Η ΧΡΥΣΑΛΛΙΔΑ ΚΑΙ Ο ΚΡΟΝΟΣ

Η «Χρυσαλλίδα» που οδήγησε στη γέννηση του πιο εντυπωσιακού πλανήτη του Ηλιακού μας συστήματος. Τι λέει μια νέα μελέτη για τη δημιουργία των δαχτυλιδιών του Κρόνου

Το ερώτημα «πότε και πώς δημιουργήθηκαν οι δακτύλιοι του Κρόνου» είναι ένα ερώτημα που απασχολεί γενιές αστρονόμων. O 6^ος πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος είναι αυτός που εξιτάρει περισσότερο την φαντασία καθώς με ένα απλό τηλεσκόπιο μπορείς να παρατηρήσεις τους εντυπωσιακούς του δακτυλίους. Δεν είναι ο μοναδικός που διαθέτει «δαχτυλίδια», Δίας, Ουρανός και Ποσειδώνας έχουν επίσης αλλά «εντοπίζονται» μόνο από τα πιο ισχυρά και εξελιγμένα τηλεσκόπια.

Η παρατήρηση των δακτυλίων

Ο Κρόνος ήταν γνωστός από την αρχαιότητα αλλά ο πρώτος που παρατήρησε τους δακτυλίους του ήταν ο Γαλιλαίος. Η εξαφάνιση των «δαχτυλιδιών» ανά περιόδους τον έκανε να πιστέψει ότι πρόκειται για τρία διαφορετικά σώματα. Το 1666 όμως ο Ολλανδός αστρονόμος Κρίστιαν Χόιχενς, εξήγησε ότι οι δακτύλιοι έμοιαζαν να εξαφανίζονται κάθε φορά που το επίπεδο πάνω στο οποίο βρίσκονται συνέπιπτε με το επίπεδο της παρατήρησής τους από τη Γη. Ο Χόιχενς ήταν επίσης ο πρώτος που εισήγαγε την υπόθεση πως οι δακτύλιοι δεν ήταν όλα στερεά σώματα αλλά αποτελούνταν από μικρότερα σώματα σε περιστροφή γύρω από τον πλανήτη.

Οι δακτύλιοι χωρίζονται σε πολλές περιοχές με κενά ανάμεσά τους λαμβάνοντας για ονόματα γράμματα του λατινικού αλφαβήτου ξεκινώντας με τον εγγύτερο Α. Οι πιο εμφανείς (σε πλάτος) είναι οι δακτύλιοι Α και Β που είναι οι πιο φωτεινοί και ο δακτύλιος C που είναι πιο αμυδρός. Το γνωστότερο κενό μεταξύ των δακτυλίων είναι το χάσμα Κασσίνι που χωρίζει τον Α από τον Β δακτύλιο. Το ανακάλυψε ο Τζιοβάνι Κασσίνι τo 1675 από τον οποίο και έλαβε το όνομά του. Το 1837 ο αστρονόμος Γιόχαν Ένκε, παρατήρησε ένα μικρότερο κενό στη μέση περίπου του δακτυλίου A όπου και αυτό πήρε το όνομά του (χάσμα Ένκε). Ο δακτύλιος Ε του Κρόνου αποτελείται από πάγο νερού και οργανικές ενώσεις που εκτινάσσονται από τον δορυφόρο Εγκέλαδο με τη μορφή πιδάκων.

Ο μεγαλύτερος σε πλάτος δακτύλιος του Κρόνου ανακαλύφθηκε το 2009 από το τηλεσκόπιο Spitzer της NASA. Η μέγιστη διάμετρός του είναι 20 φορές η διάμετρος του Κρόνου. Απέχει από τον πλανήτη σχεδόν 6 εκατομμύρια χιλιόμετρα ενώ εκτείνεται προς τα έξω άλλα 12 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Είναι διάχυτος, καθώς αποτελείται κατά κύριο λόγο από σωματίδια σκόνης και πάγου, και δεν διακρίνεται στο ορατό φως, εκπέμπει όμως υπέρυθρη ακτινοβολία. Ο δακτύλιος βρίσκεται στην περιοχή που κινείται ένας από τους πιο απομακρυσμένους δορυφόρους του Κρόνου, η Φοίβη. Ο δακτύλιος δημιουργήθηκε από υλικό του δορυφόρου, ενώ θεωρείται υπεύθυνος και για την μαύρη κηλίδα του δορυφόρου Ιαπετού.

Η Χρυσαλλίδα

Μια πειστική εξήγηση στο πώς δημιουργήθηκαν δίνει μια νέα μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Science. Οι επιστήμονες, που ανέλυσαν δεδομένα από το διαστημόπλοιο Cassini της NASA και χρησιμοποίησαν προσομοιώσεις υπολογιστή, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η καταστροφή ενός δορυφόρου του Κρόνου ευθύνεται τόσο για τη δημιουργία των υπέροχων δακτυλίων του πλανήτη όσο και για την ασυνήθιστη τροχιακή κλίση του, περίπου 27 μοιρών. Η διάλυση του δορυφόρου ορίζεται περίπου 160εκατ. χρόνια πριν.

Στο «υποθετικό» αυτό ουράνιο σώμα δόθηκε το όνομα «Χρυσαλλίδα», αντλώντας έμπνευση από το δεύτερο στάδιο της μεταμόρφωσης της κάμπιας σε πεταλούδα. «Όπως μια πεταλούδα αναδύεται από μια χρυσαλλίδα, έτσι οι δακτύλιοι του Κρόνου αναδύθηκαν από εκείνον τον δορυφόρο», αναφέρει ο επικεφαλής της ομάδας που παρουσίασε τη μελέτη Τζακ Γουίσντομ (καθηγητής Πλανητικών Επιστημών στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης).

Θύμα του Τιτάνα

Περίπου το 99% των συντριμμιών της «Χρυσαλλίδας» χάθηκαν στην ατμόσφαιρα του Κρόνου, ενώ το υπόλοιπο 1% παρέμεινε σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη και τελικά σχημάτισε το σύστημα δακτυλίων, ένα από τα θαύματα του ηλιακού μας συστήματος, σύμφωνα με τους ερευνητές. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επιστημόνων, η «Χρυσαλλίδα» είχε περίπου το μέγεθος του Ιαπετού (διάμετρος 1.470 χλμ), του τρίτου μεγαλύτερου φεγγαριού του Κρόνου.

Ο Τιτάνας φέρεται ως υπεύθυνος για την καταστροφή της «Χρυσαλλίδας», αφού σύμφωνα με τους επιστήμονες αποσταθεροποίησε την τροχιά της και την έσπρωξε όλο και πιο κοντά στον Κρόνο, με αποτέλεσμα τελικά να διαλυθεί. «Η βαρυτική έλξη του Κρόνου τη διέλυσε με τον τρόπο που ο Δίας διέλυσε τον κομήτη Shoemaker-Levy 9», εξηγεί ο Μπούρκχαρντ Μίλιτζερ από το πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια, αναφερόμενος σε έναν κομήτη που συγκρούστηκε με τον Δία το 1994.

Οι δακτύλιοι του Κρόνου, που αποτελούνται από σωματίδια σκόνης και πάγου, βρίσκονται σε απόσταση έως και 282.000 χιλιομέτρων από τον πλανήτη. Ο Κρόνος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος και είναι 750 φορές μεγαλύτερος από τη Γη. Αποτελείται κυρίως από υδρογόνο και ήλιο, ενώ έχει 83 φυσικούς δορυφόρους. Μεταξύ αυτών είναι ο Τιτάνας, το δεύτερο μεγαλύτερο φεγγάρι στο ηλιακό μας σύστημα, ο οποίος είναι μεγαλύτερος από τον Ερμή.

Οι… ανθρώπινες επισκέψεις

 Οι περισσότερες σύγχρονες παρατηρήσεις του πλανήτη Κρόνου γίνονται από το μη επανδρωμένο διαστημικό όχημα Κασσίνι, που από το 2004 έως το 2017 βρέθηκε σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο και εξερεύνησε αυτόν και τους δορυφόρους του.

Το 1979 το Pioneer 11 έγινε το πρώτο ανθρώπινο δημιούργημα που πλησίασε τον Κρόνο.Μετέδωσε εντυπωσιακές φωτογραφίες των δακτυλίων, παρατήρησε τη μαγνητόσφαιρα του πλανήτη και ανακάλυψε μερικούς μικρούς δορυφόρους.

Το σύστημα του Κρόνου εξερευνήθηκε επίσης από τις δίδυμες αποστολές Voyager 1 και 2 τον Νοέμβριο του 1980 και τον Αύγουστο του 1981, αντίστοιχα. Το Voyager 1 παρατήρησε κυρίως τον δορυφόρο Τιτάνα, που συγκέντρωνε το ενδιαφέρον των επιστημόνων ως ο μόνος δορυφόρος του ηλιακού συστήματος με ατμόσφαιρα. Διαπιστώθηκε όμως ότι τίποτα δεν ήταν ορατό κάτω από την πυκνή του ατμόσφαιρα, και στη συνέχεια αλλάζοντας πορεία το σκάφος κατευθύνθηκε έξω από το Ηλιακό σύστημα όπου και συνεχίζει το ταξίδι του. Ο Βόγιατζερ 2 παρατήρησε και τους υπόλοιπους δορυφόρους, καθώς και τον ίδιο τον πλανήτη, και συνέχισε για τον πλανήτη Ουρανό.

ΣΥΝΝΕΦΙΕΣ

Συννεφιασμένος ουρανός συμβαίνει όταν τα σύννεφα καλύπτουν όλο ή το μεγαλύτερο μέρος του ουρανού και προκαλούν συνθήκες χαμηλής ορατότητας. Αυτό κάνει τον ουρανό να φαίνεται θαμπό και γκρίζο και δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα πέσει η βροχόπτωση, αν και οι πιθανότητες για βροχή ή χιόνι αυξάνονται τις μέρες με συννεφιά.

 

Πώς οι μετεωρολόγοι ορίζουν τους συννεφιασμένους ουρανούς

Για να ταξινομηθεί ο ουρανός ως συννεφιασμένος, το 90 έως 100 τοις εκατό του ουρανού πρέπει να καλύπτεται από σύννεφα. Δεν έχει σημασία ποιοι τύποι νεφών είναι ορατά, μόνο η ποσότητα της ατμόσφαιρας που καλύπτουν.

Οι μετεωρολόγοι χρησιμοποιούν μια κλίμακα για να καθορίσουν την νεφοκάλυψη. Τα «Οκτάς» είναι η μονάδα μέτρησης. Αυτό το μοντέλο μετεωρολογικού σταθμού αντιπροσωπεύεται από ένα διάγραμμα πίτας χωρισμένο σε οκτώ φέτες, με κάθε φέτα να αντιπροσωπεύει ένα οκτά. Για έναν συννεφιασμένο ουρανό, η πίτα γεμίζει με μονόχρωμο και η μέτρηση δίνεται ως οκτώ οκτάδες.

Η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία χρησιμοποιεί τη συντομογραφία OVC για να υποδείξει τις συννεφιασμένες συνθήκες. Τυπικά, μεμονωμένα σύννεφα δεν φαίνονται σε συννεφιασμένο ουρανό και η διείσδυση του ηλιακού φωτός είναι αισθητά μικρότερη.

Αν και η ομίχλη μπορεί να προκαλέσει χαμηλή ορατότητα στο έδαφος, ο συννεφιασμένος ουρανός δημιουργείται από σύννεφα που βρίσκονται ψηλότερα στην ατμόσφαιρα. Άλλες συνθήκες μπορεί επίσης να οδηγήσουν σε χαμηλή ορατότητα. Αυτά περιλαμβάνουν το φύσημα χιονιού, έντονη βροχή, καπνό και τέφρα και σκόνη από ηφαίστεια.

Ένας ιδιαίτερος και μοναδικός σχηματισμός από σύννεφα είναι το σπάνιο μετεωρολογικό φαινόμενο  Asperatus , που δεν είχε κατηγοριοποιηθεί από τους επιστήμονες μέχρι το 2009! και που μπορείτε να δείτε στο παρακάτω βίντεο

 

Έχει συννεφιά ή μερικώς συννεφιά;

Παρόλο που μπορεί να φαίνεται ότι η συννεφιά είναι απλώς ένας άλλος τρόπος για να περιγράψει κανείς μια συννεφιασμένη μέρα, υπάρχουν σαφείς διαφορές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μια πρόγνωση καιρού λέει ότι η ημέρα θα είναι μερικώς συννεφιασμένη, κυρίως συννεφιασμένη ή συννεφιασμένη.

Το μοντέλο μετεωρολογικού σταθμού χρησιμοποιείται για τη διάκριση του συννεφιασμένου από τον συννεφιασμένο ουρανό. Κυρίως θολό (ή σπασμένο) ταξινομείται ως 70 έως 80 τοις εκατό νεφοκάλυψη ή πέντε έως επτά οκτά. Αυτό είναι μικρότερο από το 90 έως 100 τοις εκατό (οκτώ οκτά) που χρησιμοποιείται για τον καθορισμό του συννεφιασμένου ουρανού. Τις κυρίως συννεφιασμένες μέρες, θα μπορείτε να δείτε χωρισμό στα σύννεφα. Τις συννεφιασμένες μέρες, ο ουρανός μοιάζει με ένα μεγάλο σύννεφο.

 

Η συννεφιά σημαίνει ότι θα βρέξει;

Δεν οδηγούν όλα τα σύννεφα σε βροχόπτωση και πρέπει να υπάρχουν ορισμένες ατμοσφαιρικές συνθήκες για να προκληθεί βροχή ή χιόνι. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα βρέξει απαραίτητα μόνο και μόνο επειδή ο ουρανός είναι συννεφιασμένος.

 

Ο συννεφιασμένος ουρανός μπορεί να σας ζεστάνει τον χειμώνα

Το χειμώνα, ο συννεφιασμένος ουρανός έχει τα πλεονεκτήματά του. Μπορεί να φαίνεται θλιβερό έξω, αλλά τα σύννεφα λειτουργούν ως κουβέρτα και θα βοηθήσουν πραγματικά να ζεσταθεί οτιδήποτε υπάρχει από κάτω. Αυτό συμβαίνει επειδή τα σύννεφα εμποδίζουν τη θερμότητα ( υπέρυθρη ακτινοβολία) να διαφύγει πίσω στην ατμόσφαιρα.

Μπορείτε πραγματικά να παρατηρήσετε αυτό το φαινόμενο τις μέρες του χειμώνα όταν οι άνεμοι είναι ήρεμοι. Μια μέρα μπορεί να είναι φωτεινή και ηλιόλουστη χωρίς σύννεφα στον ουρανό, αν και οι θερμοκρασίες μπορεί να είναι πολύ χαμηλές. Την επόμενη μέρα ενδέχεται να πάνε νεφώσεις και παρόλο που οι άνεμοι δεν έχουν αλλάξει, η θερμοκρασία θα σημειώσει άνοδο.

Δίνουν και παίρνουν λίγο με τον καιρό του χειμώνα. Μας αρέσει ο ήλιος στη μέση του χειμώνα γιατί είναι ωραία, ωστόσο μπορεί να είναι πολύ κρύο για να είμαστε έξω. Ομοίως, μια συννεφιασμένη μέρα μπορεί να είναι θλιβερή, αλλά πιθανότατα μπορείτε να αντέξετε περισσότερο έξω, κάτι που μπορεί να είναι και ωραίο.

BACK TO WORK. ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Τα κυριότερα συμπτώματα όσων αποχαιρετούν τη χαλαρότητα των διακοπών τους και ανοίγουν το κατακλυσμένο από αλληλογραφία e-mail τους κυμαίνονται από απουσία συγκέντρωσης και οξυθυμία έως πονοκεφάλους και μελαγχολία. Έχει αποδειχθεί από έρευνες ότι η επιστροφή από τις διακοπές είναι μια πολύ συχνή και αρκετά σοβαρή αιτία άγχους. Οι ψυχολόγοι το ονομάζουν «σύνδρομο κατάθλιψης μετά τις διακοπές» και εκδηλώνεται έπειτα από περιόδους ξεκούρασης και χαλάρωσης, ενώ συνήθως εμφανίζεται σε νέους ανθρώπους και όχι τόσο στις μεγαλύτερες ηλικίες, αφού το σύνδρομο αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε το άγχος. Όλοι γνωρίζουμε ότι με την επιστροφή μας στη δουλειά θα πρέπει να αναλάβουμε ξανά τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις μας, αφήνοντας πίσω τις ημέρες της ξενοιασιάς που ζήσαμε στις διακοπές μας. Επίσης, οι ρυθμοί ζωής των περισσοτέρων μας στις δύσκολες αυτές εποχές που βιώνουμε ως χώρα είναι τόσο εξοντωτικοί, ώστε και μόνο η ιδέα της επιστροφής στην κατάσταση αυτή μας τρομοκρατεί και μας κάνει να χάνουμε την όρεξή μας, να είμαστε συνεχώς εκνευρισμένοι και να ανταποκρινόμαστε στα καθήκοντά μας με το ζόρι.

ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ

Η Πελοπόννησος είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος της Ελλάδας με το βορειότερο τμήμα της να χωρίζεται από τη Στερεά Ελλάδα με τον Ισθμό της Κορίνθου. Έχει έκταση 21.550 τ.χλμ. και πληθυσμό 1.086.000 κατοίκους. Η γεωγραφική αυτή περιοχή χωρίζεται διοικητικά σε επτά νομούς: Αργολίδας, Αχαϊας, Κορίνθίας, Αρκαδίας, Ηλείας, Λακωνίας και Μεσσηνίας. Πάμε να δούμε μερικά ενδιαφέροντα πραγματάκια για την Πελοπόννησο:

1) Η Πελοπόννησος, μετά τη διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και τεχνητό νησί καθώς είναι προϊόν ανθρώπινης παρέμβασης. Παρόλα αυτά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μετά από προσφυγή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά της Ελλάδας απεφάνθη ότι η Πελοπόννησος είναι χερσόνησος από γεωγραφικής άποψης. Θα ήταν πάντως το μεγαλύτερο τεχνητό νησί στον κόσμο πίσω από το Ακρωτήρι Κοντ στις ΗΠΑ αν θεωρούνταν κι αυτό νησί. Συνεχίζοντας τις υποθέσεις, η Πελοπόννησος θα ήταν και το 3ο μεγαλύτερο νησί στη Μεσόγειο μετά τη Σικελία και τη Σαρδηνία

2) Η Πελοπόννησος καλύπτει το 1/7 της ελληνικής επικράτειας (131,957 τ.χλμ.) με περίπου τo 10% του πληθυσμού της χώρας να ζει εκεί.

3) Το ακρωτήρι Ταίναρο είναι το νοτιότερο ακρωτήρι σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα και Ανατολική Ευρώπη. Το χωριό Κοκκινόγεια είναι το νοτιότερο κατοικημένο χωριό της ηπειρωτικής Ελλάδας, ενώ η Νεάπολη η νοτιότερη πόλη της ηπειρωτικής Ελλάδας με τον πληθυσμό της να ξεπερνά τους 2.000 κατοίκους.

4) Το τηλεσκόπιο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών με το όνομα «ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ» είναι το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο των Βαλκανίων και το δεύτερο μεγαλύτερο της Ηπειρωτικής Ευρώπης, το οποίο βρίσκεται στην κορυφή «Νεραϊδόραχη» του Χελμού σε υψόμετρο 2.340 μ.

5) Η έκταση του Ισραήλ είναι ίδια περίπου με αυτής της Πελοποννήσου, ωστόσο το Ισραήλ έχει δεκαπλάσιο πληθυσμό με αυτό της Πελοποννήσου με το 30% της χώρας να ζει στο Τελ Αβίβ και στα πέριξ όπως ακριβώς συμβαίνει στην Πελοπόννησο με το Νομό Αχαΐας!

6) Το 60% του ελληνικού ελαιόλαδου παράγεται στην Πελοπόννησο. Η Μεσσηνία έχει 14.453.620 ελαιόδεντρα, τον μεγαλύτερο αριθμό ελαιόδεντρων σε όλη την Πελοπόννησο.

7) 2.500 χρόνια κατοικείται το χωριό Γεράκι Λακωνίας ασταμάτητα. Δηλαδή από την περίοδο που χτίστηκε ο Παρθενώνας.

8) Πάνω από 800 πετρόχτιστοι πύργοι έχουν μετρηθεί στη Μάνη. Ταυτόχρονα στην ίδια περιοχή θα συναντήσετε πάρα πολλές βυζαντινές εκκλησίες που χρονολογούνται από τον 12ο αιώνα!

9) Το δρυοδάσος της Φολόης στην Ορεινή Ηλεία θεωρείται το μεγαλύτερο δρυοδάσος της Ανατολικής Ευρώπης. Το αυτοφυές δάσος πήρε το όνομά του από την μυθολογία και τον βασιλιά των Κενταύρων Φόλο, φίλο του Ηρακλή.

8) Η Πελοπόννησος έχει το πιο περίεργο σχήμα χερσονήσου στον κόσμο αφού μοιάζει με παλάμη. Ο λόγος οφείλεται στην έντονη σεισμικότητα της περιοχής.

9) Στο παρελθόν η Πελοπόννησος ενώνονταν με την Κρήτη δημιουργώντας ένα τόξο! Οι σεισμοί που προκάλεσαν ένα τσουνάμι, χώρισαν τις δύο περιοχές αφήνοντας στη μέση τα Κύθηρα.

10) Ο Ψαθόπυργος Αχαΐας είναι το βορειότερο χωριό της Πελοποννήσου, η Σαρωνίδα Τροιζήνας το ανατολικότερο, το Αρκούδι Ηλείας το δυτικότερο και τα Κοκκινόγεια Λακωνίας το νοτιότερο.

11) Τα Μαγουλιανά Αρκαδίας είναι το υψηλότερο χωριό της Πελοποννήσου σε υψόμετρο 1365 μέτρων και ένα από τα πιο υψηλά στην Ελλάδα.

12) Στη Βάστα Αρκαδίας υπάρχει μια εκκλησία, η Αγία Θεοδώρα. Διαφέρει από όλες τις άλλες αφού επάνω της βρίσκονται 17 δένδρα. Και τώρα θα μου πείτε πως; αυτό συνέβη επειδή η λάσπη που έβαλαν οι εργάτες μέσα στα τούβλα βοήθησε στην ανάπτυξη των πλατανιών.

13) Στην Κυνουρία της Ανατολικής Αρκαδίας ομιλείται μέχρι και σήμερα μια διαφορετική γλώσσα τα τσακώνικα. Η εν λόγω γλώσσα είναι γλώσσα προς εξαφάνιση αφού μόνο 300 άτομα την ομιλούν. Τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες για να κρατηθεί ζωντανή με τη διδασκαλία της σε σχολείο του Λεωνίδιου. Η γλώσσα έχει ίδια χαρακτηριστικά με την αρχαία Ελληνική.

14) Στην πολιτεία του Μισισιπή στις Η.Π.Α υπάρχει πόλη με το όνομα Κόρινθος. Ο λόγος που δόθηκε το όνομα ήταν επειδή η πόλη αποτελούσε σιδηροδρομικό σταυροδρόμι όπως και η Κόρινθος στην Πελοπόννησο. Ενώ στην Ουάσιγκτον των Η.Π.Α υπάρχει πόλη Ολυμπία από την Ολυμπία της Ηλείας.  Στις Βρυξέλες του Βελγίου υπάρχει οδός Πελοποννήσου (Rue du Peloponnes).

15) Ο Ναός του Επικούριου Απόλλωνος στην Ηλεία-Μεσσηνία (υπάρχει ασάφεια προς αυτό, αλλά βρίσκεται στο όρος Μίνθη) είναι ο δίδυμος αδερφός του Παρθενώνα αφού μοιάζουν υπερβολικά πολύ! Έχει χτιστεί με πέτρα όμως για να προστατευτεί και έχει καλυφθεί με τέντα.

16) Το Φρέαρ των Οινουσσών, είναι μια τάφρος που αποτελεί το βαθύτερο σημείο της Μεσογείου με βάθος τα 5.269 μέτρα. Βρίσκεται στο Ιόνιο Πέλαγος, νοτιοδυτικά της Πύλου και πιο συγκεκριμένα, νότια ενός συμπλέγματος μικρών νησιών που ονομάζονται Μεσσηνιακές Οινούσσες.

17) Η Ανδραβίδα στην Ηλεία, κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας (1205 – 1460) υπήρξε πρωτεύουσα του πριγκιπάτου της Αχαΐας (Μοριάς) και έδρα του επισκόπου Ωλένης. Υπήρξε η μεγαλύτερη και λαμπρότερη πόλη της Ηλείας καθώς ήταν η έδρα των Φράγκων πριγκήπων Βιλλεαρδουίνων. Από το ένδοξο παρελθόν της το μόνο που σώζεται σήμερα είναι το γοτθικό μέρος του χώρου του Ναού της Αγίας Σοφίας και δύο παρεκκλήσια. Η εκκλησία κτίστηκε περίπου το 1230 από το μοναχικό τάγμα των Δομινικανών!

18) Στην Μαντινεία Αρκαδίας, λίγο πιο έξω από την Τρίπολη θα βρείτε τον πιο παράξενη εκκλησία με αρχαϊκή αρχιτεκτονική!

19) Το 40% του πληθυσμού της Αθήνας έχει καταγωγή από την Πελοπόννησο ενώ οι δήμοι Πειραιά, Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Αιγάλεω, Περιστερίου, Κορυδαλλού συγκεντρώνουν τα μεγαλύτερα ποσοστά. Στον Πειραιά υπάρχει συνοικία Μανιάτικα όπου ζουν περισσότεροι Μανιάτες από ότι στη Μάνη και στην Κηφισιά υπάρχει ο Οικισμός των Πελοποννήσιων με οδούς από διάφορα μέρη της Πελοποννήσου!

20) Η πεδιάδα Ηλείας-Αχαΐας είναι η 3η μεγαλύτερη πεδιάδα της Ελλάδας μετά τη Θεσσαλική και της Θεσσαλονίκης!

21) Το 1920 ο Νομός Μεσσηνίας είχε πληθυσμό 300 χιλιάδες κατοίκους και ήταν ο 4ος μεγαλύτερος νομός στη χώρα σε πληθυσμό. Όμως η αστικοποίηση άλλαξε τα δεδομένα και σήμερα αριθμεί 150 χιλιάδες κατοίκους.

22) Η Πελοπόννησος έχει 3 ανενεργά ηφαίστεια με το πιο γνωστό να βρίσκεται στην χερσόνησο των Μεθάνων! Υπάρχουν επίσης το ηφαίστειο στο Σουσάκι Κορίνθου στη βορειοδυτική ακτή του ηφαιστειακού τόξου του νοτίου Αιγαίου και το ηφαίστειο Καλάθι στην Καλαμάτα.

23) Περίπου το 70% του πληθυσμού της Αρκαδίας ζει σε χωριά.

24) Ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του Μυκηναϊκού πολιτισμού, η γέφυρα της Καζάρμας ή γέφυρα Αρκαδικού ορθώνεται επιβλητική και χρονολογείται από την Εποχή του χαλκού το 1300 π.χ. Το γεγονός αυτό την καθιστά την αρχαιότερη διατηρημένη γέφυρα της Ευρώπης και την αρχαιότερη που βρίσκεται μέχρι σήμερα σε χρήση. Διαβάστε περισσότερα εδώ.

25) Μεταξύ των νομών Ηλείας και Μεσσηνίας, στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου, συναντάται ο Κυπαρισσιακός Κόλπος, ο οποίος εκτείνεται από το Κατάκολο στα βόρεια, μέχρι την Κυπαρισσία στα νότια. Σε μια έκταση 44 χλμ. απλώνεται η αχανής ακτογραμμή του και αποτελεί τη μεγαλύτερη παραλία της Ανατολικής Μεσογείου.

26) Ο Πύργος του Άιφελ στα Φιλιατρά Μεσσηνίας είναι ένα παράξενο μεταλλικό αρχιτεκτόνημα που θυμίζει έντονα τον αντίστοιχο παρισινό πύργο. Κατασκευάστηκε το 1960, με δωρεά του Ελληνοαμερικανού Χαράλαμπου Φουρναράκη ή αλλιώς Χάρυ Φουρνιέ, και έχει ύψος 26 μέτρα.

 

 

 

 

 

---

 

ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Καλοκαίρι, η θερμοκρασία στα ύψη, οι παραλίες γεμάτες αλλά η «κάψα» για μπάλα παραμένει ατελείωτη. Kάνουμε ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο και σας παρουσιάπυμε ζτα πιο όμορφα ποδοσφαιρικά γήπεδα που βρίσκονται δίπλα στη θάλασσα!

Γαλατάς Τροιζηνίας

Το γήπεδο στον παραθαλάσσιο Γαλατά στην βορειοανατολική Πελοπόννησο είναι πραγματικά ονειρικό… Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη θάλασσα, με τους θεατές να έχουν θέα τον Αργοσαρωνικό.

Τήνος

Το ανακατασκευασμένο γήπεδο ποδοσφαίρου στη Χώρα της Τήνου είναι ένα στολίδι για το νησί. Σχεδόν μέσα στη θάλασσα, η θέα που έχουν παίκτες και θεατές είναι μαγευτική.

Κασσιόπη, Κέρκυρα

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για το Δημοτικό γήπεδο της Κασσιόπης στην Κέρκυρα. Ποδόσφαιρο, πράσινο και γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου, συνθέτουν το τέλειο καλοκαιρινό τοπίο για έναν ποδοσφαιρόφιλο.

Λίνδος, Ρόδος

Στην πανέμορφη Λίνδο της Ρόδου, εκεί που τα βράχια συναντούν το απόλυτο γαλάζιο του Αιγαίου, βρίσκεται και ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, το οποίο αποτελεί την έδρα του τοπικού Κλεόβουλου Λίνδου. Η τοποθεσία του, «μιλάει» από μόνη της…

 

Νησιά Λοφότεν, Νορβηγία

Ίσως το πιο διάσημο ποδοσφαιρικό γήπεδο δίπλα στη θάλασσα, με τις φωτογραφίες του να έχουν κάνει τον γύρο του διαδικτύου. Το γήπεδο που βρίσκεται στο χωριό Henningsvaer, στις νήσους Λοφότεν της Νορβηγίας, κόβει πραγματικά την ανάσα, με το τοπίο να είναι βγαλμένο από πίνακα ζωγραφικής.

Χωριό Πετριτής Κερκύρας

Το γήπεδο φιλοξενεί την τοπική ομάδα του χωριού αλλά και αρκετές άλλες της περιοχής Λευκίμμης στην Νοτιοανατολική Κέρκυρα

Έιντι, Νησιά Φερόε

Κάπου στα Νησιά Φερόε και συγκεκριμένα στην περιοχή Έιντι υπάρχει ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο που πραγματικά κόβει την ανάσα. Δίπλα στη θάλασσα και στα βράχια, το Á Mølini Stadium μαγεύει και φαντάζει επικό… Το παράδοξο είναι ότι χρησιμοποιείται για parking!

Μαλδίβες

Και από τα Νησιά Φερόε, μεταφερόμαστε στις Μαλδίβες και συγκεκριμένα σε ένα νησάκι ονόματι Μπάντος. Το νησί αυτό δεν διαθέτει ένα αλλά δύο ποδοσφαιρικά γήπεδα και όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό πρόκειται για έναν επίγειο παράδεισο.

Ομάν

Φεύγουμε από τις εξωτικές Μαλδίβες και πάμε σε ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό. Όταν η άγρια ομορφιά του Ομάν, με την απόλυτη ερημιά, έρχεται και συναντάει την θάλασσα και στη μέση ξεπροβάλει ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, τα λόγια περισσεύουν…

Πιράν, Σλοβενία

Επιστροφή στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην περιοχή Πιράν της Σλοβενίας. Το γήπεδο της περιοχής βρίσκεται στην κυριολεξία στην άκρη του γκρεμού και από κάτω… θάλασσα. Το θέαμα είναι πραγματικά εκπληκτικό, ωστόσο μάλλον θα ψάχνουν συνεχώς τις χαμένες μπάλες.

Τρογκίρ, Κροατία

Να και ένα γήπεδο δίπλα στη θάλασσα, το οποίο είναι πραγματικό… φρούριο! Χτισμένο ανάμεσα σε δύο φρούρια του 15ου αιώνα, το γήπεδο της κροατικής HNK Trogir στην ομώνυμη πόλη της χώρας, είναι πραγματικά πολύ ιδιαίτερο. Το ένα τέρμα έχει πίσω του το φρούριο του St. Marco, ενώ το άλλο το φρούριο Kamerlengo, με την θάλασσα να δεσπόζει περιμετρικά.

*Ορισμένες φωτογραφίες είναι από την σελίδα «The Football Romantics»

ΥΠΟΤΑΓΗ

Προφητεία ή προβοκατόρικη φαντασία ?

Αφορμή για να γραφτεί αυτό το άρθρο ήταν το βιβλίο του Μισέλ Ουελμπέκ «Υποταγή». Ο τίτλος μάλλον δεν είναι τυχαίος: σε «υποταγή» μπορεί να μεταφραστεί και η λέξη «Ισλάμ», κάτι που χρησιμοποιείται φυσικά και για ισλαμοφοβική προπαγάνδα.

Η υπόθεση του βιβλίου διαδραματίζεται στη Γαλλία του 2022, χρονιά προεδρικών εκλογών. Οι δύο σημαντικότερες πολιτικές παρατάξεις είναι πλέον η γαλλική Ακροδεξιά και οι ισλαμιστές, ενώ τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα έχουν μπει στο περιθώριο. Στους δρόμους επικρατεί μια κατάσταση σχεδόν εμφυλιοπολεμική, ανάμεσα στους ακραίους των δύο πλευρών. Ο υποψήφιος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας κερδίζει τελικά τις εκλογές και η Γαλλία αποκτά έτσι έναν (μετριοπαθή) ισλαμιστή πρόεδρο.

Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος, ένα βιβλίο με τέτοιο θέμα δεν είναι προορισμένο να αντιμετωπιστεί απλά ως λογοτεχνικό έργο. Ο συγγραφέας γνωρίζει προφανώς τι είδους συζητήσεις θα προκαλούσε, σε μια ατμόσφαιρα όπως τη σημερινή. Και είτε το θέλουμε είτε όχι, τέτοιες συζητήσεις μας αφορούν και μας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ταυτότητα μέσα στην πολιτική παρακμή

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση διαβάζοντας το βιβλίο, είναι οι αναφορές στο ταυτοτικό κίνημα, για την ύπαρξη του οποίου δεν είχα ιδέα. Πρόκειται για ένα δίκτυο οργανώσεων σε διάφορες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, το οποίο θα μπορούσε κάποιος να κατατάξει στην Ακροδεξιά ή τη λεγόμενη «λαϊκιστική Δεξιά». Τουλάχιστον επίσημα όμως, αυτές οι οργανώσεις απορρίπτουν τον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Ζητούν μόνο να γίνεται σε όλο τον κόσμο σεβαστή η κυριαρχία της κάθε εθνότητας και πολιτισμού στην ιστορική του περιοχή. Σε αντίθεση δηλαδή με την επιθετική ευρωπαϊκή αποικιοκρατική νοοτροπία, η στάση τους είναι αμυντική: για τους ταυτοτικούς, η Ευρώπη είναι το θύμα της επίθεσης, είναι αυτή που κινδυνεύει από την ισλαμοποίηση και την αμερικανοποίηση.

Στην ουσία, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά των ταυτοτικών με ξενοφοβικά-ισλαμοφοβικά κινήματα όπως η PEGIDA, και εξάλλου φαίνεται ότι συνδέονται με τέτοια. Έχει όμως ενδιαφέρον η επιλογή του ονόματος «ταυτοτικοί». Μπορούμε να το δούμε ως μέρος μιας παγκόσμιας τάσης επικέντρωσης στην πολιτισμική ταυτότητα, ως αντίδραση στην ομογενοποίηση που προκαλεί η παγκοσμιοποίηση.

Επιστρέφοντας στο κύριο θέμα του βιβλίου: γνωρίζουμε ότι σε πολλές χώρες της Δυτικής Ευρώπης υπάρχει πλέον ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού που είναι Μουσουλμάνοι – όχι κατ’ ανάγκη θρήσκοι, αλλά τουλάχιστον προέρχονται από μια μουσουλμανική παράδοση. Το ποσοστό λογικά θα αυξηθεί στο μέλλον, τόσο μέσω νέας μετανάστευσης όσο και λόγω σχετικά ψηλότερης γεννητικότητας (έστω κι αν η διαφορά αυτή είναι μικρότερη απ’ ό,τι πολλοί φαντάζονται). Οι φόβοι των ταυτοτικών γι’ αυτό σίγουρα δεν είναι εντελώς αβάσιμοι. Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι χώρες δεν θα μπορούν πλέον να θεωρούνται μονοθρησκευτικές, όπως λίγο-πολύ ήταν μέχρι τώρα.

Υπό άλλες συνθήκες, αυτό μπορεί να μην ήταν κάτι τόσο σημαντικό. Σήμερα όμως, η πολιτική ζωή βρίσκεται σε μια κατάσταση γενικής παρακμής. Οι διαφορές ανάμεσα στα κυρίαρχα κόμματα, τόσο στην πολιτική που ασκούν όσο και στις κοινωνικές τάξεις που εκπροσωπούν, μοιάζουν ελάχιστες, ενώ δεν φαίνεται να υπάρχουν και άλλες ριζοσπαστικές ιδεολογίες που να προσφέρουν ένα πειστικό εναλλακτικό όραμα. Η αίσθηση που έχουν οι λαοί είναι ότι η πολιτική είναι έτσι κι αλλιώς προκαθορισμένη από τα πάνω, και ότι η αντιπαράθεση Δεξιάς-Αριστεράς είναι ανούσιο απομεινάρι άλλων εποχών.

Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι επόμενο τα θέματα πολιτισμικής ταυτότητας να κερδίζουν σημασία, ακόμα και να γίνονται το κύριο μέσο πολιτικοποίησης. Στο βιβλίο του Ουελμπέκ οι ισλαμιστές μαζί με τους πιστούς καθολικούς παρουσιάζονται ως οι μόνοι που έχουν κάτι ενδιαφέρον να πουν, που έχουν ένα όραμα για τη Γαλλία του μέλλοντος – σε αντίθεση με τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς), για τις οποίες ο πρωταγωνιστής του βιβλίου και ο κόσμος γενικά αδιαφορεί. Αυτή ακριβώς η πολιτική παρακμή είναι κατά την άποψή μου το κύριο θέμα: αυτή είναι που δίνει την ευκαιρία ανάδειξης σε πολιτικές δυνάμεις που βασίζονται στη θρησκευτική παράδοση, είτε αυτή είναι η ισλαμική είτε η καθολική.

Ισλαμιστική Ευρώπη: μια εικόνα από το μέλλον;

Το ερώτημα σχετικά με την «Υποταγή» είναι, αν πέρα από τη λογοτεχνική της αξία, μπορούμε να το πάρουμε σοβαρά και ως προφητικό έργο. Ο Ουελμπέκ έχει εισπράξει αρκετά ειρωνικά σχόλια, είναι όμως τελικά η εξέλιξη αυτή στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης τόσο απίθανη;

Σίγουρα υπάρχουν πολλά στοιχεία που είναι εμφανώς υπερβολικά, και δεν πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη. Η εκδίωξη των Εβραίων, η έξοδος των γυναικών από την αγορά εργασίας, η μείωση του υποχρεωτικού χρόνου σχολικής εκπαίδευσης, η εισαγωγή της πολυγαμίας είναι τέτοια παραδείγματα. Τέτοιες αλλαγές δεν γίνονται δεκτές ούτε καν σε (κοσμικές) χώρες με σχεδόν 100% μουσουλμανικό πληθυσμό, όταν αυτές αποκτούν ισλαμιστικές κυβερνήσεις, όπως η Τουρκία ή η Τυνησία.

Κατά τ’ άλλα όμως, το ενδεχόμενο να εμφανιστούν πολιτικές δυνάμεις στην βάση μιας μουσουλμανικής ταυτότητας, είτε αυτές αυτοπροσδιορίζονται ως ισλαμικές είτε όχι, δεν είναι καθόλου απίθανο. Και δεν μιλάμε φυσικά μόνο για περιθωριακές σαλαφιστικές ή άλλες εξτρεμιστικές ομάδες.

Αν και κάτι τέτοιο βρίσκεται σήμερα ακόμα σε πρωτόγονο στάδιο, δεν είναι ανύπαρκτο. Δεν αναφέρομαι μόνο στα διάφορα μικρά κόμματα, που αυτοπαρουσιάζονται καθαρά ως μουσουλμανικά (όχι κατ’ ανάγκη ως ισλαμιστικά), όπως π.χ. η UDMF, η Ένωση Γάλλων Μουσουλμάνων Δημοκρατών – η οποία παρεμπιπτόντως ιδρύθηκε πέρσι, την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε το βιβλίο του Ουελμπέκ.

Υπάρχουν και άλλες οργανώσεις, με μεγαλύτερο ίσως ενδιαφέρον. Στη Γαλλία, υπάρχει π.χ. το Κόμμα των Ιθαγενών της Δημοκρατίας (PIR). Ο ακτιβισμός και η αντι-αποικιακή, αντι-ιμπεριαλιστική και αντι-καπιταλιστική ρητορική του θυμίζουν μάλλον Άκρα Αριστερά (με την οποία φαίνεται να υπάρχει μια περίεργη σχέση ανταγωνισμού και δυνητικής συνεργασίας), απορρίπτει όμως τον κλασικό διαχωρισμό Δεξιάς-Αριστεράς ως «πολιτική των λευκών». Στη Γερμανία πολύ πρόσφατα ιδρύθηκε η Συμμαχία Γερμανών Δημοκρατών (ADD). Αντίθετα από το PIR, οι θέσεις τις σε οικονομικά/κοινωνικά ζητήματα κλίνουν μάλλον προς έναν συντηρητικό νεοφιλελευθερισμό. Από πολλούς θεωρείται μια προσπάθεια του Ερντογάν να χρησιμοποιήσει την εκεί τουρκική ή μουσουλμανική κοινότητα για να αποκτήσει πολιτική επιρροή στη Γερμανία. Ανάλογες εικασίες υπήρξαν και για το κόμμα DENK στην Ολλανδία, το οποίο ιδρύθηκε από δύο βουλευτές τουρκικής καταγωγής που αποχώρησαν από το Εργατικό Κόμμα, και στο οποίο πολλοί δίνουν πιθανότητες να μπει στην επόμενη ολλανδική Βουλή.

Παρά την διαφορετική εικόνα και χαρακτήρα αυτών των παραδειγμάτων, το κοινό τους είναι πως ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα των μεταναστευτικής καταγωγής κατοίκων, διαχωρίζοντας τους από τους υπόλοιπους. Αν και αποφεύγουν μια ξεκάθαρη σύνδεση με το Ισλάμ, διαβάζοντας τα κείμενα τους καταλαβαίνει κάποιος ότι έχουν υπόψη πως η πλειοψηφία αυτών που θέλουν να εκφράσουν είναι Μουσουλμάνοι.

Μπορεί σήμερα τέτοιες δυνάμεις να μοιάζουν ασήμαντες, όσο όμως θα συνεχίζεται η πολιτική παρακμή, τόσο θα αναζητεί ο κόσμος εναλλακτικούς τρόπους να εκφράσει τα συμφέροντά του. Το βασικό ερώτημα δηλαδή δεν είναι αν θα δυναμώσουν οι ισλαμιστές, αλλά αν θα ενισχυθεί η πολιτική στη βάση πολιτισμικής ταυτότητας, σε βάρος της πολιτικής σε ταξική-ιδεολογική βάση.

Φαίνεται ότι (και) στην Ευρώπη η κυρίαρχη τάση είναι ακριβώς αυτή. Τα ξενοφοβικά/ισλαμοφοβικά κόμματα ή οργανώσεις μοιάζουν να έχουν δυναμική μεγαλύτερη όχι μόνο από τις καθιερωμένες πολιτικές δυνάμεις, αλλά και από τη «ριζοσπαστική» Αριστερά. Τέτοιες οργανώσεις τονίζουν (εδώ ταιριάζει και το παράδειγμα των ταυτοτικών) την υπεράσπιση μιας ντόπιας ευρωπαϊκής πολιτισμικής ταυτότητας – το αν την ορίζουν ως χριστιανική ή ως κοσμική/άθρησκη είναι δευτερεύον θέμα. Ακόμα όμως και στο άλλο άκρο, σε κόμματα όπως π.χ. οι Πράσινοι στη Γερμανία, που υπερασπίζονται την πολυπολιτισμικότητα, παρατηρούμε συχνά να κάνουν τελικά πολιτική στη βάση ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής, παρά των ταξικών-ιδεολογικών διαφορών (αν θυμάμαι καλά, ήταν η Ρενάτε Κούναστ που είχε πει ότι οι Πράσινοι είναι το κόμμα των LOHAS).

Με άλλα λόγια: όσο εξαπλώνονται ισλαμοφοβικές δυνάμεις ή γενικά δυνάμεις που προάγουν την πολιτικοποίηση στη βάση πολιτισμικών διαχωρισμών, τόσο προετοιμάζεται το έδαφος και για την εξάπλωση «μουσουλμανικών» κινημάτων. Στην ουσία πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η διαφορά στο μέλλον όμως θα είναι ότι θα μεγαλώσει η δεξαμενή, από την οποία τα «μουσουλμανικά» κινήματα θα μπορούν να αντλούν υποστήριξη. Οι φόβοι περί εισαγωγής της σαρία κ.λπ. μπορεί να είναι αστείοι, αλλά το ότι τέτοια κινήματα θα παίξουν ρόλο στα πολιτικά πράγματα, δεν είναι τρελό σενάριο (με ποιες συμμαχίες, είναι φυσικά ένα άλλο ερώτημα, μάλλον αδύνατο να απαντηθεί σήμερα).

Πώς μας αφορούν τώρα εμάς όλα αυτά, σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος; Και αυτές έχουν γίνει χώρες υποδοχής της μετανάστευσης και φυσιολογικά ένα μεγάλο της μέρος είναι μουσουλμανική. Τέτοια θέματα όπως αυτά που τίθονται στη Δυτική Ευρώπη θα αργήσουν μεν να μας απασχολήσουν σοβαρά: θα περάσει ακόμα τουλάχιστον μια γενιά, μέχρι να έχουμε μεγάλου μεγέθους μεταναστευτικής καταγωγής κοινότητες, γεννημένες και μεγαλωμένες εδώ. Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό: άσχετα αν το θέλουν οι Έλληνες ή οι ίδιοι οι μετανάστες, ο ρόλος που προβλέπεται για τη χώρα από τους «μεγάλους» της Ευρώπης είναι να απορροφήσει ένα σημαντικό μέρος της νέας μετανάστευσης.

Η διαφορά είναι ότι εμείς προερχόμαστε από μια ιστορική παράδοση διαφορετική απ’ αυτήν της Δυτικής Ευρώπης: για μας, η πολυθρησκευτικότητα ή η πολυεθνικότητα δεν είναι κάτι πραγματικό νέο, αλλά κάτι που ήταν κανόνας μέχρι ένα πολύ πρόσφατο παρελθόν. Μπορεί να το ξεχάσαμε πολύ γρήγορα, να όμως που η εξέλιξη της Ιστορίας μας αναγκάζει να το ξαναθυμηθούμε. Θα ήταν καλό να αντλήσουμε και από τις δικές μας εμπειρίες του παρελθόντος, αλλά και από τις πρόσφατες της Δυτικής Ευρώπης, ώστε να αποφύγουμε τα λάθη που έγιναν εκεί – και που μπορούν να οδηγήσουν σε καταστάσεις όπως αυτές που περιγράφει ο Ουελμπέκ.

ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ

Ο Νότιος Πόλος είναι πάντα ένα δημοφιλές θέμα συζήτησης μεταξύ μας  από τότε που ξεκίνησε η γνωριμία μας. Κάθε φορά που κάποιος αναφέρει την Ανταρκτική, η πρώτη εικόνα που  έρχεται στο μυαλό είναι ένα ατελείωτο λευκό στρώμα πάγου, απλωμένο μέχρι εκεί που μπορεί να δει το ανθρώπινο μάτι. Αντίθετα, η μεγαλοπρεπής , ήπειρος, φιλοξενεί πολύ πιο συναρπαστικά χαρακτηριστικά από την προαναφερθείσα εικόνα. Ακολουθούν 12 ενδιαφέροντα πραγματάκια για την Ανταρκτική που ενδεχομένως να αγνοείτε:

1. Στην ελληνική γλώσσα, Ανταρκτική σημαίνει «η γη χωρίς αρκούδες».

Ο όρος “Ανταρκτική” σημαίνει κυριολεκτικά το αντίθετο της “Αρκτικής”, επομένως, μπορεί να ονομαστεί “η γη χωρίς αρκούδες”. Ωστόσο, με τις αρκούδες που αναφέρουμε, δεν εννοούμε τα όμορφα θηρία του ζωικού βασιλείου, αλλά τους αστερισμούς – τη Μεγάλη Άρκτο και τη Μικρή Άρκτο. Αυτοί οι αστερισμοί που αποτελούν μέρος της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας είναι ορατοί μόνο στο βόρειο ημισφαίριο. Ως εκ τούτου, η Ανταρκτική ονομάζεται ως «γη χωρίς αρκούδες». Και για να μην έχουμε μπερδέματα οι πολικές αρκούδες ζουν μόνο στην περιοχή της Αρκτικής.

2. Η Ανταρκτική είναι ο τόπος όπου συναντώνται όλοι οι μεσημβρινοί, με αποτέλεσμα ο Νότιος Πόλος να μην έχει συγκεκριμένη ζώνη ώρας.

Καθώς όλες οι νοητές γραμμές γεωγραφικού μήκους συγκλίνουν στο Νότιο Πόλο, οποιαδήποτε ζώνη ώρας μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην ήπειρο. Αν και η επιλογή των ζωνών ώρας ακούγεται συναρπαστική, μπορεί να αποδειχθεί αρκετά μπερδεμένη. Δεδομένου βέβαια ότι κανείς δεν ζει μόνιμα στην Ανταρκτική, αυτό δεν είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Για πρακτικούς λόγους όμως, οι ζώνες ώρας στην ήπειρο της Ανταρκτικής βασίζονται στις εκάστοτε εδαφικές διεκδικήσεις. Οι επιστήμονες κι οι ερευνητές που ζουν σε αυτό το τμήμα του Νοτίου Ημισφαιρίου μπορούν να επιλέξουν τη ζώνη ώρας που τους ταιριάζει περισσότερο.

3. Σχεδόν ολόκληρη η ήπειρος της Ανταρκτικής καλύπτεται από πάγο με πάχος που κυμαίνεται από 1,5 έως 5 χιλιόμετρα

Θυμάστε την εικόνα που αναφέραμε στην εισαγωγή του άρθρου; Ε τελικά δεν απέχει και πολύ απ’ την πραγματικότητα καθώς ολόκληρη η ήπειρος καλύπτεται από πάγο. Κανείς βέβαια δεν περιμένει το στρώμα του πάγου να είναι τόσο παχύ. Πάνω από το 90% του πάγου παγκοσμίως (περίπου 29 εκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα) βρίσκεται στην Ανταρκτική. Και, αν ποτέ λιώσει όλος αυτός ο πάγος, το επίπεδο όλων των ωκεανών θα ανέβει σχεδόν 60 μέτρα.

4. Το μεγαλύτερο ζώο της Ανταρκτικής, ένα έντομο που ονομάζεται «Belgica Antarctica», είναι ένα από τα μικρότερα ζώα στον κόσμο, μήκους περίπου 2 χιλιοστών!

Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση ότι πιγκουίνοι, φώκιες και μερικά μυστηριώδη πλάσματα της γης κατοικούν στην Ανταρκτική, το μεγαλύτερο χερσαίο ζώο που συναντάμε στην ήπειρο είναι ένα έντομο μήκους μόλις δύο χιλιοστών. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι το αφιλόξενο περιβάλλον της περιοχής δεν επιτρέπει να ευδοκιμήσει οποιοδήποτε χερσαίο ον. Αν και πιγκουίνοι και φώκιες εντοπίζονται κατά καιρούς στις ακτές, δεν ζουν πραγματικά εκεί. είναι απλά περαστικοί! Ακόμα και τα θαλασσοπούλια που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση ή στο Διαδίκτυο είναι απλοί επισκέπτες. Ο λόγος για τον οποίο η Belgica Antarctica επιβιώνει στο σκληρό αυτό κλίμα είναι ότι χώνεται κάτω από το πάγο σε βάθος ένα εκατοστού και μπορεί εκεί να διατηρηθεί για πολύ πάνω από 10 μήνες, ακόμα κι αν χαθεί το 70% του νερού του σώματος του!

5.Το όρος Έρεβος είναι η 2η μεγαλύτερη κορυφή της Ανταρκτικής και το νοτιότερο ενεργό ηφαίστειο της Γης.

Το όρος Έρεβος (στα ελληνικά σημαίνει το πολύ βαθύ σκοτάδι) είναι το πιο ενεργό ηφαίστειο σε ολόκληρο το νότιο ημισφαίριο. Αν και καλύπτεται από παγετώνες καθ ‘όλη τη διάρκεια του έτους, το Έρεβος είναι ακόμα αρκετά ζεστός και διατηρεί μια λίμνη λάβας που εκρήγνυται περιστασιακά φτύνοντας κρυστάλλους σχηματισμένους σε μάγμα. Λοιπόν, σας έχουμε και επιχειρηματική ιδέα: αν ποτέ μπορέσετε να συλλέξετε τέτοιους κρυστάλλους και να φτιάξετε κοσμήματα, ίσως κερδίσετε πολλά χρήματα! Δεν είναι και σίγουρο!

6. Η Ανταρκτική φιλοξενεί ένα από τα πιο αλμυρά υδάτινα σώματα σε αυτόν τον πλανήτη με το όνομα λίμνη Don Juan, η οποία διατηρεί την υγρή της κατάσταση ακόμη και στις πιο κρύες μέρες του χρόνου.

Αν και τα περισσότερα υγρά παγώνουν στην Ανταρκτική, η λίμνη Don Juan κατορθώνει να διατηρήσει τη ρευστότητά της. Ακόμη και τους χειμώνες όταν η θερμοκρασία στο Νότιο Πόλο πέφτει κάτω από τους -50 °C, η αλμυρή λίμνη συνεχίζει να παραμένει σε υγρή κατάσταση. Επιβιώνει από τις δύσκολες καιρικές συνθήκες λόγω της αλατότητάς της. Η λίμνη Don Juan είναι η πιο αλμυρή λίμνη στην Ανταρκτική, με επίπεδο αλατότητας πάνω από 47% και έχει τη μεγαλύτερη ποσότητα διαλυμένων στερεών ουσιών στον κόσμο. Συγκριτικά, το επίπεδο αλατότητάς της είναι 18 φορές μεγαλύτερο από τους ωκεανούς και 1,3 φορές μεγαλύτερο από τη Νεκρά Θάλασσα.

7. Οι «καταρράκτες του αίματος» στην Ανταρκτική ρέουν θαλασσινό νερό με χρώμα …σαν το κόκκινο του αίματος.

Αν και η Ανταρκτική θεωρείται η μεγαλύτερη έρημος στον κόσμο, φιλοξενεί και ασυνήθιστους καταρράκτες. Στην περιοχή McMurdo Dry Valley συναντάμε τους “αιματοβαμμένους καταρράκτες”. Η έρευνα που διεξήχθη από το University of Alaska Fairbanks έδειξε ότι ο λόγος για το περίεργο χρώμα είναι η αντίδραση των μεγάλων ποσοτήτων σιδήρου και νατρίου που υπάρχουν στο νερό με το οξυγόνο όταν εκτίθεται στον αέρα. Ως εκ τούτου, το κόκκινο χρώμα οφείλεται στον οξειδωμένο σίδηρο, με τον ίδιο τρόπο που το σίδερο γίνεται κατακόκκινο όταν σκουριάζει. Μέχρι πρόσφατα, πίστευαν ότι τα φύκια προκαλούσαν τον αποχρωματισμό του νερού.

8. Το Tinder έκανε ντεμπούτο στο Νότιο Ημισφαίριο όταν ένας άνδρας επιστήμονας στην Ανταρκτική κατάφερε να βρει ταίρι μέσω της εφαρμογής με μια γυναίκα που βρισκόταν μόλις 45 λεπτά μακριά.

Η καλή παρέα στην Ανταρκτική είναι ανεκτίμητη και συνήθως σπάνια. Το 2014 έγινε όμως κάτι αναπάντεχο. Η dating εφαρμογή Tinder κατάφερε να βρει ταίρι σε έναν Αμερικάνο επιστήμονα που βρισκόταν στο πιο μοναχικό μέρος στη Γη. Σε απόσταση 45 λεπτών …με ελικόπτερο, ο επιστήμονας βρήκε μια ερευνήτρια. Έκανε το δάχτυλό του δεξιά και σχεδόν αμέσως ειδοποιήθηκε για το “ματσάρισμα!” Γιατί, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η εταιρεία επικοινώνησε ότι αυτό μπορεί να είναι πράγματι το πρώτο τους επιτυχημένο ματσάρισμα στην ήπειρο της Ανταρκτικής. Δυστυχώς, η ερευνήτρια είχε προγραμματίσει να φύγει την επόμενη μέρα.

9. Εάν επιθυμείτε να μείνετε στην Ανταρκτική έναν ολόκληρο χειμώνα, θα πρέπει να συμμορφωθείτε με έναν από τους πιο περίεργους κανόνες: να αφαιρέσετε τους φρονιμίτες και τη σκωληκοειδή απόφυση.

Τα καλοκαίρια, περίπου 1.000-1.500 άνθρωποι μένουν στην περιοχή της Ανταρκτικής. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι ερευνητές και άλλοι είναι βοηθητικό προσωπικό και εξερευνητές. Αν και τα καλοκαίρια δεν είναι καθόλου ευχάριστα, οι χειμώνες παρουσιάζουν ένα πολύ πιο σκληρό πρόσωπο. Εάν επιλέξετε να μείνετε εκεί το χειμώνα, θα πρέπει να αφαιρέσετε τους φρονιμίτες και τη σκωληκοειδή απόφυση. Ο λόγος πίσω από αυτή την παράξενη απαίτηση είναι ότι σε ιατρική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δεν μπορείτε να φύγετε εύκολα κατά τη διάρκεια των χειμώνων.

10. Σε όλόκληρη την Ανταρκτική υπάρχουν μόνο 2 ATM μηχανήματα από την Wells Fargo Bank.

Αν και η Ανταρκτική είναι ένα μέρος όπου τα ψώνια είναι η τελευταία σας προτεραιότητα, υπάρχουν καταστάσεις όπου τα χρήματα έχουν μεγάλη σημασία ακόμα κι εκεί. Παρολαυτά υπάρχει μόνο ένα κέντρο ATM, με δύο μηχανήματα τα οποία διαχειρίζονται από την Wells Fargo Bank και είναι ένας από τους πιο δύσκολους προορισμούς για τους συντηρητές των ATM. Είναι εγκατεστημένα στο σταθμό McMurdo, ο οποίος τυγχάνει να είναι ο μεγαλύτερος επιστημονικός σταθμός στη Γη!

11. Υπάρχει ένα Χιλιανό χωριό στην Ανταρκτική με συνολικό πληθυσμό 100 κατοίκους

H Villa Las Estrellas είναι o ένας από τους δύο οικισμούς σε ολόκληρη την ήπειρο της Ανταρκτικής. Είναι οικισμός της Χιλής και λειτουργεί επίσης ως τουριστικός προορισμός. Η πόλη διαθέτει σχολείο, ταχυδρομείο, τραπεζίτη και πληθυσμό περίπου 100 ατόμων που  μειώνεται τους χειμώνες. Η Villa Las Estrellas, που σημαίνει «η Πόλη των Αστέρων» στα Ισπανικά, προσφέρει εκδρομές προς τα αξιοθέατα του μαγευτικού Νότου Πόλου και δραστηριότητες για σκι. Υπάρχει επίσης ένας μικρός ξενώνας που μπορεί να φιλοξενήσει 20 επισκέπτες τη φορά, ραδιοφωνικός σταθμός και πρόσβαση στο Διαδίκτυο, αν και η χρήση του περιορίζεται αυστηρά στους τρεις υπολογιστές που διαθέται το σχολείο.

12. Η Συνθήκη της Ανταρκτικής του 1961, έχει επικυρωθεί από 53 χώρες και διαχωρίζει την ήπειρο ως επιστημονική προστατευόμενη περιοχή, ελεύθερη για επιστημονική έρευνα και στην οποία απαγορεύεται κάθε στρατιωτική δράση.

Η Συνθήκη της Ανταρκτικής υπογράφηκε για πρώτη φορά την 1η Δεκεμβρίου 1959 από δώδεκα χώρες και τέθηκε σε ισχύ το 1961. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει γηγενής ανθρώπινος πληθυσμός στη νότια ήπειρο, η συνθήκη αυτή υπογράφηκε προκειμένου να αποφευχθούν συγκρούσεις μεταξύ των κυρίαρχων εθνών. Απαγορεύει οποιαδήποτε στρατιωτική δραστηριότητα στην περιοχή εκτός από τη βοήθεια για ειρηνική επιστημονική έρευνα. Αν και η Αργεντινή έχει διεκδικήσει την κυριαρχία της σε ένα τεράστιο τμήμα της Ανταρκτικής, ο ισχυρισμός δεν αναγνωρίζεται διεθνώς. Η συνθήκη είχε καταστήσει δυνατή την επιστημονική έρευνα χωρίς καμία πολιτική ή στρατιωτική διαταραχή. Χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστραλία, η Αργεντινή, η Ρωσία κ.λπ., έχουν δημιουργήσει τους αντίστοιχους σταθμούς επιστημονικής έρευνας σε διάφορα σημεία της ηπείρου. Το Σύστημα Συνθηκών Ανταρκτικής (Antarctic Treaty System ή ATS) ήταν η πρώτη συμφωνία για τον έλεγχο των όπλων που υπογράφηκε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.

 SVALBARD , Η ΑΠΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Βαθιά στα έγκατα ενός παγωμένου βουνού σε ένα νησί πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο μεταξύ της Νορβηγίας και του Βόρειου Πόλου βρίσκεται ένας πόρος ζωτικής σημασίας για το μέλλον της ανθρωπότητας. Δεν περιέχει άνθρακα, πετρέλαιο ή άλλα πολύτιμα ορυκτά, μα σπόρους.

Εκατομμύρια από αυτά τα μικροσκοπικά καφέ σποράκια, από περισσότερες από 930.000 ποικιλίες τροφίμων, αποθηκεύονται στην Παγκόσμια Τράπεζα Σπόρων στη Σπιτσβέργη, μέρος του αρχιπελάγους Σβάλμπαρντ της Νορβηγίας.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια τεράστια θυρίδα ασφαλείας, που φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή γεωργικής βιοποικιλότητας στον κόσμο. «Μέσα σε αυτό το κτήριο υπάρχουν 13.000 χρόνια αγροτικής ιστορίας», λέει ο Brian Lainoff, επικεφαλής συντονιστής συνεργασιών του Crop Trust, που διαχειρίζεται το θησαυροφυλάκιο, καθώς ανοίγει την τεράστια ατσάλινη πόρτα που οδηγεί μέσα στο βουνό.

Θα ήταν δύσκολο να βρεις ένα μέρος πιο απομακρυσμένο από την παγωμένη ερημιά του Σβάλμπαρντ. Είναι το πιο βόρειο μέρος που μπορείτε να πετάξετε με μια εμπορική αεροπορική εταιρεία, και εκτός από την κοντινή πόλη Λόνγκγιαρμπιεν (Longyearbyen), είναι μια τεράστια λευκή έκταση παγωμένου κενού.

Η Παγκόσμια τράπεζα σπόρων του Σβάλμπαρντ έχει ονοματίσει το θησαυροφυλάκιο “Η Ημέρα της Κρίσης” (Doomsday), το οποίο φυλάσσει ένα απόθεμα σπόρων για χρήση σε περίπτωση αποκαλυπτικού γεγονότος ή παγκόσμιας καταστροφής. Αλλά είναι οι μικρότερες καταστροφές που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα κάθε μέρα, ο κύριος λόγος που σχεδιάστηκαν αυτά τα θησαυροφυλάκια σε όλο τον κόσμο.

Με την ευκαιρία αυτή, δείγματα από την Ινδία, το Πακιστάν και το Μεξικό κατατέθηκαν μαζί με σπόρους από τη Συρία, στην οποία οι πολίτες της ζουν τη δική τους αποκάλυψη. «Υπάρχουν μεγάλες και μικρές καταστροφές σε όλο τον κόσμο κάθε μέρα. Γενετικό υλικό χάνεται σε όλο τον κόσμο», λέει η Marie Haga, εκτελεστική διευθύντρια του Crop Trust.

Κοντά στην είσοδο της εγκατάστασης, θα βρείτε μια ορθογώνια σφήνα από σκυρόδεμα που προεξέχει έντονα στο χιονισμένο τοπίο, και το παρατσούκλι “Ημέρα της Κρίσης” φαίνεται ξαφνικά παράδοξα εύστοχο. Ακριβώς λόγω της απομακρυσμένης του θέσης επιλέχθηκε το Σβάλμπαρντ ως η θέση του θησαυροφυλακίου. «Είναι μακριά από τις περιοχές της γης όπου συναντάς πόλεμο και τρόμο. Βρίσκεται σε ασφαλές μέρος», λέει ο Bente Naeverdal, διαχειριστής ακινήτων που επιβλέπει την καθημερινή λειτουργία του θησαυροφυλάκιου.

Ο μόνος γείτονάς του είναι ένα παρόμοιο αποθετήριο θαμμένο μακριά από τους κινδύνους του κόσμου: το Arctic World Archive, το οποίο στοχεύει στη διατήρηση δεδομένων για τις κυβερνήσεις και τα ιδιωτικά ιδρύματα του κόσμου. Άνοιξε βαθιά σε ένα κοντινό ορυχείο.

Η είσοδος οδηγεί σε ένα μικρό θορυβώδες δωμάτιο που μοιάζει με σήραγγα. Εδώ βρίσκονται τα συστήματα ψύξης ώστε να διατηρείται σταθερή η θερμοκρασία μέσα στο θησαυροφυλάκιο. Μια ακόμα πόρτα οδηγεί σε μια φαρδιά φωτιζόμενη τσιμεντένια σήραγγα που οδηγεί 130 μέτρα κάτω στο βουνό. Στο τέλος αυτού του διαδρόμου υπάρχει ένας θάλαμος, ένα πρόσθετο στρώμα ασφαλείας για την προστασία των θησαυρών που περιέχουν τους σπόρους.

Υπάρχουν τρεις θόλοι στο τέλος του θαλάμου, αλλά μόνο ένας χρησιμοποιείται αυτήν τη στιγμή και η πόρτα του είναι καλυμμένη με ένα παχύ στρώμα πάγου, υπονοώντας τις  χαμηλές θερμοκρασίες στο εσωτερικό του. Εδώ, οι σπόροι αποθηκεύονται σε αλουμινένια δοχεία συσκευασμένα σε κενό και σε δοκιμαστικούς σωλήνες σε μεγάλα κουτιά που στοιβάζονται τακτοποιημένα σε ράφια από το δάπεδο μέχρι την οροφή. Έχουν πολύ μικρή χρηματική αξία, αλλά τα κουτιά δυνητικά κρατούν τα κλειδιά για το μέλλον της παγκόσμιας επισιτιστικής ασφάλειας.

Τα τελευταία 50 χρόνια, οι γεωργικές πρακτικές έχουν αλλάξει δραματικά, με την τεχνολογική πρόοδο να επιτρέπει τη μεγάλης κλίμακας φυτική παραγωγή. Όμως, ενώ οι αποδόσεις των καλλιεργειών έχουν αυξηθεί, η βιοποικιλότητα έχει μειωθεί σε σημείο που τώρα μόνο περίπου 30 καλλιέργειες παρέχουν το 95% των αναγκών του ανθρώπου σε τροφή και ενέργεια. Μόνο το 10% των ποικιλιών ρυζιού που χρησιμοποιούσε η Κίνα τη δεκαετία του 1950 εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σήμερα, για παράδειγμα. Οι ΗΠΑ έχουν χάσει πάνω από το 90% των ποικιλιών φρούτων και λαχανικών τους από το 1900. Αυτή η μονοκαλλιέργεια της γεωργίας αφήνει τα αποθέματα τροφίμων πιο επιρρεπή σε απειλές όπως ασθένειες και ξηρασία.

Η κατασκευή της Ημέρας της Κρίσης κόστισε 8 εκ. αμερικανικά δολάρια και χρηματοδοτήθηκε από τη Νορβηγική κυβέρνηση. Διοικείται μετά από τριμερή συμφωνία της Νορβηγικής κυβέρνησης, του διεθνούς οργανισμού Global Crop Diversity Trust και του Κέντρου Γενετικών Πόρων των Σκανδιναβικών χωρών.

Δεν χρειάζεται να ψάξετε πολύ για να ανακαλύψετε τις θυσίες που έγιναν για να διατηρηθούν ασφαλείς αυτοί οι πυρήνες αναπαραγωγής. Ένα από τα πιο σημαντικά ιστορικά κοιτάσματα σπόρων μέσα στο νορβηγικό θησαυροφυλάκιο προέρχεται από μια συλλογή του Ερευνητικόυ Ινστιτούτου Vavilov της Αγίας Πετρούπολης, η οποία αποτέλεσε μια από τις πρώτες συλλογές στον κόσμο. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Λένινγκραντ, περίπου δώδεκα επιστήμονες εγκλωβίστηκαν στο δωμάτιο που περιείχε τους σπόρους για να τους προστατεύσουν από τους πεινασμένους πολίτες και τον γύρω γερμανικό στρατό.

Καθώς η πολιορκία συνεχιζόταν, ορισμένοι από αυτούς πέθαναν τελικά από την πείνα. Παρά το γεγονός ότι ήταν περιτριγυρισμένοι από σπόρους και φυτικό υλικό, αρνούνταν σθεναρά να σωθούν τρώγοντας κάποιους από τους αποθηκευμένους σπόρους – τέτοια ήταν η πεποίθησή τους για τη σημασία των σπόρων. Η ανάκαμψη της Ρωσίας μετά τον πόλεμο, και το μέλλον της ανθρωπότητας ενδεχομένως να στηριζόταν στην συλλογή που προστάτευαν. Ένας από τους επιστήμονες, ο Ντμίτρι Ιβάνοφ, λέγεται ότι πέθανε περιτριγυρισμένος από σακουλάκια με ρύζι.

Σε μια εποχή αυξημένων γεωπολιτικών εντάσεων και αβεβαιότητας, το θησαυροφυλάκιο του Σβάλμπαρντ είναι μια ασυνήθιστη και ελπιδοφόρα κίνηση στη διεθνή συνεργασία για το καλό της ανθρωπότητας. Οποιοσδήποτε οργανισμός ή χώρα μπορεί να στείλει σπόρους σε αυτήν και δεν υπάρχουν πολιτικοί ή διπλωματικοί περιορισμοί. Κόκκινα ξύλινα κουτιά από τη Βόρεια Κορέα βρίσκονται δίπλα σε μαύρα κουτιά από τις ΗΠΑ. Στον επόμενο διάδρομο, κουτιά με σπόρους από την Ουκρανία βρίσκονται πάνω από σπόρους από τη Ρωσία. «Είναι κρύα και ασφαλή εκεί πάνω, και αυτό είναι το μόνο που έχει πραγματικά σημασία».

ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ

Η πρακτική των ανθρωποθυσιών πάει πολύ πίσω στο χρόνο. Πότε ξεκίνησε και γιατί και τι συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα;

Όταν κάποιος σκέφτεται τις ανθρωποθυσίες πιθανότατα το μυαλό του τρέχει στους Αζτέκους του βόρειου Μεξικό. Σίγουρα αυτό δεν είναι τυχαίο ούτε αδικαιολόγητο. Το πανάρχαιο αυτό τελετουργικό, αν και σπάνιο στις περισσότερες κοινωνίες του κόσμου, έπαιξε σημαντικό ρόλο στους πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής. Ανθρωποθυσίες πραγματοποιούνταν σε πολλές περιστάσεις, από γιορτές ως πολέμους, και χρησιμοποιήθηκαν ακόμη και για να σηματοδοτήσουν την ολοκλήρωση αρχιτεκτονικών έργων, όπως η Μεγάλη Πυραμίδα του Τενοτστιτλάν, το οποίο μπορεί να οδήγησε στο θάνατο έως και 80.400 ανθρώπους, σύμφωνα με τον Αμερικανό ανθρωπολόγο Ρος Χάσιγκ.

Οι ανθρωποθυσίες των Αζτέκων περιγράφηκαν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τους Ισπανούς κατακτητές. Οι περιγραφές τους ταιριάζουν με τις εξίσου φρικτές απεικονίσεις που βρέθηκαν σε πολλούς προκολομβιανούς κώδικες. Σε έναν από αυτούς, στον Codex Magliabechiano (σημ. εικονογραφικός κώδικας των Αζτέκων που δημιουργήθηκε στα μέσα του 16ου αιώνα), φαίνεται ένας ιερέας να κρατά ένα θύμα θυσίας καθώς ένας άλλος χρησιμοποιεί ένα αιχμηρό αντικείμενο για να ξεριζώσει την καρδιά του. Το αίμα κυλά στο κάτω μέρος της πυραμίδας, όπου ένα προηγούμενο θύμα, με το στήθος ανοιχτό και το πρόσωπό του με μια έκφραση πόνου, σύρεται μακριά. Οι θεατές παρακολουθούν καθώς η καρδιά, φρεσκοκομμένη από τη σωματική της φυλακή, αιωρείται προς τον ουρανό. Μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων κράτησαν ζωντανή τη μνήμη αυτών των φρικιαστικών τελετουργιών και τις μετέφεραν μετά στους κονκισταδόρες.

Ωστόσο, αν και τόσο συνηθισμένη μεταξύ των Αζτέκων, η έννοια της ανθρωποθυσίας δεν επινοήθηκε σε καμία περίπτωση από αυτούς, ούτε ήταν ο μόνος πολιτισμός σε όλο τον κόσμο που ασχολήθηκε με αυτήν την πρακτική, όπως είχε προταθεί παλαιότερα.

Σήμερα θεωρείται ότι οι ανθρωποθυσίες χρονολογούνται από την Εποχή του Χαλκού και ίσως και πολύ πιο πριν. Τα ίχνη τους έχουν ανακαλυφθεί στα αρχαιολογικά αρχεία διαφόρων πολιτισμών, από τους Ευρωπαίους της Παλαιολιθικής Εποχής έως τους αρχαίους αποίκους της Κίνας. Αυτές οι κοινωνίες συμμετείχαν σε ανθρωποθυσίες για διάφορους λόγους, μερικούς παρόμοιους με αυτούς των Αζτέκων και άλλους εντελώς διαφορετικούς και μοναδικούς.

Γιατί να θυσιάσεις έναν άνθρωπο;

Η ιστορία των ανθρωποθυσιών είναι στενά συνδεδεμένη με την ιστορία της θρησκείας και των δεισιδαιμονιών. «Η προϊστορική θρησκεία ξεκίνησε ως ένα μαγικό, θείο μυστήριο που αποσκοπούσε στην άρνηση της πραγματικότητας του θανάτου», αναφέρει ο Τζον Σκίνερ. Στο έρευνα του «Ritual Matricide: A Study of the Origins of Sacrifice», ο Σκίνερ συζητά πώς ο φόβος και η περιέργειά μας για τον θάνατο εκδηλώθηκαν σε αρχαίες τελετουργίες όπως η κατανάλωση ανθρώπινου εγκεφάλου και η ανθρώπινη θυσία γενικά. Ο ίδιος εστίασε στις παλαιολιθικές κοινωνίες, οι οποίες δεν είχαν το είδος της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής πολυπλοκότητας που διαμόρφωσε τις τελετουργίες των Αζτέκων.

Οι θυσίες με θρησκευτικά κίνητρα θα μπορούσαν να λάβουν πολλές μορφές. Στην Κίνα, τη Μογγολία, την Αίγυπτο και την Κεντρική Αμερική, σημαντικά άτομα θάβονταν μερικές φορές μαζί με τους υπηρέτες ή/και τις παλλακίδες τους. Δεδομένου ότι τα σώματα αυτών των «συνοδών» σπάνια παρουσιάζουν σημάδια τραύματος ή ασθένειας, οι αρχαιολόγοι εικάζουν ότι ενταφιάστηκαν μαζί με τους αφέντες τους σε μια πρακτική που τώρα αναφέρεται ως «θυσία του υπηρέτη». Τέτοιες τελετουργίες εξασφάλιζαν ότι οι άνθρωποι θα λάμβαναν φροντίδα και στη μετά θάνατον ζωή. Η πρακτική, κάποτε μια από τις πιο κοινές μορφές ανθρωποθυσίας, εξαφανίστηκε γύρω στο 2.800 π.Χ.

Ένας άλλος στόχος των ανθρωποθυσιών ήταν να κατευνάσουν τους θεούς προσφέροντας μια θυσία υψηλής αξίας. Κατά τη διάρκεια των τελετουργιών Καπακότσα, οι Ίνκας του προκολομβιανού Περού νάρκωναν και σκότωναν παρθένες γυναίκες και παιδιά – τους οποίους θεωρούσαν αγνούς και αθώους – για να αποτρέψουν φυσικές καταστροφές. Οι Αζτέκοι αναφέρονταν στις θυσίες ως πληρωμή χρέους. «Η ζωή οφείλεται στους θεούς. Με τη θυσία τους μάς έδωσαν ζωή… παράγουν το φαγητό μας… που τρέφει τη ζωή», θεωρείται ότι είπαν οι ιερείς των Αζτέκων στους Ισπανούς παρατηρητές θέλοντας να υπερασπιστούν το τελετουργικό τους.

Εν τέλει, η ανθρωποθυσία αφορούσε την προστασία της πλειονότητας σε βάρος μιας μειονότητας. Οι ανθρωποθυσίες δεν γίνονταν μόνο για να αποτρέψουν τους σεισμούς και τις ασθένειες, αλλά και για να κερδίσουν ή να αποφύγουν τους πολέμους. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης για να ευλογήσουν τη βασιλεία συγκεκριμένων ηγεμόνων καθώς και ως σύμβολα της κυριαρχίας τους. Η Μεγάλη Πυραμίδα του Τενοτστιτλάν, που αρχικά κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιτζκοάλτ, είναι ένα παράδειγμα αυτού. Με τον ίδιο τρόπο, τα τραγούδια και οι θρύλοι μιλούν για ιαπωνικές και βαλκανικές κοινότητες που θάβουν ζωντανούς ανθρώπους μέσα σε κτίρια για να τους προστατεύσουν από μελλοντική καταστροφή – μια πρακτική που φαίνεται να αποδεικνύεται και από αρχαιολογικές ανακαλύψεις. Ο μύθος αυτός άλλωστε επιβιώνει και στα δικά μας δημοτικά τραγούδια, όπως αυτού του Γιοφυριού της Άρτας.

Η άγνωστη προέλευση της ανθρωποθυσίας

Ενώ η ιστορία γνωρίζει ότι δεν έλειπαν οι κοινωνίες που έκαναν ανθρωποθυσίες, οι ειδικοί δεν έχουν ακόμη συμφωνήσει για το πού και πότε πρωτοεμφανίστηκε η πρακτική αυτή. Επειδή οι ανθρωποθυσίες περιγράφηκαν ευρέως στην αρχαιότητα, είναι ασφαλές να πούμε ότι συνέβαιναν και κατά την προϊστορία. Δυστυχώς, η έλλειψη γραπτών ή προφορικών αρχείων δεν μας επιτρέπει να ανασυνθέσουμε την προϊστορική ζωή με ακρίβεια. Κατά συνέπεια, η κατανόησή μας για την προέλευση των ανθρωποθυσιών βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία σπάνια οδηγούν σε ένα οριστικό συμπέρασμα.

Κατά καιρούς, αρκετοί ερευνητές δήλωσαν ότι μπορεί να βρήκαν στοιχεία για ανθρωποθυσίες που χρονολογούνται στην Εποχή του Σιδήρου ή του Χαλκού. Σε ένα άρθρο του, ο παλαιοανθρωπολόγος Γιάν Τζελινέκ ερευνά ανασκαφές αυτών των περιόδων από περιοχές στην Τσεχοσλοβακία. Η εξαιρετικά ποικιλόμορφη μεταχείριση των ανθρώπινων λειψάνων εκεί, λέει ο Τζελινέκ, υποδηλώνει ότι «δεν αντιπροσωπεύουν κανονικές ταφές αλλά μπορούν να εντοπιστούν ίχνη σύνθετων γεγονότων που συνδέονται με ανθρωποθυσίες». Ανθρώπινοι σκελετοί που βρέθηκαν σε μια σπηλιά παραπέμπουν σε θυσίες υπηρετών, ενώ ένα κρανίο που βρέθηκε θαμμένο στα θεμέλια ενός κοντινού σπιτιού υποδηλώνει πρακτικές που μοιάζουν με αυτές που περιγράφονται στη βαλκανική και ιαπωνική λογοτεχνία.

Κάποιοι προτείνουν ότι η ανθρωποθυσία είναι πιο πιθανό να συνέβαινε σε κοινωνίες που εφάρμοζαν κάποια μορφή δουλείας, καθώς σε αυτές τις κοινωνίες επικρατούσαν συγκεκριμένες πεποιθήσεις σχετικά με την αξία της ζωής των ανθρώπων. Ακολουθώντας αυτή τη σκέψη, στοιχεία προϊστορικής σκλαβιάς θα μπορούσαν να υποδεικνύουν και την ύπαρξη προϊστορικών ανθρωποθυσιών, αν και το ένα δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξη και του άλλου. Είναι ενδιαφέρον ότι η έρευνα από τη Βρετανίδα αρχαιολόγο Μιράντα Γκριν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, παρά το γεγονός ή ίσως επειδή υπάρχει έλλειψη πειστικών αποδεικτικών στοιχείων, η ανθρωποθυσία στην Ευρώπη της Εποχής του Σιδήρου «φαίνεται ότι ήταν σπάνια και ιδιαίτερη».

Οι ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα

Πολύ μεγάλη είναι η συζήτηση σχετικά με το αν πραγματοποιούνταν ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα. Αν και δεν φαίνεται να ήταν κοινή πρακτική ειδικά τον 5^ο αιώνα  της κλασικής αρχαιότητας, σίγουρα δεν ήταν άγνωστη, ενώ είναι σχεδόν σίγουρο ότι εφαρμοζόταν σε προηγούμενες περιόδους.

«Οι ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα δεν είναι μύθος» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» ο διακεκριμένος καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας και ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, Βάλτερ Μπούρκερτ. «Σαφέστατα και υπήρχαν και συνδέονταν κυρίως με τις κηδείες. Θεωρώ πως ήταν αποτέλεσμα του θυμού που προκύπτει από τον θάνατο. Ο νεκρός δεν θέλει να πεθάνει και οι άλλοι να ζουν. Η θυσία άλλων ανθρώπων στον τάφο του, του προσφέρει ψυχολογική ανακούφιση», σημείωσε.

Εξάλλου κάτι τέτοιο μαρτυρούν και αρκετά αρχαιολογικά ευρήματα. Κατάλοιπα πιθανών ανθρωποθυσιών έχουν εντοπιστεί στην Κρήτη, καλύπτοντας χρονικά μια περίοδο από την εποχή του Χαλκού μέχρι τους Ύστερους Γεωμετρικούς και Αρχαϊκούς χρόνους. Στην υπόλοιπη Ελλάδα αντίστοιχες περιπτώσεις έχουν καταγραφεί στα μυκηναϊκά κέντρα της Αργοναυπλίας. Στο Λυκαίο Όρος της Αρκαδίας ο σκελετός ενός άνδρα (ΦΩΤΟ) πιθανά θύμα ανθρωποθυσίας χρονολογήθηκε στο τέλος της μυκηναϊκής περιόδου, τον 11^ο αιώνα (Δημήτρης Αναγνωστόπουλος, Ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα). Για το συγκεκριμένο Όρος μάλιστα οι αναφορές για ανθρωποθυσίες είναι πάρα πολλές.

Εξάλλου είναι πολύ συχνή η παρουσία της ανθρωποθυσίας σε γνωστούς μύθους της ελληνικής αρχαιότητας. Οι Αθηναίοι έστελναν ως «φόρο» στον βασιλιά Μίνωα κάθε εννιά χρόνια επτά νέους Αθηναίους και επτά νέες Αθηναίες για να τους κατασπαράξει ο Μινώταυρος. Στις τραγωδίες του Ευριπίδη αναφέρονται πάμπολλες τελετές ανθρωποθυσιών στις θεότητες. Η κόρη τού Αγαμέμνονα, Ιφιγένεια, οδηγείται για θυσία στο βωμό της Αρτέμιδας, (Ιφιγένεια εν Αυλίδι, στ. 533, 1200). Αξίζει να σημειωθεί ότι άλλος μύθος αναφέρει πως για την ασφαλή επιστροφή των Αχαιών από την Τροία στην Ελλάδα θυσίασαν την κόρη του Πρίαμου, Πολυξένη, στην Εκάβη. Σε άλλο μύθο, θυσιάζεται και η Μακαρία, κόρη του Ηρακλή και της Δηιάνειρας, στην Περσεφόνη ύστερα από «θεϊκό χρησμό», για να νικήσουν οι Αθηναίοι (Ευριπίδη Ηρακλείδες, στ. 408, 583). Θυσιάζεται εθελοντικά κι ο Μενοικέας, γιός τού Κρέοντα, για να νικήσουν οι Θηβαίοι (Ευριπίδη Φοίνισσες, στ. 913).  Αναφορά σε ανθρωποθυσία κάνει και ο Αριστοφάνης.

Ο Παυσανίας αναφέρεται στις ανθρωποθυσίες κατά τις εορτές Λύκαια της Αρκαδίας στο Λυκαίο Όρος, όπου πλέον έχει βρεθεί και ανάλογο εύρημα. Ο Λυκάων, γιος τού Πελασγού, έφερε στο βωμό τού Λυκαίου Διός ένα βρέφος και το θυσίασε, για να βρέξει το βωμό με αίμα. Κατά την ανθρωποθυσία ο Λυκάων μεταμορφώθηκε σε λύκο (Ελλάδος Περιήγησις, VIII 2), αναφέρει ο Παυσανίας, ενώ συμπληρώνει ότι η πρακτική συνεχιζόταν εις ανάμνηση του γεγονότος.

Ο Πλούταρχος στο έργο του «Θεμιστοκλής» (κεφ. 13) αφηγούμενος τις στιγμές πριν από την ναυμαχία της Σαλαμίνας αναφέρει ότι ο Θεμιστοκλής θυσίασε τρεις Πέρσες αιχμαλώτους. Αναφέρει συγκεκριμένα:

«Ενώ ο Θεμιστοκλής πρόσφερε θυσίες κοντά στη ναυαρχίδα, του έφεραν τρεις αιχμάλωτους, που ήταν πολύ όμορφοι στην όψη και στολισμένοι με λαμπρά ενδύματα και χρυσά κοσμήματα. Λέγονταν γι᾽ αυτούς ότι ήταν παιδιά της Σανδάκης, της αδελφής του Ξέρξη, και του Αρταΰκτη. Όταν τους είδε ο μάντης Ευφραντίδης, επειδή την ίδια στιγμή μια μεγάλη και λαμπρή φλόγα αναπήδησε από το σφάγιο της θυσίας και συγχρόνως ένα φτάρνισμα ακούστηκε από τα δεξιά ως καλό σημάδι, έσφιξε το δεξί χέρι του Θεμιστοκλή και τον προέτρεψε να αφιερώσει τους νεαρούς στον Ωμηστή Διόνυσο και να τους θυσιάσει όλους με ικεσίες προς τον θεό· γιατί έτσι, έλεγε, οι Έλληνες θα εξασφαλίσουν τη σωτηρία και τη νίκη. Ο Θεμιστοκλής σάστισε, γιατί ο λόγος του μάντη ήταν υπερβολικός και τρομερός· οι περισσότεροι όμως, οι οποίοι, όπως συμβαίνει συνήθως στους μεγάλους αγώνες και στις δύσκολες καταστάσεις, έλπιζαν να πετύχουν τη σωτηρία τους με παράλογα μάλλον παρά με λογικά μέσα, επικαλούνταν με μια φωνή τον θεό και σέρνοντας τους αιχμάλωτους στον βωμό επέβαλαν να τελεστεί η θυσία, όπως υπέδειξε ο μάντης. Αυτά τα διηγήθηκε ο Φανίας ο Λέσβιος, που ήταν φιλόσοφος και καλός γνώστης της ιστορικής γραμματείας».

Το γεγονός ότι ο Θεμιστοκλής «σαστίζει» μπροστά στο πρόσταγμα του Μάντη κάνει φανερό ότι η πρακτική της ανθρωποθυσίας είχε ήδη τεθεί στο παρελθόν και ήταν κάτι μάλλον κατακριτέο. Ωστόσο σε τόσο ακραίες συνθήκες, όταν οι Έλληνες προσπαθούν «να πετύχουν τη σωτηρία τους με παράλογα μάλλον παρά με λογικά μέσα» φαίνεται ότι μπορούσε να γίνει μια εξαίρεση. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι για την εποχή της κλασικής αρχαιότητας (5^ο αιώνα) αν και υπάρχουν αναφορές όπως αυτές του Πλούταρχου δεν έχουν βρεθεί αρχαιολογικά ευρήματα που να ενισχύουν τις αναφορές αυτές. Φαίνεται μάλιστα ότι η πρακτική – τουλάχιστον επίσημα- φαινεται να εγκαταλείπεται μετά τον 7ο αιώνα όταν και ξεκίνησε η δημιουργία των πόλεων-κρατών καθώς αυτό συνδυάστηκε με την θέσπιση ποινών.

Το τέλος της πρακτικής

Στην κλασική αρχαιότητα, οι ανθρωποθυσίες φαίνεται ότι θεωρούνταν ήδη παρελθόν από πολλούς πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο. Όταν η Ρώμη ήταν ακόμη ένα μικρό βασίλειο, οι πολίτες κατά καιρούς θυσιάζονταν για να κατευνάσουν τους θεούς. Σύμφωνα με τον ιστορικό Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, ωστόσο, οι ανθρωποθυσίες ουσιαστικά εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δημοκρατίας και καταργήθηκαν εντελώς με συγκλητικό διάταγμα το 97 π.Χ. Η δολοφονία ζωντανών ανθρώπων – μια πρακτική που συνδέθηκε τότε με βαρβαρικές φυλές και υποτιμούνταν από τους Ρωμαίους – αντικαταστάθηκε από τη σφαγή ζώων και το κάψιμο των ομοιωμάτων.

Μέρος της ιστορίας των ανθρωποθυσιών μπορεί να συμπληρωθεί από θρησκευτικά κείμενα. Για παράδειγμα, η Θυσία του Ισαάκ, μια ιστορία από το Βιβλίο της Γένεσης, περιγράφει πώς ο Αβραάμ – ο πατριάρχης του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλάμ που πιστεύεται ότι έζησε κάποια στιγμή μεταξύ 2.150 και 1.975 π.Χ. – προσπάθησε να θυσιάσει τον μονάκριβο γιο του Ισαάκ ύστερα από εντολή του θεού Γιαχβέ. Αλλά πριν ο Αβραάμ προλάβει να ολοκληρώσει το τελετουργικό, τον σταματά ένας άγγελος. Έχοντας ήδη αποδείξει την έκταση της αφοσίωσής του, ο Αβραάμ μπορεί πια να θυσιάσει ένα κριάρι στη θέση του γιου του.

Η θυσία του Ισαάκ δεν είναι μόνο μια ιστορία αλλά και μια μορφή θρησκευτικής διδασκαλίας που είχε ξεκάθαρη επίδραση στην εσωτερική οργάνωση τριών μεγάλων θρησκειών. Σύμφωνα με τον Γιόζεφ Μίλμαν, ομότιμο καθηγητή στο Τμήμα Εβραϊκής και Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα στο Ισραήλ, η αφήγηση λειτουργεί ως «αιτιολογικός μύθος» που εξηγεί την προέλευση ή, σε αυτή την περίπτωση, την εξαφάνιση ενός συγκεκριμένου φαινομένου. Η ιστορία, γράφει ο Μίλμαν, δίνει έναν λόγο για τη «μετάβαση από την ανθρωποθυσία στη θυσία ζώων και ορίζει την απόλυτη ιερότητα της ανθρώπινης ζωής».

Από μια σύγχρονη οπτική, η ανθρωποθυσία φαίνεται ως μια εξαιρετικά σκληρή και άστοχη παράδοση και γι’ αυτό άλλωστε εγκαταλείφθηκε αρκετά νωρίς στην ιστορία τουλάχιστον στη «δική» μας γειτονιά. Ωστόσο, μια μερίδα ιστορικών θεωρεί ότι η πρακτική της ανθρωποθυσίας ίσως έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση πιο εξελιγμένων κοινωνιών μαζί με άλλες αυταρχικές μεθόδους. Σύμφωνα με αυτούς, οι ανθρωποθυσίες έδωσαν τη δυνατότητα στους ηγέτες των κοινωνιών να τις κρατήσουν ενωμένες έστω και μέσω του φόβου και του αυταρχισμού. Άλλωστε, η αντίληψη που υπήρχε ήταν ότι τα θύματα της ανθρωποθυσίας δεν πέθαναν μάταια, αλλά θανατώνονταν προς όφελος των ζωντανών. Φυσικά, η συζήτηση γύρω από τη «χρησιμότητα» της ανθρωποθυσίας και των άλλων βίαιων μεθόδων που έχει χρησιμοποιήσει η ανθρωπότητα είναι θέμα μεγάλης συζήτησης και αντιπαράθεσης μεταξύ των ιστορικών. Μέχρι στιγμής ωστόσο η κυρίαρχη άποψη παραμένει ότι η ανθρωπότητα εξελίχθηκε κατά κύριο λόγο όταν απορρίφθηκαν τέτοιες πρακτικές.

ΤΑ ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ DRONE KAI H ΜΑΝΟΥΡΑ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ

ΤΑ ΕΠΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΡΟΛΟΥ

Ο Κάρολος Ροβέρτος Δαρβίνος (Charles Robert Darwin, 12 Φεβρουαρίου 1809 – 19 Απριλίου 1882) ήταν Άγγλος φυσιοδίφης και γεωλόγος, ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως ο θεμελιωτής της θεωρίας της εξέλιξης, μια σύλληψη που -σύμφωνα με τα λόγια του Τζούλιαν Χάξλεϋ- υπήρξε «αδιαμφισβήτητα η πιο σημαντική ανακάλυψη στον τομέα της βιολογίας». Εισήγαγε τον μηχανισμό της φυσικής επιλογής και ήταν υποστηρικτής της κοινή καταγωγής των ειδών, σύμφωνα με την οποία όλοι προερχόμαστε από έναν κοινό πρόγονο.

Βέβαια δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο ταξίδι του Δαρβίνου με το μικρό πολεμικό Μπιγκλ του Βασιλικού Ναυτικού της Αγγλίας, ένα από τα σπουδαιότερα επιστημονικά και περιπετειώδη ταξίδια που πραγματοποιήθηκαν ποτέ, όταν ακόμη ο μέσος Ευρωπαίος ψαχνόταν και προσπαθούσε δειλά δειλά να προσδιορίσει και να καταγράψει τον άγνωστο κόσμο γύρω του.

Όντας νέος ο Κάρολος αγαπούσε τη γεωλογία, τη φυσική ιστορία και  τη γεωγραφία . Το 1831, σε ηλικία 22 ετών και για τα επόμενα 5 χρόνια, ο νεαρός φυσιοδίφης μας ταξίδευε. Γη του Πυρός, Άνδεις, Βραζιλία, Αργεντινή, Νησιά Γκαλαπάγκος. Στο ημερολόγιο του κατέγραφε με λεπτομέρεια τις παρατηρήσεις του για τον φυτικό και ζωικό πλούτο των μακρινών αυτών τόπων.

Το ταξίδι με το Μπιγκλ και ιδιαίτερα η επίσκεψη του στα Γκαλαπάγκος (σ’ αυτά άλλωστε όφειλε την καταγωγή όλων των απόψεων του), αποτέλεσε την βάση πάνω στην οποία αργότερα, στη φάση της ωριμότητας του, ο Δαρβίνος, θα γράψει το θεμελιακό επιστημονικό του έργο, Η καταγωγή των ειδών, έργο που συντάραξε τον επιστημονικό κόσμο της εποχής του και όχι μόνον, έργο που απέδειξε περίτρανα την καταγωγή του ανθρώπου.

Μετά το ταξίδι με το HMS Beagle, ο Δαρβίνος είχε οδηγηθεί στα πρώτα συμπεράσματα της θεωρίας του, ωστόσο, ανησυχώντας για τις αντιδράσεις από το κοινό αλλά και την εκκλησία, δεν παρουσίασε τις ριζοσπαστικές του ιδέες σχετικά με την εξέλιξη μέχρι το 1858 όταν έκανε κοινή ανακοίνωση με τον Βρετανό συνάδελφο φυσιοδίφη Alfred Russel Wallace, ο οποίος επρόκειτο να δημοσιεύσει κι αυτός μια παρόμοια θεωρία με του Δαρβίνου. Τον επόμενο χρόνο, ο Δαρβίνος δημοσίευσε το επιδραστικό έργο του, «The Origin of Species by Means of Natural Selection» (Η Προέλευση των Ειδών μέσω της Φυσικής Επιλογής).

1. Ο Δαρβίνος γεννήθηκε την ίδια ημέρα με τον Αβραάμ Λίνκολν.
Τόσο ο Δαρβινός όσο και ο Λίνκολν γεννήθηκαν στις 12 Φεβρουαρίου 1809, αλλά σε πολύ διαφορετικά περιβάλλοντα. Ενώ ο 16ος πρόεδρος της Αμερικής γεννήθηκε σε μια ξύλινη κατοικία στην έρημο του Κεντάκι, ο Δαρβίνος γεννήθηκε σε ένα μεγάλο γεωργιανό σπίτι σε ένα κτήμα με θέα στον ποταμό Severn και τη μεσαιωνική πόλη της αγοράς του Shrewsbury της Αγγλίας.

2. Περίμενε περισσότερα από 20 χρόνια για να δημοσιεύσει την πρωτοποριακή θεωρία του για την εξέλιξη.
Το πενταετές ταξίδι του Δαρβίνου σε όλο τον κόσμο με το HMS Beagle, το οποίο έληξε το 1836, του έδωσε ανεκτίμητη έρευνα που συνέβαλε στην ανάπτυξη της θεωρίας του για την εξέλιξη και τη φυσική επιλογή. Ανησυχώντας, ωστόσο, για το κοινό και την εκκλησιαστική αποδοχή της βαθιάς ριζοσπαστικής ιδέας του, δεν παρουσίασε τη θεωρία του σχετικά με την εξέλιξη μέχρι το 1858 όταν έκανε κοινή ανακοίνωση με τον Βρετανό φυσιοδίφη Alfred Russel Wallace, ο οποίος επρόκειτο να δημοσιεύσει με παρόμοια θεωρεία με του Δαρβίνου. Τον επόμενο χρόνο, ο Δαρβίνος δημοσίευσε το επιδραστικό έργο του, «The Origin of Species by Means of Natural Selection» (Η Προέλευση των Ειδών από Μέσα Φυσικής Επιλογής).

3. Ο Δαρβίνος υπέφερε από χρόνιες ασθένειες.
Αφού επέστρεψε από το ταξίδι του σε όλο τον κόσμο, ο Δαρβίνος άρχισε να υποφέρει από εξάντληση, έκζεμα και χρόνιες περιόδους ναυτίας, πονοκεφάλων και ταχυπαλμίας που θα συνεχιζόταν για το υπόλοιπο της ζωής του. Μερικοί υποθέτουν ότι κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του ο Δαρβίνος μπορεί να προσβλήθηκε από μια παρασιτική ασθένεια που ονομάζεται νόσος Chagas που μπορεί τελικά να οδηγήσει σε καρδιακή βλάβη, η οποία τελικά προκάλεσε το θάνατο του Δαρβίνου.

4. Έγραψε μια λίστα με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του γάμου για να αποφασίσει αν θα παντρευτεί.
Ο Δαρβίνος ακόμα και σε θέματα της καρδιάς τα αντιμετώπιζε με τη λογική, έτσι το 1838 συνέταξε μια λίστα με δύο στήλες που σκιαγραφούν τα αρνητικά και τα μειονεκτήματα του γάμου. Εντέλει παντρεύτηκε την πρώτη του ξαδέλφη Emma Wedgwood το 1839.

5. Έγκατέλειψε την ιατρική σχολή.
Ο πατέρας του Δαρβίνου ήταν ένας επιτυχημένος γιατρός που προετοίμαζε τον γιο του να ακολουθήσει τα βήματά του. Αφού πέρασε το καλοκαίρι του 1825 υπηρετώντας ως μαθητευόμενος στην πρακτική του πατέρα του, μπήκε σε μια από τις κορυφαίες ιατρικές σχολές της Βρετανίας στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Ο Δαρβίνος, όμως, μισούσε τη θέα του αίματος και η βαρεμάρα στις διαλέξεις χτυπούσε κόκκινο. Έφυγε από την ιατρική σχολή και διέλυσε τα όνειρα του πατέρα του.

6. Και αντ’ αυτού σπούδασε θεολογία
Αφού έφυγε από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, ο άνθρωπος που θα αμφισβητούσε το καθιερωμένο θρησκευτικό δόγμα της δημιουργίας εγγράφηκε στο Cambridge για να σπουδάσει θεολογία. «Δεν αμφισβήτησα τότε την αυστηρή και κυριολεκτική αλήθεια κάθε λέξης στη Βίβλο», έγραψε αργότερα. Ωστόσο, η πίστη του Δαρβίνου άρχισε να υποχωρεί αφού έζησε τη δουλεία για τα καλά στο ταξίδι του σε όλο τον κόσμο και μετά το θάνατο τριών παιδιών του. Ο Δαρβίνος, ωστόσο, δεν χαρακτήρισε ποτέ τον εαυτό του ως άθεο αλλά αγνωστικιστή

7. Δοκίμασε να φάει εξωτικά ζώα.
Ο Δαρβίνος όχι μόνο μελέτησε σπάνια ζώα από όλο τον κόσμο, αλλά τα έφαγε επίσης. Ως μαθητής στο Cambridge, δημιούργησε το Gourmet Club, επίσης γνωστό ως Glutton Club, με σκοπό να δειπνήσει «πουλιά και θηρία, τα οποία πριν ήταν άγνωστα στον ανθρώπινο ουρανίσκο». Καθώς γυρνούσε τον κόσμο με το HMS Beagle, ο Δαρβίνος συνέχισε το περιπετειώδες γευστικό ταξίδι δοκιμάζοντας αρμαντίλο, στρουθοκάμηλο και puma («αξιοσημείωτα σαν μοσχάρι στη γεύση του», περιέγραψε).

8. Δεν είπε τη φράση «survival of the fittest». (επιβίωση του καταλληλότερου)
Αν και συνδέεται με τη θεωρία της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου, η φράση «επιβίωση του καταλληλότερου» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Άγγλο φιλόσοφο Χέρμπερτ Σπένσερ στο έργο του “Οι αρχές της βιολογίας” του 1864 για να συνδέσει τις οικονομικές και κοινωνιολογικές του θεωρίες με τις βιολογικές έννοιες του Δαρβίνου. Ο Δαρβίνος υιοθέτησε για πρώτη φορά τη φράση στην πέμπτη έκδοσή του «The Origin of Species», που δημοσιεύτηκε το 1869, γράφοντας για τη φυσική επιλογή ότι «η έκφραση που χρησιμοποιούσε συχνά ο κ. Herbert Spencer για την επιβίωση του πιο κατάλληλου είναι μερικές φορές εξίσου βολικό.”

9. Ο Δαρβίνος θάφτηκε μέσα στο Αβαείο του Γουέστμινστερ.
Αφού ο Δαρβίνος πέθανε στις 19 Απριλίου 1882, η οικογένειά του άρχισε τις προετοιμασίες για να τον θάψει στο χωριό όπου είχε περάσει τα τελευταία 40 χρόνια της ζωής του. Ωστόσο, οι φίλοι και οι συνάδελφοί του Δαρβίνου ξεκίνησαν μια εκστρατεία πίεσης για να του δώσουν την υψηλή τιμή ταφής μέσα στο Westminster Abbey του Λονδίνου. Αφού οι εφημερίδες και το κοινό συντάχθησαν με αυτή τη πρόταση, ο Κοσμήτορας του Γουέστμινστερ έδωσε την έγκρισή του. Μία εβδομάδα μετά το θάνατό του, ο Δαρβίνος θάφτηκε στην πιο σεβαστή εκκλησία της Αγγλίας κοντά σε συναδέλφους επιστήμονες όπως οι John Herschel και Isaac Newton.

10. Ο Δαρβίνος εμφανίστηκε στο χαρτονόμισμα των 10 λιρών για 18 χρόνια.
Ξεκινώντας το 2000, ένα πορτρέτο του γενειοφόρου Δαρβίνου εμφανίστηκε στο πίσω μέρος του βρετανικού χαρτονομίσματος των 10 λιρών μαζί με μια εικόνα του HMS Beagle, ενός μεγεθυντικού φακού και εικόνες από τη χλωρίδα και πανίδα που συνάντησε στα ταξίδια του. Η Τράπεζα της Αγγλίας διέκοψε την έκδοση του χαρτονομίσματος το 2018.

Η ΠΡΩΤΗ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η πρώτη ιατροδικαστική έκθεση στα χρονικά του ελληνικού κράτους συντάχθηκε στις 20 Απριλίου του 1825.

Επρόκειτο για ένα ιδιαιτέρα βίαιο επεισόδιο που εξελίχθηκε σε χωριό της Αργολίδας. Η έκθεση που συντάχθηκε απευθυνόταν στον υπουργό της Αστυνομίας και αφορούσε στην αποβολή μιας νεαρής εγκυμονούσης, εξαιτίας ενός άγριου καβγά με τη συννυφάδα της.

Μόλις ο Υπουργός έλαβε την έκθεση, έστειλε έναν από τους άνδρες του στο χωριό Ανιαή, όπου είχε συμβεί το αιματηρό συμβάν, για να εξετάσει την υπόθεση.

Ο αστυνόμος μόλις ολοκλήρωσε την αυτοψία, συνέγραψε μία σύντομη ανταπόκριση στον ανώτερό του, στην οποία περιγράφει λεπτομερώς πως εξελίχθηκε η εγκληματική πράξη.

Έγραφε:

«Εις το χωριόν Ανιαή τρεις εβδομάδες προ του Πάσχα ήλθον αι δύο σύννυμφοι.  Ευγενία  γυνή του Κωνσταντίνου Γκάτζη και Ελένη, του Τάσου Γκάτζη.

Εις την φιλονικίαν αυτή ρίπτει κατά γης την Ευγενία , η στείρα Ελένη, την βάλλει εμπρούμυτα, γονατίζει εις την μέσην και από το υποκάμισον από κάτω χώνει τας δυο της χείρας εμπρός και αρχίζει να σχίζει με τους όνυχας εις την υπογάστριον χώρα της κοιλίας».      

Η βαριά τραυματισμένη εγκυμονούσα, Ευγενία, φώναζε απεγνωσμένα βοήθεια. Οι γείτονες έντρομοι έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει και, όπως δήλωσαν και στον αστυνόμο, την βρήκαν πληγωμένη, να αιμορραγεί.

Αφού την μετέφεραν σπίτι κάλεσαν μια μαία από το Ναύπλιο να την εξετασει. Η Ευγενία αιμορραγούσε από την μήτρα της, το παιδί που κυοφορούσε σίγουρα βρισκόταν σε κίνδυνο, αλλά η μαία δεν μπορούσε να πει ακόμα με βεβαιότητα αν το είχε χάσει.

Η άτυχη εγκυμονούσα γεμάτη οργή για την συννυφάδα της αποφάσισε να την εκδικηθεί .

Απευθύνθηκε στο «Υπουργείο Παπαφλέσσα» που εκτελούσε χρέη Υπουργού Εσωτερικών και Αστυνομίας, ο οποίος έστειλε μερικούς άνδρες στο χωριό προκειμένου να βρουν τη δράστιδα  Ελένη για να τη συλλάβουν.  Εκείνη όμως βρισκόταν απλά κρυμμένη και η απεσταλμένοι του Υπουργείου επέστρεψαν με «άδεια χέρια».

Την ίδια στιγμή οι δημογέροντες  ζήτησαν να πληρώσει ο σύζυγός της Ελένης στην Ευγενία πεντακόσια γρόσια στην Ευγενία για την ψυχική οδύνη και τα έξοδα θεραπείας της.

Οι αιμορραγίες

Οκτώ μέρες μετά την επίθεση, η Ευγενία ξεκίνησε να αιμορραγεί. Ωστόσο, η αιμορραγία αντιμετωπίστηκε και δεν χρειάστηκε να μεταφερθεί στον γιατρό.

Συγγενείς και φίλοι της, όμως, έβλεπαν ότι όσο περνούσαν οι μέρες γινόταν όλο και πιο αδύνατη, ενώ η υγεία  της είναι εύθραυστη. Έναν μήνα μετά, η Ευγενία και ο σύζυγός της ξεκίνησαν για το Άργος προκειμένου να ζητήσουν ιατρική βοήθεια.

Στο δρόμο, όμως, η Ευγενία παρουσίασε επιδείνωση και είχε «μεγάλη και σφοδρά αιμορραγία της μήτρας». Ο αστυνόμος έγραφε στην έκθεση:

«Το επίσημον της αιμορραγίας φαίνεται και από τα φορέματα, τα οποία είναι βεβαμμένα με αίμα. Ταυτοχρόνως έγινε και πρόπτωσις της μήτρας». 

Ένας βοσκός που βρέθηκε στο σημείο που ήταν το νεαρό ζευγάρι, μετέφερε τα μαντάτα στους γονείς της κοπέλας. Έντρομοι, μόλις άκουσαν τα νέα του βοσκού, κάλεσαν τη μαία και έτρεξαν να την βρουν.

Όταν έφτασαν αντίκρισαν την κόρης τους μέσα στα αίματα και ημιλυπόθημη. Η μαία τοποθέτησε την μήτρα πίσω στη θέση της και μεταφέρθηκαν όλοι μαζί στο γιατρό, όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατος του αγέννητου βρέφους.

Σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου : Συνωμοσίες και πραγματικότητα

Το Σύνδρομο Αιφνίδιου Θανάτου σε νέους ανθρώπους, αν και είναι πολύ παλιό, «ανακαλύφθηκε» τώρα από τους συνωμοσιολόγους του διαδικτύου, οι οποίοι έσπευσαν να το συνδέσουν με τα εμβόλια. Τι ισχύει όμως πραγματικά;

Οι άνθρωποι γενικά αναγνωρίζουν ένα γεγονός σαν αλήθεια μόνο όταν το γεγονός συμφωνεί μ’ αυτά που ήδη πιστεύουν, έλεγε ο θρυλικός Αμερικανός τηλεπαρουσιαστής του CBS, Άντι Ρούνεϊ. Στην εποχή του διαδικτύου και των ατελείωτων συνωμοσιών που εμφανίζονται από παντού η φράση αυτή μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ καθώς οι περισσότεροι επιλέγουν να ακούσουν, να διαβάσουν και τελικά να πιστέψουν μόνο αυτό που τους φαίνεται σωστό και αληθινό άσχετα αν βασίζεται έστω και σε κάποιο ψήγμα αλήθειας ή όχι. Ενδεικτικό είναι ότι ύστερα από δύο χρόνια πανδημίας, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που βαφτίζουν οποιαδήποτε ασθένεια ως αποτέλεσμα των εμβολίων κατά του κοροναϊού χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο αλλά απλώς γιατί αυτό βολεύει το αφήγημα της «αλήθειας» τους.

Αυτό συμβαίνει και με το λεγόμενο «Σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου από Αρρυθμία», μια πάθηση γνωστή εδώ και δεκαετίες που οδηγεί σε ξαφνικό θάνατο νέους κυρίως ανθρώπους. Οι απανταχού συνωμοσιολόγοι θεωρούν ότι το Σύνδρομο εμφανίστηκε ξαφνικά τώρα- μετά την πανδημία- και φυσικά το αποδίδουν στα εμβόλια, ενώ έχουν ονομάσει κοροϊδευτικά την ασθένεια ως… ξαφνικίτιδα. Η αλήθεια ωστόσο απέχει κατά πολύ.

Ούτε νέο, ούτε μυστήριο

Το «Σύνδρομο Αιφνίδιου Θανάτου από Αρρυθμία» (Sudden Arrhythmia Death Syndrome – SADS) είναι μία πάθηση που είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες, καθώς η πρώτη επίσημη καταγραφή του προέρχεται από το 1977, ενώ αναφορές γι’ αυτήν υπάρχουν ήδη από το 1948.

Το Σύνδρομο Αιφνίδιου Θανάτου από Αρρυθμία  αφορά κυρίως εφήβους και ενηλίκους κάτω των 40 και εμφανίζεται όταν η καρδιά ενός ατόμου φαίνεται να σταματά ξαφνικά – κυρίως στον ύπνο του- χωρίς ξεκάθαρη αιτία και πολύ συχνά μάλιστα σε άτομα που φαίνονται να είναι απολύτως υγιή.

Το σύνδρομο είναι σχετικά σπάνιο ωστόσο είναι υπαρκτό. Καταγράφηκε επίσημα για πρώτη φορά το 1977 μεταξύ προσφύγων Χμονγκ που είχαν καταφύγει στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Το σύνδρομο καταγράφηκε ξανά στην Σιγκαπούρη, όταν μια μελέτη έδειξε ότι 230 υγιείς κατά τα άλλα Ταϊλανδέζοι εργάτες είχαν πεθάνει ξαφνικά για ανεξήγητους λόγους μεταξύ του 1982 και του 1990.

Η πρώτη αναφορά ωστόσο για ξαφνικούς θανάτους χωρίς αιτία υπήρξε ήδη από το 1948, όταν 81 άνθρωποι από τις Φιλιππίνες πέθαναν «μυστηριωδώς» στον ύπνο τους μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ δούλευαν ως εργάτες στην Χαβάη. Ωστόσο τότε η υπόθεση δεν μελετήθηκε περαιτέρω καθώς δεν υπήρχε κάποιο σχετικό μοτίβο. Ωστόσο καθώς τα χρόνια περνούσαν τέτοια περιστατικά άρχισαν να εμφανίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι που το σύνδρομο άρχισε να μελετάται στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

«Πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τους απροσδόκητους θανάτους σε νέους, που εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα ηλικίας κάτω των 40 ετών», αναφέρει το Βασιλικό Αυστραλιανό Κολλέγιο Γενικών Ιατρών. Επίσης, ο όρος χρησιμοποιείται όταν η νεκροψία δεν μπορεί να βρει μια προφανή αιτία θανάτου.

Το Βρετανικό Ίδρυμα Καρδιολογίας περιγράφοντας το σύνδρομο αναφέρει: «Ο ρυθμός της καρδιάς (ο οποίος ελέγχει τους χτύπους) ελέγχεται από ηλεκτρικούς παλμούς. Αν πάει κάτι λάθος στους ηλεκτρικούς παλμούς, αυτό μπορεί να προκαλέσει κάποια ανωμαλία στον ρυθμό της καρδιάς, γνωστό και ως αρρυθμία. Κάποιες αρρυθμίες μπορεί να είναι επικίνδυνες αν αφεθούν χωρίς θεραπεία και μπορούν να προκαλέσουν καρδιακή ανακοπή. Ο ρυθμός της καρδιάς σας και οι ηλεκτρικοί παλμοί σταματούν μετά το θάνατο και αυτό σημαίνει ότι ο ανώμαλος καρδιακός ρυθμός δεν μπορεί πια να εντοπιστεί και η δομή της καρδιάς θα φαίνεται φυσιολογική. Γι’ αυτό το λόγο η αιτία της καρδιακής ανακοπής δεν μπορεί να εντοπιστεί κι έτσι μπορεί να καταλήξουμε στο SADS επειδή δεν υπάρχει κάτι άλλο να βρούμε».

Οι γιατροί έχουν εξετάσει πολλούς παράγοντες που μπορεί να οδηγούν σε τέτοιους θανάτους όπως η διατροφή, η τοξικολογία, οι ασθένειες της καρδιάς, ο μεταβολισμός και η γενετική προδιάθεση.

Υπολογίζεται ότι ο συγκεκριμένος τύπος θανάτου αφορά ετησίως περίπου 110,8 άτομα στα 100.000 στις ΗΠΑ και 14,9 άτομα στα 100.000 στην Ιαπωνία με τους αριθμούς να είναι σχετικά σταθεροί κάθε χρόνο.

Μια μελέτη του 2007 στην Αγγλία είχε συμπεριλάβει τις μαρτυρίες 117 ιατροδικαστών από όλη τη χώρα. Σε αυτήν είχε διαπιστωθεί ότι το σύνδρομο SADS είχε εντοπιστεί κατά κύριο λόγο σε νεαρούς άντρες, ενώ σημειώνονταν περίπου 500 θάνατοι SADS κάθε χρόνο στην Αγγλία, ένας αριθμός που ήταν οχτώ φορές μεγαλύτερος από αυτόν που υπολογιζόταν ως τότε.

Τα τελευταία δύο χρόνια το  «Baker Heart and Diabetes Institute» της Μελβούρνης προσπαθεί να αναπτύξει το πρώτο μητρώο SADS της χώρας για την πολιτεία της Βικτόρια.

«Υπάρχουν περίπου 750 περιπτώσεις ετησίως, ατόμων ηλικίας κάτω των 50 ετών στη Βικτώρια που παθαίνουν ξαφνικά καρδιακή ανακοπή», είπε ένας εκπρόσωπος. «Από αυτούς, για περίπου 100 δεν θα βρεθεί η αιτία του θανάτου, ακόμη και μετά από εκτεταμένες έρευνες, όπως η πλήρης αυτοψία (φαινόμενο SADS)», αναφέρει.

Η καρδιολόγος και ερευνήτρια Dr Ελίζαμπεθ Πάρατζ δήλωσε: «Το μητρώο του Baker ήταν το πρώτο στη χώρα και ένα από τα λίγα στον κόσμο που συνδύαζε πληροφορίες ασθενοφόρου, νοσοκομείου και ιατροδικαστικής. Υπάρχουν καταγραφές από ανθρώπους που υπέστησαν καρδιακή ανακοπή και δεν βρέθηκε καμία αιτία που την προκάλεσε», συνέχισε η ίδια.

Η γιατρός πιστεύει ότι η πιθανή έλλειψη ευαισθητοποίησης μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι «πολλά γίνονται εκτός των παραδοσιακών ιατρικών πλαισίων».

«Η πλειονότητα αυτών των συμβάντων με SADS, στο 90%, συμβαίνουν έξω από το νοσοκομείο. Το άτομο δεν τα καταφέρνει, επομένως είναι στην πραγματικότητα το προσωπικό του ασθενοφόρου και οι ιατροδικαστές που φροντίζουν στο μεγαλύτερο μέρος αυτούς τους ασθενείς», εξήγησε.

Τα προειδοποιητικά σημάδια

Ωστόσο, το SADS στις περισσότερες περιπτώσεις δεν «χτυπά» τόσο ξαφνικά όσο θεωρείται. Το Ίδρυμα SADS, που εδρεύει στις ΗΠΑ, έχει γνωστοποιήσει ότι περισσότεροι από τους μισούς από τους 4.000 ετήσιους θανάτους παιδιών, εφήβων ή νεαρών ενηλίκων από SADS έχουν κάποιο από τα κορυφαία προειδοποιητικά σημάδια.

Ένα από τα πιο βασικά σημάδια είναι το οικογενειακό ιστορικό διάγνωσης SADS ή ο ξαφνικός, ανεξήγητος θάνατος ενός μέλους της οικογένειας. Σημαντικό ρόλο παίζει και η κληρονομικότητα σε περίπτωση που κάποιος συγγενής πρώτου κυρίως βαθμού έχει κάποιο εγγενές καρδιολογικό πρόβλημα, όπως το σύνδρομο μακρού QT, το σύνδρομο Brugada, αρρυθμιογόνο καρδιομυοπάθεια της δεξιάς κοιλίας κ.α. Παράλληλα, προειδοποιητικό σημάδι μπορεί να αποτελέσει και μια λιποθυμία ή επιληπτικές κρίσεις κατά τη διάρκεια άσκησης ή όταν κάποιος είναι ενθουσιασμένος ή ξαφνιασμένος.

Σύμφωνα με μελέτες σε αρκετές περιπτώσεις οι ασθενείς την εβδομάδα πριν υποστούν καρδιακή ανακοπή είχαν εμφανίσει ορισμένα ήπια συμπτώματα όπως πόνο στο στήθος (στο 52% των περιπτώσεων), δύσπνοια (22%), λιποθυμία (7%), ενώ το 19% δεν είχε κανένα απολύτως σύμπτωμα.

Κι ύστερα ήρθαν οι συνωμοσίες…

Στις 8 Ιουνίου 2022, η διάσημη προσωπικότητα των social media, Κάντενς Όουεν, με 4 εκατ. ακολούθους μόνο στο Facebook (αριθμεί ακόμα 3 εκατ. ακολούθους στο Twitter, 4.4 στο Instagram και σχεδόν ένα εκατ. στο YouTube) ανέβασε μια ανάρτηση στο Facebook συνδέοντας τα εμβόλια (όλα και όχι μόνο του κοροναϊού) με την ασθένεια από την οποία πεθαίνουν νέοι άνθρωποι. Μάλιστα η Όουενς τόνισε ότι η ασθένεια είναι «νέα» και «μυστηριώδης» από τα οποία δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο.

«Ήθελα απλώς να δηλώσω δημόσια ότι τα παιδιά μου θα παραμείνουν εντελώς ανεμβολίαστα και ότι πραγματικά εύχομαι οι γονείς μου να είχαν πάρει διαφορετικές αποφάσεις για μένα», ανέφερε και πρόσθεσε: «Σε άλλα νέα – έχετε ακούσει πώς οι νέοι ενήλικες πεθαίνουν ξαφνικά και είναι εντελώς μυστήριο στους γιατρούς σχετικά με το γιατί συμβαίνει αυτό;».

Η ανάρτηση συνοδευόταν από ένα άρθρο της Daily Mail σχετικά με τις καταγραφές των αιφνίδιων θανάτων από το «Baker Heart and Diabetes Institute» της Μελβούρνης. Στο άρθρο δεν υπήρχε καμία αναφορά και δεν γινόταν καμία σύνδεση με το εμβόλιο του κοροναϊού ή με οποιοδήποτε εμβόλιο, ωστόσο η λεζάντα που επέλεξε η Όουενς οδήγησε πολλούς να πιστέψουν ότι τα δύο αυτά θέματα συνδέονται. Φυσικά, όπως συνήθως συμβαίνει ελάχιστοι πιθανότατα διάβασαν όλο το άρθρο προσεκτικά κι έτσι έμεινε στο μυαλό η εντύπωση που δημιούργησε η «διάσημη» προσωπικότητα που ακολουθούν.

Σε σχόλιο της ιστοσελίδας PolitiFact (κάτι σαν τα Ellinika Hoaxes) στην ανάρτηση της Όουενς ότι το σύνδρομο του SADS όχι μόνο δεν είναι καινούργιο, αλλά δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι συνδέεται με τα εμβόλια η Όουενς απάντησε ότι η ίδια δεν έκανε καμία σύνδεση αυτών των δύο. Απλώς… έτυχε στην ίδια ανάρτηση να αναφερθεί στα εμβόλια και σε αυτή τη «μυστηριώδη» ασθένεια και οι ακόλουθοί της έσπευσαν να την επευφημήσουν και να σχολιάσουν ότι οι ιστοσελίδες όπως το PolitiFact προσπαθούν να θολώσουν την αλήθεια και να υπηρετήσουν τα συμφέροντα εταιριών. Φυσικά, παρόλο που η Όουενς υποστήριξε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να συνδέσει τα εμβόλια με αυτή τη «μυστηριώδη ασθένεια», το έκαναν οι ακόλουθοί της: «Μυστήριο για τους γιατρούς, αλλά δεν είναι μυστήριο για τους κατασκευαστές των εμβολίων. Το δηλητήριο κάνει τη δουλειά του», έγραψε χαρακτηριστικά ένας, ενώ χιλιάδες ήταν και τα ανάλογα σχόλια. Είναι ενδεικτικό ότι η ανάρτηση έχει λάβει ως σήμερα πάνω από 34 χιλιάδες like, ενώ έχει κοινοποιηθεί πάνω από 5,9 χιλιάδες φορές και έχει λάβει 6,3 χιλιάδες σχόλια. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι στα σχόλια ορισμένοι μοιράστηκαν την εμπειρία τους με τον ξαφνικό θάνατο κάποιου νεαρού συγγενή τους και μάλιστα πολλοί συμπλήρωναν ότι οι νέοι αυτοί συγγενείς τους που έφυγαν από τη ζωή δεν είχαν εμβολιαστεί για τον κοροναϊό. Ακόμα και αυτό όμως δεν έμοιαζε να χαλάει το «αφήγημα» των περισσοτέρων. Κι αυτή είναι μόνο μια από τις χιλιάδες ανάλογες αναρτήσεις σε όλες τις πλατφόρμες των κοινωνικών δικτύων που προωθούν την σύνδεση μεταξύ των ξαφνικών θανάτων – παρόλο που αυτοί είναι γνωστοί εδώ και δεκαετίες- με το εμβόλιο.

Στη χώρα μας το hashtag #ξαφνικίτιδα στο Twitter περιλαμβάνεται σε χιλιάδες tweet. Πρόσφατοι θάνατοι νεαρών ανθρώπων παρουσιάζονται ως αποτέλεσμα του εμβολίου του κοροναϊού χωρίς καν να είναι γνωστό αν ο άνθρωπος που έχασε τη ζωή του είχε κάνει το εμβόλιο ή όχι. Ακόμα και στην πρόσφατη περίπτωση της νεαρής φοιτήτριας που πέθανε ξαφνικά ενώ προπονούνταν, όταν η θεία της δήλωσε ότι όχι μόνο δεν είχε κάνει το εμβόλιο αλλά «ήταν αντίθετη σε όλα αυτά» πολλοί κατηγόρησαν τη γυναίκα ότι είχε «πληρωθεί» από κάποιους για να κάνει αυτή τη δήλωση. Άλλοι δήλωναν ότι μόνο αν τους δοθεί το ΑΜΚΑ της κοπέλας για να δουν αν όντως έχει κάνει ή όχι το εμβόλιο θα πειστούν!  Κυκλοφορούν μάλιστα βίντεο με ανακοπές αθλητών που πέθαναν κατά την διάρκεια αγώνων, στα οποία επίσης γίνεται σύνδεση με το εμβόλιο του κοροναϊού. Η λεπτομέρεια είναι ότι τα βίντεο αυτά προέρχονται ακόμα και από τη δεκαετία του ’90!

Η –όχι και τόσο δημοφιλής για πολλούς- αλήθεια που προέρχεται από επιστημονικά δεδομένα κι όχι από προσωπικότητες του ίντερνετ είναι ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι τα εμβόλια αυξάνουν τον κίνδυνο θανάτου από SADS. Μια μελέτη του 2015 που είχε συγκεντρώσει στοιχεία από όλες τις σχετικές προηγούμενες έρευνες κατέληγε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία σύνδεση μεταξύ εμβολίων και ξαφνικών θανάτων σε ενήλικες ή παιδιά εκτός από εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις. Μετά την έλευση του εμβολίου για τον κοροναϊό, μια μελέτη του CDC το 2021 δεν εντόπισε κανέναν κίνδυνο θανάτου για όσους εμβολιάστηκαν.

Παράλληλα, σε καμία μελέτη δεν έχει αποδειχθεί κάποια σύνδεση μεταξύ του ξαφνικού θανάτου σε παιδιά με κάποιο από τα παιδιά εμβόλια. Οι αιτίες του ξαφνικού θανάτου και στα παιδιά (SIDS) είναι άγνωστες, ωστόσο πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι συνδέεται με την αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα και τα χαμηλά επίπεδα οξυγόνου.

«Από τη στιγμή που τα εμβόλια δίνονται σχεδόν στο 90% των παιδιών που είναι κάτω από ενός έτους και κάθε χρόνο σημειώνονται περίπου 1.600 περίπου περιπτώσεις ξαφνικών θανάτων σε παιδιά, στατιστικά θα περίμενε κανείς να έχουμε 50 τέτοιους θανάτους το πρώτο 24ωρο απ’ όταν το παιδί λαμβάνει το εμβόλιο», αναφέρει το Νοσοκομείο Παιδιατρικής της Φιλαδέλφειας των ΗΠΑ. «Ωστόσο, επειδή η συχνότητα του SIDS είναι η ίδια τόσο σε παιδιά που έχουν ή δεν έχουν κάνει εμβόλιο, ξέρουμε ότι η SIDS δεν προκαλείται από τα εμβόλια», τονίζεται.

ΚΑΟΥΜΠΟΙΔΕΣ ΚΑΙ ΙΝΔΙΑΝΟΙ

Στις αρχές του 19ου αιώνα, αμέτρητοι Ευρωπαίοι μετανάστευσαν στην Αμερική
για να αναζητήσουν την περιπέτεια ή μια νέα ζωή.
Πρόκειται για την περίοδο της «μεγάλης χρυσοθηρίας», των σιδηροδρόμων,
των αλόγων και των καουμπόηδων. Πρόκειται επίσης για την εποχή της μεγάλης
διαμάχης των καουμπόηδων και των Ινδιάνων. Οι Ινδιάνοι επαναστάτησαν
ενάντια στους καουμπόηδες, οι οποίοι ήθελαν να καταλάβουν τη γη στην οποία
μέχρι τότε ζούσαν και κυνηγούσαν.

Η τεράστια άνυδρη έκταση της ερήμου που εκτείνεται στη σημερινή Αριζόνα και το Νέο Μεξικό (αλλά και σε τμήματα του Κολοράντο, της Γιούτα, του Τέξας και του Μεξικού) έδωσε ζωή σε δυο χαρακτηριστικά διαφορετικούς τρόπους διαβίωσης στον αυτόχθονα πληθυσμό της Αμερικής. Οι Χόπι, Ζούνι, Ζούμα και Yaqui ζούσαν από την καλλιέργεια του καλαμποκιού, των φασολιών και της κολοκύθας και διέμεναν σε μόνιμους καταυλισμούς καμωμένους από πέτρα και πλίνθους (τα περίφημα και πολυώροφα πουέμπλο).

ΜΑΘΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ

Η Ρωσία είναι μια τεράστια σε έκταση χώρα, η μεγαλύτερη στον κόσμο (περίπου 17.000.000 τ.χλμ.), με πληθυσμό κοντά στα 150 εκατομμύρια κατοίκους. Η απέραντη έκταση της έχει 11 ζώνες ώρας και εκτείνεται στην Ευρώπη και την Ασία, με το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής να βρίσκεται στην Ασία, αλλά πολιτισμικά κυρίως να είναι πιο κοντά στην Ευρώπη. Όλη αυτή η έκταση όμως δεν είναι μια «συμπαγής» χώρα, αλλά αποτελείται από ομόσπονδα κρατίδια ή ομόσπονδες ενότητες όπως λέγεται πιο επίσημα. Και ενώ συνήθως γνωρίζουμε αρκετά για τις πολιτείες των ΗΠΑ, για την Ρωσία από την άλλη μεριά, δεν έχουμε ή δεν λαμβάνουμε τόσες πολλές πληροφορίες. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στο τι συμβαίνει σε αυτήν την αχανή χώρα.

Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης εμφανίστηκαν και δημιουργήθηκαν στο προσκήνιο οι χώρες που αποτελούσαν τα μέρη αυτής της ένωσης. Με τον ίδιο τρόπο επανεμφανίστηκε και η Ρωσία. Το 1992 συντάχθηκε η Συμφωνία της Ομοσπονδίας με την οποία οι αυτόνομες περιοχές που ήταν μέρος της τότε Σοβιετικής Ρωσίας να παραμείνουν ως μέρος της Ρωσίας με αντάλλαγμα μεγαλύτερη αυτονομία. Επειδή όμως υπήρχε ανισορροπία μεταξύ των αυτόνομων περιοχών και άλλων ενοτήτων, το 1993 φτιάχτηκε το Σύνταγμα της έτσι, ώστε να ορίζει ότι όλες οι ομοσπονδιακές ενότητες έχουν ίσα δικαιώματα.

Η Ρωσία λοιπόν είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος και η επίσημη ονομασία της είναι Ρωσική Ομοσπονδία. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της, η Ομοσπονδία αποτελείται από 85 (83+2, θα εξηγήσουμε αργότερα αυτό το +2) ομοσπονδιακές ενότητες (федерации / Φεντεράτσι), οι οποίες αποτελούν τα συστατικά της μέλη. Σχεδόν χωρίς εξαίρεση, οι συνιστώσες οντότητες της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι ενιαίοι κρατικοί σχηματισμοί εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Κάθε ομοσπονδιακή ενότητα έχει το δικό της κοινοβούλιο, σύνταγμα, νομοθεσία και ένα συνταγματικό δικαστήριο. Οι ομοσπονδίες αυτές έχουν ίση εκπροσώπηση με δύο αντιπροσώπους η κάθε μία στο Ομοσπονδιακό Συμβούλιο, την άνω βουλή της Ομοσπονδιακής Συνέλευσης. Αντίθετα, στη Δούμα -την κάτω βουλή- η εκπροσώπηση γίνεται κατά πληθυσμιακή αναλογία.. Ωστόσο, έχουν κάποιες μικρές διαφορές ως προς τον βαθμό αυτονομίας που απολαμβάνουν.

 

Διακρίνονται στους εξής 6 τύπους:

• Δημοκρατίες (Ρεσπούμπλικα),
• Περιφέρειες (Όμπλαστ),
• Περιοχές (Κράι),
• Αυτόνομες Εκτάσεις (Αφτονόμνι Όκρουγκ),
• Αυτόνομες Περιφέρειες (Αφτονόμναγια Όμπλαστ)
• και Ομοσπονδιακές Πόλεις (Γκόροντ Φεντεράλνοβο Ζνατσένια).

22 Δημοκρατίες (республика, Ρεσπούμπλικα): Οι δημοκρατίες ταυτίζονται με κάποια αυτόχθονη μειονότητα, της οποίας φέρουν το όνομα. Έχουν ένα βαθμό αυτονομίας οπως αναφέρθηκε, και στην διοικηση, αλλά και την εκπαίδευση χρησιμοποιούνται 2 γλώσσες, η ρωσική και εκείνη της μειονότητας.

46 Περιφέρειες (область, Όμπλαστ): Τα όμπλαστ, οι περιφέρειες αν θέλουμε να το αποδώσουμε στα ελληνικά, είναι ο πιο κοινός τύπος ομοσπονδιακής ενότητας με κυβερνήτη και τοπικά εκλεγμένη βουλή. Τα ονόματά τους συνήθως προέρχονται από την πρωτεύουσα της περιφέρειας.

9 Περιοχές (край, Κράι): Τα Κράι διοικητικά είναι ακριβώς όπως τα Όμπλαστ, απλά έχουν κρατήσει το ιστορικό τους όνομα «Κράι», που σημαίνει μεθοριακή περιοχή, γιατί κάποια στιγμή στο παρελθόν ήταν τέτοια.

4 Αυτόνομες Εκτάσεις (автономный округ, Αφτονόμνι Όκρουγκ): Τα Όκρουγκ αρχικά δημιουργήθηκαν ώστε να παρέχουν κάποια αυτονομία στους αυτόχθονες πληθυσμούς των βόρειων περιοχών. Για ιστορικούς λόγους κρατήθηκε το ίδιο όνομα αλλά και ότι επίσης μέσα σε αυτά συνεχίζει να υπάρχει κάποια σημαντική ή κυρίαρχη εθνική μειονότητα.

1 Αυτόνομη Περιφέρεια (автономная область, Αφτονόμναγια Όμπλαστ): Το μοναδικό αυτόνομο Όμπλαστ είναι απομεινάρι της σοβιετικής εποχής και είναι το Εβραϊκό Αυτόνομο Όμπλαστ στα σύνορα με την Κίνα, που δημιουργήθηκε ώστε να αναγνωριστούν τα εθνικά δικαιώματα των εβραίων δίνοντας τους μία περιοχή.

3 Ομοσπονδιακές Πόλεις  (город федерального значения, Γκόροντ Φεντεράλνοβο Ζνατσένια): Οι πόλεις αυτές λόγω του μεγέθους και της σημασίας τους αποτελούν ξεχωριστές ομοσπονδιακές ενότητες και υπάγονται απευθείας στη δικαιοδοσία της ρωσικής κυβέρνησης.

Σημείωση: Στις παραπάνω ομοσπονδιακές ενότητες έχουν συμπεριληφθεί οι 2 ενότητες που βρίσκονται στην χερσόνησο της Κριμαίας (η Δημοκρατία της Κριμαίας και η Ομοσπονδιακή Πόλη της Σεβαστούπολης), που πλέον θεωρούνται από την Ρωσία ως μέρη της χώρας. Πολλές χώρες στον κόσμο όμως δεν την θεωρούν τμήμα της Ρωσίας.

Οι ομόσπονδες ενότητες δεν πρέπει να συγχέονται με τα οκτώ ομοσπονδιακά διαμερίσματα (Κεντρικό, Νότιο, Βορειοδυτικό, Άπω Ανατολής, Σιβηρικό, Ουραλικό, Βόλγα, Καυκάσου), τα οποία δημιουργήθηκαν με προεδρικό διάταγμα, με σκοπό την πιο εύκολη λειτουργία και διακυβέρνηση της χώρας.

	Όνομα	Πρωτεύουσα
1	Δημοκρατία της Αντιγκέγια	Μαϊκόπ
2	Δημοκρατία του Μπασκορτοστάν	Ούφα
3	Δημοκρατία της Μπουργιατίας	Ουλάν Ουντέ
4	Δημοκρατία των Αλτάι	Γκόρνο-Αλτάισκ
5	Δημοκρατία του Νταγκεστάν	Μαχατσκαλά
6	Δημοκρατία της Ινγκουσετίας	Μαγκάς
7	Δημοκρατία της Καμπαρντίνο – Μπαλκάριας	Νάλτσικ
8	Δημοκρατία της Καλμίκια	Ελίστα
9	Δημοκρατία του Καρατσάγεβου – Κιρκασίας (Τσερκεσίας)	Τσερκέσσκ
10	Δημοκρατία της Καρελίας	Πετροζαβόντσκ
11	Δημοκρατία των Κόμι	Σικτιβκάρ
12	Δημοκρατία της Μαρίι Ελ	Γιοσκάρ Ολά
13	Δημοκρατία της Μορδοβίας	Σαράνσκ
14	Δημοκρατία των Σαχά  –  Γιακουτία	Γιακούτσκ
15	Δημοκρατία της Βόρειας Οσετίας – Αλανίας	Βλαντικαβκάζ
16	Δημοκρατία του Ταταρστάν	Καζάν
17	Δημοκρατία της Τιβά	Κιζίλ
18	Δημοκρατία των Ουντμούρτ  ή  Ουντμουρτία	Ιζέβσκ
19	Δημοκρατία της Χακασίας	Αμπακάν
20	Δημοκρατία της Τσετσενίας	Γκρόζνυ
21	Δημοκρατία των Τσουβάς ή Τσουβασία	Τσεμποκσάρι
22	Κράι Αλτάι	Μπαρναούλ
23	Κράι Κρασνοντάρσκι	Κράσντονταρ
24	Κράι Κρασνογιάρσκι	Κρασνογιάρσκι
25	Κράι Πριμόρσκι	Βλαδιβοστόκ
26	Κράι Σταυρούπολης	Σταυρούπολη
27	Κράι Χαμπάροφσκι	Χαμπάροφσκ
28	Όμπλαστ του Αμούρ	Μπλαγκοβεστσενσκ
29	Όμπλαστ του Αρχάνγκελσκ	Αρχάνγκελσκ
30	Όμπλαστ του Αστραχάν	Αστραχάν
31	Όμπλαστ του Μπέλγκοροντ	Μπέλγκοροντ
32	Όμπλαστ του Μπριάνσκ	Μπριάνσκ
33	Όμπλαστ του Βλάντιμιρ	Βλάντιμιρ
34	Όμπλαστ του Βόλγκογκραντ	Βόλγκογκραντ
35	Όμπλαστ της Βόλογκντα	Βόλογκντα
36	Όμπλαστ του Βορόνεζ	Βορόνεζ
37	Όμπλαστ του Ιβάνοβο	Ιβάνοβο
38	Όμπλαστ του Ιρκούτσκ	Ιρκούτσκ
39	Όμπλαστ του Καλίνινγκραντ	Καλίνινγκραντ
40	Όμπλαστ της Καλούγκα	Καλούγκα
41	Κράι Καμτσάτκα	Πετροπάβλοφσκ Καμτσάτσκι
42	Όμπλαστ του Κεμέροβο	Κεμέροβο
43	Όμπλαστ του Κίροφ	Κίροφ
44	Όμπλαστ της Κοστρομά	Κοστρομά
45	Όμπλαστ του Κουργκάν	Κουργκάν
46	Όμπλαστ του Κουρσκ	Κουρσκ
47	Όμπλαστ του Λένινγκραντ	Γκάτσινα
48	Όμπλαστ του Λίπετσκ	Λίπετσκ
49	Όμπλαστ του Μαγκαντάν	Μαγκαντάν
50	Όμπλαστ Μόσχας	Μπαλασίχα (διοικητική πόλη)
51	Όμπλαστ του Μούρμανσκ	Μούρμανσκ
52	Όμπλαστ του Νίζνι Νόβγκοροντ	Νίζνι Νόβγκοροντ
53	Όμπλαστ του Νόβγκοροντ	Βελίκι Νόβγκοροντ
54	Όμπλαστ του Νοβοσιμπίρσκ	Νοβοσιμπίρσκ
55	Όμπλαστ του Ομσκ	Ομσκ
56	Όμπλαστ του Ορενμπούργκ	Ορενμπούργκ
57	Όμπλαστ του Οριόλ	Οριόλ
58	Όμπλαστ της Πένζα	Πένζα
59	Κράι Περμ	Περμ
60	Όμπλαστ του Πσκοφ	Πσκοφ
61	Όμπλαστ του Ροστόφ	Ροστόφ στον Ντον
62	Όμπλαστ του Ριαζάν	Ριαζάν
63	Όμπλαστ της Σαμάρα	Σαμάρα
64	Όμπλαστ του Σαράτοφ	Σαράτοφ
65	Όμπλαστ της Σαχαλίνης	Γιούζνο – Σαχαλίνσκ
66	Όμπλαστ του Σβερντλόφσκ	Γεκατερινμπούργκ
67	Όμπλαστ του Σμολένσκ	Σμολένσκ
68	Όμπλαστ του Ταμπόφ	Ταμπόφ
69	Όμπλαστ του Τβερ	Τβερ
70	Όμπλαστ του Τομσκ	Τομσκ
71	Όμπλαστ της Τούλα	Τούλα
72	Όμπλαστ του Τιουμέν	Τιουμέν
73	Όμπλαστ του Ουλιάνοφσκ	Ουλιάνοφσκ
74	Όμπλαστ του Τσελιάμπινσκ	Τσελιάμπινσκ
75	Κράι Υπερβαϊκάλης	Τσιτά
76	Όμπλαστ του Γιαροσλάβλ	Γιαροσλάβλ
77	Μόσχα,  Όμοσπονδιακή Πόλη	Μόσχα
78	Αγία Πετρούπολη, Όμοσπονδιακή Πόλη	Αγία Πετρούπολη
79	Εβραϊκό Αυτόνομο Όμπλαστ	Μπιρομπιτζάν
80	Αυτόνομο Οκρούγκ της Νενετσίας	Ναριάν-Μαρ
81	Αυτόνομο Οκρούγκ της Χαντίας – Μανσίας  — Γιούγκρα	Χάντι-Μανσίσκ
82	Αυτόνομο Οκρούγκ της Τσουκότκα	Ανάντιρ
83	Αυτόνομη περιφέρεια των Γιαμάλων Νένετς	Σαλεχάρντ
84	Δημοκρατία της Κριμαίας	Συμφερόπολη
85	Σεβαστούπολη,  Όμοσπονδιακή Πόλη	Σεβαστούπολη

Οι πιο ξεχωριστές σημαίες των Ρωσικών Ομοσπονδιακών Ενοτήτων

Όπως μπορεί να είναι πολύ λογικό, κάθε ομοσπονδιακή οντότητα έχει και την δική της σημαία. Πολλές από αυτές είναι όντως υπέροχες. Από τις 85 ξεχωρίσαμε τις 5 παρακάτω:

Σημαία Ινγκουσετίας

Το έμβλημα στο κέντρο της σημαίας αναφέρεται στην θρησκεία και την φιλοσοφία του λαού των Ίνγκους. Αντιπροσωπεύει εκτός από τον ήλιο και το σύμπαν, την ενότητα του πνεύματος στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον (3 σκέλη).

Σημαία Τσελιάμπινσκ

Στην σημαία του Τσελιάμπινσκ βρίσκουμε ένα ζώο, την Βακτριανή καμήλα, που συναντάται στις στέπες τις Κεντρικής Ασίας. Η κίτρινη λωρίδα αντιπροσωπεύει τα Ουράλια.

Σημαία Βλάντιμιρ

Η σημαία του Βλάντιμιρ είναι η μοναδική των ομοσπονδιακών κρατιδίων που έχει το κλασσικό σφυροδρέπανο της Σοβιετικής εποχής, χωρίς βέβαια το αστέρι από πάνω.

Σημαία Καμπαρντίνο-Μπαλκάρια

Στην σημαία της Καμπαρντίνο-Μπαλκάρια απεικονίζεται το όρος Έλμπρους, το οποίο είναι η υψηλότερη κορφή της Ευρώπης, που βρίσκεται στα σύνορα του με την δημοκρατία του Καρατσάγεβου-Κιρκασίας.

Σημαία Αγίας Πετρούπολης

Στην σημαία της Ομοσπονδιακής Πόλης της Αγίας Πετρούπολης προβάλλονται δύο ασημένιες άγκυρες, με την μια να είναι της θάλασσας και την άλλη των ποταμών. Αυτό συμβολίζει ότι η πόλη έχει δύο λιμάνια, δηλαδή και στην θάλασσας αλλά και στο ποτάμι και πόσο σημαντικά είναι για αυτήν. Το σκήπτρο στην μέση συμβολίζει ότι η πόλη ήταν παλαιότερα η πρωτεύουσα της Ρωσίας.

Bonus Facts

• Η Καλμικία οφείλει το όνομά της στους Καλμίκους, ένα φύλο μογγολικής καταγωγής που είναι ο μοναδικός βουδιστικός λαός της Ευρώπης.
• Στο Νταγκεστάν απαντώνται περίπου 30 γλώσσες. Για τη συνεννόηση όλων αυτών μεταξύ τους χρησιμοποιείται κυρίως η ρωσική.
• Στην Ουλάν Ουντέ, την πρωτεύουσα της Μπουργιατίας, βρίσκεται το μεγαλύτερο γλυπτό κεφάλι του Λένιν στον κόσμο. Έχει ύψος 7.7 μέτρα και ζυγίζει 42 τόνους.
• Στην Δημοκρατία του Καρατσάγεβου-Κιρκασίας βρίσκεται το Ελμπρούς, η υψηλότερη κορφή του Καυκάσου, το οποίο είναι και το ψηλότερο σημείο της Ευρώπης, στα 5642 μέτρα.
• Ανάμεσα στην περιφέρεια του Λένινγκραντ και της Καρελίας βρίσκεται η λίμνη Λάντογκα. Είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Ευρώπη και 16η στον κόσμο με έκταση λίγο μικρότερης της Πελοποννήσου!
• Το συγκρότημα Huun-Huur-Tu, γνωστό το κομμάτι τους που έπαιξε σε διαφήμιση του ΟΠΑΠ, κατάγεται από την Δημοκρατία της Τιβά και τραγουδάνε στα τιβανικά.
• Στο Βλαδιβοστόκ, που σημαίνει “Κυρίαρχος της Ανατολής”, καταλήγει ο Υπερσιβηρικός Σιδηρόδρομος και είναι επίσης η γενέτειρα του ηθοποιού Γιουλ Μπρίνερ. Όσα πρέπει να γνωρίζετε για τον Υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο θα τα βρείτε εδώ.
• To Όμπλαστ του Καλίνινγκραντ είναι και εξκλάβιο της Ρωσίας.
• To Όμπλαστ της Σαχαλίνης είναι η μοναδική νησιωτική ομοσπονδιακή ενότητα της Ρωσίας. Αποτελείται από την νήσο Σαχαλίνη και τις Κουρίλες Νήσους.
• Μεταξύ του Όμπλαστ του Ιρκτσουκ και της Δημοκρατίας της Μπουργιατίας, βρίσκεται η λίμνη Βαϊκάλη, που είναι η βαθύτερη και η μεγαλύτερη λίμνη με γλυκό νερό στον κόσμο και 7η σε έκταση.
• O ποταμός Βόλγας, ο μακρύτερος της Ευρώπης, διαρρέει στην Ρωσία
• Ολόκληρη η Ρωσία έχει 23 Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO
• Η Ρωσία συνορεύει με 14 χώρες: (Νορβηγία, Φινλανδία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Λευκορωσία, Ουκρανία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Μογγολία, Κίνα και Βόρεια Κορέα)
• Η απόσταση Ρωσίας – ΗΠΑ είναι μόλις 2 ναυτικά μίλια και βρίσκεται στους Διομήδειους Νήσους
• Σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας του 2002, υπήρξαν 97.827 άνθρωποι που αυτοπροσδιορίστηκαν ως Έλληνες βάσει της εθνικής ταυτότητάς τους.

ο άνθρωπος μπροστά απο το τανκ

Ένα παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης του οποίου το όνομά και η τύχη δεν έγιναν ποτέ γνωστά…

Ο δρόμος ήταν έρημος. Κανείς δεν περπατούσε πια στα πεζοδρόμια και το μόνο που θύμιζε την κόλαση της προηγούμενης μέρας ήταν ένα μισοκαμένο λεωφορείο που στεκόταν ακόμα όρθιο στην άκρη του δρόμου. Τα σημάδια από το αίμα των φοιτητών που είχε χυθεί στην άσφαλτο και είχαν ξεπλυθεί πρόχειρα ήταν ακόμα νωπά. Στο κέντρο της μεγάλης λεωφόρου ένα κομβόι από τανκ έκανε τη μεγαλειώδη πορεία του καθιστώντας ξεκάθαρο ότι η πλατεία Τιενανμέν ανήκει πλέον στον στρατό. Μέχρι που ένας άντρας με δυο σακούλες στα χέρια άλλαξε την ιστορία.

Το ιστορικό πλαίσιο

Είχαν περάσει λιγότερες από 24 ώρες από τότε που η κόλαση ξέσπασε. Στις 4 Ιουνίου η κυβέρνηση της Κίνας αποφασίζει ότι έχει ήδη ανεχθεί πολύ τους χιλιάδες διαδηλωτές – κυρίως φοιτητές – που βρίσκονται στην πλατεία Τιενανμέν στο Πεκίνο από τις 15 Απριλίου. Εκεί διαδήλωναν ειρηνικά ζητώντας περισσότερες πολιτικές ελευθερίες και μια στροφή προς τον δημοκρατία επηρεασμένοι από το γενικότερο κλίμα που επικρατεί εκείνη την εποχή και την περεστρόικα που έχει ξεκινήσει στη Σοβιετική Ένωση.

Στις 4 Ιουνίου στην πλατεία εμφανίζονται εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες μαζι με άρματα μάχης. Δίνουν τελεσίγραφο στους διαδηλωτές που έχουν σχηματίσει ανθρώπινη αλυσίδα να διαλυθούν σε μια ώρα. Πέντε λεπτά μετά το τελεσίγραφο, οι στρατιώτες αρχίζουν να πυροβολούν αδιακρίτως. Οι διαδηλωτές οπλισμένοι με ό, τι βρίσκουν μπροστά τους- πέτρες, ξύλα, σίδερα – προσπαθούν να αμυνθούν, άλλοι τρέχουν να σωθούν και οι υπόλοιποι με αυτοσχέδια φορεία μαζεύουν τα πρώτα θύματα της τραγωδίας. Χιλιάδες θα συλληφθούν, ενώ άγνωστος παραμένει ως τώρα ο αριθμός των νεκρών. Ο Ερυθρός Σταυρός της Κίνας μιλά για 2.400 νεκρούς, ενώ οι επίσημες αρχές του ΚΚΚ ρίχνουν τον αριθμό στους 241.

Μια μέρα μετά μπουλντόζες είχαν πάρει τα νεκρά σώματα που κείτονταν στους δρόμους και το αίμα που είχε πέσει στην άσφαλτο είχε καθαριστεί με μάνικες. Τα τανκς είχαν καταλάβει τους δρόμους κι οι τραυματίες είχαν μεταφερθεί στα νοσοκομεία, ενώ χιλιάδες βρίσκονταν πια στη φυλακή.

Ο άντρας μπροστά στα τανκ

Στις 5 Ιουνίου, από το μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου απέναντι από την βόρεια πλευρά της Τιενανμέν, ο φωτογράφος Τζεφ Γουάιντερ του Associated Press ήταν έτοιμος να απαθανατίσει τα τανκ που στοιχισμένα έκαναν «παρέλαση» στο δρόμο. Τότε, κοιτώντας από το μάτι της κάμεράς του και ενώ ήταν έτοιμος για το «κλικ» είδε έναν άντρα να εμφανίζεται ξαφνικά στο πλάνο του. Ο Γουάιντερ εκνευρίστηκε καθώς του «χαλούσε» την φωτογραφία που ετοιμαζόταν να βγάλει. Ο άντρας φορούσε μαύρο παντελόνι και λευκό πουκάμισο και στα χέρια του κρατούσε δύο σακούλες σαν να γύριζε μόλις από τα ψώνια του. Έμοιαζε να έχει έρθει από έναν άλλο κόσμο, μακριά από αυτήν την κόλαση. Άρχισε να διασχίζει τον κόσμο και τότε έκανε αυτό που κανείς δεν περίμενε.

Ο άντρας σταμάτησε στη μέση του δρόμου, γύρισε και στάθηκε ακριβώς απέναντι από τα τανκ που έρχονταν κατά πάνω του. Προφανώς αιφνιδιασμένος ο οδηγός του πρώτου τανκ σταμάτησε, όπως και όλα τα τανκ που το ακολουθούσαν. Για λίγα δευτερόλεπτα κανείς δεν κουνιόταν. Ο άντρας κουνάει τα χέρια του σαν να τους κάνει νόημα να φύγουν. Ο οδηγός του τανκ προσπάθησε να αλλάξει την πορεία του και να περάσει δίπλα από τον άντρα, ωστόσο ο άγνωστος με τις σακούλες μπήκε και πάλι μπροστά του. Το άρμα αναγκάστηκε τότε να σβήσει την μηχανή του και το ίδιο έκαναν και τα υπόλοιπα. Και πάλι κανείς δεν κουνιόταν.

Λίγο μετά με τις ριπές των όπλων να πέφτουν συνεχώς τριγύρω, ο άντρας κρατώντας πάντα τις σακούλες του ανέβηκε πάνω στο πρώτο τανκ και προσπάθησε να βρει το άνοιγμα για να μιλήσει στο πλήρωμά του. Όταν κάποιος βγήκε από την καταπακτή μίλησε για λίγα δευτερόλεπτα μαζί του και στη συνέχεια ο άντρας κατέβηκε. Τα άρματα έβαλαν και πάλι μπροστά τις μηχανές τους και ξεκίνησαν να προχωρούν με ταχύτητα. Ο διαδηλωτής έβαλε και πάλι μπροστά το σώμα του με το πρώτο άρμα να σταματά.

Λίγο μετά ένας άντρας με ποδήλατο εμφανίζεται, πάει κοντά και κάτι του λέει. Σύντομα δύο ακόμα άντρες που φορούν μπλε πουκάμισα έρχονται τρέχοντας και παίρνουν τον άντρα μακριά.

Το περιστατικό είχε διαρκέσει για περίπου 3,5 λεπτά ωστόσο η εικόνα του άντρα μπροστά από το τανκ θα γινόταν το απόλυτο σύμβολο αντίστασης απέναντι σε κάθε είδους καταπίεσης. Η εμβληματική φωτογραφία του Τζεφ Γουάιντερ που αποτύπωσε την μοναδική αυτή στιγμή θα ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο και θα στείλει παντού το μήνυμα. Όλοι θα αναζητήσουν αυτόν τον θαρραλέο άντρα, ωστόσο κανείς δεν θα μπορέσει να τον βρει ξανά.

Οι θεωρίες

Σήμερα, 31 χρόνια μετά η ταυτότητα και η τύχη του άντρα αυτού που στάθηκε τόσο γενναία απέναντι στα άρματα είναι παντελώς άγνωστα. Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά ποιος ήταν ούτε και τι απέγινε στη συνέχεια, αν και οι θεωρίες γύρω από αυτό είναι πολλές.

Αρχικά, είχε προταθεί ότι ο άντρας ήταν ο 19χρονος φοιτητής αρχαιολογίας Ουάνγκ Ουεϊλίν, κάτι που ωστόσο δεν αποδείχθηκε ποτέ. Ο Ουεϊλίν θεωρείται ότι αργότερα αντιμετώπισε κατηγορίες για πολιτικό χουλιγκανισμό και απόπειρα υπονόμευσης μελών του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού. Ωστόσο, στην εσωτερική αλληλογραφία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας αναφέρεται πως δεν μπορούσαν να βρουν ποιος ήταν ο διαδηλωτής, σύμφωνα με το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με έδρα το Χονγκ Κονγκ το οποίο απέκτησε πρόσβαση στα έγγραφα αυτά. Μάλιστα, στα έγγραφα ένα μέλος του κόμματος σημειώνει: «Δεν μπορούμε να τον βρούμε. Μάθαμε το όνομα του από τους δημοσιογράφους. Κάναμε ελέγχους μέσω υπολογιστών αλλά δεν μπορούμε να τον βρούμε ανάμεσα στους νεκρούς ή τους φυλακισμένους».

Μια άλλη θεωρία, την οποία πρόβαλε ένας βοηθός του Αμερικανού προέδρου Νίξον που βρισκόταν στην Κίνα, ανέφερε ότι ο άντρας αυτός εκτελέστηκε 14 ημέρες αργότερα. Άλλες πηγές αναφέρουν πως εκτελέστηκε λίγους μήνες αργότερα. Από την άλλη υπάρχει και η θεωρία που προτάσσει ότι ο άντρας αυτός δεν είχε καμία επίπτωση για την πράξη του και συνέχισε να ζει κανονικά στο Πεκίνο.

Ο Ζιάνγκ Ζεμίν, τότε γενικός γραμματέας του κόμματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και μετέπειτα πρόεδρος, σε μια συνέντευξη που παραχώρησε το 1990 σε αμερικανικό τηλεοπτικό μέσο ρωτήθηκε σχετικά με το τι απέγινε ο άντρας. Ο Ζεμίν απάντησε αρχικά στα κινεζικά λέγοντας: «Δεν μπορώ να επιβεβαιώσω το κατά πόσο αυτός ο νέος άντρας που αναφέρατε συνελήφθη ή όχι» και κατόπιν συμπλήρωσε μιλώντας στα αγγλικά «Νομίζω ποτέ δεν σκοτώθηκε». Ο Ζεμίν μίλησε ξανά για το θέμα το 2000 στο «60 Minutes»  του αμερικανικού δικτύου CBS. Πάλι ανέφερε: «Δεν συνελήφθη ποτέ.  Δεν ξέρω που είναι τώρα».

Η κυβέρνηση της Κίνας κατόπιν προέβαλε το περιστατικό ως παράδειγμα του ανθρωπισμού που διαπνέει τον στρατό της χώρας καθώς ο διαδηλωτής δεν… συνεθλίβη από το άρμα. Την άποψη αυτή επανέλαβε ο Ζεμίν και στην συνέντευξη του 2000.

Άγνωστο παραμένει ακόμα ποιοι είναι οι άντρες οι οποίοι εμφανίζονται και τον παίρνουν μακριά. Κάποιοι λένε ότι είναι άλλοι διαδηλωτές που προσπαθούν να τον φυγαδεύσουν, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι μέλη της κυβέρνησης ή αστυνομικοί με πολιτικά που τον συλλαμβάνουν.

Ο αντίκτυπος

Η εικόνα του άνδρα μπροστά από το άρμα έγινε σύμβολο της φοιτητικής εξέγερσης στην πλατεία Τιενανμέν, ενώ η φωτογραφία του θεωρείται πλέον μια από τις πιο ιστορικές του 20ου αιώνα.

Η στιγμή από πιο μακρινή λήψη

Συνολικά, πέντε δυτικοί φωτογράφοι κατάφεραν να απαθανατίσουν το περιστατικό και ταυτόχρονα να σώσουν τα φιλμ από τις κατασχέσεις στις οποίες προχωρούσαν οι κινεζικές αρχές.  Οι φωτογραφίες που εμφανίστηκαν στα περιοδικά Time και Life δόθηκαν από τους δημοσιογράφους σε ένα Γάλλο φοιτητή ο οποίος τα μετέφερε λαθραία έξω από τη χώρα εντός ενός κουτιού τσαγιού, ενώ αυτές του Newsweek μεταφέρθηκαν εκτός της Κίνας από τον ίδιο τον δημοσιογράφο του.

Η πιο διάσημη φωτογραφία του γεγονότος που συγκαταλέγεται στις 100 εμβληματικότερες του 20ου αιώνα είναι αυτή που τραβήχτηκε από τον Τζεφ Γουάιντερ, ο οποίος την τράβηξε με χρήση τηλεφακού από τον 6ο όροφο του μπαλκονιού ενός ξενοδοχείου στην περιοχή, στα περίπου 800 μέτρα απόσταση από το σημείο του φοιτητή απέναντι στα άρματα μάχης. Η φωτογραφία του προτάθηκε εκείνον τον χρόνο για βραβείο Πούλιτζερ, ενώ το φιλμ που την περιείχε κατάφερε να διασωθεί γιατί ένας Αμερικανός φοιτητής που βρισκόταν μαζί με τον Γουάιντερ, ο Κιρκ Μάρτσεν, το εβαλε στο εσώρουχό του και μπόρεσε να το κρύψει.

Την ίδια στιγμή όμως το περιστατικό με τον άντρα του τανκ και συνολικά τα γεγονότα της εξέγερσης στην Τιενανμέν είναι σχεδόν άγνωστα στην Κίνα. Μέχρι και σήμερα το θέμα είναι ταμπού και απαγορεύεται κάθε αναφορά στα γεγονότα του 1989. Μάλιστα, την 4^η Ιουνίου η κυβέρνηση μπλοκάρει την πρόσβαση σε ιστοσελίδες και κοινωνικά δίκτυα που θα μπορούσαν να παρέχουν… ανάλογη πληροφόρηση. Την ίδια ώρα φέτος κινεζικά ΜΜΕ και ορισμένοι αξιωματούχοι του Πεκίνου εκφράζουν την υποστήριξή τους για τις διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά της αστυνομικής βαναυσότητας με αφορμή την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.

Μάλιστα, μια έρευνα αμερικανικού τηλεοπτικού μέσου που έγινε πριν λίγα χρόνια ανέφερε πως η νέα γενιά των Κινέζων δεν φαίνεται γνωρίζει καλά ή μπορεί να μην γνωρίζει καθόλου τι συνέβη το 1989 στην Τιενανμέν. Την ίδια στιγμή οι φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις, όπως και αυτή του άντρα με τα τανκ, είναι απαγορευμένες στην Κίνα. Το 2019, στην επέτειο των 30 ετών από την εξέγερση, ο δημοσιογράφος του BBC, Τζον Σάντγουορθ βρέθηκε στο Πεκίνο και έδειξε την φωτογραφία με τον άντρα σε πολλούς περαστικούς. Το 80% αυτών δεν την αναγνώρισε και δήλωσε ότι δεν την είχε ξαναδεί, παρόλο που ήταν άνθρωποι που ζούσαν την εποχή των εξεγέρσεων. Όπως σημειώνει ο δημοσιογράφος κάποιοι φάνηκαν ότι πράγματι δεν την γνώριζαν ωστόσο άλλοι μάλλον δεν ήθελαν να το παραδεχθούν. Μάλιστα, ένας από αυτούς τον ρώτησε: «πώς τολμάς να δείχνεις αυτήν την φωτογραφία εδώ;». Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ακόμα και ο άντρας που στάθηκε απέναντι από το άρμα, εάν ζει ακόμα, δεν γνωρίζει ούτε και ο ίδιος τον αντίκτυπο της κίνησής του.

Ακόμα κι έτσι, ακόμα και αν η ίδια Κίνα θέλει να τον ξεχάσει, ο άντρας αυτός κατάφερε με μια τόσο απλή αλλά και τόσο δυνατή κίνηση να γίνει ένα παγκόσμιο σύμβολο απέναντι σε κάθε κυβερνητική καταπίεση. Και ίσως τελικά δεν έχει τόση σημασία ποιο ήταν το όνομα του, αλλά αυτό που μετρά είναι η ίδια η κίνησή του και το παράδειγμα που έδωσε με αυτήν. «Αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει», έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Αναφορά στον Γκρέκο». Ο άντρας αυτός έκανε ακριβώς αυτό και επιβεβαίωσε απόλυτα τα λόγια του συγγραφέα.

ΕΡΙΧ ΦΟΝ ΝΤΕΝΙΚΕΝ . ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΟΥΛΗ ΤΗΣ ΕΓΩΓΗΙΝΗΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΛΟΓΙΑΣ ?

Ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΠΟΥ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟΝ ΠΡΑΚΤΟΡΑ

Ο Ίαν Φλέμινγκ, o δημιουργός του θρυλικού Τζέιμς Μποντ, γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 28 Μαΐου –σαν σήμερα- του 1908.

Από την ηλικία των 6 ετών πήγε εσώκλειστος στο Σχολείο Durnford στο Ντόρσετ. Δεν του άρεσε εκεί καθώς το φαγητό ήταν απαίσιο και οι συμμαθητές του τον κορόιδευαν.

Ακριβώς όπως ο Μποντ, ο Φλέμινγκ πήγε σχολείο στο Eton College– αν και σε αντίθεση με τον Μποντ, δεν αποβλήθηκε. Παραδόξως, για έναν άνθρωπο που προοριζόταν να γίνει παγκοσμίου φήμης συγγραφέας, διέπρεψε περισσότερο στον στίβο παρά στην τάξη. Κατείχε τον τίτλο Victor Ludorum («Νικητής των αγώνων») για δύο συνεχόμενα χρόνια, ένα ρεκόρ που παραμένει ακατάρριπτο 100 χρόνια αργότερα.

Σκι και αναρρίχηση στις Άλπεις

Αφού άφησε το σχολείο, ο Φλέμινγκ πήγε για σπουδές στην Αυστρία, τη Γερμανία και την Ελβετία. Μίλησε άπταιστα γαλλικά και γερμανικά και λάτρεψε τις Άλπεις όπου έμαθε να κάνει σκι και αναρρίχηση – αυτά τα πάθη αναδύθηκαν αργότερα στις περιπέτειες του Τζέιμς Μποντ. Το μεγάλο πάθος που μοιράστηκε ο Φλέμινγκ με τον Μποντ πέρα από τον τζόγο, τις ωραίες γυναίκες και τα γρήγορα αυτοκίνητα ήταν το γκολφ.

Ένα σπορ που ήξερε καλά ο Φλέμινγκ. Απέκτησε το πρώτο του μπαστούνι ενώ ήταν ακόμα στο Ντόρσετ. Μετά τον θάνατο του πατέρα του -ένα ευκατάστατο μέλος του Κοινοβουλίου- στο Δυτικό Μέτωπο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, περνούσε τα απογεύματα του Σαββατοκύριακου με τη γιαγιά του στο Huntercombe Golf Club και κάνοντας βόλτες με τη Rolls-Royce της.

Το 1927, για να τον προετοιμάσει για εισαγωγή στο Φόρειν Όφις, η μητέρα του τον έστειλε στο Τένερχοφ, στο Κιτσμπύελ της Αυστρίας, ένα μικρό ιδιωτικό σχολείο που διοικούσαν ένας Βρετανός πρώην κατάσκοπος, ο Ερνάν Φορμπς Ντένις και η μυθιστοριογράφος σύζυγός του, Φύλις Μπετόμ.

Η επιστολή του Στάλιν

Αφού βελτίωσε εκεί τη δεξιότητά του στις γλώσσες, ο Φλέμινγκ φοίτησε για λίγο στα Πανεπιστήμια του Μονάχου και της Γενεύης. Στη Γενεύη ο Φλέμινγκ άρχισε μία ρομαντική σχέση με τη Μονίκ Πανσώ ντε Μποτόμ (Monique Panchaud de Bottomes) και το ζευγάρι αρραβωνιάστηκε το 1931. Ωστόσο, η μητέρα του διαφωνούσε με τη σχέση και κατάφερε να τη διαλύσει. Ο Φλέμινγκ έκανε αίτηση εισαγωγής στο Φόρειν Όφις, αλλά απέτυχε στις εξετάσεις. Και πάλι η μητέρα του παρενέβη: μίλησε με τον σερ Ρόντερικ Τζόουνς, επικεφαλής του Πρακτορείου Reuters, και τον Οκτώβριο του 1931 ο γιος της εξασφάλισε μία θέση δημοσιογράφου εκεί.

Το 1933 το πρακτορείο τον έστειλε στη Μόσχα, όπου κάλυψε τη κατασκοπική σταλινική δίκη 6 μηχανικών της βρετανικής εταιρείας Metropolitan-Vickers. Ενώ βρισκόταν εκεί, ο Φλέμινγκ έκανε αίτηση για μία συνέντευξη με τον Ιωσήφ Στάλιν και προς έκπληξή του έλαβε απάντηση με υπογεγραμμένο από τον Σοβιετικό ηγέτη σημείωμα, που ζητούσε συγγνώμη για το ότι δεν μπορούσε να προσέλθει σε αυτή.

Έχτισε στην Τζαμάικα το «Goldeneye».

Το 1939, καθώς πλησίαζε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Φλέμινγκ στρατολογήθηκε ως προσωπικός βοηθός του Διευθυντή Ναυτικών Πληροφοριών, ναύαρχου Γκόντφρεϊ. Αυτή ήταν μια πολύ σημαντική θέση που βοηθούσε στη διεξαγωγή των συμμαχικών κατασκοπευτικών επιχειρήσεων εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας. Οι εμπειρίες του σε αυτόν τον ρόλο ενέπνευσαν αναμφίβολα τις πλοκές και τους χαρακτήρες των μελλοντικών μυθιστορημάτων του Τζέιμς Μποντ.

Μετά τον πόλεμο ο Φλέμινγκ έχτισε ένα σπίτι στην Τζαμάικα, το οποίο ονόμασε «Goldeneye». Δανείστηκε το όνομά από μια από τις αποστολές κατασκοπείας που είχε οργανώσει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ήταν εκεί, το 1952, όταν έγραψε το βιβλίο Casino Royale – και γεννήθηκε ο James Bond, πράκτορας 007. Έγραφε ένα μυθιστόρημα Μποντ κάθε χρόνο για τα επόμενα δώδεκα χρόνια, καθώς και μερικά διηγήματα. Το 1962 γυρίστηκε η πρώτη ταινία Μποντ, το μακροβιότερο κινηματογραφικό franchise που δημιουργήθηκε ποτέ.

Ο Έλληνας κομάντο του Φλέμινγκ

Ο Τεό Ιωνίδης ήταν μέλος της μυστικής ομάδας που έκλεψε όλες τις τεχνολογίες των Ναζί.

Ελληνική συμμετοχή είχε η μυστική μονάδα κομάντος που είχε συστήσει ο «πατέρας» του Τζέιμς Μποντ, Ιαν Φλέμινγκ, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η αποκάλυψη έρχεται από τον εγγονό του Ελληνα κατασκόπου, τον κινηματογραφιστή Τζάστιν Ρόουλατ που περιγράφει τη μάχη που έδωσε ο παππούς του, Τεό Ιωνίδης, και τα υπόλοιπα μέλη της μονάδας «30 Assault Unit» (30AU) σε ντοκιμαντέρ που ετοίμασε για το βρετανικό δίκτυο BBC. «Ο παππούς μου, ο υπολοχαγός Τεό Ιωνίδης, ήταν 39 χρόνων όταν επιλέχτηκε από τον Ιαν Φλέμινγκ», εξηγεί ο Ρόουλατ στο ντοκιμαντέρ του. Στη συνέχεια διευκρινίζει ότι στόχος της μονάδας «30AU», που αποτέλεσε τη σπουδαιότερη συμβολή του Φλέμινγκ στις πολεμικές επιχειρήσεις, ήταν να κλέψει όλες τις τεχνολογίες των ναζί, όπως τις μεθόδους κωδικοποίησης, τους πυραύλους, τα υποβρύχια, τις τορπίλες, τις νάρκες και όλα αυτά στα οποία υστερούσαν οι Βρετανοί, ακόμα και το προσωπικό! Οπως όλοι οι άντρες της μονάδας, έτσι και ο Τεό Ιωνίδης εκπαιδεύτηκε σε όλες τις δεξιότητες των κομάντος, όπως μάχη σώμα με σώμα, στήσιμο παγίδων, τοποθέτηση εκρηκτικών, πτώση με αλεξίπτωτο, χειρισμός μικρών σκαφών, καταδύσεις και ανατίναξη χρηματοκιβωτίων. «Παρ’ όλα αυτά, η πρώτη αποστολή της μονάδας στην Ντιέπ στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία. Οι κομάντος του Φλέμινγκ γύρισαν με άδεια χέρια, αφού τα γερμανικά πυρά δεν τους επέτρεψαν ούτε καν να πατήσουν στη στεριά», περιγράφει ο Ρόουλατ. Οι επόμενες επιδρομές όμως στη Μάλτα, τη Σικελία και την ιταλική ενδοχώρα στέφθηκαν με επιτυχίες. Κωδικοί, μυστικά έγγραφα, μία γραφομηχανή Enigma, αλλά και ένας Ιταλός ναύαρχος ήταν μεταξύ των «λαφύρων»!

Ο Φλέμινγκ πέθανε στις 12 Αυγούστου 1964, σε ηλικία πενήντα έξι ετών.

ΤΟ ΟΥΡΛΙΑΧΤΟ ΤΗΣ ΜΟΥΜΙΑΣ

Μια πολύ ζεστή ημέρα στα τέλη Ιουνίου του 1886, ο Gaston Maspero, επικεφαλής της Αιγυπτιακής Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων, ήταν απασχολημένος με τις μούμιες των 40 βασιλιάδων και βασιλισσών που είχαν ανακαλυφθεί λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1881, κοντά στην Κοιλάδα των Βασιλέων , μεταξύ αυτών του Τουθμώση Γ΄ του Σέτι Α΄  και του γιού του Ραμσή Β΄ του μέγα , του φαραώ των φαραώ 

Η ανακάλυψη των τάφων στην κοιλάδα Deir El Bahri, σε απόσταση 480 χιλιομέτρων νοτίως του Καΐρου, είχε αποδώσει εντυπωσιακά και άφθονα ευρήματα. Κρυμμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο επί αιώνες, βρίσκονταν εκεί ορισμένοι από τους μεγάλους αιγυπτίους φαραώ, όπως ο Ραμσής ο Μέγας και ο Τούθμωσις Γ’. Ωστόσο, μεταξύ των μελών της βασιλικής οικογένειας υπήρχε και ένα απλό φέρετρο χωρίς διακόσμηση, που δεν προσέφερε ενδείξεις για την ταυτότητα του αποθανόντος.

Ο Maspero, ο οποίος αντιλήφθηκε εξαρχής ότι βρισκόταν μπροστά σε έναν απροσδόκητο γρίφο, εξεπλάγη ακόμη περισσότερο μόλις άνοιξε το φέρετρο.

Μέσα σε αυτό, τυλιγμένη με το δέρμα προβάτου ή γίδας, βρισκόταν η σορός ενός νεαρού άνδρα, στο πρόσωπο του οποίου είχε αποτυπωθεί κάτι πραγματικά συγκλονιστικό: η κραυγή που είχε προκαλέσει ένας κατά τα φαινόμενα έντονος πόνος ελάχιστα πριν επέλθει ο θάνατος. Αξίζει να σημειωθεί ότι για τους αρχαίους Αιγυπτίους η κάλυψη της σορού με δέρμα προβάτου σήμαινε ότι ο αποθανών είχε πράξει κάτι κακό στη ζωή του. Επιπλέον, τα χέρια και τα πόδια του νεκρού ήταν τόσο στενά δεμένα, ώστε τα σημάδια είχαν παραμείνει στα οστά του.

Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο άνδρας που ούρλιαζε, που υπέφερε; Ποιος ήταν ο μυστηριώδης «Άνθρωπος Ε», όπως ονομάστηκε ο νεκρός εν αγνοία του πραγματικού του ονόματος; Η αυτοψία που πραγματοποιήθηκε από ιατρούς το 1886, παρουσία του Maspero, δεν απέδωσε κάτι ουσιαστικό επί του προκειμένου.

Ένας από τους ιατρούς, ο Daniel Fouquet, διατύπωσε την άποψη ότι ο «Άνθρωπος Ε», που δεν είχε υποβληθεί στην παραδοσιακή διαδικασία ταρίχευσης, είχε δηλητηριαστεί. Μάλιστα, έκανε λόγο στην έκθεσή του για τους τελευταίους σπασμούς, τις τελευταίες συσπάσεις εξαιτίας του φρικτού πόνου, την έκφραση αγωνίας που ήταν δυνατόν να δει κανείς αποτυπωμένη στο πρόσωπο του νεκρού ύστερα από χιλιάδες χρόνια.

Δεν ήταν λίγες οι εικασίες που διατυπώθηκαν στη συνέχεια από τους ειδικούς. Μερικοί ισχυρίστηκαν ότι ο «Άνθρωπος Ε» ήταν γιος του Ραμσή Γ’, ο οποίος είχε επιδείξει προδοτική συμπεριφορά και είχε εμπλακεί σε ένα πραξικόπημα για να απομακρύνει τον πατέρα του από το θρόνο. Άλλοι θεώρησαν ότι ήταν ένας αιγύπτιος κυβερνήτης που είχε αποβιώσει στο εξωτερικό και είχε μεταφερθεί στην πατρίδα του, προκειμένου να ενταφιαστεί. Κάποιοι άλλοι πάλι υποστήριξαν ότι η αντισυμβατική μουμιοποίηση που είχε εφαρμοστεί στην περίπτωση του «Ανθρώπου Ε» φανέρωνε ότι δεν ήταν Αιγύπτιος, αλλά μέλος μιας αντίπαλης χεττιτικής δυναστείας, που είχε πεθάνει επί αιγυπτιακού εδάφους.

Μέχρι σήμερα φαινόταν ότι η αληθινή ταυτότητα τής υπό εξέταση μούμιας θα παρέμενε διά παντός ένα μυστήριο. Όμως, τα άκρως εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα της εποχής μας επέτρεψαν τελικά στους ειδικούς να επιβεβαιώσουν τη θεωρία ότι ο μυστηριώδης μέχρι τούδε «Άνθρωπος Ε» είναι κατά πάσαν πιθανότητα ο πρίγκιπας Πεντεουέρε (Pentewere), ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο λόγω του ότι είχε καταστρώσει, με τη βοήθεια της μητέρας του, σχέδιο δολοφονίας του πατέρα του, Ραμσή Γ’, ο οποίος είχε βασιλεύσει το 12ο αιώνα π.Χ. (από το 1187/84 έως το 1156/53 π.Χ.).

Η μούμια του «Ανθρώπου Ε» εκτέθηκε πρόσφατα στο Μουσείο Αιγυπτιακών Αρχαιοτήτων του Καΐρου και προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, το ενδιαφέρον των πολυάριθμων επισκεπτών.

ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΤΗ ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

Η Νότια Κορέα, επίσημα Δημοκρατία της Κορέας (κορεάτικα: 대한민국), είναι κράτος της ανατολικής Ασίας, στο νότιο μέρος της κορεατικής χερσονήσου. Στα βόρεια, συνορεύει με τη Βόρεια Κορέα ( για την οποία θα κάνουμε ξεχωριστό αφιέρωμα ) με την οποία ήταν μια ενιαία χώρα μέχρι το 1945. Στα δυτικά, πέρα από την Κίτρινη θάλασσα, βρίσκεται η Κίνα, και στο νοτιοανατολικό σημείο, πέρα από τα Στενά της Κορέας, βρίσκεται η Ιαπωνία. Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού είναι Κορεάτες, ενώ ζουν και αρκετές κοινότητες μεταναστών στη χώρα , όπως και 7.000 περίπου έλληνες που κυρίως απασχολούνται στην βαριά βιομηχανίας της χώρας . Στα ναυπηγεία

Σκεπτόμενοι εδώ στην Ελλάδα για Κορέα λίγα πράγματα μας απασχολούν ή γνωρίζουμε . Όμως σχεδόν όλοι μας χρησιμοποιούνε καθημερινά προιόντα αυτής της χώρας όπως κινητά τηλέφωνα ( Samsung) συσκευές καθημερινής χρήσης – τηλεοράσεις , υπολογιστές , αυτοκίνητα και γενικά μηχανές απο κινητήρες αεροπλάνων και πλοίων ως μηχανές σε ηλεκτρικές σκούπες -.

Στην ψυχαγωγία η Κορέα ανέδειξε ένα μουσικό είδος πολύ αγαπητό στην παγκόσμια νεολαία την Κ-POP και στον κινηματογράφο η ποιοτική έκρηξη της τελευταίας εικοσαετίας άρχισε να φέρνει βραβεία και οσκαρ . Η δε διατροφή της μια μίξη απο ποιοτική Ιαπωνική και Κινέζικη κουζίνα χωρίς τις ακρότητες αυτών των δύο χωρών , έχει γίνει της μόδας στην παγκόσμια κουζίνα .

Ποια λοιπόν είναι αυτή η μικρή χώρα με τους πολλούς κατοίκους που απασχολεί πλέον τα διεθνή μέσα?

Η Κορέα έχει μακραίωνη ιστορία , αποτελεί την συνέχεια του βασιλείου των Κορωζιών περίπου το 2000 π.Χ και της δυναστείας των Κοριό από το 500 μ.Χ ως το 1000 μ.Χ που έδωσε και το ονομά της στην χώρα . Κατα βάση ήταν μια αγροτική φεουδαρχική χώρα σε συνεχείς συγκρούσεις με κινέζικες δυναστείες και αργότερα με Ιάπωνες Σογκούν . Στον περασμένο αιώνα η χώρα σχεδόν καταστράφηκε δύο φορές , αρχικά με την Ιαπωνική κατοχή επί 35 χρόνια και μετά την παράδοση της Ιαπωνίας στον Β παγκόσμιο από την σφοδρή επίθεση της Βόρειας Κορέας που έφερε τον πόλεμο της Κορέας στον οποίο η Ελλάδα έλαβε μέρος και είχε και σημαντικές απώλειες.

Μετά τον πόλεμο η Κορέα για να αντιμετωπίση την επισιτική κρίση οργάνωσε και ενίσχυσε την αγροτική της παραγωγή καθιστάμενη μια αμιγώς αγροτική χώρα ως τα μέσα της δεκαετίας του 70 όπου σιγά σιγά η βιομηχανία της άρχισε να αναδύεται εκμεταλλευόμενη τον μιμιτισμό της ποιοτικής ιαπωνικής βιομηχανικής μεθόδου με τα φθηνά εργατικά χέρια και την ταχύτητα παραγωγής κατά την Κινεζική βιομηχανική λογική. Ο συγκερασμός αυτών των δύο οδήγησε στην βιομηχανική έκρηξη της χώρας τα επόμενα χρόνια που άρχισε να γίνεται ορατός με την διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων στην Σεούλ το 1988

Πως είναι η ζωή όμως στην Κορέα και τι θα αντιμετωπίσει ένας ξένος εκεί ? 

1. Κόστος ζωής στη Νότια Κορέα 

Το κόστος ζωής, αναφορικά πάντα με τις περιοχές στις οποίες εργάζονται και ζουν οι περισσότεροι Έλληνες, κοντά στα ναυπηγεία, κυμαίνεται ανά περιόδους. Κατά την περίοδο που υπάρχουν πολλές ναυπηγήσεις, αυτές οι περιοχές μπορεί να γίνουν πολύ ακριβές, ειδικότερα τα ενοίκιά τους. Συγκεκριμένα, όταν πρόκειται οι Κορεάτες να διαθέσουν το σπίτι σε κάποιον ξένο, επειδή το ενοίκιο θα είναι για μικρό χρονικό διάστημα (1 έως το πολύ 2 έτη) το κόστος του μπορεί να είναι πάρα πολύ υψηλό. Ενδεικτικά, το κόστος αναφέρεται σε ένα σπίτι επιπλωμένο 100-110 τετραγωνικών μέτρων το οποίο χωρίς τα κοινόχρηστα μπορεί να ξεπεράσει τα 1500 ευρώ ανά μήνα.

Κατά τ’ άλλα, το κόστος ζωής εκτός των ενοικίων, είναι αρκετά συγκρίσιμο με εκείνο ενός κεντρικού προαστίου της Αθήνας.

Όσον αφορά το φαγητό, όταν πρόκειται για κορεάτικη κουζίνα, το κόστος είναι φθηνό. Το ξένο φαγητό, όπου ξένο φαγητό το δυτικού τύπου, είναι σαφέστατα πιο ακριβό.

Τα πάγια έξοδα, όπως το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο και το internet είναι αρκετά χαμηλά ενώ οι παρεχόμενες υπηρεσίες είναι καλές. Συγκεκριμένα στο internet οι ταχύτητες είναι από τις γρηγορότερες στον κόσμο. Συνήθως αυτά τα έξοδα τα καλύπτει η εταιρεία και έχουν συμπεριληφθεί μέσα σε κάποιο συμβόλαιο.

2. Κοινωνική ζωή στη Νότια Κορέα

Κατά τη διαμονή σου στη Νότια Κορέα έχεις διάφορες υποδομές στη διάθεσή σου και υπάρχουν επιλογές σχετικά με την κοινωνικοποίηση και την κοινωνική σου ζωή. Τα γυμναστήρια γίνονται ολοένα και πιο δημοφιλή στη χώρα, ωστόσο ακόμα δεν είναι τόσο πολλά σε αριθμό όπως στην Ελλάδα ούτε έχουν μια αντίστοιχη ποικιλία σε προγράμματα. Φυσικά υπάρχουν σχεδόν σε κάθε γωνιά της πόλης σχολές Tae Kwon Do, το οποίο αποτελεί και το εθνικό τους άθλημα καθώς και σχολές άλλων πολεμικών τεχνών. Στη Νότια Κορέα υπάρχουν πολύ καλές υποδομές σε άθληση, κυρίως σε γήπεδα ποδοσφαίρου με τεχνητό τάπητα ή και φυσικό γρασίδι. Οι Κορεάτες αρέσκονται στο να παίζουν ποδόσφαιρο, ενώ άλλα αθλήματα όπως tennis και basket δεν είναι τόσο διαδεδομένα αντίστοιχα. Επίσης πολύ διαδεδομένο είναι το baseball και το golf σε κάποιες παραλλαγές του. Συγκεκριμένα μπορείς να παίξεις ηλεκτρονικό golf σε οθόνη ή golf range.

Σχετικά με το θέαμα, υπάρχουν κινηματογράφοι, θέατρα, μουσικές σκηνές και όπερες ωστόσο στην περιφέρεια είναι αρκετά περιορισμένες οι επιλογές. Για περισσότερες επιλογές θα πρέπει κάποιος να βρεθεί στην πρωτεύουσα, στην οποία θα βρει τα πάντα, ή σε μεγάλες πόλεις. Ο κινηματογράφος είναι αρκετά διαδεδομένος, αντίθετα με τα θέατρα, τα οποία δεν έχουν την αντίστοιχη παρουσία με τη χώρα μας, ειδικά την Αθήνα.

 

Τμήμα της Υongsan στη Σεούλ, φωταγωγημένο κατά τις βραδινές ώρες

3. Διαπροσωπικές σχέσεις

Οι Κορεάτες εν γένει, αναφορικά με τις διαπροσωπικές του σχέσεις, είναι κλειστοί και ντροπαλοί σε κάποιο βαθμό. Τους αρέσει να έρχονται σε επαφή και συναναστροφή με ξένους καθώς βρίσκουν μια ευκαιρία να εξασκήσουν και τις γνώσεις τους σε μια ξένη γλώσσα. Είναι κάτι που τους κεντρίζει εξ’ αρχής το ενδιαφέρον και ένα κίνητρο να γνωρίσουν κάποιον ξένο. Ωστόσο αυτό συμβαίνει μέχρι ενός σημείου, δηλαδή δύσκολα θα σε καλέσει ένας Κορεάτης σπίτι του είτε για φαγητό ή ποτό είτε για να περάσεις ώρα μαζί του και με τον προσωπικό του κοινωνικό κύκλο.

Στις 25 Ιουνίου 1950, η Ν. Κορέα δέχτηκε αιφνιδιαστική εισβολή από τις δυνάμεις της Β. Κορέας, με αποτέλεσμα την κατάληψη της Σεούλ μέσα σε τέσσερις μέρες. Η αρχική δύναμη των Βορειοκορεατών ήταν δέκα (10) Μεραρχίες, με περίπου 240 άρματα Τ-34 και 1.400 πυροβόλα. Η επίθεση προκάλεσε την άμεση αντίδραση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που αποφάσισε στις 29 Ιουνίου 1950, την ένοπλη επέμβαση της Διεθνούς Δυνάμεως ώστε να αποκατασταθεί η ειρήνη και η ασφάλεια στην περιοχή.

Η πρώτη συμμετοχή της Ελλάδας σε ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ πραγματοποιήθηκε το 1950, με την αποστολή του Eλληνικού Eκστρατευτικού Σώματος στην Κορέα (ΕΚΣΕ).

Συμπερασματικά, οι Κορεάτες είναι «κλειστός κόσμος» αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι φιλικοί ή εξυπηρετικοί με τους ξένους. Παρότι μπορείς να τους προσεγγίσεις εύκολα, διατηρούν κάποιες αποστάσεις οι οποίες είναι θέμα κουλτούρας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι πολύ εξοικειωμένοι με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα χρησιμοποιούν για γνωριμίες κατά κόρον και είναι αποδεκτός τρόπος. Μην ξεχνάς ότι είναι από τους πιο σκληρά εργαζόμενους λαούς παγκοσμίως όποτε ο χρόνος για φλερτ δια ζώσης είναι περιορισμένος.

 

4. Ρυθμοί ζωής στη Νότια Κορέα   

Οι ρυθμοί ζωής στη Νότια Κορέα είναι πολύ αγχωτικοί, ιδίως στις μεγάλες πόλεις. Στην πρωτεύουσα ειδικότερα θα δείτε εικόνες από το μετρό με χιλιάδες ανθρώπους να συνωστίζονται κατά τις ώρες αιχμής προκειμένου να φτάσουν στον επιθυμητό προορισμό ή την εργασία, στην ώρα τους. Τυπικά αναχωρούν πολύ πρωί από το σπίτι τους και επιστρέφουν σε εκείνο αργά το βράδυ, κυριολεκτικά μόνο για έναν ύπνο.

Οι Κορεάτες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εργασιομανείς. Εργάζονται πάρα πολλές ώρες όπως αναφέρθηκε και στην προηγούμενη παράγραφο.

Κατά τ’ άλλα είναι μια πάρα πολύ ασφαλής χώρα, αρκετά καθαρή και εύτακτη. Οι δημόσιες υπηρεσίες, στις οποίες θα βρεθείς ως ξένος, κάνουν τη ζωή σου εύκολη. Είναι πολύ άμεσες στην ανταπόκρισή τους προς το κοινό είτε πρόκειται για εξυπηρέτηση δια ζώσης είτε για ηλεκτρονική εξυπηρέτηση. Οι διαδικασίες είναι συνοπτικές, τεχνολογικά αναβαθμισμένες και σε καμία περίπτωση γραφειοκρατικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι υπάρχουν μηχανήματα τύπου ΑΤΜ τα οποία διεκπεραιώνουν άμεσα και γρήγορα κάποιες βασικές εργασίες όπως παροχή κάποιας βεβαίωσης ή έκδοση προσωρινής ταυτότητας σε περίπτωση απώλειας. Οι υπηρεσίες για τις οποίες στην Ελλάδα θα πρέπει να μαζέψεις αρκετές, υπογραφές, σφραγίδες, παράβολα γίνονται σε ένα μηχάνημα τύπου ΑΤΜ.

Είναι από τις πλέον τεχνολογικά ανεπτυγμένες χώρες στον κόσμο, τους αρέσει η τεχνολογία και επενδύουν σε αυτόν τον τομέα με αποτέλεσμα να προοδεύουν συνεχώς. Τέλος, αν αναρωτηθείς για τις υποδομές που υπάρχουν σε υγειονομική περίθαλψη, η Νότια Κορέα θεωρείται ότι διαθέτει από τις κορυφαίες στον κόσμο.

 

 

 

 

 

 

---

 

Αλμπέρ Καμύ ” L’ enfant Grec ( Tο Ελληνόπουλο )

Στις 6 Δεκεμβρίου του 1955, η γαλλική εφημερίδα «L’ Express» δημοσίευσε άρθρο του Αλμπέρ Καμύ με τίτλο «L’ enfant grec» («Το ελληνόπουλο»), με το οποίο ο συγγραφέας προσπαθεί να επηρεάσει τη διεθνή κοινή γνώμη, ώστε να δοθεί χάρη στον καταδικασμένο σε θάνατο, από τους Άγγλους, Μιχάλη Καραολή και τάσσεται υπέρ του αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, που δεν άφησε ασυγκίνητη την Ευρώπη.

Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε επί χρόνια βωβή και φιμώθηκε ευθύς μόλις θέλησε να εκφραστεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Για μια ακόμη φορά, η τυφλή καταπίεση προηγήθηκε της εξέγερσης. […] Τώρα έρχεται η ώρα των μαρτύρων που ακούραστοι, όπως και οι καταπιεστές, κατορθώνουν να επιβάλουν σε έναν αδιάφορο κόσμο τη διεκδίκηση ενός λαού ξεχασμένου από όλους, εκτός από τον εαυτό του. […] Οι φίλοι της Αγγλίας την καλούν πρώτοι να σώσει, κατά πρώτο λόγο, τον Μιχαήλ Καραολή και ύστερα να του αποδώσει ελεύθερη την τρισχιλιετή πατρίδα του…

Στις 10 Μαΐου 1956, ο 23χρονος Μιχαλάκης Καραολής και ο 22χρονος Ανδρέας Δημητρίου εκτελέστηκαν από τους Βρετανούς στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας. 

Ήταν τα πρώτα μέλη της ΕΟΚΑ που εκτελέστηκαν δι’ απαγχονισμού. Ο αγώνας για την ανεξαρτησία της Κύπρου είχε ξεκινήσει έναν χρόνο πριν, τον Απρίλιο του 1955.

Ο Καραολής είχε γεννηθεί το 1933, είχε σπουδάσει στην Αγγλική Σχολή και ήταν από τα πρώτα μέλη της ΕΟΚΑ. Αποστολή του ήταν η εξόντωση των αστυνομικών και των πληροφοριοδοτών και μαζί με τον Ανδρέα Παναγιώτου είχε εκτελέσει τον Ελληνοκύπριο αστυνομικό Ηρόδοτου Πουλλή, ο οποίος ήταν μέλος του Ειδικού Κλάδου (Special Branch) της Αστυνομικής Δύναμης. Το συγκεκριμένο κλιμάκιο είχε αναλάβει τη συλλογή πληροφοριών για την ΕΟΚΑ για λογαριασμό των Βρετανών.

Ο ΚαραολήςΑμέσως μετά την εκτέλεση του Πούλλη οι Καραολής και Παναγιώτου διέφυγαν με ποδήλατα, όμως οι βρετανικές Αρχές έφτασαν στα ίχνη του Καραολή από τον αριθμό κυκλοφορίας του ποδηλάτου του. Την στιγμή της σύλληψης, τα μέλη της ΕΟΚΑ προσπαθούσαν να τον φυγαδεύσουν στο βουνό, όπου δρούσαν οι αντάρτικες ομάδες.

Ο Ανδρέας Δημητριού είχε αποστολή την προμήθεια οπλισμού στην οργάνωση, καθώς εργαζόταν σε κατάστημα εκρηκτικών και κυνηγετικών ειδών. Ο Δημητρίου είχε πυροβολήσει κατά του πράκτορα της «Ιντέλιτζενς Σέρβις», Σίντνεϊ Τέιλορ, ο οποίος όμως δεν δολοφονήθηκε. Οι Βρετανοί τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν.

Η δίκη του Καραολή

Στις 24 Οκτωβρίου 1955 ξεκίνησε η δίκη του Καραολή, ο οποίος δεν ήταν αυτός που είχε πυροβολήσει τον Πουλλή αλλά ο Παναγιώτου. Μετά από τις καταθέσεις δύο Τουρκοκυπρίων αστυνομικών αποφασίστηκε η εσχάτη των ποινών. Ο Καραολής καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Ο κατηγορούμενος προσέφυγε στην Επιτροπή Δικαιοσύνης του Βρετανικού Συμβουλίου του Κράτους και ζήτησε απονομή χάριτος από τη βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου, Ελισάβετ Β΄. Σημαντικές προσωπικότητες από την Ευρώπη αντέδρασαν στην απόφαση του δικαστηρίου και ζήτησαν την ακύρωση της εκτέλεσης. Ανάμεσα τους ο Άλμπερ Καμύ, ο οποίος σε άρθρο του με τίτλο “Το ελληνόπουλο” που δημοσιεύτηκε στη γαλλική εφημερίδα Λ’ Εξπρές, έγραφε:

“Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε επί χρόνια βωβή και φιμώθηκε ευθύς μόλις θέλησε να εκφραστεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Για μια ακόμη φορά, η τυφλή καταπίεση προηγήθηκε της εξέγερσης. […] Τώρα έρχεται η ώρα των μαρτύρων που ακούραστοι, όπως και οι καταπιεστές, κατορθώνουν να επιβάλουν σε έναν αδιάφορο κόσμο τη διεκδίκηση ενός λαού ξεχασμένου από όλους, εκτός από τον εαυτό του. […] Οι φίλοι της Αγγλίας την καλούν πρώτοι να σώσει, κατά πρώτο λόγο, τον Μιχαήλ Καραολή και ύστερα να του αποδώσει ελεύθερη την τρισχιλιετή πατρίδα του…”

Ο Ανδρέας Δημητρίου καταδικάστηκε επίσης σε θάνατο δι απαγχονισμού στις 30 Ιανουαρίου του 1956. Μετά την ανακοίνωση της απόφασης είπε:

«Λυπάμαι που δε θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη. Όμως δε με φοβίζει ο θάνατος, γιατί η ζωή είναι περιττή μέσα στην σκλαβιά. Γεια σας.»

Είχε συναντηθεί στις φυλακές μαζί με τον Καραολή και η εκτέλεση τους είχε οριστεί την ίδια μέρα. Σε γράμμα του προς την οικογένεια του, ο Καραολής έγραφε:

Τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν
μόνο πως πρέπει να ζουν
Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν
Kαι πως την πατρίδα να τιμούν.

Στην Ελλάδα οργανώθηκαν πορείες διαμαρτυρίας κατά της απόφασης του δικαστηρίου, στις οποίες πέθαναν τέσσερις άνθρωποι. Παρά τη διεθνή κατακραυγή στις 10 Μαΐου 1956 οι δύο νέοι οδηγήθηκαν στην κρεμάλα.  Οι Βρετανοί ήθελαν να φοβίσουν τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ προκειμένου να σταματήσουν οι επαναστατικές ενέργειες, ωστόσο η εκτέλεση των δύο νεαρών πυροδότησε ένα κύμα αντιδράσεων και η απάντηση της ΕΟΚΑ στους Βρετανούς αποικιοκράτες ήταν σφοδρή…

Τα σώματά τους ενταφιάστηκαν μέσα στη φυλακή και δεν παραδόθηκαν στις οικογένειες τους.

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ : Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Κάποιοι λένε ότι πρέπει να κατάγεσαι από μία χώρα για να την αγαπάς. Ή μήπως όχι τελικά;

Υπάρχει μία μικρή χώρα, όπου αρκετοί χιλιάδες άνθρωποι μιλούν, πέρα από την μητρική τους γλώσσα, και την ελληνική. Τα παιδιά μαθαίνουν την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό ενώ τόσο την 25η Μαρτίου όσο και την 28η Οκτωβρίου οι κάτοικοι γιορτάζουν σαν να είναι Έλληνες.

Στην μακρινή Ουρουγουάη των 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων, ζουν άνθρωποι που λατρεύουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και το αποδεικνύουν. Όχι με βαρύγδουπες εκφράσεις και μεγαλειώδεις λόγους αλλά με δρόμους και πλατείες που έχουν ελληνικά ονόματα και με αγάλματα αρχαίων φιλοσόφων να κοσμούν τα δημόσια κτίρια της χώρας.

Η Ουρουγουάη είναι χώρα της Λατινικής Αμερικής και έχει χαρακτηριστεί ως η «Ελβετία της Αμερικής». Αν και λόγω του μικρού μεγέθους της δεν υπολογίζεται ως ένας σοβαρός οικονομικός παράγοντας σε παγκόσμιο επίπεδο, σε εθνικό επίπεδο έχει ξεπεράσει πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.

Η Ουρουγουάη διαθέτει ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα με το επίπεδο των σπουδαστών να είναι αρκετά υψηλό. Δεν είναι άλλωστε λίγοι οι φοιτητές από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής που επιλέγουν την Ουρουγουάη και φοιτούν στα πανεπιστήμια της χώρας.

Αυτό όμως που κάνει εντύπωση με αυτή τη μακρινή χώρα είναι το πόσο πολύ αγαπάει και εκτιμάει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Είναι γεγονός ότι η χώρα, τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, δέχτηκε πολλούς Έλληνες μετανάστες. Στο λιμάνι έφτασαν πλοία με Έλληνες ναυτικούς και μετανάστες οι οποίοι θέλησαν να δημιουργήσουν μια καλύτερη ζωή στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η εγκαρδιότητα με την οποία έγιναν δεκτοί ήταν, κατά πολλούς, ένας αποφασιστικός παράγοντας για την εγκατάστασή τους και τη μετέπειτα ζωή τους εκεί.

Αξίζει να αναφερθεί ότι η ελληνική κοινότητα Ουρουγουάης, έχει κλείσει ένα αιώνα ζωής και ήταν η πρώτη επίσημα αναγνωρισμένη οργανωμένη δομή των Ελλήνων στη Νότια Αμερική. Σήμερα στην Ουρουγουάη, υπάρχουν πάμνω από 3.500 χιλιάδες Έλληνες μετανάστες δεύτερης ή τρί της γενιάς, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός αυτοχθόνων που μιλούν την ελληνική γλώσσα.

Οι ίδιοι οι πολίτες δεν δηλώνουν φιλέλληνες, αλλά ελληνολάτρες. Σύμφωνα με έρευνα της «Eurostat», το μεγαλύτερο ποσοστό των Ουρουγουανών απάντησε ότι ταυτίζεται πολιτιστικά με την Ευρώπη, με την πρώτη χώρα που να τους έρχεται στο μυαλό να είναι η Ελλάδα.

Τον Μάρτιο του 1978, ο καπετάνιος Παναγιώτης Ν. Τσάκος, ίδρυσε το «Ίδρυμα Τσάκου», με σκοπό τη διάδοση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Το 2002 μετονομάστηκε σε ίδρυμα «Μαρία Τσάκου», στη μνήμη της μητέρας του.

Το Ίδρυμα προσφέρει δωρεάν μαθήματα νεοελληνικής γλώσσας, χορών, τραγουδιού, ιστορίας της τέχνης, λογοτεχνίας, μυθολογίας, φιλοσοφίας και ελληνικής κουζίνας. Διαθέτει, επίσης, μια μεγάλη βιβλιοθήκη με τίτλους στην ελληνική και ισπανική γλώσσα από διάφορους τομείς του ελληνικού πολιτισμού. Περίπου 400 άτομα εγγράφονται συνολικά κάθε χρόνο στα μαθήματα που προσφέρονται. Βασικός στόχος του ιδρύματος είναι η γνώση της αρχαίας ελληνικής ποίησης και ιστοριογραφίας, μέσα από τα ομηρικά έπη και τον «Επιτάφιο» του Περικλή.

Αξιοσημείωτο είναι και τό ότι σε κάθε βιβλιοπωλείο της χώρας, ακόμη και στο πιο μικρό, μπορεί κανείς να βρει τα άπαντα του Νίκου Καββαδία, του Καβάφη και του Ρίτσου.

Τα παιδιά των Ουρουγουανών, δεν διστάζουν κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου να γιορτάζουν τις εθνικές εορτές των Ελλήνων, πραγματοποιώντας σχολικές εκδηλώσεις, τραγουδώντας και απαγγέλοντας ποιήματα. Οι μαθητές του «Grecia», ενός δημόσιου σχολείου της χώρας, έχουν μάθει να λένε και τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας του Διονύσιου Σολωμού.

Στο Μοντεβιδέο, επίσης, υπάρχουν 23 δρόμοι που έχουν δανειστεί τα ονόματά τους από αρχαίους φιλόσοφους, ενώ ο κεντρικότερος δρόμος ονομάζεται κι αυτός «Grecia». Δύο πλατείες της πρωτεύουσας έχουν ονομαστεί πλατεία της Αθήνας και πλατεία της Ελλάδας.

Η Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο έχει κατασκευαστεί σύμφωνα με τον αρχαιοελληνικό δωρικό αρχιτεκτονικό ρυθμό.

Έξω από την είσοδο του κτιρίου, το άγαλμα του Σωκράτη, υποδέχεται τους επισκέπτες ενώ σε πάρκο που βρίσκεται παραλιακά της πρωτεύουσας υπάρχει μια προτομή του Ομήρου.

Αξιοσημείωτη είναι η συνδρομή της ελληνικής κοινότητας στην Ουρουγουάη. Το 2016, η ελληνική κοινότητα της χώρας, γιόρτασε έναν αιώνα από την ίδρυσή της. Ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1916 και αποτέλεσε την πρώτη επίσημα αναγνωρισμένη δομή των Ελλήνων στη Νότια Αμερική.

Οι πρώτοι Έλληνες που μετανάστευσαν στη μικρή λατινοαμερικανική χώρα βρήκαν εργασία στην Ουρουγουάη και αργότερα άνοιξαν τις δικές τους επιχειρήσεις. Δεν έλειψαν όμως και μεγάλες προσωπικότητες της Ελλάδας που επισκέφτηκαν ή επένδυσαν στην Ουρουγουάη. Για μικρό χρονικό διάστημα, έζησε στη χώρα ο θρυλικός «Ηρακλής», ο Παναγής Κουταλιανός, και έγινε γνωστός στα ρινγκ στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης.

Τη δεκαετία του 1920, ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο επίσης Σμυρνιός Νικόλας Κονιαλίδης, που εγκαταστάθηκαν στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, διεύρυναν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες και στη γειτονική Ουρουγουάη.

Η εθνική σημαία της Ουρουγουάης, που καθιερώθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1828, μοιάζει αρκετά με την αντίστοιχη ελληνική σημαία που καθιερώθηκε επίσημα το 1970. Και οι δύο σημαίες αποτελούνται από εννέα οριζόντιες λωρίδες, χρωμάτων μπλε και άσπρου εναλλάξ. Η μόνη διαφορά είναι ότι η σημεία της Ουρουγουάης έχει στην αριστερή γωνία ένα ήλιο με 16 ακτίνες, ενώ η ελληνική σημαία ένα σταυρό.

Ίσως τελικά και να μην χρειάζεται να κατάγεσαι από μία χώρα για να την εκτιμάς και να την αγαπάς, αρκεί να γνωρίζεις και να κατανοείς την ιστορία της, όσα βίωσε, βιώνει και θα βιώσει στο μέλλον και πρωτίστως να αγαπάς τους ανθρώπους της.

Βρικολακονήσια, τα τρομακτικά νησιά της Ελλάδας

Το καλοκαίρι διανύει θριαμβευτικά το πορφυρό μονοπάτι του, προκαλώντας μας για όμορφες μακρινές ή κοντινές εξορμήσεις σε παραλίες και νησιά. Στις επιλογές μας υπάρχουν πολλά ασπρογάλαζα νησιά των Κυκλάδων ή κάποιο νησί του Ιονίου. Νησιά με πλούσιο τουρισμό ή εναλλακτικό για τους λάτρεις του είδους. Αυτή είναι η χώρα μας. Η Ελλάδα του γαλάζιου ουρανού και του φωτός. Πίσω όμως από αυτή την Ελλάδα, υπάρχει και η Ελλάδα του σκοταδιού, η στοιχειωμένη και μυστηριακή, η Ελλάδα των Νεράιδων και των Βρικολάκων.

Δεν είναι δύσκολο να το ανακαλύψει κάποιος, αρκεί να ανοίξει έναν ταξιδιωτικό χάρτη και να αφήσει το βλέμμα του να ταξιδέψει στα τόσα μέρη της χώρας μας. Ανάμεσα στα γνωστά ή λιγότερο γνωστά νησιά μας θα βρει νησιά με ονόματα τρομακτικά, που καλύπτονται από ένα πέπλο μυστηρίου και δεισιδαιμονιών. Ιστορίες βγαλμένες από μύθους και γεγονότα που δύσκολα εξηγούνται με την κοινή λογική κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα σε αυτά τα πεταμένα «βραχάκια» στη μέση των θαλασσών από το χέρι του Θεού.

Αν σταματήσει, λοιπόν, το μάτι μας πανω στη θάλασσα της χώρας μας, θα δούμε το Βρικολακονήσι ή  τα Βρικολακονήσια στη Σκύρο. Αυτά τα νεκροταφεία Βρικολάκων υπάρχουν σε αφθονία στην Ελλάδα, κι αυτό γιατί οι νησιώτες  πίστευαν πως για να προφυλαχτούν από κάποιον πεθαμένο που θα βρικολακιάσει, τον έθαβαν σε γειτονικά ερημονήσια, για να μην μπορεί να περάσει απέναντι. Τι ήταν, όμως, ο βρικόλακας της ελληνικής λαογραφίας και γιατί οι άνθρωποι τρόμαζαν πολύ και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του;

Η λέξη βρικόλακας (και βουρκόλακας και βουλκόλακας) είναι μεσαιωνική. Προέρχεται από το βουλγαρικό valkolak/ virkolak, που ανάγεται σε παλαιό σλαβικό vulku = λύκος. Οι βρικόλακες, σύμφωνα με τον Μ. Γ. Μερακλή, μέγα λαογράφο,  είναι πειρακτικοί-βλαπτικοί νεκροί που επισκέπτονται τον κόσμο των ζωντανών για να ενοχλούν τους τελευταίους, κάποτε μάλιστα με ολέθριο τρόπο.

Η εμφάνισή τους είναι αποκρουστική: παρουσιάζονται παραμορφωμένοι, αιμόφυρτοι, μισολιωμένοι, με σκισμένα ρούχα. Είναι πολύ πιθανό η απαίσια θέα των άλιωτων νεκρών, που οφείλεται συχνά στην ιδιάζουσα σύσταση του εδάφους, να οδήγησε τους ανθρώπους στη δημιουργία των δοξασιών για τους βρικόλακες. Οι απλοϊκοί και φοβισμένοι άνθρωποι πίστευαν ότι για τη μεταθανάτια κατάσταση των νεκρών, υπεύθυνες ήταν οι αμαρτίες που είχαν κάνει όταν ζούσαν.

Έτσι, βρικόλακες γίνονταν σύμφωνα με τις παραδόσεις των παλιών όσοι ήταν άπιστοι ή άνομοι γενικά και αμαρτωλοί, ακόμα και αυτοί που έμεναν άψαλτοι, οι μαγεμένοι από μάγισσες, όσοι αυτοκτόνησαν, όσοι κατανάλωναν αρνί που το είχε σκοτώσει λύκος, τα αβάπτιστα μωρά. Πολλοί θανατώθηκαν γιατί πιστεύονταν ότι είναι βρικόλακες επειδή είχαν νεκροφάνεια.

Οι βασικές πηγές για την ύπαρξη των τόπων αυτών είναι τα λεγόμενα Itineraria (οδοιπορικά) των περιηγητών του προηγούμενου αιώνα και οι Παραδόσεις του πατέρα της ελληνικής λαογραφίας Νικόλαου Πολίτη.

Ο Γάλλος ιερωμένος Francois Richard ήταν από τους πρωτοπόρους της εκστρατείας προσηλυτισμού στο Αιγαίο. Έζησε πολλά χρόνια στη Σαντορίνη και ταξίδεψε και σε άλλα νησιά του Αιγαίου γύρω στο 1650. Το χρονικό του, που κυκλοφόρησε στο Παρίσι γύρω στο 1657, μας δίνει σημαντικές πληροφορίες για τα νησιά. Η Σαντορίνη εκείνη την εποχή είχε 7.000 κατοίκους, 700 από τους οποίους ήταν Καθολικοί και 300 εκκλησίες.

Ολόκληρο κεφάλαιο του χρονικού του Richard αναφέρεται στις δοξασίες περί βρικολάκων. Ο τίτλος του είναι: «Οι Ψευδοαναστημένοι που οι Έλληνες ονομάζουν βρικόλακες». Περιγράφει τρομακτικά περιστατικά και δεν αμφισβητεί την ύπαρξη των βρικολάκων.

Ο Richard περιγράφει την ιστορία ενός παπουτσή από τον Πύργο της Σαντορίνης που βρικολάκιασε, ενώ στη συνέχεια γράφει:

«Έμαθα από ένα αξιόπιστο πρόσωπο πως στην Αμοργό αυτοί οι βρικόλακες έχουν τόσο αποχαλινωθεί, που δεν τρέχουν μονάχα εδώ κι εκεί τις νύχτες, αλλά παρουσιάζονται και μέρα μεσημέρι πολλές φορές πέντε μαζί στα χωράφια και μαζεύουν φάβα. Ήθελα να έλθουν εδώ μερικοί από τους δικούς μας τους άθεους της Γαλλίας, όχι για ν’ ακούσουν, αλλά για να δουν με τα μάτια τους στο φως της ημέρας και να βεβαιωθούν πόσο άδικο έχουν που πιστεύουν ότι σαν πεθαίνει ο άνθρωπος όλα πεθαίνουν μαζί του».

Για τους βρικόλακες στη Σαντορίνη αναφέρεται και ο Sauger στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1699. Γράφει χαρακτηριστικά:

«Το λιμάνι της Σαντορίνης είναι άπατο, ακόμα κι ένα βήμα από την ακτή. Άβυσσος που είναι αδύνατο να τη βυθομετρήσει κανείς. Σ’ αυτό το νησί συμβαίνει κάτι ασύλληπτο για μένα. Μερικοί από τους πεθαμένους ξαναγυρίζουν στα σπίτια τους λίγες μέρες ύστερα από την ταφή τους. Και κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό που τους ξαναζωντανεύει. Οι Σαντορινιοί τους λένε βουκόλακες».

Για τους βρικόλακες γράφει και ο Γάλλος περιηγητής Thevenot που ταξίδεψε στο Αιγαίο γύρω στο 1655. Στη Χίο διάβασε ένα υπόμνημα με πληροφορίες για τα χωριά του νησιού και τις δεισιδαιμονίες των κατοίκων. «Οι κάτοικοι αυτού του τόπου (του Κάστρου της Αγίας Ελένης) πιστεύουν ότι το πτώμα που δεν θα λιώσει σε σαράντα μέρες γίνεται βρικόλακας».

Μια ανατριχιαστική ιστορία βρικολάκων αφηγείται ο Γάλλος περιηγητής Pitton de Tournefort, στην οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Το περιστατικό διαδραματίστηκε στη Μύκονο το χειμώνα του 1700. Ένας δύστροπος Μυκονιάτης χωρικός σκοτώθηκε, άγνωστο πώς. Μετά από δύο μέρες τον είδαν να περπατάει τη νύχτα, να μπαίνει σε σπίτια και να προξενεί μεγάλες ζημιές. Η δράση του βρικόλακα, παρά τις όποιες προσπάθειες έγιναν, ήταν ανεξέλεγκτη και είχε προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση στο νησί.

«Όλο το νησί είχε υποστεί ομαδική παράκρουση. Ακόμα και οι έξυπνοι και οι μορφωμένοι είχαν παρασυρθεί. Ήταν μια αρρώστια του εγκεφάλου επικίνδυνη όπως η μανία ή η λύσσα. Οικογένειες εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και έστηναν τα κρεβάτια τους καταμεσίς στην πλατεία για να περάσουν τη νύχτα τους. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην είχε διαπιστώσει την παρουσία του βρικόλακα. Όλη τη νύχτα άκουγες θρήνους. Πολλοί βγήκαν οικογενειακώς στα χωράφια». Τελικά, παρά τις διάφορες προσπάθειες να τον εξοντώσουν, ο βρικόλακας παρέμενε αλώβητος.

Ο πατέρας της ελληνικής λαογραφίας Νικόλαος Πολίτης αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στους βρικόλακες. Σαρανταπέντε από τις παραδόσεις αναφέρονται σ’ αυτούς. Είναι αδύνατο να μεταφέρουμε εδώ όλα όσα γράφει. Σημειώνουμε τα μέρη της Ελλάδας απ’ όπου προέρχονται αυτές οι παραδόσεις: Μύκονος, Αμοργός, Κύπρος, Χανιά, Ζάκυνθος, Αιτωλία, Σάμος, Μαντούδι, Σοποτό Καλαβρύτων, Ανώπολη Σφακίων, Θήρα, Γραλίστα Καρδίτσας, Μήλος, Αράχοβα, Μάνη, Λίμπερδο Γυθείου, Πλατανιστός Κορινθίας, Θεσπρωτία, Γιαννίτσα Καλαμάτας και Σύμη.

Ιδιαίτερα στην Κρήτη οι βρικόλακες λέγονται και καταχανάδες. Θα αναφέρουμε μία παράδοση για βρικόλακα που προέρχεται από τον Καρέα της Αθήνας.

«Στο βαθύ ρέμα του Καρέα έβγαινε ένας βουρδούλακας και φουσούραγε (φυσομανούσε) και μαζευόντουσαν τα πρόβατα κουβάρι. Κανείς δεν μπόρηγε να τον ιδεί και μόνο τα πρόβατα βρίσκανε στριμωγμένα σε μια αγκωνή (απόμερη θέση, γωνιά) κουβάρι και ακούγανε και το φουσουρητό.

Ύστερα από κάμποσον καιρό, ο Γιώργης ο Τζανέτος που ήταν αλαφροΐσκιωτος μπόρεσε να ιδεί το βουρδούλακα. Ήταν ένα πράμα σαν τουλούμι, που στεκότανε ορθό και φουσούραγε. Δε χάνει καιρό μόνε αρπάζει με το ζερβί του χέρι ένα κοτρόνι και του το πέταξε καταπάνω του. Και από τότες δεν ξαναφάνηκε ο βουρδούλακας».

Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι από τις γενέτειρες των δοξασιών και μύθων μαζί με τη Ρουμανία, την Ουγγαρία, τη Γερμανία, τη Σερβία, τη Ρωσία κ.ά.. Δοξασίες με έντονο το στοιχείο επηρεασμού από την ελληνική μυθολογία. Συγκεκριμένα, στα νησιά του Αιγαίου λέγεται ότι έμεναν βρικόλακες κάθε είδους. Η ελληνική παράδοση είναι γεμάτη με ιστορίες από μικρά και συνήθως έρημα νησάκια που “φιλοξενούσαν” βρικόλακες.

Ο George Horton υπήρξε Αμερικανός πρόξενος στην Αθήνα το 1893, όπου προώθησε ενεργά την αναγέννηση των Ολυμπιακών Αγώνων και ενέπνευσε τη συμμετοχή της Αμερικάνικης ομάδας. Ταξίδεψε πολλές φορές, σ’ ολόκληρη την –τότε– μικρή Ελλάδα και μελέτησε με πάθος τα νέα ελληνικά. Σε μικρό, μάλιστα, χρονικό διάστημα μαθαίνει όχι μόνο να μιλά, αλλά και να γράφει. Το 1911, παράλληλα με το συγγραφικό του έργο, γίνεται Γενικός Πρόξενος των Η.Π.Α. στη Σμύρνη. Ασχολήθηκε με τα ήθη και έθιμα του Ελληνικού λαού, αλλά αυτό που τον εντυπωσίασε περισσότερο ήταν οι απόκρυφες ιστορίες από τα νησιά της Μεσογείου.  Στο βιβλίο Νησιά της Ελλάδας – Σπίτι των Νυμφών και των Βρικολάκων, ο Horton καταγράφει την ιστορία ενός «βρικόλακα», ο οποίος, όταν ήταν άνθρωπος, έφθασε σε ένα προχωρημένο στάδιο της ηλικίας του και πέθανε.

Μετά από κάμποσο καιρό βγήκε από τον τάφο του, περιπλανήθηκε τη νύχτα για δύο εβδομάδες και στο τέλος έφυγε από το νησί που τον είχαν θάψει. Στον νέο του τόπο, ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε παιδιά. Κάθε βδομάδα, από τη νύχτα της Παρασκευής μέχρι την Κυριακή, επέστρεφε στο πρώτο του νησί. Η νέα του σύζυγος, άρχισε να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, όχι μόνο λόγω των απουσιών του Σαββατοκύριακου, αλλά και επειδή διαπίστωσε ότι του άρεσε, ολοένα και πιο έντονα, το άψητο κρέας των ζώων αντί των κανονικών μαγειρευμένων γευμάτων. Στη διήγηση γίνεται παράλληλα κάποιος λόγος και για τα περίεργα χαρακτηριστικά των παιδιών του, όπου ο κόσμος άρχιζε να τα κοιτά με καχυποψία. Τα πάντα, όμως, αποκαλύφθηκαν από τον αδερφό του βρικόλακα, ο οποίος τυχαία επισκέφτηκε το γειτονικό νησί, τον είδε, τον αναγνώρισε και σοκαρίστηκε αφού, φυσικά, ήξερε ότι ο αδελφός του είχε πεθάνει προ πολλού.

Στη Σαντορίνη υπάρχει το μικρό νησί Καμένη που θεωρούνταν ο πιο ισχυρός τόπος εξορίας βρικολάκων, λόγω του ηφαιστείου και του θειαφιού στην περιοχή. Φοβόντουσαν δε να το πλησιάσουν, γιατί ήταν τόσοι πολλοί οι βρικόλακες, που είχαν φτιάξει μια κοινωνία δική τους.

Ένας ακόμη τόπος εξορίας, στη Μύκονο αυτή τη φορά, ήταν το νησί του Άι Γιώργη και το νησί Μπάου, που λένε πως και σήμερα ακόμη τα πρόσωπα των βρικολάκων είναι ευδιάκριτα αποτυπωμένα στα βράχια.

Στο νησάκι Σιδερώνα στον Σαρωνικό υπάρχει αυτή η παράξενη ιστορία. Το 1846  τρεις άντρες από το Σοφικό της Κορινθίας πήγαν στο Κόρφο. Εκεί μέθυσαν και στη συνέχεια μπήκαν σε μία βάρκα. Ωστόσο μία ξαφνική καταιγίδα, αλλά και η κατάσταση μέθης στην οποία βρισκόντουσαν, τους οδήγησαν στο μοιραίο. Πνίγηκαν κατά τη διάρκεια της νύχτας και τα σώματά τους ξεβράστηκαν στην ακτή.

Οι συγγενείς τους μετέφεραν τα πτώματα στο χωριό προκειμένου να τα θάψουν, ωστόσο ξεσηκώθηκαν οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού και δεν επέτρεψαν να γίνει η ταφή, αφού σύμφωνα με μία παλιά δεισιδαιμονία, όσοι πνίγονται στη θάλασσα γίνονται βρικόλακες όταν θάβονται στη στεριά.

Οι οικογένειες των νεκρών δεν ήθελαν να πετάξουν τα σώματα των δικών τους στη θάλασσα και αποφασίζουν να τους θάψουν. Λίγους μήνες μετά, οι κάτοικοι εξαγριώθηκαν γιατί ισχυρίζονταν πως οι νεκροί έγιναν βρικόλακες. Έτσι, οι συγγενείς έκαναν εκταφή και τους μετέφεραν στο νησάκι Σιδερώνα.

Χαρακτηριστικά είναι τα ονόματα Δαιμονονήσια στις Σποράδες, Νεκρό και Νεκροθήκες στην Κάλυμνο, η Δαιμονόπετρα στην Ικαρία, το Διαβολολίμανο της Σάμου.

Άλλοι πιστεύουν πως τα βρικολακονήσια πήραν τ’ όνομά τους από το γεγονός ότι είχαν θαφτεί εκεί θύματα κάποιας παλιάς επιδημίας. Η απήχηση αυτών των λαϊκών δεισιδαιμονιών, για τους νεκρούς που δεν-είχαν-ακριβώς-πεθάνει και που έπρεπε να καούν για να σωθεί το χωριό, εμφανίστηκαν μετά την επιδημία που αφάνησε αρκετούς τα χρόνια εκείνα. Ειδικά μέσα στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, ο τρόμος της πανώλης δεν έλειψε ποτέ από το Αιγαίο και τις απέναντι μικρασιατικές ακτές. Όπως να είναι το θέμα, υπάρχουν εκεί στητά και μεσοπέλαγα να μας κάνουν να ανατριχιάζουμε.

Μαρτυρίες λένε ότι μετά από ανασκαφές σε πολλά νεκροταφεία σε όλη την Ελλάδα, έχουν βρεθεί λείψανα καρφωμένα στα φέρετρά τους. Στη Μυτιλήνη συγκεκριμένα, βρέθηκε σκελετός καρφωμένος στο έδαφος με τεράστιες πρόκες. Στο ίδιο νησί, το 1990 βρέθηκε σε μια κρύπτη λείψανο καρφωμένο στον λαιμό, στα χέρια, στη λεκάνη και στα πόδια με πρόκες μισού μέτρου περίπου. Παρεμφερή ευρήματα έχουν αναφερθεί και στη Δράμα, στη Ζάκυνθο, στην Άρτα, τη Ναύπακτο κ.ά..

Η σχέση των βρικολάκων της ελληνικής παράδοσης, με αυτές των βιβλίων και του κινηματογράφου, είναι μικρή έως ανύπαρκτη. Ο νεοελληνικός βρικόλακας είναι βασικά ένας νεκροζώντανος. Τα βαμπίρ είναι ιδιαίτερα όντα που μοναδικό σκοπό έχουν να πίνουν αίμα ως τροφή και ως δύναμη ζωής. Στις νεοελληνικές παραδόσεις, οι βρικόλακες εμφανίζονται να εκτελούν και βιοποριστικές εργασίες, να τρώνε φαγητά, να κάνουν ζημιές και μερικές φορές είναι εντελώς άκακοι.

Εκτός από τα βρικολακονήσια, στη ελληνική επικράτεια υπάρχουν και άλλες περιοχές με τρομακτικά ονόματα που μπορεί να είναι είτε βραχονησίδες, είτε χωριά επηρεασμένα από διάφορα αιμοβόρα όντα. Μερικά από αυτά: Λάμια, Ανεράδα, Βουρβούλακας, Καταχανάς, Ζούλας, Καρθάκαλας, Κατράμης, Φάντακας, Σαρκωμένος, Ντουσμανής, Κατσικάς και άλλα πολλά.

Κοντά στους Φούρνους Ικαρίας υπάρχει ένα σύμπλεγμα νησίδων με το φοβερό όνομα Μεγάλος και Μικρός Ανθρωποφάγος. Πιστεύεται πως το όνομα δόθηκε λόγω των πολυάριθμων ναυαγίων που έγιναν στην περιοχή από την αρχαιότητα και των ανθρώπινων ψυχών που χάθηκαν σε εκείνα τα νερά και στις απόκρημνες ακτές τους.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες, που τα μαρτυρούν αυτά, καλά κρυμμένες ανάμεσα στους βράχους και στα κύματα της ελληνικής θάλασσας.

Αυτή η Ελλάδα του μυστηρίου και των παραδόσεων μας προκαλεί να την ανακαλύψουμε. Τα νησιά αυτά στέκουν αγέρωχα καλώντας τους λάτρεις της περιπέτειας σε ένα διαφορετικό ταξίδι εξερεύνησης. Αφεθείτε σε αυτό το κάλεσμα, με μία μόνο συμβουλή. Να κυκλοφορείτε μέρα, τη νύχτα δεν ξέρουμε τι θα συναντήσετε.

ΟΔΗΓΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝ

Πρωταθλητές αναδείχθηκαν οι Έλληνες στην αγένεια κατά την οδήγηση τους σύμφωνα με νέα έρευνα.  Σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας IPSOS η Ελλάδα είναι στην πρώτη θέση, με μέσο όρο 2,5% των οδηγών να έχει αγενή συμπεριφορά κατά τη διάρκεια της οδήγησης. Ακολουθεί η Ιταλία, με 2,2%, ενώ τα ποσοστά και των δύο χωρών είναι αυξημένα κατά 0,2% σε σύγκριση με το 2017. Στην έρευνα συμμετείχαν 12.418 άτομα ηλικίας 15 ετών και πάνω από όλες τις χώρες της ΕΕ. Όσον αφορά στην εξύβριση, η χώρα μας είναι στην πρώτη θέση της κατάταξης με 71%, ενώ ακολουθούν Γαλλία (69%), Ιταλία και Γερμανία (65%).

Πολλοί δεν μένουν στις βρισιές, αφού το 22% έχει την τάση να κατεβαίνει από το όχημα για την επίλυση διαφορών, ποσοστό που φέρνει τους Έλληνες οδηγούς στην τρίτη θέση πίσω από τους Πολωνούς (36%) και τους Ιταλούς (27%). Την τιμητική της έχει και η κόρνα στους ελληνικούς δρόμους, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουν οι Έλληνες οδηγοί τα πρωτεία, αλλά η Ισπανία. Εκεί, το 66% των οδηγών δηλώνει ότι θα χρησιμοποιήσει την κόρνα οδηγώντας, ενώ ακολουθούν η Ελλάδα και το Βέλγιο με ποσοστό 63%….

Σε ό,τι αφορά την προδιάθεση στην επιθετική συμπεριφορά, οι Ισπανοί είναι ξανά πρώτοι (89%), με δεύτερους τους Ιταλούς (88%), ενώ ακολουθούν στην τρίτη θέση οι Έλληνες και οι Ιταλοί (87%). Οδήγηση στη ΛΕΑ, κινητό και μη τήρηση αποστάσεων Πέρα από τα προβλήματα συμπεριφοράς, το 60% των Ελλήνων και των Ιταλών οδηγών ομολογεί ότι έχει προδιάθεση να μιλήσει στο κινητό τηλέφωνο κατά τη διάρκεια της οδήγησης. Οι Πολωνοί είναι περισσότερο του μηνύματος, αφού το 30% έχει προδιάθεση να στέλνει μηνύματα από το κινητό του κατά τη διάρκεια της οδήγησης….

Oι Έλληνες αναδείχθηκαν πρώτοι και στην οδήγηση σε μικρή απόσταση από το προπορευόμενο όχημα (το 51% έχει την προδιάθεση να το κάνει). Στο 27% των Ελλήνων οδηγούν στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης και το 76% παραδέχεται ότι συνηθίζει να οδηγεί με χαμηλή ταχύτητα στη μεσαία λωρίδα αυτοκινητόδρομου. Πάντως, οι Γάλλοι οδηγοί έχουν ακόμη πιο επικίνδυνες συνήθειες, αφού το 91% ξεπερνά το όριο ταχύτητας και το 61% δεν ανάβει φλας όταν αλλάζει λωρίδα….

Στις προσπεράσεις από τα δεξιά  η χώρα μας βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις με 39%, ενώ στην κορυφή είναι οι Ολλανδοί οδηγοί με 49 %….

Η παράξενη ιστορία του διασημότερου χορού στον κόσμο

Δεν θα ΄πρεπε να δείς το άρωμα γυναίκας με τον Αλ Πατσίνο που πέρα από το ρεσιτάλ ερμηνείας , δίνει ρεσιτάλ χορευτικής ερμηνείας με τον διάσημο θέμα του τανγκό ”por un campeza ” για να καταλάβεις ότι εδώ υπάρχει κάτι έντονο .

Αυτή είναι η ιστορία του διασημότερου χορού στον κόσμο .

Ο παθιασμένος χορός, το Αργεντίνικο τανγκό, αρχικά χορευόταν από ζευγάρια ανδρών. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, οι κοινωνικές συνθήκες και ο συντηρητισμός της εποχής, εμπόδιζαν τις γυναίκες να βρεθούν στην αγκαλιά των ανδρών. Ίσως η εικόνα δυο ανδρών χορευτών να δείχνει αφύσικη, αλλά η «έλλειψη» θηλυκού παρτενέρ οδήγησε τους Αργεντίνους σε αυτή τη λύση. Έτσι, ο χορός απέκτησε μεγαλύτερη δυναμική και ένταση, αφού παράβλεπαν το ερωτικό στοιχείο.

Το τανγκό ξεκίνησε απ’ τις φτωχογειτονιές και τους οίκους ανοχής του Μπουένος Άιρες στα τέλη του 19ου αιώνα. Ήταν χορός του δρόμου, των φτωχών και των μεταναστών. Τα πρώτα χρόνια που εμφανίστηκε, θεωρούνταν ένας υπερβολικά προκλητικός χορός. Το ζευγάρι χόρευε αγκαλιασμένο σφιχτά και ο ερωτισμός ήταν διάχυτος. Όπως ήταν φυσικό, όσες γυναίκες δεν εργάζονταν σε οίκους ανοχής, απαγορευόταν να έχουν τόσο «στενή επαφή» με κάποιο άνδρα, που δεν είχαν παντρευτεί. Όσοι άνδρες, λοιπόν, επιθυμούσαν να χορέψουν, έπρεπε να βρουν εναλλακτικές λύσεις. Έτσι, ξεκίνησαν να χορεύουν μεταξύ τους.

Φυσικά, αυτός ο χορός δεν είχε ερωτικό στοιχείο. Το ζευγάρι έμοιαζε να είναι «πιασμένο στα χέρια», να μάχεται. Με το πέρασμα των χρόνων, το τανγκό άρχισε σιγά σιγά να απενοχοποιείται και να χορεύεται ακόμα και σε πιο «ευυπόληπτα» μαγαζιά. Αλλά τότε εμφανίστηκαν άλλα προβλήματα. Τις πρώτες δεκαετίες του 1900, υπήρχαν πολλοί περισσότεροι άνδρες απ’ ότι γυναίκες στην Αργεντινή. Αν κάποιος άνδρας ήθελε να βρει σύζυγο, έπρεπε να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να την διεκδικήσει από πολλούς άλλους ενδιαφερόμενους. …

Το τανγκό ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος να γοητεύσει ο άνδρας την «καλή» του, με την χορευτική του δεινότητα. Όσο καλύτερος χορευτής ήταν, τόσο περισσότερες πιθανότητες είχε να την κατακτήσει. Οι άνδρες, λοιπόν, «προπονούνταν» με άλλους άνδρες και όταν έκριναν ότι είχαν φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, αναζητούσαν την «ντάμα» τους.

Η εκμάθηση του χορού ξεκινούσε, με τον μαθητή να παρακολουθεί τους υπόλοιπους χορευτές . Στη συνέχεια, έπαιρνε το ρόλο της γυναίκας και ακολουθούσε τα βήματα του «καβαλιέρου» του. Όταν πια αποκτούσε κάποια εμπειρία, μάθαινε τον χορό σε κάποιον άλλο νεαρό άνδρα. Η διαδικασία αυτή, μπορούσε να πάρει ακόμα και ένα χρόνο για να ολοκληρωθεί. Τελικά, κάθε τι ωραίο αποκτάται με κόπο και πάθος. Παρακολουθήστε τη σκηνή από την ταινία Tango Libre του Frédéric Fonteyne, όπου δύο άντρες χορεύουν τανγκό:

Ο Κάρλος Γκαρντέλ (Carlos Gardel) γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1890 στην Τουλούζη της Γαλλίας. Είναι ο άνθρωπος που σφράγισε με τη φωνή και τη γοητεία του το τάνγκο, το μουσικό είδος που γεννήθηκε στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες και του Μοντεβιδέο στα τέλη του 19ου αιώνα και αγαπήθηκε σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Το Τάνγκο είναι ο χορός των συναισθημάτων !Στην γέννεσή του εξέφραζε συναισθήματα απόκληρων της κοινωνίας που ένοιωθαν  θλίψη, νοσταλγία, ανασφάλεια, και  πάθος για μια καλύτερη ζωή . Στη συνέχεια και κατά την   περίοδο μετά το 1900 μέχρι και το 1915 ο ρυθμός του γίνεται ο πιο χαρούμενος, πιο έντονος και ακόμα πιο αισθησιακός. Μεταξύ του 1917  μέχρι και 1935 συντελούνται αρκετές αλλαγές, δεδομένου ότι η αργκό του λιμανιού και των παρανόμων, καθώς και οι προκλητικές και αισθησιακές κινήσεις του χορού δεν είναι αποδεκτές από την μεσαία τάξη, συν την εμφάνιση του Bandoneon, του κατεξοχήν μουσικού οργάνου του Tango, συν την διάδοση του Tango στο Παρίσι και στην Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, γεννάται η ανάγκη για την ύπαρξη μιας αγοράς Tango μουσικής και ηχογράφησής της. Ο  χορός γίνεται πιο ευπρεπής και μπαίνει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το τραγούδι, είναι η εποχή που δημιουργούνται οι τραγουδιστές – αστέρες με κορυφαίο τον Carlos Gardel, η προσωπολατρία του οποίου άγγιζε την υπερβολή, αν αναλογιστεί κανείς την έλλειψη των σημερινών μέσων μαζικής ενημέρωσης, και καταλαμβάνουν την Tango σκηνή, πράγμα το οποίο δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο για τους χορευτές εκείνης της εποχής.

Η ουσιαστική περίοδος κρίσης του Tango ξεκινά με την πτώση του Περόν το 1955.Το Tango καταδιώχθηκε από τις στρατιωτικές δικτατορίες που ακολουθήσανε. Ο αριθμός των 600 ορχηστρών που υπήρχανε επί εξουσίας Περόν μειώνεται δραματικά ιδιαίτερα κατά την περίοδο της σκληρότερης δικτατορίας που γνώρισε η Αργεντινή από καταβολής της, της δικτατορίας του Βιδέλα το 1974. Χιλιάδες συλλήψεις, φυλακίσεις και εξαφανίσεις αντιφρονούντων.  Μουσικοί και δημιουργοί του Tango, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τη χώρα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των αυτοεξόριστων προσφύγων καταφεύγει στο Παρίσι όπου και ανατρέχει στις ρίζες του Tango, καθώς γεννάται η νοσταλγία για την πατρίδα, η θλίψη και ο πόνος της υποχρεωτικής εγκατάλειψης. Το Tango πολιτικοποιείται και γίνεται όργανο μιας αντιπολίτευσης που θέλει να δράσει δυναμικά στην αλλαγή της κοινωνίας

Σήμερα το τάνγκο χορεύεται σε όλο τον κόσμο και έχει αγαπηθεί από εκατομμύρια ανθρώπους . Όπως κάθε χρόνο, την ημέρα των γενεθλίων του θρυλικού Κάρλος Γκαρντέλ, εορτάζεται, στο Μπουένος Άιρες η ημέρα του τάνγκο  στις 11 Δεκεμβρίου !

ΟΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ Ο ΠΑΝΤΕΡΜΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Ο ΚΟΣΜΟΣ μέχρι σήμερα καταστράφηκε ένδεκα φορές κι όμως είμαστε ακόμα εδώ. Βέβαια, έτσι όπως βλάπτουμε το περιβάλλον, θα καταστραφούμε όντως, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Εμείς, λοιπόν, κάναμε μια λίστα με τις αποτυχημένες προφητείες για το τέλος του κόσμου.

1000 μ.Χ.

Κάθε αρχή και δύσκολη που λέμε. Κατά το Χριστιανισμό, η νέα χιλιετία θα σήμαινε και τη δεύτερη έλευση του Ιησού. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που παράτησαν τις περιουσίες, τις δουλειές και τα σπίτια τους. Αφού λοιπόν δεν καταστράφηκε ο κόσμος, θεώρησαν πως έκαναν λάθος υπολογισμούς και αποφάσισαν ότι ο ΚΟΣΜΟΣ τελικά θα καταστραφεί το 1033 μ.Χ.

Οι Μιλλερίτες για τις 23 Απριλίου 1843 μ.Χ.

Ο αγρότης Γουίλιαμ Μίλερ διάβαζε καθημερινά την Αγία Γραφή. Μετά από τόση μελέτη, κατέληξε πως ανάμεσα στις Γραφές είναι κρυμμένη η ημερομηνία της καταστροφής του κόσμου. Πιο συγκεκριμένα, η Δευτέρα Παρουσία θα γινόταν ανάμεσα στις 21 Μαρτίου του 1843 και τις 21 Μαρτίου του 1844. Τον ακολούθησε αρκετός κόσμος κι έτσι οι οπαδοί του έγιναν, Μιλλερίτες.

Μαζί κατέληξαν ότι η ακριβής ημερομηνία που θα ερχόταν το Τέλος, θα ήταν η 23 Απριλίου του 1843. Έτσι, οι πολίτες τα παράτησαν όλα και περίμεναν την άφιξη του Κυρίου.

Όμως, όταν ξημέρωσε η 24 Απριλίου και είδαν ότι κανένας Θεός δεν εμφανίστηκε, οι Μιλλερίτες διασπάστηκαν και εκείνοι που συνέχισαν να κηρύττουν το τέλος του κόσμου σχημάτισαν την εκκλησία των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας.

Η ουρά του Κομήτη του Χάλεϊ, 1910 μ.Χ

Το 1881, ένας αστρονόμος μελέτησε τους κομήτες και ανακάλυψε ότι στις ουρές υπάρχει κάτι παρεμφερές με το υδροκυάνιο. Αργότερα, δηλαδή κατόπιν της δημοσίευσής του, παρατηρήθηκε πως ο κομήτης του Χάλεϊ θα περνούσε τόσο κοντά στη Γη που ενδεχομένως η ουρά του θα την ακουμπούσε.

Δημοσιεύματα στη New York Times αλλά και στις μεγαλύτερες εφημερίδες του πλανήτη, έκαναν μια και μοναδική ερώτηση: «Θα κάνει η Γη βουτιά σε θανατηφόρα τοξικά αέρια;». Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ, για αυτό άλλωστε μπορείτε να διαβάσετε το παρόν άρθρο.

Heaven’s Gate, 1997 μ.Χ.

Μετά τον κομήτη, αποφάσισαν πως θα γίνει και επίσκεψη από… εξωγήινους! Αν και διαψεύστηκε από τους αστρονόμους και από εκείνους που παρακολούθησαν με τηλεσκόπιο τον κομήτη, οι θεωρίες δημοσιεύτηκαν κατά τη διάρκεια ενός talk show του ραδιοφώνου. Στις 26 Μαρτίου του 1997, 39 από τα μέλη της λεγόμενης αίρεσης Heaven’s Gate, αυτοκτόνησαν μαζί με τον αρχηγό τους, Μάρσαλ Άπλγουαϊτ.

Νοστράδαμος, Αύγουστος 1990 μ.Χ.

Οι προφητείες του Νοστράδαμου είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, αλλά μέχρι εκεί. Σε μια από αυτές αναφερόταν ότι το τέλος του κόσμου θα ερχόταν το 1732. Σε μία άλλη ο Μισέλ ντε Νοστρεντάμ, είχε αναφέρει συγκεκριμένα «Το έτος 1999, τον έβδομο μήνα/ Από τον ουρανό θα έρθει ο μεγάλος βασιλιάς του τρόμου».

Millenium Bag, 1 Ιανουαρίου 2000 μ.Χ.

Νέα χιλιετία, νέο μαρτύριο. Αυτή τη φορά, ευθυνόταν η τεχνολογία. Το πρόβλημα είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά, τη δεκαετία του 1970, όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν πως οι περισσότεροι υπολογιστές δε θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν τη διαφορά ανάμεσα στις χρονολογίες του 1900 και του 2000.

Αν και κανένας δεν ήξερε ποιες επιπτώσεις θα είχε αυτό το πρόβλημα, πολλοί άρχισαν τις θεωρίες του… Χάους, με τα κομπιούτερ να τρελαίνονται και τον πλανήτη να καταστρέφεται με τον ερχομό της νέας χιλιετία. Οι πωλήσεις των όπλων ανέβηκαν κατακόρυφα και πολλοί ήταν εκείνοι που πέρασαν την Πρωτοχρονιά σε αυτοσχέδια καταφύγια.

Οι εκτιμήσεις για το πόσα χρήματα ξοδεύτηκαν για να φτιαχτεί αυτό το πρόβλημα των υπολογιστών, ξεπερνούν τα 600 δισεκατομμύρια δολάρια! Και τελικά, το μόνο πράγμα που καταστράφηκε αυτήν την Πρωτοχρονιά, ήταν η διάθεσή σου…

Οι πάγοι λιώνουν, 5 Μαϊου 2000 μ.Χ.

Ο Ρίτσαρντ Νουν έκανε μια ανάλυση στο βιβλίο του «5/5/2000 Ice: the Ultimate Disaster». Οι πάγοι της Ανταρκτικής στις 5 Μαϊου του 2000, θα είχαν μόνο τρία μίλια πάχος και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια μέρα οι πλανήτες θα έρχονταν σε ευθεία γραμμή!

21 Δεκεμβρίου 2012 μ.Χ.

To τέλος του ημερολογίου των Μάγιας, πλημμύρες, τσουνάμι, ηφαιστειακές εκρήξεις, κλιματικές αλλαγές, εξωγήινοι, αντιστροφή πόλων, σεισμοί, θανατηφόρες ακτινοβολίες, πόλεμοι, ευθυγράμμιση πλανητών και ένας πλανήτης θα συγκρουστεί με τη Γη. Όπως έγραψε και το men24.gr, πόσα κακά μπορούν να μας βρουν σε μία μόνο ημέρα;

2018 μ.Χ.

Το τέλος του κόσμου όπως διαδίδοταν από τον Ορθόδοξο μοναχό, π. Μάξιμο.

2060 μ.Χ.

Ο διάσημος φυσικός, Νεύτωνας, λίγο πριν πεθάνει είχε γράψει στο πίσω μέρος ενός φακέλου ότι το τέλος του κόσμου θα ερχόταν στο έτος 2060. Ελπίζω να μην έρθει, αλλά νομοτελειακά θα είμαστε αλλού τότε

2068 μ.Χ.

Ο αστεροειδής Απόφις θα χτυπήσει τη Γη. Μέχρι τότε μπορεί να μην κυβερνάει η γκαντεμιά, οπότε ευελπιστούμε πως αν χτυπήσει αστεροειδής τον πλανήτη, να το κάνει σε συγκεκριμένη περιοχή και μάλιστα σε κτίριο, με εκλεκτό κόσμο.

O Ιρλανδός που σκότωσε τον dr JAMES LUTHER KING Jr.

H ζωή του Τζέιμς Ερλ Ρέι, οι θεωρίες συνωμοσίας και οι λεπτομέρειες της δολοφονίας του δρ. Κινγκ

Το απόγευμα της 4ης Απριλίου 1968 ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και οι συνεργάτες βρίσκονταν στο δωμάτιο 306 του μοτέλ Lorraine στο Μέμφις. Συζητούσαν για την εκδήλωση που θα πραγματοποιούταν σε λίγες ώρες. “Μπεν θέλω να σιγουρευτείς ότι θα παίξεις το My Hand, Precious Lord στη συνάντηση απόψε. Να το παίξεις πραγματικά όμορφα” είπε ο Κινγκ στον μουσικό Μπεν Μπραντς. Σηκώθηκε και βγήκε στο μπαλκόνι του δωματίου για να πάρει αέρα.

Η ώρα ήταν 18:01 όταν ο οδηγός του Κινγκ, Σόλομον Τζόουνς, ο οποίος βρισκόταν μέσα στο δωμάτιο, φώναξε: “Δρ. Κινγκ, κάνει κρύο. Καλύτερα να πάρετε ένα παλτό”. Με το που τελείωσε την ατάκα του ακούστηκε ένα πυροβολισμός. Η σφαίρα βρήκε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στο δεξί μάγουλο, του έσπασε το σαγόνι και στη συνέχεια διέλυσε αυχενικούς σπονδύλους και έκοψε τη σφαγίτιδα φλέβα πριν τελικά σταματήσει στον αριστερό ώμο του.

Ο Κινγκ έπεσε με την πλάτη στο δάπεδο. Είχε χάσει τις αισθήσεις του και αιμορραγούσε ακατάσχετα. Μια ώρα και τέσσερα λεπτά μετά, στις 19:05, ο άνθρωπος-σύμβολο στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα έσβησε στο νοσοκομείο Σεντ Τζόσεφ. Ο Τζειμς Ερλ Ρέι είχε ολοκληρώσει με επιτυχία την… αποστολή του.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Τζέιμς Ερλ Ρέι γεννήθηκε το 1928 στην μικρή κωμόπολη Άλτον του Ιλινόι, Ήταν ο πρωτότοκος από συνολικά εννέα παιδιά. Ήταν επτά ετών όταν η οικογένεια αναγκάστηκε να μετακομίσει και να αλλάξει το επίθετο από Ρέι σε Ρέινες λόγω μιας οικονομικής απάτης του πατέρα.

Λίγο πριν τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου κατατάχθηκε στο στρατό και θήτευσε στη Γερμανία. Το 1948 όμως αποπέμφθηκε για “ανικανότητα και μη προσαρμοστικότητα”. Απογοητευμένος ξεκίνησε την εγκληματική του καριέρα με απάτες και ληστείες. Φυλακίστηκε για πρώτη φορά το 1952 και τα επόμενα χρόνια μπαινόβγαινε στις φυλακές. Το 1959 συνελήφθη για ένοπλη ληστεία καταδικάστηκε σε 20 χρόνια κάθειρξη. Τον Απρίλιο του 1967 κατάφερε να δραπετεύσει. Κρύφτηκε στο φορτηγό που μετέφερε το ψωμί στη φυλακή.

Με ψεύτικο όνομα ταξίδεψε έως τον Καναδά και στη συνέχεια επέστρεψε στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα την Αλαμπάμα. Έβγαλε δίπλωμα και αγόρασε μια Ford Mustang με την οποία ταξίδεψε στο Μεξικό. Εκεί με το όνομα Έρικ Στάρβο Γκαλτ προσπάθησε να γυρίσει ταινίες πορνό και να τις πουλήσει αλλά δεν κατάφερε να βγάλει τα χρήματα που υπολόγιζε.

Το Νοέμβριου του 1967 επέστρεψε στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες. Εκείνη την περίοδο πολιτικοποιήθηκε έντονα και υιοθέτησε ακραίες ρατσιστικές απόψεις. Μιλούσε για την ανωτερότητα της λευκής φυλής, υμνούσε τον Χίτλερ και εξέφραζε την επιθυμία να μετακομίσει στη Ροδεσία (σήμερα Ζιμπάμπουε) όπου μια μικρή λευκή μειονότητα είχε εγκαθιδρύσει ένα ακραία ρατσιστικό καθεστώς. Βοήθησε εθελοντικά την προεκλογική καμπάνια του Τζορτζ Γουάλας που διεκδικούσε την προεδρία των ΗΠΑ με το σύνθημα “διαχωρισμός πριν, διαχωρισμός τώρα, διαχωρισμός πάντα”.

Το σχέδιο

Στις 18 Μαρτίου 1968 ο Τζέιμς Ερλ Ρέι έφτασε την Ατλάντα. Έπιασε ένα δωμάτιο και αγόρασε έναν χάρτη της πόλης. Αργότερα το FBI θα βρει τον συγκεκριμένο χάρτη στον οποίο ο Ρέι είχε κυκλώσει τις τοποθεσίες της Εκκλησίας που πήγαινε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, του γραφείου του και του σπιτιού του. Μετά από δύο μέρες στην Ατλάντα έκανε ένα ταξίδι στο Μπέρμινγχαμ όπου με το όνομα Χάρβεϊ Λοουμέγιερ αγόρασε ένα τουφέκι  Remington Model 760 Gamemaster, ένα κουτί με 20 σφαίρες και μια διόπτρα Redfield την οποία προσάρμοσε στο όπλο. Είπε στο υπάλληλο του καταστήματος ότι σκόπευε να πάει για κυνήγι με τον αδελφό του. Επέστρεψε στην Ατλάντα και εκεί έμαθε πως ο Κινγκ θα πήγαινε στο Μέμφις για να συμπαρασταθεί στους εργάτες καθαριότητας που απεργούσαν για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και καλύτερους μισθούς. Στις 2 Απριλίου ο Τζέιμς Ερλ Ρέι ξεκίνησε με τη λευκή του Mustang το ταξίδι για το Μέμφις. Στη διαδρομή έκανε στάση και δοκίμασε το όπλο.

Στις 3 Απριλίου, λίγο μετά τις επτά το απόγευμα, έφτασε στην Ατλάντα και έπιασε δωμάτιο στο ξενοδοχείο New Rebel Motor. Έδωσε το όνομα Έρικ Σ. Γκαλτ. Το επόμενο πρωί διάβασε στην εφημερίδα “Memphis Commercial” ότι ο Κινγκ έμενε το μοτέλ Lorraine. Στις τρεις το απόγευμα πήγε στο κτίριο απέναντι από το Lorraine στο οποίο ενοικιάζονταν δωμάτια. Επέμενε να νοικιάσει ένα του οποίου τα παράθυρα θα είχαν ορατότητα στο Lorraine. Τα δύο κτίρια χώριζε ένα πάρκινγκ.

Πλήρωσε στην υπεύθυνη Μπέσι Μπρίουερ το ενοίκιο μιας εβδομάδας και υπέγραψε ως Τζον Γουίλαρντ. Αμέσως μετά έφυγε και πήγε να αγοράσει ένα ζευγάρι κιάλια.

Η εκτέλεση

Ο Ρέι παρακολουθούσε με τα κιάλια από το δωμάτιο του Lorraine. Στις 17:55 είδε τον Κινγκ να βγαίνει στο μπαλκόνι. Πήρε το όπλο του και κατέβηκε στο χολ. Μπήκε στο κοινό μπάνιο και κλείδωσε την πόρτα. Ανέβηκε στην μπανιέρα και έσπασε το τζάμι του παραθύρου. Σημάδεψε τον Κινγκ στο κεφάλι. Το όπλο που είχε αγοράσει ήταν πολύ ισχυρό και ήξερε ότι μια σφαίρα ήταν αρκετή. Στις 18:01 τράβηξε τη σκανδάλη.

Η απόδραση και η σύλληψη

Αφού πυροβόλησε τον Κινγκ βγήκε τρέχοντας από το κτίριο και έφυγε με τη λευκή του Mustang. Κάποιοι μάρτυρες τον είδαν και το ανέφεραν αργότερα στην αστυνομία. Πίσω άφησε το όπλο και τα κιάλια, αμφότερα με τα αποτυπώματα του πάνω. Η αστυνομία είχε δώσει ήδη σήμα για μια ύποπτη λευκή Mustang αλλά ο Ρέι πρόλαβε να πάει στο ξενοδοχείο New Rebel Motor, να πάρει τα πράγματα του και να επιβιβαστεί σε λεωφορείο με προορισμό το Ντιτρόιτ.

Στις 7 Απριλίου είχε φτάσει πλέον στο Τορόντο του Καναδά. Εκεί έκλεψε μια ταυτότητα και κατάφερε να εκδώσει διαβατήριο στο όνομα Ρέιμον Τζορτζ Σνέιντ.

Στις 6 Μαΐου έφτασε στο Λονδίνο και από εκεί ταξίδεψε στη Λισαβόνα. Επέστρεψε στην αγγλική πρωτεύουσα και οργάνωσε το σχέδιο του για να πάει στη χώρα των… ονείρων του, τη Ροδεσία. Στις 8 Ιουνίου η τύχη του τελείωσε. Συνελήφθη στο Χίθροου ενώ επιβιβαζόταν σε πτήση για τις Βρυξέλλες. Μέσα σε λίγες μέρες ήταν πίσω στο Τένεσι κατηγορούμενος για τη δολοφονία του Κινγκ.

Στις 10 Μαρτίου 1969, την ημέρα των 41ων γενεθλίων του, ο Τζέιμς Ερλ Ρέι ομολόγησε ότι ήταν αυτός που σκότωσε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ήταν μια κίνηση τακτικής που του υπέδειξε ο δικηγόρος του για να αποφύγει τη δίκη που πιθανότατα θα οδηγούσε στη θανατική ποινή. Με την ομολογία ο Ρέι καταδικάστηκε σε 99 χρόνια φυλάκιση.

Τρεις μέρες μετά όμως απέλυσε τον δικηγόρο του και με επιστολή στον δικαστή ανακάλεσε τα πάντα και ζήτησε να περάσει από δίκη Δεν πήρε απάντηση και έστειλε και δεύτερη επιστολή. Τελικά κατέθεσε επίσημο αίτημα το οποίο όμως απορρίφθηκε. Η ποινή των 99 ετών παρέμεινε.

Μεταφέρθηκε στη φυλακή στο Πετρός του Τένεσι. Στις 10 Ιουνίου 1977 κατάφερε να αποδράσει αλλά συνελήφθη τρεις μέρες μετά. Το 1979 έκανε νέα απόπειρα, αυτή τη φορά αποτυχημένη.

Ο Ραούλ

Ο Ρέι έπαιξε το χαρτί της συνωμοσίας αμέσως μόλις κατάλαβε ότι η ποινή του δεν ανατρεπόταν και κέντρισε εκ νέου τα φώτα της δημοσιότητας. Υποστήριξε ότι ένας άντρας που συνάντησε το 1967 στο Μόντρεαλ και του είχε συστηθεί ως Ραούλ ήταν μπλεγμένος στη δολοφονία. Έλεγε ότι δεν πυροβόλησε ο ίδιος τον Κινγκ και ότι “ίσως έχει μερικώς κάποια ευθύνη χωρίς όμως να το γνωρίζει”. Το 1977 έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό Playboy και δέχθηκε να περάσει από ανιχνευτή ψεύδους. Σύμφωνα με τον δικηγόρο του τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ήταν αυτός που έκανε τη δολοφονία και ότι τη σχεδίασε και την εκτέλεσε μόνος του. Τα αποτελέσματα του τεστ δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ επίσημα.

Ο δημοσιογράφος Γουίλιαμ Μπράντφορντ Χιούι έκανε έρευνα πάνω στα όσα υποστήριζε ο Ρέι και εντόπισε ανακολουθίες και κενά στην ιστορία του ενώ δεν βρήκε ούτε ένα στοιχείο για τον Ραούλ. Ο Ρέι άλλαζε πολλές φορές λεπτομέρειες από την ιστορία του ενώ αποκαλύφθηκε πως πίστευε ότι ο Τζορτζ Γουαλας θα εκλεγόταν σύντομα πρόεδρος και θα τον βοηθούσε να μην μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στη φυλακή.

Η κοινή γνώμη και κυρίως η μαύρη κοινότητα όμως δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι ένας μικροκακοποιός είχε σκοτώσει το ίνδαλμα τους. “Δεν υπάρχει περίπτωση ένα λευκό αγόρι των δέκα σεντς να κατέστρωσε ένα σχέδιο δολοφονίας ένα μαύρου άντρα εκατομμυρίων” δήλωνε ο φίλος του Κινγκ, Τζέιμς Μπέβελ και ακριβώς πάνω σε αυτό “πατούσε” ο Ρέι και συνέχιζε να μιλάει για εμπλοκή κι άλλων ατόμων.

Το 1992 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο στο οποίο ανέφερε ότι ο “Ραούλ” ήταν αυτός που του έδωσε το όπλο και έστησε την επιχείρηση. Πέντε χρόνια μετά κατάφερε να προσεγγίσει ακόμα και την οικογένεια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ο γιος του ακτιβιστή, Ντέξτερ, συνάντησε τον Ρέι στη φυλακή και τον ρώτησε αν ήταν αυτός που δολοφόνησε τον πατέρα του. “Δεν είχα καμία σχέση με αυτό. Όχι, δεν το έκανα όχι. Αλλά όπως λέω κάποιες φορές είναι δύσκολο να απαντήσεις αυτές τις ερωτήσεις και πρέπει να κάνεις μια προσωπική αξιολόγηση” του απάντησε.

Το τέλος του Τζέιμς Ερλ Ρέι ήρθε στις 23 Απριλίου 1998 αλλά ήταν προδιαγεγραμμένο από τον Ιούνιο του 1981. Τότε είχε δεχθεί επίθεση στη βιβλιοθήκη της φυλακής. Τρεις μαύροι κρατούμενοι τον είχαν μαχαιρώσει 22 φορές. Κατάφερε να επιζήσει αλλά κατά την μετάγγιση αίματος μολύνθηκε με Ηπατίτιδα C. Από αυτή την ασθένεια πέθανε σε ηλικία 70 ετών. Αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του σκορπίστηκαν κάπου στην Ιρλανδία, την πατρίδα των γονιών του.

Οι νέες έρευνες

Η οικογένεια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν αποδέχθηκε ποτέ ότι ο Ρέι μπορεί να ήταν ο δολοφόνος και πίεζε μόνιμα να ανοίξει η υπόθεση. Το 1993 ο Λόιντ Τζόβερς, ένα εστιάτορας από το Μέμφις μίλησε σε τηλεοπτική εκπομπή και υποστήριξε ότι σε συνεργασία με τη Μαφία και άτομα της αμερικανικής κυβέρνησης οργάνωσαν τη δολοφονία του Κινγκ. Ο Τζόβερς είπε ότι ο ίδιος προσέλαβε τον αστυνομικό Ερλ Κλαρκ για να εκτελέσει τον ακτιβιστή. Η οικογένεια του Κινγκ πήγε την υπόθεση στα δικαστήρια και πέτυχε συμβολική καταδίκη του Τζόβερς. Η δίκη όμως ήταν παρωδία και η απόφαση στηρίχθηκε σε φήμες και υποθετικές δηλώσεις ατόμων που δεν βρίσκονταν στη ζωή. Αργότερα ο βασικός μάρτυρας που είχε παρουσιάσει ο Τζόβερς παραδέχθηκε ότι έλεγε ψέματα ενώ ο εστιάτορας προσπάθησε να πουλήσει την ιστορία του για 300.000 δολάρια.

Παρ’ όλα αυτά το 1998 ο Μπιλ Κλίντον έδωσε εντολή να γίνει νέα έρευνα. Τα αποτελέσματα της ανακοινώθηκαν το 2000 και ανέφεραν ότι όλα τα στοιχεία έδειξαν ότι ο Ρέι έδρασε μόνος του και ήταν αυτός που πυροβόλησε τον Κινγκ.

Μοναχικός λύκος ή πιόνι;

Ακόμα και σήμερα υπάρχουν ερωτηματικά, όχι τόσο για τη συμμετοχή του Ρέι όσο για το κατά πόσο οργάνωσε μόνος του τη δολοφονία. Ο ιστορικός και συγγραφέας Χάμπτον Σάιντς είναι ο άνθρωπος που έχει ασχοληθεί όσο κανείς άλλος με την υπόθεση. Στο βιβλίο του “Hellhound on His Trail: The Stalking of Martin Luther King Jr. and the International Hunt for His Assassin” παρουσιάζει το αποτέλεσμα της έρευνας ετών για το θέμα. Μιλώντας στο περιοδικό Time τονίζει ότι δεν βρήκε κανένα στοιχείο για εμπλοκή της CIA, του FBI ή της Μαφίας όπως υποστήριζαν κάποιες θεωρίες. Προσθέτει ότι πολλά στοιχεία που υπήρξαν κατά του Ρέι δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ.

Παραδέχεται όμως ότι δεν κατάφερε να εξηγήσει το πώς ο Ρέι έφτασε από μικροκακοποιός να οργανώσει τη δολοφονία ενός τόσο σημαντικού προσώπου. Τι τον έκανε να περάσει από τις κλοπές στο φόνο. “Πιστεύω ότι είχε βοήθεια αλλά ποτέ δεν βρήκα κανένα στοιχείο ότι μια ομάδα των βοήθησε. Βρήκα όμως μυστήρια κενά στις κινήσεις του και δεν γνωρίζουμε με ποιους συναντήθηκε. Το μεγαλύτερο όμως ερώτημα παραμένει η πηγή των χρημάτων που διέθετε για να εκτελέσει το σχέδιο” τονίζει ο Σάιντς.

Όλα τα στοιχεία δείχνουν πως αυτόνομα ή με τη συμβολή κάποιου-ων ο Τζέιμς Ερλ Ρέι ήταν ο άνθρωπος που πυροβόλησε και σκότωσε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Είτε είχε το ρόλο του μοναχικού λύκου, είτε του πιονιού ήταν το μίσος που τον οδήγησε να τραβήξει τη σκανδάλη. Το μίσος απέναντι σε όλα όσα συμβόλιζε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, απέναντι στο όνειρο του “δόκτορα” να έρθει η μέρα που όλοι οι άνθρωποι θα έχουν τα ίδια δικαιώματα και δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματος τους.

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟΚΤΉΣΕΙ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΟΠΛΑ

Όσο αδύνατο και αν ακούγεται ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα μπορούσε να είναι-μεταξύ πολλών άλλων ιδιοτήτων-ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που θα εξόπλιζε την χώρα με πυρηνικά όπλα, σύμφωνα με τα όσα του καταλόγισε ο εξ’ απορρήτων του κάποτε στρατηγός Νίκος Γρυλλάκης. Στο πασίγνωστο βιβλίο του «Αποκαλύπτω» που αναστάτωσε την Νέα Δημοκρατία, ένα ολόκληρο κεφάλαιο ήταν αφιερωμένο στην αγορά πυρηνικών όπλων από το οπλοστάσιο της ΕΣΣΔ την άνοιξη του 1992…

Αυτές τις βόμβες ποιος θα τις πάρει;

Η διάλυση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, έδωσε το έναυσμα σε στελέχη της πανίσχυρης KGB και αξιωματικούς του στρατού που ήθελαν να εξασφαλιστούν οικονομικά, αφού το μέλλον φάνταζε αβέβαιο, να το ρίξουν στο εμπόριο όπλων. Όλα βγήκαν στο σφυρί, από τα εκατοντάδες χιλιάδες Καλάσνικοφ, μέχρι τα ελικόπτερα και τις ατομικές βόμβες, που υπήρχαν σε άφθονες ποσότητες. Ο στρατηγός Γρυλλάκης δεν εξεπλάγη καθόλου όταν σύμφωνα με τα όσα γράφει στο βιβλίο του, τον προσέγγισε αξιωματούχος των Ρωσικών μυστικών υπηρεσιών προκειμένου να τον ρωτήσει αν η Ελλάδα θα ενδιαφερόταν να αγοράσει τρεις πυρηνικές βόμβες.

Το αντίτιμο είχε οριστεί στα 2.000.000 δολάρια για την κάθε βόμβα και το στέλεχος της KGB ενημέρωσε λεπτομερώς τον κ. Γρυλλάκη για το deal που θα έβαζε ατύπως την Ελλάδα, στο κλειστό κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων. Ο στρατηγός συντάσσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία γι’ αυτό που θα ήταν αναμφίβολα η μυστική «αγορά του αιώνα» και σε μια συνάντηση με τον κ. Μητσοτάκη του αναλύει την προσφορά των Ρώσων λεπτομερώς, όχι μόνο προφορικά αλλά και γραπτά. Ο σημερινός επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας όχι μόνο δεν απορρίπτει αμέσως την προσφορά, αλλά την συζητάει με τον Γρυλλάκη, ο οποίος εάν έπαιρνε το ok, ήταν έτοιμος για το επόμενο βήμα.
Είχε προτείνει στον πρωθυπουργό εάν το αποφάσιζε, να δώσει εντολή για την ανεύρεση του ποσού των 6.000.000 δολαρίων στο Υπουργείο Εξωτερικών, στην ΕΥΠ-από τα μυστικά της κονδύλια-η από Έλληνα επιχειρηματία.

Το deal και οι οδηγίες χρήσεως!

Στο βιβλίο του ο στρατηγός αποκαλύπτει τους όρους της συμφωνίας για την αγοραπωλησία των τριών ατομικών βομβών που έθεσαν οι Ρώσοι, οι οποίοι όπως είπαν στον κ. Γρυλλάκη συνεργάζονταν και με Αμερικανούς αξιωματούχους. Οι τελευταίοι είχαν μπει προφανώς στο παιχνίδι για δύο λόγους: Η για να πάρουν και αυτοί την μίζα τους η για να παίξουν δικά τους «παιχνίδια», το πιθανότερο σε βάρος της χώρας μας.

Ότι και να ίσχυε, οι άνθρωποι της KGB διαβεβαίωσαν τον εξ απορρήτων του τότε πρωθυπουργού ότι αυτοί θα μετέφεραν τις τρεις πυρηνικές βόμβες με αυτοκίνητα, από την χώρα της Ανατολικής Ευρώπης που βρίσκονταν μέχρι το λιμάνι της Αμβέρσας στο Βέλγιο.
Του τόνισαν μάλιστα ότι αυτοί θα τις φόρτωναν στο πλοίο που θα επέλεγε η ελληνική κυβέρνηση και ο μόνος όρος που έθεσαν σε αυτό το στάδιο του deal ήταν ότι το καράβι θα έπρεπε να βρίσκεται στην ώρα του και νομότυπα στο λιμάνι. Δεν είχαν καμία απολύτως οικονομική απαίτηση όχι μόνο μέχρι να παραδώσουν τα όπλα, αλλά και μέχρι το καράβι να βρεθεί σε διεθνή χωρικά ύδατα.

Με την παράδοση του ποσού των 6.000.000 δολαρίων οι δικοί μας θα έπαιρναν κωδικούς και τις οδηγίες χρήσης των τριών βομβών γραπτά και προφορικά ενώ οι Ρώσοι απαίτησαν δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης να μην αποκαλυφθεί καμία παράμετρος της αγοραπωλησίας σε τρίτους. Σύμφωνα με τον στρατηγό Γρυλλάκη, ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης άκουσε προσεκτικά την εισήγησή του και αφού ζύγισε τα θετικά και τα αρνητικά του είπε να «παγώσει» τις συνομιλίες με τους Ρώσους. Οι λόγοι ήταν προφανείς. Εάν υπήρχε έστω η παραμικρή διαρροή για το θέμα, οι Αμερικανοί θα γινόντουσαν έξαλλοι με την Ελλάδα και δεν θα το άφηναν χωρίς αντίποινα. Ο αρνητικός αντίκτυπος σε βάρος της χώρας μας θα ήταν τεράστιος, ενώ θα βρισκόμασταν υπόλογοι στον ΟΗΕ, αφού είχαμε υπογράψει την συμφωνία για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων. Ο στρατηγός Γρυλλάκης ανέλαβε να «κλείσει» το θέμα προβάλλοντας στους Ρώσους δικαιολογίες για εσωκομματικά προβλήματα στο κυβερνών κόμμα και έτσι ο κ. Μητσοτάκης δεν προχώρησε στην εν λόγω αγορά…

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ?

Το Ρωσικό κράτος του Κιέβου (862-1242 μ.Χ.) ήταν μια μεσαιωνική πολιτική ομοσπονδία που εκτεινόταν στη σύγχρονη Λευκορωσία, την Ουκρανία και σε τμήμα της Ρωσίας (η τελευταία πήρε το όνομά της από τους Ρως, έναν σκανδιναβικό λαό). Το όνομα Ρωσικό κράτος του Κιέβου είναι μια σύγχρονη ονομασία (19ος αιώνας μ.Χ.), έχει τη σημασία «γη των Ρως», με την οποία αναφέρεται η περιοχή στον Μεσαίωνα. Οι Ρως κυβερνούσαν από την πόλη του Κιέβου και έτσι το «Ρωσικό κράτος του Κιέβου» σήμαινε απλώς «τα εδάφη των Ρως του Κιέβου».

Για τους Ρως πρώτη φορά γίνεται αναφορά στα Μπερτινιανά Χρονικά, τα οποία καταγράφουν την παρουσία των Ρως σε μια διπλωματική αποστολή από την Κωνσταντινούπολη προς την Αυλή του Λουδοβίκου του Ευσεβούς (814-840 μ.Χ.) το 839 μ.Χ. Στα χρονικά αναφέρεται ότι ήταν Σουηδοί, κάτι πιθανό, αλλά η εθνικότητά τους δεν έχει τεκμηριωθεί.

Η ιστορία της άφιξης των Ρως στην Ανατολή καταγράφεται για πρώτη φορά στο Πρώτο Χρονικό (γνωστό επίσης ως Ιστορία των Περασμένων Χρόνων / Νεστοριανό Χρονικό, περ. 12ος αι. π.Χ.) της Ρωσίας. Αυτό το έργο αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο οι κάτοικοι της περιοχής κάλεσαν τους Ρως (που προσδιορίζονται ως Σκανδιναβοί Βίκινγκς) να κυβερνήσουν και να διατηρήσουν την τάξη στη χώρα τους, στα μέσα του 9ου αιώνα μ.Χ.. Τρία αδέρφια, ανάμεσά τους και ένας με το όνομα Ρούρικ, αποδέχτηκαν την πρόσκληση και ίδρυσαν την δυναστεία των Ρουρικιδών που επρόκειτο να κυβερνήσει για 700 χρόνια.

Ο ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΡΟΥΡΙΚ (862-879 Μ.Χ.) ΙΔΡΥΣΕ ΤΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΠΟΥ ΑΝΤΕΞΕ, ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΙΒΑΝ Δ’, ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ( 1547-1584 Μ.Χ.) ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΓΝΩΣΤΟΣ ΩΣ «ΙΒΑΝ Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ».

Αυτή η εκδοχή των γεγονότων υποστηρίζεται σήμερα από τους ιστορικούς που ονομάζονται “Νορμανιστές” (αυτοί που αποδέχονται τη σκανδιναβική καταγωγή των Ρουρικιδών) και αμφισβητείται από τους λεγόμενους «Αντι-Νορμανιστές» που υποστηρίζουν τη σλαβική καταγωγή της Ρωσίας και των άλλων κρατών. Η θεωρία των Νορμανιστών θεωρείται επί του παρόντος πιο έγκυρη και είναι γενικά αποδεκτό ότι ο Σκανδιναβός ηγέτης Ρούρικ (862-879 μ.Χ.) ίδρυσε τη δυναστεία που άντεξε, σε μια αδιάκοπη γραμμή, μέχρι τη βασιλεία του Ιβάν Δ’, του πρώτου Τσάρου της Ρωσίας ( 1547-1584 μ.Χ.) που έμεινε γνωστός ως «Ιβάν ο Τρομερός».

Το Ρωσικό Κράτος του Κιέβου κατακτήθηκε από τους Μογγόλους μεταξύ 1237-1242 μ.Χ., που κατακερμάτισαν την περιοχή σε κομμάτια τα οποία τελικά εξελίχθηκαν στα σύγχρονα κράτη της Λευκορωσίας, της Ρωσίας και της Ουκρανίας.

Το “Πρώτο Χρονικό” και οι πρώτοι βασιλείς

Το ρωσικό Πρώτο Χρονικό ολοκληρώθηκε, κατά πάσα πιθανότητα, γύρω στο 1113 π.Χ. στο Κίεβο και ήταν αφιερωμένο στο μοναχό Νέστορα. Το παλαιότερο σωζόμενο χειρόγραφο χρονολογείται από το 1377 μ.Χ. με συντακτικές σημειώσεις που τεκμηριώνουν την προηγούμενη ημερομηνία του έργου. Το Χρονικό αναφέρεται συχνά ως ιστορική αφήγηση, αλλά αυτό έχει αμφισβητηθεί καθώς περιέχει μια σειρά από μύθους ή θρύλους. Ωστόσο, αρχαιολογικά στοιχεία από την περιοχή υποστηρίζουν πολλά, αν όχι τα περισσότερα, από τα γεγονότα τα οποία περιγράφει.

 

Το έργο ξεκινά με τον ισχυρισμό ότι, μετά το βιβλικό Κατακλυσμό, οι γιοι του Νώε (Χαμ, Σημ και Ιάφεθ) χώρισαν τον κόσμο μεταξύ τους και ο Ιάφεθ έλαβε ως μερίδιό του την περιοχή που πολύ αργότερα αποτέλεσε το Κράτος του Κιέβου. Αυτό που έκανε ο Ιάφεθ για να εδραιωθεί η τάξη στα εδάφη του δεν αναφέρεται, αλλά το Χρονικό αναφέρει ότι οι άνθρωποι πολέμησαν μεταξύ τους και τελικά υποτάχθηκαν από τους Χαζάρους της Κεντρικής Ασίας και τους Βαράγγους (Βίκινγκς) της Σκανδιναβίας.

Οι Σλάβοι της περιοχής αναγκάστηκαν να πληρώνουν φόρο στους Χαζάρους και τους Βαράγγους έως ότου έδιωξαν τους Βαράγγους διατηρώντας όμως τη σχέση με τους Χαζάρους. Στη συνέχεια, ωστόσο, διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να κυβερνηθούν μόνοι τους και ότι ο φόρος που πλήρωναν στους Χαζάρους ήταν πάρα πολύ υψηλός. Παρόλο που είχαν κουραστεί να πληρώνουν τους Βαράγγους, αναγνώρισαν ότι η ζωή μπορεί να ήταν καλύτερη υπό την προστασία τους. Το Χρονικό σημειώνει:

Είπαν στον εαυτό τους: «Ας αναζητήσουμε έναν πρίγκιπα που μπορεί να μας κυβερνήσει και να μας κρίνει σύμφωνα με το νόμο». Έτσι πήγαν στο εξωτερικό για τους Βαράγγους Ρως. Αυτοί οι συγκεκριμένοι Βαράγγοι ήταν γνωστοί ως Ρως, όπως μερικοί ονομάζονται Σουηδοί και άλλοι Νορμανδοί, Άγγλοι, Γότθοι, γιατί ονομάστηκαν έτσι.

Οι Σλάβοι πρεσβευτές έφτασαν στη γη των Ρως, που δεν καθορίζεται, και τους κάλεσαν να έρθουν και να κυβερνήσουν τη γη τους ως βασιλιάδες. Τρία αδέλφια με αριστοκρατική καταγωγή δέχτηκαν την πρόσκληση και το Χρονικό συνεχίζει:

Ο μεγαλύτερος, ο Ρούρικ, εγκαταστάθηκε στο Νόβγκοροντ. ο δεύτερος, ο Σινέος, στο Μπελόζερο. και ο τρίτος, ο Τρύβορος, στο Ιζμπόρσκ. Από αυτούς τους Βαράγγους η περιοχή του Νόβγκοροντ έγινε γνωστή ως η Γη των Ρως. Οι σημερινοί κάτοικοι του Νόβγκοροντ κατάγονται από τη φυλή των Βαράγγων, αλλά από τότε ήταν Σλάβοι.

Η επιβεβαίωση των σκανδιναβικών εγκαταστάσεων σε αυτές τις περιοχές προέρχεται από υλικά ευρήματα που ανακαλύφθηκαν σε αρχαιολογικές ανασκαφές. Γύρω στο 750 μ.Χ. ιδρύθηκε οικισμός στη Σταράγια Λαντόγκα κοντά στον ποταμό Βολκόφ. Ήταν το πρώτο σκανδιναβικό χωριό της περιοχής. Ο ιστορικός Τόμας Νούναν γράφει:

Αρχαιολογικά ευρήματα υποδεικνύουν ότι Σκανδιναβοί ζούσαν στην Λαντόγκα από την ίδρυσή της: μια σειρά σκανδιναβικών-Βαλτικών σιδερένιων εργαλείων, συμπεριλαμβανομένου ενός φυλακτού με το πρόσωπο του Όντιν, βρέθηκε σε ένα στρώμα της δεκαετίας του 750… Οι Σκανδιναβοί που επισκέφτηκαν τη Λαντόγκα δεν ήρθαν για λεηλασίες και επιδρομές. Δεν υπήρχαν άλλες πόλεις στην περιοχή, δεν υπήρχαν μοναστήρια, και οι γειτονικοί ταφικοί τύμβοι των ντόπιων ήταν πολύ φτωχικοί στο περιεχόμενό τους. Λίγα πράγματα άξια κλοπής υπήρχαν στην περιοχή. Η Λαντόγκα δημιουργήθηκε για να διευκολύνει την πρόσβαση στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ρωσίας και σε όλο τον φυσικό της πλούτο.

Από τα στοιχεία προκύπτει ότι η Λαντόγκα έγινε εποχιακός οικισμός αργότερα ή, τουλάχιστον, ο πληθυσμός παρουσίαζε διακυμάνσεις, πράγμα το οποίο είναι σύμφωνο με τις διηγήσεις του χρονικού για τους Σλάβους που έδιωξαν τους Βαράγγους και στη συνέχεια τους κάλεσαν πίσω. Σκανδιναβικά αντικείμενα έχουν βρεθεί επίσης στο Νόβγκοροντ και σε άλλες που αναφέρονται στο Χρονικό.

 

Δύο χρόνια μετά την άφιξή τους, οι δύο μικρότεροι αδελφοί πέθαναν και ο Ρούρικ πήρε τις περιφέρειές τους υπό τον έλεγχό του με την πρωτεύουσά του στο Νόβγκοροντ. Δύο άνδρες της ομάδας του Ρούρικ, ο Ασκόλντ και ο Ντιρ, ζήτησαν και πήραν την άδεια να φύγουν από την περιοχή και να αναζητήσουν την τύχη τους στο Τσάριγκραντ (όπως ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη). Στο δρόμο τους προς το Τσάριγκραντ σταμάτησαν σε μια πόλη χτισμένη σε έναν λόφο που ονομαζόταν Kiy/Κίε (Κίεβο), την κατέλαβαν και στη συνέχεια άρχισαν να επιτίθενται στη γύρω περιοχή όπως συνήθιζαν οι Βίκινγκ. Το Χρονικό αποδίδει σε αυτούς την περίφημη επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης, που έγινε με 200 πλοία των Βίκινγκ (περίπου 860 μ.Χ.) τα οποία αποχώρησαν, μετά από αιματοχυσία και μετά από μια καταιγίδα που αποδόθηκε σε θεϊκή επέμβαση. Η χρονολογία αυτής της επιδρομής, ωστόσο, δεν ταιριάζει με την υπόλοιπη αφήγηση.

Στο Νόβγκοροντ, ο Ρούρικ πέθανε από φυσικά αίτια αφού ανέθεσε τη φροντίδα του νεαρού γιου του Ιγκόρ στο συγγενή του Ολέγκ (επίσης γνωστού ως Ολέγκ του Νόβγκοροντ, και Ολέγκ του Προφήτη, περ. 879-912 μ.Χ.) ο οποίος τον διαδέχτηκε. Ο Ολέγκ ξεκίνησε μια σειρά στρατιωτικών εκστρατειών από το Νόβγκοροντ, κατακτώντας και ενοποιώντας τις γύρω περιοχές. Έτσι έφτασε στο Κίεβο και είδε πώς ο Ασκόλντ και ο Ντιρ είχαν συγκεντρώσει τεράστιο πλούτο μέσω των επιδρομών.

Τους ξεγέλασε και τους δύο πείθοντας τους να βγουν από την πόλη, τους σκότωσε και πήρε τον έλεγχο της περιοχής. Στη συνέχεια μετέφερε την πρωτεύουσα από το Νόβγκοροντ στο Κίεβο την ίδια περίπου εποχή (περίπου 882 μ.Χ.) Μέσω διαπραγματεύσεων και στρατιωτικής πυγμής, έπεισε μια σειρά φυλών και οικισμών να πληρώνουν φόρο υποτέλειας σε αυτόν και όχι στους Χαζάρους. Μέχρι τη λήξη της βασιλείας του, ο Ολέγκ είχε επεκτείνει σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο των Ρως στην περιοχή και είχε γεμίσει το θησαυροφυλάκιο του Κιέβου.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ Ο ΟΛΕΓΚ ΘΑ ΣΚΟΤΩΝΟΤΑΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΑΛΟΓΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΙΠΠΕΥΣΕΙ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ.

Ήταν γνωστός ως Ολέγκ ο Προφήτης (ή Ολέγκ ο ιερέας) εξ αιτίας μιας προφητείας που αφορούσε το θάνατό του. Η προφητεία έλεγε ότι ο Ολέγκ θα σκοτωνόταν από ένα όμορφο άλογο που είχε, αλλά δεν τόλμησε ποτέ να ιππεύσει λόγω της προφητείας. Διέταξε να πάρουν το άλογο μακριά αλλά με την προϋπόθεση ότι θα το τάιζαν πάντα καλά και θα το φρόντιζαν. Όταν πια είχε κατακτήσει τις γύρω περιοχές και είχε κάνει επωφελείς συνθήκες (ειδικά με την Κωνσταντινούπολη), αισθάνθηκε σίγουρος για τη βασιλεία του, χλεύασε την προφητεία και ρώτησε τους συμβούλους του τι είχε συμβεί στο άλογο που υποτίθεται ότι θα τον σκότωνε. Του είπαν ότι είχε πεθάνει και ο Ολέγκ ζήτησε να του φέρουν τα οστά του αλόγου. Μόλις του τα έφεραν, χλεύασε την προφητεία και πάτησε δυνατά το κρανίο του αλόγου, τρομάζοντας ένα φίδι που βρισκόταν από κάτω, το οποίο τον δάγκωσε στο πόδι και τον σκότωσε.

Τον διαδέχθηκε ο Ιγκόρ του Κιέβου (912-945 μ.Χ.), ο γιος του Ρούρικ, τον οποίο ο ίδιος είχε αναθρέψει. Ο Ιγκόρ, λίγο πριν πάρει την εξουσία, είχε παντρευτεί μια γυναίκα της Βαραγγικής καταγωγής, που ονομαζόταν Όλγα (αργότερα Αγία Όλγα του Κιέβου, η οποία πέθανε το 969 μ.Χ.). Όπως ο θετός πατέρας του, ο Ιγκόρ συμμετείχε σε επιτυχημένες στρατιωτικές εκστρατείες και απαιτούσε φόρο υποτέλειας από τους κατακτημένους. Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, διαπίστωσε ότι ο πλούτος που είχε συγκεντρώσει δεν ήταν αρκετός για αυτόν και επέβαλε βαρύτερη φορολογία. Τελικά δολοφονήθηκε για την απληστία του από τη φυλή που ήταν γνωστή ως Δρεβλιανοί. Ο γιος του, ο Σβιατοσλάβ Α΄ (945-972 μ.Χ.) ήταν πολύ νέος για να πάρει το θρόνο και έτσι ο Όλγα κράτησε την αντιβασιλεία μεταξύ 945-963 μ.Χ.

Η πρώτη απόφαση της Όλγας ήταν να τιμωρήσει τους Δρεβλιανούς για τη δολοφονία του συζύγου της. Οι Δρεβλιανοί πρότειναν στην Όλγα να παντρευτεί τον πρίγκιπα τους Μάι και η Όλγα προσποιήθηκε ότι συμφωνεί και ζήτησε πρέσβεις. Αυτούς τους σκότωσε αφού τους ξεγέλασε και τους έπεισε να μπουν σε μια βάρκα την οποία μετά έριξε σε ένα λάκκο και τους έθαψε ζωντανούς. Στη συνέχεια ζήτησε από τους σοφότερους άντρες των Δρεβλιανών να την επισκεφθούν, τους ζήτησε να κάνουν μπάνιο κατά την άφιξή τους, και έβαλε φωτιά στα λουτρά, κατακαίοντάς τους. Στη συνέχεια, ζήτησε από τους Δρεβλιανούς να προετοιμάσουν μια τελετή για να τιμήσουν τον Ιγκόρ, τους άφησε να μεθύσουν, και έβαλε τους στρατιώτες της να τους σφαγιάσουν.

 

Όσοι Δρεβλιανοί επέζησαν κατέφυγαν στην πόλη Ισκορόστεν, όπου είχε σκοτωθεί ο Ιγκόρ, και η Όλγα την πολιόρκησε. Όταν διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να κατακτήσει την πόλη, είπε ότι θα επέβαλε τους ελαφρύτερους όρους παράδοσης στην πόλη και ζήτησε μόνο τρία περιστέρια και τρία σπουργίτια από κάθε σπίτι. Οι πολιορκημένοι της έδωσαν αμέσως τα πουλιά και αυτή έβαλε τους στρατιώτες της να δέσουν ένα πανί βουτηγμένο στο θειάφι στα πουλιά και αφού του βάλουν φωτιά να τα απελευθερώσουν για να επιστρέψουν στις φωλιές τους στην πόλη. Αυτές οι φωλιές στις μαρκίζες των σπιτιών, στα κοτέτσια και αλλού άρπαξαν αμέσως φωτιά και κάηκε το Ισκορόστεν. Η Όλγα σκότωσε ή πούλησε ως δούλους τους περισσότερους από τους επιζώντες, αλλά σε άλλους χάρισε τη ζωή, ώστε να συνεχίσουν να της πληρώνουν φόρο υποτέλειας.

Οι ιστορίες της εκδίκησης της Όλγας είναι ανάμεσα στα πιο μυθικά τμήματα του Πρώτου Χρονικού, αλλά πιστεύεται ότι απηχούν πραγματικά ιστορικά γεγονότα σχετικά με την εξάλειψη των Δρεβλιανών. Αυτές οι ιστορίες αφαιρέθηκαν αργότερα από την εκκλησία που ανακήρυξε την Όλγα αγία για το αφοσιωμένο χριστιανικό ιεραποστολικό της έργο στην περιοχή, παρόλο που το Ρωσικό Κράτος του Κιέβου παρέμεινε κατά κύριο λόγο ειδωλολατρικό κατά τη διάρκεια της βασιλείας του γιου της και του διαδόχου του. Δεν ήταν η Όλγα αλλά ο Βλαδίμηρος ο Μέγας (περίπου 980-1015 μ.Χ.) που προσηλύτισε την περιοχή στο χριστιανισμό.

Ο Βλαδίμηρος ο Μέγας και ο Γιαροσλάβ ο Σοφός

Η Όλγα παραιτήθηκε υπέρ του Σβιατοσλάβ Α’ το 963 μ.Χ. και αποσύρθηκε στο Κίεβο για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της. Ο Σβιατοσλάβ Α’ εγκαινίασε γρήγορα μια σειρά στρατιωτικών εκστρατειών ακόμη μεγαλύτερη από εκείνη του Ολέγκ και του Ιγκόρ για να επεκτείνει την επικράτειά του και να ελέγξει τις εμπορικές οδούς. Κατέκτησε πρώτα το κράτος των Χαζάρων, το οποίο αποτελούσε από καιρό αντίπαλη δύναμη, και στη συνέχεια τους Βούλγαρους του Βόλγα, τους Αλανούς και τους Βούλγαρους του Δούναβη έως ότου υπερδιπλασίασε τα εδάφη του βασιλείου του.

Δολοφονήθηκε επιστρέφοντας στο Κίεβο από μια εκστρατεία και οι γιοι του Γιαροπόλκ Α’ (972-980 μ.Χ.), Ολέγκ και Βλαδίμηρος πολέμησαν μεταξύ τους για το στέμμα. Ο Ολέγκ σκοτώθηκε και, όταν ο Γιαροπόλκ πήρε την εξουσία, ο Βλαδίμηρος κατέφυγε στην Νορβηγία στην αυλή του συγγενή του Χάακον Σίγκουρντσον (972-995 μ.Χ.). Εκεί συγκέντρωσε μια δύναμη Βαράγγων και περίμενε μέχρι να νιώσει έτοιμος να επιστρέψει και να πάρει πίσω το βασίλειο. Νίκησε το στρατό του Γιαροπόλκ Α΄ και σκότωσε τον αδερφό του σε ενέδρα.

Ο Βλαδίμηρος ακολούθησε το παράδειγμα του πατέρα του και πραγματοποίησε μια σειρά στρατιωτικών εκστρατειών είτε για επέκταση του βασιλείου του είτε για την εξασφάλιση ορισμένων περιοχών. Σε όλες αυτές τις πορείες και μάχες ανήγειρε ειδωλολατρικά ιερά για να τιμήσει τοπικές ή εθνικές θεότητες. Περίπου αυτήν την εποχή (περ. 987 μ.Χ.) ο Βασίλειος Β΄ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ( 976-1025 μ.Χ.) ζήτησε στρατιωτική βοήθεια από τον Βλαδίμηρο για να υπερασπιστεί το θρόνο του από δύο στασιαστές (ένας εκ των οποίων, ο Βάρδας Φωκάς, είχε ήδη ανακηρυχθεί αυτοκράτορας). Ο Βλαδίμηρος συμφώνησε και στη συνέχεια είτε ζήτησε ο ίδιος, είτε του προσφέρθηκε, η αδερφή του Βασιλείου Β΄ Άννα, ως σύζυγος. Ο γάμος εγκρίθηκε υπό τον όρο ότι ο Βλαδίμηρος θα ασπαζόταν τον Χριστιανισμό.

 

Αυτή η συμφωνία είχε ως αποτέλεσμα τον εκχριστιανισμό των Ρως του Κιέβου και την ίδρυση της Φρουράς των Βαράγγων στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο Βλαδίμηρος έστειλε 6.000 Βαράγγους στον Βασίλειο Β΄ στην Κωνσταντινούπολη το 988 μ.Χ. και αυτοί αποτέλεσαν την επίλεκτη μονάδα της προσωπικής φρουράς των βυζαντινών αυτοκρατόρων και ένα σώμα στρατευμάτων που προκαλούσε τον τρόμο από εκείνη την εποχή μέχρι τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ.

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή για την προσχώρηση στον χριστιανισμό, ο Βλαδίμηρος αφού έχασε την πίστη στους ειδωλολατρικούς θεούς του, έστειλε απεσταλμένους σε διαφορετικά έθνη ώστε να ενημερωθεί το ιερατείο για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και πρακτικές τους. Μετά από έρευνα του Χριστιανισμού, του Ισλάμ και του Ιουδαϊσμού επέλεξε τον Ανατολικό Ορθόδοξο Χριστιανισμό λόγω της ομορφιάς των εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης και επειδή δεν απαγόρευε την κατανάλωση αλκοόλ ή χοιρινού κρέατος. Αυτή η ιστορία δημιουργήθηκε (κάποια στιγμή τον 11ο αιώνα μ.Χ.) πιθανότατα για να αποσιωπήσει την προσχώρηση του Βλαδίμηρου στο χριστιανισμό λόγω μιας γαμήλιας συμφωνίας και για να τονίσει την ανεξαρτησία του από ξένες επιρροές. Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις της μεταστροφής του, αυτή είχε εκτεταμένες επιπτώσεις, όπως σημειώνει ο μελετητής Ρόμπερτ Φέργκιουσον:

Η επιλογή της σλαβικής και όχι της παλαιάς Νορβηγικής ως γλώσσας της Ορθόδοξης Εκκλησίας των Ρως έκανε τη διαδικασία της αφομοίωσης μη αναστρέψιμη. Άνοιξε επίσης την κοινωνία των Ρως στη βαθιά και διαρκή επιρροή του βυζαντινού πολιτισμού.

Αν και μπορεί αρχικά να συμφώνησε για να επιτύχει τη σύναψη συμμαχίας, ο Βλαδίμηρος όμως ασπάστηκε γρήγορα τις σημαντικότερες αξίες του Χριστιανισμού. Έλαβε μέτρα για τους φτωχούς του βασιλείου του και ήταν πρόθυμος να βοηθήσει οποιονδήποτε, ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση. Ίδρυσε σχολεία για να ενθαρρύνει τον αλφαβητισμό και βελτίωσε τη ζωή των πολιτών της χώρας του από κάθε άποψη. Το εμπόριο γνώρισε ανάπτυξη και η οικονομία άνθισε υπό τον Βλαδίμηρο, ο οποίος ίδρυσε επίσης πόλεις και έχτισε πολλές εκκλησίες.

Τον Βλαδίμηρο διαδέχθηκε ο Σβιατοπόλκ Α΄ (1015-1019 μ.Χ.) γνωστός ως «ο αθεόφοβος ή ο κακός» για τη δολοφονία των τριών γιων του Βλαδίμηρου (συμπεριλαμβανομένων των Μπόρις και Γκλεμπ, οι οποίοι αργότερα έγιναν άγιοι) μόλις πήρε την εξουσία. Ο Σβιατοπόλκ Α’ ίσως ήταν και αυτός γιος του Βλαδίμηρου αλλά αυτό δεν γίνεται σαφές μέσα από τις πηγές. Η βασιλεία του πέρασε χωρίς κάτι σημαντικό και εκθρονίστηκε από έναν άλλο από τους γιους του Βλαδίμηρου, τον Γιαροσλάβ Α’ (περίπου 1019-1054 μ.Χ.), που έμεινε γνωστός ως Γιάροσλαβ ο Σοφός.

 

Ο Γιαροσλάβ Α’ ήταν ο τελευταίος μεγάλος μονάρχης του Ρωσικού Κράτους του Κιέβου. Παντρεύτηκε την Ίνγκεγκερντ Ολαφσντότιρ (1001-1050 μ.Χ.), κόρη του Όλαφ Σκότκονουνγκ, βασιλιά (995-1022 μ.Χ.) της Σουηδίας, και αργότερα δημιούργησε σημαντικές συμμαχίες μέσω των γάμων των παιδιών του με παιδιά ηγεμόνων άλλων εθνών. Επίσης, προχώρησε σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις των νόμων, έκλεισε σημαντικές συμφωνίες με την Κωνσταντινούπολη, και εξασφάλισε τα σύνορά του από τις εισβολές των, τουρκικής καταγωγής, νομάδων Πετσενέγων. Ακολουθώντας την παράδοση ενός Ρως βασιλιά πολεμιστή, ηγήθηκε μιας σειράς επιτυχημένων στρατιωτικών εκστρατειών και οδήγησε το Ρωσικό Κράτος του Κιέβου στην πολιτιστική και οικονομική ακμή του. Γύρω στο 1037 μ.Χ., ξεκίνησε την κατασκευή του καθεδρικού ναού της Αγίας Σοφίας στο Νόβγκοροντ, μιας από τις πιο εντυπωσιακές μεσαιωνικές εκκλησίες στον κόσμο. Η πολυτέλεια της είναι η απόδειξη του μεγαλείου της βασιλείας του Γιαροσλάβ Α’.

Μετά το θάνατό του, το Ρωσικό Κράτος του Κιέβου διαλύθηκε καθώς οι γιοι του πολεμούσαν μεταξύ τους για την εξουσία, ενώ άλλες πόλεις και ηγεμονίες επαναστάτησαν. Οι διάδοχοι μονάρχες στο Κίεβο δεν ήταν αρκετά ισχυροί για να συγκρατήσουν το βασίλειο και έτσι δημιουργήθηκαν ανεξάρτητες, μικρότερες ηγεμονίες. Οι Βόρειες Σταυροφορίες, ιδιαίτερα του 12ου αιώνα μ.Χ. αφαίρεσαν τα Βαλτικά εδάφη του βασιλείου και η Δ’ Σταυροφορία (1202-1204 μ.Χ.) κατέστρεψε το εμπόριο με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, αποκόπτοντας τους εμπορικούς δρόμους προς τον Ελλαδικό χώρο. Μέχρι την περίοδο της Μογγολικής εισβολής του 1237-1242 μ.Χ., το Ρωσικό Κράτος του Κιέβου δεν ήταν καν μια χαλαρή ομοσπονδία και τα ξεχωριστά κράτη κατακτήθηκαν εύκολα.

Το Ρωσικό Κράτος του Κιέβου στους «Βίκιγκς» και η κληρονομιά του

Για το ρωσικό κράτος του Κιέβου έγινε μνεία στην 6η σεζόν της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς “Βίκινγκς” μέσω της παρουσίας του χαρακτήρα του Ολέγκ του Προφήτη (τον οποίο υποδύθηκε ο Ρώσος ηθοποιός Ντανίλα Κοζλόφσκι). Στους “Βίκινγκς” τα ιστορικά γεγονότα συνδυάζονται ή συμπιέζονται, ποιητική αδεία, και αυτό συμβαίνει και με την παρουσίαση του Ολέγκ και διαφόρων γεγονότων που συνέβησαν στην περιοχή εκείνη την περίοδο. Η ενσωμάτωση του Ρωσικού κράτους του Κιέβου ήταν μια σημαντική εξέλιξη σε μια σειρά που υπογράμμιζε με συνέπεια τον αντίκτυπο που είχε η μετανάστευση των Βίκινγκ καθώς και οι επιδρομές τους σε άλλους πολιτισμούς.

Αν και οι λεγόμενοι αντι-νορμανιστές ιστορικοί συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι η Σκανδιναβική επιρροή στις περιοχές που κατοικούσαν σλάβοι ήταν αμελητέα, τα υλικά ευρήματα και γραπτές πηγές υποδεικνύουν το αντίθετο. Οι Βάραγγοι Ρως που εγκαταστάθηκαν στη Σταράγια Λαντόγκα, στο Νόβγκοροντ και στο Κίεβο δημιούργησαν έναν από τους πλουσιότερους και πιο σταθερούς πολιτισμούς της εποχής. Η ανάπτυξη μιας εθνικής ταυτότητας με κοινή θρησκευτική πίστη υπό τους Ρουρικίδες μονάρχες όπως ο Βλαδίμηρος ο Μέγας και ο Γιαροσλάβ Α έθεσαν τα θεμέλια για τις χώρες που εμφανίστηκαν αργότερα στην περιοχή.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

Ένας Ινδός ρασιοναλιστής φιλόσοφος ζει υπό την απειλή του θανάτου, επειδή αποκάλυψε ότι πίσω από ένα άγαλμα του Χριστού που δάκρυζε κρυβόταν ένας σάπιος σωλήνας. , ταυτόχρονα τον έχουν επικηρύξει Ινδουιστές , βραχμανιστές , ισλαμιστές και ότι άλλο σε – ιστές στις θρησκείες του πλανήτη γιατί αποδεικνύει πως τα θαύματά τους είναι απλά μασκαριλίκια με σκοπό το κέρδος !

Ο Σανάλ Ενταμαρούκου είχε γίνει γνωστός στην χώρα του, την Ινδία, ως ο άνθρωπος που φανερώνει τα κόλπα πίσω από διάφορα «θαύματα» που υποστηρίζουν ότι συμβαίνουν διάφοροι επιτήδειοι και τσαρλατάνοι, οι οποίοι θέλουν να πλουτίσουν από την πίστη των ανθρώπων. Ο ίδιος είναι ένας ορθολογιστής φιλόσοφος και έχει αποδείξει μεταξύ άλλων ότι πίσω από εικόνες που κλαίνε βρίσκονται σωληνώσεις που έχουν σαπίσει και ότι φακίρηδες λένε ψέματα για τα όσα μπορούν να κάνουν. Πλέον, βρίσκεται αυτοεξόριστος στην Φινλανδία καθώς φοβάται να επιστρέψει στην Ινδία μετά τις απειλές για τη ζωή του. Την ίδια στιγμή τέσσερις άλλοι ορθολογιστές της χώρας έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία χρόνια από φωνές της Ινδίας που γυρίζουν τη χώρα πίσω σε φονταμενταλιστικά μονοπάτια.

Δολοφονία με ψαλμούς τάντρα

Όταν ένας Ινδουιστής φακίρης δήλωσε σε ένα ζωντανό τηλεοπτικό πρόγραμμα ότι είχε τη δύναμη να σκοτώσει οποιονδήποτε με μια σειρά από ταντρικούς ψαλμούς, ο Σανάλ Ενταμαρούκου που βρισκόταν επίσης στο στούντιο τον προκάλεσε να κάνει μια επίδειξη της δύναμής του επί τόπου θέτοντας τον εαυτό του ως το υποψήφιο… θύμα του φακίρη.

Το κανάλι ακύρωσε όλα τα επόμενα προγράμματά του και ο φακίρης άρχισε απευθείας τους ψαλμούς του. Καθώς τα λεπτά περνούσαν και ο φακίρης συνέχιζε τους ψαλμούς του, μια αίσθηση απόγνωσης άρχισε να εμφανίζεται στα μάτια του. Από την πλευρά του, ο Ενταμαρούκου συνέχιζε να δείχνει μια χαρά και τίποτα δεν φανέρωνε ότι αυτός ο άνθρωπος κινδυνεύει να πεθάνει από τα ξόρκια του φακίρη. Αντίθετα, μάλλον το διασκέδαζε.

«Προσπαθούσε για περισσότερη από μια ώρα μέχρι που σταμάτησε υποστηρίζοντας ότι εγώ (ένας άθεος!) προστατευόμουν από κάποιους πολύ ισχυρούς θεούς και γι’ αυτό δεν μπορούσε να με σκοτώσει», περιγράφει ο ίδιος ο Ενταμαρούκου σε ένα άρθρο του στο «Times of India» το 2015. «Του δόθηκε μάλιστα μια δεύτερη ευκαιρία να τα καταφέρει και οι ακόλουθοί του άρχισαν να ψάλλουν μαζί του και να κάνουν κάποιες απειλητικές τελετουργίες με φωτιά και κάποια κόκκινα μπαχαρικά που τα έριχναν σε μια κούκλα βουντού, η οποία θεωρητικά ήμουν εγώ. Στο τέλος, ακόμα γελούσα όταν ο ταντρικός φακίρης έκατσε ιδρωμένος στο σκοτάδι πίσω από τις κάμερες. Το πρόγραμμα το είδαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι», ανέφερε ο Ενταμαρούκου.

Ο Ενταμαρούκου είναι ο πρόεδρος της Ινδικής Ένωσης Ορθολογιστών (Ρασιοναλιστών), στην οποία είναι μέλος από την ηλικία των 15 ετών. Ο ίδιος είναι παιδί ενός Χριστιανού και μετέπειτα άθεου Ρασιοναλιστή φιλοσόφου και μιας ινδουίστριας κι έτσι ποτέ δεν δέχτηκε κάποια έντονη θρησκευτική επιρροή. Μάλιστα, ήταν ο πρώτος μαθητής στην Ινδία στο αρχείο του οποίου είχε γραφτεί ότι είναι «χωρίς θρησκεία», ενώ ο πατέρας του ήταν ο πρόεδρος της Ινδικής Ένωσης Ορθολογιστών πριν από αυτόν.

Ο ίδιος μεγαλώνοντας έγινε ένας ιδιαίτερα ενεργός ρατιοναλιστής (ορθολογιστής) και έγινε μέλος ενός μικρού κύκλου Ινδών που είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στο να ταξιδεύουν σε όλη τη χώρα και να αποκαλύπτουν την ρεαλιστική αλήθεια πίσω από αυτά που παρουσιάζονται ως μυστικιστικά θαύματα.

Η Ινδία είναι μια χώρα που συνδέεται συχνά με τον βαθύ πνευματισμό, ωστόσο οι ορθολογιστές βλέπουν την χώρα τους σαν ένα πολύ εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη προλήψεων.

Στη δεκαετία του 1990, ο Ενταμαρούκου επισκέφτηκε εκατοντάδες χωριά αποκαλύπτοντας τα ψεύδη πίσω από κάποιους «θαυματοποιούς» που αυτοαποκαλούνταν «άγιοι» και διαφήμιζαν ότι έκαναν θαύματα. Ο Ενταμαρούκου με πολύ απλό τρόπο αποδείκνυε ότι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν απλώς… ταχυδακτυλουργοί που ήξεραν να χρησιμοποιούν χημικά και βότανα για να δημιουργούν εντυπωσιακά φαινόμενα. Πολύ γρήγορα φυσικά άρχισε να προσελκύει επικριτές αλλά και το ενδιαφέρον της ινδικής τηλεόρασης.

«Γυρνούσα στα χωριά πολύ πριν έρθει η τηλεόραση. Ωστόσο σε κάποιους ανθρώπους δεν τους αρέσει που βγαίνω και στην τηλεόραση, όπου μπορούσαν να με ακούσουν εκατομμύρια άνθρωποι», δήλωνε.

Μάλιστα, το 1995 ένα βρετανικό τηλεοπτικό συνεργείο ακολούθησε επί 18 μήνες τον Ενταμαρούκου και τους υπόλοιπους ορθολογιστές της ομάδας στο τουρ τους στα χωριά και το αποτέλεσμα καταγράφηκε στο κατατοπιστικό ντοκιμαντέρ «Guru Busters».

Το άγαλμα που στάζει

Το 2012, τέσσερα χρόνια μετά το περιστατικό με τον φακίρη που προσπάθησε να… σκοτώσει τον Ενταμαρούκου, ένα άγαλμα του Χριστού σε έναν καθολικό ναό στην Βομβάη άρχισε να «δακρύζει». Στην πραγματικότητα από τα δάχτυλα του ποδιού του αγάλματος έσταζαν σταγόνες νερού. Αμέσως οι ντόπιοι άρχισαν να το αντιμετωπίζουν ως θαύμα και οι πιστοί συνέρρεαν στο ναό για να προσκυνήσουν το άγαλμα, ενώ μάλιστα κάποιοι έπιναν από τον «αγιασμό».

Ο Ενταμαρούκου δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος και έσπευσε κι αυτός στην εκκλησία για να ερευνήσει το «θαύμα». Με έναν φίλο του μηχανικό έψαξαν την αρχή της διαρροής και ανακάλυψαν ότι το νερό που έβγαινε στο άγαλμα οφειλόταν σε έναν χαλασμένο σωλήνα πίσω από αυτό. Η υγρασία στον τοίχο που ήταν κρεμασμένο το άγαλμα προερχόταν από έναν σωλήνα που είχε τρυπήσει και ο οποίος ήταν συνδεδεμένος με έναν αγωγό που οδηγούσε στην διπλανή τουαλέτα. Τελικά το θαύμα ήταν στην πραγματικότητα μια βλάβη στα υδραυλικά του ναού. Ωστόσο από αυτό το σημείο τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν για τον  Ενταμαρούκου.]

Ο φιλόσοφος παρουσίασε τα ευρήματά του σε ένα ζωντανό τηλεοπτικό πρόγραμμα, όπου ήταν παρόντες και εκπρόσωποι ομάδων καθολικών πιστών, ενώ έξω από το στούντιο άρχισε να μαζεύεται ένα εξοργισμένο πλήθος κρατώντας ραβδιά. Ο ίδιος ο Ενταμαρούκου υποστηρίζει ότι το πλήθος ήταν απλοί κακοποιοί που είχαν προσληφθεί από τις καθολικές ομάδες.

Για κάποιους καθολικούς, όπως έλεγαν, το ζήτημα δεν ήταν πλέον η εγκυρότητα του θαύματος, αλλά το γεγονός ότι ο Ενταμαρούκου είχε προσβάλει την Καθολική εκκλησία υπονοώντας ότι έστησε η ίδια το θαύμα, για να βγάλει λεφτά, και υποστηρίζοντας ότι η εκκλησία ήταν κατά της επιστήμης. Πολλοί υπενθύμιζαν ότι λίγα χρόνια πριν ο Ενταμαρούκου είχε προσπαθήσει να καταρρίψει τους ισχυρισμούς της Ινδής Μόνικα Μπέσρα. Η Μπεσρά είχε υποστηρίξει ότι θεραπεύτηκε από έναν όγκο στην κοιλιά επειδή προσευχόταν στην Μητέρα Τερέζα και αφού τοποθέτησε μια εικόνα στην κοιλιά της. Το θαύμα αυτό μάλιστα ήταν η αρχή που οδήγησε στην αγιοποίηση της Μητέρας Τερέζας από την Καθολική Εκκλησία. Ο Ενταμαρούκου τότε είχε προσφέρει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η Μπεσρά είχε υποβληθεί σε εγχείριση αφαίρεσης του όγκου πριν από το θαύμα. Έτσι, αρκετοί πιστοί από τότε δεν έβλεπαν με καλό μάτι τον Ενταμαρούκου.

Τις επόμενες εβδομάδες μετά την κατάρριψη του θαύματος με το άγαλμα, κατατέθηκαν μηνύσεις εναντίον του Ενταμαρούκου για βλασφημία σε τρία τουλάχιστον αστυνομικά τμήματα της Βομβάης. Οι μηνύσεις είχαν υποβληθεί από ομάδες Καθολικών με βάση το Άρθρο 295α του ποινικού κώδικα της Ινδίας, το οποίο προέρχεται από την περίοδο της αποικιοκρατίας.

Το άρθρο αυτό έχει τεθεί σε εφαρμογή από το 1927 σε μια προσπάθεια να σταματήσει τις πράξεις και τις ομιλίες μίσους μεταξύ των διάφορων θρησκευτικών ομάδων της τότε αποικιακής χώρας. Σύμφωνα με αυτό οποιαδήποτε «εκούσια και κακόβουλη πράξη» καταλήγει να προσβάλει τα θρησκευτικά αισθήματα κάποιου μπορεί να τιμωρείται με έως και τέσσερα χρόνια φυλακή και πρόστιμο. Ωστόσο πολλοί υποστηρίζουν ότι το άρθρο αυτό χρησιμοποιείται συχνά για να καταπατήσει την ελευθερία του λόγου.

«Εξαιτίας αυτού του νόμου ένας αστυνομικός μπορεί να με συλλάβει ακόμα και αν δεν έχει προηγηθεί έρευνα, χωρίς καν ένταλμα και να με κρατήσουν στη φυλακή για αρκετό διάστημα. Αυτό είναι ένα ρίσκο που δεν θέλω να πάρω», λέει ο Ενταμαρούκου από την εξορία του.

Έκανε αίτηση για προκαταβολική εγγύηση κάτι που θα μπορούσε να εμποδίσει την αστυνομία να τον συλλάβει πριν γίνει έρευνα, ωστόσο η αίτηση απορρίφθηκε. Την ίδια στιγμή, όπως λέει, άρχισε να δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα από αστυνομικούς, οι οποίοι έλεγαν ότι η πρόθεσή τους ήταν να τον συλλάβουν και πως αν δεν απολογούνταν οι μηνύσεις δεν επρόκειτο να αποσυρθούν ποτέ.

Παράλληλα, απειλητικά σχόλια άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους σε online forum και οι επαφές του από την Βομβάη του μετέφεραν ότι έχουν προσληφθεί κάποιοι ώστε να τον ξυλοκοπήσουν στην φυλακή. Οι ομάδες των Καθολικών λένε πάντως ότι δεν ήταν πίσω από καμία απειλή που έλαβε ο Ενταμαρούκου.

Η εξορία

Τότε, ο Ενταμαρούκου αποφάσισε να φύγει για μια ευρωπαϊκή περιοδεία διαλέξεων. Η Φινλανδία ήταν η πρώτη χώρα που του χορήγησε βίζα και είχε φίλους εκεί που προτίθεντο να τον βοηθήσουν. Έφτασε στο Ελσίνκι λίγο μετά πιστεύοντας ότι θα μείνει λίγες εβδομάδες μέχρι να καταλαγιάσει η οργή εναντίον του στην Ινδία.

Ωστόσο, η οργή δεν σταμάτησε. Το Catholic Secular Forum (CSF), μια από τις χριστιανικές ομάδες που είχε καταθέσει μήνυση, επιμένει ακόμα ότι αν ο Ενταμαρούκου επιστρέψει στην Ινδία, θα κυνηγήσει μια δίωξη εναντίον του.

Ο ίδιος συνεχίζει να ζει στο Ελσίνκι μακριά από τους δικούς του. Από τότε που έφυγε από την Ινδία η κόρη του έκανε παιδί και η μητέρα του πέθανε, ωστόσο αυτός δεν μπορούσε να είναι κοντά τους.

«Μου λείπουν πολλοί άνθρωποι. Το γεγονός ότι δεν μπορώ να τους συναντήσω με θλίβει πολύ», αναφέρει.

Ο Καρδινάλιος Όσβαλντ Γκράσιας της Βομβάης προσπάθησε να βρει μια λύση ζητώντας από τον Ενταμαρούκου να απολογηθεί ώστε οι χριστιανικές ενώσεις να αποσύρουν τις μηνύσεις τους. Ωστόσο, ο Ενταμαρούκου αρνείται να συμβιβαστεί θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα καταπατούσε την ελευθερία του λόγου του.

«Δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα είπα. Νιώθω ότι έχω απόλυτο δικαίωμα να εκφράζω τις απόψεις μου. Είμαι ανοιχτός στη συζήτηση και να διορθώσω πράγματα αλλά δεν προτίθεμαι να δεχτώ τον εκφοβισμό κανενός, να αλλάξω τις απόψεις μου ή να υποκύψω στις πιέσεις τους για να απολογηθώ».

Ο Ενταμαρούκου μέχρι και σήμερα φοβάται να επιστρέψει στη χώρα του και οι φόβοι του δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητοι. Από τότε που έφυγε τέσσερις ρασιοναλιστές συνάδερφοί του έχουν δολοφονηθεί.

Από το Ελσίνκι θυμάται τον φίλο του Ναρέντρα Νταμπχόλκαρ, ο οποίος μιλούσε ανοιχτά κατά της μαύρης μαγείας.

«Ο Ναρέντρα το 2013 μου έλεγε ότι αν επιστρέψω στην Βομβάη αυτός και οι φίλοι του θα μπορούν να με προστατεύσουν και είχα αρχίζει να σκέφτομαι την πρότασή του». Ωστόσο, τέσσερις μέρες μετά ο Νταμπχόλκαρ δολοφονήθηκε με τους περισσότερους να συνδέουν το έγκλημα με την καμπάνια του κατά της μαγείας.

Σήμερα, ο Ενταμαρούκου δίνει διαλέξεις κυρίως μέσω του διαδικτύου λόγω της πανδημίας και συνεχίζει να προσπαθεί να αποκαλύψει τα ψεύδη, όπου υπάρχουν.

Όπως είχε δηλώσει σχετικά  με την περιπέτειά του με το άγαλμα: «Θα το έκανα ξανά, επειδή κάθε θαύμα έχει τεράστια επιρροή για λίγο, αλλά μετά εξαφανίζεται αφού το εξηγήσεις. Είναι σαν μια φούσκα. Την σκας και εξαφανίζεται».

Το άγαλμα του Χριστού παραμένει ακόμα στην εκκλησία της Βομβάης, ωστόσο πλέον δεν στάζει νερό.

Η “Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου”:

ΒΡΕΝΤΕΦΟΡΤ . Ο ΚΡΑΤΗΡΑΣ ΤΕΡΑΣ

Όσοι ασχολούνται έστω και εγκυκλοπαιδικά με την γεωλογία και την διαμόρφωση του πλανήτη μας γνωρίζουν οτι η έμβια ζωή στον πλανήτη καταστράφηκε ( 5η μαζική εξαφάνιση των ειδών) σε ποσοστό άνω του 70-80% με την πτώση του αστεροειδή Τσιξουλούμπ στην Χερσόνησο του Γιουκατάν στον κόλπο του Μεξικού πριν 65 εκατομμύρια χρόνια που έφερε και το τέλος των δεινοσαύρων .Όμως υπάρχει ένα μεγαλύτερο γεγονός πολύ νωρίτερα κατά τον παλαιοζωικό κύκλο .

Ο κρατήρας Βρέντεφορτ (Vredefort dome) βρίσκεται στη Νότια Αφρική και απέχει περίπου 120 χιλιόμετρα από το Γιοχάνεσμπουργκ. Έχει ηλικία πάνω από 2 δισεκατομμύριά έτη και αποτελεί τον μεγαλύτερο κρατήρα στην επιφάνεια της Γης.