ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΤΗ ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ
Η Νότια Κορέα, επίσημα Δημοκρατία της Κορέας (κορεάτικα: 대한민국), είναι κράτος της ανατολικής Ασίας, στο νότιο μέρος της κορεατικής χερσονήσου. Στα βόρεια, συνορεύει με τη Βόρεια Κορέα ( για την οποία θα κάνουμε ξεχωριστό αφιέρωμα ) με την οποία ήταν μια ενιαία χώρα μέχρι το 1945. Στα δυτικά, πέρα από την Κίτρινη θάλασσα, βρίσκεται η Κίνα, και στο νοτιοανατολικό σημείο, πέρα από τα Στενά της Κορέας, βρίσκεται η Ιαπωνία. Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού είναι Κορεάτες, ενώ ζουν και αρκετές κοινότητες μεταναστών στη χώρα , όπως και 7.000 περίπου έλληνες που κυρίως απασχολούνται στην βαριά βιομηχανίας της χώρας . Στα ναυπηγεία
Σκεπτόμενοι εδώ στην Ελλάδα για Κορέα λίγα πράγματα μας απασχολούν ή γνωρίζουμε . Όμως σχεδόν όλοι μας χρησιμοποιούνε καθημερινά προιόντα αυτής της χώρας όπως κινητά τηλέφωνα ( Samsung) συσκευές καθημερινής χρήσης – τηλεοράσεις , υπολογιστές , αυτοκίνητα και γενικά μηχανές απο κινητήρες αεροπλάνων και πλοίων ως μηχανές σε ηλεκτρικές σκούπες -.
Στην ψυχαγωγία η Κορέα ανέδειξε ένα μουσικό είδος πολύ αγαπητό στην παγκόσμια νεολαία την Κ-POP και στον κινηματογράφο η ποιοτική έκρηξη της τελευταίας εικοσαετίας άρχισε να φέρνει βραβεία και οσκαρ . Η δε διατροφή της μια μίξη απο ποιοτική Ιαπωνική και Κινέζικη κουζίνα χωρίς τις ακρότητες αυτών των δύο χωρών , έχει γίνει της μόδας στην παγκόσμια κουζίνα .
![Map of South Korea]. | Library of Congress](https://i0.wp.com/tile.loc.gov/image-services/iiif/service:gmd:gmd7:g7900:g7900:ct004853/full/pct:25/0/default.jpg?resize=315%2C337)
Ποια λοιπόν είναι αυτή η μικρή χώρα με τους πολλούς κατοίκους που απασχολεί πλέον τα διεθνή μέσα?
Η Κορέα έχει μακραίωνη ιστορία , αποτελεί την συνέχεια του βασιλείου των Κορωζιών περίπου το 2000 π.Χ και της δυναστείας των Κοριό από το 500 μ.Χ ως το 1000 μ.Χ που έδωσε και το ονομά της στην χώρα . Κατα βάση ήταν μια αγροτική φεουδαρχική χώρα σε συνεχείς συγκρούσεις με κινέζικες δυναστείες και αργότερα με Ιάπωνες Σογκούν . Στον περασμένο αιώνα η χώρα σχεδόν καταστράφηκε δύο φορές , αρχικά με την Ιαπωνική κατοχή επί 35 χρόνια και μετά την παράδοση της Ιαπωνίας στον Β παγκόσμιο από την σφοδρή επίθεση της Βόρειας Κορέας που έφερε τον πόλεμο της Κορέας στον οποίο η Ελλάδα έλαβε μέρος και είχε και σημαντικές απώλειες.
Μετά τον πόλεμο η Κορέα για να αντιμετωπίση την επισιτική κρίση οργάνωσε και ενίσχυσε την αγροτική της παραγωγή καθιστάμενη μια αμιγώς αγροτική χώρα ως τα μέσα της δεκαετίας του 70 όπου σιγά σιγά η βιομηχανία της άρχισε να αναδύεται εκμεταλλευόμενη τον μιμιτισμό της ποιοτικής ιαπωνικής βιομηχανικής μεθόδου με τα φθηνά εργατικά χέρια και την ταχύτητα παραγωγής κατά την Κινεζική βιομηχανική λογική. Ο συγκερασμός αυτών των δύο οδήγησε στην βιομηχανική έκρηξη της χώρας τα επόμενα χρόνια που άρχισε να γίνεται ορατός με την διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων στην Σεούλ το 1988
Πως είναι η ζωή όμως στην Κορέα και τι θα αντιμετωπίσει ένας ξένος εκεί ?
1. Κόστος ζωής στη Νότια Κορέα
Το κόστος ζωής, αναφορικά πάντα με τις περιοχές στις οποίες εργάζονται και ζουν οι περισσότεροι Έλληνες, κοντά στα ναυπηγεία, κυμαίνεται ανά περιόδους. Κατά την περίοδο που υπάρχουν πολλές ναυπηγήσεις, αυτές οι περιοχές μπορεί να γίνουν πολύ ακριβές, ειδικότερα τα ενοίκιά τους. Συγκεκριμένα, όταν πρόκειται οι Κορεάτες να διαθέσουν το σπίτι σε κάποιον ξένο, επειδή το ενοίκιο θα είναι για μικρό χρονικό διάστημα (1 έως το πολύ 2 έτη) το κόστος του μπορεί να είναι πάρα πολύ υψηλό. Ενδεικτικά, το κόστος αναφέρεται σε ένα σπίτι επιπλωμένο 100-110 τετραγωνικών μέτρων το οποίο χωρίς τα κοινόχρηστα μπορεί να ξεπεράσει τα 1500 ευρώ ανά μήνα.
Κατά τ’ άλλα, το κόστος ζωής εκτός των ενοικίων, είναι αρκετά συγκρίσιμο με εκείνο ενός κεντρικού προαστίου της Αθήνας.
Όσον αφορά το φαγητό, όταν πρόκειται για κορεάτικη κουζίνα, το κόστος είναι φθηνό. Το ξένο φαγητό, όπου ξένο φαγητό το δυτικού τύπου, είναι σαφέστατα πιο ακριβό.Τα πάγια έξοδα, όπως το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο και το internet είναι αρκετά χαμηλά ενώ οι παρεχόμενες υπηρεσίες είναι καλές. Συγκεκριμένα στο internet οι ταχύτητες είναι από τις γρηγορότερες στον κόσμο. Συνήθως αυτά τα έξοδα τα καλύπτει η εταιρεία και έχουν συμπεριληφθεί μέσα σε κάποιο συμβόλαιο.
2. Κοινωνική ζωή στη Νότια Κορέα
Κατά τη διαμονή σου στη Νότια Κορέα έχεις διάφορες υποδομές στη διάθεσή σου και υπάρχουν επιλογές σχετικά με την κοινωνικοποίηση και την κοινωνική σου ζωή. Τα γυμναστήρια γίνονται ολοένα και πιο δημοφιλή στη χώρα, ωστόσο ακόμα δεν είναι τόσο πολλά σε αριθμό όπως στην Ελλάδα ούτε έχουν μια αντίστοιχη ποικιλία σε προγράμματα. Φυσικά υπάρχουν σχεδόν σε κάθε γωνιά της πόλης σχολές Tae Kwon Do, το οποίο αποτελεί και το εθνικό τους άθλημα καθώς και σχολές άλλων πολεμικών τεχνών. Στη Νότια Κορέα υπάρχουν πολύ καλές υποδομές σε άθληση, κυρίως σε γήπεδα ποδοσφαίρου με τεχνητό τάπητα ή και φυσικό γρασίδι. Οι Κορεάτες αρέσκονται στο να παίζουν ποδόσφαιρο, ενώ άλλα αθλήματα όπως tennis και basket δεν είναι τόσο διαδεδομένα αντίστοιχα. Επίσης πολύ διαδεδομένο είναι το baseball και το golf σε κάποιες παραλλαγές του. Συγκεκριμένα μπορείς να παίξεις ηλεκτρονικό golf σε οθόνη ή golf range.
Σχετικά με το θέαμα, υπάρχουν κινηματογράφοι, θέατρα, μουσικές σκηνές και όπερες ωστόσο στην περιφέρεια είναι αρκετά περιορισμένες οι επιλογές. Για περισσότερες επιλογές θα πρέπει κάποιος να βρεθεί στην πρωτεύουσα, στην οποία θα βρει τα πάντα, ή σε μεγάλες πόλεις. Ο κινηματογράφος είναι αρκετά διαδεδομένος, αντίθετα με τα θέατρα, τα οποία δεν έχουν την αντίστοιχη παρουσία με τη χώρα μας, ειδικά την Αθήνα.
Τμήμα της Υongsan στη Σεούλ, φωταγωγημένο κατά τις βραδινές ώρες
3. Διαπροσωπικές σχέσεις
Οι Κορεάτες εν γένει, αναφορικά με τις διαπροσωπικές του σχέσεις, είναι κλειστοί και ντροπαλοί σε κάποιο βαθμό. Τους αρέσει να έρχονται σε επαφή και συναναστροφή με ξένους καθώς βρίσκουν μια ευκαιρία να εξασκήσουν και τις γνώσεις τους σε μια ξένη γλώσσα. Είναι κάτι που τους κεντρίζει εξ’ αρχής το ενδιαφέρον και ένα κίνητρο να γνωρίσουν κάποιον ξένο. Ωστόσο αυτό συμβαίνει μέχρι ενός σημείου, δηλαδή δύσκολα θα σε καλέσει ένας Κορεάτης σπίτι του είτε για φαγητό ή ποτό είτε για να περάσεις ώρα μαζί του και με τον προσωπικό του κοινωνικό κύκλο.
Στις 25 Ιουνίου 1950, η Ν. Κορέα δέχτηκε αιφνιδιαστική εισβολή από τις δυνάμεις της Β. Κορέας, με αποτέλεσμα την κατάληψη της Σεούλ μέσα σε τέσσερις μέρες. Η αρχική δύναμη των Βορειοκορεατών ήταν δέκα (10) Μεραρχίες, με περίπου 240 άρματα Τ-34 και 1.400 πυροβόλα. Η επίθεση προκάλεσε την άμεση αντίδραση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που αποφάσισε στις 29 Ιουνίου 1950, την ένοπλη επέμβαση της Διεθνούς Δυνάμεως ώστε να αποκατασταθεί η ειρήνη και η ασφάλεια στην περιοχή.
Η πρώτη συμμετοχή της Ελλάδας σε ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ πραγματοποιήθηκε το 1950, με την αποστολή του Eλληνικού Eκστρατευτικού Σώματος στην Κορέα (ΕΚΣΕ).
Συμπερασματικά, οι Κορεάτες είναι «κλειστός κόσμος» αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι φιλικοί ή εξυπηρετικοί με τους ξένους. Παρότι μπορείς να τους προσεγγίσεις εύκολα, διατηρούν κάποιες αποστάσεις οι οποίες είναι θέμα κουλτούρας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι πολύ εξοικειωμένοι με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα χρησιμοποιούν για γνωριμίες κατά κόρον και είναι αποδεκτός τρόπος. Μην ξεχνάς ότι είναι από τους πιο σκληρά εργαζόμενους λαούς παγκοσμίως όποτε ο χρόνος για φλερτ δια ζώσης είναι περιορισμένος.
4. Ρυθμοί ζωής στη Νότια Κορέα
Οι ρυθμοί ζωής στη Νότια Κορέα είναι πολύ αγχωτικοί, ιδίως στις μεγάλες πόλεις. Στην πρωτεύουσα ειδικότερα θα δείτε εικόνες από το μετρό με χιλιάδες ανθρώπους να συνωστίζονται κατά τις ώρες αιχμής προκειμένου να φτάσουν στον επιθυμητό προορισμό ή την εργασία, στην ώρα τους. Τυπικά αναχωρούν πολύ πρωί από το σπίτι τους και επιστρέφουν σε εκείνο αργά το βράδυ, κυριολεκτικά μόνο για έναν ύπνο.
Οι Κορεάτες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εργασιομανείς. Εργάζονται πάρα πολλές ώρες όπως αναφέρθηκε και στην προηγούμενη παράγραφο.
Κατά τ’ άλλα είναι μια πάρα πολύ ασφαλής χώρα, αρκετά καθαρή και εύτακτη. Οι δημόσιες υπηρεσίες, στις οποίες θα βρεθείς ως ξένος, κάνουν τη ζωή σου εύκολη. Είναι πολύ άμεσες στην ανταπόκρισή τους προς το κοινό είτε πρόκειται για εξυπηρέτηση δια ζώσης είτε για ηλεκτρονική εξυπηρέτηση. Οι διαδικασίες είναι συνοπτικές, τεχνολογικά αναβαθμισμένες και σε καμία περίπτωση γραφειοκρατικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι υπάρχουν μηχανήματα τύπου ΑΤΜ τα οποία διεκπεραιώνουν άμεσα και γρήγορα κάποιες βασικές εργασίες όπως παροχή κάποιας βεβαίωσης ή έκδοση προσωρινής ταυτότητας σε περίπτωση απώλειας. Οι υπηρεσίες για τις οποίες στην Ελλάδα θα πρέπει να μαζέψεις αρκετές, υπογραφές, σφραγίδες, παράβολα γίνονται σε ένα μηχάνημα τύπου ΑΤΜ.
Είναι από τις πλέον τεχνολογικά ανεπτυγμένες χώρες στον κόσμο, τους αρέσει η τεχνολογία και επενδύουν σε αυτόν τον τομέα με αποτέλεσμα να προοδεύουν συνεχώς. Τέλος, αν αναρωτηθείς για τις υποδομές που υπάρχουν σε υγειονομική περίθαλψη, η Νότια Κορέα θεωρείται ότι διαθέτει από τις κορυφαίες στον κόσμο.
Αλμπέρ Καμύ ” L’ enfant Grec ( Tο Ελληνόπουλο )
Στις 6 Δεκεμβρίου του 1955, η γαλλική εφημερίδα «L’ Express» δημοσίευσε άρθρο του Αλμπέρ Καμύ με τίτλο «L’ enfant grec» («Το ελληνόπουλο»), με το οποίο ο συγγραφέας προσπαθεί να επηρεάσει τη διεθνή κοινή γνώμη, ώστε να δοθεί χάρη στον καταδικασμένο σε θάνατο, από τους Άγγλους, Μιχάλη Καραολή και τάσσεται υπέρ του αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, που δεν άφησε ασυγκίνητη την Ευρώπη.
Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε επί χρόνια βωβή και φιμώθηκε ευθύς μόλις θέλησε να εκφραστεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Για μια ακόμη φορά, η τυφλή καταπίεση προηγήθηκε της εξέγερσης. […] Τώρα έρχεται η ώρα των μαρτύρων που ακούραστοι, όπως και οι καταπιεστές, κατορθώνουν να επιβάλουν σε έναν αδιάφορο κόσμο τη διεκδίκηση ενός λαού ξεχασμένου από όλους, εκτός από τον εαυτό του. […] Οι φίλοι της Αγγλίας την καλούν πρώτοι να σώσει, κατά πρώτο λόγο, τον Μιχαήλ Καραολή και ύστερα να του αποδώσει ελεύθερη την τρισχιλιετή πατρίδα του…
Στις 10 Μαΐου 1956, ο 23χρονος Μιχαλάκης Καραολής και ο 22χρονος Ανδρέας Δημητρίου εκτελέστηκαν από τους Βρετανούς στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας.
Ήταν τα πρώτα μέλη της ΕΟΚΑ που εκτελέστηκαν δι’ απαγχονισμού. Ο αγώνας για την ανεξαρτησία της Κύπρου είχε ξεκινήσει έναν χρόνο πριν, τον Απρίλιο του 1955.
Ο Καραολής είχε γεννηθεί το 1933, είχε σπουδάσει στην Αγγλική Σχολή και ήταν από τα πρώτα μέλη της ΕΟΚΑ. Αποστολή του ήταν η εξόντωση των αστυνομικών και των πληροφοριοδοτών και μαζί με τον Ανδρέα Παναγιώτου είχε εκτελέσει τον Ελληνοκύπριο αστυνομικό Ηρόδοτου Πουλλή, ο οποίος ήταν μέλος του Ειδικού Κλάδου (Special Branch) της Αστυνομικής Δύναμης. Το συγκεκριμένο κλιμάκιο είχε αναλάβει τη συλλογή πληροφοριών για την ΕΟΚΑ για λογαριασμό των Βρετανών.
Αμέσως μετά την εκτέλεση του Πούλλη οι Καραολής και Παναγιώτου διέφυγαν με ποδήλατα, όμως οι βρετανικές Αρχές έφτασαν στα ίχνη του Καραολή από τον αριθμό κυκλοφορίας του ποδηλάτου του. Την στιγμή της σύλληψης, τα μέλη της ΕΟΚΑ προσπαθούσαν να τον φυγαδεύσουν στο βουνό, όπου δρούσαν οι αντάρτικες ομάδες.
Ο Ανδρέας Δημητριού είχε αποστολή την προμήθεια οπλισμού στην οργάνωση, καθώς εργαζόταν σε κατάστημα εκρηκτικών και κυνηγετικών ειδών. Ο Δημητρίου είχε πυροβολήσει κατά του πράκτορα της «Ιντέλιτζενς Σέρβις», Σίντνεϊ Τέιλορ, ο οποίος όμως δεν δολοφονήθηκε. Οι Βρετανοί τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν.
Η δίκη του Καραολή
Στις 24 Οκτωβρίου 1955 ξεκίνησε η δίκη του Καραολή, ο οποίος δεν ήταν αυτός που είχε πυροβολήσει τον Πουλλή αλλά ο Παναγιώτου. Μετά από τις καταθέσεις δύο Τουρκοκυπρίων αστυνομικών αποφασίστηκε η εσχάτη των ποινών. Ο Καραολής καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Ο κατηγορούμενος προσέφυγε στην Επιτροπή Δικαιοσύνης του Βρετανικού Συμβουλίου του Κράτους και ζήτησε απονομή χάριτος από τη βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου, Ελισάβετ Β΄. Σημαντικές προσωπικότητες από την Ευρώπη αντέδρασαν στην απόφαση του δικαστηρίου και ζήτησαν την ακύρωση της εκτέλεσης. Ανάμεσα τους ο Άλμπερ Καμύ, ο οποίος σε άρθρο του με τίτλο “Το ελληνόπουλο” που δημοσιεύτηκε στη γαλλική εφημερίδα Λ’ Εξπρές, έγραφε:
“Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε επί χρόνια βωβή και φιμώθηκε ευθύς μόλις θέλησε να εκφραστεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Για μια ακόμη φορά, η τυφλή καταπίεση προηγήθηκε της εξέγερσης. […] Τώρα έρχεται η ώρα των μαρτύρων που ακούραστοι, όπως και οι καταπιεστές, κατορθώνουν να επιβάλουν σε έναν αδιάφορο κόσμο τη διεκδίκηση ενός λαού ξεχασμένου από όλους, εκτός από τον εαυτό του. […] Οι φίλοι της Αγγλίας την καλούν πρώτοι να σώσει, κατά πρώτο λόγο, τον Μιχαήλ Καραολή και ύστερα να του αποδώσει ελεύθερη την τρισχιλιετή πατρίδα του…”
Ο Ανδρέας Δημητρίου καταδικάστηκε επίσης σε θάνατο δι απαγχονισμού στις 30 Ιανουαρίου του 1956. Μετά την ανακοίνωση της απόφασης είπε:
«Λυπάμαι που δε θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη. Όμως δε με φοβίζει ο θάνατος, γιατί η ζωή είναι περιττή μέσα στην σκλαβιά. Γεια σας.»
Είχε συναντηθεί στις φυλακές μαζί με τον Καραολή και η εκτέλεση τους είχε οριστεί την ίδια μέρα. Σε γράμμα του προς την οικογένεια του, ο Καραολής έγραφε:
Τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν
μόνο πως πρέπει να ζουν
Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν
Kαι πως την πατρίδα να τιμούν.
Στην Ελλάδα οργανώθηκαν πορείες διαμαρτυρίας κατά της απόφασης του δικαστηρίου, στις οποίες πέθαναν τέσσερις άνθρωποι. Παρά τη διεθνή κατακραυγή στις 10 Μαΐου 1956 οι δύο νέοι οδηγήθηκαν στην κρεμάλα. Οι Βρετανοί ήθελαν να φοβίσουν τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ προκειμένου να σταματήσουν οι επαναστατικές ενέργειες, ωστόσο η εκτέλεση των δύο νεαρών πυροδότησε ένα κύμα αντιδράσεων και η απάντηση της ΕΟΚΑ στους Βρετανούς αποικιοκράτες ήταν σφοδρή…
Τα σώματά τους ενταφιάστηκαν μέσα στη φυλακή και δεν παραδόθηκαν στις οικογένειες τους.
ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ : Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
Κάποιοι λένε ότι πρέπει να κατάγεσαι από μία χώρα για να την αγαπάς. Ή μήπως όχι τελικά;
Υπάρχει μία μικρή χώρα, όπου αρκετοί χιλιάδες άνθρωποι μιλούν, πέρα από την μητρική τους γλώσσα, και την ελληνική. Τα παιδιά μαθαίνουν την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό ενώ τόσο την 25η Μαρτίου όσο και την 28η Οκτωβρίου οι κάτοικοι γιορτάζουν σαν να είναι Έλληνες.
Στην μακρινή Ουρουγουάη των 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων, ζουν άνθρωποι που λατρεύουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και το αποδεικνύουν. Όχι με βαρύγδουπες εκφράσεις και μεγαλειώδεις λόγους αλλά με δρόμους και πλατείες που έχουν ελληνικά ονόματα και με αγάλματα αρχαίων φιλοσόφων να κοσμούν τα δημόσια κτίρια της χώρας.
Η Ουρουγουάη είναι χώρα της Λατινικής Αμερικής και έχει χαρακτηριστεί ως η «Ελβετία της Αμερικής». Αν και λόγω του μικρού μεγέθους της δεν υπολογίζεται ως ένας σοβαρός οικονομικός παράγοντας σε παγκόσμιο επίπεδο, σε εθνικό επίπεδο έχει ξεπεράσει πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Η Ουρουγουάη διαθέτει ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα με το επίπεδο των σπουδαστών να είναι αρκετά υψηλό. Δεν είναι άλλωστε λίγοι οι φοιτητές από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής που επιλέγουν την Ουρουγουάη και φοιτούν στα πανεπιστήμια της χώρας.
Αυτό όμως που κάνει εντύπωση με αυτή τη μακρινή χώρα είναι το πόσο πολύ αγαπάει και εκτιμάει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Είναι γεγονός ότι η χώρα, τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, δέχτηκε πολλούς Έλληνες μετανάστες. Στο λιμάνι έφτασαν πλοία με Έλληνες ναυτικούς και μετανάστες οι οποίοι θέλησαν να δημιουργήσουν μια καλύτερη ζωή στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η εγκαρδιότητα με την οποία έγιναν δεκτοί ήταν, κατά πολλούς, ένας αποφασιστικός παράγοντας για την εγκατάστασή τους και τη μετέπειτα ζωή τους εκεί.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η ελληνική κοινότητα Ουρουγουάης, έχει κλείσει ένα αιώνα ζωής και ήταν η πρώτη επίσημα αναγνωρισμένη οργανωμένη δομή των Ελλήνων στη Νότια Αμερική. Σήμερα στην Ουρουγουάη, υπάρχουν πάμνω από 3.500 χιλιάδες Έλληνες μετανάστες δεύτερης ή τρί της γενιάς, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός αυτοχθόνων που μιλούν την ελληνική γλώσσα.
Οι ίδιοι οι πολίτες δεν δηλώνουν φιλέλληνες, αλλά ελληνολάτρες. Σύμφωνα με έρευνα της «Eurostat», το μεγαλύτερο ποσοστό των Ουρουγουανών απάντησε ότι ταυτίζεται πολιτιστικά με την Ευρώπη, με την πρώτη χώρα που να τους έρχεται στο μυαλό να είναι η Ελλάδα.
Τον Μάρτιο του 1978, ο καπετάνιος Παναγιώτης Ν. Τσάκος, ίδρυσε το «Ίδρυμα Τσάκου», με σκοπό τη διάδοση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Το 2002 μετονομάστηκε σε ίδρυμα «Μαρία Τσάκου», στη μνήμη της μητέρας του.
Το Ίδρυμα προσφέρει δωρεάν μαθήματα νεοελληνικής γλώσσας, χορών, τραγουδιού, ιστορίας της τέχνης, λογοτεχνίας, μυθολογίας, φιλοσοφίας και ελληνικής κουζίνας. Διαθέτει, επίσης, μια μεγάλη βιβλιοθήκη με τίτλους στην ελληνική και ισπανική γλώσσα από διάφορους τομείς του ελληνικού πολιτισμού. Περίπου 400 άτομα εγγράφονται συνολικά κάθε χρόνο στα μαθήματα που προσφέρονται. Βασικός στόχος του ιδρύματος είναι η γνώση της αρχαίας ελληνικής ποίησης και ιστοριογραφίας, μέσα από τα ομηρικά έπη και τον «Επιτάφιο» του Περικλή.
Αξιοσημείωτο είναι και τό ότι σε κάθε βιβλιοπωλείο της χώρας, ακόμη και στο πιο μικρό, μπορεί κανείς να βρει τα άπαντα του Νίκου Καββαδία, του Καβάφη και του Ρίτσου.
Τα παιδιά των Ουρουγουανών, δεν διστάζουν κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου να γιορτάζουν τις εθνικές εορτές των Ελλήνων, πραγματοποιώντας σχολικές εκδηλώσεις, τραγουδώντας και απαγγέλοντας ποιήματα. Οι μαθητές του «Grecia», ενός δημόσιου σχολείου της χώρας, έχουν μάθει να λένε και τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας του Διονύσιου Σολωμού.
Στο Μοντεβιδέο, επίσης, υπάρχουν 23 δρόμοι που έχουν δανειστεί τα ονόματά τους από αρχαίους φιλόσοφους, ενώ ο κεντρικότερος δρόμος ονομάζεται κι αυτός «Grecia». Δύο πλατείες της πρωτεύουσας έχουν ονομαστεί πλατεία της Αθήνας και πλατεία της Ελλάδας.
Η Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο έχει κατασκευαστεί σύμφωνα με τον αρχαιοελληνικό δωρικό αρχιτεκτονικό ρυθμό.
Έξω από την είσοδο του κτιρίου, το άγαλμα του Σωκράτη, υποδέχεται τους επισκέπτες ενώ σε πάρκο που βρίσκεται παραλιακά της πρωτεύουσας υπάρχει μια προτομή του Ομήρου.
/GettyImages-955237350-5c70530bc9e77c000151ba4d.jpg?w=715&ssl=1)
Αξιοσημείωτη είναι η συνδρομή της ελληνικής κοινότητας στην Ουρουγουάη. Το 2016, η ελληνική κοινότητα της χώρας, γιόρτασε έναν αιώνα από την ίδρυσή της. Ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1916 και αποτέλεσε την πρώτη επίσημα αναγνωρισμένη δομή των Ελλήνων στη Νότια Αμερική.
Οι πρώτοι Έλληνες που μετανάστευσαν στη μικρή λατινοαμερικανική χώρα βρήκαν εργασία στην Ουρουγουάη και αργότερα άνοιξαν τις δικές τους επιχειρήσεις. Δεν έλειψαν όμως και μεγάλες προσωπικότητες της Ελλάδας που επισκέφτηκαν ή επένδυσαν στην Ουρουγουάη. Για μικρό χρονικό διάστημα, έζησε στη χώρα ο θρυλικός «Ηρακλής», ο Παναγής Κουταλιανός, και έγινε γνωστός στα ρινγκ στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης.
Τη δεκαετία του 1920, ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο επίσης Σμυρνιός Νικόλας Κονιαλίδης, που εγκαταστάθηκαν στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, διεύρυναν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες και στη γειτονική Ουρουγουάη.
Η μικρή αυτή χώρα ήταν από τις πρώτες που αναγνώρισαν το νεοσύστατο ελληνικό κράτος μετά την Επανάσταση του 1821.Η εθνική σημαία της Ουρουγουάης, που καθιερώθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1828, μοιάζει αρκετά με την αντίστοιχη ελληνική σημαία που καθιερώθηκε επίσημα το 1970. Και οι δύο σημαίες αποτελούνται από εννέα οριζόντιες λωρίδες, χρωμάτων μπλε και άσπρου εναλλάξ. Η μόνη διαφορά είναι ότι η σημεία της Ουρουγουάης έχει στην αριστερή γωνία ένα ήλιο με 16 ακτίνες, ενώ η ελληνική σημαία ένα σταυρό.
Ίσως τελικά και να μην χρειάζεται να κατάγεσαι από μία χώρα για να την εκτιμάς και να την αγαπάς, αρκεί να γνωρίζεις και να κατανοείς την ιστορία της, όσα βίωσε, βιώνει και θα βιώσει στο μέλλον και πρωτίστως να αγαπάς τους ανθρώπους της.
Βρικολακονήσια, τα τρομακτικά νησιά της Ελλάδας
Vampire, 1893 by Edvard Munch
Το καλοκαίρι διανύει θριαμβευτικά το πορφυρό μονοπάτι του, προκαλώντας μας για όμορφες μακρινές ή κοντινές εξορμήσεις σε παραλίες και νησιά. Στις επιλογές μας υπάρχουν πολλά ασπρογάλαζα νησιά των Κυκλάδων ή κάποιο νησί του Ιονίου. Νησιά με πλούσιο τουρισμό ή εναλλακτικό για τους λάτρεις του είδους. Αυτή είναι η χώρα μας. Η Ελλάδα του γαλάζιου ουρανού και του φωτός. Πίσω όμως από αυτή την Ελλάδα, υπάρχει και η Ελλάδα του σκοταδιού, η στοιχειωμένη και μυστηριακή, η Ελλάδα των Νεράιδων και των Βρικολάκων.
Δεν είναι δύσκολο να το ανακαλύψει κάποιος, αρκεί να ανοίξει έναν ταξιδιωτικό χάρτη και να αφήσει το βλέμμα του να ταξιδέψει στα τόσα μέρη της χώρας μας. Ανάμεσα στα γνωστά ή λιγότερο γνωστά νησιά μας θα βρει νησιά με ονόματα τρομακτικά, που καλύπτονται από ένα πέπλο μυστηρίου και δεισιδαιμονιών. Ιστορίες βγαλμένες από μύθους και γεγονότα που δύσκολα εξηγούνται με την κοινή λογική κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα σε αυτά τα πεταμένα «βραχάκια» στη μέση των θαλασσών από το χέρι του Θεού.
Αν σταματήσει, λοιπόν, το μάτι μας πανω στη θάλασσα της χώρας μας, θα δούμε το Βρικολακονήσι ή τα Βρικολακονήσια στη Σκύρο. Αυτά τα νεκροταφεία Βρικολάκων υπάρχουν σε αφθονία στην Ελλάδα, κι αυτό γιατί οι νησιώτες πίστευαν πως για να προφυλαχτούν από κάποιον πεθαμένο που θα βρικολακιάσει, τον έθαβαν σε γειτονικά ερημονήσια, για να μην μπορεί να περάσει απέναντι. Τι ήταν, όμως, ο βρικόλακας της ελληνικής λαογραφίας και γιατί οι άνθρωποι τρόμαζαν πολύ και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του;
Η λέξη βρικόλακας (και βουρκόλακας και βουλκόλακας) είναι μεσαιωνική. Προέρχεται από το βουλγαρικό valkolak/ virkolak, που ανάγεται σε παλαιό σλαβικό vulku = λύκος. Οι βρικόλακες, σύμφωνα με τον Μ. Γ. Μερακλή, μέγα λαογράφο, είναι πειρακτικοί-βλαπτικοί νεκροί που επισκέπτονται τον κόσμο των ζωντανών για να ενοχλούν τους τελευταίους, κάποτε μάλιστα με ολέθριο τρόπο.
Η εμφάνισή τους είναι αποκρουστική: παρουσιάζονται παραμορφωμένοι, αιμόφυρτοι, μισολιωμένοι, με σκισμένα ρούχα. Είναι πολύ πιθανό η απαίσια θέα των άλιωτων νεκρών, που οφείλεται συχνά στην ιδιάζουσα σύσταση του εδάφους, να οδήγησε τους ανθρώπους στη δημιουργία των δοξασιών για τους βρικόλακες. Οι απλοϊκοί και φοβισμένοι άνθρωποι πίστευαν ότι για τη μεταθανάτια κατάσταση των νεκρών, υπεύθυνες ήταν οι αμαρτίες που είχαν κάνει όταν ζούσαν.
Έτσι, βρικόλακες γίνονταν σύμφωνα με τις παραδόσεις των παλιών όσοι ήταν άπιστοι ή άνομοι γενικά και αμαρτωλοί, ακόμα και αυτοί που έμεναν άψαλτοι, οι μαγεμένοι από μάγισσες, όσοι αυτοκτόνησαν, όσοι κατανάλωναν αρνί που το είχε σκοτώσει λύκος, τα αβάπτιστα μωρά. Πολλοί θανατώθηκαν γιατί πιστεύονταν ότι είναι βρικόλακες επειδή είχαν νεκροφάνεια.
Οι βασικές πηγές για την ύπαρξη των τόπων αυτών είναι τα λεγόμενα Itineraria (οδοιπορικά) των περιηγητών του προηγούμενου αιώνα και οι Παραδόσεις του πατέρα της ελληνικής λαογραφίας Νικόλαου Πολίτη.
Ο Γάλλος ιερωμένος Francois Richard ήταν από τους πρωτοπόρους της εκστρατείας προσηλυτισμού στο Αιγαίο. Έζησε πολλά χρόνια στη Σαντορίνη και ταξίδεψε και σε άλλα νησιά του Αιγαίου γύρω στο 1650. Το χρονικό του, που κυκλοφόρησε στο Παρίσι γύρω στο 1657, μας δίνει σημαντικές πληροφορίες για τα νησιά. Η Σαντορίνη εκείνη την εποχή είχε 7.000 κατοίκους, 700 από τους οποίους ήταν Καθολικοί και 300 εκκλησίες.
Ολόκληρο κεφάλαιο του χρονικού του Richard αναφέρεται στις δοξασίες περί βρικολάκων. Ο τίτλος του είναι: «Οι Ψευδοαναστημένοι που οι Έλληνες ονομάζουν βρικόλακες». Περιγράφει τρομακτικά περιστατικά και δεν αμφισβητεί την ύπαρξη των βρικολάκων.
Ο Richard περιγράφει την ιστορία ενός παπουτσή από τον Πύργο της Σαντορίνης που βρικολάκιασε, ενώ στη συνέχεια γράφει:
«Έμαθα από ένα αξιόπιστο πρόσωπο πως στην Αμοργό αυτοί οι βρικόλακες έχουν τόσο αποχαλινωθεί, που δεν τρέχουν μονάχα εδώ κι εκεί τις νύχτες, αλλά παρουσιάζονται και μέρα μεσημέρι πολλές φορές πέντε μαζί στα χωράφια και μαζεύουν φάβα. Ήθελα να έλθουν εδώ μερικοί από τους δικούς μας τους άθεους της Γαλλίας, όχι για ν’ ακούσουν, αλλά για να δουν με τα μάτια τους στο φως της ημέρας και να βεβαιωθούν πόσο άδικο έχουν που πιστεύουν ότι σαν πεθαίνει ο άνθρωπος όλα πεθαίνουν μαζί του».
Για τους βρικόλακες στη Σαντορίνη αναφέρεται και ο Sauger στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1699. Γράφει χαρακτηριστικά:
«Το λιμάνι της Σαντορίνης είναι άπατο, ακόμα κι ένα βήμα από την ακτή. Άβυσσος που είναι αδύνατο να τη βυθομετρήσει κανείς. Σ’ αυτό το νησί συμβαίνει κάτι ασύλληπτο για μένα. Μερικοί από τους πεθαμένους ξαναγυρίζουν στα σπίτια τους λίγες μέρες ύστερα από την ταφή τους. Και κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό που τους ξαναζωντανεύει. Οι Σαντορινιοί τους λένε βουκόλακες».
Για τους βρικόλακες γράφει και ο Γάλλος περιηγητής Thevenot που ταξίδεψε στο Αιγαίο γύρω στο 1655. Στη Χίο διάβασε ένα υπόμνημα με πληροφορίες για τα χωριά του νησιού και τις δεισιδαιμονίες των κατοίκων. «Οι κάτοικοι αυτού του τόπου (του Κάστρου της Αγίας Ελένης) πιστεύουν ότι το πτώμα που δεν θα λιώσει σε σαράντα μέρες γίνεται βρικόλακας».
Μια ανατριχιαστική ιστορία βρικολάκων αφηγείται ο Γάλλος περιηγητής Pitton de Tournefort, στην οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Το περιστατικό διαδραματίστηκε στη Μύκονο το χειμώνα του 1700. Ένας δύστροπος Μυκονιάτης χωρικός σκοτώθηκε, άγνωστο πώς. Μετά από δύο μέρες τον είδαν να περπατάει τη νύχτα, να μπαίνει σε σπίτια και να προξενεί μεγάλες ζημιές. Η δράση του βρικόλακα, παρά τις όποιες προσπάθειες έγιναν, ήταν ανεξέλεγκτη και είχε προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση στο νησί.
«Όλο το νησί είχε υποστεί ομαδική παράκρουση. Ακόμα και οι έξυπνοι και οι μορφωμένοι είχαν παρασυρθεί. Ήταν μια αρρώστια του εγκεφάλου επικίνδυνη όπως η μανία ή η λύσσα. Οικογένειες εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και έστηναν τα κρεβάτια τους καταμεσίς στην πλατεία για να περάσουν τη νύχτα τους. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην είχε διαπιστώσει την παρουσία του βρικόλακα. Όλη τη νύχτα άκουγες θρήνους. Πολλοί βγήκαν οικογενειακώς στα χωράφια». Τελικά, παρά τις διάφορες προσπάθειες να τον εξοντώσουν, ο βρικόλακας παρέμενε αλώβητος.
Ο πατέρας της ελληνικής λαογραφίας Νικόλαος Πολίτης αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στους βρικόλακες. Σαρανταπέντε από τις παραδόσεις αναφέρονται σ’ αυτούς. Είναι αδύνατο να μεταφέρουμε εδώ όλα όσα γράφει. Σημειώνουμε τα μέρη της Ελλάδας απ’ όπου προέρχονται αυτές οι παραδόσεις: Μύκονος, Αμοργός, Κύπρος, Χανιά, Ζάκυνθος, Αιτωλία, Σάμος, Μαντούδι, Σοποτό Καλαβρύτων, Ανώπολη Σφακίων, Θήρα, Γραλίστα Καρδίτσας, Μήλος, Αράχοβα, Μάνη, Λίμπερδο Γυθείου, Πλατανιστός Κορινθίας, Θεσπρωτία, Γιαννίτσα Καλαμάτας και Σύμη.
Ιδιαίτερα στην Κρήτη οι βρικόλακες λέγονται και καταχανάδες. Θα αναφέρουμε μία παράδοση για βρικόλακα που προέρχεται από τον Καρέα της Αθήνας.
«Στο βαθύ ρέμα του Καρέα έβγαινε ένας βουρδούλακας και φουσούραγε (φυσομανούσε) και μαζευόντουσαν τα πρόβατα κουβάρι. Κανείς δεν μπόρηγε να τον ιδεί και μόνο τα πρόβατα βρίσκανε στριμωγμένα σε μια αγκωνή (απόμερη θέση, γωνιά) κουβάρι και ακούγανε και το φουσουρητό.
Ύστερα από κάμποσον καιρό, ο Γιώργης ο Τζανέτος που ήταν αλαφροΐσκιωτος μπόρεσε να ιδεί το βουρδούλακα. Ήταν ένα πράμα σαν τουλούμι, που στεκότανε ορθό και φουσούραγε. Δε χάνει καιρό μόνε αρπάζει με το ζερβί του χέρι ένα κοτρόνι και του το πέταξε καταπάνω του. Και από τότες δεν ξαναφάνηκε ο βουρδούλακας».
Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι από τις γενέτειρες των δοξασιών και μύθων μαζί με τη Ρουμανία, την Ουγγαρία, τη Γερμανία, τη Σερβία, τη Ρωσία κ.ά.. Δοξασίες με έντονο το στοιχείο επηρεασμού από την ελληνική μυθολογία. Συγκεκριμένα, στα νησιά του Αιγαίου λέγεται ότι έμεναν βρικόλακες κάθε είδους. Η ελληνική παράδοση είναι γεμάτη με ιστορίες από μικρά και συνήθως έρημα νησάκια που “φιλοξενούσαν” βρικόλακες.
Ο George Horton υπήρξε Αμερικανός πρόξενος στην Αθήνα το 1893, όπου προώθησε ενεργά την αναγέννηση των Ολυμπιακών Αγώνων και ενέπνευσε τη συμμετοχή της Αμερικάνικης ομάδας. Ταξίδεψε πολλές φορές, σ’ ολόκληρη την –τότε– μικρή Ελλάδα και μελέτησε με πάθος τα νέα ελληνικά. Σε μικρό, μάλιστα, χρονικό διάστημα μαθαίνει όχι μόνο να μιλά, αλλά και να γράφει. Το 1911, παράλληλα με το συγγραφικό του έργο, γίνεται Γενικός Πρόξενος των Η.Π.Α. στη Σμύρνη. Ασχολήθηκε με τα ήθη και έθιμα του Ελληνικού λαού, αλλά αυτό που τον εντυπωσίασε περισσότερο ήταν οι απόκρυφες ιστορίες από τα νησιά της Μεσογείου. Στο βιβλίο Νησιά της Ελλάδας – Σπίτι των Νυμφών και των Βρικολάκων, ο Horton καταγράφει την ιστορία ενός «βρικόλακα», ο οποίος, όταν ήταν άνθρωπος, έφθασε σε ένα προχωρημένο στάδιο της ηλικίας του και πέθανε.
Μετά από κάμποσο καιρό βγήκε από τον τάφο του, περιπλανήθηκε τη νύχτα για δύο εβδομάδες και στο τέλος έφυγε από το νησί που τον είχαν θάψει. Στον νέο του τόπο, ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε παιδιά. Κάθε βδομάδα, από τη νύχτα της Παρασκευής μέχρι την Κυριακή, επέστρεφε στο πρώτο του νησί. Η νέα του σύζυγος, άρχισε να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, όχι μόνο λόγω των απουσιών του Σαββατοκύριακου, αλλά και επειδή διαπίστωσε ότι του άρεσε, ολοένα και πιο έντονα, το άψητο κρέας των ζώων αντί των κανονικών μαγειρευμένων γευμάτων. Στη διήγηση γίνεται παράλληλα κάποιος λόγος και για τα περίεργα χαρακτηριστικά των παιδιών του, όπου ο κόσμος άρχιζε να τα κοιτά με καχυποψία. Τα πάντα, όμως, αποκαλύφθηκαν από τον αδερφό του βρικόλακα, ο οποίος τυχαία επισκέφτηκε το γειτονικό νησί, τον είδε, τον αναγνώρισε και σοκαρίστηκε αφού, φυσικά, ήξερε ότι ο αδελφός του είχε πεθάνει προ πολλού.
Le Vampire, lithograph by R. de Moraine Les Tribunaux
Στη Σαντορίνη υπάρχει το μικρό νησί Καμένη που θεωρούνταν ο πιο ισχυρός τόπος εξορίας βρικολάκων, λόγω του ηφαιστείου και του θειαφιού στην περιοχή. Φοβόντουσαν δε να το πλησιάσουν, γιατί ήταν τόσοι πολλοί οι βρικόλακες, που είχαν φτιάξει μια κοινωνία δική τους.
Ένας ακόμη τόπος εξορίας, στη Μύκονο αυτή τη φορά, ήταν το νησί του Άι Γιώργη και το νησί Μπάου, που λένε πως και σήμερα ακόμη τα πρόσωπα των βρικολάκων είναι ευδιάκριτα αποτυπωμένα στα βράχια.
Στο νησάκι Σιδερώνα στον Σαρωνικό υπάρχει αυτή η παράξενη ιστορία. Το 1846 τρεις άντρες από το Σοφικό της Κορινθίας πήγαν στο Κόρφο. Εκεί μέθυσαν και στη συνέχεια μπήκαν σε μία βάρκα. Ωστόσο μία ξαφνική καταιγίδα, αλλά και η κατάσταση μέθης στην οποία βρισκόντουσαν, τους οδήγησαν στο μοιραίο. Πνίγηκαν κατά τη διάρκεια της νύχτας και τα σώματά τους ξεβράστηκαν στην ακτή.
Οι συγγενείς τους μετέφεραν τα πτώματα στο χωριό προκειμένου να τα θάψουν, ωστόσο ξεσηκώθηκαν οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού και δεν επέτρεψαν να γίνει η ταφή, αφού σύμφωνα με μία παλιά δεισιδαιμονία, όσοι πνίγονται στη θάλασσα γίνονται βρικόλακες όταν θάβονται στη στεριά.
Οι οικογένειες των νεκρών δεν ήθελαν να πετάξουν τα σώματα των δικών τους στη θάλασσα και αποφασίζουν να τους θάψουν. Λίγους μήνες μετά, οι κάτοικοι εξαγριώθηκαν γιατί ισχυρίζονταν πως οι νεκροί έγιναν βρικόλακες. Έτσι, οι συγγενείς έκαναν εκταφή και τους μετέφεραν στο νησάκι Σιδερώνα.
Χαρακτηριστικά είναι τα ονόματα Δαιμονονήσια στις Σποράδες, Νεκρό και Νεκροθήκες στην Κάλυμνο, η Δαιμονόπετρα στην Ικαρία, το Διαβολολίμανο της Σάμου.
Άλλοι πιστεύουν πως τα βρικολακονήσια πήραν τ’ όνομά τους από το γεγονός ότι είχαν θαφτεί εκεί θύματα κάποιας παλιάς επιδημίας. Η απήχηση αυτών των λαϊκών δεισιδαιμονιών, για τους νεκρούς που δεν-είχαν-ακριβώς-πεθάνει και που έπρεπε να καούν για να σωθεί το χωριό, εμφανίστηκαν μετά την επιδημία που αφάνησε αρκετούς τα χρόνια εκείνα. Ειδικά μέσα στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, ο τρόμος της πανώλης δεν έλειψε ποτέ από το Αιγαίο και τις απέναντι μικρασιατικές ακτές. Όπως να είναι το θέμα, υπάρχουν εκεί στητά και μεσοπέλαγα να μας κάνουν να ανατριχιάζουμε.
Μαρτυρίες λένε ότι μετά από ανασκαφές σε πολλά νεκροταφεία σε όλη την Ελλάδα, έχουν βρεθεί λείψανα καρφωμένα στα φέρετρά τους. Στη Μυτιλήνη συγκεκριμένα, βρέθηκε σκελετός καρφωμένος στο έδαφος με τεράστιες πρόκες. Στο ίδιο νησί, το 1990 βρέθηκε σε μια κρύπτη λείψανο καρφωμένο στον λαιμό, στα χέρια, στη λεκάνη και στα πόδια με πρόκες μισού μέτρου περίπου. Παρεμφερή ευρήματα έχουν αναφερθεί και στη Δράμα, στη Ζάκυνθο, στην Άρτα, τη Ναύπακτο κ.ά..
Η σχέση των βρικολάκων της ελληνικής παράδοσης, με αυτές των βιβλίων και του κινηματογράφου, είναι μικρή έως ανύπαρκτη. Ο νεοελληνικός βρικόλακας είναι βασικά ένας νεκροζώντανος. Τα βαμπίρ είναι ιδιαίτερα όντα που μοναδικό σκοπό έχουν να πίνουν αίμα ως τροφή και ως δύναμη ζωής. Στις νεοελληνικές παραδόσεις, οι βρικόλακες εμφανίζονται να εκτελούν και βιοποριστικές εργασίες, να τρώνε φαγητά, να κάνουν ζημιές και μερικές φορές είναι εντελώς άκακοι.
Εκτός από τα βρικολακονήσια, στη ελληνική επικράτεια υπάρχουν και άλλες περιοχές με τρομακτικά ονόματα που μπορεί να είναι είτε βραχονησίδες, είτε χωριά επηρεασμένα από διάφορα αιμοβόρα όντα. Μερικά από αυτά: Λάμια, Ανεράδα, Βουρβούλακας, Καταχανάς, Ζούλας, Καρθάκαλας, Κατράμης, Φάντακας, Σαρκωμένος, Ντουσμανής, Κατσικάς και άλλα πολλά.
Κοντά στους Φούρνους Ικαρίας υπάρχει ένα σύμπλεγμα νησίδων με το φοβερό όνομα Μεγάλος και Μικρός Ανθρωποφάγος. Πιστεύεται πως το όνομα δόθηκε λόγω των πολυάριθμων ναυαγίων που έγιναν στην περιοχή από την αρχαιότητα και των ανθρώπινων ψυχών που χάθηκαν σε εκείνα τα νερά και στις απόκρημνες ακτές τους.
Υπάρχουν πολλές ιστορίες, που τα μαρτυρούν αυτά, καλά κρυμμένες ανάμεσα στους βράχους και στα κύματα της ελληνικής θάλασσας.
Αυτή η Ελλάδα του μυστηρίου και των παραδόσεων μας προκαλεί να την ανακαλύψουμε. Τα νησιά αυτά στέκουν αγέρωχα καλώντας τους λάτρεις της περιπέτειας σε ένα διαφορετικό ταξίδι εξερεύνησης. Αφεθείτε σε αυτό το κάλεσμα, με μία μόνο συμβουλή. Να κυκλοφορείτε μέρα, τη νύχτα δεν ξέρουμε τι θα συναντήσετε.
ΟΔΗΓΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝ
Πρωταθλητές αναδείχθηκαν οι Έλληνες στην αγένεια κατά την οδήγηση τους σύμφωνα με νέα έρευνα. Σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας IPSOS η Ελλάδα είναι στην πρώτη θέση, με μέσο όρο 2,5% των οδηγών να έχει αγενή συμπεριφορά κατά τη διάρκεια της οδήγησης. Ακολουθεί η Ιταλία, με 2,2%, ενώ τα ποσοστά και των δύο χωρών είναι αυξημένα κατά 0,2% σε σύγκριση με το 2017. Στην έρευνα συμμετείχαν 12.418 άτομα ηλικίας 15 ετών και πάνω από όλες τις χώρες της ΕΕ. Όσον αφορά στην εξύβριση, η χώρα μας είναι στην πρώτη θέση της κατάταξης με 71%, ενώ ακολουθούν Γαλλία (69%), Ιταλία και Γερμανία (65%).
Πολλοί δεν μένουν στις βρισιές, αφού το 22% έχει την τάση να κατεβαίνει από το όχημα για την επίλυση διαφορών, ποσοστό που φέρνει τους Έλληνες οδηγούς στην τρίτη θέση πίσω από τους Πολωνούς (36%) και τους Ιταλούς (27%). Την τιμητική της έχει και η κόρνα στους ελληνικούς δρόμους, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουν οι Έλληνες οδηγοί τα πρωτεία, αλλά η Ισπανία. Εκεί, το 66% των οδηγών δηλώνει ότι θα χρησιμοποιήσει την κόρνα οδηγώντας, ενώ ακολουθούν η Ελλάδα και το Βέλγιο με ποσοστό 63%….
Σε ό,τι αφορά την προδιάθεση στην επιθετική συμπεριφορά, οι Ισπανοί είναι ξανά πρώτοι (89%), με δεύτερους τους Ιταλούς (88%), ενώ ακολουθούν στην τρίτη θέση οι Έλληνες και οι Ιταλοί (87%). Οδήγηση στη ΛΕΑ, κινητό και μη τήρηση αποστάσεων Πέρα από τα προβλήματα συμπεριφοράς, το 60% των Ελλήνων και των Ιταλών οδηγών ομολογεί ότι έχει προδιάθεση να μιλήσει στο κινητό τηλέφωνο κατά τη διάρκεια της οδήγησης. Οι Πολωνοί είναι περισσότερο του μηνύματος, αφού το 30% έχει προδιάθεση να στέλνει μηνύματα από το κινητό του κατά τη διάρκεια της οδήγησης….
Oι Έλληνες αναδείχθηκαν πρώτοι και στην οδήγηση σε μικρή απόσταση από το προπορευόμενο όχημα (το 51% έχει την προδιάθεση να το κάνει). Στο 27% των Ελλήνων οδηγούν στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης και το 76% παραδέχεται ότι συνηθίζει να οδηγεί με χαμηλή ταχύτητα στη μεσαία λωρίδα αυτοκινητόδρομου. Πάντως, οι Γάλλοι οδηγοί έχουν ακόμη πιο επικίνδυνες συνήθειες, αφού το 91% ξεπερνά το όριο ταχύτητας και το 61% δεν ανάβει φλας όταν αλλάζει λωρίδα….
Στις προσπεράσεις από τα δεξιά η χώρα μας βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις με 39%, ενώ στην κορυφή είναι οι Ολλανδοί οδηγοί με 49 %….
Η παράξενη ιστορία του διασημότερου χορού στον κόσμο
Δεν θα ΄πρεπε να δείς το άρωμα γυναίκας με τον Αλ Πατσίνο που πέρα από το ρεσιτάλ ερμηνείας , δίνει ρεσιτάλ χορευτικής ερμηνείας με τον διάσημο θέμα του τανγκό ”por un campeza ” για να καταλάβεις ότι εδώ υπάρχει κάτι έντονο .
Αυτή είναι η ιστορία του διασημότερου χορού στον κόσμο .
Ο παθιασμένος χορός, το Αργεντίνικο τανγκό, αρχικά χορευόταν από ζευγάρια ανδρών. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, οι κοινωνικές συνθήκες και ο συντηρητισμός της εποχής, εμπόδιζαν τις γυναίκες να βρεθούν στην αγκαλιά των ανδρών. Ίσως η εικόνα δυο ανδρών χορευτών να δείχνει αφύσικη, αλλά η «έλλειψη» θηλυκού παρτενέρ οδήγησε τους Αργεντίνους σε αυτή τη λύση. Έτσι, ο χορός απέκτησε μεγαλύτερη δυναμική και ένταση, αφού παράβλεπαν το ερωτικό στοιχείο.
Το τανγκό ξεκίνησε απ’ τις φτωχογειτονιές και τους οίκους ανοχής του Μπουένος Άιρες στα τέλη του 19ου αιώνα. Ήταν χορός του δρόμου, των φτωχών και των μεταναστών. Τα πρώτα χρόνια που εμφανίστηκε, θεωρούνταν ένας υπερβολικά προκλητικός χορός. Το ζευγάρι χόρευε αγκαλιασμένο σφιχτά και ο ερωτισμός ήταν διάχυτος. Όπως ήταν φυσικό, όσες γυναίκες δεν εργάζονταν σε οίκους ανοχής, απαγορευόταν να έχουν τόσο «στενή επαφή» με κάποιο άνδρα, που δεν είχαν παντρευτεί. Όσοι άνδρες, λοιπόν, επιθυμούσαν να χορέψουν, έπρεπε να βρουν εναλλακτικές λύσεις. Έτσι, ξεκίνησαν να χορεύουν μεταξύ τους.
Φυσικά, αυτός ο χορός δεν είχε ερωτικό στοιχείο. Το ζευγάρι έμοιαζε να είναι «πιασμένο στα χέρια», να μάχεται. Με το πέρασμα των χρόνων, το τανγκό άρχισε σιγά σιγά να απενοχοποιείται και να χορεύεται ακόμα και σε πιο «ευυπόληπτα» μαγαζιά. Αλλά τότε εμφανίστηκαν άλλα προβλήματα. Τις πρώτες δεκαετίες του 1900, υπήρχαν πολλοί περισσότεροι άνδρες απ’ ότι γυναίκες στην Αργεντινή. Αν κάποιος άνδρας ήθελε να βρει σύζυγο, έπρεπε να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να την διεκδικήσει από πολλούς άλλους ενδιαφερόμενους. …
Το τανγκό ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος να γοητεύσει ο άνδρας την «καλή» του, με την χορευτική του δεινότητα. Όσο καλύτερος χορευτής ήταν, τόσο περισσότερες πιθανότητες είχε να την κατακτήσει. Οι άνδρες, λοιπόν, «προπονούνταν» με άλλους άνδρες και όταν έκριναν ότι είχαν φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, αναζητούσαν την «ντάμα» τους.
Η εκμάθηση του χορού ξεκινούσε, με τον μαθητή να παρακολουθεί τους υπόλοιπους χορευτές . Στη συνέχεια, έπαιρνε το ρόλο της γυναίκας και ακολουθούσε τα βήματα του «καβαλιέρου» του. Όταν πια αποκτούσε κάποια εμπειρία, μάθαινε τον χορό σε κάποιον άλλο νεαρό άνδρα. Η διαδικασία αυτή, μπορούσε να πάρει ακόμα και ένα χρόνο για να ολοκληρωθεί. Τελικά, κάθε τι ωραίο αποκτάται με κόπο και πάθος. Παρακολουθήστε τη σκηνή από την ταινία Tango Libre του Frédéric Fonteyne, όπου δύο άντρες χορεύουν τανγκό:
Ο Κάρλος Γκαρντέλ (Carlos Gardel) γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1890 στην Τουλούζη της Γαλλίας. Είναι ο άνθρωπος που σφράγισε με τη φωνή και τη γοητεία του το τάνγκο, το μουσικό είδος που γεννήθηκε στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες και του Μοντεβιδέο στα τέλη του 19ου αιώνα και αγαπήθηκε σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Το Τάνγκο είναι ο χορός των συναισθημάτων !Στην γέννεσή του εξέφραζε συναισθήματα απόκληρων της κοινωνίας που ένοιωθαν θλίψη, νοσταλγία, ανασφάλεια, και πάθος για μια καλύτερη ζωή . Στη συνέχεια και κατά την περίοδο μετά το 1900 μέχρι και το 1915 ο ρυθμός του γίνεται ο πιο χαρούμενος, πιο έντονος και ακόμα πιο αισθησιακός. Μεταξύ του 1917 μέχρι και 1935 συντελούνται αρκετές αλλαγές, δεδομένου ότι η αργκό του λιμανιού και των παρανόμων, καθώς και οι προκλητικές και αισθησιακές κινήσεις του χορού δεν είναι αποδεκτές από την μεσαία τάξη, συν την εμφάνιση του Bandoneon, του κατεξοχήν μουσικού οργάνου του Tango, συν την διάδοση του Tango στο Παρίσι και στην Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, γεννάται η ανάγκη για την ύπαρξη μιας αγοράς Tango μουσικής και ηχογράφησής της. Ο χορός γίνεται πιο ευπρεπής και μπαίνει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το τραγούδι, είναι η εποχή που δημιουργούνται οι τραγουδιστές – αστέρες με κορυφαίο τον Carlos Gardel, η προσωπολατρία του οποίου άγγιζε την υπερβολή, αν αναλογιστεί κανείς την έλλειψη των σημερινών μέσων μαζικής ενημέρωσης, και καταλαμβάνουν την Tango σκηνή, πράγμα το οποίο δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο για τους χορευτές εκείνης της εποχής.
Η ουσιαστική περίοδος κρίσης του Tango ξεκινά με την πτώση του Περόν το 1955.Το Tango καταδιώχθηκε από τις στρατιωτικές δικτατορίες που ακολουθήσανε. Ο αριθμός των 600 ορχηστρών που υπήρχανε επί εξουσίας Περόν μειώνεται δραματικά ιδιαίτερα κατά την περίοδο της σκληρότερης δικτατορίας που γνώρισε η Αργεντινή από καταβολής της, της δικτατορίας του Βιδέλα το 1974. Χιλιάδες συλλήψεις, φυλακίσεις και εξαφανίσεις αντιφρονούντων. Μουσικοί και δημιουργοί του Tango, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τη χώρα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των αυτοεξόριστων προσφύγων καταφεύγει στο Παρίσι όπου και ανατρέχει στις ρίζες του Tango, καθώς γεννάται η νοσταλγία για την πατρίδα, η θλίψη και ο πόνος της υποχρεωτικής εγκατάλειψης. Το Tango πολιτικοποιείται και γίνεται όργανο μιας αντιπολίτευσης που θέλει να δράσει δυναμικά στην αλλαγή της κοινωνίας
Σήμερα το τάνγκο χορεύεται σε όλο τον κόσμο και έχει αγαπηθεί από εκατομμύρια ανθρώπους . Όπως κάθε χρόνο, την ημέρα των γενεθλίων του θρυλικού Κάρλος Γκαρντέλ, εορτάζεται, στο Μπουένος Άιρες η ημέρα του τάνγκο στις 11 Δεκεμβρίου !
ΟΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ Ο ΠΑΝΤΕΡΜΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ
Ο ΚΟΣΜΟΣ μέχρι σήμερα καταστράφηκε ένδεκα φορές κι όμως είμαστε ακόμα εδώ. Βέβαια, έτσι όπως βλάπτουμε το περιβάλλον, θα καταστραφούμε όντως, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Εμείς, λοιπόν, κάναμε μια λίστα με τις αποτυχημένες προφητείες για το τέλος του κόσμου.
1000 μ.Χ.
Κάθε αρχή και δύσκολη που λέμε. Κατά το Χριστιανισμό, η νέα χιλιετία θα σήμαινε και τη δεύτερη έλευση του Ιησού. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που παράτησαν τις περιουσίες, τις δουλειές και τα σπίτια τους. Αφού λοιπόν δεν καταστράφηκε ο κόσμος, θεώρησαν πως έκαναν λάθος υπολογισμούς και αποφάσισαν ότι ο ΚΟΣΜΟΣ τελικά θα καταστραφεί το 1033 μ.Χ.
Οι Μιλλερίτες για τις 23 Απριλίου 1843 μ.Χ.
Ο αγρότης Γουίλιαμ Μίλερ διάβαζε καθημερινά την Αγία Γραφή. Μετά από τόση μελέτη, κατέληξε πως ανάμεσα στις Γραφές είναι κρυμμένη η ημερομηνία της καταστροφής του κόσμου. Πιο συγκεκριμένα, η Δευτέρα Παρουσία θα γινόταν ανάμεσα στις 21 Μαρτίου του 1843 και τις 21 Μαρτίου του 1844. Τον ακολούθησε αρκετός κόσμος κι έτσι οι οπαδοί του έγιναν, Μιλλερίτες.
Μαζί κατέληξαν ότι η ακριβής ημερομηνία που θα ερχόταν το Τέλος, θα ήταν η 23 Απριλίου του 1843. Έτσι, οι πολίτες τα παράτησαν όλα και περίμεναν την άφιξη του Κυρίου.
Όμως, όταν ξημέρωσε η 24 Απριλίου και είδαν ότι κανένας Θεός δεν εμφανίστηκε, οι Μιλλερίτες διασπάστηκαν και εκείνοι που συνέχισαν να κηρύττουν το τέλος του κόσμου σχημάτισαν την εκκλησία των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας.
Η ουρά του Κομήτη του Χάλεϊ, 1910 μ.Χ
Το 1881, ένας αστρονόμος μελέτησε τους κομήτες και ανακάλυψε ότι στις ουρές υπάρχει κάτι παρεμφερές με το υδροκυάνιο. Αργότερα, δηλαδή κατόπιν της δημοσίευσής του, παρατηρήθηκε πως ο κομήτης του Χάλεϊ θα περνούσε τόσο κοντά στη Γη που ενδεχομένως η ουρά του θα την ακουμπούσε.
Δημοσιεύματα στη New York Times αλλά και στις μεγαλύτερες εφημερίδες του πλανήτη, έκαναν μια και μοναδική ερώτηση: «Θα κάνει η Γη βουτιά σε θανατηφόρα τοξικά αέρια;». Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ, για αυτό άλλωστε μπορείτε να διαβάσετε το παρόν άρθρο.
Heaven’s Gate, 1997 μ.Χ.
Μετά τον κομήτη, αποφάσισαν πως θα γίνει και επίσκεψη από… εξωγήινους! Αν και διαψεύστηκε από τους αστρονόμους και από εκείνους που παρακολούθησαν με τηλεσκόπιο τον κομήτη, οι θεωρίες δημοσιεύτηκαν κατά τη διάρκεια ενός talk show του ραδιοφώνου. Στις 26 Μαρτίου του 1997, 39 από τα μέλη της λεγόμενης αίρεσης Heaven’s Gate, αυτοκτόνησαν μαζί με τον αρχηγό τους, Μάρσαλ Άπλγουαϊτ.
Νοστράδαμος, Αύγουστος 1990 μ.Χ.
Οι προφητείες του Νοστράδαμου είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, αλλά μέχρι εκεί. Σε μια από αυτές αναφερόταν ότι το τέλος του κόσμου θα ερχόταν το 1732. Σε μία άλλη ο Μισέλ ντε Νοστρεντάμ, είχε αναφέρει συγκεκριμένα «Το έτος 1999, τον έβδομο μήνα/ Από τον ουρανό θα έρθει ο μεγάλος βασιλιάς του τρόμου».
Millenium Bag, 1 Ιανουαρίου 2000 μ.Χ.
Νέα χιλιετία, νέο μαρτύριο. Αυτή τη φορά, ευθυνόταν η τεχνολογία. Το πρόβλημα είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά, τη δεκαετία του 1970, όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν πως οι περισσότεροι υπολογιστές δε θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν τη διαφορά ανάμεσα στις χρονολογίες του 1900 και του 2000.
Αν και κανένας δεν ήξερε ποιες επιπτώσεις θα είχε αυτό το πρόβλημα, πολλοί άρχισαν τις θεωρίες του… Χάους, με τα κομπιούτερ να τρελαίνονται και τον πλανήτη να καταστρέφεται με τον ερχομό της νέας χιλιετία. Οι πωλήσεις των όπλων ανέβηκαν κατακόρυφα και πολλοί ήταν εκείνοι που πέρασαν την Πρωτοχρονιά σε αυτοσχέδια καταφύγια.
Οι εκτιμήσεις για το πόσα χρήματα ξοδεύτηκαν για να φτιαχτεί αυτό το πρόβλημα των υπολογιστών, ξεπερνούν τα 600 δισεκατομμύρια δολάρια! Και τελικά, το μόνο πράγμα που καταστράφηκε αυτήν την Πρωτοχρονιά, ήταν η διάθεσή σου…
Οι πάγοι λιώνουν, 5 Μαϊου 2000 μ.Χ.
Ο Ρίτσαρντ Νουν έκανε μια ανάλυση στο βιβλίο του «5/5/2000 Ice: the Ultimate Disaster». Οι πάγοι της Ανταρκτικής στις 5 Μαϊου του 2000, θα είχαν μόνο τρία μίλια πάχος και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια μέρα οι πλανήτες θα έρχονταν σε ευθεία γραμμή!
21 Δεκεμβρίου 2012 μ.Χ.
To τέλος του ημερολογίου των Μάγιας, πλημμύρες, τσουνάμι, ηφαιστειακές εκρήξεις, κλιματικές αλλαγές, εξωγήινοι, αντιστροφή πόλων, σεισμοί, θανατηφόρες ακτινοβολίες, πόλεμοι, ευθυγράμμιση πλανητών και ένας πλανήτης θα συγκρουστεί με τη Γη. Όπως έγραψε και το men24.gr, πόσα κακά μπορούν να μας βρουν σε μία μόνο ημέρα;
2018 μ.Χ.
Το τέλος του κόσμου όπως διαδίδοταν από τον Ορθόδοξο μοναχό, π. Μάξιμο.
2060 μ.Χ.
Ο διάσημος φυσικός, Νεύτωνας, λίγο πριν πεθάνει είχε γράψει στο πίσω μέρος ενός φακέλου ότι το τέλος του κόσμου θα ερχόταν στο έτος 2060. Ελπίζω να μην έρθει, αλλά νομοτελειακά θα είμαστε αλλού τότε
2068 μ.Χ.
Ο αστεροειδής Απόφις θα χτυπήσει τη Γη. Μέχρι τότε μπορεί να μην κυβερνάει η γκαντεμιά, οπότε ευελπιστούμε πως αν χτυπήσει αστεροειδής τον πλανήτη, να το κάνει σε συγκεκριμένη περιοχή και μάλιστα σε κτίριο, με εκλεκτό κόσμο.
O Ιρλανδός που σκότωσε τον dr JAMES LUTHER KING Jr.
H ζωή του Τζέιμς Ερλ Ρέι, οι θεωρίες συνωμοσίας και οι λεπτομέρειες της δολοφονίας του δρ. Κινγκ
Το απόγευμα της 4ης Απριλίου 1968 ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και οι συνεργάτες βρίσκονταν στο δωμάτιο 306 του μοτέλ Lorraine στο Μέμφις. Συζητούσαν για την εκδήλωση που θα πραγματοποιούταν σε λίγες ώρες. “Μπεν θέλω να σιγουρευτείς ότι θα παίξεις το My Hand, Precious Lord στη συνάντηση απόψε. Να το παίξεις πραγματικά όμορφα” είπε ο Κινγκ στον μουσικό Μπεν Μπραντς. Σηκώθηκε και βγήκε στο μπαλκόνι του δωματίου για να πάρει αέρα.
Η ώρα ήταν 18:01 όταν ο οδηγός του Κινγκ, Σόλομον Τζόουνς, ο οποίος βρισκόταν μέσα στο δωμάτιο, φώναξε: “Δρ. Κινγκ, κάνει κρύο. Καλύτερα να πάρετε ένα παλτό”. Με το που τελείωσε την ατάκα του ακούστηκε ένα πυροβολισμός. Η σφαίρα βρήκε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στο δεξί μάγουλο, του έσπασε το σαγόνι και στη συνέχεια διέλυσε αυχενικούς σπονδύλους και έκοψε τη σφαγίτιδα φλέβα πριν τελικά σταματήσει στον αριστερό ώμο του.
Ο Κινγκ έπεσε με την πλάτη στο δάπεδο. Είχε χάσει τις αισθήσεις του και αιμορραγούσε ακατάσχετα. Μια ώρα και τέσσερα λεπτά μετά, στις 19:05, ο άνθρωπος-σύμβολο στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα έσβησε στο νοσοκομείο Σεντ Τζόσεφ. Ο Τζειμς Ερλ Ρέι είχε ολοκληρώσει με επιτυχία την… αποστολή του.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Τζέιμς Ερλ Ρέι γεννήθηκε το 1928 στην μικρή κωμόπολη Άλτον του Ιλινόι, Ήταν ο πρωτότοκος από συνολικά εννέα παιδιά. Ήταν επτά ετών όταν η οικογένεια αναγκάστηκε να μετακομίσει και να αλλάξει το επίθετο από Ρέι σε Ρέινες λόγω μιας οικονομικής απάτης του πατέρα.
Λίγο πριν τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου κατατάχθηκε στο στρατό και θήτευσε στη Γερμανία. Το 1948 όμως αποπέμφθηκε για “ανικανότητα και μη προσαρμοστικότητα”. Απογοητευμένος ξεκίνησε την εγκληματική του καριέρα με απάτες και ληστείες. Φυλακίστηκε για πρώτη φορά το 1952 και τα επόμενα χρόνια μπαινόβγαινε στις φυλακές. Το 1959 συνελήφθη για ένοπλη ληστεία καταδικάστηκε σε 20 χρόνια κάθειρξη. Τον Απρίλιο του 1967 κατάφερε να δραπετεύσει. Κρύφτηκε στο φορτηγό που μετέφερε το ψωμί στη φυλακή.
Με ψεύτικο όνομα ταξίδεψε έως τον Καναδά και στη συνέχεια επέστρεψε στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα την Αλαμπάμα. Έβγαλε δίπλωμα και αγόρασε μια Ford Mustang με την οποία ταξίδεψε στο Μεξικό. Εκεί με το όνομα Έρικ Στάρβο Γκαλτ προσπάθησε να γυρίσει ταινίες πορνό και να τις πουλήσει αλλά δεν κατάφερε να βγάλει τα χρήματα που υπολόγιζε.
Το Νοέμβριου του 1967 επέστρεψε στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες. Εκείνη την περίοδο πολιτικοποιήθηκε έντονα και υιοθέτησε ακραίες ρατσιστικές απόψεις. Μιλούσε για την ανωτερότητα της λευκής φυλής, υμνούσε τον Χίτλερ και εξέφραζε την επιθυμία να μετακομίσει στη Ροδεσία (σήμερα Ζιμπάμπουε) όπου μια μικρή λευκή μειονότητα είχε εγκαθιδρύσει ένα ακραία ρατσιστικό καθεστώς. Βοήθησε εθελοντικά την προεκλογική καμπάνια του Τζορτζ Γουάλας που διεκδικούσε την προεδρία των ΗΠΑ με το σύνθημα “διαχωρισμός πριν, διαχωρισμός τώρα, διαχωρισμός πάντα”.
Το σχέδιο
Στις 18 Μαρτίου 1968 ο Τζέιμς Ερλ Ρέι έφτασε την Ατλάντα. Έπιασε ένα δωμάτιο και αγόρασε έναν χάρτη της πόλης. Αργότερα το FBI θα βρει τον συγκεκριμένο χάρτη στον οποίο ο Ρέι είχε κυκλώσει τις τοποθεσίες της Εκκλησίας που πήγαινε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, του γραφείου του και του σπιτιού του. Μετά από δύο μέρες στην Ατλάντα έκανε ένα ταξίδι στο Μπέρμινγχαμ όπου με το όνομα Χάρβεϊ Λοουμέγιερ αγόρασε ένα τουφέκι Remington Model 760 Gamemaster, ένα κουτί με 20 σφαίρες και μια διόπτρα Redfield την οποία προσάρμοσε στο όπλο. Είπε στο υπάλληλο του καταστήματος ότι σκόπευε να πάει για κυνήγι με τον αδελφό του. Επέστρεψε στην Ατλάντα και εκεί έμαθε πως ο Κινγκ θα πήγαινε στο Μέμφις για να συμπαρασταθεί στους εργάτες καθαριότητας που απεργούσαν για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και καλύτερους μισθούς. Στις 2 Απριλίου ο Τζέιμς Ερλ Ρέι ξεκίνησε με τη λευκή του Mustang το ταξίδι για το Μέμφις. Στη διαδρομή έκανε στάση και δοκίμασε το όπλο.
Στις 3 Απριλίου, λίγο μετά τις επτά το απόγευμα, έφτασε στην Ατλάντα και έπιασε δωμάτιο στο ξενοδοχείο New Rebel Motor. Έδωσε το όνομα Έρικ Σ. Γκαλτ. Το επόμενο πρωί διάβασε στην εφημερίδα “Memphis Commercial” ότι ο Κινγκ έμενε το μοτέλ Lorraine. Στις τρεις το απόγευμα πήγε στο κτίριο απέναντι από το Lorraine στο οποίο ενοικιάζονταν δωμάτια. Επέμενε να νοικιάσει ένα του οποίου τα παράθυρα θα είχαν ορατότητα στο Lorraine. Τα δύο κτίρια χώριζε ένα πάρκινγκ.
Πλήρωσε στην υπεύθυνη Μπέσι Μπρίουερ το ενοίκιο μιας εβδομάδας και υπέγραψε ως Τζον Γουίλαρντ. Αμέσως μετά έφυγε και πήγε να αγοράσει ένα ζευγάρι κιάλια.
Η εκτέλεση
Ο Ρέι παρακολουθούσε με τα κιάλια από το δωμάτιο του Lorraine. Στις 17:55 είδε τον Κινγκ να βγαίνει στο μπαλκόνι. Πήρε το όπλο του και κατέβηκε στο χολ. Μπήκε στο κοινό μπάνιο και κλείδωσε την πόρτα. Ανέβηκε στην μπανιέρα και έσπασε το τζάμι του παραθύρου. Σημάδεψε τον Κινγκ στο κεφάλι. Το όπλο που είχε αγοράσει ήταν πολύ ισχυρό και ήξερε ότι μια σφαίρα ήταν αρκετή. Στις 18:01 τράβηξε τη σκανδάλη.
Η απόδραση και η σύλληψη
Αφού πυροβόλησε τον Κινγκ βγήκε τρέχοντας από το κτίριο και έφυγε με τη λευκή του Mustang. Κάποιοι μάρτυρες τον είδαν και το ανέφεραν αργότερα στην αστυνομία. Πίσω άφησε το όπλο και τα κιάλια, αμφότερα με τα αποτυπώματα του πάνω. Η αστυνομία είχε δώσει ήδη σήμα για μια ύποπτη λευκή Mustang αλλά ο Ρέι πρόλαβε να πάει στο ξενοδοχείο New Rebel Motor, να πάρει τα πράγματα του και να επιβιβαστεί σε λεωφορείο με προορισμό το Ντιτρόιτ.
Στις 7 Απριλίου είχε φτάσει πλέον στο Τορόντο του Καναδά. Εκεί έκλεψε μια ταυτότητα και κατάφερε να εκδώσει διαβατήριο στο όνομα Ρέιμον Τζορτζ Σνέιντ.
Στις 6 Μαΐου έφτασε στο Λονδίνο και από εκεί ταξίδεψε στη Λισαβόνα. Επέστρεψε στην αγγλική πρωτεύουσα και οργάνωσε το σχέδιο του για να πάει στη χώρα των… ονείρων του, τη Ροδεσία. Στις 8 Ιουνίου η τύχη του τελείωσε. Συνελήφθη στο Χίθροου ενώ επιβιβαζόταν σε πτήση για τις Βρυξέλλες. Μέσα σε λίγες μέρες ήταν πίσω στο Τένεσι κατηγορούμενος για τη δολοφονία του Κινγκ.
Στις 10 Μαρτίου 1969, την ημέρα των 41ων γενεθλίων του, ο Τζέιμς Ερλ Ρέι ομολόγησε ότι ήταν αυτός που σκότωσε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ήταν μια κίνηση τακτικής που του υπέδειξε ο δικηγόρος του για να αποφύγει τη δίκη που πιθανότατα θα οδηγούσε στη θανατική ποινή. Με την ομολογία ο Ρέι καταδικάστηκε σε 99 χρόνια φυλάκιση.
Τρεις μέρες μετά όμως απέλυσε τον δικηγόρο του και με επιστολή στον δικαστή ανακάλεσε τα πάντα και ζήτησε να περάσει από δίκη Δεν πήρε απάντηση και έστειλε και δεύτερη επιστολή. Τελικά κατέθεσε επίσημο αίτημα το οποίο όμως απορρίφθηκε. Η ποινή των 99 ετών παρέμεινε.
Μεταφέρθηκε στη φυλακή στο Πετρός του Τένεσι. Στις 10 Ιουνίου 1977 κατάφερε να αποδράσει αλλά συνελήφθη τρεις μέρες μετά. Το 1979 έκανε νέα απόπειρα, αυτή τη φορά αποτυχημένη.
Ο Ραούλ
Ο Ρέι έπαιξε το χαρτί της συνωμοσίας αμέσως μόλις κατάλαβε ότι η ποινή του δεν ανατρεπόταν και κέντρισε εκ νέου τα φώτα της δημοσιότητας. Υποστήριξε ότι ένας άντρας που συνάντησε το 1967 στο Μόντρεαλ και του είχε συστηθεί ως Ραούλ ήταν μπλεγμένος στη δολοφονία. Έλεγε ότι δεν πυροβόλησε ο ίδιος τον Κινγκ και ότι “ίσως έχει μερικώς κάποια ευθύνη χωρίς όμως να το γνωρίζει”. Το 1977 έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό Playboy και δέχθηκε να περάσει από ανιχνευτή ψεύδους. Σύμφωνα με τον δικηγόρο του τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ήταν αυτός που έκανε τη δολοφονία και ότι τη σχεδίασε και την εκτέλεσε μόνος του. Τα αποτελέσματα του τεστ δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ επίσημα.
Ο δημοσιογράφος Γουίλιαμ Μπράντφορντ Χιούι έκανε έρευνα πάνω στα όσα υποστήριζε ο Ρέι και εντόπισε ανακολουθίες και κενά στην ιστορία του ενώ δεν βρήκε ούτε ένα στοιχείο για τον Ραούλ. Ο Ρέι άλλαζε πολλές φορές λεπτομέρειες από την ιστορία του ενώ αποκαλύφθηκε πως πίστευε ότι ο Τζορτζ Γουαλας θα εκλεγόταν σύντομα πρόεδρος και θα τον βοηθούσε να μην μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στη φυλακή.
Η κοινή γνώμη και κυρίως η μαύρη κοινότητα όμως δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι ένας μικροκακοποιός είχε σκοτώσει το ίνδαλμα τους. “Δεν υπάρχει περίπτωση ένα λευκό αγόρι των δέκα σεντς να κατέστρωσε ένα σχέδιο δολοφονίας ένα μαύρου άντρα εκατομμυρίων” δήλωνε ο φίλος του Κινγκ, Τζέιμς Μπέβελ και ακριβώς πάνω σε αυτό “πατούσε” ο Ρέι και συνέχιζε να μιλάει για εμπλοκή κι άλλων ατόμων.
Το 1992 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο στο οποίο ανέφερε ότι ο “Ραούλ” ήταν αυτός που του έδωσε το όπλο και έστησε την επιχείρηση. Πέντε χρόνια μετά κατάφερε να προσεγγίσει ακόμα και την οικογένεια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ο γιος του ακτιβιστή, Ντέξτερ, συνάντησε τον Ρέι στη φυλακή και τον ρώτησε αν ήταν αυτός που δολοφόνησε τον πατέρα του. “Δεν είχα καμία σχέση με αυτό. Όχι, δεν το έκανα όχι. Αλλά όπως λέω κάποιες φορές είναι δύσκολο να απαντήσεις αυτές τις ερωτήσεις και πρέπει να κάνεις μια προσωπική αξιολόγηση” του απάντησε.
Το τέλος του Τζέιμς Ερλ Ρέι ήρθε στις 23 Απριλίου 1998 αλλά ήταν προδιαγεγραμμένο από τον Ιούνιο του 1981. Τότε είχε δεχθεί επίθεση στη βιβλιοθήκη της φυλακής. Τρεις μαύροι κρατούμενοι τον είχαν μαχαιρώσει 22 φορές. Κατάφερε να επιζήσει αλλά κατά την μετάγγιση αίματος μολύνθηκε με Ηπατίτιδα C. Από αυτή την ασθένεια πέθανε σε ηλικία 70 ετών. Αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του σκορπίστηκαν κάπου στην Ιρλανδία, την πατρίδα των γονιών του.
Οι νέες έρευνες
Η οικογένεια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν αποδέχθηκε ποτέ ότι ο Ρέι μπορεί να ήταν ο δολοφόνος και πίεζε μόνιμα να ανοίξει η υπόθεση. Το 1993 ο Λόιντ Τζόβερς, ένα εστιάτορας από το Μέμφις μίλησε σε τηλεοπτική εκπομπή και υποστήριξε ότι σε συνεργασία με τη Μαφία και άτομα της αμερικανικής κυβέρνησης οργάνωσαν τη δολοφονία του Κινγκ. Ο Τζόβερς είπε ότι ο ίδιος προσέλαβε τον αστυνομικό Ερλ Κλαρκ για να εκτελέσει τον ακτιβιστή. Η οικογένεια του Κινγκ πήγε την υπόθεση στα δικαστήρια και πέτυχε συμβολική καταδίκη του Τζόβερς. Η δίκη όμως ήταν παρωδία και η απόφαση στηρίχθηκε σε φήμες και υποθετικές δηλώσεις ατόμων που δεν βρίσκονταν στη ζωή. Αργότερα ο βασικός μάρτυρας που είχε παρουσιάσει ο Τζόβερς παραδέχθηκε ότι έλεγε ψέματα ενώ ο εστιάτορας προσπάθησε να πουλήσει την ιστορία του για 300.000 δολάρια.
Παρ’ όλα αυτά το 1998 ο Μπιλ Κλίντον έδωσε εντολή να γίνει νέα έρευνα. Τα αποτελέσματα της ανακοινώθηκαν το 2000 και ανέφεραν ότι όλα τα στοιχεία έδειξαν ότι ο Ρέι έδρασε μόνος του και ήταν αυτός που πυροβόλησε τον Κινγκ.
Μοναχικός λύκος ή πιόνι;
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν ερωτηματικά, όχι τόσο για τη συμμετοχή του Ρέι όσο για το κατά πόσο οργάνωσε μόνος του τη δολοφονία. Ο ιστορικός και συγγραφέας Χάμπτον Σάιντς είναι ο άνθρωπος που έχει ασχοληθεί όσο κανείς άλλος με την υπόθεση. Στο βιβλίο του “Hellhound on His Trail: The Stalking of Martin Luther King Jr. and the International Hunt for His Assassin” παρουσιάζει το αποτέλεσμα της έρευνας ετών για το θέμα. Μιλώντας στο περιοδικό Time τονίζει ότι δεν βρήκε κανένα στοιχείο για εμπλοκή της CIA, του FBI ή της Μαφίας όπως υποστήριζαν κάποιες θεωρίες. Προσθέτει ότι πολλά στοιχεία που υπήρξαν κατά του Ρέι δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ.
Παραδέχεται όμως ότι δεν κατάφερε να εξηγήσει το πώς ο Ρέι έφτασε από μικροκακοποιός να οργανώσει τη δολοφονία ενός τόσο σημαντικού προσώπου. Τι τον έκανε να περάσει από τις κλοπές στο φόνο. “Πιστεύω ότι είχε βοήθεια αλλά ποτέ δεν βρήκα κανένα στοιχείο ότι μια ομάδα των βοήθησε. Βρήκα όμως μυστήρια κενά στις κινήσεις του και δεν γνωρίζουμε με ποιους συναντήθηκε. Το μεγαλύτερο όμως ερώτημα παραμένει η πηγή των χρημάτων που διέθετε για να εκτελέσει το σχέδιο” τονίζει ο Σάιντς.
Όλα τα στοιχεία δείχνουν πως αυτόνομα ή με τη συμβολή κάποιου-ων ο Τζέιμς Ερλ Ρέι ήταν ο άνθρωπος που πυροβόλησε και σκότωσε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Είτε είχε το ρόλο του μοναχικού λύκου, είτε του πιονιού ήταν το μίσος που τον οδήγησε να τραβήξει τη σκανδάλη. Το μίσος απέναντι σε όλα όσα συμβόλιζε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, απέναντι στο όνειρο του “δόκτορα” να έρθει η μέρα που όλοι οι άνθρωποι θα έχουν τα ίδια δικαιώματα και δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματος τους.
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟΚΤΉΣΕΙ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΟΠΛΑ
Όσο αδύνατο και αν ακούγεται ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα μπορούσε να είναι-μεταξύ πολλών άλλων ιδιοτήτων-ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που θα εξόπλιζε την χώρα με πυρηνικά όπλα, σύμφωνα με τα όσα του καταλόγισε ο εξ’ απορρήτων του κάποτε στρατηγός Νίκος Γρυλλάκης. Στο πασίγνωστο βιβλίο του «Αποκαλύπτω» που αναστάτωσε την Νέα Δημοκρατία, ένα ολόκληρο κεφάλαιο ήταν αφιερωμένο στην αγορά πυρηνικών όπλων από το οπλοστάσιο της ΕΣΣΔ την άνοιξη του 1992…
Αυτές τις βόμβες ποιος θα τις πάρει;
Η διάλυση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, έδωσε το έναυσμα σε στελέχη της πανίσχυρης KGB και αξιωματικούς του στρατού που ήθελαν να εξασφαλιστούν οικονομικά, αφού το μέλλον φάνταζε αβέβαιο, να το ρίξουν στο εμπόριο όπλων. Όλα βγήκαν στο σφυρί, από τα εκατοντάδες χιλιάδες Καλάσνικοφ, μέχρι τα ελικόπτερα και τις ατομικές βόμβες, που υπήρχαν σε άφθονες ποσότητες. Ο στρατηγός Γρυλλάκης δεν εξεπλάγη καθόλου όταν σύμφωνα με τα όσα γράφει στο βιβλίο του, τον προσέγγισε αξιωματούχος των Ρωσικών μυστικών υπηρεσιών προκειμένου να τον ρωτήσει αν η Ελλάδα θα ενδιαφερόταν να αγοράσει τρεις πυρηνικές βόμβες.
Το αντίτιμο είχε οριστεί στα 2.000.000 δολάρια για την κάθε βόμβα και το στέλεχος της KGB ενημέρωσε λεπτομερώς τον κ. Γρυλλάκη για το deal που θα έβαζε ατύπως την Ελλάδα, στο κλειστό κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων. Ο στρατηγός συντάσσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία γι’ αυτό που θα ήταν αναμφίβολα η μυστική «αγορά του αιώνα» και σε μια συνάντηση με τον κ. Μητσοτάκη του αναλύει την προσφορά των Ρώσων λεπτομερώς, όχι μόνο προφορικά αλλά και γραπτά. Ο σημερινός επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας όχι μόνο δεν απορρίπτει αμέσως την προσφορά, αλλά την συζητάει με τον Γρυλλάκη, ο οποίος εάν έπαιρνε το ok, ήταν έτοιμος για το επόμενο βήμα.
Είχε προτείνει στον πρωθυπουργό εάν το αποφάσιζε, να δώσει εντολή για την ανεύρεση του ποσού των 6.000.000 δολαρίων στο Υπουργείο Εξωτερικών, στην ΕΥΠ-από τα μυστικά της κονδύλια-η από Έλληνα επιχειρηματία.
Το deal και οι οδηγίες χρήσεως!
Στο βιβλίο του ο στρατηγός αποκαλύπτει τους όρους της συμφωνίας για την αγοραπωλησία των τριών ατομικών βομβών που έθεσαν οι Ρώσοι, οι οποίοι όπως είπαν στον κ. Γρυλλάκη συνεργάζονταν και με Αμερικανούς αξιωματούχους. Οι τελευταίοι είχαν μπει προφανώς στο παιχνίδι για δύο λόγους: Η για να πάρουν και αυτοί την μίζα τους η για να παίξουν δικά τους «παιχνίδια», το πιθανότερο σε βάρος της χώρας μας.
Ότι και να ίσχυε, οι άνθρωποι της KGB διαβεβαίωσαν τον εξ απορρήτων του τότε πρωθυπουργού ότι αυτοί θα μετέφεραν τις τρεις πυρηνικές βόμβες με αυτοκίνητα, από την χώρα της Ανατολικής Ευρώπης που βρίσκονταν μέχρι το λιμάνι της Αμβέρσας στο Βέλγιο.
Του τόνισαν μάλιστα ότι αυτοί θα τις φόρτωναν στο πλοίο που θα επέλεγε η ελληνική κυβέρνηση και ο μόνος όρος που έθεσαν σε αυτό το στάδιο του deal ήταν ότι το καράβι θα έπρεπε να βρίσκεται στην ώρα του και νομότυπα στο λιμάνι. Δεν είχαν καμία απολύτως οικονομική απαίτηση όχι μόνο μέχρι να παραδώσουν τα όπλα, αλλά και μέχρι το καράβι να βρεθεί σε διεθνή χωρικά ύδατα.
Με την παράδοση του ποσού των 6.000.000 δολαρίων οι δικοί μας θα έπαιρναν κωδικούς και τις οδηγίες χρήσης των τριών βομβών γραπτά και προφορικά ενώ οι Ρώσοι απαίτησαν δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης να μην αποκαλυφθεί καμία παράμετρος της αγοραπωλησίας σε τρίτους. Σύμφωνα με τον στρατηγό Γρυλλάκη, ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης άκουσε προσεκτικά την εισήγησή του και αφού ζύγισε τα θετικά και τα αρνητικά του είπε να «παγώσει» τις συνομιλίες με τους Ρώσους. Οι λόγοι ήταν προφανείς. Εάν υπήρχε έστω η παραμικρή διαρροή για το θέμα, οι Αμερικανοί θα γινόντουσαν έξαλλοι με την Ελλάδα και δεν θα το άφηναν χωρίς αντίποινα. Ο αρνητικός αντίκτυπος σε βάρος της χώρας μας θα ήταν τεράστιος, ενώ θα βρισκόμασταν υπόλογοι στον ΟΗΕ, αφού είχαμε υπογράψει την συμφωνία για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων. Ο στρατηγός Γρυλλάκης ανέλαβε να «κλείσει» το θέμα προβάλλοντας στους Ρώσους δικαιολογίες για εσωκομματικά προβλήματα στο κυβερνών κόμμα και έτσι ο κ. Μητσοτάκης δεν προχώρησε στην εν λόγω αγορά…
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ?
Το Ρωσικό κράτος του Κιέβου (862-1242 μ.Χ.) ήταν μια μεσαιωνική πολιτική ομοσπονδία που εκτεινόταν στη σύγχρονη Λευκορωσία, την Ουκρανία και σε τμήμα της Ρωσίας (η τελευταία πήρε το όνομά της από τους Ρως, έναν σκανδιναβικό λαό). Το όνομα Ρωσικό κράτος του Κιέβου είναι μια σύγχρονη ονομασία (19ος αιώνας μ.Χ.), έχει τη σημασία «γη των Ρως», με την οποία αναφέρεται η περιοχή στον Μεσαίωνα. Οι Ρως κυβερνούσαν από την πόλη του Κιέβου και έτσι το «Ρωσικό κράτος του Κιέβου» σήμαινε απλώς «τα εδάφη των Ρως του Κιέβου».
Για τους Ρως πρώτη φορά γίνεται αναφορά στα Μπερτινιανά Χρονικά, τα οποία καταγράφουν την παρουσία των Ρως σε μια διπλωματική αποστολή από την Κωνσταντινούπολη προς την Αυλή του Λουδοβίκου του Ευσεβούς (814-840 μ.Χ.) το 839 μ.Χ. Στα χρονικά αναφέρεται ότι ήταν Σουηδοί, κάτι πιθανό, αλλά η εθνικότητά τους δεν έχει τεκμηριωθεί.
Η ιστορία της άφιξης των Ρως στην Ανατολή καταγράφεται για πρώτη φορά στο Πρώτο Χρονικό (γνωστό επίσης ως Ιστορία των Περασμένων Χρόνων / Νεστοριανό Χρονικό, περ. 12ος αι. π.Χ.) της Ρωσίας. Αυτό το έργο αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο οι κάτοικοι της περιοχής κάλεσαν τους Ρως (που προσδιορίζονται ως Σκανδιναβοί Βίκινγκς) να κυβερνήσουν και να διατηρήσουν την τάξη στη χώρα τους, στα μέσα του 9ου αιώνα μ.Χ.. Τρία αδέρφια, ανάμεσά τους και ένας με το όνομα Ρούρικ, αποδέχτηκαν την πρόσκληση και ίδρυσαν την δυναστεία των Ρουρικιδών που επρόκειτο να κυβερνήσει για 700 χρόνια.
Ο ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΡΟΥΡΙΚ (862-879 Μ.Χ.) ΙΔΡΥΣΕ ΤΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΠΟΥ ΑΝΤΕΞΕ, ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΙΒΑΝ Δ’, ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ( 1547-1584 Μ.Χ.) ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΓΝΩΣΤΟΣ ΩΣ «ΙΒΑΝ Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ».
Αυτή η εκδοχή των γεγονότων υποστηρίζεται σήμερα από τους ιστορικούς που ονομάζονται “Νορμανιστές” (αυτοί που αποδέχονται τη σκανδιναβική καταγωγή των Ρουρικιδών) και αμφισβητείται από τους λεγόμενους «Αντι-Νορμανιστές» που υποστηρίζουν τη σλαβική καταγωγή της Ρωσίας και των άλλων κρατών. Η θεωρία των Νορμανιστών θεωρείται επί του παρόντος πιο έγκυρη και είναι γενικά αποδεκτό ότι ο Σκανδιναβός ηγέτης Ρούρικ (862-879 μ.Χ.) ίδρυσε τη δυναστεία που άντεξε, σε μια αδιάκοπη γραμμή, μέχρι τη βασιλεία του Ιβάν Δ’, του πρώτου Τσάρου της Ρωσίας ( 1547-1584 μ.Χ.) που έμεινε γνωστός ως «Ιβάν ο Τρομερός».
Το Ρωσικό Κράτος του Κιέβου κατακτήθηκε από τους Μογγόλους μεταξύ 1237-1242 μ.Χ., που κατακερμάτισαν την περιοχή σε κομμάτια τα οποία τελικά εξελίχθηκαν στα σύγχρονα κράτη της Λευκορωσίας, της Ρωσίας και της Ουκρανίας.
Το “Πρώτο Χρονικό” και οι πρώτοι βασιλείς
Το ρωσικό Πρώτο Χρονικό ολοκληρώθηκε, κατά πάσα πιθανότητα, γύρω στο 1113 π.Χ. στο Κίεβο και ήταν αφιερωμένο στο μοναχό Νέστορα. Το παλαιότερο σωζόμενο χειρόγραφο χρονολογείται από το 1377 μ.Χ. με συντακτικές σημειώσεις που τεκμηριώνουν την προηγούμενη ημερομηνία του έργου. Το Χρονικό αναφέρεται συχνά ως ιστορική αφήγηση, αλλά αυτό έχει αμφισβητηθεί καθώς περιέχει μια σειρά από μύθους ή θρύλους. Ωστόσο, αρχαιολογικά στοιχεία από την περιοχή υποστηρίζουν πολλά, αν όχι τα περισσότερα, από τα γεγονότα τα οποία περιγράφει.
Το έργο ξεκινά με τον ισχυρισμό ότι, μετά το βιβλικό Κατακλυσμό, οι γιοι του Νώε (Χαμ, Σημ και Ιάφεθ) χώρισαν τον κόσμο μεταξύ τους και ο Ιάφεθ έλαβε ως μερίδιό του την περιοχή που πολύ αργότερα αποτέλεσε το Κράτος του Κιέβου. Αυτό που έκανε ο Ιάφεθ για να εδραιωθεί η τάξη στα εδάφη του δεν αναφέρεται, αλλά το Χρονικό αναφέρει ότι οι άνθρωποι πολέμησαν μεταξύ τους και τελικά υποτάχθηκαν από τους Χαζάρους της Κεντρικής Ασίας και τους Βαράγγους (Βίκινγκς) της Σκανδιναβίας.
Οι Σλάβοι της περιοχής αναγκάστηκαν να πληρώνουν φόρο στους Χαζάρους και τους Βαράγγους έως ότου έδιωξαν τους Βαράγγους διατηρώντας όμως τη σχέση με τους Χαζάρους. Στη συνέχεια, ωστόσο, διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να κυβερνηθούν μόνοι τους και ότι ο φόρος που πλήρωναν στους Χαζάρους ήταν πάρα πολύ υψηλός. Παρόλο που είχαν κουραστεί να πληρώνουν τους Βαράγγους, αναγνώρισαν ότι η ζωή μπορεί να ήταν καλύτερη υπό την προστασία τους. Το Χρονικό σημειώνει:
Είπαν στον εαυτό τους: «Ας αναζητήσουμε έναν πρίγκιπα που μπορεί να μας κυβερνήσει και να μας κρίνει σύμφωνα με το νόμο». Έτσι πήγαν στο εξωτερικό για τους Βαράγγους Ρως. Αυτοί οι συγκεκριμένοι Βαράγγοι ήταν γνωστοί ως Ρως, όπως μερικοί ονομάζονται Σουηδοί και άλλοι Νορμανδοί, Άγγλοι, Γότθοι, γιατί ονομάστηκαν έτσι.
Οι Σλάβοι πρεσβευτές έφτασαν στη γη των Ρως, που δεν καθορίζεται, και τους κάλεσαν να έρθουν και να κυβερνήσουν τη γη τους ως βασιλιάδες. Τρία αδέλφια με αριστοκρατική καταγωγή δέχτηκαν την πρόσκληση και το Χρονικό συνεχίζει:
Ο μεγαλύτερος, ο Ρούρικ, εγκαταστάθηκε στο Νόβγκοροντ. ο δεύτερος, ο Σινέος, στο Μπελόζερο. και ο τρίτος, ο Τρύβορος, στο Ιζμπόρσκ. Από αυτούς τους Βαράγγους η περιοχή του Νόβγκοροντ έγινε γνωστή ως η Γη των Ρως. Οι σημερινοί κάτοικοι του Νόβγκοροντ κατάγονται από τη φυλή των Βαράγγων, αλλά από τότε ήταν Σλάβοι.
Η επιβεβαίωση των σκανδιναβικών εγκαταστάσεων σε αυτές τις περιοχές προέρχεται από υλικά ευρήματα που ανακαλύφθηκαν σε αρχαιολογικές ανασκαφές. Γύρω στο 750 μ.Χ. ιδρύθηκε οικισμός στη Σταράγια Λαντόγκα κοντά στον ποταμό Βολκόφ. Ήταν το πρώτο σκανδιναβικό χωριό της περιοχής. Ο ιστορικός Τόμας Νούναν γράφει:
Αρχαιολογικά ευρήματα υποδεικνύουν ότι Σκανδιναβοί ζούσαν στην Λαντόγκα από την ίδρυσή της: μια σειρά σκανδιναβικών-Βαλτικών σιδερένιων εργαλείων, συμπεριλαμβανομένου ενός φυλακτού με το πρόσωπο του Όντιν, βρέθηκε σε ένα στρώμα της δεκαετίας του 750… Οι Σκανδιναβοί που επισκέφτηκαν τη Λαντόγκα δεν ήρθαν για λεηλασίες και επιδρομές. Δεν υπήρχαν άλλες πόλεις στην περιοχή, δεν υπήρχαν μοναστήρια, και οι γειτονικοί ταφικοί τύμβοι των ντόπιων ήταν πολύ φτωχικοί στο περιεχόμενό τους. Λίγα πράγματα άξια κλοπής υπήρχαν στην περιοχή. Η Λαντόγκα δημιουργήθηκε για να διευκολύνει την πρόσβαση στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ρωσίας και σε όλο τον φυσικό της πλούτο.
Από τα στοιχεία προκύπτει ότι η Λαντόγκα έγινε εποχιακός οικισμός αργότερα ή, τουλάχιστον, ο πληθυσμός παρουσίαζε διακυμάνσεις, πράγμα το οποίο είναι σύμφωνο με τις διηγήσεις του χρονικού για τους Σλάβους που έδιωξαν τους Βαράγγους και στη συνέχεια τους κάλεσαν πίσω. Σκανδιναβικά αντικείμενα έχουν βρεθεί επίσης στο Νόβγκοροντ και σε άλλες που αναφέρονται στο Χρονικό.
Δύο χρόνια μετά την άφιξή τους, οι δύο μικρότεροι αδελφοί πέθαναν και ο Ρούρικ πήρε τις περιφέρειές τους υπό τον έλεγχό του με την πρωτεύουσά του στο Νόβγκοροντ. Δύο άνδρες της ομάδας του Ρούρικ, ο Ασκόλντ και ο Ντιρ, ζήτησαν και πήραν την άδεια να φύγουν από την περιοχή και να αναζητήσουν την τύχη τους στο Τσάριγκραντ (όπως ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη). Στο δρόμο τους προς το Τσάριγκραντ σταμάτησαν σε μια πόλη χτισμένη σε έναν λόφο που ονομαζόταν Kiy/Κίε (Κίεβο), την κατέλαβαν και στη συνέχεια άρχισαν να επιτίθενται στη γύρω περιοχή όπως συνήθιζαν οι Βίκινγκ. Το Χρονικό αποδίδει σε αυτούς την περίφημη επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης, που έγινε με 200 πλοία των Βίκινγκ (περίπου 860 μ.Χ.) τα οποία αποχώρησαν, μετά από αιματοχυσία και μετά από μια καταιγίδα που αποδόθηκε σε θεϊκή επέμβαση. Η χρονολογία αυτής της επιδρομής, ωστόσο, δεν ταιριάζει με την υπόλοιπη αφήγηση.
Στο Νόβγκοροντ, ο Ρούρικ πέθανε από φυσικά αίτια αφού ανέθεσε τη φροντίδα του νεαρού γιου του Ιγκόρ στο συγγενή του Ολέγκ (επίσης γνωστού ως Ολέγκ του Νόβγκοροντ, και Ολέγκ του Προφήτη, περ. 879-912 μ.Χ.) ο οποίος τον διαδέχτηκε. Ο Ολέγκ ξεκίνησε μια σειρά στρατιωτικών εκστρατειών από το Νόβγκοροντ, κατακτώντας και ενοποιώντας τις γύρω περιοχές. Έτσι έφτασε στο Κίεβο και είδε πώς ο Ασκόλντ και ο Ντιρ είχαν συγκεντρώσει τεράστιο πλούτο μέσω των επιδρομών.
Τους ξεγέλασε και τους δύο πείθοντας τους να βγουν από την πόλη, τους σκότωσε και πήρε τον έλεγχο της περιοχής. Στη συνέχεια μετέφερε την πρωτεύουσα από το Νόβγκοροντ στο Κίεβο την ίδια περίπου εποχή (περίπου 882 μ.Χ.) Μέσω διαπραγματεύσεων και στρατιωτικής πυγμής, έπεισε μια σειρά φυλών και οικισμών να πληρώνουν φόρο υποτέλειας σε αυτόν και όχι στους Χαζάρους. Μέχρι τη λήξη της βασιλείας του, ο Ολέγκ είχε επεκτείνει σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο των Ρως στην περιοχή και είχε γεμίσει το θησαυροφυλάκιο του Κιέβου.
Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ Ο ΟΛΕΓΚ ΘΑ ΣΚΟΤΩΝΟΤΑΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΑΛΟΓΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΙΠΠΕΥΣΕΙ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ.
Ήταν γνωστός ως Ολέγκ ο Προφήτης (ή Ολέγκ ο ιερέας) εξ αιτίας μιας προφητείας που αφορούσε το θάνατό του. Η προφητεία έλεγε ότι ο Ολέγκ θα σκοτωνόταν από ένα όμορφο άλογο που είχε, αλλά δεν τόλμησε ποτέ να ιππεύσει λόγω της προφητείας. Διέταξε να πάρουν το άλογο μακριά αλλά με την προϋπόθεση ότι θα το τάιζαν πάντα καλά και θα το φρόντιζαν. Όταν πια είχε κατακτήσει τις γύρω περιοχές και είχε κάνει επωφελείς συνθήκες (ειδικά με την Κωνσταντινούπολη), αισθάνθηκε σίγουρος για τη βασιλεία του, χλεύασε την προφητεία και ρώτησε τους συμβούλους του τι είχε συμβεί στο άλογο που υποτίθεται ότι θα τον σκότωνε. Του είπαν ότι είχε πεθάνει και ο Ολέγκ ζήτησε να του φέρουν τα οστά του αλόγου. Μόλις του τα έφεραν, χλεύασε την προφητεία και πάτησε δυνατά το κρανίο του αλόγου, τρομάζοντας ένα φίδι που βρισκόταν από κάτω, το οποίο τον δάγκωσε στο πόδι και τον σκότωσε.
Τον διαδέχθηκε ο Ιγκόρ του Κιέβου (912-945 μ.Χ.), ο γιος του Ρούρικ, τον οποίο ο ίδιος είχε αναθρέψει. Ο Ιγκόρ, λίγο πριν πάρει την εξουσία, είχε παντρευτεί μια γυναίκα της Βαραγγικής καταγωγής, που ονομαζόταν Όλγα (αργότερα Αγία Όλγα του Κιέβου, η οποία πέθανε το 969 μ.Χ.). Όπως ο θετός πατέρας του, ο Ιγκόρ συμμετείχε σε επιτυχημένες στρατιωτικές εκστρατείες και απαιτούσε φόρο υποτέλειας από τους κατακτημένους. Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, διαπίστωσε ότι ο πλούτος που είχε συγκεντρώσει δεν ήταν αρκετός για αυτόν και επέβαλε βαρύτερη φορολογία. Τελικά δολοφονήθηκε για την απληστία του από τη φυλή που ήταν γνωστή ως Δρεβλιανοί. Ο γιος του, ο Σβιατοσλάβ Α΄ (945-972 μ.Χ.) ήταν πολύ νέος για να πάρει το θρόνο και έτσι ο Όλγα κράτησε την αντιβασιλεία μεταξύ 945-963 μ.Χ.
Η πρώτη απόφαση της Όλγας ήταν να τιμωρήσει τους Δρεβλιανούς για τη δολοφονία του συζύγου της. Οι Δρεβλιανοί πρότειναν στην Όλγα να παντρευτεί τον πρίγκιπα τους Μάι και η Όλγα προσποιήθηκε ότι συμφωνεί και ζήτησε πρέσβεις. Αυτούς τους σκότωσε αφού τους ξεγέλασε και τους έπεισε να μπουν σε μια βάρκα την οποία μετά έριξε σε ένα λάκκο και τους έθαψε ζωντανούς. Στη συνέχεια ζήτησε από τους σοφότερους άντρες των Δρεβλιανών να την επισκεφθούν, τους ζήτησε να κάνουν μπάνιο κατά την άφιξή τους, και έβαλε φωτιά στα λουτρά, κατακαίοντάς τους. Στη συνέχεια, ζήτησε από τους Δρεβλιανούς να προετοιμάσουν μια τελετή για να τιμήσουν τον Ιγκόρ, τους άφησε να μεθύσουν, και έβαλε τους στρατιώτες της να τους σφαγιάσουν.
Όσοι Δρεβλιανοί επέζησαν κατέφυγαν στην πόλη Ισκορόστεν, όπου είχε σκοτωθεί ο Ιγκόρ, και η Όλγα την πολιόρκησε. Όταν διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να κατακτήσει την πόλη, είπε ότι θα επέβαλε τους ελαφρύτερους όρους παράδοσης στην πόλη και ζήτησε μόνο τρία περιστέρια και τρία σπουργίτια από κάθε σπίτι. Οι πολιορκημένοι της έδωσαν αμέσως τα πουλιά και αυτή έβαλε τους στρατιώτες της να δέσουν ένα πανί βουτηγμένο στο θειάφι στα πουλιά και αφού του βάλουν φωτιά να τα απελευθερώσουν για να επιστρέψουν στις φωλιές τους στην πόλη. Αυτές οι φωλιές στις μαρκίζες των σπιτιών, στα κοτέτσια και αλλού άρπαξαν αμέσως φωτιά και κάηκε το Ισκορόστεν. Η Όλγα σκότωσε ή πούλησε ως δούλους τους περισσότερους από τους επιζώντες, αλλά σε άλλους χάρισε τη ζωή, ώστε να συνεχίσουν να της πληρώνουν φόρο υποτέλειας.
Οι ιστορίες της εκδίκησης της Όλγας είναι ανάμεσα στα πιο μυθικά τμήματα του Πρώτου Χρονικού, αλλά πιστεύεται ότι απηχούν πραγματικά ιστορικά γεγονότα σχετικά με την εξάλειψη των Δρεβλιανών. Αυτές οι ιστορίες αφαιρέθηκαν αργότερα από την εκκλησία που ανακήρυξε την Όλγα αγία για το αφοσιωμένο χριστιανικό ιεραποστολικό της έργο στην περιοχή, παρόλο που το Ρωσικό Κράτος του Κιέβου παρέμεινε κατά κύριο λόγο ειδωλολατρικό κατά τη διάρκεια της βασιλείας του γιου της και του διαδόχου του. Δεν ήταν η Όλγα αλλά ο Βλαδίμηρος ο Μέγας (περίπου 980-1015 μ.Χ.) που προσηλύτισε την περιοχή στο χριστιανισμό.
Ο Βλαδίμηρος ο Μέγας και ο Γιαροσλάβ ο Σοφός
Η Όλγα παραιτήθηκε υπέρ του Σβιατοσλάβ Α’ το 963 μ.Χ. και αποσύρθηκε στο Κίεβο για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της. Ο Σβιατοσλάβ Α’ εγκαινίασε γρήγορα μια σειρά στρατιωτικών εκστρατειών ακόμη μεγαλύτερη από εκείνη του Ολέγκ και του Ιγκόρ για να επεκτείνει την επικράτειά του και να ελέγξει τις εμπορικές οδούς. Κατέκτησε πρώτα το κράτος των Χαζάρων, το οποίο αποτελούσε από καιρό αντίπαλη δύναμη, και στη συνέχεια τους Βούλγαρους του Βόλγα, τους Αλανούς και τους Βούλγαρους του Δούναβη έως ότου υπερδιπλασίασε τα εδάφη του βασιλείου του.
Δολοφονήθηκε επιστρέφοντας στο Κίεβο από μια εκστρατεία και οι γιοι του Γιαροπόλκ Α’ (972-980 μ.Χ.), Ολέγκ και Βλαδίμηρος πολέμησαν μεταξύ τους για το στέμμα. Ο Ολέγκ σκοτώθηκε και, όταν ο Γιαροπόλκ πήρε την εξουσία, ο Βλαδίμηρος κατέφυγε στην Νορβηγία στην αυλή του συγγενή του Χάακον Σίγκουρντσον (972-995 μ.Χ.). Εκεί συγκέντρωσε μια δύναμη Βαράγγων και περίμενε μέχρι να νιώσει έτοιμος να επιστρέψει και να πάρει πίσω το βασίλειο. Νίκησε το στρατό του Γιαροπόλκ Α΄ και σκότωσε τον αδερφό του σε ενέδρα.
Ο Βλαδίμηρος ακολούθησε το παράδειγμα του πατέρα του και πραγματοποίησε μια σειρά στρατιωτικών εκστρατειών είτε για επέκταση του βασιλείου του είτε για την εξασφάλιση ορισμένων περιοχών. Σε όλες αυτές τις πορείες και μάχες ανήγειρε ειδωλολατρικά ιερά για να τιμήσει τοπικές ή εθνικές θεότητες. Περίπου αυτήν την εποχή (περ. 987 μ.Χ.) ο Βασίλειος Β΄ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ( 976-1025 μ.Χ.) ζήτησε στρατιωτική βοήθεια από τον Βλαδίμηρο για να υπερασπιστεί το θρόνο του από δύο στασιαστές (ένας εκ των οποίων, ο Βάρδας Φωκάς, είχε ήδη ανακηρυχθεί αυτοκράτορας). Ο Βλαδίμηρος συμφώνησε και στη συνέχεια είτε ζήτησε ο ίδιος, είτε του προσφέρθηκε, η αδερφή του Βασιλείου Β΄ Άννα, ως σύζυγος. Ο γάμος εγκρίθηκε υπό τον όρο ότι ο Βλαδίμηρος θα ασπαζόταν τον Χριστιανισμό.
Αυτή η συμφωνία είχε ως αποτέλεσμα τον εκχριστιανισμό των Ρως του Κιέβου και την ίδρυση της Φρουράς των Βαράγγων στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο Βλαδίμηρος έστειλε 6.000 Βαράγγους στον Βασίλειο Β΄ στην Κωνσταντινούπολη το 988 μ.Χ. και αυτοί αποτέλεσαν την επίλεκτη μονάδα της προσωπικής φρουράς των βυζαντινών αυτοκρατόρων και ένα σώμα στρατευμάτων που προκαλούσε τον τρόμο από εκείνη την εποχή μέχρι τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ.
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή για την προσχώρηση στον χριστιανισμό, ο Βλαδίμηρος αφού έχασε την πίστη στους ειδωλολατρικούς θεούς του, έστειλε απεσταλμένους σε διαφορετικά έθνη ώστε να ενημερωθεί το ιερατείο για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και πρακτικές τους. Μετά από έρευνα του Χριστιανισμού, του Ισλάμ και του Ιουδαϊσμού επέλεξε τον Ανατολικό Ορθόδοξο Χριστιανισμό λόγω της ομορφιάς των εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης και επειδή δεν απαγόρευε την κατανάλωση αλκοόλ ή χοιρινού κρέατος. Αυτή η ιστορία δημιουργήθηκε (κάποια στιγμή τον 11ο αιώνα μ.Χ.) πιθανότατα για να αποσιωπήσει την προσχώρηση του Βλαδίμηρου στο χριστιανισμό λόγω μιας γαμήλιας συμφωνίας και για να τονίσει την ανεξαρτησία του από ξένες επιρροές. Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις της μεταστροφής του, αυτή είχε εκτεταμένες επιπτώσεις, όπως σημειώνει ο μελετητής Ρόμπερτ Φέργκιουσον:
Η επιλογή της σλαβικής και όχι της παλαιάς Νορβηγικής ως γλώσσας της Ορθόδοξης Εκκλησίας των Ρως έκανε τη διαδικασία της αφομοίωσης μη αναστρέψιμη. Άνοιξε επίσης την κοινωνία των Ρως στη βαθιά και διαρκή επιρροή του βυζαντινού πολιτισμού.
Αν και μπορεί αρχικά να συμφώνησε για να επιτύχει τη σύναψη συμμαχίας, ο Βλαδίμηρος όμως ασπάστηκε γρήγορα τις σημαντικότερες αξίες του Χριστιανισμού. Έλαβε μέτρα για τους φτωχούς του βασιλείου του και ήταν πρόθυμος να βοηθήσει οποιονδήποτε, ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση. Ίδρυσε σχολεία για να ενθαρρύνει τον αλφαβητισμό και βελτίωσε τη ζωή των πολιτών της χώρας του από κάθε άποψη. Το εμπόριο γνώρισε ανάπτυξη και η οικονομία άνθισε υπό τον Βλαδίμηρο, ο οποίος ίδρυσε επίσης πόλεις και έχτισε πολλές εκκλησίες.
Τον Βλαδίμηρο διαδέχθηκε ο Σβιατοπόλκ Α΄ (1015-1019 μ.Χ.) γνωστός ως «ο αθεόφοβος ή ο κακός» για τη δολοφονία των τριών γιων του Βλαδίμηρου (συμπεριλαμβανομένων των Μπόρις και Γκλεμπ, οι οποίοι αργότερα έγιναν άγιοι) μόλις πήρε την εξουσία. Ο Σβιατοπόλκ Α’ ίσως ήταν και αυτός γιος του Βλαδίμηρου αλλά αυτό δεν γίνεται σαφές μέσα από τις πηγές. Η βασιλεία του πέρασε χωρίς κάτι σημαντικό και εκθρονίστηκε από έναν άλλο από τους γιους του Βλαδίμηρου, τον Γιαροσλάβ Α’ (περίπου 1019-1054 μ.Χ.), που έμεινε γνωστός ως Γιάροσλαβ ο Σοφός.
Ο Γιαροσλάβ Α’ ήταν ο τελευταίος μεγάλος μονάρχης του Ρωσικού Κράτους του Κιέβου. Παντρεύτηκε την Ίνγκεγκερντ Ολαφσντότιρ (1001-1050 μ.Χ.), κόρη του Όλαφ Σκότκονουνγκ, βασιλιά (995-1022 μ.Χ.) της Σουηδίας, και αργότερα δημιούργησε σημαντικές συμμαχίες μέσω των γάμων των παιδιών του με παιδιά ηγεμόνων άλλων εθνών. Επίσης, προχώρησε σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις των νόμων, έκλεισε σημαντικές συμφωνίες με την Κωνσταντινούπολη, και εξασφάλισε τα σύνορά του από τις εισβολές των, τουρκικής καταγωγής, νομάδων Πετσενέγων. Ακολουθώντας την παράδοση ενός Ρως βασιλιά πολεμιστή, ηγήθηκε μιας σειράς επιτυχημένων στρατιωτικών εκστρατειών και οδήγησε το Ρωσικό Κράτος του Κιέβου στην πολιτιστική και οικονομική ακμή του. Γύρω στο 1037 μ.Χ., ξεκίνησε την κατασκευή του καθεδρικού ναού της Αγίας Σοφίας στο Νόβγκοροντ, μιας από τις πιο εντυπωσιακές μεσαιωνικές εκκλησίες στον κόσμο. Η πολυτέλεια της είναι η απόδειξη του μεγαλείου της βασιλείας του Γιαροσλάβ Α’.
Μετά το θάνατό του, το Ρωσικό Κράτος του Κιέβου διαλύθηκε καθώς οι γιοι του πολεμούσαν μεταξύ τους για την εξουσία, ενώ άλλες πόλεις και ηγεμονίες επαναστάτησαν. Οι διάδοχοι μονάρχες στο Κίεβο δεν ήταν αρκετά ισχυροί για να συγκρατήσουν το βασίλειο και έτσι δημιουργήθηκαν ανεξάρτητες, μικρότερες ηγεμονίες. Οι Βόρειες Σταυροφορίες, ιδιαίτερα του 12ου αιώνα μ.Χ. αφαίρεσαν τα Βαλτικά εδάφη του βασιλείου και η Δ’ Σταυροφορία (1202-1204 μ.Χ.) κατέστρεψε το εμπόριο με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, αποκόπτοντας τους εμπορικούς δρόμους προς τον Ελλαδικό χώρο. Μέχρι την περίοδο της Μογγολικής εισβολής του 1237-1242 μ.Χ., το Ρωσικό Κράτος του Κιέβου δεν ήταν καν μια χαλαρή ομοσπονδία και τα ξεχωριστά κράτη κατακτήθηκαν εύκολα.
Το Ρωσικό Κράτος του Κιέβου στους «Βίκιγκς» και η κληρονομιά του
Για το ρωσικό κράτος του Κιέβου έγινε μνεία στην 6η σεζόν της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς “Βίκινγκς” μέσω της παρουσίας του χαρακτήρα του Ολέγκ του Προφήτη (τον οποίο υποδύθηκε ο Ρώσος ηθοποιός Ντανίλα Κοζλόφσκι). Στους “Βίκινγκς” τα ιστορικά γεγονότα συνδυάζονται ή συμπιέζονται, ποιητική αδεία, και αυτό συμβαίνει και με την παρουσίαση του Ολέγκ και διαφόρων γεγονότων που συνέβησαν στην περιοχή εκείνη την περίοδο. Η ενσωμάτωση του Ρωσικού κράτους του Κιέβου ήταν μια σημαντική εξέλιξη σε μια σειρά που υπογράμμιζε με συνέπεια τον αντίκτυπο που είχε η μετανάστευση των Βίκινγκ καθώς και οι επιδρομές τους σε άλλους πολιτισμούς.
Αν και οι λεγόμενοι αντι-νορμανιστές ιστορικοί συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι η Σκανδιναβική επιρροή στις περιοχές που κατοικούσαν σλάβοι ήταν αμελητέα, τα υλικά ευρήματα και γραπτές πηγές υποδεικνύουν το αντίθετο. Οι Βάραγγοι Ρως που εγκαταστάθηκαν στη Σταράγια Λαντόγκα, στο Νόβγκοροντ και στο Κίεβο δημιούργησαν έναν από τους πλουσιότερους και πιο σταθερούς πολιτισμούς της εποχής. Η ανάπτυξη μιας εθνικής ταυτότητας με κοινή θρησκευτική πίστη υπό τους Ρουρικίδες μονάρχες όπως ο Βλαδίμηρος ο Μέγας και ο Γιαροσλάβ Α έθεσαν τα θεμέλια για τις χώρες που εμφανίστηκαν αργότερα στην περιοχή.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ
Ένας Ινδός ρασιοναλιστής φιλόσοφος ζει υπό την απειλή του θανάτου, επειδή αποκάλυψε ότι πίσω από ένα άγαλμα του Χριστού που δάκρυζε κρυβόταν ένας σάπιος σωλήνας. , ταυτόχρονα τον έχουν επικηρύξει Ινδουιστές , βραχμανιστές , ισλαμιστές και ότι άλλο σε – ιστές στις θρησκείες του πλανήτη γιατί αποδεικνύει πως τα θαύματά τους είναι απλά μασκαριλίκια με σκοπό το κέρδος !
Ο Σανάλ Ενταμαρούκου είχε γίνει γνωστός στην χώρα του, την Ινδία, ως ο άνθρωπος που φανερώνει τα κόλπα πίσω από διάφορα «θαύματα» που υποστηρίζουν ότι συμβαίνουν διάφοροι επιτήδειοι και τσαρλατάνοι, οι οποίοι θέλουν να πλουτίσουν από την πίστη των ανθρώπων. Ο ίδιος είναι ένας ορθολογιστής φιλόσοφος και έχει αποδείξει μεταξύ άλλων ότι πίσω από εικόνες που κλαίνε βρίσκονται σωληνώσεις που έχουν σαπίσει και ότι φακίρηδες λένε ψέματα για τα όσα μπορούν να κάνουν. Πλέον, βρίσκεται αυτοεξόριστος στην Φινλανδία καθώς φοβάται να επιστρέψει στην Ινδία μετά τις απειλές για τη ζωή του. Την ίδια στιγμή τέσσερις άλλοι ορθολογιστές της χώρας έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία χρόνια από φωνές της Ινδίας που γυρίζουν τη χώρα πίσω σε φονταμενταλιστικά μονοπάτια.
Δολοφονία με ψαλμούς τάντρα
Όταν ένας Ινδουιστής φακίρης δήλωσε σε ένα ζωντανό τηλεοπτικό πρόγραμμα ότι είχε τη δύναμη να σκοτώσει οποιονδήποτε με μια σειρά από ταντρικούς ψαλμούς, ο Σανάλ Ενταμαρούκου που βρισκόταν επίσης στο στούντιο τον προκάλεσε να κάνει μια επίδειξη της δύναμής του επί τόπου θέτοντας τον εαυτό του ως το υποψήφιο… θύμα του φακίρη.
Το κανάλι ακύρωσε όλα τα επόμενα προγράμματά του και ο φακίρης άρχισε απευθείας τους ψαλμούς του. Καθώς τα λεπτά περνούσαν και ο φακίρης συνέχιζε τους ψαλμούς του, μια αίσθηση απόγνωσης άρχισε να εμφανίζεται στα μάτια του. Από την πλευρά του, ο Ενταμαρούκου συνέχιζε να δείχνει μια χαρά και τίποτα δεν φανέρωνε ότι αυτός ο άνθρωπος κινδυνεύει να πεθάνει από τα ξόρκια του φακίρη. Αντίθετα, μάλλον το διασκέδαζε.
«Προσπαθούσε για περισσότερη από μια ώρα μέχρι που σταμάτησε υποστηρίζοντας ότι εγώ (ένας άθεος!) προστατευόμουν από κάποιους πολύ ισχυρούς θεούς και γι’ αυτό δεν μπορούσε να με σκοτώσει», περιγράφει ο ίδιος ο Ενταμαρούκου σε ένα άρθρο του στο «Times of India» το 2015. «Του δόθηκε μάλιστα μια δεύτερη ευκαιρία να τα καταφέρει και οι ακόλουθοί του άρχισαν να ψάλλουν μαζί του και να κάνουν κάποιες απειλητικές τελετουργίες με φωτιά και κάποια κόκκινα μπαχαρικά που τα έριχναν σε μια κούκλα βουντού, η οποία θεωρητικά ήμουν εγώ. Στο τέλος, ακόμα γελούσα όταν ο ταντρικός φακίρης έκατσε ιδρωμένος στο σκοτάδι πίσω από τις κάμερες. Το πρόγραμμα το είδαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι», ανέφερε ο Ενταμαρούκου.
Ο Ενταμαρούκου είναι ο πρόεδρος της Ινδικής Ένωσης Ορθολογιστών (Ρασιοναλιστών), στην οποία είναι μέλος από την ηλικία των 15 ετών. Ο ίδιος είναι παιδί ενός Χριστιανού και μετέπειτα άθεου Ρασιοναλιστή φιλοσόφου και μιας ινδουίστριας κι έτσι ποτέ δεν δέχτηκε κάποια έντονη θρησκευτική επιρροή. Μάλιστα, ήταν ο πρώτος μαθητής στην Ινδία στο αρχείο του οποίου είχε γραφτεί ότι είναι «χωρίς θρησκεία», ενώ ο πατέρας του ήταν ο πρόεδρος της Ινδικής Ένωσης Ορθολογιστών πριν από αυτόν.
Ο ίδιος μεγαλώνοντας έγινε ένας ιδιαίτερα ενεργός ρατιοναλιστής (ορθολογιστής) και έγινε μέλος ενός μικρού κύκλου Ινδών που είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στο να ταξιδεύουν σε όλη τη χώρα και να αποκαλύπτουν την ρεαλιστική αλήθεια πίσω από αυτά που παρουσιάζονται ως μυστικιστικά θαύματα.
Η Ινδία είναι μια χώρα που συνδέεται συχνά με τον βαθύ πνευματισμό, ωστόσο οι ορθολογιστές βλέπουν την χώρα τους σαν ένα πολύ εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη προλήψεων.
Στη δεκαετία του 1990, ο Ενταμαρούκου επισκέφτηκε εκατοντάδες χωριά αποκαλύπτοντας τα ψεύδη πίσω από κάποιους «θαυματοποιούς» που αυτοαποκαλούνταν «άγιοι» και διαφήμιζαν ότι έκαναν θαύματα. Ο Ενταμαρούκου με πολύ απλό τρόπο αποδείκνυε ότι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν απλώς… ταχυδακτυλουργοί που ήξεραν να χρησιμοποιούν χημικά και βότανα για να δημιουργούν εντυπωσιακά φαινόμενα. Πολύ γρήγορα φυσικά άρχισε να προσελκύει επικριτές αλλά και το ενδιαφέρον της ινδικής τηλεόρασης.
«Γυρνούσα στα χωριά πολύ πριν έρθει η τηλεόραση. Ωστόσο σε κάποιους ανθρώπους δεν τους αρέσει που βγαίνω και στην τηλεόραση, όπου μπορούσαν να με ακούσουν εκατομμύρια άνθρωποι», δήλωνε.
Μάλιστα, το 1995 ένα βρετανικό τηλεοπτικό συνεργείο ακολούθησε επί 18 μήνες τον Ενταμαρούκου και τους υπόλοιπους ορθολογιστές της ομάδας στο τουρ τους στα χωριά και το αποτέλεσμα καταγράφηκε στο κατατοπιστικό ντοκιμαντέρ «Guru Busters».
Το άγαλμα που στάζει
Το 2012, τέσσερα χρόνια μετά το περιστατικό με τον φακίρη που προσπάθησε να… σκοτώσει τον Ενταμαρούκου, ένα άγαλμα του Χριστού σε έναν καθολικό ναό στην Βομβάη άρχισε να «δακρύζει». Στην πραγματικότητα από τα δάχτυλα του ποδιού του αγάλματος έσταζαν σταγόνες νερού. Αμέσως οι ντόπιοι άρχισαν να το αντιμετωπίζουν ως θαύμα και οι πιστοί συνέρρεαν στο ναό για να προσκυνήσουν το άγαλμα, ενώ μάλιστα κάποιοι έπιναν από τον «αγιασμό».
Ο Ενταμαρούκου δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος και έσπευσε κι αυτός στην εκκλησία για να ερευνήσει το «θαύμα». Με έναν φίλο του μηχανικό έψαξαν την αρχή της διαρροής και ανακάλυψαν ότι το νερό που έβγαινε στο άγαλμα οφειλόταν σε έναν χαλασμένο σωλήνα πίσω από αυτό. Η υγρασία στον τοίχο που ήταν κρεμασμένο το άγαλμα προερχόταν από έναν σωλήνα που είχε τρυπήσει και ο οποίος ήταν συνδεδεμένος με έναν αγωγό που οδηγούσε στην διπλανή τουαλέτα. Τελικά το θαύμα ήταν στην πραγματικότητα μια βλάβη στα υδραυλικά του ναού. Ωστόσο από αυτό το σημείο τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν για τον Ενταμαρούκου.]
Ο φιλόσοφος παρουσίασε τα ευρήματά του σε ένα ζωντανό τηλεοπτικό πρόγραμμα, όπου ήταν παρόντες και εκπρόσωποι ομάδων καθολικών πιστών, ενώ έξω από το στούντιο άρχισε να μαζεύεται ένα εξοργισμένο πλήθος κρατώντας ραβδιά. Ο ίδιος ο Ενταμαρούκου υποστηρίζει ότι το πλήθος ήταν απλοί κακοποιοί που είχαν προσληφθεί από τις καθολικές ομάδες.
Για κάποιους καθολικούς, όπως έλεγαν, το ζήτημα δεν ήταν πλέον η εγκυρότητα του θαύματος, αλλά το γεγονός ότι ο Ενταμαρούκου είχε προσβάλει την Καθολική εκκλησία υπονοώντας ότι έστησε η ίδια το θαύμα, για να βγάλει λεφτά, και υποστηρίζοντας ότι η εκκλησία ήταν κατά της επιστήμης. Πολλοί υπενθύμιζαν ότι λίγα χρόνια πριν ο Ενταμαρούκου είχε προσπαθήσει να καταρρίψει τους ισχυρισμούς της Ινδής Μόνικα Μπέσρα. Η Μπεσρά είχε υποστηρίξει ότι θεραπεύτηκε από έναν όγκο στην κοιλιά επειδή προσευχόταν στην Μητέρα Τερέζα και αφού τοποθέτησε μια εικόνα στην κοιλιά της. Το θαύμα αυτό μάλιστα ήταν η αρχή που οδήγησε στην αγιοποίηση της Μητέρας Τερέζας από την Καθολική Εκκλησία. Ο Ενταμαρούκου τότε είχε προσφέρει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η Μπεσρά είχε υποβληθεί σε εγχείριση αφαίρεσης του όγκου πριν από το θαύμα. Έτσι, αρκετοί πιστοί από τότε δεν έβλεπαν με καλό μάτι τον Ενταμαρούκου.
Τις επόμενες εβδομάδες μετά την κατάρριψη του θαύματος με το άγαλμα, κατατέθηκαν μηνύσεις εναντίον του Ενταμαρούκου για βλασφημία σε τρία τουλάχιστον αστυνομικά τμήματα της Βομβάης. Οι μηνύσεις είχαν υποβληθεί από ομάδες Καθολικών με βάση το Άρθρο 295α του ποινικού κώδικα της Ινδίας, το οποίο προέρχεται από την περίοδο της αποικιοκρατίας.
Το άρθρο αυτό έχει τεθεί σε εφαρμογή από το 1927 σε μια προσπάθεια να σταματήσει τις πράξεις και τις ομιλίες μίσους μεταξύ των διάφορων θρησκευτικών ομάδων της τότε αποικιακής χώρας. Σύμφωνα με αυτό οποιαδήποτε «εκούσια και κακόβουλη πράξη» καταλήγει να προσβάλει τα θρησκευτικά αισθήματα κάποιου μπορεί να τιμωρείται με έως και τέσσερα χρόνια φυλακή και πρόστιμο. Ωστόσο πολλοί υποστηρίζουν ότι το άρθρο αυτό χρησιμοποιείται συχνά για να καταπατήσει την ελευθερία του λόγου.
«Εξαιτίας αυτού του νόμου ένας αστυνομικός μπορεί να με συλλάβει ακόμα και αν δεν έχει προηγηθεί έρευνα, χωρίς καν ένταλμα και να με κρατήσουν στη φυλακή για αρκετό διάστημα. Αυτό είναι ένα ρίσκο που δεν θέλω να πάρω», λέει ο Ενταμαρούκου από την εξορία του.
Έκανε αίτηση για προκαταβολική εγγύηση κάτι που θα μπορούσε να εμποδίσει την αστυνομία να τον συλλάβει πριν γίνει έρευνα, ωστόσο η αίτηση απορρίφθηκε. Την ίδια στιγμή, όπως λέει, άρχισε να δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα από αστυνομικούς, οι οποίοι έλεγαν ότι η πρόθεσή τους ήταν να τον συλλάβουν και πως αν δεν απολογούνταν οι μηνύσεις δεν επρόκειτο να αποσυρθούν ποτέ.
Παράλληλα, απειλητικά σχόλια άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους σε online forum και οι επαφές του από την Βομβάη του μετέφεραν ότι έχουν προσληφθεί κάποιοι ώστε να τον ξυλοκοπήσουν στην φυλακή. Οι ομάδες των Καθολικών λένε πάντως ότι δεν ήταν πίσω από καμία απειλή που έλαβε ο Ενταμαρούκου.
Η εξορία
Τότε, ο Ενταμαρούκου αποφάσισε να φύγει για μια ευρωπαϊκή περιοδεία διαλέξεων. Η Φινλανδία ήταν η πρώτη χώρα που του χορήγησε βίζα και είχε φίλους εκεί που προτίθεντο να τον βοηθήσουν. Έφτασε στο Ελσίνκι λίγο μετά πιστεύοντας ότι θα μείνει λίγες εβδομάδες μέχρι να καταλαγιάσει η οργή εναντίον του στην Ινδία.
Ωστόσο, η οργή δεν σταμάτησε. Το Catholic Secular Forum (CSF), μια από τις χριστιανικές ομάδες που είχε καταθέσει μήνυση, επιμένει ακόμα ότι αν ο Ενταμαρούκου επιστρέψει στην Ινδία, θα κυνηγήσει μια δίωξη εναντίον του.
Ο ίδιος συνεχίζει να ζει στο Ελσίνκι μακριά από τους δικούς του. Από τότε που έφυγε από την Ινδία η κόρη του έκανε παιδί και η μητέρα του πέθανε, ωστόσο αυτός δεν μπορούσε να είναι κοντά τους.
«Μου λείπουν πολλοί άνθρωποι. Το γεγονός ότι δεν μπορώ να τους συναντήσω με θλίβει πολύ», αναφέρει.
Ο Καρδινάλιος Όσβαλντ Γκράσιας της Βομβάης προσπάθησε να βρει μια λύση ζητώντας από τον Ενταμαρούκου να απολογηθεί ώστε οι χριστιανικές ενώσεις να αποσύρουν τις μηνύσεις τους. Ωστόσο, ο Ενταμαρούκου αρνείται να συμβιβαστεί θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα καταπατούσε την ελευθερία του λόγου του.
«Δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα είπα. Νιώθω ότι έχω απόλυτο δικαίωμα να εκφράζω τις απόψεις μου. Είμαι ανοιχτός στη συζήτηση και να διορθώσω πράγματα αλλά δεν προτίθεμαι να δεχτώ τον εκφοβισμό κανενός, να αλλάξω τις απόψεις μου ή να υποκύψω στις πιέσεις τους για να απολογηθώ».
Ο Ενταμαρούκου μέχρι και σήμερα φοβάται να επιστρέψει στη χώρα του και οι φόβοι του δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητοι. Από τότε που έφυγε τέσσερις ρασιοναλιστές συνάδερφοί του έχουν δολοφονηθεί.
Από το Ελσίνκι θυμάται τον φίλο του Ναρέντρα Νταμπχόλκαρ, ο οποίος μιλούσε ανοιχτά κατά της μαύρης μαγείας.
«Ο Ναρέντρα το 2013 μου έλεγε ότι αν επιστρέψω στην Βομβάη αυτός και οι φίλοι του θα μπορούν να με προστατεύσουν και είχα αρχίζει να σκέφτομαι την πρότασή του». Ωστόσο, τέσσερις μέρες μετά ο Νταμπχόλκαρ δολοφονήθηκε με τους περισσότερους να συνδέουν το έγκλημα με την καμπάνια του κατά της μαγείας.
Σήμερα, ο Ενταμαρούκου δίνει διαλέξεις κυρίως μέσω του διαδικτύου λόγω της πανδημίας και συνεχίζει να προσπαθεί να αποκαλύψει τα ψεύδη, όπου υπάρχουν.
Όπως είχε δηλώσει σχετικά με την περιπέτειά του με το άγαλμα: «Θα το έκανα ξανά, επειδή κάθε θαύμα έχει τεράστια επιρροή για λίγο, αλλά μετά εξαφανίζεται αφού το εξηγήσεις. Είναι σαν μια φούσκα. Την σκας και εξαφανίζεται».
Το άγαλμα του Χριστού παραμένει ακόμα στην εκκλησία της Βομβάης, ωστόσο πλέον δεν στάζει νερό.
Η “Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου”:
Η “Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου” συγκλόνισε τον κόσμο στις 14 Φεβρουαρίου 1929, όταν ο πόλεμος μεταξύ της “Νότιας Πλευράς” του Αλ Καπόνε και της “Βόρειας Πλευράς” του Τζορτζ “Μπαγκς” Μάρον, των δύο συμμοριών που κυριαρχούσαν στο Σικάγο, έλαβε τραγικές διαστάσεις, καθώς οι άνθρωποι του Ιταλού γκάνστερ δολοφόνησαν εν ψυχρώ επτά αντιπάλους τους σε μια αποθήκη.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ο πόλεμος μεταξύ των συμμοριών κυριάρχούσε στους δρόμους του Σικάγο στα τέλη της δεκαετίας του 1920 – την ποχή την Ποτοαπαγόρευσης -, καθώς ο Αλ Καπόνε προσπαθούσε να αποκτήσει τον έλεγχο στο παράνομο εμπόριο, τα τυχερά παιχνίδια και την πορνεία, εξαλείφοντας τους αντιπάλους του.
© Bettmann / Getty Images / Ideal Image
Η διαμάχη αυτή έφτασε στο αιματηρό αποκορύφωμα της σε μία αποθήκη στο βόρειο τμήμα της πόλης στις 14 Φεβρουαρίου του 1929, όταν επτά άνδρες που σχετίζονταν με τον Ιρλανδό γκάνγκστερ Μπαγκς Μοράν, έναν από τους μακροχρόνιους εχθρούς του Καπόνε, πυροβολήθηκαν μέχρι θανάτου από αρκετούς άνδρες, οι οποίοι ήταν ντυμένοι αστυνομικοί.
Η “σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου”, όπως έμεινε γνωστή, παραμένει ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα και δεν συνδέθηκε ποτέ επίσημα με τον Καπόνε, αλλά γενικά θεωρείται ένα από τα πιο διάσημα εγκλήματα του Ιταλού μαφιόζου.
Η “Βασιλεία” του Αλ Καπόνε
© Bettmann / Getty Images / Ideal Image
Από το 1924 έως το 1930, η πόλη του Σικάγο ήταν ευρέως γνωστή για την ανομία και τη βία. Το φαινόμενο συνέπεσε με τη “βασιλεία” του γκάστερ Αλ “Scarface” Καπόνε, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία από τον τότε αρχηγό της “Νότιας Πλευράς”, Τζόνι Τόριο το 1925 – Ο Τόριο, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά σε απόπειρα δολοφονίας το 1924, είχε “αποσυρθεί” στο Μπρούκλιν.
Με την έναρξη της Ποτοαπαγόρευσης που εισήχθη με την 18η τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών το 1920, η μαύρη αγορά έκανε την εμφάνιση της και το οργανωμένο έγκλημα κινήθηκε ανοδικά, με τις οργανωμένες συμμορίες να ευημερούν και να κερδίζουν πολιτική επιρροή. Η αστυνόμευση ήταν μια δύσκολη υπόθεση, με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνουν σαν “μανιτάρια” τα παράνομα αποστακτήρια και μπαρ. Τα σημεία πώλησης έφθασαν τα 30.000, σχεδόν διπλάσια σε σχέση με την εποχή πριν την Ποτοαπαγόρευση.
Το αφεντικό της μαφίας του Σικάγου, Αλ Καπόνε ισχυριζόταν ότι είχε στο μισθολόγιό του τη μισή αστυνομία του Σικάγου, ενώ το εισόδημα του από τις παράνομες δραστηριότητες του, εμταξύ των οποίων η παρασκευή και πώληση αλκοόλ, ο τζόγος και η πορνεία, υπολογίστηκε σε περίπου 60 εκατομμύρια δολάρια ετησίως. Η καθαρή του περιουσία το 1927 ήταν περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια.
Με τα χρόνια, ο Αλ Καπόνε παγίωσε τον έλεγχο στο Σικάγο πυροβολώντας ανελέητα τους αντιπάλους του. Το 1924, οι αρχές μέτρησαν περίπου 16 δολοφονίες που σχετίζονται με συμμορίες, κάτι που συνεχίστηκε μέχρι το 1929, φτάνοντας τις 64 δολοφονίες σε ένα χρόνο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Οι ομοσπονδιακές αρχές είχαν πολύ λιγότερη δικαιοδοσία από ό,τι έχουν σήμερα, και δεν συσχέτισαν όλες αυτές τις δολοφονίες με τις συμμορίες.
Η ημέρα της “Σφαγης”
© Hutlon Archive / Getty Images / Ideal Image
Το πρωτοπαλίκαρο του Καπόνε, Βιτσέντζο Τζιμπάλντι, επεξεργάστηκε το σχέδιο για την εκτέλεση. Σκοπός ήταν η εκδίκηση για τη δολοφονία ανδρών του Καπόνε από τον Μοράν. Οι Ιταλοί μαφιόζοι θα έκλειναν ραντεβού στον Μοράν με δέλεαρ ένα φορτίο ακριβού ουίσκι.
Η συνάντηση κλείστηκε για τις 10:30 το πρωί. Πέντε άνδρες του Καπόνε έφθασαν στο σημείο – οι τρεις ντυμένοι αστυνομικοί και οι δύο με πολιτικά – ενώ δεκάδες άλλοι βρίσκονταν στη γύρω περιοχή. Οι τρεις “αστυνομικοί” μπήκαν στην αποθήκη όταν είδαν έναν άνδρα που έμοιαζε με τον Μοράν να μπαίνει. Αιφνιδίασαν τα επτά άτομα που βρίσκονταν μέσα και τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ.
Η αστυνομία μπόρεσε να βρει μόνο λίγους αυτόπτες μάρτυρες, αλλά τελικά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ένοπλοι ντυμένοι αστυνομικοί είχαν μπει στην και προσποιήθηκαν ότι συνέλαβαν τους άνδρες. Αν και ο Μόραν κατηγόρησε αμέσως την συμμορία του Καπόνε για την “σφαγή”, ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι βρισκόταν στο σπίτι του στη Φλόριντα εκείνη την εποχή. Κανείς δεν οδηγήθηκε ποτέ σε δίκη για τις δολοφονίες. Παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα ανεξιχνίαστα εγκλήματα στην ιστορία.
“Δημόσιος Εχθρός Νο.1”
© PA Images / Getty Images / Ideal Image
Αν και η “Σφαγή της Ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου” σηματοδότησε την κυριαρχία του Καπόνε στο Σικάγο, μπορεί επίσης να ειπωθεί ότι σηματοδότησε και την αρχή της πτώσης του. Με την εξαιρετικά αποτελεσματική οργάνωσή του, το εντυπωσιακό του εισόδημα και την προθυμία του να εξοντώσει ανελέητα τους αντιπάλους του, ο Καπόνε είχε γίνει ο πιο διαβόητος γκάνγκστερ της χώρας και οι εφημερίδες τον ονόμασαν “Δημόσιο Εχθρό Νο. 1”.
Οι ομοσπονδιακές αρχές άρχισαν τις συστηματικές προσπάθειες για τη σύλληψη του Καπόνε. Τον Μάιο του 1929 συνελήφθη για παράνομη οπλοφορία, καταδικάστηκε σε διετή κάθειρξη, αλλά αποφυλακίστηκε εννέα μήνες αργότερα λόγω καλής διαγωγής. Στο μεταξύ είχαν αρχίσει και οι διαδικασίες για την προσαγωγή του σε δίκη με αφορμή τη “Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου”. Οι κατηγορίες όμως έπεσαν στο κενό και ο Καπόνε απλώς κλήθηκε να πληρώσει το ποσό των 5.000 δολαρίων για ασέβεια προς το δικαστήριο. Το 1930 ήταν ο νούμερο ένα πιο επικίνδυνος εγκληματίας της πόλης του Σικάγο.
Τον Φεβρουάριο του 1931, ένα ομοσπονδιακό δικαστήριο έκρινε τον Καπόνε ένοχο για περιφρόνηση και τον καταδίκασε σε έξι μήνες στη φυλακή της κομητείας Κουκ. Εν τω μεταξύ, το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ είχε ξεκινήσει έρευνα κατά του Καπόνε για φοροδιαφυγή. Ύστερα από πολύχρονες έρευνες του επιθεωρητή Ουίλσον ο Καπόνε καταδικάστηκε για φοροδιαφυγή. Η κατηγορία στηρίχθηκε στη μαρτυρία του δικηγόρου του Λώρενς Μάτινγκλυ, σε διάφορα στοιχεία με έσοδα του γκάνγκστερ και σε διάφορες άλλες μαρτυρίες. Αρχικά δέχθηκε τις κατηγορίες, πιστεύοντας ότι θα υπήρχε ευνοϊκή μεταχείριση. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη με αποτέλεσμα ο Καπόνε να αναιρέσει την αρχική του κατάθεση. Προσπάθειες όπως αυτή της δωροδοκίας των ενόρκων δεν πέτυχαν και έτσι ο δικαστής Ουίλκερσον τον καταδίκασε σε δέκα χρόνια φυλάκιση επιβάλλοντάς του επιπλέον και πρόστιμα 50.000 δολαρίων.
Το 1932 μεταφέρθηκε στις φυλακές της Ατλάντα και στη συνέχεια σε αυτές του Αλκατράζ. Λίγο μετά το 1935 άρχισε να δείχνει συμπτώματα συφιλιδικής παράνοιας και άρχισε να νοσηλεύεται σε νοσοκομείο. Τον τελευταίο χρόνο της ποινής του βρισκόταν στο Τέρμιναλ Άιλαντ της Καλιφόρνια. Αποφυλακίστηκε στις 16 Νοεμβρίου του 1939 και πέθανε από ανακοπή καρδιάς στις 25 Ιανουαρίου του 1947 στο σπίτι του στη Φλόριντα.
Κληρονομιά
© Chicago History Museum / Getty Images / Ideal Image
Ο τόπος της “Σφαγής του Αγίου Βαλεντίνου” (2122 Ν. Clark Street) έγινε τουριστική ατραξιόν μέχρι το 1967, όταν η αποθήκη κατεδαφίστηκε. Τα τούβλα του αιματοβαμμένου τοίχου της εκτέλεσης πουλήθηκαν σε δημοπρασία στον καναδό επιχειρηματία Τζορτζ Πάτεϊ, ο οποίος τον ξανάχτισε μέσα σε μπαρ που διατηρούσε στο Βανκούβερ.
Η σκηνή της εκτέλεσης υπάρχει στις ταινίες “Μερικοί το προτιμούν καυτό” του Μπίλι Γουάιλντερ (1959) και “Σημαδεμένος” (1932), ενώ αποτέλεσε το κύριο θέμα της ταινίας του Ρότζερ Κόρμαν “Νύχτα του Αγίου Βαλεντίνου” (1967).
ΒΡΕΝΤΕΦΟΡΤ . Ο ΚΡΑΤΗΡΑΣ ΤΕΡΑΣ
Όσοι ασχολούνται έστω και εγκυκλοπαιδικά με την γεωλογία και την διαμόρφωση του πλανήτη μας γνωρίζουν οτι η έμβια ζωή στον πλανήτη καταστράφηκε ( 5η μαζική εξαφάνιση των ειδών) σε ποσοστό άνω του 70-80% με την πτώση του αστεροειδή Τσιξουλούμπ στην Χερσόνησο του Γιουκατάν στον κόλπο του Μεξικού πριν 65 εκατομμύρια χρόνια που έφερε και το τέλος των δεινοσαύρων .Όμως υπάρχει ένα μεγαλύτερο γεγονός πολύ νωρίτερα κατά τον παλαιοζωικό κύκλο .
Ο κρατήρας Βρέντεφορτ (Vredefort dome) βρίσκεται στη Νότια Αφρική και απέχει περίπου 120 χιλιόμετρα από το Γιοχάνεσμπουργκ. Έχει ηλικία πάνω από 2 δισεκατομμύριά έτη και αποτελεί τον μεγαλύτερο κρατήρα στην επιφάνεια της Γης.
Η δομή του είναι δακτυλιοειδής και πολύ σπάνια για τον πλανήτη Γη. Τις περισσότερες φορές βλέπουμε παρόμοιο φαινόμενο στα ουράνια σώματα του Ηλιακού μας συστήματος.
Ο κρατήρας φτιάχτηκε από την πρόσκρουση ενός γιγάντιου μετεωρίτη στη γη. Ο γιγάντιος μετεωρίτης εξάτμισε ουσιαστικά τα συμπαγή πετρώματα που υπήρχαν. Η μάζα του βράχου είχε διάμετρο 10 χιλιομέτρων και η ταχύτητα της σύγκρουσης ήταν μεγαλύτερη από 10 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.
Σήμερα ο κρατήρας έχει διάμετρο 300 χιλιόμετρα και βάθος 10 χιλιόμετρα. Δύσκολα όμως διακρίνεται αφού έχει διαβρωθεί τελείως. Τα σημάδια της πρόσκρουσης είναι ορατά μόνο από το διάστημα.
Η σύγκρουση ήταν η μεγαλύτερη που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης και το σημείο θεωρείται ως η μεγαλύτερη έκλυση ενέργειας στον κόσμο.
Σήμερα βλέπουμε τις συνέπειες μια σύγκρουσης που άλλαξε ολόκληρη την Αφρική αλλά και το κλίμα ολόκληρου του πλανήτη. Το παρελθόν του κρατήρα παραμένει στις μέρες μας ζωντανό.
Ο κρατήρας και οι αλλαγές που έφερε η πρόσκρουση έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη εξέλιξη. Οι όγκοι από γρανίτη που είναι ενσωματωμένοι σε ένα στρώμα μαύρου υαλοειδούς οψιδιανού είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης.
Πάνω σε αυτές τις προεξοχές των βράχων οι Βουσμάνοι (σσ. περισσότερα γι’ αυτούς στο τέλος του άρθρου), μια αρχαιά φυλή που είχε βρει καταφύγιο στη περιοχή είχαν χαράξει τις πρώτες τους καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Έπειτα πολλοί άνθρωποι βρήκαν καταφύγιο για τροφή και αναζήτηση πλούτου στις σήραγγες. Τα κοιτάσματα χρυσού που βρέθηκαν πρόσφεραν τεράστια βοήθεια.
Ο χρυσός που υπήρχε στο βάθος του κρατήρα γλίτωσε από την διάβρωση. Έτσι η χώρα βρέθηκε να κατέχει την πρώτη θέση στον κόσμο σε εξαγωγές χρυσού.
Ακόμα πολλά ζώα ζουν στις σήραγγες και στη βάση των βουνών όπου έχουν μια εξασφαλισμένη ζωή. Τον κρατήρα διασχίζει ο ποταμός Βαλ ένας από τους μεγαλύτερους στη χώρα του οποίου η ροή περνάει από μέσα του. Αξιοσημείωτο είναι ότι η ευρύτερη περιοχή του κρατήρα Βρέντεφορτ φτάνει τα 300 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Το ποτάμι αποτελεί μαγνήτη για τα πτηνά κάθε είδους και μπορούμε να βρούμε ακόμα και 100 είδη πεταλούδας. Λόγω των ειδικών συνθήκων που δημιουργήθηκαν από την πρόσκρουση του μετεωρίτη θα παρατηρήσουμε στη περιοχή μια πεταλούδα όπου ζει μόνο σε αυτά τα μέρη. Τη πεταλούδα ζαφείρι.
Ένα από τα μυστικά του κρατήρα είναι τα κυματοειδή λιβάδια που υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή του κρατήρα.
Εκεί στην ευρύτερη περιοχή θαυμάζουμε ένα μείγμα τοπίου και βλάστησης τα λιβάδια Highveld. Ζωντανεύουν το καλοκαίρι κυρίως. Στις πράσινες ανοιχτές πεδιάδες βρίσκουμε μια ποικιλομορφία ζωής και φιλοξενούν μικρά αλλά και μεγάλα ζώα. Τα ζώα εκμεταλλεύονται στο έπακρο την έκρηξη ζωής που υπάρχει στη πεδιάδα.
Μπορούμε να παρατηρήσουμε το πουλί χήρα με την πελώρια ουρά μήκους μισού μέτρου. Στα λιβάδια ζει ο λευκός ρινόκερος, το μεγαλύτερο φυτοφάγο του πλανήτη που τρέφεται μόνο με χορτάρι.
Εντυπωσιακά είναι τα πουλιά γραμματείς με τα μακριά τους πόδια ποδοπατούν ακόμα και φίδια. Όπως γίνεται κατανοητό οι ανοιχτοί χώροι των πεδιάδων αποτελούν μεγάλο πρόβλημα για τα μικρότερα είδη.
Εδώ ζει και ο ηλιοσκόπος, μια σαύρα όπου ζει μέσα στο χώμα για προστασία. Εντυπωσιακή είναι και η αφρικανική Άλκη, η μεγαλύτερη αντιλόπη στον κόσμο. Μέρος της ζωής το ζώων στην ευρύτερη περιοχή του κρατήρα είναι να ξέρουν τι συνιστά απειλή και τι όχι.
Εξαιτίας της γεωλογικής του σημασίας το 2005 ανακηρύχθηκε ο κρατήρας Βρέντεφορτ, περιοχή παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. Μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος αλλά δεν είναι ο αρχαιότερος.
Τον τίτλο διεκδικούν ο κρατήρας στη περιοχή Μάνιτσοκ στην Δυτική Γροιλανδία με διάμετρο 100 χιλιομέτρων και ο κρατήρας Γιαραμπούμπα στην Δυτική Αυστραλία με διάμετρο 70 χιλιομέτρων.
BONUS FACT: Οι Βουσμάνοι είναι μια από τις πρώτες φυλετικές ομάδες που πάτησαν στη γη. Ήταν επίσης γνωστή ως φυλή των Σαν. Επιβιώνουν όπως οι πρόγονοι του 50.000 χρόνια πριν. Η γλώσσα τους μοιάζει με κροτάλισμα ενώ το δέρμα τους είναι μελαχρινό και κιτρινωπό.
Συνήθως έχουν αραιά μαλλιά και ξηρό δέρμα που προκαλεί ρυτίδωση. Εμφανίζουν τεράστιο πλούτο πολιτιστικών στοιχείων που απαρτίζονται από θρησκευτικές τελετουργίες και μύθους.
Ζουν στη Νότια Αφρική και συγκεκριμένα στην έρημο Καλαχάρι. Η κύρια ασχολία τους είναι το κυνήγι με δηλητηριασμένα βέλη-από τοξικό δηλητήριο κάμπιας- και οι βραχογραφίες. Η διατροφή τους περιλαμβάνει ρίζες , μανιτάρια και καρπούς.
Διαβάζουν το έδαφος της έρημου σαν βιβλίο και αφουγκράζονται τους ήχους της. Κάποτε ήταν κυρίαρχοι στην Νότια Αφρική και καθοδηγούνταν κυρίως από το θήραμα τους, την πορεία του νερού αλλά και το ίδιο το ένστικτο τους.
Αποτελούν τον συνδετικό κρίκο με το ίδιο μας το παρελθόν.
Πόσα κιλά κρέατος και λαχανικών τρώνε οι Ευρωπαίοι κάθε χρόνο?
Αρχικά να ξεκινήσουμε λέγοντας οτι η αναλογία στην Ελλάδα είναι 1 προς 2 , δλδ για κάθε κιλό κρέας αντιστοιχούν δύο κιλά λαχανικών και κατα τί παραπάνω όπως θα δείς και στους χάρτες παρακάτω. Τώρα ο λόγος που η παχυσαρκία βαράει καμπάνες στην χώρα είναι οτι τι είδους κρέατα τρώμε και κυρίως πως τα τρώμε συν τα υπερβολικά ζαχαροειδή , γλυκά , έλλειψη άσκησης κλπ ….
Η κατανάλωση κρέατος στην Ευρώπη είναι αρκετά υψηλή στα περισσότερα μέρη της ηπείρου. Είναι σαφώς πολύ χαμηλότερο στην Αλβανία, τη Μολδαβία, τη Βόρεια Μακεδονία, την Τουρκία και τη Βοσνία. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτές τις χώρες η κατά κεφαλήν κατανάλωση κρέατος εξακολουθεί να αντιστοιχεί κατά μέσο όρο στα 107 γραμμάρια κρέατος την ημέρα.
Οι μεγαλύτεροι καταναλωτές κρέατος είναι η Ισπανία (99), η Πορτογαλία (95), η Ισλανδία (91), η Πολωνία (88) και η Αυστρία (87). Όχι μόνο η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ισλανδία είναι από τους μεγαλύτερους καταναλωτές κρέατος στην Ευρώπη, είναι επίσης ένας από τους μεγαλύτερους καταναλωτές θαλασσινών στην Ευρώπη. Με κατανάλωση 92 κιλών θαλασσινών κατά κεφαλήν, οι Ισλανδοί καταναλώνουν πάνω κάτω τόσα θαλασσινά όσα καταναλώνουν κρέας!
Η ποσότητα των λαχανικών που χρειάζεται κάποιος να καταναλώσει, εξαρτάται από την ηλικία και το φύλο. Αλλά κατά μέσο όρο αυτό είναι περίπου 240 γραμμάρια ανά ενήλικα ανά ημέρα ή 87,6 κιλά ετησίως.
Παρατηρώντας τον χάρτη βλέπουμε ότι περισσότερες από τις μισές ευρωπαϊκές χώρες πληρούν αυτήν την απαίτηση. Αντίθετα η Κύπρος, η Τσεχία, η Φινλανδία, η Ισλανδία, η Μολδαβία, η Ολλανδία, η Νορβηγία, η Σλοβακία και η Σουηδία δεν πληρούν την απαίτηση, με την Ολλανδία (σσ. Κάτω Χώρες) να καταναλώνει τη μικρότερη ποσότητα λαχανικών σε όλη την Ευρώπη. Επιπλέον, ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η κατανάλωση λαχανικών είναι πολλαπλάσια στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Η Αλβανία, η Βοσνία, η Κροατία, η Βόρεια Μακεδονία και η Τουρκία καταναλώνουν περισσότερα από 200 κιλά λαχανικών ετησίως.
Αν και δεν φαίνεται να υπάρχει επιβεβαιωμένη συσχέτιση μεταξύ της κατανάλωσης λαχανικών και της κατανάλωσης κρέατος μπορούμε να δούμε ότι ορισμένες από τις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν χαμηλή κατανάλωση κρέατος, το αναπληρώνουν καταναλώνοντας πολύ περισσότερα λαχανικά.
Αλλά πώς ακριβώς ορίζει η Διεθνής Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας τα λαχανικά; Οι πατάτες για παράδειγμα δεν υπολογίζονται ως λαχανικά. Τα μανιτάρια, τα πεπόνια και τα καρπούζια απ’ την άλλη υπολογίζονται. Ναι, ο ΔΟΤΓ θεωρεί τα πεπόνια και τα καρπούζια λαχανικά και δεν θα του πάμε κόντρα γιατί αυτός μας έδωσε τα στοιχεία. Αυτή είναι η εξήγηση του ΔΟΤΓ: «Αυτή η ομαδοποίηση διαφέρει από τις διεθνείς εμπορικές ταξινομήσεις λαχανικών στο ότι περιλαμβάνει πεπόνια και καρπούζια, τα οποία συνήθως θεωρούνται καλλιέργειες φρούτων. Όμως, ενώ οι καλλιέργειες φρούτων είναι σχεδόν όλες μόνιμες καλλιέργειες, τα πεπόνια και τα καρπούζια είναι παρόμοια με τα λαχανικά στο ότι είναι προσωρινές καλλιέργειες».
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΣ ΤΡΟΜΟΣ
Δεν είναι αρρωστημένη ταινία τρόμου. Είναι κλασικές χριστουγεννιάτικες παραδόσεις ευρωπαϊκών χωρών και μια είναι ελληνική!
Αν θεωρείτε ότι το χειρότερο που μπορεί να σας συμβεί αν δεν είστε καλά παιδιά όλη τη χρονιά είναι να μην πάρετε δώρο τα Χριστούγεννα από τον Άγιο Βασίλη, ίσως θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε!
Πολλά χρόνια πριν επικρατήσει σχεδόν παγκοσμίως η μορφή του κόκκινου παχουλού Άγιου Βασίλη που φέρνει τα δώρα, στις διάφορες τοπικές ευρωπαϊκές παραδόσεις η κατάσταση ήταν αρκετά πιο… τρομακτική για τα μικρά παιδιά. Μάλιστα, μια από αυτές τις… τρομακτικές χριστουγεννιάτικες παραδόσεις τηρούνταν και στην Ελλάδα!
Παρακάτω μπορείτε να δείτε τις επτά πιο τρομακτικές παραδόσεις, όπως τις παρουσίασε ο Guardian.
- Krampus, σε Αυστρία, Σλοβανία, Κροατία, βόρεια Ιταλία
Ο Krampus είναι ένα ανθρωπόμορφο τέρας με κέρατα από την αυστροβαυαρική παράδοση των Άλπεων. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ο Άγιος Νικόλαος (ή αλλιώς Άγιος Βασίλης) έχει συντρόφους που ουσιαστικά λειτουργούν ως το αντίπαλο δέος, ως το άλλο – κακό- μισό του Αγίου. Ο Krampus είναι ένα από αυτούς, ένα δαιμονικό τέρας μισός άνθρωπος – μισός κατσίκα με κέρατα και μακριά γλώσσα. Σύμφωνα με την παράδοση, καθώς περπατά σέρνει πίσω του αλυσίδες και τις κουνά συνεχώς. Κουβαλά μαζί του ξύλο για να χτυπά τα κακά παιδιά και μερικές φορές ένα σακί, για να τα απαγάγει.
Η παραμονή της γιορτής του Αγίου Νικόλα στις 5 Δεκεμβρίου, ονομάζεται Krampusnacht. Ορδές ανθρώπων ντυμένοι ως Krampus με ανάλογα κουστούμια βασίζουν στις πόλεις των Άλπεων συνεχίζοντας την παράδοση. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο γίνονται γνωστές όλο και περισσότερες καταγγελίες για «Krampus» που μεθούν στα μπαρ και συχνά προκαλούν επεισόδια με τσακωμούς ακόμα και καταστροφές περιουσιών.
- FrauPerchta (Αυστρία και Βαυαρία)
Η Frau Perchta (κυρία Μπέρθα) είναι μια μάγισσα που έρχεται να δει ποια παιδιά ήταν καλά και ποια όχι την χρονιά που πέρασε. Τριγυρνούσε στις γειτονιές το δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων και ήξερε αμέσως αν κάποιο παιδί ήταν καλό ή όχι. Στην πρώτη περίπτωση, το παιδί μπορεί να έβρισκε στο παπούτσι του ένα νόμισμα, ενώ η μοίρα για όσα δεν ήταν καλά ήταν βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες! Η Frau Perchta σε αυτήν την περίπτωση έκοβε την κοιλιά των παιδιών στα δύο και γέμιζε τα πτώματά τους με άχυρα και πέτρες!
Ίδια ήταν η μοίρα και για όσους ενήλικες τολμούσαν να φάνε την ημέρα της γιορτής της κάτι άλλο πέρα από το παραδοσιακό γεύμα με ψάρι και χυλό. Οι πιστοί θα έπρεπε να αφήνουν φαγητό και ποτό έξω από τις πόρτες τους για την Frau Perchta και τους ακολούθους της, ώστε να εξασφαλίσουν υγεία και ευημερία.
- Mari Lwyd (Ουαλία)+
Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς στους δρόμους της Ουαλίας οι ντόπιοι περιφέρουν ένα κρανίο αλόγου καλυμμένο με κουκούλα, μαύρες κοιλότητες ματιών και στόμα να χάσκει το οποίο ονομάζουν Mari Lwyd. Χτυπούν τις πόρτες των σπιτιών και με τραγούδια ζητούν από τους ιδιοκτήτες να μπουν μέσα.
Οι σπιτονοικοκύρηδες τραγουδώντας πάλι αρνούνται αρχικά για να ακολουθήσει μια μουσική στιχομυθία που καταλήγει στην είσοδο της… αλογίσιας παρέας στο σπίτι για να πάρουν φαγητό και ποτό για κέρασμα! Οι Ουαλοί θεωρούν ότι το κρανίο του αλόγου θα φέρει τύχη για όλη την επόμενη χρονιά.
- Gryla and the Yule Cat (Ισλανδία)
Σύμφωνα με την ισλανδική παράδοση, η Gryla είναι ένας τεράστιος δράκος που ζει σε μια σπηλιά. Όμως, την περίοδο των Χριστουγέννων κατεβαίνει στα χωριά για να κυνηγήσει παιδιά. Όταν τα πιάσει, τα απαγάγει και τα οδηγεί στην σπηλιά της, όπου τα βράζει σε ένα μεγάλο καζάνι. Η Gryla έχει πολλούς συνοδούς, όπως τους Yule Lads, τα 13 απείθαρχα παιδιά της, αλλά και την Jólakötturinn, ή αλλιώς Yule Cat.
Η Yule Cat όμως δεν είναι κάποια χαδιάρα γατούλα, αλλά μια σατανική ύπαρξη που τριγυρίζει στους δρόμους μέσα στο σκοτάδι αναζητώντας τα φωτισμένα παράθυρα στα υπνοδωμάτια των παιδιών. Ο μόνος τρόπος για να σωθείς – εκτός από το να σβήσεις το φως- είναι να δείξεις στη γάτα ότι πήρες καινούργια ρούχα για τα Χριστούγεννα επειδή ήσουν καλό παιδί. Αν δεν είχες πάρει καινούργια ρούχα, άφηνες έξω από την πόρτα σου τα παλιά ελπίζοντας ότι θα την ικανοποιήσουν!
- HansTrapp (Αλσατία – Λοραίνη, Γαλλία)
Σύμφωνα με την αλσατική παράδοση, ο Hans Trapp ήταν ένας ντόπιος άντρας γνωστός για την απληστία του και την αδίστακτη φύση του. Συνήθως έκανε συμφωνίες με τον διάβολο, για να γίνει πλούσιος. Αφού αφορίστηκε από την Καθολική Εκκλησία, έχασε τα πλούτη του και το κοινωνικό του κύρος. Έτσι, άρχισε να τριγυρίζει στην επαρχία ντυμένος σαν σκιάχτρο.
Κάποια στιγμή, ο Hans Trapp θέλησε να γευτεί ανθρώπινο κρέας. Έτσι, δολοφόνησε έναν μικρό βοσκό και στη συνέχεια τον έψησε στη φωτιά. Όμως, πριν ο Hans Trapp προλάβει να φάει την πρώτη μπουκιά, ο Θεός αποφάσισε να βάλει ένα τέλος στον παραλογισμό και τον χτύπησε με έναν κεραυνό. Ο Hans Trapp πέθανε, αλλά επιστρέφει συνήθως τα Χριστούγεννα αναζητώντας μικρά… νόστιμα παιδιά!
- PèreFouettard (Γαλλία, Βέλγιο, Ελβετία
Ο Père Fouettard ήταν κάποτε χασάπης. Αυτός και η γυναίκα του συνήθιζαν να απαγάγουν, να ληστεύουν και να σκοτώνουν πλούσια παιδιά. Στη συνέχεια, διαμέλιζαν τα πτώματά τους και τα φυλούσαν σε βαρέλια με αλάτι. Όμως, ο Άγιος Νικόλαος ανακάλυψε τι έκαναν και έφερε τα παιδιά ξανά στη ζωή, ενώ τιμώρησε τον Père Fouettard να είναι ο αιώνιος υπηρέτης του. Έτσι, πλέον γυρίζει μαζί με τον Άγιο και αναγκάζεται να βοηθήσει παιδιά με προβλήματα.
- Καλικάντζαροι (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία, Τουρκία)
Οι γνωστοί από την ελληνική παράδοση Καλικάντζαροι είναι μικρά άσχημα τερατάκια που συνήθως ζουν στον Κάτω Κόσμο και τρέφονται με φίδια, σκουλήκια και έντομα. Όμως στο Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων, όταν σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία τα νερά είναι ακόμα «αβάφτιστα» πριν από τα Θεοφάνεια, οι καλικάντζαροι βγαίνουν μέσα από τη γη και έρχονται στην επιφάνεια για να πειράξουν τους ανθρώπους και να τους ανακατέψουν τα σπίτια, διότι είναι άτακτοι και τους αρέσουν τα παιχνίδια.
Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι …..
Καλλιόπη Παΐσιου: Η φωνή της αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές χροιές που κάθε Έλληνας θα την αναγνώριζε μέσα από χιλιάδες φωνές. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε να ξεχάσουμε τη φωνή που ακούγαμε επί 40 ολόκληρα χρόνια καλώντας το 141 για να μάθουμε την ώρα;
Η Καλλιόπη Παΐσιου –για τους φίλους Πιπίτσα- υπήρξε η εμβληματικότερη φωνή της ΕΡΤ, της οποίας ήταν εκφωνήτρια και κατάφερε να κάνει τη φωνή της την πλέον αναγνωρίσιμη της Ελλάδας. Παρόλα αυτά, ελάχιστοι γνωρίζουν το όνομά της και ακόμα λιγότεροι τη μορφή της. Αυτό που όλοι αξίζει να ξέρουν, όμως, είναι το τέλος της λαμπρής ιστορίας της που σφραγίστηκε με έναν φόνο που συγκλόνισε τα Βριλήσσια: τον δικό της. Και μάλιστα δια χειρός του λατρεμένου της συζύγου.
Η Πιπίτσα πέρασε 67 ολόκληρα χρόνια στο πλευρό του συζύγου της, Τάκη Παΐσιου, μουσικού και μετέπειτα λογιστή, με τον κύκλο τους να κάνει λόγο για ένα από τα πιο αριστοκρατικά και αγαπημένα ζευγάρια της Αθήνας. Στην ουσία, οι δυο τους μεγάλωσαν μαζί και «έχτισαν» τις επαγγελματικές τους επιτυχίες, καθώς όταν γνωρίστηκαν εκείνη ήταν μόλις 19 ετών κι αυτός 23. Αυτό για το οποίο, όμως, υπήρξαν και οι δύο πραγματικά περήφανοι και ευγνώμονες, ήταν η γέννηση της κόρης τους, η οποία τους χάρισε ένα ακόμα μεγαλύτερο δώρο: το εγγονάκι τους.
Από την ΕΡΤ στην εξυπηρέτηση συνδρομητών του ΟΤΕ
Έχοντας εργαστεί επί 32 ολόκληρα χρόνια ως εκφωνήτρια του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας και της ΕΡΤ, κατάφερε να κερδίσει τον πιο τιμητικό χαρακτηρισμό για μια επαγγελματία και λάτρη του ραδιοφώνου. Ποιος ήταν αυτός; Η «βελούδινη φωνή του ραδιοφώνου». Το 1960, αποδείχθηκε η χρονιά της.
Η ίδια επιλέχθηκε ανάμεσα σε 10 υποψήφιες εκφωνήτριες για να «χαρίσει» τη φωνή της στο αυτοματοποιημένο τηλεφωνικό σύστημα εκφώνησης της ώρας, το οποίο εγκατέστησε ο ΟΤΕ ως υπηρεσία εξυπηρέτησης συνδρομητών, στον τηλεφωνικό αριθμό 141. H αισθαντική φωνή της σημάδεψε δύο γενιές και μέχρι σήμερα πολλοί αναρωτιούνται για την ταυτότητα της γυναίκας αυτής.
Η Πιπίτσα Παΐσιου έζησε τη ζωή της ακριβώς όπως την ήθελε. Αν μπορούσε να διαλέξει, όμως, θα επέλεγε το τέλος που αποφάσισε για εκείνη ο σύζυγός της; «Η απελπισία, η θλίψη και η αγάπη για τη γυναίκα μου με οδήγησε στην πράξη αυτή», εξομολογήθηκε στο γράμμα που άφησε ο Παΐσιος έχοντας σκοτώσει την Πιπίτσα και αυτοκτονήσει με φρικτό τρόπο.
Το χρονικό του εγκλήματος
Ήταν 19 Μαρτίου του 2010, όταν ο Τάκης αποφάσισε να δώσει ένα τέλος στη μαρτυρική ζωή της γυναίκας του. Η ίδια, είχε υποστεί λίγες μέρες νωρίτερα ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που προκάλεσε τεράστια ζημιά στη λειτουργία του εγκεφάλου της, με αποτέλεσμα η κατάστασή της να χαρακτηριστεί από τους γιατρούς «μη αναστρέψιμη».
Ήταν η πέμπτη μέρα μετά την επιστροφή της στο σπίτι, αφού βγήκε από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν. Όσοι γνώριζαν τον Τάκη δεν τον αναγνώριζαν. Στεναχωρημένος, απογοητευμένος και φανερά εξαντλημένος από τις ευθύνες που είχαν πέσει επάνω του, προσπαθούσε να προλάβει τα πάντα: να φροντίσει την κατάκοιτη γυναίκα του, να επικοινωνήσει με τους γιατρούς, να κανονίσει τα πάντα για το σπίτι του και να φροντίσει το εγγόνι του, το οποίο έμενε μαζί τους, όπως και η μητέρα του.
Η απόφαση είχε παρθεί. Θα λύτρωνε την Πιπίτσα και στη συνέχεια θα την ακολουθούσε στο θάνατο. Η αυλαία έπεσε στο ίδιο σπίτι που οι δυο τους έζησαν τα περισσότερα χρόνια του έγγαμου βίου τους, στην οδό Κύπρου 26-Α στα Βριλήσσια.
Ο Παΐσιος περιμένει την κόρη και το εγγόνι του να φύγουν για το σχολείο, ανοίγει την εξώπορτα του σπιτιού τους και σκοτώνει τη «βελούδινη φωνή» στον ύπνο της, έχοντας την στη αγκαλιά του και κρατώντας σφιχτά στο πρόσωπό της ένα μαξιλάρι. Η 86χρονη τότε γυναίκα, πεθαίνει από ασφυξία, με τον ίδιο να στερεώνει ένα μαχαίρι σε όρθια στάση στο πάτωμα και να πέφτει με φόρα επάνω του. Ήταν και οι δύο νεκροί.
Οι γείτονες έκαναν λόγο για «οικογενειακή τραγωδία», ο Τάκης, όμως, δεν θέλησε να αφήσει κανέναν με ερωτηματικά, φροντίζοντας να αφήσει ένα γράμμα στο οποίο εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να «φύγει» με τη σύζυγό του. Απέδωσε το έγκλημά του στη μεγάλη αγάπη που της είχε και στο γεγονός πως δεν άντεχε να τη βλέπει σε αυτήν την κατάσταση.
Μέχρι σήμερα, κανείς δεν τον κατηγόρησε για όσα έπραξε. Αντιθέτως, η πράξη του έμεινε στο μυαλό όσων τους γνώριζαν ως απόλυτη ένδειξη βαθιάς, ανιδιοτελούς αγάπης…
Το Τέλος Του Λήσταρχου Νταβέλη
Δύο άνδρες, επιστήθιοι φίλοι, που φτάνουν στο σημείο να γίνουν αδελφοποιητοί, δηλαδή να κόψουν τις φλέβες τους και να ανταλλάξουν το αίμα τους. Πολεμούν πλάι-πλάι απέναντι στους Τούρκους, όμως στη συνέχεια όλα αλλάζουν. Ο ένας δρα ως παράνομος, την ώρα που ο άλλος βάζει την στολή και κατατάσσεται στις δυνάμεις ασφαλείας. Όταν ανάμεσά τους θα μπει η ίδια γυναίκα, η κάποτε αδελφική φιλία τους μετατρέπεται σε θανάσιμο μίσος και τελικά πεθαίνουν ο ένας από το χέρι του άλλου, την τελευταία φορά που διασταυρώνονται οι δρόμοι τους.
Αναμφίβολα εδώ, στην ιστορία του διαβόητου λήσταρχου Νταβέλη και του διώκτη του, Γιάννη Μέγα, βρίσκει κανείς όλα τα συστατικά για το σενάριο ταινίας. Με την μόνη διαφορά ότι στους τίτλους αρχής δεν θα διαβάζαμε το κλασικό «βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα», αφού η αλήθεια βρίσκεται πολύ μακριά από τους λαϊκούς θρύλους που έδωσαν μια διαφορετική έκταση και περιεχόμενο στην υπόθεση.
Ουσιαστικά η ιστορία διανθίστηκε από γλαφυρές περιγραφές και υποθέσεις που την έκαναν πιο ενδιαφέρουσα στα αυτιά του κόσμου εκείνης της εποχής, για τον οποίο ο Νταβέλης ήταν σαν… διάβολος μεταμορφωμένος σε άνθρωπο. Άλλωστε ήταν γνωστή η δράση του ίδιου και της συμμορίας του που τρομοκρατούσαν την περιοχή της ανατολικής Στερεάς και ιδίως τις περιοχές της Αττικής και της Βοιωτίας, διαπράττοντας σωρεία σοβαρότατων αδικημάτων. Κλοπές, ληστείες, απαγωγές, δολοφονίες ήταν σε ημερήσια διάταξη, δημιουργώντας μια αφόρητη κατάσταση και αναγκάζοντας τις Αρχές να αντιδράσουν.
Μάλιστα δημιουργήθηκε και ειδικό καταδιωκτικό σώμα, στο οποίο βρέθηκε και ο Γιάννης Μέγας, που παλιότερα είχε πολεμήσει μαζί με τον Νταβέλη στον αγώνα για απελευθέρωση της Ελλάδας. Μετά από αυτό ο λήσταρχος επέστρεψε στην παλιά του ζωή και το ανθρωποκυνηγητό ξεκίνησε.
Ο αστικός μύθος θέλει τους δυο τους να φτάνουν στα άκρα εξαιτίας μιας γυναίκας και συγκεκριμένα της κόμισσας Λουίζας Μπανκόλι, η ο οποία εκτός από πλούσια θεωρείτο και πολύ όμορφη. Ο νεαρός αξιωματικός την είχε ερωτευτεί σφόδρα και όταν την «πολιόρκησε» και ο γνωστός παράνομος, τρελάθηκε, θεωρώντας την συμπεριφορά του άκρως προσβλητική με αποτέλεσμα να ορκιστεί ότι θα τον καταδιώξει σε κάθε πιθανό ή απίθανο μέρος και ότι θα τον σκοτώσει στην πρώτη ευκαιρία που θα του παρουσιαζόταν.
Βέβαια και εδώ φαίνεται ότι υπάρχει πολύ σημαντική απόσταση που χωρίζει τον θρύλο από την πραγματικότητα. Μεταγενέστεροι μελετητές αποδομούν πλήρως τον υποτιθέμενο έρωτα του Νταβέλη με την Ιταλία ευγενή, ενώ το ίδιο κάνουν και για την περίπτωση της Δούκισσας της Πλακεντίας και ξεκαθαρίζουν ότι η ερωτική αντιζηλία δεν υπήρξε ποτέ κίνητρο για τον Μέγα.
Στην πραγματικότητα ο αξιωματικός βρέθηκε στο ειδικό σώμα και μετατράπηκε σε φανατικό διώκτη του λήσταρχου κυρίως λόγω της δίψας του για καταξίωση και ανέλιξη. Γνώριζε πολύ καλά ότι εάν κατάφερνε να πιάσει τον διαβόητο ληστή, θα άνοιγε ο δρόμος για μια σπουδαία στρατιωτική καριέρα.
Η ευκαιρία δόθηκε όταν ο Νταβέλης και οι άντρες του βρέθηκαν στα ορεινά του Ελικώνα. Εκεί δοκίμασαν ανεπιτυχώς να μπουν στην Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ, αφού οι μοναχοί τους επιφύλαξαν μια δυσάρεστη έκπληξη αφού τους περίμεναν οπλισμένοι και αμύνθηκαν αποτελεσματικά υπερασπιζόμενοι το μοναστήρι! Όταν η απόπειρά τους να μπουν στην αποθήκη με τα τρόφιμα κατέληξε σε φιάσκο, υποχώρησαν προς τον Παρνασσό και τελικά βρέθηκαν στην Αράχωβα, όπου όμως έγιναν αντιληπτοί.
Πλέον σε ολόκληρη την περιοχή είχε σημάνει συναγερμός για το ασκέρι και τμήματα στρατού και χωροφυλακής αλλά και δυνάμεις που είχαν δημιουργήσει οι τοπικοί άρχοντες συγκεντρώνονταν εκεί, στενεύοντας τον κλοιό. Ανάμεσά σε αυτούς και η μονάδα του Γιάννη Μέγα ο οποίος ετοιμαζόταν για την δική του μεγάλη στιγμή.v
Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε στο Ζεμενό. Εκεί ο Νταβέλης και η συμμορία του εγκλωβίστηκαν χωρίς την παραμικρή διέξοδο. Διατάχτηκε έφοδος και ο Μέγας ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν αποφασισμένος να πάρει το κεφάλι του εχθρού του. Ο θρύλος λέει ότι οι δυο τους βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο και ο αξιωματικός ήταν εκείνος που νόμισε ότι έδωσε την χαριστική βολή στον παλιό φίλο του. Λάθεψε, όμως, καθώς ο λήσταρχος δεν είχε ξεψυχήσει… Αντίθετα, τον πυροβόλησε κι εκείνος με την σειρά του, με τα τελευταία λόγια που του αποδίδονται να είναι: «Ούτε ο Νταβέλης στα λημέρια, ούτε ο Μέγας στα παλάτια»… Φυσικά, πρόκειται για ακόμη ένα ψέμα που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να του χαλάσει μια τόσο ωραία ιστορία!
To τέλος του συνταγματάρχη Μουαμάρ…
Δέκα χρόνια πέρασαν από την ημέρα που εκτελέστηκε ο Λίβυος ηγέτης. Ο διοικητής ασφαλείας και ο οδηγός του μιλούν για τις τελευταίες του μέρες και τη στιγμή της σύλληψης του
20 Οκτωβρίου 2001 – 08:30π.μ.: Ο Μουαμάρ Καντάφι, ο υπουργός άμυνας Αμπού Μπακρ Γιουνίς Τζαμπρ και ο διοικητής ασφαλείας Μανσούρ Νταό επιχειρούν να δραπετεύσουν από τη Σύρτη με ένα κομβόι 75 οχημάτων. Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ όμως τους έχουν εντοπίσει μέσω ένα δορυφορικού τηλεφωνήματος που έκανε ο Καντάφι. Ένα Panavia Tornado της αγγλικής αεροπορίας πετά πάνω από το κομβόι.
Μέσα σε λίγα λεπτά ξεκινά η επίθεση. Οι πρώτοι πύραυλοι εκτοξεύονται από ένα αμερικάνικό drone, Predator, στη συνέχεια το αγγλικό μαχητικό βομβαρδίζει την αυτοκινητοπομπή. Την επιχείρηση ολοκληρώνουν γαλλικά Mirage 2000D. Τα περισσότερα οχήματα έχουν καταστραφεί και δεκάδες άτομα έχουν σκοτωθεί. Παράλληλα, οι αντάρτες που βρίσκονται στο έδαφος έχουν ειδοποιηθεί και καταδιώκουν όσους επέζησαν.
Το αυτοκίνητο που βρισκόταν μπροστά από αυτό του Καντάφι είχε καταστραφεί αλλά αυτός είχε επιζήσει. Μαζί με τον γιο του, Μουτασίμ, και τον υπουργό Άμυνας βρίσκουν καταφύγιο σε ένα κοντινό σπίτι. Οι αντάρτες τούς έχουν εντοπίσει και πυροβολούν το κτίριο. Ο Μουτασίμ Καντάφι φεύγει με μια ομάδα σε μια προσπάθεια να εντοπίσει οχήματα που παραμένουν λειτουργικά.
Ο πατέρας του και όσοι έχουν απομείνει πίσω φεύγουν από το σπίτι έρποντας στην άμμο. Κρύβονται μέσα σε έναν τεράστιο αγωγό αποστράγγισης. Οι αντάρτες πλησιάζουν.
Ένας από τους φρουρούς του Καντάφι επιχειρεί να ρίξει μια χειροβομβίδα. Χτυπά στα τοιχώματα του αγωγού και πέφτει μπροστά στον Λίβυο ηγέτη. Ο φρουρός τρέχει να την πιάσει αλλά αυτή εκρήγνυται. Σκοτώνεται επί τόπου όπως και υπουργός Άμυνας, Γιουνίς Τζαμπρ.
Ο αγωγός δέχεται καταιγισμό πυρών και οι αντάρτες φτάνουν σε απόσταση αναπνοής. Φωνάζουν στον Καντάφι να βγει έξω. Εμφανίζεται ζαλισμένος και τρομοκρατημένος…
Το τι ακολούθησε έχει καταγραφεί σε βίντεο. Το πλήθος λίντσαρε τον Καντάφι, τον σοδόμισε με μπαγιονέτα και τελικά τον εκτέλεσε. «Τι σας έχω κάνει;» φέρεται να είπε λίγο πριν δολοφονηθεί. Ήταν ένα αποτρόπαιο τέλος ακόμα και για έναν δικτάτορα που κυβέρνησε με όπλο τον τρόμο και παρέμεινε για δεκαετίες στην εξουσία εκμεταλλευόμενος και καταπιέζοντας τον λαό του.
«Πέθανε οργισμένος και απογοητευμένος»
Ο Μανσούρ Νταό ήταν ένα από τα «όργανα» του Καντάφι. Ο διοικητής ασφαλείας θεωρείται υπεύθυνος για δολοφονίες, βασανισμούς και βιασμούς αντιφρονούντων. Έμεινε στο πλευρό του Καντάφι μέχρι την τελευταία στιγμή. Τραυματίστηκε κατά τον βομβαρδισμό της αυτοκινητοπομπής και στη συνέχεια συνελήφθη. Ήταν από τους ελάχιστους ισχυρούς άνδρες του καθεστώτος που δεν εκτελέστηκε και μίλησε για τις τελευταίες μέρες του Μουαμάρ Καντάφι.
«Φτάσαμε στη Σύρτη στα τέλη Αυγούστου. Όταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί αλλάζαμε καταφύγια. Ο Καντάφι διάβαζε συνέχεια το Κοράνι και προσευχόταν.
Ήταν νευρικός. Ήθελε να διαπραγματευτεί με κάποιον αλλά δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο. Είχε μόνο ένα δορυφορικό τηλέφωνο με το οποίο επικοινωνούσε με συγκεκριμένα άτομα που έβλεπαν τηλεόραση και τον ενημέρωναν για τις εξελίξεις. Δεν είχαμε καθήκοντα. Ουσιαστικά δεν κάναμε τίποτα. Είχαμε ελάχιστο φαγητό και νερό και δεν μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο. Περπατούσε πάνω κάτω σε ένα μικρό δωμάτιο και έγραφε σε ένα σημειωματάριο. Ξέραμε ότι όλα έχουν τελειώσει. Φοβόταν πολύ το ΝΑΤΟ και μας είπε: “Είμαι καταζητούμενος από το Διεθνές Δικαστήριο. Καμία χώρα δεν θα με δεχθεί. Προτιμώ να πεθάνω από χέρια Λίβυων. Ήταν απόφαση του να πάει στη γενέτειρα του. Ήταν μια αποστολή αυτοκτονίας. Νιώθαμε ότι ήθελε να πεθάνει στο μέρος που είχε γεννηθεί. Δεν το έλεγε ξεκάθαρα αλλά ήταν φανερό ότι πήγε εκεί με σκοπό να πεθάνει», λέει ο Νταό.
Τονίζει ότι ο Καντάφι ένιωθε προδομένος: «Πίστευε ότι ο λαός θα τον αγαπούσε ως το τέλος. Θεωρούσε ότι είχε κάνει τόσα καλά πράγματα για αυτούς και την χώρα. Επίσης ένιωθε ότι τον είχαν προδώσει άνθρωποι που θεωρούσε φίλους του όπως ο Τόνι Μπλερ και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Όσο περνούσαν οι μέρες, άλλαζε. Γινόταν όλο και πιο οργισμένος γιατί δεν είχαμε τίποτα. Καθόμουν μαζί του και με ρωτούσε: “Γιατί δεν έχουμε ρεύμα, γιατί δεν έχουμε νερό;”. Πέθανε οργισμένος και απογοητευμένος».
Ο Νταό (φωτο) υποστηρίζει ότι η μεγάλη καθυστέρηση στην επιχείρηση απόδρασης έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο: «Είχαμε κανονίσει να ξεκινήσουμε στις 04:00 αλλά τελικά καθυστερήσαμε τέσσερις ώρες. Αυτό δημιούργησε πολλά προβλήματα. Το ΝΑΤΟ μας χτύπησε ενώ κινούμασταν. Δεν πέτυχαν το δικό μας όχημα στο οποίο όμως άνοιξαν οι αερόσακοι και η μηχανή έσβησε. Ο Καντάφι τραυματίστηκε ελαφρά από τα τζάμια που έσπασαν. Έπρεπε να βρούμε άλλο αυτοκίνητο. Βγήκαμε έξω και η επίθεση συνεχιζόταν. Βλέπαμε ανθρώπους να είναι τραυματισμένοι και άλλοι να έχουν εγκαύματα. Τελικά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τα πόδια και φτάσαμε σε ένα σπίτι. Εκεί, ο Καντάφι καθόταν με κράνος και αλεξίσφαιρο γιλέκο. Είχε μαζί του ένα πολυβόλο και ένα πιστόλι. Στις 19 Οκτωβρίου ο Μουτασίμ είπε ότι θα πάρει μια ομάδα και θα προσπαθήσει να βρει τρόπο διαφυγής. Τελικά τον συνέλαβαν μέσα σε λίγες ώρες και τον εκτέλεσαν. Δεχόμασταν πυκνά πυρά και έπρεπε να φύγουμε από εκεί. Κρυβόμασταν πίσω από τσιμεντένιους τοίχους. Ο Καντάφι και μια ομάδα δέκα ατόμων έτρεξαν και μπήκαν σε έναν αγωγό που βρισκόταν κάτω από τον δρόμο. Όταν προσπαθήσαμε να φύγουμε δέχθηκα θραύσματα από όλμο. Έχασα τις αισθήσεις μου και όταν ξύπνησα βρισκόμουν σε ένα νοσοκομείο».
«Είχε παραιτηθεί…»
Μέσα στον αγωγό μαζί με τον Λίβυο ηγέτη βρισκόταν και ο προσωπικός του οδηγός, Χουνεΐς Νασρ. Συνελήφθη από τους αντάρτες. «Παντού ακούγαμε εκρήξεις. Οι αντάρτες έρχονταν για εμάς. Δεν φαινόταν να έχει φοβηθεί αλλά δεν ήξερε τι να κάνει. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Δεν ένιωθε έκπληξη που πλησίαζαν αλλά φαινόταν να έχει παραιτηθεί. Βγήκε έξω από το αγωγό και εγώ έμεινα μέσα. Δεν μπορούσα να βγω. Ήταν ένα τεράστιο πλήθος μαχητών. Ο Καντάφι πλέον ήταν απλά ένας άντρας μέσα στους πολλούς. Οι αντάρτες φώναζαν το όνομα του».
Η Λιβύη μετά τον Καντάφι
Δέκα χρόνια μετά το λιντσάρισμα και την εκτέλεση του Μουαμάρ Καντάφι η Λιβύη είναι μια διαλυμένη χώρα. Εμφύλιες διαμάχες, μισθοφόροι, τζιχαντιστές και παρεμβάσεις από άλλα κράτη έχουν δημιουργήσει ένα καταστροφικό μείγμα. «Η Λιβύη ουσιαστικά δεν έχει εθνική συνείδηση, αποτελείται από φυλές με διαφορετική κουλτούρα και συμφέροντα. Ο Καντάφι ήταν ουσιαστικά κάτι σαν κολλητική ουσία που διατηρούσε τη συνοχή αυτού του ανομοιογενούς μείγματος. Τη διατηρούσε βέβαια έχοντας επιβάλει ένα καθεστώς τρόμου και εκμετάλλευσης. Όταν όμως η κολλητική ουσία χάθηκε τα πάντα κατέρρευσαν» αναφέρουν αναλυτές. Στην αυτοβιογραφία του ο Μπαράκ Ομπάμα παραδέχεται ότι η υποστήριξη που προσέφερε στους αντάρτες για να ρίξουν τον Καντάφι δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Παραδέχεται ότι η πτώση ενός βίαιου καθεστώτος δεν εξασφαλίζει και μια δημοκρατική επόμενη ημέρα ειδικά όταν μιλάμε για χώρες οι οποίες δεν λειτουργούν με τα δεδομένα του Δυτικού Κόσμου. Πολλοί είναι εκείνοι που πλέον υποστηρίζουν ότι ο Καντάφι έπρεπε να παραμείνει στην εξουσία της Λιβύης, άποψη βέβαια που δεν συμμερίζονται όσοι φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και έχασαν συγγενείς και φίλους από το καθεστώς.
Αμαξάρες που έκλεψαν τη δόξα από τους ηθοποιούς που τα οδήγησαν σε ταινίες
Αν δεν ήταν ο κινηματογράφος των ‘60s και των ’70s, θα ήταν δύσκολο να μην είχαμε αγαπήσει κάποια συγκεκριμένα αυτοκίνητα. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι ήταν οι σούπερσταρ της εποχής τους. Ήταν ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκαν και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έμειναν στην ιστορία.
Ιδού λοιπόν μία νοσταλγική λίστα. Μία δεκάδα από αυτοκίνητα που έκλεψαν την δόξα από τους ηθοποιούς και χάραξαν τον δικό τους δρόμο για να χαρακτηριστούν σήμερα κλασσικά και ρετρό – γι’ αυτό άλλωστε κοστίζουν πλέον μία περιουσία.
Alfa Romeo Montreal: Το τετράτροχο του Μichael Caine στο Marseille Contract. Μούφα η ταινία, υπέροχο το αμάξι
Jaguar E-Type: Λίγοι γνωρίζουν πως είναι δύο τα αυτοκίνητα που έκαναν την εμφάνισή τους στο Danger: Diabolik
Lamborghini Imura: Παρότι στο Italian Job βλέπεις περισσότερο τα Mini Coopers, η Lambo είναι αξιοθέατο από μόνη της.
Ford Mustang GT Fastback: Ίσως το διασημότερο αμάξι στην ιστορία του κινηματογράφου. Χωρίς αυτό, ο McQueen δεν θα ήταν ο Bullitt.
×
Porsche 911S: Αν κάποιος πρέπει να δει το Le Mans είναι γι’ αυτό εδώ το αυτοκίνητο.
Ferrari 250GT California: Ίσως το καλύτερο πράγμα από το Ferris Bueller’s Day Off.
Αston Martin DB5: Όλοι ζήλεψαν το εκτινασσόμενο κάθισμα στο Goldfinger.
Lotus Esprit Turbo: James Bond, The Spy Who Loved Me και πολλά γέλια που ο Q το έκανε υποβρύχιο.
×
Alfa Romeo Spider 1600 Duetto: Ό,τι καλύτερο μπορούσε να τύχει στον Dustin Hoffman, ο οποίος το αγόρασε μετά τα γυρίσματα του Graduate.
×
Rolls Royce Silver Cloud III : Ναρκωτικά, σεξ, βία, ποπ κουλτούρα και ένα υπέροχο αμάξι. Ό,τι δηλαδή έκανε το Blow Up επιτυχία.
Μία άγνωστη τραγωδία: Οι αιχμάλωτοι του 1922
Κατά τήν διάρκεια της Ελληνικής υποχώρησης του Αυγούστου 1922 στη Μικρά Ασία ( που εξελίχτηκε κατα τόπους σε άτακτη φυγή) αιχμαλωτίστηκαν συντεταγμένα, ασύντακτα η και μεμονωμένα περίπου 56.750(!)Έλληνες στρατιώτες ( 54.000 οπλίτες και 2.750 αξιωματικοί). Μέχρι τον Οκτώβριο, η Αθήνα σωστά είχε διαγνώσει οτι πέραν των απωλειών μάχης, της έλειπαν τόσοι.
Η Τουρκική πλευρά δεν εδωσε καμια απάντηση μεχρι τα Χριστούγεννα του 1922, οταν απάντησε ( μεσω Ερυθράς Ημισελήνου) οτι είχε 32.000. Αυτο σημαίνει οτι στο διάστημα Αύγουστος -Δεκέμβριος 1922, είχαν βρεί το θάνατο με διαφόρους τρόπους ( Τυφεκισμό, κρεμάλα, αποκεφαλισμό, λυντσάρισμα, πριονισμό(!) θάψιμο εν ζωή(!), κατακρημνισμό, συνθλιβή κρανίου μετα πέτρας, ψήσιμο, σούβλισμα, ανασκολοπισμό, μεχρι και κανιβαλλισμό( Μαγνησία) περί τους 24.700 Έλληνες στρατιώτες.
Μέχρι να έρθουν οι Διεθνείς επιτροπές, σούρτα-φέρτα μεταξύ αντιπροσώπων, και τα συναφή, είχαν πεθάνει κατά εκατοντάδες πλέον και άλλοι Έλληνες στρατιώτες απο ασιτία, ψύχος, αρρώστιες και ξυλοδαρμούς. Έπρεπε να φτάσει Απρίλης για να επαναπατριστούν περί τούς 7.000, ενώ τον Ιούλιο άλλοι 6.600, καθώς και περίπου 3.500 τον Δεκέμβριο του 1923. Πολλοί όμως απο αυτούς ήταν σε τόσο άθλια κατάσταση, που πέθαιναν εν πλώ(!) η μόλις έφταναν στόν Πειραιά.
Όσο και αν ήθελε όμως το τρισάθλιο Ελληνικό κράτος να “κλείσει” το θέμα, οι καημένοι συμπατριώτες μας συνέχιζαν να έρχονται, μεμονωμένα η κατά μικρές ομάδες, μέχρι το 1928(!) κάνοντας “τρελές” αποδράσεις απο αγροκτήματα η στρατόπεδα συγκέντρωσης της Μικράς Ασίας ( Σεβάστεια, Ικόνιο) μέσω…Σοβιετικής Ένωσης η ..Λιβάνου(!) και φτάνοντας τον αριθμό των επαναπατρισθέντων σε 18.850 περίπου. Βέβαια, οι “ενοχλητικές” αυτές αποδράσεις δεν εμπόδιζαν την εκάστοτε Ελληνική Κυβέρνηση να προτείνει για Νόμπελ Ειρήνης τον…Κεμάλ Ατατούρκ(!) ( Βενιζέλος) η να του χαρίζει σπίτια σαν…τόπο υποτιθέμενης γέννησης (Θεσσαλονίκη- Ιωάννης Μεταξάς(!)).
Μιλάμε για μια τραγωδία, μια απίστευτη κατάσταση ( Σύμφωνα με μαρτυρίες υπήρχαν ακόμα αιχμάλωτοι εν ζωή στις φυλακές της Σμύρνης το…1941 και πιθανότατα μέχρι και το…1950) αφού 37.750 Ελληνες στρατιώτες (36.000 οπλιτες και 1.750 αξιωματικοι βρήκαν φρικτό θάνατο στην Μικρά Ασία. Κανείς δεν τους μνημόνευσε κανείς δεν τους θυμάται.
Ράλι Ακρόπολις , το «Ράλι των Θεών» επιστρέφει
Το τετραήμερο 9-12 Σεπτεμβρίου είναι αφιερωμένο σε όλους τους φίλους του μηχανοκίνητου αθλητισμού και των αγώνων ράλι.
Το Ράλι Ακρόπολις επιστρέφει και είναι έτοιμο να επιβεβαιώσει και να θυμίσει την πλούσια ιστορία του, κεφαλαιοποιώντας το όνομά του ως το «Ράλι των Θεών».
Μπορεί τα χρόνια να περνάνε, όμως ο μύθος που έχει δημιουργηθεί για το Ράλι Ακρόπολις ολοένα και μεγαλώνει και πλέον αποτελεί όνειρο κάθε οδηγού να τεθεί αντιμέτωπος με τις αντίξοες ειδικές διαδρομές και να κατακτήσει τη νίκη σε έναν από τους πιο απαιτητικούς αγώνες. Από την πρώτη στιγμή κατέκτησε τις καρδιές της παγκόσμιας κοινότητας και το όνομά του έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Πολλοί οδηγοί αξιολογούσαν το Ράλι Ακρόπολις ως δοκιμασία δεξιοτήτων, υπομονής, γενναιότητας και αντοχής.
Από την άλλη αποτελούσε την αγαπημένη εποχή των Ελλήνων οπαδών των αγώνων. Τα βουνά γέμιζαν με κόσμο, ο οποίος καθόταν μέρα-νύχτα να απολαύσει το υπερθέαμα, να γευτεί τη σκόνη και να δει από κοντά τους καλύτερους οδηγούς ράλι ανά την εποχή. Σπίτια άδειαζαν, δρόμοι γέμιζαν από αυτοκίνητα που κατευθυνόντουσαν προς τις ειδικές διαδρομές.
Οι «παλιοί» μπορούν να διηγηθούν αμέτρητες ιστορίες, έχοντας ζήσει εποχές από τα κλασικά πισωκίνητα, τα «θηρία» Group B που έχουν μέχρι σήμερα παραμείνει ως πρωταγωνιστές πολλών ονείρων. Η νέα εποχή με τα αυτοκίνητα Group A δεν μείωσαν το ενδιαφέρον. Αντιθέτως έφεραν νέο ενδιαφέρον και δίψα για το τι επιφέρει το μέλλον.
Τα μεγαλύτερα ονόματα των αγώνων ράλι έχουν περάσει από τον εθνικό μας αγώνα. Βάλτερ Σοκ, Βάλτε Ρέρλ, Ούβε Άντερσον, Άρι Βάτανεν, Μισέλ Μουτόν, Κάρλος Σάινθ, Γιούχα Κάνκουνεν, Τόμι Μάκινεν, Κόλιν Μακρέι, Ρίτσαρντ Μπέρνς, Πίτερ Σόλμπεργκ, Σεμπαστιέν Λεμπ να είναι ορισμένα από τα ονόματα που έχουν γράψει ιστορία στο WRC.
Η απουσία του αγώνα τα τελευταία χρόνια, ειδικά από το WRC κόστισε, όμως ο αγαπημένος αγώνας όλων των Ελλήνων επιστρέφει στις 9-12 Σεπτεμβρίου και η μεγάλη στιγμή είναι πιο κοντά από ποτέ.
Η ιδέα που έγινε θρύλος
Πίσω στο 1951 το πάθος για τους αγώνες ράλι είχε αρχίσει να διεισδύει στον ελληνικό χώρο. Έτσι, από μια ομάδα οδηγών διοργανώθηκε ο πρώτος αγώνας με απόσταση 1.923 χιλιόμετρα. H ιδέα αυτή κατάφερε να δημιουργήσει μια κουλτούρα και να χτίσει κάτι το οποίο κανένας εκείνη την εποχή δεν περίμενε. Από κάτι μικρό, μετουσιώθηκε σε κάτι για το οποίο σήμερα μιλάμε με θαυμασμό. Μεγάλη ήταν η συνεισφορά της Shell και του Προέδρου της Ελληνικής Λέσχης Αυτοκινήτου και Περιηγήσεων (ΕΛΠΑ) και παράγοντα του Παναθηναϊκού, Απόστολου Νικολαΐδη. O πρώτος νικητής του αγώνα ήταν ο Πέτρος Περατικός, οδηγώντας ένα Fiat 1400. Αποτέλεσε έναν από τους μεγαλύτερους σε απόσταση αγώνες ράλι στην ιστορία και η διεθνής εδραίωση δεν άργησε να έρθει.
Το 1952 ο αγώνας διοργανώθηκε από την ΕΛΠΑ, ενώ το 1953 θεσπίστηκε σε διεθνές επίπεδο με την ονομασία «Ράλι Ακρόπολις». Έχοντας ήδη αποκτήσει όνομα στο εξωτερικό, το ενδιαφέρον από πολλούς ξένους οδηγούς ήταν μεγάλο. Τα αυτοκίνητα που έκαναν δοκιμές ή αγωνίζονταν στις ειδικές του Ακρόπολις έπρεπε να έχουν επιπλέον θωράκιση και εξαρτήματα με μεγαλύτερη αντοχή. Λόγω της ημερομηνίας διεξαγωγής, που ήταν συνήθως Ιούνιο, οι θερμοκρασίες εντός των cockpit έφταναν τους 50 βαθμούς. Δεν ήταν τυχαία η σύγκριση τα επόμενα χρόνια με το φημισμένο Ράλι Σαφάρι-Κένυας.
Ο Τζόνι Πεσματζόγλου κατέκτησε δύο νίκες το 1952 και το 1955 οδηγώντας μια Chevrolet Deluxe V8 και ένα Opel Kapitan. Το 1953 ο Νίκος Παπαμιχαήλ κέρδισε το Ράλι Ακρόπολις στο τιμόνι μιας Jaguar XK120, έχοντας υπάρξει συνοδηγός του Πεσματζόγλου την προηγούμενη χρονιά, ενώ το 1954 νικητής αναδείχθηκε ο Πέτρος Παπαδόπουλος με ένα Opel Rekord.
Από το 1956 ο αγώνας άρχισε να αποτελεί γύρο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλι, με τους Βάλτερ Σοκ και Ρόλφ Μολ στη Mercedes 300 SL να είναι οι νικητές. Έκτοτε ακολούθησε μια τεράστια περίοδος όπου Έλληνες οδηγοί δεν κέρδισαν το Ράλι Ακρόπολις. Από το 1973, οπότε και η σύσταση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλι, εντάχθηκε στο πρόγραμμα αγώνων. Η απόσταση που έπρεπε να ολοκληρώσουν τα πληρώματα έφτανε μέχρι και τα 800 χιλιόμετρα, ενώ η τελετή έναρξης είχε καθιερωθεί κάτω από την Ακρόπολη.
Οι διάσημες ειδικές διαδρομές
Ορισμένες από τις πιο διάσημες και παράλληλα δύσκολες κλασικές ειδικές διαδρομές ήταν στην Καλαμπάκα, στα Μετέωρα, γύρω από τον Όλυμπο, στην Κεντρική Ελλάδα και τη Νότια Πελοπόννησο. Άκρως φημισμένες ειδικές διαδρομές αποτελούν αυτές στη Φθιώτιδα και τη Φωκίδα γύρω από τα βουνά του Παρνασσού και της Γκιώνας.
Αγαπημένες ειδικές αποτελούσαν ανέκαθεν το Ελευθεροχώρι και η Μοσχοκαρυά. Η φύση των ειδικών με συνεχόμενες και γρήγορες αλλαγές κατεύθυνσης αντλούσαν τα μέγιστα από τους οδηγούς και τα αυτοκίνητα. Ανάλογα συναισθήματα προκαλούσαν οι ειδικές στην Κινέτα, στους Αγίους Θεοδώρους, και γύρω από τα Γεράνεια βουνά. Στη δεκαετία του ΄80 θεσπίστηκε ειδική διαδρομή στα Μετέωρα, προσθέτοντας ακόμα περισσότερη λάμψη και δυσκολία στον αγώνα. Πολλές ειδικές διεξήχθησαν με φόντο αρχαιολογικούς χώρους, με τις Μυκήνες να αποτελούν ένα τρανό παράδειγμα. Η ειδική υψηλών ταχυτήτων στην Πάρνηθα είναι επίσης χαραγμένη στη μνήμη πολλών.
Η αγαπημένη όμως των οδηγών και των θεατών είναι φυσικά η ειδική διαδρομή «Ταρζάν» στην Ευρυτανία. Αρχικά όμως δεν είχε αυτή την ονομασία, καθώς στα πρώτα της χρόνια το Ραλι Ακρόπολις αναφερόταν ως Φουρνά ή Ρεντίνα. Η διαδρομή συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στο πρόγραμμα του Ράλι Ακρόπολις το 1975, ενώ από το 1979 πήρε το όνομα Ταρζάν.
Η απόδοση του ονόματος «Ταρζάν» είναι τιμητική προς τον Γιώργο Μπούργο, ένα πολυαγαπημένο πρόσωπο στους οδηγούς, τους θεατές και διοργανωτές της εποχής. Η διαδρομή είχε μήκος 30,3 χλμ, ενώ το 2003 στην 50η επέτειο του Ράλι η διαδρομή Ταρζάν βρισκόταν στο πρόγραμμα του αγώνα με συνολικό μήκος 20,65 χλμ.
Ο Ντιντιέ Οριόλ το 1991 όντας πρωτοπόρος του Ράλι έσπασε τη ζάντα του στη συγκεκριμένη ειδική διαδρομή. Ως αποτέλεσμα έχασε τη νίκη, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να χαρακτηρίσει την «Ταρζάν» ως την αγαπημένη του ειδική διαδρομή.
Η σύγχρονη ιστορία
Στη σύγχρονη ιστορία του, το Ράλι Ακρόπολις άλλαξε αρκετές φορές έδρα, φέρνοντας την καρδιά του αγώνα κοντά σε διαφορετικές Περιφέρειες. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, η υπερειδική στην Ανάβυσσο, νότια της Αθήνας, ξεκίνησε μια τάση για τέτοιου είδους δοκιμασίες. To 1995 ο αγώνας δεν αποτέλεσε μέρος του προγράμματος του WRC και είχαμε ως εκ τούτου νίκη Έλληνα οδηγού. Μεγάλοι νικητές αναδείχθηκαν οι Άρης Βωβός και Κώστας Στεφανής με μια Lancia Delta HF Integrale.
Το Ράλι Ακρόπολις άλλαξε τοποθεσία στις αρχές της χιλιετίας, με το επίκεντρο να είναι η Ιτέα και η Λαμία. Μαζί με την τοποθεσία, άλλαξε μέρος και η υπερειδική, η οποία πλέον είχε μεταφερθεί στον Παρνασσό.
Το 2005 όμως υιοθετήθηκε μια νέα υπερειδική που σημείωσε ένα τρομερό ρεκόρ. Εκείνη τη χρονιά διοργανώθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας και συγκέντρωσε πάνω από 65.000 θεατές. Έχοντας λάβει την εκτίμηση και το θαυμασμό οδηγών και θεατών, το Ράλι Ακρόπολις ψηφίστηκε το 2005 ως το «Ράλι της Χρονιάς». Η υπερειδική στο Ολυμπιακό Στάδιο πραγματοποιήθηκε μόλις μια φορά ακόμα το 2006.
To 2007, μεταφέρθηκε στο Ολυμπιακό Ιππικό Κέντρο στο Μαρκόπουλο, μαζί με το service park, ενώ το 2008 το πρόγραμμα είχε δύο υπερειδικές στο στρατιωτικό αεροδρόμιο στο Τατόι. Παράλληλα πήρε την εμπορική ονομασία «Ράλι των Θεών», με τους διοργανωτές να δίνουν νέα πνοή στον αγώνα.
Ιτέα, Λαμία, Αθήνα και Λουτράκι ήταν οι πόλεις που φιλοξένησαν τα τελευταία χρόνια το Ράλι Ακρόπολις και συγκεκριμένα μέχρι και το 2013, που ήταν η τελευταία χρονιά διεξαγωγής του στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλι. Τελευταίος νικητής του Ράλι Ακρόπολις στο πρωτάθλημα του WRC ήταν ο Γιάρι-Μάτι Λάτβαλα με Volkswagen Polo R WRC. Aπό το 2014 έως και το 2018 ο αγώνας αποτέλεσε μέρος του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλι. Την τελευταία χρονιά, νικητής του αγώνα αναδείχθηκε ο Μπρούνο Μαγκαλιάες με Skoda Fabia R5.
Το 2021 σηματοδοτεί την επιστροφή του Ράλι Ακρόπολις στον κορυφαίο θεσμό αγώνων Ράλλυ παγκοσμίως. Ο φετινός αγώνας διοργανώνεται σε τρεις σημαντικές περιοχές της χώρας. Η εκκίνησή του θα δοθεί κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και αμέσως μετά τη σκυτάλη θα πάρει η περιοχή γύρω από την Πλατεία Συντάγματος, όπου θα διεξαχθεί η ειδική διαδρομή «COSMOTE 5G Athens Stage». Την επόμενη ημέρα ο αγώνας θα συνεχιστεί αρχικά στην Κορινθία, στη βραβευμένη από το κοινό του WRC ειδική διαδρομή «Άγιοι Θεόδωροι» και στο Λουτράκι, ενώ θα ολοκληρωθεί με τις ειδικές Θήβα και Ελάτεια, ενώ το Σάββατο και την Κυριακή οι ιστορικότερες διαδρομές του Ράλλυ Ακρόπολις στη Στερεά Ελλάδα θα έχουν την τιμητική τους.
To Ράλι Ακρόπολις έχει διεξαχθεί 38 φορές για το WRC και 14 φορές για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλι. Πολυνίκης στον Εθνικό μας αγώνα είναι ο Κόλιν Μακρέι με 5 νίκες ενώ από 3 έχουν οι Βάλτερ Ρέρλ, Μίκι Μπιαζιόν, Κάρλος Σάινθ και Σεμπαστιέν Λεμπ. Η Ford είναι στην 1η θέση που αφορά στις περισσότερες νίκες κατασκευαστή στον αγώνα με 13, ενώ ακολουθούν Lancia με 6 και Subaru με 5.
ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ?
Πριν από μερικές ημέρες ένα γαλλικό περιοδικό, το πολύπαθο Charlie Hebdo , δημοσίευσε ένα πρωτοσέλιδο με τίτλο «κι αν οι αντιεμβολιαστές είχαν δίκιο;». Λίγο…προβοκατόρικο ερώτημα, ενδιαφέρον όμως θα έλεγε κάποιος. Ωστόσο εάν το ξαναδούμε λογικά δεν θα έλεγα ότι ταρακούνησε κανένα , ούτε ότι άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Το περιοδικό αυτό ούτε πρώτο το έθεσε ούτε την Αμερική ανακάλυψε!
Ποιος από μας δεν έχει σκεφτεί μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων εδώ και 1,5 χρόνο με την πανδημία μήπως κάτι δεν πάει καλά; Μήπως όλος ο κόσμος έχει άδικο, μήπως κάτι βλέπουμε στραβά και οι μόνοι που σωστά αρμενίζουν είναι οι αρνητές, οι αντι-εμβολιαστές, ο Κούβελας, ο Πολάκης και ο Φαρσαλινός, μαζί με 2-3 δημοσιογράφους δήθεν σοβαρούς και κάτι Χίους;
Μετά από καιρό αυτοαναλύθηκα και σκέπτομαι πια πως δεν είναι η παρουσία του εμβολίου ή του ίδιου του ιού η άρνηση. Είναι μια άρνηση γενικότερη , ένας γενικευμένος πεσιμισμός του είδους ,ότι και να γίνει είμαστε χαμένοι τελειωμένοι από αποδυτήρια , σα να παίζει η ΑΟ Δώθε Παναγιά με την Μπαρτσελόνα . Για να σου δώσω να καταλάβεις ..αν αύριο βγει ο χψ και ω ντόκτορας και πει φάτε μπανάνες γιατί σκοτώνει τον κορονοϊό θα βγει ο αρνητής να πει οι μπανάνες έχουν κάλιο και είναι γενετικά τροποποιημένες για να κάνουν υπερκαλίωση όπερ θάνατος …δεν πιάνεται πουθενά ο τύπος !!
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από μας έχουν κάνει σκέψεις τέτοιες, έχουν τους προβληματισμούς για το εάν από την αρχή αυτής της ιστορίας τα πράγματα έχουν ειπωθεί σωστά, εάν ελήφθησαν τα κατάλληλα μέτρα…Δεν αποκλείεται ορισμένοι εξ ημών να το πήγαν και ένα βήμα παραπέρα, να …ερεύνησαν εάν πράγματι υπήρξε ιός, εάν το Μπέργκαμο ήταν μια σκληρή πραγματικότητα, εάν γεμίζουν οι εντατικές κόσμο και δεν είναι ένα τηλε-προϊόν παγκόσμιας συνωμοσίας όλο αυτό που ζούμε.
Όπως γίνεται σε τέτοια μείζονα ζητήματα , σε κάθε κρίση υπάρχει αμφισβήτηση. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό. Από την πρώτη στιγμή ετέθησαν θεμελιώδη ερωτήματα για την αξιοπιστία της επιστήμης και της πολιτικής, οι πολίτες που αντιδρούσαν έβαζαν…φρένο στη λογική, δεν παραδέχονταν το αυτονόητο, δεν έβλεπαν το οφθαλμοφανές.
«Δεν υπάρχει ιός» ήταν το πρώτο επιχείρημα, «είδατε κανένα στα νοσοκομεία» το δεύτερο, «παίρνουν λεφτά για να δηλώνουν άρρωστοι», «είναι ηθοποιοί…», δεν, δεν… Δεν…μια άρνηση από γενέσεως κόσμου!
Αντίθετα με όλους αυτούς όλοι εμείς έχουμε θέσει και τα ερωτήματα και έχουμε λάβει και τις απαντήσεις. Αυτό είναι το οξύμωρο της υπόθεσης. Η επιστήμη και η λογική έχουν απαντήσει θεωρώντας- όχι πάντα…βάσιμα!- ότι «δεν υπάρχουν βλακώδεις ερωτήσεις» σε όλα τούτα. Κι απαντά καθημερινά για τους θανάτους, τις μεταλλάξεις, τα εμβόλια. Αναλυτικά και με στοιχεία! Αντιθέτως, όλοι αυτοί , οι ανίκητοι μαχητές της ανοησίας, ποτέ δεν προσκομίζουν ένα στοιχείο, ποτέ μια άποψη επιστημονική, πάντα παραβιάζουν τους κανόνες της φυσικής. Έξι δισεκατομμύρια δόσεις του εμβολίου έχουν γίνει χωρίς να ανοίξει μύτη, αλλά…μια παρενέργεια στις …Κάτω Πουλιές γίνεται σημαία! Ολοι όσοι έχουν πεθάνει από τον ιό είναι ανεμβολίαστοι , αλλά ένας…εμβολιασμένος που πέθανε προχθές μπαίνει στο Πάνθεον των επιχειρημάτων τύπου «τα βλέπετε σας τα λέγαμε εμείς»!
Η Κρήτη δεν έχει που να βάλει τους ασθενείς , δεν έχει άλλες ΜΕΘ, έχουν γεμίσει με κρούσματα δρόμοι και πλατείες, αλλά οι γιαμπανάδες συμπολίτες …βλέπουν συνωμοσίες για τον τουρισμό, ξένο δάκτυλο και…κέρδη των πολυεθνικών! Δεν έχουμε ακούσει ακόμη ότι το κάνουν επίτηδες για να αγοράσουν τα…ξενοδοχεία του νησιού τα Νεφελίμ!
Το έχουμε ξαναπεί, το έχουμε ξαναγράψει: Το εμβόλιο είναι απλώς απότοκο μιας σειράς όχι λογικών επιφυλάξεων, αλλά συνωμοσιολογικών προσεγγίσεων που έρχονται και ξανάρχονται στην επιφάνεια με διάφορους τρόπους και εκφράσεις .. .Οι περισσότεροι εξ αυτών προσαρμόζονται στην επικαιρότητα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θεωρούν ότι ο Χαρδαλιάς έπαθε κάτι από το εμβόλιο και όχι από την πίεση των ημερών, που…πιστεύουν ότι οι Δίδυμοι Πύργοι δεν έπεσαν από Άραβες, αλλά από τους Illuminati -μια μυθική μυστική οργάνωση από ηλικιωμένους Εβραίους που ελέγχουν υπογείως την Αμερική.
Είναι οι ίδιοι που θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν χρωστάει και μας την είχαν στήσει οι Σιωνιστές, πως ο Σώρρας είχε 6-7 τρισεκατομμύρια στην άκρη, πως η Μέρκελ είναι διπλή Ρωσίδα πράκτορας, μέχρι και για την κλιματική αλλαγή έχουν άποψη συνωμοσιολογική! Ότι και να τους πεις…εκεί αυτοί!
Ακούς τόσα, διαπιστώνεις πόσο τρομακτική είναι η αυτοπεποίθηση του τίποτα και αναρωτιέσαι: Γιώργο μήπως χάσαμε;
Το εξώφυλλο του Charlie Hebdo
To ”Maracanazo” της Βραζιλίας την 16 Ιουλίου 1950
71 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται από την ήττα που υπέστη η Βραζιλία από την Ουρουγουάη στο Μουντιάλ του 1950, η οποία πιθανότητα να έχει πονέσει περισσότερο από κάθε άλλη τον κόσμο της χώρας.
Η μεγάλη ανατροπή που έκανε η Εθνική Ουρουγουάης κόντρα στην Βραζιλία σαν σήμερα 16 Ιουλίου στον τελικό του Μουντιάλ 1950 μπροστά σε πάνω από 200.000 κόσμο, ίσως είναι μία από τις ήττες που πλήρωσαν περισσότερο από κάθε άλλη τους σελεσάο και τους απανταχού Βραζιλιάνους.
Οι ελληνολάτρες Ουρουγουανοί είναι μια μικρή χώρα στριμωγμένη ανάμεσα σε Βραζιλία και Αργεντινή με συνολικό πληθυσμό μικρότερο της Αθήνας . Το μόνο που ξέρει κανείς γι αυτήν είναι η πρωτεύουσά της το Μοντεβιδέο και η αγάπη που δείχνουν σε κάθε τι Ελληνικό συν φυσικά το ταλέντο τους στο ποδόσφαιρο.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε πια ολοκληρωθεί και η ανθρωπότητα προσπαθούσε να γιατρέψει τις πληγές της και να ανοικοδομηθεί. Οι χώρες της Νοτίου Αμερικής δεν επηρεάστηκαν ιδιαίτερα από το πιο «μαύρο» γεγονός του προηγούμενου αιώνα, με συνέπεια η Βραζιλία να καταθέσει τη μοναδική υποψηφιότητα στη FIFA.
Η παγκόσμια ομοσπονδία της άναψε το «πράσινο φως», δεδομένου ότι η διοργάνωση είχε διεξαχθεί επί ευρωπαϊκού εδάφους τις δύο προηγούμενες φορές.
Λίγο πριν από τη σέντρα αποφασίστηκε ένα τελείως διαφορετικό σύστημα, το οποίο περιελάμβανε μόνο φάσεις ομίλων.
Στον τελικό προκρίθηκαν οι νικητές των τεσσάρων γκρουπ της α’ φάσης (Βραζιλία, Ισπανία, Σουηδία, Ουρουγουάη).
Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που ο νικητής του Παγκοσμίου Κυπέλλου θα αναδεικνυόταν μέσω ομίλου.
Σε εκείνη τη διοργάνωση το τρόπαιο άρχισε να αναφέρεται «Ζιλ Ριμέ», με αφορμή τη συμπλήρωση 25 ετών στην προεδρία της FIFA.
Ο νικητής
Η Ουρουγουάη. Σίγουρα τη βοήθησαν οι συγκυρίες, αφού συμμετείχε σε όμιλο τριών ομάδων, όπου έγιναν δύο (!) λόγω της απόσυρσης της Γαλλίας για οικονομικούς λόγους. Αφού έριξε μία ξεγυρισμένη «οκτάρα» στην αδύναμη Βολιβία, έσωσε τον βαθμό κόντρα στην Ισπανία (2-2), νίκησε στο 85’ τη Σουηδία (3-2) και με ανατροπή τη Βραζιλία στον «τελικό». Όσκαρ Μίγκες, Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο, Ομπντούλιο Βαρέλα και, κυρίως, Αλσίδες Γκίτζα έκαναν τη διαφορά.
Ο «τελικός»
Περίπου 200.000 φίλαθλοι κατέκλυσαν τις κερκίδες του «Μαρακανά», προκειμένου να πανηγυρίσουν (με νίκη ή ισοπαλία) το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Τρία λεπτά μετά την έναρξη του β’ ημιχρόνου, ένα κοντινό πλασέ του Φριάσα έκαμψε την αντίσταση του Ρόκε Μάσπολι. Τότε ο Βαρέλα που αμφισβήτησε την εγκυρότητα του γκολ φώναξε στους συμπαίκτες του: «Τώρα είναι ώρα να νικήσουμε!» Η «σελέστε» πήρε τα ηνία του αγώνα, ισοφάρισε στο 66’ με τον Σκιαφίνο και στο 79’ ο Γκίτζα γράφτηκε στην Ιστορία, ωθώντας πολλούς Βραζιλιάνους ακόμη και στην αυτοκτονία!
Οι επίσημες αναφορές μιλούσαν για 19 αυτοκτονίες σε όλη τη χώρα , προφανώς για να μη γίνουν ρεζίλι παγκοσμίως αλλά στην τελευταία αναφορά το 1997 για τα γεγονότα του 1950 παραδέχθηκαν πάνω από 300 θύματα
ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ: Μάσπολι, Αντράντε, Γκαμπέτα, Γκονσάλες, Μίγκες, Μοράν, Πέρες, Τεχέρα, Γκίτζα, Βαρέλα, Σκιαφίνο.
ΒΡΑΖΙΛΙΑ: Μπαρμπόζα, Μπάουερ, Αουγκούστο, Φριάσα, Ζουβενάλ, Αλβίμ, Μπιγκόντε, Αντεμίρ, Ζιζίνιο, Ζαΐρ, Τσίκο.
Ο πρώτος σκόρερ
Ο Αντεμίρ. Αγωνιζόμενος στο πλευρό των Ζιζίνιο και Ζαΐρ, επισήμως έβαλε συνολικά 8 γκολ. Μερικές πηγές αναφέρουν ότι σημείωσε 7 και άλλες 9. Η ουσία ήταν ότι δεν βρήκε δίχτυα στο ματς που έπρεπε, εκείνο κόντρα στην Ουρουγουάη. Βέβαια, ο Αντεμίρ είχε την τιμή να γίνει ο πρώτος που σκόραρε σε επίσημη αναμέτρηση στο «Μαρακανά», στο 30ό λεπτό της πρεμιέρας με το Μεξικό.
Η έκπληξη
Η Αγγλία συμμετείχε για πρώτη φορά σε Παγκόσμιο Κύπελλο, στο πρώτο ματς είχε επικρατήσει 2-0 της Χιλής και ήδη σκεφτόταν τον «τελικό» με την Ισπανία. Ανάμεσα στις δύο αγωνιστικές, είχε μία… μικρή υποχρέωση: την αναμέτρηση απέναντι σε μία ομάδα που μετρούσε 7 ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια με γκολ… 2-45. Οι Αμερικανοί, όμως, νίκησαν 1-0 και κατέγραψαν μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία της διοργάνωσης. Την άλλη μέρα οι βρετανικές εφημερίδες ανέφεραν ως σκορ το… 10-1, θεωρώντας ότι είχε γίνει ορθογραφικό λάθος.
Το γεγονός
Τα στελέχη της ομοσπονδίας της Ουρουγουάης απένειμαν ένα αργυρό μετάλλιο στους παίκτες για την επιτυχία τους και λίγους μήνες αργότερα ένα χρυσό στους ίδιους! Ο Ομπντούλιο Βαρέλα είπε σχετικά: «Εάν μπορούσα να ξαναπαίξω αυτό το ματς θα ήθελα να χάσουμε, γιατί τη νίκη τη γεύτηκαν τελικά οι ηγέτες». Ο εμβληματικός αρχηγός της «σελέστε» αγόρασε με τον αδερφό του ένα αυτοκίνητο με τα χρήματα του πριμ της κατάκτησης του τροπαίου, το οποίο του το έκλεψαν μετά από μία εβδομάδα.
Η αλήθεια
Η αλήθεια είναι οτι το αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο έκπληξη . Στην Λατινική Αμερική την δεκαετία 45 -55 τα μεγάλα ονόματα ήταν παίκτες της Ουρουγουάης , οι θρύλοι Σκιαφίνο της Μίλαν ( φωτό) και Βαρέλα όπως και ο δυναμικός Τεχέρα δεν απαντούσαν σε άλλες χώρες
Η πανδημία του γέλιου
Ο κοροναϊός που εμφανίστηκε τον προπερασμένο Δεκέμβριο στην πόλη Ουχάν, δεν είναι η πρώτη επιδημία που ξεκίνησε από την Κίνα. Πολλές ανάλογες περιλαμβάνονται στις ιικές εξαγωγές της χώρας, με σοβαρές επιπτώσεις στην παγκόσμια υγεία. Μία από αυτές εκδηλώθηκε πριν από 64 χρόνια, εξελίχθηκε σε πανδημία και κόστισε τη ζωή σε δύο εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Ανάμεσα στις χώρες που επλήγησαν ήταν και η Ελλάδα, η οποία βίωσε μια κατάσταση παρόμοια με την τωρινή.
«Ας αρχίσουμε με ολίγα περί γρίπης. Οι περισσότεροι που την αρπάζουν ταλαιπωρούνται αφαντάστως. Ψήνονται από τον πυρετό και διαλύονται κυριολεκτικώς. Κι’ όταν σηκώνονται από το κρεββάτι, έχουν την όψι Λαζάρων! Κι’ όμως οι αρμόδιοι επιμένουν ότι η νόσος είναι ελαφράς μορφής», έγραφε στα Πικάντικα του Επταημέρου το περιοδικό Ρομάντσο, με ημερομηνία 15 Οκτωβρίου 1957. Η ασιατική γρίπη είχε μόλις κάνει αισθητή στη χώρα την επικίνδυνη παρουσία της.
Τα πρώτα κρούσματα της επιδημίας εντοπίστηκαν το Φεβρουάριο της χρονιάς εκείνης στην επαρχία Γκουιζού της νοτιοδυτικής Κίνας. Μέσα σε έξι μήνες ο ιός είχε κάνει το γύρο του κόσμου. Στην Ελλάδα έφθασε τέλος Σεπτεμβρίου, εξαιτίας ενός δεύτερου, ισχυρότερου κύματος που εμφανίσθηκε το φθινόπωρο του 1957. Εκτός από τα επείγοντα μέτρα ασφαλείας και τις οδηγίες προφύλαξης του πληθυσμού, στον πόλεμο κατά του ιού επιστρατεύθηκε και το χιούμορ. Εφημερίδες και περιοδικά πρόταξαν τη σάτιρα, ως ασπίδα κατά της ανησυχίας και του φόβου που διασπείρονταν γρηγορότερα της επιδημίας.
Το εβδομαδιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης Ρομάντσο, του εκδότη Νίκου Θεοφανίδη, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των σατιρικών αναχωμάτων που στήθηκαν σε αυτή την επέλαση, με όπλο το γέλιο. Από τις αρχές Οκτωβρίου και μέχρι υποχώρησης της ασιατικής γρίπης, η ύλη του περιοδικού επικεντρώθηκε στα… αντισώματα κατά της ασθένειας. Τουλάχιστον στο επίπεδο της ψυχικής διάθεσης του κοινού. Ευθυμογράφοι και γελοιογράφοι που συνεργάζονταν με το περιοδικό, όλοι γνωστές πένες και πενάκια της εποχής, ένωσαν τις δυνάμεις τους ενάντια στον κοινό εχθρό: τον ιό Α, Η2Ν2, προπάτορα του σημερινού κοροναϊού.
Ο Ασημάκης Γιαλαμάς (αχώριστο συγγραφικό ντουέτο με τον Κώστα Πρετεντέρη σε μεγάλες θεατρικές και κινηματογραφικές επιτυχίες) κρατούσε για χρόνια μια χιουμοριστική στήλη με τίτλο «Πεπές ο ευγενικός».
Ο γαλλοτραφής ήρωάς του ήταν ένα από τα θύματα της επιδημίας, στο δημοσίευμα με τίτλο «Η γρίπη»:
«Που λέτε μεσιέ – νταμ, έρχεται και με βρίσκει στο σπίτι ο πρώην μαθητής μου, ο μεσιέ Πιέρ.
– Μπονζούρ, μεσιέ Πιέρ, του κάνω. Είσαι καλά;
Δεν μου απαντάει. Κουνάει το κεφάλι του και μου ρίχνει κατά πρόσωπο κάτι φτερνίσματα δυνατά και θορυβώδη.
– Δάσκαλε, μου κάνει, την άρπαξα την ασιατική γρίπη. Αυτή την στιγμή που σου μιλάω θα ’χω και σαράντα πυρετό.
– Γίνομαι κατακίτρινος. Οπισθοχωρώ και του λέω
– Γι’ αυτό φτερνίζεσαι;
– Δεν φτερνίζομαι μόνο, δάσκαλε. Βήχω κιόλας. Γι’ αυτό ακριβώς ήρθα σ’ εσένα.
– Για να βήξεις και να φτερνιστείς;
– Όχι, βρε αδελφέ. Να, επειδή η σπιτονοικοκυρά μου είδε ότι είμαι Ασιάτης…
– Τί είσαι;
– Ασιάτης. Δηλαδή έχω ασιατική γρίπη… Μου έκλεισε την πόρτα και μου δήλωσε ότι δεν θα μου ανοίξει να μπω μέσα, αν δεν γίνω προηγουμένως καλά. Γι’ αυτό ήρθα σε σένα, να ξαπλώσω και να φύγω μόλις γίνω καλά.
Και ξαπλώνει στο κρεβάτι μου
– Τρέχα, μου κάνει, για πενικιλίνες.
Και τρέχω. Οι κανόνες της ευγενείας δεν επιτρέπουν να διώξω έναν άνθρωπο άρρωστο. Αποτέλεσμα; Μέσα σε δύο μέρες γίνεται καλά ο Πιέρ και την αρπάζω εγώ. Και μένω μια εβδομάδα στο κρεββάτι. Και το σπουδαιότερο: ο Πιέρ, μόλις με είδε άρρωστο, έφυγε αμέσως για να μη ξανακολλήσει. Φρίκη…».
Με ισχυρούς, ακόμα, τους κώδικες που χαρακτήριζαν την καταγωγή και το ιδιόλεκτο του κοινωνικού μωσαϊκού στα χρόνια εκείνα, αλλά και τους τύπους που κυριαρχούσαν στα θεατρικές επιθεωρήσεις και, κατ’ επέκταση, στις κινηματογραφικές κωμωδίες (η Σμυρνιά, ο Αρμένης, ο Κρητικός κ.λπ.), αρκετές στήλες του περιοδικού είχαν ως πρωταγωνιστές αντίστοιχους χαρακτήρες. Ένας από αυτούς ήταν ο Αγκόπ, Αρμένης στην καταγωγή -και στο γλωσσικό ιδίωμα-, με κύριο εκφραστή τον ηθοποιό Φίλιο Φιλιππίδη, είχε τη δική του γωνιά στις σελίδες του Ρομάντσου σε κείμενα που υπέγραφε ο ίδιος ο Φ. Φιλιππίδης: «…Τώρα γιαβρούμ, με το επιντημίγια της γκρίπης, ντιάβασα σε ένα φημερίντα πως ούλοι πρέπει να περάσουμε το ασιγιατικό γκρίπη, γκιατί, λέει, αν ντεν μας τσακώσει τώρα που είναι Φτινόπωρο, και μας τσακώσει το χειμώνα με τα κρύγκια, τα είναι πολύ επικίντυνο. Ε, λέγκω στον αυτόν μου: “Αγκόπ, αφού ντεν ήρτε το γκρίπη να τσακώσει εσένα, ντεν πας να το τσακώσεις εσύ για να γκλυτώσεις το χειμώνα από το κίντυνο;”. Και πήρα που λες γιαβρούμ των οματγιών μου και όποιον μαχαλά εύρισκα μπροστά μου, βαρούσα τις πόρτες των ησπιτγιών και ρωτούσα: “Σας περικαλώ, μήπως έχετε ασιατικό γκρίπη;”. “Τον κακό σου τον καιρό έχουμε’, με λέγκανε και με ηκλίνανε κατάμουτρα την πόρτα».
Το χιούμορ ήταν, και παραμένει, ένα από τα πιο αποτελεσματικά αντίδοτα στην έντονη ανησυχία και τους μεγάλους φόβους που διασπείρει ο ιός. Στην Ελλάδα του ’50 μάλιστα, ανακαλύφθηκε το καλύτερο φάρμακο κατά της ασιατικής γρίπης, με εμπνευστή τον Πολύβιο Βασιλειάδη (της συγγραφικής δυάδας με τον Νίκο Τσιφόρο), στα θεατρικής δομής κείμενα που δημοσίευε κάθε εβδομάδα στο Ρομάντσο. Η σελίδα του, με τίτλο «Η ζωή είναι κωμωδία», δεν θα μπορούσε να αφήσει ασχολίαστη την επιδημία, παρουσιάζοντας μάλιστα, σε επίσημη πρώτη, ένα… εθνικό αντίδοτο.
Η δίπρακτη κωμωδία του Η “Ασιατική” στην ταβέρνα είχε δύο πρωταγωνιστές: τον ευκολόπιστο Αντώνη και τον γείτονά του, Δήμο, «εφευρέτη» του αποτελεσματικού εμβολίου κατά της φονικής γρίπης. Η σκηνή διαδραματίζεται στο δρόμο όπου συναντιούνται τυχαία:
ΔΗΜΟΣ (κοιτά επίμονα στο πρόσωπο τον Αντώνη): Δεν μου λες, κυρ Αντώνη, από ασιατική πώς πας;
ΑΝΤΩΝΗΣ (που δεν καταλαβαίνει αμέσως): Ορίστε;
ΔΗΜΟΣ: Λέω, από ασιατική γρίπη πώς πας; Γιατί, δεν σε βλέπω καλά. Το χρώμα σου είναι ωχρό. Πάρα πολύ ωχρό. Μήπως έχεις κομμάρες;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Κομμάρες; (το σκέφτεται)
ΔΗΜΟΣ: Ναι, Στα πόδια, στα χέρια και γενικά παντού στο σώμα..
ΑΝΤΩΝΗΣ: Κάτι λίγες έχω. Πάντως…
ΔΗΜΟΣ: Τα είδες; Ό,τι είχα κι’ εγώ. Όμως εγώ σώθηκα. Δεν την άρπαξα.
ΑΝΤΩΝΗΣ: Δεν την άρπαξες;
ΔΗΜΟΣ: Όχι. Έκανα εμβόλιο και τη γλύτωσα.
ΑΝΤΩΝΗΣ: Εμβόλιο; Και πού το βρήκες, βρε Δήμο;
ΔΗΜΟΣ: Πουλάνε όσο θες.
ΑΝΤΩΝΗΣ: Στα φαρμακεία;
ΔΗΜΟΣ (βάζει τα γέλια): Ποια φαρμακεία, βρε άνθρωπέ μου; Στην ταβέρνα του κυρ-Μηνά του βαρελά. έχει ένα σώσμα νέκταρ. Πίνεις δύο ποτηράκια και κάνεις εμβόλιο για ένα χρόνο. Αντιασιατικό με τα ούλα του. Ούτε γρίπη μένει, ούτε ο ιός της, ούτε η μάνα της. Πάμε να σε εμβολιάσω με κρασί!».
[ Οι γελοιογραφίες είναι από το περ. Ρομάντσο, τεύχη Οκτωβρίου 1957
Στην αρχή, η γαλοπούλα στο κοτέτσι είναι δύσπιστη απέναντι στον άνθρωπο που την ταΐζει, αναρωτιέται «γιατί με ταΐζει αυτός;» «τι θέλει από εμένα;» Όσο περνούν οι μέρες και η γαλοπούλα είναι μια χαρά, συλλογίζεται ότι μάλλον κακώς ήταν δύσπιστη με τον άνθρωπο και ότι το κάνει αυτό γιατί προφανώς του αρέσει. Στις επόμενες μέρες που ακολουθούν, το όλο ζήτημα δεν την αφορά πλέον γιατί είναι πεπεισμένη ότι ο άνθρωπος την αγαπάει πραγματικά και συλλογίζεται πόσο λάθος έκανε που ήταν καχύποπτη με την όλη φάση. Στο τέλος, έρχονται τα Χριστούγεννα και η γαλοπούλα λαμβάνει την μοιραία πρόσκληση για το γιορτινό τραπέζι. Τίποτα δεν φαινόταν ότι τα πράγματα θα είχαν αυτήν την εξέλιξη κι όμως αποδείχθηκε το αντίθετο.
Το ίδιο κάνει και ο άνθρωπος, επειδή ο ήλιος βγαίνει το πρωί υπάρχει η βεβαιότητα ότι αυτό θα συμβαίνει για πάντα. Καταστρέφουμε με μανία τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, στον βωμό της ματαιοδοξίας μας και επειδή έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα να επιβιώνουμε, γιατί όχι και στο μέλλον; Είναι στη φύση μας να μην θέλουμε να κοιτάξουμε αυτά που μας απειλούν κατάματα και το καταλαβαίνω, όμως, αυτά είναι εκεί και δυναμώνουν από την αδιαφορία μας. Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για το περιβάλλον μας, για την φύση που μας περιβάλει, να αγνοούμε τους κανόνες της γιατί σίγουρα θα έχει συνέπειες. Δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο που να επαναλαμβάνεται, μόνο και μόνο γιατί μας εξυπηρετεί έτσι.
Η συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, του βασικότερου «αερίου του θερμοκηπίου» που επιφέρει την κλιματική αλλαγή, πριν κάποιες μέρες έφτασε για πρώτη φορά σε επίπεδα ρεκόρ (421,21 μέρη ανά εκατομμύριο για τους μυημένους) όπως ανέφερε το παρατηρητήριο Μάουνα Λόα στη Χαβάη. Ένα ρεκόρ που μόνο δυσοίωνο και ανησυχητικό μπορεί να είναι, αφού υπολογίζεται ότι τη δεκαετία του 2060 τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα θα έχουν διπλασιαστεί σε σχέση με την προβιομηχανική εποχή.
Σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ότι περίπου οι μισές εκπομπές διοξειδίου παραμένουν για καιρό στην ατμόσφαιρα κι έτσι επιφέρουν σταδιακή άνοδο της θερμοκρασίας. Η Γη είναι ήδη περίπου δύο βαθμούς Κελσίου θερμότερη σε σχέση με την περίοδο πριν τη Βιομηχανική Επανάσταση. Στοιχεία από πυρήνες πάγου δείχνουν ότι τα σημερινά επίπεδα διοξειδίου είναι τα υψηλότερα των τελευταίων τουλάχιστον 800.000 ετών.
Το διοξείδιο του άνθρακα είναι περίπου οκτώ φορές περισσότερο στη γήινη ατμόσφαιρα σε σχέση με το μεθάνιο, γι’ αυτό η προσοχή έχει εστιαστεί στο πρώτο, όμως το μεθάνιο είναι ακόμη πιο ισχυρό στη δράση του για άνοδο της θερμοκρασίας.
Θα την πατήσουμε σαν την γαλοπούλα, επειδή η γη και ο ήλιος μας δίνουν τροφή, ζωή, τα θεωρούμε δεδομένα πράγματα. Είμαι σίγουρος ότι δεν σας περνάει από το μυαλό ότι ένα πρωί μπορεί να λάβουμε από τον ήλιο την μοιραία πρόσκληση για μπάρμπεκιου.
ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ
Η κατάρρευση του ποδοσφαιριστή Κρίστιαν Έρικσεν κατά τη διάρκεια του ματς Δανία – Φινλανδία στο Euro 2020, «πάγωσε» τους φιλάθλους σε όλο τον πλανήτη. Ποια η σχέση του παραλίγο θανάτου του ποδοσφαιριστή με το σύνδρομο της Νάξου;
Το καρδιακό επεισόδιο του Κρίστιαν Έρικσεν άνοιξε τις συζητήσεις σχετικά με τη σημασία του ιατρικού ελέγχου, ιδιαιτέρως σε περιπτώσεις όπου υπάρχει οικογενειακό ιστορικό αλλά και τη σπουδαιότητα της παρουσίας ιατρικού προσωπικού σε αθλητικές εγκαταστάσεις, που μπορεί να σώσει ζωές.
Τι συμβαίνει όμως και ένας νέος 29 ετών, επαγγελματίας αθλητής, «προδίδεται» από την καρδιά του; Κατά πάσα πιθανότητα ευθύνεται το οικογενειακό ιστορικό και σύνδρομα, όπως το «σύνδρομο της Νάξου».
«Υπάρχουν σύνδρομα για την καρδιά του αθλητή και γενικά των νέων κάτω από 30 ετών. Ένα από αυτά είναι το σύνδρομο της Νάξου ή ακόμα το σύνδρομο νοσούντος φλεβοκόμβου, σε πλήρη κολποκοιλιακό αποκλεισμό η θεραπεία είναι η τοποθέτηση μόνιμου βηματοδότη. Σε περιπτώσεις κοιλιακής ταχυκαρδίας πρέπει να αναζητηθεί το αίτιο , που μπορεί να είναι στεφανιαία νόσος άρα η θεραπεία θα είναι η αγγειοπλαστική των στεφανιαίων ή το bypass. Σε περίπτωση στένωσης της αορτικής βαλβίδας ή μυξώματος του αριστερού κόλπου η θεραπεία είναι χειρουργική. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να διερευνηθούν διεξοδικά όλες οι αιτίες», λέει στο ethnos.gr, ο ειδικός αθλητίατρος και ορθοπεδικός Γιώργος Τσικούρης.
Σύνδρομο της Νάξου
Η νόσος Νάξος (Naxos disease) είναι κληρονομική μυοκαρδιοπάθεια που ενδημεί στην περιοχή της Μεσογείου και αποτελεί σημαντική αιτία αιφνίδιου θανάτου νέων ανθρώπων (συχνά, αθλητών). Η νόσος Νάξος αποτελεί μορφή αρρυθμιογόνου μυοκαρδιοπάθειας/δυσπλασίας της δεξιάς κοιλίας της καρδιάς. (Arrhythmogenic Right Ventricular Cardiomyopathy/Dysplasia – ARVC/D). Η τελευταία αποτελεί πρωτοπαθή νόσο του μυοκαρδίου που χαρακτηρίζεται από δομικές διαταραχές της δεξιάς κοιλίας και εκδηλώνεται με κοιλιακές αρρυθμίες, καρδιακή ανεπάρκεια και αιφνίδιο θάνατο.
Στην περίπτωση της νόσου Νάξος, η ARVC/D εμφανίζεται σε συνδυασμό με χαρακτηριστικό δερματικό φαινότυπο: υπερκερατώσεις στις παλάμες και τα πέλματα και «αφρικάνικου» τύπου κατσαρά μαλλιά. Παθολογοανατομικά, η νόσος Νάξος (όπως και η ARVC/D) χαρακτηρίζεται από προοδευτική αντικατάσταση του μυοκαρδίου της δεξιάς κοιλίας από ινώδη ή ινολιπώδη ιστό. Εκδηλώνεται με συμπτώματα που ποικίλουν, από αίσθημα παλμών μέχρι συγκοπή ή αιφνίδιο θάνατο, ο οποίος μπορεί να αποτελεί την πρώτη εκδήλωση της νόσου. Σε προχωρημένα στάδια μπορεί να οδηγήσει σε δεξιά καρδιακή ανεπάρκεια, ενώ όσο προχωρά το νόσημα (τόσο στην περίπτωση της νόσου Νάξος, όσο και γενικά στην ARVC/D), οι ίδιες ανωμαλίες που παρατηρούνται στην αρχή στη δεξιά κοιλία, αρχίζουν να παρατηρούνται και στην αριστερή κοιλία.
Κληρονομικότητα – Νάξος, Μήλος, Εύβοια
Η νόσος Νάξος κληρονομείται με υπολειπόμενο τρόπο (δύο φυσιολογικοί γονείς – φορείς του γονιδίου, μπορεί να αποκτήσουν, με πιθανότητα 25% για κάθε γέννηση, πάσχον παιδί) και παρουσιάζει οριζόντια εμφάνιση στα γενεαλογικά δέντρα (οι πάσχοντες είναι συνήθως αδέρφια ή ξαδέρφια). Κρούσματα της νόσου εκτός από την Ελλάδα (Νάξο, Μήλο, Εύβοια) αναφέρονται και στην Ιταλία, την Τουρκία, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία. Έτσι, η νόσος φαίνεται να σχετίζεται με την ιστορία της Μεσογείου και με τις μετακινήσεις πληθυσμών που έλαβαν χώρα στην περιοχή.
Η νόσος εντοπίστηκε και περιγράφηκε για πρώτη φορά στη διεθνή ιατρική κοινότητα τη δεκαετία του ’80, από τον ιατρό καρδιολόγο – ερευνητή Νίκο Πρωτονοτάριο και τη σύζυγό του, ιατρό Ανταλένα Tσατσοπούλου. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Πρωτονοτάριος και οι συνεργάτες του θα εντοπίσουν τόσο τη θέση, όσο και τη μετάλλαξη του παθολογικού γονιδίου (γονίδιο Νάξος) στο οποίο οφείλεται η νόσος.
ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΑΜΑΥΡΩΘΗΚΑΝ.
Στο ρεπορτάζ εκείνης της εποχής, η εφημερίδα «Μακεδονία» αναφέρει χαρακτηριστικά πως για το θέμα «επενέβη ο εισαγγελέας, διεξάγονται ανακρίσεις, ασκήθηκε τη νύχτα ποινική δίωξη εναντίον οκτώ ατόμων και το υπουργείο παιδείας, μετά από σύσκεψη υπό την προεδρία του πρωθυπουργού ακύρωσε τις χθεσινές εξετάσεις στα μαθήματα Αρχαίων Ελληνικών και Μαθηματικών και διέκοψε για δύο μέρες τις εξετάσεις που θα συνεχιστούν το Σάββατο, την Κυριακή και τη Δευτέρα με άλλο πρόγραμμα και με νέο τρόπο μεταβίβασης των θεμάτων».
Κεντρικό πρόσωπο του σκανδάλου ήταν ο τότε γενικός διευθυντής του υπουργείου Παιδείας, Γ. Ράμμος. Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν τα τεχνολογικά μέσα που υπάρχουν σήμερα, τα θέματα των εξετάσεων γραφόντουσαν περίπου δύο μέρες πριν την ημέρα της εξέτασης, μεταφερόντουσαν στα σχολεία με περιπολικά και φυλαγόντουσαν σε χρηματοκιβώτια.
Στη συνέχεια, προκειμένου να μην συνδεθεί με την απάτη, έδωσε τα θέματα σε δύο άγνωστα πρόσωπα και αυτά με τη σειρά τους επικοινώνησαν με φροντιστήρια και έναντι βαρβάτης αμοιβής τους τα πούλησαν. Στη συνέχεια, τα φροντιστήρια τα έδωσαν στους μαθητές τους, οι οποίοι ασφαλώς θα είχαν μεγάλο προβάδισμα έναντι των συμμαθητών τους. Το αδιάβλητο των πανελλαδικών είχε τρωθεί και επίσημα…
Όλοι οι εμπλεκόμενοι πίστευαν ότι είχαν καταστρώσει το τέλειο σχέδιο το οποίο δεν θα έπαιρνε χαμπάρι κανείς. Φευ! Όπως αποδείχτηκε τελικά, λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Τι συνέβη;
Ενώ τα πάντα είχαν κυλήσει θετικά, η απάτη «καρφώθηκε» εξαιτίας της αφέλειας των μαθητών: ξεκίνησαν να λένε από εδώ και από εκεί πως τα φροντιστήρια «έπιασαν τα θέματα» και πώς είχαν τις απαντήσεις σε όλα, με αποτέλεσμα το θέμα να γίνει talk of the town και να φτάσει και στα αυτιά των αρχών.
Όταν αποδείχτηκε ότι πίσω απ’ τον καπνό υπήρχε και φωτιά (η οποία μάλιστα μπήκε από τα…μεγάλα κεφάλια) ήρθε η ώρα των δύσκολων αποφάσεων.
Η εξέταση στα μαθηματικά επαναλήφθηκε και ο διευθυντής του υπουργείου διώχθηκε ποινικά. Από εκείνο το καλοκαίρι και έπειτα ωστόσο άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση αναφορικά με τον ρόλο των φροντιστηρίων και το κατά πόσο είναι σε θέση να επηρεάσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την εξέλιξη των εξετάσεων. Το βέβαιο είναι πως ποτέ ξανά δεν υπήρξε τόσο μεγάλο σκάνδαλο. Ίσως το υπουργείο να πήρε πολύ αυστηρά μέτρα μετά το συγκεκριμένο γεγονός. Ίσως απλά να μην μαθεύτηκε ποτέ ξανά κάτι αντίστοιχο.
Η εξάρθρωση του κυκλώματος
Το σκάνδαλο που ξέσπασε ήταν πρωτόγνωρο. Οι φωνές διαμαρτυρίας δεν προέρχονταν μόνο από τη μαθητική κοινότητα. Η αντιπολίτευση έκανε λόγο για πολιτική ευθύνη, απαιτούσε την παραίτηση του υπουργού παιδείας και την παραπομπή σε δίκη τόσο του ίδιου, όσο και όλων των άμεσα εμπλεκόμενων. Από την άλλη, γονείς και μαθητές διαμαρτύρονταν για την έλλειψη σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπιζόταν ένα ζήτημα που θα καθόριζε το μέλλον των παιδιών. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής, ο υπουργός Βαρβιτσιώτης πράγματι υπέβαλε την παραίτησή του, όμως ο Καραμανλής δεν την έκανε δεκτή.
«Δια την κυβέρνησιν δεν υπάρχει θέμα παραιτήσεων υπουργών. Το γεγονός ότι ένας εκπαιδευτικός παρέβη το καθήκον του δεν μπορεί να λάβει πολιτικάς προεκτάσεις», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Εν τω μεταξύ, προγραμματίστηκε η επανεξέταση των μαθημάτων που είχαν γίνει οι διαρροές. Η σύσταση της Κεντρικής Επιτροπής άλλαξε πλήρως, ενώ πάρθηκαν δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Ο Γ.Ρ οδηγήθηκε στον εισαγγελέα με τις κατηγορίες της παραβίασης υπηρεσιακού απορρήτου, δωροληψίας κατά συρροή και συνέργειας σε απόπειρα υφαρπαγής ψευδούς βεβαιώσεως. Οι τρεις βασικοί συνεργοί κατηγορήθηκαν για ηθική αυτουργία σε παραβίαση υπηρεσιακού απορρήτου και για δωροδοκία. Οι υπόλοιποι 20 ιδιοκτήτες φροντιστηρίων και καθηγητές που παραπέμφθηκαν, κατηγορούνταν για ηθική αυτουργία και αποδοχή προϊόντων εγκλήματος εξ ιδιοτέλειας.
Τελικές ποινές
Πριν τη διεξαγωγή της δίκης, η υπόθεση στάθηκε αφορμή για να τροποποιηθεί ο ποινικός κώδικας της χώρας. Η διαρροή των θεμάτων των Πανελληνίων ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς αλλεπάλληλων κρουσμάτων δωροδοκίας που είχαν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια. Έτσι, τον Οκτώβριο του 1979, το υπουργείο Δικαιοσύνης κατέθεσε επίσημη πρόταση τροποποίησης, προκειμένου το αδίκημα της δωροληψίας να τιμωρείται σαν κακούργημα. Το Φεβρουάριο του 1980, το Εφετείο Αθηνών αθώωσε τους 21 από τους 24 κατηγορούμενους. Στον Γ.Ρ επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 5,5 χρόνων, ενώ στους δύο βασικούς συνεργούς του, 3 και 4 χρόνια αντίστοιχα. Ωστόσο, ένα χρόνο μετά, ο Άρειος Πάγος ακύρωσε την καταδικαστική απόφαση και η δίκη του πρωτεργάτη του σκανδάλου επαναλήφθηκε. Η τελική του ποινή ανήλθε σε 4 χρόνια και 4 μήνες….
Μετά από καιρό κυκλοφόρησε η φήμη πως κάποια φροντιστήρια που δεν μπόρεσαν να καλύψουν το ποσό της αγοράς των θεμάτων ” κελάηδησαν” την απάτη στις αρχές σαν εκδίκηση στις απαιτήσεις των υπεύθυνων .
Το σίγουρο ήταν πως τη νύφη την πλήρωσαν οι μαθητές .Τα αρχικά θέματα μαθηματικών που ούτως ή άλλως είχαν χαρακτηρισθεί δύσκολα ακυρώθηκαν και επανελήφθησαν με θέματα που ήταν απλησίαστα !
ΠΑΓΩΤΑΤΖΗΣ
Ο ΛΕΥΚΟΣ ΘΡΥΛΟΣ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ ΓΕΥΣΗ ΚΑΙ ΔΡΟΣΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΜΑΣ
Παγωτατζήδες: Το καλοκαίρι είναι η καλύτερη περίοδος του χρόνου στην Ελλάδα. Το ίδιο ίσχυε και παλαιότερα και ιδιαίτερα για τα παιδιά. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από τα παγωτά, τα οποία μπορούσαν να προμηθευτούν. Οι πλανόδιοι που πουλούσαν τα παγωτά, πραγματοποιούσαν βόλτες στους δρόμους και φώναζαν για να τους ακούσει ο κόσμος και να σπεύσει να αγοράσει παγωτά.
Φυσικά, τα παγωτά, οι παγωτατζήδες δεν τα πουλούσαν μόνο σε μικρούς, αλλά και σε μεγάλους ηλικιακά ανθρώπους, οι οποίοι ήθελαν να τα δοκιμάσουν. Οι συγκεκριμένοι επαγγελματίες που πουλούσαν παγωτά, φορούσαν ένα λευκό σκουφάκι και μια λευκή ποδιά. Μπροστά τους υπήρχαν πάντοτε τα καρότσια με τα υπέροχα ψυγεία τους.
Οι παγωτατζήδες από όπου κι αν περνούσαν σκορπούσαν χαμόγελα και χαρά. Τα μέρη που σύχναζαν περισσότερο ήταν οι πλατείες, τα σχολεία και οι γειτονιές. Αυτό, το έκαναν, διότι στα συγκεκριμένα σημεία συγκεντρώνονταν και περισσότερος κόσμος. Έτσι, θα μπορούσαν να πουλήσουν ευκολότερα παγωτά.
Οι παγωτατζήδες φώναζαν και το πλήθος μαζεύονταν σιγά-σιγά γύρω από το λευκό καρότσι τους. Όλοι με προσμονή περίμεναν να φτάσει η ώρα, που θα λάμβαναν το αγαπημένο τους παγωτό. Για να διατηρηθούν τα παγωτά τους κρύα, το κατάφερναν με πάγο και χοντρό αλάτι.
Όσον αφορά τη συνταγή του παγωτού, αυτή γίνονταν, με γάλα, σαλέπι, σιμιγδάλι, ζάχαρη, αυγά και βανίλια. Με το πέρασμα των χρόνων, οι παγωτατζήδες σταμάτησαν να περιπλανιούνται στους δρόμους για να πουλήσουν τα παγωτά τους. Τη θέση τους πήραν τα παντοπωλεία και τα ζαχαροπλαστεία. Μάλιστα, εκείνα διέθεταν μεγαλύτερη ποικιλία σε γεύσεις. Όπως και να έχει, αυτοί οι άνθρωποι με τα λευκά, συνεχίζουν να έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά πολλών ανθρώπων.
Απλά και νόστιμα
Κάποτε για να φάει κανείς παγωτό έπρεπε να περιμένει να ακούσει τον παγωτατζή της γειτονιάς να περνά από το δρόμο του.
Με το τρίτροχο ποδήλατο ή το μηχανοκίνητο καροτσάκι, ο παγωτατζής έκανε μία βόλτα στα δημοτικά σχολεία, στις εκκλησίες τις Κυριακές και στα πανηγύρια και όπου ήξερε πως θα βρει πολύ κόσμο.
Πώς έφτιαχναν όμως τότε τα παγωτά; Απλά και νόστιμα. Έβραζαν το γάλα, προσθέτοντας ζάχαρη, αυγά, κακάο ή βανίλια.
Όταν πλέον είχε βράσει το μίγμα τους, το τοποθετούσαν σε μεταλικό κάδο ο οποίος ήταν μέσα σε ένα ξύλινο βαρέλι. Ανάμεσα στο βαρέλι και στον κάδο υπήρχε πάγος για να το κρατά κρύο. Συνέχιζαν να ανακατεύουν το μείγμα μέχρι να πήξει.
ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ ΑΝΤΙΤΟΡΠΙΛΙΚΟ ΛΕΩΝ , ΜΕΡΟΣ ΜΙΑΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ ?
Το ημερολόγιο δείχνει 28 Οκτωβρίου του 1943.
Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ με τη συνδρομή του Άλμπερτ Αϊνστάιν υπογράφει το πιο ανεξήγητο μυστήριο όλων των εποχών, που μέχρι σήμερα εξακολουθεί να «γεννά» μύθους και θεωρίες συνωμοσίας.
Πρωταγωνιστής του «θαύματος» που έμεινε γνωστό ως «το πείραμα της Φιλαδέφειας», το πολεμικό πλοίο 89 μέτρων, US Eldridge, που κυριολεκτικά (;) εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια των έκπληκτων θεατών από το λιμάνι της Φιλαδέλφειας, ταξίδεψε 350 χιλιόμετρα μακριά, μέχρι το Νόρφολκ της Βιρτζίνια, και επανεμφανίστηκε… 18 λεπτά αργότερα, έχοντας γυρίσει από ένα ταξίδι που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα απαιτούσε περισσότερες από 24 ώρες μέχρι την επιστροφή.
Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει επιστημονικά τι πραγματικά συνέβη με το παράτολμο σχέδιο του Αϊνστάιν, καθώς ο ίδιος φέρεται να φρόντισε να εξαφανίσει κάθε στοιχείο και κάθε χειρόγραφό του που θα μπορούσε να βοηθήσει στην επανάληψη του «πειράματος της Φιλαδέλφειας». «Βολικό σενάριο», θα σκεφτεί κανείς.
«Κανείς δεν ήταν έτοιμος για μία τόσο εξελιγμένη επιστημονική γνώση», θα έλεγε ο Αϊνστάιν αργότερα, αφήνοντας την επιστημονική κοινότητα να αναζητά για δεκαετίες ολόκληρες μια πιθανή εξήγηση για όσα συνέβησαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κόσμου την ημέρα εκείνη.
Η «ιστορία», θέλει το θρυλικό πλέον US Eldridge -ή, πιο σωστά, ό,τι απέμεινε απ’ αυτό- να επανεμφανίζεται στο λιμάνι της Φιλαδέλφειας έχοντας αλλάξει για πάντα τις ζωές των ανθρώπων που αποτελούσαν το πλήρωμά του. Τίποτα από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν ήταν το ίδιο.
Άνθρωποι σε απόλυτη σύγχυση, λέγοντας ασυναρτησίες, με κενό βλέμμα, που έδιναν την εντύπωση πως είχαν χάσει τα λογικά τους, καθιστούσαν σαφές πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Άλλοι, είχαν χτιστεί κυριολεκτικά στους τοίχους του πλοίου, ενώ υπήρξαν και ορισμένοι που είχαν χάσει μέχρι και τη δυνατότητα ομιλίας.
Λέγεται, μάλιστα πως πολλοί από τους επιζώντες εξαφανίζονταν και επανεμφανίζονταν για ώρες μετά την επιστροφή του πλοίου στο λιμάνι.
Μύθος ή πραγματικότητα;
Στην περίπτωση του US Eldridge, ο καθένας πιστεύει ό,τι ακριβώς επιθυμεί να πιστέψει, αναλύοντας τα στοιχεία του πολυσυζημένου πειράματος από διαφορετική σκοπιά.
Ο ναύτης Αλ Μπιέλεκ, από τη μεριά του, ο οποίος υποστήριξε πως ήταν ένας από τους δύο που έθεσαν σε λειτουργία τα μηχανήματα στο δωμάτιο ελέγχου λίγο πριν το πλοίο εξαφανιστεί, επέμεινε πως το γιγαντιαίο αντιτορπιλικό και το πλήρωμά του, ταξίδεψαν στο 1983 – δηλαδή 40 χρόνια μπροστά στο χρόνο. Όσο για το μέρος στο οποίο βρέθηκαν; Ήταν οι υπόγειες εγκαταστάσεις του προγράμματος «Μόντοκ» στο Λονγκ Άιλαντ.
Η λογική, πάντως, εύκολα μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως όλο αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καλά μελετημένο σενάριο. Σενάριο, το οποίο τα ιστορικά στοιχεία διαψεύδουν. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει το ημερολόγιο του πλοίου, το οποίο φέρεται από τις 27 Αυγούστου του 1943 έως τις 17 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους να μπαινοβγαίνει στη Νέα Υόρκη, χωρίς να έχει βρεθεί ούτε λεπτό στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ.
Οι ημερομηνίες έπεσαν ξανά στο τραπέζι και κατά τη διάρκεια επανένωσης μερικών βετεράνων του US Eldridge στο Atlantic City, όταν οι ίδιοι επιβεβαίωσαν σε δημοσιογράφους της εφημερίδας «Philadelphia Inquirer» πως στις 28 Οκτωβρίου –όταν υποτίθεται πως έλαβε χώρα το παράτολμο πείραμα- το πλοίο δεν βρισκόταν στη Φιλαδέλφεια αλλά στο Μπρούκλιν, με τον ίδιο τον καπετάνιο να αρνείται κατηγορηματικά ότι το θρυλικό εκείνο πλοίο ενεπλάκη ποτέ σε πειράματα.
Από US Eldridge… Λέων
Η ιστορία του πλοίου, πάντως, συνεχίστηκε πολλά χρόνια μετά και έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Στις 15 Ιανουαρίου του 1951, ήρθε στην Ελλάδα ως «δώρο» της Αμερικής στο Πολεμικό Ναυτικό της χώρας μας στο πλαίσιο της αμερικανικής βοήθειας. Το όνομά του ήταν πλέον «Λέων».
Η «κατάρα» που το κυνηγούσε, ωστόσο, δεν έσβησε με την αλλαγή του ονόματός του, με καταγεγραμμένες μαρτυρίες να θέλουν το «Λέων να εξαφανίζεται ξανά για δύο ολόκληρες ημέρες κατά τη διάρκεια ασκήσεων στο Ιόνιο, κάπου στα μέσα του 1950, χωρίς να υπάρξει εξήγηση, παρά μόνο… αναμνήσεις.
Μετά την επανεμφάνισή του, παρατηρήθηκαν ορισμένες αλλαγές στο εσωτερικό του, με σημαντικότερη από αυτές το ανεξήγητο σφράγισμα μερικών από τις πόρτες του.
Ορισμένοι ναύτες παραδέχτηκαν πως ακόμα και στα ηλεκτρολογικά του πλοίου είχαν σημειωθεί περίεργα φαινόμενα, με το πιο παράξενο όλων την ύπαρξη καλωδίων που έμοιαζαν να ξεκινούν από το πουθενά και… να καταλήγουν στο πουθενά.
Παρότι το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ δεν έχει αποδεχθεί την εφαρμογή του Πειράματος της Φιλαδέλφειας, πηγές του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού αναφέρουν πως μέρος του ηλεκτρικού εξοπλισμού και άλλων μηχανικών εξαρτημάτων, είχε απομακρυνθεί από το πλοίο και επιστραφεί στους Αμερικανούς.
Θεωρία που υποστηρίζει την άποψη αυτή, αναφέρεται στο βιβλίο «Το πείραμα της Φιλαδέλφειας» που φέρει την υπογραφή του Τσαρλς Μπέρλιτζ. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, όταν το «Λέων» ταξίδεψε από την Αμερική στην Ελλάδα, στα χαρτιά παρουσιαζόταν να έχει βάρος 1.520 τόνων, ενώ στα ελληνικά έγγραφα, αναφέρεται ως «αντιτορπιλικό 1.900 τόνων».
Ο ίδιος, αποδίδει τη διαφορά των 380 τόνων, στο βάρος των μηχανημάτων που τοποθετήθηκαν στο πλοίο λίγο πριν λάβει χώρα το πείραμα, που σκοπό είχαν να «συνεργαστούν» με τους ηλεκτρομαγνήτες ώστε να κάνουν το US Eldridge αόρατο.
Η τρίτη και οριστική του «εξαφάνιση»
Σήμερα, το θρυλικό US Eldridge – Λέων δεν υπάρχει. Παρά την τεράστια φήμη του, διαλύθηκε στο τέλος της δεκαετίας του ’90, έχοντας μεταφερθεί στο Ναύσταθμο της Σούδας.
Παρόλα αυτά, είτε ως US Eldridge είτε ως Λέων, συζητιέται μέχρι σήμερα τόσο από εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα την εφαρμογή και την αλήθεια του «πειράματος της Φιλαδέλφειας» όσο και από τους άλλους, τους πιο… λογικούς, που κατά βάθος θα εύχονταν να ίσχυαν όσα με το τόσο σθένος εξακολουθούν να υποστηρίζουν οι πρώτοι.
Ντραγκέτα η άγνωστη
Η μαφία είναι κάτι που ταλαιπωρεί επί αιώνες την Ιταλία, αλλά πάνω και από την Κόζα Νόστρα ή την Καμόρα, είναι η Ντραγκέτα αυτή που κάνει το πιο… χοντρό παιχνίδι.
Το φθινόπωρο του 2018 ο διεθνής Τύπος έκανε μια σειρά αναφορών σε μια εγκληματική οργάνωση με την ονομασία «’ndrangheta». Στα ελληνικά «Ντραγκέτα». Αναφορές με αφορμή τη σύλληψη ενός υψηλόβαθμου στελέχου της. Πρόκειται για τη μαφία της Καλαβρίας, η οποία είναι η πιο δυνατή της Ιταλίας αυτή τη στιγμή. Πάνω από τη σικελική Κόζα Νόστρα ή τη ναπολιτάνικη Καμόρα. Μιλάμε, άλλωστε, για την εγκληματική οργάνωση που διακινεί το 80% της κοκαΐνης στην Ευρώπη, έχοντας απλώσει τα πλοκάμια της παντού.
Οι εξόριστοι από τη Σικελία
Και να σκεφτεί κανείς, ότι το όνομά της το πήρε από την… Ελλάδα! Το Ντραγκέτα (‘Ndragheta) προκύπτει από την ελληνική λέξη «ανδραγαθία». Η ιδιότητα του να είναι κάποιος γενναίος, ανδρείος. Προφανώς έτσι αντιλαμβάνονταν τους εαυτούς τους ή την… αποστολή τους, αυτοί που την ίδρυαν στα τέλη του 18ου αιώνα. Και ιδρύθηκε από εξόριστα μέλη της σικελικής Κόζα Νόστρα.
Πήγαν στην Καλαβρία, ένωσαν τις δυνάμεις τους και αποφάσισαν ότι θα δημιουργούσαν κάτι δυνατό. Οτι θα δημιουργούσαν μια οργάνωση που θα ξεπερνούσε σε δύναμη τη μαφία της Σικελίας. Οχι εύκολο, αλλά ούτε ακατόρθωτο όπως αποδείχθηκε. Εστω κι αν άργησε… Η δράση της Ντραγκέτα άρχισε στα τελευταία χρόνια του 18ου αιώνα αλλά στο προσκήνιο θα ερχόταν αρκετά αργότερα. Συγκεκριμένα, λίγο πριν το 1890, όταν στην Καλαβρία άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για μια οργάνωση που δεν φοβόταν τίποτα.
Με ληστείες, απαγωγές, προστασία επί πληρωμή, η Ντραγκέτα επέβαλε σταδιακά τον δικό της νόμο στην Καλαβρία και τις… σπηλιές της. Εκεί όπου υπέφεραν πάμπολλοι μετά τις απαγωγές τους και μέχρι να δοθούν τα λύτρα. Εκεί όπου πολλοί έχασαν τη ζωή τους, όταν αυτό «έπρεπε» να γίνει. Το πρόβλημα, όμως, ήταν ότι όσο μεγάλωνε η δύναμη, μεγάλωναν και οι φιλοδοξίες. Και αυτό, αναπόφευκτα, θα οδηγούσε σε διαφωνίες στο εσωτερικό της. Διαφωνίες ανάμεσα στην παλιά γενιά και στις νεότερες. Διαφωνίες οικογενειακές, αφού η διαφορά της Ντραγκέτα από την Κόζα Νόστρα ή την Καμόρα, ήταν η… οικογένεια. Οπως και η διαφορετική δομή της.
Η διαφορετική δομή της Ντραγκέτα
Σε οποιαδήποτε ταινία ή βιβλίο δει ή διαβάσει κάποιος για τη μαφία, θα διαπιστώσει ένα πράγμα: Η δομή είναι η ίδια. Ο αρχηγός, ο σύμβουλος (κονσιλιέρε), ο υπαρχηγός, οι «λοχαγοί» και οι στρατιώτες. Στη Ντραγκέτα, όμως, δεν είναι έτσι. Οι Καλαβρέζοι, απλά, δεν έχουν αρχηγό. Δεν έχουν ξεκάθαρο αρχηγό, δηλαδή. Οι οικογένειες συνεννοούνται, φυσικά, για τις κοινές δράσεις, αλλά δρουν και αυτόνομα. Ο καθένας τη δουλειά του. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι οι ιταλικές Αρχές ακόμη δεν έχουν καταφέρει να αποκωδικοποιήσουν πλήρως τον τρόπο λειτουργίας της οργάνωσης. Τη δομή της. Την ιεραρχία της.
Ετσι, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στους Σικελούς ή τους Ναπολιτάνους, οι Καλαβρέζοι δεν έχουν ποτέ κενό εξουσίας. Η σύλληψη του αρχηγού μας φαμίλιας, επομένως, δεν σταματάει τη δράση της Ντραγκέτα. Οι δουλειές συνεχίζονται κανονικά και… οικογενειακά.
Το Ευαγγέλιο, το όπλο και το χάπι με δηλητήριο
Στην καλαβρέζικη μαφία δεν υπήρχε χώρος για ξένους. Μέλη της ήταν αποκλειστικά συγγενείς των αφεντικών. Οι οικογένειες που αποτελούσαν τον αρχικό πυρήνα, συνέχιζαν να είναι η βάση της μέσω των διαδόχων, των απογόνων. Γεγονός που έκανε και ασύγκριτα πιο δύσκολο για τις Αρχές το να της καταφέρουν κάποιο πλήγμα. Ποιος μαφιόζος θα έδινε συγγενή του μαφιόζο; Ποιος θα τολμούσε να σπάσει τον κώδικα σιωπής, την περίφημη «ομερτά», όπως έγινε σε Σικελία ή Νάπολη;
Ποιος θα είχε την ανδρεία, όπως δηλώνει και το όνομά της, να παραβεί τον όρκο σιωπής; Ενας όρκος που δινόταν και δίνεται με το χέρι στο Ευαγγέλιο (!), μπροστά σε ένα όπλο και ένα χάπι δηλητηρίου. Το όπλο δήλωνε το προφανές, το χάπι δήλωνε την… αυτοκτονία σε περίπτωση σύλληψης. Μόνο που ο μεγαλύτερος αντίπαλος της Ντραγκέτα, όπως προαναφέραμε, δεν ήταν η αστυνομία. Ηταν οι εσωτερικές διαφορές της, η διαφορετική οπτική για το μέλλον.
Αυτό θα γινόταν εμφανές σχετικά πρόσφατα, τη δεκαετία του ’70, όταν θα λάβει χώρα ένας εσωτερικός πόλεμος. Το αποτέλεσμα θα είναι περισσότεροι από 300 θάνατοι αλλά και μια κοινή απόφαση για το μέλλον: Η οργάνωση έπρεπε να εξαπλωθεί και εκτός Ιταλίας. Και εξαπλώθηκε. Εχοντας (υπερ)γεμίσει το ταμείο της με τα λύτρα των απαγωγών, η Ντραγκέτα αποφασίζει ότι πρέπει να δραστηριοποιηθεί στο εμπόριο ναρκωτικών. Είχε έρθει, επομένως, η ώρα της συνεργασίας με την Κόζα Νόστρα.
Η λάθος επιλογή των Σικελών
Οι Σικελοί ήταν πιο οργανωμένοι, πιο ισχυροί. Εκαναν, όμως, μια λάθος επιλογή. Αποφασίζουν να… ποντάρουν στην ηρωΐνη, αφήνοντας την κοκαΐνη στην καλαβρέζικη μαφία. Η Ντραγκέτα αγόραζε από την Κόζα Νόστρα, αλλά όταν αυτή επέλεξε την ηρωΐνη, στην Καλαβρία είδαν την ευκαιρία. Πληρώνοντας μετρητά, διατηρώντας πιο χαμηλούς τόνους από τους Σικελούς και αποδεικνύοντας ότι δεν φοβόντουσαν τίποτα, κάνουν τα δικά τους… κονέ με τους Κολομβιανούς.
Παράλληλα, η εμφάνιση του AIDS λειτουργεί υπέρ τους. Ο κόσμος νιώθει φόβο για την ηρωΐνη, οι Σικελοί εγκλωβίζονται, οι Καλαβρέζοι δυναμώνουν. Κι άλλο. Είναι οι αρχές της δεκαετίας του ’80 και η Κόζα Νόστρα δέχεται κι άλλο χτύπημα: Ο Τομάζο Μπουσέτα, ένα από τα υψηλόβαθμα στελέχη της, σπάει την ομερτά. Συνεργάζεται με τις Αρχές, δίνει πάρα πολλές πληροφορίες, «γονατίζει» την Κόζα Νόστρα. Το αναφέραμε και πιο πάνω, στη Ντραγκέτα τέτοιος φόβος δεν υπήρχε, αφού ήταν όλοι συγγενείς.
Την ώρα, λοιπόν, που η μαφία της Σικελίας ένιωθε απειλή, αυτή της Καλαβρίας ένιωθε ότι δυνάμωνε συνεχώς. Μετά την Κολομβία, θα αποκτήσει σχέσεις και με τα καρτέλ στο Μεξικό. Η Ιταλία, πλέον, δεν τής είναι αρκετή. Τα πλοκάμια της θα εξαπλωθούν σε περίπου 30 χώρες και η αστυνομία καταλαβαίνει ότι αυτή είναι η Νο1 απειλή. Το να καταφέρει να την περιορίσει, όμως, αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο ως αδύνατο.
Το Βατικανό και οι αριθμοί που τρομάζουν
Οι Καλαβρέζοι έχουν ένα κωδικοποιημένο σύστημα επικοινωνίας που δεν σπάει. Ακόμη κι όταν θα πέσει στα χέρια των Αρχών ένα κόκκινο σημειωματάριο με τον μυστικό κώδικα, θα χρειαστούν χρόνια για να τον σπάσουν. Και όσο η αστυνομία το πάλευε, η Ντραγκέτα έπαιρνε με το μέρος της και το… Βατικανό. Η βάφτιση της κόρης ενός εκ των αφεντικών της μαφίας από τον πάπα Βενέδικτο ήταν το μήνυμα ότι τα πλοκάμια εξαπλώνονταν παντού.
Γεγονός που επιβεβαιώνουν και οι αρθμοί: Περισσότερα από 6.000 μέλη. Δράση σε 30 χώρες. Δραστηριότητα σε εκατοντάδες τομείς. Ξέπλυμα χρήματος μέσω 400 επιχειρήσεων. Διακίνηση του 80% της κοκαΐνης σε όλη την Ευρώπη. Εσοδα που υπολογίζονται στα 60 δισ. ευρώ ετησίως. Ολα αυτά ανάγκασαν την Interpol να την ονομάσει Νο1 εγκληματική οργάνωση στην γηραιά ήπειρο.
Μια οργάνωση που φρόντιζε πάντα να μην αφήνει το παραμικτό στοχείο για τους φόνους της. Η μέθοδος… αποτρόπαια αλλά αποτελεσματική: Αγριογούρουνα. Μετά το -πολύ- ξύλο, το τέλος το έγραφαν τα αγριογούρουνα. Και χωρίς πτώμα, ως γνωστόν, δεν υπάρχει φόνος.
Οι 300 συλλήψεις και η δίκη που άρχισε
Μέχρι που βρέθηκε, τελικά, μια άκρη για τις Αρχές. Τον Δεκέμβριο του 2019, σε μια επιχείρηση με τη συμμετοχή 2.500 αστυνομικών, συνελλήφθησαν 300 ύποπτοι για συμμετοχή στη Ντραγκέτα. Ανάμεσά τους και ο Τζανκάρλο Πιτέλι, δικηγόρος και πρώην μέλος του Forza Italia. Του κόμματος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη επιχείρηση κατά της μαφίας, μετά από αυτή εναντίον της Κόζα Νόστρα στα τέλη των 80’s.
Τότε, με όσα αποκαλύφθηκαν στη δίκη, κυρίως από τον Τομάζο Μπουσέτα που προαναφέραμε, η σικελική μαφία αποδυναμώθηκε αρκετά. Μένει να φανεί αν το ίδιο θα συμβεί και με την καλαβρέζικη, στη δίκη που ξεκίνησε πρόσφατα. Στις 13 Ιανουαρίου 2021. Δίκη στην οποία θα φανεί αν οι 300 συλληφθέντες θα μιλήσουν ή θα τηρήσουν τον όρκο τους. Και αν θα αποδειχθούν ανδρείοι, όπως λέει και το -ελληνική προέλευσης- όνομα της Ντραγκέτα…
ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΑΔΕΡΦΟΤΗΤΑΣ
Ξαφνικά τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την πολεμική σύρραξη Ισραήλ – Χαμάς ακροδεξιές και υπεραριστερές κορώνες για Σελευκίδες και Φιλισταίους έκαναν την εμφάνιση τους . Δεν μπορούν σίγουρα να κατανοήσουν ότι την παρούσα στιγμή το διεθνές συμφέρον της χώρας δεν εστιάζεται στην τζιχαντιστική Χαμάς και στους μπαμπάδες της, τους αδελφούς μουσουλμάνους που η γείτονας τους εργαλειοποιεί αβασάνιστα αλλά και αυτοί έχουν πιάσει στον ιστό τους τις μεγαλομανείς επιδιώξεις του προέδρου της
Το 1928 στην Ισμαϊλία της Αιγύπτου ιδρύεται η μουσουλμανική αδελφότητα (Ikhwan al-muslimin) από τον δάσκαλο και ιμάμη Χασάν αλ-Μπάννα. Η πολιτική οργάνωση αυτή βρήκε γόνιμο έδαφος στις άθλιες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της αποικιοκρατούμενης Αιγύπτου και στην απόρριψη του δυτικού τρόπου ζωής. Ο έντονος ακτιβισμός που επέδειξε σε κοινωνικό επίπεδο σε συνάρτηση με τη θελκτική επίδραση του Ισλάμ στις κοινωνίες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, δημιούργησαν τη δυναμική της ραγδαίας εξάπλωσης τους κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Εν συντομία, πρόκειται για μία οργάνωση που φέρει ως στόχο την οικοδόμηση σύγχρονων ισλαμικών κοινωνιών , εξαρτώμενες από τις διδαχές του Κορανίου και των Χαντίθ, μέσω της επικράτησης του πολιτικού Ισλάμ και κατ’επέκταση της Ούμα.
Το ξέσπασμα των αραβικών εξεγέρσεων ( υπό την αμέριστη ώθηση της κυρά Κλίντον ) κατά των αυταρχικών καθεστώτων το 2010 έδωσε νέα ώθηση στη δράση των Αδελφών Μουσουλμάνων. Το 2012 οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κατάφεραν να αναλάβουν τα ινία της κυβέρνησης μέσω της εκλογικής νίκης υπό τον Μοχάμεντ Μόρσι, τον πρώτο εκλεγμένο Πρόεδρο της Αιγύπτου. Αντίστοιχα στην Τυνησία επικράτησε το 2011 πολιτικά η Ενχάντα υπό τον Χαμαντί Τζεμπαλί.
Ωστόσο, η κυριαρχία του Κόμματος Ελευθερίας και Δικαιοσύνης στην Αίγυπτο ανετράπη από τον στρατηγό αλ-Σισί με πραξικόπημα ,το οποίο πυροδότησε κύμα διαδηλώσεων υπέρ της μουσουλμανικής αδελφότητας αλλά και συγκρούσεων στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα. Το 2013 η μουσουλμανική αδελφότητα κηρύχθηκε από το καθεστώς του Σισί ως τρομοκρατική οργάνωση και ως εκ τούτου εκατοντάδες μέλη της καταδικάστηκαν με την εσχάτη των ποινών. Ο ηγέτης τους Μοχάμεντ Μόρσι ,ωστόσο ,καταδικάστηκε σε εικοσαετή ποινή φυλάκισης φέροντας ως κατηγορίες τον θάνατο διαδηλωτών κατά τις κινητοποιήσεις του 2012 και την άσκηση μυστικής διπλωματίας με το Κατάρ. Τον Ιούνιο του 2019 άφησε την τελευταία του πνοή κατά την ακροαματική του διαδικασία στη δικαστική αίθουσα. Η αποδυνάμωση της εν λόγω οργάνωσης στην Αίγυπτο αποτέλεσε την αρχή του τέλους της και στα λοιπά αραβικά κράτη όπου δραστηριοποιούντο πολιτικά.
Την τελευταία δεκαετία έχει σημειωθεί μέγιστη κάθοδος της επιρροής των Αδελφών Μουσουλμάνων στον Αραβικό κόσμο. Εξαίρεση συνιστά ο Λίβανος ,όπου η Μουσουλμανική Αδελφότητα ποτέ δεν κατόρθωσε να ριζώσει κοινωνικά λόγω των δημογραφικών δεδομένων και της δογματικής πολιτικής πραγματικότητας .
Επίσης, περιορισμένη είναι και η δυναμική της παλαιστινιακής οργάνωσης «Χαμάς», παρακλάδι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, στη Λωρίδα της Γάζας από το 2009. Στο συριακό εμφύλιο ,παρά το γεγονός ότι εν σπαργάνοις οι αδελφοί μουσουλμάνοι αποτέλεσαν την κύρια αντικαθεστωτική φωνή, στην πορεία εκτοπίστηκαν από λοιπούς ισλαμιστές φονταμενταλιστές όπως η αλ- Νούσρα και το ISIS. Από την πλειοψηφία των μοναρχικών καθεστώτων του Περσικού Κόλπου οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι έχουν οριστεί ως τρομοκράτες , εν αντιθέσει με το Κατάρ που από τις αραβικές εξεγέρσεις έως και σήμερα προσφέρει την στήριξη του , σε θέματα ασύλου και οικονομικής ενίσχυσης. Η συγκρουσιακή πολιτική του Κατάρ με τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν πάνω στο συγκεκριμένο ακανθώδες ζήτημα, αποτελεί την αιτία που έχει οδηγηθεί σε περιφερειακή απομόνωση. Από το 2014 έχουν ανακληθεί στο Κατάρ οι διπλωματικές αποστολές του Ριάντ, του Άμπου Ντάμπι και του Αλ Μανάμα ενώ οικονομικό και αεροπορικό εμπάργκο έχει επιβληθεί από το 2017. Πρόσφατα μάλιστα το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης δικαίωσε το Κατάρ στη διαμάχη για τον αεροπορικό αποκλεισμό.
Βέβαια, το Κατάρ δεν συνιστά το μοναδικό ευνοϊκό καθεστώς προς τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πράγματι, εδώ και μία δεκαετία σχεδόν έχει εδραιωθεί μια τριγωνική συμμαχική σχέση ανάμεσα στην Τουρκία, το Κατάρ και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους πάνω στα θεμέλια της οικονομικής συνεργασίας. Από Αραβική Άνοιξη το νεοοθωμανικό όραμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επεδίωκε την πολιτική επικράτηση συνασπισμών ιδεολογικά προσκείμενων στην ισλαμοκεντρική θεώρηση του κράτους προκειμένου να αναδειχθεί ως περιφερειακός ηγεμόνας ενός ισχυρού σουνιτικού δικτύου. Αμέσως μετά το πραξικόπημα στην Αίγυπτο το 2013, ο Ερντογάν δεν κατάφερε να αναδειχθεί ως διαπραγματευτής ανάμεσα στους αιγύπτιους στρατηγούς και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους , βλέποντας την επιδίωξη του για εξάπλωση της τουρκικής επιρροής στα αραβικά ζητήματα να ναυαγεί. Για την Τουρκία η παρουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στον αραβικό κόσμο ,έστω και εκτός νόμου έκτοτε, αποτελεί παρηγοριά ότι στο μέλλον είτε η ίδια είτε αντίστοιχες ιδεολογικά ομάδες θα επανέλθουν στην πολιτική πραγματικότητα της Μέσης Ανατολής . Και αυτός είναι ένας λόγος χάρη στον οποίο έχει αναδειχθεί ως ο σημαντικότερος σύμμαχος του καθεστώτος Σάρατζ στη Λιβύη. Η κυβέρνηση της Τρίπολης ,στενά συνδεδεμένη με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, είναι ένα στοίχημα για τον Σουλτάνο το οποίο δεν θέλει σε καμία περίπτωση να χάσει και να απολέσει τον εναπομείναντα προμαχώνα του Χαλιφάτου. Ακόμη και η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί μπορεί να ερμηνευτεί ως κίνηση σημειολογικού χαρακτήρα από τον τούρκο Πρόεδρο που στοχεύει την αντίληψη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Εν ολίγοις, ο Ερντογάν μετουσιώνεται σε Μεγάλο Χαλίφη στα μάτια των πιστών.
Τέλος, στην Τυνησία μέχρι και σήμερα το κόμμα Ενχάντα έχει κατορθώσει να μη χαρακτηριστεί ως τρομοκρατική οργάνωση ,αρνούμενο κάθε ταύτιση με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, παρά τις πρόσφατες προσπάθειες του αντιπολιτευόμενου κόμματος PDL.
Στην Ελλάδα, υπό τον έλεγχο των “Αδελφών Μουσουλμάνων” φαίνεται ότι βρίσκονται δύο “θρησκευτικά-πολιτιστικά κέντρα” σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που χρηματοδοτήθηκαν απο παράνομους στη χώρα τους σαουδαραβικούς κύκλους επιδεικνύοντας μία ευμεγέθη οικονομική και κοινωνική ευρωστία διασυνδεόμενη με ανάλογα κέντρα του εξωτερικού αλλά και με τα άτυπα τζαμιά των Αθηνών.
Η πρώτη πραγματική απειλή για την ασφάλεια της Χώρας εντοπίσθηκε στα τέλη Μαΐου του 2009 και την τότε προβοκάτσια εις βάρος του Ελληνικού κράτους με το περιβόητο «σκίσιμο του Κορανίου», στο οποίο πρωτοστάτησαν και μέλη της Μουσουλμανικής Κοινότητας Ελλάδας .Το ίδιο συνέβη και το φθινόπωρο του 2010 με την ομαδική προσευχή με καθοριστικό ρόλο της τότε Μουσουλμανικής ένωσης Ελλάδος.
Συνοψίζοντας, η Μουσουλμανική Αδελφότητα στις μέρες μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως περιθωριοποιημένος παίχτης στη Μέση Ανατολή. Η επιβίωση τους οφείλεται κατά κύριο λόγο στις γεωστρατηγικές βλέψεις της γειτονικής χώρας, η οποία από την Αραβική Άνοιξη και μετά έχει δεχθεί αρκετά μέλη και τα εργαλειοποιεί ώστε να διατηρήσει την παρουσία της στα περιφερειακά ζητήματα . Σημαντική είναι και η αστείρευτη οικονομική ισχύς του Κατάρ, δεδομένου ότι η τουρκική οικονομία δεν είναι σε θέση να διαδραματίζει τον αποκλειστικό χρηματοδότη της οργάνωσης. Το πεδίο δράσης της ,ωστόσο περιορίζεται ακόμα περισσότερο δεδομένου του αντίπαλου συνασπισμού ανάμεσα σε Αίγυπτο, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Σαουδική Αραβία, δημιουργώντας αρνητικό σενάριο για την ίδια σε περίπτωση αναδίπλωσης της τουρκικής παρουσίας στη Λιβύη.
city walks και κόλλησες
Έχει περάσει υπερβολικά πολύς καιρός από την τελευταία φορά που φτιάξαμε βαλίτσες για κάπου (τόσο εντός Ελλάδας όσο και εκτός) κι αισθανόμαστε σαν να έχουν περάσει δεκαετίες ολόκληρες. Δε νιώθουμε τίποτα κοντινό πια με τις αποδράσεις μας προ κορωνοϊού κι αυτό πονάει αρκετά. *σνιφ σνιφ*
Γι’ αυτό όμως έχουμε την τεχνολογία στη ζωούλα μας, για να μας τη διευκολύνει και να μας προσφέρει εύκολα κι απλά εμπειρίες, εκεί που δεν μπορούμε να τις αποκτήσουμε αλλιώς.
Στο ξεκίνημα της δεύτερης καραντίνας λοιπόν, κάναμε εικονικές βόλτες με το αυτοκίνητο σε διάφορες πόλεις του κόσμου, χάρη στην εφαρμογή driveandlisten.herokuapp.com, που μας άνοιξε ιπποτικά την πόρτα από το αμάξι και μαζί κάναμε ένα ωραιότατο tour υπό τον ήχο τοπικών ραδιοφωνικών σταθμών.
Κι επειδή την καταβρήκαμε με την παρέα του, ερχόμαστε με άλλη μία αντίστοιχη πρόταση.
Αυτή ακούει στο όνομα City Walks και η μόνη διαφορά είναι ότι σε πάει περπατώντας στα δρομάκια και τα σοκάκια της πόλης που θα επιλέξεις να ξεναγηθείς. Το μενού περιέχει γύρω στις 87 πόλεις από όλο τον κόσμο, ενώ από ελληνικά μέρη περιλαμβάνει Αθήνα, Βόλο, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Ξέρω ότι το λογικό θα ήταν να περιηγηθούμε σε μέρη του εξωτερικού που δεν έχουμε επισκεφτεί ποτέ, αλλά προσωπικά, έχοντας πολύ καιρό να βγω ακόμα και στην πόλη μου (Αθήνα), θα «κατέβω» μια βόλτα και στο κέντρο της. Εκεί καταντήσαμε...
Με το που ανοίγεις την εφαρμογή ξεκινάει η περιήγηση, ενώ δίπλα έχεις έναν πίνακα με επιλογές. Εκεί λοιπόν, διαλέγεις την πόλη που θες να «βολτάρεις», ενώ μπορείς να το κάνεις ακόμα και σε περίοδο πανδημίας ενεργοποιώντας τη λειτουργία ‘Cities during Covid’. Έχεις τη δυνατότητα επίσης να συνοδεύσεις την ξενάγηση με ‘City Sounds’ όπως χαρακτηριστικά λέει, ή να το βάλεις στο… μουγκό. Αυτό το τελευταίο, συμφέρει σε περίπτωση που έχεις μάθημα αλλά εξακολουθείς να έχεις ανάγκη για μια γρήγορη απόδραση.
Τέλος, σου δίνεται ακόμα η επιλογή της βραδινής περιήγησης, για πιο ρομαντικές καταστάσεις, κάτω από τα φώτα της εκάστοτε πόλης.
Καλές βόλτες να ευχηθούμε και ας ελπίσουμε κάποτε να περπατάμε IRL στα πεζοδρόμια αυτά της οθόνης μας!
Η απάτη για τους «απόγονους» του Χριστού και της Μαγδαληνής….
Η ιδέα ότι η Μαρία Μαγδαληνή είναι η μοναδική γυναίκα απόστολος που έχει γράψει δικό της Ευαγγέλιο είναι παλιά και φτάνει μέχρι την αρχαιότητα. Οι περισσότεροι μελετητές θεωρούν το “Ευαγγέλιο της Μαρίας” απόκρυφο, δηλαδή ότι γράφτηκε πολύ αργότερα από τα γεγονότα που ισχυρίζεται ότι καταγράφει και συγγραφέας δεν είναι η ίδια. Ωστόσο, η Μαρία ήταν μία σημαντική προσωπικότητα για ένα απόκρυφο χριστιανικό κίνημα γνωστό ως Γνωστικισμό, το οποίο ήταν αντίθετο προς την επικρατούσα ιδεολογία της Εκκλησίας.
Οι Γνωστικοί, όπως και όλοι οι άλλοι Χριστιανοί που η επίσημη Εκκλησία θεωρούσε αιρετικούς, διώχθηκαν. Σύμφωνα με την παράδοση της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μετά από τη σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού, η Μαρία Μαγδαληνή συνόδευσε την Παρθένο Μαρία στην ελληνική πόλη της Εφέσου, όπου πέθανε και τάφηκε. Το σώμα της μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου διατηρήθηκε ως πολύτιμο λείψανο. Σύμφωνα με μια άλλη, πολύ μεταγενέστερη παράδοση, η Μαρία ταξίδεψε στη ρωμαϊκή επαρχία Γκάλια Ναρμπογένσις, τη σημερινή Προβηγκία στη νότια Γαλλία, φέρνοντας μαζί της το Άγιο Δισκοπότηρο. Κατά τον Μεσαίωνα, δύο γαλλικά μοναστήρια ισχυρίστηκαν ότι έχουν τα λείψανα της Μαρίας Μαγδαληνής, αν και μάλλον πρόκειται για δύο μεσαιωνικές απάτες. Τα μοναστήρια καταστράφηκαν όπως και τα λείψανα, κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Πάντως στη γαλλοκαθολική παράδοση, δεν υπάρχει καμία αναφορά σχετικά με τον γάμο της Μαρίας και του Ιησού. Ο «Κώδικας Νταβίντσι» και το «Άγιο Αίμα, Άγιο Δισκοπότηρο»
Ο Νταν Μπράουν βάσισε το δημοφιλές μυθιστόρημά του, “Ο Κώδικας Ντα Βίντσι”, στο έργο των Μάικλ Μπέιτζεντ, Ρίτσαρντ Λι και Έρικ Λίνκολν, που εξέδωσαν το βιβλίο τους, “Άγιο αίμα, Άγιο Δισκοπότηρο” το 1982. Αν και υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ του βιβλίου τους και του Μπράουν, υπάρχουν επίσης σημαντικές διαφορές. Ο Μπράουν εμπλέκει την οργάνωση Opus Dei, περιγράφοντάς την ως ομάδα κρούσης της Καθολικής Εκκλησίας, επανδρωμένης με μισότρελους μοναχούς-δολοφόνους. Οι Μπέιτζεντ, Λι και Λίνκολν βασίζουν τη θεωρία τους για τους επιζώντες απογόνους του Ιησού Χριστού και της Μαρίας Μαγδαληνής σε έγγραφα που ανακάλυψαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας τη δεκαετία του 1970. Τα έγραφα που αποτελούν το “κλειδί” για το μυστήριο της συνωμοσίας, έχουν το όνομα “Μυστικοί φάκελοι του Ανρί Λομπινό”. Οι Μυστικοί Φάκελοι του Ανρί Λομπινό Οι φάκελοι αποκάλυψαν ένα εξωπραγματικό μυστικό, αν και όχι αυτό που αποκαλύπτεται στο “Άγιο αίμα, Άγιο Δισκοπότηρο” ή στον “Κώδικα ΝταΒίντσι”. Οι 27 σελίδες των Φακέλων είναι ένα μείγμα εγγράφων, μεταξύ των οποίων η “Γενεαλογία των Μεροβίγκιων Βασιλέων και η Μεροβίγκια προέλευση πολλών γαλλικών και ξένων Οίκων”.
Υπάρχει ακόμα ένα τμήμα της ιστορίας του Κοινού της Σιών, της μυθικής οργάνωσης που υποτίθεται ότι κινούσε τα νήματα της πολιτικής και της θρησκείας για αιώνες, μαζί με μία λίστα των Μεγάλων Δασκάλων της, η οποία περιλαμβάνει φωτεινές μορφές όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Ισαάκ Νεύτων, ο Βίκτωρ Ουγκώ και ο Ζαν Κοκτό. Και μία γενεαλογία που αποδεικνύει την άμεση καταγωγή ενός Γάλλου, του Πιερ Πλαντάρ, από τον τελευταίο Μεροβίγκιο βασιλιά, τον Δαγοβέρτο τον ΙΙ. Ο Πιερ Πλαντάρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1920. Πιερ Πλαντάρ Οι γονείς του ήταν και οι δύο υπηρέτες, ενώ ο ίδιος εκπαιδεύτηκε ως σχεδιαστής. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η μισή Γαλλία βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή, ο Πλαντάρ προσπάθησε να σχηματίσει αρκετές οργανώσεις με ισχυρά εθνικιστική, αντισημιτική και αντιμασονική ιδεολογία. Αντί να ευχαριστηθούν οι γερμανικές αρχές, του απαγόρευσαν αυτές τις δραστηριότητες. Όταν αυτός συνέχισε, οι Γερμανοί τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν στη φυλακή για τέσσερις μήνες. Το 1951 ο Πλαντάρ παντρεύτηκε και μετακόμισε στο Ανμάς στη νοτιοανατολική Γαλλία. Το 1953 κλείστηκε ακόμη έξι μήνες στη φυλακή για απάτη.
Το Μάιο του 1956, ο Πλαντάρ αποφάσισε να σπρώξει λίγο το πεπρωμένο του και ίδρυσε μια τοπική οργάνωση με το όνομα Κοινό της Σιών, την οποία περιέγραψε με μεγαλοπρέπεια ως ένα “Καθολικό ιπποτικό τάγμα για την προαγωγή μιας ανεξάρτητης συντηρητικής ένωσης”. Όμως, οι σκοποί του Κοινού αποδείχθηκαν αρκετά ήπιοι, καθώς περιορίστηκε στην εκστρατεία για κοινωνική στέγαση χαμηλού κόστους στην Ανμάς. Το όνομα “Σιών” δεν ήταν κάποια αναφορά στο Ισραήλ ή στην Ιερουσαλήμ, αλλά στο κοντινό Όρος Σιών. Σύμφωνα με το γαλλικό κράτος, το Κοινό της Σιών διαλύθηκε το φθινόπωρο του 1956 και δεν είχε καμία δραστηριότητα μετά από την ημερομηνία αυτή. Όμως η δημιουργία του ήταν μόνο το πρώτο νήμα σε έναν πολύπλοκο ιστό επινόησης, απάτης και πλαστογραφίες στις οποίες θα επιδίδονταν ο Πλαντάρ και οι συνένοχοί του, Φιλίπ ντε Σεριζί και Ζεράρ ντε Σεντ, στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας.
Η κομπίνα του Πλαντάρ
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Πλαντάρ γνώρισε τον Νοέλ Κορμπού, έναν ιδιοκτήτη εστιατορίου στο μικρό χωριό Ρεν-λε-Σατό στην περιοχή του Λανγκτό γκ στη νοτιοανατολική Γαλλία. Ο Κορμπού φημίζονταν στη Γαλλία για τον ρόλο που είχε παίξει στη διάδοση της ιστορίας του Πατέρα Φρανσούα Μπερενζέ Σονιέρ, του ιερέα του Ρεν-λε-Σατό ο οποίος, σύμφωνα με τον Κορμπού, είχε ανακαλύψει έναν αρχαίο θησαυρό, αλλά και κάτι μυστηριώδη έγγραφα κατά την ανακαίνιση του ναού του το 1891. Η αλήθεια ήταν κάπως πιο αποκρουστική. Ο ιερέας Σονιέρ στην πραγματικότητα εξαπατούσε τους ενορίτες του, εισπράττοντας χρήματα για ευχές προς του νεκρούς, τις οποίες δεν διάβαζε ποτέ. Ο θρύλος όμως ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον και ευνοϊκός για τη δουλειά του Κορμπού και τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης πίστεψαν την ιστορία του κρυμμένου θησαυρού. Ο Πλαντάρ αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον θρύλο προς όφελός του, κατασκευάζοντας τα μυστηριώδη έγγραφα, τα οποία υποτίθεται ότι είχε βρει ο ιερέας Σονιέρ μαζί με τον θησαυρό. Φυσικά, τα έγγραφα αφορούσαν το τελείως φανταστικό μεσαιωνικό Κοινό της Σιών και περιείχαν αποδείξεις για τους δεσμούς του Πλαντράρ με τον Δαγοβέρτο τον ΙΙ. Το Κοινό της Σιών
Μαζί με τον Φίλιπ Σεριζί, ο Πλαντάρ δημιούργησε τους “Μυστικούς φακέλους” και τους “φύτεψε” στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας το 1967. Ταυτόχρονα, ένας άλλος συνεργός του, ο συγγραφέας Ζεράρ ντε Σεντ, έγραψε το βιβλίο, “Ο καταραμένος θησαυρός της Ρεν-λε-Σατό”, με περιγραφές των μυστηριωδών εγγράφων και του μεγάλου μυστικού τους. Το βιβλίο έγινε μπεστ σέλερ στη Γαλλία και μεταφράστηκε και στα Αγγλικά. Το μόνο που χρειαζόταν τώρα ο Πλαντάρ ήταν κάποιος που θα “ανακάλυπτε” τα πρωτότυπα και θα έκανε όλες τις συνδέσεις που ήθελε ο Πλαντάρ. Αυτός που τελείως τυχαία μπήκε στη σκηνή ήταν ο Έρικ Λίνκολν, ένας σεναριογράφος που είχε εργαστεί στην επιτυχημένη βρετανική εκπομπή επιστημονικής φαντασίας “Doctor Who”. Συνεργάστηκε με τον Αμερικάνο συγγραφέα Ρίτσαρντ Λι και τον Νεοζηλανδό Μάικλ Μπέιτζεντ για να διερευνήσουν το ζήτημα σε μεγαλύτερο βάθος, οπότε βρήκαν τους πλαστούς φακέλους του Πλαντάρ στη βιβλιοθήκη. Εξέδωσαν το μπεστ σέλερ “Άγιο αίμα, Άγιο Διοσκοπότηρο” το 1982. Σε αυτό το βιβλίο, και όχι στους φακέλους, χρωστάει ο Νταν Μπράουν την ιδέα ότι ο Ιησούς είχε παντρευτεί τη Μαρία Μαγδαληνή, της οποίας οι απόγονοι επέζησαν στη Γαλλία προστατευμένοι από το ψεύτικο Κοινό της Σιών.
Πάντως, το μυθιστόρημα του Μπράουν είναι μία φανταστική περιγραφή μια ψευτοϊστορίας, που και η ίδια βασίζεται σε ένα σύνολο πλαστών εγγράφων….