Το Τέλος Του Λήσταρχου Νταβέλη

Δύο άνδρες, επιστήθιοι φίλοι, που φτάνουν στο σημείο να γίνουν αδελφοποιητοί, δηλαδή να κόψουν τις φλέβες τους και να ανταλλάξουν το αίμα τους. Πολεμούν πλάι-πλάι απέναντι στους Τούρκους, όμως στη συνέχεια όλα αλλάζουν. Ο ένας δρα ως παράνομος, την ώρα που ο άλλος βάζει την στολή και κατατάσσεται στις δυνάμεις ασφαλείας. Όταν ανάμεσά τους θα μπει η ίδια γυναίκα, η κάποτε αδελφική φιλία τους μετατρέπεται σε θανάσιμο μίσος και τελικά πεθαίνουν ο ένας από το χέρι του άλλου, την τελευταία φορά που διασταυρώνονται οι δρόμοι τους.

Αναμφίβολα εδώ, στην ιστορία του διαβόητου λήσταρχου Νταβέλη και του διώκτη του, Γιάννη Μέγα, βρίσκει κανείς όλα τα συστατικά για το σενάριο ταινίας. Με την μόνη διαφορά ότι στους τίτλους αρχής δεν θα διαβάζαμε το κλασικό «βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα», αφού η αλήθεια βρίσκεται πολύ μακριά από τους λαϊκούς θρύλους που έδωσαν μια διαφορετική έκταση και περιεχόμενο στην υπόθεση.

Ουσιαστικά η ιστορία διανθίστηκε από γλαφυρές περιγραφές και υποθέσεις που την έκαναν πιο ενδιαφέρουσα στα αυτιά του κόσμου εκείνης της εποχής, για τον οποίο ο Νταβέλης ήταν σαν… διάβολος μεταμορφωμένος σε άνθρωπο. Άλλωστε ήταν γνωστή η δράση του ίδιου και της συμμορίας του που τρομοκρατούσαν την περιοχή της ανατολικής Στερεάς και ιδίως τις περιοχές της Αττικής και της Βοιωτίας, διαπράττοντας σωρεία σοβαρότατων αδικημάτων. Κλοπές, ληστείες, απαγωγές, δολοφονίες ήταν σε ημερήσια διάταξη, δημιουργώντας μια αφόρητη κατάσταση και αναγκάζοντας τις Αρχές να αντιδράσουν.

Μάλιστα δημιουργήθηκε και ειδικό καταδιωκτικό σώμα, στο οποίο βρέθηκε και ο Γιάννης Μέγας, που παλιότερα είχε πολεμήσει μαζί με τον Νταβέλη στον αγώνα για απελευθέρωση της Ελλάδας. Μετά από αυτό ο λήσταρχος επέστρεψε στην παλιά του ζωή και το ανθρωποκυνηγητό ξεκίνησε.

Ο αστικός μύθος θέλει τους δυο τους να φτάνουν στα άκρα εξαιτίας μιας γυναίκας και συγκεκριμένα της κόμισσας Λουίζας Μπανκόλι, η ο οποία εκτός από πλούσια θεωρείτο και πολύ όμορφη. Ο νεαρός αξιωματικός την είχε ερωτευτεί σφόδρα και όταν την «πολιόρκησε» και ο γνωστός παράνομος, τρελάθηκε, θεωρώντας την συμπεριφορά του άκρως προσβλητική με αποτέλεσμα να ορκιστεί ότι θα τον καταδιώξει σε κάθε πιθανό ή απίθανο μέρος και ότι θα τον σκοτώσει στην πρώτη ευκαιρία που θα του παρουσιαζόταν.

Βέβαια και εδώ φαίνεται ότι υπάρχει πολύ σημαντική απόσταση που χωρίζει τον θρύλο από την πραγματικότητα. Μεταγενέστεροι μελετητές αποδομούν πλήρως τον υποτιθέμενο έρωτα του Νταβέλη με την Ιταλία ευγενή, ενώ το ίδιο κάνουν και για την περίπτωση της Δούκισσας της Πλακεντίας και ξεκαθαρίζουν ότι η ερωτική αντιζηλία δεν υπήρξε ποτέ κίνητρο για τον Μέγα.

Στην πραγματικότητα ο αξιωματικός βρέθηκε στο ειδικό σώμα και μετατράπηκε σε φανατικό διώκτη του λήσταρχου κυρίως λόγω της δίψας του για καταξίωση και ανέλιξη. Γνώριζε πολύ καλά ότι εάν κατάφερνε να πιάσει τον διαβόητο ληστή, θα άνοιγε ο δρόμος για μια σπουδαία στρατιωτική καριέρα.

Η ευκαιρία δόθηκε όταν ο Νταβέλης και οι άντρες του βρέθηκαν στα ορεινά του Ελικώνα. Εκεί δοκίμασαν ανεπιτυχώς να μπουν στην Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ, αφού οι μοναχοί τους επιφύλαξαν μια δυσάρεστη έκπληξη αφού τους περίμεναν οπλισμένοι και αμύνθηκαν αποτελεσματικά υπερασπιζόμενοι το μοναστήρι! Όταν η απόπειρά τους να μπουν στην αποθήκη με τα τρόφιμα κατέληξε σε φιάσκο, υποχώρησαν προς τον Παρνασσό και τελικά βρέθηκαν στην Αράχωβα, όπου όμως έγιναν αντιληπτοί.

Πλέον σε ολόκληρη την περιοχή είχε σημάνει συναγερμός για το ασκέρι και τμήματα στρατού και χωροφυλακής αλλά και δυνάμεις που είχαν δημιουργήσει οι τοπικοί άρχοντες συγκεντρώνονταν εκεί, στενεύοντας τον κλοιό. Ανάμεσά σε αυτούς και η μονάδα του Γιάννη Μέγα ο οποίος ετοιμαζόταν για την δική του μεγάλη στιγμή.v

Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε στο Ζεμενό. Εκεί ο Νταβέλης και η συμμορία του εγκλωβίστηκαν χωρίς την παραμικρή διέξοδο. Διατάχτηκε έφοδος και ο Μέγας ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν αποφασισμένος να πάρει το κεφάλι του εχθρού του. Ο θρύλος λέει ότι οι δυο τους βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο και ο αξιωματικός ήταν εκείνος που νόμισε ότι έδωσε την χαριστική βολή στον παλιό φίλο του. Λάθεψε, όμως, καθώς ο λήσταρχος δεν είχε ξεψυχήσει… Αντίθετα, τον πυροβόλησε κι εκείνος με την σειρά του, με τα τελευταία λόγια που του αποδίδονται να είναι: «Ούτε ο Νταβέλης στα λημέρια, ούτε ο Μέγας στα παλάτια»… Φυσικά, πρόκειται για ακόμη ένα ψέμα που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να του χαλάσει μια τόσο ωραία ιστορία!

 

 

 

---

 

To τέλος του συνταγματάρχη Μουαμάρ…

Δέκα χρόνια πέρασαν από την ημέρα που εκτελέστηκε ο Λίβυος ηγέτης. Ο διοικητής ασφαλείας και ο οδηγός του μιλούν για τις τελευταίες του μέρες και τη στιγμή της σύλληψης του

20 Οκτωβρίου 2001 – 08:30π.μ.: Ο Μουαμάρ Καντάφι, ο υπουργός άμυνας Αμπού Μπακρ Γιουνίς Τζαμπρ και ο διοικητής ασφαλείας Μανσούρ Νταό επιχειρούν να δραπετεύσουν από τη Σύρτη με ένα κομβόι 75 οχημάτων. Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ όμως τους έχουν εντοπίσει μέσω ένα δορυφορικού τηλεφωνήματος που έκανε ο Καντάφι. Ένα Panavia Tornado της αγγλικής αεροπορίας πετά πάνω από το κομβόι.

Μέσα σε λίγα λεπτά ξεκινά η επίθεση. Οι πρώτοι πύραυλοι εκτοξεύονται από ένα αμερικάνικό drone, Predator, στη συνέχεια το αγγλικό μαχητικό βομβαρδίζει την αυτοκινητοπομπή. Την επιχείρηση ολοκληρώνουν γαλλικά Mirage 2000D. Τα περισσότερα οχήματα έχουν καταστραφεί και δεκάδες άτομα έχουν σκοτωθεί. Παράλληλα, οι αντάρτες που βρίσκονται στο έδαφος έχουν ειδοποιηθεί και καταδιώκουν όσους επέζησαν.

Το αυτοκίνητο που βρισκόταν μπροστά από αυτό του Καντάφι είχε καταστραφεί αλλά αυτός είχε επιζήσει. Μαζί με τον γιο του, Μουτασίμ, και τον υπουργό Άμυνας βρίσκουν καταφύγιο σε ένα κοντινό σπίτι. Οι αντάρτες τούς έχουν εντοπίσει και πυροβολούν το κτίριο. Ο Μουτασίμ Καντάφι φεύγει με μια ομάδα σε μια προσπάθεια να εντοπίσει οχήματα που παραμένουν λειτουργικά.

Ο πατέρας του και όσοι έχουν απομείνει πίσω φεύγουν από το σπίτι έρποντας στην άμμο. Κρύβονται μέσα σε έναν τεράστιο αγωγό αποστράγγισης. Οι αντάρτες πλησιάζουν.

Ένας από τους φρουρούς του Καντάφι επιχειρεί να ρίξει μια χειροβομβίδα. Χτυπά στα τοιχώματα του αγωγού και πέφτει μπροστά στον Λίβυο ηγέτη. Ο φρουρός τρέχει να την πιάσει αλλά αυτή εκρήγνυται. Σκοτώνεται επί τόπου όπως και υπουργός Άμυνας, Γιουνίς Τζαμπρ.

Ο αγωγός δέχεται καταιγισμό πυρών και οι αντάρτες φτάνουν σε απόσταση αναπνοής. Φωνάζουν στον Καντάφι να βγει έξω. Εμφανίζεται ζαλισμένος και τρομοκρατημένος…

Το τι ακολούθησε έχει καταγραφεί σε βίντεο. Το πλήθος λίντσαρε τον Καντάφι, τον σοδόμισε με μπαγιονέτα και τελικά τον εκτέλεσε. «Τι σας έχω κάνει;» φέρεται να είπε λίγο πριν δολοφονηθεί. Ήταν ένα αποτρόπαιο τέλος ακόμα και για έναν δικτάτορα που κυβέρνησε με όπλο τον τρόμο και παρέμεινε για δεκαετίες στην εξουσία εκμεταλλευόμενος και καταπιέζοντας τον λαό του.

«Πέθανε οργισμένος και απογοητευμένος»

Ο Μανσούρ Νταό ήταν ένα από τα «όργανα» του Καντάφι. Ο διοικητής ασφαλείας θεωρείται υπεύθυνος για δολοφονίες, βασανισμούς και βιασμούς αντιφρονούντων. Έμεινε στο πλευρό του Καντάφι μέχρι την τελευταία στιγμή. Τραυματίστηκε κατά τον βομβαρδισμό της αυτοκινητοπομπής και στη συνέχεια συνελήφθη. Ήταν από τους ελάχιστους ισχυρούς άνδρες του καθεστώτος που δεν εκτελέστηκε και μίλησε για τις τελευταίες μέρες του Μουαμάρ Καντάφι.

«Φτάσαμε στη Σύρτη στα τέλη Αυγούστου. Όταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί αλλάζαμε καταφύγια. Ο Καντάφι διάβαζε συνέχεια το Κοράνι και προσευχόταν.

Ήταν νευρικός. Ήθελε να διαπραγματευτεί με κάποιον αλλά δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο. Είχε μόνο ένα δορυφορικό τηλέφωνο με το οποίο επικοινωνούσε με συγκεκριμένα άτομα που έβλεπαν τηλεόραση και τον ενημέρωναν για τις εξελίξεις. Δεν είχαμε καθήκοντα. Ουσιαστικά δεν κάναμε τίποτα. Είχαμε ελάχιστο φαγητό και νερό και δεν μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο. Περπατούσε πάνω κάτω σε ένα μικρό δωμάτιο και έγραφε σε ένα σημειωματάριο. Ξέραμε ότι όλα έχουν τελειώσει. Φοβόταν πολύ το ΝΑΤΟ και μας είπε: “Είμαι καταζητούμενος από το Διεθνές Δικαστήριο. Καμία χώρα δεν θα με δεχθεί. Προτιμώ να πεθάνω από χέρια Λίβυων. Ήταν απόφαση του να πάει στη γενέτειρα του. Ήταν μια αποστολή αυτοκτονίας. Νιώθαμε ότι ήθελε να πεθάνει στο μέρος που είχε γεννηθεί. Δεν το έλεγε ξεκάθαρα αλλά ήταν φανερό ότι πήγε εκεί με σκοπό να πεθάνει», λέει ο Νταό.

Τονίζει ότι ο Καντάφι ένιωθε προδομένος: «Πίστευε ότι ο λαός θα τον αγαπούσε ως το τέλος. Θεωρούσε ότι είχε κάνει τόσα καλά πράγματα για αυτούς και την χώρα. Επίσης ένιωθε ότι τον είχαν προδώσει άνθρωποι που θεωρούσε φίλους του όπως ο Τόνι Μπλερ και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Όσο περνούσαν οι μέρες, άλλαζε. Γινόταν όλο και πιο οργισμένος γιατί δεν είχαμε τίποτα. Καθόμουν μαζί του και με ρωτούσε: “Γιατί δεν έχουμε ρεύμα, γιατί δεν έχουμε νερό;”. Πέθανε οργισμένος και απογοητευμένος».

Ο Νταό (φωτο) υποστηρίζει ότι η μεγάλη καθυστέρηση στην επιχείρηση απόδρασης έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο: «Είχαμε κανονίσει να ξεκινήσουμε στις 04:00 αλλά τελικά καθυστερήσαμε τέσσερις ώρες. Αυτό δημιούργησε πολλά προβλήματα. Το ΝΑΤΟ μας χτύπησε ενώ κινούμασταν. Δεν πέτυχαν το δικό μας όχημα στο οποίο όμως άνοιξαν οι αερόσακοι και η μηχανή έσβησε. Ο Καντάφι τραυματίστηκε ελαφρά από τα τζάμια που έσπασαν. Έπρεπε να βρούμε άλλο αυτοκίνητο. Βγήκαμε έξω και η επίθεση συνεχιζόταν. Βλέπαμε ανθρώπους να είναι τραυματισμένοι και άλλοι να έχουν εγκαύματα. Τελικά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τα πόδια και φτάσαμε σε ένα σπίτι. Εκεί, ο Καντάφι καθόταν με κράνος και αλεξίσφαιρο γιλέκο. Είχε μαζί του ένα πολυβόλο και ένα πιστόλι. Στις 19 Οκτωβρίου ο  Μουτασίμ είπε ότι θα πάρει μια ομάδα και θα προσπαθήσει να βρει τρόπο διαφυγής. Τελικά τον συνέλαβαν μέσα σε  λίγες ώρες και τον εκτέλεσαν. Δεχόμασταν πυκνά πυρά και έπρεπε να φύγουμε από εκεί. Κρυβόμασταν πίσω από τσιμεντένιους τοίχους. Ο Καντάφι και μια ομάδα δέκα ατόμων έτρεξαν και μπήκαν σε έναν αγωγό που βρισκόταν κάτω από τον δρόμο. Όταν προσπαθήσαμε να φύγουμε δέχθηκα θραύσματα από όλμο. Έχασα τις αισθήσεις μου και όταν ξύπνησα βρισκόμουν σε ένα νοσοκομείο».

«Είχε παραιτηθεί…»

Μέσα στον αγωγό μαζί με τον Λίβυο ηγέτη βρισκόταν και ο προσωπικός του οδηγός, Χουνεΐς Νασρ. Συνελήφθη από τους αντάρτες. «Παντού ακούγαμε εκρήξεις. Οι αντάρτες έρχονταν για εμάς. Δεν φαινόταν να έχει φοβηθεί αλλά δεν ήξερε τι να κάνει. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Δεν ένιωθε έκπληξη που πλησίαζαν αλλά φαινόταν να έχει παραιτηθεί. Βγήκε έξω από το αγωγό και εγώ έμεινα μέσα. Δεν μπορούσα να βγω. Ήταν ένα τεράστιο πλήθος μαχητών. Ο Καντάφι πλέον ήταν απλά ένας άντρας μέσα στους πολλούς. Οι αντάρτες φώναζαν το όνομα του».

Η Λιβύη μετά τον Καντάφι

Δέκα χρόνια μετά το λιντσάρισμα και την εκτέλεση του Μουαμάρ Καντάφι η Λιβύη είναι μια διαλυμένη χώρα. Εμφύλιες διαμάχες, μισθοφόροι, τζιχαντιστές και παρεμβάσεις από άλλα κράτη έχουν δημιουργήσει ένα καταστροφικό μείγμα. «Η Λιβύη ουσιαστικά δεν έχει εθνική συνείδηση, αποτελείται από φυλές με διαφορετική κουλτούρα και συμφέροντα. Ο Καντάφι ήταν ουσιαστικά κάτι σαν κολλητική ουσία που διατηρούσε τη συνοχή αυτού του ανομοιογενούς μείγματος. Τη διατηρούσε βέβαια έχοντας επιβάλει ένα καθεστώς τρόμου και εκμετάλλευσης. Όταν όμως η κολλητική ουσία χάθηκε τα πάντα κατέρρευσαν» αναφέρουν αναλυτές. Στην αυτοβιογραφία του ο Μπαράκ Ομπάμα παραδέχεται ότι η υποστήριξη που προσέφερε στους αντάρτες για να ρίξουν τον Καντάφι δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Παραδέχεται ότι η πτώση ενός βίαιου καθεστώτος δεν εξασφαλίζει και μια δημοκρατική επόμενη ημέρα ειδικά όταν μιλάμε για χώρες οι οποίες δεν λειτουργούν με τα δεδομένα του Δυτικού Κόσμου. Πολλοί είναι εκείνοι που πλέον υποστηρίζουν ότι ο Καντάφι έπρεπε να παραμείνει στην εξουσία της Λιβύης, άποψη βέβαια που δεν συμμερίζονται όσοι φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και έχασαν συγγενείς και φίλους από το καθεστώς.

 

 

 

---

 

Αμαξάρες που έκλεψαν τη δόξα από τους ηθοποιούς που τα οδήγησαν σε ταινίες

Αν δεν ήταν ο κινηματογράφος των ‘60s και των ’70s, θα ήταν δύσκολο να μην είχαμε αγαπήσει κάποια συγκεκριμένα αυτοκίνητα. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι ήταν οι σούπερσταρ της εποχής τους. Ήταν ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκαν και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έμειναν στην ιστορία.

Ιδού λοιπόν μία νοσταλγική λίστα. Μία δεκάδα από αυτοκίνητα που έκλεψαν την δόξα από τους ηθοποιούς και χάραξαν τον δικό τους δρόμο για να χαρακτηριστούν σήμερα κλασσικά και ρετρό – γι’ αυτό άλλωστε κοστίζουν πλέον μία περιουσία.

---

 

Μία άγνωστη τραγωδία: Οι αιχμάλωτοι του 1922

Κατά τήν διάρκεια της Ελληνικής υποχώρησης του Αυγούστου 1922 στη Μικρά Ασία ( που εξελίχτηκε κατα τόπους σε άτακτη φυγή) αιχμαλωτίστηκαν συντεταγμένα, ασύντακτα η και μεμονωμένα περίπου 56.750(!)Έλληνες στρατιώτες ( 54.000 οπλίτες και 2.750 αξιωματικοί). Μέχρι τον Οκτώβριο, η Αθήνα σωστά είχε διαγνώσει οτι πέραν των απωλειών μάχης, της έλειπαν τόσοι.

Η Τουρκική πλευρά δεν εδωσε καμια απάντηση μεχρι τα Χριστούγεννα του 1922, οταν απάντησε ( μεσω Ερυθράς Ημισελήνου) οτι είχε 32.000. Αυτο σημαίνει οτι στο διάστημα Αύγουστος -Δεκέμβριος 1922, είχαν βρεί το θάνατο με διαφόρους τρόπους ( Τυφεκισμό, κρεμάλα, αποκεφαλισμό, λυντσάρισμα, πριονισμό(!) θάψιμο εν ζωή(!), κατακρημνισμό, συνθλιβή κρανίου μετα πέτρας, ψήσιμο, σούβλισμα, ανασκολοπισμό, μεχρι και κανιβαλλισμό( Μαγνησία) περί τους 24.700 Έλληνες στρατιώτες.

Μέχρι να έρθουν οι Διεθνείς επιτροπές, σούρτα-φέρτα μεταξύ αντιπροσώπων, και τα συναφή, είχαν πεθάνει κατά εκατοντάδες πλέον και άλλοι Έλληνες στρατιώτες απο ασιτία, ψύχος, αρρώστιες και ξυλοδαρμούς. Έπρεπε να φτάσει Απρίλης για να επαναπατριστούν περί τούς 7.000, ενώ τον Ιούλιο άλλοι 6.600, καθώς και περίπου 3.500 τον Δεκέμβριο του 1923. Πολλοί όμως απο αυτούς ήταν σε τόσο άθλια κατάσταση, που πέθαιναν εν πλώ(!) η μόλις έφταναν στόν Πειραιά.

Όσο και αν ήθελε όμως το τρισάθλιο Ελληνικό κράτος να “κλείσει” το θέμα, οι καημένοι συμπατριώτες μας συνέχιζαν να έρχονται, μεμονωμένα η κατά μικρές ομάδες, μέχρι το 1928(!) κάνοντας “τρελές” αποδράσεις απο αγροκτήματα η στρατόπεδα συγκέντρωσης της Μικράς Ασίας ( Σεβάστεια, Ικόνιο) μέσω…Σοβιετικής Ένωσης η ..Λιβάνου(!) και φτάνοντας τον αριθμό των επαναπατρισθέντων σε 18.850 περίπου. Βέβαια, οι “ενοχλητικές” αυτές αποδράσεις δεν εμπόδιζαν την εκάστοτε Ελληνική Κυβέρνηση να προτείνει για Νόμπελ Ειρήνης τον…Κεμάλ Ατατούρκ(!) ( Βενιζέλος) η να του χαρίζει σπίτια σαν…τόπο υποτιθέμενης γέννησης (Θεσσαλονίκη- Ιωάννης Μεταξάς(!)).

Μιλάμε για μια τραγωδία, μια απίστευτη κατάσταση ( Σύμφωνα με μαρτυρίες υπήρχαν ακόμα αιχμάλωτοι εν ζωή στις φυλακές της Σμύρνης το…1941 και πιθανότατα μέχρι και το…1950) αφού 37.750 Ελληνες στρατιώτες (36.000 οπλιτες και 1.750 αξιωματικοι βρήκαν φρικτό θάνατο στην Μικρά Ασία. Κανείς δεν τους μνημόνευσε κανείς δεν τους θυμάται.

 

 

---

 

Ράλι Ακρόπολις , το «Ράλι των Θεών» επιστρέφει

Το τετραήμερο 9-12 Σεπτεμβρίου είναι αφιερωμένο σε όλους τους φίλους του μηχανοκίνητου αθλητισμού και των αγώνων ράλι.

Το Ράλι Ακρόπολις επιστρέφει  και είναι έτοιμο να επιβεβαιώσει και να θυμίσει την πλούσια ιστορία του, κεφαλαιοποιώντας το όνομά του ως το «Ράλι των Θεών».

Μπορεί τα χρόνια να περνάνε, όμως ο μύθος που έχει δημιουργηθεί για το Ράλι Ακρόπολις ολοένα και μεγαλώνει και πλέον αποτελεί όνειρο κάθε οδηγού να τεθεί αντιμέτωπος με τις αντίξοες ειδικές διαδρομές και να κατακτήσει τη νίκη σε έναν από τους πιο απαιτητικούς αγώνες. Από την πρώτη στιγμή κατέκτησε τις καρδιές της παγκόσμιας κοινότητας και το όνομά του έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Πολλοί οδηγοί αξιολογούσαν το Ράλι Ακρόπολις ως δοκιμασία δεξιοτήτων, υπομονής, γενναιότητας και αντοχής.

Από την άλλη αποτελούσε την αγαπημένη εποχή των Ελλήνων οπαδών των αγώνων. Τα βουνά γέμιζαν με κόσμο, ο οποίος καθόταν μέρα-νύχτα να απολαύσει το υπερθέαμα, να γευτεί τη σκόνη και να δει από κοντά τους καλύτερους οδηγούς ράλι ανά την εποχή. Σπίτια άδειαζαν, δρόμοι γέμιζαν από αυτοκίνητα που κατευθυνόντουσαν προς τις ειδικές διαδρομές.

Οι «παλιοί» μπορούν να διηγηθούν αμέτρητες ιστορίες, έχοντας ζήσει εποχές από τα κλασικά πισωκίνητα, τα «θηρία» Group B που έχουν μέχρι σήμερα παραμείνει ως πρωταγωνιστές πολλών ονείρων. Η νέα εποχή με τα αυτοκίνητα Group A δεν μείωσαν το ενδιαφέρον. Αντιθέτως έφεραν νέο ενδιαφέρον και δίψα για το τι επιφέρει το μέλλον.

Τα μεγαλύτερα ονόματα των αγώνων ράλι έχουν περάσει από τον εθνικό μας αγώνα. Βάλτερ Σοκ, Βάλτε Ρέρλ, Ούβε Άντερσον, Άρι Βάτανεν, Μισέλ Μουτόν, Κάρλος Σάινθ, Γιούχα Κάνκουνεν, Τόμι Μάκινεν, Κόλιν Μακρέι, Ρίτσαρντ Μπέρνς, Πίτερ Σόλμπεργκ, Σεμπαστιέν Λεμπ να είναι ορισμένα από τα ονόματα που έχουν γράψει ιστορία στο WRC.

Η απουσία του αγώνα τα τελευταία χρόνια, ειδικά από το WRC κόστισε, όμως ο αγαπημένος αγώνας όλων των Ελλήνων επιστρέφει στις 9-12 Σεπτεμβρίου και η μεγάλη στιγμή είναι πιο κοντά από ποτέ.

Η ιδέα που έγινε θρύλος

Πίσω στο 1951 το πάθος για τους αγώνες ράλι είχε αρχίσει να διεισδύει στον ελληνικό χώρο. Έτσι, από μια ομάδα οδηγών διοργανώθηκε ο πρώτος αγώνας με απόσταση 1.923 χιλιόμετρα. H ιδέα αυτή κατάφερε να δημιουργήσει μια κουλτούρα και να χτίσει κάτι το οποίο κανένας εκείνη την εποχή δεν περίμενε. Από κάτι μικρό, μετουσιώθηκε σε κάτι για το οποίο σήμερα μιλάμε με θαυμασμό. Μεγάλη ήταν η συνεισφορά της Shell και του Προέδρου της Ελληνικής Λέσχης Αυτοκινήτου και Περιηγήσεων (ΕΛΠΑ) και παράγοντα του Παναθηναϊκού, Απόστολου Νικολαΐδη. O πρώτος νικητής του αγώνα ήταν ο Πέτρος Περατικός, οδηγώντας ένα Fiat 1400. Αποτέλεσε έναν από τους μεγαλύτερους σε απόσταση αγώνες ράλι στην ιστορία και η διεθνής εδραίωση δεν άργησε να έρθει.

Το 1952 ο αγώνας διοργανώθηκε από την ΕΛΠΑ, ενώ το 1953 θεσπίστηκε σε διεθνές επίπεδο με την ονομασία «Ράλι Ακρόπολις». Έχοντας ήδη αποκτήσει όνομα στο εξωτερικό, το ενδιαφέρον από πολλούς ξένους οδηγούς ήταν μεγάλο. Τα αυτοκίνητα που έκαναν δοκιμές ή αγωνίζονταν στις ειδικές του Ακρόπολις έπρεπε να έχουν επιπλέον θωράκιση και εξαρτήματα με μεγαλύτερη αντοχή. Λόγω της ημερομηνίας διεξαγωγής, που ήταν συνήθως Ιούνιο, οι θερμοκρασίες εντός των cockpit έφταναν τους 50 βαθμούς. Δεν ήταν τυχαία η σύγκριση τα επόμενα χρόνια με το φημισμένο Ράλι Σαφάρι-Κένυας.

Ο Τζόνι Πεσματζόγλου κατέκτησε δύο νίκες το 1952 και το 1955 οδηγώντας μια Chevrolet Deluxe V8 και ένα Opel Kapitan. Το 1953 ο Νίκος Παπαμιχαήλ κέρδισε το Ράλι Ακρόπολις στο τιμόνι μιας Jaguar XK120, έχοντας υπάρξει συνοδηγός του Πεσματζόγλου την προηγούμενη χρονιά, ενώ το 1954 νικητής αναδείχθηκε ο Πέτρος Παπαδόπουλος με ένα Opel Rekord.

Από το 1956 ο αγώνας άρχισε να αποτελεί γύρο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλι, με τους Βάλτερ Σοκ και Ρόλφ Μολ στη Mercedes 300 SL να είναι οι νικητές. Έκτοτε ακολούθησε μια τεράστια περίοδος όπου Έλληνες οδηγοί δεν κέρδισαν το Ράλι Ακρόπολις. Από το 1973, οπότε και η σύσταση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλι, εντάχθηκε στο πρόγραμμα αγώνων. Η απόσταση που έπρεπε να ολοκληρώσουν τα πληρώματα έφτανε μέχρι και τα 800 χιλιόμετρα, ενώ η τελετή έναρξης είχε καθιερωθεί κάτω από την Ακρόπολη.

Οι διάσημες ειδικές διαδρομές

Ορισμένες από τις πιο διάσημες και παράλληλα δύσκολες κλασικές ειδικές διαδρομές ήταν στην Καλαμπάκα, στα Μετέωρα, γύρω από τον Όλυμπο, στην Κεντρική Ελλάδα και τη Νότια Πελοπόννησο. Άκρως φημισμένες ειδικές διαδρομές αποτελούν αυτές στη Φθιώτιδα και τη Φωκίδα γύρω από τα βουνά του Παρνασσού και της Γκιώνας.

Αγαπημένες ειδικές αποτελούσαν ανέκαθεν το Ελευθεροχώρι και η Μοσχοκαρυά. Η φύση των ειδικών με συνεχόμενες και γρήγορες αλλαγές κατεύθυνσης αντλούσαν τα μέγιστα από τους οδηγούς και τα αυτοκίνητα. Ανάλογα συναισθήματα προκαλούσαν οι ειδικές στην Κινέτα, στους Αγίους Θεοδώρους, και γύρω από τα Γεράνεια βουνά. Στη δεκαετία του ΄80 θεσπίστηκε ειδική διαδρομή στα Μετέωρα, προσθέτοντας ακόμα περισσότερη λάμψη και δυσκολία στον αγώνα. Πολλές ειδικές διεξήχθησαν με φόντο αρχαιολογικούς χώρους, με τις Μυκήνες να αποτελούν ένα τρανό παράδειγμα. Η ειδική υψηλών ταχυτήτων στην Πάρνηθα είναι επίσης χαραγμένη στη μνήμη πολλών.

Η αγαπημένη όμως των οδηγών και των θεατών είναι φυσικά η ειδική διαδρομή «Ταρζάν» στην Ευρυτανία. Αρχικά όμως δεν είχε αυτή την ονομασία, καθώς στα πρώτα της χρόνια το Ραλι Ακρόπολις αναφερόταν ως Φουρνά ή Ρεντίνα. Η διαδρομή συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στο πρόγραμμα του Ράλι Ακρόπολις το 1975, ενώ από το 1979 πήρε το όνομα Ταρζάν.

Η απόδοση του ονόματος «Ταρζάν» είναι τιμητική προς τον Γιώργο Μπούργο, ένα πολυαγαπημένο πρόσωπο στους οδηγούς, τους θεατές και διοργανωτές της εποχής. Η διαδρομή είχε μήκος 30,3 χλμ, ενώ το 2003 στην 50η επέτειο του Ράλι η διαδρομή Ταρζάν βρισκόταν στο πρόγραμμα του αγώνα με συνολικό μήκος 20,65 χλμ.

Ο Ντιντιέ Οριόλ το 1991 όντας πρωτοπόρος του Ράλι έσπασε τη ζάντα του στη συγκεκριμένη ειδική διαδρομή. Ως αποτέλεσμα έχασε τη νίκη, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να χαρακτηρίσει την «Ταρζάν» ως την αγαπημένη του ειδική διαδρομή.

Η σύγχρονη ιστορία

Στη σύγχρονη ιστορία του, το Ράλι Ακρόπολις άλλαξε αρκετές φορές έδρα, φέρνοντας την καρδιά του αγώνα κοντά σε διαφορετικές Περιφέρειες. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, η υπερειδική στην Ανάβυσσο, νότια της Αθήνας, ξεκίνησε μια τάση για τέτοιου είδους δοκιμασίες. To 1995 ο αγώνας δεν αποτέλεσε μέρος του προγράμματος του WRC και είχαμε ως εκ τούτου νίκη Έλληνα οδηγού. Μεγάλοι νικητές αναδείχθηκαν οι Άρης Βωβός και Κώστας Στεφανής με μια Lancia Delta HF Integrale.

Το Ράλι Ακρόπολις άλλαξε τοποθεσία στις αρχές της χιλιετίας, με το επίκεντρο να είναι η Ιτέα και η Λαμία. Μαζί με την τοποθεσία, άλλαξε μέρος και η υπερειδική, η οποία πλέον είχε μεταφερθεί στον Παρνασσό.

Το 2005 όμως υιοθετήθηκε μια νέα υπερειδική που σημείωσε ένα τρομερό ρεκόρ. Εκείνη τη χρονιά διοργανώθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας και συγκέντρωσε πάνω από 65.000 θεατές. Έχοντας λάβει την εκτίμηση και το θαυμασμό οδηγών και θεατών, το Ράλι Ακρόπολις ψηφίστηκε το 2005 ως το «Ράλι της Χρονιάς». Η υπερειδική στο Ολυμπιακό Στάδιο πραγματοποιήθηκε μόλις μια φορά ακόμα το 2006.

To 2007, μεταφέρθηκε στο Ολυμπιακό Ιππικό Κέντρο στο Μαρκόπουλο, μαζί με το service park, ενώ το 2008 το πρόγραμμα είχε δύο υπερειδικές στο στρατιωτικό αεροδρόμιο στο Τατόι. Παράλληλα πήρε την εμπορική ονομασία «Ράλι των Θεών», με τους διοργανωτές να δίνουν νέα πνοή στον αγώνα.

Ιτέα, Λαμία, Αθήνα και Λουτράκι ήταν οι πόλεις που φιλοξένησαν τα τελευταία χρόνια το Ράλι Ακρόπολις και συγκεκριμένα μέχρι και το 2013, που ήταν η τελευταία χρονιά διεξαγωγής του στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλι. Τελευταίος νικητής του Ράλι Ακρόπολις στο πρωτάθλημα του WRC ήταν ο Γιάρι-Μάτι Λάτβαλα με Volkswagen Polo R WRC. Aπό το 2014 έως και το 2018 ο αγώνας αποτέλεσε μέρος του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλι. Την τελευταία χρονιά, νικητής του αγώνα αναδείχθηκε ο Μπρούνο Μαγκαλιάες με Skoda Fabia R5.

Το 2021 σηματοδοτεί την επιστροφή του Ράλι Ακρόπολις στον κορυφαίο θεσμό αγώνων Ράλλυ παγκοσμίως. Ο φετινός αγώνας διοργανώνεται σε τρεις σημαντικές περιοχές της χώρας. Η εκκίνησή του θα δοθεί κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και αμέσως μετά τη σκυτάλη θα πάρει η περιοχή γύρω από την Πλατεία Συντάγματος, όπου θα διεξαχθεί η ειδική διαδρομή «COSMOTE 5G Athens Stage». Την επόμενη ημέρα ο αγώνας θα συνεχιστεί αρχικά στην Κορινθία, στη βραβευμένη από το κοινό του WRC ειδική διαδρομή «Άγιοι Θεόδωροι» και στο Λουτράκι, ενώ θα ολοκληρωθεί με τις ειδικές Θήβα και Ελάτεια, ενώ το Σάββατο και την Κυριακή οι ιστορικότερες διαδρομές του Ράλλυ Ακρόπολις στη Στερεά Ελλάδα θα έχουν την τιμητική τους.

To Ράλι Ακρόπολις έχει διεξαχθεί 38 φορές για το WRC και 14 φορές για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλι. Πολυνίκης στον Εθνικό μας αγώνα είναι ο Κόλιν Μακρέι με 5 νίκες ενώ από 3 έχουν οι Βάλτερ Ρέρλ, Μίκι Μπιαζιόν, Κάρλος Σάινθ και Σεμπαστιέν Λεμπ. Η Ford είναι στην 1η θέση που αφορά στις περισσότερες νίκες κατασκευαστή στον αγώνα με 13, ενώ ακολουθούν Lancia με 6 και Subaru με 5.

 

 

 

 

 

---

 

ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ?

Πριν από μερικές ημέρες ένα γαλλικό περιοδικό, το πολύπαθο Charlie Hebdo , δημοσίευσε ένα πρωτοσέλιδο με τίτλο «κι αν οι αντιεμβολιαστές είχαν δίκιο;». Λίγο…προβοκατόρικο ερώτημα, ενδιαφέρον όμως θα έλεγε κάποιος. Ωστόσο εάν το ξαναδούμε λογικά δεν θα έλεγα ότι ταρακούνησε κανένα , ούτε ότι άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Το περιοδικό αυτό ούτε πρώτο το έθεσε ούτε την Αμερική ανακάλυψε!

Ποιος από μας δεν έχει σκεφτεί μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων εδώ και 1,5 χρόνο με την πανδημία μήπως κάτι δεν πάει καλά; Μήπως όλος ο κόσμος έχει άδικο, μήπως κάτι βλέπουμε στραβά και οι μόνοι που σωστά αρμενίζουν είναι οι αρνητές, οι αντι-εμβολιαστές, ο Κούβελας, ο Πολάκης και ο Φαρσαλινός, μαζί με 2-3 δημοσιογράφους δήθεν σοβαρούς και κάτι Χίους;

Μετά από καιρό αυτοαναλύθηκα και σκέπτομαι πια πως δεν είναι η παρουσία του εμβολίου ή του ίδιου του ιού η άρνηση. Είναι μια άρνηση γενικότερη , ένας γενικευμένος πεσιμισμός του είδους ,ότι και να γίνει είμαστε χαμένοι τελειωμένοι από αποδυτήρια , σα να παίζει η ΑΟ Δώθε Παναγιά με την Μπαρτσελόνα . Για να σου δώσω να καταλάβεις ..αν αύριο βγει ο χψ και ω  ντόκτορας και πει φάτε μπανάνες γιατί σκοτώνει τον κορονοϊό θα βγει ο αρνητής να πει οι μπανάνες έχουν κάλιο και είναι γενετικά τροποποιημένες για να κάνουν υπερκαλίωση όπερ θάνατος …δεν πιάνεται πουθενά ο τύπος !!

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από μας έχουν κάνει σκέψεις τέτοιες, έχουν τους προβληματισμούς για το εάν από την αρχή αυτής της ιστορίας τα πράγματα έχουν ειπωθεί σωστά, εάν ελήφθησαν τα κατάλληλα μέτρα…Δεν αποκλείεται ορισμένοι εξ ημών να το πήγαν και ένα βήμα παραπέρα, να …ερεύνησαν εάν πράγματι υπήρξε ιός, εάν το Μπέργκαμο ήταν μια σκληρή πραγματικότητα, εάν γεμίζουν οι εντατικές κόσμο και δεν είναι ένα τηλε-προϊόν παγκόσμιας συνωμοσίας όλο αυτό που ζούμε.

Όπως γίνεται σε τέτοια μείζονα ζητήματα , σε κάθε κρίση υπάρχει αμφισβήτηση. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό. Από την πρώτη στιγμή ετέθησαν θεμελιώδη ερωτήματα για την αξιοπιστία της επιστήμης και της πολιτικής, οι πολίτες που αντιδρούσαν έβαζαν…φρένο στη λογική, δεν παραδέχονταν το αυτονόητο, δεν έβλεπαν το οφθαλμοφανές.

«Δεν υπάρχει ιός» ήταν το πρώτο επιχείρημα, «είδατε κανένα στα νοσοκομεία» το δεύτερο, «παίρνουν λεφτά για να δηλώνουν άρρωστοι», «είναι ηθοποιοί…», δεν, δεν… Δεν…μια άρνηση από γενέσεως κόσμου!

Αντίθετα με όλους αυτούς όλοι εμείς έχουμε θέσει και τα ερωτήματα και έχουμε λάβει και τις απαντήσεις. Αυτό είναι το οξύμωρο της υπόθεσης. Η επιστήμη και η λογική έχουν απαντήσει θεωρώντας- όχι πάντα…βάσιμα!-  ότι «δεν υπάρχουν βλακώδεις ερωτήσεις» σε όλα τούτα. Κι απαντά καθημερινά για τους θανάτους, τις μεταλλάξεις, τα εμβόλια. Αναλυτικά και με στοιχεία! Αντιθέτως, όλοι αυτοί , οι ανίκητοι μαχητές της ανοησίας, ποτέ δεν προσκομίζουν ένα στοιχείο, ποτέ μια άποψη επιστημονική, πάντα παραβιάζουν τους κανόνες της φυσικής. Έξι δισεκατομμύρια δόσεις του εμβολίου έχουν γίνει χωρίς να ανοίξει μύτη, αλλά…μια παρενέργεια στις …Κάτω Πουλιές γίνεται σημαία! Ολοι όσοι έχουν πεθάνει από τον ιό είναι ανεμβολίαστοι , αλλά ένας…εμβολιασμένος που πέθανε προχθές μπαίνει στο Πάνθεον των επιχειρημάτων τύπου  «τα βλέπετε σας τα λέγαμε εμείς»!

Η Κρήτη δεν έχει που να βάλει τους ασθενείς , δεν έχει άλλες ΜΕΘ, έχουν γεμίσει με κρούσματα δρόμοι και πλατείες, αλλά οι γιαμπανάδες συμπολίτες …βλέπουν συνωμοσίες για τον τουρισμό, ξένο δάκτυλο και…κέρδη των πολυεθνικών! Δεν έχουμε ακούσει ακόμη ότι το κάνουν επίτηδες για να αγοράσουν τα…ξενοδοχεία του νησιού τα Νεφελίμ!

Το έχουμε ξαναπεί, το έχουμε ξαναγράψει: Το εμβόλιο είναι απλώς απότοκο μιας σειράς όχι λογικών επιφυλάξεων, αλλά συνωμοσιολογικών προσεγγίσεων που έρχονται  και ξανάρχονται στην επιφάνεια με διάφορους τρόπους και εκφράσεις .. .Οι περισσότεροι εξ αυτών προσαρμόζονται στην επικαιρότητα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θεωρούν ότι ο Χαρδαλιάς έπαθε κάτι από το εμβόλιο και όχι από την πίεση των ημερών, που…πιστεύουν ότι οι Δίδυμοι Πύργοι δεν έπεσαν από Άραβες, αλλά από τους Illuminati -μια μυθική μυστική οργάνωση από ηλικιωμένους Εβραίους που ελέγχουν υπογείως την Αμερική.

Είναι οι ίδιοι που θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν χρωστάει και μας την είχαν στήσει οι Σιωνιστές, πως ο Σώρρας είχε 6-7 τρισεκατομμύρια στην άκρη, πως η Μέρκελ είναι διπλή Ρωσίδα πράκτορας, μέχρι και για την κλιματική αλλαγή έχουν άποψη συνωμοσιολογική! Ότι και να τους πεις…εκεί αυτοί!

Ακούς τόσα, διαπιστώνεις πόσο τρομακτική είναι η αυτοπεποίθηση του τίποτα και αναρωτιέσαι: Γιώργο μήπως χάσαμε;

Το εξώφυλλο του Charlie Hebdo

 

---

 

To ”Maracanazo” της Βραζιλίας την 16 Ιουλίου 1950

71 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται από την ήττα που υπέστη η Βραζιλία από την Ουρουγουάη στο Μουντιάλ του 1950, η οποία πιθανότητα να έχει πονέσει περισσότερο από κάθε άλλη τον κόσμο της χώρας.

Η μεγάλη ανατροπή που έκανε η Εθνική Ουρουγουάης κόντρα στην Βραζιλία σαν σήμερα 16 Ιουλίου στον τελικό του Μουντιάλ 1950 μπροστά σε πάνω από 200.000 κόσμο, ίσως είναι μία από τις ήττες που πλήρωσαν περισσότερο από κάθε άλλη τους σελεσάο και τους απανταχού Βραζιλιάνους.

Οι ελληνολάτρες Ουρουγουανοί είναι μια μικρή χώρα στριμωγμένη ανάμεσα σε Βραζιλία και Αργεντινή με συνολικό πληθυσμό μικρότερο της Αθήνας  . Το μόνο που ξέρει κανείς γι αυτήν είναι η πρωτεύουσά της το Μοντεβιδέο και η αγάπη που δείχνουν σε κάθε τι Ελληνικό συν φυσικά το ταλέντο τους στο ποδόσφαιρο.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε πια ολοκληρωθεί και η ανθρωπότητα προσπαθούσε να γιατρέψει τις πληγές της και να ανοικοδομηθεί. Οι χώρες της Νοτίου Αμερικής δεν επηρεάστηκαν ιδιαίτερα από το πιο «μαύρο» γεγονός του προηγούμενου αιώνα, με συνέπεια η Βραζιλία να καταθέσει τη μοναδική υποψηφιότητα στη FIFA.

Η παγκόσμια ομοσπονδία της άναψε το «πράσινο φως», δεδομένου ότι η διοργάνωση είχε διεξαχθεί επί ευρωπαϊκού εδάφους τις δύο προηγούμενες φορές.

Λίγο πριν από τη σέντρα αποφασίστηκε ένα τελείως διαφορετικό σύστημα, το οποίο περιελάμβανε μόνο φάσεις ομίλων.

Στον τελικό προκρίθηκαν οι νικητές των τεσσάρων γκρουπ της α’ φάσης (Βραζιλία, Ισπανία, Σουηδία, Ουρουγουάη).

Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που ο νικητής του Παγκοσμίου Κυπέλλου θα αναδεικνυόταν μέσω ομίλου.

Σε εκείνη τη διοργάνωση το τρόπαιο άρχισε να αναφέρεται «Ζιλ Ριμέ», με αφορμή τη συμπλήρωση 25 ετών στην προεδρία της FIFA.

Ο νικητής

Η Ουρουγουάη. Σίγουρα τη βοήθησαν οι συγκυρίες, αφού συμμετείχε σε όμιλο τριών ομάδων, όπου έγιναν δύο (!) λόγω της απόσυρσης της Γαλλίας για οικονομικούς λόγους. Αφού έριξε μία ξεγυρισμένη «οκτάρα» στην αδύναμη Βολιβία, έσωσε τον βαθμό κόντρα στην Ισπανία (2-2), νίκησε στο 85’ τη Σουηδία (3-2) και με ανατροπή τη Βραζιλία στον «τελικό». Όσκαρ Μίγκες, Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο, Ομπντούλιο Βαρέλα και, κυρίως, Αλσίδες Γκίτζα έκαναν τη διαφορά.

Ο «τελικός»
Περίπου 200.000 φίλαθλοι κατέκλυσαν τις κερκίδες του «Μαρακανά», προκειμένου να πανηγυρίσουν (με νίκη ή ισοπαλία) το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Τρία λεπτά μετά την έναρξη του β’ ημιχρόνου, ένα κοντινό πλασέ του Φριάσα έκαμψε την αντίσταση του Ρόκε Μάσπολι. Τότε ο Βαρέλα που αμφισβήτησε την εγκυρότητα του γκολ φώναξε στους συμπαίκτες του: «Τώρα είναι ώρα να νικήσουμε!» Η «σελέστε» πήρε τα ηνία του αγώνα, ισοφάρισε στο 66’ με τον Σκιαφίνο και στο 79’ ο Γκίτζα γράφτηκε στην Ιστορία, ωθώντας πολλούς Βραζιλιάνους ακόμη και στην αυτοκτονία!

Οι επίσημες αναφορές μιλούσαν για 19 αυτοκτονίες σε όλη τη χώρα , προφανώς για να μη γίνουν ρεζίλι παγκοσμίως αλλά στην τελευταία αναφορά το 1997 για τα γεγονότα του 1950 παραδέχθηκαν  πάνω από 300 θύματα

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ: Μάσπολι, Αντράντε, Γκαμπέτα, Γκονσάλες, Μίγκες, Μοράν, Πέρες, Τεχέρα, Γκίτζα, Βαρέλα, Σκιαφίνο.

ΒΡΑΖΙΛΙΑ: Μπαρμπόζα, Μπάουερ, Αουγκούστο, Φριάσα, Ζουβενάλ, Αλβίμ, Μπιγκόντε, Αντεμίρ, Ζιζίνιο, Ζαΐρ, Τσίκο.

Ο πρώτος σκόρερ
Ο Αντεμίρ. Αγωνιζόμενος στο πλευρό των Ζιζίνιο και Ζαΐρ, επισήμως έβαλε συνολικά 8 γκολ. Μερικές πηγές αναφέρουν ότι σημείωσε 7 και άλλες 9. Η ουσία ήταν ότι δεν βρήκε δίχτυα στο ματς που έπρεπε, εκείνο κόντρα στην Ουρουγουάη. Βέβαια, ο Αντεμίρ είχε την τιμή να γίνει ο πρώτος που σκόραρε σε επίσημη αναμέτρηση στο «Μαρακανά», στο 30ό λεπτό της πρεμιέρας με το Μεξικό.

Η έκπληξη
Η Αγγλία συμμετείχε για πρώτη φορά σε Παγκόσμιο Κύπελλο, στο πρώτο ματς είχε επικρατήσει 2-0 της Χιλής και ήδη σκεφτόταν τον «τελικό» με την Ισπανία. Ανάμεσα στις δύο αγωνιστικές, είχε μία… μικρή υποχρέωση: την αναμέτρηση απέναντι σε μία ομάδα που μετρούσε 7 ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια με γκολ… 2-45. Οι Αμερικανοί, όμως, νίκησαν 1-0 και κατέγραψαν μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία της διοργάνωσης. Την άλλη μέρα οι βρετανικές εφημερίδες ανέφεραν ως σκορ το… 10-1, θεωρώντας ότι είχε γίνει ορθογραφικό λάθος.

Το γεγονός
Τα στελέχη της ομοσπονδίας της Ουρουγουάης απένειμαν ένα αργυρό μετάλλιο στους παίκτες για την επιτυχία τους και λίγους μήνες αργότερα ένα χρυσό στους ίδιους! Ο Ομπντούλιο Βαρέλα είπε σχετικά: «Εάν μπορούσα να ξαναπαίξω αυτό το ματς θα ήθελα να χάσουμε, γιατί τη νίκη τη γεύτηκαν τελικά οι ηγέτες». Ο εμβληματικός αρχηγός της «σελέστε» αγόρασε με τον αδερφό του ένα αυτοκίνητο με τα χρήματα του πριμ της κατάκτησης του τροπαίου, το οποίο του το έκλεψαν μετά από μία εβδομάδα.

Η αλήθεια

Η αλήθεια είναι οτι το αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο έκπληξη . Στην Λατινική Αμερική την δεκαετία 45 -55 τα μεγάλα ονόματα ήταν παίκτες της Ουρουγουάης , οι θρύλοι Σκιαφίνο της Μίλαν ( φωτό) και Βαρέλα όπως και ο δυναμικός Τεχέρα δεν απαντούσαν σε άλλες χώρες

 

 

 

 

 

---

 

Η πανδημία του γέλιου

Ο κοροναϊός που εμφανίστηκε τον προπερασμένο Δεκέμβριο στην πόλη Ουχάν, δεν είναι η πρώτη επιδημία που ξεκίνησε από την Κίνα. Πολλές ανάλογες περιλαμβάνονται στις ιικές εξαγωγές της χώρας, με σοβαρές επιπτώσεις στην παγκόσμια υγεία. Μία από αυτές εκδηλώθηκε πριν από 64 χρόνια, εξελίχθηκε σε πανδημία και κόστισε τη ζωή σε δύο εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Ανάμεσα στις χώρες που επλήγησαν ήταν και η Ελλάδα, η οποία βίωσε μια κατάσταση παρόμοια με την τωρινή.

 

«Ας αρχίσουμε με ολίγα περί γρίπης. Οι περισσότεροι που την αρπάζουν ταλαιπωρούνται αφαντάστως. Ψήνονται από τον πυρετό και διαλύονται κυριολεκτικώς. Κι’ όταν σηκώνονται από το κρεββάτι, έχουν την όψι Λαζάρων! Κι’ όμως οι αρμόδιοι επιμένουν ότι η νόσος είναι ελαφράς μορφής», έγραφε στα Πικάντικα του Επταημέρου το περιοδικό Ρομάντσο, με ημερομηνία 15 Οκτωβρίου 1957. Η ασιατική γρίπη είχε μόλις κάνει αισθητή στη χώρα την επικίνδυνη παρουσία της.

Τα πρώτα κρούσματα της επιδημίας εντοπίστηκαν το Φεβρουάριο της χρονιάς εκείνης στην επαρχία Γκουιζού της νοτιοδυτικής Κίνας. Μέσα σε έξι μήνες ο ιός είχε κάνει το γύρο του κόσμου. Στην Ελλάδα έφθασε τέλος Σεπτεμβρίου, εξαιτίας ενός δεύτερου, ισχυρότερου κύματος που εμφανίσθηκε το φθινόπωρο του 1957. Εκτός από τα επείγοντα μέτρα ασφαλείας και τις οδηγίες προφύλαξης του πληθυσμού, στον πόλεμο κατά του ιού επιστρατεύθηκε και το χιούμορ. Εφημερίδες και περιοδικά πρόταξαν τη σάτιρα, ως ασπίδα κατά της ανησυχίας και του φόβου που διασπείρονταν γρηγορότερα της επιδημίας.

Το εβδομαδιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης Ρομάντσο, του εκδότη Νίκου Θεοφανίδη, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των σατιρικών αναχωμάτων που στήθηκαν σε αυτή την επέλαση, με όπλο το γέλιο. Από τις αρχές Οκτωβρίου και μέχρι υποχώρησης της ασιατικής γρίπης, η ύλη του περιοδικού επικεντρώθηκε στα… αντισώματα κατά της ασθένειας. Τουλάχιστον στο επίπεδο της ψυχικής διάθεσης του κοινού. Ευθυμογράφοι και γελοιογράφοι που συνεργάζονταν με το περιοδικό, όλοι γνωστές πένες και πενάκια της εποχής, ένωσαν τις δυνάμεις τους ενάντια στον κοινό εχθρό: τον ιό Α, Η2Ν2, προπάτορα του σημερινού κοροναϊού.

Ο Ασημάκης Γιαλαμάς (αχώριστο συγγραφικό ντουέτο με τον Κώστα Πρετεντέρη σε μεγάλες θεατρικές και κινηματογραφικές επιτυχίες) κρατούσε για χρόνια μια χιουμοριστική στήλη με τίτλο «Πεπές ο ευγενικός».

Ο γαλλοτραφής ήρωάς του ήταν ένα από τα θύματα της επιδημίας, στο δημοσίευμα με τίτλο «Η γρίπη»:

«Που λέτε μεσιέ – νταμ, έρχεται και με βρίσκει στο σπίτι ο πρώην μαθητής μου, ο μεσιέ Πιέρ.
– Μπονζούρ, μεσιέ Πιέρ, του κάνω. Είσαι καλά;
Δεν μου απαντάει. Κουνάει το κεφάλι του και μου ρίχνει κατά πρόσωπο κάτι φτερνίσματα δυνατά και θορυβώδη.
– Δάσκαλε, μου κάνει, την άρπαξα την ασιατική γρίπη. Αυτή την στιγμή που σου μιλάω θα ’χω και σαράντα πυρετό.
– Γίνομαι κατακίτρινος. Οπισθοχωρώ και του λέω
– Γι’ αυτό φτερνίζεσαι;
– Δεν φτερνίζομαι μόνο, δάσκαλε. Βήχω κιόλας. Γι’ αυτό ακριβώς ήρθα σ’ εσένα.
– Για να βήξεις και να φτερνιστείς;
– Όχι, βρε αδελφέ. Να, επειδή η σπιτονοικοκυρά μου είδε ότι είμαι Ασιάτης…
– Τί είσαι;
– Ασιάτης. Δηλαδή έχω ασιατική γρίπη… Μου έκλεισε την πόρτα και μου δήλωσε ότι δεν θα μου ανοίξει να μπω μέσα, αν δεν γίνω προηγουμένως καλά. Γι’ αυτό ήρθα σε σένα, να ξαπλώσω και να φύγω μόλις γίνω καλά.

Και ξαπλώνει στο κρεβάτι μου

– Τρέχα, μου κάνει, για πενικιλίνες.

Και τρέχω. Οι κανόνες της ευγενείας δεν επιτρέπουν να διώξω έναν άνθρωπο άρρωστο. Αποτέλεσμα; Μέσα σε δύο μέρες γίνεται καλά ο Πιέρ και την αρπάζω εγώ. Και μένω μια εβδομάδα στο κρεββάτι. Και το σπουδαιότερο: ο Πιέρ, μόλις με είδε άρρωστο, έφυγε αμέσως για να μη ξανακολλήσει. Φρίκη…».

Με ισχυρούς, ακόμα, τους κώδικες που χαρακτήριζαν την καταγωγή και το ιδιόλεκτο του κοινωνικού μωσαϊκού στα χρόνια εκείνα, αλλά και τους τύπους που κυριαρχούσαν στα θεατρικές επιθεωρήσεις και, κατ’ επέκταση, στις κινηματογραφικές κωμωδίες (η Σμυρνιά, ο Αρμένης, ο Κρητικός κ.λπ.), αρκετές στήλες του περιοδικού είχαν ως πρωταγωνιστές αντίστοιχους χαρακτήρες. Ένας από αυτούς ήταν ο Αγκόπ, Αρμένης στην καταγωγή -και στο γλωσσικό ιδίωμα-, με κύριο εκφραστή τον ηθοποιό Φίλιο Φιλιππίδη, είχε τη δική του γωνιά στις σελίδες του Ρομάντσου σε κείμενα που υπέγραφε ο ίδιος ο Φ. Φιλιππίδης: «…Τώρα γιαβρούμ, με το επιντημίγια της γκρίπης, ντιάβασα σε ένα φημερίντα πως ούλοι πρέπει να περάσουμε το ασιγιατικό γκρίπη, γκιατί, λέει, αν ντεν μας τσακώσει τώρα που είναι Φτινόπωρο, και μας τσακώσει το χειμώνα με τα κρύγκια, τα είναι πολύ επικίντυνο. Ε, λέγκω στον αυτόν μου: “Αγκόπ, αφού ντεν ήρτε το γκρίπη να τσακώσει εσένα, ντεν πας να το τσακώσεις εσύ για να γκλυτώσεις το χειμώνα από το κίντυνο;”. Και πήρα που λες γιαβρούμ των οματγιών μου και όποιον μαχαλά εύρισκα μπροστά μου, βαρούσα τις πόρτες των ησπιτγιών και ρωτούσα: “Σας περικαλώ, μήπως έχετε ασιατικό γκρίπη;”. “Τον κακό σου τον καιρό έχουμε’, με λέγκανε και με ηκλίνανε κατάμουτρα την πόρτα».

Το χιούμορ ήταν, και παραμένει, ένα από τα πιο αποτελεσματικά αντίδοτα στην έντονη ανησυχία και τους μεγάλους φόβους που διασπείρει ο ιός. Στην Ελλάδα του ’50 μάλιστα, ανακαλύφθηκε το καλύτερο φάρμακο κατά της ασιατικής γρίπης, με εμπνευστή τον Πολύβιο Βασιλειάδη (της συγγραφικής δυάδας με τον Νίκο Τσιφόρο), στα θεατρικής δομής κείμενα που δημοσίευε κάθε εβδομάδα στο Ρομάντσο. Η σελίδα του, με τίτλο «Η ζωή είναι κωμωδία», δεν θα μπορούσε να αφήσει ασχολίαστη την επιδημία, παρουσιάζοντας μάλιστα, σε επίσημη πρώτη, ένα… εθνικό αντίδοτο.

Η δίπρακτη κωμωδία του Η “Ασιατική” στην ταβέρνα είχε δύο πρωταγωνιστές: τον ευκολόπιστο Αντώνη και τον γείτονά του, Δήμο, «εφευρέτη» του αποτελεσματικού εμβολίου κατά της φονικής γρίπης. Η σκηνή διαδραματίζεται στο δρόμο όπου συναντιούνται τυχαία:

ΔΗΜΟΣ (κοιτά επίμονα στο πρόσωπο τον Αντώνη): Δεν μου λες, κυρ Αντώνη, από ασιατική πώς πας;
ΑΝΤΩΝΗΣ (που δεν καταλαβαίνει αμέσως): Ορίστε;
ΔΗΜΟΣ: Λέω, από ασιατική γρίπη πώς πας; Γιατί, δεν σε βλέπω καλά. Το χρώμα σου είναι ωχρό. Πάρα πολύ ωχρό. Μήπως έχεις κομμάρες;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Κομμάρες; (το σκέφτεται)
ΔΗΜΟΣ: Ναι, Στα πόδια, στα χέρια και γενικά παντού στο σώμα..
ΑΝΤΩΝΗΣ: Κάτι λίγες έχω. Πάντως…
ΔΗΜΟΣ: Τα είδες; Ό,τι είχα κι’ εγώ. Όμως εγώ σώθηκα. Δεν την άρπαξα.
ΑΝΤΩΝΗΣ: Δεν την άρπαξες;
ΔΗΜΟΣ: Όχι. Έκανα εμβόλιο και τη γλύτωσα.
ΑΝΤΩΝΗΣ: Εμβόλιο; Και πού το βρήκες, βρε Δήμο;
ΔΗΜΟΣ: Πουλάνε όσο θες.
ΑΝΤΩΝΗΣ: Στα φαρμακεία;
ΔΗΜΟΣ (βάζει τα γέλια): Ποια φαρμακεία, βρε άνθρωπέ μου; Στην ταβέρνα του κυρ-Μηνά του βαρελά. έχει ένα σώσμα νέκταρ. Πίνεις δύο ποτηράκια και κάνεις εμβόλιο για ένα χρόνο. Αντιασιατικό με τα ούλα του. Ούτε γρίπη μένει, ούτε ο ιός της, ούτε η μάνα της. Πάμε να σε εμβολιάσω με κρασί!».

[ Οι γελοιογραφίες είναι από το περ. Ρομάντσο, τεύχη Οκτωβρίου 1957

 

 

 

---

 

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ

Η κατάρρευση του ποδοσφαιριστή Κρίστιαν Έρικσεν κατά τη διάρκεια του ματς Δανία – Φινλανδία στο Euro 2020, «πάγωσε» τους φιλάθλους σε όλο τον πλανήτη. Ποια η σχέση του παραλίγο θανάτου του ποδοσφαιριστή με το σύνδρομο της Νάξου;

 

Το καρδιακό επεισόδιο του Κρίστιαν Έρικσεν άνοιξε τις συζητήσεις σχετικά με τη σημασία του ιατρικού ελέγχου, ιδιαιτέρως σε περιπτώσεις όπου υπάρχει οικογενειακό ιστορικό αλλά και τη σπουδαιότητα της παρουσίας ιατρικού προσωπικού σε αθλητικές εγκαταστάσεις, που μπορεί να σώσει ζωές.

Τι συμβαίνει όμως και ένας νέος 29 ετών, επαγγελματίας αθλητής, «προδίδεται» από την καρδιά του; Κατά πάσα πιθανότητα ευθύνεται το οικογενειακό ιστορικό και σύνδρομα, όπως το «σύνδρομο της Νάξου».

«Υπάρχουν σύνδρομα για την καρδιά του αθλητή και γενικά των νέων κάτω από 30 ετών. Ένα από αυτά είναι το σύνδρομο της Νάξου ή ακόμα το σύνδρομο νοσούντος φλεβοκόμβου, σε πλήρη κολποκοιλιακό αποκλεισμό η θεραπεία είναι η τοποθέτηση μόνιμου βηματοδότη. Σε περιπτώσεις κοιλιακής ταχυκαρδίας πρέπει να αναζητηθεί το αίτιο , που μπορεί να είναι στεφανιαία νόσος άρα η θεραπεία θα είναι η αγγειοπλαστική των στεφανιαίων ή το bypass. Σε περίπτωση στένωσης της αορτικής βαλβίδας ή μυξώματος του αριστερού κόλπου η θεραπεία είναι χειρουργική. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να διερευνηθούν διεξοδικά όλες οι αιτίες», λέει στο ethnos.gr, ο ειδικός αθλητίατρος και ορθοπεδικός Γιώργος Τσικούρης.

Σύνδρομο της Νάξου

Η νόσος Νάξος (Naxos disease) είναι κληρονομική μυοκαρδιοπάθεια που ενδημεί στην περιοχή της Μεσογείου και αποτελεί σημαντική αιτία αιφνίδιου θανάτου νέων ανθρώπων (συχνά, αθλητών). Η νόσος Νάξος αποτελεί μορφή αρρυθμιογόνου μυοκαρδιοπάθειας/δυσπλασίας της δεξιάς κοιλίας της καρδιάς. (Arrhythmogenic Right Ventricular Cardiomyopathy/Dysplasia – ARVC/D). Η τελευταία αποτελεί πρωτοπαθή νόσο του μυοκαρδίου που χαρακτηρίζεται από δομικές διαταραχές της δεξιάς κοιλίας και εκδηλώνεται με κοιλιακές αρρυθμίες, καρδιακή ανεπάρκεια και αιφνίδιο θάνατο.

Στην περίπτωση της νόσου Νάξος, η ARVC/D εμφανίζεται σε συνδυασμό με χαρακτηριστικό δερματικό φαινότυπο: υπερκερατώσεις στις παλάμες και τα πέλματα και «αφρικάνικου» τύπου κατσαρά μαλλιά. Παθολογοανατομικά, η νόσος Νάξος (όπως και η ARVC/D) χαρακτηρίζεται από προοδευτική αντικατάσταση του μυοκαρδίου της δεξιάς κοιλίας από ινώδη ή ινολιπώδη ιστό. Εκδηλώνεται με συμπτώματα που ποικίλουν, από αίσθημα παλμών μέχρι συγκοπή ή αιφνίδιο θάνατο, ο οποίος μπορεί να αποτελεί την πρώτη εκδήλωση της νόσου. Σε προχωρημένα στάδια μπορεί να οδηγήσει σε δεξιά καρδιακή ανεπάρκεια, ενώ όσο προχωρά το νόσημα (τόσο στην περίπτωση της νόσου Νάξος, όσο και γενικά στην ARVC/D), οι ίδιες ανωμαλίες που παρατηρούνται στην αρχή στη δεξιά κοιλία, αρχίζουν να παρατηρούνται και στην αριστερή κοιλία.

Κληρονομικότητα – Νάξος, Μήλος, Εύβοια

Η νόσος Νάξος κληρονομείται με υπολειπόμενο τρόπο (δύο φυσιολογικοί γονείς – φορείς του γονιδίου, μπορεί να αποκτήσουν, με πιθανότητα 25% για κάθε γέννηση, πάσχον παιδί) και παρουσιάζει οριζόντια εμφάνιση στα γενεαλογικά δέντρα (οι πάσχοντες είναι συνήθως αδέρφια ή ξαδέρφια). Κρούσματα της νόσου εκτός από την Ελλάδα (Νάξο, Μήλο, Εύβοια) αναφέρονται και στην Ιταλία, την Τουρκία, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία. Έτσι, η νόσος φαίνεται να σχετίζεται με την ιστορία της Μεσογείου και με τις μετακινήσεις πληθυσμών που έλαβαν χώρα στην περιοχή.

Η νόσος εντοπίστηκε και περιγράφηκε για πρώτη φορά στη διεθνή ιατρική κοινότητα τη δεκαετία του ’80, από τον ιατρό καρδιολόγο – ερευνητή Νίκο Πρωτονοτάριο και τη σύζυγό του, ιατρό Ανταλένα Tσατσοπούλου. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Πρωτονοτάριος και οι συνεργάτες του θα εντοπίσουν τόσο τη θέση, όσο και τη μετάλλαξη του παθολογικού γονιδίου (γονίδιο Νάξος) στο οποίο οφείλεται η νόσος.

 

 

 

 

 

---

 

ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΑΜΑΥΡΩΘΗΚΑΝ.

Μετά από καιρό κυκλοφόρησε η φήμη πως κάποια φροντιστήρια που δεν μπόρεσαν να καλύψουν το ποσό της αγοράς των θεμάτων ” κελάηδησαν” την απάτη στις αρχές σαν εκδίκηση στις απαιτήσεις των υπεύθυνων .

Το σίγουρο ήταν πως τη νύφη την πλήρωσαν οι μαθητές .Τα αρχικά θέματα μαθηματικών που ούτως ή άλλως είχαν χαρακτηρισθεί δύσκολα  ακυρώθηκαν και επανελήφθησαν με θέματα που ήταν απλησίαστα !

 

 

 

---

 

ΠΑΓΩΤΑΤΖΗΣ

Ο ΛΕΥΚΟΣ ΘΡΥΛΟΣ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ ΓΕΥΣΗ ΚΑΙ ΔΡΟΣΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΜΑΣ

Παγωτατζήδες: Το καλοκαίρι είναι η καλύτερη περίοδος του χρόνου στην Ελλάδα. Το ίδιο ίσχυε και παλαιότερα και ιδιαίτερα για τα παιδιά. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από τα παγωτά, τα οποία μπορούσαν να προμηθευτούν. Οι πλανόδιοι που πουλούσαν τα παγωτά, πραγματοποιούσαν βόλτες στους δρόμους και φώναζαν για να τους ακούσει ο κόσμος και να σπεύσει να αγοράσει παγωτά.

Φυσικά, τα παγωτά, οι παγωτατζήδες δεν τα πουλούσαν μόνο σε μικρούς, αλλά και σε μεγάλους ηλικιακά ανθρώπους, οι οποίοι ήθελαν να τα δοκιμάσουν. Οι συγκεκριμένοι επαγγελματίες που πουλούσαν παγωτά, φορούσαν ένα λευκό σκουφάκι και μια λευκή ποδιά. Μπροστά τους υπήρχαν πάντοτε τα καρότσια με τα υπέροχα ψυγεία τους.

Οι παγωτατζήδες από όπου κι αν περνούσαν σκορπούσαν χαμόγελα και χαρά. Τα μέρη που σύχναζαν περισσότερο ήταν οι πλατείες, τα σχολεία και οι γειτονιές. Αυτό, το έκαναν, διότι στα συγκεκριμένα σημεία συγκεντρώνονταν και περισσότερος κόσμος. Έτσι, θα μπορούσαν να πουλήσουν ευκολότερα παγωτά.

Οι παγωτατζήδες φώναζαν και το πλήθος μαζεύονταν σιγά-σιγά γύρω από το λευκό καρότσι τους. Όλοι με προσμονή περίμεναν να φτάσει η ώρα, που θα λάμβαναν το αγαπημένο τους παγωτό. Για να διατηρηθούν τα παγωτά τους κρύα, το κατάφερναν με πάγο και χοντρό αλάτι.

Όσον αφορά τη συνταγή του παγωτού, αυτή γίνονταν, με γάλα, σαλέπι, σιμιγδάλι, ζάχαρη, αυγά και βανίλια. Με το πέρασμα των χρόνων, οι παγωτατζήδες σταμάτησαν να περιπλανιούνται στους δρόμους για να πουλήσουν τα παγωτά τους. Τη θέση τους πήραν τα παντοπωλεία και τα ζαχαροπλαστεία. Μάλιστα, εκείνα διέθεταν μεγαλύτερη ποικιλία σε γεύσεις. Όπως και να έχει, αυτοί οι άνθρωποι με τα λευκά, συνεχίζουν να έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά πολλών ανθρώπων.

Απλά και νόστιμα

Κάποτε για να φάει κανείς παγωτό έπρεπε να περιμένει να ακούσει τον παγωτατζή της γειτονιάς να περνά από το δρόμο του.

Με το τρίτροχο ποδήλατο ή το μηχανοκίνητο καροτσάκι, ο παγωτατζής έκανε μία βόλτα στα δημοτικά σχολεία, στις εκκλησίες τις Κυριακές και στα πανηγύρια και όπου ήξερε πως θα βρει πολύ κόσμο.

Πώς έφτιαχναν όμως τότε τα παγωτά; Απλά και νόστιμα. Έβραζαν το γάλα, προσθέτοντας ζάχαρη, αυγά, κακάο ή βανίλια.

Όταν πλέον είχε βράσει το μίγμα τους, το τοποθετούσαν σε μεταλικό κάδο ο οποίος ήταν μέσα σε ένα ξύλινο βαρέλι. Ανάμεσα στο βαρέλι και στον κάδο υπήρχε πάγος για να το κρατά κρύο. Συνέχιζαν να ανακατεύουν το μείγμα μέχρι να πήξει.

 

---

 

ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ ΑΝΤΙΤΟΡΠΙΛΙΚΟ ΛΕΩΝ , ΜΕΡΟΣ ΜΙΑΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ ?

Το ημερολόγιο δείχνει 28 Οκτωβρίου του 1943.

Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ με τη συνδρομή του Άλμπερτ Αϊνστάιν υπογράφει το πιο ανεξήγητο μυστήριο όλων των εποχών, που μέχρι σήμερα εξακολουθεί να «γεννά» μύθους και θεωρίες συνωμοσίας.

Πρωταγωνιστής του «θαύματος» που έμεινε γνωστό ως «το πείραμα της Φιλαδέφειας», το πολεμικό πλοίο 89 μέτρων, US Eldridge, που κυριολεκτικά (;) εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια των έκπληκτων θεατών από το λιμάνι της Φιλαδέλφειας, ταξίδεψε 350 χιλιόμετρα μακριά, μέχρι το Νόρφολκ της Βιρτζίνια, και επανεμφανίστηκε… 18 λεπτά αργότερα, έχοντας γυρίσει από ένα ταξίδι που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα απαιτούσε περισσότερες από 24 ώρες μέχρι την επιστροφή.

Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει επιστημονικά τι πραγματικά συνέβη με το παράτολμο σχέδιο του Αϊνστάιν, καθώς ο ίδιος φέρεται να φρόντισε να εξαφανίσει κάθε στοιχείο και κάθε χειρόγραφό του που θα μπορούσε να βοηθήσει στην επανάληψη του «πειράματος της Φιλαδέλφειας». «Βολικό σενάριο», θα σκεφτεί κανείς.

«Κανείς δεν ήταν έτοιμος για μία τόσο εξελιγμένη επιστημονική γνώση», θα έλεγε ο Αϊνστάιν αργότερα, αφήνοντας την επιστημονική κοινότητα να αναζητά για δεκαετίες ολόκληρες μια πιθανή εξήγηση για όσα συνέβησαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κόσμου την ημέρα εκείνη.

Η «ιστορία», θέλει το θρυλικό πλέον US Eldridge -ή, πιο σωστά, ό,τι απέμεινε απ’ αυτό- να επανεμφανίζεται στο λιμάνι της Φιλαδέλφειας έχοντας αλλάξει για πάντα τις ζωές των ανθρώπων που αποτελούσαν το πλήρωμά του. Τίποτα από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν ήταν το ίδιο.

Άνθρωποι σε απόλυτη σύγχυση, λέγοντας ασυναρτησίες, με κενό βλέμμα, που έδιναν την εντύπωση πως είχαν χάσει τα λογικά τους, καθιστούσαν σαφές πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Άλλοι, είχαν χτιστεί κυριολεκτικά στους τοίχους του πλοίου, ενώ υπήρξαν και ορισμένοι που είχαν χάσει μέχρι και τη δυνατότητα ομιλίας.

Λέγεται, μάλιστα πως πολλοί από τους επιζώντες εξαφανίζονταν και επανεμφανίζονταν για ώρες μετά την επιστροφή του πλοίου στο λιμάνι.

Μύθος ή πραγματικότητα;

Στην περίπτωση του US Eldridge, ο καθένας πιστεύει ό,τι ακριβώς επιθυμεί να πιστέψει, αναλύοντας τα στοιχεία του πολυσυζημένου πειράματος από διαφορετική σκοπιά.

Ο ναύτης Αλ Μπιέλεκ, από τη μεριά του, ο οποίος υποστήριξε πως ήταν ένας από τους δύο που έθεσαν σε λειτουργία τα μηχανήματα στο δωμάτιο ελέγχου λίγο πριν το πλοίο εξαφανιστεί, επέμεινε πως το γιγαντιαίο αντιτορπιλικό και το πλήρωμά του, ταξίδεψαν στο 1983 – δηλαδή 40 χρόνια μπροστά στο χρόνο. Όσο για το μέρος στο οποίο βρέθηκαν; Ήταν οι υπόγειες εγκαταστάσεις του προγράμματος «Μόντοκ» στο Λονγκ Άιλαντ.

Η λογική, πάντως, εύκολα μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως όλο αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καλά μελετημένο σενάριο. Σενάριο, το οποίο τα ιστορικά στοιχεία διαψεύδουν. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει το ημερολόγιο του πλοίου, το οποίο φέρεται από τις 27 Αυγούστου του 1943 έως τις 17 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους να μπαινοβγαίνει στη Νέα Υόρκη, χωρίς να έχει βρεθεί ούτε λεπτό στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ.

Οι ημερομηνίες έπεσαν ξανά στο τραπέζι και κατά τη διάρκεια επανένωσης μερικών βετεράνων του US Eldridge στο Atlantic City, όταν οι ίδιοι επιβεβαίωσαν σε δημοσιογράφους της εφημερίδας «Philadelphia Inquirer» πως στις 28 Οκτωβρίου –όταν υποτίθεται πως έλαβε χώρα το παράτολμο πείραμα- το πλοίο δεν βρισκόταν στη Φιλαδέλφεια αλλά στο Μπρούκλιν, με τον ίδιο τον καπετάνιο να αρνείται κατηγορηματικά ότι το θρυλικό εκείνο πλοίο ενεπλάκη ποτέ σε πειράματα.

Από US Eldridge… Λέων

Η ιστορία του πλοίου, πάντως, συνεχίστηκε πολλά χρόνια μετά και έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Στις 15 Ιανουαρίου του 1951, ήρθε στην Ελλάδα ως «δώρο» της Αμερικής στο Πολεμικό Ναυτικό της χώρας μας στο πλαίσιο της αμερικανικής βοήθειας. Το όνομά του ήταν πλέον «Λέων».

Η «κατάρα» που το κυνηγούσε, ωστόσο, δεν έσβησε με την αλλαγή του ονόματός του, με καταγεγραμμένες μαρτυρίες να θέλουν το «Λέων να εξαφανίζεται ξανά για δύο ολόκληρες ημέρες κατά τη διάρκεια ασκήσεων στο Ιόνιο, κάπου στα μέσα του 1950, χωρίς να υπάρξει εξήγηση, παρά μόνο… αναμνήσεις.

Μετά την επανεμφάνισή του, παρατηρήθηκαν ορισμένες αλλαγές στο εσωτερικό του, με σημαντικότερη από αυτές το ανεξήγητο σφράγισμα μερικών από τις πόρτες του.

Ορισμένοι ναύτες παραδέχτηκαν πως ακόμα και στα ηλεκτρολογικά του πλοίου  είχαν σημειωθεί περίεργα φαινόμενα, με το πιο παράξενο όλων την ύπαρξη καλωδίων που έμοιαζαν να ξεκινούν από το πουθενά και… να καταλήγουν στο πουθενά.

Παρότι το  Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ δεν έχει αποδεχθεί την εφαρμογή του Πειράματος της Φιλαδέλφειας, πηγές του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού αναφέρουν πως μέρος του ηλεκτρικού εξοπλισμού και άλλων μηχανικών εξαρτημάτων, είχε απομακρυνθεί από το πλοίο και επιστραφεί στους Αμερικανούς.

Θεωρία που υποστηρίζει την άποψη αυτή, αναφέρεται στο βιβλίο «Το πείραμα της Φιλαδέλφειας» που φέρει την υπογραφή του Τσαρλς Μπέρλιτζ. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, όταν το «Λέων» ταξίδεψε από την Αμερική στην Ελλάδα, στα χαρτιά παρουσιαζόταν να έχει βάρος 1.520 τόνων, ενώ στα ελληνικά έγγραφα, αναφέρεται ως «αντιτορπιλικό 1.900 τόνων».

Ο ίδιος, αποδίδει τη διαφορά των 380 τόνων, στο βάρος των μηχανημάτων που τοποθετήθηκαν στο πλοίο λίγο πριν λάβει χώρα το πείραμα, που σκοπό είχαν να «συνεργαστούν» με τους ηλεκτρομαγνήτες ώστε να κάνουν το US Eldridge  αόρατο.

Η τρίτη και οριστική του «εξαφάνιση»

Σήμερα, το θρυλικό US Eldridge – Λέων δεν υπάρχει.  Παρά την τεράστια φήμη του, διαλύθηκε στο τέλος της δεκαετίας του ’90, έχοντας μεταφερθεί στο Ναύσταθμο της Σούδας.

Παρόλα αυτά, είτε ως US Eldridge είτε ως Λέων, συζητιέται μέχρι σήμερα τόσο από εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα την εφαρμογή και την αλήθεια του «πειράματος της Φιλαδέλφειας» όσο και από τους άλλους, τους πιο… λογικούς, που κατά βάθος θα εύχονταν να ίσχυαν όσα με το τόσο σθένος εξακολουθούν να υποστηρίζουν οι πρώτοι.

 

 

 

 

 

---

 

Ντραγκέτα η άγνωστη

Το φθινόπωρο του 2018 ο διεθνής Τύπος έκανε μια σειρά αναφορών σε μια εγκληματική οργάνωση με την ονομασία «’ndrangheta». Στα ελληνικά «Ντραγκέτα». Αναφορές με αφορμή τη σύλληψη ενός υψηλόβαθμου στελέχου της. Πρόκειται για τη μαφία της Καλαβρίας, η οποία είναι η πιο δυνατή της Ιταλίας αυτή τη στιγμή. Πάνω από τη σικελική Κόζα Νόστρα ή τη ναπολιτάνικη Καμόρα. Μιλάμε, άλλωστε, για την εγκληματική οργάνωση που διακινεί το 80% της κοκαΐνης στην Ευρώπη, έχοντας απλώσει τα πλοκάμια της παντού.

Οι εξόριστοι από τη Σικελία

Και να σκεφτεί κανείς, ότι το όνομά της το πήρε από την… Ελλάδα! Το Ντραγκέτα (‘Ndragheta) προκύπτει από την ελληνική λέξη «ανδραγαθία». Η ιδιότητα του να είναι κάποιος γενναίος, ανδρείος. Προφανώς έτσι αντιλαμβάνονταν τους εαυτούς τους ή την… αποστολή τους, αυτοί που την ίδρυαν στα τέλη του 18ου αιώνα. Και ιδρύθηκε από εξόριστα μέλη της σικελικής Κόζα Νόστρα.

Πήγαν στην Καλαβρία, ένωσαν τις δυνάμεις τους και αποφάσισαν ότι θα δημιουργούσαν κάτι δυνατό. Οτι θα δημιουργούσαν μια οργάνωση που θα ξεπερνούσε σε δύναμη τη μαφία της Σικελίας. Οχι εύκολο, αλλά ούτε ακατόρθωτο όπως αποδείχθηκε. Εστω κι αν άργησε… Η δράση της Ντραγκέτα άρχισε στα τελευταία χρόνια του 18ου αιώνα αλλά στο προσκήνιο θα ερχόταν αρκετά αργότερα. Συγκεκριμένα, λίγο πριν το 1890, όταν στην Καλαβρία άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για μια οργάνωση που δεν φοβόταν τίποτα.

Με ληστείες, απαγωγές, προστασία επί πληρωμή, η Ντραγκέτα επέβαλε σταδιακά τον δικό της νόμο στην Καλαβρία και τις… σπηλιές της. Εκεί όπου υπέφεραν πάμπολλοι μετά τις απαγωγές τους και μέχρι να δοθούν τα λύτρα. Εκεί όπου πολλοί έχασαν τη ζωή τους, όταν αυτό «έπρεπε» να γίνει. Το πρόβλημα, όμως, ήταν ότι όσο μεγάλωνε η δύναμη, μεγάλωναν και οι φιλοδοξίες. Και αυτό, αναπόφευκτα, θα οδηγούσε σε διαφωνίες στο εσωτερικό της. Διαφωνίες ανάμεσα στην παλιά γενιά και στις νεότερες. Διαφωνίες οικογενειακές, αφού η διαφορά της Ντραγκέτα από την Κόζα Νόστρα ή την Καμόρα, ήταν η… οικογένεια. Οπως και η διαφορετική δομή της.

Η διαφορετική δομή της Ντραγκέτα

Σε οποιαδήποτε ταινία ή βιβλίο δει ή διαβάσει κάποιος για τη μαφία, θα διαπιστώσει ένα πράγμα: Η δομή είναι η ίδια. Ο αρχηγός, ο σύμβουλος (κονσιλιέρε), ο υπαρχηγός, οι «λοχαγοί» και οι στρατιώτες. Στη Ντραγκέτα, όμως, δεν είναι έτσι. Οι Καλαβρέζοι, απλά, δεν έχουν αρχηγό. Δεν έχουν ξεκάθαρο αρχηγό, δηλαδή. Οι οικογένειες συνεννοούνται, φυσικά, για τις κοινές δράσεις, αλλά δρουν και αυτόνομα. Ο καθένας τη δουλειά του. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι οι ιταλικές Αρχές ακόμη δεν έχουν καταφέρει να αποκωδικοποιήσουν πλήρως τον τρόπο λειτουργίας της οργάνωσης. Τη δομή της. Την ιεραρχία της.

Ετσι, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στους Σικελούς ή τους Ναπολιτάνους, οι Καλαβρέζοι δεν έχουν ποτέ κενό εξουσίας. Η σύλληψη του αρχηγού μας φαμίλιας, επομένως, δεν σταματάει τη δράση της Ντραγκέτα. Οι δουλειές συνεχίζονται κανονικά και… οικογενειακά.

Το Ευαγγέλιο, το όπλο και το χάπι με δηλητήριο

Στην καλαβρέζικη μαφία δεν υπήρχε χώρος για ξένους. Μέλη της ήταν αποκλειστικά συγγενείς των αφεντικών. Οι οικογένειες που αποτελούσαν τον αρχικό πυρήνα, συνέχιζαν να είναι η βάση της μέσω των διαδόχων, των απογόνων. Γεγονός που έκανε και ασύγκριτα πιο δύσκολο για τις Αρχές το να της καταφέρουν κάποιο πλήγμα. Ποιος μαφιόζος θα έδινε συγγενή του μαφιόζο; Ποιος θα τολμούσε να σπάσει τον κώδικα σιωπής, την περίφημη «ομερτά», όπως έγινε σε Σικελία ή Νάπολη;

Ποιος θα είχε την ανδρεία, όπως δηλώνει και το όνομά της, να παραβεί τον όρκο σιωπής; Ενας όρκος που δινόταν και δίνεται με το χέρι στο Ευαγγέλιο (!), μπροστά σε ένα όπλο και ένα χάπι δηλητηρίου. Το όπλο δήλωνε το προφανές, το χάπι δήλωνε την… αυτοκτονία σε περίπτωση σύλληψης. Μόνο που ο μεγαλύτερος αντίπαλος της Ντραγκέτα, όπως προαναφέραμε, δεν ήταν η αστυνομία. Ηταν οι εσωτερικές διαφορές της, η διαφορετική οπτική για το μέλλον.

Αυτό θα γινόταν εμφανές σχετικά πρόσφατα, τη δεκαετία του ’70, όταν θα λάβει χώρα ένας εσωτερικός πόλεμος. Το αποτέλεσμα θα είναι περισσότεροι από 300 θάνατοι αλλά και μια κοινή απόφαση για το μέλλον: Η οργάνωση έπρεπε να εξαπλωθεί και εκτός Ιταλίας. Και εξαπλώθηκε. Εχοντας (υπερ)γεμίσει το ταμείο της με τα λύτρα των απαγωγών, η Ντραγκέτα αποφασίζει ότι πρέπει να δραστηριοποιηθεί στο εμπόριο ναρκωτικών. Είχε έρθει, επομένως, η ώρα της συνεργασίας με την Κόζα Νόστρα.

Η λάθος επιλογή των Σικελών

Οι Σικελοί ήταν πιο οργανωμένοι, πιο ισχυροί. Εκαναν, όμως, μια λάθος επιλογή. Αποφασίζουν να… ποντάρουν στην ηρωΐνη, αφήνοντας την κοκαΐνη στην καλαβρέζικη μαφία. Η Ντραγκέτα αγόραζε από την Κόζα Νόστρα, αλλά όταν αυτή επέλεξε την ηρωΐνη, στην Καλαβρία είδαν την ευκαιρία. Πληρώνοντας μετρητά, διατηρώντας πιο χαμηλούς τόνους από τους Σικελούς και αποδεικνύοντας ότι δεν φοβόντουσαν τίποτα, κάνουν τα δικά τους… κονέ με τους Κολομβιανούς.

Παράλληλα, η εμφάνιση του AIDS λειτουργεί υπέρ τους. Ο κόσμος νιώθει φόβο για την ηρωΐνη, οι Σικελοί εγκλωβίζονται, οι Καλαβρέζοι δυναμώνουν. Κι άλλο. Είναι οι αρχές της δεκαετίας του ’80 και η Κόζα Νόστρα δέχεται κι άλλο χτύπημα: Ο Τομάζο Μπουσέτα, ένα από τα υψηλόβαθμα στελέχη της, σπάει την ομερτά. Συνεργάζεται με τις Αρχές, δίνει πάρα πολλές πληροφορίες, «γονατίζει» την Κόζα Νόστρα. Το αναφέραμε και πιο πάνω, στη Ντραγκέτα τέτοιος φόβος δεν υπήρχε, αφού ήταν όλοι συγγενείς.

Την ώρα, λοιπόν, που η μαφία της Σικελίας ένιωθε απειλή, αυτή της Καλαβρίας ένιωθε ότι δυνάμωνε συνεχώς. Μετά την Κολομβία, θα αποκτήσει σχέσεις και με τα καρτέλ στο Μεξικό. Η Ιταλία, πλέον, δεν τής είναι αρκετή. Τα πλοκάμια της θα εξαπλωθούν σε περίπου 30 χώρες και η αστυνομία καταλαβαίνει ότι αυτή είναι η Νο1 απειλή. Το να καταφέρει να την περιορίσει, όμως, αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο ως αδύνατο.

Το Βατικανό και οι αριθμοί που τρομάζουν

Οι Καλαβρέζοι έχουν ένα κωδικοποιημένο σύστημα επικοινωνίας που δεν σπάει. Ακόμη κι όταν θα πέσει στα χέρια των Αρχών ένα κόκκινο σημειωματάριο με τον μυστικό κώδικα, θα χρειαστούν χρόνια για να τον σπάσουν. Και όσο η αστυνομία το πάλευε, η Ντραγκέτα έπαιρνε με το μέρος της και το… Βατικανό. Η βάφτιση της κόρης ενός εκ των αφεντικών της μαφίας από τον πάπα Βενέδικτο ήταν το μήνυμα ότι τα πλοκάμια εξαπλώνονταν παντού.

Γεγονός που επιβεβαιώνουν και οι αρθμοί: Περισσότερα από 6.000 μέλη. Δράση σε 30 χώρες. Δραστηριότητα σε εκατοντάδες τομείς. Ξέπλυμα χρήματος μέσω 400 επιχειρήσεων. Διακίνηση του 80% της κοκαΐνης σε όλη την Ευρώπη. Εσοδα που υπολογίζονται στα 60 δισ. ευρώ ετησίως. Ολα αυτά ανάγκασαν την Interpol να την ονομάσει Νο1 εγκληματική οργάνωση στην γηραιά ήπειρο.

Μια οργάνωση που φρόντιζε πάντα να μην αφήνει το παραμικτό στοχείο για τους φόνους της. Η μέθοδος… αποτρόπαια αλλά αποτελεσματική: Αγριογούρουνα. Μετά το -πολύ- ξύλο, το τέλος το έγραφαν τα αγριογούρουνα. Και χωρίς πτώμα, ως γνωστόν, δεν υπάρχει φόνος.

Οι 300 συλλήψεις και η δίκη που άρχισε 

Μέχρι που βρέθηκε, τελικά, μια άκρη για τις Αρχές. Τον Δεκέμβριο του 2019, σε μια επιχείρηση με τη συμμετοχή 2.500 αστυνομικών, συνελλήφθησαν 300 ύποπτοι για συμμετοχή στη Ντραγκέτα. Ανάμεσά τους και ο Τζανκάρλο Πιτέλι, δικηγόρος και πρώην μέλος του Forza Italia. Του κόμματος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη επιχείρηση κατά της μαφίας, μετά από αυτή εναντίον της Κόζα Νόστρα στα τέλη των 80’s.

Τότε, με όσα αποκαλύφθηκαν στη δίκη, κυρίως από τον Τομάζο Μπουσέτα που προαναφέραμε, η σικελική μαφία αποδυναμώθηκε αρκετά. Μένει να φανεί αν το ίδιο θα συμβεί και με την καλαβρέζικη, στη δίκη που ξεκίνησε πρόσφατα. Στις 13 Ιανουαρίου 2021. Δίκη στην οποία θα φανεί αν οι 300 συλληφθέντες θα μιλήσουν ή θα τηρήσουν τον όρκο τους. Και αν θα αποδειχθούν ανδρείοι, όπως λέει και το -ελληνική προέλευσης- όνομα της Ντραγκέτα…

 

 

 

 

ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΑΔΕΡΦΟΤΗΤΑΣ

Ξαφνικά τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την πολεμική σύρραξη Ισραήλ – Χαμάς ακροδεξιές και υπεραριστερές κορώνες για Σελευκίδες και Φιλισταίους έκαναν την εμφάνιση τους . Δεν μπορούν σίγουρα να κατανοήσουν ότι την παρούσα στιγμή το διεθνές συμφέρον της χώρας δεν εστιάζεται στην τζιχαντιστική Χαμάς και στους μπαμπάδες της, τους αδελφούς μουσουλμάνους που η γείτονας τους εργαλειοποιεί αβασάνιστα αλλά και αυτοί έχουν πιάσει στον ιστό τους τις μεγαλομανείς επιδιώξεις του προέδρου της

Το 1928 στην Ισμαϊλία της Αιγύπτου ιδρύεται η  μουσουλμανική αδελφότητα (Ikhwan al-muslimin)  από τον δάσκαλο και ιμάμη Χασάν αλ-Μπάννα. Η πολιτική οργάνωση αυτή βρήκε γόνιμο έδαφος στις άθλιες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της αποικιοκρατούμενης Αιγύπτου και στην απόρριψη του δυτικού τρόπου ζωής. Ο έντονος ακτιβισμός που επέδειξε σε κοινωνικό επίπεδο σε συνάρτηση με τη θελκτική επίδραση του Ισλάμ στις κοινωνίες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, δημιούργησαν τη δυναμική της ραγδαίας εξάπλωσης τους κατά το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα. Εν συντομία, πρόκειται για μία οργάνωση που φέρει ως στόχο την οικοδόμηση σύγχρονων ισλαμικών κοινωνιών , εξαρτώμενες από τις διδαχές του Κορανίου και των Χαντίθ, μέσω της επικράτησης του πολιτικού Ισλάμ και κατ’επέκταση της Ούμα.

Το ξέσπασμα των αραβικών εξεγέρσεων ( υπό την αμέριστη ώθηση της κυρά Κλίντον ) κατά των αυταρχικών καθεστώτων το 2010 έδωσε νέα ώθηση στη δράση των Αδελφών Μουσουλμάνων. Το 2012 οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κατάφεραν να αναλάβουν τα ινία της κυβέρνησης μέσω  της εκλογικής νίκης υπό τον Μοχάμεντ Μόρσι, τον πρώτο εκλεγμένο Πρόεδρο της Αιγύπτου. Αντίστοιχα στην Τυνησία επικράτησε  το 2011 πολιτικά η Ενχάντα υπό τον Χαμαντί Τζεμπαλί.

Ωστόσο, η κυριαρχία του Κόμματος Ελευθερίας και Δικαιοσύνης στην Αίγυπτο ανετράπη από τον στρατηγό αλ-Σισί με πραξικόπημα ,το οποίο πυροδότησε κύμα διαδηλώσεων υπέρ της μουσουλμανικής αδελφότητας αλλά και συγκρούσεων στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα. Το 2013 η μουσουλμανική αδελφότητα κηρύχθηκε από το καθεστώς του Σισί ως τρομοκρατική οργάνωση και ως εκ τούτου εκατοντάδες μέλη της καταδικάστηκαν με την εσχάτη των ποινών. Ο ηγέτης τους Μοχάμεντ Μόρσι ,ωστόσο ,καταδικάστηκε σε εικοσαετή ποινή φυλάκισης φέροντας ως κατηγορίες τον θάνατο διαδηλωτών  κατά τις κινητοποιήσεις του 2012 και την άσκηση μυστικής διπλωματίας με το Κατάρ. Τον Ιούνιο του 2019 άφησε την τελευταία του πνοή κατά την ακροαματική του διαδικασία στη δικαστική αίθουσα. Η αποδυνάμωση της εν λόγω οργάνωσης στην Αίγυπτο αποτέλεσε την αρχή του τέλους της και στα λοιπά αραβικά κράτη όπου δραστηριοποιούντο πολιτικά.

Την τελευταία δεκαετία έχει σημειωθεί μέγιστη κάθοδος της επιρροής των Αδελφών Μουσουλμάνων στον Αραβικό κόσμο. Εξαίρεση συνιστά ο Λίβανος ,όπου η Μουσουλμανική Αδελφότητα ποτέ δεν κατόρθωσε να ριζώσει κοινωνικά λόγω των δημογραφικών δεδομένων και της δογματικής πολιτικής πραγματικότητας .

 

Επίσης, περιορισμένη είναι και η δυναμική της παλαιστινιακής οργάνωσης «Χαμάς», παρακλάδι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, στη Λωρίδα της Γάζας από το 2009. Στο συριακό εμφύλιο ,παρά το γεγονός ότι εν σπαργάνοις οι αδελφοί μουσουλμάνοι αποτέλεσαν την κύρια αντικαθεστωτική φωνή, στην πορεία εκτοπίστηκαν από λοιπούς ισλαμιστές φονταμενταλιστές όπως η αλ- Νούσρα και το ISIS. Από την πλειοψηφία των μοναρχικών καθεστώτων του Περσικού Κόλπου οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι έχουν οριστεί ως τρομοκράτες , εν αντιθέσει με το Κατάρ που από τις αραβικές εξεγέρσεις έως και σήμερα προσφέρει την στήριξη του , σε θέματα ασύλου και οικονομικής ενίσχυσης. Η συγκρουσιακή πολιτική του Κατάρ με τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν πάνω στο συγκεκριμένο ακανθώδες ζήτημα, αποτελεί την αιτία που έχει οδηγηθεί σε περιφερειακή απομόνωση. Από το 2014  έχουν ανακληθεί στο Κατάρ οι διπλωματικές αποστολές του Ριάντ, του Άμπου Ντάμπι και του Αλ Μανάμα ενώ οικονομικό και αεροπορικό εμπάργκο έχει επιβληθεί από το 2017. Πρόσφατα μάλιστα το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης δικαίωσε το Κατάρ στη διαμάχη για τον αεροπορικό αποκλεισμό.

Βέβαια, το Κατάρ δεν συνιστά το μοναδικό ευνοϊκό καθεστώς προς τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πράγματι, εδώ και μία δεκαετία σχεδόν έχει εδραιωθεί μια τριγωνική συμμαχική σχέση ανάμεσα στην Τουρκία, το Κατάρ και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους πάνω στα θεμέλια της οικονομικής συνεργασίας. Από Αραβική Άνοιξη το νεοοθωμανικό όραμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επεδίωκε την πολιτική επικράτηση συνασπισμών ιδεολογικά προσκείμενων στην ισλαμοκεντρική θεώρηση του κράτους προκειμένου να αναδειχθεί ως περιφερειακός ηγεμόνας ενός ισχυρού σουνιτικού δικτύου. Αμέσως μετά το πραξικόπημα στην Αίγυπτο το 2013, ο Ερντογάν δεν κατάφερε να αναδειχθεί ως διαπραγματευτής ανάμεσα στους αιγύπτιους στρατηγούς και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους , βλέποντας την επιδίωξη του για εξάπλωση της τουρκικής επιρροής στα αραβικά ζητήματα να ναυαγεί. Για την Τουρκία η παρουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στον αραβικό κόσμο ,έστω και εκτός νόμου έκτοτε, αποτελεί παρηγοριά ότι στο μέλλον είτε η ίδια είτε αντίστοιχες ιδεολογικά ομάδες θα επανέλθουν στην πολιτική πραγματικότητα της Μέσης Ανατολής . Και αυτός είναι ένας λόγος χάρη στον οποίο έχει αναδειχθεί ως ο σημαντικότερος σύμμαχος του καθεστώτος Σάρατζ στη Λιβύη. Η κυβέρνηση της Τρίπολης ,στενά συνδεδεμένη με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, είναι ένα στοίχημα για τον Σουλτάνο το οποίο δεν θέλει σε καμία περίπτωση να χάσει και να απολέσει τον εναπομείναντα προμαχώνα του Χαλιφάτου. Ακόμη και η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί μπορεί να ερμηνευτεί ως κίνηση σημειολογικού χαρακτήρα από τον τούρκο Πρόεδρο που στοχεύει την αντίληψη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Εν ολίγοις, ο Ερντογάν μετουσιώνεται σε Μεγάλο Χαλίφη στα μάτια των πιστών.

Τέλος, στην Τυνησία μέχρι και σήμερα το κόμμα Ενχάντα έχει κατορθώσει να μη χαρακτηριστεί ως τρομοκρατική οργάνωση  ,αρνούμενο κάθε ταύτιση με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, παρά τις πρόσφατες προσπάθειες του αντιπολιτευόμενου κόμματος PDL.

Στην Ελλάδα, υπό τον έλεγχο των “Αδελφών Μουσουλμάνων” φαίνεται ότι βρίσκονται δύο “θρησκευτικά-πολιτιστικά κέντρα” σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που χρηματοδοτήθηκαν απο παράνομους στη χώρα τους σαουδαραβικούς κύκλους επιδεικνύοντας μία ευμεγέθη οικονομική και κοινωνική ευρωστία διασυνδεόμενη με ανάλογα κέντρα του εξωτερικού αλλά και με τα άτυπα τζαμιά των Αθηνών.

Η πρώτη πραγματική απειλή για την ασφάλεια της Χώρας εντοπίσθηκε στα τέλη Μαΐου του 2009 και την τότε προβοκάτσια εις βάρος του Ελληνικού κράτους με το περιβόητο «σκίσιμο του Κορανίου», στο οποίο πρωτοστάτησαν και μέλη της Μουσουλμανικής Κοινότητας Ελλάδας .Το ίδιο συνέβη και το φθινόπωρο του 2010 με την ομαδική προσευχή με καθοριστικό ρόλο της τότε Μουσουλμανικής ένωσης Ελλάδος.

Συνοψίζοντας, η Μουσουλμανική Αδελφότητα στις μέρες μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως περιθωριοποιημένος παίχτης στη Μέση Ανατολή. Η επιβίωση τους οφείλεται κατά κύριο λόγο στις γεωστρατηγικές βλέψεις της γειτονικής χώρας, η οποία από την Αραβική Άνοιξη και μετά έχει δεχθεί αρκετά μέλη και τα εργαλειοποιεί ώστε να διατηρήσει την παρουσία της στα περιφερειακά ζητήματα  . Σημαντική είναι και η αστείρευτη οικονομική ισχύς του Κατάρ, δεδομένου ότι η τουρκική οικονομία δεν είναι σε θέση να διαδραματίζει τον αποκλειστικό χρηματοδότη της οργάνωσης. Το πεδίο δράσης της ,ωστόσο περιορίζεται ακόμα περισσότερο δεδομένου του αντίπαλου συνασπισμού ανάμεσα σε Αίγυπτο, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Σαουδική Αραβία, δημιουργώντας αρνητικό σενάριο για την ίδια σε περίπτωση αναδίπλωσης της τουρκικής παρουσίας στη Λιβύη.

 

 

 

city walks και κόλλησες

Έχει περάσει υπερβολικά πολύς καιρός από την τελευταία φορά που φτιάξαμε βαλίτσες για κάπου (τόσο εντός Ελλάδας όσο και εκτός) κι αισθανόμαστε σαν να έχουν περάσει δεκαετίες ολόκληρες. Δε νιώθουμε τίποτα κοντινό πια με τις αποδράσεις μας προ κορωνοϊού κι αυτό πονάει αρκετά. *σνιφ σνιφ*

Γι’ αυτό όμως έχουμε την τεχνολογία στη ζωούλα μας, για να μας τη διευκολύνει και να μας προσφέρει εύκολα κι απλά εμπειρίες, εκεί που δεν μπορούμε να τις αποκτήσουμε αλλιώς.

Στο ξεκίνημα της δεύτερης καραντίνας λοιπόν, κάναμε εικονικές βόλτες με το αυτοκίνητο σε διάφορες πόλεις του κόσμου, χάρη στην εφαρμογή driveandlisten.herokuapp.com, που μας άνοιξε ιπποτικά την πόρτα από το αμάξι και μαζί κάναμε ένα ωραιότατο tour υπό τον ήχο τοπικών ραδιοφωνικών σταθμών.

Κι επειδή την καταβρήκαμε με την παρέα του, ερχόμαστε με άλλη μία αντίστοιχη πρόταση.

Αυτή ακούει στο όνομα City Walks και η μόνη διαφορά είναι ότι σε πάει περπατώντας στα δρομάκια και τα σοκάκια της πόλης που θα επιλέξεις να ξεναγηθείς. Το μενού περιέχει γύρω στις 87 πόλεις από όλο τον κόσμο, ενώ από ελληνικά μέρη περιλαμβάνει Αθήνα, Βόλο, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Ξέρω ότι το λογικό θα ήταν να περιηγηθούμε σε μέρη του εξωτερικού που δεν έχουμε επισκεφτεί ποτέ, αλλά προσωπικά, έχοντας πολύ καιρό να βγω ακόμα και στην πόλη μου (Αθήνα), θα «κατέβω» μια βόλτα και στο κέντρο της. Εκεί καταντήσαμε...

 

Με το που ανοίγεις την εφαρμογή ξεκινάει η περιήγηση, ενώ δίπλα έχεις έναν πίνακα με επιλογές. Εκεί λοιπόν, διαλέγεις την πόλη που θες να «βολτάρεις», ενώ μπορείς να το κάνεις ακόμα και σε περίοδο πανδημίας ενεργοποιώντας τη λειτουργία ‘Cities during Covid’. Έχεις τη δυνατότητα επίσης να συνοδεύσεις την ξενάγηση με ‘City Sounds’ όπως χαρακτηριστικά λέει, ή να το βάλεις στο… μουγκό. Αυτό το τελευταίο, συμφέρει σε περίπτωση που έχεις μάθημα αλλά εξακολουθείς να έχεις ανάγκη για μια γρήγορη απόδραση.

Τέλος, σου δίνεται ακόμα η επιλογή της βραδινής περιήγησης, για πιο ρομαντικές καταστάσεις, κάτω από τα φώτα της εκάστοτε πόλης.

Καλές βόλτες να ευχηθούμε και ας ελπίσουμε κάποτε να περπατάμε IRL στα πεζοδρόμια αυτά της οθόνης μας!

 

 

 

 

 

Η απάτη για τους «απόγονους» του Χριστού και της Μαγδαληνής….

Η ιδέα ότι η Μαρία Μαγδαληνή είναι η μοναδική γυναίκα απόστολος που έχει γράψει δικό της Ευαγγέλιο είναι παλιά και φτάνει μέχρι την αρχαιότητα. Οι περισσότεροι μελετητές θεωρούν το “Ευαγγέλιο της Μαρίας” απόκρυφο, δηλαδή ότι γράφτηκε πολύ αργότερα από τα γεγονότα που ισχυρίζεται ότι καταγράφει και συγγραφέας δεν είναι η ίδια. Ωστόσο, η Μαρία ήταν μία σημαντική προσωπικότητα για ένα απόκρυφο χριστιανικό κίνημα γνωστό ως Γνωστικισμό, το οποίο ήταν αντίθετο προς την επικρατούσα ιδεολογία της Εκκλησίας.

Οι Γνωστικοί, όπως και όλοι οι άλλοι Χριστιανοί που η επίσημη Εκκλησία θεωρούσε αιρετικούς, διώχθηκαν. Σύμφωνα με την παράδοση της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μετά από τη σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού, η Μαρία Μαγδαληνή συνόδευσε την Παρθένο Μαρία στην ελληνική πόλη της Εφέσου, όπου πέθανε και τάφηκε. Το σώμα της μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου διατηρήθηκε ως πολύτιμο λείψανο. Σύμφωνα με μια άλλη, πολύ μεταγενέστερη παράδοση, η Μαρία ταξίδεψε στη ρωμαϊκή επαρχία Γκάλια Ναρμπογένσις, τη σημερινή Προβηγκία στη νότια Γαλλία, φέρνοντας μαζί της το Άγιο Δισκοπότηρο. Κατά τον Μεσαίωνα, δύο γαλλικά μοναστήρια ισχυρίστηκαν ότι έχουν τα λείψανα της Μαρίας Μαγδαληνής, αν και μάλλον πρόκειται για δύο μεσαιωνικές απάτες. Τα μοναστήρια καταστράφηκαν όπως και τα λείψανα, κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Πάντως στη γαλλοκαθολική παράδοση, δεν υπάρχει καμία αναφορά σχετικά με τον γάμο της Μαρίας και του Ιησού. Ο «Κώδικας Νταβίντσι» και το «Άγιο Αίμα, Άγιο Δισκοπότηρο»

Ο Νταν Μπράουν βάσισε το δημοφιλές μυθιστόρημά του, “Ο Κώδικας Ντα Βίντσι”, στο έργο των Μάικλ Μπέιτζεντ, Ρίτσαρντ Λι και Έρικ Λίνκολν, που εξέδωσαν το βιβλίο τους, “Άγιο αίμα, Άγιο Δισκοπότηρο” το 1982. Αν και υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ του βιβλίου τους και του Μπράουν, υπάρχουν επίσης σημαντικές διαφορές. Ο Μπράουν εμπλέκει την οργάνωση Opus Dei, περιγράφοντάς την ως ομάδα κρούσης της Καθολικής Εκκλησίας, επανδρωμένης με μισότρελους μοναχούς-δολοφόνους. Οι Μπέιτζεντ, Λι και Λίνκολν βασίζουν τη θεωρία τους για τους επιζώντες απογόνους του Ιησού Χριστού και της Μαρίας Μαγδαληνής σε έγγραφα που ανακάλυψαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας τη δεκαετία του 1970. Τα έγραφα που αποτελούν το “κλειδί” για το μυστήριο της συνωμοσίας, έχουν το όνομα “Μυστικοί φάκελοι του Ανρί Λομπινό”. Οι Μυστικοί Φάκελοι του Ανρί Λομπινό Οι φάκελοι αποκάλυψαν ένα εξωπραγματικό μυστικό, αν και όχι αυτό που αποκαλύπτεται στο “Άγιο αίμα, Άγιο Δισκοπότηρο” ή στον “Κώδικα ΝταΒίντσι”. Οι 27 σελίδες των Φακέλων είναι ένα μείγμα εγγράφων, μεταξύ των οποίων η “Γενεαλογία των Μεροβίγκιων Βασιλέων και η Μεροβίγκια προέλευση πολλών γαλλικών και ξένων Οίκων”.

Υπάρχει ακόμα ένα τμήμα της ιστορίας του Κοινού της Σιών, της μυθικής οργάνωσης που υποτίθεται ότι κινούσε τα νήματα της πολιτικής και της θρησκείας για αιώνες, μαζί με μία λίστα των Μεγάλων Δασκάλων της, η οποία περιλαμβάνει φωτεινές μορφές όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Ισαάκ Νεύτων, ο Βίκτωρ Ουγκώ και ο Ζαν Κοκτό. Και μία γενεαλογία που αποδεικνύει την άμεση καταγωγή ενός Γάλλου, του Πιερ Πλαντάρ, από τον τελευταίο Μεροβίγκιο βασιλιά, τον Δαγοβέρτο τον ΙΙ. Ο Πιερ Πλαντάρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1920. Πιερ Πλαντάρ Οι γονείς του ήταν και οι δύο υπηρέτες, ενώ ο ίδιος εκπαιδεύτηκε ως σχεδιαστής. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η μισή Γαλλία βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή, ο Πλαντάρ προσπάθησε να σχηματίσει αρκετές οργανώσεις με ισχυρά εθνικιστική, αντισημιτική και αντιμασονική ιδεολογία. Αντί να ευχαριστηθούν οι γερμανικές αρχές, του απαγόρευσαν αυτές τις δραστηριότητες. Όταν αυτός συνέχισε, οι Γερμανοί τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν στη φυλακή για τέσσερις μήνες. Το 1951 ο Πλαντάρ παντρεύτηκε και μετακόμισε στο Ανμάς στη νοτιοανατολική Γαλλία. Το 1953 κλείστηκε ακόμη έξι μήνες στη φυλακή για απάτη.

Το Μάιο του 1956, ο Πλαντάρ αποφάσισε να σπρώξει λίγο το πεπρωμένο του και ίδρυσε μια τοπική οργάνωση με το όνομα Κοινό της Σιών, την οποία περιέγραψε με μεγαλοπρέπεια ως ένα “Καθολικό ιπποτικό τάγμα για την προαγωγή μιας ανεξάρτητης συντηρητικής ένωσης”. Όμως, οι σκοποί του Κοινού αποδείχθηκαν αρκετά ήπιοι, καθώς περιορίστηκε στην εκστρατεία για κοινωνική στέγαση χαμηλού κόστους στην Ανμάς. Το όνομα “Σιών” δεν ήταν κάποια αναφορά στο Ισραήλ ή στην Ιερουσαλήμ, αλλά στο κοντινό Όρος Σιών. Σύμφωνα με το γαλλικό κράτος, το Κοινό της Σιών διαλύθηκε το φθινόπωρο του 1956 και δεν είχε καμία δραστηριότητα μετά από την ημερομηνία αυτή. Όμως η δημιουργία του ήταν μόνο το πρώτο νήμα σε έναν πολύπλοκο ιστό επινόησης, απάτης και πλαστογραφίες στις οποίες θα επιδίδονταν ο Πλαντάρ και οι συνένοχοί του, Φιλίπ ντε Σεριζί και Ζεράρ ντε Σεντ, στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας.

Η κομπίνα του Πλαντάρ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Πλαντάρ γνώρισε τον Νοέλ Κορμπού, έναν ιδιοκτήτη εστιατορίου στο μικρό χωριό Ρεν-λε-Σατό στην περιοχή του Λανγκτό γκ στη νοτιοανατολική Γαλλία. Ο Κορμπού φημίζονταν στη Γαλλία για τον ρόλο που είχε παίξει στη διάδοση της ιστορίας του Πατέρα Φρανσούα Μπερενζέ Σονιέρ, του ιερέα του Ρεν-λε-Σατό ο οποίος, σύμφωνα με τον Κορμπού, είχε ανακαλύψει έναν αρχαίο θησαυρό, αλλά και κάτι μυστηριώδη έγγραφα κατά την ανακαίνιση του ναού του το 1891. Η αλήθεια ήταν κάπως πιο αποκρουστική. Ο ιερέας Σονιέρ στην πραγματικότητα εξαπατούσε τους ενορίτες του, εισπράττοντας χρήματα για ευχές προς του νεκρούς, τις οποίες δεν διάβαζε ποτέ. Ο θρύλος όμως ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον και ευνοϊκός για τη δουλειά του Κορμπού και τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης πίστεψαν την ιστορία του κρυμμένου θησαυρού. Ο Πλαντάρ αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον θρύλο προς όφελός του, κατασκευάζοντας τα μυστηριώδη έγγραφα, τα οποία υποτίθεται ότι είχε βρει ο ιερέας Σονιέρ μαζί με τον θησαυρό. Φυσικά, τα έγγραφα αφορούσαν το τελείως φανταστικό μεσαιωνικό Κοινό της Σιών και περιείχαν αποδείξεις για τους δεσμούς του Πλαντράρ με τον Δαγοβέρτο τον ΙΙ. Το Κοινό της Σιών

Μαζί με τον Φίλιπ Σεριζί, ο Πλαντάρ δημιούργησε τους “Μυστικούς φακέλους” και τους “φύτεψε” στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας το 1967. Ταυτόχρονα, ένας άλλος συνεργός του, ο συγγραφέας Ζεράρ ντε Σεντ, έγραψε το βιβλίο, “Ο καταραμένος θησαυρός της Ρεν-λε-Σατό”, με περιγραφές των μυστηριωδών εγγράφων και του μεγάλου μυστικού τους. Το βιβλίο έγινε μπεστ σέλερ στη Γαλλία και μεταφράστηκε και στα Αγγλικά. Το μόνο που χρειαζόταν τώρα ο Πλαντάρ ήταν κάποιος που θα “ανακάλυπτε” τα πρωτότυπα και θα έκανε όλες τις συνδέσεις που ήθελε ο Πλαντάρ. Αυτός που τελείως τυχαία μπήκε στη σκηνή ήταν ο Έρικ Λίνκολν, ένας σεναριογράφος που είχε εργαστεί στην επιτυχημένη βρετανική εκπομπή επιστημονικής φαντασίας “Doctor Who”. Συνεργάστηκε με τον Αμερικάνο συγγραφέα Ρίτσαρντ Λι και τον Νεοζηλανδό Μάικλ Μπέιτζεντ για να διερευνήσουν το ζήτημα σε μεγαλύτερο βάθος, οπότε βρήκαν τους πλαστούς φακέλους του Πλαντάρ στη βιβλιοθήκη. Εξέδωσαν το μπεστ σέλερ “Άγιο αίμα, Άγιο Διοσκοπότηρο” το 1982. Σε αυτό το βιβλίο, και όχι στους φακέλους, χρωστάει ο Νταν Μπράουν την ιδέα ότι ο Ιησούς είχε παντρευτεί τη Μαρία Μαγδαληνή, της οποίας οι απόγονοι επέζησαν στη Γαλλία προστατευμένοι από το ψεύτικο Κοινό της Σιών.

Πάντως, το μυθιστόρημα του Μπράουν είναι μία φανταστική περιγραφή μια ψευτοϊστορίας, που και η ίδια βασίζεται σε ένα σύνολο πλαστών εγγράφων….