Οι 51 χώρες της Ευρώπης με το πραγματικό τους όνομα και από που προήλθε αυτό .

Γραικοί, Έλληνες, Ρωμιοί. Πολλά είναι τα ονόματα με τα οποία έχουν αποκαλέσει τους κατοίκους της Ελλάδας τους τελευταίους τουλάχιστον αιώνες. Μέχρι και σήμερα ίσως λίγοι ξένοι μπορούν να αντιληφθούν από ποια χώρα καταγόμαστε αν δηλώσουμε ότι είμαστε από την «Hellas», αλλά όλοι θα καταλάβουν αν αναφέρουμε τη λέξη «Greece». Η αναφορά στην Ελλάδα και τους Έλληνες ως «Greece» και αντίστοιχα «Greeks» είναι κάτι που έχει προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις στο παρελθόν και είχε πυροδοτήσει μια ολόκληρη εκστρατεία για την προώθηση της λέξης «Hellas» καθώς είχε θεωρηθεί ότι το «Greece» παραπέμπει στο «Γραικοί», τον τρόπο με τον οποίο αποκαλούνταν οι υπόδουλοι Έλληνες επί οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Πόσοι όμως από εμάς θα καταλαβαίναμε από ποια χώρα της Ευρώπης είναι κάποιος αν μας έλεγε ότι κατάγεται από την Σκιπερία (Shqipëria), την Χβράτσκα (Hrvatska), την Σουόμι (Suomi) ή την  Μάγκιαροαρσαγκ (Magyarország). Κι όμως οι χώρες αυτές είναι πολύ κοντά μας – κάποιες από αυτές κυριολεκτικά δίπλα μας!- ωστόσο το όνομά τους στην πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό με το οποίο τις αποκαλούμε εμείς αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος!

Στο μικρό σχετικά ακρωτήρι του βορείου ημισφαιρίου «συνωστίζονται» περίπου πενήντα χώρες όπου οι λαοί τους ζουν μαζί επί αιώνες. Τα ονόματά τους κρύβουν μια μικρή ιστορία, η οποία άλλοτε είναι πασίδηλη και άλλοτε  χάνεται στα βάθη των χιλιετιών. Και κάποιες άλλες ονομάζονται τελείως διαφορετικά διεθνώς και στην τοπική τους γλώσσα, όπως και η Ελλάδα.

Αυτή είναι η ιστορία του ονόματος όλων των χωρών της Ευρώπης, η οποία αποτελεί και την ιστορία όλης της ηπείρου μας!

(Σημείωση: Στις ονομασίες έχει ακολουθηθεί η σειρά Ελληνική ονομασία  – Διεθνής ονομασία – Τοπική ονομασία/ελληνική απόδοση. Η σειρά των χωρών είναι τυχαία).

Αλβανία – Albania –Shqipëria (Σκιπερία)

Οι Αλβανοί γείτονές μας όταν μιλούν για την χώρα τους σε καμία περίπτωση δεν την αποκαλούν Αλβανία. Στη γλώσσα τους η χώρα ονομάζεται Σκιπερία (Shqipëria), ενώ οι Αλβανοί αυτοαποκαλούνται Σκιπτάρ (Shqiptar).  Ο όρος Αλβανία θεωρείται ότι προέρχεται από την ονομασία «Αλμπάνι» μιας ιλλυρικής φυλής που κατοικούσε στην περιοχή και έχει καταγραφεί ήδη από τον αστρονόμο και γεωγράφο Πτολεμαίο, ο οποίος σε έναν χάρτη του 150 μΧ είχε καταγράψει την πόλη Αλμπανόπολις. Ο Βυζαντινός ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης από την άλλη αναφέρεται στο 10^ο αιώνα στους Αλβανούς, οι οποίοι συμμετείχαν σε μια επίθεση κατά της Κωνσταντινούπολης το 1043 και στους Αρβανίτες, οι οποίοι ήταν υποτελείς στον Δούκα του Δυρραχίου. Την εποχή του Μεσαίωνα, οι Αλβανοί αποκαλούσαν την περιοχή όπου έμεναν Arbëri ή Arbëni (Αρμπέρι ή Αρμπένι) και τους ίδιους Αρμπερεσέ ή Αρμπενεσέ (Arbëreshë/ Arbëneshë).

Το σημερινό όνομα που χρησιμοποιούν –Shqipëria- εμφανίζεται για πρώτη φορά τον 14^ο αιώνα στο αρχαιότερο αλβανικό κείμενο του 1555, «Meshari». Αρχικά θεωρήθηκε ότι προέρχεται από το ρήμα shqipoj (μιλάω καθαρά, ανοιχτά) το οποίο συνδέεται με το λατινικό excipere. Νεότερες μελέτες ωστόσο συνέδεσαν το όνομα με το ουσιαστικό shqipe ή shqiponjë, το οποίο σημαίνει αετός. Εξάλλου, ο αετός είναι ένα αρχαίο σύμβολο των λαών που ζούσαν στην περιοχή της Αλβανίας και υπάρχει ακόμα και στη σημαία της χώρας μέχρι και σήμερα. Έτσι, η  Shqipëria μπορεί να μεταφραστεί ως «η γη των αετών».

Κροατία – Croatia – Hrvatska (Χρβάτσκα)

Το όνομα της Κροατίας προέρχεται από το μεσαιωνικό λατινικό όρο «Croatia, το οποίο συναντάται για πρώτη φορά σε ένα κείμενο του 852 για τον δούκα Τρπιμίρ της Κροατίας, ο οποίος αναφέρεται ως «Dux Chroatorum iuvatus munere divino» (ο δούκας των Κροατών, με τη βοήθεια του Θεού).

Με τη σειρά του, το όνομα Κροατία φαίνεται ότι προέρχεται από παραφθορά του βορειοδυτικού σλαβικού όρου *Xrovat- και τα πρωτοσλαβικά *Xarwāt- (*Xъrvatъ) ή *Xŭrvatŭ (*xъrvatъ).  Όσο κι αν μοιάζει απίστευτο η Κροατία και η Χρβάτσκα αποτελεί ουσιαστικά την ίδια λέξη αλλά με διαφορετική προφορά.

Όσον αφορά την προέλευση του ορου οι μελετητές δεν έχουν καταφέρει να καταλήξουν σε μια σίγουρη θεωρία αν και πιστεύεται ότι πρέπει να είναι ένα όρος με γοτθική ή ινδοάρια ή περσική προέλευση. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε δυο πλάκες που έχουν ανευρεθεί στην πόλη Ταναΐς στην Μίλητο και χρονολογούνται από τον 2^ο-3^ο αιώνα μΧ. Σε αυτές γίνεται αναφορά σε δημόσια έργα και στα ονόματα των εργατών. Μεταξύ άλλων αναφέρονται τρεις άντρες με τα ονόματα Χορούαθ[ος], Χοροάθος, Χορόαθος. Σύμφωνα με τους ερευνητές τα ονόματα αυτά σχετίζονται με το εθνικό όνομα των Κροατών «Hrvat».

Ανδόρα – Andorra – Andorra (Αντόρα)

Η μικρή Ανδόρα που «στριμώχνεται» μεταξύ Ισπανίας και Γαλλίας θεωρείται ότι έχει δημιουργηθεί από τον Καρλομάγνο περί τα τέλη του 9^ου αιώνα, ωστόσο η ονομασία της παραμένει έως και σήμερα ένα μυστήριο. Υπάρχουν αρκετές υποθέσεις για την προέλευση και την σημασία της λέξης «Ανδόρα». Η πρώτη αναφορά στο όνομα έρχεται από την αρχαία Ελλάδα. Ο ιστορικός Πολύβιος περιγράφει τους «Ανδοσίνους», μια ιβηρική προ-ρωμαϊκή φυλή που κατοικούσε στις κοιλάδες της Ανδόρας και παρακολουθούσε τον στρατό της Καρχηδόνας να περνά διαμέσου των Πυρηναίων κατά τη διάρκεια των Καρχηδονιακών πολέμων. Η λέξη «Ανδοσίνοι» μπορεί να προέρχεται από την βασκική λέξη «handia», η οποία σημαίνει «μεγάλος, γιγάντιος», κάτι που θα υποδείκνυε την παρουσία των Βάσκων στην περιοχή. Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι η Ανδόρα μπορεί να προέρχεται από την αρχαία λέξη «Anorra», η οποία περιέχεται στην βασκική λέξη ur (νερό). Επιπλέον, μια ακόμα θεωρία δηλώνει ότι η λέξη ίσως σχετίζεται με την αραβική al-darra, η οποία σημαίνει «το πυκνό δάσος». Όταν οι Άραβες κατέκτησαν εδάφη στην Ιβηρική Χερσόνησο, οι κοιλάδες στα Πυρηναία καλύπτονταν από πυκνά δάση και γι’ αυτό οι κατακτητές δεν μπόρεσαν να τα κατακτήσουν. Παρόμοια είναι και η εξήγηση που δίνεται από όσους θεωρούν ότι η λέξη προέρχεται από την ναβαρο-αραγονέζικη λέξη «andurrial», η οποία σημαίνει «γη καλυμμένη με θάμνους». Τέλος, ορισμένοι συνδέουν την ονομασία της χώρας με την κοιλάδα Έντορ ή Άντορ στην βιβλική χώρα της Χαναάν, οι κάτοικοι της οποίας ηττήθηκαν από τους Μαδιανίτες. Σύμφωνα με τον λαϊκό μύθο ο Καρλομάγνος ονόμασε την χώρα έτσι, ένα όνομα που υιοθέτησε ο γιος του αφού νίκησε τους Μαυριτανούς στην «άγρια κοιλάδα της Κόλασης».

Αυστρία – Austria- Österreich (Ούστεραϊχ)

Η λέξη «Αυστρία» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απλοποίηση της αυθεντικής λέξης «Ούστεραϊχ» που χρησιμοποιούν Αυστριακοί και Γερμανοί για να ονομάσουν την χώρα. Το όνομά της προέρχεται από την αρχαία γερμανική λέξη Ostarrîchi, το οποίο μεταφράζεται ως «ανατολικό βασίλειο» (ōstan: ανατολικός – rihhi: βασίλειο, επικράτεια). Αναφέρεται για πρώτη φορά σε ένα έγγραφο του 996.

Το όνομα «Austria» από την άλλη που έχει υιοθετηθεί παγκοσμίως αποτελεί μια λατινική μεταγραφή του Österreich. Αξίζει να σημειωθεί ότι εξαιτίας αυτής της μεταγραφής λανθασμένα έχει θεωρηθεί ότι η Αυστρία και η Αυστραλία έχουν κοινή ρίζα. Αυτό δεν ισχύει καθώς η Αυστρία προέρχεται από το γερμανικό «ost», που σημαίνει ανατολή, ενώ η Αυστραλία από το λατινικό «auster», το οποίο σημαίνει νότια.

Αζερμπαϊτζάν – Azerbaijan-Azərbaycan (Αζερμπαϊτζάν)

Η ονομασία της χώρας, η οποία παραμένει ίδια σε όλες τις γλώσσες, θεωρείται ότι προέρχεται από τον Πέρση σατράπη της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών, Ατροπάτη, ο οποίος αργότερα έγινε σατράπης της Μηδίας από τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Η αρχική ετυμολογία του ονόματος, από το οποίο σώζεται μόνο είναι η εξελληνισμένη μορφή του, εικάζεται ότι προέρχεται από την αρχαία περσική θρησκεία του ζωροαστρισμού, καθώς στον ύμνο του άγγελου φύλακα αναφέρεται η φράση «âterepâtahe ashaonô fravashîm ýazamaide», η οποία μεταφράζεται ως «λατρεία του αγίου Ατάρε-πατά». Ο Ατροπάτης κυβέρνησε την περιοχή της Ατροπατηνής (το σημερινό Αζερμπαϊτζάν). Το ελληνικό όνομα αναφέρεται από τον Διόδωρο τον Σικελό και τον Στράβωνα. Κατά τη διάρκεια των αιώνων το όνομα εξελίχθηκε σε Āturpātākān (μεσαιωνικά περσικά), μετά σε Ādharbādhagān, Ādharbāyagān, Āzarbāydjān (νέα περσικά) και τελικά σήμερα σε Azerbaijan.

Αρμενία – Armenia – Hayastan (Χαγιαστάν)

Η αρχική ονομασία της χώρας στην αρμένικη γλώσσα ήταν Χάικ προς τιμήν του μυθικού ήρωα των Αρμενίων, βασιλιά Χάικ. Ο Χάικ αποτελεί τον μυθικό γενάρχη των Αρμενίων και δισέγγονο του Νώε, που σύμφωνα με τον Μωυσή της Κορέν νίκησε τον Βαβυλώνιο βασιλιά Μπελ το 2492 π.Χ. και εγκαταστάθηκε μαζί με το λαό του στην περιοχή του όρους Αραράτ. Δεν υπάρχει επιβεβαιωμένη περαιτέρω εξήγηση του ονόματος. Ωστόσο, κατά το Μεσαίωνα, το όνομα αυτό επεκτάθηκε σε Χαγιαστάν με την προσθήκη της περσικής κατάληξης –σταν, η οποία σημαίνει χώρα, τόπος.

Το εξώνυμο (όνομα που χρησιμοποιείται εκτός της χώρας) «Αρμενία» καταγράφεται για πρώτη φορά το 515 π.Χ. στην επιγραφή του Μπεχιστούν στην παλαιά περσική ως Αρμίνα. Παράλληλα, στα ελληνικά το όνομα Αρμενία απαντάται περίπου την ίδια εποχή, με πιθανή προέλευση ένα απόσπασμα που αποδίδεται στον Εκαταίο τον Μιλήσιο από τα 476 π.Χ. Παράλληλα και ο Ηρόδοτος στα 440 π.Χ. έγραφε «Ἀρμένιοι δὲ κατά περ Φρύγες ἐσεσάχατο, ἐόντες Φρυγῶν ἄποικοι» δηλαδή «οι Αρμένιοι ήταν εξοπλισμένοι σαν τους Φρύγες, αφού ήταν άποικοι των Φρυγών» (7.73). Μερικές δεκαετίες αργότερα ο Ξενοφώντας, στην περιγραφή της εκστρατείας του κατά των Περσών, περιγράφει με αρκετή λεπτομέρεια τη ζωή των Αρμενίων χωρικών και τη φιλοξενία τους. Αναφέρει ότι μιλούσαν μια γλώσσα που στα δικά του αυτιά έμοιαζε με τη γλώσσα των Περσών. Θεωρείται ότι το όνομα Αρμενία προέρχεται από το όνομα «Αράμ», το οποίο αναφέρεται στον πίνακα των Εθνών, ένα εκτενή κατάλογο των απογόνων του Νώε στο βιβλίο της Γένεσης της Παλαιάς Διαθήκης. Σύμφωνα με αυτό ο Αράμ είναι γιος του Σεμ και απόγονος του Χάικ.

Λευκορωσία – Belarus – Biełaruś (Μπιέλαρους)

Το όνομα της χώρας είναι συνδεδεμένο με τον όρο Μπελάγια Ρως, που σημαίνει Λευκοί Ρως. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το πώς προέκυψε. Μια εθνο-θρησκευτική θεωρία προτείνει ότι το όνομα χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα παλιά εδάφη της Ρουθηνίας στο μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, η οποία κατοικούνταν κυρίως από πρώιμους εκχριστιανισμένους Σλάβους, σε αντίθεση με την Μαύρη Ρουθηνία, που κατοικούνταν κυρίως από ειδωλολάτρες από τις Βαλτικές χώρες. Το όνομα εμφανίστηκε για πρώτη φορά ατον Μεσαίωνα σε γερμανικά και λατινικά κείμενα. Ο όρος Μπελορούσια χρησιμοποιήθηκε την εποχής της Ρωσικής Αυτοκρατορίας για να χαρακτηρίσει τη συγκεκριμένη περιοχή.

Βέλγιο – Belgium – België (Μπέλχιε, στα Ολλανδικά) / Belgique (Μπελτζίκ, στα γαλλικά) / Belgien (Μπέλγκιεν, στα γερμανικά)

Μετά την επανάσταση του 1830 και την ίδρυση της χώρας υιοθετήθηκε τον όνομα Βelgium που προέρχεται από το λατινικό Gallia Belgica. Ήταν το όνομα της περιοχής που αποτελούσε μέρος της Γαλατίας. Εκεί έμεναν οι Belgae, ένα μείγμα Κελτών και Γερμανών. Το όνομα της χώρας διαφοροποιείται ανάλογα τη γλώσσα αλλά η ρίζα παραμένει η ίδια.

Βοσνία Ερζεγοβίνη – Bosnia and Herzegovina -Bosna i Hercegovina (Μπόσνα ι Ερτζεγκόβινα)

Η πρώτη αναφορά στη Βοσνία γίνεται σε ένα κείμενο του Βυζαντινού Αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου του Η’. Ανέφερε την περιοχή ως Βοσώνα. Το όνομα προέρχεται από τον ποταμό Μπόσνα που περνά μέσα τα εδάφη της χώρας. Μια θεωρία αναφέρει ότι το Μπόσνα προέρχεται από την γλώσσα των Ιλλυρίων και τη λέξη Μπασανάς, η οποία σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει το «νερό που ρέει». Τελικά οι Σλάβοι που εποίκισαν την περιοχή υιοθέτησαν το όνομα Μπόσνα και αυτοαποκαλούταν Βόσνιοι.

Το Ερζεγοβίνη προέρχεται από τον τίτλο του τοπικού άρχοντα, Στιεπάν Βούκτσιτς Κοσάτσα. Από καλούνταν «Herceg of Hum and the Coast». Το herceg προέρχεται από το γερμανικό herzog το οποίο μεταφράζεται (και) ως δούκας. Μετά την κατάκτηση από του Οθωμανούς η περιοχή ονομαζόταν Sanjak of Herzegovina. Όταν δημιουργήθηκε η χώρα το 1992 πήρε και τα δύο ονόματα.

Βουλγαρία – Bulgaria – България (Μπουλγαρίγια)

Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη το όνομα της χώρας προέρχεται από τους Μπούλγκαρς, μια φυλή τουρκικής προέλευσης που ίδρυσε την πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία στην περιοχή. Μπούλγκα στην τουρκική διάλεκτο σήμαινε ανακατεμένος και αναφερόταν στο γεγονός ότι στην περιοχή έμεναν άτομα με τουρκική καταγωγή αλλά και φυλές από το Βορρά (πιθανότατα την περιοχή της Φινλανδίας) οι οποίοι όμως είχαν κοινή γλώσσα τα σλαβικά. Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία η οποία πλέον δεν υποστηρίζεται ιδιαίτερα το όνομα Βουλγαρία σημαίνει οι άντρες από τον Βόλγα.

Κύπρος – Cyprus – Κύπρος

Εδώ έχουμε ακόμα μια περίπτωση χώρας για την οποία δεν είναι βέβαιο από που προέρχεται το όνομα της. Μια εκδοχή υποστηρίζει ότι προέρχεται από τον βασιλιά Κύπρο του οποίου την κόρη Έννη νυμφεύτηκε ο Αχαιός Τεύκρος, γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα, όταν και ήρθε εξόριστος μετά τον Τρωικό πόλεμο και ίδρυσε την πόλη Σαλαμίνα στην Κύπρο. Μία άλλη άποψη υποστηρίζει ότι το όνομα προέρχεται από την ελληνική λέξη για το Μεσογειακό κυπαρίσσι (Cupressus sempervirens, Κυπάρισσος η αειθαλής) ή ακόμα και από το ελληνικό όνομα για το φυτό χέννα (Lawsonia alba), κύπρος. Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία η ρίζα του ονόματος είναι από την ετεοκυπριακή και τη λέξη για το χαλκό. Ο Ζορζ Ντοσέν, για παράδειγμα, εισηγείται ότι οι ρίζες της λέξης βρίσκονται στη λέξη των Σουμερίων για τον χαλκό (zubar) ή τον μπρούντζο (kubar), από τα μεγάλα αποθέματα χαλκού που υπήρχαν στο νησί. Οι μεγάλες εξαγωγές χαλκού από την Κύπρο έδωσαν το λατινικό όνομα στον χαλκό μέσα από τη φράση aes Cyprium, «μέταλλο της Κύπρου», που αργότερα συντομεύτηκε στο Cuprum. Ο κάτοικος της Κύπρου αναφέρεται συνήθως ως Κύπριος. Στην κυπριακή διάλεκτο αναφέρεται ως Κυπραίος.

Τσεχία – Czech Republic – Česko (Τσέσκο)

H χώρα έχει ονομαστεί έτσι από τους Τσέσι, μια σλαβική φυλή που ζούσε στη Βοημία και υπέταξε όλες τις υπόλοιπες φυλές τον 9ο αιώνα. Είναι άγνωστο από που προέρχεται το όνομα της φυλής αλλά ο θρύλος αναφέρει ότι ονομάστηκαν έτσι από τον αρχηγό τους, τον Τσεχ (Cech) που οδήγησε τη φυλή στην περιοχή. Mια έρευνα υποστηρίζει ότι το Čech είναι παράγωγο της ρίζας čel- (μέλος του λαού, συγγενής).

Το όνομα άλλαξε με την εξέλιξη της τσεχικής γλώσσας. Τις τελευταίες δεκαετίες το όνομα Česko δεν χρησιμοποιείται ιδιαίτερα καθώς θεωρείται αμφιλεγόμενο. Το 1997 επιστήμονες συνέστησαν μια ομάδα για την προώθησε του ονόματος Czechia. Το θέμα έφτασε το 2004 στη γερουσία της χώρας.

Δανία – Denmark – Danmark (Ντάνμαρκ)

Κι εδώ γίνεται έντονη συζήτηση για την προέλευση της λέξης. Η επικρατούσα άποψη είναι ότι το αρχικό «νταν» σημαίνει χώρα και το «μαρκ» δάσος ή σύνορα. Η χώρα ονομάστηκε έτσι γιατί βρισκόταν στα όρια των μεγάλων δασών του Βορρά. Κάποιοι άλλοι μιλούν για έναν βασιλιά με το όνομα Νταν.

Ένα πέτρινο μνημείο που έφτιαξε ο Γκορμ ο Γηραιός θεωρείται το πιστοποιητικό βάφτισης της χώρας καθώς εκεί αναφέρεται για πρώτη φορά το όνομα Danmark.

Εσθονία – Estonia – Eesti (Έεστι)

Το όνομα της χώρας συνδέεται με τη φυλή Αέστι που συναντάται για πρώτη φορά στα κείμενα του Ρωμαίου ιστορικού Τάκιτου περίπου το 98 μ.Χ. Στη σκανδιναβική λογοτεχνία η περιοχή αναφέρεται ως Eistland. Κάποιοι ιστορικοί θεωρούν ότι το όνομα προέρχεται από τα αρχαία νορβηγικά και τη λέξη aust που σήμαινε Ανατολή. Το γεγονός όμως ότι οι Εσθονοί ονομάζουν την χώρα τους  Εέστι και κάποια άλλα στοιχεία καταδεικνύουν ότι η προέλευση του ονόματος είναι η φυλή των Αέστι που ζούσε εκεί.

Νησιά Φαρόε Faroe Islands – Føroyar (Φόρογιαρ)

To όνομα της χώρας πιθανότατα προέρχεται από των πληθυντικό της λέξης νησί  (oy-oyar) στην αρχαία γλώσσα της περιοχής και το før πιθανότατα προέρχεται από την αρχαία νορβηγική λέξη fær που σημαίνει πρόβατα. Μια άλλη θεωρία αναφέρει ότι Ιρλανδοί μοναχοί που πήγαν στα νησιά περίπου το 626 μ.Χ. τα ονόμασαν fearrann που απλά σημαίνει γη. Στη συνέχεια οι Νορβηγοί κάτοικοι προσέθεσαν και το oyar και καταλήξαμε στο σημερινό όνομα. Η πρώτη θεωρία περί Νησιών των Προβάτων είναι η επικρατέστερη.

Φινλανδία – Finland – Suomi (Σουόμι)

Ακόμα ένα μυστήριο. Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί η χώρα ονομάζεται Σουόμι. Σίγουρα όμως δεν ονομαζόταν ποτέ Φινλανδία καθώς στο αρχαίο αλφάβητο της χώρας δεν υπήρχε καν το γράμμα «F».

Το όνομα Φινλαδία πιθανότατα προέρχεται από τα σουηδικά όπου με τις λέξεις  finlonti και finlandi περιέγραφαν στη συγκεκριμένη περιοχή.

Για το Σουόμι τώρα η επικρατούσα θεωρία είναι ότι προέρχεται από τη λέξει suomma που σημαίνει η περιοχή με τις λίμνες. Μια άλλη θεωρία αναφέρει ότι η προέλευση του ονόματος της χώρας είναι η λέξη suomu που σημαίνει λέπια. Η χώρα ονομάστηκε έτσι γιατί οι ιθαγενείς έφτιαχναν ρούχα από το δέρμα των ψαριών. Τέλος, υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν ότι το όνομα προήλθε από την φυλή Σάμι που έμεινε στην περιοχή. Το βέβαιο είναι ότι κανείς στη Φινλανδία δεν δηλώνει Φινλανδός.

Γαλλία – France – France (Φρανς)

To όνομα προέρχεται από το λατινικό Francia. Η συγκεκριμένη λέξη συνδέεται με την αρχαία αγγλική λέξη frank που σημαίνει ελεύθερος. Στα λατινικά μετατράπηκε σε francus και έτσι ονομάστηκε μια φυλή που ζούσε στη Γαλλία. Υιοθετήθηκε γιατί μετά την κατάκτηση της Γαλατίας μόνο οι Francus δεν πλήρωναν φόρους και γενικότερα δεν υποτάσσονταν. Η προέλευση τώρα του frank είναι αβέβαιη. Κάποιοι συνδέουν τη λέξη με τα αρχαία γερμανικά και το frankōn που μεταφράζεται ως ακόντιο ή δόρυ.

Γερμανία – Germany – Deutschland (Ντόιτσλαντ)

Το «Γερμανία» προέρχεται από την λατινική λέξη «Germania», που πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα για τους ανθρώπους ανατολικά του Ρήνου. Ο γερμανικός όρος Deutschland, αρχικά ως diutisciu land («η Γερμανική γη») αντλείται από την λέξη deutsch, και προέρχεται από την λέξη diutisc, που σημαίνει «δημοφιλής» στα Παλιά Άνω Γερμανικά. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να αποσαφηνιστεί η γλώσσα των απλών ανθρώπων από τα λατινικά. Αυτό με την σειρά του προέρχεται από την πρωτογερμανική λέξη þiudiskaz, που σημαίνει «δημοφιλής» που προέρχεται από την λέξη þeudō, που κατάγεται από την Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή λέξη tewtéh₂, που σημαίνει «άνθρωποι». Έτσι, η Deutschland είναι λοιπόν η γη των ανθρώπων ή των δημοφιλών…

Γεωργία – Georgia – Sakartvelo (Σακαρτβέλο)

Η γνωστή σε όλους μας Γεωργία στην πραγματικότητα ονομάζεται Sakartvelo (Σακαρτβέλο)! Το όνομα αυτό σημαίνει «η γη των Καρτβελιανών». Η περιοχή Κάρτλι βρίσκεται στο κέντρο της σημερινής Γεωργίας και αποτελεί μια από τις πιο ιστορικές περιοχές της καθώς αναφέρεται από τον 9ο αιώνα μΧ. Σύμφωνα με τον λαϊκό μύθο, το όνομα αυτό προέρχεται με τη σειρά του από τον μυθικό πρόγονο των Γεωργιανών, τον Κάρτλο, δισέγγονο του γιου του Νώε, Ιάφεθ. Η επίσημη θεωρία των επιστημόνων ωστόσο ορίζει ότι το όνομα προέρχεται από μια πρωτο-γεωργιανή φυλή που ζούσε στην περιοχή στα αρχαία χρόνια, τους Κάρτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην αρχαία Ελλάδα, η περιοχή ονομάζεται «Κολχίδα» τόσο από τον Όμηρο και τον Ηρόδοτο όσο και από τον Στράβωνα και τον Πλούταρχο, αλλά και από Λατίνους συγγραφείς.

Ο όρος «Γεωργία» εμφανίζεται για πρώτη φορά σε έναν ιταλικό χάρτη του 1320 και πιθανότατα προέρχεται από την περσική ονομασία των λαών που ζούσαν στην περιοχή  «gurğān».  Η λέξη αυτή έχει την ρίζα της στη λέξη «gurğ», η οποία σημαίνει λύκος με την Γεωργία ουσιαστικά να σημαίνει «η χώρα των λύκων». Οι θεωρίες που ήθελαν η ονομασία να προέρχεται είτε από τον Άγιο Γεώργιο, ο οποίος είναι ιδιαίτερα αγαπητός στη χώρα, είτε από το ελληνικό «γεωργός» έχουν καταρριφθεί από τους μελετητές καθώς δεν έχουν βρεθεί στοιχεία που να τις υποστηρίζουν.

Ουγγαρία – Hungary – Magyarország (Μάγκιαροαρσαγκ)

Ένα τελείως διαφορετικό όνομα χρησιμοποιούν οι Ούγγροι για να ονομάσουν την χώρα τους. Το εθνικό όνομα της χώρα είναι το Magyarország (Μάγκιαροαρσαγκ) και η ρίζα του όπως είναι φανερό προέρχεται από την ονομασία «Μαγιάρος», το έθνος των Ούγγρων, ενώ το δεύτερο συνθετικό του είναι η λέξη «ország», η οποία σημαίνει «χώρα». Η λέξη magyar προέρχεται από το όνομα μιας από τις επτά μεγάλες ημινομαδικές ουγγρικές φυλές, τη magyeri. Το πρώτο συνθετικό «magy» πιθανόν προέρχεται από το πρωτοουγγρικό mäńć- «άνδρας, πρόσωπο». Το δεύτερο συνθετικό «eri», σημαίνει «άντρας» αλλά και «καταγωγή» και επιβιώνει στο ουγγρικό férj «σύζυγος».

Από την άλλη, το όνομα «Ουγγαρία» πιθανότατα συνδέεται με τους Ούνους, τη φυλή που κατοικούσε στην περιοχή πριν από τους Αβάρους. Την ίδια στιγμή η λέξη Ουγγαρία προέρχεται από το μεσαιωνικό ελληνικό «Οὔγγροι», η οποία με τη σειρά της είναι δανεισμένη από την παλαιά βουλγαρική λέξη «ągrinŭ» δανεισμένη κι αυτή από την ονογουροτουρκική «Onogur». Το Onogur ήταν το συλλογικό όνομα για τις δέκα φυλές που αργότερα προσχώρησαν στη φυλετική ομοσπονδία των Πρωτοβουλγάρων, που κυβέρνησε τα ανατολικά τμήματα της Ουγγαρίας μετά τους Aβάρους.

Ηνωμένο Βασίλειο – United Kingdom / Βρετανία – Britain (Μπρίτεν) / Αγγλία – England (Ίνγκλαντ)

Οι ονομασίες για το μεγάλο νησί της Ευρώπης είναι πολλές. Η προέλευση του «Ηνωμένου Βασίλειου» είναι εύκολο να γίνει αντιληπτή καθώς αποτελεί απλώς μια αναφορά στην αυτοκρατορία της Αγγλίας, η οποία αποτελεί έναν συνασπισμό βασιλείων. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά το 1707, όταν τα βασίλεια της Αγγλίας και της Σκωτίας ενώνονται και ονομάζονται «Ηνωμένο εις ένα Βασίλειον υπό το όνομα Μεγάλη Βρετανία». Αργότερα, στην ένωση προσχωρεί και η Ιρλανδία (που αργότερα, πλην της Βόρειας Ιρλανδίας, ανεξαρτητοποιήθηκε εκ νέου). Πιο μεγάλο ενδιαφέρον έχουν ωστόσο οι δύο άλλοι όροι που χρησιμοποιούμε για το Βασίλειο.

Αρχικά, ο όρος Μεγάλη Βρετανία ουσιαστικά δηλώνει όλες τις περιοχές που βρίσκονται στο νησί, δηλαδή την Αγγλία, την Σκωτία και την Ουαλία. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η πρώτη αναφορά στο νησί γίνεται από τον αρχαίο Έλληνα εξερευνητή Πυθέα τον Μασσαλιώτη γύρω στα 325 πΧ, αλλά και αργότερα από τον Διόδωρο τον Σικελό και τον Στράβωνα. Όλοι τους κάνουν λόγο για την «Πρεττανική» ή τις «Βρετανικές νήσους». Συγκεκριμένα, ο Πυθέας στο έργο του «Περί Ωκεανού» αναφέρει τα βρετανικά νησιά ως «Πρεταννικαί Νήσοι» και τους κατοίκους ως «Πρεταννούς», μια γαλατική φυλετική ομάδα, με την οποία οι αυτόχθονες είχαν συγγενικούς δεσμούς, σύμφωνα με τον συγγραφέα. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και ο Στράβωνας αναφέρονται στον Πυθέα στα έργα τους. Ο όρος με το «π» στη θέση του «β» οφείλεται στην αρχαία κελτική λέξη «Pretani», η οποία σημαίνει «οι ζωγραφισμένοι» ή «ο λαός με τα τατουάζ» μια αναφορά που υποδηλώνει ότι οι κάτοικοι του νησιού, οι Κέλτες, συνήθιζαν να βάφουν τα σώματά τους.

Τελείως διαφορετική είναι η ιστορία της ονομασίας «Αγγλία» (England), το οποίο δηλώνει τη μια από τις τρεις χώρες της Μεγάλης Βρετανίας. Το όνομα προέρχεται από το αρχαίο «Englaland», το οποίο σημαίνει η χώρα των Άγγλων. Αυτό προέρχεται από το λατινικό «Angli», οι οποίοι ήταν βορειογερμανικά φύλα, τα οποία κατοίκησαν τα Βρετανικά Νησιά τον 5ο αιώνα μ.Χ. Ο Ρωμαίος συγγραφέας Τάκιτος είχε μιλήσει για τους άγριους επιδρομείς Angli, οι οποίοι προήλθαν από την περιοχή «Angul» του Σλέσβιχ της Γερμανίας. Το αρχαίο γερμανικό «ανγκούλ», το οποίο σημαίνει «άγκιστρο, γάντζος», είναι μια αναφορά για την μορφολογία της περιοχής.

Σκοτία – Scotland – Alba (Άλμπα)

Η Σκοτία και η Άλμπα αν και μοιάζουν τόσο διαφορετικές είναι η ίδια χώρα! Ο όρος «Σκοτία» που έχει επικρατήσει  διεθνώς ως «Scotland» προέρχεται από την λατινική ονομασία «Scoti» για την φυλή των Γαέλων (δεν πρέπει να συγχέονται με τους Γαλάτες). Οι Ρωμαίοι ονόμαζαν έτσι τον λαό που ξεκίνησε από την Ιβερνία (σημερινή Ιρλανδία) για να επιτεθεί στη ρωμαϊκή Βρετανία. Η προέλευση του όρου «Scoti» είναι άγνωστη. Ορισμένοι μελετητές έχουν προτείνει ότι προέρχεται από τη λέξη «Scuit», η οποία σημαίνει «αποκομμένος». Η πρόταση ότι η λέξη προέρχεται από το αρχαιοελληνικό «σκότος» δεν έχει μπορέσει να αποδειχθεί.

Οι ίδιοι οι Σκοτσέζοι αναφέρονται στη χώρα τους ως «Alba». Ο όρος εντοπίζεται για πρώτη φορά σε κείμενα του Κλαύδιου Πτολεμαίου, ο οποίος ζει τον 2^ο αιώνα μΧ και αναφέρεται στα ελληνικά στην «Ἀλβίων» ή «Ἀλουΐων» μια ονομασία που χρησιμοποιήθηκε αργότερα και στην φράση «Γηραιά Αλβιώνα» για την Βρετανία. Η λέξη μεταφέρθηκε στα λατινικά ως «Albania» και τελικά ως «Albany» στα μεσαιωνικά αγγλικά. Ο όρος πιθανολογείται ότι προέρχεται από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα για το «λευκός». Άλλοι το συνδέουν με ένα από τα πιο αρχαία ονόματα της Ιρλανδίας «Fodla», το οποίο πιθανότατα σημαίνει «η γη που δύει ο ήλιος», το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιείται σε αντίθεση με το «Alba», το οποίο έτσι θα δήλωνε τη «γη που ανατέλλει ο ήλιος». Αυτό συνάδει με ένα από τα πιο αρχαία σύμβολα της Σκοτίας που δείχνει έναν ήλιο να ανατέλλει. Η σύνδεση του όρου με το όνομα της «Αλβανίας» δεν έχει μπορέσει να αποδειχθεί.

Ουαλία – Wales – Cymru (Κεμρί)

Η τρίτη χώρα της Μεγάλης Βρετανίας είναι η Ουαλία ή στα αγγλικά «Wales» ή «Welsh». Η λέξη προέρχεται από την ίδια ρίζα των αρχαίων αγγλικών Wealh στον ενικό  και Wēalas στον πληθυντικό. Η λέξη αυτή με τη σειρά της προέρχεται από την πρωτο-γερμανική λέξη Walhaz, η οποία έχει τις ρίζες της στο όνομα των Κελτών κάτοικων της Γαλατίας, τους οποίους οι Ρωμαίοι ονόμαζαν Volcae (Βόλκε).

Οι κάτοικοι της Ουαλίας ωστόσο χρησιμοποιούν το όνομα Cymru για την χωρα τους, το οποίο φαίνεται ότι προέρχεται από την βρετονική λέξη «combrogi», η οποία σημαίνει «σύντροφος της υπαίθρου» και πρέπει να χρησιμοποιούνταν ήδη από τον 7^ο αιώνα μΧ.

Ιρλανδία – Ireland – Éire (Έιρε)

Τόσο η αγγλική όσο και η ιρλανδική ονομασία της Ιρλανδίας προέρχονται από την Ériu, μια αρχαία θεότητα της Ιρλανδικής Μυθολογίας, η οποία καταγράφεται για πρώτη φορά τον 9^ο αιώνα. Η ετυμολογία της λέξης Ériu με τη σειρά της δεν έχει διευκρινιστεί, ωστόσο πιθανόν μπορεί να σχετίζεται με την πρωτο- ινδοευρωπαϊκή ρίζα *h2uer, η οποία αναφέρεται στο τρεχούμενο νερό.

Ισλανδία – Iceland – Ísland (Ίσλαντ)

Σύμφωνα με το Έπος των Ισλανδών ο πρώτος Σκανδιναβός που έφτασε στο νησί τον 9^ο αιώνα ήταν ο Νορβηγός Naddodd και το ονόμασε  «Snæland», το οποίο σημαίνει στα νορδικά «η γη του χιονιού», επειδή χιόνιζε. Στη συνέχεια πήγε εκεί ο Σουηδός Garðar Svavarsson και ονόμασε το νησί «Garðarshólmur», δηλαδή «νησί του Garðar». Το τελικό όνομά του το πήρε τελικά από τον Βίκινγκ Flóki Vilgerðarson, ο οποίος φτάνοντας εκεί σκαρφάλωσε σε έναν λόφο και είδε ένα φιορδ γεμάτο με παγόβουνα και έτσι το ονόμασε «Ísland», δηλαδή «γη του πάγου».

Ιταλία – Italy – Italia (Ιτάλια)

Αβέβαιο είναι μάλλον το πώς έλαβε το όνομά της η γειτονική μας χώρα με την τόσο μακραίωνη ιστορία. Το όνομα διατηρείται ίδιο σε όλες τις γλώσσες, ωστόσο οι ερευνητές δεν έχουν καταλήξει στο πώς δημιουργήθηκε. Δύο ωστόσο είναι οι επικρατούσες εκδοχές. Η μια αναφέρει ότι προέρχεται από την λέξη της εξαφανισμένης πλέον οσκικής γλώσσας, «Víteliú», η οποία σημαίνει «η γη των μοσχαριών». Η λέξη έχει κοινή ρίζα με το αρχαίο ελληνικό «ἔταλον», δηλαδή μικρό ζώο και το λατινικό «vitulus» – μοσχάρι.

Από την άλλη ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς αναφέρει αυτόν τον μύθο, αλλά συσχετίζει την ονομασία με τον Ιταλό, τον «επώνυμο ήρωα» της Ιταλίας, για την καταγωγή του οποίου σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία υπάρχουν πολλές εκδοχές. Άλλες αναφέρουν ότι ήταν εγγονός του Μίνωα, ενώ άλλες ότι ήταν γιος της Κίρκης και του Οδυσσέα ή της Πηνελόπης και του Τηλεγόνου. Στον Ιταλό αναφέρεται και ο Αριστοτέλης και ο Θουκυδίδης.

Λετονία – Latvia – Latvija (Λάτβιγια)

Το όνομα της χώρας προέρχεται από την αρχαία φυλή Λατγάλιοι (Latgalians), μια από τις τέσσερις ινδοευρωπαϊκές, βαλτικές φυλές μαζί με τους Κουρλανδούς, Σελόνιους και τους Σεμιγάλλιους, οι οποίοι σχημάτισαν τον εθνικό πυρήνα των σημερινών Λετονών όταν εγκαταστάθηκαν στην περιοχή περί το 3.000 πΧ. μαζί με τους φίννους Λιβόνιους. Το όνομα αυτό απλοποιήθηκε στις ρωμαϊκές γλώσσες ως «Λετονία».

Λιθουανία – Lithuania – Lietuva (Λιέτουβα)

Η προέλευση και η σημασία της λέξης «Lietuva» και Λιθουανία στην ελληνικοποιημένη της μορφή είναι κυρίως άγνωστη. Αυτό που είναι γνωστό ότι το –uva είναι κατάληξη, οπότε η αρχική λέξη θα έπρεπε να έχει τη μορφή Lietā, αν και δεν είναι σίγουρο τι μπορεί αυτό να σημαίνει με κάποιους να εικάζουν ότι θα μπορούσε να είναι ένα όνομα άντρα ή τόπου (κατά τον συνήθη τρόπο δημιουργίας ονομάτων πολλών χωρών). Άλλοι προτείνουν ότι η χώρα πήρε το όνομά της από τον μικρό ποταμό Lietava κοντά στην πόλη Κερναβέ. Ωστόσο, το πολύ μικρό μέγεθος του ποταμού και η τοπική του μόνο έκταση καθιστούν αμφίβολο το να έδωσε το όνομά του σε ολόκληρο  έθνος.

Μια άλλη επικρατούσα θεωρία αναφέρει ότι το όνομα συνδέεται με τη λέξη leičiai, με την οποία ονομάζεται μια εξέχουσα πολεμική ομάδα της λιθουανικής κοινωνίας και η οποια χρησιμοποιείται σε πηγές του 14-16^ου αιώνα ως εθνωνύμιο των Λιθουανών και εντοπίζεται ως σήμερα σε ποιητικά κυρίως κείμενα.

Ρωσία – Russia – Россия (Ρασία)

Το όνομα της Ρωσίας ή «Ρασία», όπως προφέρεται στα ρωσικά, προέρχεται από το λαό των Ρως, έναν μεσαιωνικό λαό, ο οποίος κατά τους ερευνητές είτε συγγένευε με τους σημερινούς Ρώσους (ως ανατολικοί Σλάβοι) είτε συγγένευε με τους Βίκινγκς. Μία άλλη λατινική εκδοχή της προέλευσης του ονόματος Ρως ήταν το όνομα Ρουθηνία, το οποίο είχε δοθεί από τους καθολικούς Ευρωπαίους στις νοτιοδυτικές περιοχές του κράτους αυτού. Η ονομασία «Ρωσία» συναντάται για πρώτη φορά στα έργα «Περί τῆς Βασιλείου Τάξεως» και «Πρὸς τὸν ἴδιον υἱὸν Ρωμανόν» του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου ως η ελληνική ονομασία του κράτους των Ρως.

Σερβία – Serbia Србија (Σρμπίγια)

Η προέλευση του ονόματος «Σερβία» δεν είναι ξεκάθαρη. Οι αρχαίοι ιστορικοί είχαν χρησιμοποιήσει μια σειρά από ονόματα για να αναφερθούν στους Σέρβους και τους Σόρβους της ανατολικής Γερμανίας που κατοικούσαν σε περιοχές που σίγουρα κατοικούσαν Σέρβοι: Cervetiis (Servetiis), gentis (S)urbiorum, Suurbi, Sorabi, Soraborum, Sorabos, Surpe, Sorabici, Sorabiet, Sarbin, Swrbjn, Servians, Sorbi, Sirbia, Sribia, Zirbia, Zribia, Suurbelant, Surbia, Serbulia / Sorbulia.

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες σχετικά με την προέλευση της λέξης. Η μια σχετίζεται με την πρωτο-σλαβική γλώσσα και το εθνωνύμιο Sŕbъ, το οποίο σημαίνει «οικογένεια» και «συμμαχία». Μια άλλη θεωρία τη συνδέει με την ιρανο-σαρματιανη γλώσσα και τις λέξεις *sar- (κεφάλι) and *bai- (χτυπώ). Μια ακόμα θεωρία προτείνει ότι προέρχεται από το λατινικό servare (προστατεύω, φυλάσσω, υπηρετώ).

Σλοβακία – Slovakia – Slovensko (Σλοβένσκο)

Η ονομασία της χώρας ουσιαστικά σημαίνει «Η γη των Σλάβων», της εθνότητας που κατοικεί έως και σήμερα στα περισσότερα μέρη αυτής της περιοχής της Ευρώπης. Η ονομασία με αυτόν τον τρόπο είναι ουσιαστικά ομόρριζη με αυτή της Σλοβενίας / Σλαβονίας. Οι Σλοβάκοι είναι μέλη της ομάδας των Σλάβων της Δύσης, όπως οι Πολωνοί και οι Τσέχοι. Με τη σειρά της η λέξη «Σλάβος» προέρχεται από την σλαβική λέξη «slovo», η οποία σημαίνει άντρας αλλά και λέξη, με πιθανή σημασία του Σλάβου ως «ένας άντρας που μπορείς να καταλάβεις τα λόγια του», που μιλάει την ίδια γλώσσα.

Σλοβενία – Slovenia – Slovenija (Σλοβενίγια)

Όπως και Σλοβακία, έτσι και η Σλοβενία έχει ως ρίζα την λέξη «slovo», και σημαινει η «γη των Σλοβένων». Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Σλοβένοι διαφέρουν από τους Σλοβάκους καθώς σε αντίθεση με αυτούς οι πρώτοι προέρχονται από την ομάδα των Σλάβων του νότου, όπως οι Βούλγαροι και οι Σέρβοι.

Ισπανία – Spain – España (Εσπάνια, στα καστεγιάνικα)

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι όταν μιλάμε για Ισπανία σε αυτήν συμπεριλαμβάνουμε πολλά διαφορετικά έθνη (Καταλανοί, Βάσκοι, Καστιγιάνοι, Ανδαλουσιανοί κλπ),από τα οποία η ονομασία του καθενός έχει τη δική του προέλευση. Ωστόσο, σχετικά με την επίσημη ονομασία της χώρας – Ισπανία- υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την προέλευσή της. Η επικρατούσα θεωρία αναφέρει ότι έχει τις ρίζες της τόσο στην καρχηδονιακή λέξη «shāpān» όσο και στην εβραϊκή «shāfān», οι οποίες ουσιαστικά σημαίνουν «η γη των κουνελιών» για την πληθώρα των κουνελιών που υπήρχαν στην περιοχή. Άλλοι, την συνδέουν με την φοινικική λέξη «span», η οποία σημαίνει «κρυμμένος» υποδηλώνοντας ότι η μακρινή ιβηρική χερσόνησος ήταν μακριά και «κρυμμένη».  Άλλες θεωρίες τη συνδέουν με την βασκική λέξη «Ezpanna», η οποία σημαίνει «άκρη» ή «σύνορο».

Σουηδία – Sweden – Sverige (Σβέριγκε)

Το σουηδικό όνομα της χώρας «Sverige» αποτελεί μια σύνθεση από τις λέξεις «Svea» και «rike», το οποίο σημαίνει η γη των Σουηδών. Με τη σειρά του το όνομα των Σουηδών φαίνεται ότι συνδέεται με την γερμανική αντωνυμία s(w)e, η οποία σημαίνει «ο εαυτός του» ή «μόνος του» και αναφέρεται ουσιαστικά στη γερμανική φυλή κάποιου. Η διεθνής ονομασία της χώρας «Sweden» πρωτοεμφανίστηκε σε γραπτά του 17^ου αιώνα και προέρχεται από την ολλανδική ονομασία της χώρας «Zweden», η οποία είχε υιοθετηθεί και στην Αγγλία ήδη από το 1600.

Ελβετία – Switzerland – Confoederatio Helvetica (Χελβέτικα)

Η ονομασία «Ελβετία» είναι αρκετά διαφορετική από την επίσημη ονομασία της χώρας «Switzerland» και έχουν τελείως διαφορετική προέλευση.

Η ονομασία Switzerland αναφέρεται στον όρο «Switzer», και υποδηλώνει τον κάτοικο της πόλης Σβιτς (Schwyz), της πρωτεύουσας του ομώνυμου καντονιού της χώρας. Η προέλευση της λέξης είναι άγνωστη, ωστόσο ίσως σχετίζεται είτε από την γερμανική ρίζα *swint- ή την κελτική*sveit-, οι οποίες σημαίνουν «ξέφωτο». Άλλες θεωρίες αναφέρουν την ύπαρξη ενός θρυλικού ιδρυτή της χώρας ονόματι Suit (Swit, Schwyt, Switer) ο οποίος βοήθησε τον λαό να μεταναστεύσει κατά τη διάρκεια ενός λιμού.

Από την άλλη, ο όρος Ελβετία που χρησιμοποιούμε εμείς αναφέρεται στον λατινικό όρο «Republica Helvetiorum», ο οποίος προέρχεται από το όνομα «Helvetii», την γαλατική φυλή που ζούσε στην Ελβετία την ρωμαϊκή εποχή. Ουσιαστικά η Ελβετία είναι μια προσωποποιημένη γυναικεία μορφή της χώρας. Η επίσημη ονομασία της χώρας μέχρι και σήμερα είναι «Confoederatio Helvetica»

Τουρκία – Turkey – Türkiye (Τουρκίγιε)

Το όνομα της Τουρκίας μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη: το εθνώνυμο Τουρκ και την κατάληξη -ία, που σημαίνει «κάτοχος», «χώρα του». Ουσιαστικά η ονομασία σημαίνει «η χώρα των Τουρκ». Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του όρου Τουρκ ως ενδωνύμου περιλαμβάνεται στις παλαιοτουρκικές επιγραφές των Γκέκτουρκ (Γαλάζιοι Τούρκοι) της Κεντρικής Ασίας (περ. 8ος αιώνας μΧ). Το όνομα Τουρκία χρησιμοποιήθηκε αρχικά από το Βυζαντινό αυτοκράτορα και λόγιο Κωνσταντίνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο στο βιβλίο του «Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν», αν και εκεί το Τούρκοι αναφερόταν επίσης στους Μαγιάρους (Ούγγρους). Παρομοίως η μεσαιωνική Αυτοκρατορία των Χαζάρων, -τουρκόφωνο κράτος στις βόρειες ακτές του Εύξεινου Πόντου και της Κασπίας θάλασσας, αναφερόταν ως Τουρκία (Χώρα των Τούρκων)- σε Βυζαντινές πηγές. Όμως οι Βυζαντινοί άρχισαν αργότερα να χρησιμοποιούν το όνομα αυτό για να ορίσουν τα ελεγχόμενα από τους Σελτζούκους τμήματα της Μικράς Ασίας στους αιώνες που ακολούθησαν τη Μάχη του Ματζικέρτ το 1071.

Το αγγλικό όνομα Turkey πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη του 14ου αιώνα και προέρχεται από το Μεσαιωνικό Λατινικό Turchia. Το αραβικό συγγενές Τουρκίια (تركيا), με τη μορφή Ντάουλα΄αλ Τουρκίια (Κράτος των Τούρκων) χρησιμοποιείτο ιστορικά ως επίσημη ονομασία του μεσαιωνικού Σουλτανάτου των Μαμελούκων (1250 – 1517), που απλωνόταν στην Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, τη Συρία, τη Χετζάζ και την Κυρηναϊκή. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία αναφερόταν συχνά μεταξύ των συγχρόνων της ως Τουρκία ή Τουρκική Αυτοκρατορία.

Ουκρανία – Ukraine – Україна (Ουκραΐνα)

Αν και δεν υπάρχουν σίγουρες θεωρίες για την προέλευση του ονόματος «Ουκρανία» μια από τις δημοφιλείς αναφέρει ότι συνδέεται με το πρωτοσλαβικό ουσιαστικό «krajь», το οποίο σημαίνει «σύνορο» ή «πατρίδα». Μάλιστα, ο όρος αναφέρεται για πρώτη φορά στον Κώδικο της Υπατίας το 1187 ως αναφορά στους Ρως του Κιέβου. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία η περιοχή ήταν τα σύνορα της χώρας των Ρως του Κιέβου (των σημερινών Ρώσων).

Μονακό – Monaco – Monaco

Το όνομα του μικρού και πλούσιου αυτού κρατιδίου φαίνεται ότι σχετίζεται με την αρχαία ελληνική αποικία των Φωκαιών στην περιοχή τον 6^ο αιώνα πΧ. Οι πρώτοι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής, οι Λιγούριοι (Ligures), περιγράφονται ως άνθρωποι των βουνών, εξοικειωμένοι με την σκληρή εργασία αλλά και με υποδειγματική οικονομία και ονομάζονταν από τους αρχαίους ως «Μόνοικοι», δηλαδή αυτοί που μένουν μόνοι. Στην αρχαιότητα, ο λιμένας του Μονακό συνδέθηκε με τη λατρεία του ήρωα Ηρακλή, και το όνομά του συνδέθηκε συχνά με την έκφραση «Ηρακλής Μόνοικος». Υπήρχε στην αρχαιότητα ναός αφιερωμένος στον Ηρακλή, πράγμα το οποίο δεν συνήθιζαν για ημίθεο. Γι’ αυτό λέγεται Μονόοικος. Αυτή η έκδοχη επιβεβαιώνεται, δεδομένου ότι το σύγχρονο όνομα για τον κύριο λιμένα του Μονακό είναι ο λιμένας του Ηρακλή.

Σαν Μαρίνο – San Marino – San Marino

Το μικροσκοπικό Σαν Μαρίνο των 61τχλμ οφείλει το όνομά του στον Άγιο Μαρίνο, έναν λιθοδόμο από το νησί Ραμπ της σημερινής Κροατίας. Ο Μαρίνος το 301 μ.Χ. προσπαθώντας να ξεφύγει από τον διωγμό του Διοκλητιανού, κατέφυγε στον τόπο που βρίσκεται σήμερα το κρατίδιο και έχτισε μια εκκλησία δημιουργώντας μια ανεξάρτητη μοναστική κοινότητα. Ο Άγιος Μαρίνος συχνά αναφέρεται ως το παλαιότερο δημοκρατικό κράτος στον κόσμο.

Λιχτενστάιν – Liechtenstein – Liechtenstein

Το τέταρτο μικρότερο κρατίδιο της Ευρώπης οφείλει το όνομά του στον Οίκο των Λιχτενστάιν, ο οποίος κατάγεται από το ομώνυμο κάστρο στην περιοχή της Κάτω Αυστρίας. Το όνομα Λιχτενστάιν σημαίνει «λαμπερός βράχος». Η οικογένεια κατείχε το κάστρο και τη γύρω περιοχή από τουλάχιστον το 1140 μέχρι και τον 13ο αιώνα, καθώς και από το 1807 και μετέπειτα.

Λουξεμβούργο – Luxembourg – Lëtzebuerg (Λέτσεμπεργκ)

Πολύ απλή η ιστορία του ονόματος της μικρής αυτής χώρας. Προέρχεται από τα γερμανικά και συγκεκριμένα τις λέξεις lutilla, που σημαίνει μικρό και την λέξη burg που σημαίνει κάστρο. Οπότε το όνομά της σημαίνει «Μικρό Κάστρο».

Βόρεια Μακεδονία North Macedonia – Северна Македонија (Τσεβέρνα Μακεντονίγια)

Ένα όνομα που προέκυψε μετά τη συμφωνία των Πρεσπών. H περιοχή που βρίσκεται η χώρα ήταν το βασίλειο των Παιόνων. Ένα μεγάλο κομμάτι του κατακτήθηκε αρχικά από τον Φίλιππο Β’ και στη συνέχεα ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε ό,τι είχε απομείνει. Έγινε έτσι κομμάτι του μακεδονικού βασιλείου. Παρότι στη χώρα κατοικούν Σλάβοι, Αλβανοί και Βούλγαροι στα τέλη του 19ου αιώνα εμφανίστηκε το λεγόμενο κίνημα αυτονόμησης της Μακεδονίας. Οι κάτοικοι της χώρας, αν και στη συντριπτική του πλειονότητα παραδέχονται ότι δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα επιμένουν ότι έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν το όνομα της Μακεδονίας, το οποίο προφέρουν Μακεντονίγια, καθώς η περιοχή αποτέλουσε μέρος του βασιλείου του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Μάλτα – Malta – Malta (Μάλτα)

Ούτε σε αυτή την περίπτωση είμαστε σίγουροι για την προέλευση του ονόματος. Η επικρατούσα θεωρία λέει ότι το όνομα προέρχεται από την ελληνική λέξη μέλι.  Οι αρχαίοι Έλληνας αποκαλούσαν το νησί Μελίτη καθώς υπήρχαν εκεί πάρα πολλά άγρια μελίσσια. Οι Ρωμαίοι το αποκαλούσαν Μελίτα από το οποίο προήλθε και η Μάλτα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι το όνομα προήλθε από τη Φοινικική λέξη Maleth που μεταφράζεται ως λιμάνι-καταφύγιο.

Μολδαβία – Moldova – Moldova (Μολντόβα)

H χώρα έχει πάρει το όνομα της από τον ποταμό Μολντόβα. Δεν είναι ξεκάθαρο γιατί ονομάστηκε έτσι ο ποταμός. Σύμφωνα με έναν μύθο το ονόμασε έτσι ο πρίγκιπας Ντράγκος. Κυνηγούσε ένα βουβάλι και εξαντλημένος ο σκύλος του Μόλντα πνίγηκε στο ποτάμι. Για τον τιμήσει τον σκύλο έδωσε το όνομα του στο ποτάμι.

Μαυροβούνιο – Montenegro – Црна Гора (Τσρνα Γκόρα)

To όνομα προέρχεται από το βουνό Λόβτσεν που αποκαλείται και Μαύρο Βουνό λόγω της πυκνότατης βλάστησης και τον τεράστιων δέντρων που το καλύπτουν. Την πρώτη αναφορά ως Τόρνα Γκόρα την βρίσκουμε το 1276. Μετά την διάλυση διάλυση της Γιουγκοσλαβίας η μικρή χώρα ονομάστηκε Δημοκρατία του Μαυροβουνίου και από το 2007 που είναι ανεξάρτητο ονομάζεται σκέτο Μαυροβούνιο.

Ολλανδία – Netherlands – Holland / Nederland (Νέντερλαντ, στα ολλανδικά)

Το όνομα Ολλανδία το συναντάμε σε πηγές το 1064. Σε λατινικά κείμενα της εποχής οι κάτοικοι αναφέροντα ως Χολάντι. Η λέξη Holland προέρχεται από την αρχαία ολλανδική λέξη holtant που σημαίνει γη με ξύλα. Είναι περισσότερο λαϊκός μύθος ότι το όνομα προέρχεται από τη λέξη hol που σημαίνει κοίλος.

Μέχρι τα τέλη του 1800 η χώρα ονομαζόταν επίσημα Ολλανδία και οι κάτοικοι της Ολλανδοί. Στις μέρες μας Ολλανδοί αποκαλούνται κυρίως αυτοί που μένουν σε Βόρειες και Νότιες περιοχές. Γενικότερα έχει επικρατήσει το όνομα Νέντερλαντ που σημαίνει η κάτω χώρα. Το όνομα θεωρείται πολύ παλιό και δεν προέρχεται από την περίοδο της αυστριακής κυριαρχίας στην περιοχή (1713-1795).

Νορβηγία – Norway – Norge (Νόργκε)

H χώρα ονομάζεται Νόργκε στη διάλεκτο Bokmål της χώρας και Νόρεγκ στην Nynorsk. Το «Νορβηγία» προέρχεται από την αρχαία αγγλική λέξη Norþweg που σημαίνει ο βόρειος δρόμος ή ο δρόμος που οδηγεί στον Βορρά. Οι Αγγλοσάξονες το 880 αναφέρονταν στην περιοχή ως Norðmanna.

Υπάρχει διαφωνία αν το Νόργκε σημαίνει το ίδιο με τα αγγλικά (βόρειος δρόμος). Οι Νορβηγοί θεωρούν ότι το όνομα προήλθε από τη λέξη norðr που σημαίνει Βορράς και αρχικά η περιοχή ονομαζόταν Norðr vegr (ο δρόμος προς τα βόρεια) σε αντίθεση με το suðrvegar (ο δρόμος προς τον νότο).

Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, το πρώτο συνθετικό «nór» σημαίνει «κοντινό» και αναφέρεται στην ναυτική διαδρομή στο εσωτερικό αρχιπέλαγος.

Πολωνία – Poland – Polska (Πόλσκα)

Η προέλευση του ονόματος «Πολωνία» προέρχεται από τη Δυτική Σλαβική φυλή των Πολανών (Polanie) που κατοίκησαν τη λεκάνη του ποταμού Βάρτα, στην ιστορική περιοχή της Μεγάλης Πολωνίας, από τον 6ο αιώνα. Η προέλευση του ονόματος Polanie προέρχεται από την πρώιμη σλαβική λέξη «pole» (χωράφι). Σε μερικές γλώσσες, όπως στα ουγγρικά, τα λιθουανικά, τα περσικά και τα τουρκικά, το εξωνύμιο για την Πολωνία είναι Λεχίτες (Lechici), που προέρχεται από το όνομα ενός ημιθρυλικού άρχοντα των Πολανών, του Λεχ Α΄.

Στα πολωνικά η ονομασία της χώρας «Polska» ουσιαστικά είναι ένα επίθετο, το οποίο θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «πολωνική», ενώ έτσι ονομάζεται και η γυναίκα Πολωνίδα. Θεωρείται ότι η ονομασία προέρχεται από τη φράση «polska ziemia», δηλαδή πολωνική γη με την παράλειψη τελικά του ουσιαστικού.

Πορτογαλία – Portugal – Portugal (Πορτουγκάλ)

Η χώρα πήρε την ονομασία της από την αρχαία ρωμαϊκή πόλη Portus Cale ή Portucale ή Portucalia, η οποία εντοπίζεται σήμερα στην νότια πλευρά της πόλης Πόρτο στην άλλη πλευρά του ποταμού Ντούρο. Το πρώτο μέρος του ονόματος προέρχεται ξεκάθαρα από την λατινική λέξη portus, δηλαδή λιμάνι. Ωστόσο, η προέλευση της δεύτερης λέξης είναι λιγότερο ξεκάθαρη.

Η επικρατούσα θεωρία αναφέρει ότι το όνομα προέρχεται από το εθνώνυμο των ανθρώπων του πολιτισμού «Κάστρο» στην ιβηρική χερσόνησο, οι οποίοι είναι επίσης γνωστοί ως Καλέκι ή Γκαλέκι (Callaeci, Gallaeci). Αυτοί κατοικούσαν στα βορειοδυτικά της χερσονήσου και σώζονται ως σήμερα στο όνομα της βόρειας περιοχής της Ισπανίας, Γαλικία, η οποία βρίσκεται στα βόρεια σύνορα της Πορτογαλίας.

Ρουμανία – Romania – România (Ρομάνια)

Το όνομα «Romania» προέρχεται από το Λατινικό «romanus», το οποίο σημαίνει «πολίτης της Ρώμης». Η πρώτη γνωστή χρήση της ονομασίας βεβαιώνεται το 16ο αιώνα από Ιταλούς ανθρωπιστές που ταξίδευαν στην Τρανσυλβανία, τη Μολδαβία και τη Βλαχία. Δύο μορφές γραφής χρησιμοποιούντο αδιακρίτως, român και rumân, μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα, οπότε κοινωνιογλωσσικές εξελίξεις οδήγησαν σε σημαντική διαφοροποίησή τους: το rumân κατέληξε να σημαίνει «δουλοπάροικος», ενώ το român διατήρησε την αρχική εθνογλωσσική σημασία του. Μετά την κατάργηση της δουλείας το 1746 η λέξη rumân έπαψε σταδιακά να χρησιμοποιείται και παγιώθηκε η μορφή român.

Και η Ελλάδα;

Όσον αφορά τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους έχει ονομαστεί η χώρα μας και οι κάτοικοί της κατά καιρούς (Έλληνες, Ρωμιοί, Γραικοί) και ο λόγος που διεθνώς αποκαλούμαστε ως «Greece», ο Ομότιμος καθηγητής Γλωσσολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονικός συντονιστής του «Χρηστικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας» της Ακαδημίας Αθηνών, κ. Χριστόφορος Χαραλαμπάκης έχει απαντήσει κατατοπιστικότατα:

«Η λέξη Greece, όπως λεγόμαστε στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Στον Αριστοτέλη εμφανίζεται ένας μικρός λαός, οι γράες (με περισπωμένη) οι οποίοι ζούσαν γύρω από το μαντείο της Δωδώνης και είναι ίσως οι πρώτοι Έλληνες. Επίσης στη σημερινή Μαγνησία, κοντά στο Βόλο, υπήρχαν οι Ελλάνες (με περισπωμένη), που έγιναν μετά Ελλήνες, όπου το α το δωρικό γίνεται η, ανέβηκε ο τόνος και έγινε Έλληνες.

Στον Όμηρο εμφανίζεται η λέξη Πανέλληνες, που σημαίνει ότι είχαμε από πολύ νωρίς την αίσθηση της κοινής καταγωγής. Και οι δύο μαρτυρίες είναι αρχαίες και θα λέγαμε και ισότιμες. Αλλά επειδή όταν λέμε Γραικός, και κυρίως Γραικύλος, του προσδίδουμε μία απαξιωτική σημασία, δεν θέλει κάποιος να συνδέεται το Greece με το Γραικός.

Όμως ο γραικύλος, δηλαδή αυτός που συμπεριφέρεται με δουλοπρέπεια στους ξένους, που δεν έχει εθνική αξιοπρέπεια, προέρχεται από το λατινικό Graeculous. Στο υποσυνείδητο κάποιων ενδεχομένως να μην αρέσει η λέξη Γραικός γιατί θυμίζει το Γραικύλος.

Όμως με καθαρά ιστορικά και επιστημονικά κριτήρια και οι δύο ονομασίες της Ελλάδος είναι πανάρχαιες και νομιμοποιούνται πλήρως. Σε όλη σχεδόν την Ευρώπη λεγόμαστε με την ρίζα “γκρικ” που προέρχεται από το λατινικό Graecus, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από την ελληνική Γραικός.

Έλληνες, ήδη στα ελληνιστικά χρόνια, και στα χριστιανικά μετά, στην εκκλησιαστική παράδοση αποκαλούσαν τους ειδωλολάτρες. Όταν έλεγαν Έλληνες τους ειδωλολάτρες, η λέξη σταμάτησε να χρησιμοποιείται και έτσι σε όλο το Μεσαίωνα εμείς ήμασταν οι Γραικοί. Η λέξη Γραικός είχε θετική έννοια όπως συνέβαινε και με το Ρωμιός. Ρωμιός σημαίνει Ρωμαίος υπήκοος αλλά η Ρωμιοσύνη και όχι μόνο λόγω του Ρίτσου, αλλά και στα δημοτικά τραγούδια, είναι τίτλος τιμής. Όταν λέμε Ρωμιοί της Πόλης σημαίνει οι Έλληνες της Πόλης. Μην παίζουμε με τις λέξεις για να πούμε ότι είναι καλύτερο το Έλληνες. Περίπτωση να επανέλθει να λέμε Hellas για την Ελλάδα για τις ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει διότι έχει παγιωθεί. Και αυτό δεν είναι αρνητικό.

Είναι σημαντικό να πούμε, ότι η λέξη Έλληνες επανήλθε μετά την αναγνώρισή μας ως επίσημο κράτος, από την επανάσταση του 1821 και μετά. Ο λόγος ήταν ότι για να συνδέσουν την αρχαιότητα με το νεοσύστατο κράτος έπρεπε να έχουν μία ταυτότητα κι έτσι ξαναγύρισαν στη λέξη Έλληνες παρόλο που είχε πάρει τη σημασία του ειδωλολάτρη.

Θα πρέπει να πούμε και κάτι ακόμα. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έβαλαν εν γνώση τους στην Ε.Ε. εκτιμώντας τον λαμπρό πολιτισμό στον οποίο στηρίζεται όλη η Ευρώπη. Η λέξη Ευρώπη, προέρχεται από τη σύνθεση του “ευρύς” και “όψη”, δηλαδή “μεγαλομάτα”. Δεν έχουμε τώρα καμία ανάγκη να αποδείξουμε την ταυτότητά μας. Όπως δεν μπορεί τώρα να γραφτεί μία μελέτη για να αποδειχτεί η σφαιρικότητα της Γης, θα ήταν γελοίο, κατά τον ίδιο τρόπο δεν χρειαζόμαστε υποστυλώματα να επανέλθουμε στο Ελλάς για να δείξουμε ότι είμαστε οι γνήσιοι Έλληνες και η συνέχεια του προγονικού μεγαλείου».

ΜΑΘΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ ( δες και κανα βίντεο)

Η Ισπανία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που έχει χερσαία σύνορα με μια αφρικανική χώρα

Ξεκινάμε με ένα γεωγραφικό φακτ για την Ισπανία: υπάρχουν τρία ισπανικά εξκλάβια στο Μαρόκο και αυτό την καθιστά τη μόνη ευρωπαϊκή χώρα που έχει χερσαία σύνορα με μια αφρικανική. Ο λόγος για τη Μελίγια, τη Θέουτα και το Πενιόν ντε Βέλεθ δε λα Γομέρα.

Προς Βορρά η Ισπανία συνορεύει με τη Γαλλία, με τη μεγάλη οροσειρά των Πυρηναίων να χωρίζει τις δύο χώρες. Επί των Πυρηναίων και στα Βορειοανατολικά συνορεύει με την μικροσκοπική Ανδόρα. Ανατολικά και νότια βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα και νοτιοδυτικά βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό. Δυτικά συνορεύει με την Πορτογαλία και νότια με το Γιβραλτάρ και το Μαρόκο.

Τα ισπανικά είναι μια από τις πιο ευρέως ομιλούμενες γλώσσες στον κόσμο

Περισσότεροι από 471.000.000 άνθρωποι στον κόσμο έχουν τα ισπανικά ως μητρική γλώσσα. Αν ψάχνετε λοιπόν μια γλώσσα για να επικοινωνήσετε εύκολα σε όλο τον κόσμο πέρα των αγγλικών, τα ισπανικά είναι μια καλή περίπτωση. Απ’ την άλλη αν ρωτήσετε τους Καταλανούς ή τους Quechua αν μιλούν ισπανικά θα λάβετε μια πολύ διαφορετική απάντηση. Το σίγουρο είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής, ένα σημαντικό ποσοστό των ΗΠΑ και φυσικά στην Ισπανία, τα ισπανικά είναι η κύρια γλώσσα.

Η Ισπανία φιλοξενεί τον τρίτο υψηλότερο αριθμό Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO

Η Ισπανία σε ισοψηφία με τη Γαλλία βρίσκεται στη 3η θέση στη σχετική λίστα, ακριβώς πίσω από την Κίνα και την Ιταλία. Από τον Αύγουστο του 2021, υπάρχουν 49 Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς στη χώρα. Τα έργα του Γκαουντί, το σπήλαιο της Altamira, η ιστορική πόλη του Τολέδο είναι μερικά απ’ αυτά. Η αυτόνομη περιφέρεια της Ανδαλουσίας φιλοξένει τα περισσότερα στην Ισπανία (7 στο συνόλο).

Οι διάσημες (και περίεργες) φιέστες της Ισπανίας

Δύο από τα πιο γνωστά φεστιβάλ της Ισπανίας είναι το βίαιο San Fermin (κυνήγι ταύρων στην πόλη της Παμπλόνας) που πραγματοποιείται τον Ιούλιο και το La Tomatina, τον Αύγουστο, που είναι βασικά ο μεγαλύτερος αγώνας φαγητού στον κόσμο. Χιλιάδες ντόπιοι και  τουρίστες συγκεντρώνονται για να πετάξουν ντομάτες ο ένας στον άλλον! Το Las Fallas de Valencia (Φεστιβάλ της Φωτιάς) είναι μια εκθαμβωτική γιορτή λίγων ημερών γεμάτη με πυροτεχνήματα. Λιγότερο φεστιβάλ και περισσότερο παράδοση είναι το Concurs de Castells που λαμβάνει χώρα στην Ταραγόνα της Ισπανίας. H εκδήλωση περιλαμβάνει άνδρες, γυναίκες και παιδιά όλων των ηλικιών που συγκεντρώνονται για να διαγωνιστούν χτίζοντας ανθρώπινους πύργους!

Τα σταφύλια της τύχης

Το Las doce uvas de la suerte (τα δώδεκα σταφύλια της τύχης) είναι μια ισπανική παράδοση (και δεισιδαιμονία) που λαμβάνει χώρα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Καθώς το ρολόι δείχνει μεσάνυχτα και ξεκινάει το νέο έτος, πρέπει να φάτε μια ντουζίνα σταφύλια. Εάν δε, μπορέσετε να φάτε ένα σταφύλι για κάθε χτύπο της ώρας θα έχετε σίγουρα καλή τύχη τη νέα χρονιά!

Ο Ισπανικός Εθνικός ύμνος δεν έχει στίχους

Εάν έχετε παρατηρήσει στις αθλητικές οργανώσεις που λαμβάνουν μέρος οι εθνικές ομάδες της Ισπανίας, ο εθνικός ύμνος της χώρας δεν έχει στίχους (για την ακρίβεια είχε, αλλά δεν χρησιμοποιούνται πια), παρά μόνο μια καθηλωτική μελωδία. Ονομάζεται “La Marcha Real” και είναι ένας από τους παλαιότερους εθνικούς ύμνους του κόσμου καθώς γράφτηκε το 1761. Ακόμα 3 εθνικοί ύμνοι χωρών δεν έχουν στίχους.

Υπάρχει μια πόλη στην Ισπανία με μοναδική ιαπωνική κληρονομιά

Στην Coria del Río, περίπου 700 από τους 24.000 ντόπιους έχουν το επώνυμο «Japón». Αυτό το επώνυμο είναι κληρονομιά του πρώτου επίσημου Ιάπωνα απεσταλμένου στην Ισπανία (παρέα με 6 σαμουράι) το 1617! Η αντιπροσωπεία εγκαταστάθηκε στην πόλη κοντά στη Σεβίλλη και οι κάτοικοι πήραν το επώνυμο Hasekura de Japón (με τα χρόνια απλοποιήθηκε σε σκέτο Japón).

Η Ισπανία υπήρξε η πρώτη παγκόσμια αυτοκρατορία

Και, για ένα διάστημα, ήταν και η πιο ισχυρή αυτοκρατορία στον κόσμο. Ξεπερνώντας και την πορτογαλική εμπορική αυτοκρατορία, οι Ισπανοί πρωτοστάτησαν στη Βόρεια, Κεντρική και Νότια Αμερική και κατέλαβαν τις Φιλιππίνες για περισσότερα από 300 χρόνια. Εκτός από πόνο, άφησαν πίσω τους μια μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά – και πάρα πολλούς ισπανόφωνους.

Η επίδραση της Ισπανίας και στην Ευρώπη ήταν σημαντική. Λόγω των διάφορων γαμήλιων συμμαχιών και των κληρονομιών, η Ισπανία είχε επιρροή σε μέρη της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Βελγίου και ολόκληρης της Ολλανδίας – η οποία ήταν γνωστή ως Ισπανική Ολλανδία από το 1556 έως το 1714.

Η Ισπανία ήταν υπό μουσουλμανικό έλεγχο για πέντε αιώνες

Η Αραβική κατάκτηση της Ιβηρικής χερσονήσου από μουσουλμανικά στρατεύματα Αράβων και Βερβέρων του Χαλιφάτου των Ομεϋαδών (οι Ευρωπαίοι τους έλεγαν Μαυριτανούς) έφερε την κατάλυση του Βησιγοτθικού Βασιλείου κάπου μεταξύ του 711 και 724. Η κατάκτηση οδήγησε στην εδραίωση της αραβικής παρουσίας στην Ιβηρική, το μουσουλμανικό κομμάτι της οποίας ήταν γνωστό ως Αλ-Άνταλους.

Αυτό που ακολούθησε είναι μια μακρά ιστορία αραβικής και ισλαμικής επιρροής στη γλώσσα, τον πολιτισμό και την τέχνη της Ισπανίας, έως ότου εκδιώχθηκαν τελικά οι εισβολείς το 1492. Στην περιοχή της Ανδαλουσίας οι αραβικές επιρροές είναι πολύ αισθητές.

Η σιέστα δεν είναι αστεία υπόθεση για τους Ισπανούς

Η σιέστα είναι ένας σύντομος υπνάκος που λαμβάνεται το απόγευμα, συνήθως μετά το μεσημεριανό γεύμα. Στην Ισπανία, οι σιέστες είναι μέρος της καθημερινής ζωής και είναι σύνηθες να βλέπουμε πολλά καταστήματα να κλείνουν κατά τη διάρκεια της σιέστας, συνήθως μεταξύ 14:00 και 17:00. Στο θερμότερο μεσογειακό κλίμα, αυτός ο μεσημεριανός ύπνος επιτρέπει στους ανθρώπους να ξεκουραστούν, να απολαύσουν ένα διάλειμμα από τη δουλειά και να χαλαρώσουν κατά τη διάρκεια της πιο ζεστής ώρας της ημέρας. Αυτά τα μεσημεριανά διαλείμματα θα μπορούσαν να είναι ο λόγος που οι Ισπανοί έχουν ένα από τα υψηλότερα προσδόκιμα ζωής στον κόσμο!

Πόσο είναι αυτό; Χαίρομαι που με ρωτάτε, στην Ισπανία λοιπόν, το προσδόκιμο ζωής είναι κατά μέσο όρο τα 82 χρόνια (79 για τους άνδρες, 85 για τις γυναίκες). Σιγοντάρουν τους Ιάπωνες, τους Ιταλούς, τους Ελβετούς και τους Ικαριώτες.

Τι παράγει η Ισπανία;

Η Ισπανία παράγει κατά μέσο όρο περίπου το 44% της παγκόσμιας παραγωγής ελαιολάδου κάθε χρόνο, τέσσερις φορές περισσότερο από την Ελλάδα και 9 φορές περισσότερο από την Ιταλία (σύμφωνα με το International Olive Council). Η παραγωγή ισπανικού ελαιολάδου ανέρχεται σε 1,12 εκατομμύρια τόνους – αρκετό λάδι για να γεμίσει περίπου 400 πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων!

Μαζί με την Ιταλία και τη Γαλλία, η Ισπανία συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων παραγωγών κρασιού στον κόσμο. Μάλιστα, το 2020, η Ισπανία κατέλαβε την τρίτη θέση στον κατάλογο των χωρών παραγωγής κρασιού, με παραγωγή περίπου 40,7 εκατομμυρίων εκατόλιτρων το 2020.

ΒΟΡΕΙΑ  ΚΟΡΕΑ . Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΚΙΜ

«Ach’imŭn pinnara», δηλαδή «ας λάμψει το φως της αυγής», λέει επικά, η αρχή στο «Πατριωτικό Τραγούδι», τον εθνικό ύμνο της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας, ξορκίζοντας το σκοτάδι, αλλά αυτό το ίδιο μοιάζει να σκεπάζει κάθε στιγμή της ζωής των 26.000.000 ανθρώπων, σ εκείνη την άκρη της Ασίας. Φυσικά και η ευημερούσα Δύση, έχει την τάση να δαιμονοποιεί ό,τι δεν της μοιάζει, αλλά της περισσεύει ανοχή όταν αφορά σε ανελεύθερά καθεστώτα τύπου Σαουδικής Αραβίας. Ολες, όμως, οι φρικιαστικές ιστορίες για την Βόρεια Κορέα που κυκλοφορούν, ίσως στη βάση τους να έχουν και κάποια αλήθεια. Και ενώ διαψευστήκαν φρικτές φήμες για τάισμα αγριόσκυλων με αντιφρονούντες απ το καθεστώς, κάποιες άλλες, μέσα στον ορυμαγδό δημοσιευμάτων, φημών, προπαγάνδας και χολιγουντιανής μυθοπλασίας ίσως και να είναι αλήθεια…

Μετά την παράδοση της Ιαπωνίας στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, η Κορέα διαιρέθηκε σε δύο ζώνες κατά μήκος του 38ου παραλλήλου από την Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες, με αποτέλεσμα την κατοχή του βορρά από τους Σοβιετικούς και του νότου από τους Αμερικανούς. Οι διαπραγματεύσεις για την επανένωση απέτυχαν, και το 1948, σχηματίστηκαν ξεχωριστές κυβερνήσεις: η σοσιαλιστική Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας στο βορρά και η καπιταλιστική Δημοκρατία της Κορέας στο νότο. Η εισβολή που πραγματοποιήθηκε από την Βόρεια Κορέα είχε ως αποτέλεσμα τον Πόλεμο της Κορέας (1950-1953).

Έρικ Λάφοργκ: ο φωτογράφος που έδειξε στον κόσμο στη ζωή στην Βόρεια Κορέα

Ο φωτογράφος Έρικ Λάφοργκ είναι ένας από τους  λίγους πολύ τυχερούς που είχαν την ευκαιρία να δουν τι πραγματικά είναι η Βόρεια Κορέα. «Από το 2008, έχω ριψοκινδυνεύσει στη Βόρεια Κορέα έξι φορές», είπε. «Χάρη στις ψηφιακές κάρτες μνήμης, ήμουν σε θέση να αποθηκεύω φωτογραφίες που μου απαγορεύεται να τραβήξω ή που μου είπαν οι ειδικοί να διαγράψω». Ο Λάφοργκ δεν ενδιαφερόταν για τα προσεκτικά οργανωμένα τουριστικά ταξίδια στη μυστηριώδη χώρα, αποκαλύπτοντας μόνο την πρόσοψή της. Ήθελε να πάει πέρα ​​από αυτό, να πάρει μια εγχώρια γεύση της γης και των ανθρώπων που δεν είναι υπό τον πλήρη έλεγχο του καθεστώτος. «Με αντιμετώπιζαν όπως κάθε άλλο τουρίστα», είπε ο Έρικ. «Δεν μου επέτρεψαν να φωτογραφήσω την αστυνομία, τον στρατό κλπ. Αλλά με ένα φακό με ζουμ 300mm και ένα κάθισμα στο πίσω μέρος του λεωφορείου μπορούσα να βγάλω τόσες πολλές …»… Τράβηξε χιλιάδες φωτογραφίες, δείχνοντας τους πολίτες και τους κυβερνητικούς αξιωματούχους στην καθημερινή τους ζωή. «Μόλις άνοιξαν μια νέα περιοχή για να επισκεφθώ, προσπάθησα να την δω, καταγράφοντας τον τόπο». Αφού ο Λάφοργκ επέστρεψε από το 6ο ταξίδι του στη Βόρεια Κορέα το 2012, ωστόσο, η κυβέρνηση ανακάλυψε ότι μοιράστηκε κρυφά τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο. Απαιτούσαν να αφαιρέσει τις εικόνες. «Εγώ αρνήθηκα καθώς παρουσιάζω όλες τις πτυχές της Βόρειας Κορέας: το καλό και το κακό, όπως και με κάθε χώρα που επισκέπτομαι, αρνήθηκα να κάνω μια εξαίρεση για τη Βόρεια Κορέα και δεν μου άρεσε αυτό». Σύντομα, το καθεστώς απαγόρευσε στον Λάφοργκ να διασχίσει τα σύνορά του ξανά. «Κατά τη διάρκεια των γευμάτων στην εξοχή, μπορούσα να μιλήσω με τους ντόπιους για ώρες, χάρη στους οδηγούς μου. Μου είπαν τόσα πολλά για το πώς ζουν, τι ονειρεύονται κ.ο.κ. Το κύριο πράγμα που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι οι Βορειοκορεάτες είναι ζεστοί άνθρωποι, πολύ περίεργοι με τους επισκέπτες και πολύ γενναιόδωροι, παρόλο που οι περισσότεροι δεν έχουν σχεδόν τίποτα».

Ύπνος σε απόλυτο σκοτάδι και έγερση από μεγάφωνα

Τεράστια μεγάφωνα ακούγονται στους δρόμους.  Η Πνογκγιάνγκ η πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας ξυπνά, στις 7 το πρωί με παράγγελμα και κοιμάται στις 12 τα μεσάνυχτα, με το εκκωφαντικό Σιωπητήριο να αντηχεί στα και να σπάει στα τσιμέντα των σοβιετικού τύπου κτηρίων, προστάζοντας ύπνο. Τα φώτα της πόλης σβήνουν και το ρεύμα διακόπτεται στα σπίτια. Σιωπή και πυκνό σκοτάδι! Το μετρό, χτισμένο από το 1965, παρακαλώ, έχει σταματήσει από το απόγευμα και έχουν σβήσει οι περίτεχνοι, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι του, κρύβοντας τα πορφυρά χρώματα των τοίχων. Η αρχοντική αυτή πολυτέλεια στα έγκατα της γης, έρχεται σε αντίθεση με το γκρι και το λερωμένο μπεζ της επιφάνειας της πρωτεύουσας, που κυριαρχούν οι απόλυτες, αγέλαστες ευθείες. Το καθεστώς είναι ιδιόμορφο και οικογενειακό. Η εξουσία περνάει από τον πατέρα στον γιο. Μετεωρίζεται ανάμεσα στη ριζωμένη τυφλή υπακοή στο αυτοκράτορα, την οργάνωσή του υπαρκτού σοσιαλισμού, με δανεισμένα σύμβολα και χρώματα απ τον κομμουνισμό, στρατοκρατική οργάνωση όπως οι δικτατορίες, προπαγάνδα και ανελευθερία όπως όλες οι εξουσίες. Οι πολίτες παρακολουθούνται διαρκώς. Υπάρχουν επιτροπές που δίνουν αναφορά για συμπεριφορά στα πλαίσια της εργασίας, της οικογένειας, της γειτονιάς. Οι ύποπτοι καλούνται σε δημόσια αυτοκριτική. Μισητοί εχθροί του έθνους τους, είναι η Ιαπωνία, που τους είχε σε κατοχή στο παρελθόν, η Νότιος Κορέα και απόλυτο κακό, πηγή κάθε διαβολικού στοιχείου στις μοίρες των ανθρώπων, η Αμερική. Τα κράτη αυτά, από πλευράς τους προχωρήσαν σε εμπάργκο αποκλείοντας τη χώρα από τις αγορές από το ’80 στερώντας τους ανθρώπους της Βόρειας Κορέας από φάρμακα, ενέσεις, τεχνολογικά επιτεύγματα, αγαθά υψηλού βιοτικού επιπέδου.

9χρόνια θητεία

Εδώ οι άνθρωποι ονομάζονται πολίτες, είναι μέρη του συνόλου και όχι άτομα. Κάνουν στρατιωτική θητεία για 9 ολόκληρα χρόνια! Είναι όλοι κρατικοί υπάλληλοι. Οι αγρότες είναι στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας και πρόσφατα σχετικά επιτράπηκε σ αυτούς να διαθέτουν το μέρος του πλεονάσματος τους στην αγορά και όχι στο κράτος. Όλοι στο περιθώριο της κανονικής τους εργασίας κάνουν δουλειές για το κοινό καλό. Οι μαθητές μετά το σχολείο καθαρίζουν πλατείες και μνημεία, οι φοιτητές στολίζουν και ξεστολίζουν τους δρόμους από τις παρελάσεις και τις επίσημες εκδηλώσεις και όλοι οι εργαζόμενοι προσφέρουν εθελοντικά την εργατική τους δύναμη, όποτε και όπου τους ζητηθεί από το κόμμα. Δεν συζητούν πολιτικά, δεν αμφισβητούν, δεν ρωτούν, δε ψάχνουν. Παίρνουν το ρύζι και τα λαχανικά που τους αντιστοιχούν για την κάθε μέρα. Και ζουν σκεπτόμενοι όσους αντιφρονούντες το σκάσαν για άλλες πατρίδες, με το καθεστώς να τους θεωρεί πεθαμένους και κάποιους τους επικηρυγμένους. Οι δημόσιες εκτελέσεις όσων βαραίνονται με υποψίες αντικαθεστωτικής δράσης, πρακτικής η ακόμα και σκέψης, ήταν συνήθεις παλαιοτέρα, αλλά φαίνεται να έχουν περιοριστεί τελευταία. Αγαπούν τον κινηματογράφο και σινεμά έχουν ακόμα και τα πιο απομονωμένα χωριά. Φυσικά βλέπουν ταινίες παραγωγής του καθεστώτος, σύμφωνα με τα επιβεβλημένα ήθη, που ούτε ένα φιλί δεν περνά από την λογοκρισία, σε ένα εξορισμένης τρυφερότητας, ασιατικό «Σινεμά ο παράδεισος». Πίνουν πολύ αλκοόλ με μπίρες δικής τους παραγωγής, τις οποίες αναμιγνύουν με το «σόχου» ένα ποτό με πολλούς βαθμούς οινοπνεύματος που παράγεται από ρύζι. Στα χωριά φτιάχνουν μια απαγορευμένη, πολύ εθιστική ρακή, από βελανίδια και φύλλα τζίτζερ. Με το δριμύ ψύχος του χειμώνα, παραδέχονται πως κρυώνουν, μιας και το καθεστώς αδυνατεί να προσφέρει θέρμανση για όλους. Υπάρχουν πλέον, κάποια σούπερ μαρκετ, στην πρωτεύουσα, απαγορευτικά ακριβά και για τους δυτικούς ακόμα, που κάνουν όλες τις συναλλαγές με ευρώ και ποτέ με δολάριο, το οποίο άλλωστε θεωρείται σατανικό! Η Ελλάδα διατηρεί διπλωματικές σχέσεις με την Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και κάποια προϊόντα της, όπως χυμοί από τη Φλώρινα και λάδι από τη Σπάρτη,  βρίσκονται για αγορά από την λιγοστή ελίτ της πόλης. Η φύση τους είναι όμορφη! Με πολλά ποτάμια, δάση, ειδυλλιακές πεδιάδες και απέραντους ορίζοντές. Οι κάτοικοί στις φωτογραφίες και τα βίντεο των δυτικών δεν χαμογελούν ποτέ. Μόνο κοιτάζουν με μια εριστική, βουβή, καχυποψία τον φακό. Στο κέντρο του…

Απαγορεύεται όλα να μην απαγορεύονται

Στη Βόρεια Κορέα μοιάζει το ρήμα «απαγορεύω» να είναι το πλέον δημοφιλές. Απαγορεύεται οτιδήποτε κάνει τους ανθρώπους να διαφέρουν, από ένα σύνολο ομοιογενές και χωρίς ατομικά χαρακτηρίστηκα. Έτσι απαγορεύονται οι ξένες ταινίες ή τα βίντεο ως προϊόντα «παρακμιακής κουλτούρας» με ποινή φυλάκισης από 5 έως 10 χρόνια. Απαγορεύεται φυσικά να βλέπουν ξένα τηλεοπτικά κανάλια, αλλά οι πολίτες που ζουν κοντά στα σύνορα, αν έχουν τηλεόραση -πράγμα όχι απαραίτητα διαδεδομένο- μπορούν χωρίς ποινές να παρακολουθούν το πρόγραμμα απ τις γειτονικές χώρες. Φυσικά και απαγορεύεται όχι μόνο το twitter όπως στην Τουρκία, αλλά όλο το σερφάρισμα στο Ίντερνετ, με ειδική άδεια για τους ερευνητές, τους ακαδημαϊκούς και πολιτικούς που κάνουν  χρήση, υπό παρακολούθηση. Το καθεστώς έχει δικό του intranet, το «Kwangmyong» που αφορά αποκλειστικά σε βιβλία λογοτεχνικά, σύμφωνα πάντα με την εθνική ιδεολογία, επιστημονικά και τεχνικά κείμενα. Κινητά τηλέφωνα έχουν επίσης δικά τους. Το νέο τους smartphone το «Jindallae 3» κάνει θραύση και η μοναδική κινητή κρατική τηλεφωνία στη χώρα έχει τρία εκατομμύρια συνδρομητές. Απαγορεύεται ακόμα η επικοινωνία με το εξωτερικό, έτσι έχει μπλοκαριστεί πραγματοποίηση τηλεφωνικών κλήσεων εκτός Βόρειας Κορέας. Οποίος επικοινωνήσει με συγγενή του, άνθρωπο του, φίλο ή γνωστό στο εξωτερικό, αντιμετωπίζει την ποινή της εσχάτης προδοσίας! Απαγορεύονται τα ταξίδια στο εξωτερικό χωρίς ειδική άδεια από τις αρχές, που αφορά, συνήθως, σε μέλη της κυβέρνησης και αθλητές. Απαγορεύονται τα τζιν σε όλους ως αμερικανική, εκφυλιστική ενδυμασία και γενικώς τα παντελόνια στις γυναίκες, που αν είναι μέρος στολής, όπως ας πούμε στις στρατιωτικούς, μπορούν να τα φορούν αφού φτάνουν στην εργασία τους. Στις γυναίκες απαγορεύεται, ακόμα, να φορούν αμάνικα φορέματα και να βάφουν τα μαλλιά τους. Απαγορεύονται τα διαφορετικά στιλ στα μαλλιά. Είναι τέσσερις οι βασικές επιλογές των κουρεμάτων για τους άνδρες, που με τις παραλλαγές τους φτάνουν στις δέκα και είκοσι για τις γυναίκες! Στα ανδρικά κεφάλια το μάκρος της τρίχας δεν πρέπει να ξεπερνά τους 12 πόντους, αλλιώς γινεται επίσημη σύσταση κομμωτικής συμμόρφωσης!

Εκεί που τα φιλιά και τα χάδια απαγορεύονται

Απαγορεύονται οι θρησκείες, η πίστη σε όποιο Θεό, οι τελετές λατρείας! «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει αξίωση της πραγματικής του ευτυχίας. Η αξίωση να εγκαταλειφθούν οι αυταπάτες για την υπάρχουσα κατάστασή του σημαίνει αξίωση να εγκαταλειφθεί μια κατάσταση που έχει ανάγκη τις αυταπάτες. Η κριτική της θρησκείας είναι λοιπόν εμβρυωδώς η κριτική της κοιλάδας των δακρύων που φωτοστέφανό της είναι η θρησκεία» έγραφε ο Καρλ Μαρξ το 1844 όμως και το σοσιαλιστικό καθεστώς ενστερνίζεται πλήρως πως η θρησκεία προσφέρει προσωρινή ανακούφιση, όπως και το όπιο, αντικαθιστώντας την με την τυφλή πίστη και υπακοή στο καθεστώς και στην οικογένεια Κιμ. Οι μόνες τελετές που επιτρέπονται στις μεγάλες στιγμές των ανθρώπων, όπως στους γάμους είναι να βγάζουν φωτογραφίες στα αγάλματα της οικογένειας Κιμ και του τωρινού αρχηγού τους, καθώς και να τους προσφέρουν λουλούδια. Φυσικά και απαγορεύεται το προγαμιαίο σεξ, τα φιλιά σε δημόσιους χώρους, οι εκφράσεις τρυφερότητας ακόμα και ανάμεσα σε παντρεμένα ζευγάρια.

Σχεδόν καλά

Αποκομμένοι απ τον υπόλοιπο κόσμο και απ το δικαίωμα κάθε επιλογής, με ταριχευμένη την ελευθερία τους, οι κάτοικοι της Βόρειας Κορέας χαίρουν και κάποιων καλών, ιδωμένων πάντα μέσα απ τη δυτική ματιά μας. Δεν πληρώνουν στέγη, ρεύμα, νερό, σίτιση, γιατρούς, παιδεία. Αυτά τα αναλαμβάνει όλα το κράτος. Λίγα; Λίγα! Αλλά τουλάχιστον υπαρκτά! Δεν υπάρχουν άστεγοι, εγκληματικότητα, παραβατικότητα. Οι γυναίκες αντιμετωπίζονται το ίδιο ακριβώς με τους άντρες θεσμικά, ακόμα και αν στην κοινωνία αυτό βρίσκει αντιστάσεις. Απαγορεύεται η πορνεία και δεν υπάρχουν εκδιδόμενα άτομα. Δεν θεωρείται κακό δυο άνδρες να περπατάνε πιασμένοι απ το χέρι, να κάθεται ο ένας στα πόδια του άλλου, να μοιράζονται το ίδιο γλύκισμα ή φρούτο με ακουμπισμένα τα χείλη τους. Δεν υπάρχει χλεύη ή «κράξιμο» στους δρόμους αν κάποιος έχει διαφορετική κίνηση, ομιλία, περπάτημα απ το καθιερωμένο ως «αντρικό» πρότυπο. Δια νόμου, πάντως δεν απαγορεύεται -μη ξεχνιόμαστε!- η ομοφυλοφιλία, αλλά μοιάζει τόσο ταμπού, ακόμα και η αναγνώριση της ύπαρξης της, εξίσου όμως με την απαγόρευση της κάθε έκφρασης συναισθήματος, πάθους, έρωτα, επιλογής. Οι νέοι παντρεύονται με προξενιό και ουδείς διαλέγει σύντροφο. Είπαμε ακόμα πως το καθεστώς παρέχει σπίτι σε όλους. Οι καθυστερήσεις όμως να δοθεί στέγη στους νιόπαντρους οδηγεί στην αναγκαστική συμβίωση με τους γονείς του γαμπρού, πράγμα που σημαίνει πως η νύφη ζει με την πεθερά και οι συγκρούσεις είναι τόσο έντονες, που η κυβέρνηση έφτιαξε την Ένωση Δημοκρατικών Γυναικών για να επιλύει τις διαφορές… μαμάς και συζύγου!

Δημοσιογραφικές εντυπώσεις

Με δεδομένο πως η ενημέρωση γινεται απ το καθεστώς, υπάρχουν στη Βόρεια Κορέα, δέκα εφημερίδες και είκοσι περιοδικά, όλα κρατικά, ενώ τα ιδιωτικά ΜΜΕ φυσικά και είναι ανύπαρκτα, πράγμα που δε μας σοκάρει αφού οι γηραιοί θυμόμαστε την όχι μακρινή εποχή που στο δικό μας τόπο απαγορεύονταν η ιδιωτική ραδιοφωνία, συλλαμβάνονταν οι «ραδιοπειρατές» με τους παράνομους σταθμούς και η ιδιωτική τηλεόραση υπήρξε αργά στη ζωή μας. Με τον προβληματισμό κατά πόσο και τα ιδιωτικά μέσα είναι ελεύθερα στη Δύση, εδώ έχουμε την πλήρη και απροκάλυπτη χειραγώγηση του τύπου. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι μέλη του κόμματος των εργατών, με δεδομένη την αφοσίωση τους και την προθυμία υπακοής στο καθεστώς. Όσοι αφήσουν έστω υπονοούμενο αμφισβήτησης με την γραφή τους, εξαφανίζονται δια παντός όχι μόνο εργασιακά αλλά και ως υπάρξεις στις οικογένειες και στους φίλους τους. Οι ελάχιστες ξένες αποστολές που επισκέφθηκαν την Βόρεια Κορέα, είχαν πάντα «συνοδούς» ή καλύτερα «φροντιστές» στις μετακινήσεις τους και τους επιτρεπόταν να φτάσουν σε συγκεκριμένα σημεία, ενώ ήταν αυτονόητο, πως επρεπε πρώτα να καταθέσουν λουλούδια και να τιμήσουν τα μνημεία των αποθανόντων ηγετών Κιμ. Το πρακτορείο Associates Press για μία εβδομάδα ταξίδεψε στην ενδοχώρα. Δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν συνέντευξη από τους ανθρώπους που συναντούσαν στο δρόμο τους, ούτε να παρεκκλίνουν της συμφωνημένης διαδρομής τους. Φωτογράφισαν σκηνές της καθημερινότητας εκεί.

Τι είδε ο φωτογραφικός φακός

Έρημοι δρόμοι, με λίγα αυτοκίνητα για όσους είχαν λεφτά να τα αγοράσουν, αφού το μηνιάτικο εισόδημα είναι 60 ευρώ και το κόστος είναι στα 5.000 για ένα μεσαίου κυβισμού όχημα. Παιδιά να κολυμπούν στα ποτάμια. Οικογένειες να κάνουν πικ νικ στα πάρκα. Γυναίκες σε ανδρικές δουλειές, να φτιάχνουν χαλασμένα φανάρια δρόμων ή να κάνουν στρατιωτικές ασκήσεις. Φτωχά, παραξενεμένα παιδιά στα βόρεια της χώρας, έξω από μισογκρεμισμένες καλύβες. Φωτισμένα πορτρέτα των δυο πεθαμένων και αγιοποιημένων Κιμ, μέσα στα ζοφερά σκοτάδια πενιχρών χωριών. Παρελάσεις νέων στην κεντρική πλατεία της Πνογκγιάνγκ. Ντροπαλά χαμόγελα ωραίων κοριτσιών με αγέλαστα, σκοτεινά ρούχα. Γυναίκες με παραδοσιακά, φανταχτερά κιμονό! Νύφες με ασημί γοβάκια! Σοβαρά σκαμμένα πρόσωπα ηλικιωμένων με σβησμένα βλέμματα. Χωρίς λέξεις. Μόνο κλεμμένες στιγμές…

Οι φίλοι του πρέσβη

Και η αλήθεια; Τι γινεται με αυτην την περιζήτητη, την υπέρτατη αρετή εμάς των δυτικών. Προφανώς, όπως κάνει πάντα, κρύβεται κάπου στη μέση. Έτσι, ο δημοσιογράφος Αντρέι Ιβάνοφ, που πήγε στη Βόρεια Κορέα, γράφει πως η οικονομική ανάπτυξη της χώρας πλησιάζει πλέον σε αυτήν της Νότιας. Στην πρωτεύουσα έχουν  εντυπωσιακά πολυώροφα κτήρια, ουρανοξύστες γυάλινους, με τον κίνδυνο πάντα υπαρκτό να γίνει μια απ τις συχνές διακοπές ρεύματος και οι κάτοικοι των διαμερισμάτων να πρεπει να ανέβουν στον 30^ο, για παράδειγμα όροφο, με τα πόδια Οι άνθρωποι στους δρόμους είναι καλοντυμένοι με δυτικά πρότυπα. Το καθεστώς επιδιώκει πλέον σοβαρά τις κινεζικές, βιετναμικές και ρωσικές μεταρρυθμίσεις. Ο πρώην πρέσβης της Βρετανίας στην Πιονγκιάνγκ Τζον Εβεραρντ, απ την άλλη περιέγραψε στην «Independent» πως απ τους Βορειοκορεάτες φίλους του, είδε την ζωή όχι της ελίτ του καθεστώτος, που ζει πολυτελώς σε βίλες με όλα τα δυτικά αγαθά, αλλά ούτε των φτωχών στις καλύβες. Έτρωγαν καλά, αλλά μονότονα, με το κρέας από σπάνιο έως ανύπαρκτο, κυρίως ρύζι, βραστά λαχανικά και κιμτσί, ένα πικάντικο λάχανο. Είχαν επαρκή ρούχα και τουλάχιστον ένα καλό κοστούμι για την υποχρεωτική παρουσία τους, σε παρελάσεις και κομματικές εκδηλώσεις. Ζούσαν σε διαμερίσματα. Κάναν καθημερινά ντους αλλά χωρίς ζεστό νερό.

Η Βόρειος Κορέα, να σημειωθεί πως φτάνει τους πλην είκοσι βαθμούς Κελσίου το χειμώνα. Επιδίωκαν να έχουν πολλούς φίλους, ως αντίδοτο για την πλήξη, αλλά και για την υποστήριξη τους, αν είχαν καταγγελίες στο καθεστώς και βρίσκονταν μπλεγμένοι. Τα βράδια περνούσαν με την οικογένειά τους και έβλεπαν τηλεόραση, με πιο δημοφιλές πρόγραμμα αυτό που αφορά σε διεθνείς ειδήσεις και που μεταδιδόταν τις Κυριακές. Όπως συνηθίζεται στην Ασία, σύμφωνα με τον πρώην πρέσβη του Ηνωμένου Βασίλειου, έτσι και στην Βόρεια Κορέα οι οικογενειακές σχέσεις είναι πολύ ισχυρες. Σεβονται απεριόριστα τους γονείς τους και τους επισκέπτονται με συνέπεια, αλλά σαν από καθήκον και όχι ευχαρίστηση και τρυφερότητα. Λατρεύουν τα παιδιά τους και μερικοί τους προσέφεραν ιδιαίτερα μαθήματα, ιδίως αγγλικών, ενώ βάζουν ότι μέσον υπάρχει για να βρουν φάρμακα και παιδικές βελόνες για ενέσεις που σπανίζουν. Απέφευγαν να συζητήσουν πολιτικά, ζητούσαν πληροφορίες για τις εξελίξεις στη Δύση. Κάποιοι τους δεν έδιναν σημασία στην καθημερινή, κομματική προπαγάνδα, αλλά άλλοι πίστευαν πως, πράγματι, η Βόρεια Κορέα είναι μια ηρωική χώρα που μάχεται την συνομωσία των ΗΠΑ να την καταστρέψει. «Είχαν διδαχθεί να μισούν τους Αμερικανούς, αλλά οι περισσότεροι δεν τους μισούσαν», λέει ο κορυφαίος διπλωμάτης.

Το κουμπί του Κιμ

Και ενώ ο εγγονός του ανακηρυγμένου ως απολυτού ηγέτη, ο σημερινός ανώτατος αρχηγός της Βορείας Κορέας, Κιμ Γιογκ Ουν, έχει το δάχτυλο απλωμένο στο κουμπί που πυροδοτεί τις παντοδυναμίες πυρηνικές του κεφάλες, οι Αμερικανοί τον αποκαλούν «χοντρό, χαζό παιδί» επισήμως και τον προκαλούν μιλώντας του για αλαζονεία. Οι άνθρωποι της Βορείας Κορέας, πιστεύουν πως όλος ο πλανήτης τους εχθρεύεται γιατί είναι μοναδικοί αντιστεκόμενοι ακόμα. Μοιράζονται τη τελευταία τους τροφή μεταξύ τους, κοιτάζουν τα κορίτσια τους με τα ροζ, μεταξωτά, κεντητά με ανθούς κερασιάς κιμονό τους, αφήνουν τα παιδιά να παίξουν στα ποτάμια και αγνοούν πως το κουμπί, ναι μπορεί να πατηθεί και να μη «λάμψει το φως της αυγής» ποτέ ξανά…

Αλ Χουαρίζμι : ο πατέρας της άλγεβρας

Η μορφές των πρωτοβαθμίων και των δευτεροβαθμίων εξισώσεων, τις οποίες πραγματεύεται, σε σύγχρονο συμβολισμό έχουν ως εξής: αχ2=βχ, αχ2=β, αχ2+βχ=γ, αχ2+γ=βχ, αχ2=βχ+γ, όπου τα α, β, γ, είναι φυσικοί αριθμοί, εφόσον αυτός δεν γνώριζε την ύπαρξη αρνητικών αριθμών και του μηδενός.
Ο Αλ-Χουαρίζμι  αναφέρει τις δύο μεθόδους αναγωγής των δεδομένων κάθε προβλήματος σε αυτές τις μορφές:       
Αποκατάσταση(al-jabr): με την οποία απαλείφει τις αρνητικές ποσότητες.
Εξισορρόπηση(al-muqabala): με την οποία κάνει αναγωγή των ομοίων όρων σε αμφότερα τα μέλη της εξισώσεως.

EL DORANDO . Η ΜΥΘΙΚΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Το όνειρο του Ελ Ντοράντο οδήγησε πολλούς Ευρωπαίους κατακτητές σε μάταια ταξίδια στις ζούγκλες και τα βουνά της Νότιας Αμερικής σε αναζήτηση της χαμένης «πόλης του χρυσού». Ευσεβείς πόθοι. «Γιατί το Ελ Ντοράντο δεν ήταν τόπος, αλλά ένας ηγέτης, όπως επιβεβαιώνουν σύγχρονες αρχαιολογικές έρευνες», σύμφωνα με το BBC

EL DORANDO στα Ισπανικά μεταφράζεται ως ο χρυσαφένιος , ο χρυσοποίκιλτος και αφορά πρόσωπο και όχι τόπο ή  άλλον γεωγραφικό προσδιορισμό

ΑΡΧΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΓΓΥΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

ΑΙΓΥΠΤΟΣ

περί το 3000 π.Χ. Ίδρυση τού αρχαίου κράτους των Φαραώ από τον βασιλέα Μηνά (αιγυπτ. Mena, αναφέρεται από τον Ηρόδοτο ως Μην). Πρωτεύουσα: Μέμφις (πλησίον του Καΐρου). Θρησκεία: Λατρεία προσωποποιημένων δυνάμεων της φύσης, συνδεόμενη με συμβολική ζωολατρεία. Θεότητες: Πτα (Ptah, δημιουργός, θεός του φωτός και της αλήθειας) ο Ρα (ενσαρκωμένη δύναμη του Ηλίου, η οποία δημιουργεί και συντηρεί) η Νείτ (Neit ή Neith) ο Άμμων (Ammun θεός του Ουρανού) ο Όσιρις και η Ίσις. Ο Όσιρις συμβολίζει τη διαμάχη των ευμενών και δυσμενών για τον άνθρωπο φυσικών δυνάμεων, καθώς αποτυπώνεται στο θάνατο και ανάσταση της φύσης των όντων. Ο Όσιρις (θεός της ζωής) θανατώνεται από τον Τυφώνα (δαίμονας) αναζητείται από την σύζυγό του Ίσιδα και ο υιός αυτών ‘Ωρος νικά τον Τυφώνα. Όταν αναβιώνει ο Όσιρις, άρχει επί των ψυχών στο βασίλειο του Άιδη (η ταρίχευση – μουμιοποίηση γινόταν για την συνένωση του σώματος με την ψυχή). Απεικονίζεται ως ο ιερός ταύρος Άπις. Πολίτευμα: Δεσποτική βασιλεία (ή αιγυπτιακή χρονολογία ορίζεται εκ των δυναστειών οι οποίες βασίλευσαν στην χώρα, έτσι ή δ’ και ε’ δυναστεία χρονολογικά τοποθετείται το αργότερο περί το 2830 π.Χ) μεγάλη επιρροή των Ιερέων ιδίως από τον ιγ’ αιώνα – διαίρεση του έθνους σε τάξεις: Ιερέων, μαχίμων, γεωργών, τεχνιτών, ποιμένων – αποκλεισμός από τις επιδράσεις των ξένων. Πυραμίδες (τάφοι βασιλέων) οβελίσκοι, ιερογλυφικά γράμματα.

περί το 2300 π.Χ. Ιδρύεται το Μέσον κράτος (η ιβ’ δυναστεία περίπου το 2130 π.Χ η ιγ’ περίπου το 1930 π.Χ η ιη’ περίπου το 1530 — 1320 π.Χ). Οικοδόμηση του ναού του θεού Άμμωνα στις Θήβες της Κάτω Αίγυπτου. Κατάκτηση της Νουβίας. Ο βασιλιάς Αμενεμχάτ Γ’ καλλιεργεί το Φαγιούμ, κατασκευάζει την λίμνη Μέρι (οι Έλληνες – Ηρόδοτος Β’ 101 – από παρανόηση ονόμασαν την λίμνη Μοίριδα) για προστασία από τις πλημμύρες του Νείλου και κτίζει μεγάλο ναό, τον Λαβύρινθο.

περί το 2000 π.Χ. Κατάκτηση της Αίγυπτου από τους σημιτικής καταγωγής Υκσώς (αιγυπτ. Hak Schasu βασιλείς των Ποιμένων, που σημαίνει τους προς ανατολάς νομαδικούς λαούς).

περί τό 1600 π.Χ. Έξωση των Υκσώς. Ίδρυση του Νέου κράτους (πρωτεύουσα Θήβες). Νουβία και Συρία (μέχρι τον Ευφράτη) υποτάσσονται στην Αίγυπτο από τους βασιλείς της ιη’ δυναστείας Θουτμώσι Γ’ (Thutmes) και Αμενόφι (Amenhotep).

περί τό 1500 π.Χ. Ηγεμονεύει ο Αμενόφις.

περί το 1330 π.Χ. Ηγεμονεύει ο Ραμσής Β’ ο μέγας (Sestu-Ra, αποκαλούμενος από τους Έλληνες Σέσοτρις) πολεμά τούς Χετίτες (Cheta) στην Συρία. Οικοδόμηση ναών στην Θήβα (τα σημερινά Καρνάκ και Λουξόρ).

μετά το 1200 π.Χ. Παρακμή της Αίγυπτου. Η Συρία γίνεται ανεξάρτητη – ιδρύεται στην Νουβία το κράτος της Μερόης.

671 π.Χ. Η Αίγυπτος υποτάσσεται στους Ασσύριους.

645 π.Χ. Ο Ψαμμήτιχος Α’ ανακτά την αυτονομία της Αιγύπτου. Πρωτεύουσα ή Σάις κοντά στο Δέλτα του Νείλου. Ακμάζει το εμπόριο με τους Φοίνικες και Έλληνες.

610 π.Χ. Ο Νεχώ επιχειρεί να ανοίξει διώρυγα μεταξύ του Νείλου και της Ερυθράς θάλασσας (περίπλους Αφρικής από τους Φοίνικες). Κατακτά την Συρία αλλά ηττάται από τους Βαβυλώνιους στο Καρχημίσιο κοντά στον Ευφράτη.

570 – 526 π.Χ. Ηγεμονεύει ο Άμασις ο οποίος είναι φίλος του Πολυκράτη της Σάμου. Ιδρύεται η Ναύκρατις αποικία των Ελλήνων.

523 π.Χ. Μάχη στο Πηλούσιο ο βασιλεύς των Περσών Καμβύσης υποτάσσει την Αίγυπτο.

ΒΑΒΥΛΩΝΙΟΙ ΚΑΙ ΑΣΣΥΡΙΟΙ

πριν το 3000 π.Χ. Η περί τον Ευφράτη χώρα είναι διηρεμένη σε πολλά μικρά ανεξάρτητα κράτη, συμπεριλαμβανομένου του βασιλείου των Σουμερίων και Ακκάδων (μη σημιτικής καταγωγής).

περί τό 2500 π.Χ. Εισβάλλουν από τον νότο οι σημιτικής καταγωγής Χαλδαίοι (Βαβυλώνιοι) και υιοθετούν τον πολιτισμό των υποταχθέντων.

περί το 2300 π.Χ. Η Βαβυλώνα (Babilu = Πύλη του Ιλού – εβραϊστί Babel) πλησίον του Ευφράτη ορίζεται ως πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους. Ανεγείρεται ο ναός του Βήλου (Bel). Ως γραφή χρησιμοποιείται η σφηνοειδής. Αστρονομία και αστρολογία ασκείται από τους ιερείς. Δημιουργείται πολυσχιδές σύστημα διωρύγων με σκοπό την διευθέτηση των υδάτων των ποταμών και την άρδευση κατά το θέρος. Ακμάζει το εμπόριο και ορίζεται ακριβές σύστημα μέτρων και σταθμών.

περί το 1792 π.Χ. Βασιλέας Χαμουραμπί πεθαίνει το 1750 π.Χ. Νόμοι του Χαμουραμπί.

περί τό 1300 π.Χ. Συστήνεται η Ασσυρία στο ίδιο κράτος πλησίον του ποταμού Τίγρη. Οι βασιλείς της Ασσυρίας υποτάσσουν την Βαβυλωνία. Ορίζεται ως πρωτεύουσα η Νινευί στον Τίγρη ποταμό (στα ερείπια της Μοσούλης).

περί το 850 π.Χ. Οι βασιλείς Ασουρνασιρπάλ και Σαλμανασάρ Β’ επεκτείνουν το κράτος στην Συρία και Μηδία.

περί τό 620 π.Χ. Το βασίλειο εξασθενεί λόγω της επιδρομής των Σκυθών.

606 π.Χ. Άλωση και καταστροφή της Νινευί από τους Μήδους (Κυαξάρης) και των επαναστατημένων Βαβυλωνίων (Ναβουπαλασάρ). Κατάλυση του βασιλείου της Ασσυρίας. Εμφάνιση του μύθου του Σαρδανάπαλου.

605 — 561 π.Χ. Βασιλιάς ο Ναβουχοδονόσορ (nabu-kudur-hussur). Ακμή του Βαβυλωνιακού κράτους. Καταστροφή της Ιερουσαλήμ και κατάκτηση Συρίας και Φοινίκης.

538 π.Χ. Άλωση της Βαβυλώνας από τον βασιλέα των Περσών Κύρο.

ΕΒΡΑΙΟΙ (ΙΟΥΔΑΙΟΙ, ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ)

περί το 2000 π.Χ. Ο Αβραάμ πρώτος πατριάρχης & γενάρχης των Εβραίων (σημιτικής φυλής) από την Ουρ εγκαθίσταται στην χώρα Χαναάν. Πατριάρχης Ισαάκ – Ιακώβ και οι δώδεκα υιοί του.

περί το 1550 π.Χ. Επί Ιωσήφ η φυλή των Εβραίων μεταναστεύει στην Αίγυπτο.

περί το 1320 π.Χ. Μωυσής – έξοδος των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο. Οι δέκα εντολές δίδονται στον Μωυσή στο όρος Σινά. Θρησκεία: Μονοθεϊσμός λατρεία ενός θεού του Ιεχωβά (Jehobah). Απαγόρευση ομοιώματος του Θεού. Κατάκτηση της γης της επαγγελίας (την οποία υποσχέθηκε ο θεός στους Εβραίους) δηλαδή της Χαναάν ή Παλαιστίνης [εκ των κατοίκων Φιλισταίων (Pelischtim)] υπό την αρχηγία του Ιησού (Joshua) του Ναυή, χωρίς όμως την απόλυτη υποταγή των αρχαίων κατοίκων. Δώδεκα φυλές πλην της ιερατικής του Λευί. Κιβωτός της διαθήκης – Κριτές………..Σαμουήλ.

περί το 1000 π.Χ. Ο Σαούλ πρώτος βασιλιάς των Εβραίων.

περί το 980 π.Χ. Βασιλέας Δαυίδ. Ακμή του κράτους, η Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα.

περί το 950 π.Χ. Σολομώντας. Ανέγερση του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ.

περί το 930 π.Χ. Διαίρεση του βασιλείου λόγω σχίσματος των φυλών. Συστήνεται το βασίλειο του Ιούδα (πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ) από τον Ροβοάμ υιό του Σολομώντα και το βασίλειο του Ισραήλ (πρωτεύουσα Σιχέμ, κατόπιν Σαμάρεια) υπό τον Ιεροβοάμ. Οι προφήτες Ηλίας (περί το 870 π.Χ) στο βασίλειο του Ισραήλ, Ησαΐας (περί το 700 π.Χ) & Ιερεμίας (περί το 600 π.Χ) στο βασίλειο του Ιούδα πολεμούν την ειδωλολατρία.

722 π.Χ. Άλωση της Σαμάρειας από τον βασιλέα των Ασσυρίων Σαργών (Sarrukin). Κατάλυση του βασιλείου του Ισραήλ. Μέρος του πληθυσμού μεταφέρεται αιχμάλωτο στην Ασσυρία και Μηδία.

586 π.Χ. Άλωση και καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Ναβουχοδονόσορα, βασιλέα της Βαβυλωνίας. Πυρπόληση του ναού. Πολλοί θανατώνονται και οι επιζήσαντες μεταφέρονται αιχμάλωτοι στην Βαβυλώνα.

540 – 332 π.Χ. Οι Εβραίοι τελούν υπό την κυριαρχία των Περσών. Ο Κύρος επιτρέπει την επιστροφή στην Παλαιστίνη. Ανοικοδομείται ο ναός του Ιεχωβά το 514 π.Χ. επί Δαρείου Α’.

332 – 167 π.Χ. Οι Εβραίοι τελούν υπό Μακεδονική κυριαρχία (Μέγας Αλέξανδρος 332 – 337 π.Χ. – Πτολεμαίοι 323 – 198 π.Χ. – Σελευκίδες 198 – 167 π.Χ.).

167 – 130 π.Χ. Οι Μακκαβαίοι απελευθερώνουν τους Εβραίους (40ετής πόλεμος…. αρχηγός ο ιερέας Ματταθίας και οι πέντε υιοί του – ο έκγονος Αριστόβουλος λαμβάνει τον βασιλικό τίτλο. Επί των ημερών των διαδόχων του προκαλούνται αντιμαχίες μεταξύ Φαρισαίων και Σαδουκαίων.

63 π.Χ. Ο Πομπήιος κατόπιν αίτησης των Φαρισαίων καθιστά υποτελείς τους Εβραίους στην Ρώμη.

40 π.Χ. Ο Ηρώδης αναγνωρίζεται ως βασιλεύς των Ιουδαίων (υποτελής στην Ρώμη) και πεθαίνει το 4 μ.Χ.

70 μ.Χ. Άλωση και καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο. Διασπορά των Εβραίων.

132 – 135 μ.Χ. Επανάσταση κατά των Ρωμαίων σκοτώνονται περισσότεροι από 500.000 Εβραίοι.

ΦΟΙΝΙΚΕΣ & ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΙ

πριν το 1500 π.Χ. Ακμή του εμπορίου των Φοινίκων, ιδιαίτερα της πόλης Σιδώνας. Θρησκεία: Βαάλ (ο θεός Bel των Βαβυλωνίων) Aschera (θεοί Baaltis, Belit των Βαβυλωνίων) ως θεότητες της ζωής, της γέννησης και της δύναμης της φύσης, ο δε Μολόχ (βασιλιάς Adartvn των Βαβυλωνίων) συμβολίζει τις δυνάμεις της καταστροφής – της φωτιάς και ταυτόχρονα είναι θεός του πολέμου και τέλος η Αστάρτη. Από την συνένωση των θεών Βαάλ και Μολόχ σε μία θεότητα προήλθε ο Μελκάρτ (βασιλιάς και πολιούχος της πόλης Τύρου). Πολίτευμα: Κληρονομική βασιλεία και στις πόλεις Γερουσία. Βιομηχανία: (υφαντική, βαφική, υαλοποιία, μεταλλευτική, μεταλλουργία, οικοδομική) και εμπόριο μέσω καραβανιών στο εσωτερικό μέχρι τον Ευφράτη και στην Μεσόγειο μέσω θαλάσσης. Θεμελίωση αποικιών στην Κύπρο, Ρόδο, Κρήτη, Σικελία, Μελίτη, παράλια της Ελλάδος, βόρεια παράλια της Αφρικής μέχρι την Βρεττανία (Κασσιτερίδες νήσους) και τις ακτές της Βόρειας θάλασσας (εμπόριο ηλέκτρου).

περί το 950 π.Χ. Ακμή της Τύρου υπό τον βασιλέα Ιράμ (Hiram) φίλο του Σολομώντα.

814 π.Χ. Κτίζεται από τους Τύριους η Καρχηδόνα (Karthada = νέα πόλη) πλησίον της σημερινής Τύνιδας. Πολίτευμα: Αριστοκρατική δημοκρατία με δύο γερουσίες η μία για γενικά θέματα και η άλλη για νομοθεσία, καθώς και δύο Σουφέτες (=δικαστές ή βασιλείς) οι οποίοι παραβάλλονται με τους βασιλείς της Σπάρτης. Η Εκκλησία των πολιτών επενέβαινε μόνο σε περίπτωση διχόνοιας των προηγούμενων αρχών. Παρακμή των πόλεων της Φοινίκης, επανειλημμένες κατακτήσεις από τους Ασσύριους.

606 π.Χ. Κατάκτηση από τους Βαβυλώνιους.

540 π.Χ. Κατάκτηση από τους Πέρσες.

332 π.Χ. Άλωση και καταστροφή της Τύρου από τον Μέγα Αλέξανδρο.

ΛΥΔΟΙ

Η Λυδία εκτεινόταν μεταξύ της Μυσίας (βόρεια) της Καρίας (νότια) ποταμοί: Έρμος (με παραπόταμο τον Πακτωλό) Κάϋστρος και στην Καρία ο Μαίανδρος πρωτεύουσα: οι Σάρδεις.

689 π.Χ. Βασιλιάς ο Γύγης, αρχηγός της δυναστείας των Μερμναδών. Εισβολή των Κιμμερίων στην χώρα. Η χώρα τελεί για μικρό χρονικό διάστημα υπό τον έλεγχο των Ασσυρίων και κατόπιν επεκτείνεται στην Μυσία – Φρυγία μέχρι τον Ελλήσποντο. Ο Αλυάτης πολεμά τον βασιλέα της Μυδίας Κυαξάρη.

610 π.Χ Μάχη μεταξύ Αλυάττη και Κυαξάρη (έκλειψη σελήνης η οποία προβλέπεται από τον Θαλή τον Μιλήσιο). Ο ποταμός Άλυς ορίζεται ως όριο μεταξύ Λυδίας και Μηδίας. Πόλεμος κατά των Ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας – υποταγή της Σμύρνης. Συρρέουν μεγάλοι θησαυροί στις Σάρδεις.

519 π.Χ. Ήττα και αιχμαλωσία του Κροίσου από τον Κύρο. Κατάλυση του Λυδικού κράτους.

ΙΝΔΟΙ – ΜΗΔΟΙ – ΠΕΡΣΕΣ

περί το 1600 π.Χ. Εγκατάσταση των Ινδών (Hindu) στην Ινδία, προερχόμενων από τις βορειοδυτικές περιοχές της Ασίας. Από το 1300 π.Χ. εξαπλώνονται στον ποταμό Γάγγη. Θεότητες: Ίνδρα ως ύψιστος θεός και κατόπιν ο Βράχμα (Brahma). Ιερά βιβλία οι Βέδες (Vedas) γραμμένα στην παλαιά ινδική γλώσσα (σανσκριτική). Επικά ποιήματα Μαχαβαράτα (Mahabharata) και Ραμαγιάνα (Ramajana). Δεκαδικό σύστημα. Διαίρεση του έθνους σε τέσσερις τάξεις από τις οποίες εξαιρούνται οι «Παρίες» ως παρείσακτοι. Υπεροχή της ιερατικής τάξης (Βραχμάνες) η οποία επιβάλλει τυραννικό πνευματικό καθεστώς.

περί το 520 π.Χ. Εμφάνιση του βασιλόπαιδα μεταρρυθμιστή Βούδα (Gautama Buddha) ο οποίος απορρίπτει τους παλαιούς αυστηρούς κανόνες και τις διακρίσεις των τάξεων, διδάσκοντας την αυταπάρνηση και την συμπάθεια. Η θρησκεία του (Βουδισμός) διώκεται από τους Βραχμάνους και αφού εξωθείται στο Ινδοστάν, κατόπιν διαδίδεται σε όλη την ανατολική Ασία. Οι Ινδοί παραμένουν εκτός της ιστορικής ανάπτυξης των άλλων εθνών.

περί το 830 π.Χ. Οι Μήδοι – κάτοικοι του δυτικού τμήματος του Ιράν υποτάσσονται στους Ασσύριους.Οι χώρες Βακτριανή – Παρθία – Υρκανία στην Κασπία θάλασσα, Αρεία – Δραγγιανή στο μεσαίο τμήμα, Σογδιανή μεταξύ Ώξου και Υαξάρτη, Περσίς – Καρμανία – Γεδρωσία – Αραχωσία – Παροπασανίδες αποτελούν τις λοιπές χώρες του οροπεδίου που εκτείνεται μεταξύ των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, της Κασπίας και Ερυθράς θαλάσσης μέχρι τα σύνορα της Ινδικής. Θρησκεία: Ζωροαστρισμός (Zarathustra). Ιερό βιβλίο Αβέστα (Avesta) – ανώτατος θεός Αουραμάζδα (Ahuramasda ή Ορμούζδ) ο οποίος ηγείται των αγαθών πνευμάτων και πολεμά κατά του Αγκρομαϊνγιού (Agromainjou ή Ahriman) ο οποίος ηγείται των κακών πνευμάτων. Οι ιερείς ονομάζονται Πέρσες Μάγοι. Λατρεία της φωτιάς η λάμψη της οποίας πιστεύεται ότι διώχνει τα κακά πνεύματα της νύχτας.

περί το 630 π.Χ. Οι Πέρσες κατακτούν το βασίλειο του Ελάμ (πρωτεύουσα τα Σούσα).

606 π.Χ. Ο Κυαξάρης βασιλιάς των Μήδων, καταστρέφει την Νινευί. Πρωτεύουσα τα Εκβάτανα (Hangmatana=τόπος συνάθροισης)Κατάκτηση ανατολικού Ιράν.

558-529 π.Χ. Κύρος βασιλιάς των Περσών, καταλύει το 550 π.Χ. το βασίλειο των Μήδων (τελευταίος βασιλιάς Αστυάγης) το 546 π.Χ. το βασίλειο της Λυδίας (Κροίσος) και το 540 π.Χ το βασίλειο της Βαβυλώνας. Υποταγή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

550-530 π.Χ. Ιδρύεται το μέγα Περσικό κράτος από τον Κύρο, που περιλαμβάνει όλα τα έθνη της δυτικής Ασίας.

529 π.Χ. Ο Κύρος σκοτώνεται στην μάχη κατά των Μασσαγετών.

529-522 π.Χ. Ο Καμβύσης (υιός του Κύρου) κατακτά την Αίγυπτο και πεθαίνει κατά την επιστροφή. Σφετερίζεται την βασιλεία ο μάγος Γαυμάτας ο οποίος φονεύεται από τον υιό του Καμβύση. Τον θρόνο αναλαμβάνει ο Αχαιμενίδης.

521-485 π.Χ. Βασιλεύει ο Δαρείος ο Α’ υιός του Υστάσπη, ο οποίος καταστέλλει τις επαναστάσεις, αναδιοργανώνει το κράτος (επιγραφές των έργων του σώζονται στον βράχο Bakistana στην περσική – σουσιανή – βαβυλωνιακή γλώσσα) το διαιρεί σε είκοσι σατραπείες (Σούσα η κύρια πρωτεύουσα). Κατασκευή διώρυγας από τον Νείλο έως την Ερυθρά θάλασσα. Ιδρύεται ταχυδρομική υπηρεσία μεταξύ Σούσων και Σάρδεων για την μεταφορά των βασιλικών εντολών.

513 π.Χ. Εκστρατεία του Δαρείου κατά των Σκυθών (κατασκευή γέφυρας στον Βόσπορο και τον Ίστρο = Δούναβις).

500-494 π.Χ. Επανάσταση των Ιώνων. Καταστροφή της Μιλήτου.

493-490 π.Χ. Πόλεμος κατά των Ελλήνων – Διάδοχοι του Δαρείου: Ξέρξης Α’, Αρταξέρξης Α’ ο Μακρόχειρ, Ξέρξης Β’ και Σογδιανός για 15 ημέρες, Δαρείος Β’ ο Νόθος, Αρταξέρξης Β’ ο Μνήμων, Αρταξέρξης Γ’, Αρσής, Δαρείος Γ’ ο Κοδομανός.

330 π.Χ. Κατάλυση του Περσικού βασιλείου από τον Μέγα Αλέξανδρο.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΣΗΓΟΝΗΣ . Ο ΣΜΥΡΝΙΟΣ ΕΦΕΥΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΄΄ MINI”

Ο Άλεκ Ισηγόνης μπρος στο δημιούργημά του (Φωτογραφία: mini.com).

Ευλογητός ο Άλεκ Ισηγόνης, ο οποίος δημιούργησε το επαναστατικό αυτοκινητάκι που έμεινε στην ιστορία με το όνομα «Mini». Μερικά εκατομμύρια μοντέλα αργότερα, εξακολουθεί να είναι το ίδιο αγαπησιάρικο. Ίσως γιατί υπήρξε το πρώτο κόμπακτ που ήταν ταυτόχρονα γερό και προσεγμένο, λειτουργικό και ρομαντικό, κλασάτο αλλά όχι φανφαρόνικο. Κι όλα αυτά προς 496 στερλίνες.

Είναι συναρπαστικό να μαθαίνεις πως οι τσιμούχες του ήταν δάνειο από τα αγγλικά υποβρύχια. Πως το πρώτο αγωνιστικό αυτοκίνητο που οδήγησε ο μεγάλος James Hunt ήταν ένα Mini. Πως ο Niki Lauda πήρε την πρώτη του νίκη στο τιμόνι ενός Mini. Πως το Mini κέρδισε τρεις φορές στο ράλι του Μόντε Κάρλο. Πως έγραψε ιστορία στο ράλι Ακρόπολις.

Το Mini δεν προέκυψε τυχαία. Ηταν απότοκο της κρίσης στα μέσα της δεκαετίας του ’50 (Φωτογραφία: Oxford Mail).

Ωστόσο, αυτό που οι αιώνιοι έφηβοι θυμούνται νοσταλγικά απ’ αυτήν τη βολίδα σε μικρογραφία είναι τις φιλενάδες να αποκαλύπτουν γενναιόδωρα τις σμιλεμένες γάμπες τους για να βγουν από το στενό κόκπιτ. Τότε, στα «swinging sixties», τα Minis, η Carnaby Street, οι Beatles, η Biba και τα Vidal Sassoon έφτιαξαν κουλτούρα.

«Ένα πράγμα έμαθα: όταν φτιάχνετε ένα νέο αυτοκίνητο που θα βγει στην παραγωγή, μην αντιγράφετε ποτέ, μα ποτέ, τον ανταγωνισμό», έλεγε ο Ισηγόνης.

Το Mini είναι απότοκο της κρίσης. Το κανάλι του Σουέζ κλείνει το 1956, προκαλώντας το πρώτο πετρελαϊκό εμπάργκο της ιστορίας. Η Ευρώπη μπαίνει σε δίαιτα. Οι αυτοκινητιστές δικαιούνται 10 γαλόνια βενζίνης το μήνα. Δηλαδή μόλις 45 λίτρα! Οι αυτοκινητοβιομηχανίες παλεύουν να μειώσουν την κατανάλωση και οι πωλήσεις σε ματσαγκρούνια εκτοξεύονται. Το πλαίσιο αποδεικνύεται πρόσφορο για την εμφάνιση των Iso Isetta του 1955 όσο και της Vespa 400. Αλλά, όπως και να το κάνεις, οι δυνατότητές τους είναι περιορισμένες.

Tα πρώτα σχέδια (Φωτογραφία: mini.com).

Εδώ έρχεται να βάλει τα πράγματα στη θέση τους ο Αλέξανδρος Αρνόλδος Κωνσταντίνος Ισηγόνης. Γεννήθηκε στην κοσμοπολίτικη Σμύρνη στις 18 Νοεμβρίου 1906 και είναι ο δημιουργός ίσως του πιο επιδραστικού αυτοκινήτου του 20ου αι. «Ένα πράγμα έμαθα: όταν φτιάχνετε ένα νέο αυτοκίνητο που θα βγει στην παραγωγή, μην αντιγράφετε ποτέ, μα ποτέ, τον ανταγωνισμό», απάντησε όταν του ζήτησαν να περιγράψει με δυο λόγια τη σχεδιαστική του προσέγγιση.

Ο Ισηγόνης δεν είχε ανέβει σε αυτοκίνητο μέχρι τα 14 του χρόνια. Κυκλοφορούσε με την τυπική στολή κοστούμι-γραβάτα, συνήθως σε σκούρα έκδοση και ολίγον χύμα.

Ήταν άτομο εκκεντρικό, αφόρητα ευθύ και ισχυρογνώμον. Κυκλοφορούσε με την τυπική στολή κοστούμι-γραβάτα, συνήθως σε σκούρα έκδοση και ολίγον χύμα. Δεν έδειχνε να τον πολυενδιαφέρει. Απεχθανόταν τις έρευνες αγοράς που περιέγραφε ως «καπελωμένες» και τα μαθηματικά που θεωρούσε «εχθρό κάθε αληθινά δημιουργικού ανθρώπου». Ανεξάρτητος και αδιάλλακτος, επέλεγε την ευρηματική πλάγια οδό σε ό,τι αφορούσε τη σύλληψη και τη μηχανολογία ενός αυτοκινήτου. Ήταν ένας εικονοκλάστης.

O Tζον Λένον οδηγώντας ένα mini.

Ο παππούς Δημοσθένης μετανάστευσε τη δεκαετία του 1830 από την Πάρο στη Σμύρνη, για να εργαστεί ως μηχανικός στην κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Σμύρνης-Αϊδινίου, κάτι που του εξασφάλισε τη βρετανική υπηκοότητα. Ο επίσης μηχανικός πατέρας του Κωνσταντίνος ήταν ιδιοκτήτης εργοστασίου παραγωγής λεβήτων, σπουδαγμένος στην Αγγλία, αλλά αρχικά έφτιαχνε κινητήρες για υποβρύχια. Η μητέρα του Άλεκ, η Χίλντα Πρόκοπ, βαυαρικής καταγωγής, ήταν κόρη γνωστού και ευκατάστατου ζυθοποιού.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου, εξαιρείται της θητείας του για να εργαστεί πάνω στο σχεδιασμό στρατιωτικών οχημάτων παντός τύπου και κινητήρων αεροπλάνου.

Καθότι ο Άλεκ και οι γονείς του ήταν Βρετανοί υπήκοοι, το Βασιλικό Πολεμικό Ναυτικό τους ξεβράζει στη Μάλτα πριν από την πυρπόληση της Σμύρνης το 1922. Εκεί, μετά από λίγο, πεθαίνει ο πατέρας του. Η μητέρα παίρνει την απόφαση να μετοικήσουν στη Γηραιά Αλβιώνα και γίνεται το κεντρικό πρόσωπο της ζωής του.

O Mr Bean οδηγώντας το δικό του mini.

Το 1925, ο Άλεκ εγγράφεται στην Πολυτεχνική Σχολή του Λονδίνου. Κόβεται τρεις φορές στα Μαθηματικά, αλλά διαπρέπει στο σχέδιο. Θα ολοκληρώσει τις σπουδές του μετά κόπων και βασάνων. Η Χίλντα θα κάνει δώρο στον πτυχιούχο γιο της ένα Singer 10, ένα σαραβαλάκι.

Ο Ισηγόνης δεν είχε ανέβει σε αυτοκίνητο μέχρι τα 14 του χρόνια. Με τη «Σαλώμη», όπως το ονομάζει, θα οργώσουν με τη μαμά επί δίμηνο την Ευρώπη, αντιμετωπίζοντας «μια ατελείωτη σειρά μηχανικών προβλημάτων». Οι αναποδιές αυτές θα τον πεισμώσουν. Θα θελήσει επιστρέφοντας να βελτιώσει επιτέλους την οδηγική εμπειρία.

Έχοντας συμμετάσχει σε διάφορους αγώνες ταχύτητας τη δεκαετία του ’30, τους οποίους συνήθως κέρδιζε είτε οδηγώντας ένα «πειραγμένο» Ulster είτε το δικής του σύλληψης καινοτόμο Lightweight Special, προσλαμβάνεται το 1936 στη Morris Motors. Ο Ισηγόνης τελειοποιεί εκεί συστήματα ανάρτησης πολύ πιο οικονομικά. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου, εξαιρείται της θητείας του για να εργαστεί πάνω στο σχεδιασμό στρατιωτικών οχημάτων παντός τύπου και κινητήρων αεροπλάνου.

Ο άνθρωπος και το έργο του (Φωτογραφία: carslesstraveled.com).

Να όμως που η εταιρεία, σοφά ποιούσα, δουλεύει παράλληλα πάνω στην ανάπτυξη ενός μαζικού μοντέλου, χαμηλού κόστους, διθέσιο, σύμφωνα με τη φιλοσοφία της Ford, κατάλληλο για την εργατική τάξη. Τότε είναι που ο Ισηγόνης επινοεί το «Κουνούπι», ήτοι το Morris Minor. Μια ολοκαίνουργια πορτοκαλί καρότσα με τα διαθέσιμα υλικά. Ο ιδρυτής William Morris, κατοπινός Λόρδος Nuffield, γίνεται έξαλλος. Λέει πως το πρωτότυπο θυμίζει «αβγό ποσέ». Όταν, ωστόσο, κυκλοφορεί το 1948, οι γνώμες αλλάζουν. Είναι τόσο εύκολο στην οδήγηση που η παραγωγή του θα συνεχιστεί ώς το 1971!

Μπορεί ο Ισηγόνης να μην είναι ο επινοητής των μικρών οχημάτων πόλης, αλλά σίγουρα υπήρξε ο διασημότερος δημιουργός τους.

Ο Ισηγόνης συνεχίζει ακάθεκτος τους σχεδιαστικούς πειραματισμούς του, αλλά όταν η εταιρεία συγχωνεύεται με την Austin Motor Company το 1952, για να δημιουργηθεί η BMC, παραιτείται, φοβούμενος ότι θα χάσει την ανεξαρτησία του, και πάει στην Alvis.

Στη μονάδα παραγωγής στο Longbridge (Φωτογραφία: hemmings.com).

Όταν αυτή ξεμένει από κεφάλαια, ο Άλεκ επιστρέφει κατόπιν πρόσκλησης στην BMC, με αποστολή να κάνει πέρα τα φτηνά «αυτοκίνητα-τσιχλόφουσκες» γερμανικής και ιταλικής προέλευσης. Καλείται να φτιάξει ένα σοφιστικέ όχημα που συμπεριφέρεται υποδειγματικά, οικονομικό (τόσο από πλευράς αγοράς όσο και συντήρησης), τετραθέσιο, χρησιμοποιώντας έναν προϋπάρχοντα κινητήρα. Το project είναι top secret και σχεδιάζεται με μολύβι πάνω σ’ ένα τραπεζομάντιλο. Πρόκειται για το ανυπέβλητο Mini.

Μπορεί ο Ισηγόνης να μην είναι ο επινοητής των μικρών οχημάτων πόλης, αλλά σίγουρα υπήρξε ο διασημότερος δημιουργός τους, αλλάζοντας άρδην την αρχιτεκτονική τους. Το επαναστατικό που κάνει: Τοποθετεί ξάφνου κάθετα τον κινητήρα με το κιβώτιο ταχυτήτων από κάτω, πράγμα που του επιτρέπει να εξοικονομήσει πολύτιμα εκατοστά. Κερδίζει τόσο χώρο που καταφέρνει να βολέψει ανέτως 4 νοματαίους. Πλάκα-πλάκα, το 80% του μηχανήματος των 3,02 μ. μήκους, 1,4 φάρδους και άλλων τόσων ύψους προορίζεται αίφνης για τους περήφανους επιβάτες και την πραμάτεια τους.

Κάποια από τα ιστορικά μοντέλα (Φωτογραφία: topgear.com).

Σκασίλα του για τα κομφόρ. Αδιαφορούσε αν οι επιβάτες είχαν στη διάθεσή τους ραδιόφωνο ή αναπαυτικά καθίσματα. Μια μέρα μάλιστα δήλωσε: «Θα ήθελα ο κόσμος να κάθεται πάνω σε καρφιά, ώστε να νιώθει μονίμως άβολα και ο οδηγός να παραμένει εν εγρηγόρσει». Ωστόσο, ως μανιώδης καπνιστής, είχε προβλέψει τρία ευμεγέθη τασάκια στο αρχικό μοντέλο. Επίσης, καθώς είχε προτίμηση στο gin και το vermouth, οι πλαϊνές πόρτες είχαν το σωστό μέγεθος για να χωράνε τα μπουκάλια.

28 είναι το παγκόσμιο ρεκόρ ατόμων που χώρεσαν μέσα σ’ ένα σπαρτιάτικο Mini. Αυτό που δεν τον ενδιέφερε ήταν να σχεδιάσει ένα αγωνιστικό Mini. Λανσαρίστηκε στις 26 Αυγούστου του 1959 κι έγινε ευρωπαϊκό best seller. Χρειάστηκε, ωστόσο, στην αρχή την επικουρία της αριστοκρατίας και του crowd των ράλι. Ως το 2000, είχαν πουληθεί 5,3 εκατ. αντίτυπα. Κι άλλοι fans συρρέουν: Στιβ Μακ Κουίν και Ντάντλεϊ Μουρ. Πάντα φιλόδοξος, ο Ισηγόνης εξελίσσει σωρεία εκδοχών. Όπως το Van, το Pick-up, το Moke. Ακόμα και το Morris Mini Traveller, για πυρσβέστες και ταχυδρόμους. Και, κατόπιν αδείας, θα παραχθεί κι από τη Fiat, με το όνομα Innocenti.

Αυτό που δεν τον ενδιέφερε ήταν να σχεδιάσει ένα αγωνιστικό Mini. Ωστόσο, τα χαρακτηριστικά του, η οδηγική συμπεριφορά του, η ευκολία του ταίριαζαν ταμάμ στο ζητούμενο. Γεγονός που πρόσεξε ο John Cooper, φροντίζοντας να μετατρέψει ένα αυτοκινητάκι «για συνοικιακές νοσοκόμες» σε πύραυλο που κερδίζει τα σιρκουί.

Eνας ολόκληρος στόλος. Από αγώνα ράλι μεταξύ αυτοκινήτων mini (Φωτογραφία: Wikipedia).

Με εμμονή στη βελτιστοποίηση του εσωτερικού χώρου, ο Ισηγόνης στρέφεται στα μοντέλα μεσαίου κυβισμού, δωρίζοντας στην BMC το 1100, σε συνεργασία με την Pininfarina. Για το οποίο, οι Battista και Sergiο θα πουν: «Μην το αγγίξετε. Είναι μοναδικό». Έτσι, ο Άλεκ Ισηγόνης γίνεται το 1961 μέλος του διευθυντηρίου της Austin Motor Company και, δύο χρόνια αργότερα, όλης της British Motor Company.

Ο Ισηγόνης πέρασε τη ζωή του σχεδιάζοντας αυτοκίνητα, αλλά η μανία του ήταν τα τρένα, προφανώς εξαιτίας του παππού.

Αντεπιστέλλον πλέον μέλος της Royal Society, η βασίλισσα Ελισάβετ τον χρήζει «Sir» το 1969. Οι σύγχρονοί του τον αποκάλεσαν «Ο Έλληνας θεός». Υπάρχει μια οδός που φέρει το όνομά του στο Oxford Business Park. Μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, έχουν ιδρυθεί 450 λέσχες αφιερωμένες στη λατρεία του Mini. Ο Ισηγόνης πέρασε τη ζωή του σχεδιάζοντας αυτοκίνητα, αλλά η μανία του ήταν τα τρένα, προφανώς εξαιτίας του παππού.

Χρόνο με το χρόνο, κομμάτι με κομμάτι, φτιάχνει μοντέλα που κινούνται κανονικά πάνω στις ράγες τους. Είναι τόσα πολλά που χρειάζεται να ζητήσει την άδεια των γειτόνων του για να τα κυκλοφορήσει. Έτσι, καθημερινά, ένα κομβόι σε μινιατούρα βγαίνει απ’ το γκαράζ του όπου επιστρέφει αφού πρώτα διασχίσει τους κήπους των διπλανών σπιτιών, έχοντας γίνει η χαρά του παιδιού.

Λάτρης και η Μπριζίτ Μπαρντό.

O Άλεκ Ισηγόνης με την αετίσια μύτη ήταν ένας ανεξάρτητος άνθρωπος, υπερόπτης, πεισματάρης, που δεν γούσταρε την ομαδική δουλειά, περιφρονούσε τις συμβάσεις και σιχαινόταν τους συμβιβασμούς. Του άρεσε να παίζει μπάλα μόνος του. Αλλά όλα αυτά κατ’ επίφασιν. Στην πραγματικότητα ήταν ένας πολύ ευαίσθητος και συναισθηματικός άνθρωπος -απλώς δεν ανεχόταν τους ηλίθιους. Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Απεβίωσε μια Κυριακή 2 Οκτωβρίου του 1988. Είχε διαγνωστεί με Πάρκινσον. Του αποδίδεται η μνημειώδης φράση «Η καμήλα είναι ένα άλογο σχεδιασμένο από επιτροπή».

Τι είναι η ευλογιά των πιθήκων, πως εκδηλώνεται και πως μεταδίδεται – νεός τρόμος στον πλανήτη ?

Η ευλογιά των πιθήκων είναι ιογενής ασθένεια συγγενική με την πολύ φονικότερη ευλογιά, η οποία εξαλείφθηκε από τον πλανήτη τη δεκαετία του 1980.

Η ασθένεια, η οποία μεταδίδεται με τη στενή επαφή, ενδημεί στην κεντρική και δυτική Αφρική, είναι όμως εξαιρετικά σπάνια σε άλλες χώρες.

Συνήθως η ασθένεια είναι ήπια και εκδηλώνεται με πυρετό και χαρακτηριστικό εξάνθημα με εξογκώματα.

Αυξάνονται διεθνώς τόσο τα επιβεβαιωμένα όσο και τα ύποπτα κρούσματα ευλογιάς των πιθήκων ή πιο σωστά των μαϊμούδων (monkeypox). Πολλά από αυτά είναι άγνωστης προέλευσης, πράγμα που σημαίνει ότι ο ιός που την προκαλεί, πιθανώς εξαπλώνεται κάτω από το -ραντάρ- των υγειονομικών αρχών.

Οι επιστήμονες αρχίζουν να εκφράζουν ανησυχίες για την πιθανότητα να προκύψει μια νέα επιδημία, καθώς έχουν εντοπιστεί κρούσματα σε τουλάχιστον επτά χώρες και ο αριθμός αυτός αυξάνεται κάθε μέρα.

Πληροφορίες από το New Scientist, για την ευλογιά των πιθήκων

* Τι είναι η νόσος αυτή;

Είναι μια σχετικά σπάνια νόσος που προκαλείται από έναν ιό (Poxvirus), που ανήκει στην ίδια οικογένεια με τον ιό της ευλογιάς. Η νόσος συνήθως εξαπλώνεται μεταξύ των μαϊμούδων στην Κεντρική και Δυτική Αφρική, όπου ενδημεί, αλλά περιοδικά “πηδάει” και στους ανθρώπους, έχοντας προκαλέσει μέχρι σήμερα μικρές εξάρσεις κρουσμάτων. Για πρώτη φορά εντοπίστηκε σε μαϊμούδες εργαστηρίου το 1958. Το πρώτο περιστατικό μόλυνσης ανθρώπου καταγράφηκε στη Δημοκρατία του Κονγκό το 1970.

* Πόσα περιστατικά έχουν υπάρξει κατά την τωρινή έξαρση;

Έχουν επιβεβαιωθεί παγκοσμίως 35 κρούσματα και άλλα 72 ύποπτα, σύμφωνα με τη σχετική βάση δεδομένων που έχουν δημιουργήσει οι Μόρις Κρέμερ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και Τζον Μπραουνστάιν της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ. Επιβεβαιωμένα περιστατικά έχουν βρεθεί σε Βρετανία, Πορτογαλία, Ισπανία, Σουηδία, Βέλγιο, ΗΠΑ και Καναδά. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι πρόκειται πιθανώς μόνο για την “κορυφή του παγόβουνου” και ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα αδιάγνωστα κρούσματα.

Το New Scientist δεν είναι ομοφοβικό περιοδικό αλλά πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη πως τα κρούσματα ως τώρα που επιβεβαιώθηκαν σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ισπανία προέρχονται απο μικρές κοινότητες ομοφυλοφίλων στις οποίες κινούνται και αμφιφυλόφιλοι 

* Συνδέονται μεταξύ τους όλα τα κρούσματα;

Αυτό δεν είναι σαφές. Έχουν βρεθεί περιπτώσεις που συνδέονται με άλλο γνωστό κρούσμα, αλλά και άλλες χωρίς καμία (γνωστή τουλάχιστον) συσχέτιση. Η Υπηρεσία Ασφάλεια της Βρετανίας (UKHSA) εκτιμά πλέον ότι ο ιός εξαπλώνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο στις χώρες με επιβεβαιωμένα περιστατικά. Αρκετά αφορούν άνδρες ομοφυλόφιλους και αμφιφυλόφιλους, γι’ αυτό οι υγειονομικές αρχές καλούν τους ανθρώπους με αυτό τον σεξουαλικό προσανατολισμό να προσέχουν για τυχόν εξανθήματα ή άλλα ύποπτα συμπτώματα, ώστε έγκαιρα να απευθυνθούν σε γιατρό.

* Πώς εξαπλώνεται η νόσος;

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), μπορεί να μεταδοθεί με την εισπνοή μολυσμένων σωματιδίων και με την επαφή με δερματικά εξανθήματα της νόσου ή με μολυσμένα από τον ιό υλικά. Σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νόσων (CDC) των ΗΠΑ, η μετάδοση από άνθρωπο σε άνθρωπο πιστεύεται ότι συμβαίνει κυρίως μέσω μεγάλων αναπνευστικών σωματιδίων που δεν ταξιδεύουν μακριά, συνεπώς για να μολυνθεί κάποιος, πρέπει να υπάρξει παρατεταμένη κοντινή επαφή πρόσωπο με πρόσωπο.

Ο ιός δεν θεωρείται ότι εξαπλώνεται εύκολα μεταξύ των ανθρώπων και, σύμφωνα με την UKHSA, ο κίνδυνος μόλυνσης του πληθυσμού ‘παραμένει χαμηλός’. Η νόσος μπορεί να εξαπλωθεί επίσης μέσω επαφής με ρούχα, πετσέτες, σεντόνια ή άλλα αντικείμενα μολυσμένου ατόμου. Δεν θεωρείται σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα, όμως μπορεί να μεταδοθεί πιο εύκολα κατά τη σεξουαλική επαφή μεταξύ κυρίως ατόμων ιδίου φύλου και  μέσω του δέρματος.

Ακόμη, είναι δυνατό να μεταδοθεί από μολυσμένο ζώο σε άνθρωπο, αν κανείς δαγκωθεί από αυτό ή αγγίξει το αίμα του, τα σωματικά υγρά του, τα εξανθήματα του κ.α., ή αν φάει όχι καλά ψημένο κρέας τέτοιου ζώου.

* Ποια είναι τα συμπτώματα;

Περιλαμβάνουν πυρετό, πονοκέφαλο, μυϊκούς πόνους, πόνους στη μέση, πρησμένους λεμφαδένες, κρυάδες και εξάντληση. Μπορεί επίσης να εμφανιστούν εξανθήματα, αρχικά στο πρόσωπο και μετά σε άλλα μέρη του σώματος, μεταξύ άλλων στα γεννητικά όργανα. Το εξάνθημα μοιάζει αρχικά με εκείνο της ανεμοβλογιάς.

* Πόσο θανατηφόρα είναι;

Η νόσος είναι συνήθως ήπια και οι περισσότεροι ασθενείς αναρρώνουν σε λίγες εβδομάδες χωρίς θεραπεία. Στην Αφρική μπορεί να σκοτώσει έως το 10% των ανθρώπων που μολύνονται, όμως αυτό αφορά, σύμφωνα με τον ΠΟΥ, το ένα από τα δύο στελέχη, εκείνο του Κονγκό, που είναι πιο επικίνδυνο, ενώ το άλλο στέλεχος, της Δυτικής Αφρικής, σκοτώνει έναν στους 100 ασθενείς. Μέχρι στιγμής, η γενετική ανάλυση έχει εντοπίσει στη Βρετανία μόνο το δεύτερο δυτικοαφρικανικό στέλεχος, αλλά δεν υπάρχουν αντίστοιχα στοιχεία αλληλούχισης από άλλες χώρες.

και ως είθισται η ευθύνη πέφτει στα συμπαθή πρωτεύοντα τους πιθήκους που φυσικά καμμία ευθύνη δεν φέρουν για τα γούστα των μεγάλων συγγενών τους

Τα ανωτέρω ποσοστά θανάτων αφορούν την αναλογία σε σχέση με τα επιβεβαιωμένα κρούσματα, όμως δεδομένου ότι υπάρχουν πιθανώς αρκετά ακόμη κρούσματα πιο ήπια που περνάνε απαρατήρητα, η πραγματική θνητότητα της νόσου εκτιμάται ότι είναι σημαντικά μικρότερη. Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, τα παιδιά κινδυνεύουν περισσότερο από τους ενήλικες να αρρωστήσουν σοβαρά. Επίσης η μόλυνση μιας εγκύου μπορεί να οδηγήσει σε επιπλοκές κύησης, ακόμη και θνησιγένεια.

* Υπάρχουν θεραπείες ή εμβόλια;

Ναι. Το αντιικό φάρμακο tecovirimat (Tpoxx) έχει εγκριθεί σε ΗΠΑ και Ευρώπη κατά της συγκεκριμένης νόσου και της δαμαλίτιδας στα ζώα. Το φάρμακο μειώνει σημαντικά την πιθανότητα θανάτου. Υπάρχει επίσης το εμβόλιο Jynneos (γνωστό επίσης ως Imvanex και Imvamune), επίσης εγκεκριμένο σε ΗΠΑ και Ευρώπη, που αποτρέπει τη λοίμωξη σε ενήλικες. Επιπλέον, όσοι είναι αρκετά μεγάλοι για να έχουν εμβολιαστεί ως παιδιά κατά της ευλογιάς, έχουν ακόμη κάποια προστασία.

* Έχουν υπάρξει στο παρελθόν εξάρσεις κρουσμάτων εκτός Αφρικής;

Είχαν συμβεί αρκετά τέτοια ξεσπάσματα, αλλά συνήθως αφορούσαν κάθε φορά λίγα μόνο κρούσματα και με πολύ περιορισμένη γεωγραφική εξάπλωση.

* Άρα η τωρινή έξαρση είναι η μεγαλύτερη που έχει ποτέ συμβεί;

Όχι. Είχαν υπάρξει μεγαλύτερες στην Αφρική, όπως το 2001 και 2002, όταν είχαν καταγραφεί 485 κρούσματα και 25 θάνατοι στη Δημοκρατία του Κονγκό. Το 2017 και 2018 είχαν αναφερθεί 122 επιβεβαιωμένα ή πιθανά κρούσματα και επτά θάνατοι στη Νιγηρία.

* Μπορεί η τρέχουσα έξαρση να προκαλείται από νέο στέλεχος του ιού;

Παραμένει άγνωστο. Το γεγονός πάντως ότι τόσες πολλές περιπτώσεις ανιχνεύονται σε διάφορες χώρες, δείχνει ότι πρόκειται για πιο μεταδοτικό στέλεχος από άλλα στο παρελθόν. Αν και υπάρχει πιθανότητα ότι απλώς τυχαία γεγονότα, όπως η παρουσία υπερ-μεταδοτών, να έχει βοηθήσει ένα παλαιότερο στέλεχος του ιού να εξαπλωθεί ευρύτερα. Είναι νωρίς για να εξαχθεί οριστικό συμπέρασμα. Η γενετική ανάλυση περισσότερων δειγμάτων από κρούσματα θα αποκαλύψει αν πρόκειται για διαφορετικό στέλεχος.

* Είναι πιθανό να προκύψει μια νέα πανδημία;

Η εκτίμηση των επιστημόνων είναι ότι το νέο ξέσπασμα μπορεί να ελεγχθεί με ιχνηλάτηση επαφών και εμβολιασμό όσων θεωρούνται ότι κινδυνεύουν με μόλυνση. Αν και δεν αποκλείουν τελείως μια πανδημία, δεν τη θεωρούν πιθανή και δεν θεωρούν ότι πρόκειται για κάτι στο ίδιο επίπεδο με τον κορονοϊό.

Επτά γνώμες  για τη Γενοκτονία των Ποντίων

Το ιστορικό πλαίσιο, τα γεγονότα και τα στοιχεία που στοιχειοθετούν το έγκλημα κατά του ελληνικού πληθυσμού

Η 19η Μαΐου έχει οριστεί ως ημέρα μνήμης για την Γενοκτονία που συντελέστηκε κατά του ελληνικού πληθυσμού του Πόντου. Πάνω από 300.000 θύματα, στην πλειονότητα τους άμαχοι, δολοφονήθηκαν από τους Νεότουρκους στα πλαίσια της εθνοκάθαρσης που διεξήγαγαν. Επτά καθηγητές που έχουν μελετήσει τα γεγονότα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Πολιτισμού μιλούν για το ιστορικό πλαίσιο και όσα οδήγησαν στο μεγάλο έγκλημα.

Ο Διδάκτωρ σύγχρονης Ιστορίας Βλάσης Αγτζίδης αναφέρει :

«Οι Έλληνες σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, πριν την έναρξη των διωγμών, σε ήταν περίπου 2 με 2.2 εκατομμύρια. Στο χώρο του Πόντου ήταν περίπου 450.000. Στην επίσημη απογραφή του 1928 καταμετρήθηκαν, ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, επισήμως, 1.2 εκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Ελλήνων που χάθηκαν στην περίοδο 1914-22, αυτών που αγνοείται η τύχη τους, είναι της τάξης των επτακοσίων, οκτακοσίων χιλιάδων, σε όλη την έκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».

Να υπογραμμίσουμε, ότι υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στην γενοκτονία των Αρμενίων που συντελέστηκε και ολοκληρώθηκε μέσα σε λίγους μήνες και στην γενοκτονία των υπολοίπων χριστιανικών πληθυσμών, ιδιαίτερα των Ελλήνων της Ανατολής, η οποία είναι μια διαδικασία που ξεκινά από το 1913 ως το 1922, με κορύφωση σε δύο περιόδους, 1916-17 και 1920-1922.

Η «πρωτοτυπία» των Νεότουρκων στην Ιστορία ήταν ότι για πρώτη φορά στασύγχρονα χρόνια, μια εξουσία, τελείως ψύχραιμα, επιλέγει εξαρχής, εντοπίζει και προγράφει τα θύματα, διαμορφώνει και διαχέει στους υπόλοιπους μια ιδεολογία μίσους, ακολουθεί μεθόδους κοινωνικού αποκλεισμού των στοχοποιημένων πληθυσμών, συγκροτεί και οργανώνει σε ήρεμους καιρούς παρακρατικούς μηχανισμούς που θα αναλάβουν δράση, όταν το επιτρέψουν οι γενικότερες συνθήκες.

Σημαντικό ρόλο στην υλοποίηση των διώξεων έχει και ο οθωμανικός στρατός, ο οποίος κατά τη διάρκεια του Α’ ΠΠ συντάσσεται στο πλευρό των Κεντρικών Αυτοκρατοριών απέναντι στην Αντάντ και έχει εκπαιδευτεί και εξοπλιστεί από Γερμανούς αξιωματικούς. Πρώτος στόχος να ακυρωθεί η δυνητική αντίδραση, καταρχήν του μειονοτικού πληθυσμού που μπορεί να πάρει όπλα, αλλά οι εκτοπίσεις δεν περιορίζονται μόνο σε άνδρες, λαμβάνουν τη μορφή μεγάλων από μεγάλες εθνικών εκκαθαρίσεων με θύματα και γυναικόπαιδα.

Θα χτυπηθεί αρχικά ο δυτικός πόντος, ανατολικά της Τρίπολης, οι περιοχές Σαμψούντας, Μπάφρας, κ.τ.λ. με εκτεταμένες μετακινήσεις και πορείες «θανάτου» από τα παράλια στο εσωτερικό της Ανατολίας, με αποτέλεσμα τις κακουχίες, την πείνα, το θάνατο και τον εγκλεισμό όσων επιβίωσαν στα «αμελέ ταμπουρού». Ο στόχος είναι η εκδίωξη, με βίαιες, απάνθρωπες πρακτικές , των χριστιανικών μειονοτήτων της ανατολής από τα εδάφη της αυτοκρατορίας, ανεξαρτήτως των ανθρωπιστικών συνεπειών.

Στη δεύτερη φάση, μετά την αποχώρηση των Ρώσων από τον ανατολικό Πόντο, την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα το 1919 και τη δημιουργία του στρατού του, οι εθνικές εκκαθαρίσεις με τη συμμετοχή και παρακρατικών μουσουλμανικών ομάδων θα ενταθούν και θα επεκταθούν σε όλη την έκταση του Πόντου, μέχρι και το 1923.

Η Τουρκική Δημοκρατία, δημιουργείται το 1923, δηλαδή μετά το τέλος των γεγονότων. Τα γεγονότα και τις γενοκτονίες τις προκάλεσε ο ακραίος τουρκικός εθνικισμός, οι Νεότουρκοι στην αρχή και ο Κεμάλ στη συνέχεια. Η σχέση του σύγχρονου τουρκικού κράτους με αυτούς που διέπραξαν τις γενοκτονίες μπορεί να μην είναι θεσμική, είναι όμως οργανική, γιατί ουσιαστικά αυτοί δημιουργούν το τουρκικό κράτος»

Ο ειδικός σε θέματα γενοκτονιών και Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Μελέτης Γενοκτονιών, Βασίλειος Μεϊχανετζίδης τονίζει:

«Η «Διεθνής Ένωση Μελέτης Γενοκτονιών» έχει αποφανθεί από το 2007 ότι οι διώξεις που έλαβαν χώρα από το 1913-14 μέχρι το 1923 συνιστούν όντως γενοκτονία, όπως αυτή ορίζεται στο διεθνές δίκαιο. Με αυτή την άποψη συμφωνεί ένας αυξανόμενος αριθμός γενοκτονολόγων, νομικών και ιστορικών και αυτό συνιστά το πρώτο βήμα για την περαιτέρω αναγνώριση της γενοκτονίας.

Η γενοκτονία είναι νομικός, αλλά και ιστοριογραφικός όρος, γιατί έχει εισαχθεί στην ιστοριογραφία ως τέτοιος, επειδή εκφράζει κατά τρόπο ακριβή ένα συγκεκριμένο γεγονός που είναι η γενοκτονία ενός λαού.

Όταν συντελέσθηκαν τα γεγονότα αυτά, ο όρος «γενοκτονία», τουλάχιστον στη μορφή που του έδωσε ο Λέμκιν, μπορεί να μην υπήρχε σε αυτή τη μορφή, υπήρχε όμως στις γερμανικές γλώσσες με την ίδια ακριβώς σημασία. Ο Λέμκιν, ο οποίος επινόησε τον όρο και τον εισήγαγε στο διεθνές ποινικό δίκαιο, με τη σύμβαση του ΟΗΕ το 1948 βασίστηκε στα προηγούμενα, κατά Αρμενίων και Ελλήνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και κατά των Εβραίων στο Β’ ΠΠ, για να ορίσει την έννοια του συγκεκριμένου εγκλήματος. Και μας το λέει αυτό ο ίδιος.

Η αναγνώριση μιας γενοκτονίας είναι ένα περίπλοκο γεγονός. Προηγείται η επιστημονική αναγνώριση και ακολουθεί ενδεχομένως η πολιτική αναγνώριση, κοινοβουλίων, πολιτικών φορέων και διεθνών οργανισμών. Η σημαντικότερη αναγνώριση είναι η επιστημονική γιατί σε αυτή βασίζεται η πολιτική αναγνώριση που έρχεται κατόπιν.

Αυτό έγινε πιο φανερό, στην περίπτωση των Αρμενίων. Αυτοί που μελετούν την αρμενική γενοκτονία διαβλέπουν ότι ίδια πράγματα συνέβησαν την ίδια εποχή και αργότερα και στους Έλληνες τις Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η πολιτική αναγνώριση έχει καταρχήν σημασία ηθική. Και είναι πάρα πολύ σημαντική και απαραίτητη, στη συγκεκριμένη περίπτωση, διότι ο θύτης, η Τουρκία, είναι και αμετανόητος και δυνητικά επιρρεπής στην επανάληψη του εγκλήματος. Επειδή, λοιπόν, το 1918 με την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ή αργότερα το 1923, δε συστήθηκαν διεθνή δικαστήρια για να δικάσουν την Τουρκία για τα εγκλήματα που διέπραξε, από τον Α’ ΠΠ, μέχρι το 1923 και παραμένει εκ τούτου ατιμώρητη και χωρίς μεταμέλεια έρχεται η διεθνής κοινότητα να επανορθώσει, εν μέρει, δια της πολιτικής αναγνώρισης της γενοκτονίας, τις συνέπειες της γενοκτονίας. Διότι οι συνέπειες της γενοκτονίας παραμένουν αθεράπευτες.

Η Τουρκία δεν ακολούθησε το πρότυπο της Γερμανίας, όπως όφειλε να ακολουθήσει. Εκ τούτου είναι απαραίτητο να συνεχιστεί η διαδικασία αναγνώρισης και διεθνοποίησης της γενοκτονίας, ώστε ο θύτης να μην παραμένει παντελώς ατιμώρητος».

Ο διδάκτωρ ανθρωπολογίας Νίκος Μιχαηλίδης τονίζει:

«Το έγκλημα της γενοκτονίας συντελέστηκε από οθωμανικές παρακρατικές ομάδες και τμήματα του οθωμανικού στρατού κυρίως, με τη συμμετοχή μιας πολύ ιδιαίτερης οργάνωσης «Τεσκιλάτ-ι-Μαχουσά», της μυστικής υπηρεσίας (ελεγχόμενης από το Κομιτάτο Ένωσης και Προόδου) της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκείνης της περιόδου. Στόχος ήταν να εντοπίσει που ζούσαν χριστιανικοί, ελληνικοί και αρμενικοί πληθυσμοί, ώστε να εκδιωχθούν και να εξαφανιστούν από την περιοχή.

Οθωμανοί αξιωματούχοι σχεδίαζαν ήδη από τα τέλη του 19ου αι. – έχουμε νεώτερες μελέτες που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και από νέους Τούρκους ιστορικούς – να εκδιώξουν ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό, μετά την ίδρυση του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το 1830. Σχεδίαζαν να εκδιώξουν τον ελληνικό πληθυσμό ακόμη και από την Αίγυπτο. Για διαφόρους λόγους αυτό το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε, αλλά είναι πολύ σημαντικό να το έχουμε υπόψη μας, γιατί δείχνει τη γενοκτονική πρόθεση που διαμορφώθηκε σταδιακά ως αντίληψη.’

Θεώρησαν ότι οι Έλληνες θα γίνουν εργαλείο των δυτικών στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και θεώρησαν σκόπιμο να τους εκδιώξουν όχι μόνο από τον Πόντο, αλλά και από τη Θράκη, τη Μακεδονία, από την Αίγυπτο από όλα τα εδάφη που ζούσαν ελληνικές κοινότητες.

Η τουρκική αστική τάξη δημιουργήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την περιουσία των εκδιωχθέντων Ελλήνων και Αρμενίων. Πολλοί μεγάλοι τουρκικοί επιχειρηματικοί όμιλοι, όπως τους γνωρίζουμε σήμερα, έχουν τις ρίζες τους στη γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών στην εκδίωξη και στην κατάχρηση του πλούτου από τους χριστιανικούς πληθυσμούς. Έχει τη και αυτό τη σημασία του.

Δημιουργήθηκε ο «μύθος» του τουρκικού απελευθερωτικού αγώνα. Στην ουσία δεν υπήρξε απελευθερωτικός αγώνας, αυτό που υπήρξε ήταν μια πολιτική γενοκτονίας και διώξεων των χριστιανικών πληθυσμών. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι συγκροτήθηκαν οι λεγόμενες ομάδες «τουρκικής αυτοάμυνας» μόνο στις περιοχές που ζούσαν χριστιανικοί πληθυσμοί, πουθενά αλλού στην Ανατολία δεν υπήρξε κάτι τέτοιο.

Ο Κεμάλ Ατατούρκ, ως κομμάτι αυτού του νεοτουρκικού κινήματος, του «Κομιτάτου Ένωση και Πρόοδος» κατάφερε να κινητοποιήσει, χρησιμοποιώντας το μουσουλμανικό σουνιτικό ένστικτο, σημαντικά τμήματα του μουσουλμανικού πληθυσμού τα οποία γειτόνευαν με χριστιανικούς πληθυσμούς και να τους χρησιμοποιήσει ως εργαλεία για την εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών.

Δυστυχώς, η κυρίαρχη αντίληψη σήμερα στην Τουρκία είναι ότι η ίδια υπήρξε θύμα του λεγόμενου δυτικού ιμπεριαλισμού κι όχι θύτης και αυτό ερμηνεύει και τη συμπεριφορά της προς άλλους, ιδιαίτερα τους πρώην υποτελείς λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Φανταστείτε, την ίδια οπτική και συμπεριφορά να είχαν άλλες πρώην δυτικές αυτοκρατορίες προς τους πρώην αποικιοκρατούμενους τους; Κάτι τέτοιο σήμερα είναι αδιανόητο».

Ο διδάκτωρ ιστορίας, Θεοδόσης Κυριακίδης αναφέρει:

«Χρονολογία – σταθμός αποτελεί ασφαλώς η «Επανάσταση των Νεότουρκων» τον Ιούλιο 1908 στην οθωμανική Θεσσαλονίκη, όταν οι Ταλάτ –Κεμάλ –Ενβέρ, υποβαθμίζουν τη σουλτανική εξουσία και καθίστανται απόλυτα κυρίαρχοι, πολιτικά, ιδίως μετά το 1913. Τα συνέδρια των Νεοτούρκων είναι τακτικά, το πιο σημαντικό είναι αυτό το 1913 στη Θεσσαλονίκη, όπου εκεί αποκρυσταλλώνεται το σύνθημα: «Η Τουρκία στους Τούρκους».

Οι βαλκανικοί πόλεμοι θα δημιουργήσουν έντονα προβλήματα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, γιατί με την απώλεια οθωμανικών εδαφών και την προσφυγοποίηση των μουσουλμάνων από βαλκανικά εδάφη, πιέζονται οι ελίτ και οι Νεότουρκοι, οι οποίοι θα κληθούν να λύσουν αυτό το πρόβλημα. Κατηγορούν τους χριστιανούς ότι «κατέστρεψαν τη χώρα» και ότι πάντοτε προσπαθούσαν «να στραφούν κατά της πατρίδας».

Υπάρχουν αναφορές τους, για «εσωτερικό καρκίνωμα στο σώμα της αυτοκρατορίας», ή «πληγή που πρέπει να γιατρευτεί», ή για το «άγριο χορτάρι που πρέπει να ξεριζωθεί», κ.τ.λ. Αυτή η τάση του τουρκικού εθνικισμού βρίσκει ιδεολογικούς εκφραστές, όπως ο Ζιγιά Γκιολκάπ, ο οποίος με ποιήματα και με άρθρα στον τύπο ενισχύει αυτόν τον τουρκικό εθνικισμό.

Προς τα τέλη του 1914, λίγες εβδομάδες μετά το ξέσπασμα του Α’ ΠΠ, παρατηρείται συσπείρωση των μουσουλμάνων και επικρατεί το σύνθημα: «Ο πόλεμος για τη σωτηρία της πατρίδας δεν είναι μόνο αναγκαίος είναι και θεάρεστος».

Η ελίτ έχει αποφασίσει να εκδιώξει τις χριστιανικές κοινότητες. Αυτό, ασφαλώς, δεν μπορεί να συμβεί χωρίς να προκαλέσει τις μεγάλες δυνάμεις, τη διεθνή κοινότητα. Οπότε το σχέδιο που έχουν είναι προσπάθειες ανταλλαγής υποτίθεται εθελοντικών για ανταλλαγή πληθυσμών, στη συνέχεια με πογκρόμ ιδίως στα παράλια της Μικράς Ασίας 1913-14 να δημιουργήσουν συνθήκες τρόμου, όπως η σφαγή της Φώκαιας, για να διώξουν τους πληθυσμούς αυτούς. Είναι συγκλονιστικές οι μαρτυρίες, έχουν δημοσιευτεί.

Επόμενος σημαντικός σταθμός είναι η γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, όπου οι σφαγές ξεσηκώνουν την κοινή γνώμη. Επειδή, με τις σφαγές των Αρμενίων προκάλεσαν την κοινή γνώμη, οι Γερμανοί στέλνουν συνεχώς τηλεγραφήματα και εκδηλώνουν την ανησυχία τους – καθώς ήταν στενοί σύμμαχοι και συνεργάτες κατά τον Α’ ΠΠ – ότι η διεθνής κοινή γνώμη θα κατηγορήσει τους ίδιους ότι προκαλούν αυτοί τις σφαγές αυτές. Μάλιστα, υπάρχει δημοσίευμα από εφημερίδα του Μονάχου ότι οι σφαγές πραγματοποιούνται στο όνομα του Κάιζερ…». Επιλέγεται, λοιπόν, η βίαιη μετατόπιση των χριστιανικών μειονοτήτων προς το εσωτερικό».

Η ελίτ των Νεότουρκων οργανώνει την εξόντωση, μέσω των εκτοπισμών. Το σχέδιο λειτουργεί με ένα διπλό μηχανισμό. Η ιδέα ήταν να μετατοπιστούν, όπως έλεγαν, για «στρατιωτικούς λόγους» περί τα 30-50 χλμ. προς την ενδοχώρα. Παρατηρώντας όμως τις πορείες αυτών, όμως, βλέπουμε ότι φτάνουν μέχρι την Μαλάτεια (Μελιτηνή) και περιοχές που είναι σε απόσταση 300- 400 χιλιόμετρα. Οπότε βλέπει κανείς ότι δεν εξυπηρετεί στρατιωτικούς λόγους αλλά μέσα από τις πορείες, τις κακουχίες το κρύο, την πείνα σκοπός ήταν η εξόντωση.

Μέχρι και οι σύμμαχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο αυστριακός πρόξενος, ή ο Γερμανός πρέσβης σημειώνουν στα τηλεγραφήματα που στέλνουν αναφέρουν ότι «μπορεί κανείς να κατανοήσει την μετακίνηση των ανδρών στο εσωτερικό για στρατιωτικούς λόγους», αλλά διερωτώνται επίσης, «ποιός είναι ο λόγος να εκτοπίζονται γυναίκες και παιδιά;». Το αντάρτικο στον Πόντο δημιουργείται εκείνη την περίοδο, ως προσπάθεια αυτοάμυνας, διαφύλαξης της ζωής τους.

Ο διοικητής της Τεσκιλάτ ι Μαχρουσά, – αφού έχουν εξοντωθεί οι Αρμένιοι – φτάνει το φθινόπωρο του 1916 στον Πόντο, και οι συστηματικές σφαγές στον Πόντο παρατηρούνται ακριβώς, την ίδια περίοδο που φτάνει εκεί. Κάτι που αποτελεί ακόμη μια ακόμη ένδειξη της στοχευμένης και της οργανωμένης εξόντωσης των Ελλήνων του πόντου. Οι συστηματικές εκτοπίσεις, οι δολοφονίες, οι διώξεις αρχίζουν από το φθινόπωρο του 1916 και εξελίσσονται με σφοδρότητα μέχρι το καλοκαίρι του 1917.

Από τον Απρίλιο του 1916 μέχρι το Φεβρουάριο του 1918 η περιοχή της Τραπεζούντας και ο ανατολικός πόντος καταλαμβάνεται από το ρωσικό στρατό. Στις 15 Μαΐου του 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ αναχωρεί από την Κωνσταντινούπολη και στις 19 Μαΐου φτάνει στην Αμισό, στη Σαμψούντα, με αποστολή να “ειρηνεύσει” την περιοχή από τη δράση ένοπλων συμμοριών. Αυτονομείται από την Υψηλή Πύλη και κάνει ακριβώς το αντίθετο. Δέκα μέρες μετά την άφιξη του, στις 29 Μαΐου συναντιέται στη Χάμσα με τον Τοπάλ Οσμάν, τον τοπικό αρχηγό μουσουλμανικών συμμοριών, ο οποίος δρα κυρίως στην περιοχή της Κερασούντας.

Φαίνεται ότι τον ενισχύει με άνδρες και οπλισμό και του χορηγεί αμνηστία «για όσα έκανε, αλλά και για το μέλλον». Και αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στα διπλωματικά αλλά και ιεραποστολικά έγγραφα, όπου όλοι αναρωτιούνται πώς ένας απλός βαρκάρης πριν από μερικά χρόνια, να πραγματοποιεί όλα αυτά τα εγκλήματα ατιμώρητος. Η απάντηση βρίσκεται σε αυτή τη συνάντηση και στην ασυλία που έχαιρε από τον Μουσταφά Κεμάλ. Η δράση του Τοπάλ Οσμάν και των ομάδων του κορυφώνεται από το 1919 και το 1920 και στις περιοχές γύρω από Τραπεζούντα και στον ανατολικό Πόντο.

Ο ίδιος ο Κεμάλ έχει διακριθεί στη μάχη της Καλλίπολης, χαίρει εκτίμησης και καταφέρνει να συσπειρώσει τα απομεινάρια των Τούρκων ατάκτων στο εσωτερικό της Ανατολίας. Ισχυροποιείται το 1921 με τις υπογραφές συνθηκών με τους συμμάχους μας κατά τον Α’ ΠΠ και αργότερα και με τους μπολσεβίκους. Από το τέλος του 1921 μέχρι το Μάιο του 1922 έχουμε το δεύτερο μεγάλο κύμα των σφαγών στον Πόντο».

Ο καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας, Ιάκωβος Μιχαηλίδης τονίζει από τη μεριά του:

«Η γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, υποσύνολό της οποίας είναι και η ποντιακή γενοκτονία, εκτελέσθηκε στη βάση προκαθορισμένου σχεδίου που συνέλαβαν και εκτέλεσαν αρχικά οι Νεότουρκοι και στη συνέχεια οι Κεμαλικοί. Η μετεξέλιξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε μια εθνική εστία αποκλειστικά για τους Τούρκους είχε ως αποτέλεσμα τη δαιμονοποίηση των διαφορετικών, ανάμεσά τους και των Ελλήνων Ποντίων.

Η απόφαση της εξολόθρευσης των μειονοτήτων που επί αιώνες διαβιούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν η δραματική κορύφωση της επικράτησης εθνικιστικού παροξυσμού στη Βαλκανική στις αρχές του 20ου αιώνα. Το πνεύμα αυτό υποδαυλίσθηκε σκόπιμα και από τη Γερμανία, η οποία επιχειρούσε εκείνη την εποχή να διεισδύσει στο χώρο της Μέσης Ανατολής με αιχμή του δόρατος τους οπαδούς της δημιουργίας ενός κοσμικού, εθνικιστικού τουρκικού κράτους.

H απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν αναγνωρίζεται η γενοκτονία των Ποντίων είναι σύνθετη. Αφενός στην περίπτωση των Εβραίων ήταν η επιθυμία της παγκόσμιας κοινότητας, αμέσως μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, να μην ξεχάσει τις φρικαλεότητες των Ναζί. Γι’ αυτό και η καταδίκη του Ολοκαυτώματος υπήρξε κοινή συνισταμένη και ομόθυμη απόφαση όλων των χωρών της εποχής. Η γενοκτονία των Αρμενίων πάλι υπήρξε αξεπέραστη όσον αφορά τα θύματά της, αφού τα διαθέσιμα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά ως προς το συνολικό αριθμό των νεκρών.

Επιπλέον, οι αρμενικές κοινότητες στο εξωτερικό με την ακτιβιστική τους δράση φρόντισαν να ενημερώσουν τη διεθνή κοινή γνώμη για τις τουρκικές φρικαλεότητες την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε σχέση λοιπόν με τις παραπάνω περιπτώσεις, το ζήτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων πράγματι αναδείχθηκε με καθυστέρηση. Σε κάθε περίπτωση τόσο για το Ισραήλ όσο και για την Αρμενία η υπόθεση της γενοκτονίας αποτελεί καθοριστική πτυχή της διαδικασίας συγκρότησης της εθνικής ταυτότητας. Αντίθετα στην περίπτωση της γενοκτονίας των Ποντίων έως πρόσφατα κάτι τέτοιο δεν ίσχυε, γεγονός που είχε τον αντίκτυπό του στη διαχείριση του ζητήματος».

Ο καθηγητής ιστορίας, Ευάνθης Χατζηβασιλείου τονίζει:

«Η έννοια της γενοκτονίας, ειδικά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την γενίκευση της συζήτησης περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχει γίνει αντικείμενο του Διεθνούς Δικαίου και έχει κριθεί θεμιτή η εφαρμογή της σε πολλές περιπτώσεις.

Στην συγκεκριμένη, είναι αδιαμφισβήτητο ότι ασκήθηκε εναντίον των Ελλήνων του Πόντου βία χωρίς διακρίσεις που απέβλεπε στην φυσική εξόντωσή τους, ότι αυτή η βία ασκήθηκε με εντολές από την κεντρική διοίκηση (μπορεί δηλαδή να στοιχειοθετηθεί μια «αλυσίδα» εντολών από πάνω έως κάτω) και ότι αυτή η πολιτική εντασσόταν σε μια ευρύτερη στάση του νεοτουρκικού και αργότερα του κεμαλικού καθεστώτος έναντι των εθνικών μειονοτήτων, με πιο γνωστή διεθνώς την περίπτωση των Αρμενίων».

Τέλος ο καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου και της Εξωτερικής Πολιτικής, Άγγελος Συρίγος τονίζει:

«Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου ή της Ιωνίας δεν υπήρξε ένα συμπτωματικό, τυχαίο γεγονός. Ήταν συνέχεια ενός ευρύτερου σχεδίου που είχε ξεκινήσει η ηγεσία του νεοτουρκικού κινήματος με σκοπό τη δημιουργία εθνικού κράτους απαλλαγμένου από μη μουσουλμανικά-τουρκικά στοιχεία. Είχε ξεκινήσει κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου με τους Αρμενίους γενικώς και τους Έλληνες της περιοχής της Σμύρνης. Συνεχίσθηκε από το κεμαλικό καθεστώς με την εξόντωση όχι μόνον όλων των Ελλήνων της Ανατολίας αλλά και κάθε χριστιανικού στοιχείου στη δυτική Μικρά Ασία μετά την είσοδο των κεμαλικών στρατευμάτων στη Σμύρνη.

Ενδεικτικό της καταστάσεως είναι το ακόλουθο. Σύμφωνα με την (προβληματική) οθωμανική απογραφή του 1914, οι μη μουσουλμανικοί πληθυσμοί που κατοικούσαν στα εδάφη της σημερινής Τουρκίας ανέρχονταν τουλάχιστον στο 20% του συνολικού πληθυσμού. Μετά το 1922 (και πριν εφαρμοσθεί η συμφωνία περί ανταλλαγής) είχαν μειωθεί στο 2,5%. Δυστυχώς, η Συνθήκη της Λωζάννης σιώπησε για την υπό τραγικές συνθήκες εκκαθάριση των μη μουσουλμανικών πληθυσμών.

Η εκκωφαντική αυτή σιωπή αποτέλεσε έμμεση επιβράβευση των νεοτουρκικών/κεμαλικών πολιτικών κατά των μειονοτήτων. Ουσιαστικά προδιέγραψε την μοίρα όσων μη μουσουλμανικών μειονοτήτων παρέμειναν στην Τουρκία μετά το 1922 με πλέον χαρακτηριστική περίπτωση τους άλλοτε ακμάζοντες Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως, της Ίμβρου και της Τενέδου που σήμερα ανέρχονται σε μερικές εκατοντάδες άτομα».

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο CANDIDA AURIS ?

Ο Candida auris είναι ζυμομύκητας που απομονώθηκε για πρώτη φορά το 2009 στην Ιαπωνία από το αυτί ασθενούς, εξού και το όνομα αυτού («auris» σημαίνει «αυτί» στα λατινικά). Έχει κερδίσει ευρεία προσοχή λόγω της πολλαπλής ανθεκτικότητάς του στα φάρμακα. Μπορεί να προκαλέσει στον άνθρωπο σοβαρές λοιμώξεις, όπως αυτές του αναπνευστικού συστήματος, του αυτιού, καθώς επίσης και σηψαιμία.

Όπως αναφέρει το Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Candida auris αποτελεί παγκόσμια απειλή για την υγεία και μας ανησυχεί για τρεις βασικούς λόγους:

1. Συχνά είναι πολυανθεκτικός, που σημαίνει ότι είναι ανθεκτικός σε πολλαπλά αντιμυκητιασικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται συνήθως για τη θεραπεία λοιμώξεων από Candida. Ορισμένα στελέχη είναι ανθεκτικά και στις τρεις διαθέσιμες κατηγορίες αντιμυκητιασικών φαρμάκων.
2. Είναι δύσκολο να αναγνωριστεί με τις συνήθεις εργαστηριακές μεθόδους και μπορεί να αναγνωριστεί λανθασμένα σε εργαστήρια χωρίς ειδική τεχνολογία. Η λανθασμένη ταυτοποίηση μπορεί να οδηγήσει σε ακατάλληλη διαχείριση.
3. Έχει προκαλέσει επιδημίες σε χώρους υγειονομικής περίθαλψης. Για το λόγο αυτό, είναι σημαντικό ο Candida auris να εντοπίζεται γρήγορα σε έναν νοσηλευόμενο ασθενή, ώστε οι εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης να μπορούν να λάβουν ειδικές προφυλάξεις για να σταματήσουν την εξάπλωσή του.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα στην ουσία εξαρτώνται από το μέρος του σώματος που προσβάλλει ο μύκητας. Αυτό από μόνο του περιπλέκει τα πράγματα γιατί συνήθως τα άτομα που «χτυπά» είναι ήδη άρρωστα στο νοσοκομείο  και υποφέρουν από κάτι άλλο και συχνά τα πρώτα σημάδια δεν γίνονται αντιληπτά.Παρόλα αυτά, ακόμα και έτσι οι υγειονομικοί έχουν εντοπίσει κάποια συμπτώματα που δημιουργεί αυτός ο μύκητας.

Αυτά μπορεί να είναι τα εξής:

Αντίσταση στα αντιμυκητιασικά φάρμακα

Ένα χαρακτηριστικό της λοίμωξης από Candida auris είναι ότι η βασική αγωγή που δίνεται σε περίπτωση εμφάνισης μύκητα μπορεί να είναι απόλυτα αναποτελεσματική ή να «δουλεύει» ελάχιστα. Αυτό μπορεί να οφείλεται στη χρήση τέτοιων ουσιών στη γεωργία.

Μόλυνση στα αυτιά

Μια μόλυνση στα αυτιά συνήθως συνοδεύεται από έναν βαθύ και οξύ πόνο στο αυτί, μια αίσθηση ότι είναι «γεμάτο», ακοή που «χάνεται» και ναυτία. Αν αυτή η λοίμωξη μείνει χωρίς θεραπεία μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη βλάβη της ακοής.

Μολυσμένες πληγές

Δεν είναι απίθανό ο μήκυτας αυτός να εισβάλει στους ιστούς μιας πληγής που «κλείνει» και να μολυνθεί. Ερυθρότητα στο σημείο, κίτρινα σημάδια ή πύον με έντονο χρώμα, αυξημένη ευαισθησία και επούλωση που αργεί μαζί με πυρετό είναι μερικά από τα πιο συχνά «συνοδευτικά».

Μόλυνση στο αίμα

Αυτή η μόλυνση είναι και η πιο σοβαρή. Συνήθως υπάρχει πυρετός, ρίγη, ερυθρότητα, πρήξιμο και αφυδάτωση όπως επίσης αίσθηση κόπωσης και αδιαθεσίας. Αυτός ο μύκητας μπορεί να ανιχνευθεί ακόμα και στα ούρα παρόλο που δεν είναι ξεκάθαρο κατά πόσο υπάρχει ρίσκο να μολύνει ακόμα και την ουροδόχο κύστη. Αν ένας ασθενής δεν λάβει τη θεραπεία που χρειάζεται μπορεί να φτάσει μέχρι και σε κώμα και αν υπάρχει μόλυνση στο αίμα μπορεί να υπάρξει ακόμα και θάνατος.

Αιτίες

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι για να μολυνθεί κανείς πρέπει να εκτεθεί στον ίδιο τον μύκητα. Το πρόβλημα είναι ότι εντοπίζεται σε κλινικές, στις επιφάνειες των νοσοκομειακών εξοπλισμών και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος όταν βρίσκεται σε σωλήνες και καθετήρες.

Δεν είναι επικίνδυνος όταν έρθει σε επαφή με το δέρμα αλλά το πρόβλημα υπάρχει όταν υπάρχει πληγή ή απευθείας επαφή με το αίμα και κυρίως όταν προσβάλει ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς ή γενικά άτομα με άλλες ασθένειες οι οποίοι συχνά παίρνουν αντιβιοτικά για τις παθήσεις αυτές.

Σε κάθε περίπτωση, παρόλο που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να εντοπίζονται ολοένα και περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις είναι μια σπάνια πάθηση και «χτυπά» κυρίως ευάλωτα άτομα.

Διάγνωση

Για να γίνει σωστή διάγνωση πρέπει να γίνει εξέταση αίματος όπως και να ληφθούν δείγματα και από άλλα σωματικά υγρά. Το θέμα είναι ότι «μοιράζεται» κοινά στοιχεία με πολλά παθογόνα και για αυτό η διάγνωση δεν μπορεί να είναι γρήγορη και συνήθως χρειάζεται χρόνος. Σύμφωνα με το CDC (Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών) μια κατηγορία εξετάσεων είναι πιο αποτελεσματική και πρόκειται για την Φασματομετρία μάζας MALDI-TOF. Παρόλα αυτά ερευνητές και υγειονομικοί θεωρούν ότι ακόμα πιο ακριβή τεστ είναι αναγκαία.

Θεραπεία

Τα περισσότερα αντιμυκητιασικά φάρμακα δεν είναι αρκετά για να «σκοτώσουν» τον μήκυτα αυτό. Για αυτό το λόγο η καλή υγιεινή των χεριών και η τήρηση των βασικών κανόνων υγιεινής στα νοσοκομεία είναι σίγουρα το καλύτερο όπλο σε αυτή τη μάχη.

Παρόλα αυτά οι εξής δραστικές ουσίες μπορεί να είναι αποτελεσματικές: ανιδουλαφουνγκίνη (anidulafungin), κασποφουνγκίνη (caspofungin) και μικαφουγκίνη (micafungin).

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΘΑΝΑΤΟΥ ?

Τόσο στην αρχαιότητα όσο και στη σημερινή εποχή, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν την επιστήμη για πολλά. Ένα από αυτά είναι και το θέμα της γήρανσης και πιο συγκεκριμένα του θανάτου. Θανατηφόρες ασθένειες, όπως του καρκίνου και του HIV/AIDS, ταλανίζουν αρκετό κόσμο, ο οποίος μέσω διάφορων θεραπειών προσπαθεί να τις νικήσει. Όμως είναι τόσο απλά τα πράγματα;

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Παρακάτω παρουσιάζονται κάποιοι τρόποι που επιστήμονες, από όλον τον κόσμο, προσπαθούν να νικήσουν το θάνατο:

• Ο Ρώσος επιστήμονας, Mogul Dmitry Itskov. Αναζητάει διόδους προκειμένου να αναπτύξει την ανθρώπινη συνείδηση σε ένα λογισμικό υπολογιστή, με σκοπό την αιωνιότητα.
• Πανεπιστήμιο του Harvard. Κάποιοι επιστήμονες ανακάλυψαν το γονίδιο που προκαλεί τη γήρανση και αντέστρεψε τη λειτουργία του. Πιο συγκεκριμένα, η μείωση της διαδικασίας της γήρανσης παρατηρήθηκε στα ποντίκια.

Η ΓΗΡΑΝΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ

Ερευνητές από 14 χώρες, με επικεφαλής τη Δρα Σούζαν Άλμπερτς του Πανεπιστημίου Ντιουκ της Β. Καρολίνα, σε σχετική δημοσίευση ,– διάβασέ την εδώ ,– στο περιοδικό «Nature Communications», σύμφωνα με τη «Guardian», εξέτασαν τη λεγόμενη «υπόθεση του σταθερού ρυθμού γήρανσης». Πιο συγκεκριμένα, αναφέρεται για ένα είδος που γερνάει με ένα σχετικά αμετάβλητο ρυθμό.

«Τα ευρήματα μας υποστηρίζουν τη θεωρία ότι, αντί να επιβραδύνεται ο θάνατος, σήμερα περισσότεροι άνθρωποι ζουν περισσότερο χάρη σε μια μείωση των θανάτων στις νεότερες ηλικίες. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν βιολογικοί μάλλον, παρά περιβαλλοντικοί, παράγοντες που τελικά ελέγχουν την μακροζωία. Αν επιβεβαιωθούν οι στατιστικές, οι άνθρωποι ζουν περισσότερο, όσο η υγεία και οι συνθήκες ζωής τους βελτιώνονται, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η μακροζωία σε ένα ολόκληρο πληθυσμό. Παρόλα αυτά, είναι ξεκάθαρα ορατή σε όλα τα είδη μια απότομη αύξηση των θανάτων, όσο τα χρόνια περνάνε και έρχεται η γήρανση», δήλωσε ο Χοσέ Μανουέλ Αμπούρτο του Κέντρου Δημογραφικής Επιστήμης Leverhulme του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Επίσης, συμπληρώνει πως «τα ευρήματα μας επιβεβαιώνουν ότι, στους ιστορικούς πληθυσμούς, το προσδόκιμο ζωής ήταν χαμηλό, επειδή οι άνθρωποι πέθαιναν νέοι. Όμως όσο συνεχίζονταν οι ιατρικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές βελτιώσεις, το προσδόκιμο ζωής αύξανε. Ολοένα περισσότεροι άνθρωποι ζουν πολύ περισσότερο σήμερα. Όμως η πορεία προς το θάνατο σε μεγάλη ηλικία δεν έχει αλλάξει. Η μελέτη μας δείχνει ότι η εξελικτική βιολογία καθορίζει τελικά τα πάντα και, μέχρι στιγμής, οι ιατρικές εξελίξεις είναι ανίκανες να νικήσουν αυτούς τους βιολογικούς περιορισμούς».

Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

«Στα Ηλύσια πεδία πήγαιναν οι άξιοι, αυτοί που δεν αξιοποίησαν τη ζωή στον Άδη και οι εγκληματίες στα Τάρταρα».

Όπως αναφέρονταν και στους νόμους του Σόλωνος, οι αρχαίοι Αθηναίοι έπρεπε να φροντίζουν τους ηλικιωμένους γονείς και τα της ταφή τους. Βέβαια, εάν κάποιος δεν τηρούσε αυτούς τους νόμους θα υπήρχαν κυρώσεις. Δηλαδή θα πλήρωνε πρόστιμο και θα έχανε τα πολιτικά του δικαιώματα, δηλαδή εθεωρείτο «άτιμος». Μάλιστα, θα έφτανε έως και την εξορία από την πόλη.

Όσον αφορά την αθανασία της ψυχής τάσσονταν υπέρ οι Ορφικοί, οι Πυθαγόρειοι και οι Πλατωνικοί. Όμως, σύμφωνα με τον Επίκουρο, τα δύο μέρη της ψυχής είναι φθαρτά και υλικά. «… Άρα το πιο φρικιαστικό απ’ όλα τα δεινά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για μας. Απλούστατα επειδή, ενόσω εμείς θα ζούμε, εκείνος θα είναι απών, ενώ, όταν θα εμφανιστεί, εμείς δεν θα υπάρχουμε. Ο θάνατος, λοιπόν, δεν έχει καμία σχέση ούτε με τους ζωντανούς, ούτε με τους πεθαμένους, αφού όσο οι ζωντανοί είναι ζωντανοί δεν υπάρχει, και οι πεθαμένοι, δεν θα ζουν όταν φανεί… » (Επίκουρου, Επιστολή προς Μενοικέα, Περί Ευτυχίας).

ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ;

Ο άνθρωπος έχει παρέμβει σε αρκετούς τομείς που, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν επιτρέπεται. Ο άνθρωπος δεν είναι κάποια ανώτερη δύναμη που να μπορεί να παραβιάσει τους νόμους της φύσης. Δεν είναι «θεός» για να μπορεί να ελέγξει φυσικές καταστάσεις, όπως είναι ο θάνατος, παρά να τις επιβραδύνει. Σε περιπτώσεις θανατηφόρων ασθενειών η επιστήμη μπορεί να νικήσει το θάνατο, με χημειοθεραπείες, φάρμακα κ.α.

Διάφορες θεωρίες, όπως αυτή του βιοκεντρισμού, υποστηρίζουν πως ο θάνατος δεν είναι τέλος και σύμφωνα με την Αρχή του Λαβουαζιέ, καμίας μορφής ενέργεια δε χάνεται. Όμως παραμένουν θεωρίες ή για κάποιους άλλους φιλοσοφίες, όπως υποστήριξε και ο φυσικός, Lawrence Krauss, για το βιοκεντρισμό. Μέχρι στιγμής η επιστήμη δεν μπόρεσε να σταματήσει τη γήρανση. Μέσω αυτής της διαδικασίας ξεκινάει η βαθμιαία επιβράδυνση του μεταβολισμού του δέρματος, που κάποια στιγμή θα επηρεάσει και τα εσωτερικά όργανα. Είναι μια εντελώς φυσιολογική διαδικασία που είναι αναστρέψιμη.

Όσο κι αν θέλει κάποιος να ζήσει, φοβούμενος το θάνατο, δε γίνεται να παραβεί τους νόμους της φύσης, σε όποια κοινωνική τάξη κι αν ανήκει, όσα χρήματα κι αν διαθέτει. Εξαιτίας της επιστήμης μπορεί να επιβραδύνει για λίγο το θάνατο στη γήρανση. Εάν όμως επιθυμούμε να έχουμε μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, θα πρέπει να υπάρχουν και οι κατάλληλες συνθήκες, ξεκινώντας από το περιβάλλον. Γιατί αυτό είναι που δίνει τη ζωή, ό,τι κι αν κάνει η επιστήμη.

ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ

Ο όρος ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ αναφέρεται στις θεωρίες που υπάρχουν περί δημιουργίας του σύμπαντος και συνεπώς του κόσμου όλου. Οι θεωρίες αυτές μπορεί να έχουν είτε μυθικό είτε θρησκευτικό είτε επιστημονικό χαρακτήρα. Στον επιστημονικό κλάδο κυριαρχεί η θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης», το λεγόμενο Big Bang, από όπου δημιουργήθηκε το σύμπαν. Σε επίπεδο θρησκείας και γενικά της μυθολογίας, οι διάφοροι λαοί του κόσμου έχουν αναπτύξει τις δικές τους ξεχωριστές ιστορίες σχετικά με την προέλευση του κόσμου.

ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Αν και υπάρχουν πολλές πήγες που μπορούν να περιγράψουν τη δημιουργία του κόσμου, οι κοσμογονικές αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων στηρίζονται κυρίως στο ποιητικό έργο του Ησίοδου, «Θεογονία». Σύμφωνα με το έργο υπήρχαν τρεις γενιές δημιουργίας του κόσμου. Στην αρχή υπήρχε σκοτάδι, το Χάος από το οποίο δημιουργήθηκε η Γαία (Γη), ο Τάρταρος και ο Έρωτας. Ο Έρωτας όμως προϋπήρχε από την αρχή του χρόνου και λειτούργησε ως δύναμη της δημιουργίας. Έτσι, αρχίζει μια αλλεπάλληλη διαδοχή και γεννήσεις μεταξύ θεοτήτων και άλλων προσωποποιημένων στοιχείων.

Στη συνέχεια η Γαία γέννησε τον Ουρανό, τα βουνά και τη θάλασσα. Από την ένωσή της με τον Ουρανό γεννήθηκαν οι Τιτάνες. Από τους Τιτάνες, τον Κρόνο και τη Ρέα, γεννήθηκαν οι θεοί. Μετά τη σύγκρουση των θεών και των Τιτάνων, τις Τιτανομαχίες, οι θεοί αναδείχτηκαν ως οι κυρίαρχοι του σύμπαντος. Ο Ησίοδος στο έργο του δίνει περισσότερη έμφαση στη θεογονία παρά στη δημιουργία του ανθρώπου. Ωστόσο, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο άνθρωπος ήταν δημιούργημα των θεών και συγκεκριμένα του Προμηθέα.

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ο κόσμος χωρίζεται σε τρία επίπεδα. Ο ουρανός, ο οποίος παρουσιάζεται ως μια μεγάλη σφαίρα, στηρίζεται στις πλάτες του Τιτάνα Άτλαντα. Στην επιφάνεια της γης κατοικούν οι θεοί και οι άνθρωποι. Βέβαια, οι θεοί κατοικούν στην υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου από όπου και επιτηρούσαν τους ανθρώπους. Κάτω από τη γη υπήρχε ο αποκαλούμενος Κάτω Κόσμος, δηλαδή ο κόσμος των νεκρών.

ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟ

Για τους κοσμογονικούς μύθους που είχαν αναπτυχθεί στην αρχαία Αίγυπτο αντλούμε πληροφορίες από τους διασωζόμενους παπύρους και τις τοιχογραφίες. Οι Αιγύπτιοι όμως είχαν αναπτύξει πολλές διαφορετικές ιστορίες περί δημιουργίας του κόσμου, οι οποίες κατά κάποιον τρόπο θεωρούνται συμπληρωματικές. Βέβαια, η κάθε πόλη είχε τη δική της ιστορία μέσα από την οποία πρωταγωνιστής ήταν ο θεός προστάτης της.

Για τους Αιγύπτιους τα δύο σημαντικά στοιχεία που καθόριζαν τις ζωές τους ήταν ο χρόνος και η ισορροπία του σύμπαντος. Ο χρόνος στην αρχή ήταν γραμμικός αλλά στη συνέχεια έγινε κυκλικός. Οι μύθοι τοποθετούνται στους πρώτους χρόνους και καθορίζουν το παρόν. Αφού ο χρόνος έγινε κυκλικός, οι μύθοι επαναλαμβάνονται και εμφανίζονται μέσα από τα γεγονότα του παρόντος. Η ισορροπία τους σύμπαντος, όπως την ονόμαζαν «μάατ», που ήταν επίσης σημαντική, εμφανίστηκε όταν δημιουργήθηκε ο κόσμος. Οι θεοί αλλά μετέπειτα και οι φαραώ έπρεπε να τη διατηρούν και να την προστατεύουν.

Όλοι οι μύθοι της κοσμογονίας αναφέρονται στην ανάδυση του κόσμου μέσα από τα νερά του χάους, Νουν. Σύμφωνα με τον μύθο που επικρατούσε στην πόλη της Ηλιούπολης, ο θεός Ατούμ δημιούργησε τον κόσμο, αποτελώντας την πηγή όλων των στοιχείων. Στη συνέχεια, δημιούργησε τον θεό Σου και τη θεά Τεφνούτ. Από την ένωση αυτών των δύο γεννήθηκαν ο θεός της γης Γκεμπ και η θεά του ουρανού Νουτ. Ο Γκεμπ και η Νουτ με τη σειρά τους γέννησαν τον Όσιρι, την Ίσιδα, τον Σετ και την Νέμφυδα. Οι εννέα αυτές θεότητες αποτελούν την λεγόμενη Εννεάδα και συνδέονται με τον κοσμογονικό μύθο της Ηλιούπολης. Τέλος, οι άνθρωποι γεννήθηκαν από τα δάκρυα του θεού Ατούμ.

ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Οι αντιλήψεις των Ινδών για τη δημιουργία του κόσμου περιέχονται στα ιερά βιβλία των Ινδουιστών, τις Βέδες. Ο θεός που δημιούργησε τον κόσμο είναι ο Βράχμα, ωστόσο υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές για το πως δημιουργήθηκε ο ίδιος.

Το σύμπαν στην πρωταρχική μορφή του βρισκόταν σε κατάσταση λήθαργου όταν το ξύπνησε το υπέρτατο πνεύμα του θεού. Σύμφωνα με μια από τις εκδοχές, ο ίδιος ο Βράχμα δημιούργησε τον εαυτό του και βγήκε μέσα από ένα χρυσό αυγό. Όταν το αυγό έσπασε, χωρίστηκε σε δύο μεγάλα κομμάτια από όπου προέκυψαν ο ουρανός και η γη, ενώ μικρότερα κομμάτια του αυγού έφτιαξαν το κάθε τι μέσα στο σύμπαν. Για την ινδική μυθολογία ο Βράχμα θεωρείται ο θεός της δημιουργίας και ο ένας από την Ινδουιστική τριάδα Τριμούρτι. Οι άλλοι δύο θεοί της τριάδας είναι ο Βίσνου ο οποίος θεωρείται ο προστάτης και συντηρητής του κόσμου και ο Σίβα που θεωρείται ο καταστροφέας.

Ο Βράχμα είχε τέσσερα κεφάλια και το κάθε ένα συμβολίζει την ιερή γνώση για την κάθε μια από τις τέσσερις Βέδες. Επιπλέον, είχε τέσσερα χέρια τα οποία συμβολίζουν την πανταχού παρουσία και παντοδυναμία του. Ως θεός της δημιουργίας, ο Βράχμα δημιούργησε τους υπόλοιπους θεούς αλλά και τους ανθρώπους. Η ινδική κοινωνία χωρίζεται σε κάστες και οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι. Έτσι, οι άνθρωποι των τεσσάρων βασικών καστών προέρχονται από ξεχωριστά σημεία του σώματος του θεού.

Οι Βραχμάνοι που αποτελούν την άρχουσα τάξη και επί των πλείστων είναι δάσκαλοι ή ιερείς γεννήθηκαν από το κεφάλι του Βράχμα. Οι Ξατρίγια οι οποίοι είναι πολεμιστές και τοπικοί ηγεμόνες γεννήθηκαν από τα χέρια του. Από τη κοιλιακή κοιλότητα γεννήθηκαν οι Βαϊσίγιας που κατά κύριο λόγο είναι έμποροι και αγρότες και οι Σούντρα που είναι εργάτες και υπάλληλοι γεννήθηκαν από τα πόδια.

Τέλος, από το άκρο του ποδιού του γεννήθηκαν οι Νταλίτ ή αλλιώς οι λεγόμενοι «Ανέγγιχτοι». Πρόκειται για τους ανθρώπους που βρίσκονται εκτός του συστήματος των καστών και ζουν περιθωριοποιημένοι από την υπόλοιπη κοινωνία.

Η ΚΑΑΜ’ ΜΠΑ ( KA’BAH ) TΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ

Φέτος το Πάσχα των ορθοδόξων θα συμπέσει σχεδόν με το μουσουλμανικό Χατζ στην περίοδο του ραμαντάν ( ραμαζάνι) . Χάτζ είναι η ονομασία του πιστού που ωφείλει μια φορά στη ζωή του να επισκεφτεί τον ιερό τόπο της θρησκείας του ( για εμάς η μετάβαση στα Ιεροσόλυμα λαμβάνει την ονομασία Χατζής , Χατζίνα κοκ ) .

Οι μιυσουλμάνοι λοιπόν επισκέπτονται την Μέκα όπου εκεί βρίσκεται η Κάαμπα το απόλυτο κέντρο της θρησκέια τους .

ΟΤΑΝ ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΝΕΡΑ

Όταν η Βαλτική Θάλασσα ενώνεται με την Βόρεια Θάλασσα

Η Δανία είναι μια πανέμορφη χώρα, όπου η φύση μας δίνει απλόχερα απίστευτες εικόνες! Από που να το πιάσεις; Από τους αχανείς αμμόλοφους, στα γραφικά δάση των Trolls με τα στραβά δέντρα, και από τους τεράστιους κόλπους στα πανέμορφα νησιά της. Αλλά στην άκρη του Γκρενέν, τη χερσόνησο βόρεια του Σκάγκεν στην Γιουτλάνδη, γίνεται κάτι μαγικό. Είναι το σημείο όπου η Βαλτική Θάλασσα συναντά τη Βόρεια Θάλασσα ενώ έρχεται από αντίθετη κατεύθυνση. Οι δυο θάλασσες συναντώνται μεν αλλά δεν αναμιγνύονται ποτέ.

Λες και υπάρχει κάποιο αόρατο εμπόδιο μεταξύ τους και τα νερά αρνούνται να ενωθούν. Έτσι δημιουργείται ένα μαγικό οπτικό θέαμα που βέβαια εύκολα εξηγείται. Οι δυο θάλασσες έχουν διαφορετική πυκνότητα, θερμοκρασία αλλά και αλατότητα. Με κάποια δόση υπερβολής, σκεφτείτε πως είναι όταν αναμιγνύεις λάδι με νερό. Έτσι λοιπόν στο Σκάγκεν που είναι ένα μικρό γραφικό ψαροχώρι συρρέουν κάθε χρόνο ζωγράφοι και φωτογράφοι για να αποθανατίσουν το εκπληκτικό φαινόμενο.

Δείτε το παρακάτω βίντεο και μάθετε τα πάντα γιατί συμβαίνει αυτό το φαινόμενο×Απόρριψη ειδοποίησης

Όταν η Μεσόγειος Θάλασσα ενώνεται με τον Ατλαντικό Ωκεανό

Το νερό της Μεσογείου είναι θερμό, αλατούχο και με λιγότερη πυκνότητα, σε σύγκριση με το νερό του Ατλαντικού Ωκεανού. Έτσι όταν η Μεσόγειος εισέρχεται στον Ατλαντικό στο στενό του Γιβραλτάρ, κινείται για αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα μέσα στον Ατλαντικό σε βάθος περίπου 1000 μέτρων. Δείτε το παρακάτω γράφημα που οπτικοποιεί καλύτερα αυτό που μόλις γράψαμε.

Όταν ο ποταμός Copper στην Αλάσκα ενώνεται με τον Ειρηνικό Ωκεανό

Ήταν το 2007 όταν ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Σάντα Κρουζ στην Καλιφόρνια, Ken Bruland μελετούσε τα ρεύματα στον κόλπο της Αλάσκας σε μια ερευνητική αποστολή με άλλους ωκεανογράφους και τράβηξε την παρακάτω εντυπωσιακή φωτογραφία.

Ο πoταμός Copper στην Αλάσκα συναντάει τον Ειρηνικό ωκεανό μεταφέροντας μεγάλες ποσότητες λιωμένου πάγου μαζί με ιζήματα πλούσια σε σίδηρο (ένας λόγος που ο τοπικός σολομός είναι τόσο περιζήτητος). Τα ρεύματα του κόλπου μετακινούν αυτά τα νερά και ενδέχεται να δημιουργήσουν αυτό το φαινόμενο της φωτογραφίας μιας και η πυκνότητα των υδάτινων μαζών είναι πολύ διαφορετική. Ο Bruland βέβαια αποκλείει το γεγονός ότι δεν θα ενωθούν ποτέ.

Υπερδνειστερία η χώρα  που έχει ακόμα το σφυροδρέπανο στη σημαία της

Μήπως γνωρίζετε ποια είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχει ακόμα το σφυροδρέπανο στη σημαία της;;