικοευρωπαίους.

Είναι άδικη η παρουσίαση των Φράγκων ως «ανθρωποφάγων»; Όχι, επιβεβαιώνουν οι ίδιοι οι σταυροφόροι τα γεγονότα σε μια επιστολή που έστειλαν στον Πάπα τον επόμενο χρόνο: «ένας φοβερός λιμός έπληξε τη στρατιά της Μάαρα, που την εξανάγκασε στη σκληρή πράξη, να τραφεί με τα σώματα των Σαρακηνών». Όμως έγιναν και πράξεις από τους Φράγκους, που δεν δικαιολογούνται από την πείνα π.χ. οι Ταφούρ (ομάδες φανατικών Φράγκων) ξεχύνονταν στις κοιλάδες φωνάζοντας ότι θέλουν να τραγανίσουν κρέας σαρακηνό και το βράδυ μαζεύονταν γύρω από φωτιά για να καταβροχθίσουν τα θύματά τους. Ο Φράγκος χρονικογράφος Αλμπέρ ντ’ Άιξ έγραψε μεταξύ άλλων ότι: «οι δικοί μας όχι μόνο δεν ένιωθαν απέχθεια να τρώνε Σαρακηνούς, αλλά έτρωγαν ακόμα και σκύλους». Στις 13 Ιανουαρίου 1099 το μαρτύριο της πόλης Μάαρα τελείωσε, όταν οι Φράγκοι γκρέμισαν το τείχος και έβαλαν φωτιά σε κάθε σπίτι.

Στόχος των σταυροφόρων, όμως, ήταν τα Ιεροσόλυμα, η τρίτη ιερή πόλη των μουσουλμάνων, μετά τη Μέκκα και τη Μεδίνα, γιατί σ’ αυτή την πόλη ο Θεός οδήγησε τον Προφήτη Μωάμεθ, για να συναντήσει τον Μωυσή και τον Ιησού. Την Παρασκευή 5 Ιουλίου 1099 οι Φράγκοι κατέλαβαν την ιερή πόλη μετά από πολιορκία 40 ημερών. Περιγραφές αναφέρουν ξανθούς πολεμιστές με πανοπλίες να ξεχύνονται στους δρόμους με γυμνά σπαθιά αποκεφαλίζοντας άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Οι επιζώντες μετέφεραν τα πτώματα στα χωράφια και τα έκαψαν και μετά εκτελούνταν ή πωλούνταν για σκλάβοι. Η τύχη των Εβραίων ήταν επίσης αποτρόπαιη. Αυτοί συγκεντρώθηκαν στην κύρια συναγωγή, για να σωθούν, ενώ οι Φράγκοι απέκλεισαν όλες τις εξόδους της εβραϊκής συνοικίας στα βόρεια της πόλης. Στοίβαξαν ξύλα και έβαλαν φωτιά. Όσοι δεν κάηκαν ζωντανοί σκοτώνονταν στην προσπάθειά τους να διαφύγουν.

Και οι Χριστιανοί δε γλύτωσαν. Συνέλαβαν τους Χριστιανούς ιερείς των ανατολικών χριστιανικών δογμάτων από τον Πανάγιο Τάφο και τους υπέβαλλαν σε βασανιστήρια μέχρι να καταφέρουν να μάθουν το μέρος και να αρπάξουν με τη βία το πολυτιμότερο κειμήλιο της ιερής πόλης, τον Τίμιο Σταυρό. Ο Άραβας χρονικογράφος Ιμπν αλ-Αθίρ σημειώνει: «οι Φράγκοι τήρησαν το λόγο τους και άφησαν τον Αιγύπτιο  στρατηγό και τους άνδρες του να φύγουν νύχτα προς το λιμάνι της Ασκαλόν, όπου και εγκαταστάθηκαν. … Ο λαός της ιερής πόλης πέρασε από την κόψη του σπαθιού. Οι Φράγκοι έσφαζαν τους μουσουλμάνους επί μια βδομάδα. Στο τέμενος αλ-Ακσά σκότωσαν περισσότερους από 70.000 ανθρώπους». Και ο Ιμπν αλ-Καλανίσι αναφέρει ότι «γκρέμισαν όλα τα ιερά μνημεία και τον τάφο του Αβραάμ-ας αναπαύεται εν ειρήνη».

Οι Φράγκοι δεν είχαν τη μεγαλοψυχία, που είχαν δείξει οι Άραβες, όταν το 638 κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα από τους Έλληνες της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Τότε ο Ομάρ έκανε την είσοδο στην πόλη πάνω σε άσπρη καμήλα και τον προϋπάντησε ο Πατριάρχης. Ο Χαλίφης σεβάστηκε τη ζωή και τα αγαθά όλων των κατοίκων και μάλιστα ζήτησε από τον Πατριάρχη ένα μέρος για να στρώσει το χαλί του και να προσευχηθεί. Αντίθετα οι Δυτικοί γιόρτασαν το θρίαμβό τους με έναν απερίγραπτο σφαγιασμό, καταστροφή και λεηλασία της Ιερής Πόλης.

 

 

 

 

 

ΒΙΕΤΝΑΜ. Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ

Περίοδος 1954-1960

Ουσιαστικά η μάχη που έμελλε να σημάνει την είσοδο των Η.Π.Α στο Βιετνάμ ήταν αυτή του Ντιεν Μπιεν Φου. Εκεί οι Γάλλοι είχαν κατασκευάσει μια οχυρωμένη βάση στην οποία επιτέθηκαν οι μαχητές Βιετμίν,ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που στόχο είχε την απελευθέρωση του Βιετνάμ από τους Γάλλους,τον Μάρτιο του 1954.Τον Μάιο του ίδιου έτους οι Βιετμίν έκαμψαν την αντίσταση του γαλλικού στρατού που παραδόθηκε και λίγους μήνες μετά, αφού συνεχίστηκαν οι επιθέσεις των ανταρτών, οι Γάλλοι αναγκάστηκαν να ζητήσουν ανακωχή. Αμέσως μετά από αυτήν την εξέλιξη,  στην διάσκεψη της Γενεύης ορίστηκε πως το Βιετνάμ θα διχοτομούνταν σε δύο τμήματα στον 17^ο παράλληλο,το Βόρειο υπό την κομμουνιστική σφαίρα επιρροής με πρόεδρο τον Χο Τσι Μιν και πρωτεύουσα το Ανόϊ και το Νότιο στο οποίο θα δίδονταν η αυτονομία από τους Γάλλους με πρωτεύουσα την Σαϊγκόν.

Οι Αμερικάνοι βλέποντας πως ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της νοτιοανατολικής Ασίας βρισκόταν υπό κομμουνιστική κυριαρχία, αποφάσισαν να γίνουν σύμμαχοι του νέου κράτους του Νοτίου Βιετνάμ με στόχο την προστασία του από τους κομμουνιστές του Βορρά καθώς και να το οδηγήσει ομαλά στην δημοκρατία. Πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας του Βιετνάμ αυτοανακηρύχθηκε ο Νγκο Ντιν Ντιέμ το 1955, ο οποίος κυβερνώντας απολυταρχικά με αντικομμουνιστικές και συντηρητικές επιρροές (επικρίθηκε έντονα για την σκληρότητα του έναντι των Βουδιστών) αρνήθηκε την διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών, κάτι που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν οι κομμουνιστές του Νότιου Βιετνάμ οι οποίοι πίστευαν πως θα κερδίσουν τυχόν εκλογές. Οι τελευταίοι ίδρυσαν το Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης του Νοτίου Βιετνάμ το 1960 και την επόμενη αμέσως χρονιά συγκρότησαν τον Απελευθερωτικό Στρατό του Νοτίου Βιετνάμ που αποτελούνταν από αντάρτες Βιετκόνγκ και είχε την στήριξη της κυβέρνησης του Βορείου Βιετνάμ. Ο ανεφοδιασμός των ανταρτών με έμψυχο και άψυχο υλικό γινόταν από το μονοπάτι Χο Τσι Μιν, μια δαιδαλώδης διαδρομή μέσα από τα βουνά τους Λάος και της Καμπότζης που οδηγούσε σε πολλά σημεία του Νοτίου Βιετνάμ.

Περίοδος 1960-1965

Το 1960 οι Η.Π.Α, επί προεδρίας Άϊζενχάουερ, άρχισαν να στέλνουν στην Σαϊγκόν στρατιωτικούς συμβούλους ώστε να οργανώσουν και να εκπαιδεύσουν τον νοτιοβιετναμέζικο στρατό.Τον Ιανουάριο του 1961 ορκίζεται Πρόεδρος των Η.Π.Α ο Τζον Κένεντι ο οποίος θα στείλει μεγάλο αριθμό σύγχρονου στρατιωτικού οπλισμού στο Νότιο Βιετνάμ (όπλα, μαχητικά αεροπλάνα, ελικόπτερα, τεθωρακισμένα οχήματα) και θα αυξήσει τον αριθμό των Αμερικάνων στρατιωτικών συμβούλων αλλά θα επιμείνει στην μη αποστολή τακτικού στρατού από πλευράς Η.Π.Α. Ο Κένεντι υποστήριζε την Θεωρία του Ντόμινο, σύμφωνα με την οποία εάν μια χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας γινόταν κομμουνιστική, θα ακολουθούσαν και οι υπόλοιπες. Στην μάχη του Απ Μπακ τον Ιανουάριο του 1963 μια μικρή ομάδα Βιετκόνγκ νίκησε τον μεγαλύτερο σε αριθμό στρατό του Νοτίου Βιετνάμ και έκανε εμφανές ότι ο πρόεδρος Ντιέμ δεν ήταν ικανός να σταματήσει τους αντάρτες (κάτι που πίστευε και ο ίδιος ο Κένεντι). Παράλληλα η συνεχής εχθρική αντιμετώπιση των Βουδιστών και οι επιθέσεις του νοτιοβιετναμέζικου στρατού σε λατρευτικούς χώρους αυτών, οδήγησε σε μαζικές διαδηλώσεις στην Σαϊγκόν.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια ήταν μεγάλη προς το καθεστώς κάτι που οδήγησε σε στρατιωτικό πραξικόπημα έναντι του Ντιέμ (οι Η.Π.Α γνώριζαν για το πραξικόπημα,αλλά έμειναν αδρανείς) με αποτέλεσμα την καθαίρεση του και την δολοφονία αυτού και του αδερφού του Νγκο Ντιν Νου την 1^η Νοέμβρη του 1963. Λίγο καιρό αργότερα στις 22 Νοέμβρη 1963 δολοφονήθηκε και ο πρόεδρος Κένεντι και καθήκοντα στον Λευκό Οίκο ανέλαβε ο μέχρι τότε Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Κένεντι, Λίντον Τζόνσον.

Αλλαγές έγιναν και στην άλλη πλευρά καθώς υπήρξαν διαφωνίες για το πως έπρεπε να συνεχιστεί ο πόλεμος,με τον Χο Τσι Μιν να υποστηρίζει την άποψη της Σοβιετικής Ένωσης για αποκλιμάκωση του Ψυχρού Πολέμου και τον Λε Ντουάν την άποψη της Κίνας που καλούσε σε παγκόσμια βίαια εξέγερση, όπου ο τελευταίος επικράτησε αυτής της διαφωνίας.

Μέχρι και το 1963 ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν κυρίως μικρής κλίμακας αψιμαχίες μεταξύ του νοτιοβιετναμέζικου στρατού και των Βιετκόνγκ, κάτι που θα άλλαζε ριζικά στην θητεία του Τζόνσον. Ακόμη τα νοτιοβιετναμέζικα στρατεύματα ηττήθηκαν στις μάχες του Μπιν Τζα και του Ντονγκ Χόϊ, στη 1 Ιανουαρίου 1965 και στις 13 Ιουνίου 1965 αντίστοιχα.

Αναμφισβήτητα, η θητεία του Τζόνσον ήταν η σημαντικότερη για την παρουσία των Η.Π.Α στο Βιετνάμ. Στη Σαϊγκόν τα πραξικοπήματα μετά τον Ντιέμ ήταν συνεχή και οι εκάστοτε κυβερνήσεις ασταθείς. Οι Αμερικάνοι στήριξαν το πραξικόπημα του Στρατηγού Καν που ανήλθε στην εξουσία τον Ιανουάριο του 1964.

Κόλπος του Τόνκιν

Η αφορμή για περαιτέρω εμπλοκή των Η.Π.Α στο Βιετνάμ δόθηκε στις 4 Αυγούστου του 1964 με το συμβάν στον Κόλπο του Τόνκιν. Δύο αμερικάνικα πλοία (το Maddox και το Turner Joy) που συνέλεγαν πληροφορίες κατά μήκος των ακτών του Νοτίου Βιετνάμ, δέχθηκαν επίθεση από τορπιλικά πλοία του Βορείου Βιετνάμ. Οι Αμερικάνοι απάντησαν αμέσως με βομβαρδισμό των ναυτικών βάσεων του Βορείου Βιετνάμ στο Χον Γκέι, το Κουάνγκ Κε, το Πουκ Λόι και το Λοκ Τσάο. Αμέσως μετά, το Κογκρέσο ψήφισε την Απόφαση για τον Κόλπο του Τόνκιν που έδωσε την έγκριση στον Πρόεδρο Τζόνσον για στρατιωτική εμπλοκή στο Βιετνάμ. Μετά την επίθεση των Βιετκόνγκ στην αμερικάνικη βάση του Πλεϊκού τον Φεβρουάριο του 1965, άρχισαν οι επιχειρήσεις Flaming Dart, Rolling Thunder και Arc Light που στόχο είχαν τον βομβαρδισμό θέσεων του Βορείου Βιετνάμ ώστε να σταματήσει τον ανεφοδιασμό των Βιετκόνγκ αλλά και ταυτόχρονα να ανυψωθεί το ηθικού του νοτιοβιετναμέζικου στρατεύματος. Ταυτόχρονα,όσο μεγάλωνε η βοήθεια των Η.Π.Α προς το Νότιο Βιετνάμ, η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα αύξησαν κι αυτές τις παροχές τους προς το καθεστώς του Βορρά.

Περίοδος 1965-1973

Τελικά τον Μάρτιο του 1965 ξεκίνησε η αποστολή μάχιμου στρατού από τις Η.Π.Α με 3.500 χιλιάδες πεζοναύτες του αμερικανικού στρατού στο έδαφος του Νοτίου Βιετνάμ  οι οποίοι θα έφταναν τους 200.000 τον Ιούλιο του 1966, με επικεφαλής τον στρατηγό Γουίλιαμ Γουεστμόρλαντ. Συνήθης επιχείρηση των Αμερικάνων ήταν η έφοδος σε διάφορα χωριά της υπαίθρου με στόχο τον εντοπισμό Βιετκόνγκ καθώς και των συνεργατών τους. Οι περισσότερες μάχες ήταν με την μέθοδο του ανταρτοπολέμου όπου οι Βιετκόνγκ έστηναν ενέδρες και τοποθετούσαν νάρκες μέσα στην πυκνή ζούγκλα του Βιετνάμ και ξέφευγαν μέσα από υπόγεια τούνελ. Υπό αυτές τις συνθήκες τα αμερικανικά μαχητικά αεροπλάνα είτε έριχναν βόμβες ναπάλμ για να μειώσουν την πυκνότητα της βλάστησης είτε ψέκαζαν με το αέριο Agent Orange, ένα αποφυλλωτικό που σε σύντομο χρονικό διάστημα εξαφάνιζε κάθε είδος χλωρίδας ώστε να καθαρίσει η περιοχή. Σε πολιτικό επίπεδο, μετά τα συνεχή στρατιωτικά πραξικοπήματα, η πολιτική σταθεροποίηση της κυβέρνησης του Νοτίου Βιετνάμ θα έρθει με την άνοδο στην εξουσία του Νγκιέν Βαν Θιέου μετά από στημένες εκλογές το 1967.

Επίθεση Τετ

Η επίθεση Τετ ήταν ένα κομβικό σημείο του πολέμου, καθώς απέδειξε πως οι Βιετκόνγκ μαζί με τον Βορειοβιετναμέζικο στρατό είχαν την ικανότητα να διεξάγουν και οργανωμένες επιχειρήσεις συμβατικού πολέμου και όχι μόνο ανταρτοπόλεμο. Η προετοιμασία για την επίθεση είχε ήδη ξεκινήσει κοντά στα τέλη του 1967, όταν και οι δυνάμεις του Βορρά παρέσυραν τον αμερικανικό στρατό κοντά στο Ντακ Το και την ναυτική βάση Κε Σαν με στόχο να τους συγκεντρώσουν στην περιοχή των Κεντρικών Υψίπεδων, σε μια σειρά μαχών γνωστή ως οι Μάχες των Λόφων.

Η επίθεση ξεκίνησε στις 30 Ιανουαρίου του 1968 όπου οι Βιετκόνγκ επιτέθηκαν ταυτόχρονα και αιφνιδιαστικά (είχε προηγηθεί ανακωχή λόγω των εορτών του νέου έτους) σε πάνω από 100 σημεία-πόλεις του Νοτίου Βιετνάμ. Η κυβέρνηση του Βορρά πίστευε πως αυτές οι επιθέσεις θα ξεσήκωναν τον λαό σε όλες τις πόλεις και θα τον οδηγούσε σε εξέγερση. Οι περισσότερες πόλεις ανακαταλήφθηκαν από τον νοτιοβιετναμέζικο στρατό εντός ολίγων ημερών εκτός από την πόλη Χούε όπου η μάχη κράτησε 26 μέρες και ισοπέδωσε την πόλη αφήνοντας μόνο ερείπια. Ακολούθησαν η δεύτερη και η τρίτη φάση της επίθεσης τον Μάιο και τον Αύγουστο τους ίδιου έτους αντίστοιχα. Η επίθεση Τετ είχε βαριές απώλειες και στις δυο πλευρές ενώ οι στόχοι της, δηλαδή η λαϊκή εξέγερση και η λιποταξία νοτιοβιετναμέζων στρατιωτών, δεν είχαν επιτευχθεί.

Εκλογή Νίξον και Βιετναμοποίηση

Τον Μάιο ξεκινούν στο Παρίσι οι ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ Η.Π.Α και Βορείου Βιετνάμ, χωρίς να σταματούν βέβαια οι εχθροπραξίες. Τον Ιούλιο του 1968 ο Γουέστμορλαντ αντικαθίσταται από τον στρατηγό Κρέιτον Άμπραμς. Ήδη από τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους ο αριθμός των δυνάμεων των Η.Π.Α στο Βιετνάμ έχει εκτοξευτεί στους 540.000.

Ο πρόεδρος Τζόνσον αποφασίζει να μην θέσει υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές τον Νοέμβριου του 1968, οι οποίες βγάζουν νικητή τον ηγέτη των Ρεπουμπλικάνων,Ρίτσαρντ Νίξον. Ο Νίξον εκλέχθηκε με την υπόσχεση να απεμπλακούν σταδιακά οι αμερικανικές δυνάμεις από το Βιετνάμ και ο ίδιος διατάζει την πρώτη από τις πολλές αποχωρήσεις των στρατευμάτων τον Ιούλιο του 1969. Σχέδιο του ήταν η βιετναμοποίηση δηλαδή ανάληψη της άμυνας του Νοτίου Βιετνάμ από τον νοτιοβιετναμέζικο στρατό με την καθοδήγηση, σχεδιασμό και παροχή οπλισμού αυτού από Αμερικάνους στρατιωτικούς συμβούλους και την ηγεσία των Η.Π.Α.

Αντιπολεμικό κίνημα για το Βιετνάμ

Το κίνημα κατά του πολέμου του Βιετνάμ είχε δειλά δειλά ξεκινήσει ήδη από το 1967 αλλά κορυφώθηκε μετά από δύο γεγονότα που οδήγησαν σε μαζικές διαδηλώσεις και ταραχές σε πολλές πόλεις των Η.Π.Α. Πρώτον, η Σφαγή του Μι Λάϊ ,όπου μια διμοιρία Αμερικάνων πεζοναυτών βίασε και δολοφόνησε αδιάκριτα περίπου 500 νοτιοβιετναμέζους πολίτες, μεταξύ αυτών γυναίκες, παιδιά ακόμη και μωρά. Η αποτρόπαια αυτή πράξη έγινε γνωστή στο Αμερικανικό κοινό τον Νοέμβριο του 1969. Το δεύτερο γεγονός ήταν η απόφαση του Νίξον να βομβαρδίσει στόχους στο Λάος και την Καμπότζη ώστε να ανακόψει τον ανεφοδιασμό των Βιετκόνγκ από τον Βορρά μέσω του μονοπατιού Χο Τσι Μιν. Σε μια από τις διαδηλώσεις στο Πανεπιστήμιο Κεντ η εθνοφρουρά άνοιξε πυρ με αποτέλεσμα τον θάνατο τεσσάρων φοιτητών. Ακόμη πολλοί βετεράνοι του Βιετνάμ εισχώρησαν στο κίνημα “Βετεράνοι του Βιετνάμ κατά του πολέμου” και σε μια διαδήλωση στην Ουάσινγκτον τον Απρίλιο του 1971 πολλοί από αυτούς πέταξαν τα μετάλλια τους μπροστά στο Καπιτώλιο.

Επίθεση του Πάσχα

Τον Μάρτιο του 1972 εξαπολύεται η επίθεση του Πάσχα,όπου ο βορειοβιετναμέζικος στρατός πέρασε την αποστρατικοποιημένη ζώνη στα σύνορα και εισέβαλε στο Νότιο Βιετνάμ για να ενωθεί με τους Βιετκονγκ με αποτέλεσμα να κατακτήσουν γρήγορα τις βόρειες επαρχίες. Παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος των αμερικανικών δυνάμεων είχε ήδη αποχωρήσει από το Βιετνάμ οι αεροπορικές επιδρομές συνεχίστηκαν και βοήθησαν τους Νοτιοβιετναμέζους να αποκρούσουν την επίθεση.

Ειρηνευτικές συνομιλίες στο Παρίσι

Παράλληλα ο σύμβουλος για θέματα Εθνικής Ασφάλειας του Νίξον, Χένρι Κίσσινγκερ έφτασε σε συμφωνία μετά από μυστικές διαπραγματεύσεις με τον απεσταλμένο του Βορείου Βιετνάμ στο Παρίσι,Λε Ντουκ Το, τον Οκτώβριο του 1972. Οι νέες απαιτήσεις, μετά την αποκάλυψη των συμφωνηθέντων, από την μεριά του Προέδρου Θιέου καθώς και από το Ανόϊ πάγωσαν την συμφωνία. Μετά από αυτή την εξέλιξη,ο Νίξον βομβάρδισε εκ νέου το Ανόϊ και το Χάϊ Φονγκ για να αναγκάσει το Βόρειο Βιετνάμ να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Εν τέλει υπογράφεται από τον Πρόεδρο Θιέου και τον Υπουργό Εξωτερικών του Βορείου Βιετνάμ, Νγκιεν Τι Μπιν, η Ειρηνευτική Συμφωνία του Παρισιού στις 27 Ιανουαρίου του 1973 που έληξε εξ ολοκλήρου την εμπλοκή των Η.Π.Α στο Βιετνάμ. Τον Μάρτιο του 1973 θα αποχωρήσουν και τα τελευταία στρατεύματα των Η.Π.Α.

Περίοδος 1974-1975

Τον Αύγουστο του 1974 μετά τις αποκαλύψεις του σκανδάλου Watergate, ο Πρόεδρος Νίξον γίνεται ο πρώτος Αμερικάνος πρόεδρος που παραιτείται. Προεδρικά καθήκοντα αναλαμβάνει ο Τζέραλντ Φορντ και το Κογκρέσο αποφασίζει να μειώσει ακόμη περισσότερο την χρηματοδότηση στο Νότιο Βιετνάμ. Η αποχώρηση των Η.Π.Α άφησε αβοήθητα τα νοτιοβιετναμέζικα στρατεύματα και έτσι η προέλαση στρατού του Βορρά ήταν αναπόφευκτη.

Εκστρατεία 275

Στις 6 Ιανουαρίου του 1975 ο στρατός του Βόρειου Βιετνάμ καταλαμβάνει την πόλη Φουόκ Μπιν και τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς ο Στρατηγός Ντανγκ εξαπολύει την Εκστρατεία 275. Κατά την διάρκεια της εκστρατείας με σχετική άνεση και σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Βορειοβιετναμέζικος Στρατός κατακτά το Πλεϊκού, το Κον Τουμ, την Χουέ και την Ντα Νανγκ, κάτι που άνοιγε τον δρόμο για την Σαϊγκόν.

Η εκστρατεία Χο Τσι Μιν

Η επέλαση του Βορρά συνεχίστηκε με την τελική επίθεση Χο Τσι Μιν. Στις 21 Απριλίου 1975 πέφτει η πόλη Χουαν Λοκ, ανατολικά της Σαϊγκόν μετά από μάχη 14 ημερών. Την ίδια μέρα παραιτείται ο Πρόεδρος Θιέου,ο οποίος καταφεύγει στην Ταϊβάν. Μέχρι τα τέλη του Απριλίου όλη η περιοχή γύρω από το Δέλτα του Μεκόνγκ έχει καταληφθεί και χιλιάδες πρόσφυγες συρρέουν νότια για ξεφύγουν. Στις 27 Απριλίου 100.000 Βορειοβιετναμέζοι περικυκλώνουν την Σαϊγκόν και δύο μέρες μετά, μέσα στο χάος και την αναταραχή που προέκυψε στην πρωτεύουσα, ανακοινώνεται η εκκένωση της από το αμερικάνικο προσωπικό που είχε απομείνει. Μετά από 3 μέρες,στις 30 Απριλίου,τα Βορειοβιετναμέζικα στρατεύματα εισέρχονται στην Σαϊγκόν και αφού υπερνικούν κάθε αντίσταση, σηκώνουν την σημαία των Βιετκόνγκ στο Παλάτι της Ανεξαρτησίας. Την ίδια μέρα ο Πρόεδρος Ντουόνγκ Βαν Μιν παραδίνεται. Στις 2 Ιουλίου 1976 το  Βιετνάμ επανενώνεται με την ονομασία Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ.

 

 

 

 

 

ΠΙΝΩΝΤΑΣ FLOKIA ΚΑΙ ΚΑΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ SKATA ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΙΣΛΑΝΔΙΑ

Η Ισλανδία δεν έχει καθόλου κουνούπια. Αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα όταν ταξιδεύεις εκεί καλοκαίρι και σκοπεύεις να μείνεις στην εξοχή, παρόλο που το ελεύθερο κάμπινγκ απαγορεύεται παντού. Δεν έχει καθόλου ερπετά, δεν έχει κανένα άγριο θηλαστικό στην ξηρά εκτός από τη λευκή αλεπού (η ντόπια πανίδα είναι πολύ φτωχή), δεν έχει σχεδόν καθόλου ποντίκια, έχει πολλά πρόβατα (που δεν τα βλέπεις, όμως, στη μέση του δρόμου, όπως στη Σκωτία), αρκετά ντόπια άλογα και μερικά κουνέλια, βιζόν και ταράνδους. Σπάνια θα συναντήσεις άγριο ζώο οδηγώντας, ενώ έχει σχεδόν μηδενική εγκληματικότητα.

Η αλήθεια είναι ότι από Ισλανδό δεν κινδυνεύεις, γι’ αυτό και η αστυνομία δεν κουβαλάει όπλα και τη βλέπεις σπάνια (έως καθόλου). Πριν από κάνα δυο χρόνια δολοφονήθηκε μια κοπέλα στο Ρέικιαβικ, αλλά τον φόνο δεν τον έκαναν ντόπιοι, οπότε εξακολουθεί να θεωρείται από τους πιο ασφαλείς προορισμούς στον κόσμο (αν εξαιρέσεις τους κινδύνους της φύσης).

Δεν έχει πολλά δέντρα, αλλά αυτό που αναφέρουν τα πιο πολλά sites και οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, ότι δεν έχει καθόλου, δεν ισχύει. Το Ρέικιαβικ, μάλιστα, έχει αρκετά, απλώς δεν έχει το πράσινο που έχει η υπόλοιπη Ευρώπη. Το έδαφος είναι καυτό λόγω των θερμών πηγών, πετρώδες, άγονο, και όσα δέντρα υπάρχουν φυτεμένα στο χώμα –που έχουν κουβαλήσει από άλλες χώρες– δεν είναι πολύ ψηλά, γιατί δεν τα ευνοούν οι συνθήκες.

Κάποτε η χώρα ήταν γεμάτη δέντρα, ειδικά κάποιες περιοχές είχαν μεγάλα δάση, αλλά όταν έφτασαν οι πρώτοι Βίκινγκς τα αποψίλωσαν για να φτιάξουν σπίτια και πλοία. Από τότε δεν ξαναφύτρωσαν. Σήμερα η ντόπια βλάστηση είναι χαμηλή και ποώδης και τα δέντρα που έχουν φυτευτεί στην επαρχία είναι καχεκτικά και κοντά, αλλά γύρω από τους οικισμούς και μέσα στις πόλεις υπάρχουν αρκετά πεύκα και έλατα.

Ένα από τα δέντρα που είναι ιθαγενή και σημαντικά για τους Ισλανδούς είναι η σημύδα, την οποία στα ισλανδικά τη λένε Björk (επιτέλους έμαθα και τι σημαίνει το όνομά της) και με αυτήν φτιάχνουν ένα πολύ χαρακτηριστικό λικέρ, αρωματισμένο με μικρά κομμάτια από το ξύλο του δέντρου που μαζεύονται την άνοιξη, ενώ το γλυκαίνουν με το σιρόπι που φτιάχνουν από το υγρό που βγαίνει όταν χαράξουν τον κορμό του.

Τα ποτά της Ισλανδίας και τα γλυκίσματα με γλυκόρριζα έχουν πολύ αστεία ονόματα που σε οδηγούν σε σέξι συνειρμούς, ειδικά το ντόπιο ουίσκι που φτιάχνεται από ισλανδικό κριθάρι και το λένε… floki. Και δεν είναι μόνο αυτό, μια μάρκα καραμέλας από γλυκόρριζα τη λένε Spunk (που στα αγγλικά σημαίνει ό,τι ακριβώς και το φλόκι στα ελληνικά), ενώ το εθνικό τους ποτό το λένε «μαύρο θάνατο» («Svarti Daudi», η κοινή ονομασία για το Brennivin), ένα πολύ «βάρβαρο» οινοπνευματώδες, φτιαγμένο από πατάτα και αρωματισμένο με άγριο κύμινο. Φυσικά, κανένα από αυτά δεν είναι γαστρονομική ακρότητα, υπάρχουν και χειρότερα.

Στο παραδοσιακό φαγητό της Ισλανδίας μπορείς να βρεις πολύ περίεργα πιάτα, επειδή ως χώρα δεν είχε και πολλά υλικά να προσφέρει και οι άνθρωποι αναγκάζονταν να χρησιμοποιήσουν ό,τι τους έδινε η θάλασσα ή η άγονη γη, έτσι έτρωγαν πράγματα που δεν θα δοκίμαζαν ποτέ υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Προκειμένου να μην πεθάνεις από την πείνα, τρως και σάπιο καρχαρία, που λέει ο λόγος, το πιο αηδιαστικό από τα ισλανδικά φαγώσιμα, το hakarl (κρέας καρχαρία που έχει υποστεί ζύμωση). Κομμάτια καρχαρία μπαίνουν σε δοχεία, τοποθετείται πάνω τους ένα βάρος και θάβονται σε μια τρύπα στο έδαφος, σκεπασμένα με άμμο και πέτρες, για 12 εβδομάδες.

Το βάρος βοηθάει να βγουν από το κρέας τα υγρά και η αμμωνία που περιέχει, γιατί αν το φας φρέσκο και ανεπεξέργαστο είναι σίγουρο ότι θα σε σκοτώσει. Οι καρχαρίες της Γροιλανδίας δεν έχουν ουροποιητικό σύστημα, τα ούρα τους αποβάλλονται από το δέρμα, γι’ αυτό και το ουρικό οξύ ποτίζει τη σάρκα τους και το κρέας πρέπει να υποστεί την πολύμηνη επεξεργασία για να καθαρίσει.

Όσο και να το επεξεργαστείς, όμως, η μυρωδιά της αμμωνίας παραμένει, και παρόλο που μετά κόβεται σε λωρίδες και κρεμιέται για να στεγνώσει για αρκετούς μήνες, είναι από τα πιο φρικτά πράγματα που μπορείς να δοκιμάσεις. Συνήθως το συνοδεύεις με ακόμα πιο βρομερό ωριμασμένο τυρί και μια γουλιά «μαύρο θάνατο» (για να σε αποτελειώσει).

Ακόμα χειρότερο είναι το σαλάχι, που έχει υποστεί την ίδια επεξεργασία με το harkal, το οποίο, όμως, εκτός από την αμμωνία μυρίζει και ψαρίλα – τόσο έντονα, που η αναπνοή σου βρομάει για ώρες αφότου το φας. Όταν μαγειρευτεί, η μπόχα του γίνεται ακόμα χειρότερη και συνήθως το μαγειρεύουν στο γκαράζ ή στο υπόγειο, γιατί η μυρωδιά του μεταφέρεται στον χώρο και στα ρούχα και δεν μπορείς εύκολα να την ξεφορτωθείς. Έχει και πολύ ταιριαστό όνομα: kaest skata, με έμφαση στη δεύτερη λέξη.

 

 

---

 

COVID-19 . ΈΝΑ ΧΑΠΙ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΠΕΡΑ?

Η εντύπωση που έχει ο περισσότερος κόσμος είναι ότι από την αρχή της πανδημίας του κορωνοϊού η επιστημονική κοινότητα έχει αφοσιωθεί αποκλειστικά στην έρευνα για την ανακάλυψη εμβολίων. Η πραγματικότητα βέβαια είναι διαφορετική, καθώς ένα μεγάλο μέρος των ερευνών αφορά τις προσπάθειες για την ανεύρεση της κατάλληλης θεραπείας.

Το εμβόλιο είναι η πρόληψη, τα αντιικά φάρμακα η θεραπεία. Από το ξεκίνημα της έρευνας για τα εμβόλια, αρκετοί επιστήμονες είχαν ξεκινήσει να δοκιμάζουν ουσίες σε ασθενείς με covid-19, ώστε να βρουν ποιες αξίζει να μελετηθούν περισσότερο και να αναπτυχθούν σε μορφή που θα περιόριζε την εξάπλωση του ιού και θα έσωζε ζωές.

Κάποιες φαρμακευτικές εταιρίες επικεντρώθηκαν εξ αρχής σε αυτόν τον τομέα. Σε ένα χάπι που θα «σημαδεύει» τον SARS-CoV-2, με ανεκτές παρενέργειες και χαμηλή τιμή. Και θα λειτουργεί εξίσου καλά με εκείνες τις θεραπείες αντισωμάτων που απαιτούν ενδοφλέβια έγχυση, αλλά θα παρέχεται σε ένα εύχρηστο πακέτο που οι ασθενείς θα μπορούσαν να πάρουν σπίτι.

Ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό, έτσι δεν είναι; Να έχει ο SARS-CoV-2 το δικό του Tamiflu και λαμβάνοντας το κανείς να περιορίζει δραστικά τα συμπτώματα της νόσου. Μετά την πρόοδο του εμβολιασμού σε παγκόσμιο επίπεδο, θα μπορούσε και να οριστεί ως η χαριστική βολή για τον Covid-19. Ένα χάπι ανθεκτικό σε μεταλλάξεις, που θα ερχόταν να συμπληρώσει τα εμβόλια στη μάχη για την καταπολέμηση του ιού. Αποδυναμώνοντας τον μετά την προσβολή του ανθρώπινου οργανισμού και καθιστώντας αχρείαστη τη νοσηλεία.

«Ψάχνουμε ένα εύκολο, χορηγούμενο από στόματος, ασφαλές φάρμακο. Ένα πολύ αποτελεσματικό χάπι που να μπορεί να δοθεί αμέσως μετά τη διάγνωση είναι το όνειρο μας», δηλώνει στο statnews.com ο διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας των ΗΠΑ, Φράνσις Κόλινς.

Έως τώρα, κάποια από τα φάρμακα που δοκιμάστηκαν κατέληξαν να είναι αδιέξοδα, όπως η υδροξυχλωροκίνη (που χρησιμοποιείται για την ελονοσία), ενώ άλλα εξελίχθηκαν σε απροσδόκητες επιτυχίες, όπως το στεροειδές δεξαμεθαζόνη, που αποδεδειγμένα μειώνει τη θνητότητα ασθενών βαριάς μορφής με covid-19. Μεταξύ των ευεργετικών ανακαλύψεων συμπεριλαμβάνεται το remdesivir της Gilead Sciences, ένα ενδοφλέβιο αντιικό που αποδείχθηκε ότι μειώνει μετρίως τη διάρκεια της νοσηλείας σε ασθενείς. Ομοίως, οι θεραπείες μονοκλωνικών αντισωμάτων από τις Eli Lilly και Regeneron, βοήθησαν να κρατήσουν πολλούς ασθενείς υψηλού κινδύνου έξω από το νοσοκομείο.

Ωστόσο τίποτε από αυτά – είτε διότι είναι απολύτως στοχευμένο (ανάλογα με το επίπεδο ασθένειας), είτε γιατί είναι δύσχρηστο (ενδοφλέβια χορήγηση), είτε γιατί είναι πανάκριβο (παραγωγή μονοκλονικών αντισωμάτων) – δεν θα μπορούσε να συγκριθεί σε αποτελεσματικότητα με μια στοματική αντιική θεραπεία. Η οποία ίσως να είναι ακόμα πιο κοντά και από το χρόνο επίτευξης ικανοποιητικού «τείχους ανοσίας» στον παγκόσμιο πληθυσμό.

Η μεγάλη αμερικανική εταιρία Merck μπήκε σε πρώτη φάση στη μάχη για την ανακάλυψη εμβολίου. Ωστόσο και τα δύο εμβόλια που ανέπτυξε απέτυχαν να δημιουργήσουν την επιθυμητή ανοσοαπόκριση, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει το πρόγραμμα πειραματικών εμβολίων τον Ιανουάριο και να επικεντρωθεί στη θεραπευτική αγωγή κατά του κορωνοϊού. Δεν αποκλείεται, μέσω της… τεθλασμένης, να έκανε μια εμπνευσμένη στροφή, καθώς φαίνεται τώρα να βρίσκεται πιο μπροστά στην έρευνα για αυτό το «θαυματουργό» χάπι.

Το πειραματικό αντιικό φάρμακο molnupiravir, που αναπτύσσει με τη φαρμακευτική Ridgeback Bio, έδειξε ταχύτερη μείωση του ιικού φορτίου της νόσου, σύμφωνα με μελέτη που έγινε στη δεύτερη φάση των κλινικών δοκιμών και στην οποία συμμετείχαν ασθενείς στα πρώτα στάδια της νόσησης.

Το αντιικό φάρμακο των δύο εταιρειών έχει σχεδιαστεί για να παρέμβει με ένα «κλειδί» στη διαδικασία της ιογενούς αντιγραφής, εξαπατώντας τον SARS-CoV-2 ώστε να καταστρέψει το δικό του γενετικό υλικό. Οι κλινικές δοκιμές βρίσκονται στη φάση 2/3 και αναμένεται να ολοκληρωθούν τον Μάιο με τη συμμετοχή 3.000 εθελοντών.

«Τα δευτερεύοντα ευρήματα της μελέτης είναι πολλά υποσχόμενα», σχολίασε ο Ουίλιαμ Φίσερ, αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Καρολίνα, στην ανακοίνωση των εταιρειών. Οι ειδικοί επικεντρώνονται ιδιαίτερα στο κατά πόσον το φάρμακο της Merck μπορεί να αποτρέψει ασθενείς με ήπια συμπτώματα από την ανάπτυξη σοβαρής ασθένειας..

Πέραν της Merck υπάρχουν άλλες δύο πολύ φιλόδοξες προσπάθειες. Η μία είναι της Atea Pharmaceuticals με το φάρμακο Atea AT-527 (με παρόμοια προσέγγιση με τις θεραπευτικές θεραπείες της Gilead Sciences για την ηπατίτιδα C) και η άλλη της Pfizer με το αντιικό PF-07321332, η οποία πάει για το απόλυτο… κόλπο γκρόσο. Ο λόγος είναι ότι το φάρμακο της Pfizer στοχεύει το ένζυμο κορμού του SARS-CoV-2, δηλαδή στον άξονα της διαδικασίας αναπαραγωγής του ιού. Αυτό το ένζυμο, που ονομάζεται 3CL, είναι ένα από τα δύο που είναι κοινά για όλους τους κορωνοϊούς. Αυτό σημαίνει ότι αν η Pfizer μπορεί να βρει τη σωστή δόση και να πραγματοποιήσει τις σωστές δοκιμές, μπορεί να έχει μια θεραπεία όχι μόνο για τον SARS-CoV-2 αλλά και μελλοντικούς πανδημικούς ιούς.

 

 

 

 

---

 

ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΝΑΦΛΕΞΗ -Spontaneous human combustion

To φαινόμενο της «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» αν και δεν έγινε ποτέ αποδεκτό από την επιστημονική κοινότητα για δεκαετίες στοίχειωνε την φαντασία των ανθρώπων και του «λαϊκού μύθου»

Κοιτώντας την ασπρόμαυρη φωτογραφία με μια πρώτη ματιά λίγα πράγματα μπορεί κανείς να καταλάβει. Ένας καπνισμένος τοίχος και ένας σωρός από περίεργα υλικά στο πάτωμα, ενώ όλα τα έπιπλα γύρω είναι στη θέση τους. Μια δεύτερη ματιά όμως κάνει το μυαλό να κατανοήσει την σοκαριστική εικόνα. Αυτό που εξέχει από τον μαύρο σωρό είναι δύο άθικτα ανθρώπινα πόδια και ο καμένος σωρός  στην πραγματικότητα ήταν κάποτε ο άνθρωπος στον οποίο άνηκαν τα πόδια αυτά.

Πρόκειται για μια χαρακτηριστική εικόνα από το φαινόμενο που έχει ονομαστεί από πολλούς ως «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη». Σύμφωνα με την θεωρία του φαινομένου, οι άνθρωποι μπορούν να πιάσουν φωτιά ξαφνικά χωρίς κανέναν εξωτερικό παράγοντα να θεωρείται ως πηγή της φωτιάς. Η φωτιά οδηγεί στην πλήρη απανθράκωση του ατόμου χωρίς να επηρεάζεται καθόλου ο γύρω χώρος, στον οποίο δεν επεκτείνεται η φωτιά. Τις περισσότερες μάλιστα φορές ορισμένα σημεία του σώματος του ατόμου – κυρίως τα κάτω άκρα- μένουν επίσης ανέγγιχτα.

Τις δεκαετίες 1950-1980 είχαν καταγραφεί μερικές δεκάδες υποθέσεις ανθρώπων που άρχισαν να καίγονται από το… πουθενά. Παρόλο που η επιστήμη αμφισβήτησε από την πρώτη στιγμή ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε να αυτοαναφλεγεί, η «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη» αποτέλεσε έναν θέμα που ιντρίγκαρε την ανθρώπινη φαντασία και τον αστικό μύθο. Εξάλλου η αδυναμία της επιστημονικής κοινότητας- τουλάχιστον εκείνη την εποχή- να αποδώσει με σιγουριά τους θανάτους σε κάποια άλλη αιτία απλώς ενέτεινε το μυστήριο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι αναφλέγονταν και απανθρακώνονταν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες με την φωτιά να μην εξαπλώνεται πουθενά αλλού, ενώ οι σοκαριστικές φωτογραφίες το αποδείκνυαν. Ακόμα και τώρα που η επιστήμη έχει δώσει κάποιες «απαντήσεις», ο αστικός μύθος της ανθρώπινης αυτανάφλεξης συνεχίζει να ζει στην φαντασία του κόσμου.

Η υπόθεση Ρίζερ

Το απόγευμα της 1^ης Ιουλίου 1951 στο Σεντ Πίτερσμπεργκ της Φλόριντα των ΗΠΑ, η 67χρονη Μέρι Ρίζερ κάθεται στην πολυθρόνα του σπιτιού της, όταν ξαφνικά η ίδια πιάνει φωτιά. Όταν εντοπίστηκε το μόνο που είχε μείνει από αυτήν ήταν το κάτω τμήμα του δεξιού ποδιού της, ενώ το κρανίο της είχε συρρικνωθεί στο μισό σχεδόν του αρχικού μεγέθους του. Ο τοίχος πάνω από την πολυθρόνα όπου καθόταν είχε μαυρίσει ωστόσο στο πάτωμα ήταν όλα καθαρά. Η εφημερίδα της στο δίπλα τραπεζάκι ήταν άθικτη, όπως και τα λευκά σεντόνια του κρεβατιού της. Η ιστορία αμέσως κυκλοφόρησε στα μίντια της εποχής και κανείς δεν μπορούσε να πει με σιγουριά τι οδήγησε στην πυρκαγιά. Ίσως επρόκειτο για ατύχημα, ίσως την χτύπησε κάποιος κεραυνός. Μέχρι που ένας αναγνώστης των Times έγραψε ότι πιθανότατα επρόκειτο για μια περίπτωση «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης».

Όπως συμβαίνει συνήθως με ό,τι περιλαμβάνει λίγο… μυστήριο, η ιστορία περί «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» μόλις ειπώθηκε για πρώτη φορά ήταν αυτή που κατέκτησε τις τοπικές εφημερίδες. Η ιστορία ήταν τόσο εντυπωσιακή μάλιστα που δεν άργησε να παρουσιαστεί και από τις εφημερίδες όλων των ΗΠΑ σε εθνικό επίπεδο.

Η Ρίζερ και ό,τι απέμεινε από αυτή

Η τοπική αστυνομία, η πυροσβεστική και οι παθολόγοι δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε ένα σίγουρο συμπέρασμα τι έχει συμβεί, ενώ ήταν σίγουροι πως δεν επρόκειτο για εγκληματική ενέργεια. Παράλληλα, ο επικεφαλής της αστυνομίας άρχισε να λαμβάνει εκατοντάδες γράμματα από «ερασιτέχνες» ντεντέκτιβ που έδιναν τις δικές τους θεωρίες.

Έναν χρόνο μετά από τον θάνατο της Ρίζερ, ο ντεντέκτιβ της αστυνομίας του Σεντ Πίτερσμπεργκ ανάφερε: «Η έρευνά μας δεν κατέληξε σε τίποτα που θα μπορούσε να θεωρεί ως απόδειξη πέραν κάθε αμφιβολίας για το τι συνέβη. Η υπόθεση είναι ακόμα ανοικτή. Απέχουμε τόσο πολύ από το να ορίσουμε μια λογική αιτία θανάτου, όσο και όταν πρωτομπήκαμε στο διαμέρισμα της Ρίζερ».

Ο αρχηγός της αστυνομίας, Τζ. Ρ. Ράιχερτ αναγκάστηκε τότε να ζητήσει την βοήθεια του FBI. Οι ερευνητές της ομοσπονδιακής αστυνομίας επί τρεις εβδομάδες έλεγξαν ενδελεχώς τα στοιχεία και παρόλο που δεν μπόρεσαν ούτε αυτοί να καταλήξουν σε ένα σίγουρο συμπέρασμα, αρκέστηκαν στο να απορρίψουν όσα ήταν απίθανα. Ο θάνατος δεν θα μπορούσε να έχει προκληθεί από κάποιον κεραυνό ούτε από κάποια εξωτερική πηγή θερμότητας, όπως πρότειναν κάποιοι, ή από κάποιο στοιχείο που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει την φωτιά, όπως το αλκοόλ. Εξάλλου, κάτι τέτοιο θα είχε εξατμιστεί ούτως ή αλλως από την θερμότητα. Παράλληλα, στον οργανισμό της Ρίζερ βρέθηκαν μόνο υπνωτικά χάπια που την βοηθούσαν να κοιμάται. Το FBI παράλληλα απέκλεισε την πιθανότητα να συνέβη «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη». Βέβαια, το τελευταίο μάλλον πέρασε… απαρατήρητο από την λαϊκή αντίληψη, η οποία επιμένει μέχρι και σήμερα να θεωρεί για τον θάνατο της Ρίζερ ότι πρόκειται για ένα από τα πιο χαρακτηριστικά περιστατικά «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» της ιστορίας.

Σίγουρα πάντως, θεωρείται ως μια υπόθεση – σημείο αναφοράς στο πεδίο της θεωρίας περί «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» καθώς ήταν η πρώτη που καταγράφηκε σε πιο σύγχρονη περίοδο, όταν τα μέσα της επιστήμης είχαν εξελιχθεί. Αν και κανένας επιστήμονας και ερευνητής δεν μπόρεσε να πει ποτέ με σιγουριά τι συνέβη στην περίπτωση της Ρίζερ, η πιο πιθανή θεωρία είναι πολύ πιο λογική.

Η Ρίζερ ήταν φανατική καπνίστρια και εκείνη την ημέρα είχε πάρει υπνωτικά χάπια για να κοιμηθεί. Παράλληλα, ζύγιζε πάνω από 80 κιλά. Είναι πολύ πιθανό κάποια καύτρα από το τσιγάρο της να έπεσε στα ρούχα, ενώ η ίδια είχε ήδη αποκοιμηθεί και δεν μπορούσε να αντιδράσει. Το λίπος του σώματός της λειτούργησε παράλληλα ως «καύσιμο» ώστε οι φλόγες να αναπτυχθούν και να την κάψουν ολοσχερώς. Παράλληλα, τίποτα γύρω της εκτός από την πολυθρόνα που ακουμπούσε σε γυμνό τοίχο δεν ήταν εύφλεκτο, ενώ και το πάτωμα ήταν τσιμεντένιο. Οπότε, μόλις η φωτιά κατέκαψε την ίδια έσβησε.

 

Η «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη» στην ιστορία

Αν και η υπόθεση Ρίζερ ήταν αυτή που ξεκίνησε την συζήτηση για την θεωρία της «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» από την σύγχρονη επιστήμη, δεν ήταν η πρώτη που καταγράφηκε στην ιστορία. Σύμφωνα με τον δρ Ζον Μπόντεσον, η πρώτη καταγεγραμμένη ανάλογη υπόθεση έρχεται από το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης το 1635. Οι επιστήμονες τότε είχαν συζητήσει την περίπτωση ενός μυστηριώδους θανάτου ενός άντρα.

«Ένας φοιτητής καθόταν σε μια παμπ πίνοντας αλκοόλ και λέγεται ότι άρχισε να βγαίνει φωτιά από το στόμα του με τέτοια δύναμη που δεν μπορούσε να μιλήσει. Όσοι ήταν γύρω του κατάφεραν να σβήσουν την φωτιά και ο ίδιος τρομαγμένος αποφάσισε να γυρίσει σπίτι του. Όμως περπατώντας στο δρόμο ξαφνικά έπεσε νεκρός», αναφέρει ο δρ Μπόντεσον.

Φυσικά, η πιο γνωστή υπόθεση της ιστορίας είναι αυτή της Ιταλίδας Κοντέσας Κορνήλια Ζανιέρι Μπάντι, η οποία πέθανε το 1731. Η αριστοκράτισσα βρέθηκε απανθρακωμένη σε ηλικία 62 ετών, ενώ όπως και στην υπόθεση της Ρίζερ είχαν παραμείνει άθικτα τα δυο της πόδια. Η κοντέσα ήταν αρκετά παχύσαρκη, ενώ ήταν γνωστή για την αγάπη της στο μπράντι, το οποίο το χρησιμοποιούσε ακόμα και για εντριβές! Ο θάνατός της ήρθε κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά το βραδινό γεύμα. Την γυναίκα – ή μάλλον ό,τι είχε απομείνει από αυτή- βρήκε το πρωί η υπηρέτριά της. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο στάχτη, ενώ στο πάτωμα ήταν πεσμένη μια άδεια λάμπα πετρελαίου. Η ιστορία της αναφέρεται ακόμα και από τον Τσαρλς Ντίκενς στο έργο του «Bleak House».

Ύστερα από την σύγχρονη υπόθεση της Ρίζερ αρκετά ακόμα περιστατικά απανθρακωμένων ανθρώπων ακολούθησαν με τη επιστήμη να μην μπορεί να καταλήξει σε μια σίγουρη αιτία για τους θανάτους τους, ενώ φυσικά οι λαϊκοί θρύλοι περί «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» πυροδοτήθηκαν ακόμα περισσότερο. Έτσι, στις 5 Δεκεμβρίου 1966 όταν ο 96χρονος Τζον Ίρβινγκ Μπέντλεϊ βρέθηκε απανθρακωμένος μέσα στο σπίτι του στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ με μόνο το ένα του πόδι να έχει σωθεί, δεν άργησε να χρησιμοποιηθεί από τον Τύπο της εποχής η συγκεκριμένη θεωρία. (Η αστυνομία κατέληξε ότι πιθανώς τα ρούχα του έπιασαν φωτιά και στην προσπάθειά του να κινηθεί προς την τουαλέτα για να την σβήσει κατέρρευσε και πέθανε).

Στην υπόθεση θανάτου του 75χρονου Χένρι Τόμας από την Νότια Ουαλία παρόλο που το πόρισμα ανέφερε ότι τα μαλλιά του άντρα έπιασαν φωτιά χωρίς να το καταλάβει και στη συνέχεια ο ίδιος κάθισε στην πολυθρόνα του, η οποία επίσης έπιασε φωτιά με αποτέλεσμα την απανθράκωσή του, ο Τύπος της εποχής άρχισε να μιλά από νωρίς για μια υπόθεση «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης». Από τον Τόμας το μόνο που είχε απομείνει ήταν τα δύο του πόδια.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η υπόθεση της 61χρονης Τζένι Σάφιν καθώς ήταν από τις ελάχιστες στην οποία υπήρχε μάρτυρας. Η γυναίκα, η οποία είχε νοητικές ικανότητες εξάχρονου παιδιού, βρισκόταν στην κουζίνα του σπιτιού τους μαζί με τον 82χρονο πατέρα της όταν ξαφνικά πήρε φωτιά. Ο πατέρας της αντιδρώντας αμέσως προσπάθησε να την οδηγήσει στον νεροχύτη – καίγοντας μάλιστα τα χέρια του. Η γυναίκα υπέστη πολύ σοβαρά εγκαύματα καθώς η φωτιά είχε καταστρέψει όλη την ανώτερη στοιβάδα του δέρματος. Τελικά, πέθανε οχτώ μέρες μετά. Φυσικά, παρουσιάστηκε αμέσως ως μια περίπτωση «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» παρόλο που οι αρχές θεώρησαν ως πιο πιθανό η φωτιά να προκλήθηκε από μια καύτρα από την πίπα του πατέρα της. Η καύτρα έπεσε κάποια στιγμή στα ρούχα της και όταν μπήκε αέρας από το παράθυρο προκάλεσε την αναζωπύρωση της φωτιάς.

Η πιο πρόσφατη περίπτωση «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» σημειώθηκε το 2010 με τον ίδιο τον ιατροδικαστή μάλιστα την ορίζει ως τέτοια στο πόρισμα της νεκροψίας. Ο 76χρονος Μάικλ Φάχερτι βρέθηκε απανθρακωμένος μέσα στο σπίτι του στο Γκάλγουεϊ της Ιρλανδίας, χωρίς τίποτα άλλο να έχει καεί μέσα στο κτίριο. Ο ιατροδικαστής Κιαράν ΜακΛάφλιν που εξέτασε ό,τι απέμεινε από την σορό συμπέρανε ότι ο άντρας είχε υπέρταση και διαβήτη τύπου 2, ωστόσο δεν είχε πεθάνει από καρδιακή ανακοπή. Όπως ανέφερε στο πόρισμα, αφού έψαξε την βιβλιογραφία, το μόνο που θα μπορούσε να θεωρήσει ως αιτία θανάτου ήταν η «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη» χωρίς να υπάρχει η απόδειξη για κάποια άλλη πηγή φωτιάς. Η φωτιά που έκαιγε στο τζάκι που υπήρχε στο σπίτι δεν θεωρήθηκε παράγοντας που επηρέασε την ανάφλεξη του Φάχερτι. Αν και το πόρισμα του αμφισβητήθηκε από την υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα, η οποία δεν δέχεται την ύπαρξη αυτού του φαινομένου, ως αιτία θανάτου του Φάχερτι παραμένει ως σήμερα επισήμως η «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη».

Τι συμβαίνει τελικά

Η επιστημονική κοινότητα σε καμία περίπτωση δεν δέχεται ότι το σώμα έχει την ικανότητα να αυτοαναφλέγεται χωρίς κανένας εξωτερικός παράγοντας να πυροδοτεί την φωτιά. Εξάλλου σχεδόν σε όλες τις δεκάδες υποθέσεις που έχουν αναφερθεί ως «πιθανές» υποθέσεις αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης, η επιστήμη έχει προτείνει μια τουλάχιστον λογική θεωρία, αν και καμία από αυτές δεν μπορεί να αποδειχτεί με απόλυτα βεβαιότητα.

Μελετώντας τους ανθρώπους που απανθρακώθηκαν μπορεί κανείς να εντοπίσει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Πολλά από τα θύματα ήταν ηλικιωμένα, ενώ αντιμετώπιζαν προβλήματα παχυσαρκίας και δυσκολίες στην κίνηση. Παράλληλα, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις τα άνω ή κάτω άκρα έμεναν άθικτα. Επίσης, δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν καταναλώσει αλκοόλ. Μάλιστα, ειδικά στην βικτοριανή εποχή, όταν και καταγράφηκαν οι πρώτες τέτοιες περιπτώσεις, οι γιατροί της εποχής πίστευαν ότι το αλκοόλ ήταν το στοιχείο που λειτουργούσε ως «καύσιμο» για την ανάφλεξη. Έτσι, είχε δημιουργηθεί ολόκληρη προπαγάνδα κατά του αλκοόλ στην οποία τονιζόταν ο κίνδυνος ανάφλεξης για όσους έπιναν!

Ωστόσο σήμερα οι περισσότεροι ειδικοί δίνουν πολύ πιο λογικές εξηγήσεις γύρω από τέτοιους «μυστηριώδεις» θανάτους. Η πιο πιθανή αιτία που έχει προταθεί είναι το «wick effect», δηλαδή το «φαινόμενο φυτιλιού» σε ελεύθερη μετάφραση. Σύμφωνα με αυτό, ο άνθρωπος καίγεται όπως το φυτίλι σε ένα κερί με την φωτιά να πηγαίνει προς τα πάνω, κάτι που εξηγεί τα άθικτα κάτω άκρα και τον ανέγγιχτο χώρο γύρω από το θύμα. Σύμφωνα με αυτήν την θεωρία, κάποια καύτρα από εξωτερικό παράγοντα, όπως ένα τσιγάρο ή μια πίπα, ένα κερί ή ένα τζάκι πέφτουν πάνω στα ρούχα του ατόμου, τα οποία αρχίζουν να καίγονται. Στη συνέχεια, το λίπος που βρίσκεται στο δέρμα κάθε ανθρώπου – και πολύ περισσότερο σε παχύσαρκους – λειτουργεί ως καύσιμο και τροφοδοτεί ακόμα περισσότερο τη φωτιά, η οποία συνεχίζει να καίει όλο και πιο δυνατή μέχρι που να καεί όλο το «καύσιμο» της, δηλαδή το ανθρώπινο λίπος. Παράλληλα, καίγεται και η πρωτεΐνη του σώματος, η οποία ωστόσο παρέχει λιγότερη ενέργεια από το λίπος, ενώ το νερό στο ανθρώπινο σώμα λειτουργεί ως εμπόδιο. Η αργή καύση ωστόσο που δημιουργείται οδηγεί στην εξάτμιση του νερού επιτρέποντας στο σώμα τελικά να απανθρακωθεί. Τα πόδια και τα χέρια από την άλλη έχουν το λιγότερο λίπος και γι’ αυτό παραμένουν άθικτα. Τα χέρια ωστόσο πολλές φορές καίγονταν επίσης καθώς αν βρίσκονταν κοντά στην κοιλία που είναι πλούσια σε λίπος επηρεάζονταν κι αυτά. Αν γύρω από το σώμα δεν υπάρχει κανένα άλλο εύφλεκτο υλικό, η φωτιά δεν μπορεί πλέον να «τραφεί» άλλο όταν τελειώνει το ανθρώπινο λίπος και έτσι σβήνει, ενώ το υπόλοιπο σπίτι παραμένει άθικτο.

Πράγματι, στις περισσότερες περιπτώσεις των ανθρώπων που πέθαναν υπήρχε κάποια πιθανή πηγή που θα μπορούσε να έχει προκαλέσει την φωτιά έστω και με μια καύτρα που πετάχτηκε σε απόσταση για παράδειγμα από ένα τζάκι. Το γεγονός μάλιστα ότι τα θύματα ήταν κυρίως ηλικιωμένοι με δυσκολίες στην κίνηση μείωνε τις πιθανότητες να αντιδράσουν άμεσα ώστε να σβήσουν την φωτιά.  Μάλιστα, ο επιστημομικός ερευνητής Τζο Νίκελ και ο ιατροδικαστικός αναλυτής Τζον Φίσερ μελέτησαν επί δύο χρόνια δεκάδες υποθέσεις ύποπτες ως περιπτώσεις «αυτόματης ανθρώπινης ανάφλεξης» από τον 18^ο ως και τον 20^ο αιώνα. Στην έρευνα που ολοκλήρωσαν το 1984 διαπίστωσαν ότι στις περισσότερες από αυτές το θύμα ήταν κοντά σε κάποια πηγή φωτιάς: τζάκι, κερί, τσιγάρο, λάμπα πετρελαίου κλπ. Επίσης παρατήρησαν ότι τα στοιχεία αυτά συνήθως δεν παρουσιάζονταν στον Τύπο της εποχής σε μια προσπάθεια ίσως να ενισχύσουν την μυστηριακή αύρα του θανάτου. Παράλληλα, ανακάλυψαν ότι πολλά από τα θύματα είχαν καταναλώσει αλκοόλ ή άλλες ουσίες που προκαλούν καταστολή. Οι δυο ερευνητές πρότειναν ως πολύ πιθανή εξήγηση το «φαινόμενο του φυτιλιού».

Πολλοί επιστήμονες έχουν επίσης προτείνει ότι τα θύματα πιθανόν αντιμετώπισαν κάποια καρδιακή προσβολή ή εγκεφαλικό πριν αναφλεγούν με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αντιδράσουν όταν η φωτιά άρχισε να καίει τα ρούχα τους.

 

Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι δεν δέχονται όλοι οι επιστήμονες της θεωρία του «φυτιλιού». Ο καταξιωμένος ανθρωπολόγος Γουίλτον Μ. Κρόγκμαν μια περίπου δεκαετία μετά τον θάνατο της Ρίζερ – ο οποίος επίσημα θεωρήθηκε ως αποτέλεσμα του «φαινομένου του φυτιλιού»- δήλωνε ότι δεν ήταν πεπεισμένος. Ο Κρόγκμαν, ως ειδικός ερευνητής σε σκηνές πυρκαγιάς, κλήθηκε να μελετήσει την υπόθεση και σε ένα άρθρο του για το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια ανέφερε: «Δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι ένα ανθρώπινο σώμα θα άναβε μόνο του, ότι θα απανθρακωνόταν έτσι, καίγοντας ως τέλους τον εαυτό του, όπως κάνει το φυτίλι του κεριού τρεμοπαίζοντας μέχρι να καταναλώσει και το τελευταίο μέρος λιωμένου λίπους. Τι ακριβώς συνέβη το βράδυ της 1^ης Ιουλίου 1951 στο Σεντ Πίτσμπεργκ; Ίσως δεν μάθουμε ποτέ, αλλά αυτή η υπόθεση με στοιχειώνει».

Η συζήτηση γύρω από την «αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη» ήταν έντονη κυρίως τις δεκαετίες του ’70 κα του ’80 με τον Τύπο να ενισχύει τον μύθο περιγράφοντας αναλυτικά «ύποπτες» περιπτώσεις και αποκρύβοντας κάποιες φορές στοιχεία που θα έδιναν μια πιο λογική εξήγηση. Ωστόσο, σύμφωνα με τον δρ Ζον Μπόντεσον, όταν η συζήτηση γύρω από το φαινόμενο έφυγε από τα συμβατικά μέσα και έγινε αντικείμενο στα περιοδικά και τις εκπομπές του αποκρυφισμού άρχισε να χάνει την «σοβαρότητά» της.

«Υπήρχαν ιστορίες κυρίως το ’70 και το ’80 και πολύ λιγότερες το ’90 και το θέμα έχασε το ενδιαφέρον του. Έτσι, ακόμα και τώρα, αν πράγματι συμβαίνουν τέτοιου είδους θάνατοι, σπάνια φτάνουν ως τον Τύπο. Παλιότερα το συζητούσαν στο επιστημονικό περιοδικό British Medical Journal, αλλά τώρα ασχολούνται με αυτό κυρίως στο Fortean Times (περιοδικό με αποκρυφιστικά και εσωτερικά, ανεξήγητα θέματα)», αναφέρει ο Μπόντεσον.

 

 

 

 

 

---

 

ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: TRASTEVERE ΣΤΗΝ ΡΩΜΗ

Tην Τραστέβερε (Trastevere) την αποκαλούν Μονµάρτρη της Ιταλίας ή Νέα Ορλεάνη της Ευρώπης, όµως το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτή τη γειτονιά κρύβεται η αυθεντική Ρώµη, µακριά από τα πολλά καταστήµατα και τις ορδές τουριστών.

Θα την βρείτε στη δυτική όχθη του Τίβερη και έχει καταφέρει µέσα στα χρόνια να κρατήσει την αυθεντικότητά της, αφού ακόµα θεωρείται µια παλιά λαϊκή γειτονιά µε στενά, λαβυρινθώδη σοκάκια, όπου οι βέσπες τρέχουν σαν τρελές και οι µπουγάδες είναι απλωµένες στους δρόµους.

Είναι μια πολύ ιδιαίτερη γειτονιά και δεν μοιάζει με καμία άλλη! Σφύζει κυριολεκτικά από νεολαία. Η είσοδος της Τραστέβερε γίνεται από δύο γέφυρες, την Ponte Sisto και την Porta Portese. Η ομορφότερη πλατεία της Τραστέβερε είναι η Αγία Μαρία όπου μπροστά της υπάρχει και μια τεράστια πλατεία ιδανικό σημείο για όλες τις ώρες της ημέρας.

ην Τραστέβερε (Trastevere) την αποκαλούν Μονµάρτρη της Ιταλίας ή Νέα Ορλεάνη της Ευρώπης, όµως το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτή τη γειτονιά κρύβεται η αυθεντική Ρώµη, µακριά από τα πολλά καταστήµατα και τις ορδές τουριστών.

Θα την βρείτε στη δυτική όχθη του Τίβερη και έχει καταφέρει µέσα στα χρόνια να κρατήσει την αυθεντικότητά της, αφού ακόµα θεωρείται µια παλιά λαϊκή γειτονιά µε στενά, λαβυρινθώδη σοκάκια, όπου οι βέσπες τρέχουν σαν τρελές και οι µπουγάδες είναι απλωµένες στους δρόµους.

Είναι μια πολύ ιδιαίτερη γειτονιά και δεν μοιάζει με καμία άλλη! Σφύζει κυριολεκτικά από νεολαία. Η είσοδος της Τραστέβερε γίνεται από δύο γέφυρες, την Ponte Sisto και την Porta Portese. Η ομορφότερη πλατεία της Τραστέβερε είναι η Αγία Μαρία όπου μπροστά της υπάρχει και μια τεράστια πλατεία ιδανικό σημείο για όλες τις ώρες της ημέρας.

Το βράδυ στην Τραστέβερε τα μπαρ γεμίζουν με κόσμο όπου γεύονται αυθεντικό ιταλικό κρασί και ιταλικές λιχουδιές και φυσικά διασκεδάζουν!

Ένα όµορφο σκηνικό που θυµίζει τις ταινίες παλιού ιταλικού κινηµατογράφου…

 

 

 

---

 

αλήθειες για το 1821

Ο Ξεσηκωμός του΄21 δεν είχε μόνο στιγμές δόξας αλλά και εμφυλίους, δολοπλοκίες, φατρίες, ανίερες συμμαχίες και οικονομικά σκάνδαλα.

Τα σχολικά βιβλία φρόντισαν να αναδείξουν – και συνεχίζουν να το κάνουν – τους ηρωισμούς στα πεδία των μαχών, την εθνική ενότητα και τη δίψα για την ελευθερία. Αποφεύγουν όμως επιμελώς να αναφερθούν στη δίψα για εξουσία και οφίτσια, στις έριδες μεταξύ των πρωταγωνιστών της Ιστορίας, στο ρόλο της επίσημης Εκκλησίας και των Μεγάλων Δυνάμεων κατά την επαναστατική περίοδο. Ταυτόχρονα, στο βωμό της ανάγκης για εθνική και θρησκευτική ανάταση καλλιεργήθηκαν μύθοι που ελάχιστη σχέση έχουν με τα πραγματικά δεδομένα.

Τελικά πότε ξεκίνησε η Επανάσταση;

Έχει επικρατήσει η εντύπωση ότι στις 25 Μαρτίου 1821, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλόγησε το λάβαρο της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα, κηρύσσοντας έτσι την έναρξη του Αγώνα. Η πραγματικότητα είναι ότι οι αψιμαχίες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων είχαν ξεκινήσει αρκετές μέρες νωρίτερα στα Καλάβρυτα, την Πάτρα, την Καλαμάτα. Και βέβαια την 25η Μαρτίου ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν βρισκόταν καν στην Αγία Λαύρα

Επί Όθωνα, με Βασιλικό Διάταγμα του 1838, καθιερώθηκε ως επίσημη ημερομηνία εορτασμού της Επανάστασης η συγκεκριμένη ημερομηνία, σε μία προσπάθεια να συνδεθεί άμεσα στην εθνική μνήμη ο αγώνας για ανεξαρτησία με μία μεγάλη θρησκευτική εορτή όπως είναι ο Ευαγγελισμός.

Ήθελαν όλοι οι Έλληνες την ανεξαρτησία από τον τούρκικο ζυγό;

Η ρομαντική άποψη που υπάρχει για το 1821, είναι ότι μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς οι Έλληνες αποφάσισαν ενωμένοι να πολεμήσουν για την ελευθερία τους. Μόνο που αυτή είναι μία εξωραϊσμένη εικόνα για έναν αγώνα που ξεκίνησε χωρίς ουσιαστική προετοιμασία και με τους βασικούς πρωταγωνιστές διαιρεμένους από την πρώτη στιγμή. Κοτζαμπάσηδες και πρόκριτοι –πέραν λίγων ιδεολόγων- δεν είχαν καμία διάθεση να αμφισβητήσουν την τουρκική κυριαρχία, τουλάχιστον στην αρχή της Επανάστασης. Αντίθετα απολάμβαναν προνομίων που τους είχε παραχωρήσει ο Σουλτάνος και πολλές φορές συναγωνίζονταν τον Τούρκο στην επιβολή βαριάς φορολογίας των λαϊκών με στόχο την αύξηση του πλούτου τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Δημήτριος Υψηλάντης αποκαλούσε τους προεστούς «Τουρκολάτρες», θεωρώντας ότι δεν έβλεπαν την Επανάσταση με ιδιαίτερα θετική άποψη.

Την ίδια ώρα, οπλαρχηγοί που σε πολλές περιπτώσεις είχαν καταφύγει διωκόμενοι στα βουνά, έβλεπαν ως μόνη λύση για την επιβίωση τους την επανάσταση κατά του κατακτητή. Δεν ήταν όμως λίγες οι φορές που ορισμένοι από τους καπεταναίους άλλαζαν στρατόπεδο μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων, είτε για να σώσουν τη ζωή τους είτε για οικονομικά οφέλη.

Η ουσία είναι ότι έννοιες όπως ενότητα και ομόνοια ήταν δυσεύρετες στο λεξιλόγιο κοτζαμπάσηδων και οπλαρχηγών και τις περισσότερες φορές οι πράξεις των πρωταγωνιστών καθορίζονταν από την προσπάθεια ικανοποίησης προσωπικών συμφερόντων.

Η Εκκλησία αφόρισε την Επανάσταση

Ενώ τα περισσότερα σχολικά βιβλία έχουν σταθεί πολύ στην προσφορά ιερωμένων στην προεπαναστατική περίοδο, αλλά και κατά τη διάρκεια της επανάστασης, η πραγματικότητα ήταν ότι εκτός από λαϊκούς παπάδες και κάποιους φωτισμένους ιερείς, η επίσημη Εκκλησία φαίνεται ότι δεν έβλεπε με θέρμη τη διάθεση των Ελλήνων να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό. Δεν είναι μυστικό ότι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ο Ε΄αφόρισε την επανάσταση. Ίδια τύχη είχε και ο Ρήγας Φεραίος αλλά και άλλοι αγωνιστές. Βέβαια πολλοί υποστηρίζουν ότι οι αφορισμοί του Πατριάρχη ήταν αποτέλεσμα πιέσεων από τον Σουλτάνο και ότι επιλέχθηκαν ως λύση για να μην σημειωθούν θηριωδίες κατά των Ελλήνων ως αντίποινα. Πάντως το θέμα αποτελεί ακόμα και σήμερα σημείο τριβής μεταξύ των μελετητών της ιστορίας. Η ουσία είναι ότι, όπως υπάρχουν καταγεγραμμένες οι δράσεις προσφοράς και ηρωισμού από κάποιους παπάδες, έτσι έχουν καταγραφεί και περιστατικά που μοναχοί και ιερείς κατέδωσαν καπεταναίους και οπλαρχηγούς. Μόνο που τα τελευταία έχουν φωτιστεί ελάχιστα.

Έλληνες καθολικοί στο πλευρό των Τούρκων

Οι ορθόδοξοι Έλληνες που ξεκίνησαν τη μάχη για την ανεξαρτησία, δεν είχαν απέναντι τους μόνο τον κατακτητή αλλά ακόμα και καθολικούς Έλληνες, όπως τους κατοίκους νησιών των Κυκλάδων. Δεν ήταν μόνο οι διαφορές στο δόγμα που προκάλεσαν το χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές. Η πραγματική αιτία είχε να κάνει με οικονομικά συμφέροντα –όπως συνήθως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις. Για παράδειγμα, οι κάτοικοι της Σύρου, καθολικοί στην πλειοψηφία τους, απολάμβαναν ιδιαίτερων προνομίων από τον Σουλτάνο και το νησί τους γνώριζε μεγάλη οικονομική άνθηση εξαιτίας της εμπορικής κίνησης που είχε. Παράλληλα είχαν και την προστασία της ομόθρησκης Γαλλίας. Όταν ξέσπασε η επανάσταση, οι Συριανοί διάλεξαν στρατόπεδο και αυτό δεν ήταν το ελληνικό. Διευκόλυναν τον τουρκικό στόλο, εφοδίαζαν τουρκικές θέσεις, είχαν φροντίσει να δηλώσουν την υποταγή τους στον Σουλτάνο, ενώ – σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς – πανηγύρισαν για την σφαγή της Χίου από τα τουρκικά στρατεύματα. Αποτέλεσμα ήταν στις αρχές του 1823 επαναστατημένοι Έλληνες να αποβιβαστούν στο νησί και να αρχίσουν να καταστρέφουν μαγαζιά και αποθήκες που βρίσκονταν στο λιμάνι. Η Σύρος σώθηκε από μεγαλύτερες καταστροφές, επειδή εμφανίστηκε γαλλικό πολεμικό πλοίο και οι ορθόδοξοι Έλληνες αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.

Ελληνικές θηριωδίες και φαινόμενα καιροσκοπισμού

Στην εθνική μνήμη έχουν μείνει χαραγμένες οι σφαγές των Τούρκων κατά των Ελλήνων. Και καθόλη τη διάρκεια της σκλαβιάς και κατά την επαναστατική περίοδο. Η καταστροφή της Χίου και των Ψαρών έδειξαν με τον πιο σκληρό τρόπο το πώς επιχείρησαν οι Τούρκοι να καταστείλουν την Επανάσταση, ενώ ανάλογης φρικαλεότητας εγκλήματα έγιναν και σε άλλα σημεία της χώρας. Και οι Έλληνες όμως έχουν να επιδείξουν –εννοείται πολύ λιγότερα- περιστατικά σκληρής συμπεριφοράς απέναντι στον εχθρό. Η κατάληψη της Τριπολιτσάς συνοδεύτηκε από σφαγή, ακόμα και αμάχων. Ιστορικοί εκτιμούν ότι τα θύματα ήταν περίπου 30.000. Ανάμεσα τους και οικογένειες Εβραίων που ζούσαν στην πόλη. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι όλοι οι Τούρκοι βρήκαν το θάνατο από τα όπλα των επαναστατημένων Ελλήνων. Αρκετοί που είχαν χρήματα, κοσμήματα ή άλλα αντικείμενα αξίας, τα έδωσαν στους πολιορκητές και εξασφάλισαν την ασφαλή τους αποχώρηση από την Τριπολιτσά. Σύμφωνα με εκτιμήσεις ερευνητών, η στάση των εμπόλεμων Ελλήνων απέναντι στους κατακτητές αρκετές φορές ήταν άγρια και με πράξεις ωμής βίας. Όχι μόνο για λόγους εκδίκησης, μετά τα δεινά που είχαν υποστεί, αλλά και για να εξασφαλίσουν λάφυρα. Μάλιστα έχουν αναφερθεί περιστατικά για φαινόμενα εκμετάλλευσης ακόμα και Ελλήνων.

 

Εμφύλιες διαμάχες ενώ μαίνονταν οι μάχες με τους Τούρκους

Οι νίκες στα πεδία των μαχών κατά τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης, έφεραν ως βασικούς πρωταγωνιστές αυτούς που βρίσκονταν με το όπλο στο χέρι. Έτσι αναδεικνύονταν ως ηγετικές μορφές του Αγώνα πολεμιστές όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος κέρδισε τον σεβασμό όχι μόνο των ανδρών του αλλά και του απλού κόσμου. Πρόκριτοι και κοτζαμπάσηδες έβλεπαν ότι πάει να δημιουργηθεί μία νέα πραγματικότητα στην επαναστατημένη Ελλάδα- κυρίως στην Πελοπόννησο- και υπήρχε άμεσος κίνδυνος αμφισβήτησης των προνομίων τους. Η παρέμβαση Ελλήνων που έφτασαν από το εξωτερικό και ξένων που συστήνονταν ως φιλέλληνες, περιέπλεξε τα πράγματα. Ανάμεσα τους βρίσκονταν πολλά τυχοδιωκτικά στοιχεία, καιροσκόποι που έβλεπαν την Επανάσταση ως ευκαιρία πλουτισμού και κατάληψης θέσεων εξουσίας, ενώ πολλοί λειτουργούσαν ως εντολοδόχοι ξένων δυνάμεων που ήθελαν να έχουν ρόλο και άποψη στη διαμόρφωση της «επόμενης μέρας».

Η κατάσταση έμοιαζε με καζάνι που βράζει και το αποτέλεσμα ήταν να ξεκινήσουν εμφύλιες διαμάχες. Από τη μια οι δυνάμεις των πολιτικών, από την άλλη των στρατιωτικών. Οι οπλαρχηγοί κατηγορούσαν τους «κυβερνητικούς» ότι ήθελαν να παραδώσουν τη χώρα στους Άγγλους και οι πολιτικοί τους «αντικυβερνητικούς» ότι σχεδίαζαν επικράτηση με τα όπλα. Ακόμα και δάνεια που είχαν προορισμό την στήριξη της επανάστασης, κατασπαταλήθηκαν στις εμφύλιες διαμάχες. Πρωτεύοντα ρόλο πλέον είχαν και οι «νησιώτες» (Υδραίοι και Σπετσιώτες κυρίως) που με τη βοήθεια των αγωνιστών από τη Ρούμελη, στράφηκαν κατά των Πελοποννησίων. Πολεμικά τμήματα των Ελλήνων που μέχρι πριν από λίγο καιρό πολεμούσαν τον Τούρκο, κατέληξαν μισθοφορικοί στρατοί. Οπλαρχηγοί κατέληξαν σε μπουντρούμια, σημειώθηκαν θηριωδίες και από τις δύο πλευρές. Τελικά οι Εμφύλιοι που ξεκίνησαν τέλη του 1823, σταμάτησαν μπροστά στον κίνδυνο του Ιμπραήμ το καλοκαίρι του 1825.

Απόπειρες πλουτισμού εν μέσω Επανάστασης

Η εκμετάλλευση περιοχών που είχαν απελευθερωθεί και τα έως τότε τούρκικα τσιφλίκια που είχαν μείνει χωρίς ιδιοκτήτη, ήταν μία ακόμα αιτία προστριβής ανάμεσα σε κοτζαμπάσηδες και απλό κόσμο. Οι προσπάθειες των κοτζαμπάσηδων να τα αποκτήσουν, ήταν πολλές. Μάλιστα πρότειναν την εκποίηση τους, σίγουροι ότι θα κατέληγαν σε αυτούς καθώς εκείνη την εποχή ήσαν οι μόνοι με οικονομική άνεση, άρα με δυνατότητα να δώσουν χρήματα για να πάρουν γη. Όταν στη Β΄Εθνοσυνέλευση επιχείρησαν να περάσουν σχετικό νόμο, ξεσηκώθηκε ο κόσμος αλλά και οι αγωνιστές και οι κοτζαμπάσηδες αναγκάστηκαν να αποσύρουν την πρόταση τους.

Τα περίφημα Αγγλικά δάνεια και η κατάληξη τους

Είναι γνωστό ότι τα πρώτα χρόνια ο αγώνας για την ελευθερία στηρίχθηκε και σε ξένα δάνεια. Χρήματα όμως που τελικά μόνο στις ανάγκες της Επανάστασης δεν κατέληξαν. Συγκεκριμένα, η ελληνική πλευρά ζήτησε και πήρε από τους Άγγλους δύο δάνεια συνολικού ύψους 2.800.000 λιρών. Το πρώτο, ύψους 800.000 λιρών, δόθηκε το 1823. Στους Έλληνες κατέληξαν μόνο 278.700 λίρες. Το δεύτερο δόθηκε το 1825. Από τα 2.000.000 λίρες, οι δανειζόμενοι πήραν μόλις 816.000 λίρες. Η διαφορά κρατήθηκε από τους δανειστές για προκαταβολές τόκων, έξοδα, προμήθειες, μεσιτείες. Σημαντικό μέρος του δεύτερου δανείου χάθηκε σε κερδοσκοπικές παραγγελίες πολεμικών πλοίων που δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα.

Το «ευχαριστώ» προς τους πολεμιστές

Δεν είναι μόνο τα φαινόμενα εξόντωσης Ελλήνων από Έλληνες, όπως συνέβη με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο που δολοφονήθηκε μετά από φριχτά βασανιστήρια από το κάποτε πρωτοπαλίκαρο του, Γιάννη Γκούρα. Είναι και η αντιμετώπιση που είχαν μετά την Επανάσταση άνθρωποι που είχαν συμβάλει αποφασιστικά στην απελευθέρωση της Ελλάδας. Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο θρυλικός Νικηταράς, φυλακίσθηκε για δήθεν σκευωρία κατά του Όθωνα. Βγήκε από τη φυλακή σχεδόν τυφλός και υποχρεώθηκε να ζει με όσα του έδινε ο απλός κόσμος. Το κράτος τον είχε ανταμείψει με ειδική άδεια για επαιτεία! Η Μαντώ Μαυρογένους, που είχε δώσει όλη της την περιουσία για τις ανάγκες του Αγώνα, τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε με μία πενιχρή σύνταξη που δεν επαρκούσε ούτε για τις βασικές της ανάγκες. Και ο Μακρυγιάννης κυνηγήθηκε από τον Όθωνα και φυλακίσθηκε. Πολλοί άλλοι αγωνιστές –λιγότερο διάσημοι για τα κατορθώματα τους- κατέληξαν στο τέλος της ζωής τους ρακένδυτοι ζητιάνοι, καθώς δεν είχαν τους πόρους να συντηρηθούν. Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος είχε άλλες προτεραιότητες.

Συνοψίζοντας, η Επανάσταση του 1821 είναι γεμάτη από ένδοξες στιγμές αλλά και αρκετά «γκρίζα» σημεία. Το ευτύχημα εκείνη την περίοδο ήταν ότι εμφανίστηκαν στο προσκήνιο ορισμένοι φωτισμένοι ηγέτες, τόσο σε επίπεδο πολεμικής αρετής όσο και πνευματικής. Το δυστύχημα ήταν ότι κυριάρχησαν ακόμα μία φορά η διχόνοια και η προσπάθεια για επίτευξη ιδιοτελών σκοπών. Η χώρα απελευθερώθηκε επειδή κάποιοι πολέμησαν σκληρά, κυρίως όμως γιατί το απαιτούσαν οι διεθνείς εξελίξεις. Και σχεδόν 200 χρόνια μετά, βλέπουμε ότι πολλές από εκείνες τις «ασθένειες» του νεοσύστατου κράτους δεν έχουν εκλείψει.

ΥΓ. Πολύτιμο υλικό για την έρευνα συγκεντρώσαμε από τα βιβλία «Όσα δεν γνωρίζατε για την Τουρκοκρατία και Επανάσταση του 1821», «Τα ψιλά γράμματα της Ιστορίας», «1821, η δημιουργία ένος έθνους-κράτους»

 

 

---

 

123 χαμένες επαναστάσεις πριν την 124η το 1821 που πέτυχε

Το ήξερες; Οι 123 αποτυχημένες επαναστάσεις που οδήγησαν στο πετυχημένο 1821. Οι άγνωστοι ήρωες, η προδοσία των Καθολικών συμμάχων μας, οι φρικαλεότητες των Οθωμανών, πως δημιουργήθηκε ο Μύθος για το «Ξανθό Γένος», τους Ρώσος, και γιατί μας «πουλήσαν» και αυτοί. Πως ένας από τους παμπ όλους εραστές της Μεγάλης Αικατερίνης την έπεισε να απελευθερώσει τους Έλληνες και γιατί αυτό κατέληξε σε Τραγωδία. Για τον Κορκόδειλο Κλαδά έχεις ακούσει ποτέ;
Παρακολουθήστε το βίντεο εδώ:

 

 

 

 

 

---

 

200 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

«Οι Έλληνες δεν απετίναξαν μόνον τον ζυγόν υπό τον οποίον οι ίδιοι ετέλουν, αλλά κατήργησαν εμμέσως την έννοιαν παντός ζυγού εις την Ευρώπην ολόκληρον, δημιουργήσαντες τας ηθικάς και πολιτικάς προϋποθέσεις διά την εκδήλωσιν των διαφόρων εθνικών εξεγέρσεων, αι οποίαι, είτε επιτυχούσαι, ως εν Ιταλία, είτε επανειλημμένως και τραγικώς κατασταλείσαι, ως εν Πολωνία, έδωσαν εις τον 19ον αιώνα το χρώμα του και το μέγα ιστορικόν του νόημα».

Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Τα Δοκίμια, τ. Β΄, Ιστορικά Δοκίμια, εκδ. Εταιρείας Φίλων Παν. Κανελλόπουλου, Αθήνα

Είναι σαφές ότι η ελληνική επανάσταση υπήρξε σταθμός στην ιστορία τού νεότερου Ελληνισμού, αφού οδήγησε, μετά από 400 χρόνια, στη δημιουργία τού ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, ενέπνευσε στις επόμενες γενεές των Ελλήνων διαδοχικές απελευθερωτικές εξεγέρσεις και εμψύχωσε τους Έλληνες σε καιρούς δοκιμασίας. Υπήρξε όμως και κορυφαίο γεγονός για τη σύγχρονη Ιστορία τής Ευρώπης, αφού έφερε αλλαγές που έχουν αντίκτυπο ώς τις μέρες μας. Τόση ήταν η δυναμική της, ώστε παρέσυρε τις κυβερνήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων να ενδιαφερθούν για την τύχη τής Ελλάδας, να συνεργαστούν και να υπογράψουν πρωτόκολλα και συνθήκες για την αίσια έκβαση τού αγώνα των Ελλήνων, σε αντίθεση με τη μέχρι τότε πολιτική τους.

«Η Ελλάς στα ερείπια τού Μεσολογγίου», Ευγενίου Ντελακρουά

Ο ξεσηκωμός των Ελλήνων άρχισε λίγο μετά την ήττα τού Ναπολέοντα, όταν η Ευρώπη, για δικούς της λόγους, ήταν αντίθετη σε κάθε είδους εξέγερση. Οι επαναστατημένοι Έλληνες κατόρθωσαν να πείσουν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις τής εποχής ότι τον αγώνα τους δεν υποκίνησε κάποια κοινωνική τάξη ούτε η σύγκρουση κοινωνικών συμφερόντων και δεν αποσκοπούσε σε πολιτειακή αλλαγή ούτε στόχευε στην απομάκρυνση ανίκανων ηγετών, όπως συνέβαινε στα περισσότερα επαναστατικά κινήματα μέχρι τότε. Αντίθετα επεδίωκε την απελευθέρωση ενός έθνους. Ελλάδα δεν υπήρχε. Οι Έλληνες, όμως, ποτέ δεν δέχθηκαν ότι η χώρα τους χάθηκε, δεν λησμόνησαν το παρελθόν τής φυλής τους και περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να απελευθερωθούν. Και όταν έφθασε το πλήρωμα τού χρόνου, ένας αγράμματος, φτωχός και κατατρεγμένος λαός τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του με μοναδικό εφόδιο «τής καρδιάς το πύρωμα».

Ο Κολοκοτρώνης είπε: «Ο κόσμος μάς έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμε την επανάσταση, διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυριτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμε λογαριάσει τη δύναμη την εδική μας, την τούρκικη δύναμη. Τώρα όπου ενικήσαμε, όπου ετελειώσαμε με καλό τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμε, ηθέλαμε τρώγει κατάρες, αναθέματα». Οι απλοί πολεμιστές τού ’21 κατάλαβαν ότι το ένδοξο παρελθόν τούς δημιουργούσε υποχρεώσεις για το μέλλον τού τόπου τους και μόνοι τους αποφάσισαν «να γυρίσουν τον ήλιο», και αυτό «θέλει δουλειά πολλή».

«Ο θρύλος τής Αγίας Λαύρας», Θεοδώρου Βρυζάκη

«Οι Έλληνες είναι τρελοί αλλά έχουν γνωστικό Θεό που τους προστατεύει». έλεγε ο Κολοκοτρώνης. Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο «γνωστικός Θεός», όταν ήρθε το πλήρωμα τού χρόνου, φρόντισε αυτή η μικρή, υπόδουλη χώρα να έχει στη διάθεσή της έναν μεγάλο θησαυρό:

α) πλούσιους εμπόρους που θέλησαν να βοηθήσουν και να οργανώσουν την επανάσταση

β) συνειδητοποιημένους επαναστάτες που είχαν γαλουχηθεί με τα ποιήματα τού Ρήγα Φεραίου και ήξεραν την τέχνη τού πολέμου και τού κλεφτοπολέμου

γ) έμπειρους ναυτικούς με μεγάλη προϋπηρεσία σε αγώνες στη θάλασσα κατά των πειρατών και όχι μόνο

δ) πολλούς μορφωμένους ανθρώπους, οι οποίοι γνώριζαν πώς έπρεπε να μιλήσουν στις Μεγάλες Δυνάμεις για να αποδείξουν το δίκαιο τού ελληνικού αγώνα

ε) ικανότατους πολιτικούς με κορυφαίο τον Ιωάννη Καποδίστρια.

Ο Ρήγας Φεραίος και ο Αδαμάντιος Κοραής βγάζουν την Ελλάδα από τον τάφο της.

Όμως καμία επανάσταση δεν έχει αίσιο τέλος όταν οι αγωνιζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν οργανωμένο στρατό. Το μόνο που μπορεί να επιτύχει είναι να παραμείνει ζωντανή. Αυτό πέτυχαν οι αγωνιστές τού 1821. Μετά από αγώνες, μάχες, θανάτους, δύο εμφυλίους πολέμους, αλλά και πολλές θυσίες, κατάφεραν να συντηρήσουν την επανάστασή τους επτά χρόνια. Και τότε η αλαζονεία τού κατακτητή αλλά και η στάση των Ελλήνων ανάγκασε τις Μεγάλες Δυνάμεις να πάρουν θέση. Ωστόσο, το τέλος τής Επανάστασης δεν σήμανε και το τέλος των προβλημάτων.

«Η δόξα των Ψαρών», Νικολάου Γύζη

Η παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων λειτούργησε υπέρ των Ελλήνων, όμως δεν είχε διευκρινιστεί η ακριβής υπόσταση τού νέου κράτους, δηλαδή αν θα είναι αυτόνομο ή ανεξάρτητο και ποια εδάφη θα περιελάμβανε. Η οθωμανική Αυτοκρατορία πάλι δεν δεχόταν τη δημιουργία ελληνικού κράτους και δυσαρεστημένη από το αποτέλεσμα τής ναυμαχίας τού Ναυαρίνου οδηγήθηκε σε πόλεμο με τη Ρωσία και μία ακόμα ήττα. Τότε η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία συμφώνησαν να δημιουργηθεί ανεξάρτητο ελληνικό κράτος και έτσι το 1830 υπεγράφη το Πρωτόκολλο τής Ανεξαρτησίας, η πρώτη διπλωματική πράξη που υπογράφτηκε από τις Δυνάμεις και την οθωμανική Αυτοκρατορία και αναγνώριζε την ύπαρξη ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

Και τότε ξεκίνησε ένας άλλος, μεγαλύτερος αγώνας. Αυτός που τόσο εύγλωττα περιέγραψε ο Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του, πώς από το «εγώ» να φθάσουν στο «εμείς». «Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός ‟εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς ‟εγώ”; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε ‟εμείς”. Είμαστε εις το ‟εμείς” και όχι εις το ‟εγώ”. Και εις το εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί.»

«Η πυρπόληση τής τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη»

Θυσία στον αγώνα αυτό έγινε και ο ίδιος ο Καποδίστριας, ο οποίος προσπάθησε να βάλει τάξη σε ένα απέραντο χάος. Ο θάνατός του συγκλόνισε τους Έλληνες και έτσι φαίνεται ότι έδειξαν μεγαλύτερη διαλλακτικότητα με τον Όθωνα, αποφασισμένοι πλέον να οργανώσουν το κράτος τους.

Αναζητώντας στα Αρχεία τής Φ.Ε. τους αγωνιστές που έσπευσαν να βοηθήσουν τη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία στο έργο της και ερευνώντας τη ζωή τους έρχονται στον νου μας τα λόγια τού Θ. Κολοκοτρώνη, όταν μετά την απελευθέρωσή του από την τότε κυβέρνηση επέστρεψε στο Ναύπλιο για να αντιμετωπίσει τον προελαύνοντα Ιμπραήμ. Ο λαός που είχε συγκεντρωθεί για να τον υποδεχθεί ήταν τόσο πολύς, ώστε ο Γέρος αναγκάστηκε να ανέβει σε μια πέτρα και ενώ το πλήθος παραληρούσε τους είπε: «Έλληνες! Πριν βγω στ’ Ανάπλι, έριξα στη θάλασσα τα πικρά τα περασμένα. Κάντε και σεις το ίδιο. Στο δρόμο που περνάγαμε για να ’ρθούμε στην εκκλησιά, είδα να σκάβουν κάποιοι άνθρωποι. Ρώτησα και μου είπαν πως σκάβουν να βρούνε κρυμμένο θησαυρό. Εκεί στο λάκκο μέσα ρίξτε και τα μίση τα δικά σας. Έτσι θα βρεθεί κι ο χαμένος θησαυρός». Τα απλά και μεστά περιεχομένου αυτά λόγια φαίνεται ότι ασπάστηκαν τα πρώτα χρόνια τής απελευθέρωσης πολλοί Έλληνες, οι οποίοι προσπαθούσαν, ο καθένας με τον τρόπο του, να συμβάλουν στην οργάνωση τού νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε διαφορετικά το γεγονός ότι μεταξύ των μελών τής Φ.Ε. συναντούμε πολιτικούς αντιπάλους τού παρελθόντος, οπαδούς όλων των κομμάτων και πρώην προσωπικούς αντιπάλους, οι οποίοι όμως θέλησαν να ενισχύσουν την παιδεία των Ελληνοπαίδων και των Ελληνίδων.

«Η έξοδος τού Μεσολογγίου», Θεοδώρου Βρυζάκη

Εκατόν σαράντα ένα μέλη τής Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, τα πρώτα χρόνια τής ιδρύσεως της, είχαν λάβει μέρος στον αγώνα για την απελευθέρωση τής Ελλάδος, ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Εβδομήντα ένας εξ αυτών είχαν μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία, 96 ήταν αγωνιστές, 23 ασχολήθηκαν με την πολιτική, 13 ήταν μέλη τού κλήρου, 11 λόγιοι και 2 φιλέλληνες που παρέμειναν στην Ελλάδα και μετά την απελευθέρωση. Όλοι αυτοί θέλησαν να κάνουν ένα «βήμα πιο γρήγορο από τη φθορά». Σήμερα, 184 χρόνια μετά, σε μια διαφορετική Ελλάδα, μεγαλύτερη και πλουσιότερη από αυτήν τού 1836, μπορούμε να πούμε σίγουρα ότι το βήμα τους νίκησε τη φθορά. Το έργο τους έβγαλε ρίζες και καρπούς όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και στην Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη, στα Ιωάννινα και στα Τίρανα τής Αλβανίας.

«Ο Νικολάκης Μητρόπουλος υψώνει την ελληνική σημαία στο φρούριο των Σαλώνων», Λουί Ντυπρέ

Εφέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από η στιγμή που οι Έλληνες αποφάσισαν να διεκδικήσουν την ελευθερία τους. Η πατρίδα, με το βλέμμα στο μέλλον, θυμάται για μια ακόμη φορά τα λόγια τού Μακρυγιάννη: «… Πατρίς, να μακαρίζεις γενικώς όλους τους Έλληνες, ότι θυσιάστηκαν για σένα, να σ’ αναστήσουνε, να ξαναειπωθείς άλλη μία φορά ελεύθερη πατρίδα, που ήσουνα χαμένη και σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών».

Είναι όμως και ιδανική ευκαιρία για αυτογνωσία σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Για τους αγωνιστές τού 1821 κύριο θέμα ήταν η εθνική απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, η εθνική ανεξαρτησία και η ελευθερία. Σήμερα βέβαια είναι άλλο το ζητούμενο. Ως ιστορικό έθνος πρέπει να συμβάλουμε στην επίλυση των εσωτερικών και των διεθνών προκλήσεων, γιατί όπως είπε και ο Γ. Σεφέρης στον λόγο του όταν βραβεύθηκε με το Νομπέλ: «Σ’ αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται».

«Η Ελλάς ευγνωμονούσα», Θεοδώρου Βρυζάκη

Με σεβασμό στο παρελθόν σχεδιάζουμε το μέλλον μας σε έναν κόσμο διαφορετικό, ικανοποιημένοι γιατί δεν προδώσαμε το έργο των προγόνων και προβληματισμένοι για τα λάθη που σίγουρα έγιναν. Κι αν η απόκτηση τής λευτεριάς κατά τον Κάλβο ήθελε «αρετή και τόλμη», η διατήρησή της σίγουρα χρειάζεται λογική και σύνεση. Με την ευγνωμοσύνη που αρμόζει σε όλους όσοι προσέφεραν σε αυτό τον τόπο και θέλοντας να τιμήσουμε τους αγωνιστές τού 1821 που συνέβαλαν στην ίδρυση και την εδραίωση τού Σχολείου μας, επειδή πίστευαν ότι το μέλλον τής πατρίδας είναι στα χέρια των νέων ανθρώπων, παραθέτουμε τα ονόματα και τη δράση τους. Η έρευνα αυτή δεν έγινε για λόγους ιστορικούς ούτε επετειακούς. Έγινε γιατί όπως είπε και ο Παλαμάς:

«Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ’ρθουν, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί»